ΗΠΑ Καναδάς Καναδάς - Αλάσκα, Τα Τελευταία Σύνορα

[St.Adamantidou]

SKAGWAY - Όπως στην επική εποχή της χρυσοθηρίας…

Το κρύο είναι τσουχτερό. Έχει και συννεφιά. Η πόλη βρίσκεται στα πόδια ενός τρομερού παγετώνα, κι από τις πλαγιές του κατεβαίνει ένας δυνατός, παγωμένος αέρας! Γινόμαστε «κόκκαλο» μέσα στα πρώτα πέντε λεπτά. Αυτό, όμως, δεν μας πτοεί. Είμαστε αποφασισμένοι να γνωρίσουμε αμέσως, ανεπίσημα, τον αλλόκοτο αυτόν τόπο, που φιλοξένησε τους τολμηρούς του περασμένου αιώνα…

Η πόλη είναι μικρή. Έχει ένα αρκετά πολυσύχναστο λιμάνι, σιδηροδρομικό σταθμό, αεροδρόμιο. Και τέσσερις κεντρικές λεωφόρους: την Alaska Str., την Main Str., την State Str. Και την κεντρική – κοντά στο λιμάνι – Broadway Str. Μια και το ξενοδοχείο μας βρίσκεται στη γωνία της Third Str και Broadway, ο περίπατος μας, μας κρατά σε τούτο τον κεντρικό δρόμο, όπου, άλλωστε, βρίσκονται κι όλα τα αξιοθέατα της πόλης: τα παλιά Saloons, τα πανδοχεία εποχής, τα καταστήματα και, φυσικά, τα Εστιατόρια. Εδώ λοιπόν, βρήκαμε και το κακόφημο Saloon, το ιστορικό Red Onion - που λειτουργούσε και ως πορνείο!...Αλλά στον ίδιο δρόμο υπάρχουν, επίσης, και τα δύο-τρία «αριστοκρατικά» σπίτια της πόλης, που σήμερα είναι μουσεία.

Πρώτο μας συναπάντημα, το εντελώς παράξενο – κι αδύνατον να περιγραφεί – ξύλινο κτίριο, με τον επίσης….ξύλινο τίτλο: «Α+Β»! Είναι το «Arctic Brotherhood Hall». Όπως γράφει ο οδηγός μου, «είναι πρότυπο αρχιτεκτονικής, της αλλαγής του αιώνα», φτιαγμένο από αυτά, που εγώ μεταφράζω ως «νερόξυλα», τα ξύλα δηλαδή, που φουσκώνουν μέσα στο νερό, ταξιδεύοντας για βδομάδες, με τη φορά των νερών των ποταμών, μέχρι τον προορισμό τους. Ε, αυτό το ξύλο, οι ζευζέκηδες Αγγλοσάξωνες, το λένε με μια μονάχα λέξη: Drift-Wood! Άριστα κάνω, λοιπόν, κι εγώ, που το μεταφράζω με μια λέξη, η οποία βολεύει θαυμάσια στη δικιά μου γλώσσα! Άμα πια! Από το … «κατεβασόξυλο» ή το «ρευματόξυλο» ή δεν ξέρω τι διάβολο άλλο εννοούν αυτοί, εγώ προτιμώ το «νερόξυλο», κι όποιανού του αρέσει! Δεν θ σκάσω και για δαύτο!....

Πιο πάνω, στον ίδιο δρόμο, υπάρχει το Bar του Soapy Smith, μέσα σε μια μεγάλη τέντα! Είναι Replica της παλιάς σκηνής του διαβόητου Soapy. Απ’ έξω, μπροστά στην είσοδο, υπάρχει μια ξεκαρδιστική καρικατούρα: μέσα σε μια μικρή μπανιέρα, προσπαθεί να χωρέσει ο σωματώδης και μεθυσμένος Soapy! Είναι τσίτσιδος, με το καπέλο στραβά στη κεφαλή, και μια μπουκάλα ουίσκι στο χέρι! Σήμερα, μέσα στη ιστορική τέντα, στεγάζεται ένα κατάστημα τουριστικών ειδών, όπου βλέπεις, ακόμα και θολές φωτογραφίες της εποχής του «Πυρετού του Χρυσού»….

Παρα ‘κεί, το Saloon Red Onion, με κάτι…παλαβιάρες κούκλες –διάβαζε: πόρνες του περασμένου αιώνα- στην τζαμαρία του, να σε κοιτούν προκλητικά! Μέσα, είναι ακόμα και σήμερα, Saloon. Ένας πιανίστας παίζει παλιούς σκοπούς. Πάντα χαρούμενους! Πάντα χορευτικούς! Πορνείο ήταν αυτό, δεν ήταν Piano Bar του 20ου αιώνα! Κι ένα γύρω, εκτίθενται, με κάποια νοσταλγία, θυμητάρια των ηρωικών καιρών των χρυσοθήρων! Για να τρώει «η ζούλεια και ο…φθόγγος», τους σημερινούς τυχοδιώκτες και τζογαδόρους! Μονάχα που τότε, εκείνοι δεν «έπαιζαν» μονάχα τις περιουσίες τους, αλλά, κυρίως, τις ζωές τους!...Για τέτοια καμώματα μιλάμε!...

- «Δεν καταλαβαίνω τι είναι όλα τούτα» μονολογεί η Φρόσω. «Ποια, μωρέ, είναι η «Αρκτική Αδελφότητα»; Και ποιος είναι αυτός ο αλήτης ο Soapy; Και τούτο το «Κοκκινοκρέμμυδο», τι ρόλο έπαιζε τον καιρό εκείνο; Λέει τίποτα για δαύτα ο σοφός οδηγός σου;»

Είναι πολύ φουρκισμένη. Κι εγώ.

- «Τότε, παίδες, κακομαθημένοι, της Μεσογείου, ελάτε να πιούμε κάπου έναν καφέ, να ζεστοκοπηθούμε, και να διαβάσουμε πέντε αράδες γι’ αυτήν την αλλόκοτη πόλη», λέω, και τις τραβολογώ σ’ ένα μοντέρνο καφενέ.

- «Επί τέλους! Μου ξεσήκωσε τη περιέργεια αυτή η πόλη. Αλλά δεν ξέρω τίποτα γι’ αυτήν» ξεφυσά συγχυσμένη η Ελεάνα, καθώς καθόμαστε.

- «Αχ, μωρέ, τι θα κάναμε δίχως τον ξερόλα οδηγό μας!» αποφαίνομαι, κι αρχίζω να διαβάζω:

- «Η λέξη «Skagway» είναι ινδιάνικη, και σημαίνει: «Το σπίτι των Βορείων Ανέμων».

- «Ταμάμ! Δεν θα υπήρχε πιο ταιριαστό όνομα, για μια τέτοια ανεμοδαρμένη πόλη» συμφωνώ, διακόπτοντας την ανάγνωση, για λίγο.

«Κατά τη διάρκεια αυτού, που έμεινε στην Ιστορία της Χρυσοθηρίας ως: «The Klondike Gold Rush» , το Skagway ήταν η πύλη, απ’ όπου περνούσαν οι χιλιάδες των παλαβωμένων από τον Πυρετό του Χρυσού χρυσοθήρων, προς τα μονοπάτια του φαραγγιού White Pass και του Chilkoot.

Το «Klondike Gold Rush» που προανέφερα, είναι μια περίοδος, που αφορά, άμεσα, το Skagway και τη γέννηση του. Άρχισε τον Αύγουστο του 1896, όταν ο George Carmack έβρισκε το πρώτο κοίτασμα χρυσού, στην περιοχή Bonanza, στον ποταμόκολπο του Klondike River. Τότε ήταν, που άρχισε ο «Πυρετός του χρυσού» -το GOLD RUSH των Αμερικανών. Κι επειδή όλη η περιπέτεια ξεκίνησε από τον ποταμό KLONDIKE, η πεντηκονταετία, στο ξεκίνημα του 20ο αιώνα ονομάστηκε KLONDIKE GOLD RUSH.

-΄Αχ, να ΄χεις καλό. ΄Ώστε αυτό εννοεί. Τόσες μέρες τώρα, ακούω τους ξεναγούς μας να το αναμασούν διαρκώς και ντρεπόμουν να ρωτήσω, ανακουφίζεται μ΄έναν βαθύ αναστεναγμό η Φρόσω.

-Μη σκάς λέω, ούτε κι εγώ, μα μήτε και άλλος κανείς από την παρέα μας ήξερε αυτόν τον παράξενο «πυρετό» που ταλάνιζε αυτόν τον κύριο KLONDIKE.

Κι εδώ πρέπει να θυμηθούμε, πως ο χρυσοφόρος KLONDIKE ενώνεται, κάποια στιγμή, μ΄ έναν άλλον, εξίσου... πολύτιμο ποταμό: τον YUKON, στο σημείο μιας άλλης ιστορικής Χρυσής Πύλης: το DAWSON. Μονάχα πού, αυτός ο τόπος βρίσκεται ανατολικότερα μας στην Αλασκανή ενδοχώρα, ενώ εμείς, τώρα, βρισκόμαστε δυτικά, σ΄ένα τεράστιο φιόρδ, πάνω στον Ειρηνικό, το LYNN CANAL.

Την εποχή λοιπόν εκείνη, το SKAGWAY το αποτελούσε μια …καλύβα όλο κι όλο. Την είχε φτιάξει, οκτώ χρόνια νωρίτερα, ο ναυτικός WILLIAM MOORE. Σ’ αυτήν την μοναδική καλύβα, έμεναν πότε-πότε οι περαστικοί χρυσοθήρες, όταν ο δρόμος τους έφερνε καταδώ, απογοητευμένους, πικρά μετανοιωμένους, και μισοπαγωμένους….

Τα νέα για το χρυσάφι του KLONDIKE, τον Ιούλιο του 1897(100 ακριβώς χρόνια πρίν) χτύπησαν συναγερμό στο SEATTLE, τη βάση των θαρραλέων σερνικών. Μέσα σ΄έναν μονάχα μήνα, 4. 000 κόσμος συνωστιζόταν μέσα σε μια τεντούπολη, που στήθηκε εδώ στο άρπα-κόλλα, γύρω από την πάλαι ποτέ μοναχική καλύβα του MOORE. Στο λιμάνι, επίσης, γίνονταν τα ύστερα του κόσμου. Πλοία, μεγάλα, μέτρια, μικρά και βαρκάκια όχι μεγαλύτερα από ένα…φέρετρο, λέει χαρακτηριστικά ο οδηγός μου, έφερναν κόσμο ετερόκλιτο, που διαγκωνιζόταν για ένα στρώμα, τραυμάτιζε για μια τέντα, και σκότωνε για ένα κομμάτι γής. . A CRAZY MIXED MASS OF HUMANITY περιγράφει την κατάσταση το βιβλίο μου. Και είμαι βέβαιη πώς έχει δίκιο. Όλοι μας μπορούμε να φανταστούμε την «τρέλλα του χρυσού». Κι εγώ να ήμουν, θα αποτελούσα σίγουρα, μέρος αυτής της παλαβιάρας ανθρωπομάζας.

Σχεδόν αμέσως ένας από τους 4. 000 και βάλε, ο περιβόητος σήμερα FRANK REID κατέλαβε ούτως ειπείν την άγρια διεκδικούμενη περιοχή. Κι έγινε ο νόμιμος προστάτης της. Ο Αρχηγός. Κι ανέλαβε μεταξύ άλλων, τη διανομή των χρυσοφόρων γαιών στους χρυσοθήρες, με κλήρους και τους κατοχύρωνε νόμιμα πάντα. Τώρα το πώς ένας παράνομος ανελάμβανε «νόμιμα» την εξουσία και τολμούσε να μοιράζει νόμιμα γή μη με ρωτήσετε. Πυρετό είχαν οι άνθρωποι. Λογικά πράματα περιμένατε να κάνουν;

Ωστόσο κάποια στιγμή, χίλιοι τέτοιοι κλήροι έγιναν της…. αναλήψεως. Κάποιοι τους άρπαξαν από το κεμέρι του REID ο οποίος όμως δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να τους βρεί και να τους πάρει πίσω από τις συμμορίες που μοιραία λυμαίνονταν την περιοχή. Δεν υπήρχε τάξη και νόμος σε τούτη την αλλόκοτη πόλη-έκτρωμα για να προστατέψει κανείς και να χειραγωγήσει τους αγριεμένους από την απληστία και την απελπισία άντρες. Ο τόπος αυτός περιγραφότανε τότε ως η πιο έξαλλα άνομη πόλη στον κόσμο.

Γέννημα αυτής της εκτάκτως έκτροπης καταστάσεως, ήταν και ο γκάνγκστερ της εποχής ο RANDALL SMITH ο γνωστός με το παρατσούκλι SOAPY. Ένας νονός του κερατά. Που οργάνωσε ένα άψογο δίκτυο απάτης, κλοπών και ενόπλων ληστειών ακόμη και δολοφονιών (σιγά που θα κόλωνε).

Αυτή η πολυπράγμων οργάνωση διέθετε κατασκοπευτικό δίκτυο, αστυνομία ακόμη και στρατό. Σωστή Μαφία. Αήττητη…

Στην απελπισία τους, οι κάτοικοι πήραν, ο καθείς το νόμο στα χέρια του-όποιος νόμος πάντως τους είχε ξεμείνει-κι αποφάσισαν όλοι μαζί να κάνουν τους Τιμωρούς, αυτό που οι Αμερικάνοι αποκαλούν VIGILLANT. Βγαίναν, λοιπόν παγανιά, κατά ομάδες, και προσπαθούσαν να κάνουν τσακωτούς τους ανθρώπους του SOAPY και να τους εκτελέσουν επί τόπου.

Η σοδειά πρέπει να κρίθηκε αμελητέα. Ο αντίπαλος ήταν πολύ ανώτερος, σε οργάνωση και τακτική.

Έτσι ένα βράδυ μια επιτροπή Τιμωρών που σχηματίστηκε από τους επικεφαλής των διαφόρων ομάδων συναντήθηκε με την συμμορία του SOAPY με την ελπίδα να συνεννοηθούν και να βρούν κάποια υποφερτή λύση.

Χρέη φρουρού, κατά την διάρκεια των διαβουλεύσεων στην συνάντηση έκανε ο REID.

Δυστυχώς όπως ήταν αναμενόμενο, οι δύο ομάδες με το μίσος που τις χώριζε ήταν αδύνατον να συναντηθούν δίχως να συγκρουστούν. Γρήγορα τραβήχτηκαν από τις κωλότσεπες τα πιστόλια και το μακάβριο πανηγύρι άρχισε. Ο SOAPY πυροβολήθηκε στο στήθος και πέθανε αμέσως. Ήταν μόλις 36 χρονών. Την άλλη μέρα οι ντόπιες εφημερίδες-υπήρχαν και τέτοιες-έγραψαν: Στις 21. 30 το βράδυ της Παρασκευής, την …. καριέρα του SOAPY σταμάτησε μια σφαίρα 38 χιλιοστών, από το αλάνθαστο χέρι του άρχοντα της πόλης μας, FRANK REID. . ΄Όμως δεν την γλύτωσε ούτε ο REID. ΄Ο SOAPY πρίν τινάξει τα πέταλα, πρόλαβε και πυροβόλησε στο υπογάστριο τον ΄Αρχοντα του SKAGWAY, FRANK REID, ο οποίος πέθανε μια εβδομάδα μετά, μέσα σε φοβερή αγωνία…

Στον τάφο του, που τον επισκεπτόμαστε αργότερα, στο πολύ ενδιαφέρον κοιμητήριο της πόλης, το περίφημο πιά GOLD RUSH CEMETERY, διαβάζουμε την επιγραφή «έδωσα τη ζωή μου για την τιμή του SKAGWAY». Και παραδίπλα για να συμπληρωθεί η ιστορία της πόλης, στον τάφο της παντοδύναμης MADAME του ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΚΡΕΜΜΥΔΙΟΥ-του πιο γνωστού μπορντέλλου του SK, που όπως είπαμε ήδη σώζεται ακέριο ως τα σήμερα-μουσείο και μπάρ μαζί-γράφει: Κι εγώ έδωσα την τιμή μου, για τη ζωή του SKAGWAY.

Πολύ γελάσαμε με την αναίδεια της ξιπασμένης πόρνης. Ωστόσο, δεν μπορούμε να μην παραδεχτούμε, ότι αυτή και τα κορίτσια της πρόσφεραν τεράστιες υπηρεσίες στον καταταλαιπωρημένο από σωματικές αλλά και ψυχικές κουκουχίες, ανδρικό πληθυσμό της πόλης. Γι αυτό, και μέσα στο RED ONION διατηρούνται με σεβασμό, θυμητάρια της εποχής της δόξας του. Εκεί μέσα τα βράδυα γίνονται ακόμη τρικούβερτα γλέντια. Συγκινητικά SHOWS. Που γυρνούν τους θαμώνες πίσω στις αρχές του δύοντος αιώνα μας, και στην έξαλλη ατμόσφαιρα του KLINDIKE GOLD RUSH.

Είναι πράγματι πολύ συγκινητικό να επιβεβαιώνεται η ιστορία μιάς πόλης με χειροπιαστά γεγονότα. Με απτές και οπτικές αποδείξεις. Με ενθύμια αδιαμφισβήτητης ιστορικής γνησιότητας. Όπως εδώ στο SK. Η τέντα του άτακτου SOAPY. ΄Ο τάφος του πολυμήχανου, πονηρού REID πού τελικά πέθανε σαν ήρωας-σίγουρα άθελα του-προσπαθώντας να υπερασπιστεί την πόλη του…

Μέσα στο νεκροταφείο, υπάρχει κι άλλο ένα παράξενο αξιοθέατο. Δεμένο με χοντρή αλυσίδα, για ασφάλεια, βρίσκεται το μεγαλύτερο κομμάτι χρυσού στον κόσμο. Εκ πρώτης όψεως μοιάζει μ΄ένα τεράστιο κομμάτι βράχου. Μονάχα από κοντά διακρίνεις, μέσα από σε κάποιες βαθειές σχισμές, τη ζεστή λάμψη-έστω και μουντή-του πολύτιμου μετάλλου. Κι είναι το μεγαλύτερο κομμάτι ακατέργαστου χρυσού στον κόσμο. Μπράβο μπερεκέτι το SKAGWAY….

To Μουσείο της πόλης είναι ένα παλιό, αναστυλωμένο κτίριο, από γρανίτη. Κάποτε ανήκε στην κυρία HARRIETE. Στον δεύτερο όροφο εκτίθενται όλα τα παλιά αντικείμενα που κάποια κυρία PULLEN-αν θυμάμαι καλά το επίθετο της-συνέλεξε και η οποία πλούτισε φτιάχνοντας θαυμάσιες μηλόπιττες για τους χρυσοθήρες. Και πρέπει να είχε πολύ αγάπη και μεράκι για τούτη τη συλλογή η καλή κυρία PU. Εκεί μέσα, λοιπόν, είδαμε εργαλεία εξόρυξης χρυσού, σόμπες-μαούνες, σόμπες-σαλαμάνδρες, παλιούς τηλεγράφους, μπερζέρες σκωροφαγωμένες, έπιπλα-γραφεία με κρυφά συρτάρια, κρεβάτια με κουνουπιέρες και ουρανό, γραφομηχανές-αρχαίες, φωτογραφίες βγαλμένες με την έκρηξη. . μαγνησίου, αν δεν κάνω λάθος, πορσελάνες ζωραφισμένες στο χέρι, κρύσταλλα ταγιαρισμένα, κουζινικά γενικώς. Ακόμη και ξύλινες λεκάνες του καμπινέ, δίκην …πολτρόνας, αναπαυτικότατης και …. υψηλοτάτης…. .

Στον 1ο όροφο του ιδίου κτιρίου στεγάζεται η Αστυνομία(. Και στο υπόγειο οι φυλακές. Για την ώρα είχαν έναν και μοναδικό φυλακισμένο. Συνελήφθη οδηγών μεθυσμένος και με μεγάλη ταχύτητα το…ποδήλατο του. Το πιστεύετε; Δεν κάνω πλάκα. Έτσι μας είπε η Τζούλη η πανέμορφη ξεναγός μας.

-Σκέψου λέω στη Φρόσω. Η πιο άνομη πόλη στον κόσμο-τα Σόδομα και τα Γόμορρα της σύγχρονης εποχής-είναι σήμερα υπόδειγμα ευνομούμενου κράτους με έ ν α ν, καλέ, φυλακισμένο. Κι αυτό διότι έκανε λέει ποδηλατικό…ράλλυ. Ήμαρτον κύριε. Σχεδόν δεν το πιστεύω. ΄Όμως τι λέει η κακορρίζικη; Μήπως την Αυστραλία και τη Ν. Ζηλανδία δεν τις έφτιαξαν κατάδικοι της Μεγάλης Βρεττανίας; Κι ωστόσο είναι, και οι δύο, υποδείγματα πολιτισμένων χωρών, λίκνα προόδου και ανθρωπίνων συνθηκών διαβίωσης των τυχερών κατοίκων τους…

Ο τρόπος που μεταφερόμαστε από το ένα αξιοθέατο στο άλλο, γίνεται με πολύ ρομαντικό μέσον, μ΄ένα βαγόνι παλιού τράμ που κινείται με ηλεκτρισμό και χωρίς ράγες. Αθόρυβα. ΄Ησυχα. Σαν να γλυστράει πάνω σε πάγο…Και βέβαια το οδηγεί η Τζούλια, η ξεναγός που προανέφερα.

Μετά τον νεκροταφείο-όπου έχουμε φάει πολλές ώρες χαζεύοντας και διαβάζοντας τις επιγραφές πάνω στις ταφόπλακες-και αφού είδαμε και το περίφημο NUGGET τον τεραστίων διαστάσεων ακατέργαστο βώλο χρυσού, η Τζούλια μας ανεβάζει σ΄ένα υπερυψωμένο πάρκο. Κάτω, απλώνεται η χαμηλοτάβανη πόλη, το λιμάνι με τις εγκαταστάσεις του, το αεροδρόμιο και το LYNN CANAL, μέσω του οποίου φτάσαμε εδώ από το JUNEAU.

Η Τζούλια είναι φοιτήτρια. Είναι μέλος μιάς ομάδας νέων, που προσφέρουν έμισθα τις υπηρεσίες τους στο SK, εξασφαλίζοντας πολύτιμο χαρτζιλίκι. Το φθινόπωρο γυρίζουν στις πόλεις ή τις Πολιτείες τους, για να συνεχίσουν τις σπουδές τους, με τα χρήματα της καλοκαιρινής δουλειάς.

Το μεσημέρι ο καιρός ζεσταίνει όμορφα. Μπορούμε επιτέλους να πετάξουμε τα αμπέχωνα μας, για λίγες ώρες. ΄Όμως μόλις ο ήλιος αρχίζει να γέρνει, το κρύο δαγκώνει. Γίνεται τρομερό. Ο αέρας που κατεβαίνει από το τεράστιον, αντικρυνό παγετώνα, ξυρίζει σύρριζα. Μα σύρριζα, σας λέω…

Την άλλη μέρα, μετά το μεσημέρι, θα αφήσουμε το γραφικό, το πανέμορφο, το σχεδόν μυθικό SKAGWAY, επιβιβαζόμενοι στο παλιό τραίνο. Κατευθυνόμαστε προς το WHITEHORSE. Ωστόσο, σε κάποιο σημείο της διαδρομής, το τραίνο θα μας αφήσει. Εκεί θα μας περιμένουν δεκάδες πούλμαν. Και μ΄αυτά θα φτάσουμε στην τρίτη περίεργη πόλη της εκδρομής μας, που επίσης ερημώνει το χειμώνα.

Πριν όμως γίνουν όλα αυτά πίνουμε έναν καφέ στο RESTAURANT του Νίκου. Ήταν το συγκλονιστικότερο αξιοθέατο της πόλης…

-Τι δουλειά έχει ένας Ρωμιός στους πάγους της Αλάσκας, ρωτάμε σφίγγοντας τα χέρια.

-Τι δουλειά έχει ο Οδυσσέας στην Τροία; Γελάμε

-Το χειμώνα τι γίνεται;Πώς ζείτε μέσα σ΄ένα…. ψυγείο;

-Ανοίγουμε το καλοριφέρ στο φούλ, κλείνουμε το μαγαζί και κατεβαίνουμε στο Βανκούβερ. Εκεί δουλεύουμε στο εστιατόριο του αδελφού μου, ως το άλλο καλοκαίρι με το καλό.

-Μένει κανείς εδώ, την άγρια εποχή;

-Ελάχιστοι γενναίοι. Άλλωστε δεν είμαστε πολλοί, ούτε τα καλοκαίρια.

-Τολμούν;

-Ου! Τούς αρέσει κιόλας. Βλέπετε η περιπέτεια δεν ήταν προνόμιο μόνον των ανθρώπων του περασμένου αιώνα.

Αποχαιρετιόμαστε συγκινημένοι. Τα μεγάφωνα μεταδίδουν μουσικές τους Ξαρχάκου και του Χατζιδάκι.

-Κύριε Νίκο μας, μου φαίνεται σχεδόν παρανοϊκό ν΄ακούω τούτη τη μουσική κάτω από τον Αλασκανό παγετώνα και δίπλα στο LYNN CANAL του Ειρηνικού. . Κύριε των δυνάμεων δηλαδή. Τι σόι ράτσα είμαστε οι Έλληνες; Ποτέ μου δεν θα μας καταλάβω. .

Ο Νίκος γελάει και μας κουνά το χέρι από την είσοδο του μαγαζιού.

-Στο καλό. Καλή στράτα. Και γρήγορα να μας ξανάρθετε. Η παρουσία των ανθρώπων του τόπου μας μας ζεσταίνει την καρδιά. Κι ένας θεός ξέρει πόση ανάγκη έχουμε τη ζεστασιά, μέσα σε τούτη την τραγική παγωνιά της αυτοεξορίας. ΄Ωρα σας καλή….

Εδώ πρέπει να διευκρινήσω ότι η διαδρομή που έχουμε προγραμματίσει με το αυτοκίνητο, σ΄αυτό το ιδιαίτερο κομμάτι του ταξιδιού μας, αρχίζει από το νοτιότερο άκρο της Αμερικανικής Αλάσκας-το JUNEAU και το SKAGWAY. Μετά το τραίνο-και τα 157 χιλ. της διαδρομής-τα πούλμαν μας φέρνουν στην περίφημη ALASKA HIGHWAY, όπου και τα σύνορα με τον Καναδά. Αυτή η εκπληκτική οδός μας φέρνει όλο και βορειότερα, όλο και ανατολικότερα, προς την ενδοχώρα. ’ Ετσι, το WHITEHORSE και το BEEVER GREEK, όπου επίσης διανυκτερεύουμε κάτω από τους όγκους της οροσειράς του ST. ELIAS, ανήκουν στο Καναδικό τμήμα της Αλάσκας. Είναι το Καναδικό μας διάλειμμα, πρίν ξαναμπούμε στις ΗΠΑ, στο βορειότατο FAIRBANKS, πάνω στον Αρκτικό Κύκλο, και στο εσωτερικό της Αμερικανικής Αλάσκας από την οποία θα ξαναβγούμε για να ματαμπούμε στην Καναδική Αλάσκα. Το πόσο μπλέκουν, τέλος πάντων, τα μπούτια τους αυτές οι δύο χώρες, σ΄ότι αφορά την περιοχή της Αλάσκας δεν μολογιέται. ΄Εχω πιά καταμπερδευτεί. Δεν είμαι ποτέ σίγουρη, για το που βρίσκομαι ή ταξιδεύω κάθε μέρα.

Οι δύο επόμενοι σταθμοί-το Εθνικό Πάρκο DENALI και η πρωτεύουσα ANCORAGE μας οδηγούν όλο και νοτιότερα πλέον, και όλο και δυτικότερα, μέχρι τον ωκεανό και πάλι, πάνω στον οποίο καταλήγει ο περίφημος PIPE LINE.

Μ΄άλλα λόγια η διαδρομή μας διαγράφει ένα τεράστιο ημικύκλιο, που κινείται διαρκώς μεταξύ Καναδά και ΗΠΑ, κι από τα Βορειο-ανατολικά προς τα Βορειο-δυτικά. Δεν σας φώτισα;Μη με συγχύζετε. Ανοίξτε κι έναν χάρτη, ντέ. Κάτι παραπάνω θα μάθετε. ΄Ολο και περισσότερο θα κατατοπιστείτε. . Μην τα περιμένετε όλα έτοιμα.

 

[St.Adamantidou]

Μαζί με εσένα, έμαθα και εγώ πως βάζουμε άνω τελεία!!
Να μην το φοβάσαι το ρημάδι...εγώ έχω "ξεκάνει" δύο απο δαύτα, όταν μάθαινα να χειρίζομαι ηλεκτρονικό υπολογιστή!...για να μην πώ ότι αυτοκτόνησαν στα χέρια μου και τα αδικήσω

Κοριτσάκι μου, με παρηγορείς, διότι νομίζω ότι είμαι η μόνη ανίκανη, στον χειρισμό αύτού του καταπληκτικού -είναι η αλήθεια- μηχανήματος.!!!Βεβαίως κάθε τόσο το.....σκοτώνω, και αναζητω τη βοήθεια του...γιατρού του! Ο άνθρωπος θα νομίζει ότι έχει να κάνει με άτομο μειωμένης πνευματικής αντιλήψεως!!! Αγνοώ ωστόσο αυτόν τον κίνδυνο, και προστρεχω,συχνά πυκνά,στη βοήθειά του...Πάντως θαυμάζω την υπομονή του, να ανέχεται την αμάθειά μου....
Φιλάκια

 

[Sassenach77]

Κοριτσάκι μου, με παρηγορείς, διότι νομίζω ότι είμαι η μόνη ανίκανη, στον χειρισμό αύτού του καταπληκτικού -είναι η αλήθεια- μηχανήματος.!!!Βεβαίως κάθε τόσο το.....σκοτώνω, και αναζητω τη βοήθεια του...γιατρού του! Ο άνθρωπος θα νομίζει ότι έχει να κάνει με άτομο μειωμένης πνευματικής αντιλήψεως!!! Αγνοώ ωστόσο αυτόν τον κίνδυνο, και προστρεχω,συχνά πυκνά,στη βοήθειά του...Πάντως θαυμάζω την υπομονή του, να ανέχεται την αμάθειά μου....
Φιλάκια

Καλημέρα μικρούλα μου

 

[St.Adamantidou]

Καλημέρα μικρούλα μου

Εγώ είμαι αυτή, καλέ; Να σού στείλω άνθη και τούρτα, στα γενέθλιά σου!!!!
Τι να πω, παρά να σ'ευχαριστήσω διά την.....παραμυθίαν, και για το μυαλό, και για την έρμη την ηλικία!!!Αααχ.....

 

[Sassenach77]

Εγώ είμαι αυτή, καλέ; Να σού στείλω άνθη και τούρτα, στα γενέθλιά σου!!!!
Τι να πω, παρά να σ'ευχαριστήσω διά την.....παραμυθίαν, και για το μυαλό, και για την έρμη την ηλικία!!!Αααχ.....

Το "μικρούλα/η" το χρησιμοποιώ σε ανθρώπους που αγαπώ ή συμπαθώ ιδιαίτερα, για τους δικούς μου λόγους! Δεν έχει να κάνει με την ηλικία....Μικρούλα μου !!!!

 

[St.Adamantidou]

Το "μικρούλα/η" το χρησιμοποιώ σε ανθρώπους που αγαπώ ή συμπαθώ ιδιαίτερα, για τους δικούς μου λόγους! Δεν έχει να κάνει με την ηλικία....Μικρούλα μου !!!!

Αχ, πολύ σ' ευχαριστώ... Μικρούλα μου, για τους λόγους που είπες κι εσυ...
Και, τυχαίως, είδα πού θέλεις να πάς, μελλοντικώς. Θα ήθελα πολύ να μπορούσα να σού πώ, τι να πρωτο-προτιμήσεις.
Αλλά είναι δύσκολο. Στό Περού -και ειδικά στο Μάτσου-Πίτσου, - μπορείς να χαρείς τα έργα των ανθρώπων μιάς εποχής, ιστορικής αλλά και θλιβερής, για τους έρμους τους ιθαγενείς.
Στην Παταγονία θα γονατίσεις μπροστά στη μεγαλοπρέπεια της Φύσεως. Απίστευτη εμπειρία....
Διαλέγεις και παίρνεις. ΄Αλλωστε τη σειρά των ταξιδιών μας , την καθορίζει συχνά η τύχη, η παρέα και το πορτοφόλι!!!
Σκέψου ότι εγώ ξεκίνησα τα ταξίδια μου, με στόχο την Αφρική. Ξ'ερεις πόσα χρόνια μετά, κατάφερα να βρεθώ εκεί;
Περισσότερα από ...20!!!! Διότι η τύχη δεν μού τα έφερνε βολικά. Πότε πόλεμοι, πότε επαναστάσεις, κι εγώ περίμενα!
¨Όταν ξεκίνησα όμως, δεν σταμάτησα να πηγαινοέρχομαι!!! Διότι για μένα η ωραιότερη ήπειρος είναι ή Αφρική...
Μακάρι να έκλεινα τον κύκλο των εξορμήσεών μου, μ' ένα ακόμα σαφάρι στον Οκαβάνγκο...Αλλά....Φεύ!
Πάντα να ταξιδεύεις, όπου σού έρχεται βολικά.Μην περιμένεις. Διότι η Σάρα Τίσντειλ λέει: TIME FLIES. NO, TIME STAYS.WE FLY!!!!!
Σε φιλώ,
Στέλλα

 

[Sassenach77]

Αχ, πολύ σ' ευχαριστώ... Μικρούλα μου, για τους λόγους που είπες κι εσυ...
Και, τυχαίως, είδα πού θέλεις να πάς, μελλοντικώς. Θα ήθελα πολύ να μπορούσα να σού πώ, τι να πρωτο-προτιμήσεις.
Αλλά είναι δύσκολο. Στό Περού -και ειδικά στο Μάτσου-Πίτσου, - μπορείς να χαρείς τα έργα των ανθρώπων μιάς εποχής, ιστορικής αλλά και θλιβερής, για τους έρμους τους ιθαγενείς.
Στην Παταγονία θα γονατίσεις μπροστά στη μεγαλοπρέπεια της Φύσεως. Απίστευτη εμπειρία....
Διαλέγεις και παίρνεις. ΄Αλλωστε τη σειρά των ταξιδιών μας , την καθορίζει συχνά η τύχη, η παρέα και το πορτοφόλι!!!
Σκέψου ότι εγώ ξεκίνησα τα ταξίδια μου, με στόχο την Αφρική. Ξ'ερεις πόσα χρόνια μετά, κατάφερα να βρεθώ εκεί;
Περισσότερα από ...20!!!! Διότι η τύχη δεν μού τα έφερνε βολικά. Πότε πόλεμοι, πότε επαναστάσεις, κι εγώ περίμενα!
¨Όταν ξεκίνησα όμως, δεν σταμάτησα να πηγαινοέρχομαι!!! Διότι για μένα η ωραιότερη ήπειρος είναι ή Αφρική...
Μακάρι να έκλεινα τον κύκλο των εξορμήσεών μου, μ' ένα ακόμα σαφάρι στον Οκαβάνγκο...Αλλά....Φεύ!
Πάντα να ταξιδεύεις, όπου σού έρχεται βολικά.Μην περιμένεις. Διότι η Σάρα Τίσντειλ λέει: TIME FLIES. NO, TIME STAYS.WE FLY!!!!!
Σε φιλώ,
Στέλλα

Έτσι!!!
Δεν θα σου απαντήσω εδώ για προφανείς λόγους
Το mail σου το έχω μικρούλα μου....άλλωστε με mail πρωτομιλήσαμε, χρησιμοποιώντας την Ελληνική γλώσσα όσο καλλίτερα... μπορούσα
Μάκια!

 

[St.Adamantidou]

SKAGWAY προς WHITEHORSE

Με το παλιό τραίνο και με το «τρελλοπούλμαν-σπίτι» της GREY LINE


Σας είπα κιόλας ότι γύρω στις 12. 00 το μεσημέρι φεύγουμε από το SKAGWAY με το τραίνο-αντίκα. Χρησιμοποιείται μονάχα για τουριστικούς λόγους, πιά. Και κάνει την παραδοσιακή διαδρομή των χρυσοθηρών, μέσα στο απερίγραπτο WHITE PASS.

Το φτάσιμο μας στον σταθμό ήταν για μένα και την Φρόσω άκρως επεισοδιακό. Λίγο έλειψε να χάσουμε τον συρμό. Βλέπετε είχαμε χαθεί, μεταξύ μας, μέσα στο ξενοδοχείο μας, κάπου εκεί, ανάμεσα σαλόνι, καφετηρία και …καμπινέ. Αν είναι δυνατόν…

Αποτέλεσμα; Να ψάχνω εναγωνίως εγώ την Φρόσω, η Φρόσω να κυνηγά εμένα με την ψυχή στο στόμα, κι ο Νίκος, ο αρχηγός μας, στα πρόθυρα εγκεφαλικού, να μας ψάχνει και τις δύο, για να μας σούρει μέχρι τον σταθμό. Και το τραίνο να σφυρίζει, ανατριχιαστικά, αναχώρηση, αδιάφορο προς τη δική μας απελπισία…Πρώτη μου φορά διαπίστωσα πως, όταν είσαι ταραγμένος τα πόδια σου γίνονται παγωμένο…ζελέ. Κι αρνούνται να σε υπακούσουν. Εσύ τα σπρώχνεις κατά μπρός, κι αυτά κολλούν καταής. Βρέ, αμάν, χάνω το τραίνο. Τίποτα αυτά. Είναι σαν να προσπαθείς να τρέξεις στο όνειρο σου. Ποτέ δεν τα καταφέρνεις. Απλώς ξυπνάς, μούσκεμα στον ιδρώτα…

Έτσι ακριβώς μούσκεμα στον ιδρώτα και την ανάσα κοντή, το προλαβαίνουμε την ώρα που έκλεινε τις πόρτες, κι η μπουρού διαλαλούσε χαρούμενα τοις πάσι. . φεύγουμε γι άλλο ένα ταξίδι στο ιστορικό παρελθόν. ΄Οστις πρόλαβε τον κύριο οίδε. . Και τον συρμό. .

«Δόξα τω Θεώ» λέω ξέπνοα και πέφτω σαν σακί στο άβολο ξύλινο κάθισμα, δίπλα στην Ελεάνα.

-Καλά σας έστριψε και των δύο; Πού στο καλό ήσασταν επιτέλους;

-Ούφ άστο. Ψαχνόμασταν μεταξύ τουαλεττών και COFEE SHOP. Ξέρεις πόσες ΄ξώπορτες έχει το WEST MARK HOTEL; Πέντ ΄έξη νομίζω. Ε απ΄άλλου βγήκα εγώ. Αλλού με έψαχνε η Φρόσω. Και σ΄άλλη έξοδο μας αναζητούσε και τις δύο ο Νικολάκης μας. Φραπέ γενήκαμε. Άστα καλύτερα.

-Μνήσθητί μου Κύριε μουρμουρίζει μπερδεμένη. Δίκιο έχει.

Η διαδρομή των 90 λεπτών που το τραινάκι μας φιδογυρίζει περί το ελικοειδές φαράγγι, είναι ένα από τα ωραιότερα φυσικά θεάματα στη Βόρεια Αμερική. Καταρράκτες παγωμένοι. Καταρράκτες…νερουλοί. Ποτάμια και ποταμάκια. Λίμνες γαλανές. Κατάφυτες κοιλάδες. Μικροί λόφοι μέσα στη φαρδειά χαράδρα, κρεμαστές περίτεχνες γέφυρες, σωστά έργα τέχνης, γραφικά μονοπάτια, χιονισμένες κορφές, καταπράσινες πλαγιές, παγετώνες γρανίτες…Δε χορταίνεις να βλέπεις και δεν προφταίνεις ν΄ απομνημονεύεις. Τι να σου κάνει κι αυτή η τάλαινα μνήμη; Βομβαρδίζεται καταιγιστικά, από χιλιάδες εικόνες, τη μια ωραιότερη από την άλλη και το μυαλό, πιά, χάνεται σ΄έναν λαβύρινθο, μπουκώνεται. Μπερδεύεται και δεν προλαβαίνει να καταγράψει παρά μόνον το σύνολο των εικόνων που τελικά, αφήνει και τη γενικη εντύπωση.

«Φυσικό θαύμα».

Μικρή φράση, το παραδέχομαι, για ένα μεγαλειώδες πραγματικά θέαμα. ΄Οως σίγουρα δίνει μιάν ιδέα της πραγματικότητας.

Η μεγάλη μας τύχη είναι η εποχή του έτους. Στο τέλος του Αυγούστου, αρχίζει το βορεινό φθινόπωρο. Τα πάντα είναι, πλέον, χρυσά, κόκκινα και χαλκόπρασινα. Στην αρχή, νομίζω πως αυτά τα χρώματα, ανήκουν σε ανθισμένα δέντρα και θάμνους. Κι έκπληκτη ανακαλύπτω, ότι είναι κοινά φύλλα, που αλλάζουν απόχρωση, πρίν πέσουν στην γή και φτιάχνουν πολύτιμα στρωσίδια. Οι πλαγιές μοιάζουν σαν να ΄ έχουν πιάσει φωτιά κι άλλες μοιάζουν σαν περιχυμένες με λυωμένο χρυσάφι, πού έτσι κι αλλοιώς αφθονεί στην περιοχή. ΄Ολη η φύση θαρρείς πως ετοιμάζεται , σχεδόν πανηγυρικά, για τον άγριο χειμώνα. Ακόμη, και τούτη τη στιγμή, σε΄αυτόν τον ευλογημένο τόπο, η Φύση αρνείται την θλίψη. Αρνείται το παράπονο και την μεμψιμοιρία. Διώχνει κάθε ίχνος απελπισίας και τρόμου. Και κρατά τα κέφια της, τη χαρά της, τις σύντομες λιακάδες της, την τέλεια ομορφιά της, την οποία πασχίζει-ειδικά αυτήν την εποχή-να την κάνει εντυπωσιακότερη. Για αυτό και πάρα πολλά δέντρα αλλά και θάμνοι κρατούν τα πράσινα φύλλα τους. χλωρά και ζωντανά. Μοιάζει να περιμένουν ανυπόμονα να φιλοξενήσουν το άφθονο αφράτο χιόνι που δεν άργησε να πέσει. Το προλάβαμε τρείς μέρες μετά, στο DENALI NATIONAL PARK. ΄Ηταν το πρώτο-πρώτο χιόνι της εποχής, στην καρδιά της Αλάσκας. Μοναδική εμπειρία, σας διαβεβαιώ…

Τι μαγική διαδρομή ήταν αυτή μέσα στο WHITE PASS, με το παλιό γραφικό τραίνο. Πέρασα τα 100 σχεδόν λεπτά του ταξιδιού στον. . εξώστη. . μεταξύ των δύο βαγονιών. Θυμάστε καλέ, τα τραίνα στα WESTERN του HOLLYWOOD. Ε μια τέτοια γραφικότητα.

Απήλαυσα τον δροσερόν άνεμο που μ’ έδερνε αλύπητα, αλλά ήταν τρομερά δροσερός και ανανεωτικός. Τέτοια καθαρότητα ατμόσφαιρας και υγιούς αέρα είχα χρόνια να αισθανθώ. ΄Ωσπου άρχισα να ζαλίζομαι από το πολύ οξυγόνο. Το κεφάλι μου ήταν σαν μπαλόνι. ΄Λαφρύ και λάγαρο. ΄Ετοιμο να πετάξει παντού. Να ρουφήξει τα πάντα. .

Στο τέλος της μοναδικής αυτής σιδηροδρομικής μας πορείας, κάπου στο …Πουθενά, μας περίμεναν δεκάδες πούλμαν, αυτής της περίεργης τουριστικής Γραμμής, που τη λένε GREY LINE. Κι εκεί, γνωρίζουμε από κοντά, τι πάει να πεί ο όρος: άψογη οργάνωση. Μέσα στο τραίνο που αφήναμε πίσω μας, και που είχε 20 βαγόνια, φίσκα κόσμο, μας μοίρασαν, ανά γκρούπ, διαφορετικού χρώματος κάρτες, μ΄ένα κεφαλαίο ψηφίο του αλαφαβήτου. Η ελληνική ομάδα είχε στα χέρια της το Μπλέ Κάπα. Μόλις αποβιβαστήκαμε μπροστά στο τεράστιο πάρκινγκ, 1. 000 περίπου άνθρωποι, μέσα σε πέντε λεπτά, είχαμε εντοπίσει κι ανεβεί κιόλας, στα λεωφορεία μας, που ξεκινούσαν δίχως καθυστέρηση. Μ έ σ α σ ε π έ ν τ ε λ ε π τ ά, μ ο ν ά χ α. Αν είστε χριστιανοί. Χίλιοι άνθρωποι…

Αυτά τα πούλμαν της GREY LINE είναι από μόνα τους . . αξιοθέατα. . Κατ΄αρχήν είναι φυσούνες. Δύο κομμάτια. Στο πρώτο όχημα, κάθονται οι επιβάτες όπως ακριβώς σ΄όλα τα ορθόδοξα τουριστικά αυτοκίνητα. Το δεύτερο όχημα είναι…σαλόνι-τραπεζαρία, με βελούδινους καναπέδες. Και, στο πίσω μέρος, υπάρχει μια μικρή κουζίνα, όπως στα αεροπλάνα και φυσικά, μια πεντακάθαρη τουαλέττα που, στις πέντε μέρες του ταξιδιού μας, ποτέ δεν της έλλειψε το σαπούνι, το χαρτί, οι χαρτοπετσέτες, και τα αρωματικά μαντηλάκια. . Για καθαριότητα δεν χρειάζεται, φαντάζομαι, να σας μιλήσω. Ήταν άψογη. Διότι, το περίεργο αυτό αυτοκίνητο διέθετε, εκτός από τον οδηγό-την CAR HOSTESS-και έναν STEWART-σερβιτόρο-ούτως ειπείν-τον Μωρίς, που μας πρόσφερε ποτά, καφέδες, αναψυκτικά, μπισκοτίνια, ξηρούς καρπούς. .

Το μεσημεριανό μας ήταν, άλλοτε σε κάποιο ρεστωράν ή σε κάποιο βαγόνι τραίνου-που κι αυτό παρενεβλήθη, κάποια στιγμή στο 5θήμερο ταξίδι μας-ή σε πακέττα για πίκ-νίκ, πλάι σε λίμνες η ποτάμια. . Άλλο σόι εμπειρίας κι αυτό. Το καταχαρήκαμε με την ψυχή μας….

Επειδή ήμασταν μονάχα 10 Έλληνες, μας «πάντρεψαν» μ΄ένα γκρούπ Αμερικάνων με Αρχηγό την BETTY. Ήταν Σύλλογος Τραπεζικών Συνταξιούχων. Καμιά 20αριά άνθρωποι. Καλόγνωμοι και κεφάτοι. Μας έκαναν την καρδιά περβόλι. Γελούσαν, πειράζονταν, έλεγαν ανέκδοτα, έπαιζαν παιχνίδια και, στο τέλος, έμπασαν κι εμάς στη συντροφιά τους, κάνοντας μας να νοιώσουμε σαν δικοί τους άνθρωποι. Και περάσαμε ζάχαρη. ΄Ας είναι καλά οι χριστιανοί. Κι άς χαίρονται τη δεύτερη…εφηβεία τους, μ΄όλες τους τις δυνάμεις…

Πάνω στο πούλμαν, περνάμε και τις διατυπώσεις των συνόρων, μεταξύ ΗΠΑ που αφήνουμε, και του Καναδά που μας υποδέχεται, γι άλλη μια φορά. Σ’ αυτό το ταξίδι, μπαινοβγαίνουμε διαρκώς, από τη μια χώρα στην άλλη συχνά, Χωρίς να το παίρνουμε είδηση. Τι έχουν άραγε, να χωρίσουν Καναδοί και Αμερικάνοι; Απλά αλληλοβοηθούνται σ΄αυτές τις εκτάκτως τουριστικές περιοχές, για κοινό οικονομικό όφελος. Όπως ακριβώς γίνεται, μεταξύ Χιλής και Αργεντινής, στην ευρύτερη περιοχή του Αμερικανικού Νότου, που είναι γνωστή με το όνομα Παταγονία. Εκεί κάτω, η γοητευτική Παταγονία είναι δίκαια μοιρασμένη. Εδώ, η πολυλατρεμένη Αλασκα, είναι η ευνοούμενη περιοχή δύο μεγάλων χωρών. .

Τούτη η διαδρομή μας μπάζει στις Αλασκανές ομορφιές. Από δώ και μπρός, τέτοιους πολύτιμους ζωγραφικούς πίνακες-που ζωγραφίζει η πολυτάλαντη Φύση-θα αντικρύζουμε συνεχώς. Και, συνεχώς θα μένουμε με το στόμα ανοιχό. Διότι, τέτοια φαντασμαγορία δεν τη χορταίνεις ΠΟΤΕ. Δεν τη βαρυέσαι. ΄Όμως, όλους αυτούς τους χρωματικούς πίνακες, θα σας τους περιγράψω, όταν φτάσουμε στο DENALI PARK εκεί, όπου απλόχερα χαρήκαμε αυτήν την ομορφιά, σ΄όλο της το δοξαστικό μεγαλείο.

Λίγο πρίν μπούμε στον αποψινό προορισμό μας, το WHITEHORSE, σταματήσαμε στην τεράστια λίμνη BENETT, όπου και το κουκλίστικο ινδιάνικο χωριό CARCROSS.

Είμαστε στην TORMENTED VALLEY(την ΒΑΣΑΝΙΣΜΕΝΗ ΚΟΙΛΑΔΑ δηλαδή). Είναι μια περιοχή γεμάτη λίμνες, απίστευτα γαλανές όλες. Λίμνες πολλές. Αμέτρητες…. Ανάμεσα σε δασωμένα βουνά, απλώνουν τα λαζουρένια νερά τους σε τεράστιες εκτάσεις. Διότι εδώ, λόγω αφθονίας παγετώνων, αυτές οι νερένιες επιφάνειες είναι γιγαντιαίων διαστάσεων. Η λίμνη BENETT πχ έχει 40 χιλ. μάκρος και 4 χιλ. πλάτος….

Τα χρώματα του φθινοπώρου, σε τούτη την τοποθεσία, είναι πολύ έντονα. Κίτρινα, κιτρνίζοντα, κόκκινα, κατακόκκινα, καστανά, καμαρώνουν ανάμεσα στο έντονο πράσινο των ελάτων, που καταφέρνουν να αντέχουν αλαζονικά, στους φονικούς βοριάδες. Ειδικά στη λίμνη TAGGISH, στο νησί ΒΟΝΕ, τα κίτρινα και κόκκινα φύλλα των κωνικών αυτών δέντρων, μοιάζουν με τεράστια αναμμένα κεριά-μέρα μεσημέρι-μέσα σ’ έναν «ωκεανό» καταπράσινου δάσους…θέαμα συναρπαστικό, αλλά απερίγραπτο, δυστυχώς…

Στις όχθες της λίμνης BENETT, υπάρχει ακόμη μπαταρισμένο, το TOO SHY, πλοίο με … τροχό. . Στην ιστορία έμεινε ως TUISHI. Είναι το μεγαλύτερο από 200 τέτοια που, επί 90 χρόνια, έκαναν δρομολόγια στις χρυσοφόρες περιοχές του YUKON…

Στο CARCROSS, ο μίστερ WAISON MATHEWS έχει τα νοστιμότερα MUFFINS-είδος μικρών κέικς της περιοχής. Εγώ, ωστόσο, εντυπωσιάστηκα από τις άψογης καθαριότητας τουαλέττες, με σαπούνι, χαρτί, χαρτοπετσέτες, αστραφτερούς νιπτήρες. και την ειδική τουαλέττα των αναπήρων. Και βέβαια, χάζεψα τα παλιά κουκλίστικα σπιτάκια του μικρού χωριού….

Αμέσως μετά το CARCROSS, ή «Σμαραγδένια Λίμνη» όπου βρίσκει κανείς και κοχύλια!!. . . Το πως δεν το ξέρω. Κάποια σχέση θα’ έχει ή θα’ χε, κάποτε, με τη θάλασσα. Από τούτη τη λίμνη, είχαμε μια BREATH-TAKING θέα, στη γύρω περιοχή. Μέσα σε δεκάδες αποχρώσεις του πράσινου, του καφέ, του κόκκινου και του κίτρινου, θαυμάσαμε νησάκια, κολπίσκους, χερσονησούλες, συστάδες χαμηλών κωνοφόρων μέσα στο νερό. . . . Καί γύρω γύρω, πάνω στις όχθες, σαν πολύχρωμο φεστόνι, η χρωματιστή πόα, της οποίας το κυρίαρχο χρώμα είναι το μώβ-ρόζ της πορφύρας, το πράσινο του σμαραγδιού, το κίτρινο του κρόκου, το μπλέ του ζαφειριού, το κόκκινο του αίματος…΄Όλα τούτα τα χρώματα μέσα σ΄ένα δάσος…. Αν είναι δυνατόν…

-Παιδιά έχω παραισθήσεις. Δεν πιστεύω στα μάτια μου. Τι σόι παλέττα είναι αυτή;

Τελικά όλη αυτή η διαδρομή από το SKAGWAY μέχρι το WHITEHORSE-με τραίνο και με πούλμαν-ήταν κάτι το θαρρείς μαγικό. ΄Ηταν ένα διαρκές παιχνίδι. Ένα παιχνίδι ανάμεσα στα χρώματα της γής στον λαμπρόν ήλιο στις αστραποβολές των παγετώνων, στις αντανακλάσεις των γαλανών λιμνών και των ορμητικών χειμάρρων…΄Ένα παιχνίδι μέσα στη σιωπή των φαραγγιών στο δυσοίωνο των σκοτεινών δασών, στην τρυφερή φλυαρία των ρυακιών στο απειλητικό μουγκριτό των ποταμών στην εκκωφαντική χλαπαταγή των καταρρακτών. . Κοσμογονία. . Η ίδια η βιβλική Γένεση, σ΄όλη της τη ρωμαλέα εκδήλωση. Σαν να είχαν μόλις γεννηθεί τα Σύμπαντα και υμνολογούσαν αναστάσιμα, τη Δόξα και τη Μεγαλωσύνη του Δημιουργού…

-Χριστέμου. Τιο συγκλονιστική αντίθεση με την Παταγονία. Εκεί, όλα σου θύμιζαν την έλευση ενός τραγικού και αναπόδραστου τέλου. Εδώ τα πάντα σφύζουν από ζωή και δύναμη, ακόμη και σε τούτην την ύστατην ώρα. Σαν να γεννήθηκαν Χτές….

Εκεί, είχες την αίσθηση ότι πέθαινε ένας Τιτάνας.

Εδώ, πιστεύεις πως ο ίδιος Τιτάνας γεννιέται, μπρός στα έκθαμβα μάτια σου, την ώρα που θα περίμενες να τον βλέπεις να πεθαίνει…καταλήγω εντυπωσιασμένη.

-Αμάν εσύ και οι συγκρίσεις σου.

-Αμέ. Γιατί νομίζετε ότι έσπευσα να συμπληρώσω μέσα στον ίδιο χρόνο, τις εντυπώσεις μου από το Νότιο Πόλο, με εκείνες από το Βόρειο; Για να τις έχω νωπές και φρέσκες στο μυαλό μου. Για να μην αδικήσω, μέσα μου, κανέναν από τους δύο τόπους. Να αποδοθεί, σε κάθε περιοχή, η αξία πού της αρμόζει…

-Λαμπρά. Και που καταλήγεις παρακαλούμε;

-Αν όλη η Αλάσκα είναι σαν και τη σημερινή διαδρομή, τότε:

*Η Παταγονία σου δημιουργεί το Δέος της αναμενόμενης Δεύτερης Κρίσης.

*Ενώ η Αλάσκα σου θυμίζει τη Δόξα της Γένεσης. Όπως βλέπετε, και τα δύο αισθήματα προέρχονται από τα Ιερά Βιβλία. Και δεν μπορώ να υποστηρίξω, ότι είμαι και καλή χριστιανή. Όμως, όταν βιώνω τέτοιας λογής εμπειρίες, δίχως να το θέλω η ψυχή μου πάει προς εκείνο το Μοναδικό, το Παντοδύναμο Ον που, κάποτε, κάπως δημιούργησε τούτο το θαύμα. Κι ο νούς τρέχει -που αλλού;- στις Γραφές. Στά συγκλονιστικά εκείνα γραπτά που, με τρόπο ανεπανάληπτο, μας ιστορούν τη Γέννηση του Κόσμου. Εμείς, φυσικά, δεν την είδαμε τότε. Αξιωθήκαμε όμως τη χάρη, να τη βλέπουμε πολύ συχνά στη ζωή μας, όταν γεννιέται ένα παιδί. Όταν βλασταίνει ένα σποράκι. Όταν ανθίζει ένα λουλούδι. Όταν το μάτι βλέπει. Όταν το αυτί ακούει… Όλα αυτά για μένα είναι ένα καθημερινό θαύμα, όμοιο με τούτο εδώ. Είναι έργο θεού. Διότι είναι έξω από τις δυνατότητες της λογικής μου και γενικότερα, έξω από τα όρια του ανθρώπινου νού…

Κάποια στιγμή, βγαίνουμε και στην περίφημη ALASKA HIGHWAY, 22 μόλις χιλιόμετρα από το WHITEHORSE, πρωτεύουσα του YUKON TERROTERY στο KLONDIKE RIVER, του Καναδά. (Αλήθεια δεν σας θυμίζουν χρυσό, περιπέτεια και κίνδυνο, αυτές οι σχεδόν μυθικές πιά τοποθεσίες; Σας φέρνουν στο νού τα κινηματογραφικά έργα.

Η περίφημη ALCAN CANADA HIGHWAY στο YUTON TERRITORY, είναι ένα γιγάντιο οδοποιητικό επίτευγμα 2. 435 χιλ. Η κατασκευή του άρχισε το 1942, επί προεδρίας Ρούσβελτ. Δούλεψαν για αυτό 25. 000 εργάτες, επί 20 μήνες. Το κόστος;140 εκατομμύρια δολλάρια ΗΠΑ-ό, τι μπορεί να σημαίνει ένα ποσόν για την δεκαετία του ΄40. Σήμερα, όλοι ευγνωμονούν τον προβλεπτικό Πρόεδρο του 1942 διότι αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος που ενώνει δύο σημαντικούς τόπους. Τον Καναδά με τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Λίγο πρίν μπούμε, επί τέλους, στο WHITEHORSE-τελικά αποδείχτηκε ατέλειωτη και γεμάτη καινούρια πράματα τούτη η διαδρομή-στεκόμαστε στο MILES CANNYON, πού μέσα του κυλά, με εμφανέστατη ταχύτητα, ο μεγάλος και ιστορικός ποταμός YUKON. ΄Άλλη μαγεία εδώ. Από το BELVEDERE, κάπου ψηλά, έχουμε μια εκπληκτική θέα του τεράστιου φαραγγιού. Πυκνοβλαστημένο, γεμάτο λαμπερά φθινοπωρινά χρώματα, μας κόβει την ανάσα. Μπροστά μας, ένα γεφύρι, πάνω από το στενότερο μέρος του ποταμού. Και τα λουλούδια, τα κλαδιά και η πρασινάδα, ν΄αγγίζουν τρυφερά την επιφάνεια του γρήγορου ρέματος, σαν, να θέλουν να το σπρώξουν γλυκά. ΄Η να το χαϊδέψουν….

-Τι ερωτική εικόνα. Θαρρείς πως νερά και φυτά αγκαλιάζονται σφιχτά, για να δημιουργήσουν ζωή….

-Και δημιουργούν αποφαίνεται μαγεμένη η Φρόσω. Βλέπεις, μονάχα όπου υπάρχει νερό, η γη γεννά βλαστάρια. Δες το αποτέλεσμα εδώ. Μπροστά στα μάτια μας…

Δίκιο έχει. Το διαπιστώνουμε διαρκώς στην διαδρομή μας. Οι παγετώνες ποτίζουν με τα νερά τους το χώμα της Αλάσκας. Και τη γεμίζουν χυμούς. Αίμα. Ζωή…

Ο ήλιος σέρνει μαζί του τη μέρα, κατά τη δύση, την ώρα που μπαίνουμε, εν τέλει, στο WHITEHORSE. Είναι μια σιωπηλή πόλη. Οι διαβάτες λιγοστοί. Η κεντρική λεωφόρος έρημη. Τα τζάμια, των χωρίς παντζούρια σπιτιών, αντανακλούν τις τελευταίες ακτίνες του ψυχρού απογεύματος. Μονάχα τα τραβηγμένα στις άκρες περίτεχνα κουρτινάκια, δηλώνουν την ύπαρξη ανθρώπων κάτω από τη στέγη.

Βροντάμε κάτω τις βαλίτσες, κι αρχίζουμε τον περίπατο μας, όσο έχει ακόμη φώς. Λατρεύω αυτούς τους περιπάτους στα μικρά χωριά τα οποία μπορείς να τα γυρίσεις μέσα σε μιαν ώρα, και να μη χαθείς κιόλας. .

Κατεβαίνουμε στο μεγάλο ποτάμι. Δυστυχώς, τα καραβάκια που κάνουν μικρές διαδρομές, μέχρι του παλιούς οικισμούς των χρυσοθήρων, τέλειωσαν τα δρομολόγια τους μερικές ώρες πρίν.

-Δεν ήταν γραφτό μας να πλεύσουμε τον YUKON γκρινιάζω απογοητευμένη.

Περπατάμε στην έρημη και σιωπηλή λεωφόρο. Μπαίνουμε στους πλαϊνούς δρόμους. Γυροφέρνουμε τα τετράγωνα. Ηρεμία. Γαλήνη. Μοναξιά. .

Εμ βέβαια. Στην πόλη αυτή κατοικούν ζόρ’ ζορινά, 22.000 ψυχές. Μαζί με κάτι γειτονικούς οικισμούς άντε να φτάνουν τις 29. 000. Τόση άπλα, και τόσος λίγος κόσμος. Μας φαίνεται απίστευτο.

-Κι αυτό τα καλοκαίρια, μας είχε πληροφορήσει νωρίτερα η ξεναγός μας. Το χειμώνα ελάχιστοι τολμούν να μείνουν εδώ. Άντε να είναι 1. 000-2. 000. Το κρύο δεν αντέχεται. Τα αυτοκίνητα στα γκαράζ, είναι όλη τη νύχτα στην πρίζα, για να μην «πεθαίνει» από τον ψόφο η μηχανή τους. Πως αλλιώς να πάρουν μπροστά το πρωϊ;

Τα καλοριφέρ φυσικά καίνε στο φούλ όλο το 24ωρο, και οι άνθρωποι αποφεύγουν, όσο γίνεται, την κίνηση με τα πόδια. Η παγωνιά θερίζει. Γδέρνει. Πώς δούλευαν καλέ οι χρυσοθήρες σε τέτοια εχθρικά κλίματα; Τους «έκαιγε» ο πυρετός του χρυσού φαίνεται. Και η ελπίδα τους χαλύβδωνε. Πέθαιναν, μονάχα όταν η απογοήτευση διέλυε τις προσδοκίες τους…Και μαζί, τη ζωή τους…

Τρώμε στου ANGELO, όπως μας ορμήνεψε η ξεναγός. Με ευχάριστη έκπληξη ανακαλύπτουμε ότι, παρά το ιταλικό του όνομα, οι ιδιοκτήτες του ρεστωράν είναι ο Γιάννης και η Ελένη Τσαμπούρη, από το Βόλο!!. . . . . .

Γεμάτο το μαγαζί. Όλη η οικογένεια απασχολημένη στην κουζίνα και στο σερβίρισμα. Στις 20. 30 ωστόσο αδειάζει. Έτσι! Ξαφνικά κι αναπάντεχα. Θαρρείς πως έχει βαρέσει ξυπνητήρι από την …ανάποδη. Υπνωτήρι να το πώ; Ένα τέτοιο πράμα πάντως. Μένουμε μόνο τέσσερις άνθρωποι. Η παρέα μας. Ο Γιάννης και η Ελένη έρχονται και κάθονται στο τραπέζι μας. Ανοίγουν μια μποτίλια νοτιο-αφρικάνικο κρασί. Κι αρνούνται κατηγορηματικά, να δεχτούν πληρωμή για το πλούσιο δείπνο μας. Χαίρονται, απλώς, που βρήκαν συμπατριώτες….

Ο Γιάννης στο Βόλο ήταν μηχανουργός. Στην Αλάσκα ήρθε-γιατί άλλο;-για χρυσοθηρία. .

-Κι έβγαλα λεφτά μας εξομολογείται. Διηγείται απίστευτες ιστορίες που μας γοητεύουν. Είναι λαλίστατος. Τον χειμώνα, μας λέει, κλείνει το μαγαζί του, και μετακομίζει οικογενειακώς στο Βανκούβερ. Είναι ευτυχής με την ζωή του στον Καναδά. Νοσταλγεί πότε-πότε την Ελλάδα φυσικά αλλά δεν θέλει να επιστρέψει για μόνιμη εγκατάσταση. Τρελλός είναι; ΄Ο Καναδάς είναι ένας Παράδεισος. Κομματάκι κρυουλός, βέβαια αλλά πολύ καλύτερος από το αλαλούμ του εύκρατου τόπου μας. ΄Ιδρωσε ο χριστιανός να υιοθετήσει τον αυστηρό τρόπο ζωής του Βορρά. ’ Έφτυσε αίμα, ως ότου μάθει να σέβεται και να υπακούει τους νόμους. Για πιο λόγο να πέσει ξανά στην ασυδοσία και την αναρχία του Νότου; Είναι νουνεχής, ό άνθρωπος. Αυτό, ωστόσο, δεν τον εμποδίζει να θυμάται την Ελλάδα, και να αρπάζει τις σπάνιες, είναι η αλήθεια ευκαιρίες, να γνωρίσει και να περιποιηθεί συμπατριώτες του, και να μιλήσει τη γλώσσα του. Να μάθει νέα από την Πατρίδα. Να πιεί ένα κρασί με πατριωτάκια. Αχ, θαυμάσιε ελληνισμέ της αποδημίας και της αλλοδαπής. Πόσο αισθηματίας και γλυκός γίνεσαι στα ξένα. Γιατί, άραγε στην. . ημεδαπή, όλα τα καλά της πανάρχαιας ράτσας σου τα ρίχνεις στον σκουπιδοτενεκέ; Και γιατί από κεί μέσα ανασύρεις πάντα, ό, τι οι άλλοι λαοί θεωρούν αναγκαίο να ξεφορτωθούν, αν θέλουν να προκόψουν; Ποιος διάολος σου κατσικώνεται, και ρέπεις προς την αυτοκαταστροφή; Γιατί άραγε; Γιατί;

Ε, εγώ η αφελής! Μ΄αυτήν την ηλίθια απορία θα πεθάνω…. .

 

[St.Adamantidou]

ΠΡΟΣ BEAVER CREEK

9ωρη διαδρομή

ΜΕΣΑ ΣΕ ΔΑΣΩΜΕΝΗ ΕΡΗΜΙΑ

Με το PULLMAN-ΣΠΙΤΙ της GREY LINE, αφήνουμε, πρωϊ-πρωϊ, το WHITEHORSE, για να φτάσουμε, με το σούρουπο, στο BEAVER CREEK-το ποταμάκι των καστόρων-δηλαδή.

Ο σκοπός αυτής της πορείας είναι διττός: πρώτον, να πλησιάσουμε-όσο ανετότερα γίνεται-το προορισμό του επομένου 24ωρου που είναι το FAIRBANKS, σε απόσταση 500 χιλιομέτρων και δεύτερον, να χαρούμε για άλλη μια μέρα, τοπία σαν τα χτεσινά που όμως δεν τα χορταίνεις. .

Σου φαίνονται πάντα καινούργια. Ίσως, αν ζούσαμε εδώ σ΄όλη μας τη ζωή, να τα συνηθίζαμε. Να τα θεωρούσαμε δεδομένα. Και να μην μας επηρέαζαν. ΄Όμως τώρα…

Πρώτος σταθμός στο δρομολόγιο μας είναι η φάρμα της BETTY. Διαθέτει όλα τα είδη των ζώων της περιοχής. Η έκταση είναι μεγάλη. Περιλαμβάνει λόφους, βράχους, ρυάκια, αλσύλλια…Είναι τεράστια. Έτσι τα ζώα δεν νοιώθουν περιορισμένα. Χαίρονται, απλώς, τη ζωή τους, προστατευμένα.

Εδώ, έχουμε την άνεση να θαυμάσουμε όλων των ειδών τα ελαφοειδή: από τάρανδο και καριμπού, μέχρι βίσωνα, Τι κέρατο θεέ μου. Αμέτρητο. Υπερμέγεθες. Αλαζονικό. Κλαδωτό. Καμπυλωτό και, συχνά, άβολο(ποτέ το κέρατο δεν θεωρήθηκε βολικό γενικώς). Πως να το κουλαντρίσεις αλήθεια, όταν αποτελεί το 1/3 του σώματος σου; Και είναι τόσο κυρτό, που γύρω στο κεφάλι των ζώων φτιάχνει κύκλο. Κύκλο με κλαδιά. Το τι σπάσιμο αυτών των κερατών λαμβάνει χώραν(!) στις αρσενικές ερωτικές «μάχες» δεν λέγεται. Αφήστε, δά, και τον ξερό κρότο που κάνουν, όταν χτυπιούνται μεταξύ τους. Ανατριχιάζεις. Λές: Αμάν. Τώρα θ΄αδειάσει η κεφαλή τους από τα . . συρματοπλέγματα. Εδώ, βλέπουμε και βίσωνες. Ε αυτωνών τα κέρατα είναι φυσιολογικά. Όμως είναι τόσα άσχημα ζώα. Άχαρα και ασουλούπωτα.

Το φθινόπωρο είναι κι εδώ, πολύ φανερό. Τα χρώματα στις κοιλάδες και τις πλαγιές των οροσειρών, θυμίζουν ουράνια τόξα. Νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε μια υπαίθρια Πινακοθήκη όπου μέσα σε τεράστια κάδρα, οργιάζουν μοναδικοί χρωματικοί συνδυασμοί και εντελώς πρωτότυπα θέματα. Εδώ, η φαντασία έχει τη θεϊκή σφραγίδα και περνά μέσα σου με την ιερότητα της σπάνεως. Της πεμπτουσίας αυτού που αποκαλούμε φυσικό κάλλος. Της έκπαγλης μορφής, αλλά χωρίς ψιμύθια…

Τούτη η διαδρομή γίνεται παράλληλα προς την οροσειρά του ST. ELIAS. Είναι μεγαλύτερη-όχι η υψηλότερη-οροσειρά της Βόρειας Αμερικής, και η δεύτερη στον κόσμο μετά τις ΄Ανδεις. Η ψηλότερη κορφή της φτάνει τα 5. 950 μ. Εδώ, έχουμε και μια νέα διάσταση του τοπίου: βουνά λογιών λογιών. Πολύ ψηλά, λιγότερο ψηλά, λόφους, οροσειρές, απλά υψώματα…΄Όλα μαβιά ή γκριζογάλανα, φαιόχρωμα έως ροδαλά, ανάλογα με το φώς. Με μαλακές συνήθως γραμμές, κι όμορφα σχήματα. ΄Οσα βουνά έχουν οξείες γωνίες, έχουν μορφές θαυμαστές. Και, σχεδόν όλα, είναι στεφανωμένα με αστραφτερούς παγετώνες, που ιριδίζουν χαρούμενα στον ήλιο.

Είμαστε όλοι κολλημένοι στα παράθυρα του αυτοκινήτου και καμαρώνουμε το ασύγκριτο θέαμα. Μονάχα ο Μωρίς-ο σερβιτόρος μας καλέ-καταφέρνει να μας ξεκολλήσει από αυτό. Το άρωμα του καφέ βλέπετε είναι έτσι και αλλιώς ακαταμάχητο…

Κάνουμε μια γρήγορη στάση στο CANYON CREEK, για μια μικρή βόλτα στο δάσος, μέσα στο οποίο υπάρχει ένα μικρό ποτάμι, «τραγουδάει» μαζί με τα πουλιά, που φλυαρούν ακατάσχετα πάνω στα δέντρα, σαν ξαναμμένες…Κατίνες. Ποιούς κουτσομπολεύουν άραγε;

Το μεσημέρι, σταματάμε στις όχθες μιάς λίμνης. Και, μέσα στο δάσος, στη χλιαρή λιακάδα, τρώμε την ξηρά τροφή, που μας προσέφεραν σε χαρτόκουτα. Ήταν σ΄ αυτό το σημείο που χαρήκαμε το συναπάντημα μας με μια παιχνιδιάρα μαγκούστα. Τι χάζι έχουν αυτά τα ζωάκια που, λίγο πολύ, μοιάζουν με τα σκιουράκια. Σηκωνόταν, κάθε τρείς και λίγο, στα πισινά της πόδια τέντωνε, όλο περιέργεια το λαιμό της, και κατώπτευε, παραξενεμένη τα πέριξ, με μάτια τεράστια από έκπληξη. Θεέ μου πόσο χαριτωμένη αλλά και αστεία ήταν. Μάς έκανε να σκάμε στα γέλια με τα καμώματα της, και να την φωτογραφίζουμε σαν παλαβές….

Το απόγεμα με το μούχρωμα και ψιλόβροχο φτάνουμε στο BEAVER CREEK. Είναι μια πόλη, με υψηλό οικιστικό δέκτη-περίεργο έ;-πάνω στην ALCAN HIGHWAY, στα σύνορα Καναδά Αμερικής. Είναι ένας πραγματικός κόμβος που καταλήγουν οι δρόμοι από και προς:SKAGWAY, FAIRBANKS, WHITEHORSE, ANCORAGE. Γι αυτόν τον λόγο δεν ξαφνιαζόμαστε, όταν βρίσκουμε το ξενοδοχείο μας WEST MARK INN, γεμάτο κόσμο. Βρίσκεται στο μπρός μέρος ενός πανέμορφου ελατοδάσους. Είναι ξύλινο διώροφο οικοδόμημα, σε καφεκίτρινα χρώματα, ασορτί με τη φύση. Το ρεστοράν του είναι λίγο καφετέρια και λίγο Σαλούν. Απλό και συμπαθητικό. Το σαλόνι του, σε στυλ Γιούκον-αν υπάρχει δηλαδή τέτοιο-θυμίζει περασμένον αιώνα, και τον περίφημο Πυρετό του Χρυσού.

Το δείπνο μας σερβίρεται μέσα σε μια τεράστια κυκλική αίθουσα, στολισμένη με αμερικανικές σημαίες, και καρώ τραπεζομάνδηλα, θυμίζει παλιά χάνια. Δεν της λείπει ούτε η ταχυδρομική άμαξα-πώ πώ άγρια Δύση-που στέκει περήφανη μπροστά στην είσοδο. Στη μέση του ταβανιού η αίθουσα έχει μια μεγάλη τρύπα. Και, κάτω από αυτήν, μια πελωρίων διαστάσεων, πέτρινη …φουφού. Μέσα καίει λαμπρή φωτιά, της οποίας ο καπνός εξαφανίζεται μέσα από την τρύπια στέγη. Καθώς καθόμαστε, παρακαλώ να μη βρέξει. Για να μην διακοπεί το πρόγραμμα που μας έχουν ετοιμάσει. Και τι πρόγραμμα!Το ετοίμασαν και το παρουσιάζουν τα γκαρσόνια μετά το πέρας του …σερβιρίσματος. Α, μην στραβονμουτσουνιάζετε. Την παράσταση θα την ζήλευαν και επαγγελματίες τραγουδιστές, χορευτές, και ηθοποιοί…Αφού έψησαν και σέρβιραν, χαμογελαστά και με μια ευγενική κουβέντα στον καθένα, τα κρέατα που ψήθηκαν, υπό τα όμματα μας, μέσα στη φουφού, εξαφανίστηκαν για ένα 10λεπτο. Κι όταν επανεμφανίστηκαν, οι μεν άντρες ήταν ντυμένοι σαν χρυσοθήρες, και οι κοπελλιές σαν …καλλιτέχνιδες των SALOON. Καταλαβαίνετε τι εννοώ, και δεν χρειάζεται να το ξεδιαλύνω, έτσι;

Αιφνιδιαζόμαστε.

-Καλέ τι θα μας παρουσιάσουν τα παιδόπουλα, απορούμε.

Ήταν ολόκληρη ιστορία. Η Ιστορία. Από την εποχή του GOLD RUSH, ως τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μια εποχή γεμάτη περιπέτεια και λογιών αισθήματα άκρως αντιφατικά μεταξύ τους. Ανάλογα με την Τύχη. Χαρά και Απληστία. Ελπίδα κι Απογοήτευση. Μεθύσια με τους τυχοδιώκτες στα σαλούν, και απέραντη μοναξιά στην παγωμένη τέντα. Βιαστικά ερωτικά σμιξίματα, κι απύθμενο κενό, μετά από αυτά…Η μοίρα των τολμηρών, των ρηξικέλευθων. Αυτών που η αρχή τους είναι «΄Όλα ή Τίποτα». Αλλά και των απελπισμένων που δεν έχουν επιλογή. Φοβάμαι, πώς, αυτοί οι τελευταίοι, ήταν και οι μεγάλοι Χαμένοι, της Χρυσής Περιπέτειας. Οι απελπισμένοι δεν καταφέρνουν πάντα να γίνονται σκληροί. Και γι αυτό αποτυγχάνουν. Διότι είναι ιδιαζόντως μαλακοί κι αναποφάσιστοι. Κι η Τύχη τους παραμερίζει…Έτσι απλά…

΄Όλα τούτα τα αισθήματα μας τα παρουσίασαν τα παιδόπουλα, μέσα από νοσταλγικές μελωδίες, φρενήρεις χορούς, συγκινητικά σκέτς, αστείες παρλάτες. . Και στο εντυπωσιακό φινάλε, ένας αεροπόρος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου …προσγειώθηκε με το ανεμόπτερο του(!) πάνω στη στέγη μας…Το ένα φτερό το βλέπαμε από την τρύπα. Και για να θαυμάσει το πνεύμα μας ακόμη περισσότερο, ο πιλότος κατέβηκε μέσα στην αίθουσα γλιστρώντας πάνω σε ένα σκοινί. Για να λάβει και αυτός μέρος στο μεγάλο φινάλε του θιάσου. .

Όλη λοιπόν η ρομαντική ατμόσφαιρα μιάς, έν γένει, ηρωϊκής εποχής που άρχισε στο τέλος του 19ου αιώνα , καιι τελείωσε στο πρώτο τέταρτο του 20ου.

Ομολογουμένως κατεπλάγημεν. Δεν περιμέναμε μια τόσο επιμελημένη παράσταση από ερασιτέχνες, που ήταν και γκαρσόνια. Θαυμάσιες φωνές, δεξιοτεχνία στα χορευτικά, χάρη στην σκηνική παρουσία…

Δυστυχώς, μαζί με τον αλεξιπτωτιστή άρχισε να πέφτει μέσα και βροχή. Χάλασε ο καιρός. Αναγκαστήκαμε να αποσώσουμε άρον άρον το φαϊ μας, και να συμμαζευτούμε στα ζεστά δωμάτια μας. Άλλωστε, λαχταρούμε να οριζοντιωθούμε, επί τέλους, ύστερα από τόσων ωρών ταξίδι, με την ALASKA YUKON EXPLORER φυσούνα.

Καλή νύχτα σας. Αύριο η συνέχεια.

 

[Yorgos]

Creek πρέπει να είναι αντί για Greek.

 

[fotast]

Creek πρέπει να είναι αντί για Greek.

Φυσικά έχεις δίκιο.Η κ.Αδαμαντίδου τα έγραψε σωστά.Εγώ που πέρασα το κείμενο έκανα λάθος.Και στο κείμενο υπάρχει ένα CANNYON GREEK που είναι και αυτό Creek.Επειδή και στο επόμενο κεφάλαιο αναφέρεται το Beaver Creek ας κάνει τις διορθώσεις ο @Defkalion.

Συγνώμη κ.Αδαμαντίδου

 

[Yorgos]

Και το Canyon με ένα n, μιας που θα κάνει διορθώσεις ο αφεντικός.
Και δημόσια ευχαριστώ σε όσους δαπάνησαν χρόνο να μεταφέρουν ηλεκτρονικά την ιστορία.