Ιδέες για αποδράσεις του Σαββατοκύριακου στην Αρκαδία!

[Klair]

Βλόγγος: Το ησυχαστήριο της Αρκαδίας

Την Κυριακή 16 Ιουνίου του 2024, ο γιος μου, η κοπέλα του και εγώ, ξεκινήσαμε από τη Βυτίνα με προορισμό το χωριό Μάρκος. Σε ένα ύψωμα, λίγο έξω από τον οικισμό, βρίσκεται η ξακουστή ταβέρνα «Ζέρζοβα», η οποία θεωρείται μια από τις καλύτερες της περιοχής. Κάποτε, στο κοντινό χωριό Παναγιά (πρώην Ζέρζοβα), ένα μικρό καφενεδάκι έκλεισε και στον ίδιο χώρο λειτούργησε μια ταβέρνα, η οποία στάθηκε ικανή να μετατρέψει το άγνωστο χωριό Παναγιά σε γαστρονομικό προορισμό. Για 20 συναπτά έτη, η Ελένη Αγγελακοπούλου και ο κτηνοτρόφος και τυροκόμος γιος της, Γιάννης, με τη σύζυγό του Βαγγελιώ Μαυρίκη, ξεκινούν μαγειρέματα από την τοπική κουζίνα, όπως την ήξερε η Βαγγελιώ από το σπίτι της. Το πρώτο πιάτο της, που τους έκανε γνωστούς, ήταν οι χυλοπίτες «καμένες» με βούτυρο και μυζήθρα, μια σπεσιαλιτέ που και σήμερα τη βλέπεις σε όλα τα τραπέζια. Η λίστα του μενού συμπληρώθηκε με πολλά ακόμη πιάτα και έτσι η φήμη της «Ζέρζοβας», με τη Βαγγελιώ να διαφεντεύει την κουζίνα και τον ξυλόφουρνο και τον Γιάννη στο σέρβις, εκτοξεύτηκε σε ολόκληρη την Πελοπόννησο.

Για την θαυμάσια κουζίνα τους, όπου αξιοποιούνται με τον καλύτερο τρόπο τα άγρια και τα ήμερα του τόπου τους, και γιατί προσφέρουν μια σπάνια εμπειρία φαγητού, κυριολεκτικά «από τη φάρμα στο πιάτο», ήταν ένα από τα εννιά εστιατόρια που βράβευσε ο «Γαστρονόμος» στα Βραβεία Ποιότητας του 2021.

Το τελευταίο διάστημα, η «Ζέρζοβα» μεταφέρθηκε από το χωριό Παναγιά στο χωριό Μάρκος, σε ένα ιδιόκτητο, πέτρινο κτίριο με πανοραμική θέα. Παρκάραμε το αυτοκίνητο πριν την είσοδο και διασχίσαμε τον μακρύ διάδρομο που οδηγεί στην πόρτα του μαγαζιού.

Εννοείται ότι καθίσαμε έξω, κάτω από τη σκεπαστή βεράντα, όπου φυσούσε ένα απαλό, δροσερό και λίαν αναζωογονητικό αεράκι. Το μαγαζί δεν είχε κόσμο, γεγονός σπανιότατο. Μόνο μια γυναικοπαρέα καθόταν μερικά τραπέζια πιο πέρα.

Δύο φορές έχω ξαναπροσπαθήσει να φάω εδώ. Την πρώτη φορά δεν είχαμε κάνει κράτηση και «φάγαμε πόρτα», παρόλο που υπήρχαν μερικά άδεια τραπέζια μέσα στο μαγαζί. Ήμασταν, μόλις, 3 άτομα και η δικαιολογία για να μας διώξουν ήταν ότι δεν μπορούσαν να μας βάλουν να καθίσουμε, γιατί τι θα γινόταν αν, εν τω μεταξύ, έρχονταν αυτοί που είχαν κλείσει τα τραπέζια. Το κατανοήσαμε ως σκεπτικό και αποχωρήσαμε. Τη δεύτερη φορά, όμως, κάναμε κράτηση, και παρόλο που φτάσαμε ακριβώς την ώρα που μας είχαν πει, δεν υπήρχε το κρατημένο τραπέζι μας για να καθίσουμε, ούτε επρόκειτο να αδειάσει σύντομα. Ήταν μια αντιμετώπιση η οποία μας εκνεύρισε και μας θύμωσε (ήμασταν και μεγάλη παρέα) και από τότε δεν ήθελα να ξαναέρθω εδώ. Άλλα μας είπαν την πρώτη φορά και άλλα έπραξαν τη δεύτερη.

Η αλήθεια είναι ότι, αρχικά, ξεκινήσαμε για να φάμε στην άλλη ταβέρνα που λειτουργεί στον Μάρκο και ονομάζεται «Άλλοθι», αλλά φτάνοντας στο χωριό τα παιδιά πρότειναν να κάνουμε μια απόπειρα μήπως βρούμε τραπέζι στη «Ζέρζοβα». Δεν έφερα αντίρρηση γιατί, κατά βάθος, και εγώ ήθελα να δοκιμάσω τα πιάτα τους, παρόλο που τους είχα ρίξει άκυρο για την τελευταία τους ανάρμοστη συμπεριφορά.

Παραγγείλαμε τις φημισμένες χυλοπίτες, αγριογούρουνο στην κατσαρόλα με πατάτες τηγανιτές, χοιρινή μπριζόλα με πατάτες, χωριάτικη σαλάτα με δική τους φέτα, βλήτα, μελιτζάνες ρολάκια με γραβιέρα στον φούρνο και τυρί σαγανάκι. Όλα ήταν ποιοτικά και καλομαγειρεμένα. Στο τέλος, μας κέρασαν χειροποίητο παγωτό ροδάκινο.

Σκασμένοι από το φαγητό, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Στη διαδρομή, έριξα την ιδέα να κάνουμε επίσκεψη στο χωριό Βλόγγος. Ο Βλόγγος είναι ένας μικρός, ορεινός, πετρόχτιστος παραδοσιακός οικισμός με μέσο υψόμετρο τα 1.060 μέτρα. Λόγω του μικρού μεγέθους του, δε θα απαιτούσε ιδιαίτερη καταπόνηση, για τα γεμάτα στομάχια μας, η εξερεύνησή του. Αντιθέτως, θα ήταν μια καλή ευκαιρία να περπατήσουμε για να χωνέψουμε και να απολαύσουμε την όμορφη φύση που περιβάλλει το χωριό.

Πριν το χωριό Ζάτουνα, υπάρχει διασταύρωση με αριστερή, ανηφορική πορεία προς τον Βλόγγο. Οδηγώντας, λίγα χιλιόμετρα φιδίσιας διαδρομής, φτάσαμε στη θέση «Καρκαλά», ακριβώς πριν την είσοδο του χωριού, όπου βρίσκεται χτισμένος, από το 2000, ο μικρός ναός του Αγίου Ραφαήλ και του Αγίου Δημητρίου. Κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο για να ρουφήξουμε τη θέα από υψόμετρο 1.182 μέτρων.

Τα μάτια μας περιπλανήθηκαν ανεμπόδιστα ως το λεκανοπέδιο της Μεγαλόπολης, το Λύκαιο Όρος, τον Ταΰγετο, ενώ είδαμε «πιάτο» ολόκληρη την κοιλάδα του Αλφειού. Ο ορίζοντας ήταν πεντακάθαρος κι έτσι μπορέσαμε να δούμε το Ιόνιο Πέλαγος να γυαλίζει σαν καθρέφτης, καθώς το χτυπούσαν οι ακτίνες του ήλιου που είχε, ήδη, πάρει καθοδική πορεία προς τη δύση του.

Μετά από λίγα κατηφορικά μέτρα, μπήκαμε στο χωριό.

Η ορεινή Αρκαδία είναι ο τόπος που δεν παύει να κρύβει εκπλήξεις και να σε εντυπωσιάζει, ακόμα και με τον πιο απλό τρόπο της. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της θαυμαστής απλότητας είναι η συνύπαρξη των ανεπτυγμένων τουριστικά χωριών της με τα άγνωστα και διακριτικά ησυχαστήρια, όπως είναι το μικρό και γραφικό χωριό Βλόγγος, το οποίο μπορεί να απέχει μόλις λίγα χιλιόμετρα από τη φημισμένη Δημητσάνα–από τα πιο ονομαστά θέρετρα της Αρκαδίας-μα παραμένει άγνωστο ακόμα και σε όσους επισκέπτονται συχνά την περιοχή. Πάντως, ο Βλόγγος είναι ένα χωριό με ζηλευτή θέα και μάλιστα οι ντόπιοι καμαρώνουν ότι ο τόπος τους είναι το «μπαλκόνι όλης της κεντρικής Πελοποννήσου», αφού το βλέμμα του επισκέπτη μπορεί να φτάσει μέχρι και στο Ιόνιο Πέλαγος.

Χτισμένος σε ένα πλάτωμα της προτελευταίας κορυφής του Βουφάγιου Όρους, το οποίο αποτελεί προέκταση του Μαινάλου, οι ιστορικές ρίζες του είναι βυθισμένες στα βάθη του χρόνου. Η πρώτη εμφάνισή του σε γραπτές πηγές εντοπίζεται το 1732, σε έγγραφο της παρακείμενης Μονής Φιλοσόφου. Το πότε ακριβώς χτίστηκε έχει να κάνει (και) με την ετυμολογία του ονόματός του, για την οποία υπάρχει διχογνωμία. Αρχικά λεγόταν Λόγγος, αλλά ένας κάτοικός του το πρόφερε Βλόγγος, με αποτέλεσμα να επικρατήσει η παραφθορά του ονόματος. Όμως, η λέξη μπορεί να προέρχεται από σλαβικό τοπωνύμιο, οπότε υπάρχει πιθανότητα να φτάνουμε ακόμα και στον βαθύ Μεσαίωνα, όταν η Πελοπόννησος εποικήθηκε, μαζικά, από Σλάβους κατά τον 6ο με 8ο αιώνα. Πάντως, και η λέξη «λόγγος» έχει και αυτή σλαβική προέλευση.

Διασχίσαμε το μικρό χωριό φτάνοντας σε ένα μπαλκόνι με άπλετη θέα. Όπως ειπώθηκε και νωρίτερα, ο Βλόγγος εντυπωσιάζει λόγω της επιβλητικής, πανοραμικής θέας που του χαρίζει το μεγάλο υψόμετρο όπου έχει χτιστεί, το οποίο συνδυάζεται άριστα και με τη γύρω βουνίσια φύση.

Από αυτό το σημείο μπορέσαμε να κατανοήσουμε πλήρως τον χαρακτηρισμό «μπαλκόνι της κεντρικής Πελοποννήσου». Τα βλέμματά μας περιπλανήθηκαν σε βουνοκορφές και κοιλάδες, αλλά και στο λιλιπούτειο χωριό Μελισσόπετρα που βρισκόταν κάτω από τα πόδια μας και πνιγόταν, στην κυριολεξία, από τα δέντρα και τη βλάστηση.

Εδώ βρίσκεται ο μοναδικός ξενώνας του χωριού.

Τα παιδιά την άραξαν στο μπαλκόνι, αγναντεύοντας το «άπειρο». Εγώ, ξεκίνησα την περιπλάνησή μου στα σοκάκια του Βλόγγου.

Τα περισσότερα σπίτια είναι πέτρινα, χτισμένα κατά τον 19ο αιώνα (ή και λίγο παλαιότερα) αποτελώντας καλοδιατηρημένα δείγματα της τοπικής λαϊκής αρχιτεκτονικής, φτιαγμένα από Λαγκαδινούς μαστόρους. Για αυτόν τον λόγο, ο Βλόγγος αναγνωρίστηκε επισήμως το 1978 ως παραδοσιακός οικισμός, ύστερα από εισήγηση αρχιτεκτόνων του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Περιττό να πω ότι δεν συνάντησα κανέναν κατά τη διάρκεια της βόλτας μου. Ο Βλόγγος ήταν ανέκαθεν μικρός οικισμός, με λιγότερα από 50 σπίτια (συνήθως κατοικούμενα από μεγάλες οικογένειες) και περιορισμένο πληθυσμό. Στην απογραφή του 1834-1836 είχε 197 μόνιμους κατοίκους, ενώ στην απογραφή του 2011 κατοικούνταν από μόλις 7 ψυχές. Το ευχάριστο είναι ότι στην τελευταία απογραφή, του 2021, ο μόνιμος πληθυσμός του μετρήθηκε στα 43 άτομα. Από τη δεκαετία του 1980, το χωριό έχει αποκτήσει, πρωτίστως, παραθεριστικό χαρακτήρα με ελάχιστους κατοίκους τους χειμερινούς μήνες, αλλά με πολύ περισσότερους τους καλοκαιρινούς.

Πάντως, οι παραθεριστές, αν και μέσα Ιουνίου, δεν είχαν επιστρέψει στο χωριό. Τα όμορφα πέτρινα σπίτια ήταν ερμητικά κλειστά κι αμπαρωμένα. Τα γύρισα όλα. Τρύπωσα παντού. Σε κλειστές αυλές, σε στενά περάσματα, σε σοκάκια και δρομάκια, σε ανηφοριές και κατηφοριές. Εκκωφαντική σιωπή, πραγματικό ησυχαστήριο!

Το σημαντικότερο αξιοθέατο του Βλόγγου είναι ο ναός του Αγίου Γεωργίου, χτισμένος το 1815 στη θέση που βρισκόταν παλαιό μετόχι της Ιεράς Μονής Ιωάννου Προδρόμου (16ος-17ος αιώνας). Κατηφόρισα το καλοφτιαγμένο δρομάκι

και μπήκα στον περίβολο του ιστορικού ναού, ο οποίος ήταν κλειστός.

Κόλλησα το κινητό μου στο τζάμι της πόρτας και κατάφερα να πάρω την παρακάτω φωτογραφία από το εσωτερικό του.

Δίπλα στον Άη Γιώργη υπάρχει «δάσος» με, περίπου, 100 αιωνόβιες καρυδιές.

Κάτω από την εκκλησία περνάει το τρεχούμενο νερό μιας παλιάς πηγής, η οποία έχει δύο γούρνες. Το νερό είναι παγωμένο και πεντακάθαρο.

Έφτασα μέχρι το νεκροταφείο του χωριού, το οποίο καταλαμβάνει περίοπτη θέση με απέραντη θέα στο λεκανοπέδιο της Μεγαλόπολης, στην κοιλάδα του Αλφειού, αλλά και στο «δάσος» με τις καρυδιές.

Επέστρεψαν και τα παιδιά από το μπαλκόνι και καθίσαμε στα παγκάκια-απέναντι από την πηγή του Άη Γιώργη-για να απολαύσουμε την ησυχία, ακούγοντας μόνο το τραγούδι του νερού.

Στη συνέχεια, κάμποσα σκαλάκια, πλαισιωμένα από εύρωστα καταπράσινα έλατα, με κάλεσαν να τα ανέβω.

Βρέθηκα μπροστά στο πέτρινο κτίριο του σχολείου δείγμα, και αυτό, της λαγκαδινής τέχνης. Η χορταριασμένη αυλή του μαρτυρά ότι δε βρίσκεται, πλέον, σε λειτουργία. Το 1969 έπαψαν να ακούγονται εδώ οι παιδικές φωνούλες. Ουσιαστικά, το χωριό άρχισε να ερημώνει από τη δεκαετία του 1960, ακολουθώντας την πορεία πολλών άλλων ορεινών περιοχών της Αρκαδίας.

Κι αν πάμε ακόμα πιο πίσω, ο Βλόγγος συμμετείχε ενεργά στην Επανάσταση του 1821 και στους μετέπειτα εθνικούς αγώνες του 19ου και του 20ου αιώνα, όπως μαρτυρούν οι ιστορικές αναφορές, η προφορική παράδοση, αλλά και το τοπικό Ηρώο.

Κατά το ίδιο χρονικό διάστημα, τροφοδότησε με μετανάστες την ελληνική ομογένεια της Αμερικής, κάτι που φαίνεται και στα αρχεία του Ellis Island της Νέας Υόρκης.

Όμορφες εικόνες με πέτρινα σπίτια μου χάρισε και ο πάνω μαχαλάς του Βλόγγου.

Ο ήλιος βασίλεψε στο βάθος του ορίζοντα, ο ουρανός λούστηκε με πορτοκαλιές και κίτρινες αποχρώσεις και εμείς, αποχαιρετώντας τον ήσυχο και γραφικό Βλόγγο, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 48
• 49
• 50

First Προηγούμενη 50 of 50

Go to chapter

Go

[malysa]

Για το Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης, να προσθέσω και γω ότι είναι εντυπωσιακή η δουλειά που έχει γίνει! Τόσο τα διάφορα δωμάτια, όσο και ο περιβάλλον χώρος.

Εάν είστε χαλαροί ως προς τον χρόνο σας, αξίζει να καθίσετε να δείτε την παρουσίαση-video στην αίθουσα του βυρσοδεψείου!
Επιπλέον μπορείς να καθίσεις και για καφεδάκι (....τουλάχιστον το 2018 που πήγαμε εμείς).
Εμείς τη μέρα εκείνη, βρεθήκαμε και σε εργαστήριο υπαίθριο, που κατά το μεσημέρι στήθηκε με τα παιδιά του χωριού, για να ζυμώσουν και τηγανίσουν πιτούλες (εεε και από μία ώρα που είχαμε υπολογίσει εκεί, μας πήρε 2 ώρες με το τσιμπούσι )

Αποτελεί ένα από τα 9 μουσεία σε όλη τη χώρα, που έχει αναλάβει και δημιουργήσει ο Όμιλος Τράπεζας Πειραιώς .... ίσως και για αυτό είναι τόσο προσεγμένο !!!
Ας μου επιτραπεί μια παρένθεση:
Εξαιρετικά επίσης του Ομίλου (έχω επισκεφθεί), είναι και το Μουσείο Αργυροτεχνίας στα Γιάννενα (!!), όπως επίσης και το Μουσείο Ελιάς στην Σπάρτη (....όχι σαν το δικό μας μικρό Μουσείο Ελιάς στην Πύλαρο, που ανήκει στο κράτος και τα τελευταία χρόνια είναι κλειστό και έχει ερημώσει....sorry για το off-topic αλλά το ξαναθυμήθηκα !!.. )
(https://www.piop.gr/el/diktuo-mouseiwn.aspx)

 

[damasta]

μου ξυπνάς θύμισες και επιθυμίες.
Σε ηλικία 13-14 χρόνων 'εχω διανυκτερεύσει στο μοναστήρι Τιμίου Προδρόμου.
Ενήλικη πια μαζί με την δική μου οικογένεια πια, πεζοπορήσαμε το νότιο κομμάτι του φαραγγιού. Αυτό που ξεκινά από την Αρχαία Γόρτυνα έως το μοναστήρι.
Διακαής πόθος να περπατήσω μέχρι την μονή Φιλοσόφου.
Η φύση είναι απίστευτη σε αυτά τα μέρη.

Τι όμορφα που γράφεις και παρουσιάζεις τα μέρη που επισκέπτεσαι!!!!!

 

[Despinadmk]

@damasta Γενικά, τον τελευταίο καιρό είναι πολύ νοσταλγικες οι αποδράσεις της @Klair . Γράφεις και "εικονογραφείς" καταπληκτικά. Να περιμένουμε και συνέχεια;

 

[psilos3]

Εκπληκτικό οδοιπορικό και για μια ακόμη φορά πολύ ζωντανές εικόνες!
Μας κάνεις να θέλουμε να δούμε αυτά τα μέρη μια ώρα αρχύτερα.
Όχι τίποτ' αλλο, είναι και δύσκολο να φτάσεις ως εκεί απ' το βορρά, όμως μια εκδρομή στην ορεινή Αρκαδία τη χρωστάω στον εαυτό μου.
Να εισαι καλά να μας ταξιδεύεις.

 

[GTS]

Και να προσθέσω για τους μερακληδες ότι ο Λούσιος σε κάποια προσβάσιμα σημεία είναι υπέροχος ποταμός για μπάνιο το καλοκαίρι (το νερό πάγος).

 

[Thalassaki]

Αγαπημένος προορισμός για μικρές μονοήμερες ή διήμερες αποδράσεις η ορεινή Αρκαδία.
Ο τρόπος που εξιστορείς και οι καλλιτεχνικές φωτογραφίες σου δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα τον καλύτερο ταξιδιωτικό οδηγό για να μην φανεί υπερβολή να αναφέρω ότι είναι μακράν καλύτερος!
Σε ευχαριστώ που μοιράζεσαι τόσο όμορφα και απλόχερα τις ταξιδιωτικές σου εμπειρίες!Συνέχισε έτσι!

 

[Klair]

Παιδιά σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συμμετοχή και τα υπέροχα σχόλια. Θα υπάρξει συνέχεια στο ταξίδι. Δώστε μου λίγο χρόνο για ανασύνταξη. Αυτήν τη στιγμή βρίσκομαι καθ' οδόν προς Αθήνα.

Επανέρχομαι λίαν συντόμως. Καλό δρόμο σε όσους ταξιδεύουν.

 

[Stavros1986]

Έδωσες έμπνευση για την επόμενη εξόρμηση! Καλούς δρόμους να ' χεις και να κάνεις πάντα τέτοια όμορφα ταξίδια.

 

[Klair]

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

Η περιγραφή του οδικού ταξιδιού μας στην Αρκαδία από αλλού ξεκίνησε και αλλού θα αφηγηθεί και θα τελειώσει. Ξεκίνησε λοιπόν σαν “Ζωντανή Ταξιδιωτική Ανταπόκριση” με τον τίτλο: “Σαββατοκύριακο στην Αρκαδία”, αλλά τελικά θα αναπτυχθεί σαν “Ταξιδιωτική Ιστορία” με τίτλο: “Iδέες για αποδράσεις του Σαββατοκύριακου στην Αρκαδία”.

Το σχόλιο της @malysa ήταν η σπίθα που άναψε και γιγάντωσε τη φωτιά μέσα μου, η οποία ζέστανε το ταξιδιωτικό, συγγραφικό μου μεράκι και έτσι σκέφτηκα να μοιραστώ, μέσω αυτής πλέον της Ιστορίας, περισσότερες λεπτομέρειες, για αυτό το ταξίδι και ειδικότερα να αναπτύξω και να περιγράψω, όλα όσα είδαμε και μάθαμε στο Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης της Δημητσάνας. Θα ήταν κρίμα να μείνει στην αφάνεια, όλη αυτή η γνώση που προσφέρει το Μουσείο, για αυτές τις σημαντικές επαγγελματικές δραστηριότητες, που έγραψαν ιστορία και στιγμάτισαν μια ολόκληρη περιοχή, κατά τη διάρκεια των προηγούμενων αιώνων.

Το τελευταίο διάστημα θέλοντας να απαλύνω την ταξιδιωτική στέρηση που βιώνω, λόγω του ιού, έχω κάνει τρία απανωτά ταξίδια στην Πελοπόννησο. Έχω την τύχη να είμαι κάτοχος ενός σπιτιού, στο χωριό Δάρα Αρκαδίας και δεν εννοώ το παλιό, πέτρινο σπίτι του προπάππου μου, που έχω ανεβάσει στο post #2519 του Live from.

Tο σπίτι στο οποίο αναφέρομαι βρίσκεται 2 χιλιόμετρα πριν το χωριό και είναι χτισμένο στα κτήματα του Δαρέϊκου κάμπου. Είναι δηλαδή στην κυριολεξία, “το μικρό σπίτι στο λιβάδι”, αφού δεν έχει κανένα άλλο κτίσμα στην περιοχή, παρά μόνο λιβάδια, κτήματα με μηλιές και ροδακινιές και ένα μικρό ποτάμι, σε απόσταση το πολύ 300-400 μέτρων από το σπίτι. Θεωρώ τον εαυτό μου απίστευτα καλότυχο, που η οικογένειά μου έφτιαξε αυτό το σπίτι, το οποίο αποτελεί το μικρό μας “καταφύγιο”, όταν θέλουμε να πραγματοποιήσουμε σύντομες ή και παρατεταμένες αποδράσεις από την Αθήνα. Ό,τι και να γίνει, πάντα θα υπάρχει αυτός ο μικρός “Παράδεισος” στο Δάρα, για να μας υποδεχτεί και να μας αποφορτίσει από την πίεση της καθημερινότητας.

Στο πρώτο ταξίδι στις 17/9/2020 αρκέστηκα στο να ανεβάσω λίγες φωτογραφίες στο Live from.

Στο δεύτερο ταξίδι στις 3/10/2020 κάνοντας εξόρμηση σε πολύ όμορφα μέρη του νομού Αχαΐας ανέβασα στο Live from περισσότερες φωτογραφίες, γράφοντας και μερικές πληροφορίες, κάτω από κάθε φωτογραφία. Έχω ένα προτέρημα ή μειονέκτημα, όπως το πάρει ο καθένας. Πολλές φορές δεν αρκούμαι σε “ξερές” φωτογραφίες, αλλά θέλω να γράφω και λίγα λόγια, για το μέρος που επισκέπτομαι, ειδικά όταν το ταξίδι είναι οδικό, αλλάζοντας πολλά μέρη κατά τη διάρκειά του. Σε εκείνη την ανάρτηση από την Αχαΐα, η @katkats πάρα πολύ σωστά, μου θύμισε ότι υπάρχει το θέμα “Ζωντανές Ταξιδιωτικές Ανταποκρίσεις”, όπου θα μπορούσα να βάζω περισσότερες φωτογραφίες και να γράφω αναλυτικότερες πληροφορίες για το ταξίδι. Έτσι προέκυψε αυτή η mini ιστορία εδώ:

https://www.travelstories.gr/community/threads/Απόδραση-στην-Αχαΐα.64381/#post-814203
Στο τρίτο ταξίδι στις 10/10/2020 ακολούθησα την ίδια συνταγή, αποτυπώνοντας την πρώτη μέρα με μια εκτενή ανάρτηση στο θέμα “Ζωντανές Ταξιδιωτικές Ανταποκρίσεις”. Αυτή η διαδικασία μου πήρε πολλές ώρες για να γίνει. Ξεκίνησα στη 1:00 μετά τα μεσάνυχτα και τελείωσα στις 7:00-7:30 το πρωί, για να είμαι εντός του πνεύματος του topic. Θα μου ήταν πανεύκολο να ανεβάσω 15-20 φωτογραφίες και να γράψω μικρές λεζάντες κάτω από αυτές. Δεν μου αρέσουν όμως τα εύκολα. Προτιμώ τις πιο ολοκληρωμένες αναρτήσεις, με αναλυτικές πληροφορίες για τους τόπους που επισκέπτομαι, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στον αναγνώστη, να έχει μια όσο το δυνατόν πιο εμπεριστατωμένη εικόνα, για τους προορισμούς που περιγράφω.

Στη συνέχεια βλέποντας τη συμμετοχή και το ενδιαφέρον των μελών, πρότεινα στην @katkats να μεταφέρει το θέμα στις “Ταξιδιωτικές Ιστορίες”, γιατί θεώρησα ότι σαν Ιστορία “σηκώνει” καλύτερες αναλύσεις και περισσότερες πληροφορίες, απ΄ ότι σαν “Ζωντανή Ανταπόκριση”. Πόσα παραπάνω πράγματα να προλάβεις να αναφέρεις σε μια ζωντανή ανταπόκριση, όταν μάλιστα, σχεδόν όλη τη μέρα ταξιδεύεις, αλλάζοντας χωριά και περιοχές?

Έτσι λοιπόν το θέμα θα εξελιχθεί σε κανονική Iστορία, ώστε να μπορούν να προστεθούν με άνεση χρόνου, περισσότερες πληροφορίες και φωτογραφίες, αλλά και επιπλέον προορισμοί από το προηγούμενο ταξίδι μου, στις 17/9/2020

Το ήδη αναρτημένο κεφάλαιο έχει επεξεργαστεί εκ νέου και έχει προστεθεί “άπειρο” νέο οπτικό και πληροφοριακό υλικό. Σας προτρέπω λοιπόν να το ξαναδιαβάσετε, διότι πλέον δεν έχει καμία σχέση με την αρχική αφήγηση, η οποία είχε κινηθεί σε λίγο πιο “αυστηρό” και πιο “διεκπεραιωτικό” στυλ, όπως άρμοζε άλλωστε σε μια ταξιδιωτική ανταπόκριση.

Ελπίζω να σας ικανοποιήσει αυτή η αλλαγή καθώς και η εξέλιξη της Ιστορίας και περιμένω σχόλια και εντυπώσεις.

 

[george.kloutsi]

Αν δεν εχετε πάει να πάτε και στο χωριο κάψια και να επισκεφθείτε το ομώνυμο σπήλαιο, έχει πανέμορφους σταλαγμίτες και υπολλείματα ανθρώπινης ζωής, νομίζω το έχω ξανασχολιάσει ένας φίλοςμ έχει πατρικο στη κώμη οπότε έχω κάνει πολλες διανυκτερεύσεις στη περιοχη και έχει απιστευτα μέρη

 

[katkats]

Πολύ χαρούμενη με κάνεις @Klair με την ιστορία σου γιατί κι εγώ το έχω ρίξει στο οδικό (όχι τόσο συχνά βέβαια γιατί από χρόνο πάσχουμε) και η Πελοπόννησος είναι η πρώτη σκέψη πάντα. Την Αρκαδία δε την ακούω χρόνια τώρα και ακόμα δεν την έχω επισκεφθεί. Οπότε ευχαριστώ!