Ιδέες για αποδράσεις του Σαββατοκύριακου στην Αρκαδία!

[Klair]

Βλαχορράπτης-Γεφύρι Κούκου-Καταρράκτης Βρόντου

Ένας νέος προορισμός έρχεται να προστεθεί σε αυτήν την ιστορία για την Αρκαδία. Με ορμητήριο τη Βυτίνα ξεκινήσαμε, στις 24 Φεβρουαρίου του 2024, να ανακαλύψουμε και να εξερευνήσουμε ένα πολύ όμορφο χωριό, έναν εντυπωσιακό και θορυβώδη καταρράκτη και ένα ιστορικό γεφύρι απαράμιλλης τέχνης και μαεστρίας. Ο γνωστός, πλέον, δρόμος μας οδήγησε στη Δημητσάνα, αλλά πριν μπούμε στο χωριό-στο σημείο που βρίσκεται το Κέντρο Υγείας-στρίψαμε δεξιά ακολουθώντας την Επαρχιακή Οδό Δημητσάνας-Γέφυρας Μπερτσάς μέσω της οποίας φτάσαμε στο χωριό Μάρκος, αφού πρώτα διασχίσαμε, για μια ακόμη φορά, την ιστορική και πανέμορφη Ζάτουνα. Μπαίνοντας στον Μάρκο, είδαμε την ταμπέλα που έγραφε: Βλαχορράπτης-Ατσίχολος-Καρύταινα και ακολουθήσαμε τον στενό και κατηφορικό δρόμο που ονομάζεται Οδός Αγίου Ιωάννη Προδρόμου.

Αφήνοντας πίσω μας τα τελευταία σπίτια του χωριού, μπροστά μας ξεδιπλώθηκε μια πανοραμική θέα ενός μεγάλου τμήματος της Πελοποννήσου, αφού από εδώ ψηλά φαίνεται η πεδιάδα της Μεγαλόπολης, το Λύκαιο Όρος αλλά και ένα σωρό άλλες βουνοκορφές καθώς και κατάφυτα μικρά και μεγάλα φαράγγια. Η διαδρομή πολύ στενή και κατηφορική, γεμάτη φουρκέτες. Παίρνοντας μερικές κλειστές στροφές είδαμε τα σπίτια του Μάρκου να αιωρούνται πάνω από τα κεφάλια μας.

Συνεχίσαμε να κατηφορίζουμε απολαμβάνοντας τη μοναχικότητα, το εναλλασσόμενο τοπίο με την οργιώδη βλάστηση, αλλά και τα κατακίτρινα επίπεδα ξέφωτα. Κάποια στιγμή, ο στενός δρόμος με την παμπάλαια ασφαλτόστρωση μετατράπηκε σε χωματόδρομο. Ήταν αρκετά βατός και ευτυχώς σύντομης διάρκειας.

Η επιστροφή μας στην άσφαλτο έγινε περνώντας από μια ιδιαίτερη και πρωτότυπη «πύλη». Δύο πανύψηλα και αντικριστά δέντρα, σαν άλλοι ακοίμητοι φρουροί της μοναχικής οδού, σηματοδότησαν την επιστροφή μας στην ασφάλτινη διαδρομή.

Κι άλλες φουρκέτες, κι άλλη κατηφοριά, κι άλλη πυκνή βλάστηση, ώσπου είδαμε στο απέναντι βουνό έναν δρόμο να σχίζει σαν μαχαιριά την πρασινάδα. Αυτή ήταν η συνέχεια της διαδρομής μας, με ανηφορική τώρα εξέλιξη. Κοντεύαμε να προσεγγίσουμε τον προορισμό μας. Πράγματι, παίρνοντας μια ακόμα στροφή φανερώθηκε κάτω από τις ρόδες μας ο μικρός οικισμός να απλώνει τις γειτονιές του αντικριστά στις κατάφυτες πλαγιές με τις έντονες κλίσεις. Σταματήσαμε σε ένα πλάτωμα για πανοραμικές φωτογραφίες του Βλαχορράπτη ή Βλαχορράφτη με τη σημερινή ονομασία Μάραθα. Από εκεί ψηλά η δόμηση μας φάνηκε αρκετά αραιή με άπλετο ελεύθερο χώρο μεταξύ των πετρόχτιστων σπιτιών με την παραδοσιακή αρχιτεκτονική. Πολύ ενδιαφέρουσα και καλαίσθητη ήταν η πρώτη εντύπωση που μας εξέπεμψε ο παραδοσιακός οικισμός με τα διώροφα λιθόκτιστα οικοδομήματά του.

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και συνεχίσαμε την πορεία μας φτάνοντας στα πρώτα σπίτια του χωριού. Δύο ξύλινες ταμπέλες μας έδειξαν αμέσως τη διαδρομή που έπρεπε να ακολουθήσουμε για να ανακαλύψουμε το κρυμμένο υδάτινο μυστικό της πανέμορφης περιοχής. Αφήσαμε τη γνωριμία με το χωριό για αργότερα και αμέσως βάλαμε πλώρη για το Γεφύρι του Κούκου και τον Καταρράκτη του Βρόντου.

Μια ασφάλτινη φιδίσια διαδρομή, με πανοραμική θέα, μας έφερε μετά από 5 χιλιόμετρα στην είσοδο του Γεφυριού και 34 μέτρα πάνω από το στενό φαράγγι του Αλφειού ποταμού. Το παλιό πέτρινο Γεφύρι του Κούκου, στο πιο στενό πέρασμα του Αλφειού, συνέδεε τις επαρχίες Ολυμπίας και Γορτυνίας. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πώς κατόρθωσε ο Λαγκαδινός πρωτομάστορας Αντώνης Κάτσαινος να το χτίσει εκεί πάνω, σε ένα στενό μεν, αλλά πολύ επικίνδυνο σημείο δε. Τριάντα τέσσερα μέτρα ύψος, και από κάτω ο αφρισμένος ποταμός.

Βρίσκεται στο πιο στενό βραχώδες πέρασμα του Αλφειού, στη θέση «Τρία Αλώνια» και διευκόλυνε την επικοινωνία των χωριών της Δυτικής Γορτυνίας με την Ανδρίτσαινα. Χτίστηκε το 1880 και είναι μονότοξο. Το όνομά του το οφείλει, σύμφωνα με την παράδοση, στον Κούκο που τον μαχαίρωσε ο Μπραΐμης, ο νονός του, σε μια συναλλαγή που είχαν για ένα σφαχτό, λένε κάποιοι, ενώ άλλοι λένε ότι η συναλλαγή δεν ήταν ακριβώς συναλλαγή αλλά κλεψιά. Ο Κούκος έπιασε τον Μπραΐμη να κλέβει ένα ζώο από το κοπάδι του και πάνω στον καβγά, ο Μπραΐμης τον μαχαίρωσε στην καρδιά.

Το 1878 αποφασίστηκε από το κράτος, με πρωτοβουλία του Λαγκαδινού πολιτικού Αθανασίου Βαλαβάνη, η κατασκευή του Γεφυριού με κρατική επιχορήγηση 17.254 δραχμών. Η επιλογή έγινε στο πιο στενό σημείο του Αλφειού. Κανένας, όμως, μηχανικός του κράτους δεν αναλάμβανε την κατασκευή του, λόγω της δυσκολίας του ύψους και της ορμής του νερού. Τότε, ανέλαβε να το χτίσει ο πρωτομάστορας Αντώνης Κάτσαινος από τα Λαγκάδια. Η κατασκευή του κράτησε 2 χρόνια και τελείωσε το 1880. Η παράδοση λέει ότι ο Κάτσαινος κατάφερε να φτιάξει το Γεφύρι, ενώ άλλοι είχαν αποτύχει, στηρίζοντας τη σκαλωσιά σε δίχτυ που έφτιαξε από 13.000 οργιές τριχιά, που στη συνέχεια κρέμασε σε δέντρα στις δύο πλευρές του φαραγγιού. Κατασκευάστηκε κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες χάρη στη μαστοριά και την εξυπνάδα του πρωτομάστορα.

Σταθήκαμε στη μέση του Γεφυριού κοιτάζοντας από το ύψος των 34 μέτρων τον Αλφειό ποταμό, αφουγκραζόμενοι το τραγούδι των αφρισμένων γαλαζοπράσινων νερών του. Τα πετρογέφυρα είναι στοιχεία του λαϊκού μας πολιτισμού και πρέπει να τα προστατεύουμε και να τα διαφυλάττουμε ως κόρη οφθαλμού. Είναι πραγματικά στολίδια χτισμένα από σπουδαίους μαστόρους που έφευγαν για καιρό μακριά από τα σπίτια τους δουλεύοντας υπό αντίξοες συνθήκες για την κατασκευή τους. Μέχρι και κωδική γλώσσα μιλούσαν για να μην φανερώνουν τα μυστικά της τέχνης τους.

Λίγο μετά το Γεφύρι του Κούκου αφήσαμε το αυτοκίνητο σε ένα άπλωμα

και κατρακυλήσαμε σε ένα κακοτράχαλο, γλιστερό μονοπάτι για να ανακαλύψουμε τον Καταρράκτη του Βρόντου. Ένα υψηλής φυσικής ομορφιάς τοπίο μας τύλιξε στην αγκαλιά του και μας ξεμυάλισε. Πανύψηλα δέντρα που έκρυβαν τον ουρανό και πυκνοί θάμνοι αποτελούσαν το σκηνικό μέσα στο οποίο περπατούσαμε. Διασχίσαμε τη στεγνή κοίτη ενός χειμάρρου την οποία κάλυπταν ογκώδεις πέτρες που ήταν ντυμένες με καταπράσινες βελούδινες φορεσιές. Πάνω από τα κεφάλια μας έγερναν κορμοί δέντρων στολισμένοι με κισσούς, περικοκλάδες και απαλά σμαραγδένια βρύα και λειχήνες. Τοπίο απείρου κάλλους και μυστηρίου. Σε κάθε σου βήμα νόμιζες ότι θα πεταχτούν μπροστά σου νεράιδες και ξωτικά του δάσους.

Κάποια στιγμή έφτασε στα αυτιά μας το βουητό του νερού που πέφτει από ψηλά και σε λίγο αντικρίσαμε τον μεγαλόπρεπο πρωταγωνιστή της περιοχής να κατακρημνίζει τα αφρισμένα ύδατά του από μεγάλο ύψος. Ο Καταρράκτης του Βρόντου δεν οφείλει το όνομά του σε κάποιο πρόσωπο, αλλά στον βρόντο που κάνουν τα νερά του καθώς γκρεμίζονται από ύψος 17 μέτρων στην απότομη και κατάφυτη πλαγιά του βουνού.

Ένα γάργαρο ποτάμι σχηματίζεται εδώ, με μικρές πισίνες ανάμεσα σε τεράστιες πέτρες που ενδείκνυνται για καλοκαιρινό μπανάκι. Το νερό κυλάει στο ονειρικό αυτό σκηνικό για να ενωθεί μετά από λίγο με τον Αλφειό ποταμό.

Ακολουθώντας ένα στενό χωμάτινο μονοπάτι συναντήσαμε, σε ένα ξέφωτο, μια μεγάλη πράσινη σκηνή η οποία αποτελεί spot των προγραμμάτων rafting στον Λούσιο και τον Αλφειό ποταμό. Η κατάβαση ξεκινάει από το Γεφύρι του Ατσίχολου στον ποταμό Λούσιο. Η κωπηλασία γίνεται στα κρυστάλλινα νερά μέσα σε ένα στενό φαράγγι. Οργιώδης βλάστηση, φυσικές πηγές και πανέμορφα τοξωτά γεφύρια συμπληρώνουν αυτήν τη μοναδική εμπειρία. Οι επιβλητικοί βράχοι εκατέρωθεν του ποταμού δημιουργούν συναρπαστικά περάσματα και εμπόδια για ατελείωτη διασκέδαση και μεγάλες δόσεις αδρεναλίνης. Η διαδρομή καταλήγει στον ποταμό Αλφειό και τερματίζει στο πέτρινο Γεφύρι του Κούκου και ακριβώς στο σημείο που βρισκόμασταν εμείς.

Πλησιάσαμε την όχθη του Αλφειού έχοντας θέα στο στενό φαράγγι και στο ιστορικό Γεφύρι. Τα νερά άφριζαν και μούγκριζαν από την ορμή, ο ουρανός είχε μια γκριζάδα που ταίριαζε απόλυτα στο τοπίο. Δεν έκανε καθόλου κρύο, αντιθέτως μια γλυκιά θαλπωρή τύλιγε απαλά τα κορμιά μας καθώς στεκόμασταν πάνω στις λείες πέτρες και δίπλα στη ροή του νερού. Πόση ομορφιά να αποτυπωθεί στις φωτογραφίες;

Δίπλα μας ένας μικρός καταρράκτης διοχεύεται τα νερά του Βρόντου στον Αλφειό. Μαγικό σκηνικό, μαγικό τοπίο, μαγική Αρκαδία!

Ακολουθώντας το ίδιο μονοπάτι φτάσαμε εντυπωσιασμένοι στο αυτοκίνητο αναχωρώντας για τη γνωριμία μας με τον Βλαχορράπτη. Ο αμαξιτός δρόμος κόβει στα δύο το χωριό.

Καταλήγοντας στην άκρη του παραδοσιακού οικισμού, παρκάραμε το αυτοκίνητο έξω από το πρώην Δημοτικό Σχολείο στο οποίο σήμερα στεγάζεται το Λαογραφικό Μουσείο.

Κυκλώσαμε το πέτρινο κτίριο το οποίο συνορεύει με τον μεταβυζαντινό ναό του Αγίου Δημητρίου.

Εδώ, είδαμε τοποθετημένους μερικούς ογκόλιθους από το αρχαίο κάστρο του Αγίου Νικολάου (4ος αιώνας π.Χ).

Στην κορυφή ενός λόφου, δίπλα στο χωριό και σε δεσπόζουσα θέση, με ορατότητα μέχρι και το Ιόνιο Πέλαγος, σώζονται ερείπια αρχαίου τείχους και υπολείμματα αρχαίου κάστρου το οποίο, πιθανώς, χρησιμοποιούνταν για την προστασία της Αρχαίας Γόρτυνας. Εκεί, βρίσκεται σήμερα το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου. Το αρχαίο αυτό φρούριο είναι χαρακτηρισμένο ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο. Φεύγοντας από το χωριό κάναμε μια προσπάθεια να προσεγγίσουμε τον λόφο για να δούμε τα αρχαία ερείπια. Όμως, ο χωματόδρομος μας φάνηκε αρκετά δύσβατος για να θέσουμε σε ταλαιπωρία το αυτοκίνητο με το οποίο κάναμε την εξόρμηση. Αυτές οι extreme διαδρομές είναι δική μου αποκλειστικότητα τις οποίες φέρνω εις πέρας με το δικό μου εκπαιδευμένο σε τέτοιους κακοτράχαλους δρόμους αυτοκινητάκι και συνήθως σε solo εξορμήσεις. Έτσι, η εξερεύνηση του αρχαίου φρουρίου έμεινε σε εκκρεμότητα την οποία υποσχέθηκα στον εαυτό μου να καλύψω την επόμενη φορά που θα βρεθώ σε αυτά τα μέρη.

Επανέρχομαι, λοιπόν, εκεί που είχαμε μείνει, δηλαδή στον ναό του Αγίου Δημητρίου από τον περίβολο του οποίου θαυμάσαμε ένα άλλο κομμάτι του οικισμού με τα αμφιθεατρικά πετρόχτιστα σπίτια του, τα περισσότερα πολύ καλά συντηρημένα ή αναπαλαιωμένα, να σκαρφαλώνουν στην κατάφυτη πλαγιά.

Με έντονα λιτό ύφος, με χαγιάτια, με μικρά παράθυρα και αυλές όλα τα κτίρια του Βλαχορράπτη αποπνέουν αρχοντιά και καλαισθησία. Ανάμεσα στα λιγοστά, πλέον, κατοικημένα σπίτια χάσκουν αρκετά χαλάσματα και αυτά όμως με φανερά τα σημάδια της θαυμάσιας πέτρινης τέχνης, της παλιάς αίγλης και της αυθεντικότητας.

Δίπλα στο παλιό Σχολείο βρίσκεται η ιδιαίτερα φροντισμένη πλατεία του Βλαχορράπτη, με τις προτομές των μελών της γνωστής οικογένειας των Αγγελοπουλαίων (του πατέρα Θεόδωρου και των παιδιών του Παναγιώτη, Άγγελου, Δημητρίου και Γιάννη), η οποία κατάγεται από το χωριό. Τα μέλη της, και ιδιαίτερα ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος, είναι ευεργέτες του χωριού και της ευρύτερης περιοχής, αφού με δική τους χρηματοδότηση έγιναν πολλά σημαντικά κοινωφελή έργα (δρόμος Ατσίχολου-Βλαχορράπτη, ανακαίνιση του Δημοτικού Σχολείου, υδροδότηση κ.α.

Οι Λαγκαδινοί μάστορες που έφτιαξαν το Γεφύρι του Κούκου στον Αλφειό ποταμό έχτισαν και την Αγία Τριάδα, την ενοριακή εκκλησία του χωριού (1830). Μπροστά της ορθώνεται το Ηρώο των Πεσόντων στους βαλκανικούς πολέμους, στον ελληνοϊταλικό πόλεμο και στην Εθνική Αντίσταση

Απέναντί της στέκεται ένα ακόμα πέτρινο οικοδόμημα το οποίο στεγάζει το μονοθέσιο Δημοτικό Σχολείο του Βλαχορράπτη.

Εδώ, συναντήσαμε και την ταβέρνα του χωριού η οποία ήταν ανοιχτή και είχε κόσμο που γευμάτιζε.

Αν και το σημερινό χωριό ιδρύθηκε γύρω στα 1600 μ.Χ. από έναν ποιμένα που έραβε βλάχικα ρούχα (έτσι προέκυψε και το όνομά του) η περιοχή είχε κατοικηθεί από την αρχαιότητα. Ο περιηγητής Παυσανίας, αφήνοντας τον Βουφάγο ποταμό (παραπόταμο του Αλφειού) τράβηξε για τα αρχαία Μάραθα. Ο αρχαίος ταξιδιώτης γράφει: «προχωρώντας απ’ τις πηγές του ποταμού Βουφάγου θα συναντήσεις πρώτα το χωριό Μάραθα και μετά απ’ αυτό τη Γόρτυνα, που σήμερα είναι κώμη, ενώ παλαιότερα ήταν πόλη». Τα Μάραθα του Παυσανία ταυτίζονται με την τοποθεσία «Μαραθιά», του Βλαχορράπτη. Από τον κάμπο της περιοχής περνούσαν αρχαίοι δρόμοι, όπως η 5η Μυκηναϊκή Οδός που αργότερα ονομάστηκε από τους Ρωμαίους σε 84η Ρωμαϊκή Οδό.

Σήμερα το χωριό αποτελεί πολύ καλή αφετηρία εναλλακτικού τουρισμού, αφού η πρόσβαση στα ποτάμια (Αλφειό και Λούσιο) και στα φαράγγια της περιοχής είναι ιδιαίτερα εύκολη. Εδώ, έχει τη βάση της η Trekking Hellas Arcadia η οποία προσφέρει ανεπανάληπτες δράσεις στη φύση, κυρίως rafting στον Λούσιο και τον Αλφειό.

«Μικρές και μεγάλες παρέες εκπαιδεύονται στις απαραίτητες τεχνικές κατάβασης, φορούν τον απαραίτητο εξοπλισμό και μπαίνουν στις βάρκες για να ζήσουν μια μοναδική εμπειρία σε δύο από τα ομορφότερα ποτάμια της Ελλάδας! Με τις βάρκες μας, έχουμε την ευκαιρία να προσεγγίσουμε δυσπρόσιτα μέρη μοναδικής ομορφιάς, να ανακαλύψουμε τα κρυμμένα θαύματα του ποταμού, να διασκεδάσουμε ενώ κωπηλατούμε και να κολυμπήσουμε στα κρυστάλλινα νερά» αναφέρουν οι έμπειροι εκπαιδευτές. Εμείς κάναμε μια μικρή βόλτα στον καλόγουστο υπαίθριο χώρο με τα ξύλινα παγκάκια, είδαμε τις αραγμένες βάρκες και αποχωρήσαμε λέγοντας μεταξύ μας ότι κάποια στιγμή πρέπει να γευτούμε αυτήν τη μοναδική εμπειρία.

Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να αντλήσει πληροφορίες από εδώ: Rafting σε Λούσιο - Αλφειό

Η επιστροφή μας στο χωριό Μάρκος έγινε από την ίδια διαδρομή. Όμως, η προσέγγιση στον Βλαχορράπτη μπορεί να γίνει από διαφορετικό και καλύτερο δρόμο, δηλαδή από Καρύταινα ακολουθώντας την Επαρχιακή Οδό Καρύταινας-Λουτρών Ηραίας.

Στον Μάρκο σταματήσαμε για φαγητό. Στον περίβολο μιας μικρής εκκλησίας υπάρχει το «Άλλοθι», ένα χουχουλιάρικο ταβερνάκι με μια σόμπα που εκπνέει ζεστασιά και θαλπωρή, με παραδοσιακά φαγητά και πεντανόστιμα ντόπια κρέατα. Ήταν η καλύτερη επιλογή για να κλείσει αυτή η τόσο περιεκτική και πανέμορφη εκδρομή στα «μυστικά» μέρη της Ορεινής Αρκαδίας.

Αλλοθι στου μαρκου - Κριτικές για Άλλοθι, στου Μάρκου, Δημητσάνα, Ελλάδα - Tripadvisor

Άλλοθι, στου Μάρκου | Dimitsána

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 45
• 46
• 47
• 48
• 49
• 50

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 47 of 50

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[malysa]

Για το Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης, να προσθέσω και γω ότι είναι εντυπωσιακή η δουλειά που έχει γίνει! Τόσο τα διάφορα δωμάτια, όσο και ο περιβάλλον χώρος.

Εάν είστε χαλαροί ως προς τον χρόνο σας, αξίζει να καθίσετε να δείτε την παρουσίαση-video στην αίθουσα του βυρσοδεψείου!
Επιπλέον μπορείς να καθίσεις και για καφεδάκι (....τουλάχιστον το 2018 που πήγαμε εμείς).
Εμείς τη μέρα εκείνη, βρεθήκαμε και σε εργαστήριο υπαίθριο, που κατά το μεσημέρι στήθηκε με τα παιδιά του χωριού, για να ζυμώσουν και τηγανίσουν πιτούλες (εεε και από μία ώρα που είχαμε υπολογίσει εκεί, μας πήρε 2 ώρες με το τσιμπούσι )

Αποτελεί ένα από τα 9 μουσεία σε όλη τη χώρα, που έχει αναλάβει και δημιουργήσει ο Όμιλος Τράπεζας Πειραιώς .... ίσως και για αυτό είναι τόσο προσεγμένο !!!
Ας μου επιτραπεί μια παρένθεση:
Εξαιρετικά επίσης του Ομίλου (έχω επισκεφθεί), είναι και το Μουσείο Αργυροτεχνίας στα Γιάννενα (!!), όπως επίσης και το Μουσείο Ελιάς στην Σπάρτη (....όχι σαν το δικό μας μικρό Μουσείο Ελιάς στην Πύλαρο, που ανήκει στο κράτος και τα τελευταία χρόνια είναι κλειστό και έχει ερημώσει....sorry για το off-topic αλλά το ξαναθυμήθηκα !!.. )
(https://www.piop.gr/el/diktuo-mouseiwn.aspx)

 

[damasta]

μου ξυπνάς θύμισες και επιθυμίες.
Σε ηλικία 13-14 χρόνων 'εχω διανυκτερεύσει στο μοναστήρι Τιμίου Προδρόμου.
Ενήλικη πια μαζί με την δική μου οικογένεια πια, πεζοπορήσαμε το νότιο κομμάτι του φαραγγιού. Αυτό που ξεκινά από την Αρχαία Γόρτυνα έως το μοναστήρι.
Διακαής πόθος να περπατήσω μέχρι την μονή Φιλοσόφου.
Η φύση είναι απίστευτη σε αυτά τα μέρη.

Τι όμορφα που γράφεις και παρουσιάζεις τα μέρη που επισκέπτεσαι!!!!!

 

[Despinadmk]

@damasta Γενικά, τον τελευταίο καιρό είναι πολύ νοσταλγικες οι αποδράσεις της @Klair . Γράφεις και "εικονογραφείς" καταπληκτικά. Να περιμένουμε και συνέχεια;

 

[psilos3]

Εκπληκτικό οδοιπορικό και για μια ακόμη φορά πολύ ζωντανές εικόνες!
Μας κάνεις να θέλουμε να δούμε αυτά τα μέρη μια ώρα αρχύτερα.
Όχι τίποτ' αλλο, είναι και δύσκολο να φτάσεις ως εκεί απ' το βορρά, όμως μια εκδρομή στην ορεινή Αρκαδία τη χρωστάω στον εαυτό μου.
Να εισαι καλά να μας ταξιδεύεις.

 

[GTS]

Και να προσθέσω για τους μερακληδες ότι ο Λούσιος σε κάποια προσβάσιμα σημεία είναι υπέροχος ποταμός για μπάνιο το καλοκαίρι (το νερό πάγος).

 

[Thalassaki]

Αγαπημένος προορισμός για μικρές μονοήμερες ή διήμερες αποδράσεις η ορεινή Αρκαδία.
Ο τρόπος που εξιστορείς και οι καλλιτεχνικές φωτογραφίες σου δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα τον καλύτερο ταξιδιωτικό οδηγό για να μην φανεί υπερβολή να αναφέρω ότι είναι μακράν καλύτερος!
Σε ευχαριστώ που μοιράζεσαι τόσο όμορφα και απλόχερα τις ταξιδιωτικές σου εμπειρίες!Συνέχισε έτσι!

 

[Klair]

Παιδιά σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συμμετοχή και τα υπέροχα σχόλια. Θα υπάρξει συνέχεια στο ταξίδι. Δώστε μου λίγο χρόνο για ανασύνταξη. Αυτήν τη στιγμή βρίσκομαι καθ' οδόν προς Αθήνα.

Επανέρχομαι λίαν συντόμως. Καλό δρόμο σε όσους ταξιδεύουν.

 

[Stavros1986]

Έδωσες έμπνευση για την επόμενη εξόρμηση! Καλούς δρόμους να ' χεις και να κάνεις πάντα τέτοια όμορφα ταξίδια.

 

[Klair]

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

Η περιγραφή του οδικού ταξιδιού μας στην Αρκαδία από αλλού ξεκίνησε και αλλού θα αφηγηθεί και θα τελειώσει. Ξεκίνησε λοιπόν σαν “Ζωντανή Ταξιδιωτική Ανταπόκριση” με τον τίτλο: “Σαββατοκύριακο στην Αρκαδία”, αλλά τελικά θα αναπτυχθεί σαν “Ταξιδιωτική Ιστορία” με τίτλο: “Iδέες για αποδράσεις του Σαββατοκύριακου στην Αρκαδία”.

Το σχόλιο της @malysa ήταν η σπίθα που άναψε και γιγάντωσε τη φωτιά μέσα μου, η οποία ζέστανε το ταξιδιωτικό, συγγραφικό μου μεράκι και έτσι σκέφτηκα να μοιραστώ, μέσω αυτής πλέον της Ιστορίας, περισσότερες λεπτομέρειες, για αυτό το ταξίδι και ειδικότερα να αναπτύξω και να περιγράψω, όλα όσα είδαμε και μάθαμε στο Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης της Δημητσάνας. Θα ήταν κρίμα να μείνει στην αφάνεια, όλη αυτή η γνώση που προσφέρει το Μουσείο, για αυτές τις σημαντικές επαγγελματικές δραστηριότητες, που έγραψαν ιστορία και στιγμάτισαν μια ολόκληρη περιοχή, κατά τη διάρκεια των προηγούμενων αιώνων.

Το τελευταίο διάστημα θέλοντας να απαλύνω την ταξιδιωτική στέρηση που βιώνω, λόγω του ιού, έχω κάνει τρία απανωτά ταξίδια στην Πελοπόννησο. Έχω την τύχη να είμαι κάτοχος ενός σπιτιού, στο χωριό Δάρα Αρκαδίας και δεν εννοώ το παλιό, πέτρινο σπίτι του προπάππου μου, που έχω ανεβάσει στο post #2519 του Live from.

Tο σπίτι στο οποίο αναφέρομαι βρίσκεται 2 χιλιόμετρα πριν το χωριό και είναι χτισμένο στα κτήματα του Δαρέϊκου κάμπου. Είναι δηλαδή στην κυριολεξία, “το μικρό σπίτι στο λιβάδι”, αφού δεν έχει κανένα άλλο κτίσμα στην περιοχή, παρά μόνο λιβάδια, κτήματα με μηλιές και ροδακινιές και ένα μικρό ποτάμι, σε απόσταση το πολύ 300-400 μέτρων από το σπίτι. Θεωρώ τον εαυτό μου απίστευτα καλότυχο, που η οικογένειά μου έφτιαξε αυτό το σπίτι, το οποίο αποτελεί το μικρό μας “καταφύγιο”, όταν θέλουμε να πραγματοποιήσουμε σύντομες ή και παρατεταμένες αποδράσεις από την Αθήνα. Ό,τι και να γίνει, πάντα θα υπάρχει αυτός ο μικρός “Παράδεισος” στο Δάρα, για να μας υποδεχτεί και να μας αποφορτίσει από την πίεση της καθημερινότητας.

Στο πρώτο ταξίδι στις 17/9/2020 αρκέστηκα στο να ανεβάσω λίγες φωτογραφίες στο Live from.

Στο δεύτερο ταξίδι στις 3/10/2020 κάνοντας εξόρμηση σε πολύ όμορφα μέρη του νομού Αχαΐας ανέβασα στο Live from περισσότερες φωτογραφίες, γράφοντας και μερικές πληροφορίες, κάτω από κάθε φωτογραφία. Έχω ένα προτέρημα ή μειονέκτημα, όπως το πάρει ο καθένας. Πολλές φορές δεν αρκούμαι σε “ξερές” φωτογραφίες, αλλά θέλω να γράφω και λίγα λόγια, για το μέρος που επισκέπτομαι, ειδικά όταν το ταξίδι είναι οδικό, αλλάζοντας πολλά μέρη κατά τη διάρκειά του. Σε εκείνη την ανάρτηση από την Αχαΐα, η @katkats πάρα πολύ σωστά, μου θύμισε ότι υπάρχει το θέμα “Ζωντανές Ταξιδιωτικές Ανταποκρίσεις”, όπου θα μπορούσα να βάζω περισσότερες φωτογραφίες και να γράφω αναλυτικότερες πληροφορίες για το ταξίδι. Έτσι προέκυψε αυτή η mini ιστορία εδώ:

https://www.travelstories.gr/community/threads/Απόδραση-στην-Αχαΐα.64381/#post-814203
Στο τρίτο ταξίδι στις 10/10/2020 ακολούθησα την ίδια συνταγή, αποτυπώνοντας την πρώτη μέρα με μια εκτενή ανάρτηση στο θέμα “Ζωντανές Ταξιδιωτικές Ανταποκρίσεις”. Αυτή η διαδικασία μου πήρε πολλές ώρες για να γίνει. Ξεκίνησα στη 1:00 μετά τα μεσάνυχτα και τελείωσα στις 7:00-7:30 το πρωί, για να είμαι εντός του πνεύματος του topic. Θα μου ήταν πανεύκολο να ανεβάσω 15-20 φωτογραφίες και να γράψω μικρές λεζάντες κάτω από αυτές. Δεν μου αρέσουν όμως τα εύκολα. Προτιμώ τις πιο ολοκληρωμένες αναρτήσεις, με αναλυτικές πληροφορίες για τους τόπους που επισκέπτομαι, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στον αναγνώστη, να έχει μια όσο το δυνατόν πιο εμπεριστατωμένη εικόνα, για τους προορισμούς που περιγράφω.

Στη συνέχεια βλέποντας τη συμμετοχή και το ενδιαφέρον των μελών, πρότεινα στην @katkats να μεταφέρει το θέμα στις “Ταξιδιωτικές Ιστορίες”, γιατί θεώρησα ότι σαν Ιστορία “σηκώνει” καλύτερες αναλύσεις και περισσότερες πληροφορίες, απ΄ ότι σαν “Ζωντανή Ανταπόκριση”. Πόσα παραπάνω πράγματα να προλάβεις να αναφέρεις σε μια ζωντανή ανταπόκριση, όταν μάλιστα, σχεδόν όλη τη μέρα ταξιδεύεις, αλλάζοντας χωριά και περιοχές?

Έτσι λοιπόν το θέμα θα εξελιχθεί σε κανονική Iστορία, ώστε να μπορούν να προστεθούν με άνεση χρόνου, περισσότερες πληροφορίες και φωτογραφίες, αλλά και επιπλέον προορισμοί από το προηγούμενο ταξίδι μου, στις 17/9/2020

Το ήδη αναρτημένο κεφάλαιο έχει επεξεργαστεί εκ νέου και έχει προστεθεί “άπειρο” νέο οπτικό και πληροφοριακό υλικό. Σας προτρέπω λοιπόν να το ξαναδιαβάσετε, διότι πλέον δεν έχει καμία σχέση με την αρχική αφήγηση, η οποία είχε κινηθεί σε λίγο πιο “αυστηρό” και πιο “διεκπεραιωτικό” στυλ, όπως άρμοζε άλλωστε σε μια ταξιδιωτική ανταπόκριση.

Ελπίζω να σας ικανοποιήσει αυτή η αλλαγή καθώς και η εξέλιξη της Ιστορίας και περιμένω σχόλια και εντυπώσεις.

 

[george.kloutsi]

Αν δεν εχετε πάει να πάτε και στο χωριο κάψια και να επισκεφθείτε το ομώνυμο σπήλαιο, έχει πανέμορφους σταλαγμίτες και υπολλείματα ανθρώπινης ζωής, νομίζω το έχω ξανασχολιάσει ένας φίλοςμ έχει πατρικο στη κώμη οπότε έχω κάνει πολλες διανυκτερεύσεις στη περιοχη και έχει απιστευτα μέρη

 

[katkats]

Πολύ χαρούμενη με κάνεις @Klair με την ιστορία σου γιατί κι εγώ το έχω ρίξει στο οδικό (όχι τόσο συχνά βέβαια γιατί από χρόνο πάσχουμε) και η Πελοπόννησος είναι η πρώτη σκέψη πάντα. Την Αρκαδία δε την ακούω χρόνια τώρα και ακόμα δεν την έχω επισκεφθεί. Οπότε ευχαριστώ!