GTS
Member
- Μηνύματα
- 7.083
- Likes
- 20.491
Πολύ ωραία ιστορία, όπως πάντα από τον Χόρχε....
-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Μάιο - Σεπτέμβριο 2020 !
meli
Member
- Μηνύματα
- 1.261
- Likes
- 366
- Επόμενο Ταξίδι
- ...μηπως στην αγάπη???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ολος ο κόσμος
Τρελλαινομαι να διαβαζω αυτα που γραφεις!! Μπορει να περασα ελαχιστα απο την Κουβα,αλλα μπηκε στην καρδια μου!! Δεν μπορω να κρυψω τον θαυμασμο μου γιαυτο το λαο...εχεις δικιο ..ειναι δυστυχως οπως τα λες..πρωτυπο η Μπεζαντακου..
και ομολογω οτι σε ζηλευω...
και ομολογω οτι σε ζηλευω...
Lyda
Member
- Μηνύματα
- 723
- Likes
- 241
- Επόμενο Ταξίδι
- ΚΑΛΜΥΚΙΑ
- Ταξίδι-Όνειρο
- ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Να σαι καλα Γιωργο να μας γραφεις τετοιες ιστοριες.
Eleni_
Member
- Μηνύματα
- 201
- Likes
- 347
- Επόμενο Ταξίδι
- Έλα μου ντε... Που?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Τι να πω;! Σε ευχαριστώ!!
Να είσαι καλά και να έχεις όρεξη να γράφεις!!!
Να είσαι καλά και να έχεις όρεξη να γράφεις!!!
mariath
Member
- Μηνύματα
- 2.307
- Likes
- 6.641
- Ταξίδι-Όνειρο
- Όλη η Νότια Αμερική
Αχ βρε Γιώργο, κάθε φορά που μας γράφεις κάτι, είναι πάντα κάτι απολαυστικό και ουσιώδες. Γι' αυτό σε γουστάρουμε.
Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 10.019
- Likes
- 52.826
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Εμφανίστηκε κι ο Ραούλ, χαμογελαστός όπως πάντα, χαιρετηθήκαμε και βγάλαμε τις καρέκλες στο πεζοδρόμιο μπροστά από το σπίτι του, πιάνοντας την κουβέντα κάτω από την κλασική πορτοκαλιά που μας έχει ακούσει τα τελευταία δεκατέσσερα χρόνια να μιλάμε σε βραδιές απλές και… σύνθετες. Εκεί βρεθήκαμε να μοιραζόμαστε τις ανησυχίες μας τη μέρα που γεννήθηκε η κόρη του Ραούλ, τη βραδιά που ανακοινώθηκε η ανατίμηση του 2005, τα ξημερώματα του πραξικοπήματος στη Βενεζουέλα το 2002, το βράδυ που ανακοινώθηκε η ασθένεια του Κάστρο και άλλα τόσα κοσμοϊστορικά και ασήμαντα γεγονότα. Αν έπρεπε να ζωγραφίσω τα όσα έχω ζήσει στην Κούβα τα τελευταία χρόνια, θα έβαζα δυο καρέκλες κάτω από μια πορτοκαλιά και το πρόσωπο του Ραούλ πάντα χαμογελαστό να ακούει με προσοχή και να μιλάει με σύνεση. Ο Ραούλ είναι η τράπεζά μου (δεν έχω λογαριασμό στην τράπεζα κι αυτός κρατάει τα μετρητά μου), ο εξομολογητής μου, ο άνθρωπος που με έσωσε τη μία και μοναδική φορά που έμπλεξα στη χώρα, μα πάνω από όλα είναι Φίλος, με «φ» κεφαλαίο, η μοναδική σταθερή αναφορά που θα παραμείνει ακόμη κι όταν θα περάσω χρόνια χωρίς να ξαναεπισκεφθώ την Αβάνα.
- Νεπάλ, ε; Δεν ακούγεται κακό. Μια μέρα θα πάω κι εγώ εκεί, αλλά προς το παρόν έχω άλλες προτεραιότητες.
Οι προτεραιότητες του Ραούλ είναι τρεις, δηλαδή δύο, η εξής μία: η κόρη του. Η οποία καταφτάνει με τη συνοδεία μιας φίλης της, σέρνοντας βαριεστημένα τις σαγιονάρες της σε ένα πεζοδρόμιο που δεν έχει φτιαχτεί από την εποχή της Επανάστασης κι έπειτα, στη γειτονιά με τους χειρότερους δρόμους και το χειρότερο υδρευτικό σε ολόκληρη την Αβάνα.
Αφού μπει στο σπίτι με τη φίλη της, ο Ραούλ μου ψιθυρίζει: «Τις προάλλες στενοχωρήθηκα πολύ. Ήρθε η Μάρλις και με ρώτησε αν οι Κουβανοί μπορούν να ταξιδέψουν. Εγώ ψέματα δε θέλω να πω στο παιδί μου και της είπα πως είναι πολύ δύσκολο. Τα μάτια της κοκκίνησαν και άρχισε να κλαίει. Δεν έχω ξανανιώσει τόσο ανήμπορος πατέρας στη ζωή μου. Τη ρώτησα γιατί θέλει να ταξιδέψει και μου είπε πως θέλει να πάει σε μια συναυλία των RBD στο Μεξικό, είναι το όνειρο της ζωής της. Ξέρεις τι είναι να θες να δώσεις τα πάντα στο παιδί σου και να μη μπορείς; Όσο κι αν κάνει αυτό το εισιτήριο στο Μεξικό, θα το πλήρωνα, αλλά εγώ δεν εκδίδω βίζες και ξέρω πως η πρεσβεία του Μεξικού δε θα της δώσει ποτέ, γιατί είμαστε Κουβανοί, δηλαδή πιθανοί μετανάστες. Πώς λες στο παιδί σου πως είσαι ανίκανος να κάνεις κάτι που θα’ πρεπε να είναι τόσο απλό; Όταν βλέπεις το παιδί σου να κλαίει νιώθεις ο πιο ανίκανος άνθρωπος στον κόσμο».
Ευτυχώς δεν έχω δικό μου παιδί ακόμη, οπότε δεν έχω νιώσει στο πετσί μου τέτοια προβλήματα αλλά πέρα από τη διάθεση ή μη της πρεσβείας του Μεξικού να προμηθεύσει τη Μάρλις με βίζα, υπάρχει κι άλλος περιορισμός: οι ανήλικοι απαγορεύεται να βγαίνουν από την Κούβα εδώ και δεκαετίες, μετά την υπόθεση Peter Pan, τη δεκαετία του ’60, όπου η Καθολική Εκκλησία απήγαγε/διέσωσε 14.000 παιδιά και τα έστειλε στο Μαϊάμι για «να τα σώσει από τον κομουνισμό», πυροδοτώντας άλλη μια κρίση στις σχέσεις ΗΠΑ-Κούβας, που επηρεάζει και την εσωτερική πολιτική του νησιού.
Είτε έτσι είτε αλλιώς, οι πιθανότητες της Μάρλις να δει τους RBD από κοντά είναι μηδαμινές, αλλά η ουσία είναι πολύ παραπέρα: όταν ζεις οπουδήποτε εκτός μιας εκ των λίγων πάμπλουτων κοινωνιών όπως η ελληνική και άλλες ευρωπαϊκές, οι περιορισμοί που έχεις στα όνειρά σου – απλά και μη - είναι τεράστιοι. Την ίδια ώρα που εγώ αναρωτιέμαι αν θα πρέπει να αφιερώσω περισσότερο καιρό στα αρχαία ή στο τρέκιγκ του Νεπάλ, η Μάρλις μαθαίνει τη σκληρή πραγματικότητα: ο πλανήτης είναι ανοιχτός για το 20% ημών που γεννήθηκαν στις πάμπλουτες χώρες του Πρώτου Κόσμου, οι υπόλοιποι μένουν εκεί που γεννήθηκαν κι αν είναι τυχεροί επιβιώνουν κιόλας. Οι βίζες, τα ταξιδάκια, τα trek trips και τα επικά πολύμηνα ωτοστόπ δεν αφορούν τους Αφρικανούς, τους Λατινοαμερικάνους και τους περισσότερους Ασιάτες, είναι πολυτέλειες για πρωτοκοσμικούς σαν την αφεντιά μου που έχουν πρωτοκοσμικό μισθό, πρωτοκοσμικό διαβατήριο και πρωτοκοσμικά δικαιώματα. Για τους υπόλοιπους, ο πρωτοκοσμικός μας κόσμος δε δίνει δεκάρα. Και όπως θα μάθει η Μάρλις μεγαλώνοντας, οι περιορισμοί δεν έχουν να κάνουν μόνο με το δικαίωμα στο ταξίδι, αλλά και με τόσα άλλα πράγματα που θα επηρεάζουν τη ζωή της καθημερινά, μόνο και μόνο επειδή γεννήθηκε στην Καραϊβική κι όχι στην Κεντρική Ευρώπη ή τη βόρειο Αμερική.
Η πορτοκαλιά μάς άκουσε για αρκετή ώρα, μέχρι που κοίταξα το ρολόι μου και συνειδητοποίησα πως πρέπει να την κάνω για το αεροδρόμιο. Ο Ραούλ επέμεινε να με πάει ο ίδιος, περνώντας μάλιστα από το ξενοδοχείο για να πάρω το σάκο μου, κάνοντας έτσι διπλά χιλιόμετρα και ξοδεύοντας περισσότερη πολύτιμη βενζίνη. Η διαδρομή για το αεροδρόμιο είναι γεμάτη με αστειάκια, μια αποτυχημένη απόπειρα να τραγουδήσουμε το τελευταίο χιτ των Mana με τον Juan Luis Guerra σε διπλό τόνο και την παραλαβή δύο ωτοστόπερ, ένας εκ των οποίων είναι γνωστός τηλεπαρουσιαστής τηλεπαιχνιδιού της κουβανικής τηλεόρασης…
Φτάνω στο αεροδρόμιο, αποχαιρετώ το Φίλο μου και κατευθύνομαι προς το check-in. H διαδικασία είναι γνωστή, βαρετή αλλά σύντομη. Έχοντας πλέον τις κάρτες επιβίβασης στο χέρι, αποφασίζω να πάω μέχρι το γκισέ πωλήσεων της Cubana, ώστε να αγοράσω το εισιτήριο για το Μεξικό που χρειάζομαι για την ανανέωση της βίζας μου, άμα τη επιστροφή στην Κούβα μετά το Νεπάλ. Ο 24ωρος γκισές είναι ένα από τα ελάχιστα φοβερά βολικά πράγματα που προσφέρει το αεροδρόμιο της Αβάνας. Ένα αεροδρόμιο που ακόμη δεν προσφέρει πρόσβαση στο ίντερνετ, που δεν έχει δημόσια συγκοινωνία για την πόλη, που ακόμη στάζει όταν βρέχει κι ακόμη επιμένει να εισπράττει το φόρο αεροδρομίου μετρητοίς αντί να τον ενσωματώνει στα εισιτήρια των αεροπορικών που κάνουν χρήση του. Α ξέχασα και τις βρώμικες τουαλέτες όπου πληρώνεις για να κάνεις κατάθεση σε ούρα.
Ο πιτσιρίκος στο γκισέ με χαιρετά, είμαι συχνός πελάτης, αλλά γνωριζόμαστε μόνο φατσικά. Την ώρα που έχω βγάλει τα εναπομείναντα πέσος μου για να αγοράσω το εισιτήριο, εμφανίζεται δίπλα μου ένας υψηλόβαθμος στρατιωτικός. Μου ρίχνει ένα ξινισμένο βλέμμα και ρωτάει τον πιτσιρίκο:
- Ξέρεις τι επιθεωρούμε αυτή τη στιγμή;
- Τι;
- Κάτι γελοίους από το Μαϊάμι που έρχονται εδώ με πλαστά εικοσάρικα και γεμίζουν την αγορά μας με χαρτονομίσματα που δεν αξίζουν τίποτε!
Ενδιαφέρον μου φάνηκε το σχόλιο, αλλά δε φαντάστηκα ότι είχε κάτι να κάνει με μένα.
- Εσείς είστε από το Μαϊάμι; Ρωτάει ο καραβανάς, κοιτώντας το μάτσο με τα πέσος που έχω αφήσει πάνω στο γκισέ.
- Όχι, λέει ο πιτσιρικάς, αλλά το άγριο βλέμμα του Στρατηγού Ανέμου του κόβει τον αέρα, σαν να του λέει πως δεν ρώτησαν αυτόν.
- Όχι, από την Ελλάδα είμαι εγώ, λέω σκεπτόμενος στο πόσες ώρες θα χάσω αυτή τη φορά στο αεροδρόμιο.
- Διότι υπάρχουν μερικοί από το Μαϊάμι που έρχονται εδώ με πλαστά χαρτονομίσματα…
- Τι μου λέτε, πολύ ενδιαφέρον…
- Και νομίζουν ότι θα συνθλίψουν την οικονομία της χώρας μας! Οι βλάκες!
- Είναι εξοργιστικό, δε λέω. Αλλά εγώ είμαι από την Ελλάδα, ξαναλέω.
- Μερικές φορές προσλαμβάνουν και ξένους! Κάτι τύπους από το Σαλβαδόρ, κάτι ξεφτίλες από τη Γουατεμάλα… Τους ίδιους που μας βάζανε τις βόμβες για να τρομάξουν τους τουρίστες μας!
Έχω αρχίσει να απορώ προς τα πού το πάει ο καραβανάς, αλλά μόλις προσφέρθηκα να του δείξω το διαβατήριό μου για να πειστεί πως δεν έχω περάσει ούτε από πάνω από το Μαϊάμι, αρνήθηκε και δεν ξανασχολήθηκε μαζί μου. Συνέχισε όμως να δίνει συμβουλές στον πιτσιρίκο, που δεν ήξερε αν έπρεπε να συνεχίσει με την έκδοση του εισιτηρίου μου ή να κοιτά τον Στρατηγό Σαϊνη από σεβασμό.
«Τον εχθρό πρέπει να τον λιώνεις από την αρχή. Διότι είναι ύπουλος! Τους αφήνουμε και σουλατσάρουν και νομίζουν πως μας κορόιδεψαν. Αλλά έχουμε οργάνωση εμείς, δεν είμαστε τυχαίοι! Πρέπει να έχουμε όλοι τα μάτια μας δεκατέσσερα. Κι εσύ κι εγώ και όλοι. Ο εχθρός είναι εδώ και χρησιμοποιεί αυτό ακριβώς το αεροδρόμιο».
Μετά από 5 λεπτά παροτρύνσεων περί πατριωτικής επιφυλακής, ο αστυνόμος Σαϊνης έφυγε. «Τον ξέρεις αυτόν τον παλαβιάρη;», ρωτάω τον πιτσιρίκο. «Δεν είναι παλαβός, είναι της Δίωξης Διεθνούς Εγκλήματος. Μόλις εχθές συνέλαβαν δυο σκουλήκια με βαλίτσες γεμάτες πλαστά χαρτονομίσματα», μου λέει. «Απλά μερικές φορές για να κάνει τη δουλειά σου, πρέπει να είσαι και λίγο υστερικός και στο τέλος καταλήγεις και λίγο abusador».
Λίγο abusador. Όπως λέμε ολίγον έγκυος. Σε μια χώρα όπου τίποτε δεν είναι «ολίγον». Υπάρχει μπόλικη μαύρη αγορά, μπόλικο ταλέντο, μπόλικο κουράγιο, μπόλικη υστερία, μπόλικοι περιορισμοί, μπόλικη τρέλα κι ακόμη πιο μπόλικη καλή διάθεση, που δυστυχώς μετατρέπεται σε abuso πού και πού. Αλλά είπαμε, γι’ αυτό την αγαπάμε την Κούβα, γιατί έχει μπόλικη ανθρωπιά και μπόλικη ιδιαιτερότητα.
Υπάρχουν και φορές που όλες αυτές οι ιδιαιτερότητες γίνονται ολίγον abusadoras. Εγώ όμως ανήκω σε αυτό το κλαμπ των εκλεκτών που μπορούν να πάρουν το καπελάκι τους και να πάνε ένα ταξιδάκι για λίγες εβδομάδες στην Ινδία (ξανά!) και στο Νεπάλ για να ξεσκάσουν. Ταξιδάκι στο οποίο εμπλέκονται η απεργία των πιλότων της Air India, που οδήγησε σε ένα απίθανο οδοιπορικό με μεθυσμένους συνοριοφύλακες, ετερόκλητους ωτοστόπερ, αλλεπάλληλα νοικιασμένα μηχανάκια, ζητιάνους, πρώην Μαοϊστές αντάρτες που θέλουν να τους στείλω μαρξιστικό υλικό από την Κούβα, μιλιούνια προσκυνητών που όδευσαν σε ένα φεστιβάλ στη μέση του οποίου βρέθηκα χωρίς να το ξέρω και μερικά από τα πιο όμορφα τοπία που έχω δει ποτέ. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία, που δεν πρόκειται να κάτσω να γράψω τώρα. Μη γίνομαι και abusador…
ΤΕΛΟΣ
- Νεπάλ, ε; Δεν ακούγεται κακό. Μια μέρα θα πάω κι εγώ εκεί, αλλά προς το παρόν έχω άλλες προτεραιότητες.
Οι προτεραιότητες του Ραούλ είναι τρεις, δηλαδή δύο, η εξής μία: η κόρη του. Η οποία καταφτάνει με τη συνοδεία μιας φίλης της, σέρνοντας βαριεστημένα τις σαγιονάρες της σε ένα πεζοδρόμιο που δεν έχει φτιαχτεί από την εποχή της Επανάστασης κι έπειτα, στη γειτονιά με τους χειρότερους δρόμους και το χειρότερο υδρευτικό σε ολόκληρη την Αβάνα.
Αφού μπει στο σπίτι με τη φίλη της, ο Ραούλ μου ψιθυρίζει: «Τις προάλλες στενοχωρήθηκα πολύ. Ήρθε η Μάρλις και με ρώτησε αν οι Κουβανοί μπορούν να ταξιδέψουν. Εγώ ψέματα δε θέλω να πω στο παιδί μου και της είπα πως είναι πολύ δύσκολο. Τα μάτια της κοκκίνησαν και άρχισε να κλαίει. Δεν έχω ξανανιώσει τόσο ανήμπορος πατέρας στη ζωή μου. Τη ρώτησα γιατί θέλει να ταξιδέψει και μου είπε πως θέλει να πάει σε μια συναυλία των RBD στο Μεξικό, είναι το όνειρο της ζωής της. Ξέρεις τι είναι να θες να δώσεις τα πάντα στο παιδί σου και να μη μπορείς; Όσο κι αν κάνει αυτό το εισιτήριο στο Μεξικό, θα το πλήρωνα, αλλά εγώ δεν εκδίδω βίζες και ξέρω πως η πρεσβεία του Μεξικού δε θα της δώσει ποτέ, γιατί είμαστε Κουβανοί, δηλαδή πιθανοί μετανάστες. Πώς λες στο παιδί σου πως είσαι ανίκανος να κάνεις κάτι που θα’ πρεπε να είναι τόσο απλό; Όταν βλέπεις το παιδί σου να κλαίει νιώθεις ο πιο ανίκανος άνθρωπος στον κόσμο».
Ευτυχώς δεν έχω δικό μου παιδί ακόμη, οπότε δεν έχω νιώσει στο πετσί μου τέτοια προβλήματα αλλά πέρα από τη διάθεση ή μη της πρεσβείας του Μεξικού να προμηθεύσει τη Μάρλις με βίζα, υπάρχει κι άλλος περιορισμός: οι ανήλικοι απαγορεύεται να βγαίνουν από την Κούβα εδώ και δεκαετίες, μετά την υπόθεση Peter Pan, τη δεκαετία του ’60, όπου η Καθολική Εκκλησία απήγαγε/διέσωσε 14.000 παιδιά και τα έστειλε στο Μαϊάμι για «να τα σώσει από τον κομουνισμό», πυροδοτώντας άλλη μια κρίση στις σχέσεις ΗΠΑ-Κούβας, που επηρεάζει και την εσωτερική πολιτική του νησιού.
Είτε έτσι είτε αλλιώς, οι πιθανότητες της Μάρλις να δει τους RBD από κοντά είναι μηδαμινές, αλλά η ουσία είναι πολύ παραπέρα: όταν ζεις οπουδήποτε εκτός μιας εκ των λίγων πάμπλουτων κοινωνιών όπως η ελληνική και άλλες ευρωπαϊκές, οι περιορισμοί που έχεις στα όνειρά σου – απλά και μη - είναι τεράστιοι. Την ίδια ώρα που εγώ αναρωτιέμαι αν θα πρέπει να αφιερώσω περισσότερο καιρό στα αρχαία ή στο τρέκιγκ του Νεπάλ, η Μάρλις μαθαίνει τη σκληρή πραγματικότητα: ο πλανήτης είναι ανοιχτός για το 20% ημών που γεννήθηκαν στις πάμπλουτες χώρες του Πρώτου Κόσμου, οι υπόλοιποι μένουν εκεί που γεννήθηκαν κι αν είναι τυχεροί επιβιώνουν κιόλας. Οι βίζες, τα ταξιδάκια, τα trek trips και τα επικά πολύμηνα ωτοστόπ δεν αφορούν τους Αφρικανούς, τους Λατινοαμερικάνους και τους περισσότερους Ασιάτες, είναι πολυτέλειες για πρωτοκοσμικούς σαν την αφεντιά μου που έχουν πρωτοκοσμικό μισθό, πρωτοκοσμικό διαβατήριο και πρωτοκοσμικά δικαιώματα. Για τους υπόλοιπους, ο πρωτοκοσμικός μας κόσμος δε δίνει δεκάρα. Και όπως θα μάθει η Μάρλις μεγαλώνοντας, οι περιορισμοί δεν έχουν να κάνουν μόνο με το δικαίωμα στο ταξίδι, αλλά και με τόσα άλλα πράγματα που θα επηρεάζουν τη ζωή της καθημερινά, μόνο και μόνο επειδή γεννήθηκε στην Καραϊβική κι όχι στην Κεντρική Ευρώπη ή τη βόρειο Αμερική.
Η πορτοκαλιά μάς άκουσε για αρκετή ώρα, μέχρι που κοίταξα το ρολόι μου και συνειδητοποίησα πως πρέπει να την κάνω για το αεροδρόμιο. Ο Ραούλ επέμεινε να με πάει ο ίδιος, περνώντας μάλιστα από το ξενοδοχείο για να πάρω το σάκο μου, κάνοντας έτσι διπλά χιλιόμετρα και ξοδεύοντας περισσότερη πολύτιμη βενζίνη. Η διαδρομή για το αεροδρόμιο είναι γεμάτη με αστειάκια, μια αποτυχημένη απόπειρα να τραγουδήσουμε το τελευταίο χιτ των Mana με τον Juan Luis Guerra σε διπλό τόνο και την παραλαβή δύο ωτοστόπερ, ένας εκ των οποίων είναι γνωστός τηλεπαρουσιαστής τηλεπαιχνιδιού της κουβανικής τηλεόρασης…
Φτάνω στο αεροδρόμιο, αποχαιρετώ το Φίλο μου και κατευθύνομαι προς το check-in. H διαδικασία είναι γνωστή, βαρετή αλλά σύντομη. Έχοντας πλέον τις κάρτες επιβίβασης στο χέρι, αποφασίζω να πάω μέχρι το γκισέ πωλήσεων της Cubana, ώστε να αγοράσω το εισιτήριο για το Μεξικό που χρειάζομαι για την ανανέωση της βίζας μου, άμα τη επιστροφή στην Κούβα μετά το Νεπάλ. Ο 24ωρος γκισές είναι ένα από τα ελάχιστα φοβερά βολικά πράγματα που προσφέρει το αεροδρόμιο της Αβάνας. Ένα αεροδρόμιο που ακόμη δεν προσφέρει πρόσβαση στο ίντερνετ, που δεν έχει δημόσια συγκοινωνία για την πόλη, που ακόμη στάζει όταν βρέχει κι ακόμη επιμένει να εισπράττει το φόρο αεροδρομίου μετρητοίς αντί να τον ενσωματώνει στα εισιτήρια των αεροπορικών που κάνουν χρήση του. Α ξέχασα και τις βρώμικες τουαλέτες όπου πληρώνεις για να κάνεις κατάθεση σε ούρα.
Ο πιτσιρίκος στο γκισέ με χαιρετά, είμαι συχνός πελάτης, αλλά γνωριζόμαστε μόνο φατσικά. Την ώρα που έχω βγάλει τα εναπομείναντα πέσος μου για να αγοράσω το εισιτήριο, εμφανίζεται δίπλα μου ένας υψηλόβαθμος στρατιωτικός. Μου ρίχνει ένα ξινισμένο βλέμμα και ρωτάει τον πιτσιρίκο:
- Ξέρεις τι επιθεωρούμε αυτή τη στιγμή;
- Τι;
- Κάτι γελοίους από το Μαϊάμι που έρχονται εδώ με πλαστά εικοσάρικα και γεμίζουν την αγορά μας με χαρτονομίσματα που δεν αξίζουν τίποτε!
Ενδιαφέρον μου φάνηκε το σχόλιο, αλλά δε φαντάστηκα ότι είχε κάτι να κάνει με μένα.
- Εσείς είστε από το Μαϊάμι; Ρωτάει ο καραβανάς, κοιτώντας το μάτσο με τα πέσος που έχω αφήσει πάνω στο γκισέ.
- Όχι, λέει ο πιτσιρικάς, αλλά το άγριο βλέμμα του Στρατηγού Ανέμου του κόβει τον αέρα, σαν να του λέει πως δεν ρώτησαν αυτόν.
- Όχι, από την Ελλάδα είμαι εγώ, λέω σκεπτόμενος στο πόσες ώρες θα χάσω αυτή τη φορά στο αεροδρόμιο.
- Διότι υπάρχουν μερικοί από το Μαϊάμι που έρχονται εδώ με πλαστά χαρτονομίσματα…
- Τι μου λέτε, πολύ ενδιαφέρον…
- Και νομίζουν ότι θα συνθλίψουν την οικονομία της χώρας μας! Οι βλάκες!
- Είναι εξοργιστικό, δε λέω. Αλλά εγώ είμαι από την Ελλάδα, ξαναλέω.
- Μερικές φορές προσλαμβάνουν και ξένους! Κάτι τύπους από το Σαλβαδόρ, κάτι ξεφτίλες από τη Γουατεμάλα… Τους ίδιους που μας βάζανε τις βόμβες για να τρομάξουν τους τουρίστες μας!
Έχω αρχίσει να απορώ προς τα πού το πάει ο καραβανάς, αλλά μόλις προσφέρθηκα να του δείξω το διαβατήριό μου για να πειστεί πως δεν έχω περάσει ούτε από πάνω από το Μαϊάμι, αρνήθηκε και δεν ξανασχολήθηκε μαζί μου. Συνέχισε όμως να δίνει συμβουλές στον πιτσιρίκο, που δεν ήξερε αν έπρεπε να συνεχίσει με την έκδοση του εισιτηρίου μου ή να κοιτά τον Στρατηγό Σαϊνη από σεβασμό.
«Τον εχθρό πρέπει να τον λιώνεις από την αρχή. Διότι είναι ύπουλος! Τους αφήνουμε και σουλατσάρουν και νομίζουν πως μας κορόιδεψαν. Αλλά έχουμε οργάνωση εμείς, δεν είμαστε τυχαίοι! Πρέπει να έχουμε όλοι τα μάτια μας δεκατέσσερα. Κι εσύ κι εγώ και όλοι. Ο εχθρός είναι εδώ και χρησιμοποιεί αυτό ακριβώς το αεροδρόμιο».
Μετά από 5 λεπτά παροτρύνσεων περί πατριωτικής επιφυλακής, ο αστυνόμος Σαϊνης έφυγε. «Τον ξέρεις αυτόν τον παλαβιάρη;», ρωτάω τον πιτσιρίκο. «Δεν είναι παλαβός, είναι της Δίωξης Διεθνούς Εγκλήματος. Μόλις εχθές συνέλαβαν δυο σκουλήκια με βαλίτσες γεμάτες πλαστά χαρτονομίσματα», μου λέει. «Απλά μερικές φορές για να κάνει τη δουλειά σου, πρέπει να είσαι και λίγο υστερικός και στο τέλος καταλήγεις και λίγο abusador».
Λίγο abusador. Όπως λέμε ολίγον έγκυος. Σε μια χώρα όπου τίποτε δεν είναι «ολίγον». Υπάρχει μπόλικη μαύρη αγορά, μπόλικο ταλέντο, μπόλικο κουράγιο, μπόλικη υστερία, μπόλικοι περιορισμοί, μπόλικη τρέλα κι ακόμη πιο μπόλικη καλή διάθεση, που δυστυχώς μετατρέπεται σε abuso πού και πού. Αλλά είπαμε, γι’ αυτό την αγαπάμε την Κούβα, γιατί έχει μπόλικη ανθρωπιά και μπόλικη ιδιαιτερότητα.
Υπάρχουν και φορές που όλες αυτές οι ιδιαιτερότητες γίνονται ολίγον abusadoras. Εγώ όμως ανήκω σε αυτό το κλαμπ των εκλεκτών που μπορούν να πάρουν το καπελάκι τους και να πάνε ένα ταξιδάκι για λίγες εβδομάδες στην Ινδία (ξανά!) και στο Νεπάλ για να ξεσκάσουν. Ταξιδάκι στο οποίο εμπλέκονται η απεργία των πιλότων της Air India, που οδήγησε σε ένα απίθανο οδοιπορικό με μεθυσμένους συνοριοφύλακες, ετερόκλητους ωτοστόπερ, αλλεπάλληλα νοικιασμένα μηχανάκια, ζητιάνους, πρώην Μαοϊστές αντάρτες που θέλουν να τους στείλω μαρξιστικό υλικό από την Κούβα, μιλιούνια προσκυνητών που όδευσαν σε ένα φεστιβάλ στη μέση του οποίου βρέθηκα χωρίς να το ξέρω και μερικά από τα πιο όμορφα τοπία που έχω δει ποτέ. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία, που δεν πρόκειται να κάτσω να γράψω τώρα. Μη γίνομαι και abusador…
ΤΕΛΟΣ
Lyda
Member
- Μηνύματα
- 723
- Likes
- 241
- Επόμενο Ταξίδι
- ΚΑΛΜΥΚΙΑ
- Ταξίδι-Όνειρο
- ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Δεν νομιζω πως υπαρχουν σχολια ειδικα για το τελευταιο κομματι της ιστοριας σου.
Μακαρι θα θυμομαστε την Αβανα παντα ετσι!
Μακαρι θα θυμομαστε την Αβανα παντα ετσι!
GTS
Member
- Μηνύματα
- 7.083
- Likes
- 20.491
Και όταν θα πάμε να είναι ακόμα έτσι....
ioanna karagianni
Member
- Μηνύματα
- 1.666
- Likes
- 1.327
- Επόμενο Ταξίδι
- Κρακοβία-Βαρσοβία
- Ταξίδι-Όνειρο
- ...Ιθάκη...
Ωραίο τέλος αντάξιο μιας επεισοδιακής ιστορίας. Εν αναμονή της νέας περιπέτειας σου λοιπόν.
Last edited by a moderator:
Eleni_
Member
- Μηνύματα
- 201
- Likes
- 347
- Επόμενο Ταξίδι
- Έλα μου ντε... Που?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Τί να σου πω;! Τα έχω ξαναπεί! ΜΠΡΑΒΟ!! Να είσαι καλά να ταξιδεύεις και να γράφεις!
Bahari
Member
- Μηνύματα
- 1.848
- Likes
- 1.483
Μόλις τώρα "ανακάλυψα" την ιστορία σου και φυσικά τη διάβασα μονορούφι. Τι να πω, δε βρίσκω λόγια να σε ευχαριστήσω για τις τόσο ζωντανές περιγραφές σου, το χιούμορ, τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζεις τα συμβάντα και την καθημερινή ζωή των Κουβανών. Εύχομαι να είσαι πάντα καλά, να ταξιδεύεις και να μας ταξιδεύεις με τις ιστορίες σου
xrisa
Member
- Μηνύματα
- 110
- Likes
- 20
- Επόμενο Ταξίδι
- λατινικη αμερικη
- Ταξίδι-Όνειρο
- περού
Αχ αυτή η πορτοκαλιά τι έχει ακούσει!!!!!
Γιώργο εσύ να γράφεις. Βλέπεις τι γίνεται κάθε φορά. Σε περιμένουμε πως και πως!!!!! Σ΄ευχαριστούμε από καρδιάς. Δεν ξέρω εσύ τι παίρνεις από αυτή την επικοινωνία, αλλά εμείς απογειωνόμαστε κάθε φορά.
Να είσαι καλά.
Γιώργο εσύ να γράφεις. Βλέπεις τι γίνεται κάθε φορά. Σε περιμένουμε πως και πως!!!!! Σ΄ευχαριστούμε από καρδιάς. Δεν ξέρω εσύ τι παίρνεις από αυτή την επικοινωνία, αλλά εμείς απογειωνόμαστε κάθε φορά.
Να είσαι καλά.
Εκπομπές Travelstories
