Κούβα Επιστροφή στην Κούβα – Abusadores

[astral]

Μπορεί να άργησες λίγο τη συνέχεια, αλλά σε συγχωρώ γιατί για άλλη μια φορά με καθήλωσες μπροστά στην οθόνη!!
Σ' ευχαριστώ!!

 

[xrisa]

Γιώργο μου εγω σε περιμένω στο Νησί του Πάσχα και συ θυμήθηκες την ιστορία της Κούβας που είχα ξεχάσει. Εξαιρετική η φάση με τις ελιές και το κλιματιστικό. Μένω άφωνη. Πότε θα εκδόσουμε τις ιστορίες σου?

 

[LULLU]

.. απιστευτος!!!!!!!!! μωρε ενα ενα το κουκουτσι θα του το βγαζα !!!!!!!!

 

[Yorgos]

Εμ βέβαια... Ο πρωτάρης είμαι εγώ, η Αλίσια με δεκαετίες μαύρης αγοράς στην πλάτη της είναι εξπέρ.



Κλείνω το τηλέφωνο και πηγαίνω στην καρδιά της παλιάς πόλης, εκεί όπου εργάζεται η φίλη μου η Κάρμεν, η πιο όμορφη 40άρα της Αβάνας και τέταρτη σύζυγος ενός ανθρώπου στον οποίο χρωστάω πολλές χάρες, από αυτές που δεν ξεπληρώνονται ποτέ. Το χαμόγελο που μου σκάει είναι εκθαμβωτικό, ως συνήθως και για τις γυμνασμένες γάμπες δε χρειάζεται καν να σχολιάσω.
- Βρε, βρε, τι σε φέρνει από εδώ; Λέει εγκαταλείποντας το πόστο της, ως καλή δημόσιος υπάλληλος. Στην Κούβα ο πελάτης έχει πάντα άδικο, δεν εξυπηρετείται ποτέ κι άμα λάχει πρέπει να περιμένει να τελειώσει και το τηλέφωνό του ο εργαζόμενος (τηλέφωνο το οποίο πληρώνει η κυβέρνηση βεβαίως-βεβαίως, αλλά ας πληρώσει και κάτι, έτσι κι αλλιώς μισθούς της προκοπής δεν πληρώνει). Ο πελάτης της –εμφανώς τουρίστας- κοιτά αποσβολωμένος το πώς τον παράτησε για να με χαιρετήσει.
- Ε, περνούσα κι είπα να πω μια καλημέρα. Δεν εξυπηρετείς πρώτα τον άνθρωπο που περιμένει; λέω δείχνοντας τον τουρίστα-πελάτη που περιμένει στο ταμείο να πληρώσει.
- Μπα, θα περιμένει αυτός. Please wait, mister, του λέει σαν να απευθύνεται σε σκυλάκι.
Λέμε τα καθέκαστα κι ο τουρίστας ακόμη περιμένει υπομονετικός. Ξαναρωτώ την Κάρμεν αν θα πρέπει να τον εξυπηρετήσει, αλλά δεν την απασχολεί το θέμα. Αυτό που την απασχολεί είναι ότι ο 15χρονος γιος της Ερνεστίτο θέλει να πάει στη συναυλία του Juanes στην Πλατεία της Επανάστασης, στην οποία αναμένονται πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι.
- Να τον αφήσω να πάει; Αποκλείεται! Ξέρεις πώς είναι αυτές οι συναυλίες, πάνε όλοι οι λούμπεν, γίνονται φασαρίες, μεθάνε… μέχρι και για μαχαιρώματα έχω ακούσει. Εγώ το παιδί μου δεν το αφήνω να πάει εκεί… Εσύ τι λες;

Εγώ λέω ότι αν υπάρχει μια πόλη στον κόσμο όπου θα ένιωθα ασφαλής για μια συναυλία αυτού του βεληνεκούς είναι η Αβάνα. Η συναυλία θα γίνει στις 4 το απόγευμα και σίγουρα θα υπάρχει μπόλικη αστυνομία, ένστολη και μη, αφού το γεγονός θα μεταδοθεί ζωντανά σε όλη την ήπειρο κι έχει αποκτήσει τεράστια μιντιακή απήχηση. Δε βλέπω κανένα κίνδυνο κι επιπλέον υπάρχει κι άλλη μια παράμετρος:
- Οι συμμαθητές του θα πάνε, έτσι δεν είναι; Πώς νομίζεις ότι θα νιώσει τη Δευτέρα που θα πάει στο σχολείο και θα είναι ο μόνος που δε θα έχει πάει; Η συναυλία προωθείται ως το μουσικό γεγονός της δεκαετίας στην Καραϊβική, θα έρθουν πάνω από 30 ξένοι καλλιτέχνες και θα τη συζητούν για χρόνια. Νομίζεις πως ο Ερνεστίτο δε θα θέλει να λέει στις κοπελίτσες και στα εγγόνια του ότι πήγε σε μια από τις μεγαλύτερες συναυλίες της εποχής του; Στο κάτω-κάτω δεν είμαστε και σε καμιά χώρα όπου μπορείς να δεις κάθε μέρα την Τανιόν, το Μποσέ και το Χουάνες ζωντανά.
- Δίκιο έχεις βρε παιδί μου… θα πάρεις τον άντρα μου να τον πείσεις;

Όσο της λέω πως θα το προσπαθήσω, ο απηυδησμένος τουρίστας φεύγει ξεφυσώντας. Η Κάρμεν τον κοιτά κουνώντας το κεφάλι και παρατηρεί:
- Φοβερό πράγμα αυτοί οι τουρίστες… Δεν έχουν καμία υπομονή… όλα πρέπει να γίνονται γρήγορα. Μα καλά, σε διακοπές δεν είναι; Γιατί δε χαλαρώνουν λίγο; Τρία λεπτά του είπα να περιμένει και δυσανασχέτησε αυτός… Πού να πάει δηλαδή σε καμιά τράπεζα να δει τι ουρές έχει, απαπαπαπα.
- Να σου πω… Θα έρθει μια φίλη μου από την Ελλάδα στην Αβάνα και θέλει ένα νόμιμο δωμάτιο στην παλιά πόλη. Έχεις το τηλέφωνο της Μαρίτσα;
- Καλέ πού ζεις; Η Μαρίτσα έφυγε! Παντρεύτηκε εκείνο τον Καναδό… Εκείνον που κάνει τις εισαγωγές επίπλων. Καλά, μένουν σε ένα καταπληκτικό σπίτι στο Οντάριο. Μας έστειλε φωτογραφίες και…
- Δηλαδή η Μαρίτσα δε νοικιάζει πια; Ωχ, και η φίλη μου θέλει σπίτι στην παλιά πόλη.
- Γιατί καλέ στην παλιά πόλη; Γιατί να μη μείνει κάπου πιο κεντρικά;
- Αυτό της είπα κι εγώ αλλά επιμένει, κάτι θα ξέρει, έχει ξανάρθει. Για σκέψου κανέναν άλλον που να νοικιάζει στην παλιά πόλη… Καθαρό, φτηνό και κεντρικό, κατά προτίμηση με αποικιακό χαρακτήρα, όχι σαν τη χαβούζα του Μάριο.
- Α, ξέρω, στου Εμίλιο!
- Εμίλιο; Ποιος είναι, αυτός εκεί στην Tejadillo; Ένας που είναι έτσι λίγο…
- Τι λίγο;
- Ε, να… Λίγο… Πώς το λένε… Όχι και πολύ… Δηλαδή κάπως εμφανώς…
- Αδερφάρα εννοείς; Κουδουνίστρα; Τιγκιτάγκας; Ότι το βάζει το σύρτη; Ε όχι και λίγο! Λούγκρα κραγμένη είναι!
- Σιγά ρε, μη φωνάζεις έτσι! , ψιθυρίζω ενοχλημένος που βλέπω κόσμο να μας κοιτάει στο δρόμο μπροστά από το μαγαζί.
- Γιατί καλέ, μυστικό είναι; Αφού τις προάλλες μιλούσαμε για γκόμενους και του λέω «είσαι η καλύτερη φιλενάδα μου» και γελούσε. Πάντως άνθρωπος επιπέδου και με καταπληκτικό γούστο. Καθηγητής οδοντιατρικής, όχι αστεία! Και το σπίτι φοβερό! Κι έχει κι ένα προσωπικό…
- Ωραία, έχεις το τηλέφωνο; ρωτάω.
- Όχι, αλλά το έχει ο άντρας μου. Παρ’ τον από εδώ, λέει και μου δίνει το τηλέφωνο χωρίς να το σκεφτεί. Σωστά, άλλωστε η κυβέρνηση πληρώνει…

Κλείνω το δωμάτιο μετά από ολιγόλεπτη συζήτηση με τον άνδρα της, έναν άνθρωπο που σου βρίσκει ό,τι θες, από τεχνικό για να σου κάνει upgrade στο λάπτοπ μέχρι το φάκελό σου στην Ασφάλεια… Αυτή τη φορά πάντως είναι δική του σειρά να μου ζητήσει μια χάρη. Να του φέρω ένα καρμπιρατέρ για το αυτοκίνητό του! Το οποίο μάλιστα πωλείται μόνο στην Πολωνία, όπως έμαθε μέσω ίντερνετ. Το έχει βρει, έχει συμφωνήσει στην τιμή και θα πληρώσει και το αεροπλάνο από την Πολωνία για να μου το φέρει στην Ελλάδα… Τι να πω, αν πω ότι εκπλήσσομαι με τους Κουβανούς θα είναι ψέματα. Με μένα εκπλήσσομαι που βρέθηκα σε μια χώρα-μπάχαλο του οποίου αποτελώ και κομμάτι πλέον και θα μου στοιχίσει πολύ η αποχώρηση. «Θα το φέρω, αλλά είσαι και πολύ abusador», του είπα και το μυαλό μου είναι ήδη στην Οδύσσεια που με περιμένει στο τελωνείο με ένα καρμπιρατέρ αγκαλιά… Πάμε γι’ άλλα τώρα…

 

[Lyda]

Πω πω σουπερ και το νεο κεφαλαιο αλλα βρε Γιωργο παλι με το σταγονομετρο....

 

[KIKI]

παντως οτι και να λεμε για το Εμιλιο , το σπιτι του ειναι καταπληκτικο
και το προσωπικο του αψογο ...και ο ιδιος αν τον πετυχεις χαλαρό
και κουβεντιασεις μαζι του εχει πολλες γνωσεις για πολλα θεματα

αχ ! Γιωργο μου τι τραβας και εσυ με ολους εμας τους τρελαμενους με τη χωρα-μπαχαλο ...
σε ευχαριστω πολυ για τη πολυτιμη βοηθεια σου ..

 

[Alexandros_T]

Ρε Γιώργο, θα μας πεις τελικά τι δουλειά είναι αυτή που κάνεις σε Κούβες και Λατινικές Αμερικές? Τώρα μας αμολάς και μια Ινδία-Νεπάλ...
Βιογραφικά δέχεστε?
Άντε γιατί η Ελλάδα δε βλέπω να τσουλάει για πολύ ακόμα

 

[ioanna karagianni]

Κάθε φορά που διαβάζω μια ιστορία σου οι ορίζοντές μου διευρύνονται, τώρα μαθαίνω ότι μπορώ να παραγγείλω μέσω ίντερνετ καρμπιρατέρ από Πολωνία να το παραλάβω στην Ελλάδα και να το μεταφέρω στην Αβάνα. Λογικό

 

[meli]

Αχ,αυτη η Κουβα!!!!
Και μας τα γραφεις και τοσο ωραια!!!
Ειναι μετα να μην τρελλαινεσαι???

 

[Yorgos]

Βουρ στην ETECSA (δηλαδή την κουβανική βερσιόν του ΟΤΕ) για ανανέωση της τηλεφωνικής μου κάρτας. Έχω να την φορτίσω σχεδόν έξι μήνες και στις 180 μέρες ακυρώνεται.

Το κεντρικό της ETECSA είναι ένα από τα ωραιότερα κτίρια στο Centro Habana, με μια φανταστική οροφή, bas-relieves εξωτερικά κι εσωτερικά και υπαλλήλους με γαλάζιες μίνι φούστες για στολή, που τονίζουν τα ατέλειωτα πόδια, συνήθως με ένα από αυτά τα κιτς δικτυωτά καλσόν που φοράνε οι Κουβανές ανεξαρτήτως ηλικίας. Η οροφή εκεί είναι, τα bas-relieves το ίδιο, αλλά αντί για υπάλληλο με φούστα έπεσα σε ένα μπάρμπα με μουστάκι.
- Καλημέρα σύντροφε, χαιρετώ συντροφικά.
- Παρακαλώ… Τι θέλετε; Δε με κοιτάει καν ο μουστακαλής με το καρό πουκάμισο.
- Θα ήθελα να ανανεώσω την κάρτα μου, λέω και του δίνω μια όχι και τόσο καλοδιατηρημένη κάρτα.
- Τι είναι αυτή η πατσαβούρα;
- Είναι η κάρτα μου και θα ήθελα να μου βάλετε άλλα 20 πέσος.
- Αυτό δεν είναι κάρτα, αυτό είναι μιξομάντηλο, λέει και τη δείχνει κοροϊδευτικά στη διπλανή έγχρωμη υπάλληλο, που όντως έχει μίνι φούστα και δικτυωτό καλσόν.
- Ωραία, τώρα που γελάσαμε δε μου βάζετε 20 πέσος;
- Κανονικά θα έπρεπε να τη σκίσω την κάρτα και να σε στείλω στον τρίτο όροφο να αγοράσεις άλλη.

Όχι στον τρίτο όροφο… Ας μη με στείλει στον τρίτο όροφο. Ο τρίτος όροφος της ETECSA είναι η Κόλαση του Δάντη: ουρές μέχρι τη σκάλα, κακότροπες προϊστάμενες και τα air-condition έχουν χαλάσει από την εποχή του Μπατίστα, δημιουργώντας μια ωραία ατμόσφαιρα μασχαλίλας, τσαντίλας και τριτοκοσμίλας.
- Εγώ πάντως δε βλέπω ούτε καν τον αριθμό της κάρτας, λέει και μου τη δίνει πίσω, χωρίς να κάνει την παραμικρή προσπάθεια να την κοιτάξει. Στον τρίτο κύριε! Ο επόμενος!

Η μινιφουστοφορούσα μου κάνει νόημα να περάσω στο δικό της ταμείο. Χαμογελάει, παίρνει την κάρτα, μου βάζει τα 20 πέσος και σε τρία λεπτάκια έχω φύγει. Εντυπωσιάζομαι από το ότι όσο με εξυπηρετεί αφηγείται και παραμυθάκια σε δύο μπόμπιρες που ζωγραφίζουν. Καλή μαμά, καλή εργαζόμενη και χαμογελαστός άνθρωπος, σκέφτομαι. Μακάρι να είχα την Αλίσια να έβλεπε τη συμπεριφορά του λευκού κυρίου και της μαύρης κυριούλας και να έκανε τη σύγκριση για να μη λέει ότι «μας έπνιξαν οι αράπηδες».

Ωραία. Τώρα μου μένει η καθιερωμένη επίσκεψη στο Ραούλ. Ο Ραούλ είναι θεσμός. Ήρθες στην Κούβα; Περνάς από του Ραούλ να μάθεις τα τελευταία. Φεύγεις από την Κούβα; Περνάς από του Ραούλ να χαιρετίσεις. Έχεις τις μαύρες σου; Πας στο Ραούλ να σου φτιάξει το κέφι. Είμαι ερωτευμένος, στα σύννεφα πετάω, κι όταν είσαι χώρια μου με πιάνει η στεναχώρια μου; Πάλι στο Ραούλ πας, διότι πιο συμπονετικός, υπομονετικός και ειλικρινής άνθρωπος δεν υπάρχει. Αν ήταν έτσι όλοι οι Ραούλ της χώρας, θα ζούσαμε όλοι καλύτερα…

Η κοιλιά μου γουργουρίζει πάντως και δε θέλω να πάω νηστικός στου Ραούλ. Πρώτον διότι είναι μακριά και μέχρι να βρω τα δύο ωτοστόπ που θέλω μέχρι να πάω εκεί θα έχω πεθάνει της πείνας. Και δεύτερον διότι αν φτάσω νηστικός εκεί, υπάρχει ο σοβαρός κίνδυνος να μου προσφέρει φαγητό η γυναίκα του Ραούλ, που ακόμη και για τα κουβανικά δεδομένα είναι μαγείρισσα της κακιάς ώρας, αλλά δε θέλω να την προσβάλω. Οπότε ψάχνω να τσιμπήσω κάτι εκεί κοντά για να μη βρεθώ στο δίλημμα «αγενής και όρθιος ή ευγενής και με διάρροια;».

Το Centro Habana βρίθει εστιατορίων που είναι σχεδόν τσάμπα, όπως και τα περισσότερα εστιατόρια στην Κούβα. Σε μερικά μάλιστα, το φαγητό είναι και καλύτερο από τα τουριστικά εστιατόρια της παλιάς πόλης, πράγμα όχι και πολύ δύσκολο, αν αναλογιστεί κανείς το τι μπούρδες σερβίρονται εκεί στους τουρίστες επί καθημερινής βάσεως. Επειδή δεν προλαβαίνω να φάω στο καθιστό, αποφασίζω να πάρω κάτι στο χέρι: Minuta de pescado σε σάντουιτς, δηλαδή ψαράκι πανέ ανάμεσα σε δυο μαλακά ψωμάκια με σάλτσα κρεμμύδι κι ένα κόκκινο πράγμα που νομίζει πως είναι κέτσαπ. Για 0,15 ευρώ δεν είναι καθόλου κακό, τόσο που παίρνω και δεύτερο. Με το που τελειώνω, αρπάζω κι ένα παγωτάκι μηχανής με 0,03 και είμαι πλήρης. Ο εφιάλτης της μπριζόλας-σόλας της συζύγου του Ραούλ είναι πλέον αποφευκτέος…

Ψάχνω ωτοστόπ για την 31 και βρίσκω αμέσως. Από εκεί για το σπίτι του Ραούλ είναι λίγο πιο ζόρικα τα πράγματα, αλλά για καλή μου τύχη περνάει από εκεί ο Παμπλίτο με το Μόσκοβίτς του.
- Επ, ο Χόρχε! Πού πας να σε πετάξω;
- Στην Πλάγια, κοντά στο Οφθαλμολογικό, περνάς από εκεί;
- Πλάκα κάνεις; Φυσικά!

Από μηχανής θεός ο Παμπλίτο. Άλλωστε κυκλοφορύν τόσο λίγα αμάξια στην Κούβα, που αν ξέρεις 200-300 ανθρώπους με αμάξι στην πόλη οι πιθανότητες κάποιο από αυτά που περνούν από μπροστά σου να ανήκει σε γνωστό είναι πολλές.
- Την κόρη μου δεν την έχεις γνωρίσει!, λέει και μου δείχνει στο πίσω κάθισμα ένα απίστευτο πλασματάκι, που μου χαμογελάει αποκαλύπτοντας μια ατελή οδοντοστοιχία, αφού τα μισά δόντια της λείπουν.
- Καλέ πόσο χρονών είσαι εσύ; Ρωτάω.
- Τεσσάρων! Λέει όλο χαρά και μου δείχνει τέσσερα δαχτυλάκια.
- Και τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;
- Νοσοκόμα! λέει σίγουρη για την επιλογή της
- Νοσοκόμα; Όχι τραγουδίστρια; Χορεύτρια; Μοντέλο; Αεροσυνοδός;
- Όχι, όχι. Εγώ νοσοκόμα θα γίνω για να βοηθάω τα άρρωστα παιδάκια να γίνουν καλά. Όπως έκανε κι ο Τσε!

Κοιτάω τον Παμπλίτο που χαμογελά περήφανος κρατώντας το τιμόνι.
- Λίγο ο Τσε, λίγο η μαμά της, πάει αποφασίστηκε, νοσοκόμα θα γίνε, σαν την μαμά τηςι…
-Νοσοκόμα είναι η γυναίκα σου ρε Πάμπλο; Κοίτα να δεις, τόσα χρόνια γνωριζόμαστε και δεν την είχα ρωτήσει ποτέ…
- Στη Διεθνή Κλινική δουλεύει… Όποτε θες κάτι, πάρε τηλέφωνο! Μη ντραπείς! Ό,τι θες εδώ είμαστε…
- Η μαμά μου είναι πολύ καλή νοσοκόμα και είναι πανέμορφη! Πετάγεται η πιτσιρίκα. Και όταν μεγαλώσω θα μου μάθει και σαξόφωνο!
- Ο Χόρχε είναι από την Ελλάδα, Γιαμίλκα, της λέει ο Παμπλίτο. Βλέπεις τι καλά που τα μιλάει τα Ισπανικά; Κι εσύ πρέπει να μάθεις ξένες γλώσσες.
- Ναι, αλλά πρώτα θα μάθω σαξόφωνο… Χόρχε ξέρεις σαξόφωνο;
- Δεν ξέρω, αλλά άμα σου μάθει η μαμά σου θα έρθω να μάθω κι εγώ, λέω για να πω κάτι. Η απάντηση της Γιαμίλκα με άφησε σύξυλο:
- Μπαμπά, όταν θα μάθουμε σαξόφωνο να φωνάξουμε και τα φτωχά παιδάκια, που οι γονείς τους δεν έχουν λεφτά να τους πάρουν σαξόφωνο, για να μάθουν κι αυτά!
- Ναι αγάπη μου, μην ανησυχείς, όλα τα παιδάκια θα τα βοηθήσουμε λέει ο Παμπλίτο που συνεχίζει να χαμογελά, περήφανος για την κόρη του.

Φτάσαμε δυο τετράγωνα από το σπίτι του Ραούλ και βγάζω δυο ψιλά να τα δώσω στον Παμπλίτο, όπως επιβάλλει το κουβανικό σαβουάρ βιβρ.
- Ρε άσε τις σαχλαμάρες! Μεταξύ φίλων δεν υπάρχουν τέτοια, λέει και πατάει γκάζι.

Η κορούλα του με χαιρετάει από το πίσω παράθυρο του Μόσκοβιτς κι εγώ κατευθύνομαι προς το περίπτερο απέναντι από το σπίτι του Ραούλ, ώστε να αγοράσω ένα ρούμι. Είπαμε, υπάρχει κι ένα σαβουάρ βιβρ στη μέση…

Η πόρτα είναι ανοιχτή, όπως συνηθίζεται δηλαδή σε γειτονιές σαν την Bella Vista της Πλάγια. Χτυπάω πάντως το τζάμι, και φωνάζω το όνομα του Ραούλ. Καμία απάντηση. Μπαίνω μέσα, ανοίγω το ψυγείο και βάζω λίγο νερό να ξεδιψάσω. Ξαφνικά από πίσω μου ακούγεται μια φωνή που με τρόμαξε, κόντεψε να μου πέσει και η κανάτα.
- Βρε, βρε, ο Χόρχε!
Γυρίζω και βλέπω το μονόφθαλμο 94χρονο πατέρα του Ραούλ. Όχι μόνο τα έχει τετρακόσια, αλλά καταβροχθίζει και ό,τι βιβλίο του φέρνω, από αυτά που τελειώνω και τα μοιράζω αριστερά και δεξιά, σε μια χώρα βιβλιοφάγων όπως η Κούβα.
- Τι κάνετε κύριε Αρσένιο; Πού είναι ο Ραούλ;
- Ο Ραούλ έχει πάει να πάρει τσιμέντο, λέει. Ξέρεις… από ένα φίλο που το πουλάει «απ’τα’ αριστερά» (στη ζούλα), συμπληρώνει χαμηλόφωνα. Εμ βέβαια, όλα στα ζούλα γίνονται σε αυτή τη χώρα. Η μόνη που φαίνεται να πιστεύει ότι μπορείς να επιζήσεις με το μισθό νοσοκόμας είναι τεσσάρων χρονών και οδεύει προς το σπίτι της μέσα στο Μόσκοβιτς του πατέρα της.
- Και πώς πάει το διάβασμα κυρ-Αρσένιο; λέω για να αλλάξω θέμα, γιατί ξέρω τις απόψεις του Αρσένιο για την κυβέρνηση και δε θέλω να τις εμπεδώσω.
- Αχ, να’ σαι καλά, τα διάβασα όλα όσα μου έδωσες. Αλλά το καλύτερο ήταν εκείνο του Βάργκας Λιόσα! Τι πένα βρε παιδί μου! Και να φανταστείς πως εδώ μας τον κρύβουν, επειδή έγραψε ένα βιβλίο για τους δικτάτορες του πλανήτη και συμπεριέλαβε τον Φιντέλ. Αλλά έτσι είναι εδώ, ό,τι δε μας συμφέρει το βάζουμε κάτω από το χαλάκι και κάνουμε πως δεν υπάρχει…

Με μεγάλη χαρά θα έπιανα κουβέντα για το Βάργκας Λιόσα, τις απόψεις του για την Κούβα και τον πραγματικό λόγο που κατακρίνεται στην Κούβα, αλλά δεν ήρθα για να μιλήσω για πολιτική λίγες ώρες πριν φύγω. Οι εποχές που καθόμουν κι επιχειρηματολογούσα με τις ώρες πάνω από ένα τραπέζι ντόμινο είναι πια στο παρελθόν.

- Θα πάω στην Ελλάδα για λίγο καιρό… Θέλετε να σας παραγγείλω κανένα συγκεκριμένο βιβλίο από την Ισπανία;;
- Αχ… Αν βρεις κανένα εκείνης της συγγραφέως… Εκείνης της εξαιρετικής κυρίας που είχε γράψει εκείνο το βιβλίο για τους σοφούς των Άνδεων που είχες δώσει στο Ραούλ…
- Α, της Ματίλντε Ασένσι! Ου, αυτό είναι εύκολο, κυρ-Αρσένιο! Τίποτε άλλο;
- Μη σε βάζω σε κόπο βρε Χόρχε, κουβαλάς τόσα πράγματα κάθε φορά. Αλλά… έχω πολλά χρόνια να διαβάσω την Ιλιάδα στα Αρχαία Ελληνικά. Και θέλω πριν χάσω και το άλλο μου μάτι να την ξαναδιαβάσω άλλη μια φορά βρε παιδάκι μου… Μπορείς να μου βρεις μια μεταφρασμένη στα Ισπανικά; Ξέρεις, μια που να είναι η μία σελίδα στο πρωτότυπο και η άλλη μεταφρασμένη…

Κόκκαλο ο Χόρχε. Αν ήμουν σε άλλη χώρα το τετράχρονο θα ήθελε να γίνει Μπεζεντάκου και ο 94χρονος παππούς θα μου ζητούσε κανένα κομπολόι. Στην Κούβα όμως η Γιαμίλκα θα γίνει νοσοκόμα «σαν τον Τσε» κι ο Αρσένιο θέλει να διαβάσει την Ιλιάδα «πριν χάσει και το άλλο του μάτι». Γι’ αυτό την αγαπάμε την Κούβα κι ας μη βρίσκει κανείς τα βιβλία του Λιόσα. Μια μέρα θα τα βρίσκουμε κι αυτά…. Το θέμα είναι όταν θα έρθει εκείνη η μέρα (γιατί θα έρθει) να μην ψάχνουμε για νοσοκόμα με το τουφέκι...

 

[astral]

- Μη σε βάζω σε κόπο βρε Χόρχε, κουβαλάς τόσα πράγματα κάθε φορά. Αλλά… έχω πολλά χρόνια να διαβάσω την Ιλιάδα στα Αρχαία Ελληνικά. Και θέλω πριν χάσω και το άλλο μου μάτι να την ξαναδιαβάσω άλλη μια φορά βρε παιδάκι μου… Μπορείς να μου βρεις μια μεταφρασμένη στα Ισπανικά; Ξέρεις, μια που να είναι η μία σελίδα στο πρωτότυπο και η άλλη μεταφρασμένη…

Κόκκαλο ο Χόρχε. Αν ήμουν σε άλλη χώρα το τετράχρονο θα ήθελε να γίνει Μπεζεντάκου και ο 94χρονος παππούς θα μου ζητούσε κανένα κομπολόι. Στην Κούβα όμως η Γιαμίλκα θα γίνει νοσοκόμα «σαν τον Τσε» κι ο Αρσένιο θέλει να διαβάσει την Ιλιάδα «πριν χάσει και το άλλο του μάτι». Γι’ αυτό την αγαπάμε την Κούβα κι ας μη βρίσκει κανείς τα βιβλία του Λιόσα. Μια μέρα θα τα βρίσκουμε κι αυτά…. Το θέμα είναι όταν θα έρθει εκείνη η μέρα (γιατί θα έρθει) να μην ψάχνουμε για νοσοκόμα με το τουφέκι...

......

Σ' ευχαριστώ και από εδώ για ακόμη μία φορά...

 

[ioanna karagianni]

Ως τώρα άκουγα και διάβαζα για την Κούβα των τουριστών και επιτέλους διαβάζω και για τους ανθρώπους της Κούβας, να είσαι καλά Χόρχε.