Κούβα Επιστροφή στην Κούβα – Abusadores

[coccobill]

"Και να σου πω βρε Χορχίτο, εσύ που τα ξέρεις όλα", λέει όλο νάζι και ξέρω ότι κάτι κακό έρχεται... Είναι και abusadora η Αλίσια...

Κι εγω ξερω οτι κατι κακο ερχεται και θα με βρει κατακεφαλα στην καρεκλα του γραφειου μου... Δηλαδη να διαβαζουμε παραλληλα για το νησι του Πασχα, την Αβανα και σε λιγο ισως για το Νεπαλ; Τι τηλεφωνα ειπαμε εχουν οι Heroin Airways?

 

[Yorgos]

Κι εγω ξερω οτι κατι κακο ερχεται και θα με βρει κατακεφαλα στην καρεκλα του γραφειου μου... Δηλαδη να διαβαζουμε παραλληλα για το νησι του Πασχα, την Αβανα και σε λιγο ισως για το Νεπαλ; Τι τηλεφωνα ειπαμε εχουν οι Heroin Airways?

 

[latina]

γιωργο, παιζεις σε πολλα ταμπλο!!αλλα δεν νομιζω οτι χαλαει κανεναν!
αυτη την ιστορια τωρα την εντοπισα (lo siento..), αλλα διαβασα μονορουφι και τα 3 κεφαλαια!!περιμενουμε συνεχεια!!

τι εχεις επιτελους με τον χουανες?ειμαι μεγαλη φαν...και ειμαι σιγουρα πανω απο 12.....

 

[Yorgos]

-Εσύ που έχεις όλες τις διασυνδέσεις κι όλοι λένε τα καλύτερα, γιατί τα καλύτερα λένε. Αφού προχθές μιλούσα με τον πρόεδρο της γειτονιάς…
-Αλίσια, δε μου λες τι θέλεις, έχω να πετάξω κιόλας σήμερα…
-Ναι, λοιπόν θυμάσαι που έρχεται ο Πέπε με την Κριστίνα; Και είναι και έγκυος η κοπέλα. Λοιπόν, μου έστειλε 400$ για να πάρω ένα air-condition, διότι είναι έγκυος η Κριστίνα και δεν κάνει να σκάσει από τη ζέστη έτσι δεν είναι; Εγώ λοιπόν βρήκα ένα και το αγόρασα, ξέρεις τώρα, στα μαγαζιά δεν τα πουλάνε, απαγορεύεται και είναι δύσκολο να βρει κανείς ακόμη και στη "μαύρη". Μετά όμως βρήκα ένα φτηνότερο με 300$, οπότε συμφώνησα να πουλήσω ξανά για 400$ το πρώτο και πήγα να αγοράσω το φτηνότερο. Αλλά όταν πήγα να το πουλήσω, ο αγοραστής εξαφανίστηκε! Κι έτσι έμεινα με δυο air condition και χρωστάω και λεφτά…

Ψιλοζαλίστηκα έτσι που τα είπε, αλλά νομίζω ότι έχω αρχίσει να καταλαβαίνω πού το πάει…

-Δηλαδή γιαγιά, σου έστειλε ο Πέπε 400$ για air-condition από το υστέρημα του στη Βαρκελώνη, εσύ το πούλησες για να πάρεις φτηνότερο και να τσεπώσεις τα 100$ της διαφοράς; Αυτό μου λες;
-Αμάν βρε αγόρι μου, πώς τα απλοποιείς όλα! Ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημα των ανδρών; Ότι δεν έχουν συνθετική σκέψη, όλα πρέπει να είναι απλά! Δηλαδή καμία ευελιξία στον τρόπο σκέψης, αυτό έλεγα και στον τέταρτο άνδρα μου…
-Καλά, καλά. Και τώρα τι θες να κάνω εγώ;
-Ε, να βρε Χορχίτο, επειδή τελικά δεν κατάφερα να πουλήσω το πρώτο… μήπως… να δηλαδή, εσύ που τους ξέρεις όλους και όλοι λένε τα καλύτερα, γιατί σε εμπιστεύονται, ξέρεις ο κόσμος εμπιστεύεται ένα υπεύθυνο παιδί σαν κι εσένα, όλοι για ένα κούτελο ζούμε…
-Δε μου το λες ευθέως διότι δεν έχω και συνθετική σκέψη εγώ;;;
-Ε να… μήπως ξέρεις κανέναν που να θέλει να αγοράσει ένα air-condition;
-Εγώ; Πού να τον ξέρω; Τι είμαι, μαυραγορίτης κλιματιστικών;

Γούστο θα έχει να με μπαγλαρώσουν τώρα. Η αγοραπωλησία κλιματιστικών απαγορεύεται, τελεία και παύλα. Η Αλίσια πάντως αρχίζει να κλαίγεται. Της λέω πως δεν προλαβαίνω, έχω να πετάξω σήμερα κιόλας, αλλά είναι ανένδοτη.
-Βρες κάποιον στο αεροδρόμιο! Τις αεροσυνοδούς, έχουν χρήματα αυτές! Θα τους κάνω κι έκπτωση! Αν έρθει ο Πέπε την άλλη εβδομάδα και δεν έχει air-condition για την Κριστίνα θα με καρυδώσει… Κι είμαι γριά γυναίκα… Θα πάθω κανένα εγκεφαλικό… Πώς θα το αντέξεις να ξέρεις πως φταις εσύ…

Φταίω κιόλας! Δηλαδή εγώ τώρα έχω 7 ώρες να βρω αγοραστή για κλιματιστικό στη μαύρη αγορά. Τι τραβάω ο λαθρομετανάστης… Όσο γι’ αυτή την ιδέα με τις αεροσυνοδούς, τη βρίσκω καταπληκτική. Θα μπω στο αεροπλάνο και θα ρωτήσω «Για την 7C πώς πάω; Α, μάλιστα. Να σας πω, μήπως θέλετε κι ένα παράνομο κλιματιστικό;». Τέλος πάντων, της λέω πως θα κάνω ό,τι μπορώ, αλλά τη βλέπω να σκάει από τη ζέστη η Κριστίνα. Ε κι αυτή, 7 μηνών έγκυος ήθελε υπερατλαντικό στην Καραϊβική…

Με το που κλείνω το τηλέφωνο πετάγερται από το κουρείο ένας σαραντάρης μουλάτος με πράσινα μάτια.
-Ρε φίλε, όχι πως κρυφακούω δηλαδή, αλλά να, μιλάς δυνατά και… μήπως ψάχνεις κλιματιστικό; Πουλάω το δικό μου!
-Όχι ρε σύντροφε, ευχαριστώ.
-Είναι καλό, όχι ρώσικο. 320$ μόνο. Και σου κάνω και την εγκατάσταση!
-Δε με ενδιαφέρει ρε φίλε…
-Εντάξει 290$ και τη μεταφορά! Καλά μιλάμε για φοβερό κλιματιστικό, λέει ψιθυριστά μη μας ακούσει και κανείς.
-Ρε δε θέλω λέμε! Εγώ πουλάω, δεν αγοράζω!, του φωνάζω.

Ε, τι το’θελα να φωνάξω, έρχεται κι ο κουρέας. «Χορχίτο, το παιδί είναι εμπιστοσύνης, πουλάει καλό πράγμα». Πού εμπλεξα, πάλι; Είδα κι έπαθα να τους ξεφορτωθώ.

Πάω στην παλιά πόλη μπας και βρω αγοραστή και κάνω και καμιά δουλειά...

 

[thimios8663]

Α ρε Γιωργο με τα κλιματιστικα σου..Και μπαινουν και οι ζεστες!!!!Τι αλλο να πω...

 

[maria30]

Ε'ισαι απίστευτος, σε όλες τις ιστορίες σου συμβαίνουν ωραία πράγματα, έχεις τον μαγνητη, το χεις πως να το κάνουμε

 

[Lyda]

Χορχε εγω 250 εχω αλλα θα κανεις και την εγκατασταση

 

[YBONNH]

Μου αρεσει παρα πολυ η Αλισια!!!Επισης μου αρεσει πολυ που το "χωσιμο" δουλευεται σε ολες τις χωρες το ιδιο.

 

[tita]

Απολαυστικός Yorgo και περιμένω τη συνέχεια. Όμως κι εγώ είμαι με τη latina: τι σου έκανε ο Juanes? κι εγώ δηλώνω πως μου αρέσει πολύ και είμαι άνω των 12!

 

[locoloco72]

Aπολαυστικός !!!

απολαυστικός ο γιώργος με την ιστορία αυτή !! αφού έχω πέσει κάτω στα μαύρα μεσάνυχτα και χτυπιέμαι από τα γέλια !!! εύγε και στην Dona Alicia που σε έκανε μαυραγορίτη κλιματιστικών στις 7 ώρες που σου απομένουν για την πτήση !!! ανυπομονώ να μάθω την έκβαση....εάν το πούλησες και σε τι τιμή !!

 

[ioanna karagianni]

Πω πω Γιώργο τι γέλιο έριξα πρωί πρωί Δευτέρας, ευχαριστώ για το καλό ξεκίνημα της εβδομάδας

 

[Yorgos]

Ο καιρός είναι άψογος και δε με πειράζει καθόλου να περπατήσω μέχρι την οδό 23, απ’ όπου το ωτοστόπ για την παλιά πόλη είναι θέμα λεπτών. Μέσα στο Lada που με πήρε, η δεκαεξάχρονη κόρη του οδηγού –που κάθεται δίπλα μου στο πίσω κάθισμα- μου πιάνει την κουβέντα.
-Πιστεύετε πως η καριέρα του ηθοποιού είναι αξιόλογη επιλογή;», με ρωτάει.
-Ε, τι να σου πω, γιατί όχι, αν σου αρέσει κι έχεις κλίση, απαντώ γενικολογώντας.
-Α, γιατί εδώ ο πατέρας μου λέει να γίνω με το ζόρι νοσοκόμα κι εγώ δεν μπορώ τα αίματα…, λέει. Αφήστε που μου είπαν πως έχω πολύ ταλέντο.

Αν το ταλέντο είναι αντιστρόφως ανάλογο του μήκους της φούστας, η κοπέλα πρέπει να πάρει τρεις Χρυσές Σφάιρες άμεσα, διότι φαίνεται και το κυλοτάκι της. Προσπαθώ να μην κοιτάω, την ώρα που παρεμβαίνει ο οδηγός πατέρας:
- Οι ηθοποιοί πεινάνε. Άσε που στην αρχή μη νομίζεις πως κάνεις και τίποτε. Για τα πρώτα 15 χρόνια θα κάνεις την κομπάρσο. Μετά άλλα δέκα χρόνια μέχρι να αποκτήσεις διασυνδέσεις με κανέναν σκηνοθέτη… τι το θες, πριν τα 45 δε θα έχεις φάει ούτε ένα πιάτο ψωμί. Ενώ οι νοσοκόμες, όσο να’ ναι απορροφούνται αμέσως κι έχουν προοπτικές.
- Ναι, τις ξέρω τις προοπτικές σου, μπαμπά… Να παντρευτώ ένα γιατρό! Αχ καλέ με έχει τρελάνει με τους γιατρούς… Λες και χάθηκαν τα υπόλοιπα επαγγέλματα, λέει και χαϊδεύει τον μηρό της. Εσείς ας πούμε τι δουλειά κάνετε; Με ρωτάει όλο νάζι…
- Εγώ… Να εγώ… Εγώ εδώ κατεβαίνω, να είστε καλά, ευχαριστώ για τη βόλτα, λέω και δίνω 10 κουβανέζικα πέσος στον πατέρα, ρίχνοντας άλλη μια ματιά στα σοκολατί πόδια της επίδοξης ηθοποιού. Καλή σταδιοδρομία…
- Να’ σαι καλά αγόρι μου, λέει ο πατέρας. Σταδιοδρομία κι ένα γιατρό για γαμπρό. Αυτά και την υγειά μας να’ χουμε κι όλα τα’ άλλα θα βρεθούν, λέει ο οδηγός.

Μέσα σ’ αυτά που θα βρεθούν να σημειωθεί κι ένα χερούλι για την πόρτα του Lada, γιατί μου έμεινε στο χέρι. Το επιστρέφω στον πατέρα οδηγό που φαίνεται να το έχει συνηθίσει… Ας συνηθίσει και στην ιδέα ότι η κόρη του θα παντρευτεί κανέναν σκηνοθέτη γιατί έτσι πεταχτούλα που είναι στη σχολή νοσηλευτικής δεν μπαίνει εκτός κι αν στις εισαγωγικές υπάρχει μάθημα «μπουτολογίας».

Κατεβαίνω την πολύβουη Obispo. Καθημερινή σήμερα και όλοι είναι στους δρόμους ψωνίζοντας, καπνίζοντας, κάνοντας καμάκι και χαζεύοντας. Κατά τα άλλα, η κυβέρνηση επιμένει πως η ανεργία είναι στο 2,50%...

Αφήνω το τουριστικό κομμάτι της παλιάς πόλης και κατευθύνομαι προς την οδό Cuba. Στρίβω δυο τετράγωνα, περνάω ένα ζητιάνο έξω από την Εκκλησία των Ευαγγελιστών και ανεβαίνοντας μια παλιά μαρμάρινη σκάλα με σπασμένη κουπαστή, φτάνω στον προορισμό μου: στο αρχηγείο του Λουισίτο, του μοναδικού ανθρώπου που σκέφτομαι πως μπορεί να θέλει να αγοράσει το κλιματιστικό της Αλίσια.

Ένας μαύρος που φαίνεται να βγήκε από το Πράσινο Μίλι μου χαμογελά. «Να πως στο Λουισίτο πως ήρθατε;», με ρωτάει ευγενικά και νιώθω λες και ήρθα να δω καμιά διασημότητα. Τώρα που το σκέφτομαι, είναι διασημότητα ο άνθρωπος, διότι είναι από τους γνωστότερους μαυραγορίτες στην πόλη. «Ο Λουισίτο θα σας δεχθεί αμέσως», λέει ο θεόρατος μαύρος.

Μου ανοίγει μια πόρτα και κατευθύνομαι στο σαλόνι του Λουισίτο. Ο αυτοκράτορας της μαύρης αγοράς κάθεται στο θρόνο του, μια χειροποίητη μαύρη καρέκλα. Δεν κρατάει το σύνηθες πούρο, αλλά έχει ένα χαμόγελο χιλίων καρατίων, με τουλάχιστον τέσσερα χρυσά δόντια να γυαλίζουν στο ημίφως που μπαίνει από τις ξύλινες γρύλιες πίσω του. Αν υπάρχει κάτι που να υποδηλώνει πως κάποιος Κουβανός είναι πλούσιος σε χρήμα αλλά φτωχός σε επίπεδο, είναι τα χρυσά δόντια.

- Από πότε προσέλαβες και πορτιέρη ρε μπαγάσα; τον ρωτάω, κοιτώντας τον να καμαρώνει με τα μεγαλεία του.
- Α, ο φίλος μου ο Χόρχε ο Έλληνας… Καιρό είχαμε να σε δούμε, Χορχίτο. Προχθές σε θυμόμουν με τον Λεό και λέγαμε ότι έριξες μαύρη πέτρα πίσω σου… Ούτε μια επίσκεψη στο φίλο σου το Λουισίτο; Δεν πιστεύω να είσαι ακόμη θυμωμένος για εκείνη τη λεπτομέρεια με τις ελιές Καλαμάκας…

Από την Καλαμάτα ήταν ελιές κι όχι από την Καλαμάκα, αλλά δε θέλω να τη θυμάμαι εκείνη την ιστορία και την προσπερνάω.
- Λοιπόν; Έχεις και πορτιέρη; Μεγαλοπιαστήκαμε; Επιθεωρώ το χώρο και δεν μπορώ να μην παρατηρήσω πόσο πιο προσεγμένος είναι από τότε που ζούσα στο από κάτω διαμέρισμα…
- Κοίταξε, ο Λουισίτο εξελίσσεται, ποτέ δε μένει στάσιμος. Η επιχείρηση του Λουισίτο επεκτείνεται… Πώς το έλεγε ο Μπουσκάλια… «Το θέμα είναι να έχεις στόχους και να τους ανανεώνεις συνεχώς».

Το ότι κάθε τρεις και λίγο αναφέρεται στον Μπουσκάλια είναι παλιό χούι. Σχεδόν όλη η παλιά Αβάνα στοιχηματίζει πως ο Λουισίτο έχει διαβάσει ένα βιβλίο όλο κι όλο στη ζωή του, αυτό του Μπουσκάλια. Το καινούριο χούι είναι αυτό το να αναφέρεται στον εαυτό του στο τρίτο πρόσωπο: ο Λουισίτο νομίζει, η επιχείρηση του Λουισίτο σκίζει, ο Λουισίτο σε χαιρετά, ο Λουισίτο το ένα, ο Λουισίτο το άλλο. Το «εγώ» δεν υπάρχει πλέον στο λεξιλόγιό του. Το ψώνιο πάει σύννεφο, αλλά δεν έχω χρόνο για τη μεγαλομανία κι επιδειξιμανία ενός ανθρώπου που ούτε συμπαθώ, ούτε εκτιμώ. Κι έχει δίκιο, είμαι θυμωμένος για την υπόθεση με τις ελιές Καλαμάτας…

- Λοιπόν, Λουισίτο… Να σου πω την αλήθεια βιάζομαι λίγο. Βασικά ήρθα να σε ρωτήσω εάν ενδιαφέρεσαι για…
- Α, Χορχίτο… ξέχασες τους τρόπους σου μου φαίνεται! Θα μιλήσεις για μπίζνες με το Λουισίτο χωρίς να κάτσεις να πιεις ένα ρουμάκι; Λέει κι αρχίζει να με εκνευρίζει το τρίτο ενικό. Κάνει να βγάλει ένα μπουκάλι με ρούμι, αλλά του θυμίζω πως δεν πίνω αλκοόλ. Το είχα ξεχάσει… δεν πίνεις. Αλλά δεν μπορεί αν τα θυμάται και όλα ο Λουισίτο. Άλλωστε από τότε που μετακόμισες στα δυτικά της πόλης ούτε μια επίσκεψη δεν έρχεσαι… Κι έχω να σου κάνω αρκετές προτάσεις. Η επιχείρηση του Λουισίτο πάντα ενδιαφέρεται για ξένους που πηγαινοέρχονται στη χώρα. Κι εσύ είσαι και δικό μας παιδί, υπάρχει εμπιστοσύνη… Και… ο Λουισίτο πληρώνει καλά, όπως ξέρεις.

Δεν το ξέρω και δε θέλω να το μάθω. Δε με αφορά ούτε ο Λουισίτο ούτε η καταπληκτική του πρόταση, που σίγουρα έχει να κάνει με το λαθρεμπόριο, το τελωνείο και την εισαγωγή προϊόντων από τον Ισημερινό ή το Μεξικό. Να μου λείπει το βύσσινο.

- Ξέρεις Λουισίτο, εγώ δεν έχω χρόνο για τέτοια πράγματα… Έχω δουλειές και δε θέλω και φασαρίες με το Αλλοδαπών. Βασικά ήρθα να σε ρωτήσω σχετικά με…
- Χαχα, ο Χορχίτο είναι ακόμη θυμωμένος για δέκα ελιές; Δεν το πιστεύω, νόμιζα πως θα το είχες ξεπεράσει… Έλα τώρα, παραδέξου το, μου κρατάς κακία για ένα μάτσο ελιές; Εδώ μιλάμε για σοβαρές μπίζνες κι εσύ έχεις μείνει στις ελιές;

Το θέμα δεν ήταν οι ελιές, αλλά γενικώς ο τρόπος του Λουισίτο. Μου είχε ζητήσει να του βρω ελιές Καλαμάτας, πέρασα τα χίλια μύρια για να καταφέρω να τις φέρω από την Ελλάδα και να τις περάσω χωρίς απώλειες από ένα από τα χειρότερα τελωνεία στον πλανήτη, μόνο και μόνο ως χάρη στο Λουισίτο που τις ήθελε για «μια επείγουσα προσωπική χάρη προς έναν εξαιρετικό φίλο». Φαντάστηκα πως θα ήταν δώρο για κάποιον διπλωμάτη ή κάποιον από τους μικροαπατεώνες με τους οποίους συναλλάσσεται, μέχρι που πήγα να φάω στο καλύτερο παράνομο paladar της Guanabacoa με την κοπέλα μου. «Κοίτα, έχουν και ελληνική σαλάτα στο μενού», ανέκραξε και όταν έφθασε η σαλάτα, περιλάμβανε και ελιές Καλαμάτας. Ρώτησα τον ιδιοκτήτη ευγενικά πού τις βρήκε και μου είπε πως «τα πάντα βρίσκεις στη μαύρη αγορά σήμερα, αλλά κοστίζουν… Είναι ένας τύπος στην
Παλιά Αβάνα… 60 δολάρια το κιλό μου τις έδωσε, αλλά χαλάλι τους, όλοι εντυπωσιάζονται, ειδικά οι διπλωμάτες! Με τα οκτώ κιλά που πήρα, θα έχω για αρκετό καιρό ακόμη… Άσε που τώρα μου είπε πως θα φέρει και φέτα». 50 δολάρια επί οκτώ κιλά μας κάνει 480$ κέρδος για τον Λουισίτο για κάτι το οποίο δεν του ζήτησα χρήματα –παρά τον απίστευτο μπελά- επειδή ήταν «για δώρο για έναν σπέσιαλ φίλο του». Όταν την επόμενη μέρα τον πήρα τηλέφωνο, πριν τον ρωτήσω για τις ελιές, με ρώτησε αν θα μπορούσα να φέρω και καμιά δεκαπενταριά κιλά φέτα «για ένα φίλο πρέσβη Αφρικανικής χώρας, ως προσωπική χάρη»… Τελικά πρέπει να με θεωρούσε τελείως ηλίθιο…

Προσπαθώ να αποφύγω τι θέμα με τις ελιές.
- Λοιπόν, πρόκειται για ένα κλιματιστικό…
- Κλιματιστικό; Εννοείς air-condition; λέει με απίστευτα κακά επιτηδευμένη αμερικάνικη προφορά. Φίλε, ο Λουισίτο έχει απ’ όλα… Κλιματιστικά, εντοιχισμένους φούρνους μικροκυμάτων, κουρευτικές μηχανές, ανταλλακτικά για μοτοσικλέτες…
- Όχι, δεν κατάλαβες, θέλω να το πουλ…
- Ακολούθησέ με, θα σου δείξω κάτι που μόνο ο Λουισίτο έχει… λέει και με παίρνει από το χέρι.

Κατεβαίνουμε στην αποθήκη… Έχω ξαναπάει σε αυτή την αποθήκη, έχει τα πάντα, δε θα εκπλαγώ αν βρω και το Φιντέλ καμιά μέρα εκεί…. Μου δείχνει ένα απίστευτα μεγάλο κλιματιστικό και καμαρώνει σα γύφτικο σκεπάρνι. Η αλήθεια είναι ότι απορώ πού το βρήκε. Τέτοια κομμάτια μόνο στα φορτία των ξενοδοχειακών ή των στρατιωτικών κοντέινερ μπορεί να βρει κανείς και πρέπει να έχει κάνει κάποια χοντρή παρανομία.

- Δεν υπάρχει πουθενά στην Κούβα τέτοιο πράγμα… Μόνο ο Λουισίτο το έχει…παραδέχεισαι; Κι εσύ μου κρατάς μούτρα για τις ελιές;
- Λουισίτο, δε σου κρατάω μούτρα. Θέλω μόνο να αγοράσεις ένα κλιματιστικό που μου έχει ξεμείνει… Είναι για χάρη. Πραγματική, όχι σαν τις δικές σου.
- Είναι καινούριο; Γιαπωνέζικο;
- Δεύτερο χέρι είναι, σαν αυτά που βάζουν στα Horizontes.
- Σου δίνω 240$
- Αποκλείεται, μίνιμουμ 300, λέω αποφασιστικά.
- Φερ’το ο μου να το δω. Αν είναι καλό θα σου δώσω 280$ για να μη μου κρατάς μούτρα. Τα μεταφορικά δικά μου, θα κανονίσω να στείλω κάποιον να το πάρει. Μερικές φορές πρέπει να διορθώνουμε τα λάθη μας… Το λέει κι ο Μπουσκάλια άλλωστε.

Τον ευχαρίστησα και βγήκα χαιρετώντας το Πράσινο Μίλι στην πόρτα. Καλά είναι και τα 280$, τα υπόλοιπα ας τα βάλει από την τσέπη της η Αλίσια για να μάθει να κάνει μπαγαποντιές. Κουράστηκα κι έφαγα τη μισή μέρα με έναν άνθρωπο που έχει χρυσά δόντια, γορίλα και ορκίζεται στον…Μπουσκάλια.

Παίρνω την Αλίσια για να της πω τα καλά νέα. «Αχ, παιδάκι μου, βρήκα αγοραστή… Με 330$ μάλιστα! Εμ βέβαια, τι την πέρασες την Αλίσια; Καμία πρωτάρα;».