Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα Σρι Λάνκα Εξωτική Κεϋλάνη και χλιδάτα Εμιράτα!

[babaduma]

..
Οχι καλε διαβασμενες ειμαστε...οχι ολες αλλα τους εχω και κρυφα ατου στο προγραμμα πχ..βορρα που θελει και ειδικη αδεια απο τα στρατα.....εκεινες νομιζουν πως θα κανουν μπανακια , καταδυσεις κτλ..που ναξεραν...χαχαχαχα

Έτσι μπράβο! (Μα, είπα κι εγώ...)

 

[echo2011]

Παραμονή Πρωτοχρονιάς στο Ντουμπάι

Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο πήραμε τα πράγματα μας και βρήκαμε άλλο ταξί για να μας πάει στον κεντρικό σταθμό λεωφορείων που κάνουν μακρινές διαδρομές (κάτι σαν τα δικά μας κτελ) για να πάμε στο Ντουμπάι. Εκεί βγάζεις εισιτήριο (5-6 ευρώ το άτομο) και μετά περιμένεις σε ουρά. Υποτίθεται πως έχει δρομολόγια κάθε μισή ώρα περίπου αλλά αν γεμίσει φεύγει αμέσως. Όταν πήγαμε εμείς έφευγε ένα γεμάτο οπότε περιμέναμε στην ουρά και μπήκαμε στο επόμενο. Ήταν πολύ άνετο, με θέσεις που ξάπλωναν πολύ, και δωρεάν wifi. Το 2ωρο της διαδρομής ούτε που το καταλάβαμε. Έκανε τέρμα στον σταθμό λεωφορείων al Ghubaiba και δίπλα υπάρχει σταθμός του μετρό. Οπότε βγάλαμε ημερήσια εισιτήρια και πήραμε μετρό για να πάμε στο ξενοδοχείο Lords (που πρόσφατα είχε αλλάξει όνομα και λεγόταν Lavender) και είναι στην περιοχή Deira (αρκετά κοντά στο αεροδρόμιο για την πρωινή μας πτήση την επόμενη μέρα).

Το είχα ψάξει και το ξενοδοχείο ήταν 7 λεπτά με τα πόδια απ'τη στάση μετρό Union. Είχα εκτυπώσει και χάρτη για να μη χαθούμε. Αλλά τελικά χαθήκαμε! Ρωτήσαμε κάποιον μας έστειλε λάθος, μετά ρωτήσαμε κάποια άλλη λάθος μας έστειλε και αυτή, είχαμε βρεθεί μακριά και προς την αντίθετη κατεύθυνση. Στο Dubai είναι πολύ μπέρδεμα να προσανατολιστείς, δεν υπάρχουν αριθμοί στα κτίρια, πολλοί δρόμοι έχουν διπλό όνομα, έχει λεωφόρους που δε μπορείς εύκολα να περάσεις απέναντι, γενικά είναι ότι πρέπει για να χαθείς. Οπότε πήραμε ταξί για να μας πάει στα σίγουρα. Ελα όμως που ούτε ο ταξιτζής ήξερε το ξενοδοχείο ή τον δρόμο του.. Τον καθοδήγησε ο άντρας μου σύμφωνα με τον χάρτη μας (από το google maps) και τελικά βρήκαμε τον δρόμο και το σημείο που υποτίθεται πως ήταν το ξενοδοχείο. Όμως το google είχε κάνει λάθος και το ξενοδοχείο δεν ήταν εκεί που έδειχνε ο χάρτης. Ο ταξιτζής μας παράτησε και μεις ρωτούσαμε παντού μήπως ξέρει κανείς το ξενοδοχείο. Ρωτήσαμε και μια Κινεζούλα η οποία δεν ήξερε αλλά πήγε και βρήκε έναν παππού που ήξερε και μας τον έφερε για να μας βοηθήσει..
O παππούς ευτυχώς μας έστειλε σωστά και περπατήσαμε άλλα 15 λεπτά. Τελικά το ξενοδοχείο ήταν 5 λεπτά απ'το μετρό (είχαμε βγει από άλλη έξοδο) όπως έγραφα στις σημειώσεις μου και εμείς κάναμε τον γύρο του κόσμου και πήραμε και ταξί για να μας πάει πιο μακριά.. Α ρε google!

Επιτέλους φτάσαμε, αλλά είμασταν κουρασμένοι και εκνευρισμένοι και το προσωπικό δεν ήταν ιδιαίτερα ευγενικό.. Το δωμάτιο πάντως ήταν πολύ μεγάλο, με σαλονάκι και παράθυρα γυρω γύρω, μια χαρά..



Όμως δε κάτσαμε και πολύ για να ξεκουραστούμε γιατί ήταν απόγευμα πια και πεινούσαμε. Όταν βγήκαμε μόλις είχε νυχτώσει, είπαμε να πάμε για φαγητό κάπου κοντά στο ξενοδοχείο και να πάμε μετά στο κεντρικό Ντουμπάι. Είχα στις σημειώσεις μου ένα κινέζικο εστιατόριο με πολύ καλά σχόλια που ήταν 5-10 λεπτά με τα πόδια, οπότε πήγαμε εκεί. Στον δρόμο είδαμε και ένα ανοιχτό φαρμακείο και πήραμε amoxil, imodium και ασπιρίνες για να έχουμε στην Σρι λάνκα.. Το κινέζικο φαινόταν καθαρό, είχε και αρκετό κόσμο (σχεδόν όλοι Κινέζοι) οπότε βολευτήκαμε και φάγαμε τις τεράστιες μερίδες μας, noodles με θαλασσινά εγώ και χοιρινό ο σύζυγος (σοφή επιλογή όπως αποδείχτηκε στην πορεία) καθώς και δύο είδη dumplings.



Το ρολόι της Deira




Μετά πήραμε μετρό για να πάμε στο Dubai mall και το Burj Khalifa όπου με την αλλαγή της χρονιάς θα γινόταν ένα φαντασμαγορικό show πυροτεχνημάτων.. Ο Burj Khalifa είναι ο ψηλότερος ουρανοξύστης στον κόσμο (έχει περίπου 2 φορές το ύψος του Empire state building και 3 φορές του Eiffel Tower).
Στο μετρό γινόταν το αδιαχώρητο! Δεν έχω ξαναδεί τόσο κόσμο σε μετρό και δεν είμασταν καν σε κάποιον κεντρικό σταθμό. Όλοι ήθελαν να πάνε στον Burj Khalifa για την αλλαγή!

Μετά από πολύ στριμωξίδι και ουρές μέχρι να μπούμε στο μετρό, καταφέραμε να φτάσουμε στο Dubai mall. O κόσμος ακόμα ψώνιζε και γενικά γινόταν παντού χαμός. Χαζέψαμε τις βιτρίνες και τα μαγαζιά σε αυτό το τεράστιο mall (που εκτός των άλλων έχει παγοδρόμιο και ενυδρείο).

























Μέσα στο mall ακολουθούσαμε ταμπέλες που είχαν βάλει παντού και έλεγαν "to the fireworks".. Aν ποτέ βρεθεί κανείς στο Ντουμπάι παραμονή Πρωτοχρονιάς, ΠΟΤΕ, το ξαναλέω, ΠΟΤΕ μην ακολουθήσετε αυτές τις ταμπέλες!! Φύγετε όσο πιο μακριά μπορείτε από το mall! Αν θέλετε να δείτε τα πυροτεχνήματα (που είναι εντυπωσιακά, φανταστικά, υπέροχα) μην πάτε στο Dubai mall!! Oι πινακίδες σε καθοδηγούν σε μια προκαθορισμένη διαδρομή, που δε μπορείς να αποφύγεις ή να γυρίσεις πίσω, και αν μπεις εκεί θα υποφέρεις! Εμείς είμασταν από τους λίγους τυχερούς που γλίτωσαν τελικά το μαρτύριο αλλά σίγουρα υπήρξαν πολλοί που λυποθύμησαν, έπαθαν κρίση πανικού, εγκλωβίστηκαν με τα μωρά τους.. Δεν έχω λόγια να περιγράψω το χάλι της οργάνωσης.

Ακολουθήσαμε λοιπόν τις πινακίδες (μαζί με μερικές χιλιάδες άλλους) και μας οδηγούσαν μέσα από το υπόγειο πάρκινγκ και μετά πάλι έξω όπου είχαν απομονώσει ένα μεγάλο διάδρομο, είχαν κλείσει τον χώρο γύρω από τον ουρανοξύστη και τα συντριβάνια και όλος ο κόσμος κατέληγε αναγκαστικά σε αυτόν το διάδρομο. Ακολούθησαν στιγμές απείρου κάλλους! Χιλιάδες κόσμος ο ένας πάνω στον άλλο, στην αρχή μπορούσαμε να προχωρήσουμε με ρυθμούς χελώνας αλλά στην πορεία φρακάραμε τελείως. Κάποιοι ήθελαν να πάνε κόντρα στο ρεύμα και να γυρίσουν πίσω (ακατόρθωτο). Έσπρωχναν, έκλαιγαν, ούρλιαζαν, έπεφταν.. Δε υπάρχουν λέξεις να το περιγράψω. Και εκεί μέσα υπήρχαν και παιδάκια και μωρά (κάποιοι είχαν πάει με καρότσια!). Νιώσαμε πως κινδυνεύουμε σε μια φάση όταν κάποιοι έκαναν ντου να σπάσουν τα προστατευτικά και φώναζαν στην αστυνομία να κάνει κάτι γιατί ο κόσμος έχει εγκλωβιστεί. Οι μπροστινοί φώναζαν πως δεν οδηγεί πουθενά ο διάδρομος και να γυρίσουμε όλοι προς τα πίσω.. Αυτό ήταν αδύνατον οπότε όσο μπορούσαμε κάτσαμε ακίνητοι και περιμέναμε.. Εντωμεταξύ πολλοί εκμεταλλεύονταν την σαρδελοποίηση και έπιαναν ότι έβρισκαν. Και δε μπορούσες να πεις τίποτα γιατί δεν ήξερες από που σου ερχόταν. Μια αφροαμερικανίδα μπροστά μου άρχισε να ουρλιάζει σε έναν Άραβα ότι της έβαλε χέρι και ο φίλος της πήγε να τον δείρει και τους χώρισαν.

Δεν έχω νιώσει πιο εγκλωβισμένη ποτέ μου! Ώσπου κάποια ανάγκη προέκυψε και η αστυνομία άνοιξε πολύ κοντά εκεί που στεκόμασταν μισό μέτρο τις μπάρες (είμασταν πολύ κ@λ@φαρδοι!) Σπρώξαμε σαν να μην υπάρχει αύριο για να φτάσουμε στο άνοιγμα! Όταν βγήκαμε νιώσαμε τόση ανακούφιση! Προχωρήσαμε, προσπεράσαμε όλο το πλήθος και επιτέλους είδαμε τι υπήρχε στο τέλος του διαδρόμου που όλοι ακολουθούσαν.. Τίποτα! Απλά έβγαινες στον δρόμο.. Στο τέλος μόνο υπήρχαν κάτι εξέδρες και κάποιοι που είχαν προλάβει είχαν ανέβει για να έχουν θέα στα πυροτεχνήματα. Δεν κούναγαν από εκεί οπότε ο κόσμος πιο πριν δεν είχε διέξοδο.. Εμείς φύγαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε! Κάναμε τον κύκλο γύρω από την αποκλεισμένη περιοχή και βρεθήκαμε σε ένα πάρκο όπου είχαν μαζευτεί πολλές οικογένειες για να δουν τα πυροτεχνήματα και ήταν το ιδανικό σημείο! Η θέα από εκεί ήταν τέλεια, καμία σχέση με την περιοχή γύρω από τον ουρανοξύστη που δεν έβλεπες τίποτα εκτός από την κορυφή του..

Σε λιγότερο από μισή ώρα θα υποδεχόμασταν το 2015! Αλλά είχαμε αρκετό άγχος γιατί μέσα στο mall είχαν βγάλει ανακοίνωση ότι θα κλείσουν τον κοντινό σταθμό του μετρό στις 10 (και ταξί δε θα υπήρχαν για ώρες) οπότε δε ξέραμε πως θα γυρίσουμε στο ξενοδοχείο. Στις 5.30 το πρωί έπρεπε να ξυπνήσουμε για να πάμε στο αεροδρόμιο για την πτήση μας που ήταν στις 9.05.

Η συνέχεια όμως αύριο γιατί με ξύπνησε ο σεισμός πρωί πρωί και έχω νυστάξει από ώρα!

 

[giannismits]

Ήσουν τόσο περιγραφική που νομίζω πως εγκλωβίστηκα κι εγώ!
Μα τι μαρτύριο ήταν αυτό. Και τελικά άξιζε όλη αυτή η τρέλα για τα πυροτεχνήματα?

 

[echo2011]

Τα πυροτεχνήματα

Πριν αρχίσουν τα πυροτεχνήματα ρωτήσαμε 3-4 διαφορετικούς υπαλλήλους του δήμου, αστυνομικούς, άλλους υπεύθυνους τι επιλογές είχαμε για να πάμε μετά στην Deira στο ξενοδοχείο μας. Καθένας έλεγε τα δικά του.. Άλλος μας είπε πως δε θα υπάρχουν καθόλου ταξι, άλλος πως μπορεί να βρούμε αν βγούμε στην λεωφόρο, άλλος μας είπε πως υπάρχει ένα λεωφορείο που θα μας πάει σε έναν σταθμό του μετρό που λειτουργεί, και άλλος ότι το μετρό δε θα λειτουργεί πουθενά!

Ανησυχούσαμε αλλά δεν υπήρχε κάτι που μπορούσαμε να κάνουμε εκίνη την ώρα οπότε χαλαρώσαμε για να απολαύσουμε το θέαμα.. Η αντιστροφη μέτρηση άρχισε και υπήρχε τεράστιος ενθουσιασμός από όλους. Το Dubai όπως κάθε χρόνο δεν τζιγκουνεύτηκε τα έξοδα και έκανε ρεκόρ ρίψης πυροτεχνημάτων.. Σε κάποιες φάσεις έριχναν τόσα πολλά που ήταν σαν να ξημέρωνε! Και εκεί που χαλάρωναν, ξεκινούσαν ακόμα πιο δυνατά, με επίκεντρο τον Burj Khalifa αλλά και όλους τους γύρω ουρανοξύστες. Έσκαγαν παντού, μπροστά μας και πίσω μας και ο κόσμος φώναζε εκστασιασμένος.. Οι φωτογραφίες και τα βίντεο δεν μπορούν να αποδώσουν αυτή τη γιορτή χρωμάτων..



















Dubai New Year's Fireworks 2015

Και όταν το show τελείωσε δε ξέραμε που να πάμε.. Τα πλήθη ήταν τεράστια, τα αυτοκίνητα είχαν δημιουργήσει απίστευτη κίνηση. Βγήκαμε σε έναν κεντρικό δρόμο, περιμέναμε καμιά ώρα αλλά δεν περνούσε κανένα ταξί. Ρωτήσαμε έναν υπάλληλο και μας είπε πως δεν υπάρχει περίπτωση να μπουν ταξί στο κέντρο για ώρες.. Αλλά για τη συγκεκριμένη βραδιά έχουν βάλει ειδικά λεωφορεία που πάνε σε σταθμό του μετρό που λειτουργεί. Του είπαμε πως κάποιος νωρίτερα μας είπε για το λεωφορείο αλλά πως είναι πολύ δύσκολο να μπούμε γιατί ο κόσμος θα είναι πάρα πολλής και τα δρομολόγια δε θα'ναι συχνά (μάλλον εκείνος ο υπάλληλος δεν ήξερε τι του γινόταν). "Καμία σχέση", μας απάντησε, έχουν μπει αμέτρητα λεωφορεία για αυτό το δρομολόγιo και περιμένουν το ένα μετά το άλλο, μόλις γεμίσει το μπροστινό φεύγει το επόμενο.. Μας έδειξε την κατευθυνση προς τα λεωφορεία και περπατήσαμε ως εκεί. Όντως τα λεωφορεία ήταν πάρα πολλά, μπήκαμε στο πρώτο, βρήκαμε να κάτσουμε, και σε λίγα λεπτά ξεκινήσαμε. Δε ξέραμε σε ποια στάση μας πήγαινε, μας αρκούσε που φεύγαμε επιτέλους! Και είχαμε χάσει και μια ώρα περιμένοντας άδικα για ταξί.

Μετά από καμιά ώρα (λόγω κίνησης) φτάσαμε στο μετρό, ρωτήσαμε και είμασταν 3-4 στασεις μακριά από την στάση που ηταν το ξενοδοχείο μας. Κατεβήκαμε και πάθαμε σοκ από τον κόσμο που περίμενε για να μπει στην στάση του μετρό! Τεράστια ουρά στον δρόμο απλά για να μπουν στον σταθμό, φανταστείτε τι γινόταν μέσα για να μπουν σε συρμό! Δεν υπήρχε περίπτωση να περιμένουμε εκεί, ήταν ήδη 3 και με το χαμό που γινόταν θα έπρεπε να πάμε κατευθείαν στο αεροδρόμιο. Ελπίδα για να κοιμηθούμε έστω 2-3 ώρες δεν είχαμε πια.. Βλέπαμε τα πλήθη που το είχαν κόψει με τα πόδια και είπαμε θα αρχίσουμε να προχωράμε κοιτώντας παράλληλα μήπως βρούμε ταξί. Αλλά την ίδια σκέψη είχαν και εκατοντάδες άλλοι. Τα ταξί που περνούσαν ήταν 1-2 στο πεντάλεπτο και πάντα γεμάτα. Έστω και ένα άδειο να περνούσε όλο και κάποιος θα το έπαιρνε πριν από μας.

Προχωρήσαμε 2-3χλμ και φτάσαμε σε μια κεντρική διασταύρωση. Αποφασίσαμε να σταθούμε εκεί για λίγο μήπως και έρθει ταξί από κάποια άλλη κατεύθυνση. Στο ίδιο σημείο περίμεναν άλλες 3-4 παρέες. Οπότε διασχίσαμε με προσοχή την λεωφόρο και πήγαμε από την απέναντι πλευρά που δεν περίμενε κανείς. Από μακριά είδαμε ένα ταξί με αναμένο φωτάκι! Τέτοια χαρά σαν να πετύχαμε το λαχείο! Οι παρέες από την απέναντι πλευρά άρχισαν να φωνάζουν και να κάνουν νόημα στο ταξί για να κάνει τον κύκλο να τους πάρει αλλά ήταν αργά για αυτούς, εμείς είμασταν ήδη απ'τη σωστή μεριά! Το ταξί κόβει ταχύτητα αλλά δε σταματάει τελείως.. Άνοιξε το παράθυρο και ρώτησε που πάμε! Αλλά ευτυχώς δεν είχε κλειδωμένες πόρτες, και ενώ είχε αλλάξει γνώμη και ξεκίναγε πάλι να φύγει ανοίγω την πίσω πόρτα και σταμάτησε. Μπουκάραμε μέσα και ευτυχώς μας δέχτηκε και μας πήγε στο ξενοδοχείο!

Φτάσαμε γύρω στις 4.30 αν θυμάμαι καλά.. Είπαμε στον ρεσεψιονίστ πόσο δυσκολευτήκαμε να βρούμε ταξί και τον ρωτήσαμε από τι ώρα το πρωί θα λειτουργεί το μετρό. Μας είπε ότι λόγω Πρωτοχρονιάς το μετρό θα λειτουργεί μετά τις 9 το πρωί. Του ζητήσαμε να καλέσει ταξί στις 6 παρά τέταρτο για να μας πάει στο αεροδρόμιο. Μας απάντησε ότι δε χρειάζεται επειδή περνούν συνέχεια ταξί έξω από το ξενοδοχείο. Εμείς του είπαμε πως δε βρίσκαμε με τίποτα και δε θέλουμε να το ρισκάρουμε, αλλά αρνήθηκε να πάρει και μας διαβεβαίωσε ότι ποτέ δε καλούν ταξί και πάντα περνούν απέξω. Δεν είχαμε άλλη επιλογή λοιπόν παρά να τον πιστέψουμε αλλά μας φάνηκε πολύ αντιεπαγγελματική η συμπεριφορά του.

Ο άντρας μου κοιμήθηκε για μία ώρα, εγώ όμως προσπάθησα και έμεινα ξύπνια γιατί θα ήμουν χάλια αν κοιμόμουν τόσο λίγο. Βγήκαμε στον δρόμο στις 6 παρά 20 και ευτυχώς πέρασε ταξί πολύ γρήγορα. Σε 10 λεπτά είμασταν στο αεροδρόμιο, 3 ώρες πριν την πτήση μας για το Κολόμπο. Και αφού παραδώσαμε βαλίτσες και περάσαμε τον έλεγχο, όσο περιμέναμε στην πύλη μας άρχισα να νιώθω πολύ άσχημα.. Στην αρχή νόμιζα πως έφταιγε η αϋπνία, αλλά στην πορεία κατάλαβα πως μάλλον έφταιγε το Κινέζικο που έφαγα το απόγευμα.. Τα φάρμακα τα είχαμε μέσα στη βαλίτσα που δώσαμε για check in οπότε ψάξαμε φαρμακείο στα duty free και πήρα 2 imodium. Σκεφτόμουν πόσο άτυχη ήμουν, που φοβόμουν την Σρι λάνκα και τελικά την πάτησα στα Εμιράτα!

 

[echo2011]

Ήσουν τόσο περιγραφική που νομίζω πως εγκλωβίστηκα κι εγώ!
Μα τι μαρτύριο ήταν αυτό. Και τελικά άξιζε όλη αυτή η τρέλα για τα πυροτεχνήματα?

Με πρόλαβες πάνω στην συνέχεια της ιστορίας.. Ήταν όντως μεγάλο μαρτύριο και δε θα το ξανάκανα τώρα που ξέρω και την ταλαιπωρία που ακολούθησε μετά (θα διαβάσεις παραπάνω). Τα πυροτεχνήματα ήταν υπέροχα αλλά τώρα που ξέρω θα τα έκανα όλα αλλιώς.. Θα πηγαίναμε κατευθείαν στο πάρκο και δε θα μπλέκαμε στην παγίδα του mall και θα έκλεινα πολλούς μήνες πριν ξενοδοχείο που θα ήταν κοντά με τα πόδια (μέχρι 2-3χλμ). Αλλά όταν έκανα τις κρατήσεις σχεδόν όλα τα ξενοδοχεία ήταν γεμάτα και ότι είχε μείνει (σε walking distance) ήταν απλησίαστο οικονομικά..

 

[echo2011]

H άφιξη στην Σρι Λάνκα

Ευτυχώς τα φάρμακα με έπιασαν γρήγορα και όταν άρχισε η επιβίβαση ήμουν καλύτερα. Ανυπομονούσα να κάτσω στην θέση μου και να κοιμηθώ! Το αεροσκάφος της Emirates είχε θέσεις σε διάταξη 2-4-2 και είχαμε διαλέξει μια δυάδα οπότε είμασταν μόνοι μας. Καθόμουν διάδρομο και στην διπλανή τετράδα, ακριβώς δίπλα μου δηλαδή, καθόταν ένας μπαμπάς που είχε αγκαλιά το μωράκι του. Αρχικά σκέφτηκα πως θα κλαίει όλη την ώρα και παρόλη την ταλαιπωρία μου δε θα κοιμηθώ, αλλά καμία σχέση, ήταν πολύ ήσυχο. Το είχα προσέξει από όταν περιμέναμε στην πύλη αυτό το μωρό-κοριτσάκι, γιατί μου έκανε εντύπωση που είχε ενωμένα φρύδια, σαν ένα μεγάλο φρύδι δηλαδή. Το είχα δει αυτό και σε αρκετές γυναίκες στα Εμιράτα αλλά όχι σε μωρό. Πάντως ήταν γλυκούλι και πολύ ναζιάρικο (καμία σχέση με το μονόφρυδο μωρό στους "simpsons" αν έχετε δει ), όλο με κοίταζε και μου έκανε γελάκια.

Όταν μας σέρβιραν το φαγητό, άκουσα μία αεροσυνοδό που μιλούσε στους μπροστινούς και η προφορά της μου φάνηκε "ελληνική".. Το λέω στον άντρα μου, και όταν η κοπέλα μας πλησίασε για να της πούμε τι επιλέξαμε από το μενού, είδε το καρτελάκι της που είχε ελληνικό όνομα και τη ρώτησε αν είναι Ελληνίδα. Βέβαια και ήταν (δε με ξεγελάει το αυτί μου) και χάρηκε πολύ που πέτυχε Έλληνες στην πτήση! Και εμείς χαρήκαμε γιατί ήταν μια γλυκύτατη και ευγενέστατη κοπέλα.
Μιλήσαμε για λίγο και της είπαμε για την ταλαιπωρία μας την προηγούμενη μέρα στο Ντουμπάι.

Το φαγητό φαινόταν πολύ καλό αλλά όπως καταλαβαίνετε έφαγα ελάχιστα και πολύ επιλεκτικά (λίγο πουρέ, το ψωμάκι) και κοιμήθηκα. Η Emirates έχει άνετες θέσεις και πολύ καλό IFE με αμέτρητες ταινίες, αλλά το τίμησα μόνο στην πτήση της επιστροφής. Αυτή η πτήση είχε διάρκεια 4μιση ώρες, τις 3μιση κοιμόμουν σίγουρα. Σε κάποια φάση άκουσα θόρυβο από σακούλα και ξύπνησα, ήταν η συμπαθέστατη αεροσυνοδός που ήθελε να μας περιποιηθεί και μας έφερε μια σακούλα γεμάτη ποτάκια, σοκολατάκια και άλλα amenities.. "Κοιμήσου, κοιμήσου" μου λέει, "σας άφησα μερικά εφόδια για το ταξίδι σας".. Τι καλή!

Φτάσαμε λοιπόν στο αεροδρόμιο Bandaranaike. Μικρό αλλά σχετικά σύγχρονο, δε μας έκανε κάτι αρνητική εντύπωση. Πριν περάσουμε από έλεγχο διαβατηρίων έπρεπε να συμπληρώσουμε ένα έγγραφο με τα στοιχεία μας, και διάφορες ερωτήσεις (π.χ. που θα μείνουμε, και βάλαμε την διεύθυνση του πρώτου ξενοδοχείου). Όποιος πάει καλό είναι να κρατάει ένα στυλό γιατί δεν δίνουν πουθενά. Εμείς ευτυχώς βρήκαμε στυλό μέσα στις προμήθειες που μας χάρισε η αεροσυνοδός.

Δε θυμάμαι αν το ανέφερα στην προετοιμασία του ταξιδιού αλλά για να ταξιδέψεις στην Σρι λάνκα χρειάζεσαι βίζα. Την βγάζεις ηλεκτρονικά από την επίσημη ιστοσελίδα και κοστίζει 30 δολάρια. Αφού περάσαμε τον έλεγχο και πήραμε τις βαλίτσες μας βγήκαμε έξω και είχα ένα άγχος για το αν θα είναι εκεί ο οδηγός. Ήταν εκεί και κρατούσε ένα χαρτί με το όνομά μου. Ήταν ένας πολύ ευγενικός κύριος, γύρω στα 45, Σριλανκέζος με το όνομα Τίσσα. Πριν ξεκινήσουμε τον ρωτήσαμε που μπορούμε να βρούμε ντόπια κάρτα sim για το κινητό καθώς και ATM για να σηκώσουμε χρήματα.

Μας πήγε στα ATM και υπήρχαν δύο μηχανήματα τα οποία ήταν συμβατά με cirrus και maestro. Δοκίμασα και στα δύο με την εθνοcash μου και μου έλεγαν ότι η συναλλαγή δεν είναι δυνατή. Ο Τίσσα με καθησύχασε ότι θα πάμε και σε άλλα ΑΤΜ στην πόλη, αλλά ευτυχώς το ένα από τα δύο μηχανήματα δέχτηκε την αντίστοιχη κάρτα του άντρα μου οπότε είχαμε τουλάχιστον χρήματα για τα ξενοδοχεία και τα πρώτα έξοδα. Ο Τίσσα μας είπε ότι υπάρχει όριο ημερήσιας συναλλαγής 40000-45000 LKR οπότε δε δοκιμάσαμε για περισσότερα, αλλά δε νομίζω ότι ισχύει γιατί άλλη μέρα σηκώσαμε τα διπλά. Όποιος βρεθεί στο αεροδρόμιο και θέλει να κινηθεί με χρήματα από ΑΤΜ καλό είναι να σηκώσει αρκετά γιατί δυστυχώς δεν μπορείς να ξέρεις σε ποια πόλη θα ξαναβρείς συμβατό ΑΤΜ. Εμείς είχαμε θέμα στην πορεία του ταξιδιού. Η δική μου χρεωστική κάρτα δεν έγινε πουθενά δεκτή..

Μετά από εκεί πήγαμε στα stands από τις εταιρίες καρτοκινητής. Αγοράσαμε μία sim της Dialog (η μεγαλύτερη εταιρία τους) που κόστιζε γύρω στα 10 ευρώ και μας έδινε 2 ώρες σε ντόπιους αριθμούς, 2 giga internet και 20 λεπτά για κλήσεις στην Ελλάδα. Είναι απαραίτητη για την επικοινωνία με τον οδηγό αλλά και αν θες να μιλήσεις έστω για λίγο με Ελλάδα. Η χρέωση με τις ελληνικές συνδέσεις είναι 7+ ευρώ το λεπτό! Και η χρέωση αυτή βέβαια ίσχυε είτε παίρναμε τηλ. προς Ελλάδα είτε πέρναμε τον οδηγό. Οι άλλες χρεώσεις ήταν 12 ευρώ/ΜΒ και 50κάτι λεπτά το γραπτό μήνυμα (στα Εμιράτα κόστιζε 3 ευρώ/λεπτό ομιλίας). Οπότε η ντόπια sim ήταν μονόδρομος. Ο υπάλληλος της dialog άλλαξε τις ρυθμίσεις του τηλεφώνου μας για να λειτουργεί η sim και φύγαμε για να πάμε στο αυτοκίνητο.

Με το που βγήκαμε έξω νιώσαμε αμέσως την διαφορά! Ζέστη, πάνω από 30 βαθμοί, και υγρασία.. Κοίταζα γύρω μας την βλάστηση και σκεφτόμουν πόσο διαφορετικό είναι αυτό το αεροδρόμιο από όσα έχω δει.

Ο Τίσσα μας είπε να περιμένουμε και πήγε να φέρει το αμάξι από το πάρκινγκ. Ήταν ένα καλοδιατηρημένο Nissan 10ετίας με μεγάλο πορτ μπαγκάζ και air condition. Υπάρχουν γραφεία που προσφέρουν αυτοκίνητα χωρίς κλιματισμό σε χαμηλότερη τιμή, μη το σκεφτείτε καν..

Μόλις μπήκαμε μέσα μας ρώτησε από που είμαστε. Του είπαμε "from Greece" και δεν κατάλαβε..
-"We are greek"
- Aaaa! You are from Greek! Greek very good country!
Του εξήγησα πως η χώρα λέγεται "Greece" και όποιος κατάγεται από εκεί λέγεται "greek".. Το κατάλαβε αλλά κάπως απογοητεύτηκε. Του άρεσε το Greek για όνομα χώρας.. Οπότε δε του το χάλασα άλλο, όσες φορές μας ρωτούσε για την Ελλάδα, συνέχισε να τη λέει Greek όπως το είχε συνηθίσει.. Είχε μελετήσει στο παρελθόν την μεσογειακή διατροφή και ήξερε πολλά προϊόντα που παράγονται στην Ελλάδα. Επίσης είχε ενδιαφέρον για την ιστορία και ήξερε για τους αρχαίους Έλληνες, την δημοκρατία.. Του εξηγούσαμε πόσες λέξεις που χρησιμοποιεί προέρχονται από τα ελληνικά και είχε ενθουσιαστεί! Οι περισσότεροι Σριλανκέζοι μιλούν αγγλικά (με την χαρακτηριστική "ινδική" προφορά βέβαια) γιατί τα διδάσκονται στο σχολείο.

Ο Τίσσα ήξερε το πρόγραμμα που είχα κανονίσει με το γραφείο στο "πολύ περίπου" αλλά είχα εκτυπωμένο το έγγραφο που μου έστειλαν με email από το γραφείο με την διαδρομή αναλυτικά. Ήξερε πως αυτή τη μέρα απλά θα πηγαίναμε στην Sigiriya και θα διανυκτερεύαμε εκεί. Του ζητήσαμε να σταματήσουμε κάπου για να πάρουμε εμφιαλωμένο νερό και σε κάποιο φαρμακείο για να πάρουμε αντικουνουπικό spray.
Όταν μπήκαμε σε ένα χωριό σταμάτησε σε ένα παρακμιακό μαγαζάκι το οποίο είχε τα νερά εκτος ψυγείου στη βιτρίνα. Κατέβηκε ο άντρας μου για να πάρει και δε πρόλαβα να του πω να μη πάρει αν δεν έχουν άλλα πέρα από αυτά της βιτρίνας. Τελικά έφερε 2 ή 3 μεγάλα μπουκάλια από την βιτρίνα τα οποία τα βάραγε ο ήλιος όλη μέρα. Δεν είχε άλλα μου είπε.. Εντάξει απαντώ, αυτά τα "ληγμένα" νερά θα πάνε για πλύσιμο δοντιών και για βράσιμο θα πάρουμε άλλα για να πιούμε. Μου περιέγραψε την αντίδραση του ιδιοκτήτη όταν τον ρώτησε πόσο κάνουν.. Δεν ήξερε τι να του πει, το σκεφτόταν και τελικά του ζήτησε μια "εξωφρενική", για τα δεδομένα της χώρας, τιμή (κοντά 2 ευρώ το μπουκάλι).

Με το που μπήκε στο αυτοκίνητο είχαμε και το πρώτο τετ α τετ με σριλανκέζικο κουνούπι! Θα μας φάει εδώ μέσα ακόμα δε φτάσαμε! Το εξολοθρεύσαμε και θυμίσαμε στον οδηγό πως θέλουμε να αγοράσουμε αντικουνουπικό.. Ευτυχώς είχαμε συνέχεια κλειστά τα παράθυρα και δε μπήκαν άλλα. Επίσης να σας πω πως η παράνοια της κουνουποφοβίας είχε αρχίσει και παρόλο τον καύσωνα από την πτήση κιόλας φορούσαμε μακρυμάνικα και τζιν. Είπαμε, "ο στόχος", ούτε ένα τσίμπημα..

Η κίνηση στον δρόμο ήταν ανυπόφορη, η οδήγηση όλων ήταν θεότρελη, και γενικά επικρατούσε ένας χαμός. Θαυμάζαμε τον οδηγό μας για το πως ελισσόταν και πως απέφευγε όλους όσους ερχόταν κατά πάνω μας. Τουκ τουκ (τα τρίκυκλα ταξί της χώρας), λεωφορεία, ποδήλατα, μηχανάκια, πεζοί, αγελάδες, άλλα αυτοκίνητα και αγροτικά δημιουργούσαν κυκλοφοριακό χάος. Οι προσπεράσεις έχουν άλλη έννοια από αυτή που ξέρουμε, αν χωράς ανάμεσα από δύο αυτοκίνητα, έστω και στον πόντο, προσπερνάς, και φυσικά μιλάμε για στενό δρόμο που ήταν παντού με μία λωρίδα ανά κατεύθυνση.
Δείτε π.χ. την παρακάτω φώτο που έβγαλα σε κάποια φάση. Μέσα σε μία φώτο απ'τον δρόμο φαινεται το δικό μας αυτοκίνητο, δύο βανάκια, ένα τουκ τουκ, και ένα λεωφορείο!



Κοιτούσαμε δεξιά και αριστερά τα τριτοκοσμικά μαγαζάκια του χωριού και τους ντόπιους που έκαναν τις βόλτες τους. Οι γυναίκες ήταν συνήθως κάτω από μία ομπρέλα. Ο οδηγός σταμάτησε έξω από ένα φαρμακείο και κατέβηκα και γω αυτή τη φορά για να βρούμε ένα καλό αντικουνουπικό. Το φαρμακείο ήταν κάπου 9τμ. και είχε 3 υπαλλήλους. Η θερμοκρασία εκεί μέσα ήταν σάουνας και όλα τα φάρμακα ήταν πάνω σε πενταβρώμικα ράφια. Φανταστείτε μια βρώμικη, αποπνικτική αποθήκη που παίζει το ρόλο του φαρμακείου. Σίγουρα τα μισά θα ήταν αλλοιωμένα.. Χάρηκα που είχα προνοήσει και είχαμε αγοράσει όλα τα φάρμακα μας από Ελλάδα και Εμιράτα.. Περιμέναμε (γιατί είχε και ουρά από ντόπιους που μας κοίταζαν περίεργα) αλλά όταν ρωτήσαμε μας είπαν πως δεν έχουν κάτι για τα κουνούπια.. Επιστρέψαμε στο αμάξι, το είπαμε στον Τίσσα και μας καθησύχασε πως ξέρει το κατάλληλο μέρος για να βρούμε.

Σε όλη την διαδρομή δύο ήταν οι αφίσες που έβλεπες παντού! Η μία έδειχνε εναν κύριο με παχύ μουστάκι που φορούσε λευκό ρούχο και κόκκινο κασκόλ, και η άλλη ήταν μια διαφήμιση από τα κρακεράκια munchee (πολύ μάρκετινγκ τα munchee). Ρώτησα τον Τίσσα ποιος είναι αυτός ο κύριος με την μουστάκα και το κασκόλ που βλέπουμε παντού και μου είπε πως είναι ο πρωθυπουργός και εν όψη των εκλογών την επόμενη βδομάδα κάνει την προεκλογική του καμπάνια. Είχε γεμίσει τον τόπο αφίσες, και ολόσωμα σταντς 2-3 μέτρων.. Μια από τις επόμενες μέρες είχαμε μεγάλη συζήτηση με τον Τίσσα για τον (πρώην) πρωθυπουργό τους και για την πολιτική και οικονομική κατάσταση στην χώρα.. Εκείνη την ώρα ήμουν αρκετά κουρασμένη για να ρωτήσω λεπτομέρειες για τέτοια θέματα.

Συνεχίσαμε και λίγο παρακάτω είχε ένα "food city". Πρόκειται για αλυσίδα σούπερ μάρκετ που χρησιμοποιήσαμε αρκετά και τις υπόλοιπες μέρες, και είναι η όαση του ταξιδιώτη για είδη πρώτης ανάγκης. Βρήκαμε ένα αντικουνουπικό που είχα διαβάσει πως είναι ισχυρό (mino mosquito repellant) και πήραμε 2 μπουκάλια. Επίσης όσο ψάχναμε στους διαδρόμους είδαμε στους χυμούς ελληνικά γράμματα. Και ναι η Κύπρος κάνει εξαγωγές χυμών στην μακρινή Σρι Λάνκα, Fontana, εγγύηση! Πήραμε δυο μπουκάλια, γιατί χυμούς στα ξενοδοχεία (με τον κίνδυνο να έχουν νερό μέσα) δε θα πείναμε. Βρήκαμε και τα πολυδιαφημισμένα munchee crackers και αν και είχαμε και τα δικά μας, πήραμε και από αυτά γιατί με το στομάχι που είχα θα αργούσα να φάω κανονικά.. Βέβαια αγοράσαμε και νερά (στο 1/4 της τιμής από τα ηλιοκαμένα).

Kυπριακός χυμός fontana


Γυρίσαμε στο αυτοκίνητο και είπαμε στον Τίσσα πως αυτό το μαγαζί είχε ότι χρειαζόμασταν. Μας εξήγησε πως αυτή η αλυσίδα έχει πολλά σούπερ μάρκετ που σίγουρα μοιάζουν με αυτά που έχουμε στην χώρα μας, αλλά δεν απευθύνονται στον μέσο Σριλανκέζο. Μόνο οι πλούσιοι και οι τουρίστες ψωνίζουν από αυτά..

Η διαδρομή μέχρι την Sigiriya αν και 150χλμ θα κρατούσε πάνω από 4 ώρες λόγω κίνησης αλλά και επειδή κάποιοι δρόμοι είχαν έργα αποκατάστασης από τις καταιγίδες των προηγούμενων ημερών.

Οι εκτιμήσεις του google και του rome2rio είναι υπεραισιόδοξες για τις διαδρομές στην Σρι λάνκα..


Όσο ήταν ακόμα μέρα, ο Τίσσα σταματούσε κάθε λίγο και μας έδειχνε διάφορα δέντρα και φυτά και μας εξηγούσε τι παράγουν στην Σρι λάνκα. Τα πυκνά φοινικοδάση ήταν πρωτόγνωρη εικόνα για μας..

Aνανιές


Σε κάποια φάση τον ρώτησα και για τα φίδια.. Μας είπε πως έχουν πάρα πολλά φίδια (πολλά από αυτά δηλητηριώδη) όπως και ένα μεγάλο, αντίστοιχο με το anaconda.. Μη φοβάστε όμως, μας είπε. Βλέπετε όλα αυτά τα σπιτάκια που είναι μέσα στην ζούγκλα; Είναι χαμηλά σπίτια και τα φίδια άνετα θα μπορούσαν να μπουν μέσα, όμως δε το κάνουν. " The "devils" are afraid of people, when they smell us they leave. Very rarely they bite." Χρησιμοποιούσε συχνά την λέξη "devils" για τα φίδια, τους κροκόδειλους και γενικά τα επικίνδυνα ζώα.. Μας είπε επίσης ότι η φύση τους έχει πολλά ζώα που σκοτώνουν τα φίδια για να υπάρχει ισορροπία..
Βέβαια όταν κάποια άλλη φορά του είπα πως διάβασα ότι η χώρα τους είναι η πρώτη σε όλο τον κόσμο από δάγκωμα φιδιού, μου είπε "yes maybe this is true.."

Όταν άρχισε να σκοτεινιάζει αποκοιμήθηκα για λίγο (οι 3μιση ώρες στο αεροπλάνο δεν ήταν αρκετές) και όταν ξύπνησα και κοίταξα έξω σάστισα λίγο. Ήταν κατασκότεινα φυσικά, πουθενά δεν υπήρχε φωτισμός στον δρόμο και όσα σπίτια, πανδοχεία, μαγαζάκια συναντούσαμε είχαν όλα αυτό το λευκό, μίζερο φως από τις λάμπες οικονομίας που ίσα ίσα φωτιζε αχνά.. Ήταν κάπως τρομακτικά.. Δεξιά και αριστερά παντού ζούγκλα και διάσπαρτα μίζερα φωτάκια εδώ κι εκεί.. Ο Τίσσα μου ζήτησε το τηλέφωνο του ξενοδοχείου για να ρωτήσει που ακριβώς είναι. Πήρε αλλά πριν προλάβει να του πει πως να πάμε έκλεισε το κινητό του ξενοδόχου από μπαταρία. Τον πετύχαμε σε ένα δεύτερο τηλέφωνο που είχαμε και συνεννοήθηκαν.

Όταν πλησιάζαμε κοιτάζαμε στα αριστερά μας μήπως και μέσα στο σκοτάδι διακρίνουμε την ταμπέλα του ξενοδοχείου για να στρίψουμε. Ο Τίσσα άναψε τα μεγάλα φώτα για δούμε την ταμπέλα. Και ξαφνικά μέσα στην απόλυτη ερημιά ξεπροβάλει ένας αστυνομικός και μας κάνει σήμα να σταματήσουμε.. Καλά αρχίσαμε, σκέφτομαι..

 

[ggonholidays]

Λέγε λέγε ..... Θα μας φάει η αγωνία τώρα

 

[vasnorth]

Μπράβο echo!
Η περιγραφή των ιστοριών σου όπως πάντα συναρπαστική και κατατοπιστική. Η τελευταία όμως είναι μοναδική, θυμίζει κινηματογραφική ταινία μυστηρίου!
Περιμένουμε με αγωνία τη συνέχεια! Ελπίζω η συνάντηση με τους αστυνομικούς να μην είχε απρόοπτα.

 

[echo2011]

Λέγε λέγε ..... Θα μας φάει η αγωνία τώρα

Πιστεύω το βράδυ θα μπορέσω να γράψω τη συνέχεια..

Μπράβο echo!
Η περιγραφή των ιστοριών σου όπως πάντα συναρπαστική και κατατοπιστική. Η τελευταία όμως είναι μοναδική, θυμίζει κινηματογραφική ταινία μυστηρίου!
Περιμένουμε με αγωνία τη συνέχεια! Ελπίζω η συνάντηση με τους αστυνομικούς να μην είχε απρόοπτα.

Σ' ευχαριστώ πολύ vasnorth! Προσπαθώ να δώσω πληροφορίες σε όσους ενδιαφέρονται να πάνε αλλά παράλληλα θέλω να περιγράψω και τις μικροπεριπέτειες που είχαμε.. Εκείνες τις ώρες μπορεί να μη μας άρεσε που ξεβολευόμασταν αλλά τώρα που τα ξαναζώ καταλαβαίνω πως όλα συμβάλουν στο ταξίδι, ακόμα και οι μικροαναποδιές και η ταλαιπωρία. Επίσης δε θέλω να ωραιοποιήσω τον προορισμό, είχε πολλά καλά, είχε όμως και κακά, και θέλω να τα θυμάμαι όλα..

 

[echo2011]

Το πρώτο βράδυ στην Σρι Λάνκα

Ο αστυνομικός πλησιάζει στο παράθυρο του οδηγού (απ'τη δεξιά μεριά δηλαδή, στην Σρι λάνκα οδηγούν από την αριστερή πλευρά του δρόμου) και κοιτάζει μέσα στο αυτοκίνητο. Ο Τίσσα ανοίγει το παράθυρο και συνομιλούν στην γλώσσα τους (σιναλέζικα). Ο αστυνομικός κοιτάζει πίσω τους ξένους, αλλά δε μας ρωτάει τίποτα. Συνεχίζει να μιλάει σε έντονο ύφος στον Τίσσα. Ο Τίσσα έχει απολογητικό ύφος αλλά δε φαίνεται να βγάζουν άκρη. Του λέει κάτι με αυστηρό τρόπο, μάλλον να βγει έξω από το αμάξι.. Ο Τίσσα βγαίνει και ακολουθεί τον αστυνομικό. Προσπαθούμε να δουμε απ'τον καθρέφτη αλλά μέσα στα σκοτάδια είναι δύσκολο. Το μόνο που καταλάβαμε είναι πως απομακρύνθηκαν από το αμάξι και μιλούσαν αρκετά παραπέρα. Αρχίσαμε να ανησυχούμε.. Και αν συλλάβει τον Τίσσα; Θα μας παρατήσουν εκεί στην μαύρη ερημιά δίπλα στην ζούγκλα; Ή μήπως θα πρέπει να πάμε και μεις μαζί στο τμήμα; Και αν μας κατηγορήσουν και μας για κάτι;

Τα λεπτά περνάνε πολύ αργά.. Ο Τίσσα επιστρέφει μετά από 5-10 λεπτά και παίρνει από το αμάξι τα χαρτιά του (φαντάζομαι άδεια, δίπλωμα). Απομακρύνεται ξανά. Ακούμε ένταση και ανησυχούμε πιο πολύ. Μετά από άλλα 10 λεπτά επιστρέφει πάλι, ανοίγει το ντουλαπάκι και παίρνει λεφτά από μέσα. "everything ok?" τον ρωτάμε.. "ok, ok" μας λέει βιαστικά και ξανααπομακρύνεται. Εκεί κοιτιόμαστε και λέμε μάλλον γλιτώσαμε τα χειρότερα.. Επιτέλους επιστρέφει και βάζει μπροστά για να φύγουμε..
- Τίσσα τι έγινε, τι ήθελε ο αστυνομικός;
- Με ρωτούσε γιατί είχαμε αναμμένα τα μεγάλα φώτα ενώ απαγορεύεται. Και του εξηγούσα ότι ψάχνουμε το ξενοδοχείο και τα άναψα για λίγο για να δούμε την ταμπέλα..
- Και γιατί σου μιλούσε τόση ώρα; Γιατί του έδωσες χρήματα;
- Μου έκοψε κλήση επειδή είχα τα μεγάλα φώτα..
- Ξέρεις εμάς στην χώρα μας δε μπορεί η αστυνομία να πάρει επιτόπου τα χρήματα της κλήσης..
- Εδώ γίνεται..
Αυτός ήταν ο διάλογος μας και πολύ αμφιβάλλαμε ότι ήταν κλήση..

Μετά άλλαξε θέμα και μας ρωτούσε για το πρόγραμμα της επόμενης μέρας. Όταν του είπα ότι σκοπεύαμε να δούμε την ίδια μέρα και τον βράχο της Sigiriya και τις Dambulla caves και να πάμε το απόγευμα στην πόλη Κάντυ, αφού περάσουμε πρώτα από το ορφανοτροφείο ελεφάντων, σάστισε, του φάνηκε πολύ απαιτητικό, σχεδόν ακατόρθωτο. Βέβαια όταν του είπα για την μεθεπόμενη μέρα την ξέχασε αυτή γιατί του φάνηκε ακόμα πιο δύσκολη.. Του εξήγησα ότι το πρόγραμμα το έβγαλα με το γραφείο και ότι μου πρότειναν τις συγκεκριμένες διαδρομές και μου είπε ότι θα μιλήσει μαζί τους και θα το βολέψουμε.

Σε κάποια φάση μας έκοψε τον δρόμο ένα αγριογούρουνο! Μας είπε πως η οδήγηση σε αυτή τη περιοχή την νύχτα δεν είναι και πολύ ασφαλής. Πολύ συχνά βγαίνουν άγριοι ελέφαντες στον δρόμο. Ακόμα και τα ξενοδοχεία συμβουλεύουν τους πελάτες να μην βγαίνουν έξω το βράδυ γιατί είναι επικίνδυνο.. Και όπως πηγαίνουμε μέσα στην ερημιά βλέπω την ταμπέλα του ξενοδοχείου. Αλλά ξενοδοχείο δεν βλέπω.. Το λέω στον Τίσσα και κάνει αναστροφή για να πάμε στο σημείο. Εγώ νόμιζα (με βάση τον χάρτη στο booking) ότι το ξενοδοχείο είναι στον κεντρικό δρόμο, αλλά που τέτοια τύχη! Ο Τίσσα μου είπε ότι συμφωνα με τις οδηγίες που του έδωσε ο ξενοδόχος στο τηλέφωνο, έπρεπε να μπούμε στον χωματόδρομο που ήταν η ταμπέλα και θα το δούμε.. Οπότε μπήκαμε κυριολεκτικά μέσα στην ζούγκλα! Αυτό δεν ήταν δρόμος, ήταν ένα σοκάκι, ίσα που χώραγε το αυτοκίνητο, και ήταν γεμάτο τεράστιες λακούβες ενώ δεξιά και αριστερά μας υπήρχε πολύ πυκνή βλάστηση.. Μα που πάμε;; Κοιτιόμασταν..



Πηγαίναμε αργά αργά και στο τέλος του "δρόμου" φαινόταν ο κλασσικός αχνός μίζερος φωτισμός.. Εκεί ήταν το "ξενοδοχείο".. Και αυτή ήταν η τελευταία φορά που κλείνω δωμάτιο από ξενοδοχείο που δεν έχει καθόλου σχόλια στην σελίδα κρατήσεων.. Στις φωτογραφίες φαινόταν μια χαρά, καινούριο και μάλιστα ανήκε σε τουριστικό πρακτορείο που είχε καταλύματα και σε άλλες πόλεις στην Σρι λάνκα. Ήταν λίγο πιο ακριβό από τα άλλα guesthouses της περιοχής ($45 με πρωινό) αλλά και πάλι η τιμή ήταν χαμηλή οπότε είχα ακυρώσει ένα άλλο που είχα κλείσει στην Dambulla και έκλεισα σε αυτό για να είμαστε πιο κοντά στον βράχο της Sigiriya.

Παρκάραμε το αυτοκίνητο στην αυλή του σπιτιού και ο ιδιοκτήτης βγήκε για να μας υποδεχτεί. Ήταν ένας ευγενικός εξηντάρης που απ'ότι καταλάβαμε διατηρούσε τον ξενώνα μόνος του κάνοντας τα πάντα, καθάρισμα (γκουχ γκουχ), μαγείρεμα, ρεσεψιόν.. Πολλά ξενοδοχεία στην Σρι λάνκα δίνουν δωρεάν διαμονή στον οδηγό των επισκεπτών οπότε είχαμε συνεννοηθεί και θα έμενε εκεί και ο Τίσσα. Όσο ο άντρας μου και ο Τίσσα κατέβαζαν τις βαλίτσες ο ιδιοκτήτης με φώναξε μέσα για να μου δείξει τον χώρο. Μου είπε πως κράτησε το δωμάτιο που του είχα ζητήσει (τι κράτησε δηλαδη, που από τα 7 δωμάτια του ξενώνα και τα 7 ήταν άδεια) και μου έδειξε την πόρτα του δωματίου μας που ήταν στο ισόγειο.

Εκεί που μου μιλούσε το βλέμμα μου ξέφυγε και κοιτούσα ακριβώς πίσω του, πάνω από την πόρτα του δωματίου μας που μια τεράστια σαύρα περπατούσε στον τοίχο.. Εντωμεταξύ με φώναξε ο Τίσσα να με ρωτήσει τι ώρα να είναι έτοιμος την επόμενη για να ξεκινήσουμε. Συμφωνήσαμε για τις 8 το πρωί (δηλαδή περίπου στις 4.30 το πρωί ώρα Ελλάδας!). Ο άντρας μου του έδωσε ένα καλό φιλοδώρημα για τις υπηρεσίες του όλη τη μέρα, και ήρθε στον χώρο υποδοχής όπου μιλούσαμε με τον ιδιοκτήτη. Μετά την σαύρα είχα πολύ κακό προαίσθημα για το δωμάτιό μας και επαληθεύτηκα λίγα λεπτά μετά..

Ο ιδιοκτήτης με το που ανοίγει την πόρτα του δωματίου αρχίζει να φωνάζει! " Don't worry, don't worry! It's just an insect!" Και βγάζει την σαγιονάρα του και την πετάει με δύναμη! Εγώ νόμιζα πως είδε την σαύρα και πήγε να την σκοτώσει.. Αλλά δεν ήταν η σαύρα, ήταν μια τεράστια μεταλλαγμένη κατσαρίδα! Την πέτυχε αλλά δε ψόφαγε με τίποτα, τις έριξε άλλες 2-3 και την έβγαλε έξω.. Μετά άρχισε να δικαιολογείται.. "Είχα ανοιχτό όλη μέρα το παράθυρο και θα μπήκε, μη φοβάστε κοίταξα δεν έχει τίποτα άλλο". Γυρίζω και του λέω αν γίνεται να πάμε σε κάποιο άλλο δωμάτιο του πάνω ορόφου για να μην είμαστε στο ισόγειο που έχουν εύκολη πρόσβαση τα ζωύφια. Μου απάντησε πως δε γίνεται γιατί τα πάνω δεν πρόλαβε να τα καθαρίσει..

Δεν είχαμε και άλλη επιλογή, μια νύχτα ήταν θα περνούσε.. Ο ιδιοκτήτης μας ρώτησε πότε θέλαμε να μας ετοιμάσει το πρωινό. Του είπαμε στις 7.30 και άρχισε να μας λέει πως θα έχει και φρέσκο γάλα μιας και έχουν και αγελάδες (μη παστεριωμένο γάλα; δεν τρελάθηκα!). Βγήκε από το δωμάτιο και μας έπιασε νευρικό γέλιο! "Είδες πως κοπάναγε την κατσαρίδα"; Εντωμεταξύ εκεί μέσα δεν μπορούσαμε να αναπνεύσουμε! Όλο το δωμάτιο βρωμοκοπούσε μούχλα και υγρασία! Παρόλο που δεν είχε κάποια φθορά στους τοίχους η μυρωδιά ήταν ανυπόφορη! Ανοίξαμε αμέσως το air condition στο φουλ για να ανανεωθεί ο αέρας και να καλυφθεί η μυρωδιά. Το πάτωμα ήταν βρώμικο και το δωμάτιο ήταν γεμάτο κουνούπια. Αμέσως βάλαμε από το αντικουνουπικό που αγοράσαμε..

Τα μόνα θετικά του δωματίου ήταν ότι είχε air condition και ότι είχε μεγάλο κρεβάτι με οροφή που πάνω κρεμόταν κουνουπιέρα. Το μπάνιο φαινόταν καινούριο αλλά είχε βρώμικη λεκάνη, και ντουζιέρα. Ευτυχώς είχαμε μαζί τα πανάκια ντετόλ και περάσαμε όλες τις επιφάνειες. Πεινούσαμε και πριν φτάσουμε είχαμε την ελπίδα ότι θα τρώγαμε σαν άνθρωποι στο ξενοδοχείο μας.. Αλλά εγώ εκεί μέσα θα σιχαινόμουν να πιάσω και το πιρούνι. Οπότε βγάλαμε τα κράκερ και τα μπισκότα από την τσάντα και ξεγελάσαμε την πείνα μας με ξηρά τροφή. Πάλι καλά που είχαμε και αυτά.. Πήραμε και την αντιβίωση (εγώ κανονική δόση αφού την είχα ήδη πατήσει και ο άντρας μου χαμηλή δόση για πρόληψη).

Μετά από το ταξίδι, και τόσες ώρες δρόμου ένιωθα πολύ βρώμικη. Αλλά βλέποντας την ντουζιέρα δεν ήθελα με τίποτα να κάνω μπάνιο εκεί μέσα! Φοβόμουν πως θα ανοίξω τη βρύση και θα βγει βρωμόνερο γεμάτο μικρόβια και ιούς! Οπότε απ'το να βρωμίσω περισσότερο προτίμησα λίγο στεγνό καθάρισμα με μωρομάντηλα!

Το παράθυρο είχε σιδεριά και ήταν καλά σφραγισμένο, το κοιτούσα και σκεφτόμουν τι μπορεί να κρύβεται από πίσω.. Είμασταν στο ισόγειο και το ξενοδοχείο ήταν μέσα στο δάσος.. Μετά δηλώνω στον άντρα μου πως πρωινό σε αυτό το μέρος δε πρόκειται να φάμε!
-"Αλλά αυτός θα σηκωθεί πρωί πρωί να ετοιμάσει.. Οπότε θα βάλουμε ξυπνητήρι στις 7 και θα βγεις να του πεις ότι αρρωστήσαμε και να μην ετοιμάσει τίποτα. Κατά το ήμισυ αλήθεια είναι εξάλλου".

Πριν ξαπλώσουμε ελέγχω εξονυχιστικά την κουνουπιέρα! Είχε 5-6 τρύπες σε διάφορα σημεία από τις οποίες τα κουνούπια θα έμπαιναν και θα γλεντούσαν όλο το βράδυ! Έκατσα λοιπόν και έκανα κόμπους σε όποια τρύπα έβρισκα! Μετά μπήκαμε μέσα και χώσαμε την κουνουπιέρα, γύρω γύρω, κάτω από το στρώμα.. Πριν κλείσουμε το φως βλέπαμε τα κουνούπια που είχαν περικυκλώσει την κουνουπιέρα και έψαχναν να μπουν.. Κουκουλώθηκα με το σεντόνι μέχρι το κεφάλι και σκεφτόμουν, μια νύχτα είναι θα περάσει! Εντωμεταξύ η ηλεκτροδότηση στην περιοχή είναι άθλια και το ρεύμα έκανε συνεχώς διακοπές.. Ακούγαμε το air condition που ανοιγόκλεινε και προσπαθούσαμε να κοιμηθούμε..

 

[echo2011]

Sigiriya Rock Fortress

Γύρω στις 7 παρά ξύπνησα από θόρυβο έξω απ'το δωμάτιο. Ο ιδιοκτήτης είχε σηκωθεί απ'τα χαράματα για να μας φτιάξει πρωινό και άκουγα κατσαρόλια και ομιλίες. Ξύπνησα τον άντρα μου για να πάει να του πει να μη κάνει τον κόπο γιατί κάτι μας πείραξε και δεν θα φάμε (βασικά κάτι μας πείραξε.. οι συνθήκες υγιεινής στο κατάλυμα, όπως σας έγραψα και παραπάνω). Οπότε μετά το βραδινό μας, και το πρωινό ήταν από τις προμήθειες μας και ότι πήραμε από το "food city".

Αφήσαμε τις αποσκευές μας στο δωμάτιο (το check out ήταν στις 12) και στις 8 ξεκινήσαμε για το Sigiriya Rock. Ο χθεσινός τρομακτικός δρόμος μας φαινόταν πολύ καλύτερος με το φως της μέρας. Όταν βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο είδαμε στην απέναντι μεριά έναν ελέφαντα που μετέφερε μια οικογένεια..





Η διαδρομή ήταν πολύ σύντομη, σε 10-15 λεπτά είμασταν εκεί. Ο Τίσσα μας είπε τον επικρατέστερο θρύλο σε σχέση με την δημιουργία του παλατιού στην κορυφή του βράχου. Το παλάτι κατασκευάστηκε από τον βασιλιά Kasyapa (πριν το 500μ.Χ.). Ο Kasyapa πήρε τον θρόνο από τον πατέρα του αφού τον σκότωσε και ο αδερφός του (που ήταν ο νόμιμος διάδοχος) διέφυγε στην Ινδία ορκιζόμενος εκδίκηση. Ο Kasyapa γνώριζε πως ο αδερφός του θα επέστρεφε γι'αυτό επέλεξε να χτίσει το παλάτι του σε ένα πολύ ασφαλές μέρος. Μετέφερε λοιπόν το βασίλειο από την Anuradhapura στην Sigiriya. Ο αδερφός του όμως γύρισε, κέρδισε την μάχη και ο Kasyapa αυτοκτόνησε. Το βασίλειο μεταφέρθηκε πάλι στην Anuradhapura και το παλάτι στην Sigiriya μετατράπηκε σε βουδιστικός ναός.

Ο χωματόδρομος στην είσοδο του μνημείου ήταν γεμάτος λάσπη από τις καταστροφικές βροχές των προηγούμενων ημερών. Εμείς πάντως για δεύτερη μέρα είχαμε πολύ καλό καιρό. Ήταν νωρίς ακόμη αλλά είχε ήδη αρχίσει να συγκεντρώνεται αρκετός κόσμος.
Ο Τίσσα μας πήγε στα εκδοτήρια για να βγάλουμε εισιτήρια (30$ το άτομο) και μας εξήγησε πως θα μας περιμένει στο πάρκινγκ που είναι στην έξοδο (όχι εκεί που μας άφησε δηλαδή). Μπροστά από τα ταμεία κοιμόταν μια γλυκύτατη σκυλίτσα με το κουταβάκι της!



Όταν κατάλαβε πως πλησίασα για να την βγάλω φωτογραφία ξύπνησε και κοίταζε τρομαγμένη οπότε απομακρύνθηκα για να μη νιώσει πως απειλείται.



Γενικά όπως σας είπα απέφευγα τα ζωάκια γιατί η Σρι λάνκα έχει πολλά κρούσματα λύσσας και σε περίπτωση δαγκώματος είναι δύσκολο να βρεις ορό και εμβόλια. Γενικά κατά τη διαμονή μας είδαμε πως οι Σριλανκέζοι αγαπούν τα σκυλιά και έχουν κατοικίδια, αλλά υπάρχουν και πάρα πολλά αδέσποτα.

Μαζί με τα εισιτήρια μας έδωσαν και ένα cd για τον βράχο της Sigiriya αλλά δε το είχα δει μέχρι σήμερα. Βρήκα ευκαιρία τώρα που γράφω την ιστορία και το αφιερωμα είναι σύντομο (10 λεπτά) αλλά πολύ περιεκτικό με πληροφορίες για το βασίλειο, και πλάνα από όλα τα σημεία ενδιαφέροντος. Οπότε εγώ θα περιοριστώ στις φωτογραφίες μου και στο τέλος θα βάλω λινκ από το περιεχόμενο του cd (το βρήκα και στο youtube) για όποιον ενδιαφέρεται να δει ακριβώς πως είναι το ανέβασμα εκεί πάνω, η θέα, οι ζωγραφιές από τις ημίγυμνες γυναίκες, τα πόδια του λιονταριού κτλ.

Η διαδρομή ξεκινάει από τους κήπους, τις λιμνούλες με τα συντριβάνια και τα αρχαία τοίχη που είναι στην βάση του βράχου.















Κοντά στην βάση του βράχου είδαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα φωτογράφιση. Δε καταλάβαμε αν ήταν γάμος, ή αν κάνανε κάποιο γυρίσμα πάντως ήταν πολύ φανταχτερά ντυμένοι..







Το ανέβασμα ξεκίνησε και από κάποιες σκάλες έτρεχαν νερά και γλίστραγε πολύ..









Όπως ανεβαίναμε είδαμε μια τεράστια σαύρα. Ήταν τουλάχιστον ένα μέτρο!



Η θέα γινόταν όλο και πιο εντυπωσιακή..





Μετά από πολλές σκάλες φτάσαμε σε ένα επίπεδο όπου βλέπαμε την μεταλλική σκάλα που οδηγεί στις τοιχογραφίες.



Παντού έβλεπες μαϊμουδίτσες οι οποίες ήταν πολύ εξοικειωμένες με τον κόσμο. Κάποιες παραφυλούσαν και μόλις πέρναγε κάποιος ορμούσαν για να κλέψουν πράγματα απ'τα χέρια του. Στην παρακάτω (κακής ποιότητας) φώτο φαίνεται μία από αυτές..



Εδώ μια άλλη μαϊμού έχει βουτήξει ένα μεγάλο μπουκάλι νερό και προσπαθεί να το ανοίξει..





Η θέα προς τους κήπους που είμασταν λίγο νωρίτερα..







Μετά ανεβήκαμε την μεταλλική σκάλα που οδηγεί στην σπηλιά με τις ζωγραφιές των ημίγυμνων γυναικών (από το χαρέμι του βασιλιά Kasyapa).







Λίγο ανέβασμα ακόμα και φτάσαμε στο επίπεδο όπου βρίσκονται τα Lion paws..





Δυστυχώς δεν έχω να σας δείξω φώτος από την κορυφή του βράχου (δηλαδή μετά την τελευταία μεταλλική σκάλα που βλέπετε) γιατί δεν ανεβήκαμε. Υπήρχαν παντού προειδοποιητικά για τις "giant wasps" τις τεράστιες σφήκες, και πως έπρεπε να μείνεις ήρεμος σε περίπτωση επίθεσης. Και μιας και είμαι αλλεργική είπαμε να μη το ρισκάρουμε. Επίσης ο σύζυγος έχει ακροφοβία, και οι σκάλες δε φαινόταν σταθερές και προστατευμένες όσο οι προηγούμενες μέχρι αυτό το σημείο. Είμασταν ουσιαστικά στα 2/3 της διαδρομής αλλά η θέα και από εκεί ήταν πολύ καλή (όχι όμως 360 μοιρών όπως στην κορυφή).



Πάντως πέρα από την θέα, και μια αρχαία πισίνα, δεν υπάρχει κάτι άλλο να δεις στην κορυφή, άρα δε μας πείραξε και πολύ που δεν ανεβήκαμε κι άλλες σκάλες! Εξάλλου είχαμε να πάμε και στις σπηλιές της Dambulla την ίδια μέρα και είχαμε και εκεί πάρα πολύ ανηφόρα και σκάλες..

Εδώ φαίνεται ένα τμήμα της τελευταίας σκάλας και 3-4 μαϊμούδες καμουφλαρισμένες στον βράχο! Επίσης ενοχλούσαν όσους ανέβαιναν..













Μετά άρχισε το κατέβασμα αλλά από διαφορετική διαδρομή.. Ο βράχος από την κορυφή έσταζε κάτω νερά..







Σε κάποια φάση όπως κατεβαίναμε ακούσαμε τον ήχο φλογέρας.. Και ήταν αυτό που φανταστήκαμε, ένας φακίρης είχε μια κόμπρα μέσα σε ένα καλάθι, της έπαιζε φλογέρα και εκείνη είχε ξεπροβάλλει. Είπε πάρει θέση επίθεσης και όρμησε στον φακίρη! Βέβαια της έχει αφαιρέσει το δηλητήριο (το οποίο ξαναγίνεται και πρέπει να αφαιρείται συστηματικά) αλλά όσο να'ναι ήταν τρομακτικό να την βλέπεις σε δράση..



Στο κατέβασμα είδαμε επίσης και τον βράχο που λέγεται "κόμπρα"..





Στην έξοδο βρήκαμε τον Τίσσα που μας περίμενε όλη αυτή την ώρα και φύγαμε για το ξενοδοχείο.. Είμασταν εντυπωσιασμένοι από το πιο γνωστό αξιοθέατο της Σρι λάνκα..

Ορίστε και το βίντεο με την επίσημη παρουσίαση του μνημείου..

 

[echo2011]

Dambulla Golden Temple

Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και ο ιδιοκτήτης τριγυρνούσε στην αυλή με το μαγιό. Συγνώμη για την αμφίεση, μου λέει, αλλά είδα καλό καιρό και βγήκα για μπουγάδα.. . Είχαμε έτοιμα τα πράγματά μας οπότε τα φορτώσαμε στο αμάξι, πληρώσαμε, και πρωτού φύγουμε ο ιδιοκτήτης μας ζήτησε να γράψουμε στο βιβλίο εντυπώσεων και να βγάλουμε αναμνηστικές φωτογραφίες μαζί του. Του κάναμε το χατήρι αν και βιαζόμασταν, είμασταν και οι πρώτοι Έλληνες πελάτες του ξενοδοχείου βλέπεις..

Στην διαδρομή


Επόμενος προορισμός "Dambulla Golden Temple".. Πρόκειται για σημαντικό βουδιστικό ναό που θεωρείται Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO. Στην ουσία είναι ένα σύμπλεγμα πέντε σπηλαίων, σε έναν βράχο 160μ., όπου στο εσωτερικό τους υπάρχουν εντυπωσιακές τοιχογραφίες και αγάλματα. Την είσοδο του ναού κοσμεί ένας χρυσός καθιστός Βούδας ύψους 30 μέτρων. Ουσιαστικά το άγαλμα "κάθεται" πάνω στο βουδιστικό μουσείο του ναού και η είσοδος του μουσείου είναι το στόμα ενός τερατόμορφου λιονταριού. Στα αριστερά ξεκινούν οι (πολλές) σκάλες που οδηγούν στις σπηλιές. Ανεβαίνοντας συναντάς αμέτρητες μαϊμούδες, και στα απαραίτητα διαλείμματα μπορείς να θαυμάσεις την θέα που κόβει την ανάσα!











Οι σκάλες που οδηγούν στις σπηλιές


Ανηφόρα και πολλές σκάλες...


και οι μαϊμουδίτσες καραδοκούν








Πράσινο όσο πιάνει το μάτι..
























Επειδή λίγη ώρα πριν είχαμε ανέβει στον Sigiriya Rock, και η ανηφόρα και οι σκάλες είναι το χειρότερό μου, ήμουν ήδη πολύ κουρασμένη οπότε σταματούσα κάθε 5 λεπτά, οπου έβρισκα σκιά δηλαδή, και ο σύζυγος με περίμενε.. Εδώ να σημειώσω ότι εισιτήρια βγάζουμε πριν ανέβουμε τις σκάλες και ο έλεγχος γίνεται πάνω. Φτάσαμε με τα πολλά στις σπηλιές, και λίγο πριν έχει ένα χώρο όπου αφήνεις τα παπούτσια σου. Εμείς είχαμε μια πόλο τσάντα και τα πήραμε μαζί μας. Επίσης πριν φύγουμε από το ξενοδοχείο είχαμε βάλει παλιές κάλτσες (που θα πετούσαμε) και κρατούσαμε μαζί και δεύτερο ζευγάρι για μετά. Οι κάλτσες είναι απαραίτητες γιατί περπατάς πολύ σε εξωτερικούς χώρους (και είναι βρώμικα, βρεγμένα ή το δάπεδο καίει).













Αρχίσαμε λοιπόν να θαυμάζουμε το εσωτερικό κάθε σπηλιάς..





































Αφού θαυμάσαμε για αρκετή ώρα τις σπηλιές, πετάξαμε τις κάλτσες μας που είχαν γίνει χάλια, βάλαμε παπούτσια και κατεβήκαμε τις σκάλες για να επιστρέψουμε. Στην έξοδο μας περίμενε μια οικογένεια μαϊμούδων, και στα δεξιά ήταν μια ομάδα από παιδιά (ντυμένα με την πορτοκαλί ενδυμασία των μοναχών) που έπαιζαν κρίκετ, το πιο δημοφιλές άθλημα στην Σρι λάνκα.







Στην συνέχεια πήγαμε στο μουσείο. Αλλά δεν γνωρίζαμε ότι και στο μουσείο δεν επιτρέπονται τα παπούτσια. Οπότε μπήκαμε με τις καθαρές καλτσούλες μας (τουλάχιστον ήταν κλειστός χώρος και άρα σχετικά καθαρός). Αλλά ο κάτω όροφος είχε πλημμυρίσει τις προηγούμενες μέρες και δεν είχε στεγνώσει τελείως και πατήσαμε λίγο στα νερά.. Το μουσείο ήταν μικρό αλλά είχε κάποια ενδιαφέροντα εκθέματα..











Ο βράχος της Σιγκιρίγια






Νυχάκι και χειλάκι ο γιατρός


Βγήκαμε έξω και κάτσαμε λίγο μέχρι να έρθει ο Τίσσα. Ένιωθα πολύ κουρασμένη, και τα δύο αξιοθέατα της περιοχής ήταν φανταστικά αλλά τόσες σκάλες σε μία μέρα ήταν εξοντωτικές..