Θιβέτ Μπουτάν Νεπάλ Εκεί ψηλά στα Ιμαλάια

[taver]

Κεφάλαιο 22: Πρώτες εικόνες

Ήρθε η ώρα για την προσγείωσή μας. Χαμηλώσαμε ύψος, και πετάξαμε ανάμεσα στα βουνά για να φτάσουμε να προσγειωθούμε στο αεροδρόμιο του Paro, με τον πιλότο να κάνει όλες τις προβλεπόμενες μανούβρες. Κατεβήκαμε από το αεροπλάνο, για να συναντήσουμε ένα από τα πιο ιδιαίτερα κτήρια αεροσταθμών που έχω δει ποτέ, κι έχω δει πολλά:













Σύντομα θα διαπιστώναμε πως η ιδιαίτερη αρχιτεκτονική του αεροσταθμού δε διέφερε και ιδιαίτερα από το μέσο κτήριο στη χώρα, αλλά υπάρχει χρόνος και γι’ αυτό. Προς το παρόν, στηθήκαμε στην ουρά του ελέγχου διαβατηρίων, περάσαμε, ο Σπύρος παρέλαβε τη βαλίτσα του, και συναντήσαμε εν τέλει τον ξεναγό και τον οδηγό μας που μας περίμενε με ταμπελάκι με το όνομα του Σπύρου, και δυο άσπρα πανιά σαν κασκόλ που μας πέρασε γύρω από το λαιμό, για την υποδοχή. Αυτός ο ξεναγός και ο οδηγός είναι προσωρινά μόνο μαζί μας, οι κανονικοί που θα έχουμε σε όλο το ταξίδι βρίσκονται ήδη στο Thimphu, την πρωτεύουσα της χώρας, μαζί με τον Α., που έφτασε κι αυτός στο Thimphu από το προηγούμενο βράδυ, ολοκληρώνοντας το trek που έκανε σχεδόν 24 ώρες νωρίτερα από το προγραμματισμένο.

Το πρώτο πράγμα που θα σταθεί το βλέμμα του επισκέπτη, είναι η περίεργη αρχιτεκτονική των κτηρίων. Ανεξάρτητα από το κύριο υλικό κατασκευής τους, όλα έχουν μια ξύλινη σκεπή με σοφίτα ανοικτή (λέγε με ημιυπαίθριο χώρο), που χρησίμευε ως αποθήκη. Παντού βγαίνουν εμφανή ξύλα, είτε ως κουφώματα, είτε ως διακόσμηση (π.χ. μεταξύ τοίχων και ταβανιού, εκεί που στην Ελλάδα βάζουμε τα «γύψινα»), και όλα είναι ζωγραφισμένα. Ζωγραφισμένοι είναι ενίοτε και οι εξωτερικοί τοίχοι, μόνο που δε μιλάμε για graffiti αλλά για σύμβολα θεοτήτων που θα φέρουν την επιρροή τους στους κατοίκους του σπιτιού (π.χ. τη γονιμότητα).

Εκτός από την αρχιτεκτονική, το δεύτερο πράγμα που θα κολλήσει κανείς, είναι τα ρούχα τα οποία φοράνε όλοι τους. Για τους άνδρες, η εθνική ενδυμασία ονομάζεται Gho, και για τις γυναίκες ονομάζεται Kira. Υπάρχει και επίσημο dress code, που λέγεται Driglam namzha και είναι επίσημος νόμος του κράτους από το 1989, το οποίο επιβάλλει να φοριέται από όλους τους δημόσιους υπαλλήλους, τους μαθητές, τους ασχολούμενους με τον τουρισμό κλπ., κατά τις ώρες εργασίας τους. Δεν είμαι σίγουρος αν το σώμα που ελέγχει την εφαρμογή του νόμου ονομάζεται fashion police…

Επιβιβαστήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε. Μια ώρα και κάτι αργότερα, βρισκόμασταν στο Thimphu, την πρωτεύουσα του Μπουτάν, μια από τις λιγοστές πρωτεύουσες κρατών στον κόσμο που δε διαθέτει αεροδρόμιο. Η πόλη βρίσκεται σε υψόμετρο 2320 μέτρων, και έχει 95.000 κατοίκους. Η διαδρομή είχε κάποια πράγματα να δείξει, αλλά τα αξιοθέατά της τα αφήσαμε για την επιστροφή, που θα είμασταν όλοι μαζί.











Το ξενοδοχείο μας, το Thimphu Towers, είναι ένα καλό ξενοδοχείο 3-4 αστέρων πάνω στην πλατεία με το ρολόι, την κεντρική πλατεία του Thimphu. Είναι αυτό αριστερά στη φωτογραφία. Πήραμε τα δωμάτιά μας, αφήσαμε τα πράγματά μας, και κατεβήκαμε για να ξεκινήσουμε ουσιαστικά το ταξίδι στο Μπουτάν.





Είχαμε και θέα από τα δωμάτια:





Ένα στάνταρντ αξεσουάρ που το ξενοδοχείο παρείχε σε όλα τα δωμάτια, είναι οι… ωτασπίδες. Βλέπετε, εκτός από όλες τις άλλες ιδιαιτερότητες της χώρας, πρέπει να προσθέσουμε μία ακόμα: Τα σκυλιά. Τα Μπουτανέζικα σκυλιά, τη μέρα θα τα δείτε να κοιμούνται. Συνεχώς, παντού, όλη μέρα. Το βράδυ όμως, ξεσαλώνουν. Και για όποιον τα γαυγίσματα μπορεί να είναι θέμα… τα ξενοδοχεία έχουν προβλέψει.

Κατεβαίνοντας, διαπιστώσαμε ότι είχε ξεσπάσει και τελειώσει ήδη μια μικρή μπόρα. Μπήκαμε στο βανάκι μας, και ξεκινήσαμε για το πρόγραμμα των επισκέψεων που είχαμε συμφωνήσει με το γραφείο. Ο ξεναγός μας για τις επόμενες μέρες θα ήταν ο Kunley, που ήταν ήδη μαζί με τον Α. τις προηγούμενες μέρες, και κάνανε μαζί το trek από το Paro ως το Thimphu. Η πρώτη μας στάση, είναι στα περίχωρα της πόλης.







Η αρχιτεκτονική των κτιρίων της πόλης εντυπωσιάζει κι εδώ, αλλά γρήγορα συνηθίζεται, καθώς είναι ο κανόνας κι όχι η εξαίρεση.

 

[Strani21]

Γιατί τόσο μικρές δόσεις ρε μαν?

 

[taver]

Γιατί τόσο μικρές δόσεις ρε μαν?

Για να διαβάζεται πιο εύκολα... Αλλά αφού το θέλετε, η επόμενη είναι μεγαλύτερη.

 

[taver]

Κεφάλαιο 23: Dzong

Η πρώτη μας στάση είναι στο μεγάλο Dzong του Thimphu (Trashi Chhoe Dzong). Τα Dzong σήμερα πια δεν έχουν αμυντική χρησιμότητα, αλλά τόσο θρησκευτικά όσο και διοικητικά έχουν σημαντικό ρόλο. Σήμερα, το Dzong στεγάζει την αίθουσα του θρόνου, το γραφείο του βασιλιά, και τα υπουργεία εσωτερικών και οικονομικών. Το παλάτι δεν είναι εδώ, αλλά είναι μόνο ένας χώρος κατοικίας του Βασιλιά, και δεν είναι ούτε ιδιαίτερα μεγαλοπρεπές ούτε επιδεικτικά πολυτελές.

Είναι ουσιαστικά το διοικητικό κέντρο της χώρας, και ως εκ τούτου ο χώρος είναι γεμάτος κόσμο τις εργάσιμες ώρες τις καθημερινές, και δεν επιτρέπονται τουριστικές επισκέψεις τις ώρες αυτές. Είμαστε όμως τυχεροί που σήμερα είναι Κυριακή και οι διοικητικές του λειτουργίες αργούν, οπότε η επίσκεψή μας στις 12:30 το μεσημέρι είναι εφικτή.

Το πρώτο Dzong στο Thimphu χτίστηκε το 1216, σε ένα λόφο πιο πάνω από την πόλη. Είχε αμυντικό καθαρά χαρακτήρα και ήταν και πολύ μικρό, οπότε το 1641 ο Zhabdrung ζήτησε να φτιαχτεί ένα μεγαλύτερο, κάτω στην κοιλάδα, για να χωράει και μοναχούς και διοικητικούς. Το παλιό Dzong καταστράφηκε τελικά το 1771 από μια πυρκαγιά, και οι δραστηριότητες του μεταφέρθηκαν στο νέο. Και το νέο όμως είχε πυρκαγιές, τρείς φορές μάλιστα μετά το 1866.

Εξωτερικά μοιάζει με κλασσικό φρούριο:

















Την είσοδο, εκτός από τους φύλακες και τα metal detectors, τη φυλάνε και οι εικόνες από τέσσερις βασιλιάδες και μερικούς αγίους:









Το εσωτερικό του Dzong χαρακτηρίζεται από μια μεγάλη αυλή (dochey), που ακόμα και σήμερα χρησιμοποιείται τελετουργικά για τα θρησκευτικά φεστιβάλ, ένα μοναστήρι που κανονικά θα μπορούσαμε να μπούμε να το δούμε αλλά σήμερα είναι κλειστό, ένα πενταώροφο πύργο (utse), διάφορους χώρους γραφείων και τα δωμάτια των μοναχών και των αξιωματούχων που ζουν εκεί. Στη μεγάλη κεντρική αυλή είχε γίνει και η στέψη του πέμπτου βασιλιά, πριν από λίγα χρόνια. Πιο πέρα, υπάρχει και μια δεύτερη αυλή, αντίστοιχου μεγέθους, που προορίζεται για διοικητική αυστηρά χρήση και είναι off-limits για τους επισκέπτες.

Ο πύργος (utse) είχε μεγάλες ζημιές στο σεισμό του 1897, και ανακατασκευάστηκε, ενώ όλο το Dzong εκτός από το utse και το μοναστήρι ανακατασκευάστηκε πάλι το 1962, όταν η πρωτεύουσα μεταφέρθηκε εδώ. Η όλη κατασκευή έγινε με παραδοσιακές τεχνικές, χωρίς καρφιά, και χωρίς αρχιτεκτονικά σχέδια.





























Πήραμε το δρόμο της επιστροφής στο αυτοκίνητο. Το παλάτι βρίσκεται δίπλα στο ρέμα της πόλης, και στην απέναντι ακριβώς πλευρά βρίσκεται το κοινοβούλιο της χώρας, αλλά και αρκετά σπίτια:











Πετύχαμε και αλλαγή φρουράς στη σημαία:

Συνεχίσαμε για τον επόμενο προορισμό, που ήταν ένα εστιατόριο για το πρώτο γεύμα μας στο Μπουτάν. Έξω από το εστιατόριο γνωρίσαμε και τις μπλε παπαρούνες των Ιμαλαΐων, το εθνικό λουλούδι του Μπουτάν.









Εκεί κοντά, σε μια βουνοπλαγιά στα όρια της πόλης, βρίσκεται και το Motithang Takin Preserve, ένας «ζωολογικός κήπος» για το Takin, το εθνικό ζώο του Μπουτάν, και μια ευκαιρία για φωτογραφίες της πρωτεύουσας από ψηλά:







Πριν κάποια χρόνια ο τέταρτος βασιλιάς έκρινε πως ένας ζωολογικός κήπος δεν ταίριαζε με την οικολογική συνείδηση του Μπουτάν, και αποφάσισε να τον κλείσει. Απελευθέρωσε λοιπόν τα ζώα, τα οποία όμως ήταν τόσο εξημερωμένα που δεν έφευγαν στο δάσος αλλά κυκλοφορούσαν στους δρόμους πόλης, ψάχνοντας εκεί για τροφή. Μόνη λύση ήταν να τα ξανακλείσουν στα κλουβιά…

 

[taver]

Κεφάλαιο 24: Τοξοβολία

Επιστρέψαμε και πάλι στο κέντρο της πόλης, για να επισκεφθούμε ένα μεγάλο Chortern (Στούπα). Το συγκεκριμένο είναι φτιαγμένο σε Θιβετιανό στυλ, και είναι ίσως το πιο εμφανές θρησκευτικό οικοδόμημα στην πόλη του Thimphu. Χτίστηκε το 1974 στη μνήμη του τρίτου βασιλιά. Όλη τη μέρα διάφοροι ντόπιοι έρχονται εδώ για τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, που περιλαμβάνουν πάντα μία ή περισσότερες δεξιόστροφες γύρες (kora) γύρω από το μνημείο.















Η πόλη διαθέτει ένα στάδιο, μοντέρνο και αδιάφορο, αλλά δίπλα σ’ αυτό υπάρχει το άλλο γήπεδο, για το εθνικό σπορ της χώρας: την τοξοβολία. Τα Σαββατοκύριακα, όλο και κάποιο τουρνουά υπάρχει, και έτσι και σήμερα, δυο ομάδες τοξοβόλων ανταγωνίζονται σε αγώνα τοξοβολίας με παραδοσιακά τόξα από bamboo. (η τοξοβολία στο Μπουτάν έχει δυο «αγωνίσματα»: Με τόξα από bamboo, ή με μοντέρνα high-tech τόξα).

Το γήπεδο είναι μακρόστενο, με στόχους στα δυο άκρα, και θεατές στο πλάι της μακριάς πλευράς. Οι δυο ομάδες πετάνε τα τόξα από τη μεριά τους προς την απέναντι, και φυλάσσονται πίσω από τοίχους και δέντρα όταν κάνουν το ίδιο οι αντίπαλοι.

Είπα «ανταγωνίζονται»; Ε, εντάξει, υπάρχει μια καζούρα όταν κάποιος δεν πετυχαίνει το στόχο, αλλά υπάρχουν και παραδοσιακά τραγούδια και χοροί κι από τις δυο ομάδες όταν τον πετυχαίνει.

Σας είπα ότι η χώρα απαγορεύει την πώληση προϊόντων καπνού; Ε, ναι, παρότι το κάπνισμα αυτό καθαυτό δεν απαγορεύεται (υπάρχουν κάποια λίγα καπνιστήρια που επιτρέπεται, όχι βέβαια και στο δρόμο…), τα τσιγάρα του πρέπει κανείς να τα βρει μόνος του… Διότι το κάπνισμα είναι κακό:



Αν αναρωτιέστε για τη γλώσσα της πινακίδας, να σας πω πως στο Μπουτάν μιλούνται πολλές γλώσσες, όλες τους μέλη της Θιβετο-Βιρμανικής γλωσσικής οικογένειας (εκτός από τα Νεπαλέζικα που μιλούν οι Lhotshampa). Μοναδική επίσημη γλώσσα όμως είναι τα Dzongkha, που είναι η τοπική γλώσσα στο Δυτικό Μπουτάν, εκεί που βρίσκονται οι μεγάλες πόλεις και η πρωτεύουσα. Πρακτικά όλοι όμως καταλαβαίνουν και Αγγλικά. Οι πινακίδες στο δρόμο, όμως είναι συνήθως Αγγλόφωνες – ο Kunely λέει πως είναι έτσι επειδή η τοπική γλώσσα χρειάζεται περισσότερη προσοχή και προσπάθεια για να διαβαστεί.

 

[taver]

Κεφάλαιο 25: Αγορές

Ξεφυλλίζοντας το Lonely Planet, ανακαλύψαμε ένα αξιοθέατο ακόμα που το είχαμε αφήσει εκτός προγράμματος, το ναό Changangkha Lhakhang, που βρίσκεται σε ένα μικρό λόφο πάνω από την πόλη. Ζητήσαμε από τον Kunley αν μπορούμε να πάμε κι εκεί, και δεν είχε αντίρρηση να το κάνουμε κι αυτό, αν και εκτός προγράμματος. Πήραμε λοιπόν το αυτοκίνητο, και κάναμε όλη την ανηφόρα ως εκεί.

Ο ναός εδώ ιδρύθηκε από τον Phajo Drukgom Shigpo, το Λάμα που είχε φέρει το Drukpa Kagyu βουδισμό στην περιοχή, το 12ο αιώνα. Δυστυχώς το ενδιαφέρον κομμάτι είναι στο εσωτερικό του ναού, στο οποίο απαγορεύεται δια ροπάλου η φωτογραφία. Υπάρχουν λεπτομερείς τοιχογραφίες, και υπάρχουν και αρκετοί προσκυνητές.

Τα ονόματα των παιδιών στο Μπουτάν τα αποδίδουν οι ναοί, και οι νέοι γονείς επισκέπτονται ναούς μαζί με τα μωράκια τους για να τους δώσουν όνομα. Κάθε ναός έχει τη φήμη του για τα ονόματα που συνήθως δίνει στα παιδιά, και όλα τα ονόματα πλην ελαχίστων εξαιρέσεων δίνονται και στα δύο φύλα αδιακρίτως. Πράγμα που σημαίνει ότι ένα μικρό όνομα από μόνο του δε λέει κάτι για το φύλο του ατόμου, προσοχή στις σχέσεις σας με τους Μπουτανέζους…

Οι γονείς επιλέγουν ναό βάσει της φήμης του για τα ονόματα που δίνει, και αυτός εδώ έχει πολύ καλή φήμη για ευνοϊκά ονόματα. Είναι λοιπόν συνήθως γεμάτος μωράκια, παρότι εμείς δεν είχαμε την τύχη να δούμε μια ονοματοδοσία.











Επόμενη στάση μας, η κεντρική λαϊκή αγορά της πόλης. Δε λειτουργεί όλη την εβδομάδα, αλλά μόνο το Σαββατοκύριακο. Οι πωλητές μαζεύονται από όλη τη χώρα από το απόγευμα της Πέμπτης, και παραμένουν εκεί ως την Κυριακή το βράδυ, πουλώντας την πραμάτεια τους.



Αποχαιρετήσαμε τον Kunley και τον οδηγό μας ως το επόμενο πρωί, βγάλαμε μετρητά από ένα ATM, και μπήκαμε στην αγορά. Προτού απολαύσετε τις φωτογραφίες, να ενημερώσω ότι η περιβαλλοντική συνείδηση της χώρας έχει απαγορεύσει τις πλαστικές σακούλες εδώ και αρκετά χρόνια.





























Η θέα από τα παράθυρα της αγοράς δίνει μια ακόμα εικόνα της πόλης:



Μια σκεπαστή γέφυρα πάνω από το ποτάμι της πόλης, οδηγεί στην αγορά των χειροτεχνημάτων και των σουβενίρ:

 

[Strani21]

Η όλη εντύπωση είναι πως πρόκειται για ένα τακτικό και καθαρό κράτος για τα δεδομένα της Ασίας. Κάνω λάθος?

 

[taver]

Η όλη εντύπωση είναι πως πρόκειται για ένα τακτικό και καθαρό κράτος για τα δεδομένα της Ασίας. Κάνω λάθος?

Για τα δεδομένα της Νότιας Ασίας, μάλλον είναι. Καθαρό σίγουρα, τακτικό μάλλον ναι. Αλλά για τα δεδομένα όλης της Ασίας (που περιλαμβάνει και χώρες όπως Σιγκαπούρη, Ιαπωνία, Κορέες, Ταϊβάν, Εμιράτα κ.α.) δεν θα το έλεγα και τόσο.

 

[Strani21]

Για τα δεδομένα της Νότιας Ασίας, μάλλον είναι. Καθαρό σίγουρα, τακτικό μάλλον ναι. Αλλά για τα δεδομένα όλης της Ασίας (που περιλαμβάνει και χώρες όπως Σιγκαπούρη, Ιαπωνία, Κορέες, Ταϊβάν, Εμιράτα κ.α.) δεν θα το έλεγα και τόσο.

Σωστό και αυτό

 

[taver]

Κεφάλαιο 26: Βόλτες στο Thimphu

Επιστρέψαμε στην πόλη, και είχαμε ακόμα κάποιες ώρες για να την εξερευνήσουμε.
Ξεκινήσαμε λοιπόν τη βόλτα μας στους δρόμους και τα στενάκια της πόλης. Έτσι, χωρίς στόχο, για να δούμε όσο δυνατό μεγαλύτερο κομμάτι της.











Οι δρόμοι της πόλης έχουν σχεδιαστεί και κατασκευαστεί με προδιαγραφές που είχαν νόημα τότε που στη χώρα υπήρχαν ελάχιστα αυτοκίνητα, αλλά σήμερα υπάρχουν περισσότερα αυτοκίνητα από κατοίκους στην πόλη, και η κυκλοφορία έχει τα θέματά της. Κάποτε η κυβέρνηση πήγε να εγκαταστήσει φανάρια σε μια κεντρική διασταύρωση, αλλά οι αντιδράσεις από τους κατοίκους ήταν τέτοιες που τα απέσυρε. Σήμερα στη χώρα δεν υπάρχουν πουθενά φανάρια. Υπάρχει απλώς ένας τροχονόμος… Το αποτέλεσμα είναι ένα μικρό κομφούζιο (όχι στον τροχονόμο, στην υπόλοιπη πόλη), ενώ υπάρχει κι ένα θέμα με το παρκάρισμα.

 

[taver]

Κεφάλαιο 27: Κι άλλες βόλτες

Σε ένα σημείο της πόλης, υπήρχε υπερσυγκέντρωση ανθρώπων με ινδικά/νεπαλέζικα χαρακτηριστικά. Δεν κατάλαβα γιατί….





Όμως, κάπου εκεί ένα ζευγάρι Έλληνες μας άκουσαν να μιλάμε μεταξύ μας στα Ελληνικά και σταμάτησαν και μας χαιρέτησαν. Ήταν στο τέλος του δικού τους ταξιδιού στο Μπουτάν, που ήταν αρκετά πιο μεγάλο από το δικό μας. Δε συγκράτησα ονόματα κλπ., ήταν απόγευμα Κυριακής του Πάσχα 8/4/2018, αν με διαβάζετε έχετε τους χαιρετισμούς όλων μας!

Συνεχίσαμε τη βόλτα λίγο ακόμα.











Ο τροχονόμος που σας έλεγα:





Επιστρέψαμε στην πλατεία του ρολογιού.

















Η Βασιλική οικογένεια κοσμεί με το πορτραίτο της αρκετά κτίρια, και είναι από τις λίγες χώρες που το «κοσμεί» έχει και κυριολεκτική έννοια:



Το φως είχε πέσει, και ήταν ώρα για να καθίσουμε για ένα καφέ. Το Ambient cafe είναι το «δυτικό» καφέ της πόλης, και τόπος συνάντησης της μοντέρνας νεολαίας. Βρίσκεται, όπως όλα σχεδόν τα καφέ στη χώρα, στον πρώτο όροφο ενός κτηρίου, και έχει εξαιρετικό καφέ. Στην πόρτα, έχει κολλημένο κι ένα πληθωριστικό χαρτονόμισμα δολαρίων Ζιμπάμπουε. Ίσως για να τους θυμίζει πως αν δεν υπήρχε η Ινδία να χρηματοδοτεί τα τερατώδη ελλείματά τους που φτάνουν γύρω στο 10% του ΑΕΠ τους, η οικονομία τους θα είχε κι αυτή την ίδια μοίρα. Μάλιστα, η μισή χρηματοδότηση δεν έρχεται ως δάνειο, αλλά ως οικονομική βοήθεια. Σημειώστε ότι το κατά κεφαλήν ΑΕΠ στην Ινδία είναι χαμηλότερο από αυτό στο Μπουτάν, κι όμως τους χρηματοδοτούν πάραυτα, δεν ξέρω όμως για πόσο ακόμα.



Η οικονομία του Μπουτάν είναι ακόμα σε μεγάλο βαθμό αγροτοκτηνοτροφική, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του εθνικού τους εισοδήματος προέρχεται από την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων της χώρας. Ένα μεγάλο υδροηλεκτρικό εργοστάσιο παράγει μεγάλες ποσότητες ηλεκτρικής ενέργειας, την οποία αγοράζει ο εθνικός τους πελάτης, δηλαδή η Ινδία. Εξάγουν επίσης σιδηροκράματα, τσιμέντο, κατεργασμένο και ακατέργαστο χαλκό, χημικά υλικά, πορτοκάλια και πατάτες. Και, παραδόξως για μια χώρα όπου το 56% του πληθυσμού ασχολείται με τη γεωργία, εισάγουν όλα τα άλλα είδη τροφίμων. Η γεωργία στη χώρα παράγει μόνο το 14.4% του ΑΕΠ. Η δεύτερη μεγαλύτερη βιομηχανία της χώρας όμως, μετά την ηλεκτρική ενέργεια, είναι ο τουρισμός. H ανεργία κάτω από 3% (αυτό όμως είναι πλασματικό, γιατί οι περισσότεροι άνεργοι καταγράφονται ως αγρότες). Το εθνικό νόμισμα της χώρας, το ngultrum, έχει σταθερή ισοτιμία 1:1 με την Ινδική Ρουπία.

Ο @kalspiros ήταν ανένδοτος για τη συνέχεια. Δεν αντέχει ο οργανισμός του ασιατικό φαγητό σήμερα, τελεία. Να τον πάμε σε δυτικό μαγαζί. Τι να κάνουμε, κάναμε μια βόλτα μπας και βρούμε κάνα μη τουριστικό μαγαζί που να έχει και δυτικά πιάτα, δε βρήκαμε τίποτα, οπότε καταλήξαμε στο – άθλιο από όλες τις απόψεις – “Zone” που πρότεινε το lonely planet. To burger από yak (ένα βοοειδές που ζει στα ψηλά υψόμετρα των ιμαλαΐων) που πήρα ήταν χάλια. Η μπουτανέζικη «Weiss» μπύρα, πάλι, ήταν καλή.









Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο. Δεν ξέρω αν γαύγιζαν τα σκυλιά, με την έλλειψη ύπνου και την κούραση που είχα, το ροχαλητό μου μάλλον ήταν πιο δυνατό….

 

[taver]

Κεφάλαιο 28: Λίγο ακόμα Thimphu

Το πρωί της Δευτέρας 9/4/2018, πήραμε το πρωινό μας και ήμασταν στην ώρα μας στο ραντεβού με τον Kunley. Ζητήσαμε όμως και πάλι να κάνουμε μια έξτρα στάση: Στη βιβλιοθήκη του Thimphu. Διαβάσαμε βλέπετε στο Lonely Planet ότι εκεί υπάρχει ένα αντίγραφο από το μεγαλύτερο βιβλίο του κόσμου.



Πήραμε το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε.



Το κτήριο της βιβλιοθήκης είναι κι αυτό ένα κτήριο σε παραδοσιακό στυλ, κι ας κατασκευάστηκε πολύ πρόσφατα.





Το μεγαλύτερο βιβλίο του κόσμου, δεν ήταν ακριβώς αυτό που μάλλον περιμέναμε. Το lonely planet παρέλειψε να αναφέρει ότι τυπώθηκε πέρυσι σε laser τυπογραφείο….



Βρίσκεται σε μια προθήκη, και κάθε μήνα γυρνάνε και μια σελίδα…
Η βιβλιοθήκη όμως στεγάζει και διάφορα κειμήλια, ενώ υπάρχει κι ένας μικρός ναός μέσα στο χώρο.











Η πλειοψηφία όμως των κειμένων στη βιβλιοθήκη, είναι ιερά βουδιστικά κείμενα:



Τα κείμενα αυτά είναι γραμμένα στα Σανσκριτικά, και η εκπαίδευση των Βουδιστών Μοναχών στο μεγαλύτερο μέρος της αφορά στην ανάγνωση, την αποστήθιση και την απαγγελία αυτών των κειμένων. Οι βουδιστές μοναχοί κλείνονται σε μοναστήρια από μικρά παιδιά, και όταν μεγαλώσουν, το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι αυτό. Επειδή αυτό δεν αποτελεί και σοβαρό εφόδιο για τη ζωή, όταν μεγαλώνουν οι περισσότεροι επιλέγουν να συνεχίσουν τη μοναστική ζωή.

Πήραμε το αυτοκίνητο και προχωρήσαμε στον επόμενο σταθμό μας. Λίγο έξω από την πόλη, με διεθνή χρηματοδότηση στην οποία πρωτοστατεί η Ιαπωνική Κυβέρνηση, κατασκευάζεται ένα κολοσσιαίο άγαλμα του Βούδα, πάνω σε ένα λόφο με πανοραμική θέα προς την πόλη (και από αυτή). Το άγαλμα έχει ήδη το τελικό του ύψος, που είναι 51 μέτρα, και οι κατασκευές που γίνονται τώρα αφορούν στον τριγύρω χώρο. Στη βάση του αγάλματος λειτουργεί ένας ναός (μέσα στον οποίο φυσικά η φωτογράφηση απαγορεύεται).

































Φεύγοντας, περάσαμε δίπλα από το μεγάλο ιδιωτικό σχολείο του Thimphu, όπου πηγαίνουν τα πιο πλούσια παιδιά, τα μέλη της βασιλικής οικογένειας, κλπ.



Και ξεκινήσαμε την πορεία μας για την επόμενη πόλη, περνώντας από τα προάστια του Thimphu. Είχαμε δυο ώρες διαδρομή να καλύψουμε…