Θιβέτ Μπουτάν Νεπάλ Εκεί ψηλά στα Ιμαλάια

[taver]

πιο γρηγορα Κυρ @taver , πιο γρηγορα

Υπομονή. Τώρα βρίσκομαι στο αεροδρόμιο και αναχωρώ για το Σ/Κ. Η συνέχεια από Δευτέρα που επιστρέφω... Από το μεθεπόμενο κεφάλαιο αρχίζουν και οι φωτογραφίες.

 

[whoknows]

Υπομονή. Τώρα βρίσκομαι στο αεροδρόμιο και αναχωρώ για το Σ/Κ. Η συνέχεια από Δευτέρα που επιστρέφω... Από το μεθεπόμενο κεφάλαιο αρχίζουν και οι φωτογραφίες.

Κάτι πήρε το μάτι μου, με ενα μικρο delay.
Άντε τριτη που πετάω να έχω υλικό για μελέτη.

Να περάσεις καλα

 

[taver]

Κεφάλαιο 6: Το σύγχρονο Νεπάλ

Η σχέση του Νεπάλ με τη Βρετανία, παράλληλα γινόταν όλο και στενότερη. Το 1903, η Βρετανία εισέβαλλε στο Θιβέτ, και οι Νεπαλέζοι ήταν εκεί για να της παρέχουν υποστήριξη στην επιχείρηση. Πάνω από 300.000 Νεπαλέζοι πολέμησαν στους δυο παγκόσμιους πολέμους, στο πλευρό της Βρετανίας. Το 1923 η Βρετανία αναγνώρισε και επίσημα την ανεξαρτησία της χώρας, και το 1930 το βασίλειο της Ghorka μετονομάστηκε σε Νεπάλ.

Μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ο χάρτης της περιοχής άλλαξε. Η Ινδία έγινε ανεξάρτητη χώρα και σταδιακά υπερδύναμη, ενώ η Κομμουνιστική Κίνα προσάρτησε το Θιβέτ. Κύματα προσφύγων από το Θιβέτ βρήκαν καταφύγιο στο Νεπάλ.

Ο Βασιλιάς Tribhuvan, δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένος από την κατάσταση με τους Rana. Το 1950 ξέφυγε από τη συνοδεία του σε ένα «κυνηγετικό» ταξίδι, και ζήτησε άσυλο στην πρεσβεία της Ινδίας. Η Ινδική πολεμική αεροπορία τον μετέφερε στο Δελχί. Την ίδια εποχή, το κόμμα του κογκρέσου που μόλις είχε συσταθεί ξεκινούσε την επανάσταση του από το Terai, και είχε καταφέρει να αποσπάσει ένα σημαντικό τμήμα του από τους Rana. Λύση στο χάος βρέθηκε με τη μεσολάβηση της Ινδίας. Ο Βασιλιάς επέστρεψε, και σχημάτισε μια κυβέρνηση που αποτελούνταν και από τους Rana, και από το κόμμα του Κογκρέσου.

Το νέο Νεπάλ άρχισε να ανοίγει και πάλι τα σύνορά του, αλλά η δημοκρατία δεν ήρθε ως το 1959, οπότε έγιναν και οι πρώτες εκλογές στη χώρα, τις οποίες κέρδισε το κόμμα του Κογκρέσου. Κυβέρνησαν για ένα χρόνο, οπότε και ο βασιλιάς Mahendra αποφάσισε ότι μια δημοκρατική κυβέρνηση δεν ήταν της αρεσκείας του, συνέλαβε όλους τους υπουργούς και βασίλεψε ως απόλυτος μονάρχης. Απαγόρευσε τα κόμματα, και έφτιαξε ένα συμβούλιο σοφών αντί κυβέρνησης (panchayat), στο οποίο ο ίδιος διόριζε τα μισά μέλη.

Το 1972 ο βασιλιάς άλλαξε, και ανέλαβε ο 27-χρονος τότε Birendra, με πρώτη κίνησή του να πετάξει έξω από τη χώρα την κοινότητα των δυτικών Hippies που είχαν μαζευτεί εκεί, ως δείγμα "κάθαρσης". Όταν το 1979 ξέσπασαν ταραχές, ο βασιλιάς προκήρυξε δημοψήφισμα για τη μορφή του πολιτεύματος. στο οποίο το 55% προτίμησε να διατηρηθεί το υπάρχον σύστημα, έναντι 45% που έλαβε η δημοκρατία.

Δέκα χρόνια αργότερα, το αίτημα για δημοκρατία επανήρθε, με το κίνημα Jana Andolan να ζητάει επίμονα τον εκδημοκρατισμό. Μετά από τρομερή πίεση από το λαό, η κυβέρνηση υποχώρησε, και στις 9/4/1990 τα πολιτικά κόμματα επετράπησαν και πάλι, και ο βασιλιάς θα περιοριζόταν σε ρόλο συνταγματικού μονάρχη. Τις εκλογές του 1991 κέρδισε και πάλι τις εκλογές το κόμμα του Κογκρέσου, ενώ δυο χρόνια μετά οι επόμενες εκλογές οδήγησαν σε κυβέρνηση συνασπισμού υπό το κομμουνιστικό κόμμα. Ήταν μια από τις σπάνιες φορές στον κόσμο, που κομμουνιστές πήραν την εξουσία με εκλογές.

Η δημοκρατία στο Νεπάλ όμως δεν πήγαινε καλά. Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1990 οι κυβερνήσεις άλλαζαν συνέχεια, με τη χώρα να μετρά δεκάδες κυβερνήσεις σε λιγότερο από 10 χρόνια. Παράλληλα, από το 1996, οι Μαοϊστές, που είχαν αποχωρήσει από το κομμουνιστικό κόμμα απογοητευμένοι από την κυβερνητική του θητεία, ξεκίνησαν αντάρτικο πόλεμο, από το μεσοδυτικό Νεπάλ. Η πρώτη ένοπλη επίθεση τους, σε ένα στρατώνα, έγινε το 2001, με όπλα που είχαν κλέψει από αστυνομικούς σταθμούς και χρήματα από ληστείες τραπεζών. Οι αστυνομικοί ανταπέδωσαν με σκληρές μεθόδους, και όλα αυτά οδήγησαν σε ένα κύκλο βίας που αποξένωσε τους απλούς πολίτες. Οι αντάρτες κέρδιζαν δυνάμεις κυρίως από πολίτες που ήταν έντονα δυσαρεστημένοι από τους πολιτικούς τους, το σύστημα των καστών και τη φτώχια της χώρας.

Στην αιχμή τους, οι Μαοϊστές αντάρτες είχαν 15.000 μαχητές, μια πολιτοφυλακή 50.000 ακόμα ανθρώπων, και είχαν φτάσει να ελέγχουν κάπου το 40% της χώρας, κυρίως στα άκρα της χώρας και σε κάποια δημοφιλή trek (όπως αυτό του Annapurna, στο οποίο οι trekkers έπρεπε να καταβάλλουν υποχρεωτικές «δωρεές» στους αντάρτες). Οι ΗΠΑ ανακήρυξαν τους αντάρτες τρομοκρατική οργάνωση και έδωσαν οικονομική βοήθεια στο στρατό του Νεπάλ, ο οποίος επενέβη. Ενώ βέβαια λέγονταν μαοϊστές, πολιτικά ελάχιστη σχέση είχαν - περισσότερο έμοιαζαν με το φωτεινό μονοπάτι στο Περού.

Το 2001 συνέβησαν γεγονότα που ήταν σαν από έργο του Σαίξπηρ. Ο διάδοχος Dipendra μάζεψε 10 μέλη της βασιλικής οικογένειας, μαζί και τον βασιλιά Birendra σε ένα δωμάτιο, και μπούκαρε μεθυσμένος με ένα αυτόματο όπλο και τους σκότωσε όλους, επειδή δεν ενέκριναν τη γυναίκα που ήθελε να παντρευτεί. Στο τέλος έστρεψε το όπλο και στον εαυτό του, αλλά επειδή δεν πέθανε αμέσως, έγινε βασιλιάς για δυο μέρες, όντας σε κώμα. Βασιλιάς τελικά έγινε ο αδερφός του Gyanendra, που βρισκόταν εκτός πόλης κατά τα γεγονότα, δίνοντας τροφή σε διάφορες θεωρίες συνομωσίας για υποκίνηση του συναισθηματικά ασταθή αδερφού του.

Οι πρωθυπουργοί και οι κυβερνήσεις συνέχιζαν να αλλάζουν με ρυθμούς αστραπής. Ως το 2005, οπότε και ο βασιλιάς διέλυσε με πραξικόπημα την κυβέρνηση, επέβαλε γενικευμένη λογοκρισία, και έλεγχε (…) τις τηλεφωνικές συνδιαλέξεις. Τον επόμενο χρόνο, πάλι με γενικευμένες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, ο βασιλιάς αναγκάστηκε και αποκατέστησε και πάλι τη δημοκρατία. Ένα χρόνο ακόμη αργότερα, η βουλή ψήφισε τον περιορισμό του βασιλιά σε διακοσμητικό ρόλο, μια συνθήκη αναγκαία για να γίνουν οι διαπραγματεύσεις με τους Μαοϊστές, και οι τελευταίοι να καταθέσουν τα όπλα και να μετατραπούν από τρομοκρατική οργάνωση σε πολιτικό κόμμα (και μάλιστα μετριοπαθές). Το 2008 πια, μια βουλή στην οποία πλειοψηφία είχαν πια οι Μαοϊστές, κατήργησε τελείως τη βασιλεία στη χώρα, με ψήφους 560 υπέρ και 4 κατά της κατάργησης.

Παράλληλα με όλα αυτά, ο πληθυσμός του Νεπάλ αυξανόταν με ραγδαίους ρυθμούς. Από τους 8.4 εκατομμύρια κατοίκους του 1954, έφτασε να έχει 26 εκατομμύρια το 2004, κι αυτό παρά τη μαζική μετανάστευση προς την Ινδία. Μέσα σε μια γενιά, η χώρα από εξαγωγέας τροφίμων έφτασε να χρειάζεται μεγάλες εισαγωγές για να επιβιώνει. Η φτώχια μεγάλωσε, και τα σαμποτάζ των μαοϊστών δε βοήθησαν σ’ αυτό, πλήττοντας κυρίως τις κατώτερες τάξεις που βασίζονταν στις υποδομές της χώρας. Σήμερα, το Νεπάλ είναι ακόμα μια από τις φτωχότερες χώρες του κόσμου, παρά τη συνεχή οικονομική βοήθεια που λαμβάνει επί μισό αιώνα. Και ειδικά το Κατμαντού, έχει επεκταθεί. Από τις τρείς πρωτεύουσες των Malla στην Κοιλάδα, το Κατμαντού είναι πια μια εξαπλωνόμενη μεγαλούπολη, που έχει καταπιεί ήδη τη δεύτερη πόλη (Patan) και πλησιάζει να καταπιεί και την Τρίτη (Bhaktapur), με εκατομμύρια κατοίκους να συνωστίζονται στα κέντρα και τα προάστειά της.



Και σα να μην τους έφτανε η φτώχια τους, το 2015 τη χώρα χτύπησε μια ανείπωτη καταστροφή. Στις 11:56 το πρωί της 25 Απριλίου 2015, ένας σεισμός 7,8 ρίχτερ χτύπησε τη χώρα. Πάνω από 8500 άνθρωποι πέθαναν στο σεισμό και πολλές χιλιάδες ακόμα έμειναν άστεγοι από τα χιλιάδες κτήρια που κατέρρευσαν. Υποδομές διαλύθηκαν, με το ρεύμα και τα δίκτυα ύδρευσης και τηλεφωνίας να κάνουν καιρό να επανέλθουν. Κατολισθήσεις εξαφάνισαν ολόκληρα χωριά, και μια χιονοστιβάδα στο Έβερεστ παρέσυρε 18 ορειβάτες, Φονικοί επίσης μετασεισμοί ακολούθησαν για αρκετό καιρό μετά.

Τη ζημιά δεν τη γλύτωσαν και αρκετά μνημεία που άντεχαν για αιώνες. Αλλά, με την τουριστική βιομηχανία να παράγει μεγάλο μέρος από το εθνικό εισόδημα, η μεγαλύτερη ζημιά ήταν η οικονομική, με τον τουρισμό να μηδενίζεται και τους ασχολούμενους με αυτό να βρίσκονται σε απόγνωση.

Στην πόλη του Κατμαντού, η ζημιά του σεισμού δεν ήταν ομοιόμορφη. Υπάρχουν περιοχές που καταστράφηκαν τελείως, μαζί με τα μνημεία τους, όπως π.χ. η νότια πλευρά της πλατείας Durbar. Και υπάρχουν και περιοχές που έμειναν πρακτικά άθικτες, όπως π.χ. η Thamel.

Σήμερα, είναι πια απολύτως ασφαλές να επισκεφθεί κανείς το Νεπάλ. Λίγα λειτουργικά προβλήματα απομένουν, νέοι δρόμοι έχουν ανοιχτεί εκεί που οι παλιοί ήταν πέραν επισκευής (αν και σε πολλές περιπτώσεις τα στάνταρντ τους είναι υποτυπώδη ακόμα), το ρεύμα παρουσιάζει πλέον ελάχιστες διακοπές, και παρότι πολλά ιστορικά μνημεία δεν υπάρχουν πια και άλλα είναι γεμάτα σκαλωσιές, η εικόνα και η αίσθηση του Νεπάλ υπάρχει ακόμα, και ο τουρισμός έχει αρχίσει να ανακάμπτει, και μαζί του και η οικονομία της χώρας.

 

[taver]

Κεφάλαιο 7: Κατμαντού, πρώτες εικόνες.

Ο ταρίφας μου δεν ήξερε να βρει το ξενοδοχείο μου, το οποίο ήταν χωμένο σε κάτι στενά πίσω από τους κεντρικούς δρόμους, αλλά κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες να με πάει ως εκεί. Χαθήκαμε σε κάτι στενά με λακκούβες μισού μέτρου, αλλά τελικά φτάσαμε. Το ξενοδοχείο, απλό, λιτό και καθαρό, βρισκόταν δίπλα στον κεντρικό δρόμο στην περιοχή Thamel (Kathmandu Village House). Με κυκλική χρήση των προσφορών «φέρε ένα φίλο» της booking, είχαμε κλείσει μονόκλινα για μια βραδιά για €21 έκαστο, από τα οποία η booking μας επέστρεψε τα €15 στον καθένα. Καθόλου κακή τιμή, ε; Είχα κάνει κι άλλες δυο κρατήσεις της μίας βραδιάς στο ίδιο ξενοδοχείο, με τον ίδιο τρόπο…

Με το που φτάσαμε στο ξενοδοχείο, ο @kalspiros με περίμενε στη ρεσεψιόν, αλλά το δωμάτιο μου ήταν ήδη έτοιμο παρότι η ώρα ήταν ακόμα δέκα και κάτι, οπότε τον έστησα λιγάκι. Άφησα τα πράγματα στο δωμάτιο, έκανα ένα γρήγορο ντους και άλλαξα τα ρούχα της πτήσης, και ξεκινήσαμε. Η πρώτη στάση ήταν διεκπεραιωτική, σε ένα «ATM lounge», ένα χώρο δηλαδή με πολλαπλά ATM. Στο Νεπάλ, η παροχή του ηλεκτρικού ρεύματος δε φημίζεται για τη σταθερότητά της, και η χρήση των ATM σε ώρα διακοπής ρεύματος μπορεί να είναι επικίνδυνο σπορ, αλλά ευτυχώς δε χρειάστηκε να μάθουμε τι συμβαίνει στην περίπτωση αυτή. Τα συγκεκριμένα ATM είχαν εφεδρική τροφοδοσία από UPS, γι αυτό και τα προτιμήσαμε.

Πήγαμε για πρωινό σε ένα café κάπου εκεί στην Thamel. To New Orleans café είναι ένα μοντέρνο δυτικό καφέ, στεγασμένο σε μια αυλή ανάμεσα σε διατηρητέα κτήρια. Εκτός από δυτικά πιάτα (εγώ προτίμησα μια θιβετιανή ομελέτα), έχει και αξιοπρεπέστατο δυτικό καφέ, που την ώρα αυτή χρειαζόμουν όσο τίποτα…





H Thamel είναι η περιοχή στο κέντρο του Κατμαντού που εστιάζει περισσότερο στους δυτικούς τουρίστες. Τα μαγαζιά με σουβενίρ είναι εδώ, τα μαγαζιά με ορειβατικά είδη είναι εδώ, και τα πρακτορεία που διοργανώνουν trek είναι κι αυτά εδώ. Και οι ταρίφες που ψάχνουν τουρίστες εδώ είναι, βέβαια, και οι επαίτες (όχι τόσο πολλοί, αναλογικά). Φυσιογνωμικά το μέρος είναι σα μια αναβαθμισμένη περιοχή της Βόρειας Ινδίας - αν και με τόσα μηχανάκια, το λες και κάπως σαν το Classic Quarter στο Hanoi. Μηχανάκια, καρότσια, πεζοί και αυτοκίνητα, όπως σε όλο το Νεπάλ, μοιράζονται όλοι το ίδιο στενό κομμάτι δρόμου ή ενίοτε και λασπόδρομου: για να περπατήσεις στην πόλη αυτή, χρειάζεσαι μεγάλη υπομονή.





Η πρώτη μας στάση, είναι σε ένα πρώην παλάτι, το Keiser Mahal, οι κήποι του οποίου είναι αξιοθέατο με όνομα «Garden of Dreams». Το Keiser Café, μέσα στους κήπους και πίσω από την Keiser Library, μοιάζει να είναι μια όαση, αλλά μόλις είχαμε περιδρομιάσει.















Παρατηρώντας τους δρόμους της πόλης, ένα πράγμα ακόμα εντυπωσιάζει: Το πλήθος των εναέριων καλωδίων, δεμένα σε… πλεξούδες σε κάθε στύλο. Εδώ, αν ένα καλώδιο χαλάσει, δε γίνεται να αντικατασταθεί χωρίς να λυθεί όλη η πλεξούδα. Απλά μπαίνει, από πάνω, ένα καινούργιο ακόμα καλώδιο. Σας είπα πόσο συχνές είναι οι διακοπές ρεύματος;







Οι δρόμοι μας με τον @kalspiros χώρισαν, καθώς αυτός είχε εξερευνήσει την πόλη τις προηγούμενες μέρες, και θα πήγαινε να δει κάποια σημεία που του φαίνονταν ενδιαφέροντα στο… χάρτη. Εγώ πάλι, είχα τα SOS να καλύψω, και γνωρίζοντας ότι ο χρόνος που θα είχα στο Νεπάλ ήταν πιο περιορισμένος, ξεκίνησα γι’ αυτά.

Το πλάνο της δράσης, είναι ότι από την περιοχή της Thamel που βρισκόμασταν, η οποία βρίσκεται λίγο βόρεια του κέντρου της πόλης, θα κινούμουν σταδιακά προς το νότο, θα κάλυπτα τα αξιοθέατα της πόλης, δηλαδή δυο walking tours του Lonely Planet που διατρέχουν την παλιά πόλη και τη Durbar Square, και θα βρισκόμασταν με το Σπύρο (που είχε κάτι υποχρεώσεις να καλύψει εν τω μεταξύ) σε μια συγκεκριμένη καφετέρια για να συνεχίσουμε τις βόλτες.

Ξεκίνησα με το “North of Durbar Square” walking tour στο Lonely Planet, για να καλύψω έτσι μεγάλο μέρος από τα αξιοθέατα στο κέντρο του Κατμαντού. Οι ρυθμοί μου ήταν χαλαροί και νωχελικοί, κυρίως επειδή ο προσανατολισμός στην πόλη όταν γίνεται ταυτόχρονα με ανάγνωση πληροφοριών για τα αξιοθέατα από το βιβλίο και με εύρεση πορείας στο χάρτη στπ κινητό θέλει κάπως καθαρό μυαλό, και εγώ μετά από ώρες άυπνος και ταλαιπωρημένος από τις πτήσεις, δεν το είχα. Τα κατάφερα όμως.

 

[taver]

Κεφάλαιο 8: Βόρεια παλιά πόλη

Ξεκίνησα έξω από το Chhusyabahal (ιστορικό κτήριο), και περπάτησα λίγα μέτρα ως το σημείο εκκίνησης του walking tour:





Η πρώτη στάση είναι μια μικρή πλατεία, η Thahiti Tole, στο κέντρο της οποίας βρίσκεται μια στούπα του 15ου αιώνα. Οι στούπες (ή Chortern, από τη Θιβετιανή γλώσσα) είναι βουδιστικό λατρευτικό κέντρο, και η τελετουργία περιλαμβάνει την Δεξιόστροφη (clockwise) πορεία γύρω από αυτές, από τους πάντες και πάντα, καθώς το αντίθετο είναι πρόκληση και πολύ κακή τύχη…. Ακριβώς απέναντι, ο ινδουιστικός ναός Nateshwar είναι αφιερωμένος σε μια μετενσάρκωση του Σίβα, η οποία λειτουργεί ως τοπική θεότητα της Μουσικής.









Το Νεπάλ μπορεί να είναι ινδουιστική χώρα κατά πλειοψηφία, αλλά τα βουδιστικά μνημεία είναι επίσης σεβαστά, καθώς ο Βούδας και οι διδασκαλίες του έχουν μια περιφερειακή θέση και στο Βουδισμό. Στους Βουδιστικούς πολιτισμούς του Νεπάλ, τα τελευταία χρόνια έχουν προστεθεί και χιλιάδες πρόσφυγες από το Θιβέτ, και οι δυο θρησκείες συνυπάρχουν πια αρμονικά.

Θιβετιανή προέλευση έχει και η μεγάλη στούπα Kathesimbhu, λίγο πιο κάτω, που είναι το πιο σημαντικό θιβετιανό θρησκευτικό κέντρο στην παλιά πόλη, που χρονολογείται από το 1650. Η πλατεία εδώ την έβγαλε ευτυχώς καθαρή από το σεισμό του 2015. Στην πλατεία βρίσκεται επίσης και το μοναστήρι Drubgon Jangchup Choeling, και μια μικρή παγόδα για τη θεότητα Hariti, που προστάτευε από την Ευλογιά.



















Συνέχισα την πορεία μου για λίγο ακόμα, μιας και το επόμενο αξιοθέατο ήταν… γιαπί:







Η επόμενη στάση, πλατεία Bangemundha θα μπορούσε να λέγεται πλατεία οδοντιάτρων. Τριγύρω τα κτίρια φιλοξενούν μπόλικα οδοντιατρεία, καθώς η θεότητα εδώ είναι ο θεός του πονόδοντου.















Ακολουθεί η θεότητα των ματιών. Η προσευχή εδώ κάνει θαύματα για την όραση, λένε…



Κάθε τόσο, ένα μικρό στενάκι οδηγεί σε μια όμορφη αυλή, καθώς αυτή ήταν η αρχιτεκτονική των σπιτιών που είχε κυριαρχήσει στην περιοχή.

 

[escursione]

Πολύ ωραίες εικόνες από όμορφα μέρη. Έχω 1 απορία πότε προλαβαίνεις και οργανώνεις με τόσες λεπτομέρειες τα ταξίδια σου μιας και ταξιδεύεις συνεχώς... πιστεύω χρειάζεσαι και ένα επιτελείο όπως έχουν οι πολιτικοί για να σου ετοιμάζουν τις διαδρομές!!

 

[taver]

Πολύ ωραίες εικόνες από όμορφα μέρη. Έχω 1 απορία πότε προλαβαίνεις και οργανώνεις με τόσες λεπτομέρειες τα ταξίδια σου μιας και ταξιδεύεις συνεχώς... πιστεύω χρειάζεσαι και ένα επιτελείο όπως έχουν οι πολιτικοί για να σου ετοιμάζουν τις διαδρομές!!

Ευχαριστώ για τα καλά λόγια.

Μα δεν ταξιδεύω συνεχώς... Εργαζόμενος στην Ελλάδα με 25 μέρες κανονική άδεια είμαι. Ο ταξιδιωτικός χάρτης στο προφίλ μου έχει και ακριβείς ημερομηνίες για τα εκτός Ελλάδας, μπορείς να πάρεις μια ιδέα. Κι απ' όσα κάνω, τα μεγάλα και περίπλοκα ταξίδια που θέλουν διάβασμα από πριν και προετοιμασία είναι λίγα. Το να πάω π.χ. για ένα Σ/Κ στο Παρίσι ή στο Λονδίνο, αν δεν υπάρχει από πριν κάποιος συγκεκριμένος σκοπός (π.χ. κάποιο event), το πολύ πολύ να ασχοληθω συνολικά μισή ωρίτσα καμμιά βδομάδα πριν, για να κλείσω κάνα εισιτήριο σε κάποια έκθεση ή να συννενοηθώ με τις παρέες μου για να κλείσουμε κανένα εστιατόριο. Αλλά είμαι και κατά της υπεροργάνωσης στα ταξίδια γενικώς. Υπολογίζω χονδροειδώς πόσο χρόνο χρειάζομαι σε μια πόλη, βρίσκω που πρέπει να κλείσω ξενοδοχείο και το κλείνω, και ψάχνω να δω αν χρειάζεται να κάνω κάποια προκράτηση σε κάτι. Όλα τα υπόλοιπα τα βρίσκω επιτόπου. Για το Κατμαντού ειδικά, δεν τα έκανα ούτε αυτά από πριν, περιορίστικα να ρωτήσω τον @kalspiros που τα έψαξε για χρόνους (και τους διπλασίασα μετά, γιατί τον ξέρω ) και για επιλογή διαμονής. Πέραν από τα πολύ βασικά, το Lonely planet του Νεπάλ το άνοιξα πρώτη φορά στο αεροπλάνο...

Ε, και λίγο χρόνο κάθε μέρα για τα ταξίδια μου τον βρίσκω. Οι ταξιδιωτικές ιστορίες και η διαλογή των φωτογραφιών μου παίρνουν άλλωστε πολύ περισσότερο χρόνο από την προετοιμασία...

 

[taver]

Κεφάλαιο 9: Κέντρο παλιάς πόλης

Η πλατεία Asan Tole είναι κυριολεκτικά κέντρο διερχομένων. Είναι σταυροδρόμι 6 δρόμων, και σα να μη φτάνει αυτό είναι εκεί και ένα σωρό έμποροι που πουλάνε… τα πάντα. Υπάρχει κι ένα κιόσκι της αστυνομίας (μη μου πείτε ότι δεν το αναγνωρίζετε…) και διάφοροι ναοί, με κυριότερο αυτό της Annapurna, που είναι η θεότητα της Αφθονίας (κι έχει δώσει το όνομά της και στο ομώνυμο βουνό).















Police my friend...





Συνέχισα ακόμα πιο κάτω, δίπλα από ένα ξύλινο οκταγωνικό ναό του Krishna με εντυπωσιακά ξυλόγλυπτα, ως το ναό Seto Machhendranath, που είναι ταυτόχρονα ιερός και για τους Βουδιστές και για τους Ινδουιστές, αλλά δυστυχώς κλειστός για επισκευές.











Βγαίνοντας από το ναό, υπάρχει ένα εντυπωσιακό τριώροφο κατασκεύασμα, το Lunchun Lunbun Ajima, και διάφοροι μικρότεροι ναοί και καταστήματα.





Ακολουθεί η πλατεία Indra Chowk, με έναν ακόμη ξύλινο ναό (Mahadev) κι ένα πέτρινο ναό για τη Shiva. Στην πλατεία όμως, κυριαρχεί το Akash Bhairab Temple, από το μπαλκόνι του οποίου πετάγονται τέσσερα μπρούτζινα λιοντάρια.











Προχωρώντας λίγο ακόμη, ακολούθησα τις οδηγίες του Lonely Planet για να μπω σε μια αυλή από μια κρυφή είσοδο. Πρόκειται για την αυλή του Itum Bahal. Τα Bahal είναι βουδιστικές μοναστικές αυλές, κι αυτή εδώ είναι η μεγαλύτερη στην παλιά πόλη. Είναι όαση ηρεμίας σε σχέση με τους δρόμους λίγα μέτρα πιο πέρα, και παρέχει πρόσβαση σε ένα ακόμα bahal, το Kichandra Bahal, που είναι το παλιότερο στην πόλη, από το 1381. Δυστυχώς κάποια εκδήλωση με παιδάκια γινόταν στο χώρο, και δεν εισέβαλα.









Ο ναός Nara Devi είναι αφιερωμένος στη θεά Kali, τη θεότητα των καταστροφών. Κάθε 12 χρόνια, μια χορευτική τελετή γίνεται έξω από το ναό, προς τιμήν της θεότητας, η οποία προστατεύει από τις φυσικές καταστροφές, όπως τους σεισμούς….







Και η χορευτική πλατφόρμα (ή η άκρη της, σωστότερα):



Λίγο πιο κάτω, μετά από ένα εντυπωσιακό ξύλινο παράθυρο, έφτασα σε μια ακόμα εσωτερική αυλή με βουδιστική στούπα, στην οποία κυριαρχεί η είσοδος στο Yatkha Bahal, ένα ακόμα βουδιστικό bahal. Η (κλειστή) είσοδος έχει ξυλόγλυπτα που χρονολογούνται από το 12ο ή το 13ο αιώνα.























Επιστρέφοντας στον κεντρικό δρόμο, ένας ναός στη θεά της μητρότητας διακοσμείται από εξάκτινο αστέρι (μοιάζει με αυτό που έχουμε μάθει να αναγνωρίζουμε ως «άστρο του Δαυίδ» στη δύση).

 

[NightcoreKing]

Μα καλα ποοοτε εβαλε ιστορια ο taver , τρελαινομαι !? ααααααααα κουφαλες εβαλε στις 17 τ μηνα , εγω τοτες διαβαζα μερα νυχτα για το μαθημα που εδινα στις 20(Αρδευσεις οποιος γνωριζει)..Παλι καλα που σχολιασατε παλι κ εμφανιστηκε, ξεκινησα!!! @taver φιλε ειμαι ακομα στην αρχη, κουραστηκα με τοσες λεπτομερειες για τις βιζες κ τα παλιοχαρτιαα, προχωωωρα

 

[taver]

Κεφάλαιο 10: Πλατεία Durbar (μέρος 1/2)

Έφτασα στη Durbar Square τελικά, το μεγάλο αξιοθέατο της πόλης του Κατμαντού, από τη νοτιοδυτική της πλευρά. Λέμε Square, αλλά μη φανταστείτε μια τετράγωνη πλατεία, μιλάμε για μια ολόκληρη γειτονιά, την οποία διατρέχει μια στριφογυριστή λεωφόρος, ή καλύτερα τρείς διαδοχικές πλατείες. Ειδικά από την πλευρά από την οποία μπήκα, δεν πίστευα ότι βρισκόμουν σε ιστορική πλατεία, το κατάλαβα μόνο από την ύπαρξη εκδοτηρίων εισιτηρίων και ανθρώπων που τα έλεγχαν. Στην πλευρά αυτή, το μένος του σεισμού του 2015 ήταν πλέον καταστρεπτικό, με μια σειρά από ναούς να έχουν απομείνει μόνο ως θεμέλια που τους θυμίζουν, και άλλους να έχουν τόσο μαζική υποστύλωση από την οποία να μη διακρίνονται καν. Το θέαμα είναι αποκαρδιωτικό, αλλά τουλάχιστον δεν είναι επικίνδυνο, καθώς έχουν απομακρύνει ότι μπορούσε να πέσει πάνω σε κάποιο διερχόμενο. Ακόμα κι εδώ, πάντως, τα μηχανάκια και τα καλώδια καλά κρατούν.

Οι εργασίες αναστήλωσης σε κάποια κτήρια έχουν ξεκινήσει, εκεί που υπάρχουν διεθνείς χορηγοί για να τη χρηματοδοτήσουν. Για τα υπόλοιπα, η κυβέρνηση της χώρας έχει δεσμευτεί ότι θα τα ανακατασκευάσει, αλλά χωρίς χρηματοδότηση, δεν υπάρχει και χρονοδιάγραμμα. Δε θα είναι η πρώτη φορά που το κάνουν αυτό οι Νεπαλέζοι: Το 1936, μετά από άλλον ένα πολύ δυνατό σεισμό, αρκετά κτήρια ανακατασκευάστηκαν. Στη βόρεια πλευρά της πλατείας, πάλι, το θέαμα είναι ελαφρώς καλύτερο, καθώς τα κτήρια εκεί δεν έχουν καταρρεύσει.

Έβγαλα το εισιτήριό μου, στη μη ευκαταφρόνητη τιμή των 1000 NPR (σχεδόν €8), και προχώρησα στο εσωτερικό. Durbar σημαίνει παλάτι, και αυτό ήταν και το νόημα της πλατείας. Ήταν ο χώρος για όλες τις επίσημες εκδηλώσεις της πόλης, χώρος για αγάλματα και ναούς, και τα κτήρια χρονολογούνται από το 17ο και το 18ο αιώνα.

Όσο διάβαζα το Lonely Planet, προσπαθώντας να καταλάβω τι βλέπω, πρέπει να μου την έπεσαν και δέκα διαφορετικοί αυτόκλητοι ξεναγοί που θέλουν να πουλήσουν τις υπηρεσίες τους. Και θέλουν και διάλογο, δε λένε κατευθείαν τι θέλουνε. Τον τελευταίο τον κατσάδιασα: «Όσο είσαι τόσο αγενής που με διακόπτεις από το διάβασμα, αποκλείεται».





Αυτό έχει απομείνει από ένα μεγάλο, τρίπατο ναό (Maju Deval) που έστεκε στην πλατεία από το 1690 ως το 2015:





Ο ναός Shiva-Parvati χρειάζεται ιδιαίτερη στήριξη (χρειαζόταν και πριν το σεισμό), αλλά ξεχωρίζει από τα δυο αγάλματα των δυο θεοτήτων που κοιτάζουν στην πλατεία από το παράθυρο του εξώστη. Ο Ναός κτίστηκε στα τέλη του 18ου αιώνα, είναι δηλαδή φρέσκος σε σχέση με τους υπόλοιπους.







Η σύνδεση με το βορειότερο κομμάτι της πλατείας περνάει δίπλα από τον πλευρικό τοίχο του παλατιού, με παράθυρα διακοσμημένα με εξαιρετικά ξυλόγλυπτα, χαλκό και ελεφαντόδοντο, από τα οποία η Βασιλική οικογένεια παρακολουθούσε τις εορταστικές εκδηλώσεις στην πλατεία. Κοιτώντας ψηλά, πάνω από το ταβάνι του παλατιού, βρίσκεται ένας τριώροφος ναός με όνομα Bhagwati.



Και ακριβώς απέναντι από αυτό είναι η μεγάλη καμπάνα της πλατείας, της οποίας ο ήχος διώχνει τα κακά πνεύματα.





Πιο κάτω βρίσκεται μια σειρά από μικρότερους ναούς:









Και ακολουθεί το βόρειο τμήμα της πλατείας, που μάλλον είναι πιο φωτογενές…



Στην πλατεία υπάρχει η στήλη του Βασιλιά Pratap Mala, που παλιότερα είχε το άγαλμά του, να κοιτάζει προς το υπνοδωμάτιό του στο παλάτι απέναντι. Δυστυχώς το άγαλμα έπεσε και κομματιάστηκε στο σεισμό.



Πίσω από τη στήλη, βρίσκεται ο ναός Jagannath, που (λέγεται ότι) έχτισε ο ίδιος βασιλίας:



Και ο ναός Indrapur:





Αλλά και διάφοροι μικρότεροι ναοί. Και πολλοί αρρουραίοι του αέρα/βομβαρδιστικά:













Ο μεγάλος ναός της πλατείας (του θεού Taleju) γλύτωσε το σεισμό, αλλά ούτε πριν ούτε τώρα δεν είναι ανοικτός για το κοινό, καθώς θεωρείται ιερό. Φτιάχτηκε το 1564 από το Mahendra Malla







Στο κέντρο της πλατείας, ένα άγαλμα μαζεύει πολύ κόσμο. Πρόκειται για το Kala (μαύρο) Bhairab, μια μετενσάρκωση του Σίβα στην πιο τρομοκρατική του εκδοχή. Έχει έξι χέρια, φοράει μια μπαντάνα από κρανία και κάθεται πάνω σε ένα πτώμα. Ο θρύλος λέει ότι αν κάποιος πει ψέμα μπροστά του, θα τον βρει ακαριαίος θάνατος (και κάποτε χρησιμοποιήθηκε σε…. δίκες).









Απέναντι, σε ένα παράρτημα του παλατιού, βρίσκεται κι ένα άλλο άγαλμα, το Seto Braihab, της ίδιας θεότητας, που είναι τόσο φοβερό και τρομερό που φυλάσσεται πίσω από ξύλινο κάγκελο:



Αν έχετε απορία πως μοιάζει ο δαίμονας, δείτε απλά το σήμα της Nepal Airlines…

 

[taver]

Κεφάλαιο 11: Πλατεία Durbar (μέρος 2/2)

Η πλατεία συνεχίζεται με διάφορους περιφερειακούς ναούς πιο βόρεια:





















Το ίδιο το παλάτι δεν είναι επισκέψιμο, λόγω ζημιών από το σεισμό. Λειτουργεί όμως ένα μικρό μουσείο στο χώρο, που περιλαμβάνεται στο εισιτήριο της πλατείας, το οποίο αν και αδιάφορο (το σχετικώς πιο ενδιαφέρον έκθεμα είναι τα πορτρέτα των Νεπαλέζων βασιλιάδων που χρησιμοποίησαν το ακίνητο), επιτρέπει ματιές στην εσωτερική του αρχιτεκτονική:







Επιστρέφοντας στη νότια πλευρά της πλατείας, η εικόνα συνεχίζει να θυμίζει βομβαρδισμένο τοπίο ή ταινία καταστροφής:

















Σαν από θαύμα, από το σεισμό γλύτωσε όμως ένα κτήριο, που στεγάζει μια… ζωντανή θεότητα. Ένα μικρό κοριτσάκι επιλέγεται, και μεγαλώνει εκεί μέχρι την έμμηνο ρύση της ως μετενσάρκωση της θεάς Kumari, της αγνότητας. Μεγαλώνει ως θεά, σημαίνει ότι έχει συγκεκριμένο πρόγραμμα και υποχρεώσεις καθημερινά, που δεν περιλαμβάνουν όμως κάποιο σχολείο ή έστω παιχνίδι με φίλες. Το σπίτι της, είναι το κτήριο αυτό, που χαρακτηρίζεται από εξαιρετικά ξυλόγλυπτα. Εννοείται πως η πρόσβαση στα ιδιαίτερα δωμάτιά της δεν επιτρέπεται – μόνο κάποιες ώρες της ημέρας εμφανίζεται σε ένα παράθυρο. Σε αντίθεση με τις υπόλοιπες βουδιστικές παραδόσεις, το πνεύμα της Kumari εγκαταλείπει το κοριτσάκι και μετενσαρκώνεται σε άλλο νεογέννητο, όχι με το θάνατο, αλλά με την έλευση της πρώτης περιόδου της.

Προσέξτε όμως κάτι ξυλόγλυπτα που έχει...















Τα τριγύρω κτήρια, είναι κι αυτά γεμάτα εσωτερικές αυλές, όπως σε όλη την πόλη:

 

[NightcoreKing]

Αυθεντικιλα απο τα παλια ! Βασικα απο τα πολυ παλι ! (Καλημερα)