Θιβέτ Μπουτάν Νεπάλ Εκεί ψηλά στα Ιμαλάια

[Italitsa]

Πόσο απολαμβάνω να ξεκινάω τη μέρα μου με την αφήγησή σου, πόσο!!
Ακόμη ένα φοβερό,"ταβερικό" ταξίδι!!
Να είσαι καλά, να ταξιδεύεις και να μας ταξιδεύεις!!

 

[taver]

Κεφάλαιο 39: Ξενοδοχείο

Η τελευταία στάση της ημέρας ήταν στο ξενοδοχείο μας. Μπορούσαμε να κάνουμε και μια βόλτα στο χωριό, αλλά το ξενοδοχείο μας συνεπήρε, και αράξαμε με θέα στην κοιλάδα. Το Gantey Palace Hotel βρίσκεται στην πλαγιά ακριβώς πάνω από την πόλη του Paro, και είναι ένα παραδοσιακό Μπουτανέζικο κτήριο του 19ου αιώνα. Κατασκευάστηκε ως κατοικία του penlop (κυβερνήτη) του Paro, ενός από τα ισχυρότερα πρόσωπα στη χώρα δηλαδή που έλεγχε όλο το δυτικό Μπουτάν, και αργότερα μετατράπηκε σε ξενοδοχείο.

Τα δωμάτια έχουν καλή θέα, αλλά οι κοινόχρηστοι χώροι έχουν ακόμα καλύτερη. Φυσικά, το εξερευνήσαμε όλο, ώσπου μας πήρε το βράδυ. Λέγαμε να κατέβουμε και μια βόλτα στην πόλη, αλλά σκεφτόμενοι ωριμότερα για το τρεκ της επόμενης μέρας, το αφήσαμε.



















































Το βραδινό μας σερβιρίστηκε στο μπουφέ του ξενοδοχείου.







Το κλου της βραδιάς είναι ότι ένα ζευγάρι Γερμανοί, που έτρωγαν δίπλα μας, αναγνώρισαν το T-shirt από τα Svalbard που φορούσα, και μας έπιασαν κουβέντα για το προηγούμενο εκείνο ταξίδι που είχαμε κάνει πάλι ως η ίδια παρέα….

 

[taver]

Κεφάλαιο 40: Ανάβαση στη Φωλιά του Τίγρη

Η Τετάρτη 11/4/2018 ξημέρωσε, και μαζί της η μέρα της δύσκολης αναρρίχησης σ’ αυτό το ταξίδι.
Το όνομα Taktshang σημαίνει «φωλιά του τίγρη», και αυτό είναι το όνομα που έχει το μοναστήρι Taktshang Goemba, ή Tiger’s Nest. Βρίσκεται σαν καρφωμένο στο μέσο ενός απόκρημνου κατακόρυφου βράχου, εκεί που κάποτε υπήρχε μια σπηλιά. Είναι το πιο διάσημο από τα μοναστήρια του Μπουτάν, το πιο φωτογραφισμένο του αξιοθέατο, και μια από τις πρώτες φωτογραφίες από το Μπουτάν που θα δει κανείς σε ένα ταξιδιωτικό οδηγό. ΔΕΝ είναι μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς, γιατί κάτι τέτοιο δεν το θέλουν οι Μπουτανέζοι: Θα αύξανε αφόρητα τον τουρισμό.

Η παράδοση λέει ότι το μοναστήρι κρέμεται από το βράχο στηριζόμενο σε τρίχες από τα μαλλιά της khandroma, ενός ουράνιου όντος. Το σημείο ήταν ιερό από πολύ παλιά. Ο Guru Rinpoche πιστεύεται πως έφτασε εκεί πετώντας πάνω στην πλάτη μιας ιπτάμενης τίγρης, για να υποτάξει τον τοπικό δαίμονα Singey Samdrup, και στη συνέχεια διαλογίστηκε στη σπηλιά εκεί για τρείς μήνες. Η σπηλιά, που λέγεται Dubkhang ή Pelphu, μετατράπηκε σε ναό το 1692 από τον penlop του Parο, και έκτοτε συνεχώς ο ναός μεγάλωνε. Το 1951 ένα μέρος του κάηκε σε πυρκαγιά, αλλά επιδιορθώθηκε γρήγορα. Το 1998, όμως, μια νέα πυρκαγιά, η οποία λέγεται πως ήταν εμπρησμός για να καλύψει μια κλοπή, δεν άφησε τίποτα όρθιο. Με τεράστιο κόστος, η αποκατάσταση ολοκληρώθηκε το 2005, οπότε αυτό που βλέπει ο επισκέπτης σήμερα δεν είναι ιδιαίτερα παλιό.

Η αναρρίχηση ξεκινά από το πάρκινγκ των οχημάτων, στα 2600 μέτρα υψόμετρο. Εκεί, μπορεί κανείς να πάρει ένα walking stick (χρειάστηκα ένα), ή να ανέβει σε γαϊδουράκι (αν το έχει κανονίσει από πριν) και να κάνει έτσι ένα μέρος της διαδρομής (ως την καφετέρια). Μπορεί να πάρει και σουβενιράκια αν θέλει, αλλά μάλλον κανείς δε θέλει περιττό βάρος όσο κάνει ανάβαση. Εμείς φτάσαμε νωρίς, για να προλάβουμε τα πλήθη, και οι πάγκοι ακόμα στήνονταν.













Το μυστικό για την αποτελεσματική ανάβαση, είναι να πηγαίνεις αργά (αργότερα από όσο νιώθεις να μπορείς), με σταθερά βήματα, και να μη σταματάς. Αυτό έκανα κι εγώ, αλλά μάλλον οι δικοί μου αργοί ρυθμοί παραήτανε αργοί. Κάποια στιγμή, ο @kalspiros και ο Α. ξεκίνησαν να ανεβαίνουν πιο γρήγορα, δώσαμε ραντεβού πιο πάνω, κι εγώ έμεινα με τον Kunley μόνο όσο αυτοί προχώρησαν.















Στα μισά της διαδρομής (και λίγο μετά) συναντήσαμε τους άλλους, αραχτούς στην καφετέρια (περισσότερο τσαγερί τη λες), αραχτούς να κοιτάνε το μοναστήρι. Μέχρι εδώ, στα 2940 μέτρα υψόμετρο, ήταν το κομμάτι που είχα βάλει στόχο να καταφέρω να κάνω.











Οι άλλοι ξεκίνησαν για να συνεχίσουν την ανάβαση, και μετά από λίγο ακολουθήσαμε κι εγώ με τον Kunley. Η ανηφόρα συνεχίστηκε για κάπου 40-50 λεπτά ακόμη, ώσπου φτάσαμε σε ένα σημείο όπου βλέπαμε το μοναστήρι από πιο ψηλά, κάπου στα 3200 μέτρα (το μοναστήρι είναι στα 3140). Είχα ήδη καταφέρει πολύ περισσότερη ανάβαση από όση περίμενα αρχικά.

 

[taver]

Κεφάλαιο 41: Κάθοδος

Από κει και πέρα, παρότι σε ευθεία γραμμή το μοναστήρι είναι 100 μέτρα και κάτι μακριά, είναι στην απέναντι άκρη μιας χαράδρας, και για να το φτάσει κανείς πρέπει να κατέβει κάπου 450 σκαλοπάτια και να ανέβει άλλα 350. Και το ανάποδο στην επιστροφή. Δεν είχα τις δυνάμεις να το κάνω, οπότε έμεινα εκεί, όσο ο Kunley συνέχισε για να συναντήσει τους άλλους στο μοναστήρι. Απόλαυσα τη θέα, και σιγά σιγά ξεκίνησα το δρόμο της επιστροφής στην Καφετέρια.































Έφτασα και πάλι στην καφετέρια. Ξεκουράστηκα, ρουφώντας ένα τσάι με θέα.







Η παρατήρηση δυο κατοικίδιων να κάνουν παρέα, έδωσε ευκαιρία να πιάσω κουβέντα με το διπλανό μου. Ήταν Ινδικής καταγωγής Αμερικανός, που κάνει το post-doc του στη μηχανολογία στο Cornell. Έχοντας και Ινδικό διαβατήριο, δε χρειάζεται βίζα για το Μπουτάν, και ήρθε εδώ χωρίς τους περιορισμούς που έχουμε οι υπόλοιποι. Νοίκιασε αυτοκίνητο και γυρνάει μόνος του τη χώρα, και μολονότι έχει ταξιδέψει αρκετά στον κόσμο, δηλώνει εντυπωσιασμένος από το Μπουτάν και την ευρύτερη περιοχή των ανατολικών Ιμαλαΐων.



Σιγά σιγά κατέφθασαν και οι υπόλοιποι, χωρίς να είναι ιδιαίτερα ενθουσιασμένοι από το μοναστήρι – «τα άλλα που πήγαμε ήταν καλύτερα, αν εξαιρέσεις τη θέα και την τοποθεσία». Δεν ξέρω αν το λέγανε για να μην αισθάνομαι άσχημα, αλλά μάλλον έτσι πρέπει να είναι, κρίνοντας από αυτά που διαβάζω.

Φάγαμε φαγητό (vegetarian) στην καφετέρια, και με γεμάτο πλέον στομάχι και με τα σύννεφα στον ουρανό να έχουν αρχίσει να σκουραίνουν, ξεκινήσαμε την κατάβασή μας. Τελικά τη γλυτώσαμε με μια ανεπαίσθητη ψιχάλα μόνο.







Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, πτώματα από την κούραση, αλλά γεμάτοι εικόνες.

 

[Sassenach77]

https://flic.kr/p/28ZmwPA
Το Μπουρανι του Μπουταν

Τους συμπάθησα τους Μπουτανεζους

 

[taver]

Κεφάλαιο 42: Paro

Μπορούσαμε να φάμε και πάλι στο μπουφέ του ξενοδοχείου και να μην το κουνήσουμε, αλλά ζητήσαμε από τον Kunley να πάμε σε ένα κανονικό εστιατόριο με μενού, και συμφώνησε. Ξεκουραστήκαμε λίγο, και με τον Α. πήραμε ένα ταξί για το κέντρο (ο @kalspiros δεν άντεχε και θα μας έβρισκε κατευθείαν στο φαγητό).

Ξεκινήσαμε από την κεντρική πλατεία του Paro, όπου βρίσκεται ο ναός Chhoeten Lhakhang που μοιάζει με μικρό πύργο. Δεν είναι επισκέψιμος εσωτερικά, καθώς γίνονται εργασίες συντήρησης.



















Και συνεχίσαμε στα στενά του Paro, ψάχνοντας να βρούμε παράλληλα και κάποια καφετέρια, καθώς τα επίπεδα καφεΐνης είχαν πέσει ανησυχητικά.




































H αγορά του Paro λειτουργεί κανονικά το Σαββατοκύριακο, όπως αυτή στο Thimphu, αλλά και σήμερα Τετάρτη έχει μαζευτεί κόσμος απ’ έξω και πουλάει πράγματα.







Και ναι, δεν παίζουν μόνο τοξοβολία, έχουν και γηπεδάκι για μπασκετάκι.







Το ραντεβού με τον Kunley και τον @kalspiros είναι σε μια πλατεία, όπου υπάρχουν στημένα και κάποια όργανα γυμναστικής.



Το δείπνο ήταν καλό. Για πρώτη φορά στο ταξίδι, ο Kunley εμφανίστηκε με κανονικά ρούχα, κι αυτός κι ο οδηγός μας κάθισαν μαζί μας στο τραπέζι. Είχαμε καλή συζήτηση, και τη συνοδέψαμε και κατάλληλα.









Οι δυο μπύρες είναι ίδιες. Απλά το χρώμα από τα δυο μπουκάλια της Kingfisher διαφέρει…

 

[taver]

Κεφάλαιο 43: Επιστροφή στο Kathmandu.

Πέμπτη 12/04/2018, και όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν. Σήμερα είναι η μέρα της επιστροφής μας στο Κατμαντού. Η πτήση μας, KB204, θα εκτελεστεί και πάλι με το ίδιο Α319 της DrukAir (A5-RGG), και είναι λίγο πιο αργά, στις 11:50. Τα 15 λεπτά διαφοράς ώρας με το Νεπάλ θα λειτουργήσουν σε όφελός μας, και θα φτάσουμε στο Κατμαντού στις 12:35 τοπική.

Ώρα 9 ξεκινήσαμε από το ξενοδοχείο, και ώρα 9:20 είχαμε ήδη βρεθεί στο check-in. Χωριστήκαμε σε τρεις γκισέδες, και πήραμε τελικά τρείς θέσεις σε δεξιά παράθυρα. Εγώ είχα το 06F.





Μπορεί η Turkish Airlines να μην πετάει στο Paro, μπορεί όμως και σπονσοράρει τα ποτήρια στο καφέ του αεροδρομίου, όπου καταναλώσαμε τα τελευταία μπουτανέζικα μετρητά που μας είχαν μείνει…



Η αναχώρηση έγινε από το διάδρομο 15, στην ίδια κατεύθυνση δηλαδή στην οποία προσγειωθήκαμε (στη συνέχειά της, αν προτιμάτε), 10 λεπτά νωρίτερα από την προγραμματισμένη ώρα αναχώρησης.

Για μια ακόμα φορά, τα βουνά καλύπτονταν από σύννεφα, αλλά κάτι είδαμε.















Αργήσαμε όμως αρκετά να φτάσουμε και να προσγειωθούμε στο Κατμαντού, κάπου 40’ αργότερα φτάσαμε.





Όταν προσγειωθήκαμε, οι διπλανοί μου στο διάδρομο και στη μέση καθόντουσαν στη θέση τους και δε σηκώνονταν. Οι επιβάτες από το μισό αεροπλάνο περίπου είχαν ήδη κατέβει, όταν μου έκοψε: Οι διπλανοί μου δε θα κατέβαιναν, η πτήση συνέχιζε για Δελχί, κι αυτοί συνέχιζαν μαζί της. Ευτυχώς πρόλαβα το λεωφορειάκι πριν φύγει με τους υπόλοιπους αφικνούμενους επιβάτες…

Αυτή τη φορά είχαμε βίζες ήδη οπότε περάσαμε τα σύνορα γρήγορα – μόνο φόρμες εισόδου – εξόδου συμπληρώσαμε, όπως κάθε φορά. Μπήκαμε στο Νεπάλ, στο γνώριμο ήδη χώρο του αεροδρομίου, παρέλαβε ο @kalspiros τη βαλίτσα του, και πήραμε ένα ταξί για να μας πάει και πάλι στο ξενοδοχείο.

 

[Δημήτρης X.]

Καθώς βλέπω τα μοναστήρια εξωτερικά και εσωτερικά καθώς και κάποιες τοποθεσίες που βρίσκονται μπορώ να πω ότι διακρίνω πολλές ομοιότητες με το Άγιο Όρος.

 

[taver]

Καθώς βλέπω τα μοναστήρια εξωτερικά και εσωτερικά καθώς και κάποιες τοποθεσίες που βρίσκονται μπορώ να πω ότι διακρίνω πολλές ομοιότητες με το Άγιο Όρος.

Δεν έχω πάει στο Άγιο Όρος, οπότε δε μπορώ να συμφωνήσω ή να διαφωνήσω. Πάντως εσωτερικά μοναστηριών δεν έχετε δει, δεν έχω φωτογραφίες από μέσα καθώς απαγορευόταν αυστηρά.

 

[taver]

Κεφάλαιο 44: Patan (βόρεια)

Πήραμε τα τρία μας μονόκλινα που είχαμε κλείσει πάρα πολύ φτηνά, αφήσαμε τα πράγματα, και πήραμε και πάλι ένα ταξί. Το υπόλοιπο της ημέρας, θα το αφιερώσουμε στο Patan, τη δεύτερη από τις τρείς πρωτεύουσες των Malla στην κοιλάδα του Κατμαντού.

Με την επέκταση του Κατμαντού τα τελευταία χρόνια, το Patan των 200.000 κατοίκων σήμερα δεν είναι παρά ένα προάστειο της μεγαλούπολης. Το αρχαίο, Σανσκριτικό όνομα της πόλης ήταν Latipur. Στο σεισμό του 2015 ως πόλη τα κατάφερε καλύτερα από το Κατμαντού και το Bhaktapur, με συγκριτικά λιγότερα θύματα, αλλά δεν ισχύει το ίδιο και για τους ναούς στην πλατεία του παλατιού (Durbar), αρκετοί από τους οποίους δεν άντεξαν.
Ζητήσαμε από το ταξί να μας αφήσει στη Patan Dhoka, την πύλη εισόδου της πόλης. Δεν είναι αρχαία – οι ζωγραφιές μάλιστα είναι φετινές.





Όμως νηστικό αρκούδι δε χορεύει και νηστικός ταξιδιώτης δεν προχωρά, γι’ αυτό κάναμε μια στάση για μάσα σε ένα εστιατόριο εκεί κοντά, το Dhokaima, η είσοδος του οποίου είναι μέσα από ένα βιβλιοπωλείο.





Και για να ξεμπροστιάσω τον @kalspiros, πάλι δυτικό φαγητό πήρε:



Μετά το φαγητό, ξεκινήσαμε ένα τουρ του Lonely planet που θα μας έβγαζε στην πλατεία Durbar (Παλατιού). Οι πρώτες εικόνες είναι πλέον συνήθεις. Περάσαμε από ένα shrine για το Ganesh.









Συνεχίσαμε στην πλατεία Sulima, ένα χώρο ανάμεσα σε ετοιμόρροπα τούβλινα κτήρια, με ένα ναό στο Shiva στο κέντρο του (του 17ου αιώνα).







Ακολούθησε o τριώροφος ναός Chandeswari toy 1663



Και η δεξαμενή Pim Bahal, όπου μια γεφυρούλα οδηγεί σε ένα χώρο αναψυχής στο κέντρο της.









Συνεχίσαμε τη βόλτα:

 

[taver]

Κεφάλαιο 45: Patan (συνέχεια)

Ακολουθώντας ένα στενάκι, βρεθήκαμε στην πλατεία Nyakhuchowk Bahal, πρακτικά μια αυλή ανάμεσα σε διάφορα κτήρια.









Ακολουθώντας ένα στενάκι, βρεθήκαμε σε μια επόμενη ανάλογη πλατεία, τη Naga Bahal. Εδώ, σε περίοπτη θέση βρίσκεται το ινδουιστικό άγαλμα ενός ταύρου, πειριστοιχιζόμενο από βουδιστικούς τροχούς προσευχής, αλλά και ένα βαθύ hiti (βρύση).



















Ακολουθεί άλλη μια πλατεία, η Ilanani. Από δω, ένα στενάκι οδηγεί απευθείας στον επόμενο σταθμό:









Ο χρυσός ναός (Kwa Bahal) γλύτωσε ανέγγιχτος από το σεισμό. Είναι Βουδιστικό μοναστήρι, και λέγεται πως ιδρύθηκε το 12ο αιώνα. Στη σημερινή του μορφή είναι από το 1409. Είναι ίσως ο ομορφότερος από τους ναούς στο Patan (και όχι μόνο για την οικογένεια Πατούλη). Στο κέντρο του βρίσκεται μια αυλή, η οποία περιστοιχίζεται από αγάλματα και μπρούτζινα ή επίχρυσα τεχνήματα.



































Ακολουθεί πιο δίπλα ένας μικρός ναός του Ganesh (Ινδουιστικός)



Και ο ναός Uma Maheshwar (προσοχή, υπάρχουν δυο ναοί με το ίδιο όνομα σε μικρή απόσταση):



Και ένας πέτρινος ναός του Gauri Shankar, σε Ινδικό στυλ shikhara.





Λοξοδρομήσαμε λίγο προς την πλατεία Durbar, επειδή κάποια αξιοθέατα εκεί ίσως έκλειναν στις 17:00 και θέλαμε να τα προλάβουμε.

 

[Yorgos]

Και ναι, δεν παίζουν μόνο τοξοβολία, έχουν και γηπεδάκι για μπασκετάκι.

Εντάξει, τώρα τους συμπάθησα κι εγώ.