psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.648
- Likes
- 51.316
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Του Мостар το γεφύρι, οι καταρράκτες & άλλες ομορφιές
Μπορεί να το είχα πάρει λίγο διστακτικά, όσο όμως πλησίαζαν οι ώρες ανυπομονούσα για την εκδρομή της ημέρας, ειδικά όσο κοιτούσα τα τοπία και τα μέρη που επρόκειτο να επισκεφτούμε.
Το ραντεβού ήταν για λίγο πριν τις οκτώ έξω από το πρακτορείο, μ’ εμένα να φτάνω 20 λεπτά νωρίτερα έχοντας τσακίσει πρώτα και δύο ωραιότατα τυρένια μπουρέκ. Αφού τσεκάραμε τα ονόματα μας, ενημερωθήκαμε πως μπορούσαμε να πληρώσουμε προαιρετικά 30 μάρκα Βοσνίας επιπλέον για να έχουμε εκ των προτέρων τα εισιτήρια των αξιοθέατων (θα αναφέρω αναλυτικά) και να μη καθυστερήσουμε στις εισόδους, κάτι που κάναμε δίχως σκέψη. Έτσι, αφού γνωρίσαμε την ξεναγό μας (καθηγήτρια Αγγλικών σε σχολείο της πόλης), φορτωθήκαμε στο ωραίο Mini bus πιάνοντας δυο άνετες θέσεις με τον Κώστα ώστε να μπορούμε να μιλάμε, αντικρύζοντας λίγο μετά τις πρώτες ωραίες εικόνες της επαρχίας της Βοσνίας:
Από την πρώτη στιγμή καταλάβαμε πως η ξεναγός ήθελε να μιλήσει, δείχνοντας ιδιαίτερη εξωστρέφεια αλλά και θέληση να μας εξιστορήσει τα τεκταινόμενα στη χώρα της, και για το σκληρό παρελθόν του πολέμου, για τη Γιουγκοσλαβία, αλλά κυρίως για τη σημερινή περίεργη κατάσταση.
Μετά από κάποια χιλιόμετρα πορείας βγήκαμε από τον αυτοκινητόδρομο (κατασκευασμένο επί Γιουγκοσλαβίας), προχωρώντας από τον επαρχιακό δρόμο, στο σημείο που αρχίζει ουσιαστικά η Ερζεγοβίνη. Η πρώτη στάση δεν άργησε να γίνει κι αφορούσε την κωμόπολη του «Konjic», με το χαρακτηριστικό γεφύρι στο κέντρο του πάνω από τον ποταμό Neretva να ξεχωρίζει , μιας και η πόλη εκτείνεται και στις δύο όχθες του.
Το Konjic αποτελεί έναν από τους παλαιότερους οικισμούς στη χώρα και πήρε τη σημερινή του δομή στα τέλη του 14ου αιώνα:
Ο χρόνος που είχαμε ήταν γύρω στο μισάωρο, δίνοντας μας την ευκαιρία για ένα εσπρεσάκι, μερικές βόλτες στη γέφυρα και στα πέριξ αλλά κι ένα πολύ ωραίο κέρασμα με αλμυρό κρουασάν και παγωμένα φρέσκα φρούτα για τα οποία φρόντισε η ξεναγός, μέχρι να συνεχίσουμε την πορεία μας πλάι στο νερό του ποταμού και τις κατάφυτες πλαγιές:
Επόμενη (αχρείαστα μεγάλη) στάση σε μια ταβέρνα, όπου μπορούσε και να πάει κανείς τουαλέτα. Ευτυχώς να λέμε τελικά γιατί έναν από την ομάδα τον πήγε λίγο βερνίκι με τα φρούτα που έφαγε, οπότε πάλι καλά.
Ανάμεσα σε όμορφες εικόνες επαρχίας με τα χωριά να ξεχωρίζουν αναλόγως της θρησκείας τους όπως μας εξήγησε η ξεναγός, τύπου «όπου δείτε τζαμί είναι βοσνιακό, όπου ορθόδοξο ναό σερβικό και πάει λέγοντας», πλησιάζαμε στο μεγάλο αξιοθέατο της μέρας, από έναν δρόμο με αρκετές Κροατικές σημαίες. Η πρώτη εικόνα που θα σας δείξω δεν έχει κάτι όμορφο, αφορά όμως το κτήριο που δρούσαν οι ελεύθεροι σκοπευτές κατά τη διάρκεια του πολέμου:
Η κίνηση στο Μόσταρ ήταν αρκετά αυξημένη όπως είναι λογικό, οπότε μας πήρε λίγο χρόνο για να φτάσουμε στο κέντρο του και να αποβιβαστούμε, δίνοντας ραντεβού στο σημείο δύο ώρες αργότερα. Αποφασίσαμε ν’ ακολουθήσουμε το γκρουπ στην αρχή στα όμορφα πλην όμως υπερβολικά τουριστικά στενάκια, μπαίνοντας και στο τζαμί «Mehmed Pasha» όπου γεμίσαμε και πάλι τα μπουκαλάκια μας καθώς η μέρα ήταν ήδη αρκετά ζεστή:
(Σε κάθε τζαμί της χώρας βρίσκει κανείς πηγές με δροσερό τρεχούμενο νερό όπου όλοι κατά κανόνα γεμίζουν τα παγούρια τους. Έχετε το υπόψιν σας και μη χαλάτε χρήματα σε εμφιαλωμένα).
Με προσοχή και συζητώντας με μια οικογένεια Λαρισαίων που γνώρισε επιτόπου ο Κώστας συνεχίσαμε να κατεβαίνουμε, μέχρι να βρεθούμε αντιμέτωποι με το σύμβολο της πόλης κι ένα απ’ αυτά ολόκληρης της χώρας:
Λέω προσοχή γιατί το πλακόστρωτο υπό συνθήκες γίνεται ιδιαίτερα γλιστερό, αν και όσο πλησιάζαμε τη γέφυρα «Stari Most» τόσο μεγάλωνε η όρεξη μου για πήγαινε – έλα και φωτογραφίες απ’ όλες τις πιθανές γωνίες:
Όπως είναι λογικό αυτό ήταν και το σημείο που συναντήσαμε τον περισσότερο, ασφυκτικά πολύ κάποιες στιγμές κόσμο, που εκτός από τη βόλτα βρισκόταν και καθισμένος στα εξίσου πολλά καφέ/εστιατόρια που μπορεί να βρει κανείς στο σημείο:
Ακολουθώντας τα σκαλιά στο αριστερό μας χέρι βρεθήκαμε ακριβώς εκεί που είχαμε κατά νου, ακριβώς κάτω από τη γέφυρα σ’ ένα σημείο που έκανε καλύτερες τις λήψεις μας:
Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή και δε θέλω να κουράσω. Το θαύμα της μηχανικής του 16ου αιώνα που ένωνε πέρα από τις δύο όχθες του Νερέτβα και τους δύο πολιτισμούς, τις δύο θρησκείες, την ανατολή και τη δύση σ’ έναν έντονο συμβολισμό, καταστράφηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου όπως και όλη η χώρα με τις ψυχές που ζούσαν σ’ αυτή να δηλητηριάζονται ίσως ανεπανόρθωτα.
Σήμερα βλέπουμε το πιστό αντίγραφο που έγινε μέσω ανακατασκευής, μνημείο πλέον πολιτιστικής κληρονομιάς και της Unesco, που μια μέρα σαν αυτή έβρισκε καταφύγιο πολύς κόσμος στα δροσερά νερά του, πέρα απ’ τους επαγγελματίες βουτηχτές που πέφτανε απ’ τη γέφυρα κατόπιν οικονομικής συμφωνίας:
Εμείς πάλι προτιμήσαμε βάσει της ιδέας του Κώστα να βουτήξουμε σε άλλα νερά, αυτά με γεύση κριθάρι της τοπικής ζυθοποιίας σ’ ένα σημείο με καταπληκτική θέα και πολύ μικρό κόστος μπύρας, περί τα 3€. Εγώ δεν ήθελα, επέμενε αφού και με παρέσυρε…
Λίγο πριν συμπληρωθεί η ώρα που θα επιστρέφαμε στο λεωφορείο θέλησα να κάνω τη διαδρομή έως και τη γέφυρα «Lučki most» μιας και εκεί είναι το καλύτερο αναμφίβολα σημείο θέασης της Stari Most, κάτι που ελπίζω η φωτογραφία να αποδεικνύει:
Και σ’ αυτή την πόλη πάντως δε προσπάθησαν να κρύψουν το σκληρό παρελθόν, με τις τρύπες από τις σφαίρες να παραμένουν σε κάποια κτήρια ίσως υπενθυμίζοντας το, αλλά και τις συγκρίσεις να είναι αναπόφευκτες:
Το παράδοξο της υπόθεσης σε μια στάση που έκανα για να ψωνίσω σουβενίρ, είναι πως μου ζήτησε ευρώ μιας και δεν είχε ρέστα από χαρτονόμισμα μάρκων Βοσνίας που έδωσα, οπότε να ξέρετε πως σ’ αυτά τα μέρη δε θα συναντήσετε πρόβλημα με συνάλλαγμα.
Εντύπωση μου έκανε για άλλη μια φορά και το νεκροταφείο, δίχως περίφραξη και καταμεσής της πόλης που πρόλαβα οριακά να φωτογραφίσω μιας και ο οδηγός ήταν ήδη στη θέση του:
Μισή ώρα περίπου κράτησε η καινούρια διαδρομή που κατέληξε σ’ ένα ακόμη πολύ ωραίο αξιοθέατο που περιμέναμε πως και πως. Αφού μοιραστήκαμε ένα σάντουιτς με ντομάτα και τυρί (προβλεπόμενο στην εκδρομή και αυτό), περάσαμε την είσοδο που είχαμε προπληρώσει από το πρωί, αφήσαμε το τρενάκι κατά μέρος κατηφορίζοντας από τα πλαϊνά σκαλιά μέχρι που βρεθήκαμε απέναντι απ’ αυτό το αριστούργημα της φύσης:
Τι ωραίο μέρος βλέπανε και πάλι τα μάτια μας, ακόμα ένα σ’ αυτήν εδώ τη χώρα:
Φτάσαμε ως το εστιατόριο προκειμένου να πιούμε άλλη μια μπυρίτσα που χρειαζότανε λόγω μεσημεριού, βρίζοντας παράλληλα την τύχη μας –ή την απερισκεψία μας αν θέλετε- που δε πήραμε μαγιό στην εκδρομή για να ρίξουμε ένα αξιοπρεπέστατο βουτίδι στα δροσερά νερά, μιας και το μέρος αλλά και η υπερβολική πλέον ζέστη το επέβαλλε:
Ο καταρράκτης «Kravica» όπου βρισκόμασταν με την 120 μέτρων λεκάνη του που τον καθιστά ιδανικό για μπάνιο, αποτελεί πόλο έλξης όλο το χρόνο, πόσο μάλλον τους καλοκαιρινούς μήνες, με τον κόσμο ν’ απολαμβάνει το κολύμπι του εκεί αλλά και στα παραδιπλανά ανοίγματα ίσως λίγο πιο ήσυχα, κάτι που διαπίστωσα βολτάροντας προκειμένου να φωτογραφίσω, αφού μάζεψα αρκετή δροσιά πρώτα όσο πλησίαζα τα νερά:
Μας χάλασε λίγο που φύγαμε σύντομα, μετά σχεδόν από μια ώρα παραμονής καθώς θέλαμε περισσότερη, ωστόσο είχαμε να δούμε κι άλλα ενδιαφέροντα ακόμη στην εκδρομή…
Μπορεί να το είχα πάρει λίγο διστακτικά, όσο όμως πλησίαζαν οι ώρες ανυπομονούσα για την εκδρομή της ημέρας, ειδικά όσο κοιτούσα τα τοπία και τα μέρη που επρόκειτο να επισκεφτούμε.
Το ραντεβού ήταν για λίγο πριν τις οκτώ έξω από το πρακτορείο, μ’ εμένα να φτάνω 20 λεπτά νωρίτερα έχοντας τσακίσει πρώτα και δύο ωραιότατα τυρένια μπουρέκ. Αφού τσεκάραμε τα ονόματα μας, ενημερωθήκαμε πως μπορούσαμε να πληρώσουμε προαιρετικά 30 μάρκα Βοσνίας επιπλέον για να έχουμε εκ των προτέρων τα εισιτήρια των αξιοθέατων (θα αναφέρω αναλυτικά) και να μη καθυστερήσουμε στις εισόδους, κάτι που κάναμε δίχως σκέψη. Έτσι, αφού γνωρίσαμε την ξεναγό μας (καθηγήτρια Αγγλικών σε σχολείο της πόλης), φορτωθήκαμε στο ωραίο Mini bus πιάνοντας δυο άνετες θέσεις με τον Κώστα ώστε να μπορούμε να μιλάμε, αντικρύζοντας λίγο μετά τις πρώτες ωραίες εικόνες της επαρχίας της Βοσνίας:
Από την πρώτη στιγμή καταλάβαμε πως η ξεναγός ήθελε να μιλήσει, δείχνοντας ιδιαίτερη εξωστρέφεια αλλά και θέληση να μας εξιστορήσει τα τεκταινόμενα στη χώρα της, και για το σκληρό παρελθόν του πολέμου, για τη Γιουγκοσλαβία, αλλά κυρίως για τη σημερινή περίεργη κατάσταση.
Μετά από κάποια χιλιόμετρα πορείας βγήκαμε από τον αυτοκινητόδρομο (κατασκευασμένο επί Γιουγκοσλαβίας), προχωρώντας από τον επαρχιακό δρόμο, στο σημείο που αρχίζει ουσιαστικά η Ερζεγοβίνη. Η πρώτη στάση δεν άργησε να γίνει κι αφορούσε την κωμόπολη του «Konjic», με το χαρακτηριστικό γεφύρι στο κέντρο του πάνω από τον ποταμό Neretva να ξεχωρίζει , μιας και η πόλη εκτείνεται και στις δύο όχθες του.
Το Konjic αποτελεί έναν από τους παλαιότερους οικισμούς στη χώρα και πήρε τη σημερινή του δομή στα τέλη του 14ου αιώνα:
Ο χρόνος που είχαμε ήταν γύρω στο μισάωρο, δίνοντας μας την ευκαιρία για ένα εσπρεσάκι, μερικές βόλτες στη γέφυρα και στα πέριξ αλλά κι ένα πολύ ωραίο κέρασμα με αλμυρό κρουασάν και παγωμένα φρέσκα φρούτα για τα οποία φρόντισε η ξεναγός, μέχρι να συνεχίσουμε την πορεία μας πλάι στο νερό του ποταμού και τις κατάφυτες πλαγιές:
Επόμενη (αχρείαστα μεγάλη) στάση σε μια ταβέρνα, όπου μπορούσε και να πάει κανείς τουαλέτα. Ευτυχώς να λέμε τελικά γιατί έναν από την ομάδα τον πήγε λίγο βερνίκι με τα φρούτα που έφαγε, οπότε πάλι καλά.
- Πάτε μέσα να δείτε τα κατσίκια που γυρίζουν και ψήνονται, θα σας αρέσει πολύ!
- Από την Ελλάδα είμαστε ψυχούλα μου, όχι από την Φινλανδία, βλέπουμε κατσίκια & κοντοσούβλια να γυρίζουν μέχρι και στον ύπνο μας…
Ανάμεσα σε όμορφες εικόνες επαρχίας με τα χωριά να ξεχωρίζουν αναλόγως της θρησκείας τους όπως μας εξήγησε η ξεναγός, τύπου «όπου δείτε τζαμί είναι βοσνιακό, όπου ορθόδοξο ναό σερβικό και πάει λέγοντας», πλησιάζαμε στο μεγάλο αξιοθέατο της μέρας, από έναν δρόμο με αρκετές Κροατικές σημαίες. Η πρώτη εικόνα που θα σας δείξω δεν έχει κάτι όμορφο, αφορά όμως το κτήριο που δρούσαν οι ελεύθεροι σκοπευτές κατά τη διάρκεια του πολέμου:
Η κίνηση στο Μόσταρ ήταν αρκετά αυξημένη όπως είναι λογικό, οπότε μας πήρε λίγο χρόνο για να φτάσουμε στο κέντρο του και να αποβιβαστούμε, δίνοντας ραντεβού στο σημείο δύο ώρες αργότερα. Αποφασίσαμε ν’ ακολουθήσουμε το γκρουπ στην αρχή στα όμορφα πλην όμως υπερβολικά τουριστικά στενάκια, μπαίνοντας και στο τζαμί «Mehmed Pasha» όπου γεμίσαμε και πάλι τα μπουκαλάκια μας καθώς η μέρα ήταν ήδη αρκετά ζεστή:
(Σε κάθε τζαμί της χώρας βρίσκει κανείς πηγές με δροσερό τρεχούμενο νερό όπου όλοι κατά κανόνα γεμίζουν τα παγούρια τους. Έχετε το υπόψιν σας και μη χαλάτε χρήματα σε εμφιαλωμένα).
Με προσοχή και συζητώντας με μια οικογένεια Λαρισαίων που γνώρισε επιτόπου ο Κώστας συνεχίσαμε να κατεβαίνουμε, μέχρι να βρεθούμε αντιμέτωποι με το σύμβολο της πόλης κι ένα απ’ αυτά ολόκληρης της χώρας:
Λέω προσοχή γιατί το πλακόστρωτο υπό συνθήκες γίνεται ιδιαίτερα γλιστερό, αν και όσο πλησιάζαμε τη γέφυρα «Stari Most» τόσο μεγάλωνε η όρεξη μου για πήγαινε – έλα και φωτογραφίες απ’ όλες τις πιθανές γωνίες:
Όπως είναι λογικό αυτό ήταν και το σημείο που συναντήσαμε τον περισσότερο, ασφυκτικά πολύ κάποιες στιγμές κόσμο, που εκτός από τη βόλτα βρισκόταν και καθισμένος στα εξίσου πολλά καφέ/εστιατόρια που μπορεί να βρει κανείς στο σημείο:
Ακολουθώντας τα σκαλιά στο αριστερό μας χέρι βρεθήκαμε ακριβώς εκεί που είχαμε κατά νου, ακριβώς κάτω από τη γέφυρα σ’ ένα σημείο που έκανε καλύτερες τις λήψεις μας:
Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή και δε θέλω να κουράσω. Το θαύμα της μηχανικής του 16ου αιώνα που ένωνε πέρα από τις δύο όχθες του Νερέτβα και τους δύο πολιτισμούς, τις δύο θρησκείες, την ανατολή και τη δύση σ’ έναν έντονο συμβολισμό, καταστράφηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου όπως και όλη η χώρα με τις ψυχές που ζούσαν σ’ αυτή να δηλητηριάζονται ίσως ανεπανόρθωτα.
Σήμερα βλέπουμε το πιστό αντίγραφο που έγινε μέσω ανακατασκευής, μνημείο πλέον πολιτιστικής κληρονομιάς και της Unesco, που μια μέρα σαν αυτή έβρισκε καταφύγιο πολύς κόσμος στα δροσερά νερά του, πέρα απ’ τους επαγγελματίες βουτηχτές που πέφτανε απ’ τη γέφυρα κατόπιν οικονομικής συμφωνίας:
Εμείς πάλι προτιμήσαμε βάσει της ιδέας του Κώστα να βουτήξουμε σε άλλα νερά, αυτά με γεύση κριθάρι της τοπικής ζυθοποιίας σ’ ένα σημείο με καταπληκτική θέα και πολύ μικρό κόστος μπύρας, περί τα 3€. Εγώ δεν ήθελα, επέμενε αφού και με παρέσυρε…
Λίγο πριν συμπληρωθεί η ώρα που θα επιστρέφαμε στο λεωφορείο θέλησα να κάνω τη διαδρομή έως και τη γέφυρα «Lučki most» μιας και εκεί είναι το καλύτερο αναμφίβολα σημείο θέασης της Stari Most, κάτι που ελπίζω η φωτογραφία να αποδεικνύει:
Και σ’ αυτή την πόλη πάντως δε προσπάθησαν να κρύψουν το σκληρό παρελθόν, με τις τρύπες από τις σφαίρες να παραμένουν σε κάποια κτήρια ίσως υπενθυμίζοντας το, αλλά και τις συγκρίσεις να είναι αναπόφευκτες:
Το παράδοξο της υπόθεσης σε μια στάση που έκανα για να ψωνίσω σουβενίρ, είναι πως μου ζήτησε ευρώ μιας και δεν είχε ρέστα από χαρτονόμισμα μάρκων Βοσνίας που έδωσα, οπότε να ξέρετε πως σ’ αυτά τα μέρη δε θα συναντήσετε πρόβλημα με συνάλλαγμα.
Εντύπωση μου έκανε για άλλη μια φορά και το νεκροταφείο, δίχως περίφραξη και καταμεσής της πόλης που πρόλαβα οριακά να φωτογραφίσω μιας και ο οδηγός ήταν ήδη στη θέση του:
Μισή ώρα περίπου κράτησε η καινούρια διαδρομή που κατέληξε σ’ ένα ακόμη πολύ ωραίο αξιοθέατο που περιμέναμε πως και πως. Αφού μοιραστήκαμε ένα σάντουιτς με ντομάτα και τυρί (προβλεπόμενο στην εκδρομή και αυτό), περάσαμε την είσοδο που είχαμε προπληρώσει από το πρωί, αφήσαμε το τρενάκι κατά μέρος κατηφορίζοντας από τα πλαϊνά σκαλιά μέχρι που βρεθήκαμε απέναντι απ’ αυτό το αριστούργημα της φύσης:
Τι ωραίο μέρος βλέπανε και πάλι τα μάτια μας, ακόμα ένα σ’ αυτήν εδώ τη χώρα:
Φτάσαμε ως το εστιατόριο προκειμένου να πιούμε άλλη μια μπυρίτσα που χρειαζότανε λόγω μεσημεριού, βρίζοντας παράλληλα την τύχη μας –ή την απερισκεψία μας αν θέλετε- που δε πήραμε μαγιό στην εκδρομή για να ρίξουμε ένα αξιοπρεπέστατο βουτίδι στα δροσερά νερά, μιας και το μέρος αλλά και η υπερβολική πλέον ζέστη το επέβαλλε:
Ο καταρράκτης «Kravica» όπου βρισκόμασταν με την 120 μέτρων λεκάνη του που τον καθιστά ιδανικό για μπάνιο, αποτελεί πόλο έλξης όλο το χρόνο, πόσο μάλλον τους καλοκαιρινούς μήνες, με τον κόσμο ν’ απολαμβάνει το κολύμπι του εκεί αλλά και στα παραδιπλανά ανοίγματα ίσως λίγο πιο ήσυχα, κάτι που διαπίστωσα βολτάροντας προκειμένου να φωτογραφίσω, αφού μάζεψα αρκετή δροσιά πρώτα όσο πλησίαζα τα νερά:
Μας χάλασε λίγο που φύγαμε σύντομα, μετά σχεδόν από μια ώρα παραμονής καθώς θέλαμε περισσότερη, ωστόσο είχαμε να δούμε κι άλλα ενδιαφέροντα ακόμη στην εκδρομή…
Last edited: