Γουατεμάλα Μεξικό Οι ψίθυροι της φωτιάς και των κυμάτων

[evaT]

Να ρωτήσω γιατί βάζεις τ αρχικά των ονομάτων κ όχι ολόκληρα;
Μήπως θα ξέρουμε ποιοι είναι;
Το βλέπω και σε άλλες ιστορίες κ δεν το καταλαβαίνω γιατί μπερδεύει τον αναγνώστη ειδικά όταν οι πρωταγωνιστές της ιστορίας είναι πάνω από 2-3

 

[tripakias]

Μετά από απαίτηση αναγνωστών, της @evaT δηλαδή, η ιστορία θα συνεχιστεί με ολόκληρα τα ονόματα (όχι μόνο τα αρχικά δηλαδή). Αν και 1-2 στην πορεία θα είναι στο περίπου είτε γιατί ποτέ δεν τα κατάλαβα, είτε γιατί δεν τα θυμάμαι ακριβώς. Για τα μέχρι τώρα S.=Samy, W.=Walid, A.=Ahmed

 

[tripakias]

Σε αυτό το σημείο θέλω να αναφέρω πως παρά το πολιτιστικό και θρησκευτικό τους υπόβαθρο, ο Walid είναι άθεος και ο Samy μουσουλμάνος μεν αλλά και αλκοόλ πίνει και χοιρινό τρώει και προσευχές δεν κάνει και γενικά είναι πέρα για πέρα ανοιχτόμυαλος.

Όσο η κυρία της παρέας και ο εορτάζων ετοιμάζονταν βγήκαμε με τον Samy να βρούμε κάποια τούρτα. Τελικά στην πορεία άλλαξαν τα σχέδια γιατί τούρτα δεν βρίσκαμε. O Samy είχε την ιδέα να πάρουμε ένα σομπρέρο και να σβήσει αυτό ο αδερφός του. Έτσι μπήκαμε στο πρώτο σουβενιράδικο. Αφού είχαμε βρει πως η "τούρτα" θα ήταν ένα σομπρέρο αρχίσαμε να ψάχνουμε για κεράκι. Ανάμεσα σε τόσα αδιάφορα υπήρχε και κάποια που παρουσίαζαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Σε μια γωνιά έστεκαν καμαρωτά κεριά φαλλοί. "Μπιτ!" μου φωνάζει ο Samy νομίζοντας πως κανείς δεν τον καταλαβαίνει, ενώ στο μαγαζί έχει καμιά 5-6 κεμπεκουά που αμέσως έστρεψαν τα βλέμματα τους πάνω μας γελώντας. Σαν να είσαι σ' ένα κατάστημα και να ακούς κάποιον να φωνάζει "Πούτσος!". ΟΚ, όπως καταλαβαίνεις αυτό θα έσβηνε ο Walid, ένα μπιτ. Στα διπλανά ράφια ήταν η Frida σε μορφή κούπας και μας άκουγε και μας κοιτούσε. Έχω μια ιδέα λέω στο Samy. "Αντί για σομπρέρο δεν παίρνουμε την Frida που θα στέκεται καλύτερα και ο μπιτ;". "Ναι", μου λέει "και θα τη γεμίσουμε με τεκίλα για να πιεί". Κι έτσι έγινε. Συμπέρασμα μην αφήνετε ποτέ τον αδερφό σας να σας πάρει τούρτα γενεθλίων.

Ακριβώς 15 λεπτά πριν τα μεσάνυχτα μπαίνουμε στο πιο κοντινό μας rooftop club. Τι club δηλαδή; 7 νομά σ' ένα δωμά ήμαστε. 7-8 παρέες όλες κι όλες αλλά ξεσαλωμένες ήδη. Η σύζυγος με κοιτούσε με μισό μάτι. Έτρεξα κατευθείαν στον Dj να του ζητήσω να βάλει στις 12 το Feliz Cumpleanos. "Είναι ήδη προγραμματισμένο" μου λέει. Τι διάολο; Πως ήξερε πως θα πηγαίναμε; Του λέω να το βάλει και στα γαλλικά αν γίνεται. "Ναι, μου το είπε η φίλη σου" μου λέει. Πήγε η γυναίκα μου και το ζήτησε; Πότε;

Ακριβώς μεσάνυχτα, από τα ηχεία ακούγεται το feliz cumpleanos και η Frida με το μπιτ κάνουν την εμφάνιση τους, παράλληλα όμως έρχονται και 2 τούρτες κανονικές με τσιρτσιμπίργια και συμβατικά κεράκια. Ένας ακόμη 30χρονος Καναδός-Κεμπεκουά και μία 36χρονη Βραζιλιάνα γιόρταζαν επίσης τα γενέθλια τους. Το feliz cumpleanos έπαιξε και στα αγγλικά και στα γαλλικά και στα πορτογαλικά ενώ τραγουδήθηκε σε περισσότερες από 15 γλώσσες ανάμεσα τους φυσικά στα ελληνικά, στα αραβικά αλλά και μια παραλλαγή προσαρμοσμένη στη γλώσσα των Μάγιας.

Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ ευχάριστη και στην κυριολεξία όλοι στο μαγαζί γίναμε μια παρέα. Την παράσταση όπως ήταν αναμενόμενο έκλεψε το μπιτ, όπου θέλησαν να το σβήσουν και οι άλλοι δύο που γιόρταζαν αλλά και από την Frida πρέπει να ήπιε όλο το μαγαζί. Ακολούθησε ένα ξέφρενο πάρτι που άφησε ως απώλεια την μπλούζα του Samy που κάπου την έχασε, αλλά έφερε και κέρδη τη φιλία με 3 αδέρφια Ισπανών,την Eugenia, τον Joan και τον Μario, αλλά και με την παρέα του Καναδού που έκλεινε τα 30 και θα τη δούμε στην πορεία. Προς το παρόν γύρω στις 4 το πρωί οι τρεις Ισπανοί μας ακολούθησαν στο διαμέρισμα για να συνεχίσουμε εκεί το πάρτι. Η γυναίκα μου με την Eugenia κολλητές από το πουθενά...Όπως καταλαβαίνεις πέρασε τόσο καλά που τελικά δεν ήθελε να φύγουμε νωρίς από το club. Απεναντίας ήταν εκείνη που πρότεινε στην Eugenia και στα αδέρφια της να έρθουν στο διαμέρισμα. Με τη σύμφωνη γνώμη του Walid βεβαίως βεβαίως.

 

[varioAthens]

Εξελισσεται σαν ταινια τυπου "The Hangover"!

 

[tripakias]

Εξελισσεται σαν ταινια τυπου "The Hangover"!

Όχι, όχι καμία σχέση

 

[tripakias]

Η αλήθεια είναι πως δεν έχω ιδέα γιατί ήρθε ο Joan, αφού μόλις φτάσαμε στο διαμέρισμα έβγαλε τα παπούτσια του και έπεσε ξερός στον καναπέ. Το ίδιο και ο Samy, αλλά αυτός προτίμησε μια ξαπλώστρα στην πισίνα. Ο Mario, ένας 33χρονος επαγγελματίας χορευτής, είχε όρεξη να μας δείξει κινήσεις reggaeton και η γυναίκα μου, άλλο που δεν ήθελε, ήταν πρώτη στο χορό. Παράλληλα συνέχιζε την πάρλα με την Eugenia. Και κάποια στιγμή βρέθηκε ο Mario να χορεύει με τη γυναίκα μου, ο Walid με την Eugenia να χαμουρεύονται στην πισίνα κι εγώ να κοιτάω τον ουρανό που είχε πιάσει όλη τη γκάμα των αποχρώσεων του μπλε και του κίτρινου. Παράλληλα έκανα την καθιερωμένη πρωινή βιντεοκλήση στη Γαλλία για να δούμε τι κάνουν τα παιδάκια μας, αλλά κι αυτά επίσης επειδή ήταν Σάββατο και δεν είχαν σχολείο θα μπορούσαν να δουν τη μαμά που χόρευε. Ξετρελάθηκαν! Από τότε ο μεγάλος θέλει να γίνει χορευτής σαν τον Mario λέει κι όλη μέρα χορεύει reggaeton. Καλά ξεμπερδέματα!

Όπως καταλαβαίνεις πέρα από το Samy και τον Joan κανένας άλλος δεν κοιμήθηκε. Ο Samy και ο Walid θα συνέχιζαν προς Holbox, οι Ισπανοί θα πήγαιναν Bacalar και εγώ με τη γυναίκα μου Tulum. Ήταν οι τελευταίες 2 μέρες της συζύγου στο Μεξικό καθώς έπρεπε να επιστρέψει για επαγγελματικές υποχρεώσεις. Αλλά κι αυτό να μην ήταν πάλι θα ήθελε να επιστρέψει γιατί της έλειψαν τα παιδιά έλεγε.

Αφού κατευθυνθήκαμε όλοι μαζί στον σταθμό λεωφορείων χαιρετηθήκαμε και ο καθένας τράβηξε για τον προορισμό του. Με τους Ισπανούς πήραμε το ίδιο λεωφορείο και ξαναχαιρετηθήκαμε στο Tulum.

Στο Tulum δεν είχα ξαναπάει ή τουλάχιστον δεν το θυμόμουν. Φτάσαμε γύρω στις 2 το μεσημέρι και το πρώτο που ψάξαμε ήταν για ξενοδοχείο. Και πετύχαμε ντιάνα. Ωραίο, καλαίσθητο, μοντέρνο, καθαρό, με υπέροχους κοινόχρηστους χώρους, ευγενέστατο προσωπικό και το πιο σημαντικό ζεστό νερό όλο το 24ωρο. Ζεστό νερό δεν είχαμε ξαναπετύχει τόσες μέρες σε κανένα κατάλυμα.

Τι παρακμή αυτή η πόλη; Η απόλυτη decadance. Δεν μου άρεσε τίποτα πέρα από το ξενοδοχείο και έναν πλανόδιο έφηβο που καθάριζε και πουλούσε μάνγκο και γκουάβα κάπου στο κέντρο. Σε μια προσπάθεια να ανακαλύψουμε κάτι όμορφο στην περιοχή περιπλανηθήκαμε στην πόλη περνώντας από ένα υπαίθριο παζάρι και καταλήγοντας να τριγυρνάμε σαν τις άδικες κατάρες παρέα με αδέσποτα σε κάτι αδιέξοδα. Η γυναίκα μου κάπου φοβήθηκε και μου ζήτησε να φύγουμε. Έτσι πιάσαμε τον κεντρικό δρόμο που οδηγεί στην παραλία. Περπατούσαμε, περπατούσαμε και περπατούσαμε...Εμείς κι από πίσω μας μας ακολουθούσε ένας κατάξανθος νεαρός, που αν δεν ήταν εμφανώς τουρίστας θα νομίζαμε πως κάτι θέλει από μας. Παράλληλα τα ποδήλατα πήγαιναν πάνω κάτω. Εμείς γιατί δεν πήραμε ποδήλατο; Ο κατάξανθος νεαρός τελικά ήταν Άγγλος από τα North Midlands και στις 10 λέξεις που έλεγε μετά βίας καταλάβαινα τις 5. Με κούρασε πάρα πολύ η συζήτηση μαζί του και πήρε και ώρα αφού δεν έλεγε να τελειώσει αυτή η διαδρομή. Έψαχνε κι αυτός να βρει την παραλία. Επίσης μη με ρωτήσετε όνομα γιατί το είπε 4 φορές και δεν το κατάλαβα ποτέ. Όταν φτάσαμε στο τέρμα του δρόμου υπήρχαν 2 επιλογές. Αριστερά πήγαινε προς μεγάλα ξενοδοχεία και δεν περπατιόταν, δεξιά που επίσης δεν πολυπερπατιόταν ακροφαίνονταν κάποια beach bar και μια παραλία. Κάτι βράχια σπαρμένα μέσα στο νερό, αέρας και κύμα, πολύ κύμα. Ένα beach bar συμπαθητικό αλλά τελείως άδειο από κόσμο και απέναντι άπειρες οικογένειες Μεξικανών που κυρίως έκαναν πικ νικ στην παραλία, έχοντας κουβαλήσει χίλια δυο τάπερ με φαγητά και συμπράγκαλα από το σπίτι. Μια εικόνα που άνετα θα μπορούσε να είχε βγει από την Ελλάδα του '80. Συνάμα από πάνω πετούσαν δεκάδες γλάροι και καφέ πελεκάνοι που όλο και ανταμείβονταν με τις λιχουδιές που είχαν οι ντόπιοι. Δεν ήταν πως η εικόνα δεν ήταν ωραία, ούτε πως ήθελα να φύγω...ήταν πως δεν ήταν αυτό ακριβώς που έψαχνα από μια παραλία στο Quintana Roo. Αποφασίσαμε να επιστρέψουμε και να δοκιμάσουμε την τύχη μας σε κάποια cenote.

Πήραμε το collectivo για την πόλη και από εκεί ταξί για τη cenote Zacil-Ha γιατί ήταν η μοναδική που προλαβαίναμε ανοιχτή και μπορούσαμε να περάσουμε 1-1,30 ώρα. Κι όντως αποδείχθηκε μία αρκετά καλή επιλογή. Ανοιχτή cenote αλλά σε ένα όμορφο περιβάλλον. Διασκεδάσαμε κολυμπώντας και βουτώντας πηδώντας από πάνω πολλές φορές κι έτσι βρήκαμε κάτι που μας άρεσε επιτέλους σε αυτό το μέρος.

Γυρνώντας στην πόλη πήγαμε κατευθείαν για φαγητό σε ένα vegan εστιατόριο στο κέντρο που αποδείχθηκε εξαιρετικό. Το βράδι η εικόνα της πόλης ήταν ελάχιστα πιο όμορφη λόγου του πλήθους που την ζωντάνευε. Ήταν λίγο πανηγυρτζίδικη η κατάσταση όμως. Κοιμηθήκαμε νωρίς γύρω στις 23:00 καθώς ήμασταν άυπνοι όλη μέρα, με μόνο καμιά ώρα ξεκούρασης στο λεωφορείο.

 

[tripakias]

Αφού κοιμηθήκαμε νωρίς, ξυπνήσαμε και νωρίς. Φάγαμε πρωινό και επειδή ήταν ακόμη αρκετά νωρίς αποφασίσαμε να περπατήσουμε μέχρι τον αρχαιολογικό χώρο. Φτάσαμε λίγα λεπτά πριν ανοίξει και ήμασταν από τους πρώτους που μπήκαμε. 8 το πρωί και ανάμεσα στα αρχαία τριγυρνάμε εμείς, 10-15 ακόμη και τα Ιγκουάνα. Δεν με τρελαίνουν οι αρχαιολογικοί χώροι οπότε επιλέγω να πάω μόνο στους εξαιρετικά σημαντικούς. Σε αυτόν εδώ ίσως πήγα γιατί δεν είχα κάτι καλύτερο να κάνω αλλά κι επειδή έμαθα πως έχει ωραία παραλία. Με το χέρι στην καρδιά εκείνο που μου άρεσε ήταν η θέα και τα αξιαγάπητα ερπετά. Ούτε όταν πλάκωσαν τα γκρουπ και παρακολούθησε τι έλεγαν κάποιοι ξεναγοί μπορώ να πω πως με συγκίνησε κάποια ιστορία. Είτε αδιάφορες ιστορίες είτε λίγο πολύ γνωστά πράγματα για κάποιον που έχει διαβάσει ιστορία των Μάγιας. Η γυναίκα μου από την άλλη το απολαμβάνει και φαντάζεται σκηνικά για ταινίες και φτιάχνει σενάρια και πλοκές...Επαγγελματική διαστροφή. Εγώ αρκέστηκα στους ψίθυρους των κυμάτων.

Η αύρα της θάλασσας με τραβάει, με σέρνει από τη μύτη...και τη γυναίκα μου. Έτσι δεν αργήσαμε να κατηφορίσουμε και να περάσουμε τους κοκοφοίνικες για να βρεθούμε στα καταγάλανα νερά της Playa Ruinas. Υπέροχη παραλία με ημιάγρια νερά. Μπορούσες να κολυμπήσεις αλλά με προσοχή να μην ανοιχτείς. Είχε φυσικά αρκετό αέρα, άλλωστε δεν είναι τυχαίο πως λίγο πιο πέρα στέκει το Templo del Dios del Viento, ο Ναός του Θεού του Ανέμου δηλαδή. Όμως τα κύματα ήταν παιχνιδιάρικα και διασκεδαστικά. Δίπλα μας καθόταν ένας Γάλλος, ο Tony με τον οποίο κάναμε μια ευχάριστη γνωριμία και προσέχαμε ο ένας τα πράγματα του άλλου για να βουτήξουμε στη θάλασσα. Φεύγοντας του προτείναμε άμα ήθελε να δειπνίσει μαζί μας αργότερα και μας είπε πως δεν τρώει απ' έξω εκτός από φρούτα. Για φαγητό αγοράζει ρύζι ή φακές και τα μαγειρεύει σε ένα μικρό κατσαρολάκι που είχε στην τσάντα του και έβγαλε να μας το δείξει. Την είχε δει survivor.

Είχε πάει αρκετά αργά αλλά παίρνοντας το collectivo για να γυρίσουμε στην πόλη διαπιστώσαμε πως έχουμε λίγο χρόνο να επισκεφθούμε κάποια ακόμη cenote. Το collectivo πήγαινε στις cenote Cristal και Escondido και εκεί πήγαμε κι εμείς. Τη cenote Cristal την προλάβαμε ανοιχτή τσίμα τσίμα. Ίσα ίσα να μπούμε 10 λεπτά και να κάνουμε μια βουτιά. Μετά πήγαμε στην Escondido όπου στην υποδοχή μας ρώτησε αν ξέρουμε κολύμπι. "Φελπς" του λέω. Δεν του άρεσε το χιούμορ μου και μου απαντάει "Δεν του μοιάζεις"...Και τι γυρίζει και του λέει η γυναίκα μου; Τι λέει αυτός ο θησαυρός; "Φυσικά και δεν του μοιάζει, είναι ωραιότερος από τον Φελπς". Εντάξει, ευτυχώς ακόμα είναι τυφλωμένη από έρωτα.

Μου 'σπασε λίγο τα νεύρα ο πολλά βαρύς στην υποδοχή, αλλά και οι δύο cenotes ήταν σε ωραίο φυσικό περιβάλλον και τα νερά δροσερά και απολαυστικά. Το ζεστό νερό του ξενοδοχείου επίσης απολαυστικό. Αφού είχαμε ένα πολύ σύντομο nap ετοιμαστήκαμε γρήγορα, αλλά τελικά αργήσαμε να βγούμε για δείπνο στο ίδιο vegan μέρος που είχαμε πάει και την προηγούμενη. Στην πόλη επικρατούσε το αδιαχώρητο και όλα τα μαγαζιά ήταν γεμάτα κόσμο. 'Ήταν ο τελικός του Super Bowl και τον παρακολουθήσαμε σε ένα κοντινό μπαρ όπου βρήκαμε μία γωνία να καθίσουμε και να πιούμε ένα ποτό. Το αμερικάνικο football δεν το πολυκαταλαβαίνω κι ούτε και μ' ένοιαζε ποιος θα κερδίσει, αλλά το σόου και η όλη φάση με τους Αμερικάνους να φωνάζουν, να βρίζουν, χαίρονται και να καταριούνται ήταν η "ό,τι έπρεπε" για τελευταία νύχτα με τη γυναίκα μου στο Μεξικό.

 

[tripakias]

Είχαμε ζητήσει από τη ρεσεψιόν να μας ξυπνήσει στις 7:00 (καλού κακού), γιατί στις 9:00 θα ερχόταν το βανάκι της γυναίκας μου για το αεροδρόμιο του Κανκούν, ώστε να προλάβουμε να πάρουμε πρωινό με την ησυχία μας. Φροντίσαμε να το κλείσουμε την προηγούμενη κατά τη διάρκεια του Super Bowl. Ε, είδες οργάνωση; Αφού όλα έγιναν όπως τα είχαμε σχεδιάσει, χαιρέτησα τη γυναικούλα μου, της φόρτωσα να πάρει μαζί και κάτι πράγματα που δεν χρειαζόμουν και πήρα κι εγώ των ομματιών μου από αυτήν την πόλη που δεν μου γέμισε το μάτι από την αρχή. Επόμενος προορισμός Bacalar και η Laguna de Siete Colores (η λίμνη των 7 χρωμάτων).

Έφτασα στο Bacalar λίγο πριν το μεσημέρι. Το λεωφορείο με κατέβασε μαζί με άλλους backpackers και αρκετούς ντόπιους πάνω σ' ένα κεντρικό δρόμο και για να περάσεις απέναντι και να μπεις στο χωριό έπρεπε να περιμένεις κανα τέταρτο και να παρακαλάς κάποια στιγμή να σταματήσει η ροή των φορτηγών που κινδυνεύεις να σε κάνουν χαλκομανία. Αλλά αν φτάσεις τέτοια ώρα και δεν μπουκάρεις, δεν θα περάσεις ποτέ. Απ' όλους αυτούς που αποβιβάστηκαν μαζί μου, όταν κατάφερα να περάσω στην απέναντι μεριά του δρόμου, έβλεπα μόνο μία κυριούλα που κρατούσε ένα τορβά με ζαρζαβατικά. Ήταν ολοφάνερο πως δεν επρόκειτο για τουρίστρια. Μα που πήγαν όλοι οι άλλοι; Εντάξει, είχα δει ορισμένους που ήρθαν να τους πάρουν με αμάξια. Οι υπόλοιποι όμως; Όλοι είχαν κανονίσει μεταφορά;

Με μια γρήγορη αναζήτηση στο google maps βλέπω πως η κεντρική πλατεία δεν είναι μακριά και αποφασίζω να το κόψω με τα πόδια. Για να απολαύσω και το τοπίο και τη φύση. Πως μου είχε κολλήσει πως είναι pueblo magico; Η διαδρομή ένα μαύρο χάλι, αδέσποτα, κάτι γκαραζιέρηδες που επιδιόρθωναν καταμεσής του δρόμου κάτι σαράβαλα, πεταμένα από δω κι από κει μπάζα, παλιοσίδερα και γενικά η χαρά του παλιατζή. Μετά από δεκακάτι λεπτά περπάτημα κι αφού είχα απορρίψει όλους τους ταξιτζήδες του χωριού που σταμάτησαν να με ρωτήσουν που πηγαίνω, φτάνω στην κεντρική πλατεία. Εκεί είχε ένα hostel όπου είχε καλές κριτικές. Συνήθως όταν ταξιδεύω μόνος προτιμώ τα hostel για να γνωρίζω κόσμο. Μπαίνω μέσα. Θεοσκότεινα τα πάντα. Λέω θα ναι από τον ήλιο και δεν προσαρμόστηκαν τα μάτια μου στον εσωτερικό χώρο. Περιμένω 2-3 λεπτά, δεν φεγγίζει. Και δεν βλέπω και κανέναν. Σε μια άκρη έχει μια βιτρίνα με κάτι empanadas που πάνω τους έχουν 4-5 μύγες η καθεμία. Λέω ΟΚ, πρωινό δεν τρώω εδώ. Προχωράω προς τα μέσα και τσουπ ανοίγει μια πόρτα και πετάγεται ένα μουσάτο γομάρι. Να σου πω δεν τρόμαξα; Ψέματα θα σου πω.

Ζητάω να μείνω δύο βράδια,, πληρώνω και μου λέει το δωμάτιο τάδε (δεν θυμάμαι νούμερο). "Κλειδί;" τον ρωτάω. "Το κλειδί είναι πάντα πάνω στην πόρτα". Ναι, καλά κατάλαβες,, το δωμάτιο είχε ένα κλειδί και έμενε πάντα από την εξωτερική μεριά της πόρτας. Έξω από το δωμάτιο είχε μια εσωτερική αυλή, σαν αίθριο, με φυτά και πολύ χαλαρωτική. Ανοίγω την πόρτα του δωματίου και αντικρύζω 3 κορίτσια 20-25 χρονών. Την Katarina, την Ana και μια που δεν θυμάμαι. 4 κρεβάτια όλα κι όλα στο δωμάτιο. Άρα εγώ με 3 νεαρά κορίτσια. Και σε ρωτάω. Είσαι ρεσεψιονίστ και σου έρχεται ένας 42χρονος και λες που ταιριάζει να τον βολέψω; Α να, εδώ με τα κορίτσια. Έτσι το σκέφτηκε. Καταρχάς αυτές ήταν άσχημες...Όχι εντάξει, μια χαρά ήταν απλά όχι του γούστου μου. Η Katarina και η φίλη της (αυτή που δεν θυμάμαι το όνομα της) ήταν από την Baja California. Ξέρεις που είναι η Baja California; Ε ναι, δεν θέλει πολλή φαντασία, είναι ένα μεξικάνικο κρατίδιο κάτω από την California των ΗΠΑ. Είναι το τσουτσούνι που στο χάρτη μοιάζει να κρέμεται κάτω από την Καλιφόρνια και όπως έμαθα μία από τις περιοχές με τη μεγαλύτερη εγκληματικότητα στο Μεξικό. Είχαν έρθει τα κορίτσια από την άλλη άκρη της χώρας για διακοπές. Η Ana ήταν Γερμανίδα backpacker όπου μετά το Bacalar θα συνέχιζε για Μπελίζ. Όπως σχεδίαζα να κάνω κι εγώ. Έτσι μου έδωσε όλες τις πληροφορίες για τη χώρα που είχε συγκεντρωμένες.

Δεν μπορώ να πω πως τρελάθηκα με την παρέα αλλά για να μη φανώ αντικοινωνικός είπα πως πεινάω και πάω να φάω κάτι. Πέρασα τη συμπαθητική κεντρική πλατεία και αποφάσισα να πάω για μια βουτιά προς τη λίμνη. Walid που είχε έρθει λίγες μέρες νωρίτερα μου είχε δώσει το τηλέφωνο από το γραφείο που είχε κάνει μια δραστηριότητα με κανό ή sup (δεν θυμάμαι) το βράδυ. Επίσης μου είχε πει θα πας προς τις λίμνες και θα τα βρεις όλα. Ο Walid είναι άριστος στο να οργανώνει εκδρομές και να ανακαλύπτει hidden gems αλλά από συμβουλές και οδηγίες είναι καταστροφή.

Τέλοσπάντων εγώ δεν βρήκα τίποτα. Μόνη διέξοδος στη λίμνη που βρήκα ήταν μια ξύλινη προβλήτα όπου αρκετοί έφηβοι έκαναν βουτιές στη λίμνη. Και μια γιαγιά καθόταν με τα εγγόνια της σε ένα παγκάκι και τα σκούπιζε (προφανώς είχαν βουτήξει). Πλησίασα και μου έκανε χώρο να καθίσω. Με ρώτησε από που είμαι κι όταν της είπα Ελλάδα φάνηκε σαν να μην κατάλαβε. Της λέω "Ευρώπη, Ελλάδα". "Α, Ελλάδα;" με ρωτάει "Πρώτη φορά βλέπω Έλληνα". Τώρα χάρηκε , στεναχωρήθηκε, χέστηκε δεν ξέρω, αλλά εικάζω το τρίτο. Βουτάν τα εγγόνια της. Λέω εδώ ήμαστε θα βουτήξω κι εγώ να έχω κάτι να θυμάμαι από αυτό το κολοχώρι και έβαλα τη γιαγιά να προσέχει την τσάντα μου. Μη μου την αρπάξει κανένα μπάσταρδο και φύγει. Εν τω μεταξύ η λίμνη εκεί μπροστά βρύα, λειχήνες και αλλά χορταρικά. Ας είναι λέω, θα βουτήξω.

Ωραία τα περάσαμε στο Bacalar λέω ας δω για λεωφορείο προς Μπελίζ. Δεν είχε για εκείνη τη μέρα. Φεύγω από εκεί που ήμουν προς αναζήτηση κάποιου άλλου μέρους, ίσως κάτι σαν παραλία και παίρνω τον παράλληλο με τη λίμνη δρόμο με κατεύθυνση προς το Βορρά. Διασχίζω περισσότερο από 500 μέτρα χωρίς να συναντήσω ψυχή, μήτε αμάξι δεν περνούσε. Η λίμνη ούτε που φαίνεται καθώς ανάμεσα μας παρεμβάλλονται μαντρότοιχοι. Αν πιάσει φωτιά εδώ θα καούν ζωντανοί οι άνθρωποι, όπως στο Μάτι. Ξάφνου ξεπροβάλει ένας σκύλος και ακολουθεί την ίδια κατεύθυνση με μένα προπορευόμενος. Τον ακολουθάω, λέω κάτι θα ξέρει...Και δεν είχα άδικο. Υπάρχει ένα κενό και μια ξύλινη μακριά προβλήτα και στο βάθος μια αλάνα με ένα σταθμευμένο λεωφορείο και μερικούς ανθρώπους να βολοδέρνουν. Τσεκάρω το google maps και όντως αριστερά υπάρχει παραλία και με πολύ καλές κριτικές. Προς τα εκεί πήγε και ο σκύλος. Ξέρει ο άτιμος. Φτάνω μπροστά και μια ασπροκόκκινη κορδέλα περιορίζει την είσοδο. Η παραλία άδεια. Μία ταμπέλα δίπλα προειδοποιεί πως απαγορεύεται το κολύμπι γιατί έχει εμφανιστεί κροκόδειλος...Putain!

Ο δρόμος έχει τελειώσει κι αν θέλω να συνεχίσω την προσπάθεια πρέπει να στρίψω αριστερά τον ανηφορικό δρόμο και μετά ξανά αριστερά να συνεχίσω παράλληλα με τους μαντρότοιχους μπας και βρω κάτι. Δεν το βάζω κάτω. Εδώ οι άλλοι πριν αιώνες ανακάλυψαν ολόκληρες ηπείρους και δεν μπορώ εγώ σήμερα να βρω πρόσβαση για τη λίμνη;. Μερικές εκατοντάδες μέτρα μετά βλέπω ένα ασημί seat και δύο ζευγάρια με μαγιό να κατεβαίνουν. Ώπα λέω, κάπου εδώ έχει παραλία. Τα ζευγάρια είναι αρκετά μακρυά μου αλλά έχω οπτική επαφή. Ανοίγουν την πόρτα ενός μαντρότοιχου και μπαίνουν μέσα. Τρέχω να τους προλάβω. Η πόρτα είναι κλειστή αλλά όχι κλειδωμένη. Υπάρχουν κατηφορικά σκαλοπάτια βαμμένα με περίγραμμα στις άκρες με άσπρη μπογιά ή ασβέστη, όπως στα ελληνικά νησιά. Αριστερά και δεξιά είτε χαμηλά λευκά σπιτάκια, είτε πότε πότε καλαμιές ή πρασινάδα. Στο τέρμα των σκαλοπατιών είμαι σε ένα επίπεδο περίπου 3 μέτρα πάνω από τη λίμνη και καμια 30 μέτρα απόσταση στο οριζόντιο επίπεδο. Η λίμνη απλώνεται μπροστά μου σε διάφορες αποχρώσεις του γαλάζιου (λίμνη των εφτά χρωμάτων).

Ναι, να το θυμάσαι πάντα. Ο επιμένων νικά! Δεν είχα βρει μια παραλία για να κολυμπήσω. Είχα βρει κάτι πολύ καλύτερο! Στο κάτω επίπεδο και ακριβώς στην όχθη της λίμνης είχε δύο παγκάκια που κάθονταν 4 άνθρωποι και κοιτούσαν τη λίμνη και μπροστά τους είχαν ένα τραπέζι όπου γύρω του στέκονταν όρθιοι άλλοι 3. Ανάμεσα τους και τα δύο ζευγάρια που είχαν δει να βγαίνουν από το ασημί seat.

Κόλλησα, έκανα στροφή να γυρίσω και με φώναξαν. Δίστασα γιατί ο χώρος φαινόταν ιδιωτικός και αυτοί μια παρέα. "Έλα, έλα", μου φώναζαν. Ε, πήγα...