Ουγγαρία Βολτάροντας...κατεψυγμένοι στην πόλη με τα τρία ονόματα, διασχίζοντας τις γέφυρες του Duna ποταμού!!

[Klair]

Με αυτήν την εικόνα μας καλωσόρισε η Βουδαπέστη, με αυτήν την εικόνα σας καλωσορίζω και εγώ στην ιστορία μου. Καλώς ήρθατε στη Βουδαπέστη ή μήπως καλώς ήρθατε στο Παρίσι της Ανατολικής Ευρώπης? Ίσως ακόμη, καλώς ήρθατε στην πόλη των θερμών λουτρών και των spa! Όπως και να την αποκαλέσεις ή όποιον χαρακτηρισμό και να της δώσεις, ένα έχει σημασία: η Βουδαπέστη είναι αφοπλιστικά μαγευτική, ιδίως για τον ταξιδιώτη που φτάνει βράδυ στην άκρη του Δούναβη, αντικρίζοντας για πρώτη φορά αυτήν επίσης την εικόνα!

Η πρωτεύουσα της Ουγγαρίας με τα σχεδόν 2 εκατομμύρια κατοίκους, έγινε μια ενιαία πόλη που απλώνεται στις δύο όχθες του ποταμού Δούναβη, με τη συγχώνευση στις 17/11/1873, της Βούδα (Buda), της Παλιάς Βούδα (Obuda) και της Πέστης (Pest).

Οι λόφοι της Βούδα αποτελούν το αριστοκρατικό κομμάτι της πόλης και το πιο όμορφο, αφού εδώ είναι συγκεντρωμένα τα σπουδαιότερα αξιοθέατα όπως: το Κάστρο, τα Ανάκτορα, η εκκλησία του Ματθαίου (Mátyás Templom), ο προμαχώνας των Ψαράδων, ο λόφος Gellert κ.α.

Η Πέστη είναι η σύγχρονη πόλη και καρδιά της Ουγγρικής πρωτεύουσας, με το Κοινοβούλιο, την εκκλησία του Αγίου Στεφάνου, τα λουτρά Széchenyi, πολύβουες λεωφόρους, μουσεία, εστιατόρια, καφέ, Όπερα και ένα τεράστιο πάρκο με Κάστρο, που την κάνουν επίσης ονειρική και μοναδική.

Η ιστορία της ξεκινά επίσημα το 90 με 100 μ.Χ, όταν οι Ρωμαίοι ίδρυσαν το Aquincum (Obuda), κατασκευάζοντας δρόμους, θέατρα, λουτρά και σπίτια, την πόλη δηλαδή, που θα γινόταν η σημερινή πρωτεύουσα της χώρας. Αργότερα αυτή η πόλη, πέρασε στα χέρια των Βούλγαρων, των Μαγυάρων, των Οθωμανών, των Αυστριακών, των Γερμανών και των Σοβιετικών.

Οι Ούγγροι θεωρούνται απόγονοι των Μαγυάρων (ένα ζήτημα που τελεί υπό συζήτηση για την καταγωγή τους). Οι Μαγυάροι εγκαταστάθηκαν στην περιοχή στο τέλος του 9ου αι. με αρχηγό τον Άρπαντ και έναν αιώνα αργότερα, ίδρυσαν το Βασίλειο της Ουγγαρίας.

Η πόλη εκτός από την πλούσια ιστορία της και τα τεράστια επιβλητικά κτίριά της έχει να υπερηφανεύεται για έναν ακόμη λόγο: τα 100 Τσιγγάνικα Βιολιά της, την μεγαλύτερη Τσιγγάνικη Συμφωνική Ορχήστρα του κόσμου, που με το εκρηκτικό ταπεραμέντο και την πηγαία ενέργεια έχουν αφήσει άφωνο το κοινό τους, όπου έχουν εμφανιστεί, μεταφέροντας στους θεατές την ψυχή του Τσιγγάνικου λαού, ενός λαού που παίζει μουσική με την ίδια ευκολία και φυσικότητα που ανασαίνει.

54 βιολιά, 10 βιόλες, 10 τσέλα, 10 κοντραμπάσα, 10 κλαρινέτα, 6 κύμβαλα και 100 φανταστικοί δεξιοτέχνες μουσικοί, που παίζουν μόνο με το ένστικτο, χωρίς παρτιτούρες, αυτοσχεδιάζοντας, κάνοντας παραλλαγές στις συνθέσεις, εμπλουτίζοντάς τες με δικές τους μελωδίες, σαν να βρίσκονται σε Τσιγγάνικη γιορτή. Η ορχήστρα αναμειγνύει την παραδοσιακή Τσιγγάνικη μουσική της Ουγγαρίας με κλασικά αριστουργήματα παιγμένα με μοναδικό τρόπο. Από το 1985 που δημιουργήθηκε δίνει συνεχώς συναυλίες σε όλο τον κόσμο και η ίδια η δημιουργία της είναι από μόνη της ένας θρύλος. Όταν ο Sandor Jaroka, ο αξέχαστoς και μεγαλύτερος Τσιγγάνος μουσικός και βιολιστής απεβίωσε, συγκεντρώθηκε στην κηδεία του όλη η κοινότητα μουσικών της Ουγγαρίας για το τελευταίο αντίο. Από μια αυτοσχέδια σερενάτα που παίχτηκε πάνω από το μνήμα του, γεννήθηκε αυτή η υπέροχη ορχήστρα.

Αλλά πάμε να ετοιμαστούμε για την προσγείωση στο Liszt Ferenc Terminal 2 και να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή!

Κυριακή 8/1/2017, 18:15 τοπική ώρα και ο πιλότος της Ryanair ανακοινώνει ότι σε λίγα λεπτά φθάνουμε στον προορισμό μας. Προσγειωνόμαστε και βγαίνουμε από το αεροπλάνο στους -13οC, κατευθυνόμενοι με τα πόδια προς την παραλαβή αποσκευών. Από την πρώτη κιόλας στιγμή νιώσαμε το τσουχτερό κρύο να διαπερνά το κορμί μας και μέχρι να φτάσουμε στο εσωτερικό του αεροδρομίου φορέσαμε τις κουκούλες από τα μπουφάν μας και επιταχύναμε τα βήματά μας, για να χωθούμε όσο γρηγορότερα μπορούσαμε στη ζεστή αίθουσα.

Γνωρίζαμε από πριν για τις ιδιαίτερα χαμηλές θερμοκρασίες που θα συναντούσαμε στο ταξίδι και ήμασταν κατάλληλα προετοιμασμένοι ενδυματολογικά (γι’ αυτό εξάλλου είχαμε πληρώσει 30 € για επιπλέον βαλίτσα), εκτός των 3 χειραποσκευών που δικαιούμασταν να έχουμε μαζί μας. Πόσα ρούχα να φορούσαμε μέσα στο αεροπλάνο? Θα σκάγαμε από τη ζέστη, οπότε είχαμε σκοπό να ανοίξουμε τις βαλίτσες μέσα στο αεροδρόμιο και να αρχίσουμε να φοράμε σκουφιά, γάντια και κασκόλ πριν την έξοδό μας, προς αναζήτηση του λεωφορείου, που θα μας μετέφερε στον κεντρικό σταθμό των τρένων.

Παραλάβαμε αποσκευές γρήγορα και κατευθυνθήκαμε προς τα εκδοτήρια καρτών για τα ΜΜΜ, δεξιά πριν την κεντρική έξοδο του αεροδρομίου. Η ουρά δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλη και ξεμπερδέψαμε γρήγορα με τις κάρτες μας. Εκδώσαμε τις 7ήμερες για όλα τα μέσα με κόστος 4950 Ft (16 €) η κάθε μια για μένα και τον σύζυγο και φοιτητική με διάρκεια ενός μήνα και κόστος 3450 Ft (11 €) για τον γιο μας. Οι κάρτες γράφουν επάνω ονοματεπώνυμο, γι’ αυτό ζητούν στο εκδοτήριο ταυτότητες και φοιτητικό πάσο. Συνάλλαγμα για αυτά τα πρώτα έξοδα είχαμε κάνει στην Ελλάδα γιατί οι ισοτιμίες στα ανταλλακτήρια των αεροδρομίων δεν είναι ποτέ συμφέρουσες. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με εισιτήρια και κάρτες μπορείτε να δείτε εδώ: www.bkk.hu

Πανέτοιμοι λοιπόν, με τις καρτούλες μας στα χέρια, εξοπλισμένοι με όλα τα ζεστά αξεσουάρ που προανέφερα, βγήκαμε από την κεντρική έξοδο και προχωρήσαμε δεξιά, λίγα μόλις μέτρα, για να επιβιβαστούμε στο λεωφορείο 200 Ε, το οποίο θα μας μετέφερε μετά από 9 στάσεις, στον κεντρικό σταθμό των τρένων Kőbánya-Kispest.

Η διαδρομή διήρκεσε περίπου μισή ώρα και από εκεί πήραμε τη γραμμή Μ3 (μπλε), με κατεύθυνση Újpest-Központ, για να κατέβουμε μετά από 10 στάσεις, στον συγκοινωνιακό κόμβο της πόλης Deák Ferenc tér, όπου 3 γραμμές metro: M1, M2, M3 λειτουργούν κάτω από την ομώνυμη πλατεία. Οι γραμμές του τραμ 47 και 49 ξεκινούν από εδώ, καθώς επίσης και πολλές γραμμές λεωφορείων, όπως το 16 που σε μεταφέρει στη Βούδα. Και αυτή η διαδρομή διήρκεσε περίπου μισή ώρα. Εδώ αλλάξαμε γραμμή και επιβιβαστήκαμε στη Μ1 (κίτρινη), η οποία άνοιξε το 1896 και είναι ο πρώτος υπόγειος σιδηρόδρομος της ηπειρωτικής Ευρώπης και ο δεύτερος συνολικά σε όλη την Ευρώπη, μετά του Λονδίνου, για να καταλήξουμε στη Vörösmarty tér, τερματικό σταθμό και τελικό προορισμό μας, καθώς το διαμέρισμα που θα μας φιλοξενούσε για τις επόμενες 5 μέρες βρίσκεται στα 300m από την πλατεία, στην οδό Apáczai csere jános utca, απέναντι από το ξενοδοχείο Intercontinental και ονομάζεται Chain Bridge Apartment.

Η ώρα είχε πάει περίπου 9 το βράδυ, όταν φορτωμένοι με τις βαλίτσες ανεβήκαμε τις σκάλες του σταθμού, για να βγούμε στη Vörösmarty tér. Ασανσέρ ή κυλιόμενες σκάλες δεν υπάρχουν εδώ.

Βρεθήκαμε σε μια άδεια από κόσμο πλατεία, ακριβώς έξω από το διάσημο καφέ-ζαχαροπλαστείο Gerbeaud, το οποίο ήταν και αυτό κλειστό. Πού είναι ο κόσμος ήταν η πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό μας! Είναι μόλις 9 η ώρα!

Συμβουλευτήκαμε τους χάρτες στο κινητό και βρήκαμε τη διαδρομή που έπρεπε να ακολουθήσουμε για να βρούμε το διαμέρισμά μας. Ήταν πολύ εύκολο! Ευθεία στην οδό Vigado utca, η οποία ξεκινάει από το γνωστό Paprika Market με τα χιλιάδες σουβενίρ και μετά αφού περάσουμε το Las Vegas Casino Tropicana, στρίβοντας δεξιά, βρίσκεται το κατάλυμά μας. Το ραντεβού με τον υπεύθυνο που διαχειρίζεται τα διαμερίσματα ήταν έξω από τη μεγάλη πόρτα του κτιριακού συγκροτήματος. Μας υποδέχτηκε ζεστά, με πολύ καλά Αγγλικά, μας εξήγησε τα κλειδιά και μας έδωσε τον κωδικό ανοίγματος της κεντρικής πόρτας.

Προχωρήσαμε στον εσωτερικό χώρο, όπου γύρω από μια μεγάλη αυλή σε σχήμα Π, υπάρχουν όλα τα διαμερίσματα. Το δικό μας βρίσκεται στον 1ο όροφο και ναι υπάρχει ασανσέρ για να ανεβάσουμε τις αποσκευές, αλλά τί ασανσέρ! Παμπάλαιο, σιδερένιο, με μια μεταλλική συρόμενη πόρτα, καθρέφτες και κόκκινο κάθισμα! Σαν αυτά που βλέπουμε σε ταινίες του κινηματογράφου. Πολύ μου άρεσε για αρχή το σκηνικό.

Ανεβήκαμε στο διαμέρισμα, μας έδωσε χάρτη, μας εξήγησε με λίγα λόγια τα αξιοθέατα και τις διαδρομές, μας υπενθύμισε πολλές φορές ότι η πόλη διαθέτει πολλά λουτρά και spa, πληρώθηκε για τη διαμονή σε ευρώ (250) χωρίς να μας δώσει εκείνη τη στιγμή κάποια απόδειξη, μας είπε ότι θα στείλει σε μήνυμα τη διεύθυνση του γραφείου για να αφήσουμε τις αποσκευές μας την ημέρα της αναχώρισής μας (η πτήση μας ήταν στις 8 το βράδυ), μας ευχήθηκε καλή διαμονή και έφυγε.

Το διαμέρισμα ήταν όπως το είχαμε δει στις φωτογραφίες. Σαλόνι με διθέσιο καναπέ και τραπεζαρία για φαγητό, κουζίνα πλήρως εξοπλισμένη για να μαγειρέψεις ή να ετοιμάσεις πρωινό, 1 κρεβατοκάμαρα με διπλό κρεβάτι, πατάρι με ένα δεύτερο διπλό κρεβάτι, μεγάλη ντουλάπα για τα ρούχα, μπάνιο με αρκετές πετσέτες, ντουζιέρα και πλυντήριο ρούχων. Καθαρό και περιποιημένο, αλλά χωρίς υπηρεσία καθαριότητας, εκτός αν πλήρωνες επιπλέον 20€ για να στείλουν άτομο να καθαρίσει το διαμέρισμα.

Τακτοποιηθήκαμε και χωρίς άλλες καθυστερήσεις ξεκινήσαμε προς αναζήτηση φαγητού, γιατί η ώρα είχε προχωρήσει και μετά τις 22:30-23:00 δε θα βρίσκαμε τίποτα ανοιχτό. Η πιο κοντινή επιλογή που είχαμε για εκείνη την ώρα ήταν το Vapiano, αλυσίδα με Ιταλικό φαγητό στην Bécsi utca 5 και Deák ferenc utca. Σε 5-6 λεπτά με τα πόδια ήμασταν εκεί. Δεν είχε σχεδόν καθόλου κόσμο, ο χώρος ήταν ανοιχτός, άνετος, συμπαθητικός, ωραία διακοσμημένος και ο κατάλογος των φαγητών ήταν αναρτημένος στον τοίχο, στα Ουγγρικά και στα Αγγλικά. Τη στιγμή που προσπαθούσαμε να διαλέξουμε τι θα παραγγείλουμε, μπήκε ένα ζευγάρι Ελλήνων από την Κοζάνη και πιάνοντας την κουβέντα, μας πρότειναν κάποια πιάτα που είχαν ήδη δοκιμάσει, οπότε αποφασίσαμε και παραγγείλαμε γρήγορα. Ήταν όλα καλά και οι μερίδες ικανοποιητικές σε ποσότητα. Για 2 πιάτα με ζυμαρικά, 1 σαλάτα, 1 πίτσα και αναψυκτικά πληρώσαμε 8550 Ft.(28€). Αυτό το μαγαζί είναι ανοιχτό μέχρι τις 23:00 για όποιον θελήσει να το προτιμήσει για ένα γρήγορο και καλό Ιταλικό γεύμα ή δείπνο. www.vapiano.hu

Χορτασμένοι πλέον φύγαμε με σκοπό να κάνουμε μια μικρή αναγνωριστική βόλτα και κατευθυνθήκαμε πού αλλού? Προς τον Δούναβη φυσικά!

Ακολουθώντας την Deák ferenc utca περάσαμε πάλι από την πλατεία Vörösmarty tér και στη συνέχεια η Vigado utca μας έβγαλε στο ποτάμι. Διασχίσαμε τις γραμμές του τραμ και κατεβαίνοντας κάποια σκαλάκια φτάσαμε στην όχθη. Εκείνη την ώρα, κοντά μεσάνυχτα, το θερμόμετρο στο κινητό έδειχνε -14οC και ένα παγωμένο αεράκι διαπερνούσε τα χοντρά ρούχα που φορούσαμε, κάνοντας το κορμί να ανατριχιάζει από το κρύο. Το θέαμα όμως ήταν συγκλονιστικό!

Το φωτισμένο Κάστρο της Βούδας καθρεφτιζόταν στα παγωμένα νερά, αντανακλώντας όλο του το μεγαλείο, ενώ δεξιά μας η γέφυρα των Αλυσίδων, υπέροχα φωτισμένη και αυτή, μας καλούσε να την περπατήσουμε. Ακριβώς μπροστά μας ήταν αραγμένα δύο πλοία: το Spoon boat Restaurant και το Europa που λειτουργεί σαν club και μάλιστα είδαμε κόσμο και πολύχρωμα φώτα, να χορεύουν τρελά στο ρυθμό της μουσικής. Ένα παχύ στρώμα πάγου είχε σχηματιστεί από την όχθη μέχρι τα αραγμένα ποταμόπλοια.

Προχωρώντας και πλησιάζοντας τη γέφυρα, χωρίς πλέον τα πλοία να εμποδίζουν το οπτικό μας πεδίο, έχοντας άπλετη θέα στα νερά του ποταμού....τα είδαμε! Τεράστια κομμάτια πάγου κινούνταν παρασυρμένα από τη βίαιη ροή των νερών.

Ανοίξαμε το βήμα μας για να διασχίσουμε τη γέφυρα και να φτάσουμε στο κέντρο της, απ’ όπου θα είχαμε καλύτερη θέα. Το κρύο γινόταν όλο και πιο ανυπόφορο, αλλά οι εικόνες μάγευαν τα μάτια μας. Την περπατήσαμε μέχρι την άλλη άκρη της (από την αριστερή πλευρά) και επιστρέψαμε πίσω από την αντίθετη πλευρά της, έχοντας τώρα θέα στο υπέρλαμπρο Κοινοβούλιο.

Η Βουδαπέστη είχε ήδη αρχίσει να μας σαγηνεύει και να ξεδιπλώνεται μπροστά μας παγωμένη, αλλά ταυτόχρονα θερμή και φωτεινή, λαμπερή και αρχοντική! Το Κάστρο, το Κοινοβούλιο, οι γύρω λόφοι με τα φωτισμένα σπίτια, το άγαλμα της Ελευθερίας στην κορυφή του λόφου Gellert, οι φωτισμένες γέφυρες, ο παγωμένος Δούναβης συνέθεταν έναν απείρου κάλλους πίνακα ζωγραφικής!

Πω, πω τί μας περιμένει αύριο άραγε, με το νέο ξημέρωμα?

Επιστρέψαμε στο ζεστό μας διαμέρισμα για ύπνο, αφού πρώτα βρήκαμε ένα 24ωρο mini-market στη γειτονιά μας και κάναμε προμήθειες για το αυριανό πρωινό γεύμα μας. Ήμασταν ήδη ενθουσιασμένοι, έτοιμοι και ανυπόμονοι να ανακαλύψουμε όσες περισσότερες γωνιές μπορούσαμε από αυτήν την πανέμορφη πόλη!

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 7

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 7

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[giannismits]

Μπράβο klair πολύ καλές και εντυπωσιακές οι φωτογραφίες (δεν το λέω εύκολα αυτό).

Έχω ιδιαίτερη αδυναμία στην Βουδαπέστη γιατί είναι ένα από τα αγαπημένα μου ταξίδια κι ας πέρασαν 4,5 χρόνια που έχω πάει. Αλλά κι εσείς βρε θηρία πήγατε την περίοδο του πολικού ψύχους. Εκείνη την περίοδο παλεύαμε κι εμείς στην Ελλάδα με την Αριάδνη Λογικό να είναι έρημη η πόλη τις βραδινές ώρες. Με τέτοιο ψύχος δεν θα το τολμούσα, αλλά μπράβο σας που αντέξατε και το απολαύσατε.

 

[Klair]

Μπράβο klair πολύ καλές και εντυπωσιακές οι φωτογραφίες (δεν το λέω εύκολα αυτό).

Έχω ιδιαίτερη αδυναμία στην Βουδαπέστη γιατί είναι ένα από τα αγαπημένα μου ταξίδια κι ας πέρασαν 4,5 χρόνια που έχω πάει. Αλλά κι εσείς βρε θηρία πήγατε την περίοδο του πολικού ψύχους. Εκείνη την περίοδο παλεύαμε κι εμείς στην Ελλάδα με την Αριάδνη Λογικό να είναι έρημη η πόλη τις βραδινές ώρες. Με τέτοιο ψύχος δεν θα το τολμούσα, αλλά μπράβο σας που αντέξατε και το απολαύσατε.

Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.
Πράγματι πέσαμε σε πολύ άσχημη εβδομάδα, αλλά μόνο σε θέματα θερμοκρασιών. Οι μέρες ήταν ηλιόλουστες και μόνο 2 βράδια χιόνισε. Απ' ότι μας είπε και ο ξενοδόχος ήταν η χειρότερη εβδομάδα από άποψη κρύου που είχε κάνει μέχρι τότε στην πόλη.
Στη συνέχεια έρχονται ακόμη ωραιότερες φωτογραφίες και παγωμένες βόλτες σε όλη την πόλη. Η Βουδαπέστη μας μάγεψε.

 

[Klair]

Δευτέρα 9/1/2017

Ένας λαμπρός ήλιος και -6°c μας καλημέρισαν την πρώτη μας μέρα στην πόλη. Το ξυπνητήρι δεν πρόλαβε καν να χτυπήσει στις 9, αφού τα μάτια άνοιξαν από μόνα τους πολύ νωρίτερα. Το πρωινό ετοιμάστηκε, καταβροχθίστηκε λαίμαργα και η διαδικασία ντυσίματος άρχισε! 2 ισοθερμικές μπλούζες, 1 λεπτή ζιβάγκο, 2 ακόμη μακρυμάνικες λεπτές αλλά ζεστές μπλούζες, 1 χοντρό μάλλινο πουλόβερ, χοντρό καλσόν, ισοθερμικό κολάν, κι’ άλλο παντελόνι-κολάν, παλτό-γούνα, σκουφί, γάντια, κασκόλ......ΟΥΦ... κουράστηκα να ντύνομαι!

Η εξερεύνηση της πόλης ξεκίνησε από τη γειτονιά μας, αφού η πλατεία Roosvelt tér βρισκόταν στα 300m από το διαμέρισμά μας, στην άκρη της γέφυρας των Αλυσίδων. Παλαιότερα ονομαζόταν πλατεία Φραγκίσκου Ιωσήφ ή πλατεία Εκφόρτωσης. Στις αρχές του 20ου αι. υπήρχαν μεγαλόπρεπα κτίρια γύρω από την πλατεία όπως ξενοδοχεία, μέγαρα, λουτρά κ.α. Σήμερα το μοναδικό κτίριο που διασώζεται να θυμίζει την αίγλη των παλαιών καιρών είναι η Ουγγρική Ακαδημία Επιστημών. Εδώ βρίσκεται και το Ανάκτορο Gresham Palace το οποίο στεγάζει το πολυτελές ξενοδοχείο Four Seasons. Στη νότια πλευρά δεσπόζουν 2 μεγάλα επίσης ξενοδοχεία: το Sofitel Budapest και το Intercontinental και μάλιστα μπροστά από το δεύτερο υπάρχει το άγαλμα του Βαρόνου József Eötvös, του μεταρρυθμιστή της δημόσιας εκπαίδευσης. Μέσα στην πλατεία συναντάμε άλλα δύο μνημεία πολιτικών ανδρών: του κόμη István Széchenyi, μεγάλου κοινωνικού και πολιτικού μεταρρυθμιστή και του Ferenc Deák, ο οποίος έπαιξε ρόλο στον Συμβιβασμό του 1867 που οδήγησε στη Δυαδική μοναρχία.

Επόμενος προορισμός μας η Βασιλική του Αγίου Στεφάνου (Szent István Bazilika), 600m από την πλατεία Roosvelt tér. Μια ωραία διαδρομή από ήσυχους δρόμους, χωρίς πολύ κόσμο ή τουρίστες, με επιβλητικά κτίρια μας οδήγησε στη μεγάλη πλατεία μπροστά από τον ναό. Η Mérleg utca, η Október utca, η Zrínyi utca, η Nádor utca είναι μερικοί από τους δρόμους στην περιοχή της Βασιλικής που αξίζει κάποιος να τους περπατήσει, για να θαυμάσει την αρχιτεκτονική των κτιρίων πριν καταλήξει στα σκαλιά της Εκκλησίας.

Εννοείται ότι το πρώτο πράγμα που μας ενδιέφερε να κάνουμε ήταν να κόψουμε εισιτήρια και να ανέβουμε στην κορυφή του τρούλου για να έχουμε πανοραμική θέα της πόλης, η οποία λουζόταν από το λαμπερό φως του ήλιου εκείνη την ώρα. 500 Ft. (1.60€) το κανονικό εισιτήριο και 400 Ft.(1.30€) το φοιτητικό. Μπήκαμε στο ασανσέρ και βρεθήκαμε πάνω. Μαγικές εικόνες κατέκλυσαν τα μάτια μας!

Στο Καμπαναριό υπάρχει η μεγαλύτερη καμπάνα της χώρας, βάρους 9 τόνων την οποία έκαναν δώρο οι Γερμανοί, σαν αποζημίωση για την αυθεντική, που έκλεψαν οι Ναζί το 1944. Ο ναός φαίνεται από κάθε σημείο της πόλης και φυσικά η θέα που απολαύσαμε από τον 96m τρούλο ήταν καταπληκτική, βλέποντας τις στέγες των σπιτιών, τις καμινάδες να καπνίζουν, τις πλατείες, ολόκληρη τη Βούδα με το Κάστρο της, τις λεωφόρους και φυσικά το τεράστιο κτίριο του Κοινοβουλίου.

Στη συνέχεια προχωρήσαμε στο εσωτερικό του ναού, αφού πρώτα πληρώσαμε στην είσοδo από 300Ft.(1€) ο καθένας. 50 χρόνια χρειάστηκαν για να ολοκληρωθεί η κατασκευή της Βασιλικής, η οποία είναι αφιερωμένη στον πρώτο Ούγγρο Χριστιανό Βασιλιά και είναι η μεγαλύτερη της χώρας. Σαν πρώτος αρχιτέκτονας ξεκίνησε ο Joseph Hill το 1851, αλλά πέθανε κατά τη διάρκεια της ανέγερσης. Ο Michel Ybl ανέλαβε να συνεχίσει την αποπεράτωση του έργου, αλλά η κατάρρευση του θόλου και ο θάνατός του, επίσης καθυστέρησαν τα έργα. Τελικά ένας τρίτος αρχιτέκτονας, ο Joseph Kraus κλήθηκε να συνεχίσει το έργο των δύο προηγούμενων και τελικά τα κατάφερε. Κάλεσε διάσημους γλύπτες να διακοσμήσουν το εσωτερικό του ναού και χρησιμοποιήθηκαν 50 διαφορετικά είδη μαρμάρου. Το αποτέλεσμα είναι ομολογουμένως εντυπωσιακό, γι’ αυτό και ο ναός κατακλύζεται από πλήθος επισκεπτών που συρρέουν εδώ απ’ όλα τα μέρη του κόσμου. Στο παρεκκλήσι υπάρχει διατηρημένο το δεξί χέρι του Αγίου. Το επισκεφθήκαμε, αλλά δε βγάλαμε φωτογραφίες.

Βγήκαμε από τον ναό μπροστά στη μεγάλη πλατεία. Δεν υπήρχε πολύς κόσμος και γενικά επικρατούσε ηρεμία. Καμία σχέση με άλλες πόλεις που σε τόσο τουριστικά σημεία δεν μπορείς να περπατήσεις από την κοσμοπλημμύρα. Μας άρεσε αυτό, γιατί μπορούσες να απολαύσεις τη βόλτα σου και να χαζεύεις γύρω σου, χωρίς να κινδυνεύεις να ποδοπατηθείς ή να χαθείς μέσα στο πλήθος! Περπατήσαμε γύρω από την εκκλησία και ξαναβρεθήκαμε στη διασταύρωση των οδών Október utca και Zrínyi utca για να φωτογραφίσουμε με την ησυχία μας το μπρούτζινο άγαλμα του παχουλού αστυνομικού (The fat policeman statue), γιατί προηγουμένως που περάσαμε από εδώ ήταν περικυκλωμένο από ένα γκρουπ τουριστών.

Η Arany János utca μας οδήγησε στον κεντρικό δρόμο Széchenyi rkp και βρίσκοντας κάποια σκαλάκια κατεβήκαμε στην όχθη του Δούναβη, ακολουθώντας πορεία προς το Κοινοβούλιο. Η διαδρομή αυτή κατά μήκος του ποταμού μας επιφύλασσε το πιο συγκινητικό ιστορικό μνημείο-ορόσημο, αφιερωμένο στη μνήμη των 550.000 Ούγγρων Εβραίων που έχασαν τη ζωή τους από τους Ναζί το 1944-45: Τα Παπούτσια του Δούναβη. Χιλιάδες από αυτούς πυροβολήθηκαν δίπλα στην όχθη από συμπατριώτες τους συνεργάτες των Ναζί, οι οποίοι πριν τους εκτελέσουν τους ανάγκασαν να βγάλουν το πολυτιμότερο αγαθό που διέθεταν: τα παπούτσια τους.

Συνεχίζοντας τη διαδρομή μας προς το Κοινοβούλιο συναντήσαμε μια ράμπα (στάση πλοίου) και την κατεβήκαμε πλησιάζοντας ακόμα περισσότερο στα παγωμένα νερά. Το τοπίο γύρω μας ήταν μαγευτικό! Το ποτάμι πάγωνε όλο και περισσότερο και τα κομμάτια πάγου που επέπλεαν, παρασυρμένα από τα ορμητικά νερά γίνονταν όλο και μεγαλύτερα. Το κρύο ήταν πολύ τσουχτερό, ειδικά τόσο κοντά στο νερό, αλλά χωρίς να πτοούμαστε καθόλου από τα καμώματα της φύσης, το διασκεδάζαμε πραγματικά! Εμείς και τα παπάκια βολτάραμε αψηφώντας τις πολικές θερμοκρασίες της ηλιόλουστης Βουδαπέστης!!

Φτάσαμε στο Κοινοβούλιο, το ωραιότερο στολίδι της πόλης και ένα από τα εντυπωσιακότερα κτίριά της. Περάσαμε απέναντι διασχίζοντας τον κεντρικό δρόμο, ανεβήκαμε μια μεγάλη σκάλα και βρεθήκαμε να παρατηρούμε εντυπωσιασμένοι αυτό το αριστουργηματικό οικοδόμημα που σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Imre Steindl και χτίστηκε από το 1885-1902 σε ρυθμό γοτθικό. Στην πρόσοψη του κτιρίου ο επισκέπτης μπορεί να δει 88 αγάλματα Βασιλιάδων και ηγετών της χώρας. Το διάβασα δεν τα μέτρησα για να είμαι ειλικρινής!

Το σχέδιό του βασίστηκε στο σχέδιο του Κοινοβουλίου του Λονδίνου. Έχει μήκος 268m και ύψος 96m (όσο και ο τρούλος της Βασιλικής) και αποτελείται από 691 αίθουσες. Το μήκος από τις σκάλες που διαθέτει λέγεται ότι φτάνει τα 20km (πολύ εντυπωσιακό νούμερο μου φαίνεται, αλλά έτσι λένε οι πληροφορίες). Εδώ φυλάσσονται τα κοσμήματα του Ουγγρικού στέμματος, στην Αψιδωτή Αίθουσα, τα οποία φυγαδεύτηκαν από την Ουγγαρία, κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στα νησιά Fort Knox των ΗΠΑ μέχρι το 1978.

Μπρούτζινη μακέτα με επεξηγήσεις σε γραφή Braille

Αφιερώσαμε πολύ ώρα στο Κοινοβούλιο θαυμάζοντας και τα γύρω επιβλητικά κτίρια που πλαισιώνουν την πλατεία Kossuth tér, όπως το μουσείο Εθνογραφίας

Το μνημείο Kossuth

Τα αγάλματα

Το μνημείο της Ουγγρικής Επανάστασης

Το 1949 η Ουγγαρία ανακηρύxθηκε Κομμουνιστική Λαϊκή Δημοκρατία. Η νέα κυβέρνηση θεωρούσε διάφορα κτίρια σύμβολα του προηγούμενου καθεστώτος και κατέστρεψε το εσωτερικό τους. Τον Οκτώβριο του 1956 οι πολίτες διαμαρτυρήθηκαν ειρηνικά ζητώντας δημοκρατικές αλλαγές. Το καθεστώς διέταξε τον στρατό να πυροβολήσει τον κόσμο, αλλά οι στρατιώτες έδωσαν όπλα στο πλήθος και κατάφεραν να καταλάβουν τον ραδιοφωνικό σταθμό ζητώντας να δημοσιευτούν τα αιτήματά τους. Αυτή ήταν η αρχή της Ουγγρικής Επανάστασης. Τα Σοβιετικά στρατεύματα εισέβαλαν στη χώρα για να καταπνίξουν την Επανάσταση . Οι μάχες άφησαν 3000 νεκρούς και αυτό το μνημείο ανεγέρθη με αφορμή τα 50 χρόνια από εκείνη τη μέρα.

Η καλύτερη θέα στο Κοινοβούλιο είναι από την απέναντι όχθη του Δούναβη, εκεί που βρίσκεται η πλατεία Batthyany ter.Η εντυπωσιακότερη όμως είναι το βράδυ, καθώς φωτίζεται καταπληκτικά και καθρεφτίζεται στα νερά του ποταμού. Τώρα βέβαια με τόσους πάγους ίσως να μην είναι και τόσο εύκολο να δει κάποιος τον τέλειο αντικατοπρισμό του κτιρίου, αλλά αυτή η απορία (για τον βραδινό αντικατοπρισμό) θα μας λυνόταν τις επόμενες μέρες, ενώ η ημερήσια φωτογράφιση θα ακολουθούσε ευθύς αμέσως, αφού είχαμε πλέον ολοκληρώσει την εξερεύνησή μας σε όλον τον περιβάλλοντα χώρο του Κοινοβούλιου. Έτσι θα κλείναμε το κεφάλαιο αυτό έχοντας την καλύτερη θέα από το καλύτερο σημείο!

Η μετάβαση όμως για απέναντι ήταν μια μίνι περιπέτεια από εκεί που βρισκόμασταν. Και γιατί το λέω αυτό? Γιατί το καραβάκι που εκτελεί το δρομολόγιο και σε μεταφέρει σε λίγα μόλις λεπτά στην Batthyány tér δε λειτουργούσε λόγω πάγων φυσικά. Ψάξαμε εναλλακτικούς τρόπους με τραμ και ο καλύτερος συνδυασμός ήταν ο εξής: από την Kossuth tér πήραμε το τραμ 2 για Jászai Mari tér και εκεί αλλάξαμε παίρνοντας το 4 ή 6 για Margit híd, budai hídfő. Κατεβήκαμε εδώ και στη συνέχεια κάναμε την τρίτη και τελευταία αλλαγή παίρνοντας το 19 ή 41, το οποίο κάνει στάση ακριβώς πάνω στην πλατεία. Δε μας χάλασε βέβαια όλο αυτό το tour με τα τραμ και συνήθως επιλέγαμε αυτό το μεταφορικό μέσο για τις μετακινήσεις μας, γιατί έτσι μας δινόταν η ευκαιρία να βλέπουμε όσα περισσότερα κομμάτια της πόλης μπορούσαμε.

Εδώ λοιπόν δεσπόζει η εκκλησία της Αγίας Άννας και η πλατεία περιβάλλεται από όμορφα κτίρια. Στη Βουδαπέστη είναι λίγες οι εκκλησίες που σώζονται και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι κατά τη διάρκεια των 150 χρόνων της Τουρκικής κατοχής οι εκκλησίες μετατράπηκαν σε τζαμιά, τα οποία αργότερα καταστράφηκαν από τις επιθέσεις Χριστιανών στη Βούδα και την Πέστη. Η συντήρηση και ανακατασκευή των παλαιών και κατεστραμμένων εκκλησιών αλλά και η κατασκευή νέων ξεκίνησε στα τέλη του 17ου αι. γι’ αυτό βλέπουμε να κυριαρχούν σε όλες τις εκκλησίες το μπαρόκ και ο νεοκλασικός ρυθμός.

Περπατήσαμε το τετράγωνο γύρω από την εκκλησία, κάναμε βόλτες, αλλά ένας και μοναδικός είναι ο λόγος για τον οποίο είναι ξακουστή η συγκεκριμένη πλατεία και γίνεται πόλος έλξης για όλους τους ταξιδιώτες που επισκέπτονται τη Βουδαπέστη και δεν είναι άλλος από την απίθανη θέα που προσφέρει στο Ουγγρικό Κοινοβούλιο. Όλοι λοιπόν συρρέουν εδώ με έναν και μοναδικό σκοπό: να πετύχουν την καλύτερη φωτογραφία, είτε είναι μέρα, είτε είναι νύχτα. Ε! Αυτό θα προσπαθούσαμε να κάνουμε και εμείς.

Μετά τις άπειρες φωτογραφίες αποφασίσαμε ότι είχε έρθει πλέον η ώρα να καταλήξουμε σε κάποιο εστιατόριο για φαγητό. Trofea grill Etterem στην οδό Király utca ήταν η επιλογή μας και επιβιβαστήκαμε στο τραμ 19 ή 41 για να μας αφήσει μετά από 5 στάσεις, στη στάση Szent Gellért tér ακριβώς έξω από το ομώνυμο ξενοδοχείο με τα λουτρά.



Αλλάξαμε πάλι τραμ παίρνοντας το 47 ή 49, το οποίο διασχίζει την πράσινη γέφυρα και κάνει τέρμα στην πλατεία Deák Ferenc tér. Από εκεί το Trofea απέχει 450m. Φυσικά υπήρχαν και άλλοι τρόποι για να φτάσουμε στο εστιατόριο, αλλά επιλέξαμε τη συγκεκριμένη διαδρομή γιατί θέλαμε να κινηθούμε κατά μήκος του ποταμού από την πλευρά της Βούδας, βλέποντας όλο αυτό το κομμάτι της πόλης μέχρι τα λουτρά και περνώντας πάνω από τη γέφυρα θα κάναμε έναν μεγάλο κύκλο, βλέποντας επίσης ένα σημαντικό κομμάτι της Πέστης. Κατά τη διέλευση της γέφυρας, κοιτώντας έξω από το παράθυρο παρατηρήσαμε ότι ο Δούναβης ακριβώς από κάτω ήταν τελείως καλυμμένος από τεράστια κομμάτια πάγου, σχεδόν παγωμένος!

Φτάσαμε στο Trofea κατά τις 5 το απόγευμα. Αυτό το εστιατόριο ακολουθεί την εξής πολιτική: πληρώνεις ένα συγκεκριμένο ποσό (15 €, δέχονται και ευρώ) το άτομο (η τιμή αυτή ισχύει μέχρι τις 7, μετά ανεβαίνει λίγο) και μπορείς να διαλέξεις από έναν μεγάλο μπουφέ ό,τι τραβάει η όρεξή σου: σούπες (γκούλας-ψαρόσουπα), κρεατικά (μοσχάρι-κοτόπουλο-ελάφι), ψάρι, ρύζια, πατάτες, σαλάτες, τυριά, ψωμιά, γλυκά, ποτά, αναψυκτικά, χωρίς κανένα περιορισμό στις ποσότητες μέχρι να σκάσεις από το φαγητό!!

Ε.... αυτό πάθαμε και μεις.....ΣΚΑΣΑΜΕ!

Άντε μετά να σηκωθείς από το τραπέζι, να φορέσεις όλα αυτά τα ρούχα τα οποία έχεις βγάλει και αραδιάσει στη διπλανή καρέκλα και να βγεις έξω στην....κατάψυξη. Θέλει πολύ μεγάλο κουράγιο, σας λέω!

Αναζητήσαμε την πιο εύκολη διαδρομή και με το λιγότερο περπάτημα για να επιστρέψουμε στο διαμέρισμά μας, να ξεκουραστούμε και να χωνέψουμε μετά από την κραιπάλη που είχε μόλις συντελεστεί. Η λύση ήταν να περπατήσουμε μόλις 400m μέχρι τη στάση Όπερα και να πάρουμε τη γραμμή Μ1 (κίτρινη) για Vörösmarty tér.

Ανεβαίνοντας με βαριά στομάχια τις σκάλες εξόδου από τον σταθμό πετύχαμε αυτήν τη φορά το Café Gerbeaud ανοιχτό και είπαμε να μπούμε να ρίξουμε μια ματιά στον χώρο και στις βιτρίνες των γλυκών, για να 'χουμε μια ιδέα περί τίνος πρόκειται. Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα. Βρήκα το περιβάλλον και την ατμόσφαιρα του μαζαγιού ψυχρή και τα γλυκά-οπτικά τουλάχιστον-όχι κάτι το ιδιαίτερο. Θεωρώ ότι δε θα το επιλέγαμε για καφέ ή γλυκό, αλλά πάλι γούστα είναι αυτά.

Φτάσαμε σπίτι.Το δελτίο καιρού έλεγε ότι αναμένονται χιονοπτώσεις εντός των επόμενων ωρών, οπότε αράξαμε περιμένοντας το χιόνι για να ξαναβγούμε!

Και ναι, πράγματι το χιόνι ήρθε μετά από κάνα δυό ώρες και πεταχτήκαμε από τη νιρβάνα της χώνεψης για να αρχίσουμε διαδικασία ντυσίματος για τη βραδινή χιονισμένη βόλτα μας!

Προορισμός? Μα πού αλλού? Πού καλύτερα?
Κάστρο της Βούδας by night με χιόνι!

Από την Széchenyi István tér, 300m από το διαμέρισμα πήραμε το λεωφορείο 16, το οποίο μετά από 3 πολύ βασικές στάσεις (Clark Ádám tér, Donáti utca, Dísz tér) μας άφησε στην Szentháromság tér, δηλαδή ακριβώς έξω από την εκκλησία Mátyás-templom στη Βούδα.

Ανηφορίζοντας προηγουμένως με το λεωφορείο τον λόφο, η χιονόπτωση γινόταν πυκνότερη και ο δρόμος είχε ήδη στρωθεί με αρκετό χιόνι. Όταν φτάσαμε στην πλατεία και κατεβήκαμε αντικρίζοντας το σκηνικό μείναμε με το στόμα ανοιχτό! Δεν πιστεύαμε αυτό που βλέπαμε!

Δεν υπήρχε ψυχή, ήμασταν μόνοι μας! Η επιβλητική εκκλησία ήταν υπέροχα φωταγωγημένη και οι δέσμες φωτός των προβολέων αναδείκνυαν ακόμα περισσότερο την πυκνή χιονόπτωση. Σε όλο τον προαύλιο χώρο το χιόνι ήταν απαλό και απάτητο και μας φάνηκε ότι το ανυπόφορο κρύο είχε κάπως μαλακώσει, ναι σίγουρα είχε γλυκάνει το δριμύ ψύχος! Όλη η ατμόσφαιρα ήταν απόκοσμη, γαλήνια, γλυκιά, ζεστή, φωτεινή!

Τα βήματά μας, μας οδήγησαν στα σκαλιά του προμαχώνα των Ψαράδων και ανεβήκαμε στον πρώτο Πύργο μένοντας πάλι εκστασιασμένοι από τη θέα της χιονισμένης Πέστης, του φωταγωγημένου Κοινοβουλίου, της γέφυρας των Αλυσίδων. Ήταν μαγεία, από τις καλύτερες στιγμές του ταξιδιού. Ήμασταν πολύ τυχεροί που ζήσαμε αυτές τις μοναδικές εικόνες, στο ωραιότερο σημείο της πόλης με το χιόνι να πέφτει απαλό σαν πούπουλο και σχεδόν μόνοι μας. Δεν μπορούσαμε να χορτάσουμε το θέαμα που προσφερόταν απλόχερα μόνο για μας. Μια εξαιρετική παράσταση της φύσης παιζόταν με φόντο το ωραιότερο σκηνικό, που θα ζήλευε ακόμα και ο διασημότερος σκηνοθέτης του κόσμου, έχοντας σαν θεατές τους τυχερότερους ταξιδιώτες.... εμάς!!

Ανεβήκαμε σε όλους τους Πύργους, εκτός από τον μεγάλο στην αριστερή άκρη, γιατί είχαν βάλει καρέκλες και είχαν κλείσει την πρόσβαση. Περπατήσαμε σε όλη την πλατεία γύρω από την εκκλησία, φωτογραφίσαμε τα πάντα, απ’ όλες τις πιθανές και απίθανες γωνίες και συνεχίσαμε την περιήγησή μας στη Βούδα ακολουθώντας την οδό των Λόρδωv (Úri utca) με κατεύθυνση το Προεδρικό Μέγαρο (Sándor Palace) και το Βασιλικό Ανάκτορο.

Απόλυτη ησυχία επικρατούσε παντού. Τα καφέ και τα μαγαζιά ήταν όλα κλειστά τούτη την ώρα. Συναντήσαμε την είσοδο του Λαβύρινθου, περάσαμε την πλατεία Dísz tér και φτάνοντας κοντά στο Προεδρικό Μέγαρο ο σύζυγος άρχισε να έχει έντονες ενοχλήσεις στο πόδι και να δυσκολεύεται να το πατήσει. Από πριν μας είχε ενημερώσει ότι ένιωθε άβολα στο περπάτημα κάνοντας κάποιες κινήσεις, αλλά χωρίς το πρόβλημα να είναι ιδιαίτερα έντονο. Τώρα όμως τα πράγματα είχαν πλέον δυσκολέψει και σε κάθε του βήμα κούτσαινε όλο και περισσότερο. Μειώσαμε τον ρυθμό περπατήματος στο ελάχιστο και καταφέραμε να φτάσουμε στο σημείο που καταλήγει το τελεφερίκ. Εκεί υπήρχε ένα παγκάκι και κάναμε στάση, για να δούμε πώς θα αντιμετωπίσουμε την κατάσταση. Τον αφήσαμε να καθίσει για να ξεκουραστεί και με τον γιο μου περάσαμε την Πύλη και κατεβήκαμε τα σκαλάκια που οδηγούν στον τεράστιο προαύλιο χώρο του Βασιλικού Ανακτόρου, ψάχνοντας το μονοπάτι που κατεβαίνει κάτω τον λόφο και καταλήγει στην πλατεία Clark Ádám tér.

Η μόνη λύση ήταν να κατέβουμε σιγά-σιγά από εκεί. Μας φάνηκε ευκολότερο να κατηφορίσουμε προς τα κάτω, παρά να ξανακάνουμε όλη τη διαδρομή πίσω και να πάρουμε το λεωφορείο από την Dísz tér για να επιστρέψουμε σπίτι. Ήταν η ίδια σχεδόν απόσταση, είτε ακολουθούσαμε τη μια λύση, είτε την άλλη. Δώσαμε λίγο χρόνο στον “τραυματία” να ξεκουραστεί περιδιαβαίνοντας την αυλή του Παλατιού απ’ άκρη, σ’ άκρη τραβώντας φωτογραφίες την Πέστη να “βομβαρδίζεται” από τις πυκνές νιφάδες του χιονιού!

Ξεκινήσαμε κούτσα-κούτσα τον κατήφορο από το μονοπάτι, το οποίο ξεκινάει από την αυλή του Παλατιού και κάναμε μια φιδογυριστή διαδρομή 550m μέσα απ' το δάσος κατεβαίνοντας τον λόφο, παράλληλα με τη διαδρομή που κάνει το τελεφερίκ. Στη συνέχεια καταλήγοντας στην Clark Ádám tér είχαμε σκοπό να πάρουμε το λεωφορείο που διασχίζει την γέφυρα των Αλυσίδων και κάνει στάση έξω από το Intercontinental.

Το τοπίο ήταν μαγευτικό αλλά πλέον μια ανησυχία επικρατούσε στην ομήγυρη για τη σοβαρότητα της κατάστασης και την αντιμετώπισή της, ώστε να υπάρξει γρήγορη βελτίωση, γιατί βρισκόμασταν ακόμη στην αρχή του ταξιδιού.

Με τεράστια προσπάθεια από μέρους του συζύγου και πολύ πόνο στο πόδι, φτάσαμε στην πλατεία και για καλή μας τύχη εκεί βρισκόταν αραγμένο ένα ταξί, το οποίο πήραμε αμέσως γιατί ήταν αδύνατον να κάνει πια έστω και ένα επιπλέον βήμα. Το ταξί μας άφησε έξω από την πόρτα μας και ανεβήκαμε στο διαμέρισμα με έντονη πλέον την ανησυχία. Ξεκίνησε αμέσως φαρμακευτική αγωγή, ευτυχώς που είχα προνοήσει για ένα μίνι φαρμακείο (πάντα το κάνω στα ταξίδια) και όλοι ελπίζαμε στο θαύμα! Δύσκολα τα πράγματα, αλλά ελπίζαμε!

 

[Dina Z]

Πολυ ωραιες οι φωτογραφιες σου αλλα και η ζωντανη σου διηγηση!
Περιμενω με αγωνια να μαθω τη συνεχεια

 

[Klair]

Πολυ ωραιες οι φωτογραφιες σου αλλα και η ζωντανη σου διηγηση!
Περιμενω με αγωνια να μαθω τη συνεχεια

Ευχαριστώ για το όμορφο σχόλιο, μου δίνει κίνητρο για τη συνέχεια η οποία θα έρθει λίαν συντόμως.

 

[Στάθης]

Πολύ ωραία ιστορία και πραγματικά φοβερές φωτογραφίες!! Ιδικά οι βραδινές με το χιόνι είναι το κάτι άλλο. Περιμένουμε την συνέχεια μιας κ εμείς ετοιμαζόμαστε σιγα-σιγα για αυτό το ταξιδάκι!

 

[Klair]

Πολύ ωραία ιστορία και πραγματικά φοβερές φωτογραφίες!! Ιδικά οι βραδινές με το χιόνι είναι το κάτι άλλο. Περιμένουμε την συνέχεια μιας κ εμείς ετοιμαζόμαστε σιγα-σιγα για αυτό το ταξιδάκι!

Σε ευχαριστώ πολύ για τα ωραία σου λόγια. Θα προσπαθήσω να ανεβάσω σύντομα τη συνέχεια για να μπορέσω να σε βοηθήσω όσο περισσότερο μπορώ στην οργάνωση και του δικού σου ταξιδιού. Ανεξάρτητα όμως από την ιστορία μου αν χρειαστείς οτιδήποτε μη διστάσεις να ρωτήσεις.

 

[emm]

Πολύ όμορφες φωτογραφίες!
Οι νυχτερινές με τα χιόνια μοιάζουν σαν να είναι από άλλη εποχή!
Ελπίζω να πήγαν όλα καλά με τον άντρα σου, ευτυχώς που ήσουν εφοδιασμένη!
Μα κ αυτός αφού ήδη πονούσε, τι την ήθελε τη νυχτερινή βόλτα με τα χιόνια;;;

 

[Klair]

Πολύ όμορφες φωτογραφίες!
Οι νυχτερινές με τα χιόνια μοιάζουν σαν να είναι από άλλη εποχή!
Ελπίζω να πήγαν όλα καλά με τον άντρα σου, ευτυχώς που ήσουν εφοδιασμένη!
Μα κ αυτός αφού ήδη πονούσε, τι την ήθελε τη νυχτερινή βόλτα με τα χιόνια;;;

Πραγματικά το τοπίο ήταν σαν να βρισκόσουν σε σκηνικό ταινίας και όχι σε αληθινή πόλη. Το χιόνι, τα πανέμορφα κτίρια, ο φανταστικός φωτισμός δημιουργούσαν μία απίστευτη ατμόσφαιρα, πώς να αντισταθείς? Μήπως θα το ξαναζούσαμε αυτό το σκηνικό? Δεν τυχαίνουν και κάθε μέρα τέτοιες ευκαιρίες. Οπότε κάνεις και λίγο υπομονή και συνεχίζεις. Δεν φανταστήκαμε ότι θα υπάρξει τέτοια επιδείνωση. Σύντομα οι εξελίξεις.....
Ευχαριστώ για το ωραίο σχόλιο για τις φωτογραφίες.

 

[Klair]

Τρίτη 10/1/2017

Τα νέα δεν ήταν ευχάριστα τούτο το επίσης ηλιόλουστο αλλά παγωμένο πρωινό στην Ουγγρική πρωτεύουσα. Ο "τραυματίας" πονούσε και φυσικά ήταν αδύνατον να πατήσει το πόδι του. Τρώγοντας μελαγχολικοί το πρωινό μας συζητούσαμε τις επιλογές που είχαμε δεδομένης της νέας κατάστασης πραγμάτων που είχε διαμορφωθεί.

Ο σύζυγος επέμενε:-" Εσείς θα βγείτε τη βόλτα σας και εγώ θα μείνω αραχτός στον καναπέ συνεχίζοντας τη φαρμακευτική μου αγωγή και το απόγευμα θα είμαι καλύτερα".

- " Εντάξει θα βγούμε, αλλά θα ξαναπάμε στη Βούδα, να κάνουμε την ίδια βόλτα που κάναμε όλοι μαζί χθες βράδυ, να βγάλουμε φωτογραφίες με το φως του ήλιου και θα επιστρέψουμε να πάμε όλοι μαζί για φαγητό. Έτσι δε θα χάσεις κάποιο νέο προορισμό, απλώς δε θα δεις τη Βούδα και μέρα. Αυτή ήταν η πρόταση και έγινε δεκτή από όλους μας".

Ξεκινήσαμε με τον γιο μου την εξόρμησή μας, αλλά πρώτα έπρεπε να αλλάξουμε χρήματα, γιατί το συνάλλαγμα που είχαμε πάρει μαζί μας από Ελλάδα για τα πρώτα έξοδα είχε σχεδόν τελειώσει. Είχαμε πληροφορίες από πολύ έγκυρη πηγή ότι το ανταλλακτήριο με τις καλύτερες ισοτιμίες βρίσκεται στην οδό Anker köz 2-4 και λέγεται IBLA International Kft. http://www.iblachange.hu

Αν και απείχε γύρω στα 10΄ με τα πόδια από το διαμέρισμα επιλέξαμε το metro εξοικονομώντας δυνάμεις γιατί μας περίμενε πολύωρη περιπλάνηση στην καστροπολιτεία της Βούδα. Κατεβήκαμε στην Deák Ferenc tér, αλλάξαμε τα χρήματα και με την ευκαιρία που βρεθήκαμε εκεί κάναμε μια βόλτα σε μια μικρή υπαίθρια αγορά με κιόσκια, τα οποία είχαν φαγητό και σουβενίρ. Τσεκάραμε τις τιμές στα μαγαζάκια με τα σουβενίρ για να πάρουμε μια ιδέα και να έχουμε μέτρο σύγκρισης με τις τιμές της κλειστής αγοράς, την οποία είχαμε στα προσεχή σχέδιά μας.

Anker Koz

Πήραμε το λεωφορείο 16 το οποίο ξεκινάει από την Deák Ferenc tér με προορισμό την Bécsi kapu tér αρχή της σημερινής μας περιπλάνησης στη Βούδα. Μετά από διαδρομή 20-30 λεπτών με 6 ενδιάμεσες στάσεις φτάσαμε στον προορισμό μας και κατεβήκαμε. Ο λαμπρός ήλιος μας υποδέχτηκε και σ’ αυτήν τη μικρή πλατεία, ενώ το χιόνι είχε σχεδόν λιώσει, όχι παντού αλλά σε αρκετά σημεία. Το κρύο σταθερά πολυυυυυύ τσουχτερό!!

Τα πρώτα αξιοθέατα που ήρθαμε να δούμε εδώ είναι η Porta di Vienna, η Λουθηρανική Εκκλησία και το National Archives of Hungary.

Λίγα βήματα πιο πέρα στην Kapisztrán tér βρίσκεται η εκκλησία της Μαρίας Μαγδαληνής και από εδώ αρχίζει η οδός των Λόρδων (Úri utca).

Σε αυτόν τον δρόμο βρίσκονται μερικά από τα ωραιότερα κτίρια της πόλης. Σχεδόν όλα έχουν κάποιο γοτθικό απομεινάρι. Πολλά από αυτά καταστράφηκαν το 1686 αλλά και το 1944. Με την ανοικοδόμηση του 1950-1960 απέκτησαν ξανά τη μεσαιωνική τους όψη. Το κτίριο για παράδειγμα στον αριθμό 53 ξαναχτίστηκε από το 1701-1722 ως μονή Φραγκισκανών και αργότερα χρησιμοποιήθηκε από τον Αυτοκράτορα Ιωσήφ Β΄. Το 1873 τοποθετήθηκε μπροστά από το κτίριο ένα άγαλμα, πιστό αντίγραφο του αγάλματος της Αρτέμιδας του Πραξιτέλη.

Συνεχίζοντας την πορεία μας σ’ αυτόν τον καταπληκτικό δρόμο την προσοχή μας τράβηξαν και άλλα όμορφα κτίρια.

Το κτίριο στον αριθμό 49 είναι το μουσείο τηλεφώνου

Στον αριθμό 31 άλλο ένα κτίριο εξαιρετικό δείγμα γοτθικής πρόσοψης

Στον Λαβύρινθο δεν μπήκαμε, αλλά μάθαμε ότι το υπόγειο αυτό τούνελ είχε τη δυνατότητα να φιλοξενεί πάνω από 10.000 ανθρώπους κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της πόλης, ως το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Χιλιάδες άνθρωποι βρήκαν καταφύγιο τον χειμώνα του 1944-45. Σήμερα προσφέρει στιγμές διασκέδασης σε όσους τουρίστες επιλέγουν να τον επισκεφτούν.

Φτάσαμε στην Szentháromság tér δηλαδή, στο διασημότερο και ωραιότερο σημείο της Βούδα. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς φτάνοντας εδώ?

Την εκκλησία του Ματθαίου, τον προμαχώνα των Ψαράδων, το άγαλμα του Στεφάνου, τα γύρω κτίρια, την ανεμπόδιστη θέα σε ολόκληρη την Πέστη και τον Δούναβη? Άλλες εικόνες ξεδιπλώθηκαν στο φως της μέρας μπροστά στα μάτια μας.

Γρήγορα ανεβήκαμε τα σκαλιά του πρώτου δεξιά Πύργου για να απολαύσουμε το υπερθέαμα. Δε χορταίναμε να τραβάμε φωτογραφίες και να γεμίζουμε τα μάτια μας με εικόνες, εικόνες, εικόνες!
Ο προμαχώνας των Ψαράδων λοιπόν, με τη θέα που προσφέρει στην Πέστη μας κράτησε πολύ ώρα απασχολημένους, ανεβοκατεβαίνοντας από Πύργο σε Πύργο. Και πώς να μην το κάνει άλλωστε, αφού χτίστηκε για διακοσμητικούς λόγους από τον Σούλεκ, διαθέτοντας 7 Πύργους με απότομες σκάλες, που ο καθένας συμβολίζει μια από τις 7 φυλές των Μαγυάρων που ήρθαν στην Ουγγαρία και εξυπηρετούσε τη συντεχνία των ψαράδων. Πραγματικά μοιάζει σαν κτίριο βγαλμένο από παραμύθι. Εδώ τον μεσαίωνα υπήρχε ψαραγορά, από αυτήν άλλωστε πήρε και το όνομά του. Μπροστά του βρίσκεται το άγαλμα του ισχυρού μονάρχη Στεφάνου, ο οποίος επέβαλε τον Καθολικισμό στους υπηκόους του και από την κορυφή του φαίνονται το νησί της Μαργαρίτας, η Βασιλική του Αγίου Στεφάνου, το Κοινοβούλιο, η γέφυρα των Αλυσίδων κ.α

Απορώ πραγματικά πώς το παιδί μου δεν έχασε τα χέρια του σ’ αυτό το ταξίδι, αφού δε σταμάτησε λεπτό να τραβά φωτογραφίες, με ό,τι μέσο διέθετε: φωτογραφική μηχανή, go pro, κινητό. Εγώ 3 φωτογραφίες κατάφερνα να τραβήξω και μετά δεν άντεχα άλλο το κρύο, τα χέρια μου κοκάλωναν, φορούσα αμέσως τα γάντια και τα έχωνα γρήγορα στις τσέπες του μπουφάν.

Του αξίζουν πραγματικά συγχαρητήρια για το κουράγιο και την επιμονή του και όλο το φωτογραφικό υλικό αυτής της ιστορίας είναι δικό του έργο και τον ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό!!

Η εκκλησία του Ματθαίου ή εκκλησία της Κυράς με τα πολύχρωμα κεραμίδια της στέγης είναι επίσης πόλος έλξης για τους επισκέπτες που καταφτάνουν εδώ. Είναι ουσιαστικά η καρδιά της περιοχής του Κάστρου. Χτίστηκε τον 13ο αι. και ανακαινίστηκε πολλές φορές, ανάλογα με το στυλ της κάθε εποχής. Πήρε το όνομά της από τον βασιλιά Ματθαίο φυσικά, ο οποίος ήταν προστάτης των τεχνών και της διαφώτισης. Οι Τούρκοι μετέτρεψαν τον ναό σε τζαμί και οι εκκλησιαστικοί θησαυροί στάλθηκαν από τους Οθωμανούς στην Μπρατισλάβα. Επίσης αλλοίωσαν ή κάλυψαν τα ψηφιδωτά που στόλιζαν το εσωτερικό του ναού. Μετά την αποχώριση των Τούρκων έγινε αναστύλωση της εκκλησίας σε στυλ μπαρόκ. Εδώ ενθρονίστηκαν ανά τους αιώνες οι Ούγγροι Βασιλιάδες και εδώ επίσης φυλάσσεται η πανοπλία του Matthias Corvinus. Ακριβώς δίπλα στην εκκλησία βρίσκεται και το ξενοδοχείο Hilton το οποίο καταλαμβάνει ένα ολόκληρο τετράγωνο της περιοχής.

Γύρω από την πλατεία συναντήσαμε διάφορα γνωστά καφέ και εστιατόρια όπως: το Cafe Miró, το Ιταλικό εστιατόριο Jamie's Italian Budapest και το Ruszwurm Cafe-ζαχαροπλαστείο, στο οποίο καταφύγαμε για λίγη ζεστασιά τρώγοντας νόστιμα γλυκάκια και πίνοντας ζεστό τσαγάκι για να πάρουμε δυνάμεις για τη συνέχεια.

Για καλή μας τύχη εκείνη την ώρα δεν είχε πολύ κόσμο να περιμένει στην ουρά για μια πάστα και μάλιστα μόλις μπήκαμε έφευγε ένα ζευγάρι από τη μέσα αίθουσα και καθίσαμε στον καναπέ παραγγέλνοντας αμέσως. Ό,τι δοκιμάσαμε ήταν ωραίο και ο λογαριασμός μας ξάφνιασε ευχάριστα γιατί ήταν όλα πολύ οικονομικά.

Ανανεωμένοι, έχοντας απορροφήσει αρκετή δόση ζέστης για να αντέξουμε τη συνέχεια, βγήκαμε πάλι έξω στο ψοφόκρυο, αλλά βρε παιδί μου, όσο κρύο και να έκανε, μόλις βρισκόσουν σ’ αυτό το μαγικό μέρος, όλα σε γαλήνευαν και σε ηρεμούσαν και το μόνο που ήθελες να κάνεις ήταν να συνεχίσεις το περπάτημα, προς κάθε κατεύθυνση μη τυχόν και σου ξεφύγει κάτι χωρίς να το δεις.

Κάπως έτσι μπορεί να μαγεύτηκε και ο Βασιλιάς Bela ο Δ΄ και έχτισε εδώ το βασιλικό του Ανάκτορο, στην κορυφή των προστατευμένων λόφων της Βούδα. Ή μήπως ήταν στρατηγικής σημασίας ο λόγος που τον ανάγκασε να το κάνει αυτό? Μάλλον η δεύτερη εκδοχή μου φαίνεται επικρατέστερη, αφού η εισβολή των Τατάρων τον 13ο αι. τον ανάγκασαν να ενισχύσει τα πέτρινα τείχη γύρω από τις πόλεις.

Το 1361 η Βούδα έγινε πρωτεύουσα της Ουγγαρίας παίζοντας πολύ σημαντικό πολιτιστικό ρόλο, επί βασιλείας Ματία Κορβίνου, αφού η Βιβλιοθήκη της διέθετε τη σημαντικότερη συλλογή ιστορικών, φιλοσοφικών και επιστημονικών έργων στην Ευρώπη και ήταν δεύτερη σε μέγεθος μετά τη Βιβλιοθήκη του Βατικανού. Εδώ στη Βούδα, τυπώθηκε το 1473 (σε μια πόλη 5.000 κατοίκων) το πρώτο Ουγγρικό βιβλίο (Τα χρονικά της Βούδα). Η Οθωμανική Αυτοκρατορία όμως έμελλε να αλλάξει το μέλλον της Ουγγαρίας, αφού διέκοψε την ανάπτυξη των πόλεων που έπεσαν στα χέρια της. Στους Τούρκους πάντως οφείλεται η κατασκευή των λουτρών Rudas Thermal Bath και Király Thermal Bath, τα οποία λειτουργούν μέχρι σήμερα.

Μετά τους Τούρκους ήρθαν οι Αψβούργοι, οι οποίοι κάνοντας συνεχώς επιδρομές, εκτός από την Πέστη κατάφεραν να κατακτήσουν και τη Βούδα, παραμένοντας βασιλείς της Ουγγαρίας. Ο 19ος αι. χαρακτηρίστηκε από τον αγώνα των Ούγγρων για ανεξαρτησία ενάντια στους Αψβούργους, αλλά η προσπάθεια καταπνίγηκε. Με τη σύσταση της Αυστροουγγαρίας η Βουδαπέστη έγινε πλέον πρωτεύουσα της μοναρχίας και έτσι ξεκίνησε η δεύτερη περίοδος ανάπτυξης που κράτησε μέχρι τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Συνεχίσαμε το περπάτημα και ακριβώς στο σημείο που τελειώνει η Úri utca και αρχίζει η Dísz tér, δεξιά υπάρχει ένα στενό δρομάκι που λέγεται Móra Ferenc utca

Αυτό είναι το δρομάκι δεξιά

Διασχίζοντας λοιπόν αυτό το δρομάκι βγήκαμε στην οδό Tóth Árpád sétány, τον δρόμο που ακολουθεί τη γραμμή του τείχους του Κάστρου και καταλήγει στην Dísz tér. Άλλος ένας πανέμορφος ήσυχος δρόμος με ωραία αρχοντικά σπίτια από τη μια πλευρά και άπλετη θέα προς την Πέστη και το ποτάμι από την άλλη, κατάφυτος από πανύψηλα δέντρα και πλακόστρωτος. Φαντάζομαι πόσο όμορφα θα είναι εδώ την άνοιξη, που όλα τα δέντρα και τα φυτά θα είναι καταπράσινα, να κάνεις τον περίπατό σου αγναντεύοντας το τοπίο!

Ακολουθώντας την οδό Szent György βρεθήκαμε στο Sándor Palace, το Προεδρικό Μέγαρο. Για καλή μας τύχη εκείνη την ώρα γινόταν αλλαγή φρουράς συνοδεία τυμπανοκρουσιών και χαζέψαμε για λίγη ώρα το θέαμα.

Εδώ επίσης καταλήγει και το τελεφερίκ από την Clark Ádám tér και είναι το σημείο που χθες βράδυ αντιμετωπίσαμε το μεγάλο δίλημμα της επιστροφής μας στο σπίτι, με τον τραυματισμένο συνταξιδιώτη μας.

Αυτή τη φορά, δεν περάσαμε την Πύλη για να κατέβουμε τα σκαλάκια και να βρεθούμε στον προαύλιο χώρο του Παλατιού, αλλά συνεχίσαμε ευθεία, φτάνοντας στην πίσω αυλή, θαυμάζοντας το μεγαλόπρεπο κτίριο με τον τεράστιο όγκο και τα επίσης τεράστια αγάλματα που το πλαισιώνουν.

Περνώντας μια αψίδα με μαρμάρινα λιοντάρια να τη φρουρούν,

βγήκαμε σε μια άλλη εσωτερική αυλή.

Διασχίζοντας μια τρίτη αψίδα πλαισιωμένη και αυτή με ογκώδη γλυπτά καταλήξαμε στον μπροστινό χώρο του Παλατιού.

Όλη η Πέστη απλώθηκε μπροστά μας για ακόμη μια φορά. Δεν ξέρω πόσος χρόνος χρειάζεται για να χορτάσει κάποιος όλες αυτές τις εικόνες με τις οποίες βομβαρδίζονται ανελέητα τα μάτια του, όπου και να κοιτάξουν. Αριστερά, δεξιά, μπρος, πίσω....παντού υπάρχουν οπτικά ερεθίσματα! Είμαι σίγουρη πάντως πως ένας ταξιδιώτης των 4 ή 5 ημερών στην πόλη, δεν προλαβαίνει να χορτάσει και να χωνέψει όλο αυτό το υπερθέαμα που του προσφέρεται απλόχερα, κάνοντας μόνο μια απλή βόλτα στους λόφους, στα Κάστρα και στα Παλάτια της.

Στο κέντρο του τεράστιου αυλόγυρου δεσπόζει το άγαλμα του Prince Eugene of Savoy, ο οποίος ήταν στρατιωτικός των Αψβούργων. Το Παλάτι φιλοξενεί την Εθνική Πινακοθήκη, η οποία στεγάζει συλλογή Ουγγρικής Τέχνης, από τον μεσαίωνα μέχρι τον 20ο αι., και το Ιστορικό Μουσείο με συλλογή αρχαιολογικών ευρημάτων της Βούδας από τη Ρωμαϊκή εποχή μέχρι τον 13ο αι.

Το Κάστρο της Βούδας έχει ανακηρυχθεί από το 1987 Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO και οι αιώνες που πέρασαν από πάνω του έβαλαν τη σφραγίδα τους με καταστροφές, πυρκαγιές, κατεδαφίσεις, επεκτάσεις, με τελευταίες πληγές αυτές που υπέστη το συγκρότημα κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Πάντως από τη δεκαετία του ΄50 που άρχισαν οι αποκαταστάσεις, το Παλάτι επανήλθε σε όλο του το μεγαλείο και τη μεγαλοπρέπεια που εμείς θαυμάζουμε σήμερα.

Απορροφημένοι από το μεγαλείο και την ιστορία του οικοδομήματος αλλά και από την ακαταμάχητη θέα της αντίπερα όχθης, το τηλεφώνημα ήρθε να μας επαναφέρει και να μας θυμίσει το έτερο μέλος, το οποίο ανάρρωνε στο σπίτι.

-“Πώς πάει η βόλτα”?
-“Όλα καλά, εσύ”?
-“Και εγώ, είμαι καλύτερα”!
-“Δηλαδή μπορείς να περπατήσεις λίγα μέτρα μέχρι τη στάση του τραμ για να πάμε για φαγητό στο For Sale Pub”?
-“Νομίζω πως ναι. Τα φάρμακα έκαναν τη δουλειά τους και το δέσιμο βοήθησε πολύ”
-“Ok, λοιπόν, γυρνάμε, ετοιμάσου”.

Αποφασίσαμε να κατέβουμε με τα πόδια από το Κάστρο, αλλά όχι από το χθεσινό μονοπάτι. Προχωρήσαμε μέχρι την άκρη του τείχους, στο σημείο που βρίσκεται το μεγάλο μπρούτζινο άγαλμα το οποίο ατενίζει και αυτό την ανυπέρβλητη θέα της Πέστης.

Εκεί υπάρχει ασανσέρ ή σκαλάκια που σε κατεβάζουν κάτω στην τάφρο του Κάστρου και περνώντας μια αψίδα βρίσκεσαι σε μια Πύλη.

Από εδώ ξεκινούν σκαλιά και υπάρχουν επίσης διάφορα ασανσέρ τα οποία σε κατεβάζουν σταδιακά μέχρι κάτω, στον παράλληλο με το ποτάμι δρόμο. Η πλατεία Clark Ádám tér απέχει πλέον μόλις λίγα λεπτά με τα πόδια.

Ένας άλλος τρόπος είναι να ακολουθήσεις το μονοπάτι που περνά από την Πύλη Deli Rondella και καταλήγεις επίσης στην πλατεία.

Πριν τη στάση του λεωφορείου 16, χαζέψαμε λίγο την είσοδο του τελεφερίκ

και φωτογραφίσαμε το “zero Km stone”, το ασβεστολιθικό γλυπτό το οποίο σχηματίζοντας ένα μηδενικό, σηματοδοτεί το σημείο αναφοράς, από το οποίο μετρώνται όλες οι οδικές αποστάσεις της χώρας.

Φτάσαμε σπίτι γεμάτοι χαρά που τα πράγματα πήγαιναν καλύτερα για τον σύζυγό μου και η κατάσταση είχε βελτιωθεί σημαντικά μέσα σε λίγες μόνο ώρες. Τον βρήκαμε έτοιμο, ντυμένο να μας περιμένει. Πήραμε λίγες ανάσες και ξεκινήσαμε όλοι μαζί χαρούμενοι πλέον για την έξοδό μας για φαγητό. Επιλέξαμε τη διαδρομή με το λιγότερο περπάτημα για να μην τον επιβαρύνουμε στην πρώτη του προσπάθεια για βόλτα. Έτσι πήραμε το τραμ 2 από την στάση Eötvös tér στα 100m από το διαμέρισμα, με προορισμό τη στάση Fővám tér και από εκεί το For Sale Pub απείχε 100m, ακριβώς απέναντι από την κλειστή αγορά.

Αυτή η διαδρομή που κάνει το τραμ 2 θεωρείται από τις ομορφότερες διαδρομές της Βουδαπέστης, αφού κινείται παράλληλα με το ποτάμι, δίνοντας την ευκαιρία στους επισκέπτες να θαυμάσουν από τη μια πλευρά (την αριστερή) τα υπέροχα κτίρια και τις μικρές πλατειούλες και από την άλλη (τη δεξιά) να έχουν ανεμπόδιστη θέα στον Δούναβη, στο Κάστρο και στον Gellért Hill.

Κατεβαίνοντας στη στάση Fővám tér εντυπωσιαστήκαμε από το κτίριο της κλειστής αγοράς, με τα πολύχρωμα κεραμίδια της στέγης και τον υπέροχο φωτισμό.

Η πράσινη γέφυρα που επίσης ξεκινάει από αυτό το σημείο για να καταλήξει απέναντι στο Hotel Gellért είναι και αυτή από μόνη της ένα πανέμορφο αξιοθέατο, ειδικά το βράδυ με τον υπέροχο φωτισμό της.

Το For Sale Pub είναι ένα ιδιαίτερο μαγαζί, διώροφο, με χιλιάδες χαρτιά καρφιτσωμένα σε όλα τα σημεία του χώρου, τα οποία περιέχουν μηνύματα των πελατών που έχουν επιλέξει για φαγητό αυτό το εστιατόριο. Το πάτωμά του είναι στρωμένο με άχυρα και τα έπιπλα είναι ξύλινα σε σκούρο καφέ χρώμα.

Καθίσαμε στον πάνω όροφο και παραγγείλαμε σούπα gullas (καταπληκτική και καθόλου καυτερή), σου φέρνουν ξεχωριστά σε δίσκο τις καυτερές πιπεριές και τα πιπέρια, οπότε ο καθένας επιλέγει πόσο καυτερό θέλει να κάνει το πιάτο του.

Ακόμα επιλέξαμε ένα πιάτο με μοσχάρι και πατάτες, το οποίο ήταν πολύ σκορδάτο για τα γούστα μας,

ένα πιάτο χοιρινό φιλέτο με πολύ κουρκούτι (μάλλον τηγανητό), δεν ήταν όμως βαρύ, ούτε είχε ρουφήξει λάδι και συνοδευόταν από ρύζι με λαχανικά (αρακά)

και ένα πιάτο με φιλέτο κοτόπουλο, λαχανικά και πατάτες τηγανιτές.

Σε γενικές γραμμές το φαγητό ήταν καλό και οι ποσότητες πολύ μεγάλες. Μαζί με αναψυκτικά και μπίρα πληρώσαμε 52 € (δέχονται ευρώ σε καλή ισοτιμία).

Ακριβώς από το κτίριο της κλειστής αγοράς ξεκινάει η περίφημη οδός Váci Utca, η οποία καταλήγει στην πλατεία Vörösmarty tér, δηλαδή πολύ κοντά στο διαμέρισμά μας. Ο σύζυγος μας διαβεβαίωσε ότι μπορούσε να την περπατήσει, οπότε η επιστροφή θα γινόταν βολτάροντας και χαζεύοντας τα καταστήματα.

Χαλαρά-χαλαρά και με το πάσο μας περπατήσαμε όλον τον δρόμο, μπήκαμε και σε διάφορα μαγαζιά να ρίξουμε μια ματιά σε τιμές (είχαν εκπτώσεις), αλλά δε βρήκαμε καμία διαφορά με τις τιμές που κυκλοφορούν και στη χώρα μας, αφού και εδώ η πλειοψηφία των καταστημάτων είναι γνωστές αλυσίδες.

Επιστρέψαμε στο σπίτι για ζεστό μπανάκι και ξεκούραση καθώς η μέρα μας ήταν φουλ γεμάτη με εικόνες, εμπειρίες και ποδαρόδρομο! Την επόμενη μέρα μας περίμεναν νέοι προορισμοί!
Μακάρι ο καιρός να παραμείνει καλός για να χαρούμε την εξόρμησή μας στην πλατεία Ηρώων, τη λεωφόρο Andrássy και όχι μόνο!

 

[ravT]

Μας ταξιδεύεις υπέροχα! Ανυπομονώ για τη συνέχεια!