Βιετνάμ Μαλαισία Σιγκαπούρη Βιετνάμ γιέ γιέ.

[poised]

Έτσι για να σου λύνω απορίες, οι ανθοστήλες γράφουν επάνω "τα σέβη μου" (σε λίγο ελεύθερη απόδοση) ή αλλιώς "συλλυπητήρια" (σε ακόμα πιο ελεύθερη), δηλαδή είναι όντως για κηδείες!

Οι κοπέλες που φοράνε τα παραδοσιακά φορέματα áo dài και βγάζουν αναμνηστικές φωτογραφίες μαζί συνήθως το κάνουν μετά από κάποια σχολική αργία/εορτή ή γιατί είναι "παρανυφάκια" στο γάμο κάποιας φίλης τους (αυτό ειδικά αν τα φορέματα είναι ίδια σε χρώματα). Οι γάμοι γίνονται οποιαδήποτε μέρα ή ώρα της μέρας, αφού πάει με ότι πουν "τ' αστέρια".

 

[evaT]

Οι γάμοι γίνονται οποιαδήποτε μέρα ή ώρα της μέρας, αφού πάει με ότι πουν "τ' αστέρια".

Εμάς για γενέθλια κ τελετές ενηλικίωσης μας είπαν.
Πάντως γενικά....φωτογραφίζονται

 

[poised]

Εμάς για γενέθλια κ τελετές ενηλικίωσης μας είπαν.

Οι ίδιοι σας το είπαν; Περίεργο γιατί τελετή ενηλικίωσης δεν έχω ξανακούσει στο Βιετνάμ, το ρώτησα και σε ντόπιους και επίσης δεν ξέρουν τι μπορεί να είναι. Μάλλον αποφοίτησης θα εννοούσαν και χάθηκε στη μετάφραση.

Γενικά σε γιορτές, κάθε είδους τελετές και επίσημες συναντήσεις (πχ στη δουλειά) φοριέται, φυσικά άμα θέλουν και οι κοπέλες.

 

[Smaragda53]

Πάρα πολύ μ αρέσει η ιστορία σου!

 

[evaT]

Xin chào Saigon (Hello Saigon)


H πτήση μας για τη Χο Τσι Μιν (ή Σαϊγκόν) ήταν μεσημεριανή, έτσι ξυπνήσαμε πιο αργά, είχαμε και χρόνο να φάμε ένα πρωινό με την ησυχία μας.

Αγνόησα επιδεικτικά το ασιατικό τμήμα του μπουφέ, μπουχτισμένη από τις σούπες και τις έντονες μυρωδιές και προτίμησα τις γνώριμες-ευρωπαικές γεύσεις με ψωμιά, αυγά και αλείμματα.
Η χαρά του υδατάνθρακα.

Στη διάρκεια της μασαμπούκας, μας επισκέφτηκε η υπεύθυνη της ρεσεψιόν που είχε δώσει το δωράκι μασάζ την προηγούμενη, η οποία έκανε περατζάδα από τους πελάτες να μάθει αν ήταν ευχαριστημένοι με τη διαμονή τους.

Ήρθε κ η σειρά μας, υποκλίθηκε, μας καλημέρισε και με τα σπαστά της αγγλικά μας ρώτησε αν μας είχε αρέσει το δωμάτιό μας και πως κοιμηθήκαμε.

Στο σημείο αυτό βρήκε ευκαιρία να παρέμβη ο Αντωνάκης, ο οποίος από την προηγούμενη μέρα καβαλούσε ένα ποδήλατο κ έψαχνε τις κρυμμένες γειτονιές της Ντανάγκ.

Μπορείτε λέει να μου πείτε αν υπάρχουν τίπoτα hidden gems και off the beaten path σημεία στην πόλη σας.
Απόλυτη σιωπή.
Μπλόκαρε η Βιετναμέζα, εκείνο το hidden gems της έπεσε βαρύ κ ασήκωτο…προσπαθούμε να πνίξουμε τα γέλια εμείς.
Τον κοιτάζει με βλέμμα άδειο η γυναίκα. Επανέρχεται σύντομα και επαναλαμβάνει με πλατύ χαμόγελο….Did you sleep well sir?

Ξεκαρδιζόμαστε εμείς….που πας ρε κακόμοιρε Αντώνη με τα hidden gems σου, από το Α1 επίπεδο Αγγλικών την έστειλες με τη μία στο προφίσιενσι τη φουκαριάρα τη βιετναμέζα, εντάξει δεν παίζεται το φιλαράκι μας.


Σήμερα πετούσαμε με τον εθνικό τους αερομεταφορέα την Vietnam Airlines. Μου άρεσαν πολύ τα χρώματά τους και οι στολές του προσωπικού.

Γενικά μείναμε πολύ ευχαριστημένοι με τις εσωτερικές και τις άλλες πτήσεις, είχα διαβάσει διάφορα για αναίτιες καθυστερήσεις και αλλαγές της τελευταίας στιγμής, όμως σε μας πήγαν όλα ρολόι.

H Danang από ψηλά

Η Χο Τσι Μιν των 9 εκατομμυρίων κατοίκων μας υποδέχθηκε με βαθύ καλοκαίρι και 35άρια.
Οι πρώτες εικόνες, ακόμη μέσα από το ταξί ήταν εξίσου χαώδεις με το Ανόι, φρικτή κίνηση, χιλιάδες μηχανάκια και οδηγική αναρχία στο ζενίθ.

Είσαι ρε παιδί μου στο κέντρο της πόλης σε δρόμο με τρία και τρία ρεύματα ανά κατεύθυνση . Εμείς στη Θεσσαλονίκη δεν έχουμε τέτοιο δρόμο μέσα στην πόλη, αλλά ας πούμε ότι η περιφερειακή οδός ήταν μέσα στην πόλη και είχε ανοίγματα στη νησίδα. Είσαι στο τέρμα δεξί ρεύμα της κατεύθυνσής σου αλλά αποφασίζεις ότι θέλεις να πας στο αντίθετο ρεύμα και κατά προτίμηση ξανά τέρμα δεξιά, γιατί έτσι. Τι πιο φυσιολογικό να κόψεις κάθετα όοοοολο το ρεύμα από τη μία πλευρά, να σταθείς λίγο στη μέση και μετά να κόψεις και την αντίθετη πλευρά και στα τρία ρεύματα για να πας εκεί που θέλεις. Απλούστατον
Και όλο αυτό δεν ήταν η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Εξού και δεν μπινελικώνονται, δεν χειροδικούν, δεν συγχίζονται καν, απλά πατάνε τις κόρνες τους, όπως άλλωστε κάνουν έτσι κι αλλιώς ανελλιπώς από τη μέρα που γεννιούνται.

Κατά τ άλλα η διαφορά του χρήματος είναι εμφανής παντού. Η πόλη διαθέτει ακριβούς δρόμους, καθώς και πάμπολους εντυπωσιακούς ουρανοξύστες, ενώ παραδίπλα συνυπάρχουν οι παράγκες και η ζωή στο δρόμο. Τουρλού όλα.

Για το πρώτο μας βράδι είχα κλείσει ένα φθηνό τρίκλινο κοντά στο σταθμό λεωφορείων, ώστε το επόμενο πρωί να φεύγαμε εύκολα για το Δέλτα του ποταμού Μεκόγκ (ξανά εκδρομή, όχι θα τους αφήσω να χαλαρώσουν).

Θα επιστρέφαμε άλλωστε στην πόλη για δύο ακόμη μέρες, για το τελευταίο κομμάτι του ταξιδιού.
Ο ταρίφας μας άφησε μπροστά στο στενό που θα βρίσκαμε το δωμάτιό μας, το κοίταξα λίγο και σκέφτηκα που πήγα και το βρήκα πάλι-περισσότερη παρακμή δε γινόταν να πετύχω.
'Ηταν ένα σκοτεινό θεόστενο με μήκος 500 μέτρα και πλάτος με το ζόρι 2, αριστερά δεξιά επιβίωναν όλοι οι άθλιοι της πόλης!
Ισόγεια κλουβιά που έκρυβαν φτώχεια, μιζέρια και την ιστορία του κάθε κατατρεγμένου της πόλης.

Δεν έχω φωτογραφία δυστυχώς, παρά μόνο μία απέναντι από τον ξενώνα που ήταν ένα νυχάδικο; Κάτι της κακιάς ώρας πάντως.

To δωμάτιό μας ήταν στον 4ο όροφο ενός κτιρίου χωρίς ασανσέρ, ήταν καθαρό αλλά από μέγεθος...περιστερώνας!
Πλάκα έχουμε, τη μία μέρα τους έχω στις χλίδες και την επόμενη μέσα στην αλητεία, τουλάχιστον δε βαριούνται τις εναλλαγές

Στη σημείο αυτό έπαιξε η έκπληξη με τον κάπτεν.
Ο Τάσος νόμιζε ότι ο κάπτεν θα πετούσε το απόγευμα για Κουάλα Λουμπούρ-εκείνος όμως είχε 2,3 ώρες ακόμη στην πόλη όταν φτάσαμε, του είχα δώσει τη διεύθυνσή μας και μας περίμενε κάπου εκεί κοντά να πάμε όλοι για φαγητό.
Το είχαμε στήσει στο μεταξύ να τους περάσω από κει που καθόταν ώστε να μας τραβήξει βίντεο που θα το έστελνε στην συνομιλία που είχαμε, για να βλέπαμε τα μούτρα του ανυποψίαστου Τάσου...

Ο Τάσος που δεν είχε ιδέα για όλα αυτά όμως, μπαίνοντας στο δωμάτιο θυμήθηκε να ψάξει ένα μπλουζάκι που ήθελε να φορέσει, να κάνει ντουζ κ να αράξει και τέλος πάντως οτιδήποτε μπορούσε, για να μου χαλάσει το πλάνο.
Επέμενα να φύγουμε γιατί και καλά πονούσε το στομάχι μου από την πείνα, νευρίασε που βιαζόμουν και κοντέψαμε να αρπαχτούμε που δεν τον άφηνα να χαλαρώσει, λέω θα τον σκοτώσω, τώρα βρήκε να τον πιάσει το πείσμα κ αυτόν
Τελικά αφού μουρμούρισε λίγο και με στόλιζε μέσα από τα δόντια του, ντύθηκε και κατεβήκαμε κάτω.
Χαλάλι ο κόπος, γιατί τα μούτρα του ήταν όλα τα λεφτά σε λιγάκι που χτύπησε το μήνυμα και έβλεπε τον εαυτό του σε βίντεο....άρχισε να ψάχνει τριγύρω του να δει από που θα του έρθει
Πετάχτηκε ο κάπτεν και ξανά μανά αγκαλιές και φιλιά, φάγαμε όλοι μαζί και όταν μας αποχαιρέτησε ξανά, ο Τάσος δεν το πίστεψε, σιγά λέει ως το βράδι πάλι από κάπου θα μας σκάσει μύτη.
Καλά πήγε αυτό.

Το βραδάκι βγήκαμε μια βόλτα πρώτα από όλα στο κέντρο της πόλης.

Ο θείος Χο!

και γω μαζί

η όπερα

Δημαρχείο ουάου!

Αυτή είναι βέβαια η λουστραρισμένη πλευρά.
Η άλλη είναι κάπως έτσι
Χαμός.

Ζωή στο δρόμο ξανά

Σ αυτή τη βόλτα πετύχαμε κ αυτόν

Ενώ λίγο αργότερα, πόνεσαν τα μάτια μου όταν αντίκρυσα αυτό

Μα αυτοκίνητο λαμέ; έχουν μπουζουκόβιους στο Βιετνάμ;

Περάσαμε μια βόλτα από την κλειστή αγορά Ben Than Market να τσεκάρουμε σουβενίρ και τιμές (αλίμονο)
και καταλήξημε στη διάσημη Bui Vien που είναι ο πεζόδρομος των μεγάλων κλαμπ και της ντεκαντάνς διασκέδασης της πόλης.

Εκτυφλωτικά φώτα, ηχορύπανση, προκλητικές χορεύτριες πάνω σε βαρέλια μέσα κ απέξω από τα μαγαζιά, ανήλικα που κατάπιναν φωτιές (σοκαριστικό), ΓερμανοΑυστραλοί γερολαίοι σαλιάρηδες που αναζητούσαν φρέσκια σάρκα σε τιμή ευκαιρίας και πάμπολες μπυραρίες, φαγάδικα, πλαστικά σκαμνάκια, τα πάντα όλα.

Χορταστικό βιντεάκι γιατί αν δεν το δεις και δεν τ ακούσεις δεν το καταλαβαίνεις!

'Οταν συνήλθαμε από το πρώτο σοκ, βολευτήκαμε σ ένα ροκάδικο που είχε λάιβ με τους Ασιάτες να πειραματίζονται, σχετικά αξιοπρεπώς σ όλα τα μυθικά άσματα του ροκ και τελειώσαμε τη βραδιά μας κουρασμένοι αλλά φουλαρισμένοι από τις πληθωρικές εικόνες της μεγαλούπολης που μας είχε μόλις συστηθεί.

 

[evaT]

Δέλτα του ποταμού Μεκόγκ - Τα ψιψιψίνια και τα κοκοκόψαρα

Ακόμη ένα βάρβαρο ξύπνημα στις 6 το πρωί για να προλάβουμε το πρωινό λεωφορείο για το Μεκόγκ.
Το σύστημα των υπεραστικών λεωφορείων στη Χο Τσι Μιν είναι σχετικά παράξενο και λειτουργεί ως εξής:
Το google maps μας έδινε στίγμα για το σταθμό των υπεραστικών λεωφορείων στο District 1, 200 μέτρα από το σημείο που είχα κλείσει τη διαμονή μας, ωστόσο όταν φτάσαμε εκεί δεν είδαμε τίποτα, ψαχνόμασταν αρκετή ώρα σαν χωριάτες που έφτασαν στην πόλη, ρωτούσαμε αριστερά-δεξιά, αλλά κανείς δε φαινόταν να ξέρει ή να καταλαβαίνει τι ρωτούσαμε.
Τελικά μπήκα σε ένα πρακτορείο ταξιδίων που μας εξήγησε το έργο.
Στο σημείο που έψαχνα εγώ υπήρχε απλά κάτι σαν υποσταθμός. Εκδίδεις εισιτήριο, σε παραλαμβάνει βανάκι το οποίο σε μεταφέρει δωρεάν στο μεγάλο σταθμό λεωφορείων που βρίσκεται έξω από την πόλη.
Αυτά, αν φυσικά θέλεις να κινηθείς με τη δημόσια συγκοινωνία.
Αν κλείσεις ιδιωτικό τουρ προφανώς σε παραλαμβάνουν από το κατάλυμά σου.
Το δικό μας τουρ ήταν κλεισμένο να μας παραλάβει από το ξενοδοχείο στο Μεκόγκ, έτσι έψαξα τα FUTA BUSES όπως λέγονται τα τοπικά ΚΤΕΛ.

Το βανάκι μας πάστωσε τον έναν πάνω στον άλλον, εμείς και κάτι ευτραφούλες γερμανιδούλες που με ζουλούσαν κι έγινα χαλκομανία πάνω στην πόρτα του αυτοκινήτου.
Αντίθετα το λεωφορείο ήταν ένα υπεράνετο sleeper bus, ένα 3ωρο δρόμος ήταν μέχρι τον Μεκόγκ,
λουκούμι μετά το πρωινό εγερτήριο.
Μπαίνοντας στο λεωφορείο βγάζεις παπούτσια, τα βάζεις σε σακούλα που σου δίνουν και περπατάς με τις κάλτσες ή ξυπόλυτος. 'Ετσι γλυτώνουν το σφουγγάρισμα.
Κουρτινάκια για την ιδιωτικότητα.

Βολευτήκαμε μια χαρά και γω και τα χαριτωμένα μου ελεφαντάκια..

Ενώ οι συνταξιδιώτες μου για την ιδιωτικότητα δεν ενδιαφέρονται. Απλά στα 5 λεπτά ροχάλιζαν! Το οποίο συνέβαινε σχεδόν παντού.

Στη μέση της διαδρομής υπήρχε στάση για ξεμούδιασμα. Σου έδιναν σαγιονάρες για να βγεις και τις ξαναμάζευαν στο έμπα.
Πρέπει να προσέχεις να μην έχει τρύπα η κάλτσα σου και ρεζιλευτείς.

Το λεωφορείο έκανε τέρμα στην σχετικά μεγάλη πόλη του Can Tho. 1.200.000 κατοίκους έχει αυτή η πόλη, αλλά ευτυχώς είμασταν στα όρια της πόλης κι έτσι σύντομα βρεθήκαμε σε έρημους επαρχιακούς δρόμους. Στα 11 περίπου χιλιόμετρα μέχρι το ξενοδοχείο μας, ο ταρίφας χτυπούσε την κόρνα ανά 1 λεπτό, ασχέτως αν ερχόταν κάποιος ή όχι. Προσπαθούσα να καταλάβω αν υπήρχε κάποιος παραλληλισμός, κορνάριζε μήπως τις πινακίδες; τα δέντρα; Κάτι άλλο; έμεινα με την απορία.

Στην τελευταία στροφή ήταν σα να μπήκαμε απότομα στη ζούγκλα.
Πυκνή βλάστηση παντού, ποταμάκια και ο δρόμος τελείωνε.
Εδώ είναι, μας δείχνει.
Δεν φαινόταν τίποτε.
Του κάνω νόημα να περιμένει και περπατάω μερικά μέτρα όταν βλέπω δύο βιετναμεζούλες με τα καπελάκια τους, με τις γνωστές υποκλίσεις και τα welcome. Εντάξει λέω, εδώ είμαστε.
Προχωρήσαμε σ ένα μονοπάτι και ξαφνικά βρεθήκαμε σε ένα μέρος, που στα μάτια μου φάνταζε ό,τι πιο κοντινό σε αυτό έχω στο μυαλό μου ως παράδεισο.
Σκέφτηκα να με τσιμπήσω να δω αν είναι αλήθεια ή όνειρο.
Ιδού η όαση

Τα lodges

Κι επειδή όταν η πραγματικότητα ξεπερνάει τη φαντασία καλό είναι να αναφέρονται τα καταλύματα, δείτε εδώ

Vamxang Rustic Home, Can Tho, Βιετνάμ

Το δωμάτιό μας ήταν έτσι...

Ενώ ξετρελάθηκα με το open air μπάνιο

αν και την ώρα που μπανιαριζόμουν, σκέφτηκα τι θα κάνω αν πεταχτεί ξαφνικά κανένα φιδάκι από την ανοιχτή οροφή όσο ήμουν ακόμη με τις σαπουνάδες

Λέγαμε μεταξύ μας, τι ζούμε πάλι και δεν το πιστεύαμε.
Και τα καλύτερα ήταν μπροστά μας.
Παρατήσαμε τα πράγματα και τσακιστήκαμε για μια βουτιά στην δροσερή πισίνα

και λίγο αραλίκι στις ξαπλώστρες με παγωμένες tiger. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Στις 2.30 το μεσημέρι είμασταν στη ρεσεψιόν όπου μας παρέλαβε ο ξεναγός μας, το τουρ είχε ποδηλατάδα στην περιοχή και επισκέψεις σε σπίτια ντόπιων, λαχανόκηπους και συναφή.
Είχα τσεκάρει δεκάδες ανάλογα τουρ, μονοήμερα και διήμερα, μου είχαν φανεί όλα παρεμφερή και από τιμές, ο καθένας ζητούσε ό,τι ήθελε. Τελικά έκλεισα αυτό που έκρινα ως πιο κοντινό στα ενδιαφέροντά μας, δεν ήταν φθηνό, αλλά τουλάχιστον ήταν βολικό και δε χρειαζόταν να τρέχουμε από το ένα μέρος στο άλλο για να βρούμε το γκρουπ.
Το πόσο απίθανο βγήκε στην πράξη ήταν κάτι που δεν το φανταζόμουν.

Καβαλήσαμε τα ποδηλατάκια και ξεκινήσαμε τη βόλτα.
Ο ξεναγός μας εξήγησε ότι θα περάσουμε με φέρυ τον ποταμό για να δούμε τα χωριά και τη ζωή των ντόπιων. Ενδιαφέρον ακούστηκε, πάμε λοιπόν.

Πιάσαμε κάτι χωματόδρομους και σύντομα βρεθήκαμε στην όχθη ενός παραποτάμου να περιμένουμε το φέρυ μαζί με ντόπιους και μηχανάκια.
Σίγουρα δεν περιμέναμε να έρθει το Hellenic Seaways, ίσως ένα μικρό φέρυ, μια μαούνα ναι, αλλά αυτό;

Δείτε εδώ για να καταλάβετε...
Mekong river ferry boat

Για κάτι τέτοια σκηνικά ζούμε, αρχίσαμε τη σαχλαμάρα και τα γέλια κι ο καημένος ο ξεναγός προσπαθούσε να μας μαζέψει.

Στη συνέχεια μας πήγε στο σπίτι του σιδερά.
Βγήκε ο μάστορας με τη μπάμπω στην αυλή και μας έδειξαν την τέχνη τους κ έφτιαξαν ένα σιδερένιο μαχαίρι μπροστά μας

Συνεχίσαμε την ποδηλατάδα σ ένα ονειρεμένο τοπίο. Παράλληλα με το ποτάμι, και ανάμεσα στις σκόρπια σπίτια των ντόπιων απολαμβάνοντας το πιο αυθεντικό σκηνικό όλου του ταξιδιού.

Μπουγάδα

Μας πήγε σ ένα κήπο με μηλιές να μας δείξει πως καλλιεργούν τα μήλα, πως τα τυλίγουν σε σακούλες για να τα προστατέψουν από τα έντομα, πως είναι βιολογικής καλλιέργειας χωρίς λιπάσματα και μας έδωσε το ελεύθερο να κόψουμε και να φάμε.
Μας εξηγούσε για όλων των ειδών τις καλλιέργειες και τα φρούτα τις περιοχής, θα σας πάω είπε και σ άλλους οπωρόκηπους.

Αφού κλέψαμε δηλαδή τα μήλα, θα κλέβαμε κ άλλα φρούτα Μάλιστα. Από το καλό στο καλύτερο αυτή η βόλτα.

Η ποδηλατάδα καθοδόν έκρυβε διάφορες εκπλήξεις.
Αυτά είναι σούπερ μάρκετ επάνω στο δρόμο, shop and go.

Συνεχίσαμε...

Τρομερό μέρος!
Η επόμενη στάση ήταν στο σπίτι μιας οικογένειας όπου μας έφτιαξαν χυμό ζαχαροκάλαμου
Στο οποίο ρίχνουν και μισό λάιμ για να σπάσει η γλυκατζούρα.
Φυσικά το ήπιαμε αφού μας έδειξαν όλη τη διαδικασία παραγωγής του.

Κάναμε περισσότερα από 10-15 χιλιόμετρα στους δρόμους αυτούς και θεωρώ πια ότι ήταν από τα καλύτερα κομάτια του ταξιδιού.
Δεν υπήρχε τουρίστας πουθενά ούτε για δείγμα, προφανώς και οι δραστηριότητες ήταν στημένες, όμως μπήκαμε σε αληθινά σπίτια ντόπιων, κρυφοκοιτάξαμε λίγο μέσα στις ζωές τους.

Απολαμβάνοντας και τις εικόνες από το ποτάμι

Αυτό ήταν κάτι σα γέφυρα.

Εννοείται πως την σκαρφαλώσαμε, όχι που θα την αφήναμε.

Τελευταία επίσκεψη στο σπίτι μιας θείας όπου φτιάξαμε όλοι μαζί παρέα ένα κέηκ καρύδας.
Εγώ ανέλαβα να ζουλήξω κάτι μπανάνες, ο Αντώνης ζουπούσε το ψαχνό της καρύδας να βγει το γάλα, ο Τάσος ανακάτευε το αλεύρι με τα υπόλοιπα υλικά και η θεία έσκαγε στα γέλια με τα χάλια μας.
Στο τέλος το έψησε σ έναν ξυλόφουρνο και στρωθήκαμε στην αυλή να το φάμε.
Πριν από αυτό μας έμπασε σπίτι της κ έδωσε το ελεύθερο να φωτογραφίσουμε
Κρεβατοκάμαρα

Τραπεζαρία με τα τιπς.

Εικονοστάσι που έπιανε το μισό δωμάτιο με τη φωτογραφία του μακαρίτη.
Τους τάφους δε, τους έχουν κάπου μέσα στις αυλές τους. Μας είπαν πως θεωρούν ότι ο νεκρός δεν φεύγει με το θάνατο, η ψυχή του τριγυρίζει εκεί, άρα εξακολουθεί να είναι οικόσιτος.

λαμαρίνες στα πλαινά του δωματίου και στην οροφή ελενίτ; πιθανώς...

Το παιδικό από τα εγγονάκια της. Μένουν όλοι μαζί με το ζευγάρι, πολύ συνηθισμένο στο Βιετνάμ, οι γονείς δουλεύουν και οι παππούδες προσέχουν τα παιδιά. Τώρα που κοιμόταν αυτή, που το ζευγάρι, δεν το καταλάβαμε.

Η κουζίνα όπου εκτυλίχθηκε το μαγειρικό όργιο

και η μαρμίτα. το έβαλε μέσα σ ένα ταψάκι και ψήθηκε

πίσω αυλίτσα όνειρο

Η τελική μορφή του γλυκού. Νόστιμο ήταν, στο πιατάκι δίπλα είχε ένα ντιπ από τζίτζερ που του έδινε ένα πιο πικάντικο τατς.

Απίθανη όλη η βόλτα, τι να λέμε, στο γυρισμό έβγαιναν τα παιδάκια από τα σπίτια και μας χαιρετούσαν. Βασικά όλη η γειτονιά βγήκε να μας γνωρίσει, είμασταν το γεγονός της ημέρας.
'Ο,τι πιο αυθεντικό ζήσαμε, νομίζω ρούφηξα κάθε λεπτό αυτής της μέρας.
Στεναχωρεθήκαμε που δεν είχαμε τον κάπτεν να το χαρεί μαζί μας. "Τουλάχιστον 200 βίντεο θα έφτιαχνε όλη μέρα" είπε ο Τάσος λυπημένος

Μιλήσαμε αρκετά και με τον αραχνούφαντο ξεναγό μας. Αραχνούφαντος γιατί ήταν τόσο αδυνατούλης που το χεράκι του ήταν σαν παιδικό. Βάλαμε και στοίχημα για την ηλικία του, τελικά ήταν 32 ετών ενώ φυσικά έδειχνε με το ζόρι 20-22.

Τελειώσαμε τη βόλτα λίγο πριν νυχτώσει κ ανανεώσαμε το ραντεβού για τα χαράματα της επόμενης μέρας για να μπούμε σε βάρκες και να δούμε τις περίφημες πλωτές αγορές.

Φάγαμε βραδινό στο ξενοδοχείο, μόλις έπεφτε το σκοτάδι δεν είχες και πολλά να κάνεις, αλλά εμείς οι περίεργοι αποφασίσαμε να βγούμε παραέξω στο δρόμο πάραυτα, να εξερευνήσουμε μην τυχόν και υπήρχε ίχνος νυχτερινής ζωής.
Προς τα δεξιά του δρόμου δεν κουνιόταν φύλλο. Μαύρα σκοτάδια παντού.
Γυρίσαμε πίσω προς τα αριστερά και είδαμε φώτα.
Πλησιάσαμε να δούμε καλύτερα, είδαμε κόσμο μαζεμένο και δυνατές φωνές, πήγαμε πιο κοντά, είχαν στρωμένα τραπέζια και φαγοπότι, μας πήραν πρέφα και μας φώναξαν να μπούμε στην αυλή.

Λέμε κανένας γάμος μήπως, αρραβώνας;
Ούτε γάμος, ούτε αρραβώνας.... σε κηδεία πέσαμε
Και τι κηδεία!
Τρώγαν, πίναν του σκασμού, το γέλια τι χάχανα, μέχρι ένας με μακιγιάζ αποκριάς ήρθε και μας προυπάντησε.
'Αντε τώρα να τα αποκρυπτογραφήσεις όλα αυτά.

Η θειά που άφησε το μάταιο τούτο κόσμο

Σκεφτήκαμε ότι με τόσα γέλια, μάλλον δεν την πολυσυμπαθούσαν τη θειά ή άφησε την περιουσία σε άλλο σόι...

Δεν φάγαμε πάντως μαζί τους, ούτε ψύλλος στον κόρφο μας με τόσο θανατικό...
Γυρίσαμε πίσω και περάσαμε το τελευταίο κομμάτι της βραδιάς (κανένα μισάωρο που αντέξαμε ακόμη) αράζοντας στις ξαπλώστρες της πισίνας, κουβεντιάζοντας για όλα τα καταπληκτικά πράγματα που είχαμε ζήσει, ενώ ο μόνος ήχος που ακουγόταν εκτός από εμάς ήταν ένας ξεκούρδιστος βάτραχος που προσπαθούσε να πιάσει ρυθμό στο κράξιμό του.

 

[Travelliaris]

Να σημειώσουμε ότι η κατασκευή των μαχαιριών γινόταν από υλικά που άφησαν οι Αμερικάνοι στον πόλεμο (βόμβες, νάρκες, οβίδες κλπ).
Καν-Τœ

 

[evaT]

Να σημειώσουμε ότι η κατασκευή των μαχαιριών γινόταν από υλικά που άφησαν οι Αμερικάνοι στον πόλεμο (βόμβες, νάρκες, οβίδες κλπ).
Καν-Τœ

and the winner is
Can Tho!

 

[Travelliaris]

and the winner is
Can Tho!

Το καταλάβαμε ότι σε γούσταρε ο πιτσιρικάς ξεναγός μας

 

[Liapap]

and the winner is
Can Tho!

Καλησπερα!! τελεια η στορια σου !! με έχεις κατατοπίσει παρα πολυ καθως προκειται συντομα να επισκευτω το Βιετναμ !! ηθελα να σε ρωτησω αν εχεις να μου προτεινεις ξενοδοχειο κυριως καθαρο για το χο τσι μιν κοντα στην πολη δηλαδη για τις τελευταιες μερες του ταξιδιου σου που εμεινες

 

[evaT]

Να σημειώσουμε ότι η κατασκευή των μαχαιριών γινόταν από υλικά που άφησαν οι Αμερικάνοι στον πόλεμο (βόμβες, νάρκες, οβίδες κλπ).
Καν-Τœ

Έφτιαχναν όπλα από τα όπλα με τα οποία τους πολεμούσαν. Απίστευτο. Όπως κ ενα σωρό άλλα χρηστικά αντικείμενα από τα απομεινάρια των Αμερικανών.
Τρομερά ευρηματικά μυαλά, ακούσαμε πολλές ιστορίες, πραγματικά ρησπέκτ.

 

[evaT]

Μεκόνγκ βαρκάδα και επιστροφή στην κόλαση της Χο Τσι Μιν

04.30 η ώρα, μαύρη νύχτα ήταν ακόμη έξω όταν σηκωθήκαμε.
.Οι πλωτές αγορές όμως, είναι πολύ πρωινή υπόθεση και θέλαμε καμιά ώρα να φτάσουμε ως εκεί.
Σκουντούφληδες από τη νύστα περπατήσαμε ως την όχθη του ποταμού για να μπούμε στη βάρκα-σαμπάν (ή σκυλοπνίχτης)
Στη διαδρομή περάσαμε πάλι από την κηδεία/αγρυπνία. Ακόμη εκεί ήταν όλοι αυτοί, ξύπνιοι, έτρωγαν και γελούσαν. 'Ελα Παναγία μου

Ο καλός μας ο ξεναγός μας πληροφόρησε ότι τους νεκρούς τους κρατάνε 3 μέρες στο σπίτι μετά το θάνατο. Και τους βάζουν στο σαλόνι, περνάει όλη η γειτονιά για το γκουντμπάι. Αν είχατε μπει μέσα λέει εχθές εκεί θα τη βλέπατε τη γιαγιά. Φτου, φτου μπα σε καλό μας!

Μπήκαμε στη βάρκα αξημέρωτα και σε λιγάκι βρήκαμε την πρώτη μικρή αγορά.
Εδώ η κυρία πουλούσε καφέ/ τσάι

Βίντεο
Mekogk floating markets

σε λίγο που πήρε να ξημερώνει ήταν μαγεία

Βίντεο
mekongk sunrise

Ξημέρωσε γρήγορα και μεις πηγαίναμε και πηγαίναμε

κάπου εκεί μαζεύτηκε κόσμος και μας είπαν ότι βούλιαξε ένα πλοίο με καρπούζια! Ψάρευαν όλοι καρπούζια από το ποτάμι.
Μάζεψε κι ο δικός μας μερικά

Σε καμιά ώρα φτάσαμε στο πιο πλατύ σημείο του ποταμού, εκεί ήταν μαζεμένα τα καραβάκια με τα κάθε λογής ζαρζαβάτια.
Μας είπαν πως σ αυτό το σημείο οι πωλήσεις είναι κυρίως χοντρικής φύσης σε μεταπωλητές οι οποίοι αντίστοιχα πουλάνε στις μικρές βάρκες που κάνουν διανομές μέσω του ποταμού.

Εδώ βέβαια είχαν μαζευτεί δεκάδες βάρκες σαν τη δική μας, φορτωμένες με τουρίστες.

Πρώτα πήγαμε στη βάρκα-εστιατόριο και φάγαμε πρωινό
Σούπα Pho και φρεσκοστυμένο χυμό πορτοκάλι, πεντανόστιμα και τα δύο.
Με τα ξυλάκια εννοείται ε; pro είχα γίνει ως τότε...

'Επειτα μας ανέβασαν σ ένα από τα πλοία-μανάβικα για να δούμε τη διαρύθμιση του χώρου και τη ζωή στο πλοίο.

Μαγαζί-σπίτι δύο σ ένα

οι ανανάδες για πούλημα και δίπλα η ντουλάπα

κουζίνα

Αυτά στο αμπάρι, δε στεκόσουν όρθιος προφανώς, εγώ διπλωμένη στα δύο σερνόμουνα εκεί μέσα.
το εικονοστάσι, εικονοστάσι όμως!

Βγήκα επάνω και μας κέρασαν μυρωδάτους ανανάδες που τους τσάκισα. Μαζί με τζίτζερ, είπαμε για το τατς!

έρχονται και τα ρεμάλια οι συνταξιδιώτες μου!

σπίτια

Κατόπιν πήγαμε στο εργοστάσιο παραγωγής των νουντλς!
ωραία φάση αυτό είδαμε όλη τη διαδικασία
παρκάραμε

εδώ απλώνεις το φύλλο ζύμης σα κρέπα. Με άφησαν να φτιάξω και γω ένα

τα απλώνουν να στεγνώσουν

κι έπειτα τα κόβουν στο μηχάνημα και γίνονται έτσι σα μαλλιά

Οι χρωστικές έρχονται βιολογικά από φρούτα και λαχανικά πχ το κίτρινο από μάνγκο. το ροζ από πατζάρι το κόκκινο από το ντράγκον φρουτ.
Πάρα πολύ μου άρεσε το συγκεκριμένο και αγόρασα μία συσκευασία, ήδη έφτιαξα κοτόσουπα με αυγολέμονο και νουντλς, μμμμμ φανταστική, ψαρόσουπα με νουντλς αντί για ρύζι, μιαμ μιαμ, μέχρι παραλλαγή γιουβαρλάκια με νουντλς δοκίμασα και τα καταβροχθίσαμε, άλλωστε τα λεπτά νουντλς από ρύζι παρασκευάζονται και δένουν γάντι με όλες τις δίαιτες.

Πάνω από ώρα δρόμος (ποταμός για την ακρίβεια) ήταν για να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο, όμως μας έκανε κ άλλη στάση, αυτή τη φορά σ έναν οικολογικό φρουτόκηπο, κάτι τέτοιο.

Η αλήθεια είναι πως είχαμε κουραστεί τόσες ώρες στη βάρκα, νυστάζαμε κιόλας, δε θέλαμε άλλη χλωρίδα κι έτσι τον είδαμε βιαστικά και αδιάφορα.
Εμείς ελπίζαμε να δούμε κάτι πιο εξωτικό, κανέναν κροκόδειλο, τίποτα φίδια (από μακριά-πολύ μακριά όμως), ήρθαν οι άνθρωποι κ έφυγαν όλα, τζίφος. Αλλού πρέπει να πάμε για τέτοια.

'Ολα στολισμένα κ έτοιμα για την Κινέζικη Πρωτοχρονιά

'Ομορφα ήταν, απλά κουτουλούσαμε. Και δε θέλαμε να φάμε άλλα φρούτα.
Επιπλέον στην είσοδο είχαν μαζευτεί όλοι οι Ασιάτες-Κακοφωνίξ και έπαιρναν σειρά για το αγαπημένο τους καραόκε, ενώ γκάριζαν προσπαθώντας να αποδώσουν τα σουξέ της περιοχής.

Στο ξενοδοχείο καθίσαμε πάλι για πρωινό γιατί το είχαμε πληρωμένο. Σκάσαμε να τρώμε πια, το βράδι ξανά.
Πακετάραμε (ξανά) κ επιστρέψαμε στη Σαιγκόν κατά τον ίδιο τρόπο.
Μπαίνοντας στην πόλη μας συνάντησε και πάλι η φριχτή κίνηση μαζί με τον αδιάκοπο θόρυβο, από την ησυχία του παράδεισου, πέσαμε ξανά στα σκληρά.

Μπροστά σ αυτό το χάος, τα δικά μας μποτιλιαρίσματα μου φαίνονται πλέον παιδικά....
'Ενιωθα τόσο ζαλισμένη που σκέφτηκα, να δεις θα γυρίσεις στη Θεσσαλονίκη, θα περάσεις από τα έργα του Flyover και θα τους λες τι γκρινιάζετε ρε γατάκια που νομίζετε ότι ΑΥΤΟ είναι ταλαίπα;

Για το τελευταίο μας διήμερο τους είχα τάξει άνεση κι εμφάνιση. Ούτε εγώ η ίδια όμως περίμενα τέτοια υπερπαραγωγή.
Το διαμέρισμά μας ήταν σ ένα υπερμοντέρνο συγκρότημα με πολλά facilities, ξαφνικά βρεθήκαμε σ μια σπιταρώνα στον 33ο όροφο, με σαλοκουζίνα, 3 δωμάτια, 2 μπάνια, wide screen tv και πάνω από όλα αυτή τη θέα....

που όταν βράδιασε έγινε έτσι

και το έβλεπα ξαπλωμένη από το κρεβάτι μου αφού ο τοίχος μου ήταν τζαμαρία.
Από το σαλόνι πάλι έβλεπες αυτό

Λέω άντε γλυτώσαμε και το 12ευρο για τα observatory decks, δεν υπήρχε λόγος πια!

Ορίστε και το λινκ που ζητήθηκε από τον @tatooine και άλλους

https://www.booking.com/hotel/vn/2brs-city-view-in-the-heart-of-saigon-free-infinity-pool-amp-gym.el.html?aid=2311236&label=el-gr-booking-desktop-fznu24g2eQ8h2gsvElL7jQS653790747253l:ta12:ac:ap:neg:fi:tikwd-65526620:lp9061579:li:dec:dm&sid=8e62e45c12919907295c9df2e687d52e&all_sr_blocks=958061401_368402847_5_0_0;checkin=2024-03-09;checkout=2024-03-10;dest_id=-3730078;dest_type=city;dist=0;group_adults=4;group_children=0;hapos=1;highlighted_blocks=958061401_368402847_5_0_0;hpos=1;matching_block_id=958061401_368402847_5_0_0;no_rooms=1;req_adults=4;req_children=0;room1=A,A,A,A;sb_price_type=total;sr_order=popularity;sr_pri_blocks=958061401_368402847_5_0_0__171000000;srepoch=1709032581;srpvid=a99e4f4173d20016;type=total;ucfs=1&#hotelTmpl

Το επόμενο ζητούμενο της ημέρας ήταν απλά παρατεταμένο λιώσιμο στην πισίνα του κτιρίου.
Πως είπατε;

Μας λυπάστε το ξέρω, αλλά τι να κάνουμε, η φτώχεια θέλει καλοπέραση. Και μας άξιζε.

Η υπόλοιπη μέρα κύλησε εντελώς χαλαρά πια, πήραμε φαγητό από τα μάρκετ που είχε στο ισόγειο και αράξαμε στο σπίτι χαζεύοντας μπαλίτσα στο ασιατικό κύπελλο και αρκετά αργότερα βγήκαμε για ένα περπάτημα μέχρι το κέντρο, ευτυχώς παρότι πρόκειται για μια αχανή πόλη, τα βασικά αξιοθέατα είναι συμπυκνωμένα γεωγραφικά, τα οποία είχαμε σκοπό να εξερευνήσουμε την επόμενη μέρα.

Αυτός είναι ο Bitexco Tower, επιχειρηματικό κέντρο που ως το 2011 ήταν ο ψηλότερος ουρανοξύστης στο Βιετνάμ. Εκεί που φαίνεται το "υπόστεγο" είναι ο 49ος όροφος που φιλοξενεί το skydeck.
Αυτό θα πληρώναμε για να δούμε τη θέα αλλά αφού μέναμε στον όροφο 33 τι; για 15 ορόφους να τραβολογιόμαστε αλλού;

Το αγαπημένο δείπνο των βιετναμέζων. Να τρώνε pot (αυτό που ψήνεις τα κέατα ή ψαρικά μόνος σου) στα χαμηλά πλαστικά σκαμνάκια.

Σας αφήνω με τα λατρεμένα μας μηχανάκια.
Να ένας δρόμος που ΔΕΝ περάσαμε εύκολα εκείνο το βράδι...

Motorbikes in Ho Chi Minh