Βιετνάμ Μαλαισία Σιγκαπούρη Βιετνάμ γιέ γιέ.

[Dr Snoopy]

Ευχαριστώ @evaT

 

[evaT]

@Dr Snoopy απίστευτο!!! και μείς είδαμε ανάλογες εικόνες , δεν προλαβαίναμε πάντα να τους φωτογραφίσουμε

 

[evaT]

Hue, η (πολύ) ευχάριστη έκπληξη.

Ονομάζω το κεφάλαιο από την επόμενη πόλη που μας έρχεται, ωστόσο είμαστε ακόμα πάνω στο καράβι.

Και ποιος ξύπνησε πρώτος από όλους για την ανατολή; Σε μουά!
Το πρόγραμμα της κρουαζιέρας διέθετε πρωινή γυμναστική Μάι Τσι, ή Μάι Τάι (μπα αυτό είναι το κοκτέηλ που έπινα το βράδι), κάπως έτσι τέλος πάντων.

Εγώ και τρεις τέσσερις συνταξιούχοι όλοι κ όλοι και μαζευτήκαμε (ποιος άλλος τρελός μέσα στη μαύρη νύχτα), όχι πως είχα μεγάλο γκαιλέ να κάνω γυμναστική αξημέρωτα, τα ωραία σκηνικά είναι που με τραβάνε εμένα, σκέφτηκα που δεν έχω ξανακάνει γυμναστική; στην ανατολή, εν πλω, να η ευκαιρία!
Τρίχες γυμναστική ήταν δηλαδή, κάτι διατάσεις που σ έπαιρνε ο ύπνος, όμως το κινηματογραφικό μπακγκράουντ έσωζε την παρτίδα, από τις στιγμές που η ζωή όντως έμοιαζε με ταινία.

Μετά την ας πούμε γυμναστική, πέσαμε με τα μούτρα στο μπουφέ του πρωινού και αμέσως έφυγα καρφί για να συμπληρώσω τον ύπνο που είχα χάσει...
Η κρουαζιέρα τελείωνε γύρω στις 10.30 αφού μας ξανασέρβιραν φαγητό τύπου μπραντς, πόσο να φας πια! Ταπεράκι γι αργότερα δεν έδιναν, έφαγα όσο μπορούσα, απλά δοκιμάζοντας γεύσεις και κάναμε μίνι αξιολόγηση της κρουαζιέρας.
Συμφωνήσαμε πως για το στυλ μας (ως ταξιδιώτες) οι 24 ώρες ήταν υπεραρκετές για το συγκεκριμένο, αν είχαμε άλλη μια μέρα θα βαριόμασταν του θανατά.
Φυσικά βλέπεις άνετα το Halong Bay και σε μια ημερήσια εκδρομή χωρίς να χάσεις τίποτα το σημαντικό, πάντως η πολυτελής εκδοχή που το ζήσαμε εμείς σε αυτή την προσιτή τιμή ήταν ένας ωραιότατος τρόπος και μας έδωσε και πολύτιμες ανάσες να αντέξουμε τον ρυθμό του ταξιδιού. Μ άλλα λόγια αν διαθέτεις το επιπλέον μπάτζετ, κάντο όπως εμείς.

Περεταίρω, ως σωστή αρχηγός πήρα τις σημειώσεις μου κ έπιασα να ενημερώσω το γκρουπ μου για τις λεπτομέρειες της μέρας.
Μια ταξιδιωτικά άχρηστη μέρα, η οποία θα αναλωνόταν κυρίως σε μετακινήσεις.
Ευτυχώς ο κάπτεν είχε ξυπνήσει υγιής ξανά, αντίθετα ο Αντώνης ήταν βαρύς, έβηχε και μας ενημέρωσε ότι κάτι δεν πάει καλά.
Επιστρέψαμε με τον ίδιο τρόπο στο Ανόι, όπου είχαμε κάποιο χρόνο πριν μπούμε στο ολονύχτιο τρένο προς κεντρικό Βιετνάμ, με αποβίβαση στην πρώτη πρωτεύουσα της χώρας, την αυτοκρατορική Χουέ.

Η αρχική μου πρόθεση ήταν να ταξιδέψουμε αεροπορικώς, όμως δεν υπήρχε πτήση σε βολική ώρα για τη δεδομένη μέρα, έτσι κατέληξα στο τρένο με κουπέ για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε, το οποίο τρένο μου προκάλεσε άλλα προβλήματα.
Ενώ είχα δει τα εισιτήρια στην επίσημη σελίδα σιδηροδρόμων του Βιετνάμ dsvn.vn ήταν αδύνατο να τα εκδώσω από αυτούς, το σύστημά τους δεν δέχεται διεθνείς κάρτες ή paypal.
Κι επειδή το κουπέ ήταν απαραίτητο, δεν γινόταν να τ αφήσω ως την τελευταία στιγμή. 'Ετσι, τα ψώνισα μέσω παρόχου με καπέλο +15 ευρώ το καθένα, για να καταλάβετε η πτήση έβγαινε κάπου στα 35 ευρώ το κεφάλι και το τρένο στα 52.
Αλλά αυτό ήταν κι έτσι θα πορευόμασταν.

Αφήσαμε τις αποσκευές στο σιδηροδρομικό σταθμό και αφού βεβαιώθηκα ότι οι εκτυπώσεις που είχα στα χέρια μου ήταν έγκυρες, βγήκαμε μια τελευταία βόλτα στο Ανόι. Ο Τάσος είχε ζηλέψει την καταπληκτική μου βαλιτσούλα, είχε πάθει παράκρουση, έβλεπε παντού βαλίτσες. Ξανά μανά στα μαγαζιά λοιπόν, βρήκαμε τη βαλίτσα των ονείρων του να ησυχάσει από το παραλήρημα και στρωθήκαμε στη λίμνη να τσιμπήσουμε κάτι μέχρι την ώρα που θα φεύγαμε.

Και τι με ρωτούσαν στη λίμνη πάλι; Σαν τι λέτε;
Που είπαμε θα πάμε τώρα Εύα; Και τι θα κάνουμε εκεί;
Είπα δηλαδή η γυναίκα να πάω ένα ταξίδι για να χαλαρώσω και να γλυτώσω τα χάπια, όχι να γίνονται τα νεύρα μου κουρέλι. Ρε θα με τρελάνετε; το πρωί στο πρωινό τι λέγαμε; δεν ακούγατε;;;

'Αρχισε ο ένας τα εγώ ήμουν έξω, κάπνιζα και δεν άκουγα, ο άλλος εγώ κοίταζα την ...Ξανθοπούλου που μιλούσε με τη Γιαδικιάρογλου

Όχι τίποτα αλλά αν γίνει κάτι και μείνω στον τόπο, αν με κλέψουν, αν αποφασίσω να.... κλεφτώ με κανέναν , ούτε εισιτήρια έχετε, ούτε που να πάτε θα ξέρετε, ουυυφφφφ, γεγονός πάντως είναι πως κανά δυό πόλεις μετά, η κατάσταση βελτιώθηκε θεαματικά και τελικά τον γλύτωσα το ζουρλομανδύα.

Επιβιβαστήκαμε στο τρενάκι, που έμοιαζε με τον ΟΣΕ και τακτοποιηθήκαμε στο μικρό αλλά καθαρό κουπέ μας.
Ωραία φωτό, αυθόρμητη, την τράβηξε ο κάπτεν απέξω δίχως να ξέρουμε ότι κάποιος μας φωτογραφίζει (όπως συνήθως)

Ο Αντώνης είχε τρελό ρίγος, είχε ανεβάσει πυρετό και μόλις βρήκε κρεβάτι, απλά ξεράθηκε.

Εγώ με τα...ελεφαντάκια μου στην παντελόνα και από κάτω το πτώμα που αναστήθηκε 14 ώρες μετά στη Χούε.

Το τρένο ξεκίνησε με μισάωρη καθυστέρηση, σε λίγο αντιληφθήκαμε μια φασαρία, έναν πανικό απέξω, σκύβω να δω τι συμβαίνει, τι βλέπω; Περνούσαμε από το train street, με τον κόσμο να ζητοκραυγάζει και να μας βιντεοσκοπεί! Καλό!!!! Βρεθήκαμε στην ανάποδη θέση, εκεί που τραβούσαμε εμείς το τρένο τώρα ταξιδεύαμε μέσα σε αυτό και χαιρόντουσαν οι άλλοι

Φτάσαμε στη Χουέ το πρωί, δύσκολος ο ύπνος στο στενό θεόσκληρο στρώμα, βγήκαμε στην πόλη παραπατώντας, όλη η παρέα σε μερική αποσύνθεση.
Ο Αντώνης ξύπνησε χειρότερα από ό, τι είχε κοιμηθεί, θερμόμετρο δεν είχαμε να του βάλουμε αλλά αγοράσαμε τεστ για τον κόβιντ το οποίο βγήκε αρνητικό. Μάλλον γρίπη τον είχε πιάσει, που δε το λες και καλύτερο.

Επίσης σαφές ήταν ότι είχαμε αλλάξει κλίμα, από την άνοιξη και την υγρασία μεταφερθήκαμε στο μικρό καλοκαιράκι με 27-28 βαθμούς, ο ήλιος έκαιγε ήδη από το πρωί. Αφήσαμε τα μπαγκάζ στο πολύ όμορφο ξενοδοχείο μας και φύγαμε καρφί για την Αυτοκρατορική Πόλη, την Citadel.

Προστατευόμενο μνημείο της UNESCO η επιβλητική περίκλειστη πόλη ήταν η πρώην αυτοκρατορική πρωτεύουσα της δυναστείας των Nguyen. Χτίστηκε το 1803 και περιλαμβάνει τα παλάτια και τα σπίτια των βασιλέων και των αυλικών καθώς και τους πανέμορφους κήπους. Κατά τη διάρκεια της αποικιοκρατίας χρησιμοποιήθηκε ως χώρος τελετών, ενώ υπέστη μεγάλες καταστροφές στους πολέμους από το 1945 και μετέπειτα.

Πληρώσαμε την πιο ακριβή είσοδο από όλο το Βιετνάμ (8 ευρώ) αλλά τ άξιζε και με το παραπάνω.
Η έκταση είναι αχανής και χρειάζεσαι αρκετές ώρες αναλόγως και με το ρυθμό του καθενός.
Εμάς μας πήρε κοντά στις 2,5-3 ώρες όμως το μεγάλο (και ομορφότερο) παλάτι ήταν κλειστό για συντήρηση κ επιπλέον ο Αντώνης είχε ελάχιστες δυνάμεις -κυριολεκτικά σερνόταν, καταφέραμε όμως να δούμε το μεγαλύτερο κομμάτι της περιοχής.

Πάμε λοιπόν.
Περνάμε τη γέφυρα από το ποτάμι

Ngan Gate

Είχε περπάτημα, όχι αστεία.

Ngo Mon Gate Σύμβολο δύναμης και εξουσίας της βασιλικής οικογένειας

Hien Nhon Gate

Το σπίτι της μητέρας του βασιλιά (λίγο γραμμένη σα να την είχε)

Κήποι

Thai Hoa Palace-δυστυχώς το συντηρούσαν

Αφού πήραμε μια χορταστική δόση της Citadel και είχαμε λιώσει από τη ζέστη, καλέσαμε grab για να πάμε στην εντυπωσιακή αρχαία παγόδα της πόλης την Thien Mu Pagoda.

Γυρίσαμε για την επιβεβλημένη ξεκούραση. Το ξενοδοχείο στοίχιζε 35 ευρώ με πρωινό και τα δωμάτια ήταν αεροδρόμια! Άσε τις υποκλίσεις πια. Με 35 ευρώ το δίκλινο, μας κουβαλούσαν τις βαλίτσες, υποκλίνονταν κάθε φορά που μας έβλεπαν, τσακίζονταν να μας εξυπηρετήσουν.
Αρχικά όλη αυτή η δουλικότητα μου προκαλούσε αμηχανία, τελικά άρχισα να το συνηθίζω να με αντιμετωπίζουν σα σταρ και όπου νάναι περίμενα και το κόκκινο χαλί να με περιμένει να γυρίσω από τη βόλτα μου.

Το σούρουπο βγήκαμε να περπατήσουμε και να γνωρίσουμε την πόλη.
Μας κέρδισε από την πρώτη στροφή. Απλωμένη, μοντέρνα, με φαρδείς δρόμους και λιγότερο χάος παντού, λιγότερους κράχτες, περισσότερο πολιτισμό.
Στο δε κέντρο ζωντανή ατμόσφαιρα χωρίς υπερβολές, μετρημένους τουρίστες, χαιρόσουν να βολτάρεις.

Φάγαμε δε ένα από τα ωραιότερα γεύματα του ταξιδιού. Κάτι πάπιες ψητές, εγώ τ αγαπημένα μου noodles μπερδεμένα με λαχανικά, συνοδεία πάντα με τις παγωμένες Τiger.
Όπως με είχε ενημερώσει ο φίλος @Kyriakao, που με βοηθησε με το πρόγραμμα του ταξιδιού κ τον έπρηξα λιγακι με τις ατελείωτος απορίας μου, η Χουέ αποκαλείται δίκαια γαστριμαργικός παράδεισος του Βιετνάμ.

Πείνασε κανείς;;

Τελείωσαμε τη βραδιά με ένα ποτό σ ένα από τα πολλά όμορφα μπαράκια του δρόμου, κερνούσε ο Αντωνάκης μας που γιόρταζε. Εκείνος μας κέρασε ποτά και μείς Panadol αναβράζον για να του πέφτει ο πυρετός και να μπορεί να περπατάει.

Επιστρέψαμε να ξεκουραστούμε, εγώ ήξερα το τρελό πρόγραμμα της επομένης, οι άλλοι δεν ήξεραν την τύφλα τους

Ο κάπτεν που δεν είχε ούτε ιδέα και ούτε ύπνο, τράβηξε προς τη γέφυρα του ποταμού για να τη δει φωτισμένη, δυστυχώς χάσαμε αυτό το εντυπωσιακό θέαμα.

Σας χαιρετώ από Χουέ και θα επανέλθω με μια από τις μεγαλύτερες και ωραιότερες μέρες όλου του ταξιδιού, οδικό μέσω High Van Pass, τη μεγάλη βόλτα στο απίθανο Ba Νa Hills και άφιξη στον τελευταίο προορισμό της ημέρας, την φωτογενή φαναρούπολη Ηoi An.

 

[evaT]

Ba Na Hills σε Hoi-An - Παίζουμε στη Ντίσνευλαντ του Βιετνάμ

Πριν λίγο διάβαζα στο φόρουμ για τις περιπέτειες μελών μας με χτυπημένα ποδάρια σε ταξίδι και υπόσχομαι να μη γκρινιάξω άλλο για το δικό μου (ακούγοντας τα χειρότερα), η κρουαζιέρα και η ξάπλα στο τρένο του είχαν κάνει καλό, είχε αρχίσει να ξεμαγκώνει και να συνεργάζεται.
Στο υπόλοιπο ιατρικό δελτίο της ημέρας, ο Αντωνάκης ξύπνησε πολύ καλύτερα, έτσι η ομάδα κατέβηκε σύσσωμη να σαβουριάσει στα πρωινά.

Μια μόνιμη ανησυχία μου ήταν, μην τυχόν και οι οδηγοί με τους οποίους έκλεινα τα ραντεβού δεν ήταν συνεπείς και μας έβγαζαν εκτός προγράμματος. Στην πράξη, γενικά έπαθα πλάκα με τη συνέπειά τους. Τη συγκεκριμένη μέρα το ραντεβού ήταν για τις 7.30, αυτός ήταν ήδη απέξω από τις 7 παρά δέκα και μας περίμενε.

Αυτή ήταν η εκδρομή που είχαμε πληρώσει στο πρακτορείο στο Ανόι, τους είχα βρεί μέσω συστάσεων από κάποια ομάδα στα σόσιαλ, παρήγγειλα ένα μεγάλο SUV (να χωράει εμάς τους 4 και τις αποσκευές) με οδηγό, που θα μας παραλάμβανε στη Χουέ και θα μας πήγαινε στη Χόι Αν μέσω των BaNaHills.
Στην τιμή ήταν combo η μεταφορά, το εισιτήριο για το τελεφερίκ και το πάρκο, μαζί με φαγητό το οποίο στο επίσημο site κοστίζει 1.250.000 ντογκ (δηλαδή κάπου 48 ευρώ), εμείς το πήραμε 5 ευρώ φθηνότερα και συνολικά για την εκδρομή πληρώσαμε περίπου 65 ευρώ/άτομο.
Μου έστειλαν δε όλα τα εισιτήρια ηλεκτρονικά και κατόπιν τους χρησιμοποίησα σε άλλες δραστηριότητες παρακάτω στο Βιετνάμ, τους συνιστώ ανεπιφύλακτα για όποιον σκοπεύει να ταξιδέψει και σας βάζω το ανάλογο λίνκ ή αλλιώς στείλτε μου μήνυμα να σας δώσω την επαφή μου και να μιλήσετε απευθείας.
SeA Travel

To πλάνο είχε ως εξής.

• High Van Pass - διαδρομή 26 χιλιομέτρων με στροφιλίκια και ωραία θέα προς τη θάλασσα της Danang
• BaNaHills - Παραμονή γύρω στο 4ωρο και αναχώρηση για
• Hoi An

Το κάθε ένα απείχε από το άλλο 1,5-2 ώρες οπότε είχαμε μέλλον.
Πρώτη στάση σε μια γραφική λιμνοθάλασσα για ξεμούδιασμα

Στο σημείο αυτό να πω πως οποιδήποτε εύσημο σχετικά με φωτογραφίες δεν ανήκει σε μένα.
Είχα 3 άντρες μαζί μου που πολλές φορές μπορεί να μην είχαν ιδέα που πάνε, όμως φωτογράφιζαν ακατάπαυστα κι έτσι εγώ απλά απολάμβανα το ταξίδι μου (μεγάλη ξεκούραση). Η δική μου συνεισφορά εκτός από τις ελάχιστες λήψεις που πήρα η ίδια, ήταν να τις συγκεντρώσω από όλους, να τις βάλω στη σειρά, να τις οργανώσω.

Για παράδειγμα μία κατάδικη μου φωτογραφία είναι αυτή εδώ, για πολλοστή φορά έβλεπα χαρτί υγείας δίχως τρύπα στις τουαλέτες και μου φάνηκε.... ενδιαφέρον

Από την άλλη ελάχιστο ενδιαφέρον είχε το πολυδιαφημισμένο High Van Pass, άδικα τα βιντεάκια που είδα στο ytube, όλοι αυτοί μάλλον δεν έχουν έρθει ποτέ στη Σιθωνία.
Το Βουρβουρού-Καλαμίτσι Pass είναι απείρως ομορφότερο, βάλε και τις ασύγκριτες θαλασσάρες της περιοχής, γατάκια Βιετναμέζοι που πουλάτε φύκια για μεταξωτές κορδέλες!

'Οχι έχω άδικο;
Το ακούω μόνο ίσως με μηχανάκι, που δίνει διαφορετική συγκίνηση.

Δεν πειράζει το ξεπεράσαμε γρήγορα, φτάσαμε στη βάση του Cable Car για τα BaNaHills κι εντυπωσιαστήκαμε (αρχικά) από το μέγεθος του πάρκινγκ.
Συνεννοήθηκα με τον συμπαθέστατο οδηγό μας να του στείλω μήνυμα για την αναχώρηση, αυτός την έπεσε στον ύπνο κ μεις βαλθήκαμε να βγάλουμε άκρη προς τα που πρέπει να πάμε.
Στη μελέτη του ταξιδιού ασχολούμαι κυρίως με τα πρακτικά ζητήματα, πως θα πάμε από και έως που, να βγαίνει σωστά το πλάνο με όσο το δυνατόν λιγότερους χαμένους χρόνους και αφήνω σε δεύτερη μοίρα το τι θα δούμε-κάποια τα ψάχνω πολύ, κάποια άλλα τ αφήνω λίγο πιο αυθόρμητα.
Ήξερα ότι υπήρχε το Cable Car, ήξερα φυσικά για τη Golden Bridge και για ένα θεματικό πάρκο, από κει και πέρα χάος.

Το πράγμα λοιπόν είχε ως εξής.
To τελεφερίκ που θα μας ανέβαζε επάνω είναι το μεγαλύτερο Non stop cable car στον κόσμο με συνολικό μήκος 5.800 μέτρα (!!!) και θα μας ανέβασε στα 1500 μέτρα όπου βρίσκεται το αχανές θεματικό πάρκο Sun World, όπως και η διάσημη πια Golden Bridge. Το όλο πρότζεκτ ξεκίνησε πριν από μία περίπου δεκαετία και συνεχώς επεκτείνεται.
Το τι ακριβώς θα αντικρύζαμε όμως παρέμενε μυστήριο.

Για την ώρα απλά περνούσαμε ελέγχους και ανεβαίναμε ατελείωτες κυλιόμενες σκάλες, σε σημείο που να αναρωτιόμαστε αν τελικά το βουνό θα το ανέβουμε με τις σκάλες.

Είναι δε τόσο τεράστιοι οι χώροι στη βάση, φαγάδικα κάθε είδους, κήποι, σιντριβάνια-ένας χαμός που αν ξεχαστείς τρως το μισό σου χρόνο πριν καν φτάσεις στο κυρίως πιάτο.

'Οταν βρήκαμε το τελεφερίκ και ξεκίνησε η διαδρομή έτσι απλά, τα χάσαμε. Από τη μία η θέα, το υψόμετρο κ από την άλλη το δέος και ένας κάποιος φόβος όσο να πεις....

Ακόμα είμαστε χαμηλά

Ανεβαίνει

κι ανεβαίνει...

Ωρε που πάμε;;;

Φτάνουμε! Δείτε-δείτε τι έφτιαξαν εκεί πάνω οι θεούληδες

Κατεβήκαμε και ήρθε η ψυχή στη θέση της. Δεν θυμάμαι από που ξεκινήσαμε και πως κινηθήκαμε, αυτό που σίγουρα θυμάμαι είναι χαζεύαμε άναυδοι από τον πλουραρισμό των εικόνων.

Τι να πω και τι να πρωτοδείξω;
Ότι ας πούμε πήγαν κ έχτισαν μια μικρή Ευρώπη πάνω στην κορφή ενός βουνού στο τρεχαγύρευε κεντρικό Βιετνάμ;

Τώρα πως στην ευχή ταιριάζει να έχεις ένα γαλλικό χωριό, ένα ολλανδικό και ένα γερμανικό στα βάθη της Ασίας, θα μείνει ερώτημα αναπάντητο.
Για τους Ασιάτες φαντάζει εξωτικό να παίρνεις ευρωπαϊκό αέρα στη μέση του πουθενά, για μας ήταν εντυπωσιακό μεν, περίεργο δε.
Αφού λέγαμε δε θα ανεβάσουμε φωτογραφίες από εκεί, θα τις κρατήσουμε μετά το ταξίδι να νομίζουν ότι πήγαμε στη Γαλλία στα καπάκια μας μισούσαν που μας μισούσαν στα σόσιαλ, θα μέναμε χωρίς φίλους όπως πήγαινε το πράγμα. Λέω του Τάσου που ανέβαζε από κάθε πόλη, τους μέτρησες τους φίλους σου σήμερα, πόσοι σου έμειναν;

Μετά τα λημέρια τα γνωστά τα ευρωπαϊκά, ήρθε και η αύρα της Ανατολής. Και να οι Βούδες, να τα σιντριβάνια και οι κήποι και το μάτι δεν ήξερε που να πρωτοσταθεί.

Φωτιά είχε πάρει και το κινητό του κάπτεν που δεν σταμάταγε να φωτογραφίζει-του κατασκευαστικού κλάδου είναι ο άνθρωπος και παρατηρούσε τα έργα εν εξελίξει-ελπίζω να μη του μπήκαν τίποτα παράξενες ιδέες και τον βρούμε να βάζει βούδες και παγόνια στον κήπο του στη Χαλκιδική

Φυσικά η σούπερσταρ του πάρκου δεν είναι άλλη από τη Golden Bridge που κατασκευάστηκε μόλις το 2018 και κατάφερε να γίνει τοπόσημο και πόλος έλξης (νάναι καλά οι ινφλουένσερς του ινσταγκραμ).

Και ναι, είναι το ίδιο εντυπωσιακή και από κοντά!

άντε κ άλλη μία!

Είναι τόσο μεγάλο το πάρκο που χρειάστηκε να μπούμε σε άλλο τελεφερίκ για να αλλάξουμε επίπεδο, είδαμε τον κύριο κορμό και μετά πίσω ξανά για να βρούμε το εστιατόριο, ξελιγωμένοι από την πείνα.
Εισιτήριο και μπουφές μαζί, δεν είχαμε ιδιαίτερες προσδοκίες, καμιά μετριότητα περιμέναμε, αλλά έλα που είναι τρελοί αυτοί οι Βιετναμέζοι και βάλθηκαν να καταπλήξουν τον κόσμο εκεί πάνω στις κορυφές.
Το εστιατόριο ήταν μπουφές στο μπουφέ, και μπουφές μέσα στο μπουφέ και ξανά μπουφέ, από δω οι πάγκοι με τις σούπες, από κει ατελείωτα τα ψητά, παραπέρα ευρωπαϊκό φαγητό, τι salad bars, τι bbq bars, ενώ μόνο ο τομέας με τα γλυκά κάλυπτε μισό τετράγωνο.

Εδώ μας τα παρουσιάζει αναλυτικά κι ωραία ο κάπτεν

Δεν ήταν μονάχα πολλά, ήταν κ πεντανόστιμα.
Φάγαμε μέχρι που δεν μπορούσαμε να κουνηθούμε και σερνάμενοι πήραμε το δρόμο της καθόδου.
Από το τελεφερίκ έβλεπες τα σκαπτικά και τα μεγάλα μηχανήματα που "έτρωγαν" το βουνό ετοιμάζοντας την επέκταση, οργασμός έργων, σε μερικά χρόνια άλλο τόσο θα το φτιάξουν οι σατανάδες.
Σχολιάσαμε το μέγεθος του έργου, της επένδυσης, τι πήγαν κ έφτιαξαν πάνω σ ένα βουνό και πως το προώθησαν τουριστικά-δεν είναι τυχαία τελικά τόσο αναπτυσσόμενη η οικονομία τους, φυσικά δακρύσαμε όλοι για άλλη μια φορά όταν θυμηθήκαμε το μόνιμα ατελέσφορο μετρό της Θεσσαλονίκης

Από το τελεφερίκ βλέπαμε τις υπέροχες προσωπογραφίες που έχουν σκαλίσει στα βουνά, πόσο μερακλής ο καλλιτέχνης!
Ba Na Hills Vietnam

Στην κάθοδο προς το πάρκινγκ βλέπαμε αρκετό κόσμο που ανέβαινε εκείνη την ώρα με τις βαλίτσες τους-αν υπάρχει ο χρόνος είναι πολύ ωραία ιδέα να μείνεις εκεί πάνω το βράδι και να τα σεργιανίσεις όλα με πολύ λιγότερο κόσμο. Φωτισμένα δε τη νύχτα, υποθέτω θα είναι ακόμη πιο ονειρικά.

Σουρούπωνε όταν πια φτάσαμε στη Χόι Αν, κουρασμένοι αλλά με πληρότητα που άγγιζε το 100%.
Μόνο που έπρεπε να κάνουμε κ άλλο χώρο, ερχόταν κι άλλο κύμα, τι κύμα δηλαδή, τσουνάμι δε λέω καλύτερα;
Δικαίως ακούγαμε ότι η Χόι Αν είναι η ωραιότερη πόλη της χώρας.

Βρήκαμε το homestay που θα μέναμε για δύο νύχτες, σ ένα τριώροφο σπίτι μια γλυκύτατης οικογένειας.
Μόλις φτάσαμε, καταλάβαμε ότι στα σπίτια όλων τα παπούτσια μένουν αυστηρά έξω από το σπίτι, μέσα κυκλοφορούν μόνο με τις κάλτσες ή τις σαγιονάρες που υπάρχουν άλλωστε παντού, πράγμα που συνεχίστηκε πλέον σε όλο το ταξίδι για τα υπόλοιπα καταλύματα, έτσι έγινε η εισαγωγή μας στην κουλτούρα της σαγιονάρας.

Ο οικοδεσπότης μας, ένας καλοκάγαθος μινιόν Βιετναμέζος που δε μιλούσε γρι αγγλικά και κυκλοφορούσε με το γκουγκλ τρανσλέιτορ "θα θέλατε ένα αβγό στο πρωινό σας" και κάτι τέτοια ξεκαρδιστικά.
Ξεκινούσε με μια υπόκλιση, έλεγε Χελόου και αμέσως μετά γελούσε. Κάθε φορά!
Θεούλης.

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια (τώρα το θυμήθηκα).
Η Χόι Αν μιλάει από μόνη της στις φωτογραφίες-τι άλλο έμεινε να πω εγώ;

Φαναράκι κανείς;

Βιντεάκι

Η απλότητα της υπερβολής!
Αυτό μου έρχεται ως συναίσθημα, ως περιγραφή.
Ο καθένας όπως το καταλαβαίνει.

Εμένα με πλημμύρισαν συναισθήματα, δεν μπορούσα να τη διαχειριστώ όλη αυτή την πρωτόγνωρη ατμόσφαιρα. Ούτε ο υπερτουρισμός με ενοχλούσε. Δεν τα χαίρεσαι τέτοια μέρη με τη λογική του μονοχοφαγά.

Είμαι τυχερή, έχω βρεθεί στη ζωή μου σε τόπους σαν τον πύργο του 'Αιφελ βράδι ν αναβοσβήνει, στο Εmpire State Building στη Νέα Υόρκη να κρεμάω τα χέρια μου έξω από τα κάγκελα για να βγάλω φωτογραφία, στους καταρράκτες Ιγκουαζού στην Αργεντινή να βρέχομαι μαζί με άλλο 1 εκατομμύριο κόσμο, όπου και να κατάφερα να πάω ως τώρα, όσο κόσμο και να είχε, για μένα δεν έκανε διαφορά.
Αν επιλέξω ότι αυτή είναι η στιγμή για μένα, να κρατήσω μια αίσθηση που με κατακλύζει, έτσι απλά την κλειδώνω μέσα μου, νιώθω σα να είμαι ολομόναχη, όπως στην αγαπημένη μου παραλία κάπου στη Σιθωνία Χαλκιδικής όπου έχω περάσει τα ωραιότερα καλοκαίρια της ζωής μου στην εφηβεία, επιλέγω το φήλιγκ, όχι τον περίγυρο.
Και δεν με χαλάει τίποτα.
Αυτό έπαθα και κει.
Η Χόι Αν είναι απλά έρωτας. Πόσα φαναράκια θέλετε για να το καταλάβετε;

Εκείνο το βράδι καθίσαμε, τα ήπιαμε, κουβεντιάσαμε για όσα ζήσαμε και γελάσαμε με την καρδιά μας χαλαρωμένοι και παραδομένοι στον αυθορμητισμό των παρορμήσεων και της χαζομάρας μας.

(Ο 4ος της παρέας κόβεται με συνοπτικές διαδικασίες για να μάθει να επιμένει να μη θέλει να δείχνουμε τη μούρη του )

 

[Travelliaris]

Σαν να ξαναπήγα ρε, τέτοια περιγραφή!!!

 

[evaT]

Xoi An - Coconut Village - An Bang beach και καλοκαιρινές διακοπές για πάντα.

Το Coconut Village απέχει με το ζόρι 5 χιλιόμετρα από τη Χόι Αν και είναι ατραξιόν για τα τουριστάκια σαν εμάς. Βολτίτσα στο ποτάμι με τα στρόγγυλα παραδοσιακά βαρκάκια, χαζεύεις τα ποταμόσπιτα και την τροπική βλάστηση και μετά αρχίζουν το χορευτικό τσίρκο με τα βαρκάκια.
Εμείς πληρώσαμε την απλή βερσιόν, δηλαδή βόλτα μόνο και χάζι του σπίνιγκ των άλλων, σίγουρα όχι να γίνουμε οι ίδιοι φραπές από το χτύπημα.

Πετάνε τα δίχτυα

Λαλήσαμε από τη ντάλα, ευτυχώς η όλη φάση δεν κράτησε πάνω από 40-50 λεπτά.
Ο βαρκάρης, μας βγήκε ορεξάτος, έλεγε και έλεγε, τι για το δάσος, τι για τα δέντρα και τη ζωή και ανάθεμα αν τον καταλαβαίναμε τι μας έλεγε, έλα που ήρθε στο τσακίρ κέφι και πετάει ένα "θα σας κάνω λέει ώπα γκάγκναμ στάιλ"! και αρχίζει τα γύρω γύρω όλοι.
Τι κι αν έσκουζα εγώ, άστο ρε άνθρωπε, δεν τόχω, δεν είχα όρεξη να κολλήσει το στομάχι μου στην πλάτη από τις σβούρες.
Το χαβά του αυτός. Σηκώθηκε όρθιος-ήταν δεν ήταν με το ζόρι 1,40...κ άρχισε τα ακροβατικά.
Τσίριζα εγώ, γελούσε αυτός. Δέκα δευτερόλεπτα μας στριφογύρναγε ο παλαβιάρης και όταν σταμάτησε γύριζε όλο το σύμπαν γύρω μου.

Φτάσαμε κάποτε στο σημείο που είχαν μαζέψει όλο το τουριστομάνι κ εκεί ανέλαβε ο χορευταράς της γειτονιάς να μας δείξει τα ταλέντα του.

Πιο καλά δείτε στο βιντεάκι

Coconut village

Στην επιστροφή περάσαμε από όλη την νέα πόλη της Χόι Αν, χαζεύαμε την κίνηση, καφέ, φαγάδικα χαμός, ενώ είχε στη σειρά ένα σωρό μαγαζιά που μπορούσες να ραφτείς....αν είχες ρε παιδί μου ένα γάμο να πας, κάτι, ένα κουστούμι γαμπριάτικο, έχουν ραφτάδικα παντού, διαλέγεις σχέδιο και σε βολεύουν μέχρι να πεις κύμινο.

Το φθινόπωρο, ακριβώς μόλις είχα κλείσει το ταξίδι, είχα πάει σε κάτι βαφτίσια. Η κουμπάρα λοιπόν φορούσε ένα θεϊκό φόρεμα έθνικ, Japanese Style, τη ρώτησα τότε από που το πήρε, από Κορέα μου είχε πει, τη φωτογράφισα τότε και κράτησα τη φωτογραφία.
Μόλις γυρίσαμε στο homestay πήρα πρέφα ότι παραδίπλα-αλλά ακριβώς παραδίπλα είχε ραφτάδικο.
Μπήκα με τη φωτογραφία, ρώτησα αν προλαβαίνουν μέχρι το άλλο πρωί και πόσο πάει το μαλλί.
Σε δέκα λεπτά είχα διαλέξει ένα υπέροχο βαθύ κόκκινο μεταξωτό, με μέτρησαν πατόκορφα και μου είπαν ότι σε 8 ώρες θα ήταν έτοιμο

Ανεβαίνοντας σπίτι να βρω τους άλλους, κανόνισα με τον ιδιοκτήτη να μας βολέψει με ποδήλατα, ώστε κάνουμε βολτίτσα στην ημερήσια Χόι Αν, πριν καταλήξουμε μεσημεράκι σε καμιά παραλία για λιώσιμο.
Τσακίστηκε ο άνθρωπος και μας έφερε τα ποδαλατάκια-κάτι σιδερένιες βαλούτες 50 ετών αλλά δε βαριέσαι.
Η πόλη χωρίς τα φαναράκια ήταν διαφορετική αλλά και πάλι όμορφη

Πήγαμε προς την Ιαπωνική Γέφυρα που τη βρήκαμε κλειστή για εργασίες συντήρησης!
Πάει κι αυτό άπατο. Μια διάσημη (και κουκλίστικη) γέφυρα έχει η πόλη και τη χάσαμε.

Μετά την ήττα βρήκαμε το Fujan Assebly Hall που παλιότερα ήταν σημείο συνάντησης και κοινωνικοποίησης Κινέζων και πλέον Ναός αφιερωμένος σε μια θεά που προστατεύει τους ναυτικούς και τρέχα γύρευε. Με ζηλευτή αρχιτεκτονική πάντως.

Αυτά τα ιερά τους είναι απερίγραπτα!

Είχε και μια παράξενη περίεργη πλατεία εκεί κοντά

Η ποδηλατάδα ήταν πάντως απολαυστικότατη και συνδυάστηκε με πάμπολες στάσεις στα κάθε λογής μαγαζιά όπου ψάχναμε δωράκια για τους φίλους μας-κυρίως εγώ κι ο Τάσος δηλαδή, μέχρι που σπάσαμε τα νεύρα των υπολοίπων που δεν έψαχναν.
Αφού μας την είπαν (δίκαια), τους αφήσαμε να πίνουν κάπου χυμό και να δροσίζονται ενώ εμείς κάναμε ανενόχλητοι και άνευ γκρίνιας ενδελεχώς την έρευνα αγοράς για τα ψώνια μας.
Ο Τασούλης είχε αφήσει πίσω στην Ελλάδα το κορίτσι-έρωτας new entry, έψαχνε τα δωράκια της, με εμένα να είμαι η βοήθεια του κοινού.
Εγώ πάλι είχε σκαλώσει με τα μεταξωτά κιμονό σε απίθανες τιμές, είχα ήδη ξεφύγει με τα ψώνια, αλλά δε βαριέσαι τα δωράκια δίνουν χαρά σε όλους, πήρα από ένα κιμονάκι για όλες τις φίλες, να είμαστε ασορτί στα ταξίδια μας.

Εδώ τα βιντεάκια από την όμορφη χαλαρωτική βόλτα

Hoi An Cycling A

Και δω στα δρομάκια με πολύ λόκαλ χρώμα

Παρακάτω που η ζέστη έσφιξε, ήταν ώρα να πάμε για τις βούτες στη θάλασσα της Ινδοκίνας...
Στην κοντινή παραλία An Bang δηλαδή, που γινόταν ένας χαμούλης από τους Αυστραλούς, οι κουμανταδόροι της περιοχής μας όμως μας καβάτζωσαν αμέσως τις σχετικές ξαπλώστρες όπως και τραπεζάκι για τα ποτά.
'Οπου μοχίτο μαζί με σετ ομπρέλα-ξαπλώστρα-στρωματάκι 4 ευρώ όλα μαζί

Πλατσουρίσαμε στα αδιάφορα αλλά ζεστά νερά, αράξαμε στις στρωματάρες και πήραμε γενναία δόση καλοκαιριού Γενάρη μήνα όταν πίσω στην Ελλάδα τα καλοριφέρ άναβαν στο φουλ. Ανεκτίμητο.

Μας τα λέει και πάλι ο κάπτεν Μήτσος
An Bang Beach

Επιστρέφοντας αργά το απόγευμα, πετάχτηκα να δω τι απέγινε με το φουστάνι μου...
Το είχα σχεδόν μετανιώσει-δεν έχει ξανατύχει να μου κάνουν ρούχο tailor made επάνω μου, δεν είχα καν ιδέα αν το σχέδιο που είχα επιλέξει θα καθίσει ωραία επάνω μου, τελικά αποφάσισα πως τα 45 ευρώ που ζήτησαν (για ολομέταξο φόρεμα) ήταν αστείο ποσό, το πολύ πολύ να το έδινα σε μοδίστρα για καμιά μετατροπούλα στην περίπτωση που τελικά δεν μου άρεσε.

Πραγματικά δεν το πίστευα, ότι ήταν έτοιμο σε λιγότερο από 8 ώρες και με κάθε λεπτομέρεια της φωτογραφίας που τους είχα πασάρει .
Ακόμη περισσότερο δεν πίστευα όταν το πρόβαρα και κάθισε γάντι επάνω μου.
Ζητώ συγνώμη που το έκανα...my style rocks το ταξιδιωτικό μου.... αλλά τι να κάνω, αφού τόσος κόσμος πάει κ ράβεται εκεί; Καταθέτω και γω την εμπειρία μου.
Εξάλλου ράβουν και ωραιότατα κοστούμια για τα αγοράκια...ρώτησα από περιέργεια και μου είπαν κασμίρι στα 90 ευρώ.
Πίσω στο φόρεμα ξανά.
Βγήκα από το παραβάν και άρχισαν οι μοδίστρες τα ουάου!
Με φωτογράφισαν οι ίδιες για να το βάλουν στο μπουκ τους.
Βουαλά λοιπόν, πρώτα η αρχική φωτό της κουμπάρας για να βγάλουν το σχέδιο
(Η κουμπάρα είναι αυτή όχι εγώ)

....και το δικό μου

Αυτό που δεν φαίνεται είναι το αβυσσαλέο σκίσιμο που έχει στο πλάι, για την τσαχπινιά.
Το πλήρωσα με όλη μου την καρδιά, μην πω ότι το έχω ήδη λασάνει στη Θεσσαλονίκη σε ένα κάπως πιο επίσημο εβέντ και με σταματούσαν κάθε λίγο για το φόρεμα! Σουξέ λέμε.

Πριν φύγω οι κοπελιές που "μ έραψαν" βάλθηκαν να μάθουν τα κουτσομπολιά...Σε είδαμε, λέει, από χθες με τρείς άντρες, ποιός από όλους είναι ο δικός σου;
Τα έλεγα εγώ, βούιξε η γειτονιά! Μας κρέμασαν κουδούνια στην άλλη άκρη του κόσμου
'Αντε τώρα να τους εξηγήσεις ότι εμείς είμαστε απλά (παλιο) φίλοι.

Βολέψαμε τα ψώνια της ημέρας στις ήδη τιγκαρισμένες αποσκευές-σαν ετοιμόγεννη έγκυος έμοιαζε το μπακπακ μου, με τέτοιο φούσκωμα, Ετοιμάστηκα για την έξοδο και ΦΥΣΙΚΑ φόρεσα το καινούργιο φορεματάκι για να το εγκαινιάσω.
Το έθνικ ντύσιμο άλλωστε είναι πολύ συνηθισμένο εκεί, δεν θα έδειχνα εκτός τόπου. (εκτός χρόνου ίσως)

Περπατήσαμε ξανά και ξανά τα όμορφα στενάκια, φάγαμε και μπουχτίσαμε με τα κάθε είδους φαναράκια.
Λίγο ακόμα θέλετε; δε θέλετε;

Ορίστε και το φορεματάκι, κομπλέ με μαλλί, μακιγιάζ , όχι προχειροδουλειές

Εκτός από τα ρούχα όμως, διαθέτουμε ανέκαθεν και φίλαθλες ανησυχίες, εκείνες τις μέρες έπαιζε φουλ το Ασιατικό κύπελλο, και ήταν η βραδιά της Εθνικής τους κόντρα στην Ινδονησία.
Είχαν βγάλει παντού οθόνες, και έβλεπαν παλαβωμένοι, ξεχνούσαν να σερβίρουν μέχρι και τον κόσμο χαζεύοντας τις φάσεις του αγώνα.
Στρωθήκαμε σ ένα τραπεζάκι και μισοκαλαμπουρίζαμε, μισοβλέπαμε τον αγώνα που δε βλεπόταν, άμπαλοι οι Βιετναμέζοι, έχασαν 0-1 και μεις την ευκαιρία να δούμε τους πανηγυρισμούς από ένα δικό τους γκολ-που ευτυχώς ήρθε λίγες μέρες αργότερα στη Σαιγκόν (αλλά ούτε και κείνο το παιχνίδι τελείωσε καλά).

Σε ελαφρώς μελαγχολικό μουντ και μεις, περνούσαμε υπέροχα, όμως ήταν η τελευταία μας βραδιά όλοι μαζί, την επόμενη ο κάπτεν αναχωρούσε από Ντανάγκ που έπρεπε να επιστρέψει στα επαγγελματικά του.
Φύγαμε όταν είχαν εξαφανιστεί οι πάντες, η φωτογραφία αυτή βγήκε αποχαιρετώντας την πόλη, γυρίζοντας το κεφάλι πίσω στο τραπεζάκι που τα πίναμε μέσα στη μέση του δρόμου.

Αντίο λοιπόν όμορφη Χόι Αν. Θα ξεχαστείς δύσκολα...

 

[psilos3]

Εξάλλου ράβουν και ωραιότατα κοστούμια για τα αγοράκια...ρώτησα από περιέργεια και μου είπαν κασμίρι στα 90 ευρώ.

Όντως, είχα σταμπάρει ένα μπορντώ κοστουμάκι με χρυσό δράκο στην πλάτη (έτοιμος για σκυλάδικο στην εθνική θα ήμουν) αλλά δε το τσίμπησα, το μετάνιωσα...

 

[evaT]

Όντως, είχα σταμπάρει ένα μπορντώ κοστουμάκι με χρυσό δράκο στην πλάτη (έτοιμος για σκυλάδικο στην εθνική θα ήμουν) αλλά δε το τσίμπησα, το μετάνιωσα...

Δεν είσαι εσύ ο τύπος που θα ράψει κοστούμι!

Τι κόκκινους δράκους, μια χαρά σήκωσαν όλη τη γραμμή του Boss & Armani, φιγουρίνι θα σ έκαναν

 

[Apostolosm]

Χαίρομαι που βλέπω ώραιες και ηλιόλουστες φωτογραφίες από την Χουέ γιατί 3 μέρες που ήμουν εκεί τον δεκέμβρη που μας πέρασε έβρεχε χωρίς σταματημό!
Ξενέρωσα που δεν είδα την απαγορευμένη πόλη όπως έπρεπε!

 

[evaT]

Χαίρομαι που βλέπω ώραιες και ηλιόλουστες φωτογραφίες από την Χουέ γιατί 3 μέρες που ήμουν εκεί τον δεκέμβρη που μας πέρασε έβρεχε χωρίς σταματημό!
Ξενέρωσα που δεν είδα την απαγορευμένη πόλη όπως έπρεπε!

Τους τσάκισαν οι βροχές φέτος. Έπρεπε να είναι "στεγνοί" από αρχές Δεκέμβρη και τελικά έβρεχε μέχρι σχεδόν μέσα Γενάρη. Η κλιματική αλλαγή χτυπάει παντού....

 

[evaT]

MySon - Marble Mountains - Danang, ένα goodbye και τα παραμύθια με δράκους.

Σήμερα μας περίμενε διαφορετικό αυτοκίνητο και οδηγός, μας είχε γίνει συνήθεια, όμως στα 4 άτομα πραγματικά συνέφεραν τα ιδιωτικά τράνσφερ.

Η συμφωνία ήταν να μας πάει στον αρχαιολογικό χώρο του MySon, στα Marble Mountains, να μας περιμένει για να τα τριγυρίσουμε και κατόπιν καρφί για Danang, εμάς στο ξενοδοχείο και τον κάπτεν αεροδρόμιο που έπρεπε να προλάβει την απογευματινή πτήση για Χο Τσι Μιν.
Θα έκανε το δικό μας πρόγραμμα και κείνος, αλλά σε ολίγον fast forward, μία μέρα εκεί και μία στην Κουάλα Λουμπούρ πριν επιστρέψει στην Ελλάδα-θα το έτρεχε και ό,τι προλάβαινε.

To MySon είναι ένα σύμπλεγμα ερειπωμένων ινδουιστικών ναών από τον 4ο έως των 14ο αιώνα των βασιλέων Σάμπα και αποτελεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco. Συγκρίνεται δε με το 'Ανκορ Βατ (πέρασε και δεν ακούμπησε)

Η έκταση είναι τεράστια, πληρώνεις είσοδο (γύρω στα 5 ευρώ) και σε παραλαμβάνει όχημα που σε μεταφέρει στον αρχαιολογικό χώρο.
Επί του πρακτέου οι ναοί είναι κάτι γκρέμνια, τούβλο στο τούβλο δίχως καμία αίσθηση επιβλητικότητας ή μυστικισμού όπως (υποθέτω-δεν έχω πάει) αναδύει το 'Ανκορ Βατ.

Είχαν και ένα σόου με ινδικούς χορούς

Κρυφακούγοντας μια ξενάγηση, αποκόμισα την πληροφορία ότι το μέρος επλήγη από τον πόλεμο με τους Αμερικάνους που προκάλεσαν τεράστιες ζημιές στα μνημεία, βεβαίως η προπαγάνδα καλά κρατεί και κανένας δεν μπορεί να γνωρίζει που ακριβώς βρίσκεται η αλήθεια, οι μεν Βιετναμέζοι τους κατηγορούν ότι βομβάρδιζαν μνημεία αιώνων και η άλλη πλευρά λέει ότι οι Βιετκόγκ κρύβονταν εσκεμμένα στον αρχαιολογικό χώρο προκειμένου να δρουν ανενόχλητοι. Βράσε ρύζι (κυριολεκτικά!)

Παρακάτω ο οδηγός μας πήγε στα Marble Mountains, το ένα δηλαδή από τα πέντε που είναι επισκέψιμο. Τα πέντε βουνά έχουν ονομαστεί κατά τα 5 στοιχεία τη φύσης.

Ανεβήκαμε πάνω με ένα γυάλινο ασανσέρ και μετά σκάλες και ξανά σκάλες εμπρός λοιπόν καλά μου πόδια!
Ευτυχώς το δικό μου το ποδάρι έφαγε τις σάρκες του και είχε επανέλθει σε αξιοθαύμαστο βαθμό-αναλογικά με την ταλαιπωρία που ζούσε, οπότε ανεβοκατέβηκα με ζηλευτή ευχέρεια και μακάρισα την καλή μου φυσική κατάσταση.

Το αξιοθέατο είχε ενδιαφέρον, ο χώρος ήταν κατάφυτος με πολλά δυσθεώρητα αγάλματα, βούδες και τα λοιπά καλαμπαλίκια, plus ένα τρομερό ναό-σπήλαιο, στάθηκα στην είσοδο να βγάλω φωτογραφία και άκουγα τα απανωτά ουάου όλων αυτών που μόλις έμπαιναν. Είχε πλάκα.
Το ουάου από διάφορες εθνικότητες!

η θέα προς τη Ντανάγκ από το βουνό

Βούδες

ο συρφετός

Ναός

Το ιερό με τα γνωστά οπωροκηπευτικά

κι άλλος Βούδας τεράστιος

Το ουάου σπήλαιο με το φως να διαθλάται

Μαιμούδι

Τους είχα ξεθεώσει με τις εκδρομές, αλλά εκεί που ήταν έτοιμοι να με καρυδώσουν, όλο κι έβλεπαν κάτι συγκλονιστικό και στο τέλος με ευγνωμονούσαν από πάνω

Η Ντανάγκ μας κέρδισε με το καλημέρα.
Η πρώτη επαφή ήρθε με τη μεγάλη παραλιακή, να οι φοίνικες, να τα μπητσόμπαρα και παραλία Καλιφόρνια στάιλ, κρίμα που δεν είχαμε χρόνο να επιστρέψουμε προς τα εκεί, αλλά στο κατόπι, περνώντας τον ποταμό χαζέψαμε τα μοντέρνα γυάλινα κτίρια, τους ουρανοξύστες, τις γέφυρες και τις δρομάρες τους.
Ενημερωθήκαμε ότι η πόλη είναι μέσα στις πέντε πρώτες στον κόσμο που προτιμάται από τους ψηφιακούς νομάδες. Δεν ήταν δύσκολο να καταλάβουμε το λόγο.

Βρήκαμε το όμορφο ξενοδοχείο μας και παραλάβαμε μία γωνιακή σουίτα για το φοβερό ποσό των 39 ευρώ...
Η θέα από το παράθυρο. Μπροστά μας το κύριο αξιοθέατο της πόλης. Η Γέφυρα του δράκου.

Μάλιστα για το καλώς όρισες προσέφεραν ένα δωρεάν ποδο- μασσάζ σε έναν από εμάς (μαντέψτε ποιά το τσίμπησε). Έκλεισα ραντεβού για το απόγευμα και βγήκαμε προς αναζήτηση τροφής.
Τελικά είχαμε αρκετό χρόνο μέχρι την πτήση του κάπτεν, έτσι πήγαμε σύσσωμοι για το αποχαιρετιστήριο γεύμα.

Δεν έχω ιδέα τι είναι αυτά, τα πήρα από το μπουφέ του εστιατορίου και δοκίμαζα να δω τι τρώγεται και τι όχι.

Αυτά τα ψήσαμε μόνοι μας με το γνωστό μπάρμπεκιου στη μέση του τραπεζιού. Αν τα κάψεις δικό σου πρόβλημα, δεν μπορείς να γκρινιάξεις στο σερβιτόρο.

Κάναμε και μια μικρή βόλτα στο κέντρο

Αυτές τις τεράστιες, κακόγουστες ανθοστήλες τις έχουν παντού, εμένα το μυαλό μου πήγε σε... μνημόσυνο αλλά τελικά οι Βιετναμεζούλες τις χρησιμοποιούν για το αγαπημένο τους καθημερινό χόμπυ-να φωτογραφίζονται.

Και σ αυτή την πόλη, όπως και παντού άλλωστε απλά φωτογραφίζονταν παντού.
Εν τω μεταξύ είναι εντελώς λιλιπούτειες.
Δείτε σ αυτή τη φωτό, περίμενα δίπλα τους να περάσω το δρόμο....οκ δεν είμαι κοντούλα εγώ, όμως δεν είμαι και η Σκλεναρίκοβα...εγώ με φλατ κ αυτές δίπλα μου με τακούνι, σαν παιδάκια μου.

Ξεχάστηκε κι ο κάπτεν στο χάζι και στο τέλος τρέχαμε να του βρούμε ταξί για το αεροδρόμιο. Αγκαλιαστήκαμε όλοι μαζί και αποχαιρετιστήκαμε-μα που πας τώρα που σε συνηθίσαμε;; και πως θα ζήσουμε χωρίς τα βιντεάκια σου;
πλερέζα κι ο Τάσος που είχε βρει το άλλο του μισό στο χαβαλέ και δεν ήξερα πως να τον παρηγορήσω.
Του στήσαμε μια μικρή έκπληξη για την επόμενη μέρα όμως και θα σας πω στο επόμενο κεφάλαιο.

Το μασσάζ που μου έκαναν δώρο ήταν από άλλο πλανήτη...μαγικά τα χεράκια της κοπελιάς, ανέβηκα στο δωμάτιο χαλαρωμένη να ξεκουραστώ και να προετοιμαστώ για τον επόμενο ποδαρόδρομο.

Που ήρθε μόλις σκοτείνιασε, με τη βραδινή μας βόλτα να έχει προορισμό τη Dragon Bridge, οι πληροφορίες έλεγαν ότι στις 9 το βράδι τα Σαββατόβραδα, διακόπτουν την κίνηση και ξυπνάνε το δράκο που αρχίζει να ξεφυσάει φωτιά και μπούρμπερη

Με θερμοκρασία γύρω στους 26-27 βαθμούς, η βόλτα ήταν και χωρίς δράκους σκέτη απόλαυση.

Εν αναμονή του Τετ τα πάντα ήταν στολισμένα

Μ αρέσει που πριν ξεκινήσει το ταξίδι, έλεγα τι κρίμα που δεν πάμε μέσα στις γιορτές να είναι όλα στολισμένα

Φτάσαμε στη γέφυρα μισή ώρα νωρίτερα, δεν είχε πολύ κόσμο ακόμη και ρώτησα μια τουρίστρια που στεκόταν εκεί κοντά αν ήξερε τι ώρα θα αρχίσει το σόου με τις φωτιές. Μην τυχόν και είχα κάνει λάθος την ώρα; Με κοιτούσε έκπληκτη "there is a show?" Θα μείνω τότε να χαζέψω! άιντε άιντε....

9 ακριβώς το τέρας άρχισε να βρυχάται...

Στο βιντεάκι
dragon Bridge danang

Ρε τους απατεώνες τι κόλπα σκαρφίζονται για να τραβάνε τους τουρίστες
Τώρα αν ο δράκος παραπέμπει σε παραμύθι δεν ξέρω. Εμένα πιο πολύ μου κάθεται ο παραλληλισμός με τους δράκους του LSD. Ξέρετε αυτούς που βλέπουν όσοι κάνουν χρήση;
'Εχω διαβάσει "την Αλίκη στη χώρα του Lsd" και με σημάδεψε.

Η βραδιά μας συνεχίστηκε με κρύες Tiger στην ταράτσα ενός αναψυκτηρίου, με την εικόνα της φωτογραφίας μπροστά μας, απολογίζοντας το ταξίδι μέχρι το σημείο εκείνο.
'Ενα μέλος μείον στην παρέα πια, όμως είχαμε μπρστά μας άλλη μία, ταξιδιωτικά πολύ γεμάτη εβδομάδα μπροστά και πολλά να περιμένουμε.

Εγώ όμως προσωπικά, είχα ήδη αρχίσει να νιώθω μια νοσταλγία για το σπίτι, τους ανθρώπους μου, τη ζωή μου πίσω. Δεν ήθελα να φύγω για κανένα λόγο, αλλά μάλλον σ ένα ταξίδι πάντα υπάρχουν στιγμές που κοιτάζεις πίσω, ένιωθα την κούραση των ημερών να βαραίνει πάνω μου, κοίταζα τη ζωή μου πίσω από απόσταση, τι μου αρέσει και τι όχι τόσο πολύ, τι θέλω να αλλάξει, τι ονειρεύομαι για τη συνέχεια, σκέψεις και ερωτήματα, μέχρι που νίκησε η κούραση και ανέβαλα τις αποφάσεις για (αρκετά) αργότερα.

 

[maratha]

Εξαιρετική αφήγηση!!! Ταξιδεύω μαζί σου , σ ευχαριστώ πολύ !!!