Ρωσία Αρκτικός Κύκλος, Σιβηρία, Ταταρστάν, Βόλγας, Καύκασος κι άλλα κομμάτια της μητέρας Ρωσίας

[KonstantinosAlyona]

Στο δρόμο κάναμε και μια στάση σε ένα φαρμακείο για να αγοράσουμε οδοντόπαστα, αλλά αργότερα διαπιστώσαμε πως μάλλον κάτι άλλο ήταν αυτό που πήραμε, πιο κοντά σε υλικό για σοβάτισμα ή για προσομοίωση λύσσα

Χαρτί υγείας δοκίμασες να αγοράσεις; Μήπως είχε σε κάποιο ξενοδοχείο ρωσικό χαρτί υγείας - γυαλόχαρτο 220; Αν ναι, σίγουρα θα το θυμάσαι.

προβόντνιτσα

πραβαντνίτσα, ο τόνος στο "ι", άρα τα "ο" που δεν τονίζονται, προφέρονται "α". Την επόμενη φορά στην περιοχή θα είσαι τζιμάνι.

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6
Λίμνη Βαϊκάλη: Το τζιπ του Στάλιν και το Ουγιούνι της Ασίας​

Το τραίνο μας έφτασε στο Ιρκούτσκ στις 8.17, δηλαδή ακριβώς στην ώρα του. Σε όσα τραίνα πήρα στη Ρωσία, η ακρίβεια ήταν 100%, εντυπωσιακό αν σκεφτεί κανείς για τι αποστάσεις και πόσες στάσεις μιλάμε. Για να δώσω άλλο παράδειγμα, σε όσα τραίνα έχω πάρει στην Ιταλία, ποτέ δεν έφτασα στην ώρα μου.

Είχα κλείσει ένα τριήμερο τουρ στη λίμνη Βαϊκάλη, διότι ήμασταν εκτός σαιζόν, οπότε ομαδικά τουρ δεν υπήρχαν και με τις λίγες μέρες που είχαμε στη διάθεσή μας (ο Θοδωρής πια δεν είχε πολλές), δεν υπήρχε χρόνος για πειράματα. Θα ήταν και το τελευταίο οργανωμένο τουρ στο ταξίδι (με έναν αστερίσκο στο Βόλγα), από την ώρα που θα έφευγε ο Θοδωρής δε θα είχα και την οικονομική δυνατότητα. Θα μας περίμενε ένα κύριος Λεονίντ, με τον οποίο είχα μιλήσει μέσω Whatsapp και ήταν πολύ σωστός σε όλα του, ακόμη και στα Αγγλικά του. Για να είμαι ειλικρινής, με όσους μίλησα γενικώς ήταν άψογοι, έστω και με πολύ μέτρια Αγγλικά κάποιοι, ειλικρινείς και τίμιοι στις τιμές τους. Όλοι τους μου είχαν τονίσει πως ερχόμασταν οριακά, δηλαδή ο πάγος στη Βαϊκάλη ήταν στα όρια του να λιώσει και δεν ξέραμε αν θα μπορούσαμε να οδηγήσουμε πάνω σε αυτόν ή αν θα βλέπαμε τους σχηματισμούς του πάγου για τους οποίους είναι διάσημη. Έχοντας πιάσει το τζόκερ πάντως με το Βόρειο Σέλας, το snowmobile και την Teriberka, δε θα είχαμε παράπονο ακόμη κι αν δεν την πετυχαίναμε στα καλύτερά της, που είναι Ιανουάριος και Φεβρουάριος, άντε μέχρι μέσα Μαρτίου. Εμείς ήμασταν πια στις 28 Μαρτίου, με μόνο σύμμαχο ότι τις προηγούμενες ημέρες έκανε ανέλπιστο κρύο, αν και τη μέρα που φτάσαμε ο καιρός σημείωσε αισθητή βελτίωση.

Ο Λεονίντ, ένας χοντρούλης ξανθούλης καραφλούλης (αναμενόμενο, για Ρώσο μιλάμε) γύρω στα 35, μας περίμενε με ένα χαρτάκι Α4 μας συστήθηκε ως Λεοννννίντ, δηλαδή με προφορά από την Πελοπόννησο. “Ρε συ, γιατί το προφέρει έτσι το όνομά του αυτός;”, ρώτησα το Θοδωρή. “Ξέρω γω, από το Λεωνννίδιο θα είναι!”, πέταξε το σεφερλίδικο. Τζιπάρα ο Λεοννννίντ στο μεταξύ, όχι ότι ξέρω από μάρκες για να σας πω, αλλά τζιπάρα.

Πεινούσαμε πολύ, άλλωστε στο πρόγραμμα που είχαμε αναφερόταν πως θα τρώγαμε ένα πρωινό στο Ιρκούτσκ και όντως, ακριβώς απέναντι από το σταθμό είχε ένα 24ωρο εστιατόριο, όπου για πρώτη φορά βρεθήκαμε και ενώπιον των νέων φατσικών χαρακτηριστικών που θα συναντούσαμε σε αυτή την περιοχή, δηλαδή μογγολικών. Διάφοροι εξωτικοί τύποι έτρωγαν περίεργα πράγματα, από κάτι σαν συκώτια λιωμένο ως μπουρέκ με υπερέκθεμα λαδίλας. Εγώ τίμησα κάτι σαν γιουβαρλάκια, που με την πείνα που είχα μου φάνηκαν μια χαρά.

Θα πηγαίναμε ντουγρού για τη Βαϊκάλη, που δεν ήταν και κοντά, μιλάμε για πάνω από 5 ώρες οδήγηση, ελπίζοντας ότι ο πάγος θα ήταν έστω σε κάποιο σημείο ανέπαφος, κι όπου δεν ήταν θα παίρναμε hovercraft, που -ως άσχετος με οτιδήποτε έχει να κάνει με μηχανές- δεν ήξερα ακριβώς τι είναι. Ο σταθμός τραίνου μας φάνηκε κι αυτός πολύ όμορφος, ενώ περνώντας μέσα από το Ιρκούτσκ μας έκαναν εντύπωση τα πολλά παραδοσιακά ξύλινα σπίτια, φαινόταν ωραία πόλη, το οποίο μας χαροποίησε διότι στο τέλος θα είχαμε και δυο βράδια εδώ, συν άλλο ένα εγώ όταν έφευγε ο Θοδωρής, αφού η πτήση μου για την εξωτική Tuva ήταν την επόμενη της αναχώρησής του.

Βγαίνοντας από την πόλη άρχισε να κάνει έντονη την παρουσία του το χιόνι, αλλά και τα ψηλά έλατα της Σιβηρίας, ενώ με την ώρα αρχίσαμε να περνάμε από απομονωμένα χωριουδάκια με ξύλινα σπίτια. Ομολογώ πως δεν την περίμενα έτσι την περιοχή, για κάποιο λόγο ανέμενα μόνο εργατικές κατοικίες κι εργοστάσια. Η όλη διαδρομή ήταν πολύ διαφορετική από ό,τι είχα δει στην Κεντρική Ασία, με ελάχιστα ζώα και ακόμη πιο ελάχιστες κοινότητες. Ο δρόμος ήταν ερημικός, ελάχιστα αυτοκίνητα και τα Αγγλικά του Λεονίντ πολύ καλά, οπότε η ώρα ήταν κατάλληλη για κουβεντούλα, οπότε κι έμαθα πως ο άνθρωπος είχε τα παιδάκια του, ασχολούταν σχεδόν αποκλειστικά με την τουρισμό, το τζιπάκι ανήκε στην εταιρεία του και θα αλλάζαμε και “τουλάχιστον άλλα 3 οχήματα” και ήταν και εξαιρετικά συμπαθών τον πρόεδρο Πούτιν.

Σε κάποια φάση, στη μέση του άδενδρου πουθενά, έστριψε απότομα δεξιά σε ένα μη σηματοδοτημένο σημείο και βγήκε off road. “Ήρθε η ώρα για την πρώτη θέα της λίμνης Βαϊκάλης”, είπε σοβαρά και άρχισε να οδηγεί σε ένα μονοπάτι για κατσίκες, ενώ σύντομα βγήκε και από αυτό κι έβαλε το 6χ6, ό,τι σημαίνει αυτό, καθώς πλέον καβαλούσαμε πέτρες. Ο καιρός ήταν πεντακάθαρος και -παρά το ταρακούνημα- περιμέναμε να δούμε τι θα δούμε. Πράγματι, μετά από 20 λεπτά μας έκανε νόημα να κατεβούμε, ανεβήκαμε ένα λοφίσκο και... ΩΩΩΩΩΩΩΩ. Τι θέα μπαμπά!! Μπροστά μας μια τεράστια έκταση, κάτω από το βουνό, σαν απέραντος πάγος... μόνο που φαινόταν να κυματίζει. Ή μάλλον... τα κύματα είχαν παγώσει. Αντίθεση του λευκού του πάγου και του μαύρου χώματος του βουνού μου θύμισε αμέσως το Salar de Uyuni στη Βολιβία και την Isla de los Pescadores. Λιγότερο εντυπωσιακό εδώ οπτικά το τοπίο, αλλά ομοίως απόκοσμο. “Θα μπορέσουμε να οδηγήσουμε πάνω στον πάγο;”, ρωτήσαμε. Συγκρατημένος ο Λεονίντ μας είπε πως “σχεδόν σίγουρα κάποιο κομμάτι, αλλά για τους σχηματισμούς και τις φυσαλίδες δεν μπορώ να εγγυηθώ κάτι, αν είχατε έρθει πριν μια εβδομάδα σίγουρα ναι”.

Επιστρέψαμε στο τζιπ, κατεβήκαμε τα κατσάβραχα, και λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω κάναμε στάση σε ένα εστιατόριο στη μέση του πουθενά. Θύμιζε αμερικάνικο diner, αλλά ο ψηλόλιγνος νεαρός είχε μογγολικά χαρακτηριστικά και το μενού ήταν buryat, δηλαδή εμπνευσμένο από την ασιατικής καταγωγής (στην Ασία είμαστε άλλωστε) μειονότητα που κατοικεί αυτή την περιοχή. Πολύ καλές οι τιμές, ενδιαφέροντα τα ντόπια ορεκτικά και γευστικότατο το συκωτάκι στρογγανόφ που πήρα όπως και τα... 3-4 πιάτα του Θοδωρή. Ο Λεονίντ δεν έφαγε μαζί μας, αλλά έκατσε μόνος του. Ευγενέστατος αλλά και ρωσικά απόμακρος, σιγά-σιγά είχαμε αρχίσει να συνηθίζουμε τη νοοτροπία, αν και χωρίς να μιλάει κανείς τη γλώσσα μένει με την απορία αν πρόκειται περί ψυχρότητας, αδιαφορίας, διακριτικότητας ή απλά διαφορετικότητας. Ο μπάρμαν/ταμίας πάντως μου έπιασε κουβέντα, με ρώτησε τι άθλημα κάνει ο Θοδωρής κι εγώ μάντεψα σωστά (λόγω σωματοδομής και γεωγραφίας) πως εκείνος ασχολείται με την πάλη. “Ε δεν έχουμε κι άλλο άθλημα εδώ”, μου είπε.

Φαγωμένοι πια, πλησιάζαμε και την όχθη της λίμνης και ο πάγος ήταν ξεκάθαρος. Θα παίρναμε hovercraft για να περάσουμε απέναντι και σύντομα έφτασε ένα, οπότε είδα κι εγώ τι είναι: ένα τεράστιο λάστιχο/παντόφλα που κινείται/τσουλάει με υψηλότατη ταχύτητα πάνω στον πάγο και κάνει κωλιές, με μια καμπίνα από πάνω. Κατεβήκαμε από την πλατφόρμα κι έπρεπε να περπατήσουμε περίπου 20 μέτρα πάνω στον πάγο μέχρι να φτάσουμε το hovercraft, το οποίο ήθελε μια κάποια προσοχή για μένα που είχα το σάκο (μπράβο καλά μου μποτάκια), ενώ ο Θοδωρής που προσπαθούσε να τσουλήσει τη βαλίτσα του πάνω στον πάγο ήταν αρκετά γελοίος. Μπήκαμε πάντως και η διαδρομή ήταν αρκετά σουρεαλιστική πάνω στον πάγο , σχεδόν τόσο όσο οι ποδηλάτες που είδαμε στο βάθος και που, σύμφωνα με το Λεονίντ, διασχίζουν όλη τη λίμνη, που είναι μιάμιση φορά το μέγεθος της Πελοποννήσου.

Μιλώντας για σουρεάλ, με το που φτάσαμε απέναντι μας περίμενε ένα στρατιωτικό τζιπ με έναν οδηγό με σβέρκο και δάχτυλα μπράβου, που είχε και δυο αυτοκόλλητα στις πόρτες του: ένα με το Λένιν κι ένα με το Στάλιν. Η διαδρομή ήταν τρομερά bumpy πάνω στο χώμα, αλλά σύντομα πήγαμε στον πάγο, μετά ξανά σε χώμα, είδαμε κι ένα νησί με μια βουδιστική στούπα πάνω, έτσι για να μην ξεχνάμε πού είμαστε κι ένα Lada (!) που έπαθε βλάβη και ζήτησαν τη βοήθειά μας. Ποιος θεούλης διασχίζει τη Βαϊκάλη σε Lada...

Κάπου στη μέση του πάγου ο Λεονίντ μας είπε να βγούμε και μας πήγε σε ένα σημείο “στους πρόποδες” που δεν το έβλεπε ο ήλιος κι εκεί... ο πάγος ήταν διάφανος με τις γραμμές, τις φυσαλίδες, τους σταλακτίτες, ένα μικρό σπήλαιο με “πλάκες” από πάγο, ό,τι και να γράψω δεν περιγράφεται. Μαγεία σε ένα τοπίο απόκοσμο, που δεν υπήρχε ψυχή και πήραμε μια ιδέα του πώς είναι η λίμνη στα καλύτερά της. Υπεράνω προσδοκιών η όλη εμπειρία, κάναμε σαν παιδάκια και πλέον ήρθε η ώρα να πάμε και στο κατάλυμά μας, στο νησί Olkhon, στον οικισμό Kuzhir, δηλαδή την πρωτεύουσα του νησιού με τις φοβερές πανοραμικές θέες και έκταση δεκαπλάσια της Σαντορίνης.

Ο οικισμός ήταν μεγάλη έκπληξη: μόνο ξύλινα σπιτάκια, κι ακόμη και τα νέα καταλύματα που φαίνονταν να ξεπηδάνε ήταν υποχρεωμένα να χτιστούν στο ίδιο μοτίβο. Και ωραία αρχιτεκτονική στη Βαϊκάλη, μωρέ μπράβο! Αφήσαμε τα συμπράγκαλά μας στο ωραιότατο ξύλινο δωματιάκι μας, συνεννοηθήκαμε με την μογγολόφατσα χαμογελαστή κυρία Αλιόνα για να φάμε δείπνο στις 7 και πήγαμε με το Λεονίντ να δούμε την πανοραμική θέα από έναν κοντινό λόφο, περίπου 15 λεπτά με τα πόδια. Ω ρε! Σα να είσαι στην καλντέρα της Σαντορίνης, μόνο που οι παραλίες από κάτω είχαν... παγωμένα κύματα, που κυριολεκτικά είχαν παγώσει πάνω στην κίνηση. Έπαθα πλάκα. Αν προσθέσεις και τους στύλους με τα γνωστά (από το Θιβέτ, το Νεπάλ κλπ) υφάσματα των βουδιστών να ανεμίζουν και τις πανοραμικές, το μέρος ήταν όνειρο, με ολίγο κρύο αλλά κατά τα άλλα άψογο καιρό. “Ξέρετε πόσο τυχεροί είστε;” μας είπε ο Λεονίντ. Πρώτη φορά βρισκόταν εκεί ολομόναχος (έστω με μας), αφού συνήθως υπάρχουν ατέλειωτα γκρουπ και -κυρίως- σμήνος από drones, κυρίως Κινέζων, που χαλάνε την όλη εμπειρία. Κοίταξα γύρω μου, δεν υπήρχε κανείς. Εμείς οι τρεις και το απέραντο. Αξία ανεκτίμητη.

Το δείπνο της κυρίας Αλιόνα ήταν γευστικό (μακαρονάκια και σούπα με dumplings), αλλά πολύ λίγο για το Θοδωρή, οπότε πήγαμε μια βόλτα και από το σούπερ μάρκετ, που ήταν παραπάνω από επαρκές, στη Κούβα θα ήταν εύκολα το καλύτερο της χώρας. Στο δωμάτιο η θερμοκρασία ήταν καλή, σε αντίθεση με το Μουρμάνσκ που πρέπει να ήταν γύρω στους 30, και παρότι πασχίσαμε να βρούμε πώς ανάβουμε το θερμοσίφωνα (η πρίζα δεν έκανε καλή επαφή), εν τέλει ανταμειφθήκαμε και με ζεστό ντους, γιατί ψιλοζέχναμε, αφού είχαμε περάσει και το βράδυ στο τραίνο. Η αποκάλυψη της ημέρας, για να μη λέει ο κύριος @KonstantinosAlyona, ήταν το γυαλόχαρτο-χαρτί υγείας, που μάλιστα δεν είχε καν τρύπα στη μέση. Έχω δει κι έχω δει κωλόχαρτα (με κορυφαία τα κινέζικα... που διαλύονται) αλλά τέτοιο πράγμα ποτέ μου.

 

[Yorgos]

O σιδηροδρομικός σταθμός του Ιρκούτσκ.

Μια ματιά στα κλεφτά των ξύλινων σπιτιών.

Βγαίνοντας από το Ιρκούτσκ.

Πρώτη θέα της Βαϊκάλης.

Και το diner με την τοπική κουζίνα, πολύ τίμιο.

Όσο πλησιάζαμε ο πάγος ήταν πιο ξεκάθαρος.

Ήρθε και το χόβερκραφτ.

Γλιστρώντας πάνω στον πάγο.

Σουρεάλ η οδήγηση πάνω στον πάγο.

Πώς λέμε "στο βάθος κήπος"; Στο βάθος ποδηλάτες.

Αυτά ξεκινούν όταν λιώνουν οι πάγοι, δηλαδή οσονούπω.

Ο πατερούλης ζει και βασιλεύει.

Εντάξει, εγώ έκατσα από την πλευρά του Στάλιν γιατί έχουμε και αδυναμίες.

Κοίτα πού ξέμεινε ο άλλος.

Ο πάγος κάνει περίεργα πράγματα.

Ο Λεονίντ και ο ασβέρκωτος μπράβος-οδηγός.

Θέα από το νησί Ολχόν.

Ορίστε, κάνουν και μασάζ.

Παραλία με παγωμένα κύματα.

Αυτοί πήγαν για ψάρεμα με ένα τρόπο που θα έβλεπα κι αλλού, κάνοντας τρύπες στον πάγο.

Και το ασιατικό touch.

Πανοραμική θέα από εκείνο το viewpoint που κανονικά κάνουν πάρτι τα drones και όταν πήγαμε δεν υπήρχε ψυχή.

Φαίνεται ακίνδυνο αλλά νιώθει σαν αλουμινόχαρτο.

 

[KonstantinosAlyona]

Φοβερά τοπία ρε συ, ζηλεύω!!! Μπράβο ρε παιδιά.
Το κωλόχαρτο όμως μου φαίνεται λευκό σχετικά, ή βλέπω λαθος; Γρατσουνούσε αρκετά, ή λυπήθηκαν τους ευρωπαϊκούς πισινους σας;
Σημειώνω και spots εν τω μεταξύ, για να τα πω στην Αλιόνα, κάτι τέτοια είναι που μου αρέσουν πολύ.

 

[fotast]

Αν κατάλαβα σωστά δεν είναι το πρώτο σου ταξίδι στην Ρωσία.Υπάρχει βαθμολογία/αξιολόγηση από προηγούμενο ταξίδι;΄Εχω την εντύπωση ότι η χώρα θα πάρει και άλλους πόντους με αυτό το ταξίδι.

 

[Yorgos]

Αν κατάλαβα σωστά δεν είναι το πρώτο σου ταξίδι στην Ρωσία.Υπάρχει βαθμολογία/αξιολόγηση από προηγούμενο ταξίδι;΄Εχω την εντύπωση ότι η χώρα θα πάρει και άλλους πόντους με αυτό το ταξίδι.

Σωστά, έχω ξαναπάει, μόνο Μόσχα και Αγία Πετρούπολη όμως. Η βαθμολογία στο τέλος.

 

[fotast]

Σωστά, έχω ξαναπάει, μόνο Μόσχα και Αγία Πετρούπολη όμως. Η βαθμολογία στο τέλος.

Ναι σωστά στο τέλος.Απλά ρωτούσα ποια είναι η παλιά βαθμολογία.Τέλος πάντων τα βλέπουμε όλα στο τέλος.

 

[Yorgos]

Ναι σωστά στο τέλος.Απλά ρωτούσα ποια είναι η παλιά βαθμολογία.Τέλος πάντων τα βλέπουμε όλα στο τέλος.

Η παλιά βαθμολογία ήταν 62 αν θυμάμαι καλά. Και ναι, ανέβηκε. Μέσα σε όλα, ήταν και αισθητά φτηνότερα από την προηγούμενη φορά, με το ρούβλι να έχει πάρει την κατιούσα.

 

[fotast]

Η παλιά βαθμολογία ήταν 62 αν θυμάμαι καλά.

Κάποτε είχες δώσει και είχα κατεβάσει το Excel.Αλλά δεν μπόρεσα να το βρω τώρα και για αυτό ρώτησα.Ούτε θυμάμαι αν ήταν η Ρωσία μέσα.Θα το βρω κάποια στιγμή όμως.

 

[KIKI]

Σημερα πηρα χαμπαρι οτι γραφεις ιστορια .
Οπως πάντα τέλεια !

 

[Smaragda53]

Αχ Παναγία μου, κλαίω απ΄τα γέλια! Ανυπομονώ και για τις "διακοπές στον Καύκασο"!
Ιρκούτσκ! τι μου θύμισες τώρα! ΄Ενα ρώσικο έργο που είχα δει μικρή με τον Αλεξανδράκη και τη Γεωργούλη: "Μια ιστορία απ΄το Ιρκούτσκ" του Αρμπούζωφ νομίζω.

 

[fotast]

΄Ασχετο αλλά βρήκα το Excel με τις βαθμολογίες των χωρών.΄Εκδοση 2014

Με 82 χώρες και την Ρωσία στην θέση Νο.35 με 65 βαθμούς.

Κάποια στιγμή αν θέλεις ανεβάζεις καινούρια έκδοση...