Ρωσία Αρκτικός Κύκλος, Σιβηρία, Ταταρστάν, Βόλγας, Καύκασος κι άλλα κομμάτια της μητέρας Ρωσίας

[fotast]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 9
Ιρκούτσκ: 5.000 μογγολικές θερμίδες, ιντελεκτουέλ καφέ και στρηπτιτζούδες με μάσκες όχι στο πρόσωπο​

Κοιμήθηκα λίγες ώρες διότι έβλεπα Ευρωλίγκα μέχρι πολύ αργά. Με το Ιρκούτσκ να έχει... 6 ώρες διαφορά από τη Δυτική Ευρώπη, αυτό σήμαινε πως ένας αγώνας που ξεκινάει στις 21.30 στη Μαδρίτη τελεώνει περίπουσ τις 5.30 το πρωί ώρα Ιρκούτσκ. Υποτίθεται ότι είμαστε στην Ευρώπη, αλλά μην κοροϊδευόμαστε, σε ώρα Χονγκ Κονγκ βρισκόμαστε.

Πάλι είχε ζέστη στο δωμάτιο, με τους Ρώσους να βάζουν τη θέρμανση σε απίστευτα επίπεδα για άγνωστους σε μας λόγους, αν και όχι τόσο όσο στο Μουρμάνσκ, όπου βρεθήκαμε στη δυσάρεστη θέση να κοιμόμαστε σχεδόν τσίτσιδοι στον Αρκτικό Κύκλο με ανοιχτά παράθυρα για να μην ιδρώνουμε! Το πρωινό πάντως ήταν αντάξιο των τεσσάρων αστέρων: εξαιρετικά κρουασάν σοκολάτας, πάρα πολλές α λα καρτ επιλογές που περιλαμβάνονταν όλες και μπορούσες να τις παραγγείλεις όλες, όπως για παράδειγμα οι μπρουσκέτες σολομού και γενικώς το τετράστερο σε τιμή ευρωπαϊκού χόστελ μια χαρά μας περιποιήθηκε.

Η μόνη δέσμευση που είχαμε για σήμερα ήταν η μετάβαση στην κλινική (που από την τάξη που επικρατούσε υποθέτω πως είναι ιδιωτική) ώστε να παραλάβουμε το PCR του Θοδωρή. Κατά τα λοιπά, η ηλιοφάνεια προδιέθετε για βόλτες για την τελευταία μέρα του Θοδωρή στο ταξίδι, κι ό,τι μουσεία ήταν να δω εγώ, θα τα έβλεπα την επομένη μόνος μου. Ξεκινήσαμε τις βόλτες πάντως αναζητώντας ένα κατάστημα που να μπορεί να εξετάσει τη φωτογραφική μου μηχανή για να δουν αν επισκευάζεται ή αν είναι θέμα μπαταρίας. Είχα βρει στο ίντερνετ ένα που ονομαζόταν “paparazzi” αλλά δυσκολευτήκαμε πολύ να το βρούμε, καθώς βρισκόταν εντός ενός μικρού εμπορικού κέντρου, σχεδόν μυστικού θα έλεγα. Γενικώς αυτά τα παλιά σοβιέτ κτίρια φαίνεται να έχουν κατακερματιστεί σε υποκτίρια και είναι μπέρδεμα το να βρεις το δρόμο σου, αν δεν είχα βρει και τρεις φοιτητές που καταλάβαιναν δυο λέξεις Αγγλικά μάλλον δε θα το είχαμε βρει ποτέ. Ο μουντρούχης υπάλληλος πάντως δοκίμασε να λειτουργήσει τη μηχανή μου με άλλη μπαταρία και τα νέα ήταν κακά: το πρόβλημα είχε να κάνει με τη φωτογραφική μηχανή κι όχι με τη μπαταρία, άρα θα έπρεπε να το πάρω απόφαση ότι θα έβγαζα φωτογραφίες μόνο με το κινητό μου. Δε θέλησα να αγοράσω άλλη μηχανή, τόσο επειδή διατηρούσα ελπίδες πως θα επισκευαζόταν εμπρόθεσμα (όπως έγινε), όσο κι επειδή ήμουν πεπεισμένος πως το καλύτερο -φωτογραφικά- μέρος του ταξιδιού είχε περάσει και δεν ήθελα να δαπανήσω χρήματα εκτός προϋπολογισμού.

Δεν πειράζει, συνεχίσαμε τη βόλτα μας, θαυμάζοντας τα αρκετά όμορφα κτίρια με την ησυχία μας και υπό το φως της ημέρας αυτή τη φορά, όπως και πολλά αρχαία λεωοφορεία, που αποκλείω να έχουν ηλικία μικρότερη των 6 δεκαετιών, μου θύμισαν σε πολλά τα παλιά της Κούβας. Περάσαμε κι από ένα φαρμακείο κι αγόρασα ένα paracetamol κι ένα θερμόμετρο, διότι είχα ήδη αρχίσει να νιώθω τους αδένες μου να πρήζονται λίγο και τέλος πάντων, σε μια χώρα με τόσα κρούσματα και κανέναν μέτρο προφύλαξης κάτι τέτοια πρέπει να τα έχουμε στα δόντια.

Ο πεζόδρομος Uritskogo είχε ορισμένα hip μαγαζιά, όπως κι ένα ενδιαφέρον καφε-γλυκο-βιβλιοπωλείο όπου αρμενίζονταν διάφορες ιντελεκτουέλ Ρωσίδες, αλλά εν τέλει κατευθυνθήκαμε στο Kvartel 130 όπου διάβασα πως υπήρχε η μεγαλύτερη συλλογή ξύλινων σπιτιών στην πόλη, με κάποια να είναι ανακατασκευασμένα και τα περισσότερα παλιά. Αποδείχθηκε όντως πολύ όμορφο κομμάτι της πόλης, με κάποια ωραία μαγαζάκια ενώ κι ο καιρός ευνοούσε τη βόλτα. Βρήκαμε κι ένα εμπορικό κέντρο με “σοβαρά” μαγαζιά ώστε να μπορέσει ο Θοδωρής να πάρει και τα απαραίτητα δωράκια για παιδιά και φίλους, κι αφού δεν πεινούσαμε ακόμη μετά το θηριώδες πρωινό, είπαμε να επιστρέψουμε από τη... Malecon, δηλαδή από την παραποταμιακή οδό, αφού το Ιρκούτσκ -όπως και όλες οι ρώσικες πόλεις που σέβονται τον εαυτό τους- είναι χτισμένο πάνω σε ποταμό, τον Angara, παραπόταμο του τιτάνιου Enisei ή Yenisei.

Αφήσαμε τα πράγματα στο ξενοδοχείο κι είπαμε να πάμε στο book cafe αλλά ήταν τίγκα, οπότε καταλήξαμε σε ένα μογγολικό εστιατόριο που μας είχε προτείνει ο Λεονίντ και το ανέφερε και ο οδηγός μας, που τόσο από χώρο όσο και από εξυπηρέτηση έσκιζε. Όταν μας έφεραν βέβαια τον κατάλογο, που διέθετε και φωτογραφίες, ο Θοδωρής διάλεξε ένα πιάτο που, αν δε με απατούσαν οι βασικές μου γνώσεις κυριλλικού αλφαβήτου, έγραφε ξεκάθαρα ότι περιέχει 2,5 κιλά κρέας και περιείχε... 5000 θερμίδες. “Μη λες χαζομάρες, κάτι λάθος κατάλαβες, δεν υπάρχουν τέτοια νούμερα ρε” είπε ο Θόδωρας κι όταν ήρθε το βουνό σκάσαμε στα γέλια, αλλά το πάλεψε πάλι το θηρίο! Εγώ πήρα ένα κοτόπουλο γεμιστό με καρύδια και σπανάκι που ήταν συμπαθητικό κι επιβεβαιώσαμε πως με 10€ μια χαρά τρως σε upmarket εστιατόριο, με τα ορεκτικά σου, το ποτάκι σου και το γλυκάκι σου.

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο ώστε να ξαπλάρει λίγο ο Θοδωρής που μια δυσκολία στην κίνηση την είχε πια με τόσα που χλαπάκιασε και κατά τις 6.30 κάλεσα ένα Yandex για να πάμε στην κλινική. Στο δρόμο μάθαμε πως μια χαρά κίνηση έχει το Ιρκούτσκ τα απογεύματα, αλλά παρότι αργήσαμε λίγο, από το ύφος της κοπελίτσας που μας εξυπηρέτησε την προηγούμενη καταλάβαμε πως μάλλον τα αποτελέσματα είχαν βγει. Το παραλάβαμε, ο Θοδωρής προσπάθησε να της αφήσει κι ένα φιλοδώρημα που προκάλεσε πανικό, αμηχανία και αναστάτωση κι επιστρέψαμε στο κυρίως κτίριο κι από εκεί στο ταμείο όπου θα έπρεπε να καταβάλλει 6€ προκειμένου να γίνει και η μετάφραση στα Αγγλικά. “Τώρα εσύ που το βλέπεις, καταλαβαίνεις αν είναι θετικό ή αρνητικό;”, με ρώτησε. Την τύφλα μου δεν καταλάβαινα, αλλά γκουγκλάροντας τη λέξη “αρνητικό” και ψάχνοντας να τη βρω στο κείμενο την εντόπισα σε περίοπτο σημείο. Για τη μετάφραση μας έστειλαν σε μια πόρτα όπου μόλις χτυπήσαμε και μπήκαμε μας έβαλαν τις φωνές, που υποθέτω είναι το ρωσικό αντίστοιχο του “παρακαλώ περιμένετε έξω”. Απορήσαμε πώς η καλή κυρία που δε μιλούσε λέξη Αγγλικά θα έκανε τη μετάφραση, αλλά μετά από 10 λεπτά αναμονής εμφανίστηκε με το κείμενο μεταφρασμένο σε Αγγλικά Έφης Θώδη(ς). Πραγματικά αστεία μετάφραση, επιπέδου “Αϊ σπικ βέρι γκουντ Ίνγκλαντ”, αλλά τη δουλειά του θα την έκανε.

Πήγαμε πάλι στο book cafe, αλλά αυτή τη φορά έκλεινε. Δε μας ήθελε το μέρος, αλλά η ευγενέστατη υπάλληλος βρήκε ένα θαμώνα που μιλούσε Αγγλικά και μας υπέδειξε ένα Cake House, που αποδείχθηκε ένα ωραιότατο υπόγειο με αξιοπρεπέστατες πάστες του 1,5€. Ο Θοδωρής πεινούσε πάλι (καλύτερα να τον ντύνεις παρά να τον ταϊζεις), οπότε πήγαμε πάλι στο library bar όπου και χτύπησε ένα μπέργκερ.

Είχε βραδιάσει πια, ο Θοδωρής έπρεπε να φύγει πολύ νωρίς την επομένη αφού η πτήση του προς Μόσχα ήταν πρωινή, εγώ όμως είχα ακόμη ενέργεια για εξερεύνηση και κατέληξα σε ένα strip bar που ονομαζόταν Ζαγκαρκάτι (Ζαργάνα μου; ) γιατί μου φάνηκε πολύ υπεύθυνο που τόσο οι γορίλες στην πόρτα όσο και η παλτατζού αλλά και η PR φορούσαν μάσκες και μου έβαλαν 3 φορές τζελ στα χέρια. “Ορίστε, να κι ένα μέρος που τα σέβονται τα μέτρα!” είπα και μπήκα για να αντικρύσω έναν μπαρμαν πηγουνομασκόφσκαγια, τρεις τύπισσες να γλύφουν τα αυτιά δυο θαμώνων και μερικές κοπέλες που φορούσαν μάσκες στο αιδοίο αλλά όχι στο στόμα τους. Δε βαριέσαι, λέω, πήρα κι ένα κουαντρό γιατί ήταν το μόνο που κατάλαβα στον κατάλογο, με πλεύρισαν και δυο Ρωσίδες, η μια -και μοναδική όμορφη στο μπαρ- μιλούσε κι Αγγλικά. Ήταν 22 χρονών, μιλούσε και Γιαπωνέζικα παρακαλώ πολύ, οπότε υπέθεσα ότι ήταν φοιτήτρια, συνηθισμένος από την Κούβα που τέτοια φαινόμενα ειναι συχνά. “Τι φοιτήτρια καλέ, απλά είχα πάει πέρυσι στην Ιαπωνία και δούλευα σε ένα κωλάδικο, πολύ καλοί πελάτες οι Γιαπωνέζοι, έχω βίζα και για φέτος, περιμένω πώς και πώς να τελειώσει η πανδημία για να ξαναπάω”, μου είπε. Μίλησα για λίγο και με μια άλλη, μέσω translate εννοείται, που σπούδαζε τουριστικά αλλά δεν ήξερε κάποια γλώσσα και τη συμβούλεψα να δουλέψει πάνω απ' όλα τις ξένες γλώσσες. Λίγο αργότερα μπήκαν άλλοι τρεις πελάτες, έπεσε πάνω τους η ξανθιά με τους εντυπωσιακούς κοιλιακούς και τους έπεισε να παραγγείλουν lapdance, ενώ στη σκηνή ανέβηκε μια νταρντάνοβα με μπότες, διαδεχόμενη μια τατουαζού. Έβγαλα το κινητό μου γιατί άρχισαν τα ματσάκια της Ευρωλίγκας, μια κοπελίτσα όμως (ολόγυμνη εννοείται) είχε αντίθετη άποψη και μου έδειξε το κινητό της, όπου είχε γράψει στο translate αν ήθελα να μιλήσουμε. Γιατί όχι, σκέφτηκα κι απάντησα πως ναι, με ρώτησε από ποια χώρα είμαι κι όταν είπα Ελλάδα είδα έναν ενθουσιασμό. “Α, έχεις πάει;”, πληκτρολόγησα την ερώτηση για να εισπράξω την απάντηση “Όχι, αλλά για 1400 ρούβλια μπορώ να σου κάνω μασάζ στο πέος σου”. Δε λέω, είναι κι αυτός ένας τρόπος γνωριμίας με την Ελλάδα, αλλά προτίμησα να τελειώσω το κουαντρό μου και να γυρίσω σπίτι να δω τον Ολυμπιακό να κάνει διπλό στη Βαλένθια και να την αφήνει εκτός πλέι οφ. Άλλωστε την απορία μου την είχα καλύψει: Ναι ακόμη και τα στρηπτιζάδικα είναι ανοιχτά στη Ρωσία, ναι ούτε εκεί τηρούνται μέτρα εργασίας, όχι στους δρόμους του Ιρκούτσκ δεν υπάρχει ψυχή, δεν καταλάβαινα τι σόι φοιτητούπολη είναι αυτή. Κι έμαθα ότι η χώρα εξάγει κι εξωτικές χορεύτριες στην Ιαπωνία, μια χαρά.

Ο κεντρικός πεζόδρομος του Ιρκούτσκ.
View attachment 353250

Ωραία κτίρια δε λείπουν στην πόλη, ενώ και τα λεωφορεία έχουν μια κλασικότητα.
View attachment 353251

Είσοδος στο πιο τουριστικό κομμάτι της πόλης.
View attachment 353252

Με πεθαίνει το κυριλλικό αλφάβητο.
View attachment 353253

Τα περισσότερα από αυτά κατοικούνται.
View attachment 353254

Και δουροφρικό πιάτο και σεμεδάκια, τους αγαπώ.
View attachment 353255

Ρώσικη πόλη χωρίς ποτάμι δε νοείται.
View attachment 353256
View attachment 353257

Για όποιον δεν το κατάλαβε, από τα κόκκινα γράμματα γράφει GoShoes.
View attachment 353258

Aναρωτιόμουν για αρκετές μέρες τι σημαίνει αυτό. Μεγάλη παρανόηση, τελικώς τα Ρωσικά Ταχυδρομεία είναι.
View attachment 353259

Η είσοδος του στρηπτιτζάδικου. Το οποίο να πούμε πως ήταν τιμιότατο και καθόλου slimy, όπως και όλη η πόλη άλλωστε.
View attachment 353260

Επιτέλους και ένας συγγραφέας που σέβεται τους αναγνώστες του...Στριπτιζάδικο ζήτησαν,στριπτιζάδικο τους έδωσε....

 

[Yorgos]

Δηλαδή εσύ στο ρωσικό στριπτιζάδικο έκανες μαθήματα επαγγελματικού προσανατολισμού; Προσπαθώ να το κάνω εικόνα

Πρέπει να βοηθάμε τους νέους στο χώρο!

 

[travelbreak]

Απορήσαμε πώς η καλή κυρία που δε μιλούσε λέξη Αγγλικά θα έκανε τη μετάφραση, αλλά μετά από 10 λεπτά αναμονής εμφανίστηκε με το κείμενο μεταφρασμένο σε Αγγλικά Έφης Θώδη(ς). Πραγματικά αστεία μετάφραση, επιπέδου “Αϊ σπικ βέρι γκουντ Ίνγκλαντ”, αλλά τη δουλειά του θα την έκανε.

Το: «Ιφ άι σέι το ίνγκλις, δε ίνγκλις ντου γιου νόου», που έλεγε ένας φίλος κάποτε, μπορεί να μου το μεταφράσει κάποιος;

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10
Ιρκούτσκ και Kyzyl: Η μέρα του τεμπέλη, οι Σκύθες, οι βουδιστές και ο λόξιγκας του πισινού της κυρίας​

Ο Θοδωρής έφυγε πρωί-πρωί χωρίς προβλήματα κι εγώ μετά την πρωινάρα μου άλλαξα ξενοδοχείο και πήγα στο Rolling Stones Hostel, που αποδείχθηκε αξιοπρεπέστατο. Η πρώτη μου μέρα μόνος στο ταξίδι, από τις 22 που με ρίμεναν, πέρασε πολύ τεμπέλικα. Για να το πω πιο όμορφα, ήταν μια μέρα ανασυγκρότησης, ημερολογίου, Ευρωλίγκας και ναι.. τεμπελιάς. Κατάφερα πάντως να περάσω τις φωτογραφίες από το κινητό στο λάπτοπ (κατόρθωμα, έχουν μεγάλη ηλικία και τεχνικά προβλήματα και οι δύο συσκευές) και βγήκα ουσιαστικά μόνο για να φάω.

Επίλεξα το εστιατόριο Rassolnik, για το οποίο διάβασα πως ήταν σταλινικής διακόσμησης και όντως δεν απογοήτευεσε. Κοντά στο Qvartel 130, σε ένα υπόγειο που δε θα είχα βρει αν δεν το είχα διαβάσει στον οδηγό μου, ο χώρος ήταν διαμορφωμένος ως διαμέρισμα εποχής ΕΣΣΔ, οι σερβιτόροι είχαν την ανάλογη ενδυμασία, ενδιαφέροντα memorabilia της εποχής διακοσμούσαν τον πειστικό χώρο και το μενού ήταν αυστηρά ρώσικο. Τίμησα μια πολύ καλή σουπίτσα Solyanka, με κέρασαν ένα “χαβιάρι κολοκύθας”, το κυρίως μου ήταν ένα ψαράκι Βαϊκάλης με νόστιμη σάλτσα και φιλέ αμύγδαλο, όλα καλά για 10€. Στο δρόμο της επιστροφής έκανα κι ένα ντου στο cinema cafe που είχα σταμπάρει από την προηγούμενη και χτύπησα και μια καλούτσικη πάστα πριν γυρίσω στο υπερυψωμένο κρεβάτι μου στο hostel, με το καλό ίντερνετ να μου χαρίζει μια όμορφη βραδιά Ευρωλίγκας και ανάπαυσης. Η μέρα ουσιαστικά ήταν κενή επειδή η πτήση για τον επόμενο προορισμό μου έφευγε την επομένη. Θα μπορούσα βέβαια να είχα να δει περισσότερα πράγματα στο Ιρκούτσκ, και μουσεία υπήρχαν και πραγματάκια στα περίχωρα, αλλά καμιά φορά τεμπελιάζουμε, ξαποσταίνουμε και ξανά προς τη δόξα τραβάμε, κι αυτό μέρος του ταξιδιού είναι.

Την επόμενη μέρα, αποφάσισα να πάρω το αίμα μου πίσω πριν την πτήση. Ξύπνησα νωρίς και πήγα στην κεντρική αγορά του Ιρκούτσκ, την οποία και δυσκολεύτηκα να βρω. Το κυρίως μέρος της ήταν στεγασμένο ενώ στον εξωτερικό χώρο υπήρχαν λίγοι πάγκοι ακόμη. Τακτοποιημένα ήταν, καθαρά, χωρίς φωνές ή καν συζητήσεις, για άλλη μια φορά έβλεπε κανείς πόσο πράοι, ήσυχοι αλλά κι εσωστρεφείς είναι οι Ρώσοι. Τσίμπησα κάτι από τους τοπικούς φούρνους, αν και δεν ενέπνεαν και πολύ και κατευθύνθηκα προς τον καθεδρικό, αφού ήπια ένα τεράστιο κακάο στα όρθια σε ένα καφέ, όπου για μια ακόμη φορά οι υπάλληλοι δεν ήξεραν πώς να διαχειριστούν ξένη πιστωτική κάρτα, ενδεικτικό του πόσο ασυνήθιστοι είναι στον τουρισμό. Συνέχισα για τον καθεδρικό περνώντας από νέους δρόμους. Ο καθεδρικός είχε ενδιαφέρον εσωτερικά κι εξωτερικά αν και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν έχουν καρέκλες στο εσωτερικό τους οι ρωσικές εκκλησίες (μόνο περιμετρικά κι αυτές ελάχιστες) και πρέπει να είναι μονίμως όρθιοι οι πιστοί.

Επέστρεψα στο hostel, πήρα το σάκο μου και μετά από 30 λεπτά και 2,5€, ήμουν στο αξιοπρεπές αεροδρόμιο του Ιρκούτσκ, όπου προς έκπληξή μου όλοι φορούσαν μάσκες. Για την επιβίβαση στο ATR42 της Nordstar (που είναι άλλη από τη Nordwin, ούτε και ξέρω πόσες αεροπορικές χρησιμοποίησα σε αυτό το ταξίδι) μας πήραν τη θερμοκρασία και για άλλη μια φορά απόλαυσα τα παγωμένα τοπία από το παράθυρο, με την ξεραΐλα των υψιπέδων να διαδέχεται τα παγωμένα ποτάμια καθώς προσγειωνόμασταν στο εξωτικό Kyzyl, που ανάθεμα κι αν το είχα ακούσει ποτέ πριν ξεκινήσω την ανάγνωση για το ταξίδι.

Το Kyzyl που λέτε είναι η πρωτεύουσα της Tuva(ς), μιας εκ των πιο ξεχασμένων και άγνωστων επαρχιών της αχανούς Ρωσίας, με συνολικό πληθυσμό περίπου 300 χιλιάδες ανθρώπους, εκ των οποίων περίπου το 1/3 ζει στον προορισμό μου. Η επαρχία, με έκταση σαφώς μεγαλύτερη της Ελλάδας, είναι γνωστή για τις μογγολικές της ρίζες: η πλειοψηφία των Τουβανών είναι μογγολικής καταγωγής, άλλωστε η περιοχή μέχρι το 1914 ουσιαστικά κομμάτι της Μογγολίας ή της Κίνας ήταν επί χιλιετίες, και οι φιλότιμες προσπάθειες των Σοβιετικών να ξεριζώσουν την τοπική κουλτούρα δια της βίας με διάφορες παρεμβάσεις (από πραξικοπήματα μέχρι απαγόρευση του μογγολικού αλφαβήτου) απέτυχαν, ενώ στο χαμό των 90ς είχαμε και σφαγές των Ρωσόφωνων στην περιοχή. Εμένα με τράβηξε πάντως εκτός από το ζήτημα της τοπικής κουλτούρας και τα όσα διάβασα για το Εθνικό Μουσείο με την εντυπωσιακή αρχαιολογική συλλογή αλλά και η πιθανότητα να δω από κοντά κάποια συναυλία των ντόπιων τραγουδιστών, για τους οποίους διάβαζα πως χρησιμοποιούν τις φωνητικές τους χορδές με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Σύντομα συνειδητοποίησα πως το δεύτερο δε θα γινόταν, αφού η μέρα της επίσκεψής μου δε συνέπιπτε με κάποια από τις πρόβες τους και σε επικοινωνία με τον υπεύθυνο του τοπικού πολιτιστικού συλλόγου μου ζητήθηκαν πάνω από 150€ για να κανονίσω κάποια παράσταση λίγων λεπτών (προφανώς είναι συνηθισμένοι να διοργανώνουν συναυλίες με ολόκληρη την ορχήστρα). Για να πω την αλήθεια δεν είχα δει κάποιο βίντεο, οπότε να η ευκαιρία να διαπιστώσω κι εγώ περί τίνος πρόκειται:

Τέλος πάντων, προσγειώθηκα στο Kyzyl και πήρα Yandex καρφί για το Εθνικό Μουσείο, πριν κλείσει, διότι ήταν ήδη απογευματάκι. Οι φάτσες που με υποδέχθηκαν στο ταξί ήταν μογγολικές κι ευχάριστες. Αγγλικά δε μιλούσαν βέβαια, αλλά η παρουσία μου τους προξενούσε ένα ενδιαφέρον, όπως και σε μένα η διαδρομή: ατελείωτες εργατικές πολυκατοικίες αλλά και μια εσάνς Κίνας και Θιβέτ, τόσο στις φάτσες όσο και στο τοπίο πίσω από την πόλη με τα καραφλά βουνά και το απέραντο τίποτε. Ιστορικά κτίρια βέβαια δεν περίμενα να δω, νομάδες ήταν οι άνθρωποι πριν πλακώσουν οι Σοβιετικοί, η αίσθηση που σου έδινε η πόλη ήταν ότι ξαφνικά κάποιος έβγαλε τις γιούρτες και φύτεψε εργατικές πολυκατοικίες στη θέση τους.

Το κτίριο του μουσείου ήταν εντυπωσιακότατο, σα διαστημόπλοιο φαινόταν ανάμεσα στις εργατικές της πόλης. Φυσικά, όπως και σε όλη την πόλη, οι χαμογελαστές (!) εργαζόμενες ήταν με μογγολικά χαρακτηριστικά και προσπάθησαν να μου εξηγήσουν την τιμή. Για ρώσικο μουσείο τα 400 ρούβλια (περίπου 4,5€) ήταν αρκετά, αλλά επέμεναν να μου δείχνουν έναν κατάλογο με διάφορες τιμές που δεν καταλάβαινα σε τι αντιστοιχούν ακριβώς, αν επρόκειτο για κάποια έκτακτη έκθεση ή αγγλόφωνη ξενάγηση, το οποίο θα με ενδιέφερε. Τελικώς φώναξαν την ευγενέστατη υποδιευθύντρια η οποία σε καλούτσικα Αγγλικά μου εξήγησε πως η γενική είσοδος κόστιζε 400 και η είσοδος στην Αίθουσα του Χρυσού άλλα 500. Τα πλήρωσα με μεγάλη χαρά κι ήξερα ότι μου απέμεναν δυο ώρες μέχρι να κλείσει το μουσείο. “Στην Αίθουσα του Χρυσού θα περιμένετε να σας πω εγώ πότε να μπείτε, όταν θα μπουν και οι 4 Ρώσοι που έχουν ξενάγηση εκεί, γιατί είναι μεγάλη πόρτα”. Δεν το πολυκατάλαβα αυτό με το μέγεθος της πόρτας, αν χρειάζονταν πολλά άτομα να σπρώξουν για να ανοίξει, αλλά ξεκίνησα την περιήγηση.

Το μουσείο ξεκινάει όπως τόσα και τόσα στην Κεντρική Ασία: με εξύμνηση του υπέρτατου, υπέρλαμπρου, τιτανοτεράστιου ηγέτη. Έτσι βλέπει κανείς φωτογραφίες όπου ο Πούτιν ξεναγείται, κάνει ανασκαφές (!), φωτογραφίζεται με ντόπιους επιτετραμμένους, φιλάει παιδάκια, κοιτάζει σκεπτόμενος ευρήματα, αν και δεν έφτασε στα επίπεδα των προέδρων Τσακ Νόρις των γειτονικών Καζακστάν και Τουρκμενιστάν που έχουν μετατρέψει τα μουσεία των χωρών τους σε οικογενειακό φωτοσοπάλμπουμ. Νομίζω μισή αίθουσα για τον Πούτιν ήταν τίμια, αν και όχι άκρως σχετική με το θέμα μας, που είναι η τοπική ιστορία και τα έθιμα, αλλά και ο χρυσός των Σκυθών.

Παρακάτω τα πράγματα γινόντουσαν πολύ πιο ενδιαφέροντα, με τοπικές ενδυμασίες, μια αίθουσα αφιερωμένη στις θρησκείες των νομάδων και τους σαμάνους, μια ωραιότατη έκθεση εθνογραφικού ενδιαφ... με διέκοψαν! Ήρθε η καλή υποδιευθύντρια να με ενημερώσει πως έπρεπε να πάω “αμέσως” στην Αίθουσα του Χρυσού, όπου διαπίστωσα πως η “μεγάλη πόρτα” ήταν ένα θηριώδες θησαυροφυλάκιο, βγαλμένο από το Casa de Papel, με ενόπλους φρουρούς και τα παρελκόμενα. Πράγματι, 4 Ρώσοι (Καυκάσιοι, όχι μογγολόφατσες) δέχονταν τις υποδείξεις της ξεναγού τους και η υποδιευθύντρια μου υπέδειξε να τους ακολουθήσω. Αυτοί μου έριξαν ένα περίεργο βλέμμα, μάλλον απορίας και η αλήθεια είναι ότι δικαιολογημένα γιατί με αποκλειστικά μαύρα ρούχα, μαύρο σκούφο και μαύρη μάσκα πρέπει να ήμουν σα νίντζα, χώρια που πολλούς τουρίστες σε αυτά τα μέρη δε νομίζω να βλέπουν. Ακολούθησε μια στιγμή αμηχανίας και η υποδιευθύντρια μου έκανε τη μαγική ερώτηση: “Αγγλόφωνο ξεναγό δεν έχουμε, αλλά αν θέλετε μπορώ να σας ξεναγήσω εγώ”. Και το ρωτάς μάνα μου; (ματριόσκα μου; )

Ο όγκος και η ποιότητα όσων βλέπει κανείς είναι δύσκολο να περιγραφεί. Μιλάμε για τα ευρήματα των kurgany (ταφικών μνημείων) του Arzhaan, όπου -λίγα χιλιόμετρα έξω από το Kyzyl- η αρχαιολογική σκαπάνη αποκάλυψε χιλιάδες ασημένια και χρυσά αντικείμενα κάποια στιγμή τη δεκαετία του '70, αλλά μετά το 2000 βρέθηκαν κτερίσματα σε ακόμη καλύτερη κατάσταση, που αποδίδονται στους Σκύθες, ορισμένα εκ των οποίων είναι πάνω από 3.000 χρόνια παλιά. Ασύλητοι τάφοι βασιλιάδων δε βρίσκονται κάθε μέρα, πολύ λίγότερο στη Ρωσία, οπότε ο ενθουσιασμός ήταν δικαιολογημένος κατά τις ανασκαφές και ανάλογος του δικού μου κατά την επίσκεψη. Η καλή διευθύντρια (την ανέβασα στην ιεραρχία, το αξίζει) ξεκίνησε από τα σημεία όπου είχαν κάνει αναπαράσταση των κυκλικών τάφων και του χώρου όπου βρέθηκαν τα πρώρα kurgany, με σκελετούς στρατιωτών, αλόγων και μπορεί κανείς να φανταστεί την ανατριχίλα της αποκάλυψης μετακινούμενος προς το σημείο με τα εκθέματα. Η αίθουσα είναι σκοτεινή με το φωτισμό να πέφτει αποκλειστικά στα απίστευτα περιδέραια, σπαθιά, τις βασιλικές ενδυμασίες σε εκπληκτική κατάσταση, τα παντελόνια από ίνες χρυσού, ένα “γιλέκο” πάνω στο οποίο ήταν τοποθετημένα κοσμήματα με συνολικό βάρος 8 κιλών, τα εκπληκτικής τέχνης στέμματα, όλα αυτά από μια εποχή πριν από 3.000 χρόνια. Ίσως από άγνοια, τους Σκύθες τους είχα ταυτίσει με τις Αμαζόνες και τους ιππείς τοξότες, αλλά οι πληροφορίες που έπαιρνα για τον πολιτισμό τους εδώ ήταν πολύ πιο πλήρεις. Σε κάποιο σημείο υπήρχε μια αναπαράσταση των κρανίων και των χαρακτηριστικών των προσώπων του βασιλιά και της βασίλισσας, βάσει της ανάλυσης του γενετικού υλικού που βρέθηκε. Ήταν μεγάλη η έκπληξή μου όταν διαπίστωσα ότι ο βασιλιάς ήταν 100% Καυκάσιος, ενώ η σύζυγος ήταν μιγάς, με ξεκάθαρα και τα μογγολικά της χαρακτηριστικά. 45 ετών ο βασιλιάς, 25 η βασίλισσα, σωστός ο βασιλιάς. Πιο εντυπωσιακό πάντως ήταν οι χρυσές καρφίτσες συνολικού βάρους 4 κιλών που φορούσε ο βασιλιάς (ένα αυχενικό πρέπει να το είχε πάντως) και το εκπάγλου καλλονής περιδέραιο των 2,3 κιλών που φορούσε η βασίλισσα, το οποίο και φορούσαν σε μικρή ηλικία και, καθώς μεγάλωνε το κρανίο της, από κάποιο σημείο κι έπειτα γινόταν μέρος τους σώματός της, καθώς πια θα αδυνατούσε να το βγάλει.

Τα 40 λεπτά που είχαμε δικαίωμα στο θησαυροφυλάκιο πέρασαν πολύ γρήγορα και δυστυχώς η απαγόρευση φωτογράφησης σημαίνει πως δεν έχω να σας δείξω απολύτως τίποτε από τη συγκεκριμένη αίθουσα. Το υπόλοιπο μουσείο ακολουθούσε το μοτίβο των περισσότερων περιφερειακών μουσείων της χώρας, δηλαδή ήταν κυρίως εθνογραφικό, είχε ωραίες φωτογραφίες από τις αρχές του αιώνα, ένα μεγάλο κομμάτι αφιερωμένο στην ΕΣΣΔ και τους δύο παγκοσμίους πολέμους και τελείωνε με τον πόλεμο του Αφγανιστάν (όπου πολέμησαν και πέθαναν πολλοί Tουβανοί), μια αίθουσα που υπενθύμιζε πόσο ζωντανός είναι ο βουδισμός στη χώρα μέχρι σήμερα και μια έκθεση σύγχρονης τέχνης, εμπνευσμένη από τη μογγολική κουλτούρα. Χωρίς άλλες λέξεις, το μουσείο καρα-άξιζε την επίσκεψη.

Μου απέμεναν αρκετές ώρες στην πόλη, αφού θα έφευγα για το Αμπακάν με βραδινό λεωφορείο, οπότε το έριξα στο περπάτημα με το σάκο μου στην πλάτη. To πιο εντυπωσιακό από όσα είδα μάλλον ήταν ότι τα chos khor (έτσι τα λένε στο Θιβέτ τουλάχιστον, ιδέα δεν έχω για τη Ρωσία και τη Μογγολία), δηλαδή αυτοί οι τροχοί που αντιστοιχούν σε βουδιστικά mantra, βρίσκονται σε δημόσιους χώρους και οι πιστοί πηγαίνουν και τα περιστρέφουν εν είδει προσευχής, ζουν και βασιλεύουν στο Kyzyl και όχι για διακοσμητικούς λόγους: δεκάδες άνθρωποι περνούσαν, έκαναν την προσευχή τους κι έφευγαν, όχι ακριβώς και η πιο τυπική εικόνα που έχει κανείς από τη Ρωσία. Τα μεγάλα χονδροειδή διοικητικά κτίρια της ΕΣΣΔ πάντως έδιναν έναν άλλο τόνο κι αναλογίστηκα πως αυτό το περίεργο μέρος στο οποίο βρισκόταν η αφεντιά μου δεν ήταν παρά ένα Θιβέτ with a USSR twist.

Καλά τα μουσεία, αλλά το στομάχι δεν το γεμίζουν. Και με δεδομένο ότι θα ακολουθούσε πολύωρο μεταμεσονύχτιο λεωφορείο έπρεπε να φάω. Για άλλη μια φορά το LP ήταν ο μπούσουλάς μου και πήγα καρφί για το Fusion Cafe, άλλο ένα υπόγειο που δε θα έβρισκα ποτέ κι αν το έβρισκα δε θα φανταζόμουν τι ναός της γαστρονομίας είναι. Εξαιρετικό φαγητό πραγματικά, με το τραγανό tempura, τη σαλάτα ταρτάρ, το σολωμό και το brownie μου μαζί με τις δύο φυσικότατες λεμονάδες μου να κοστίζουν 14€, το δε σέρβις από την πανέμορφη ψηλόλιγνη κοπέλα με τα μογγολικά χαρακτηριστικά ήταν αψεγάδιαστο, παρότι μπήκα σα λέτσος με το σάκο μου, ψάχνοντας πρίζα να φορτίσω κι έπρεπε να μου δείξει στο κινητό της ένα-ένα τα πιάτα σε φωτογραφίες για να καταλάβω περί τίνος επρόκειτο. Ίσως το καλύτερο φαγητό σε όλο το ταξίδι, πού; Στο Kyzyl. Μοναδικό μελανό σημείο ένα γουρουνοκαυκάσιος που έβαλε τις φωνές στο κοριτσάκι επειδή δεν έφεραν αρκετά γρήγορα (κατά τη γνώμη του) ένα ποτήρι νερό στη γυναίκα του, που κάλυπτε το πρόσωπό της από ντροπή για τα ουρλιαχτά και τις χειρονομίες του Ούνου. Έδωσα έξτρα φιλοδώρημα στην κοπελίτσα κι έγραψα με τη βοήθεια του google translate κι ένα σημείωμα για τον μάνατζερ, ευχαριστώντας τον γι' αυτή τη γαστρονομική πανδαισία. Μπράβο και πάλι μπράβο. Δε θυμάμαι αν σας το είπα, αλλά γενικώς στη Ρωσία έφαγα πολύ καλύτερα απ' ό,τι περίμενα.

Είχε νυχτώσει, αλλά με τις μπαταρίες μου γεμάτες (και αυτή του κινητού μου) είχα πολλή όρεξη για περπάτημα κι έτσι περιπλανήθηκα για ένα τρίωρο περίπου. Πήγα και στο μνημείο του “Κέντρου της Ασίας”, όπως αυτοαποκαλείται το Kyzyl βάσει κάποιας (αμφισβητούμενης; ) γεωγραφικής μέτρησης, περπάτησα δίπλα στο ποτάμι όπου τρεμόπαιζαν τα φώτα από την απέναντι όχθη και στο τέλος μπήκα και σ΄έναν βουδιστικό ναό να ξαποστάσω, όπου ένας γερο-διδάσκαλος έκανε διάλεξη σε κάποιους νέους που τον άκουγαν ευλαβικά. Τι ξεχασμένο μέρος της Ασίας είναι αυτό;

Για το Abakan, όπως είπαμε, είχα κλείσει νυχτερινό λεωφορείο μέσω του tutu, οπότε πήγα στο σταθμό λεωφορείων, όπου μια κυριούλα μου υπέδειξε πως το δικό μου λεωφορείο θα έφευγε από ένα σημείο τρία λεπτά περπάτημα πιο πέρα, το οποίο δυσκολεύτηκα να βρω. Κάπου εκεί με πήρε ένας φιλότιμος ντόπιος στο αυτοκίνητο για να με βοηθήσει να το βρω, περιπλανηθήκαμε για περίπου μισή ώρα, κατά την οποία ρώτησε όποιον βρήκε μπροστά του ενώ οι κόρες του με γλυκοκοίταζαν (η μία μου είπε και “ty μπιούτιφουλ!”) κι εν τέλει απεφάνθη πως το λεωφορείο μου θα αναχωρήσει από ένα άδειο πάρκινγκ. Τον ευχαρίστησα αλλά δεν τον πολυπίστεψα και πήγα σε ένα διπλανό κτίριο να συνεννοηθώ με το google translate ανά χείρας, αυτοί μου έδειξαν τη ρεσεψιόν ενός εκδοτηρίου εισιτηρίων όπου μια ευγενής κυριούλα (παραείναι ευγενείς εδώ στην Tuva και θα καλομάθω) μου συνέστησε να κάτσω και θα με φώναζε όταν ερχόταν η ώρα. Ε, 15 λεπτά πριν την αναχώρηση του λεωφορείου με σήκωσε και με συνόδευσε στο προαναφερθέν πάρκινγκ, όπου πια βρίσκονταν κι άλλοι επιβάτες. Έδειξα το εισιτήριό μου, παρέδωσα το σάκο μου, έκατσα στη θέση μου με το βιβλίο μου και ήρθε και η συνεπιβάτης μου, μια τεράστια κυριούλα που τα είχε τα χρονάκια της και κάθε λίγα δευτερόλεπτα τιναζόταν σα να της έκαναν ηλεκτροσόκ ή σα να προσπαθεί να συγκρατήσει αέρια, αν και με τέτοια συχνότητα μάλλον κάτι νευρολογικό ήταν, σα να έχει λόξυγγα στον πισινό. Τέλος πάντων, στη νυχτερινή διαδρομή αυτό θα ήταν το μικρότερο πρόβλημα που θα αντιμετώπιζα...

 

[paefstra]

Νομιζω οτι θα σου αρεσει το ντοκιμαντερ που γυριστηκε για το πως ο τεραστιος φυσικος Feynman προσπαθησε να επισκεφτει ως τουριστας την Τουβα οταν ακομη δεν υπηρχε στους χαρτες στελνοντας εξωφρενικα ψεμματα στην τοτε ηγεσια της Σοβιετικης Ενωσης, γιατι το ειχε αχτι. Απο αυτο εμαθα οτι υπηρχε τετοια περιοχη.

 

[Yorgos]

Νομιζω οτι θα σου αρεσει το ντοκιμαντερ που γυριστηκε για το πως ο τεραστιος φυσικος Feynman προσπαθησε να επισκεφτει ως τουριστας την Τουβα οταν ακομη δεν υπηρχε στους χαρτες στελνοντας εξωφρενικα ψεμματα στην τοτε ηγεσια της Σοβιετικης Ενωσης, γιατι το ειχε αχτι. Απο αυτο εμαθα οτι υπηρχε τετοια περιοχη.

Κρίμα που δεν κατάφερε να πάει ο άνθρωπος. Ενδιαφέρον το ντοκιμαντέρ, ευχαριστώ.

 

[Yorgos]

Το εστιατόριο σοβιετικής εποχής: στις οθόνες έπαιζε σοβιετικές σειρές, οι σερβιτόρς είνια ντυμένες αναλόγως της εποχής, ο θρίαμβος της ταπετσαρίας κλπ.

Είχε άπειρα τέτοια ξύλινα σπιτάκια στο Ιρκούτσκ.

Για τους λατρεις της γλυπτικής, η Ρωσία δεν παίζεται. Ατελείωτα αγάλματα, τα περισσότερα καλόγουστα, σχεδόν σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο στα κέντρα των πόλεων.

Αρχιτεκτονικά ενδιαφέρον το Ιρκούτσκ.

Οι ρωσικές εκκλησίες είναι κάτι το περίεργο. Με κάποιο τρόπο καταφέρνουν να είναι και οικείες (μάλλον λόγω ορθοδοξίας, κοινής τεχνοτροπίας κλπ) αλλά ταυτόχρονα και εξωτικές.

Και το Ιρκούτσκ έχει μαλεκόν. Αμ πώς!

Οι πιστοί τη βγάζουν στο όριο και σε αυτή την εκκλησία.

Γνώριμες φυσιογνωμίες.

Εντυπωσιακός ο ναός από ψηλά.

Μαγικά τα παγωμένα ποτάμια της Σιβηρίας.

Έφτασε και στο Kyzyl η χάρη μου.

Ακούραστε πρόεδρε, σε παραδέχομαι. Μια λεζάντα μας ενημέρωνε πως ο πρόεδρος έκανε ΚΑΙ αρχαιολογική ανακάλυψη, ανάμεσα στα τόσα που έχει κάνει κατά καιρούς.

Αναπαράσταση της κατάστασης των τάφων όταν βρέθηκαν. Δυστυχώς οι φωτογραφίες απαγορεύονται για όλα τα εκθέματα εντός του θησαυροφυλακίου.

Η πάλη παίζει πολύ, Μογγολία είσαι αφού.

Μια εξωτικότητα την έχει κι αυτός ο άγιος πατέρας.

Ο Βουδισμός καλά κρατεί στην Tuva.

Ατελείωτες εργατικές πολυκατοικίες στο Kyzyl.

To μουσείο και τα επιβλητικά αγάλματα στην είσοδό του.

Πιστοί περνούν "να πουν και μια προσευχούλα".

Έφαγα πολύ όμορφα, πολύ οικονομικά, σε ωραίο χώρο, σε σούπερ τιμή, να πάτε κι εσείς.

Το Kyzyl είναι "το Κέντρο της Ασίας". Το ξέρατε; Ε, ούτε η Ασία.

Και ο βουδιστικός ναός που μπήκα βραδιάτικα και συνάντησα το γεροδιδάσκαλο.

 

[Yorgos]

Σας παρουσιάζω τον ιστορικό σάκο, το ζητήσατε, σας το φέραμε , ήταν δίκαιο κι έγινε πράξη.

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11
Abakan: Η Δημοκρατία της Χακασίας, τα μενίρ, οι αστυνομικοί κι οι ταραντούλες ​

To νυχτερινό λεωφορείο, όπως είπαμε, ήταν φίσκα και, με την ευτραφή κυρία με τους σπασμούς ανά 30 δευτερόλεπτα και τις αναπηδήσεις στο διπλανό μου κάθισμα, φαινόταν ακόμη πιο φίσκα. Σκόπευα να βλέπω τουλάχιστον τη στατιστική εξέλιξη των αγώνων της Ευρωλίγκας, αλλά τελικώς ήταν η μόνη φορά σε όλο το ταξίδι που η SIM μου δεν μου παρείχε κάλυψη, ενώ τη διαδρομή προς το παγκοσμίως άγνωστο Abakan, που σύμφωνα με τον οδηγό μου ήταν “εκπληκτική”, δε θα μπορούσα να την απολαύσω, αφού το ταξίδι έγινε άγρια μεσάνυχτα. Ούτε τα ατομικά φώτα πάνω από τις θέσεις δούλευαν, άρα δεν μπορούσα να διαβάσω το βιβλίο μου.

Αλλά τα καλύτερα ερχόντουσαν. Κατά τις 2.30 το πρωί το λεωφορείο σταμάτησε σε ένα φυλάκιο στη μέση του πουθενά. Δύο στρατιωτικοί μπήκαν μέσα, κοίταξαν τους επιβάτες έναν-έναν, σταμάτησαν μόνο στη δική μου θέση και ο πιο μπούλης και μογγολόφατσα από τους δύο μου είπε “Γιου! Καμ!” και μου έκανε νεύμα να τον ακολουθήσω.

Το φυλάκιο ήταν μικρό, πρακτικά ένα κοντέινερ με δυο διαμορφωμένους χώρους, έναν σαν γραφείο κι ο άλλος κάτι σαν κρατητήριο. “Ντοκουμέντ”, είπε μονολεκτικά ο μπούλης, οπότε και του έδειξα το διαβατήριο, καθώς και το χαρτάκι που μου είχαν δώσει στα σύνορα. “Ρεγκιστρατσιόν!” είπε ξανά μονολεκτικά, απαιτώντας αυτό το χαρτί που σου δίνουν αν μείνεις πάνω από 3-5-7 μέρες σε ένα μέρος, αν θέλει ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου, αν ευθυγραμμιστούν τα άστρα. Το μόνο “ρεγκιστρατσιόν” που είχα ήταν από το Μουρμάνσκ, οπότε και το έβγαλα και του το έδειξα.

Δεν του άρεσε. Μου είπε κάτι στα Ρώσικα, του είπα ότι δεν καταλαβαίνω και βγήκε το κινητό του από την τσέπη με το google translate, στο οποίο πληκτρολογούσε, μετά απαντούσα εγώ με τον ίδιο τρόπο κι ούτω καθεξής.

• Γιατί δεν έχετε ρεγκιστρατσιόν; Αυτό είναι από το Μουρμάνσκ!
• Ε ναι, αλλά από τότε πέρασα ένα βράδυ σε αεροπλάνο κι ένα στο τραίνο.
• Ναι, αλλά τα χαρτιά σας δεν είναι εντάξει.
• Είναι που δε βρήκα το γραφείο μετανάστευσης μέσα στο αεροπλάνο.
• Έχουμε πρόβλημα, πρέπει να έχετε κάνει “Ρεγκιστρατσιόν”!
• Ο κανονισμός λέει πως αυτό γίνεται μόνο αν περάσω 3 βράδια στο ίδιο μέρος, έτσι μου είπε ο πρέσβης (από εμπειρία ξέρω ότι όποτε πετάς τη λέξη “πρέσβης” κάτι γίνεται.
• Μεγάλο πρόβλημα που δεν έχετε “ρεγκιστρατσιόν”
• Ε τι να κάνουμε, θα κάνω στο Αμπακάν, θα συμβουλευτώ και το φίλο μου τον πρέσβη (επιμένω εγώ, μπας και δεν το έπιασε το υπονοούμενο).
• Όχι, όχι, μεγάλο πρόβλημα, θα σας σημειώσω στο βιβλίο.
• Α πολύ ωραία, είπα με χαζοχαρούμενο χαμόγελο.

Επί 20 λεπτά έγραφε τα στοιχεία μου στο βιβλίο, κάνοντας ένα σωρό ερωτήσεις (μέσω google translate βέβαια) που δεν είχαν καμία σχέση με το μεταναστευτικό” στάτους μου, από το πόσα αδέλφια έχω μέχρι τι δουλειά κάνω. “Διερμηνέας” είπα, για να πεταχτεί ο άλλος στρατιωτικός/αστυνομικός από μέσα και να πει “spion, spion!”. Χαμογέλασα, έκανα αστειευόμενος τον τρομαγμένο, "όχι και κατάσκοπος ρε παιδιά, τι σπιούνος;" έσπασε ο πάγος κι άρχισαν οι κοινωνικές ερωτήσεις: και πού είναι η Ελλάδα; Η Βαρκελώνη στην Ελλάδα είναι; Τον έχω δει το Μέσι από κόντά; Πού είναι η γυναίκα μου; Γιατί δεν ήρθε; Γιατί δεν έχω παιδιά; Σου άρεσε η Tuva; Κάπου εκεί έκανα και μια παντομίμα με έφιππους τοξότες για να τους δείξω πόσο μου άρεσε η Tuva κι ενθουσιάστηκαν. Ένιωθα πολύ άσχημα όμως για τους ανθρώπους στο λεωφορείο, περίμεναν ήδη πάνω από μία ώρα τον έναν και μοναδικό ξένο του λεωφορείου.

Έτσι για να μην είμαι μόνος μάλλον, σε κάποια φάση φώναξαν και την κυρία με τον πισινολόξυγγα, η οποία έκατσε σιωπηλή σε ένα γραφείο πίσω μου, κοιτώντας αμίλητη κι ανέκφραστη τη “συνέντευξη”, που δε φαινόταν να τελειώνει σύντομα, αναπηδώντας κάθε τριάντα δευτερόλεπτα, σαν καλοκουρδισμένο ξυπνητήρι. Τελικώς, με τον τόνο να γίνεται όλο και πιο φιλικός, κι αφού κλείσαμε δίωρο, ο μπούλης μου έγραψε “Godspeed! Enjoy your trip!”. Ρώτησα αν πρέπει να κάνω registration στο Abakan και μου είπε όχι, αρκεί να ξανακάνω στο Μουρμάνσκ “όταν επιστρέψω”, καλά κρασιά δηλαδή. Στο τέλος μου ζήτησαν να βγάλουμε και σέλφι και να τους δείξω φωτογραφίες από την Ελλάδα, αυτό το γνωστό προάστιο της Βαρκελώνης.

Η δική μου αίσθηση δεν ήταν πως ήθελαν μπαξίσι οι άνθρωποι, αλλά κι αν ήθελαν ατύχησαν, δεν είχα κανένα πρόβλημα να κάτσω μια-δυο μέρες εκεί και να χαμογελάω σα χαζός. Νομίζω πως απλά ήμουν η ψυχαγωγία της βραδιάς, πρέπει να βαριούνται πάρα πολύ εκεί χωρίς να έχουν τίποτε να κάνουν. Ειλικρινά ντράπηκα να μπω στο λεωφορείο, γνωρίζοντας πως έχω προκαλέσει -έστω και άθελά μου- τέτοια καθυστέρηση. Ωστόσο, όταν μπήκα, κανείς δε με κοίταξε, ούτε με θυμό, ούτε με συμπόνοια. Στο φίλο μου τον Τομ που περιέγραψα το περιστατικό, που έχει ζήσει πολλά χρόνια στη Ρωσία και μιλάει τη γλώσσα άπταιστα, μου είπε “συνηθισμένοι είναι σε καταπάτηση των δικαιωμάτων τους οι Ρώσοι. Μην περιμένεις να κάνουν κάποιο σχόλιο, ούτε συμπαράστασης, ούτε συμπάθειας, ούτε αντιπάθειας για το στρατό, την αστυνομία ή την καθυστέρηση. Οι Ρώσοι κοιτάνε τη δουλειά τους και δε σχολιάζουν, είναι ο καλύτερος τρόπος να περνάνε απαρατήρητοι, που είναι και το ζητούμενο”.

Θυμήθηκα κι άλλο ένα περιστατικό, όποτε μπαινοβγαίναμε από το Μουρμάνσκ είχε μεγάλη ουρά λόγω μπλόκων της αστυνομίας, που έψαχναν ΟΛΑ τα οχήματα. Μας είπε λοιπόν ο ένας ξεναγός πως κάποιος Τατζίκος βίασε ένα κοριτσάκι και τον έψαχναν επί εβδομάδες (!) ελέγχοντας κάθε μα κάθε όχημα που μπαινόβγαινε από την άλλη. Δύο ατάκες μου έμειναν:

• If Russian rapes girl, is very bad. If Tajik rapes girl is very very very very bad.
• Russians don't complain to the police. If you don't complain, maybe rest of day is OK. If you complain then maybe rest of your life will not be OK.

Τελικώς έφτασα στο Abakan στις 7 το πρωί. Είχα ζητήσει και early checkin, για το οποίο μου είπαν πως θα με χρέωναν κι έτσι η διαμονή αυτή των 38 ευρώ στο Hotel Anaz ήταν η ακριβότερη του ταξιδιού. Τουλάχιστον αποδείχθηκε πως ήταν δίπλα στο σταθμό λεωφορείων αυτής της άγνωστης πόλης και δέχθηκαν να μου δώσουν το πρωινό της επόμενης μέρα σήμερα, ενώ η ρεσεψιονίστ κουτσά-στραβά καταλάβαινε Αγγλικά και πήρε και το αίτημά μου για registration στα σοβαρά.

Μπήκα στο δωμάτιο, έκανα ένα ευεργετικό ντουσάκι, άραξα κανένα μισάωρο γιατί ήμουν και άυπνος, έφαγα το πρωινό μου και ξεχύθηκα σαν εμετός στο εξωτικό Abakan, που είμαι σχεδόν σίγουρος πως δε θα το έχετε ξανακούσει. Ούτε εγώ το ήξερα, απλά διάβασα πως μερικά χιλιόμετρα έξω από την πόλη, που είναι και πρωτεύουσα της Χακασίας, υπάρχει αρχαιολογικός χώρος με μενίρ, κάτι σαν Stonehenge των φτωχών και μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Μάλιστα η πόλη διαθέτει και αξιόλογο μουσείο, αεροδρόμιο και δεν την επισκέπτεται και σχεδόν κανείς, οπότε είπα να την τιμήσω, ειδικά αφού είδα ότι την επομένη υπήρχε και πτήση που βόλευε το ας το πούμε πλάνο μου.

Το σχέδιο λοιπόν για σήμερα ήταν να πάω στο μουσείο της πόλης, αν τα εκθέματα μου κέντριζαν το ενδιαφέρον να πάω και στον αρχαιολογικό χώρο του Salbyk, που όμως απέχει περίπου 50 χιλιόμετρα και να δω άλλη μια πόλη της οποίας την ύπαρξη δε γνώριζα. Το googlemaps πάντως αντί για το Εθνικό Μουσείο της Δημοκρατίας της Χακασίας με έστειλε σε κάτι άσχετες σοβιετικές εργατικές πολυκατοικίες, που ήταν ακόμη πιο χάλια από τα έτσι κι αλλιώς άσχημα κτίρια που είδα όσο περπατούσα προς τα εκεί. Το ξαναέψαξα και διαπίστωσα πως το μουσείο ήταν πολύ πιο μακριά, το οποίο δε με χάλασε, θα έκανα μια βόλτα παραπάνω, έστω σε αυτή την κακάσχημη πόλη, που νομίζω είναι ασφαλές να πω πως ήταν η πιο άσχημη (κι από τις πιο φτωχές) του ταξιδιού, με μοναδικές αναλαμπές καμια-δυο ενδιαφέρουσες εξωτερικά εκκλησίες, ελάχιστα ξύλινα σπίτια και μερικά μελαγχολικά έως θλιβερά πάρκα.

Έφτασα επιτέλους στο μουσείο, στην είσοδο του οποίου μια ενθουσιώδης κοπελίτσα με Αγγλικά με ευχαρίστησε που φορούσα μάσκα (ο μόνος ήμουν!) και στη συνέχεια με ρώτησε αν είχα έρθει για το μουσείο ή για το παζάρι. Κοιτώντας γύρω μου συνειδητοποίησα πως στην είσοδο του μουσείου λάμβανε χώρα ένα περίεργο happening όπου μοναχοί, θεούσες, οργανώσεις και νοικοκυρές πωλούσαν από τους βίους των αγίων μέχρι κουλουράκια κι εκκλησιαστικά άμφια, κι είπα να αναμιχθώ στον όλο χαβαλέ για λίγο.

Ο στόχος μου ωστόσο, ήταν το μουσείο κι ειδικά η αρχαιολογική συλλογή. Το μουσείο είχε κυκλικό σχήμα, μερικές πολύ φιλότιμες μπαμπούσκες που δεν ήθελαν να χάσεις κανένα τμήμα του μουσείου και την κεντρική αίθουσα που αποτελούταν από ένα κύκλο από ανθρωπόμορφα μενίρ, σε μια αξιόλογη προσπάθεια αναπαράστασης των αρχαιολογικών χώρων της ευρύτερης περιοχής, που ήταν αρκετή μεν για να μου δώσει μια ιδέα μεν και να με κάνει να αποφασίσω πως δεν άξιζε τον κόπο να πάω να δω τα αρχαιολογικά μνημεία στην εξοχή δε.

Πέραν των μενίρ και μερικών ενδιαφέρουσων αρχαίων σπηλαιογραφιών, το μουσείο διέθετε και περιοδικές εκθέσεις. Μια από αυτές αφορούσε μια συλλογή από ολοζώντανες ταραντούλες. Μάλλον απαιτούσε διαφορετικό εισιτήριο, εγώ μπήκα πάντως μέσα με αέρα κι ένας νεαρός μόλις κοίταξε το εισιτήριό μου διαπίστωσε πως δεν είχα πληρώσει για τη συγκεκριμένη έκθεση, ωστόσο όλο ενθουσιασμό μου έκανε κι ένα μικρό τουρ στα Ρωσικά, υποβοηθούμενος από τις ταμπέλες που υπήρχαν σε κάθε δοχέιο, που επεξηγούσαν στα Αγγλικά το είδος και τα χούγια της κάθε αράχνης. Ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον απ' ό,τι θα περίμενε κανείς και μάλλον πιο ενδιαφέρον από τα μενίρ του κάτω ορόφου. Έτσι έμαθα πως υπάρχουν αράχνες που κάνουν ήχους (ναι, δυνατούς κιόλας), τρόμαξα με μερικές τερατώδεις κι είδα και το νεαρό να βάζει το χέρι του και να ωθεί κάποιες στο να κινηθούν. Το παιδί είχε σοβαρή συλλογή κι ήταν παθιασμένο με το θέμα.

Το κλου πάντως του μουσείου ήταν η φωτογραφική έκθεση, πιο πέρα. Έπαθα πλάκα, καταπληκτικές φωτογραφίες με τοπία απ' όλη τη Ρωσία, πραγματικά εξαιρετικές, χάζεψα πολλή ώρα. Για μενίρ ήρθα, κατέληξα με φωτογραφίες, ταραντούλες και βίους των αγίων, γι' αυτό τα αγαπάμε τα ταξίδια, επειδή ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου τύχει, ειδικά όταν ταξιδεύειες ολίγον χύμα και σε μέρη ψιλο- έως χοντρο-άγνωστα.

Απογευματάκι πια, πείνασα ο άνθρωπος. Είχα σημειώσει ήδη πού θα πήγαινα να φάω, στο Food & Bar 114, για το οποίο είχα διαβάσει πως έχει ένα “ευφάνταστο μενού με θέμα την Ασία” και πήρα βουρ ένα yandex προς τα εκεί, γιατί δεν ήταν και κοντά. Φτάνοντας συνειδητοποίησα πως επρόκειτο για το εστιατόριο ενός business hotel κι ήταν ολίγον κυριλέ, αλλά δε μάσησα. Το σέρβις ήταν αριστοκρατικό, η αίθουσα τεράστια και κάπως ψυχρή, αλλά το φαγητό καλό: πάρα πολύ καλή μανιταρόσουπα, το ελάφι σε sizzling στιλ καλό, όπως και η σαλάτa που διάλεξα, αλλά στα γλυκά έφαγα μεγάλη ήττα γιατί ξέφυγα από το ασιατικό θέμα κι είπα να δοκιμάσω τα “¨τυπικά γλυκάκια της Χακασίας” που ήταν επιεικώς χάλια. Γενικώς για άλλη μια φορά έφαγα καλά, και πάλι σε τιμή εξαιρετικού value for money.

Επέστρεψα στο ξενοδοχείο νωρίς, διότι δεν είχα κοιμηθεί την προηγούμενη και την επομένη θα είχα πρωινή πτήση για το Νοβοσιμπίρσκ, παίρνοντας την τελευταία από τις πτήσεις που είχα κλείσει από την Ελλάδα.

 

[KonstantinosAlyona]

Ρε συ, μην ανεβάζεις τέτοιες ώρες...κάθομαι στα σκοτάδια και διαβάζω, υπάρχει πρόβλημα, καταλαβαίνεις;;
Σημείωσα πραγματάκια πάντως, να δω πώς θα θα πείσω την Αλιόνα πάλι να περάσει "διακοπές" εκεί

 

[travelbreak]

Φωτογραφίες των φωτογραφιών και των υπολοίπων από το μουσείο στο Αμπακάν περιμένουμε.
Και καμιά φωτογραφία από το φυλάκιο με τα παιδιά.

 

[Yorgos]

O συμπαθής αλλά χρονοβόρος μπούλης.

Κατά το googlemaps εδώ βρίσκεται το μουσείο. Not exactly.

Καμία φαντασία στις βιτρίνες. Σε πρώτη ανάγνωση η επιγραφή έλεγε "παλιοτόμαρα".

Ίσως το πιο ενδιαφέρον κτίριο στην πόλη.

Φυσικά καρέκλες για τους πιστούς δεν υπάρχουν.

Είδα και κάποια ελάχιστα ξύλινα σπιτάκια.

Ολίγον καταθλιπτικό κι αυτό το πάρκο.

Το παζαράκι στην είσοδο του μουσείου.

Κάποια από τα μενίρ και οι αναπαραστάσεις των σπηλαιογραφιών.

Απ' ό,τι κατάλαβα το concept του μουσείου ήταν να είναι κυκλικό το κτίσμα για να αναπαριστά πιστά ένα από τα "Stonehenge" της περιοχής.

Δεν ήταν κι αδιάφορα τα ανθρωπόμορφα μενίρ, αλλά δε με τράβηξαν και τόσο ώστε να κάνω τον κόπο να πάω στο Salbyk.

Kαλά ζωάκια.

Μερικές από τις φωτογραφίες. Κάθετη λήψη του Αγίου Βασιλείου (νομίζω).

Αυτό σίγουρα είναι το Kizhi, σκόπευα να το επισκεφθώ στη συνέχεια του ταξιδιού και προοριζόταν να είναι το τρίτο τη τάξει highlight μετά τη Βαϊκάλη και το Βόρειο Σέλας. Ξύλινα μοναστήρια σε ένα νησί που φτάνεις με hovercraft πάνω στο πάγο, κάπου νοτίως του Μουρμάνσκ και κοντά στο Πετροζαβόντσκ.

Για Κάυκασο το κόβω αυτό.

Καλίνινγκραντ.

Υποθέτω πως είναι το Lena Pillars στην Ανατολική Σιβηρία. Δεν έφτασε μέχρι εκεί η χάρη μου.

Δεν ξέρω πού βρίσκονται αυτά.

Εκατερίνεμπουργκ, δε σκόπευα να πάω... αλλά με έφερε η μοίρα.

Μμμ, να μας πει ο κύριος @KonstantinosAlyona πού πέφτει αυτό.

Αυτή θα μπορούσε να έχει λεζάντα "Ρε κοίτα πώς τις φτιάχνουνε τις γιούρτες τη σήμερον ημέρα".

Η γωνίτσα (στον αχανή χώρο) όπου έφαγα.

Εξαιρετική η μανιταρόσουπα.

Πολύ τρυφερό το ελάφι.

Τα γλυκάκια απέξω κούκλα, από μέσα πανούκλα. Ε τώρα δεν είναι και παγκοσμίως γνωστή η Χακασιανή ζαχαροπλαστική, τα ήθελε ο κώλος μου. Από δω και μπρος μόνο brownie και σουφλέ σοκολάτας.