Ρωσία Αρκτικός Κύκλος, Σιβηρία, Ταταρστάν, Βόλγας, Καύκασος κι άλλα κομμάτια της μητέρας Ρωσίας

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7
Λίμνη Βαϊκάλη 2: Ρωγμές, σταλακτίτες κι η δεύτερη μέρα που καρα-άξιζε​

Το πρωί μας περίμενε ένα άλλο όχημα, αυτή τη φορά ένα βανάκι σε σχέδιο ρετρό, το οποίο μας είπαν πάντως πως είναι νέα κατασκευή, revival κάποιων παλιότερων ρωσικών μοντέλων. Άλλο αυτοκίνητο, άλλος οδηγός, αλλά εμείς πάλι πεινούσαμε, αφού το πρωινό -παρότι γευστικό- ήταν λίγο. Τέλος πάντων, σήμερα θα κινούμασταν στο βόρειο κομμάτι του νησιού.

Ξεκινήσαμε περνώντας από κάποιους ενδιαφέροντες οικισμούς (πάντα με ξύλινα σπιτάκια) και συνεχίσαμε μέσω ενός δασώδους δρόμου, δηλαδή μονοπατιού. Το τερέν ήταν τόσο τραχύ που έπεσα, αφού το βανάκι πίσω είχε τραπεζάκι και καθίσματα, αντί για τις κλασικές θέσεις λεωφορείου. Το θέαμα του χιονιού πάνω στην άμμο, δίπλα στα δέντρα ήταν περίεργο, αλλά το εντυπωσιακότερο κομμάτι ήταν βέβαια όταν κατεβήκαμε με το βανάκι στους πάγους. Ο πάγος σε εκείνο το κομμάτι είχε αρχίσει να σπάει, οπότε και παρατηρούσε κανείς τεράστιες ρωγμές. Κατεβήκαμε κι αρχίσαμε να περπατάμε στον πάγο, χωρίς ούτε μια ψυχή στον ορίζοντα, ενώ σε κάποια σημεία ακούγαμε από μακριά τον υπόκωφο ήχο που κάνει ο πάγος όταν σπάει, ενδεικτικό του ότι η διαδικασία συνεχιζόταν κανονικά και ότι σε λίγες μέρες ο πάγος πια δε θα υπήρχε και η βαθύτερη και παλαιότερη λίμνη του κόσμου θα έπαιρνε τη γνωστή, υγρή μορφή της.

Οι ρωγμές σταδιακά δημιουργούσαν αυλάκια και σε κάποια σημεία ο πάγος ήδη γινόταν εύθραυστος, οπότε χρειαζόταν και προσοχή, ώστε να μην πέσουμε πουθενά, όχι μόνο εμείς όπως περπατούσαμε, αλλά και το βαν. Λίγες ημέρες αργότερα διάβασα για ένα φορτηγό που βυθίστηκε στη λίμνη, πράγμα καθόλου ασυνήθιστο αυτή την “οριακή” εποχή ανάμεσα στα τέλη Μαρτίου και τα μέσα Απριλίου που λιώνει ο πάγος.

Ο Leonid έβγαλε ένα drone από το πουθενά κι άρχισε να ψάχνει για φώκιες. “Έχει φώκιες εδώ;” ρώτησα ο αδαής. “Αμέ! Αν είμαστε λίγο τυχεροί ίσως βρούμε κάποια”, είπε. Πράγματι λοιπόν, η λίμνη φιλοξενεί δεκάδες χιλιάδες φώκιες Βαϊκάλης, που είναι ενδημικές και το πώς έφτασαν μέχρι τη λίμνη δεν έχει εξακριβωθεί οριστικά. Είναι από τις μικρότερες στον κόσμο, αλλά είναι πιο εύκολο να τις δει κανείς άλλη εποχή, και τελικά δεν μας έκατσε, παρά τις προσπάθειες του Leonid. Περπατήσαμε αρκετά και πάλι, βλέποντας σημεία με “καρφιά” και φυσαλίδες κάτω από τον πάγο, γαλάζιο πάγο και βγάζοντας σουρεαλιστικές πανοραμικές φωτογραφίες σε ένα τοπίο ανάμεσα σε Ανταρκτική και έρημο του Ουγιούνι, χαζεύοντας σταλακτίτες και σπηλιές με όπου μπορούσαμε να δούμε πεντακάθαρα τις πέτρες κάτω από τον πάγο. Αν είχαμε καμία αμφιβολία αν άξιζε τον κόπο η δεύτερη μέρα στη Βαϊκάλη (διότι γίνεται και με μία διανυκτέρευση η εκδρομή), διαλύθηκε.

Στο μεταξύ, ο Λεονίντ κι ο οδηγός έψαχναν ένα σημείο απάνεμο ώστε να μας μαγειρέψουν στον πάγο, κατά προτίμηση σε κάποιο σημείο που να μη βυθιζόμασταν όσο τρώγαμε. Τελικώς επέλεξαν ένα μάλλον δημοφιλές σημείο, αν κρίνω από τα υπολείμματα μπάρμπεκιου που είδαμε, ο οδηγός έστησε ένα απλό τρίποδο, έφτιαξε φωτιά και άρχισε να ετοιμάζει μια σουπίτσα με omul, ένα ενδημικό ψαράκι που μάλλον εδώ και αιώνες το απολεπίζουν στο ίδιο σημείο με τον ίδιο πρωτόγονο τρόπο που το έκανε κι αυτός. Η σουπίτσα (με τομάτα, πατάτα και καρότο) ήταν νοστιμότατη, ενώ φάγαμε και καπνιστό κοτόπουλο, σαλατίτσα και κάτι μπισκοτάκια σαν πτι μπερ, αλλά με σοκολάτα, not bad.

Ξαναμπήκαμε στο βαν και πήγαμε σε ένα ακόμη viewpoint, πουφ τι θέα! Ο αέρας ξύριζε και ξαναμπήκαμε για να πάμε σε άλλα σημεία με πάγο και μια εντυπωσιακή μικρή σπηλιά, όπου μπήκα, ξάπλωσα και μάλλον έβγαλα την καλύτερη φωτογραφία του ταξιδιού με πρωταγωνιστή το σοβιετικό βανάκι και κάτι σταλακτίτες, έστω με το ταπεινό μου χαζοκινητό. Η τελευταία μας εικόνα ήταν η άχνη του χιονιού να χορεύει πάνω στον πάγο με ένα φύσημα του αέρα.

Στην επιστροφή γίναμε ζελέδες από τους κραδασμούς αλλά κατάφερα να μην πέσω αυτή τη φορά και πήγαμε μια βόλτα στον οικισμό μας να θαυμάσουμε τα ξύλινα σπιτάκια, ορισμένα με όμορφα γαλάζια παράθυρα, ένα κουκλίστικο art cafe κι ένα κατακόκκινο ηλιοβασίλεμα πάνω από τη λίμνη Βαϊκάλη. Τι άλλο να ζητήσεις; Α, ένα ωραίο δείπνο με πελμένι από τα χεράκια της Αλιόνα και τη μοναδική φορά που είδα τουρίστες στη χώρα: μια οικογένεια τριών Γιαπωνέζων που έφτασαν στο κατάλυμά μας. Δε θα ξαναέβλεπα άλλους.

 

[Thalassaki]

View attachment 351487

Είχα καιρό να μπω στο forum και έπεσα με τα μούτρα στην ανάγνωση της ιστορίας σας.
Σκυλιά τα columbia ε; Κι εγώ σε μαύρα τα έχω.Πολύ χαίρομαι που τα βολεύτηκες. Πολλά χιλιόμετρα σου εύχομαι!!!

 

[Yorgos]

To ρετρό βανάκι μας για σήμερα.

Σήμερα θα ήταν μια μέρα με αρκετές θέες από ψηλά.

Μόνο ξύλινα σπιτάκια, παντού στο νησί.

Ποιος μένει εδώ; Πώς είναι η καθημερινότητά του;

Χειρότερος ο καιρός σήμερα, αλλά το απέραντο λευκό παραμένει.

Οι ρωγμές στον πάγο, αξεπέραστο εμπόδιο.

Κρίμα που δεν μπορεί το κινητό να αποτυπώσει όλους τους σχηματισμούς κάτω από τα πόδια μας.

Εκεί κοντά στους πρόποδες έκοβε ο αέρας.

Πραγματικά διασταύρωση Ανταρκτικής και Ουγιούνι.

Ούτε από εργοστάσιο να είχε βγει τόσο τέλειος σχηματισμός.

Σταλακτίτες.

Παγωμένα σπήλαια.

Κάτω από τον πάγο φαίνονται οι πέτρες.

Ο άνθρωπος έφτιαξε τη φωτιά του.

Καθάρισε τα ψαράκια.

Και μας μαγείρεψε.

Αξέχαστη θα μας μείνει η Βαϊκάλη.

Για μένα η πιο αντιπροσωπευτική φωτογραφία της εκδρομής.

Ξύλινα σπιτάκια παντού, κάποια πιο ατημέλητα, κάποια πιο προσεγμένα.

Οδικό Τουρ, πρέπει να λέει εδώ. Φυσικά μόνο στα ρώσικα.

Κι ένα όμορφο art cafe.

O κεντρικός δρόμος του χωριού μας.

Και στο βάθος ηλιοβασίλεμα.

 

[James]

Ω ρε φίλε, πολύ ωραίες φωτογραφίες. Έχω πάθει πλάκα!

 

[chrisbd]

μας πάγωσες ..ειμαστε και με κοντομάνικα.. παω να βρω το μπουφαν..

βανάκι που θυμίζει δεκαετία 60 αλλά ζάντα πρωτη όμως..

 

[Sam-chal]

“Και σαν πρώτα, παντρεμένοι, χέρι ο χέρι λιχουδιάααα”​

Υπονοούμενο ήταν!

 

[chrisbd]

ειχαμε την ψαρόσουπα της Ρώμης τωρα και της Βαϊκάλης.. εδω βέβαια του πάει πιο πολύ..

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8
Επιστροφή στο Ιρκούτσκ: Η Οδύσσεια ενός εμβολιασμένου​

Τα σουρεαλιστικά πρωινά της Ρωσίας ποτέ δεν τα βαριέσαι, αφού ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει. Όπως ας πούμε το (ένα) βραστό αβγό κομμένο στα δύο με αρακά στο ενδιάμεσο.

Ο Λεονίντ μας είπε πως ίσως ψάχναμε για λίγους σχηματισμούς ακόμη, αλλά ο πάγος είχε αρχίσει να λιώνει, δύσκολα θα βλέπαμε κάτι καλύτερο από αυτά των δύο προηγούμενων ημερών πια και η αλήθεια είναι πως έπρεπε να επιστρέψουμε σχετικά νωρίς στο Ιρκούτσκ διότι και ο Θοδωρής έπρεπε να κάνει το προαπαιτούμενο τεστ PCR για την επιστροφή του στην Ελλάδα, παρότι πλήρως εμβολιασμένος (το οποίο εξηγεί και γιατί δέχθηκε να έρθει στη Ρωσία, το ρίσκο γι' αυτόν ήταν σαφώς μικρότερο).

Περάσαμε διάφορες ξύλινες οικοδομές, ορισμένες εκ των οποίων κτίζονταν και σίγουρα ήταν καταλύματα, με τους ιδιοκτήτες τους να εκμεταλλεύονται τη νεκρή περίοδο. Η υψηλή περίοδος στη Βαϊκάλη είναι το καλοκαίρι, έπεται ο χειμώνας και το ενδιάμεσο είναι η χαμηλή περίοδος. Σημειωτέον, ό,τι φωτογραφίες της Βαϊκάλης είδα από το καλοκαίρι μου φάνηκαν εντελώς αδιάφορες, ειδικά συγκριτικά με τα παγωμένα θαύματα που αντικρύσαμε εμείς, αλλά τότε είναι που γεμίζει νεολαία το νησί Olkhon, με rave party, συναυλίες, δυνατότητες για μπάνιο και άλλα τέτοια που δε θέλω να σκέφτομαι καν.

Φτάσαμε στο “λιμάνι” του νησιού, όπου ορισμένα φέρυ περίμεναν να λιώσει ο πάγος οριστικά και κάποια hovercrafts ήταν αραγμένα χωρίς να υπάρχει ψυχή. Ανάμεσα σε μας και την ξηρά πάντως υπήρχε ένα hovercraft, το οποίο ήταν μυστηριωδώς ακίνητο πάνω στον πάγο, στη μέση της απόστασης. Περιμέναμε, περιμέναμε και δεν έκανε καμία κίνηση, ενώ μπορούσαμε να δούμε τους επιβάτες του να βγαίνουν και να περπατούν στον πάγο, μάλιστα ένας έφτασε με τα πόδια μέχρι τη δική μας ακτή για να ζητήσει βοήθεια: είχαν τεχνικό πρόβλημα. Μη σας τα πολυλογώ, δύο ώρες κράτησε η αναμονή, μέχρι να βρεθούν δυο άλλα hovercrafts να το πάρουν “αγκαζέ”, δηλαδή να το πλευρίσουν και να το τσουλάνε βασανιστικά αργά μέχρι να φτάσει στο νησί. Για να έρθουν να μας πάρουν κι εμάς, έπρεπε να περιμένουμε άλλη μισή ώρα, το σύνολον 2,5 ώρες αναμονής.

Σε αυτό το διάστημα λοιπόν έπιασα κουβέντα με το Λεονίντ. “Ο Πούτιν είναι δυνατός ηγέτης, όπως πρέπει να είσαι όταν ηγείσαι τέτοιας χώρας. Δεν είναι Αυστρία εδώ, να μιλάμε για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τι θα γίνει με τα δικαιώματα των ζώων. Η χώρα είναι δύσκολη και πριν τον Πούτιν υπήρχε χάος, έβαλε μια τάξη. Όλοι εποφθαλμιούν τη Ρωσία: Η Ευρωπαϊκή Ένωση μας κάνει παρατηρήσεις για να μας απομονώσει, οι Αμερικάνοι κάνουν ό,τι μπορούν για να μας αποδυναμώσουν, οι Κινέζοι μας βλέπουν ανταγωνιστικά. Μόνο με ένα δυνατό ηγέτη σαν τον Πούτιν μπορούμε να είμαστε δυνατοί απέναντι στους εχθρούς μας”. Θυμήθηκα τη συζήτηση με τον Αντρέι, που μου είχε πει “είμαστε ο πιο δύσπιστος λαός στον κόσμο, δεν εμπιστευόμαστε κανέναν και φυσικά ούτε τη δική μας κυβέρνηση. Αλλά και τους άλλους επιφυλακτικά τους βλέπουμε, οι μόνοι λαοί που συμπαθούν οι Ρώσοι είναι οι Λευκορώσοι και οι Σέρβοι”. Ρώτησα σχετικά το Λεονίντ. “Δεν είναι ότι συμπαθούμε μόνο αυτούς, αλλά μόνο αυτοί μας συμπαθούν εμάς, ο κόσμος φοβάται τη Ρωσία!”. Έθνος ανάδελφο και οι Ρώσοι και άκρως καχύποπτον δηλαδή;

Μοιραία η συζήτηση πήγε στην τρέχουσα πολιτική κατάσταση. Φυσικά ρώτησα για την ΕΣΣΔ, αλλά για το Λεονίντ αυτό το κεφάλαιο έχει κλείσει, τον απασχολούσε πιο πολύ το παρόν: “Η ΕΣΣΔ ήταν αυτό που ήταν. Ο κόσμος ζούσε σα φυλακισμένος, αλλά δεν το ήξερε γιατί πίστευε ό,τι του έλεγαν για τον έξω κόσμο, οι γονείς μου πίστευαν πως είναι νορμάλ να απαγορεύεται να πηγαίνεις ακόμη και στο διπλανό χωριό, ότι είναι τυχεροί που δεν είναι άστεγοι, ότι είμαστε το πιο πλούσιο κράτος στον κόσμο κι ότι το τείχος του Βερολίνου στήθηκε επειδή οι Δυτικοί ήθελαν όλοι να αυτομολήσουν στο ανατολικό μπλοκ. Τι ρόλο παίζουν τώρα αυτά; Ο κόσμος δεν έζησε άσχημα επί κομουνισμού, επειδή δεν ήξερε τι στερήθηκε και πολλοί άνθρωποι την έχουν ωραιοποιήσει επειδή αυτό που ήρθε το '90 ήταν μια καταστροφή. Ο κόσμος έτρωγε απανωτές σφαλιάρες, το νόμισμά του δε μετρούσε, πούλησε τα βάουτσερ που του δόθηκαν για ένα καρβέλι ψωμί, ήταν όλοι ζαλισμένοι, δεν καταλάβαιναν τι έγινε και πριν το καταλάβουν κατέλαβε τη χώρα μια μερίδα κομουνιστών που πήραν τη χώρα τσάμπα. Αν είχες ζήσει τα 90ς η χώρα σου φαινόταν παράδεισος επί ΕΣΣΔ. Ε όλο αυτό ήρθε και το έβαλε σε μια τάξη ο Πούτιν. Ζούμε πολύ-πολύ καλύτερα σήμερα, καμία σχέση ούτε με τον εξευτελισμό των 90ς, ούτε με τα χάλια της ΕΣΣΔ. Οι διαδηλωτές; Έλα μωρέ, αυτοί είναι άνθρωποι που δεν έχουν τι να κάνουν, θα διαμαρτύρονταν για οτιδήποτε. Πάνε τώρα και διαδηλώνουν υπέρ του Ναβάλνι, που είναι ένας προδότης, ένας κατάσκοπος της Δύσης. Τι μας λείπει δηλαδή σήμερα και διαδηλώνουν; Αν θες να βρεις λόγους να διαδηλώσεις, θα βρεις. Το θέμα είναι εσύ τι κάνεις στην καθημερινότητά σου. Δουλεύεις; Προοδεύεις; Με ξέρουν εμένα οι πολιτικοί; Δε με ξέρουν, ε εγώ γιατί να πάω να διαδηλώσω, μήπως τους ξέρω προσωπικά; Για τη δημοκρατία; Ας γελάσω, εγώ δουλεύω, βγάζω τα λεφτά μου, παράγω, φροντίζω το μέλλον των παιδιών μου, αυτό είναι η ζωή, όχι να διαδηλώνεις για το Ναβάλνι “και τα ανθρώπινα δικαιώματα”. Αυτοί που διαδηλώνουν είναι δυστυχισμένοι άνθρωποι, κομπλεξικοί, που δεν έκαναν τίποτε στη ζωή τους. Μια χαρά είναι ο Πούτιν, κρατάει όρθια μια χώρα που χωρίς αυτόν θα ήταν χάος, τώρα για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, των οικολόγων και των “δημοκρατών” εμένα δε με ενδιαφέρει και πολύ, η χώρα θέλει σταθερότητα και χωρίς Πούτιν θα μας είχαν φάει οι εχθροί της Ρωσίας. Η χώρα μας βάλλεται από παντού, βλέπουν ότι ο Πούτιν κρατάει τη Ρωσία γερή και τον χτυπάνε και απέξω και από μέσα όπου μπορούν”.

Ήρθε και το hovercraft, περάσαμε απέναντι, μπήκαμε σε άλλο αμάξι και μας έκανε εντύπωση πόσο πιο λιωμένα ήταν τα χιόνια στη διαδρομή σε σχέση με δυο μέρες πριν που είχαμε κάνει την αντίθετη πορεία, στο τσακ ήρθαμε! Πάντως η καλύτερη εποχή για τη Βαϊκάλη σίγουρα είναι ακόμη πιο πριν, ιδανικά το Φλεβάρη. Πριν το ξεχάσω κι επειδή θα τα σβήσω, αφήνω και τα whatsapp των τριών ανθρώπων που μας έκαναν τα τουρ κι από τους οποίους μείναμε πολύ ευχαριστημένοι:

Ο Αντρέι που μας πήγε στην Τεριμπέρκα +7 908 605 33 31
Ο Αλεξέι με τον οποίο πήγαμε για το Βόρειο Σέλας και για το snowmobile +7 925 683 2034
Ο Λεονίντ για τη Βαϊκάλη +7 902 560 24 40

Κάναμε στάση στο αγαπημένο μας diner για να τσιμπήσουμε κάτι στα γρήγορα και φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας στο Ιρκούτσκ, το τετράστερο (βασιλιά τον είχα το Θοδωρή, όταν έφυγε επέστρεψα στα γνωστά στάνταρ, αν και φτηνά ήταν, μη φανταστεί κανείς ότι δώσαμε πάνω από 20€/άτομο/διανυκτέρευση) Central Hotel, που και προσεγμένο ήταν και πολύ... central. Είδαμε και ρεσεψιονίστ που μιλούσαν Αγγλικά (όλοι!), τσεκάραμε στο δωμάτιο και μετά από ένα ντουσάκι φύγαμε για την κλινική όπου είχε κλείσει ραντεβού ο Θοδωρής με τη βοήθεια των @KonstantinosAlyona , τους οποίους υπερευχαριστώ μια φορά ακόμη. Η μόνη που είχα βρει εγώ ονλάιν έβγαζε αποτελέσματα σε... 72 ώρες, το οποία τα καθιστούσε αυτομάτως άχρηστα βέβαια.

Πήραμε λοιπόν ένα Yandex, σε 20 λεπτά περίπου βρισκόμασταν στο προάστιο της κλινικής, την οποία και βρήκαμε σχετικά εύκολα. Είχα το SMS που μου έστειλαν στη ρώσικη SIM μου (ειλικρινά χωρίς αυτήν δεν ξέρω τι θα έκανα σε όλο το ταξίδι, πχ ακόμη και σε wifi να θέλει να συνδεθεί κανείς το σύστημα παντού ήταν ότι έπρεπε να δώσεις ρωσικό αριθμό όπου σου ερχόταν κωδικός σύνδεσης), τους το έδειξα, γιατί Αγγλικά δε μιλούσαν, με έστειλαν σε ένα ταμείο, πλήρωσε ο Θοδωρής αυτά που έπρεπε και μας έκαναν ένα νεύμα να πάμε “από κει”, το οποίο δεν καταλάβαμε πού είναι γιατί μας το είπαν στα Ρωσικά, ρώτησα το φύλακα, που μου έδειξε κάπου έξω από το κτίριο, του ζήτησα να σηκωθεί να μου δείξει πού ακριβώς και... αρνήθηκε. Χαχα, φοβερή εξυπηρέτηση και πάλι.

Τέλος πάντων το βρήκαμε, ήταν ένα εξωτερικό κοντέινερ, μέσα είχε δυο κοπελίτσες... που δε μιλούσαν Αγγλικά. Πήρε φωτιά το google translate εκατέρωθεν, η κοπέλα έλεγε ότι το αποτέλεσμα βγαίνει σε έως 48 ώρες, εμείς να της λέμε ότι το χρειαζόμαστε νωρίτερα και ξέρουμε ότι το βγάζουν και σε 24, με τα πολλά της είπα “ε αύριο στις 5μμ θα έρθουμε κι ελπίζουμε να είναι έτοιμο”, οπότε μου είπε να έρθουμε καλύτερα στις 7μμ, το οποίο το πήραμε ως καλό οιωνό, υπήρχε μια δέσμευση τουλάχιστον. Πήραν δείγμα από το Θοδωρή, μετά μας έστειλαν στο ταμείο, εκεί μας γρύλισαν επειδή δε μιλάμε Ρώσικα, αλλά η δουλειά έγινε κι ελπίζαμε ότι την επομένη θα υπήρχε αποτέλεσμα κι ότι θα είναι και στα Αγγλικά, για το οποίο θα έπρεπε να πληρώσουμε και 10€ έξτρα, αλλά δεν καταλάβαμε ακριβώς το πότε ή το πού. Πρέπει να φάγαμε περίπου 3 λεπτά για να δώσουμε δείγμα και 1,5-2 ώρες για να συνεννοηθούμε

Όσοι έχετε παρακολουθήσει αυτή την ιστορία από την αρχή, πρέπει να έχετε καταλάβει ότι ήρθε η ώρα που ο Θοδωρής πεινάει. Πήραμε το Yandex μας (με άλλον έναν αμίλητο οδηγό που δε μας είπε “γεια σας”, “ευχαριστώ” για το φιλοδώρημα ή έδειξε ότι υπάρχουμε ή δεν είμαστε έντομα) και κατευθυνθήκαμε στο Bier Haus, μια υπόγεια μπυραρία όπου βρήκαμε μια σερβιτόρα (νέα φυσικά) που μιλούσε Αγγλικά, ο Θοδωρής έφαγε ένα πολύ καλό φιλέτο μινιόν και αρχίσαμε να παίρνουμε το κολάι με τα εστιατόρια: αν κινηθείς λίγο στοχευμένα το φαγητό (το διεθνές) είναι καλής ποιότητας και σε τιμές πολύ πιο χαμηλές από την Ελλάδα. Δε δυσκολεύτηκα καθόλου σε όλο το ταξίδι να βρω εστιατόρια της προκοπής όπου με 10-12-15 ευρώ έφαγα σα λύκος (τρώω μια φορά μετά το πρωινό και του δίνω και καταλαβαίνει) και με πολύ καλή ποιότητα, είτε ήταν γαλλική, είτε γιαπωνέζικη, ταϊλανδέζικη, ιταλική, μεξικάνικη ή fusion κουζίνα. Με το ρούβλι τόσο χαμηλά και τη διαφορά ανάμεσα σε ένα καλό εστιατόριο κι ένα μέτριο να είναι στα 5-6€ ευρώ το γεύμα, δεν το πολυσκέφθηκα και πήγαινα στις αστεράτες επιλογές του LP, που σπάνια απογοητεύουν.

To Ιρκούτσκ μου θύμισε ολίγον το Μόναχο: φαρδείς δρόμοι, καθαρή πόλη (αυτό έμελλε να είναι στάνταρ στις περισσότερες πόλεις της χώρας), χαμηλά κτίρια, πολλά από αυτά ομορφούτσικα, αλλά το βράδυ η πόλη ήταν νεκρή, κι όχι λόγω covid, τον οποίο οι Ρώσοι είχαν γραμμένο στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Πήγαμε στο μπαράκι library για να κάνουμε τη βόλτα μας, το οποίο αποδείχθηκε ένας χώρος σα σαλονάκι από το Central Perk των Φιλαρακίων (sic), αλλά είχε μόνο 5 θαμώνες, αν και η μία μετρούσε για τέσσερις, με το αγαπημένο της ηφαίστειο να είναι ο Βυζούβιος. Ήσυχο το μπαράκι, ήσυχοι κι εμείς, εγώ έψαχνα εναγωνίως να βρω ποτό χωρίς αλκοόλ (οι δυο πρώτες επιλογές μου δεν ήταν διαθέσιμες), ο Θοδωρής αυτό που παρήγγειλε ήταν ροζ με διάφορα τζιρτζιμπίτζουλα πάνω, εν τέλει είμαι σίγουρος πως μας πέρασαν για ζευγαράκι. Όχι ότι μας χάλασε, κάναμε την πλακίτσα μας, μετά τη βολτίτσα μας μέσα στο αρκετό αλλά ποτέ ανυπόφορο κρύο και πέσαμε για ύπνο με την ησυχία μας, άλλωστε η επομένη προέβλεπε απλά χαλαρή εξερεύνηση της πόλης και θα ήταν η τελευταία του Θοδωρή, πριν ξεκινήσει την αλληλουχία πτήσεων για την Ελλάδα, υποτίθεται με το PCR στην τσέπη, στα Αγγλικά.

Καθαρός ο ουρανός και σήμερα, γενικά με τον καιρό στη Ρωσία ήμασταν πολύ τυχεροί.

Δεν είναι και πολύ κολακευτική η φωτογραφία, αλλά κάπως έτσι ήταν το Bier Haus.

Βολτίτσα το βράδυ στο Ιρκούτσκ, ψυχή στους δρόμους, αλλά αρκετά όμορφα κτίρια.

Με ροζ ποτάκι, γυμνασμένο κορμάκι, συνοδευόμενος από άντρα και ψάχνοντας ποτό χωρίς αλκοόλ, καρφώνεσαι.

Γενικώς οι καφετέριες στη Ρωσία είχαν κάτι το πολύ οικείο, σπιτικό, ωραίο στιλ και πολύ χαμηλές -για τα δικά μας δεδομένα- τιμές.

 

[Sevro]

Αυτα που λεει ο Λεονιντ για το "γιατι ο κοσμος ελεγε ολα ωραια ηταν με την ΕΣΣΔ" ειναι 100% ακριβη.

Και δυστυχως αυτα που λεει για τον Πουτιν ειναι το μεγαλο προβλημα της Ρωσιας, αλλα και αλλων χωρων με επιδοξους...Πουτιν. "Τι με νοιαζει εμενα η δημοκρατια, τα δικαιωματα κλπ., τωρα βγαζω λεφτα, πριν δεν εβγαζα, αρα ειναι καλος ηγετης".

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 9
Ιρκούτσκ: 5.000 μογγολικές θερμίδες, ιντελεκτουέλ καφέ και στρηπτιτζούδες με μάσκες όχι στο πρόσωπο​

Κοιμήθηκα λίγες ώρες διότι έβλεπα Ευρωλίγκα μέχρι πολύ αργά. Με το Ιρκούτσκ να έχει... 6 ώρες διαφορά από τη Δυτική Ευρώπη, αυτό σήμαινε πως ένας αγώνας που ξεκινάει στις 21.30 στη Μαδρίτη τελεώνει περίπουσ τις 5.30 το πρωί ώρα Ιρκούτσκ. Υποτίθεται ότι είμαστε στην Ευρώπη, αλλά μην κοροϊδευόμαστε, σε ώρα Χονγκ Κονγκ βρισκόμαστε.

Πάλι είχε ζέστη στο δωμάτιο, με τους Ρώσους να βάζουν τη θέρμανση σε απίστευτα επίπεδα για άγνωστους σε μας λόγους, αν και όχι τόσο όσο στο Μουρμάνσκ, όπου βρεθήκαμε στη δυσάρεστη θέση να κοιμόμαστε σχεδόν τσίτσιδοι στον Αρκτικό Κύκλο με ανοιχτά παράθυρα για να μην ιδρώνουμε! Το πρωινό πάντως ήταν αντάξιο των τεσσάρων αστέρων: εξαιρετικά κρουασάν σοκολάτας, πάρα πολλές α λα καρτ επιλογές που περιλαμβάνονταν όλες και μπορούσες να τις παραγγείλεις όλες, όπως για παράδειγμα οι μπρουσκέτες σολομού και γενικώς το τετράστερο σε τιμή ευρωπαϊκού χόστελ μια χαρά μας περιποιήθηκε.

Η μόνη δέσμευση που είχαμε για σήμερα ήταν η μετάβαση στην κλινική (που από την τάξη που επικρατούσε υποθέτω πως είναι ιδιωτική) ώστε να παραλάβουμε το PCR του Θοδωρή. Κατά τα λοιπά, η ηλιοφάνεια προδιέθετε για βόλτες για την τελευταία μέρα του Θοδωρή στο ταξίδι, κι ό,τι μουσεία ήταν να δω εγώ, θα τα έβλεπα την επομένη μόνος μου. Ξεκινήσαμε τις βόλτες πάντως αναζητώντας ένα κατάστημα που να μπορεί να εξετάσει τη φωτογραφική μου μηχανή για να δουν αν επισκευάζεται ή αν είναι θέμα μπαταρίας. Είχα βρει στο ίντερνετ ένα που ονομαζόταν “paparazzi” αλλά δυσκολευτήκαμε πολύ να το βρούμε, καθώς βρισκόταν εντός ενός μικρού εμπορικού κέντρου, σχεδόν μυστικού θα έλεγα. Γενικώς αυτά τα παλιά σοβιέτ κτίρια φαίνεται να έχουν κατακερματιστεί σε υποκτίρια και είναι μπέρδεμα το να βρεις το δρόμο σου, αν δεν είχα βρει και τρεις φοιτητές που καταλάβαιναν δυο λέξεις Αγγλικά μάλλον δε θα το είχαμε βρει ποτέ. Ο μουντρούχης υπάλληλος πάντως δοκίμασε να λειτουργήσει τη μηχανή μου με άλλη μπαταρία και τα νέα ήταν κακά: το πρόβλημα είχε να κάνει με τη φωτογραφική μηχανή κι όχι με τη μπαταρία, άρα θα έπρεπε να το πάρω απόφαση ότι θα έβγαζα φωτογραφίες μόνο με το κινητό μου. Δε θέλησα να αγοράσω άλλη μηχανή, τόσο επειδή διατηρούσα ελπίδες πως θα επισκευαζόταν εμπρόθεσμα (όπως έγινε), όσο κι επειδή ήμουν πεπεισμένος πως το καλύτερο -φωτογραφικά- μέρος του ταξιδιού είχε περάσει και δεν ήθελα να δαπανήσω χρήματα εκτός προϋπολογισμού.

Δεν πειράζει, συνεχίσαμε τη βόλτα μας, θαυμάζοντας τα αρκετά όμορφα κτίρια με την ησυχία μας και υπό το φως της ημέρας αυτή τη φορά, όπως και πολλά αρχαία λεωοφορεία, που αποκλείω να έχουν ηλικία μικρότερη των 6 δεκαετιών, μου θύμισαν σε πολλά τα παλιά της Κούβας. Περάσαμε κι από ένα φαρμακείο κι αγόρασα ένα paracetamol κι ένα θερμόμετρο, διότι είχα ήδη αρχίσει να νιώθω τους αδένες μου να πρήζονται λίγο και τέλος πάντων, σε μια χώρα με τόσα κρούσματα και κανέναν μέτρο προφύλαξης κάτι τέτοια πρέπει να τα έχουμε στα δόντια.

Ο πεζόδρομος Uritskogo είχε ορισμένα hip μαγαζιά, όπως κι ένα ενδιαφέρον καφε-γλυκο-βιβλιοπωλείο όπου αρμενίζονταν διάφορες ιντελεκτουέλ Ρωσίδες, αλλά εν τέλει κατευθυνθήκαμε στο Kvartel 130 όπου διάβασα πως υπήρχε η μεγαλύτερη συλλογή ξύλινων σπιτιών στην πόλη, με κάποια να είναι ανακατασκευασμένα και τα περισσότερα παλιά. Αποδείχθηκε όντως πολύ όμορφο κομμάτι της πόλης, με κάποια ωραία μαγαζάκια ενώ κι ο καιρός ευνοούσε τη βόλτα. Βρήκαμε κι ένα εμπορικό κέντρο με “σοβαρά” μαγαζιά ώστε να μπορέσει ο Θοδωρής να πάρει και τα απαραίτητα δωράκια για παιδιά και φίλους, κι αφού δεν πεινούσαμε ακόμη μετά το θηριώδες πρωινό, είπαμε να επιστρέψουμε από τη... Malecon, δηλαδή από την παραποταμιακή οδό, αφού το Ιρκούτσκ -όπως και όλες οι ρώσικες πόλεις που σέβονται τον εαυτό τους- είναι χτισμένο πάνω σε ποταμό, τον Angara, παραπόταμο του τιτάνιου Enisei ή Yenisei.

Αφήσαμε τα πράγματα στο ξενοδοχείο κι είπαμε να πάμε στο book cafe αλλά ήταν τίγκα, οπότε καταλήξαμε σε ένα μογγολικό εστιατόριο που μας είχε προτείνει ο Λεονίντ και το ανέφερε και ο οδηγός μας, που τόσο από χώρο όσο και από εξυπηρέτηση έσκιζε. Όταν μας έφεραν βέβαια τον κατάλογο, που διέθετε και φωτογραφίες, ο Θοδωρής διάλεξε ένα πιάτο που, αν δε με απατούσαν οι βασικές μου γνώσεις κυριλλικού αλφαβήτου, έγραφε ξεκάθαρα ότι περιέχει 2,5 κιλά κρέας και περιείχε... 5000 θερμίδες. “Μη λες χαζομάρες, κάτι λάθος κατάλαβες, δεν υπάρχουν τέτοια νούμερα ρε” είπε ο Θόδωρας κι όταν ήρθε το βουνό σκάσαμε στα γέλια, αλλά το πάλεψε πάλι το θηρίο! Εγώ πήρα ένα κοτόπουλο γεμιστό με καρύδια και σπανάκι που ήταν συμπαθητικό κι επιβεβαιώσαμε πως με 10€ μια χαρά τρως σε upmarket εστιατόριο, με τα ορεκτικά σου, το ποτάκι σου και το γλυκάκι σου.

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο ώστε να ξαπλάρει λίγο ο Θοδωρής που μια δυσκολία στην κίνηση την είχε πια με τόσα που χλαπάκιασε και κατά τις 6.30 κάλεσα ένα Yandex για να πάμε στην κλινική. Στο δρόμο μάθαμε πως μια χαρά κίνηση έχει το Ιρκούτσκ τα απογεύματα, αλλά παρότι αργήσαμε λίγο, από το ύφος της κοπελίτσας που μας εξυπηρέτησε την προηγούμενη καταλάβαμε πως μάλλον τα αποτελέσματα είχαν βγει. Το παραλάβαμε, ο Θοδωρής προσπάθησε να της αφήσει κι ένα φιλοδώρημα που προκάλεσε πανικό, αμηχανία και αναστάτωση κι επιστρέψαμε στο κυρίως κτίριο κι από εκεί στο ταμείο όπου θα έπρεπε να καταβάλλει 6€ προκειμένου να γίνει και η μετάφραση στα Αγγλικά. “Τώρα εσύ που το βλέπεις, καταλαβαίνεις αν είναι θετικό ή αρνητικό;”, με ρώτησε. Την τύφλα μου δεν καταλάβαινα, αλλά γκουγκλάροντας τη λέξη “αρνητικό” και ψάχνοντας να τη βρω στο κείμενο την εντόπισα σε περίοπτο σημείο. Για τη μετάφραση μας έστειλαν σε μια πόρτα όπου μόλις χτυπήσαμε και μπήκαμε μας έβαλαν τις φωνές, που υποθέτω είναι το ρωσικό αντίστοιχο του “παρακαλώ περιμένετε έξω”. Απορήσαμε πώς η καλή κυρία που δε μιλούσε λέξη Αγγλικά θα έκανε τη μετάφραση, αλλά μετά από 10 λεπτά αναμονής εμφανίστηκε με το κείμενο μεταφρασμένο σε Αγγλικά Έφης Θώδη(ς). Πραγματικά αστεία μετάφραση, επιπέδου “Αϊ σπικ βέρι γκουντ Ίνγκλαντ”, αλλά τη δουλειά του θα την έκανε.

Πήγαμε πάλι στο book cafe, αλλά αυτή τη φορά έκλεινε. Δε μας ήθελε το μέρος, αλλά η ευγενέστατη υπάλληλος βρήκε ένα θαμώνα που μιλούσε Αγγλικά και μας υπέδειξε ένα Cake House, που αποδείχθηκε ένα ωραιότατο υπόγειο με αξιοπρεπέστατες πάστες του 1,5€. Ο Θοδωρής πεινούσε πάλι (καλύτερα να τον ντύνεις παρά να τον ταϊζεις), οπότε πήγαμε πάλι στο library bar όπου και χτύπησε ένα μπέργκερ.

Είχε βραδιάσει πια, ο Θοδωρής έπρεπε να φύγει πολύ νωρίς την επομένη αφού η πτήση του προς Μόσχα ήταν πρωινή, εγώ όμως είχα ακόμη ενέργεια για εξερεύνηση και κατέληξα σε ένα strip bar που ονομαζόταν Ζαγκαρκάτι (Ζαργάνα μου; ) γιατί μου φάνηκε πολύ υπεύθυνο που τόσο οι γορίλες στην πόρτα όσο και η παλτατζού αλλά και η PR φορούσαν μάσκες και μου έβαλαν 3 φορές τζελ στα χέρια. “Ορίστε, να κι ένα μέρος που τα σέβονται τα μέτρα!” είπα και μπήκα για να αντικρύσω έναν μπαρμαν πηγουνομασκόφσκαγια, τρεις τύπισσες να γλύφουν τα αυτιά δυο θαμώνων και μερικές κοπέλες που φορούσαν μάσκες στο αιδοίο αλλά όχι στο στόμα τους. Δε βαριέσαι, λέω, πήρα κι ένα κουαντρό γιατί ήταν το μόνο που κατάλαβα στον κατάλογο, με πλεύρισαν και δυο Ρωσίδες, η μια -και μοναδική όμορφη στο μπαρ- μιλούσε κι Αγγλικά. Ήταν 22 χρονών, μιλούσε και Γιαπωνέζικα παρακαλώ πολύ, οπότε υπέθεσα ότι ήταν φοιτήτρια, συνηθισμένος από την Κούβα που τέτοια φαινόμενα ειναι συχνά. “Τι φοιτήτρια καλέ, απλά είχα πάει πέρυσι στην Ιαπωνία και δούλευα σε ένα κωλάδικο, πολύ καλοί πελάτες οι Γιαπωνέζοι, έχω βίζα και για φέτος, περιμένω πώς και πώς να τελειώσει η πανδημία για να ξαναπάω”, μου είπε. Μίλησα για λίγο και με μια άλλη, μέσω translate εννοείται, που σπούδαζε τουριστικά αλλά δεν ήξερε κάποια γλώσσα και τη συμβούλεψα να δουλέψει πάνω απ' όλα τις ξένες γλώσσες. Λίγο αργότερα μπήκαν άλλοι τρεις πελάτες, έπεσε πάνω τους η ξανθιά με τους εντυπωσιακούς κοιλιακούς και τους έπεισε να παραγγείλουν lapdance, ενώ στη σκηνή ανέβηκε μια νταρντάνοβα με μπότες, διαδεχόμενη μια τατουαζού. Έβγαλα το κινητό μου γιατί άρχισαν τα ματσάκια της Ευρωλίγκας, μια κοπελίτσα όμως (ολόγυμνη εννοείται) είχε αντίθετη άποψη και μου έδειξε το κινητό της, όπου είχε γράψει στο translate αν ήθελα να μιλήσουμε. Γιατί όχι, σκέφτηκα κι απάντησα πως ναι, με ρώτησε από ποια χώρα είμαι κι όταν είπα Ελλάδα είδα έναν ενθουσιασμό. “Α, έχεις πάει;”, πληκτρολόγησα την ερώτηση για να εισπράξω την απάντηση “Όχι, αλλά για 1400 ρούβλια μπορώ να σου κάνω μασάζ στο πέος σου”. Δε λέω, είναι κι αυτός ένας τρόπος γνωριμίας με την Ελλάδα, αλλά προτίμησα να τελειώσω το κουαντρό μου και να γυρίσω σπίτι να δω τον Ολυμπιακό να κάνει διπλό στη Βαλένθια και να την αφήνει εκτός πλέι οφ. Άλλωστε την απορία μου την είχα καλύψει: Ναι ακόμη και τα στρηπτιζάδικα είναι ανοιχτά στη Ρωσία, ναι ούτε εκεί τηρούνται μέτρα εργασίας, όχι στους δρόμους του Ιρκούτσκ δεν υπάρχει ψυχή, δεν καταλάβαινα τι σόι φοιτητούπολη είναι αυτή. Κι έμαθα ότι η χώρα εξάγει κι εξωτικές χορεύτριες στην Ιαπωνία, μια χαρά.

Ο κεντρικός πεζόδρομος του Ιρκούτσκ.

Ωραία κτίρια δε λείπουν στην πόλη, ενώ και τα λεωφορεία έχουν μια κλασικότητα.

Είσοδος στο πιο τουριστικό κομμάτι της πόλης.

Με πεθαίνει το κυριλλικό αλφάβητο.

Τα περισσότερα από αυτά κατοικούνται.

Και δουροφρικό πιάτο και σεμεδάκια, τους αγαπώ.

Ρώσικη πόλη χωρίς ποτάμι δε νοείται.

Για όποιον δεν το κατάλαβε, από τα κόκκινα γράμματα γράφει GoShoes.

Aναρωτιόμουν για αρκετές μέρες τι σημαίνει αυτό. Μεγάλη παρανόηση, τελικώς τα Ρωσικά Ταχυδρομεία είναι.

Η είσοδος του στρηπτιτζάδικου. Το οποίο να πούμε πως ήταν τιμιότατο και καθόλου slimy, όπως και όλη η πόλη άλλωστε.

 

[Smaragda53]

Γράφω αυτά επειδή μου ξύπνησες αναμνήσεις από το θεατρικό έργο του Αρμπούζωφ "Μια ιστορία απ΄το Ιρκούτσκ" που το είχα δει το 1962. Τώρα πως είναι δυνατόν να τα θυμάμαι τόσο καλά όλ΄αυτά ενώ ήμουν μόνο 9 ετών, είναι απορίας άξιον, τέτοια εντύπωση μου έκανε το θέατρο φαίνεται! ΄Εψαξα λοιπόν τα παλιά μου προγράμματά και βρήκα ότι το έργο που γράφτηκε το 1959, εκτυλίσσεται την εποχή που τα μεγάλα υδροηλεκτρικά έργα της Σιβηρίας έχουν αρχίσει και οι εργάτες πιστεύουν ότι όταν τελειώσουν, η Σοβιετική ΄Ενωση θα παράγει περισσότερη ηλεκτρική ενέργεια από οποιοδήποτε κράτος του κόσμου. Ο πρωταγωνιστής δουλεύει στον εκσκαφέα στα έργα του ποταμού Ανγκάρα και ονειρεύεται τα θαύματα της Μόσχας. ΄Ηταν από τα έργα που κατάφερναν κι έπαιζαν εκείνη την εποχή Αλεξανδράκης και Γεωργούλη περνώντας τα τεχνηέντως από την λογοκρισία,
Περιμένω πάντα τη συνέχεια με ανυπομονησία!

 

[evaT]

Δηλαδή εσύ στο ρωσικό στριπτιζάδικο έκανες μαθήματα επαγγελματικού προσανατολισμού; Προσπαθώ να το κάνω εικόνα