Ρωσία Αρκτικός Κύκλος, Σιβηρία, Ταταρστάν, Βόλγας, Καύκασος κι άλλα κομμάτια της μητέρας Ρωσίας

[bandit650]

μονο για την ταβλα αξιζει μια επισκεψη το εστιατοριο
ποσο κοστισε η ταβλα;

 

[Yorgos]

μονο για την ταβλα αξιζει μια επισκεψη το εστιατοριο
ποσο κοστισε η ταβλα;

Περίπου 18 ευρώ.

 

[chrisbd]

Εγώ βράδυ δεν τρώω, αλλά ο Θοδωρής το πάλεψε τίμια, αν δεν είχε προηγηθεί το φιλέ μινιόν πιστεύω πως θα το είχε σκοτώσει το θεριό.
View attachment 351454

Ε τι το πάλεψε;; μέχρι τους 60 70 πόντους κάποιες πατάτες περισώθηκαν (με πολλαπλά τραύματα)...την σακάκατεψε την τάβλα.. μπράβο Θοδωρή άξιος..

 

[travelbreak]

Δεν αντελήφθην, που έλεγε και ο Καραβανέας

Εννοώ ότι για να μας δείξεις πόσο φτηνά ήταν τα ταξί, μας έλεγες και τη συνολική τιμή αλλά και πόσο αναλογούσε στον καθένα. Χιούμορ έκανα.
Όσο για το Versus, το ξέρω από την καλή και την ανάποδη. Νόμιζα ότι αναφερόσουν σε κάποιο γραφείο που σε βοηθά για ταξίδια στη Ρωσία.

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4
Teriberka: Εκεί που το χιόνι μπερδεύεται με τον αφρό, ο τριανταπεντάρης σάκος και η πτήση του καμπούρη​

Το πρωινό μάς ήταν πλέον γνωστό, η ρεσεψιονίστ (αυτή με την υδρορροή) είχε ξυπνήσει με νευράκια, αλλά εμείς ξυπνήσαμε με καλή διάθεση, διότι σήμερα θα είχαμε νέες εμπειρίες: είχαμε κλείσει με άλλο πρακτορείο (αυτή τη φορά το Murmanskaurora) να πάμε πριβέ ξενάγηση στο Teriberka, ένα πλέον μικρό παραθαλάσσιο χωριουδάκι που είναι γνωστό για τα τοπία στη Θάλασσα του Μπάρεντς, το ψοφόκρυο και την βραβευμένη ταινία Leviathan (2014), που γυρίστηκε εκεί.

Πάρτε και το τρέιλερ, για να μη μας πείτε και κατσαπλιάδες:

Και μετά είχαμε κανονίσει ο ξεναγός μας να μας αφήσει στο αεροδρόμιο, αφού θα είχαμε βραδινή πτήση για το Κρασνογιάρσκ, απ' όπου θα ξεκινούσε η περιπλάνησή μου στο κυρίως πιάτο αυτού του ταξιδιού, δηλαδή τη Σιβηρία.

Για να είμαι ειλικρινής, σε μια τεράστια επαρχία όπως αυτή του Μουρμάνσκ, με τις τόσες επιλογές για τον επισκέπτη, αφήσαμε αρκετά πράγματα εκτός για να επιλέξουμε τις τρεις εκδρομές που κάναμε και η συγκεκριμένη ήταν ξεκάθαρα επιλογή του Θοδωρή. Εγώ δεν είχα πειστεί ότι θα είναι κάτι το εξαιρετικό, αφού οι λίγες φωτογραφίες τοπίων που είδα ήταν uninspiring: μια παραλία με τεράστια βότσαλα και δυο λόφοι με θέα τη θάλασσα, δεν κατάλαβα τι τα καθιστούσε ιδιαίτερα. Χατίρι στο Θοδωρή βέβαια δε χαλάω, κι έτσι έμειναν εκτός πλάνου άλλες επιλογές, που ίσως εξερευνήσω στο μέλλον, από τους Λάπωνες και τους ταράνδους μέχρι τα πετρογλυφικά της επαρχίας, και φυσικά το ίδιο το Μουρμάνσκ, που λόγω της απαγόρευσης άφιξης μέσω τρίτης χώρας και συνεπώς της αλλαγής της πτήσης, το αδικήσαμε και δεν καταφέραμε καν να επισκεφθούμε τα πυρηνικά του υποβρύχια. Ας είναι.

Ο οδηγός/ξεναγός μας για σήμερα θα ήταν λοιπόν ο 34χρονος λεπτούλης Αντρέι, του οποίου τα Αγγλικά ήταν πραγματικά πολύ “βασικά, προτιμώ Βοσινάκη” αλλά ήταν ευχάριστος, φιλότιμος και το δούλευε το google translator. Στο whatsapp μου είχε πετάξει διάφορα ψυχαγωγικά στα Αγγλικά, παρόμοια με τα ελληνικά της κοπέλας μου, που τελευταία ζωγραφίζει, όπως αυτό που είπε στην Ανάσταση:


- Γιώργο έξω ψέλνουν το ίδιο τραγούδι που έλεγαν στη γιορτή της 25ης Μαρτίου, που έλειπες.
- Μπα, αποκλείεται, άλλο θα είναι, τα μπερδεύεις, απάντησα βγαίνοντας από το ντους.
- Όχι, είμαι σίγουρη!
- Δε γίνεται σου λέω, αυτοί εκεί στην Εκκλησία έχουν ένα μεγάλο βιβλίο με ξόρκια, που λέγεται Βίβλος κι έχει διαφορετικά απολυτίκια για κάθε μέρα του χρόνου
- Ε καλά τώρα, αφού ξέρεις ότι έχω μουσικό αυτί, σου λέω είναι το ίδιο.
- Δεν είναι λέμε, όλα αυτά βυζαντινά είναι, μοιάζουν μεταξύ τους, τα μπερδεύεις.
- Όχι! Το θυμάμαι πολύ καλά, είναι ένα που λέει “Και σαν πρώτα, παντρεμένοι, χέρι ο χέρι λιχουδιάααα”

Συμπαθέστατος πάντως ο Αντρέι και χαμογελαστός! Να τα λέμε αυτά! Του είχαμε πει πως θέλουμε να κάνουμε ρούβλια, δέχτηκε να μας τα αλλάξει αυτός για 88 (δηλαδή ΟΧΙ 44 στον καθένα, χαχα για τον @travelbreak το α-καλό-ε; αστειάκι), που ήταν εξαιρετική ισοτιμία κι έτσι γλιτώσαμε εμείς από τη Sberbank και η χαμένη δίδυμη αδερφή του Βενιζέλου από το μαρτύριο της συμπλήρωσης φόρμας για αλλοδαπούς.

Ο Αντρέι, που όπως μαρτυρά το όνομα του πρακτορείου με το οποίο συνεργάζεται, κάνει και τουρ για το Βόρειο Σέλας, μας είπε πως χθες το βράδυ δεν βγήκαν για το Σέλας γιατί δεν υπήρχε θέαση, ενώ οι συνθήκες σήμερα για την Teriberka θα ήταν καλές, πράγμα που δεν είναι πάντα εγγυημένο: για παράδειγμα για την επομένη προβλεπόταν να κλείσει ο δρόμος λόγω ισχυρών ανέμων. Μα πόσο τυχεροί ήμασταν πια σε αυτό το ταξίδι; Βόρειο Σέλας στα καλύτερά του το πρώτο βράδυ, μουντός-ιδανικός καιρός για την ομιχλίλα στα βουνά με το snowmobile, ηλιοφάνεια και άπνοια στην Teriberka. Αν είχα και φωτογραφική μηχανή θα πήγαιναν όλα πρίμα. Διαβάσαμε πως πλέον θα ξεκινούσαν και οι πτήσεις Τουρκίας-Ελλάδος, οπότε ο Θοδωρής θα μπορούσε να επιστρέψει με την Turkish χωρίς να ακυρώσει και αυτό το εισιτήριο, όλα καλά μας πήγαιναν.

Ο δρόμος προς Teriberka δεν ήταν σαν τον χθεσινό πάντως: από τη χθεσινοβραδινή χιονόπτωση (που τη γιορτάσαμε με χιονοπόλεμο μετά το εστιατόριο, πούδρα το χιόνι), το οδόστρωμα είχε παγώσει παρά το σημερινό ήλιο, ενώ πολύ σύντομα το τοπίο μετατράπηκε σε ένα μαγικό απέραντο λευκό. Μπράβο στο Θοδωρή που επέμενε, σκέφτηκα, και πατάτα να έβγαινε το χωριουδάκι, όπως υποπτευόμουν, χαλάλι. Στο δρόμο περάσαμε και δυο λεωφορεία με (Ρώσους εννοείται) τουρίστες, που έκαναν στάση για να περπατήσουν στο χιόνι, αλλά και για να κάνουν kite ski. ¨Τέλεια, έτσι θα τους προσπεράσουμε και θα έχετε τα τοπία για την πάρτη σας”, μας είπε ο Αντρέι, που μας είπε πως το 99% των τουριστών σε αυτή την εκδρομή είναι Ρώσοι, εκ των οποίων “το 95% είναι Μοσχοβίτες”.

Το μόνο δείγμα μπολιτιζμού στο δρόμο μας ήταν ένα στρατόπεδο κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά και λίγο αργότερα, περίπου 2 ώρες μετά την αναχώρησή μας από το Μουρμάνσκ, βλέπαμε πια στο βάθος το λιμάνι της Teriberka. O Αντρέι, η μάλλον το google translate του κινητού του, μας γνωστοποίησε πως πλέον οι μόνιμοι κάτοικοι είναι 506 όλοι κι όλοι, ενώ είχε φτάσει να έχει πάνω από 5.000 στα 60ς, αλλά λίγο η μείωση των ψαριών στο Βόρειο Παγωμένο και λίγο η κατασκευή ενός εργοστασίου κονσέρβας στο Μουρμάνσκ, που έκλεισε τις τοπικές επιχειρήσεις, οδήγησαν την κοινότητα στο χείλος της μετατροπής σε κοινότητα-φάντασμα. Η πρώτη θέα του λιμανιού ήταν εντυπωσιακή, αλλά ο Αντρέι πρότεινε να πάμε πρώτα στα viewpoints, προτού πλακώσουν τα τουριστικά λεωφορεία.

Κινηθήκαμε λοιπόν λίγο δυτικά, αφήνοντας το χωριό πίσω, και λίγα χιλιόμετρα αργότερα φτάσαμε στο σημείο εκκίνησης των ελκήθρων. Είχα διαβάσει στην περιγραφή της εκδρομής πως θα ανέβουμε σε κάποιο μηχανοκίνητο έλκηθρο, αλλά δεν είχα δώσει και πολλή σημασία. Το έλκηθρο θα το τραβούσε ένας συμπαθής (κι άλλος χαμογελαστός! Ρε τι γίνεται σήμερα; ) τύπος που επέβαινε σε snowmobile, οπότε πήραμε τις θέσεις μας στο έλκηθρο και ο Αντρέι μας κάλυψε με δυο πολύ χοντρές προβιές και μας έδωσε κάτι γάντια από μαμούθ. Έκανε αρκετό κρύο, κι όταν πήρε μπρος το snowmobile, το νιώσαμε περισσότερο. Αλλά η διαδρομή ήταν ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ με τα κατάλευκα τοπία και το χαβαλέ του ελκήθρου, που μας οδηγούσε ανάμεσα σε γκρεμούς και υψώματα.

Φτάσαμε στο πρώτο viewpoint, που συνειδητοποίησα πως ήταν εκείνη η επαναλαμβανόμενη φωτογραφία που είχα δει στα σάιτ για την εκδρομή. Μόνο που τώρα η απόκρημνη πλαγιά και η παραλία ήταν καλυμμένες από χιόνι, o ουρανός πεντακάθαρος και το τοπίο πανέμορφο. Όπως και στην περίπτωση της Βαϊκάλης, δεν κατάλαβα γιατί δεν προωθείται το μέρος με φωτογραφίες υπό καιρικές συνθήκες που να το ευνοούν. Περπατήσαμε στα κατσάβραχα με θέα τη χιονισμένη παραλία και το γκρεμό και η αίσθηση απομόνωσης ήταν φοβερή, αναλογιζόμενοι πού βρισκόμαστε στο χάρτη. Τα μποτάκια μου έπιασαν τόπο, δεν ήθελε και πολύ να γκρεμοτσακιστείς και να γίνεις είδηση. Το δεύτερο viewpoint ήταν ακόμη καλύτερο, δεν το χορταίναμε το τοπίο, σαν το Τέλος του Κόσμου ήταν.

Ξανακαβαλήσαμε το έλκηθρο κι από την ίδια φοβερή διαδρομή καταλήξαμε στην παραλία με τα τεράστια βότσαλα, όπου ο Θοδωρής αποφάσισε πως ήθελε να βρέξει τα πόδια του στον Αρκτικό Ωκεανό. Τον βοήθησε κι ο ήλιος να στεγνώσει τα πόδια του γρήγορα, γιατί το νερό ήταν κρύο, αν και το συγκεκριμένο κομμάτι ακτής θα ήταν πολύ πιο παγωμένο αν δεν έφτανε μέχρι εκεί το Ρεύμα του Κόλπου.

Σειρά είχε το νεκροταφείο πλοίων, που διέθετε αυτή τη μελαγχολική ντεκαντάνς που λατρεύω, διάχυτη και στα πολλά εγκαταλελειμμένα κτίρια της Teriberka. Άργησα πάντως να συνειδητοποιήσω πως επί πολλή ώρα περπατούσαμε πάνω στα αρκετά μέτρα χιόνι που είχαν καλύψει ένα ολόκληρο πλοίο. Μόνο όταν είδα την πρύμνη του κατάλαβα πως πρακτικά βρισκόταν από κάτω μας.

Είχαμε ψιλοπεινάσει, όπως και ο Αντρέι άλλωστε, που μας είχε πει πως περιλαμβανόταν κάποιου είδους σνακ. “Let's eat my wife beautiful sandwich!”,μας ανακοίνωσε στα Αγγλικά του. Γεια στα χέρι της Αντρέενας, εξαιρετικά ήταν τα σάντουιτς, αλλά πού να χορτάσει κοτζάμ Θοδωρής με αυτό; Πιάσαμε κουβεντούλα για τον Πούτιν, την ΕΣΣΔ (“το 80% δε θα ήθελε να το ξαναζήσει αυτό, φοβόσουν για κάθε λέξη που έλεγες, δεν ήξερες αν θα δεις τη γυναίκα σου επιστρέφοντας στο σπίτι, οι γονείς μου απέκτησαν ψυχολογικά που δεν έχουν ξεπεράσει”), τα όνειρά του και τα παιδάκια του, παρότι ο άνθρωπος δυσκολευόταν πολύ, ήθελε να εκφραστεί και το google translator (ή τέλος πάντων μια άλλη ρώσικη εφαρμογή, πολύ αποτελεσματική) πήρε φωτιά. Το εκτίμησα.

Περπατήσαμε στην “παλιά πόλη”, όπου συνειδητοποιούσες πως το ξεχασμένο αυτό ψαροχώρι κάποτε ήταν βιομηχανικό κέντρο με εργοστάσια, σχολεία, κινηματογράφο και στην παραλία της, όπου είχε αράξει ένα περσινό ναυάγιο. Καταπληκτικό τοπίο, αν καθόσουν στην άμμο και σε έβγαζαν φωτογραφία, δεν ήταν σαφές ότι αυτό πίσω σου ήταν χιόνι κι αυτό μπροστά σου αφρός από τα κύματα της θάλασσας. Πάνω στην παραλία είχαν χτίσει και 2-3 bungalows, με τα οποία έπαθε πλάκα ο Θοδωρής, σχεδόν τόση όση και με κάτι τεράστια καβούρια που είδε να σερβίρονται στο διπλανό εστιατόριο, όπου μπήκαμε για να χρησιμοποιήσουμε την τουαλέτα. Δυστυχώς δε γινόταν να κάτσουμε κι άλλο, διότι έπρεπε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής, προς το αεροδρόμιο του Μουρμάνσκ, όπου η πτήση δε θα μας περίμενε.

Ο άπαιχτος καιρός στη διαδρομή πroς Μουρμάνσκ μας χάρισε πολύ ωραίες εικόνες και καταράστηκα τη χαλασμένη μου φωτογραφική μηχανή. Στο γυρισμό μας πήρε λίγο ο ύπνος κι ο Αντρέι ξέχασε να κάνει στάση στα Burger King για να τσιμπήσουμε κάτι. Δεν πειράζει, σκεφτήκαμε πως κάτι θα είχε κι εκεί για να φάμε. Ανταλλάξαμε χρήματα λοιπόν με το συμπαθέστατο Αντρέι, τον χαιρετίσαμε και μπήκαμε στο αεροδρόμιο του Μουρμάνσκ, ενθυμούμενοι αρκετά από τα μαργαριτάρια του στα Αγγλικά, όπως το “cum in me back, happy end!” που ο Θοδωρής προσέλαβε ως πρόσκληση σε τσόντα αλλά εννοούσε “να ξανάρθετε το Σαββατοκύριακο”.

Στο check-in ο Θοδωρής ερωτήθηκε αν θα τσεκάρει τη βαλίτσα του, είπε πως ναι κι έδειξε και το δικό μου σάκο, λέγοντας “κι αυτό μαζί”. Στο δικό μου εισιτήριο δεν περιλαμβανόταν η αποσκευή, αλλά αφού τη δέχτηκαν χωρίς να με χρεώσουν, δεν είχα πρόβλημα.

Ο Θοδωρής πεινούσε πολύ και οι δύο σαβουροεπιλογές του μικροσκοπικού αεροδρομίου δεν ενθουσίαζαν. Ρωτήσαμε πού υπήρχε εστιατόριο πέριξ του αεροδρομίου, περπατήσαμε πάνω στους πάγους αλλά το ένα ήταν κλειστό και στο δεύτερο, που στεγαζόταν σε ένα ξενοδοχείο, μας γάβγισε μια αγενής ρεσεψιονίστ ενώ μιλούσε στο κινητό της και φύγαμε πριν μας δαγκώσει. Γυρίσαμε στο αεροδρόμιο ηττημένοι και φάγαμε μάλλον το χειρότερο φαγητό του ταξιδιού. Η μεγαλύτερη ήττα πάντως ήρθε αργότερα όταν ο (αγγλόφωνος!) υπεύθυνος της Aeroflot μου είπε πως έπρεπε να πληρώσω 35 ευρώ, δηλαδή σχεδόν όσο όλος ο ναύλος, για το σάκο μου. Διαμαρτυρήθηκα λέγοντας ότι δική τους ευθύνη είναι που δεν μου το είπαν στο ckeck-in, ο σάκος μου μια χαρά χωρούσε και ως χειραποσκευή, αυτός επέμεινε πως δε χωρούσε, ζήτησα να μου τον φέρουν ώστε να τους δείξω ότι χωράει μια χαρά μέσα στο σχετικό κουτί, αλλά κάπου εκεί ξέχασε τα Αγγλικά του, το γύρισε στα Ρώσικα και η επιλογή μου ήταν να πληρώσω ή να μην πετάξω. Τσαντίστηκα, 35 ευρώ πεταμένα, που για τη συγκεκριμένη χώρα είναι πολλά λεφτά, όσο μια εσωτερική πτήση ή τρία καλά γεύματα.

Τέλος πάντων, η επιτυχία στα ταξίδια έγκειται στο να μένεις στα θετικά και να ξεχνάς τα αρνητικά, αν είναι να γκρινιάζω όλη μέρα για μια νεκρή κάμερα και 35 ευρώ ας μην πήγαινα καθόλου. Ειδικά σκεπτόμενος τι τραβούσαν οι δικοί μου με το λοκντάουν στην Ελλάδα, θα ήμουν πολύ αχάριστος να γκρινιάξω πάνω από 10 λεπτά για δυο αναποδιές. Πήγα στο ταμείο, πλήρωσα μια κυρία που μου έδειξε το ποσό σε ένα κομπιουτεράκι χωρίς να με κοιτάξει καν και συνεχάμε και κερδάμε. Στο αεροδρόμιο μου έκανε εντύπωση πως στα “duty free” -όπως συνέβη και σε άλλα αεροδρόμια- πωλούσαν ψάρια. Μεγάλα ψάρια. Τεράστια ψάρια. Απόρησα ποιος Ρώσος business traveller πριν επιστρέψει σπίτι παίρνει τη γυναίκα του τηλέφωνο και της λέει “αγάπη επιστρέφω το βράδυ, να σου φέρω κάτι όμορφο από τα καταστήματα του αεροδρομίου; Ένα μέτρο λούτσο;”. Για τουρίστες δεν το συζητώ καν, δε φαντάζομαι κάποιον να επιστρέφει σπίτι με ένα γοφάρι 10 κιλών χειραποσκευή, περίεργα πράγματα.

Η πτήση μας ήταν για το Sheremetyevo της Μόσχας κι είχα μια αγωνία διότι θα έπρεπε να παραλάβουμε τις αποσκευές μας και να ξανακάνουμε check-in για Κρασνογιάρσκ με τη Nordwind, που έφευγε σε 100 λεπτά, άρα για να προλάβουμε το check-in θα είχαμε λιγότερο από μια ώρα για όλα τα προηγούμενα. Η πτήση έφτασε και λίγο νωρίτερα, οπότε ανακουφίστηκα, μάλιστα παραλάβαμε και τις αποσκευές μας (ναι, και το σάκο που στοίχισε 35 ευρώ) αρκετά γρήγορα. Το μόνο που μας έλειπε ήταν να βρούμε πού είναι το check-in της Nordwind. Το οποίο αποδείχθηκε πάρα πολύ δύσκολο, αφού κανείς δε μιλούσε Αγγλικά.

Δεν μπορούσα να καταλάβω σε ποιο terminal βρισκόμασταν και δεν υπήρχε πίνακας που να δείχνει σε ποιο πρέπει να πάμε. Ρωτώντας εισέπραττα ή βλέμματα απορίας ή... αποστροφή, in a true Russian way, κανείς δεν ήξερε πού είναι το checkin Nordwind. Μια κοπέλα που εργαζόταν στις πληροφορίες μου υπέδειξε (στα Ρώσικα βέβαια, σιγά μη μιλάνε Αγγλικά σε διεθνές αεροδρόμιο) πως έπρεπε να βγούμε από μια μεγάλη πόρτα και να πάμε δεξιά, το οποίο αποδείχθηκε εντελώς λάθος και χάσαμε 10 λεπτά τσάμπα. Σταμάτησα έναν κύριο της ασφάλειας που έκανε τον κόπο να γράψει στο κινητό του τις οδηγίες και να τις βάλει στο google translator, να ναι καλά ο άνθρωπος. Σαν απόδραση από escape room ήταν, 7 σειρές οδηγίες: πηγαίνετε μέχρι το ασανσέρ, στρίβετε αριστερά, εκεί έχει μια σκάλα, πίσω της υπάρχει άλλο ασανσέρ, πάτε στο -2, προχωράτε προς τα εστιατόρια, εκεί θα βρείτε τραίνο, πηγαίνετε στο τέρμιναλ τάδε κλπ. Μ' αρέσει που ο Θοδωρής έκανε και όνειρα ότι θα τρώγαμε. Τρέχαμε (κυριολεκτικά) και δεν προλαβαίναμε, σε ένα αεροδρόμιο που έχει 4 τέρμιναλς, εσωτερικό τραίνο και κανέναν που να μιλάει Αγγλικά, αν και από το τραίνο κι έπειτα υπήρχε επαρκής σηματοδότηση. Ευτυχώς που ο Θοδωρής είναι φιτ και την πάλεψε με τη βαλιτσάρα του, προλάβαμε το τσεκ-ιν λίγα λεπτά πριν κλείσει.

Εκεί μου είπαν πως ο σάκος μου δεν ήταν χειραποσκευή. Ε όχι. Δεν ταξίδεψα εγώ το μισό πλανήτη με αυτό το σάκο για να μου πει μια ξινισμένη στη Ρωσία ότι δεν έχει διαστάσεις χειραποσκευής! Χωρίς καν να μου μιλήσει μου έδειξε ένα κουτί πίσω μου. Το έβαλα στο κουτί, το στρίμωξα, έκλεινε το τσεκιν και τελικά του έχωσα δυο κλωτσιές και χώρεσε, όπως κάνει πάντα. Το έδειξα θριαμβευτικά στην τσεκινατζού που μου έκανε μια γκριμάτσα σαν κόουτς που είδε το σούτινγκ γκαρντ του να κάνει airball σε βολή και μετά μου πήρε τρία λεπτά να τον βγάλω από το κουτί γιατί είχε σφηνώσει, αλλά με κλωτσιές και τραβολογήματα τα κατάφερα. Μου έκανε -θετική- εντύπωση πάντως ότι οι Ρώσοι δε με κοιτούσαν περίεργα. Γενικώς στο ταξίδι μου φάνηκε ότι δεν ασχολούνται με τους άλλους, δεν είναι κουτσομπόληδες, δεν κοροϊδεύουν, τη δουλειά τους κοιτάνε οι άνθρωποι και δεν τους νοιάζει τι κάνουν οι υπόλοιποι. Αν ήμουν σε κανένα λατινοαμερικάνικο αεροδρόμιο θα είχαν μαζευτεί οι λατίνοι γύρω μου, οι μισοί για να βοηθήσουν και οι υπόλοιποι για να γελάσουν ή να βγάλουν φωτογραφίες με τον αλαφιασμένο που δεν μπορεί να βγάλει το σάκο του από το κουτί των χειραποσκευών.

Η Nordwind είναι αυστηρή στο θέμα των αποσκευών, αφού πήρα το σάκο μου ως τέτοια, δεν είχα δικαίωμα για personal item, δηλαδή για τη σάκα μου. Δεν είχα καμία όρεξη για δεύτερη φορά την ίδια μέρα να χρεωθώ καμία τριανταπεντάρα πάλι, οπότε για να κρύψω τη σάκα εφάρμοσα το “σύστημα μπουφάν”. Δηλαδή φόρεσα τη σάκα στην πλάτη μου και το μπουφάν από πάνω. Η επιβίβαση είχε ξεκινήσει ήδη, αλλά με την πτήση να είναι γεμάτη, η ουρά ήταν μεγάλη στο ασφυκτικά γεμάτο αεροδρόμιο των πηγουνομασκόφσκαγιων, οπότε ο Θοδωρής πρόλαβε να χλαπακιάσει κάτι σουσάκια, αλλά όταν επέστρεψε με κοιτούσε περίεργα. “Ρε συ τι καμπούρα είναι αυτή;”. Ε, η σάκα μου ήταν, πρέπει να ήμουν αρκετά γελοίος και θυμήθηκα τις πρώτες πτήσεις μου ως φοιτητής με τη Ryanair, τότε που πετούσαμε από Κομσποστέλα για Παρίσι με 0,99€ φορώντας δυο παντελόνια, τέσσερα μπλουζάκια και τρία μποξεράκια για να μην πληρώσουμε αποσκευές. Εφάρμοσα την τακτική “προφίλ” (δηλαδή έβαλα τη νόμιμη χειραποσκευή, το σάκο, από την πλευρά της κυρίας που ήλεγχε την κάρτα επιβίβασης) ώστε η γωνία οπτικής να είναι τέτοια που να μη φαίνεται η καμπούρα μου και πέρασα αέρας (και καταϊδρωμένος στην πλάτη).

Μπαίνοντας στο αεροσκάφος ένας αεροσυνοδός που είχε καταπιεί μπαστούνι κι είχαν πάθει ατροφία οι μύες του προσώπου του μου έκανε παρατήρηση πως “αποκλείεται” ο σάκος μου να χωράει στο ντουλάπι αποσκευών. Τον κοίταξα με ένα υποτιμητικό ύφος, έβαλα το σάκο μου που χωρούσε κανονικότατα κι έκατσα στη θέση μου, στην τελευταία σειρά. “Έχετε και δεύτερη χειραποσκευή;”, με ρώτησε. “Της γυναίκας μου είναι”, είπα κι έδειξα στο βάθος του αεροσκάφους έναν καράφλα. Ε μα πια. Η επιλογή της τελευταίας σειράς ήταν καλή: ήμασταν από τους ελάχιστους που δεν είχαν άλλο επιβάτη δίπλα τους, οπότε καταφέραμε να κοιμηθούμε και οι δύο, πράγμα σημαντικό διότι η πτήση ήταν βραδινή και ανάμεσα σε Μόσχα και Κρασνογιάρσκ υπάρχουν 4ώρες διαφοράς, συν τις 4,5 ώρες διάρκειας της πτήσης, θα φτάναμε κατά τις 8 το πρωί και θέλαμε να πάμε βόλτα στην πόλη πριν πάρουμε το μεσημεριανό 17ωρο τραίνο για το Ιρκούτσκ. Αχανής η χώρα, όσο και να το βλέπεις στο χάρτη δεν το νιώθεις μέχρι να την ταξιδέψεις.

 

[Μανολης Γκ.]

Εγώ βράδυ δεν τρώω, αλλά ο Θοδωρής το πάλεψε τίμια, αν δεν είχε προηγηθεί το φιλέ μινιόν πιστεύω πως θα το είχε σκοτώσει το θεριό.
[/QUOTE]

Δηλαδή δεν τσίμπησες ούτε ένα μεζέ??? Μπράβο εγκράτεια!

 

[Yorgos]

Δηλαδή δεν τσίμπησες ούτε ένα μεζέ??? Μπράβο εγκράτεια!

Καλά γενικά δεν τρελαίνομαι κιόλας με το κρέας, το σουσάκι την προηγούμενη το τίμησα. Αλλά αν συνηθίσεις να μην τρως βράδυ, δε στο ζητάει και ο οργανισμός σου. Τώρα αν ήταν παγωτό ε νταξ, το τι ζητάει ο οργανισμός πάει περίπατο.

 

[Yorgos]

Και ξεκινήσαμε στο δρόμο για Τεριμπέρκα.

Ανάθεμα κι αν έβλεπε τίποτε ο Αντρέι.

Όσο πήγαινε γινόταν και πιο λευκό το τοπίο.

Πρώτη θέα του οικισμού.

Στον οποίον πολλά κτίρια είναι εγκαταλελειμμένα.

Να και τα μωρά στο έλκηθρο.

Κρίμα που δεν είχα φωτογραφική να βγάλω καμία φωτογραφία της προκοπής.

Η θέα. Γιατί στα σάιτ και τις μπροσούρες δεν τη δείχνουν με χιόνι, δεν ξέρω.

Εκεί πάρκαρε ο ελκηθράς μας.

Το τοπίο πίσω φοβερό κι εμείς κάναμε τσουλήθρα για την κατάβαση.

Η παραλία με τα βότσαλα, όπου βότσαλο = πέτρα όσο μισός άνθρωπος.

Το' πε και το' κανε.

Νεκροταφείο πλοίων.

Επικός οικισμός.

Εγκαταλελειμμένο σχολείο.

Και υπάρχουν και σπίτια που κατοικούνται βεβαίως.

Είπαμε να πάμε και μια βόλτα.

Πολλά τα άδεια κτίσματα.

Α ναι, υπάρχει και τρόπος να φτάσεις με ελικόπτερο.

Πολύ όμορφο μέρος.

Και το νεότερο ναυάγιο.

Όχι πείτε μου εσείς αν ξεχωρίζετα πού είναι το χιόνι και πού η θάλασσα.

Ο Θοδωρής τρελάθηκε με αυτό το τοπίο και με τα bungalows από πίσω μας που είχαν αυτήν ακριβώς τη θέα.

Ο δρόμος της επιστροφής.

Άψογη μέρα για kite ski.

Απέραντο λευκό.

Ηι διακόσμηση του αεροδρομίου του Μουρμάνσκ επιδέχεται βελτιώσεων πιστεύω.

 

[James]

"Ο χρήστης James ανοίγει google maps"

 

[Sevro]

Αυστηροι οι Ρωσοι με τις αποσκευες και τις διαστασεις

Η πληρης αντιθεση της Vueling στην Ισπανια ουτε να τις ζυγιζει σωστα ξερει, εχω περασει 2-3 φορες με υπερβαρες αποσκευες, μια φορα με εξτρα, μια αλλη με 2 χειραποσκευες κλπ.

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5
Κρασνογιάρσκ: Επιτέλους πρωινό του επιπέδου μας και ο Υπερκορωνικός​

Μετά από 4 ώρες πτήσης λοιπόν, προσγειωθήκαμε και στο Κρασνογιάρσκ, την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Σιβηρίας, με πληθυσμό άνω του ενός εκατομμυρίου. Tο αεροδρόμιο μας φάνηκε ανακαινισμένο, στο λίγο που το είδαμε πριν πάρουμε Yandex για το σιδηροδρομικό σταθμό. Να πούμε ότι αν θέλαμε θα μπορούσαμε να είχαμε πετάξει απευθείας στο Ιρκούτσκ. Ο μόνος λόγος που πήγαμε στο Κρασνογιάρσκ ήταν διότι θέλαμε, ιδίως ο Θοδωρής που δε θα είχε και άλλη ευκαιρία, να πάρουμε ένα τραίνο μεγάλης απόστασης, σε μια από τις γραμμές του Υπερσιβηρικού σιδηρόδρομου. Ε, με την ευκαιρία θα περνούσαμε και λίγες ώρες στην πόλη για να την περπατήσουμε και να σύρω και το Θοδωρή σε 2-3 μουσεία (αν δεν πάω σε 50-60 μουσεία σε κάθε ταξίδι κάτι θα πάθω).

Ο yandexάς μας ήταν περιέργως κοινωνικός, τόσο που μας ρώτησε από ποια χώρα είμαστε. Σε ένα ολόκληρο μήνα στη Ρωσία, με ρώτησαν συνολικά νομίζω 4 φορές σε μερικές εκατοντάδες συνομιλιών ή απόπειρας συνομιλιών. Εισιτήριο για το τραίνο είχα, χάρη στο tutu.ru , την άλλη εφαρμογή που μου σύστησαν οι συμφορουμίτες @KonstantinosAlyona , που μαζί με το yandex και τη sim μου έκαναν τη ζωή πολύ πολύ εύκολη, σε μια χώρα όπου η συνεννόηση είναι καρούμπαλο και η διάθεση για να σε βοηθήσουν δεν είναι ακριβώς ανεξάντλητη. Στο tutu λοιπόν, που έχει κι Αγγλική εκδοχή (αλληλούια), μπορείς να συγκρίνεις και να κλείσεις εισιτήρια λεωφορείου, τραίνου και αεροπλάνου, να τα έχεις όλα μαζεμένα σε μία εφαρμογή και υποτίθεται πως δε χρειάζεται καν να τα εκτυπώσεις, τα δείχνεις στον ελεγκτή και είσαι ωραίος. Αυτό το τελευταίο δεν ήμουν σίγουρος πώς λειτουργεί, οπότε πήγαμε στο σταθμό τραίνου για να το διαπιστώσουμε, αλλά και για να αφήσουμε τις αποσκευές μας, ώστε να περπατήσουμε την πόλη.

Ο σταθμός τραίνων, όπως η πλειοψηφία τους στη Ρωσία, είναι ένα μεγαλοπρεπές κτίριο. Η διαδικασία στην υπηρεσία φύλαξης αποσκευών ήταν γρήγορη, όπου η μια νταρντάνοβα μας έδωσε τα σχετικά χαρτάκια και φύγαμε, κάνοντας ένα mental note ότι ο χώρος φύλαξης αποσκευών ονομάζεται “κάμαρα χρίνιανια”, γιατί θα τον χρειαζόμουν πολλές φορές ακόμη στο ταξίδι. Στη συνέχεια πήγαμε στην έκδοση εισιτηρίων όπου πάλι φυσικά κανείς δε μιλούσε Αγγλικά ή κάποια άλλη ευρωπαϊκή γλώσσα, αλλά εν τέλει με μπόλικη παντομίμα και κάνοντας τον καραγκιοζάκο στην αγέλαστη υπάλληλο, κατάφερα την κυρία να μου εκτυπώσει κιόλας τα εισιτήρια, ώστε να μην έχουμε θέμα. Ήμασταν έτοιμοι να γνωρίσουμε το Κρασνιογιάρσκ.

Πρώτα όμως έπρεπε να φάμε. Είχα διαβάσει στον οδηγό μου για ένα καφέ με εξαιρετικό πρωινό μπουφέ, πήραμε πάλι ένα yandex και ελάχιστα λεπτά και 0,75€ αργότερα, βρισκόμασταν στο Svinya I Biser, που πρέπει να σημαίνει “γουρούνια και πέρλες” αν κρίνω από το logo και ανταποκρινόταν πλήρως: πέρλες ήταν το φαγητό κι εμείς γουρουνιάσαμε. Φοβερός ο χώρος, μας προϊδέαζε για μεγάλα πράγματα και οι χαμογελαστές (ω ναι) ξανθούλες στην είσοδο υπόσχονταν και καλό σέρβις. Ξύλινοι τοίχοι, όμορφη κλασική διακόσμηση που θύμιζε βιεννέζικο καφέ, κόσμος που είχε έρθει για πρωινό με φίλους (Σάββατο είναι άλλωστε), όλων των ηλικιών, αλλά προφανώς μέσης τάξης και πάνω κι ένας ΠΛΟΥΣΙΟΣ μπουφές μας έκαναν να χαμογελάσουμε. Ζήτησα και μια πρίζα για να βάλουμε τα κινητά μας, με κατανόησαν αμέσως (τσιμπήστε με, όνειρο ζω, εδώ με καταλαβαίνουν) και μας έφεραν δύο power banks. Και για το πρωινό τι να σας πω, εξαιρετικό με τα όλα του. Φρεσκότατες και άφθονες επιλογές, όλα αυτά για 5,5€ για να μην πούμε ότι είδαμε και μερικές εμφανίσιμες Ρωσίδες έως και μία όμορφη. Κρασνογιάρσκ, ξεκίνησες καλά.

Έχοντας φάει τον αγλέορα στο μάλλον καλύτερο πρωινό που έφαγα στη χώρα (σημειώστε το αν περάσετε από το Κρασνογιάρσκ, αποκάλυψη είναι το μέρος), βγήκαμε να γνωρίσουμε την πόλη. Όχι ότι είναι κανένα τουριστικό χάιλάιτ, αλλά γι' αυτό ήρθαμε κι εμείς, να δούμε μια πόλη από αυτές που ο κόσμος προσπερνάει. Η Πλατεία Επανάστασης ήταν δίπλα μας, έβγαλα φωτογραφία το πρώτο από τα πολλά αγάλματα Λένιν που θα συναντούσα σε αυτό το ταξίδι, διασχίσαμε ένα πάρκο-λούνα παρκ (κλασική σοβιετίλα) που ήταν ακόμη καλυμμένο από χιόνι και φτάσαμε στη... malecon της πόλης, που είναι χτισμένη πάνω στον ποταμό Enisey, που δίνει και το όνομά του στη γνωστή (σε μένα, για σας αμφιβάλλω) τοπική ομάδα μπάσκετ. Ο Enisey είχε τεράστιο εύρος κι ήταν παγωμένος, ενώ το περπάτημα στην ... παραλιακή του (πώς να την πω; παραποτάμια; ) ήταν ευχάριστο. Η πόλη μπορεί να μην είναι κανένα αρχιτεκτονικό θαύμα, έχει πάμπολλες εργατικές πολυκατοικίες, αλλά είναι περιποιημένη, ο καιρός ήταν αρκετά καλός και κατευθυνθήκαμε στο Περιφερειακό Μουσείο, που είχα πει στο Θοδωρή πως ήταν εντυπωσιακό, αλλά στην ουσία δε θυμόμουν τι ακριβώς πραγματευόταν.

Αποδείχθηκε ότι το τριώροφο μουσείο με τα εξωτερικά εκδοτήρια ήταν κυρίως εθνογραφικό. Μου άρεσε πολύ το κομμάτι που ήταν αφιερωμένο στους αυτόχθονες που κατοικούσαν την περιοχή πριν την άφιξη των Κοζάκων, μετά πήγαινε στην εποχή της εποίκησης από τους Ρώσους, είχε αναφορές στους κρατούμενους της Σιβηρίας και υπήρχε και μια έκθεση για το εσωτερικό των σπιτιών της εποχής, με τα απαραίτητα πιάνα. Μιλώντας για πιάνα, να πω ότι γι αυτό το ταξίδι είχα παραγγείλει από το book depository το The Lost Pianos of Siberia, με σκοπό να το διαβάζω σε τραίνα και αεροπλάνα, αλλά παρότι το παρήγγειλα ένα μηνα πριν την αναχώρησή μου, δεν έφτασε ποτέ, οπότε και το σάιτ μου επέστρεψε τα χρήματά μου. Edit: έφτασε πριν από δυο ώρες... δυόμιση μήνες αργότερα, αλλά τουλάχιστον τσάμπα.

Τέλος πάντων, ο Θοδωρής δεν ενθουσιάστηκε κιόλας από το μουσείο και με στραβοκοίταξε όταν επέμεινα ότι το δεύτερο μουσείο της ημέρας θα ήταν το καλό, το οποίο και βρισκόταν μισή ώρα περπάτημα πιο πέρα. Στο δρόμο κάναμε και μια στάση σε ένα φαρμακείο για να αγοράσουμε οδοντόπαστα, αλλά αργότερα διαπιστώσαμε πως μάλλον κάτι άλλο ήταν αυτό που πήραμε, πιο κοντά σε υλικό για σοβάτισμα ή για προσομοίωση λύσσας.

Το δεύτερο μουσείο ήταν το Ploschad Mira, το οποίο μάλλον ήταν σύγχρονης τέχνης. Το πρώτο που μου έκανε εντύπωση ήταν η διάθεση της κυρίας στα εισιτήρια να μας δείξει πώς πρέπει να κινηθούμε ώστε να μη χάσουμε κανένα κομμάτι της έκθεσης, τεράστια αντίθεση σε σχέση με τους βαριεστημένους/αγενείς/ξινούς υπαλλήλους που βλέπαμε αλλού. Το δεύτερο, που επίσης θα ήταν μοτίβο σε όλη τη χώρα, ήταν το πόσο πειθαρχημένα ήταν τα παιδάκια που βρίσκονταν στο μουσείο, προφανώς στο πλαίσιο κάποιας σχολικής εκδρομής, σε αντίθεση με τα παιδάκια άλλης χώρας (ονόματα δε λέμε) που σε κάνουν να καταριέσαι την ώρα και τη στιγμή που έπεσες σε σχολική εκδρομή, πενταήμερη ή οτιδήποτε σε έφερε στο διάβα τους. Γενικώς στο ταξίδι οι Ρώσοι μου φάνηκαν σοβαροί και τα παιδάκια όλων των ηλικιών πειθαρχημένα, όπως και οι έφηβοι, αλλά περισσότερα γι' αυτό στη συνέχεια της ιστορίας.

Λοιπόν το μουσείο είχε εξαιρετικές φωτογραφίες από αυτόχθονες, την καθημερινότητα επί ΕΣΣΔ, δυο κομμάτια για κάθε έναν από τους Παγκοσμίους Πολέμους και μια έκτακτη έκθεση για τη ζωή στην Ιαπωνία. Εξαιρετικό ήταν, το ευχαριστηθήκαμε και οι δύο, ειδικά οι φωτογραφίες τα σπάγανε.

Είχε έρθει η ώρα να επιστρέψουμε στο σταθμό και να επιβιβαστούμε στο τραίνο μας. Αυτή τη φορά εντοπίσαμε και μια αδυναμία του Yandex, αν για κάποιο λόγο ο οδηγός δεν μπορεί να φτάσει ακριβώς στο σημείο που βρίσκεται ο πελάτης, η πλατφόρμα σου δείχνει στο χάρτη πού έχει σταματήσει, μόνο που αν δεν έχεις και πολύ καλό προσανατολισμό το χάνεις, σε παίρνει τηλέφωνο ο οδηγός, δεν καταλαβαίνεις Ρώσικα, τελικά τον βρίσκεις κι επειδή είναι κλασικός κακοδιάθετος Ρώσος ακούς και τα μπινελίκια σου. Πάντως η δουλειά έγινε και πάλι και φτάσαμε στο σταθμό την ώρα μας.

Στο σταθμό ήταν όλα εύκολα, ο φωτεινός πίνακας ήταν σαφής, βρήκαμε την πλατφόρμα μας, δείξαμε τα εισιτήριά μας στο κινητό (δε χρειάστηκε η εκτύπωση όντως), κι από τη στιγμή που μαθαίνεις να τα διαβάζεις, είναι εύκολο να βρεις και το βαγόνι και την κουκέτα σου. Κι αν δεν τα καταφέρεις, υπάρχουν οι “προβόντνιτσα” αυτές οι κυριούλες με την κουλ στολή που σε καθοδηγούν, σου δίνουν σεντόνια, σε ξυπνάνε, σου χαμογελούν ή σε βρίζουν, Ρωσία είναι αφού. Σε γενικές γραμμές πάντως από αυτές είχα πολύ καλή εμπειρία.

Το compartment μας ήταν 2ης θέσης (δεν υπάρχει 1η παρά σε λίγα τραίνα, αλλά μάλλον δε θα την προτιμούσα, είναι μεγάλη η διαφορά στην τιμή) , άρα θα ήταν κλειστό με 4 κρεβάτια (2 κουκέτες), σε αντίθεση με την τρίτη θέση, που είναι ανοικτό (δεν υπάρχει πόρτα δηλαδή, περνάνε οι διερχόμενοι από το διάδρομο) κι έχει 6 κρεβάτια κι είναι ελαφρώς φτηνότερο από τη 2η θέση. Εκ πρώτης όψεως είναι μικρός ο χώρος και ειδικά ο χώρος για τις αποσκευές, ειδικά αν έχεις καμία βαλιτσάρα σαν του Θοδωρή. Για κάποιον με backpack και μια σάκα, δεν υπάρχει μεγάλο πρόβλημα. Τα κρεβάτια είναι μικρά, αλλά αν είσαι κουρασμένος θα κοιμηθείς, παρά τα απότομα σταματήματα σε στάσεις ή και άσχετα σημεία, ενώ στα περισσότερα τραίνα υπήρχε και χώρος να φορτίσεις τις συσκευές σου και σχεδόν πάντα και φωτάκι για διάβασμα, που είναι και το σημαντικότερο για μένα.

Το πρώτο μας σοκ ήταν ότι ΚΑΝΕΙΣ δε φοράει μάσκα. Κανείς, τίποτε, ποτέ και για κανένα λόγο. Υποτίθεται πως είναι υποχρεωτικό, αλλά ουσιαστικά δεν το σέβεται κανείς, ούτε καν πηγουνομασκόφσκαγιες για τους τύπους. Άρα μοιράζεσαι το compartment σου τουλάχιστον με άλλους τρεις (και τα τραίνα είναι καραγεμάτα, ακόμη και στην εποχή που πήγαμε εμείς που δεν είδαμε ούτε έναν τουρίστα), οι οποίοι γελάνε, βήχουν, ροχαλίζουν, σε ένα πολύ μικρό χώρο χωρίς ανοικτό παράθυρο, σε μια χώρα που, όταν πήγαμε εμείς, είχαν εμβολιάσει μόλις 4 από τα... 145 εκατομμύρια πολίτες με τη Ρωσία να καταγράφει περίπου...70% αρνητών. Ήξερα ότι είχα πιθανότητες να αρρωστήσω κι ήταν ένα ας το πούμε υπολογισμένο ρίσκο, αλλά εκεί συνειδητοποίησα ότι οι πιθανότητες να αρρωστήσω ήταν πολλές. Κι εν τέλει... άσε μην κάνω spoiler.

Tέλος πάντων, η προβόντνιτσα μας έδειξε ενοχλημένη (που δε μιλάμε Ρώσικα και της κόβουμε δευτερόλεπτα από τη ζωή της) τις κουκέτες μας, που ήταν οι δύο ανώτερες, όπως τις είχα επιλέξει στο app και επειδή ήταν οι μόνες διαθέσιμες, αλλά και τις επόμενες φορές πάντα άνω κουκέτα έπαιρνα, πέραν του ότι ήταν φτηνότερη, έδινε λίγο περισσότερη ιδιωτικότητα και λιγότερη ποδαρίλα/παπουτσίλα.

Πήγαμε μέχρι το εστιατόριο, παραγγείλαμε δυο υπερτιμημένα πιάτα που τρώγονταν πάντως, ενώ οι μπαμπούσκες τρελάθηκαν στο γέλιο για κάποιο λόγο όταν ζητήσαμε και βότκα. ”Βότκα; Εσείς; Μπουχαχαχα”. Χαίρομαι που τις ψυχαγωγήσαμε πάντως, ενώ το εστιατόριο είναι πολύ πιο άνετο από το compartment (θα το λέω καμπίνα πλέον) και ήταν θετικότατο ότι μπορείς να κάθεσαι με τις ώρες, ακόμη κι αν έχεις καταναλώσει ένα χυμό μερικές ώρες πριν. Η θέα από το τραίνο ήταν αρκετά μονότονη, πολλά δέντρα, μπόλικο χιόνι κι επειδή το τραίνο σε μεγάλο κομμάτι της διαδρομής κινείται σε ένα επίπεδο χαρακώματος, για μεγάλα διαστήματα βλέπεις ρίζες δέντρων. Η δε “συναναστροφή” με τους επιβάτες είναι περιορισμένης ευθύνης κατά τη δική μου εμπειρία, αν εξαιρέσεις μερικά γρυλίσματα, πολλά ροχαλητά και ατέλειωτο βήχα, ανησυχητικό πράγμα για την εποχή, άλλωστε οι περισσότεροι δεν έλεγαν ούτε καν "καλησπέρα" όταν έμπαιναν. Τα δεδομένα δούλευαν κυρίως στις στάσεις και σπάνια στη διαδρομή, αλλά τέλος πάντων κάθε μια-δυο ώρες είχες μια επαφή με τον έξω κόσμο.

Γενικώς η όλη εμπειρία του σιδηροδρομικού ταξιδιού ήταν ενδιαφέρουσα, αλλά σε καμία περίπτωση δε θα πήγαινα στη Ρωσία για να “κάνω το τραίνο”, μέσο είναι και σε καμία περίπτωση αυτοσκοπός, όχι για μένα τουλάχιστον, που ποτέ δεν ήμουν και φαν του συγκεκριμένου μέσου. Κάπως έτσι πέρασε και η πρώτη μου διανυκτέρευση στον Υπερσιβηρικό, για να ξυπνήσουμε στο Ιρκούτσκ, όπου και θα ξεκινούσε η περιπέτειά μας στη Βαϊκάλη.

 

[Yorgos]

Η Αεροφλότ τηρεί τις παραδόσεις και τα σφυροδρέπανα.

Απόλαυση η Σιβηρία από ψηλά.

Οι σιδηροδρομικοί σταθμοί στη Ρωσία συνήθως είναι όμορφοι και προσεγμένοι.

Επιτέλους ένα πρωινό του επιπέδου μας (Μαντάμ Σουσού mode on).

'Αχαστος ο Λένιν.

Παγωμένος ο Ενισέι.

Παντού υπάρχει χώρος για μία μπασκέτα, ακόμη και κάτω από μία κεραία της ΔΕΗ.

Το περιφερειακό μουσείο τα έχει μπλεγμένα λίγο τα πράγματα σε αρχιτεκτονικό επίπεδο.

Πολύ μεγάλο ενδιαφέρον οι αυτόχθονες.

Αναπαράσταση πλοίου Κοζάκων.

Αχά.

Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.

Όπου το χάιλάιτ ήταν η φωτογραφική έκθεση.

Υπήρχε κι ένα κομμάτι αφιερωμένο στην ανέχεια στην οποία ζουν ήρως του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Τηγάνι-πατερούλης.

Λένιν και πριν μπούμε στο τραίνο.

Τα κρεβάτια δεν είναι τεράστια, αλλά αν χωράει ο 1.91 Θοδωρής, χωράνε όλοι. Κουρασμένος να είσαι και όλα γίνονται.

Ο πιο άνετος χώρος είναι το εστιατόριο.

Το φαγητό στο τραίνο είναι υπερτιμημένο για τα δεδομένα της χώρας, αλλά τρώγεται.

Είναι λίγο μονότονες οι διαδρομές, αλλά έχουν και τα γραφικά τους σημεία.

Ήπιαμε και τη βότκα μας.

Σπρώξε-σπρώξε, χώρεσαν και οι αποσκευές.