evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.736
- Likes
- 14.504
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
26-31/12/1985
Τώρα που το ξανασκέφτομαι αυτό το πρώτο ταξίδι νομίζω ότι ήταν κ το μοναδικό στη ζωή μου που μέσα σε τόσες λίγες μέρες αφομοίωσα τόσο πολύ τον τρόπο ζωής των ντόπιων. Ήμουν ήδη ταξιδιώτισσα κ όχι τουρίστρια!
Ζούσα μαζί με ξένους, πήγαινα σούπερ μάρκετ, μιλούσα όσα γερμανικά γνώριζα κ έβγαινα έξω στα δικά τους στέκια τους πολύ μακριά από οτιδήποτε μπορούσε να θεωρηθεί τουριστικό.
Οι επόμενες μέρες κύλησαν πολύ όμορφα κ με την έξαψη μου να αυξάνεται κάθε φορά που επρόκειτο να δω κάτι καινούργιο.
Περπατήσαμε όλο το κέντρο της πόλης, μπήκα σε ότι μαγαζί υπήρχε με ηλεκτρονικά τα οποία στην Ελλάδα τότε ήταν πέρα από δυσεύρετα επίσης πανάκριβα κ αγόρασα μια κόμπακτ φωτογραφική μηχανή Pentax με την οποία τράβηξα και τις εξαιρετικές
φωτογραφίες που θα επισυναψω.
Το επόμενο κατάστημα που έκανα σαν τρελή για να δω ήταν ένα πολυκατάστημα που πουλούσε δίσκους (Βινυλίου), μιλάμε για κατάστημα μεγέθους μεγάλου σούπερ μάρκετ γεμάτο δίσκους με ολόκληρα τμήματα για κάθε κατηγορία, είδος μουσικής, καλλιτεχνη κ με δυνατότητα να ακούς κάθε δίσκο πριν τον αγοράσεις, ΟΥΑΟΥ!!!
Πιθανότατα πέρασα το λιγότερο μισή μέρα εκεί μέσα ένιωθα να βρίσκομαι στον παράδεισο! Στη Θεσσαλονίκη υπήρχε τότε το Blowup στην Πλ.Αριστοτέλους και ο ΠΑΤΣΗΣ στην Τσιμισκή που ήταν τα δύο μεγαλύτερα δισκάδικα και τρώγαμε τα νιάτα μας εκεί μέσα κοιτάζοντας και σκαλίζοντας τις προθήκες με τα βινύλια, ενώ τις περιισσότερες φορές φεύγαμε όπως ερχόμασταν αφού το χαρτζηλίκι δε σήκωνε τέτοιες πολυτέλειες.
Θυμάμαι ότι σίγουρα αγόρασα έναν των Scorpions σε ειδική έκδοση κ κρατούσα έως κ το νάιλον της συσκευασίας αλλά η ένδοξη πορεία του έληξε μερικά χρόνια αργότερα όταν ο δίχρονος τότε γιος μου αποφάσισε να τον κάνει πίστα για τα αυτοκινητάκια του (άουτς! Ακόμα πονάει), κ όταν αντίκρυσα το θέαμα έκλαψα με μαύρο δάκρυ προς έκπληξη της συγχωρεμένης της γιαγιάς μου που τον πρόσεχε εκείνη τη μέρα 'μα γιατί κλαίς μια χαρά έπαιζε το παιδί με αυτά τα πλαστικά '
Είχα μάθει να χρησιμοποιώ το μετρό μόνη μου εκείνες τις μέρες γιατί κάποιες ώρες οι φίλοι μου δούλευαν κ γω εκοβα βόλτες στα μαγαζιά κ όπου αλλού μπορούσα να κυκλοφορήσω μόνη χωρίς να χαθώ. Η αλήθεια είναι πως δεν θυμάμαι να χάθηκα σοβαρά σε καμία φάση σε εκείνο το ταξίδι το οποίο είναι τουλάχιστον αξιοπερίεργο, κάτι σαν αναλαμπή, διότι εγώ χάνομαι ακόμα κ μέσα στη Θεσσαλονίκη αν δε βλέπω τη θάλασσα..
Και τις υπόλοιπες ώρες που είμασταν όλοι μαζί κάναμε πολλές βόλτες στο Αλστερ (τη λίμνη στο κέντρο της πόλης) σε πάρκα και φυσικά στο λιμάνι όπου δεν υπήρχε όμως ακόμη η Όπερα.
Κάθε βράδυ τρώγαμε σε διαφορετικό εστιατόριο. Με πήγαν σε γερμανικό, ιταλικό, ισπανικό ακόμα κ ελληνικό που το φαγητό ήταν πολύ καλύτερο και περισσότερο από ότι είχα φάει ποτέ έξω ως τότε στην Ελλάδα.
Βγαίναμε και για ποτό εκεί όμως τα πράγματα ήταν αρκετά απογοητευτικά, διαπίστωσα πως τα μπαράκια τους ήτανκ κακόγουστα διακοσμημένα αλλά και η ζωντάνια του νεαρόκοσμου ήταν από μέτρια έως αδιάφορη...σε σχέση πάντα με ότι γνώριζα εγώ τότε από την αντίστοιχη νυχτερινή ζωή της Θεσσαλονίκης.
Ένα βράδυ μάλιστα πήγαμε και σε μια συναυλία ενός άγνωστου για μένα γερμανικού συγκροτήματος.
Δε θυμάμαι όνομα ούτε καν και δυστυχώς δεν έχω ημερολόγιο από τότε, ότι γράφω είναι από μνήμης και ευτυχώς από τις ημερομηνίες που είχα ανέκαθεν συνήθεια να γράφω πίσω από τις φωτογραφίες.
Βρε μπας κ ήταν οι Rammstein? Πλάκα θα είχε....αλλά μπα με τίποτα αυτοί είναι μεταγενέστεροι. Πάντως ήταν ωραία φάση μου έβαλαν κ μια σφραγίδα στο χέρι για να μπαινοβγαίνω στο χώρο χωρίς εισιτήριο κ ένιωθα ότι είμαι πολυυυυ κουλ!
Ένα επόμενο δειλινό πήγαμε στο περίφημο St Pauli την διάσημη red light district του Αμβούργου και αφού μου εξήγησαν τι...συμβαίνει εκεί βολτάραμε στην Reeperbahn, τα sex shop κ τα κλαμπ που διαφήμιζαν τα πονηρά σόου στους ναυτικούς που κατέκλυαν στο λιμάνι. Βέβαια ήταν νωρίς και δεν είδαμε τίποτα περίεργο αλλά όπως μου είπαν η περιοχή ήταν αρκετά επικίνδυνη για να την επισκεφτείς νύχτα, πράγμα που έχει αλλάξει κατά πολύ πια και θα περιγράψω στο επόμενο κεφάλαιο αναφορικά με το δεύτερο ταξίδι μου.
Επιτέλους γνωρίζω και την παρέα των παιδιών, άλλοι είναι ζευγάρια κ κάποιοι σινγκλς αγόρια κ κορίτσια κ συζητώντας με τον καθένα μαθαίνω πως ζουν, πάνε πανεπιστήμιο δουλεύουν οι περισσότεροι part time....άλλο φρούτο κ αυτό.
Και κυρίως εντυπωσιάζομαι που ενώ είναι όλοι στην ηλικία μου μέχρι +3,4 χρόνια δε ζει ΚΑΝΕΙΣ με τους γονείς του!
Νοικιάζουν είτε μόνοι η με συγκάτοικο κ έχουν απόλυτη ανεξαρτησία το οποίο με εντυπωσιάζει και με προετοιμάζει για τα μελλοντικά δυναμικά μου μανιφέστα όταν χρειαστεί να διεκδικήσω ξανά τα ανεξαρτησιακά μου δικαιώματα (ε ρε δόλιε μου πατέρα τι σε περιμένει)
Αυτό που όμως δεν ήθελα να δω τότε, ήταν πως η ανεξαρτησία είχε και μια δεύτερη όψη....Ενός παιδιού η μητέρα όταν εκείνος έκλεισε τα 18 του έδωσε 1 μήνα προθεσμία να φύγει από το πατρικό κ όταν εκείνος δεν το έκανε του "έκοψε" νοίκι!
Αυτά για μας που στην Ελλάδα της κρίσης τα παιδιά μένουν με τους γονείς ως τα...40, αδιανότητο.
Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη με όλο αυτό το νεωτερισμό, την πληροφορία και την ελευθεριότητα που ερχόμουν σε επαφή, που ήταν αδύνατο να δω κάτι αρνητικό.
Ήταν όλα πολύ καινούργια, πολύ προοδευτικά , πολύ ανοιχτομυαλα κ γενικά ..πολύ από όλα.
Και γω προερχόμενη από τη μεσοαστική ελληνική οικογένεια , καταπιεσμένη αλλά γεμάτη όνειρα και τσαμπουκά να κάνω τη διαφορά...πως να έβρισκα καθαρό μυαλό να κρίνω αντικειμενικά;
Και πιστέψτε με δεν υπερβάλω καθόλου...Οσοι γεννηθήκατε από το 1980 και έπειτα δεν μας χωρίζει απλά μια γενιά...Μας χωρίζει το άλμα που έκανε η ελληνική πραγματικότητα σε όλα τα επίπεδα εκείνη την εποχή. Εμείς στρώσαμε το δρόμο για να βρείτε εσείς ώριμο το φρούτο και να εξελιχθείτε περισσότερο ομαλά.
Εγώ τότε ένιωθα να ασφικτυώ...κάθε σκέψη κάθε ιδέα περνούσε Ιερά Εξέταση και χωρίς οι γονείς μου να είναι ιδιαίτερα συντηρητικοί ή αυταρχικοί, ωστόσο η μικροαστικές τακτικές και συνήθειες ήταν ολούθε. Ενιωθα την προσωπικότητά μου να να αντιδρά για να υπάρξει, να διερωτάται να αμφισβητεί, να επαναστατεί....Ολο αυτό το καινούργιο στα μάτια της άγουρης ψυχής ήταν επικίνδυνα δελεαστικό και εύκολα οδηγούσε σε βιαστικά συμπεράσματα για το τι ουσιαστικά συνέβαινε.
Σ αυτό το σημείο να τονίσω ότι επίσης εγώ επισκέφθηκα τη Δυτική Γερμανία τότε εφόσον ακόμα κρατούσε το σιδηρούν παραπέτασμα και η Ευρώπη ήταν χωρισμένη στα δύο...Με το γερμανικό μάρκο στα καλύτερά του, η πανίσχυρη γερμανική μηχανή και η γενικότερα εξελιγμένη βορειοευρωπαική κοινωνία σε απευθείας σύγκριση με την Ελλαδίτσα που τότε κυβερνιόταν από το βαθύ ΠΑΣΟΚ και μόλις είχε αρχίσει να συνέρχεται από τα χρόνια της χούντας και των απαγορεύσεων, μπήκε στην ΕΟΚ, άρχισε να ρέει το χρήμα και να οδηγεί απότομα σε συμπεριφορές ξένες ως προς τις μέχρι τότε συνήθειές μας, υπερκαταναλωτισμό, ψευτομιμητισμό αμερικανοδυτικών προτύπων και κραυγαλέες δηθενιές με παντελή άγνοια κινδύνου για το που οδηγούμασταν.....
Εν τω μεταξύ σας το πα; δεν σαν το πα! ... γνώρισα και τη νυν κοπέλα του... πρώην! Καλά πήγε αυτό....
Κάποια στιγμή με θυμήθηκε αυτός και ήρθε αυτός από το σπίτι να με δει, μόνος του χωρίς την κοπελιά, ήταν λίγο αμήχανο το σκηνικό...αυτός το πάλευε να δείχνει πρόσχαρος κ άνετος αλλά δεν του πολυέβγαινε, εγώ μαγκωμένη να ψάχνω να δω κάποιο δείγμα, μια κίνηση, ένα βλέμμα που να μαρτυρά ότι δεν με έχει ξεπεράσει εντελώς. Αλλά δεν το βλέπω και αποφασίζω να το ρίξω στον πολιτισμό.
Την επόμενη φορά έφερε κ την κοπέλα του να μας γνωρίσει. Εγώ ήμουν κάτι ανάμεσα σε φάση απορίας, όσο και τέλειας άγνοιας για το πώς πρέπει να νιώσω η να συμπεριφερθώ. Γιατί κ μικρή ήμουν κ ανάλογη εμπειρία δεν είχα, αλλά και λίγο ζήλια την ένιωθα βεβαίως.
Και η σιχαμένη η αντίζηλος ήταν και ομορφούλα τελικά αλλά και συμπαθητικούλα και πολύ ευγενικά μου φερόταν οπότε τι να έκανα κ γω, το κατάπια αμάσητο και συνεχίσαμε να βγαίνουμε όλοι μαζί μια παρέα και να είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, να είμαστε.
Και είμασταν κ μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα την επόμενη όταν έπεσε η ιδέα να πάμε όλοι μαζί για σκουώς. Θέλεις μου λένε να πάμε για σκουώς; Βεβαίως κ θέλω, τι είναι αυτό;
Είναι μπαλάκι του τένις, το πετάμε σε έναν τοίχο κάνει γκέλα και το αποκρούει ο αντίπαλος!
Α μάλιστα, εξαιρετικό! Να πάμε ρε παιδιά.
Ναι μου λεν, θα σου αρέσει πολύ και μετά θα μπούμε όλοι μαζί στη σάουνα. Ξέρεις τι είναι η σάουνα; Είπαμε βλάχα βλάχα αλλά μια σάουνα ήξερα τι είναι!
Είχα δει στην τηλεόραση
Τι εννοείς θα μπούμε όλοι ΜΑΖΙ στη σάουνα; Με μαγιώ; Με πετσέτες;
Με πετσέτες με πληροφορούν και μετά ΓΥΜΝΟΙ!!!
Σ αυτό το σημείο με εγκατέλειψε η περίφημη προοδευτική μου οπτική κ ένιωσα να κοκκινίζω από ντροπή από την κορφή ως τα νύχια.
Μα καλά φίλοι , αγόρια κορίτσια κ όλοι μαζι γυμνοί; Και δεν ντρέπονται; Θυμάμαι πόση απορία ένιωσα μαζί με τρόμο....μου ήταν αδύνατο να ξεπεράσω τόσες αναστολές σε τόσο λίγο χρόνο κ έτσι προτίμησα να καθήσω στην καφετέρια να πιω έναν καφέ και δεν πήγα ούτε στο σκουως από φόβο μήπως ήταν υποχρεωτική μετά η σάουνα
Την επόμενη (αφού με τρόλαραν αρκετά για το θέμα της σάουνας) κάναμε μια υπέροχη ημερήσια εκδρομή όλη η παρέα μαζί (και η σιχαμένη)
Στο εξοχικό ενός από την παρέα στο Malente, μια τοποθεσία με λίμνες προς το Κίελο περίπου μιάμισι ώρα με το αυτοκίνητο βόρεια του Αμβούργου.
Είμασταν καμιά δεκαριά άτομα και κάναμε ένα μεγάλο hiking περιμετρικά από τις λιμνούλες σε ενα μαγευτικό χιονισμένο τοπίο με ελάφια που εμφανίζονταν ξαφνικά , εικόνες σαν ζωγραφιά κ πολύ πολύ κρύο που ακόμα θυμάμαι πόσο συνολικά 'ακατάλληλα' ντυμένη ήμουν σε κάθε περίσταση αφού τα πιο βαριά μου ρούχα κ παπούτσια που ήταν μια χαρά για την Ελλάδα, για τις θερμοκρασίες της Γερμανίας ήταν σα να κυκλοφορούσαμε καλοκαιρινά κ σαγιονάρες.
Σε όλο αυτό βάλτε ότι είχα όλη μέρα μπροστά μου τον πρώην να περπατά χεράκι χεράκι με τη σιχαμένη, όσο να πεις μια παγωμάρα επιπλέον την ένιωθα. Πόσο πολιτισμό μαζεμένο θέλετε πια!
Μετά τη μεγάλη βόλτα καταλήξαμε στο εξοχικό όπου φάγαμε μπραντς! Καινούργιο φρούτο κ αυτό ..όπου μπραντς σημαινε πρωινό με ψωμιά, βούτυρα κ μαρμελάδες αλλά επίσης και δύο τρία λογιών ειδών σαλάμια, κασέρια, λουκάνικα κ βασικά ότι υπήρχε στο ψυγείο τους.
Η επόμενη μέρα ήταν η παραμονή Πρωτοχρονιάς.
Και θα υποδεχομασταν το νέο χρόνο που αλλού; Στο περίφημο λιμάνι του Αμβούργου που όπως με πληροφόρησαν κατεβαίνει όλη η πόλη για την αλλαγή του χρόνου.
Είχα τρομερή περιέργεια να το ζήσω, δεν είχα ποτέ εμπειρία να κάνω πρωτοχρονιά σε ανοιχτό χώρο. Στην Ελλάδα μαζευόμασταν όλοι στο σπίτι του κουμπάρου ή του...μπατζανάκη, οι μεγάλοι έπαιζαν χαρτιά και τα παιδιά παίζαμε μεταξύ μας ή αν δεν υπήρχαν συνομίληκα, απλά βαριόμασταν μέχρι θανάτου, έτσι όσο κόντευε η ώρα η έξαψη μου μεγαλωνε.
Πήγαμε ως το λιμάνι με το κατάμεστο από κόσμο μετρό φορώντας ότι είχαμε και σταθήκαμε σ ένα σημείο κοντά στις όχθες του Ελμπε για να δούμε τα πυροτεχνήματα . Είχε πάρα πολύ κόσμο κ όλοι έπιναν είτε glück wine η σαμπάνιες από το μπουκάλι. Τραγουδούσαν κ χόρευαν κ τα μεσάνυχτα ακριβώς η νύχτα έγινε μέρα από τα χιλιάδες πυροτεχνήματα που εσκαγαν από παντού σ όλο τον ορίζοντα και δεν ξέρω γιατί δεν βρίσκω ούτε μια φωτό από εκείνο το βράδυ. Κάηκε το φιλμ;
Το 1986 μπήκε για μένα με τον πιο όμορφο τρόπο κ τους καλύτερους οιωνούς.
Εγώ μπροστά στο σπίτι που φιλοξενούμουν στην συνοικία Barmbek
Άποψη του Elbe
Με τους θείους του φίλου μου στο Alster
Reeperbahn 1985
Τοπίο από το hiking στο Malente
Να και η παρέα στο τοπίο
Όμορφο ελαφακι
Παγωμένη (μέσω-έξω)
Το τσιμπουσι-brunch! (είχατε και το χωριό σας brunch...)
29/02/2019 - 04/03/2019
Ξυπνήσαμε στο χειμωνιάτικο μουντό Αμβούργο και ετοιμάσαμε πρωινό. Η τραπεζαρία ήταν σε μια γωνία του υπέροχου καθιστικού η οποία ήταν τζαμαρία σε σχήμα Γ και είχε θέα πιάτο τον Ελβα στα 20 μέτρα! Μάλιστα στη περίφραξη του οικήματος είχαν ειδική εγκατάσταση με αεροστεγείς πόρτες οι οποίες ανυψώνονταν σε περίπτωση έντονης βροχόπτωσης που υπερχειλίζει το ποτάμι ώστε να προστατεύονται από πλημμύρα.
Κι όπως λοιπόν κρατάω τη φετούλα με τη μαρμελάδα στο χέρι και μασουλάω χαζεύοντας το ζεν του τοπίου έξω από το μπαλκόνι μας, μένω επιτόπου αγαλματάκι αντικρύζοντας το θέαμα που σας παραθέτω μετά το κείμενο αυτό....Στο οπτικό μου πεδίο προβάλλει ξαφνικά ένα γιγαντιαίο τάνκερ φορτωμένο κοντέινερς με τα διακριτικά της COSCO & MAERSK , το οποίο αρμενίζει αργά στο στενό αυτό κομμάτι του λιμανιού και μπλοκάρει εντελώς τη θέα στον ορίζοντα! Πόσο πιο σουρεάλ σκηνικό....Η απεραντοσύνη της γαλήνιας φύσης κ ξαφνικά η παγκοσμοιοποίηση!!
Φυσικά το σκηνικό αυτό επαναλαμβανόταν πολλές φορές στη διάρκεια της ημέρας διότι όπως μας πληροφόρησαν είμασταν σε κομβικό σημείο στο δρόμο προς την είσοδο του τεράστιου λιμανιού.
Μετά το πρωινό λοιπόν πήραμε ευδιάθετοι το τρενάκι για την πόλη όπου είχαμε ραντεβού με το Γερμανό πρώην μου , τη γυναίκα του και κάποια μέλη από την τότε (!) παρέα προκειμένου να κάνουμε μια μεγάλη βόλτα γύρω από το μεγάλο Αλστερ.
Εγώ είχα και μια απορία πως διάολο με θυμόντουσαν όλοι αυτοί εάν με θυμόντουσαν βέβαια....είχα ωστόσο μαζί φωτογραφίες σαν αυτές που ανέβασα εδώ με τα πρόσωπα του καθενός πιστεύοντας-όπως και έγινε τελικά πως θα χαιρόντουσαν να δουν κάτι από τόσα χρόνια πριν.
Αφού λοιπόν μαζευτήκαμε και συστηθήκαμε ξανά, καθώς και τα νέα μέλη της παρέας...η κολλητή μου και τα παιδιά, άλλοι μου είπαν ότι κατι θυμόντουσαν από τότε, ένας μου είπε κατάμουτρα ότι δεν έχει ιδέα ποια είμαι και δε θυμάται την τύφλα του ξεκινήσαμε τη μεγάλη βόλτα (κάπου 6 χιλιόμετρα μας είπαν) περιμετρικά της λίμνης. Στο μεταξύ το κρύο έγδερνε, φυσούσε κ ένα παγωμένο αεράκι, αλλά βέβαια πλέον είχαμε ισοθερμικά και χοντρά μπουφάν σαν τα δικά τους και κάπως έτσι ψιλοπαλευόταν. Κάπου κάπου κάναμε και στάσεις όπου πίναμε ζεστό κρασί. Εμείς δηλαδή πίναμε. Αυτοί είχαν τον ασταμάτητο! 'Ανοιγε η κάνουλα και δεν έλεγε να κλείσει....Αν εγώ έπινα 12 το μεσημέρι πάνω από ένα άντε δύο ποτηράκια από αυτό θα έκανα τον ποδαρόδρομο σε οχταράκια και κακαρίζοντας από την κρασοκατάνυξη....αυτοί πάλι είχαν κατεβάσει 5-6-7 και έχασα το λογαριασμό και έδειχναν νηφάλιοι λες και κατέβαζαν σκέτο καφέ και όχι αλκοόλ...μυστήρια πράγματα.
Πιάσαμε και μια ωραία κουβέντα στο δρόμο με τη γυναίκα του πρώην μου που με ρωτούσε επίμονα για το...παρελθόν του δικού της περισσότερο με περιπαιχτική διάθεση...είχα πιεί και γω τα κρασάκια μου και λύθηκε η γλωσσίτσα μου και λέω έλα να στα πωωωω. Σου έχει πει ποτέ για την Καταρίνα; (η σιχαμένη ήταν αυτή) ....Γιατί εγώ την έχω γνωρίσει κιόλας! Αααα σοβαρά λέει; Εχω ακούσει διάφορα γι αυτήν πες μου εσύ τώρα τι ξέρεις, πω ήταν κλπ...ΓΥΝΑΙΚΕΣ!! Παντού ίδιες είμαστε
Κι ο άλλος από δίπλα ήταν και μας άκουγε και κουνούσε το κεφάλι του ο άνθρωπος τι να κάνει....
Ωραία ήταν η βολτίτσα το τοπίο ήταν βέβαια αρκετά χειμωνιάτικο. Τα δέντρα γυμνά και δεν είχε χιονίσει για να είναι κάπως πιο γραφικό. Είχε αρκετά καφέ διάσπαρτα σ ένα από αυτά σταματήσαμε να πιούμε κι έναν καφέ να στρώσουμε μετά τα κρασιά. Και ξεκίνησε μια μεγάλη κουβέντα με όλους περί των συνθηκών ζωής εκεί και εδώ...όπου εδώ εννοούμε Ελλάδα και γνωρίζοντας και το μπακγκράουντ του καθενός συζητήθηκε η τωρινή κατάσταση τόσο στην εργασία όσο και στα προσωπικά...με την αναπόφευκτη γενίκευση στα οικονομικά πράγματα της κάθε περιοχής...
Οπως ίσως μαντέυετε θλίψη να το πω; μελαγχολία να το πω; πίκρα; ότι και να το πω μόνο ευχάριστος δεν μπορεί να είναι ο χαρακτηρισμός....
Παιδιά που κάποτε ξεκινήσαμε με παρόμοια τυπικά προσόντα, όλοι σπουδάσαμε κάτι πες. 'Ολοι δουλέψαμε. Πολύ. Κάποιοι λίγο περισσότερο. Κάποιοι κάναμε και δύο δουλειές ίσως και τρείς.
Αυτοί σε μια χώρα που γιγαντώθηκε με την ένωση των δύο Γερμανιών και αντάμειψε απλόχερα την εργασιακή συνεισφορά των ανθρώπων της και μεις που με τα ίδια χρόνια προσπάθειας και προσφοράς που βρεθήκαμε στο σημείο που βρεθήκαμε....Μιλήσαμε αρκετά, μας άκουσαν με προσοχή, μας είπαν ότι ήξερε ο καθένας για την πορεία της οικονομίας μας, άλλα ακριβή και άλλα παραφιλολογίες των μέσων ενημέρωσης, είπαμε και μεις την άποψή μας και κυρίως περιγράψαμε τις ζωές μας στην κάθε μέρα.
Χάος στη σύγκριση βιοτικού επιπέδου....'Ολοι τους μεγαλοστελέχη πια, ή ελεύθεροι επαγγελματίες στο τιμόνι σοβαρών επιχειρήσεων-ο φίλος μου πχ είναι ιδιοκτήτης μιας μικρομεσαίας επιχείρησης λογισμικού και δουλεύει κυρίως με το γερμανικό δημόσιο και μας είπε πως τότε ,μόλις τέλος Φλεβάρη, είχε ήδη κλείσει τόσες πολλές δουλειές για όλο το έτος, που μπορώ λέει να ξεκινήσω ήδη διακοπές διαρκείας για όλο τον υπόλοιπο χρόνο !!!
Ενα δάκρυ κύλησε αργόσυρτα στο μάγουλο της κολλητής μου στο άκουσμα , που είναι αρχιτέκτων μηχανικός ελεύθερος επαγγελματίας σ έναν κλάδο που στην Ελλάδα τον διέλυσε η κρίση και πλέον χρειάζεται να δουλεύει 12-14 ώρες την ημέρα 7 στα 7 για να μπορεί απλά να κρατήσει την επιχείρησή της ζωντανή.
Ακούσαμε κ ένα άλλο χαριτωμένο από μια υπάλληλο πολυεθνικής φαρμακοβιομηχανίας η οποία λέει ότι στη Γερμανία έχουν ένα καθεστώς όπου ο εργοδότης σου κρατάει ένα ποσό κάθε μήνα από το μισθό (προφανώς ποσό το οποίο αντέχουν να το στερούνται από το καθαρό στο χέρι) και μετά από μια περίοδο 5 ετών παίρνουν 1 ολόκληρο χρόνο άδεια ΜΕΤ ΑΠΟΔΟΧΩΝ για να ταξιδέψουν στον κόσμο!!! Στο σημείο αυτό έφτασα και γω στα όριά μου και γκούρλωσα τα μάτια μου ψελλίζοντας με πολύ κόπο ένα REALLLLLYYYYY? Οντωωωωωςςςς τώρααααα;;; Σαμπάτικαλ.
Υποθέτω πως αν το travelstories ήταν γερμανικό φόρουμ θα είχε με αυτή τη μέθοδο χιλιάδες μέλη σαν τον @Yorgos ή τον @10900km που ταξιδεύουν ακατάπαυστα με ιστορίες για την Ανταρκτική ή τη Γουτεμάλα να αριθμούν εκατοντάδες αντί για μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού που συναντούμε εδώ μέσα!
Και για να αλλάξω τη βαριά ατμόσφαιρα λέω να συνεχίσω με την ξενάγηση και την όμορφη βόλτα που κάναμε. Λίγο πριν κάνουμε μια πλήρη περιφορά της λίμνης φτάσαμε στην πιο εύπορη συνοικία της πόλης με υπέροχα σπίτια-μερικά ήταν μάλιστα βικτωριανά, πολύ περιποιημένα μια γειτονιά χάρμα οφθαλμών.
Στη συνέχεια πήραμε το τρένο για να πάμε στην περίφημη όπερα Elbphilarmonie. Το κτίριο ήταν όντως πολύ εντυπωσιακό αν και υπάρχει μια δυσκολία να αντιληφθείς ακριβώς το μέγεθός του όταν βρίσκεσαι από κάτω. Η άποψη είναι οπωσδήποτε πολύ καλύτερη όταν το δεις από το νερό πράγμα που έγινε τις επόμενες ημέρες που κάναμε μια μικρή κρουαζιέρα.
Μας εξήγησαν πως η βάση του κτιρίου είναι μια από τις παλιές αποθήκες της περιοχής και κρατήθηκε αυτούσια ενώ το γιγαντιαίο κτίριο αναπτύχθηκε πάνω της.΄Αλλωστε όλες οι αποθήκες του παλιού λιμανιού έχουν αναμορφωθεί και φιλοξενούν γραφεία ναυτιλιακών κ άλλων εταιριών και είναι πλέον πραστατευόμενα από την UNESCO.
Η άνοδος προς το παρατηρητήριο γίνεται μέσω κυλιόμενων σκαλών σε ένα φουτουριστικό ντηζαινάτο περιβάλλον και φτάνεις σ ένα μεγάλο μπαλκόνι που "τρέχει" γύρω από το κτίριο και πρσφέρει συγκλονιστική θέα προς όλες τις κατευθύνσεις του Ελβα και του λιμανιού. Σουρούπωνε μάλιστα την ώρα που πήγαμε και ήταν μαγεία!
Αφού μας είπαν και την ιστορία της Οπερας που είναι πια και το νέο τοπόσημο της πόλης, πως ξεπέρασε κατά 5 φορές τον αρχικό προυπολογισμό (συμβαίνει δηλαδή και στις καλύτερες οικογένειες!) έκανε 7 ολόκληρα χρόνια να κατασκευαστεί για να εγκαινιαστεί τελικά αρχές του 2017.
Και τους πείραξε πολύ σα λαό που τους κόστισε τόσο πολύ αλλά εντέλει παρηγορήθηκαν γιατί τους άρεσε πολύ το αποτέλεσμα κα το ξεπέρασαν. Λέτε να συμβεί και σε μας το ίδιο όταν κάποτε τελειώσει το μετρό Θεσσαλονίκης;;; Τι όχι;;;
Και μας μας άρεσε πολύ πάντως το κτίριο και μακάρι να είχαμε και τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε και κάποια μουσική παράσταση. Μάλιστα η αίθουσα έχει τέτοια ακουστική ώστε μπορεί να υποδεχθεί ακόμα και ροκ συναυλίες λόγω της ακουστικής που προσαρμόζεται λέει σε αναλογικά ή ηλεκτρονικά όργανα! Εξαιρετικά ενδιαφέρον....Για μένα που είμαι φαν της ροκ μουσικής μόνο που τις μέρες που ήμουν εκεί δεν υπήρχε κάποια ανάλογη παράσταση.
Στο μεταξύ είχε ήδη νυχτώσει και μας είχε κόψει η λόρδα, πήγαμε παραδίπλα σε ένα μοδάτο τεράστιο εστιατόριο τύπου μπυραρίας που λέγεται Hamburger Hafen Port of Hamburg και φάγαμε κάτι ωραιότατα σνίτσελ παντόφλες σε συμπαθητική τιμή και αφού πήραμε τρένο αφήσαμε τρένο, κ ένα λεωφορείο ανάμεσα, βάλε και λίγο περπάτημα, σα να λέμε είμασταν θεσσαλονίκη και πήγαμε Κατερίνη....με το ζόρι κρατηθήκαμε ξύπνιοι και φτάσαμε επιτέλους σπίτι.
Η επόμενη μέρα είχε πρόγραμμα τουρλού. Οι φίλοι μας είχαν και μια δουλειά να πάνε και εμείς οι υπόλοιποι θέλαμε....ο καθένας το δικό του. Αφού συζητήσαμε στο πρωινό την προοπτική να γίνουν τα χατήρια ολονών καταφέραμε απλά να συμφωνήσουμε ότι... διαφωνούμε.
Η φίλη μου ξεκίνησε με το γιό της το φοιτητή να πάνε σε ένα μουσείο ιστορίας του αυτικινήτου που από ότι είπαν ήταν πολύ ενδιαφέρον, οι μικρές ήθελαν να πάν σ ένα πολυκατάστημα Primarkt το οποίο ήταν στου διαόλου την άκρη από μας και μετά ήθελαν να δουν και το ενυδρείο.
Στο πρώτο προσφέρθηκα να τις συνοδέψω για το δεύτερο δήλωσα, ΑΠΟ και ΚΛΕΙΕΤΑΙ! Εχουν πάει από μικρές σε ότι ζωολογικό κήπο και ότι άλλο αφορά τη χλωρίδα και την πανίδα του κόσμου τούτου, σε όποια χώρα και να τις πήγαμε, φτάνει και περισσεύει.
Δεν πείστηκαν αλλά ξεκινήσαμε για τα ψώνια, τις άφησα κανά δίωρο να οργιάσουν εκεί μέσα. Τσίμπησα και γω κανά 2 μπλουζάκια και κάτι κολάν για το γυμναστήριο σε τιμές λαικής....αλλά για πολλά πολλά δεν είμασταν ένεκα Ryanair....Στο μεταξύ μας πήρε τηλέφωνο ο Γερμανός να δει που αρμενίζαμε, μας είπε πως τελείωσε τη δουλειά του νωρίτερα από ότι περίμενε (εμ είπαμε τα συμβόλαια τα είχε πουλήσει ο άνθρωπος) και αν θέλαμε να μας πάει κάπου.
Οι μικρές όχι που θα την άφηναν την ευκαιρία....Τον τούμπαραν στο λεπτό και ήρθε και τις πήρε με τη Μερτσεντές παρακαλώ... Φόρτωσαν οι καλές σου τις σακούλες με τα ψώνια και έφυγαν Κυρίες.
Εγώ η πλέμπα, μίλησα με την κολλητή μου που ήταν καθ οδόν για το μουσείο και ξεκίνησα να πάω να τη βρώ. Κάπου στη διαδρομή με το μετρό έπρεπε ν αλλάξω τρένο. Δεν πρόσεξα τη σωστή στάση και έφυγα παρακάτω. Οταν το αντιλήφθηκα, έπρεπε είτε να γυρίσω πίσω, ή ν αλλάξω γραμμή...ότι το 1985 χωρίς ιντερνέτ και χάρτη ακολουθώντας μόνο τις οδηγίες δεν χάθηκα ποτέ και το κατάφερα το 2019 έχοντας πιάτο όλη την τεχνολογία....γελάνε και τα τσιμέντα.
Είπα στη φίλη μου να μη με περιμένει και κατέβηκα στο κέντρο μόνη. Στο μεταξύ είχε βγάλει και ένα φανταστικό ήλιο και όλα έδειχναν πιο όμορφα. Ε ρε τι σου κάνει το φως!!
΄Εκανα μια μεγάλη βόλτα μόνη ξανά από το δημαρχείο στο Αλστερ, κάθισα και ήπια έναν ωραιότατο καπουτσίνο, έβγαλα ξεδιάντροπα σέλφι παντού και κατέληξα στoν πεζόδρομο με τα εμπορικά να χαζεύω τον κόσμο που ψώνιζε!
΄Εχω βρεθεί πολλές φορές πρωινά στην Τσιμισκή και ο κόσμος είναι από υποτονικός έως μέτριος εξαιρουμένων των εορταστικών περιόδων. Στον αντίποδα τα καφέ είναι μονίμως φίσκα.
Εκεί πάλι, ο κόσμος ήταν παντού. Μέσα στα μαγαζιά , έξω και ψώνιζε. Κι όταν λέω ψώνιζε, ψώνιζε όμως! Φορτωμένοι όλοι με σακούλες Αυτό κι αν είναι θέαμα που έχω δω χρόνια..
Περπάτησα και λίγο ακόμη και συλλογίστηκα πως ήρθαν ξανά οι ίδιες εικόνες με το πρώτο εκείνο ταξίδι, πως ήμουν τότε και πως τώρα, θυμήθηκα τα υπαρξιακά του 18χρονου εαυτού μου και τι άλλαξε σε σχέση με τα υπαρξιακά της μέσης ηλικίας, δεν έβγαλα κανένα συμπέρασμα και μπήκα σε ένα κατάστημα της Lindt και άφησα την ενδοσκόπηση ατελέσφορη για να φάω μια ωραία σοκολάτα .
Το απόγευμα αποφασίσαμε να μαγειρέψουμε για τους οικοδεσπότες μας για να τους ευχαριστήσουμε και να γευτούν κάτι από μεσογειακή κουζίνα, ψωνίσαμε από το σούπερ μάρκετ και ανέλαβε η κολλητή μου που το έχει πολύ με τη μαγειρική να ετοιμάσει ένα περιποιημένο μουσακά.
Αφού λοιπόν τους καλέσαμε ...σπίτι τους, χτύπησαν κουδούνι κανονικά και μπαίνοντας τους ρώτησα πως νιώθουν που έρχονται σαν καλεσμένοι στο ίδιο τους το σπίτι
Μου είπαν πως νιώθουν περίεργα που μπαίνουν σπίτι τους και υπάρχει φαγητό!
γιατί λέει δεν μαγειρεύουν ΠΟΤΕ! Τρώνε είτε έξω είτε παραγγέλνουν...Καλά έλεγε η κολλητή όσο μαγείρευε....σαν αχρησιμοποίητη δείχνει αυτή η κουζίνα.
Εγλειψαν και τα δάχτυλά τους βέβαια και καληνυχτιστήκαμε. Αυτοί δηλαδή είπαν καληνύχτα....
Οταν έφυγαν δεν ήταν καλά καλά ούτε 10. Εμείς ζωντανέψαμε και θέλαμε να βγούμε έξω.
Τα κορίτσια έμειναν σπίτι και γω με τη φίλη μου ξεκινήσαμε ξανά για την πόλη με στόχο τη λεωφόρο του ερωτα, τη Reeperbahn που πλέον είναι σημείο συνάντησης και διασκέδασης δίχως να φοβάσαι σε κάθε βήμα όπως στο παρελθόν. Φυσικά θέλαμε να πάμε για το χάζι και μας είχαν προειδοποιήσει ότι η όλη φάση είναι απλά μια κιτς παρωδία .
Που ήταν ακριβώς αυτό. Πολύ φασαρία, πολύς λαός, πολύ ...ροζ κατάσταση με κλαμπ και επιγραφές νέον , θα προσπαθήσω να ανεβάσω και ένα βιντεάκι.
Στο μεταξύ προσπαθούσαμε για ώρα να βρούμε κάπου να καθήσουμε για ένα ποτό αλλά ήταν Παρασκευή βράδυ και ήταν όλα φίσκα.
Μπαίναμε και βγαίναμε όμως από μπαρ , κλαμπ ακόμα και ντίσκο (!) και χαζεύαμε το τουρλουμπούκι που αντικρύζαμε. Κάποια στιγμή πρέπει να μπήκαμε σε ένα γκέυ μπαρ με θεματική βραδυά....και με το που πέρασα την πόρτα είδα 2 κάπως μεγαλόσωμους και εύσωμους Γερμανούς που ήταν ντυμένοι κολομπίνες Πλάκα είχε.
Μετά από ώρα καθήσαμε τελικά κάπου για ένα μισάωρο να χαλαρώσουμε με ένα ποτό και αφού είχαμε δει αυτά που είδαμε όσο άντεξε η αισθητική μας....πήραμε το δρόμο για το σπίτι.
Η επόμενη μέρα ήταν τα γενέθλια της κόρης μου και η τελευταία του σύντομου αυτού ταξιδιού (το ταξίδι ήταν σύντομο, η ιστορία πάλι βγαίνει μεγάλη)
Στο μεταξύ έριχνε καρέκλες από το πρωί. Μας είχαν κανονίσει να πάμε την κρουαζιέρα στον Ελβα από την Οπερα μέχρι το εμπορικό λιμάνι μαζί με τη σχετική ξενάγηση. Επειτα είχαμε καφέ πάλι με την παρέα από παλιά και τέλος θα τους έκανα εγώ όλους το τραπέζι σε ένα τούρκικο εστιατόριο που μας σύστησαν ότι είναι εξαιρετικό και value for money.
H κρουαζιέρα ξεκίνησε υπό δυνατή βροχή και οι εικόνες ήταν θολές αλλά οι ιστορίες είχαν μεγάλο ενδιαφέρον.
Η Οπερα ήταν οπωσδήποτε πολύ πιο εντυπωσιακή από αυτή την άποψη και έμπαινε σε πλήρη συνειδητότητα το πραγματικό της μέγεθος
Από την άλλη η Γερμανίδα σύζυγος μου έδειξε ψηλά στα λοφάκια κάτι μεγάλα σπίτια και μου εξήγησε πως η περιοχή Blankenese είναι ότι πιο ακριβό αυτή τη στιγμή στο Αμβούργο και οι πλούσιοι της πόλης δίνουν όσο όσο για να μείνουν εκεί. Και μου λέει να έχεις τόσο χρήμα για να πάρεις ένα σπίτι που βλέπει τους γερανούς του λιμανιού, έχει και το τίμημά της η ξιπασιά! χαχα
Οταν φτάσαμε στο εμπορικό λιμάνι πλησιάσαμε κοντά και είδαμε τις εγκαταστάσεις πως ακριβώς ξεφορτώνονται αυτόματα με τους γερανούς αυτούς τα τάνκερ μέσα σε λίγες μόνο ώρες οπότε και τα πλοία είναι έτοιμα να σαλπάρουν ξανά.
Μας είπαν πως παλιά πριν την αυτοματοποίηση όλο το ξεφόρτωμα και φόρτωμα το έκαναν κυρίως με τους λιμενεργάτες και τα πλοία έμεναν για μέρες στο λιμάνι οπότε οι ναυτικοί έπαιρναν άδεια και έβγαιναν στην πόλη και κυκλοφορούσαν κυρίως στο St. Pauli και τη Reeperbahn...Επειδή όμως η μπίζνα είναι μεγάλη και καθόλου δεν τους άρεσε η νέα τάξη πραγμάτων, πλέον φέρνουν με λεωφορειάκα τις κυρίες που είναι πρόθυμες να κρατήσουν....συντροφιά στους μοναχικούς ναυτικούς όσο χρόνο διαρκεί ο ελιμενισμός των πλοίων! Το μάθαμε κι αυτό.
Και αφού μετά από αυτές τις εξαιρετικά χρηστικές πληροφορίες πιάσαμε και μεις λιμάνι.....και πήγαμε για καφέ με τους υπόλοιπους για να αποχαιρετιστούμε. Εφεραν και ένα γλυκό με κεράκια να σβήσει η κόρη μου, είπαμε τις εντυπώσεις μας, υποσχεθήκαμε να ξαναβρεθούμε και χαιρετηθήκαμε.
Να αναφέρω πριν το τελευταίο κομμάτι πως αν δεν χάσατε ήδη το λογαριασμό με τους φίλους από την πρώτη ιστορία του 1985 έως το 2019 (εγώ θα με είχα χάσει σίγουρα). Ο φίλος του πρώην μου που με φιλοξένησε με την κοπέλα του τότε δεν υπάρχει στην καινούργια ιστορία.
Ηξερα από χρόνια ότι είχε σοβαρό πρόβλημα αλκοολισμού και οι φίλοι του με ενημέρωσαν ότι πλέον ζει απομονωμένος μόνο από τα επιδόματα του κράτους και όσες φορές προσπάθησαν να τον πλησιάσουν απέβη άκαρπο. Οπως άκαρπη απέβη και η δική μου προσπάθεια όταν μόλις έκλεισα τα εισητήρια του ταξιδίου ζήτησα να μάθω την ταχυδρομική του διεύθυνση , έγραψα ένα γράμμα πως θα ήθελα πολύ να συναντηθούμε ξανά στο οποίο όμως δεν απάντησε ποτέ. Του είχα στείλει και τον αριθμό του κινητού μου και είχα μια κρυφή ελπίδα πως θα με καλέσει όσο βρισκόμουν εκεί αλλά δυστυχώς αυτό δεν έγινε ποτέ....
Σημείωση. Ηταν ο ίδιος άνθρωπος που κάποτε η μητέρα του τον έδιωξε από το σπίτι στα 18 γιατί αρνήθηκε να της πληρώσει ενοίκιο.....
(προφανώς υπήρξαν και πολλοί άλλοι λόγοι στην πορεία της ζωής αλλά ήξερα από τότε πως είχε σοβαρές ψυχολακούβες εξαιτίας της μητέρας του)
Το τελευταίο κομμάτι αυτού του ταξιδιού ήταν το τραπέζι γενεθλίων της κοράκλας μου. Μαζευτήκαμε εμείς και ο Γερμανός με τη γυναίκα του. Φάγαμε στην συνοικία Altona σ ένα πολύ καρακιτσαριό τούρκικο εστιατόριο αλλά το φαγητό ήταν εξαιρετικό. Και να τα κεμπάπια, και να τα γιαρτλού και κάτι πικάντικα που έτρωγες μια μπουκιά και έλεγες παναία μ καίγομαι πήρε φωτιά η Καλαμαριά!! έπεσαν και κάτι μπακλαβάδες στο τέλος και ήρθαμε και τεντώσαμε.
Η λυπητερή ήρθε σε μένα...7 άτομα μόνο 125 ευρουλάκια δε το λες και πολύ αλλά λόγω τούρκικου δεν σέρβιραν αλκοόλ και έτσι την έβγαλα οικονομικά...
Η πτήση μας ήταν πολύ πρωινή 6.45 γαλατάδικη. Ετσι χαιρετηθήκαμε έξω από το εστιατόριο με την υπόσχεση να ανταμώσουμε σύντομα ξανά στην Ελλάδα αυτή τη φορά!
Είναι πολύ όμορφο όταν στη ζωή σχέσεις που αλλιώς ξεκίνησαν , καταφέρνουν να διατηρούνται και να μεταλλάσσονται κσι τελικά κάνουν καλό σε όλους και αποδικνύουν με όμορφο τρόπο πως με καλή θέληση όλα είναι πιθανά.
Θα ανεβάσω μερικές φωτογραφίες για να συνοδέψω το κείμενο και θα συνεχίσω με το δεύτερο κομμάτι του τότε και το τώρα για την Κοπεγχάγη.
Το τάνκερ έξω από το παράθυρο μας!
Τώρα που το ξανασκέφτομαι αυτό το πρώτο ταξίδι νομίζω ότι ήταν κ το μοναδικό στη ζωή μου που μέσα σε τόσες λίγες μέρες αφομοίωσα τόσο πολύ τον τρόπο ζωής των ντόπιων. Ήμουν ήδη ταξιδιώτισσα κ όχι τουρίστρια!
Ζούσα μαζί με ξένους, πήγαινα σούπερ μάρκετ, μιλούσα όσα γερμανικά γνώριζα κ έβγαινα έξω στα δικά τους στέκια τους πολύ μακριά από οτιδήποτε μπορούσε να θεωρηθεί τουριστικό.
Οι επόμενες μέρες κύλησαν πολύ όμορφα κ με την έξαψη μου να αυξάνεται κάθε φορά που επρόκειτο να δω κάτι καινούργιο.
Περπατήσαμε όλο το κέντρο της πόλης, μπήκα σε ότι μαγαζί υπήρχε με ηλεκτρονικά τα οποία στην Ελλάδα τότε ήταν πέρα από δυσεύρετα επίσης πανάκριβα κ αγόρασα μια κόμπακτ φωτογραφική μηχανή Pentax με την οποία τράβηξα και τις εξαιρετικές
φωτογραφίες που θα επισυναψω.Το επόμενο κατάστημα που έκανα σαν τρελή για να δω ήταν ένα πολυκατάστημα που πουλούσε δίσκους (Βινυλίου), μιλάμε για κατάστημα μεγέθους μεγάλου σούπερ μάρκετ γεμάτο δίσκους με ολόκληρα τμήματα για κάθε κατηγορία, είδος μουσικής, καλλιτεχνη κ με δυνατότητα να ακούς κάθε δίσκο πριν τον αγοράσεις, ΟΥΑΟΥ!!!
Πιθανότατα πέρασα το λιγότερο μισή μέρα εκεί μέσα ένιωθα να βρίσκομαι στον παράδεισο! Στη Θεσσαλονίκη υπήρχε τότε το Blowup στην Πλ.Αριστοτέλους και ο ΠΑΤΣΗΣ στην Τσιμισκή που ήταν τα δύο μεγαλύτερα δισκάδικα και τρώγαμε τα νιάτα μας εκεί μέσα κοιτάζοντας και σκαλίζοντας τις προθήκες με τα βινύλια, ενώ τις περιισσότερες φορές φεύγαμε όπως ερχόμασταν αφού το χαρτζηλίκι δε σήκωνε τέτοιες πολυτέλειες.
Θυμάμαι ότι σίγουρα αγόρασα έναν των Scorpions σε ειδική έκδοση κ κρατούσα έως κ το νάιλον της συσκευασίας αλλά η ένδοξη πορεία του έληξε μερικά χρόνια αργότερα όταν ο δίχρονος τότε γιος μου αποφάσισε να τον κάνει πίστα για τα αυτοκινητάκια του (άουτς! Ακόμα πονάει), κ όταν αντίκρυσα το θέαμα έκλαψα με μαύρο δάκρυ προς έκπληξη της συγχωρεμένης της γιαγιάς μου που τον πρόσεχε εκείνη τη μέρα 'μα γιατί κλαίς μια χαρά έπαιζε το παιδί με αυτά τα πλαστικά '
Είχα μάθει να χρησιμοποιώ το μετρό μόνη μου εκείνες τις μέρες γιατί κάποιες ώρες οι φίλοι μου δούλευαν κ γω εκοβα βόλτες στα μαγαζιά κ όπου αλλού μπορούσα να κυκλοφορήσω μόνη χωρίς να χαθώ. Η αλήθεια είναι πως δεν θυμάμαι να χάθηκα σοβαρά σε καμία φάση σε εκείνο το ταξίδι το οποίο είναι τουλάχιστον αξιοπερίεργο, κάτι σαν αναλαμπή, διότι εγώ χάνομαι ακόμα κ μέσα στη Θεσσαλονίκη αν δε βλέπω τη θάλασσα..
Και τις υπόλοιπες ώρες που είμασταν όλοι μαζί κάναμε πολλές βόλτες στο Αλστερ (τη λίμνη στο κέντρο της πόλης) σε πάρκα και φυσικά στο λιμάνι όπου δεν υπήρχε όμως ακόμη η Όπερα.
Κάθε βράδυ τρώγαμε σε διαφορετικό εστιατόριο. Με πήγαν σε γερμανικό, ιταλικό, ισπανικό ακόμα κ ελληνικό που το φαγητό ήταν πολύ καλύτερο και περισσότερο από ότι είχα φάει ποτέ έξω ως τότε στην Ελλάδα.
Βγαίναμε και για ποτό εκεί όμως τα πράγματα ήταν αρκετά απογοητευτικά, διαπίστωσα πως τα μπαράκια τους ήτανκ κακόγουστα διακοσμημένα αλλά και η ζωντάνια του νεαρόκοσμου ήταν από μέτρια έως αδιάφορη...σε σχέση πάντα με ότι γνώριζα εγώ τότε από την αντίστοιχη νυχτερινή ζωή της Θεσσαλονίκης.
Ένα βράδυ μάλιστα πήγαμε και σε μια συναυλία ενός άγνωστου για μένα γερμανικού συγκροτήματος.
Δε θυμάμαι όνομα ούτε καν και δυστυχώς δεν έχω ημερολόγιο από τότε, ότι γράφω είναι από μνήμης και ευτυχώς από τις ημερομηνίες που είχα ανέκαθεν συνήθεια να γράφω πίσω από τις φωτογραφίες.
Βρε μπας κ ήταν οι Rammstein? Πλάκα θα είχε....αλλά μπα με τίποτα αυτοί είναι μεταγενέστεροι. Πάντως ήταν ωραία φάση μου έβαλαν κ μια σφραγίδα στο χέρι για να μπαινοβγαίνω στο χώρο χωρίς εισιτήριο κ ένιωθα ότι είμαι πολυυυυ κουλ!
Ένα επόμενο δειλινό πήγαμε στο περίφημο St Pauli την διάσημη red light district του Αμβούργου και αφού μου εξήγησαν τι...συμβαίνει εκεί βολτάραμε στην Reeperbahn, τα sex shop κ τα κλαμπ που διαφήμιζαν τα πονηρά σόου στους ναυτικούς που κατέκλυαν στο λιμάνι. Βέβαια ήταν νωρίς και δεν είδαμε τίποτα περίεργο αλλά όπως μου είπαν η περιοχή ήταν αρκετά επικίνδυνη για να την επισκεφτείς νύχτα, πράγμα που έχει αλλάξει κατά πολύ πια και θα περιγράψω στο επόμενο κεφάλαιο αναφορικά με το δεύτερο ταξίδι μου.
Επιτέλους γνωρίζω και την παρέα των παιδιών, άλλοι είναι ζευγάρια κ κάποιοι σινγκλς αγόρια κ κορίτσια κ συζητώντας με τον καθένα μαθαίνω πως ζουν, πάνε πανεπιστήμιο δουλεύουν οι περισσότεροι part time....άλλο φρούτο κ αυτό.
Και κυρίως εντυπωσιάζομαι που ενώ είναι όλοι στην ηλικία μου μέχρι +3,4 χρόνια δε ζει ΚΑΝΕΙΣ με τους γονείς του!
Νοικιάζουν είτε μόνοι η με συγκάτοικο κ έχουν απόλυτη ανεξαρτησία το οποίο με εντυπωσιάζει και με προετοιμάζει για τα μελλοντικά δυναμικά μου μανιφέστα όταν χρειαστεί να διεκδικήσω ξανά τα ανεξαρτησιακά μου δικαιώματα (ε ρε δόλιε μου πατέρα τι σε περιμένει)
Αυτό που όμως δεν ήθελα να δω τότε, ήταν πως η ανεξαρτησία είχε και μια δεύτερη όψη....Ενός παιδιού η μητέρα όταν εκείνος έκλεισε τα 18 του έδωσε 1 μήνα προθεσμία να φύγει από το πατρικό κ όταν εκείνος δεν το έκανε του "έκοψε" νοίκι!
Αυτά για μας που στην Ελλάδα της κρίσης τα παιδιά μένουν με τους γονείς ως τα...40, αδιανότητο.
Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη με όλο αυτό το νεωτερισμό, την πληροφορία και την ελευθεριότητα που ερχόμουν σε επαφή, που ήταν αδύνατο να δω κάτι αρνητικό.
Ήταν όλα πολύ καινούργια, πολύ προοδευτικά , πολύ ανοιχτομυαλα κ γενικά ..πολύ από όλα.
Και γω προερχόμενη από τη μεσοαστική ελληνική οικογένεια , καταπιεσμένη αλλά γεμάτη όνειρα και τσαμπουκά να κάνω τη διαφορά...πως να έβρισκα καθαρό μυαλό να κρίνω αντικειμενικά;
Και πιστέψτε με δεν υπερβάλω καθόλου...Οσοι γεννηθήκατε από το 1980 και έπειτα δεν μας χωρίζει απλά μια γενιά...Μας χωρίζει το άλμα που έκανε η ελληνική πραγματικότητα σε όλα τα επίπεδα εκείνη την εποχή. Εμείς στρώσαμε το δρόμο για να βρείτε εσείς ώριμο το φρούτο και να εξελιχθείτε περισσότερο ομαλά.
Εγώ τότε ένιωθα να ασφικτυώ...κάθε σκέψη κάθε ιδέα περνούσε Ιερά Εξέταση και χωρίς οι γονείς μου να είναι ιδιαίτερα συντηρητικοί ή αυταρχικοί, ωστόσο η μικροαστικές τακτικές και συνήθειες ήταν ολούθε. Ενιωθα την προσωπικότητά μου να να αντιδρά για να υπάρξει, να διερωτάται να αμφισβητεί, να επαναστατεί....Ολο αυτό το καινούργιο στα μάτια της άγουρης ψυχής ήταν επικίνδυνα δελεαστικό και εύκολα οδηγούσε σε βιαστικά συμπεράσματα για το τι ουσιαστικά συνέβαινε.
Σ αυτό το σημείο να τονίσω ότι επίσης εγώ επισκέφθηκα τη Δυτική Γερμανία τότε εφόσον ακόμα κρατούσε το σιδηρούν παραπέτασμα και η Ευρώπη ήταν χωρισμένη στα δύο...Με το γερμανικό μάρκο στα καλύτερά του, η πανίσχυρη γερμανική μηχανή και η γενικότερα εξελιγμένη βορειοευρωπαική κοινωνία σε απευθείας σύγκριση με την Ελλαδίτσα που τότε κυβερνιόταν από το βαθύ ΠΑΣΟΚ και μόλις είχε αρχίσει να συνέρχεται από τα χρόνια της χούντας και των απαγορεύσεων, μπήκε στην ΕΟΚ, άρχισε να ρέει το χρήμα και να οδηγεί απότομα σε συμπεριφορές ξένες ως προς τις μέχρι τότε συνήθειές μας, υπερκαταναλωτισμό, ψευτομιμητισμό αμερικανοδυτικών προτύπων και κραυγαλέες δηθενιές με παντελή άγνοια κινδύνου για το που οδηγούμασταν.....
Εν τω μεταξύ σας το πα; δεν σαν το πα! ... γνώρισα και τη νυν κοπέλα του... πρώην! Καλά πήγε αυτό....
Κάποια στιγμή με θυμήθηκε αυτός και ήρθε αυτός από το σπίτι να με δει, μόνος του χωρίς την κοπελιά, ήταν λίγο αμήχανο το σκηνικό...αυτός το πάλευε να δείχνει πρόσχαρος κ άνετος αλλά δεν του πολυέβγαινε, εγώ μαγκωμένη να ψάχνω να δω κάποιο δείγμα, μια κίνηση, ένα βλέμμα που να μαρτυρά ότι δεν με έχει ξεπεράσει εντελώς. Αλλά δεν το βλέπω και αποφασίζω να το ρίξω στον πολιτισμό.
Την επόμενη φορά έφερε κ την κοπέλα του να μας γνωρίσει. Εγώ ήμουν κάτι ανάμεσα σε φάση απορίας, όσο και τέλειας άγνοιας για το πώς πρέπει να νιώσω η να συμπεριφερθώ. Γιατί κ μικρή ήμουν κ ανάλογη εμπειρία δεν είχα, αλλά και λίγο ζήλια την ένιωθα βεβαίως.
Και η σιχαμένη η αντίζηλος ήταν και ομορφούλα τελικά αλλά και συμπαθητικούλα και πολύ ευγενικά μου φερόταν οπότε τι να έκανα κ γω, το κατάπια αμάσητο και συνεχίσαμε να βγαίνουμε όλοι μαζί μια παρέα και να είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, να είμαστε.
Και είμασταν κ μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα την επόμενη όταν έπεσε η ιδέα να πάμε όλοι μαζί για σκουώς. Θέλεις μου λένε να πάμε για σκουώς; Βεβαίως κ θέλω, τι είναι αυτό;
Είναι μπαλάκι του τένις, το πετάμε σε έναν τοίχο κάνει γκέλα και το αποκρούει ο αντίπαλος!
Α μάλιστα, εξαιρετικό! Να πάμε ρε παιδιά.
Ναι μου λεν, θα σου αρέσει πολύ και μετά θα μπούμε όλοι μαζί στη σάουνα. Ξέρεις τι είναι η σάουνα; Είπαμε βλάχα βλάχα αλλά μια σάουνα ήξερα τι είναι!
Είχα δει στην τηλεόραση
Τι εννοείς θα μπούμε όλοι ΜΑΖΙ στη σάουνα; Με μαγιώ; Με πετσέτες;
Με πετσέτες με πληροφορούν και μετά ΓΥΜΝΟΙ!!!
Σ αυτό το σημείο με εγκατέλειψε η περίφημη προοδευτική μου οπτική κ ένιωσα να κοκκινίζω από ντροπή από την κορφή ως τα νύχια.
Μα καλά φίλοι , αγόρια κορίτσια κ όλοι μαζι γυμνοί; Και δεν ντρέπονται; Θυμάμαι πόση απορία ένιωσα μαζί με τρόμο....μου ήταν αδύνατο να ξεπεράσω τόσες αναστολές σε τόσο λίγο χρόνο κ έτσι προτίμησα να καθήσω στην καφετέρια να πιω έναν καφέ και δεν πήγα ούτε στο σκουως από φόβο μήπως ήταν υποχρεωτική μετά η σάουνα
Την επόμενη (αφού με τρόλαραν αρκετά για το θέμα της σάουνας) κάναμε μια υπέροχη ημερήσια εκδρομή όλη η παρέα μαζί (και η σιχαμένη)
Στο εξοχικό ενός από την παρέα στο Malente, μια τοποθεσία με λίμνες προς το Κίελο περίπου μιάμισι ώρα με το αυτοκίνητο βόρεια του Αμβούργου.
Είμασταν καμιά δεκαριά άτομα και κάναμε ένα μεγάλο hiking περιμετρικά από τις λιμνούλες σε ενα μαγευτικό χιονισμένο τοπίο με ελάφια που εμφανίζονταν ξαφνικά , εικόνες σαν ζωγραφιά κ πολύ πολύ κρύο που ακόμα θυμάμαι πόσο συνολικά 'ακατάλληλα' ντυμένη ήμουν σε κάθε περίσταση αφού τα πιο βαριά μου ρούχα κ παπούτσια που ήταν μια χαρά για την Ελλάδα, για τις θερμοκρασίες της Γερμανίας ήταν σα να κυκλοφορούσαμε καλοκαιρινά κ σαγιονάρες.
Σε όλο αυτό βάλτε ότι είχα όλη μέρα μπροστά μου τον πρώην να περπατά χεράκι χεράκι με τη σιχαμένη, όσο να πεις μια παγωμάρα επιπλέον την ένιωθα. Πόσο πολιτισμό μαζεμένο θέλετε πια!
Μετά τη μεγάλη βόλτα καταλήξαμε στο εξοχικό όπου φάγαμε μπραντς! Καινούργιο φρούτο κ αυτό ..όπου μπραντς σημαινε πρωινό με ψωμιά, βούτυρα κ μαρμελάδες αλλά επίσης και δύο τρία λογιών ειδών σαλάμια, κασέρια, λουκάνικα κ βασικά ότι υπήρχε στο ψυγείο τους.
Η επόμενη μέρα ήταν η παραμονή Πρωτοχρονιάς.
Και θα υποδεχομασταν το νέο χρόνο που αλλού; Στο περίφημο λιμάνι του Αμβούργου που όπως με πληροφόρησαν κατεβαίνει όλη η πόλη για την αλλαγή του χρόνου.
Είχα τρομερή περιέργεια να το ζήσω, δεν είχα ποτέ εμπειρία να κάνω πρωτοχρονιά σε ανοιχτό χώρο. Στην Ελλάδα μαζευόμασταν όλοι στο σπίτι του κουμπάρου ή του...μπατζανάκη, οι μεγάλοι έπαιζαν χαρτιά και τα παιδιά παίζαμε μεταξύ μας ή αν δεν υπήρχαν συνομίληκα, απλά βαριόμασταν μέχρι θανάτου, έτσι όσο κόντευε η ώρα η έξαψη μου μεγαλωνε.
Πήγαμε ως το λιμάνι με το κατάμεστο από κόσμο μετρό φορώντας ότι είχαμε και σταθήκαμε σ ένα σημείο κοντά στις όχθες του Ελμπε για να δούμε τα πυροτεχνήματα . Είχε πάρα πολύ κόσμο κ όλοι έπιναν είτε glück wine η σαμπάνιες από το μπουκάλι. Τραγουδούσαν κ χόρευαν κ τα μεσάνυχτα ακριβώς η νύχτα έγινε μέρα από τα χιλιάδες πυροτεχνήματα που εσκαγαν από παντού σ όλο τον ορίζοντα και δεν ξέρω γιατί δεν βρίσκω ούτε μια φωτό από εκείνο το βράδυ. Κάηκε το φιλμ;
Το 1986 μπήκε για μένα με τον πιο όμορφο τρόπο κ τους καλύτερους οιωνούς.
Εγώ μπροστά στο σπίτι που φιλοξενούμουν στην συνοικία Barmbek
Άποψη του Elbe
Με τους θείους του φίλου μου στο Alster
Reeperbahn 1985
Τοπίο από το hiking στο Malente
Να και η παρέα στο τοπίο
Όμορφο ελαφακι
Παγωμένη (μέσω-έξω)
Το τσιμπουσι-brunch! (είχατε και το χωριό σας brunch...)
29/02/2019 - 04/03/2019
Ξυπνήσαμε στο χειμωνιάτικο μουντό Αμβούργο και ετοιμάσαμε πρωινό. Η τραπεζαρία ήταν σε μια γωνία του υπέροχου καθιστικού η οποία ήταν τζαμαρία σε σχήμα Γ και είχε θέα πιάτο τον Ελβα στα 20 μέτρα! Μάλιστα στη περίφραξη του οικήματος είχαν ειδική εγκατάσταση με αεροστεγείς πόρτες οι οποίες ανυψώνονταν σε περίπτωση έντονης βροχόπτωσης που υπερχειλίζει το ποτάμι ώστε να προστατεύονται από πλημμύρα.
Κι όπως λοιπόν κρατάω τη φετούλα με τη μαρμελάδα στο χέρι και μασουλάω χαζεύοντας το ζεν του τοπίου έξω από το μπαλκόνι μας, μένω επιτόπου αγαλματάκι αντικρύζοντας το θέαμα που σας παραθέτω μετά το κείμενο αυτό....Στο οπτικό μου πεδίο προβάλλει ξαφνικά ένα γιγαντιαίο τάνκερ φορτωμένο κοντέινερς με τα διακριτικά της COSCO & MAERSK , το οποίο αρμενίζει αργά στο στενό αυτό κομμάτι του λιμανιού και μπλοκάρει εντελώς τη θέα στον ορίζοντα! Πόσο πιο σουρεάλ σκηνικό....Η απεραντοσύνη της γαλήνιας φύσης κ ξαφνικά η παγκοσμοιοποίηση!!
Φυσικά το σκηνικό αυτό επαναλαμβανόταν πολλές φορές στη διάρκεια της ημέρας διότι όπως μας πληροφόρησαν είμασταν σε κομβικό σημείο στο δρόμο προς την είσοδο του τεράστιου λιμανιού.
Μετά το πρωινό λοιπόν πήραμε ευδιάθετοι το τρενάκι για την πόλη όπου είχαμε ραντεβού με το Γερμανό πρώην μου , τη γυναίκα του και κάποια μέλη από την τότε (!) παρέα προκειμένου να κάνουμε μια μεγάλη βόλτα γύρω από το μεγάλο Αλστερ.
Εγώ είχα και μια απορία πως διάολο με θυμόντουσαν όλοι αυτοί εάν με θυμόντουσαν βέβαια....είχα ωστόσο μαζί φωτογραφίες σαν αυτές που ανέβασα εδώ με τα πρόσωπα του καθενός πιστεύοντας-όπως και έγινε τελικά πως θα χαιρόντουσαν να δουν κάτι από τόσα χρόνια πριν.
Αφού λοιπόν μαζευτήκαμε και συστηθήκαμε ξανά, καθώς και τα νέα μέλη της παρέας...η κολλητή μου και τα παιδιά, άλλοι μου είπαν ότι κατι θυμόντουσαν από τότε, ένας μου είπε κατάμουτρα ότι δεν έχει ιδέα ποια είμαι και δε θυμάται την τύφλα του
ξεκινήσαμε τη μεγάλη βόλτα (κάπου 6 χιλιόμετρα μας είπαν) περιμετρικά της λίμνης. Στο μεταξύ το κρύο έγδερνε, φυσούσε κ ένα παγωμένο αεράκι, αλλά βέβαια πλέον είχαμε ισοθερμικά και χοντρά μπουφάν σαν τα δικά τους και κάπως έτσι ψιλοπαλευόταν. Κάπου κάπου κάναμε και στάσεις όπου πίναμε ζεστό κρασί. Εμείς δηλαδή πίναμε. Αυτοί είχαν τον ασταμάτητο! 'Ανοιγε η κάνουλα και δεν έλεγε να κλείσει....Αν εγώ έπινα 12 το μεσημέρι πάνω από ένα άντε δύο ποτηράκια από αυτό θα έκανα τον ποδαρόδρομο σε οχταράκια και κακαρίζοντας από την κρασοκατάνυξη....αυτοί πάλι είχαν κατεβάσει 5-6-7 και έχασα το λογαριασμό και έδειχναν νηφάλιοι λες και κατέβαζαν σκέτο καφέ και όχι αλκοόλ...μυστήρια πράγματα.Πιάσαμε και μια ωραία κουβέντα στο δρόμο με τη γυναίκα του πρώην μου που με ρωτούσε επίμονα για το...παρελθόν του δικού της περισσότερο με περιπαιχτική διάθεση...είχα πιεί και γω τα κρασάκια μου και λύθηκε η γλωσσίτσα μου και λέω έλα να στα πωωωω. Σου έχει πει ποτέ για την Καταρίνα; (η σιχαμένη ήταν αυτή) ....Γιατί εγώ την έχω γνωρίσει κιόλας! Αααα σοβαρά λέει; Εχω ακούσει διάφορα γι αυτήν πες μου εσύ τώρα τι ξέρεις, πω ήταν κλπ...ΓΥΝΑΙΚΕΣ!! Παντού ίδιες είμαστε
Κι ο άλλος από δίπλα ήταν και μας άκουγε και κουνούσε το κεφάλι του ο άνθρωπος τι να κάνει....Ωραία ήταν η βολτίτσα το τοπίο ήταν βέβαια αρκετά χειμωνιάτικο. Τα δέντρα γυμνά και δεν είχε χιονίσει για να είναι κάπως πιο γραφικό. Είχε αρκετά καφέ διάσπαρτα σ ένα από αυτά σταματήσαμε να πιούμε κι έναν καφέ να στρώσουμε μετά τα κρασιά. Και ξεκίνησε μια μεγάλη κουβέντα με όλους περί των συνθηκών ζωής εκεί και εδώ...όπου εδώ εννοούμε Ελλάδα και γνωρίζοντας και το μπακγκράουντ του καθενός συζητήθηκε η τωρινή κατάσταση τόσο στην εργασία όσο και στα προσωπικά...με την αναπόφευκτη γενίκευση στα οικονομικά πράγματα της κάθε περιοχής...
Οπως ίσως μαντέυετε θλίψη να το πω; μελαγχολία να το πω; πίκρα; ότι και να το πω μόνο ευχάριστος δεν μπορεί να είναι ο χαρακτηρισμός....
Παιδιά που κάποτε ξεκινήσαμε με παρόμοια τυπικά προσόντα, όλοι σπουδάσαμε κάτι πες. 'Ολοι δουλέψαμε. Πολύ. Κάποιοι λίγο περισσότερο. Κάποιοι κάναμε και δύο δουλειές ίσως και τρείς.
Αυτοί σε μια χώρα που γιγαντώθηκε με την ένωση των δύο Γερμανιών και αντάμειψε απλόχερα την εργασιακή συνεισφορά των ανθρώπων της και μεις που με τα ίδια χρόνια προσπάθειας και προσφοράς που βρεθήκαμε στο σημείο που βρεθήκαμε....Μιλήσαμε αρκετά, μας άκουσαν με προσοχή, μας είπαν ότι ήξερε ο καθένας για την πορεία της οικονομίας μας, άλλα ακριβή και άλλα παραφιλολογίες των μέσων ενημέρωσης, είπαμε και μεις την άποψή μας και κυρίως περιγράψαμε τις ζωές μας στην κάθε μέρα.
Χάος στη σύγκριση βιοτικού επιπέδου....'Ολοι τους μεγαλοστελέχη πια, ή ελεύθεροι επαγγελματίες στο τιμόνι σοβαρών επιχειρήσεων-ο φίλος μου πχ είναι ιδιοκτήτης μιας μικρομεσαίας επιχείρησης λογισμικού και δουλεύει κυρίως με το γερμανικό δημόσιο και μας είπε πως τότε ,μόλις τέλος Φλεβάρη, είχε ήδη κλείσει τόσες πολλές δουλειές για όλο το έτος, που μπορώ λέει να ξεκινήσω ήδη διακοπές διαρκείας για όλο τον υπόλοιπο χρόνο !!!
Ενα δάκρυ κύλησε αργόσυρτα στο μάγουλο της κολλητής μου στο άκουσμα , που είναι αρχιτέκτων μηχανικός ελεύθερος επαγγελματίας σ έναν κλάδο που στην Ελλάδα τον διέλυσε η κρίση και πλέον χρειάζεται να δουλεύει 12-14 ώρες την ημέρα 7 στα 7 για να μπορεί απλά να κρατήσει την επιχείρησή της ζωντανή.
Ακούσαμε κ ένα άλλο χαριτωμένο από μια υπάλληλο πολυεθνικής φαρμακοβιομηχανίας η οποία λέει ότι στη Γερμανία έχουν ένα καθεστώς όπου ο εργοδότης σου κρατάει ένα ποσό κάθε μήνα από το μισθό (προφανώς ποσό το οποίο αντέχουν να το στερούνται από το καθαρό στο χέρι) και μετά από μια περίοδο 5 ετών παίρνουν 1 ολόκληρο χρόνο άδεια ΜΕΤ ΑΠΟΔΟΧΩΝ για να ταξιδέψουν στον κόσμο!!! Στο σημείο αυτό έφτασα και γω στα όριά μου και γκούρλωσα τα μάτια μου ψελλίζοντας με πολύ κόπο ένα REALLLLLYYYYY? Οντωωωωωςςςς τώρααααα;;; Σαμπάτικαλ.
Υποθέτω πως αν το travelstories ήταν γερμανικό φόρουμ θα είχε με αυτή τη μέθοδο χιλιάδες μέλη σαν τον @Yorgos ή τον @10900km που ταξιδεύουν ακατάπαυστα με ιστορίες για την Ανταρκτική ή τη Γουτεμάλα να αριθμούν εκατοντάδες αντί για μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού που συναντούμε εδώ μέσα!
Και για να αλλάξω τη βαριά ατμόσφαιρα λέω να συνεχίσω με την ξενάγηση και την όμορφη βόλτα που κάναμε. Λίγο πριν κάνουμε μια πλήρη περιφορά της λίμνης φτάσαμε στην πιο εύπορη συνοικία της πόλης με υπέροχα σπίτια-μερικά ήταν μάλιστα βικτωριανά, πολύ περιποιημένα μια γειτονιά χάρμα οφθαλμών.
Στη συνέχεια πήραμε το τρένο για να πάμε στην περίφημη όπερα Elbphilarmonie. Το κτίριο ήταν όντως πολύ εντυπωσιακό αν και υπάρχει μια δυσκολία να αντιληφθείς ακριβώς το μέγεθός του όταν βρίσκεσαι από κάτω. Η άποψη είναι οπωσδήποτε πολύ καλύτερη όταν το δεις από το νερό πράγμα που έγινε τις επόμενες ημέρες που κάναμε μια μικρή κρουαζιέρα.
Μας εξήγησαν πως η βάση του κτιρίου είναι μια από τις παλιές αποθήκες της περιοχής και κρατήθηκε αυτούσια ενώ το γιγαντιαίο κτίριο αναπτύχθηκε πάνω της.΄Αλλωστε όλες οι αποθήκες του παλιού λιμανιού έχουν αναμορφωθεί και φιλοξενούν γραφεία ναυτιλιακών κ άλλων εταιριών και είναι πλέον πραστατευόμενα από την UNESCO.
Η άνοδος προς το παρατηρητήριο γίνεται μέσω κυλιόμενων σκαλών σε ένα φουτουριστικό ντηζαινάτο περιβάλλον και φτάνεις σ ένα μεγάλο μπαλκόνι που "τρέχει" γύρω από το κτίριο και πρσφέρει συγκλονιστική θέα προς όλες τις κατευθύνσεις του Ελβα και του λιμανιού. Σουρούπωνε μάλιστα την ώρα που πήγαμε και ήταν μαγεία!
Αφού μας είπαν και την ιστορία της Οπερας που είναι πια και το νέο τοπόσημο της πόλης, πως ξεπέρασε κατά 5 φορές τον αρχικό προυπολογισμό (συμβαίνει δηλαδή και στις καλύτερες οικογένειες!) έκανε 7 ολόκληρα χρόνια να κατασκευαστεί για να εγκαινιαστεί τελικά αρχές του 2017.
Και τους πείραξε πολύ σα λαό που τους κόστισε τόσο πολύ αλλά εντέλει παρηγορήθηκαν γιατί τους άρεσε πολύ το αποτέλεσμα κα το ξεπέρασαν. Λέτε να συμβεί και σε μας το ίδιο όταν κάποτε τελειώσει το μετρό Θεσσαλονίκης;;; Τι όχι;;;
Και μας μας άρεσε πολύ πάντως το κτίριο και μακάρι να είχαμε και τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε και κάποια μουσική παράσταση. Μάλιστα η αίθουσα έχει τέτοια ακουστική ώστε μπορεί να υποδεχθεί ακόμα και ροκ συναυλίες λόγω της ακουστικής που προσαρμόζεται λέει σε αναλογικά ή ηλεκτρονικά όργανα! Εξαιρετικά ενδιαφέρον....Για μένα που είμαι φαν της ροκ μουσικής μόνο που τις μέρες που ήμουν εκεί δεν υπήρχε κάποια ανάλογη παράσταση.
Στο μεταξύ είχε ήδη νυχτώσει και μας είχε κόψει η λόρδα, πήγαμε παραδίπλα σε ένα μοδάτο τεράστιο εστιατόριο τύπου μπυραρίας που λέγεται Hamburger Hafen Port of Hamburg και φάγαμε κάτι ωραιότατα σνίτσελ παντόφλες σε συμπαθητική τιμή και αφού πήραμε τρένο αφήσαμε τρένο, κ ένα λεωφορείο ανάμεσα, βάλε και λίγο περπάτημα, σα να λέμε είμασταν θεσσαλονίκη και πήγαμε Κατερίνη....με το ζόρι κρατηθήκαμε ξύπνιοι και φτάσαμε επιτέλους σπίτι.
Η επόμενη μέρα είχε πρόγραμμα τουρλού. Οι φίλοι μας είχαν και μια δουλειά να πάνε και εμείς οι υπόλοιποι θέλαμε....ο καθένας το δικό του. Αφού συζητήσαμε στο πρωινό την προοπτική να γίνουν τα χατήρια ολονών καταφέραμε απλά να συμφωνήσουμε ότι... διαφωνούμε.
Η φίλη μου ξεκίνησε με το γιό της το φοιτητή να πάνε σε ένα μουσείο ιστορίας του αυτικινήτου που από ότι είπαν ήταν πολύ ενδιαφέρον, οι μικρές ήθελαν να πάν σ ένα πολυκατάστημα Primarkt το οποίο ήταν στου διαόλου την άκρη από μας και μετά ήθελαν να δουν και το ενυδρείο.
Στο πρώτο προσφέρθηκα να τις συνοδέψω για το δεύτερο δήλωσα, ΑΠΟ και ΚΛΕΙΕΤΑΙ! Εχουν πάει από μικρές σε ότι ζωολογικό κήπο και ότι άλλο αφορά τη χλωρίδα και την πανίδα του κόσμου τούτου, σε όποια χώρα και να τις πήγαμε, φτάνει και περισσεύει.
Δεν πείστηκαν αλλά ξεκινήσαμε για τα ψώνια, τις άφησα κανά δίωρο να οργιάσουν εκεί μέσα. Τσίμπησα και γω κανά 2 μπλουζάκια και κάτι κολάν για το γυμναστήριο σε τιμές λαικής....αλλά για πολλά πολλά δεν είμασταν ένεκα Ryanair....Στο μεταξύ μας πήρε τηλέφωνο ο Γερμανός να δει που αρμενίζαμε, μας είπε πως τελείωσε τη δουλειά του νωρίτερα από ότι περίμενε (εμ είπαμε τα συμβόλαια τα είχε πουλήσει ο άνθρωπος) και αν θέλαμε να μας πάει κάπου.
Οι μικρές όχι που θα την άφηναν την ευκαιρία....Τον τούμπαραν στο λεπτό και ήρθε και τις πήρε με τη Μερτσεντές παρακαλώ... Φόρτωσαν οι καλές σου τις σακούλες με τα ψώνια και έφυγαν Κυρίες.
Εγώ η πλέμπα, μίλησα με την κολλητή μου που ήταν καθ οδόν για το μουσείο και ξεκίνησα να πάω να τη βρώ. Κάπου στη διαδρομή με το μετρό έπρεπε ν αλλάξω τρένο. Δεν πρόσεξα τη σωστή στάση και έφυγα παρακάτω. Οταν το αντιλήφθηκα, έπρεπε είτε να γυρίσω πίσω, ή ν αλλάξω γραμμή...ότι το 1985 χωρίς ιντερνέτ και χάρτη ακολουθώντας μόνο τις οδηγίες δεν χάθηκα ποτέ και το κατάφερα το 2019 έχοντας πιάτο όλη την τεχνολογία....γελάνε και τα τσιμέντα.
Είπα στη φίλη μου να μη με περιμένει και κατέβηκα στο κέντρο μόνη. Στο μεταξύ είχε βγάλει και ένα φανταστικό ήλιο και όλα έδειχναν πιο όμορφα. Ε ρε τι σου κάνει το φως!!
΄Εκανα μια μεγάλη βόλτα μόνη ξανά από το δημαρχείο στο Αλστερ, κάθισα και ήπια έναν ωραιότατο καπουτσίνο, έβγαλα ξεδιάντροπα σέλφι παντού και κατέληξα στoν πεζόδρομο με τα εμπορικά να χαζεύω τον κόσμο που ψώνιζε!
΄Εχω βρεθεί πολλές φορές πρωινά στην Τσιμισκή και ο κόσμος είναι από υποτονικός έως μέτριος εξαιρουμένων των εορταστικών περιόδων. Στον αντίποδα τα καφέ είναι μονίμως φίσκα.
Εκεί πάλι, ο κόσμος ήταν παντού. Μέσα στα μαγαζιά , έξω και ψώνιζε. Κι όταν λέω ψώνιζε, ψώνιζε όμως! Φορτωμένοι όλοι με σακούλες Αυτό κι αν είναι θέαμα που έχω δω χρόνια..
Περπάτησα και λίγο ακόμη και συλλογίστηκα πως ήρθαν ξανά οι ίδιες εικόνες με το πρώτο εκείνο ταξίδι, πως ήμουν τότε και πως τώρα, θυμήθηκα τα υπαρξιακά του 18χρονου εαυτού μου και τι άλλαξε σε σχέση με τα υπαρξιακά της μέσης ηλικίας, δεν έβγαλα κανένα συμπέρασμα και μπήκα σε ένα κατάστημα της Lindt και άφησα την ενδοσκόπηση ατελέσφορη για να φάω μια ωραία σοκολάτα .
Το απόγευμα αποφασίσαμε να μαγειρέψουμε για τους οικοδεσπότες μας για να τους ευχαριστήσουμε και να γευτούν κάτι από μεσογειακή κουζίνα, ψωνίσαμε από το σούπερ μάρκετ και ανέλαβε η κολλητή μου που το έχει πολύ με τη μαγειρική να ετοιμάσει ένα περιποιημένο μουσακά.
Αφού λοιπόν τους καλέσαμε ...σπίτι τους, χτύπησαν κουδούνι κανονικά και μπαίνοντας τους ρώτησα πως νιώθουν που έρχονται σαν καλεσμένοι στο ίδιο τους το σπίτι
Μου είπαν πως νιώθουν περίεργα που μπαίνουν σπίτι τους και υπάρχει φαγητό!
γιατί λέει δεν μαγειρεύουν ΠΟΤΕ! Τρώνε είτε έξω είτε παραγγέλνουν...Καλά έλεγε η κολλητή όσο μαγείρευε....σαν αχρησιμοποίητη δείχνει αυτή η κουζίνα.
Εγλειψαν και τα δάχτυλά τους βέβαια και καληνυχτιστήκαμε. Αυτοί δηλαδή είπαν καληνύχτα....
Οταν έφυγαν δεν ήταν καλά καλά ούτε 10. Εμείς ζωντανέψαμε και θέλαμε να βγούμε έξω.
Τα κορίτσια έμειναν σπίτι και γω με τη φίλη μου ξεκινήσαμε ξανά για την πόλη με στόχο τη λεωφόρο του ερωτα, τη Reeperbahn που πλέον είναι σημείο συνάντησης και διασκέδασης δίχως να φοβάσαι σε κάθε βήμα όπως στο παρελθόν. Φυσικά θέλαμε να πάμε για το χάζι και μας είχαν προειδοποιήσει ότι η όλη φάση είναι απλά μια κιτς παρωδία .
Που ήταν ακριβώς αυτό. Πολύ φασαρία, πολύς λαός, πολύ ...ροζ κατάσταση με κλαμπ και επιγραφές νέον , θα προσπαθήσω να ανεβάσω και ένα βιντεάκι.
Στο μεταξύ προσπαθούσαμε για ώρα να βρούμε κάπου να καθήσουμε για ένα ποτό αλλά ήταν Παρασκευή βράδυ και ήταν όλα φίσκα.
Μπαίναμε και βγαίναμε όμως από μπαρ , κλαμπ ακόμα και ντίσκο (!) και χαζεύαμε το τουρλουμπούκι που αντικρύζαμε. Κάποια στιγμή πρέπει να μπήκαμε σε ένα γκέυ μπαρ με θεματική βραδυά....και με το που πέρασα την πόρτα είδα 2 κάπως μεγαλόσωμους και εύσωμους Γερμανούς που ήταν ντυμένοι κολομπίνες
Πλάκα είχε.Μετά από ώρα καθήσαμε τελικά κάπου για ένα μισάωρο να χαλαρώσουμε με ένα ποτό και αφού είχαμε δει αυτά που είδαμε όσο άντεξε η αισθητική μας....πήραμε το δρόμο για το σπίτι.
Η επόμενη μέρα ήταν τα γενέθλια της κόρης μου και η τελευταία του σύντομου αυτού ταξιδιού (το ταξίδι ήταν σύντομο, η ιστορία πάλι βγαίνει μεγάλη)
Στο μεταξύ έριχνε καρέκλες από το πρωί. Μας είχαν κανονίσει να πάμε την κρουαζιέρα στον Ελβα από την Οπερα μέχρι το εμπορικό λιμάνι μαζί με τη σχετική ξενάγηση. Επειτα είχαμε καφέ πάλι με την παρέα από παλιά και τέλος θα τους έκανα εγώ όλους το τραπέζι σε ένα τούρκικο εστιατόριο που μας σύστησαν ότι είναι εξαιρετικό και value for money.
H κρουαζιέρα ξεκίνησε υπό δυνατή βροχή και οι εικόνες ήταν θολές αλλά οι ιστορίες είχαν μεγάλο ενδιαφέρον.
Η Οπερα ήταν οπωσδήποτε πολύ πιο εντυπωσιακή από αυτή την άποψη και έμπαινε σε πλήρη συνειδητότητα το πραγματικό της μέγεθος
Από την άλλη η Γερμανίδα σύζυγος μου έδειξε ψηλά στα λοφάκια κάτι μεγάλα σπίτια και μου εξήγησε πως η περιοχή Blankenese είναι ότι πιο ακριβό αυτή τη στιγμή στο Αμβούργο και οι πλούσιοι της πόλης δίνουν όσο όσο για να μείνουν εκεί. Και μου λέει να έχεις τόσο χρήμα για να πάρεις ένα σπίτι που βλέπει τους γερανούς του λιμανιού, έχει και το τίμημά της η ξιπασιά! χαχα
Οταν φτάσαμε στο εμπορικό λιμάνι πλησιάσαμε κοντά και είδαμε τις εγκαταστάσεις πως ακριβώς ξεφορτώνονται αυτόματα με τους γερανούς αυτούς τα τάνκερ μέσα σε λίγες μόνο ώρες οπότε και τα πλοία είναι έτοιμα να σαλπάρουν ξανά.
Μας είπαν πως παλιά πριν την αυτοματοποίηση όλο το ξεφόρτωμα και φόρτωμα το έκαναν κυρίως με τους λιμενεργάτες και τα πλοία έμεναν για μέρες στο λιμάνι οπότε οι ναυτικοί έπαιρναν άδεια και έβγαιναν στην πόλη και κυκλοφορούσαν κυρίως στο St. Pauli και τη Reeperbahn...Επειδή όμως η μπίζνα είναι μεγάλη και καθόλου δεν τους άρεσε η νέα τάξη πραγμάτων, πλέον φέρνουν με λεωφορειάκα τις κυρίες που είναι πρόθυμες να κρατήσουν....συντροφιά στους μοναχικούς ναυτικούς όσο χρόνο διαρκεί ο ελιμενισμός των πλοίων! Το μάθαμε κι αυτό.
Και αφού μετά από αυτές τις εξαιρετικά χρηστικές πληροφορίες πιάσαμε και μεις λιμάνι.....και πήγαμε για καφέ με τους υπόλοιπους για να αποχαιρετιστούμε. Εφεραν και ένα γλυκό με κεράκια να σβήσει η κόρη μου, είπαμε τις εντυπώσεις μας, υποσχεθήκαμε να ξαναβρεθούμε και χαιρετηθήκαμε.
Να αναφέρω πριν το τελευταίο κομμάτι πως αν δεν χάσατε ήδη το λογαριασμό με τους φίλους από την πρώτη ιστορία του 1985 έως το 2019 (εγώ θα με είχα χάσει σίγουρα). Ο φίλος του πρώην μου που με φιλοξένησε με την κοπέλα του τότε δεν υπάρχει στην καινούργια ιστορία.
Ηξερα από χρόνια ότι είχε σοβαρό πρόβλημα αλκοολισμού και οι φίλοι του με ενημέρωσαν ότι πλέον ζει απομονωμένος μόνο από τα επιδόματα του κράτους και όσες φορές προσπάθησαν να τον πλησιάσουν απέβη άκαρπο. Οπως άκαρπη απέβη και η δική μου προσπάθεια όταν μόλις έκλεισα τα εισητήρια του ταξιδίου ζήτησα να μάθω την ταχυδρομική του διεύθυνση , έγραψα ένα γράμμα πως θα ήθελα πολύ να συναντηθούμε ξανά στο οποίο όμως δεν απάντησε ποτέ. Του είχα στείλει και τον αριθμό του κινητού μου και είχα μια κρυφή ελπίδα πως θα με καλέσει όσο βρισκόμουν εκεί αλλά δυστυχώς αυτό δεν έγινε ποτέ....
Σημείωση. Ηταν ο ίδιος άνθρωπος που κάποτε η μητέρα του τον έδιωξε από το σπίτι στα 18 γιατί αρνήθηκε να της πληρώσει ενοίκιο.....
(προφανώς υπήρξαν και πολλοί άλλοι λόγοι στην πορεία της ζωής αλλά ήξερα από τότε πως είχε σοβαρές ψυχολακούβες εξαιτίας της μητέρας του)
Το τελευταίο κομμάτι αυτού του ταξιδιού ήταν το τραπέζι γενεθλίων της κοράκλας μου. Μαζευτήκαμε εμείς και ο Γερμανός με τη γυναίκα του. Φάγαμε στην συνοικία Altona σ ένα πολύ καρακιτσαριό τούρκικο εστιατόριο αλλά το φαγητό ήταν εξαιρετικό. Και να τα κεμπάπια, και να τα γιαρτλού και κάτι πικάντικα που έτρωγες μια μπουκιά και έλεγες παναία μ καίγομαι πήρε φωτιά η Καλαμαριά!! έπεσαν και κάτι μπακλαβάδες στο τέλος και ήρθαμε και τεντώσαμε.
Η λυπητερή ήρθε σε μένα...7 άτομα μόνο 125 ευρουλάκια δε το λες και πολύ αλλά λόγω τούρκικου δεν σέρβιραν αλκοόλ και έτσι την έβγαλα οικονομικά...
Η πτήση μας ήταν πολύ πρωινή 6.45 γαλατάδικη. Ετσι χαιρετηθήκαμε έξω από το εστιατόριο με την υπόσχεση να ανταμώσουμε σύντομα ξανά στην Ελλάδα αυτή τη φορά!
Είναι πολύ όμορφο όταν στη ζωή σχέσεις που αλλιώς ξεκίνησαν , καταφέρνουν να διατηρούνται και να μεταλλάσσονται κσι τελικά κάνουν καλό σε όλους και αποδικνύουν με όμορφο τρόπο πως με καλή θέληση όλα είναι πιθανά.
Θα ανεβάσω μερικές φωτογραφίες για να συνοδέψω το κείμενο και θα συνεχίσω με το δεύτερο κομμάτι του τότε και το τώρα για την Κοπεγχάγη.
Το τάνκερ έξω από το παράθυρο μας!
Attachments
Last edited:
