Γερμανία Δανία Αμβούργο και Κοπεγχάγη...Ρετρό ταξίδι στο χρόνο από τα 80ies στο τώρα!

[evaT]

Πρόλογος

Προειδοποίηση: MHN διαβάσετε την ιστορία αυτή αν ψάχνετε ταξιδιωτικές πληροφορίες για τις πόλεις αυτές, υπάρχουν σε πολλές άλλες και πολύ πιο περιεκτικά! Η ιστορία μου θα είναι αφηγηματική καθαρά σε προσωπικό επίπεδο, λόγω της ιδιαιτερότητας που θα εξηγήσω παρακάτω. Φυσικά και θα δώσω ό,τι τουριστική πληροφορία θεωρώ ότι αξίζει, διάσπαρτα όμως μέσα στα κείμενα και δεν θέλω να βγάλω την ψυχή κανενός που ψάχνει να βρει χρηστικές πληροφορίες για το που είναι καλύτερα να φας να πιείς και πως να μετακινηθείς. Ξηγημένα πράγματα..

Διαβάζοντας λοιπόν πριν μερικές εβδομάδες την ιστορία του αγαπητού @travelbreak για το τουρ που έκανε με Ιnterrail αρχές της δεκαετίας του 1980, ένιωσα μέσα από τις περιγραφές του να ταξιδεύω πίσω σε κείνη την εποχή συνολικά...τότε που το ταξίδι ήταν γενικά δύσκολο και πόσο μάλλον με ιντερέιλ, και εντελώς απαγορευτικό για μια κοπέλα της εποχής να ονειρεύεται τρένα και Ευρώπες. Μιλάμε για ουτοπικά πράγματα στην κατά τ άλλα συμπαθητική ελληνική κοινωνία της εποχής.
Για μένα που ταξιδιωτικά (ανέκαθεν) ονειρευόμουν παπάδες, ήταν απλά ευσεβής πόθος και άπιαστο όνειρο μαζί. Που φυσικά παρέμεινε όνειρο, διότι και μικρούλα ήμουν ακόμη, μην πω ότι θα έστελνα απευθείας τον καημένο τον πατέρα μου στην εντατική με εγκεφαλικό αν ξεστόμιζα κάτι τέτοιο (όλα τα είχε ακούσει από μένα έτσι κ αλλιώς)

Ωστόσο μέσα από την ιστορία του συμφορουμίτη ταξίδεψα και γω , αναπόλησα και θυμήθηκα το πρώτο ταξίδι που έκανα εκτός συνόρων και μάλιστα μόνη σε 2 ευρωπαικές μεγαλουπόλεις για να επισκεφτώ φίλους, στις οποίες έμελε να ξαναπάω την περασμένη χρονιά για να δω ακριβώς τους ίδιους ανθρώπους ύστερα από 30 ολόκληρα χρόνια!
΄Ετσι μου μπήκε η ιδέα (και με την προτροπή και ενός φίλου που είναι συμφορουμίτης και το είδωλό μου εδώ) να καταγράψω όλη αυτή την ρετρό αναδρομή του τότε και του τώρα μέσα από την προσωπική μου ιστορία!


26/12/1985

Μια εικόνα και μια αίσθηση που θα με συντροφεύει και θα με στοιχειώνει σε ολόκληρη τη ζωή μου.
Είμαι 18 ετών στέκομαι όρθια σε κάποιο τέρμιναλ στον αεροδρομίου του Μονάχου περιμένοντας την connective πτήση μου για Αμβούργο έχω όλη τη μέρα ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό μου σκεπτόμενη ότι τα ΚΑΤΑΦΕΡΑ. Είμαι εδώ, ξεκινάω να ζω το όνειρό μου, είμαι μόνο 18 και ΝΑΙ ρε φίλε στη ζωή μου ΘΑ ΤΑΞΙΔΕΨΩ ΠΟΛΥ! Δεν το είπα απλά μέσα μου. Δεν ήταν απλά παραδοχή, ήταν πεποίθηση, ΝΤΕ ΦΑΚΤΟ.

"Όμως ο σοφός μας λαός λέει μεγάλη μπουκιά φάε μεγάλη κουβέντα μη λες!

Πέρασαν ακριβώς 20!!! ολάκερα χρόνια από κείνη την εξαιρετικά αφελή μου σκέψη για να ξαναπεράσω τα σύνορα της χώρας μας! Ναι ακριβώς έτσι όμως....ξαναπήγα ταξίδι στο εξωτερικό το 2005! Το υπέροχο μάθημα που μου έχωσε η ζωή για να μάθω να φέρομαι....ήταν φάε τις μπουκιές σου, αλλά πρόσεχε τι δηλώνεις και κράτα τη μπάλα χαμηλά και μετά από αυτό και μερικά ακόμη ανάλογα που μου συνέβησαν παράτησα τις μεγάλες δηλώσεις και καλού κακού το βούλωσα...
Το μπακγκράουντ του ταξιδιού περιελάμβανε ένα νεανικό λοβ στόρυ, μπόλικη επανάσταση χωρίς αιτία και πολύ θεωρία στο κεφάλι μου για το πόσο εκπληκτικά ζούσαν οι νέοι στην Ευρώπη σε αντίθεση με εμάς εδώ που μας είχαν στο μη και όχι και μας τρέλαιναν με τις προκαταλήψεις και το εξαιρετικά πειστικό....μα τι θα πει ο κόσμος.
'Οσοι με διαβάσετε και είστε κάτω από 30 δύσκολα να αντιληφθείτε πόσο πίσω ήταν τα πράγματα στην οικογένεια τότε, αλλά όσοι είναι κοντά στην ηλικία μου ξέρουν πολύ καλά ότι μερικές φορές ακόμη και μια απλή έξοδος ήταν ένας μικρός άθλος.

Λοβ Στόρυ
Δύο καλοκαίρια πριν και ενώ διακοπεύαμε κάπου στην εξωτική Χαλκιδική (με γονείς φυσικά τι νομίσατε και βαριόμουν τη ζωή μου από το πρωί έως το βράδυ και ως το επόμενο πρωί, αλλά για κάποιο λόγω επειδή τότε ήταν η εποχή που όντως μπορούσαν να συμβούν τα πάντα-και τελικά συνέβαιναν, ήρθαν να μείνουν ακριβώς δίπλα δύο φίλοι Γερμανοί, εγώ κάπου στα δεκαέξι τότε και αυτοί 20-22. Ο ένας δε, κούκλος! Τον είδα και μαρμάρωσα.

Ζητώ συγνώμη και την κατανόησή σας που μου ξεφεύγει ελαφρώς η θεματολογία, αλλά τι να κάνω που είναι ουσιαστικό για την εξέλιξη όλης της ιστορίας, έτσι πήρα το θάρρος ...αφού βλέπω ότι γενικά λέμε και τα προσωπικά μας εδώ μέσα τα δικά μου παραγράφηκαν μετά τόσα χρόνια άλλωστε.

Για να μη το κουράσω λοιπόν το κομμάτι αυτό, ο έρωτας μας βάρεσε κατακούτελα αμφότερους και κολλήσαμε από τα σορόπια, εγώ ερωτευμένη τύπου Άρλεκιν, να ονειροπολώ ολημερίς με το βλέμμα της αγελάδας μέχρι που να πέσει το σκοτάδι για να πάμε καμιά παραλία χεράκι χεράκι και να φιληθούμε με τον δόλιο πατέρα να με ψάχνει με το φακό σε όλη την παραλία ....τι άγχος κ αυτό!

Κι αφού έφυγε ο Γερμανός για τη Γερμανία και γω πλάνταξα στο κλάμα -μέχρι στο γιατρό με έτρεξαν γιατί δεν έτρωγα και ήμουν ήδη φτερό στον άνεμο...ξεκίνησε το ατελείωτο γαιτανάκι της αλληλογραφίας. Διότι ως γνωστόν εκείνη την εποχή το ιντερνέτ δεν υπήρχε, τα κινητά ήταν μόνο κάτι δορυφορικά γκουμούτσες στις Μερτσεντές στη Δυναστεία ...οπότε αναγκαστικά έπεφτες στην ανάγκη των ΕΛΤΑ μιας καταπληκτικής υπηρεσίας όπου το γράμμα έκανε καμιά βδομάδα και βάλε από Γερμανία κ καμιά φορά δεν έφτανε ποτέ, ή ακόμα τύχαινε να σου έρθουν δύο μαζεμένα γιατί που να τρέχει ο ταχυδρόμος για το ένα μόνο ρε αδερφέ; ή ακόμα καλύτερα να πάρεις πρώτα το επόμενο και μετά το προηγούμενο....σκέτη απελπισία.

Εντέλει αφού επιβιώσαμε από όλο αυτό, το επόμενο καλοκαίρι ανταμώσαμε ξανά, πάλι με το φίλο του , επαναλάβαμε το ίδιο γλυκανάλατο σκηνικό, αφού όμως δε βλέπαμε φως, πήραμε από κοινού τη βαριά απόφαση να το λήξουμε με το πέρας των διακοπών.

Στο ενδιάμεσο είχαμε γίνει και πολύ φίλοι με το φίλο του, που περιέργως τα πήγαινε πολύ καλά με το μπαμπά μου-ήξερε από αυτοκίνητα έκαναν κάποιες εργασίες στα μηχανολογικά του αυτοκινήτου μας και τον συμπάθησε. Χωρίζουμε όπως είπα στο τέλος των διακοπών-απαρηγόρητη ξανά εγώ όμως έχω καταλάβει ότι δεν προχωράει δια αλληλογραφίας, στο μεταξύ έχω αποφοιτήσει από το σχολείο, έχω πετύχει και στα ΤΕΙ που το λες και θαύμα με τόση αλληλογραφία και ονειροπόληση όλο το χειμώνα, οπότε βρισκόμουν μπροστά σε κοσμογονικές (για τα δεδομένα μου) αλλαγές.

Ως το τέλος της σαιζόν βρίσκω και μια δουλίτσα σ ένα ξενοδοχείο, δουλεύω διπλές βάρδιες, μαζεύω λεφτά σαν τρελή και κάπου εκεί μου μπαίνει η ιδέα να πάω τα Χριστούγεννα στη Γερμανία να δω τον καλό μου έστω φιλικά πια, για να ξεκινήσω κάπως και την ταξιδιωτική πανδαισία των ονείρων μου. Το διάστημα που δούλευα στο ξενοδοχείο γνωρίζω και ένα ζευγαράκι Δανών πάνω κάτω στην ηλικία μου και γινόμαστε φίλοι. Μα τι χώρες είναι αυτές τέλος πάντων Ζευγάρι στα 18 και κάνουν διακοπές μόνοι;

Στην Ελλαδίτσα μας τότε αγαπητά νεαρά μου παιδιά αν ήθελες να βγεις οπουδήποτε επίσημα ΜΑΖΙ, έπρεπε να δώσεις τουλάχιστον ΛΟΓΟ (!) και μετά έναν αρραβώνα μετά συγγενών και λοιπών τυμπανοκρουσιών και ΜΕΤΑ κατακτούσες το φανταστικό δικαίωμα να επισκευτείς τη δεύτερη θεία του αγαπημένου σου, ΜΑΖΙ!!!
Εγώ ως κλασσική επαναστάτρια και πνεύμα αντιλογίας, έβγαζα φλύκταινες με όλα αυτά , ενώ η αγαπημένη ατάκα του πατέρα μου "όσο πληρώνω κουμάντο θα κάνω εγώ και μετά θα αναλάβει ο άντρας σου" αντί να με νουθετήσει, μου έβγαζε όλη την αντίδραση και εν μέσω ηθικολογικής παράκρουσης, κατέληγα να βγάζω επικά λογίδρια περί χειραφέτησης των γυναικών, μα που ζεις ακόμα στο 1950, θα δεις όταν μεγαλώσω και θα βγάζω λεφτά και δεν είχαμε τίποτα ζάναξ στο σπίτι να έπαιρνε ένα αυτός και ένα εγώ μπας και ηρεμούσαμε

Εν κατακλείδι....τα λεφτάκια για το ταξιδάκι με τη δουλίτσα μαζεύτηκαν και στο μεταξύ έπεσε και όλη η παραφιλολογία στο μπαμπά του τύπου τώρα που δεν πληρώνεις εσύ, εεεε;;; άντρα δεν έχω ακόμη να με αναλάβει....με την μεσολάβηση της μαμάς να τον πάμε λάου λάου τον πατέρα και επειδή θα με φιλοξενούσε ο φίλος του πρώην καλού μου (που τον συμπαθούσε είπαμε) και έμενε με την κοπέλα του, λίγο λίγο κάμθηκαν οι αντιρρήσεις και πήρα την πολυπόθητη συναίνεση.
Πήγαμε μάλιστα μαζί στη Lufthansa και αγοράσαμε αεροπορικό εισιτήριο με ειδική έκπτωση προσφορά της εταιρίες τότε για τους φοιτητές, μακάρι να θυμόμουν το ποσό, έτσι για να συγκρίνουμε, αλλά δεν.

Η αναχώριση ήταν για τις 26/12, με επιστροφή στις 6/1 ώστε να κάνω Πρωτοχρονιά στη Γερμανία μαζί με την παρέα των παιδιών για την οποία τόσα είχα ακούσει όλο αυτό το διάστημα που αλληλογραφούσαμε.
Βέβαια εγώ η σουπιά, είχα ήδη αποφασίσει κρυφά από όλους, να ξεκλέψω ένα διήμερο από τις διακοπές και να πάω Κοπεγχάγη, που ήμουν καλεσμένη από το ζευγαράκι των Δανών του καλοκαιριού.

Ε ρε και να το ξερε ο πατέρας μου.....Αυτό ήταν όμως που το έκανε και τόσο ελκυστικό στο μυαλό μου. Πως θα κάνω κάτι απαγορευμένο, αυθαίρετα και ολομόναχη, κόντρα σε όλα τα χρηστά ήθη και στερεότυπα της εποχής.....τα συμπεράσματα σχετικά με την χρησιμότητα των απαγορεύσεων ΟΛΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ.

Και μ αυτά και με εκείνα, ήρθε η ώρα που βρίσκομαι λοιπόν στο αεροδρόμιο του Μονάχου όπου κάνω την περίφημη σκέψη-ρήση πόσο πολύ θα ταξιδέψω στη ζωή μου και μπλα μπλα.

Επιβιβάζομαι στη δεύτερη πτήση για Αμβούργο και παίρνω θέση καπνιζόντων.
Τότε υπήρχε το εξής παράδοξο, οι μισοί που δεν κάπνιζαν κάθονταν στη μία πλευρά και οι άλλοι μισοί στην άλλη και καλά δεν πήγαινε ας πούμε ο καπνός στους άλλους!
Σαν τεκές ήταν τ αεροπλάνα αλλά δεν με ενοχλούσε, διότι στα έιτις όσοι δεν κάπνιζαν ήταν φλώροι. Και γω που δεν ήμουν φλωρούμπα κάπνιζα επιδεικτικά το ένα πίσω από το άλλο. Για να μου βγει η ψυχή αργότερα για να το κόψω.

Βραδάκι φτάνω στο Αμβούργο όπου με περιμένουν ο φίλος με την κοπέλα του για να πάμε για φαγητό. Ο πρώην καλός μου ήξερα πως ήταν ήδη με άλλη κοπέλα, είχαμε μια τυπική φιλική αλληλογραφία πλέον, θα συναντιόμασταν κάποια από τις επόμενες μέρες.
Η κοπέλα του φίλου που θα με φιλοξενούσαν γλυκύτατη και με καλοδέχονται, νιώθω απίστευτη έξαψη κ ενθουσιασμό, ρουφάω τις εικόνες της πόλης μέσα από το αυτοκίνητο. Πόσο διαφορετικά είναι όλα από την Ελλάδα! Μεγάλοι δρόμοι με όμορφες διαβάσεις, πάρκα και πράσινο παντού, καθαριότητα, τάξη, πολιτισμός...
Είχε χιονίσει κιόλας και το τοπίο ήταν ειδυλλιακό...Ακόμα και σήμερα όταν θυμάμαι αυτές τις εικόνες τις πρώτης φοράς εξωτερικό, νιώθω την έκπληξη του πόσο καινούργια πόσο ξένα έδειχναν όλα αυτά στα μάτια μου τότε!
Πήγαμε σε ένα πολύ όμορφο εστιατόριο όπου φάγαμε κάτι τεράστιες μερίδες σε πολύ προσεγμένα σερβίτσια και θυμάμαι που μου έλεγαν πως έχουν φτιάξει πρόγραμμα που θα πάμε και τι θα δούμε τις επόμενες ημέρες και κάπου στις 9 με 9.30 το βράδυ ερήμωσε ο τόπος και σηκωθήκαμε να φύγουμε γιατί λέει θα έκλειναν σε λίγο! Ακουσον άκουσον! Κάναμε άλλη μια βόλτα με το αυτοκίνητο για να δω λίγο την πόλη και πήγε 10 η ώρα. Ερημιά παντού. Καλέ που είναι ο κόσμος; Εδώ βγαίνουμε νωρίς ήταν η απάντηση


28/02/2019

Προσγειωνόμαστε στο Αμβούργο 33 χρόνια αργότερα. Εγώ με την 24χρονη κόρη μου και η κολλητή μου μαζί με τη δική της 20χρονη κόρη.
Αυτή τη φορά ταξιδέψαμε με τον ευγενικό χορηγό των ταξιδιωτικών μας αρπαχτών την Ryanair. Τιμή ΚΤΕΛ για Θεσσαλονίκη Αμβούργο και επιστροφή ούτε 65 ευρώ έκαστος , ολίγον δυσάρεστη η εμπειρία της πτήσης με συνεχές πρηξίδι περί ξυστού, αρωμάτων και λοιπών εμπορευάμενων ειδών αλλά εμείς περνάμε στην αντεπίθεση εφοδιασμένοι με σπιτικά σάντουιτς και πίτα από τη γιαγιά για την πτήση (ούτε σεντ τους αφήνω πέρα από τα υποχρεωτικά) και η ώρα μας περνάει μια χαρά.


Ο σκοπός του ταξιδιού αφενός να συναντήσουμε τον γιό της κολλητής μου που σπουδάζει στο Αμβούργο ώστε τα κορίτσια να δουν από κοντά πως ζει και μορφώνεται ο νεαρός, αφετέρου να ξαναβρεθούμε με τον πρώην καλό μου, που αναφέρεται στην προηγούμενη παράγραφο.

Αυτά είναι τα ωραία της ζωής.

Διότι ναι μεν κάποια στιγμή μετά το πρώτο ταξίδι μου στο Αμβούργο χάθηκε η επαφή, ανακτήθηκε πολλά χρόνια αργότερα όταν μπήκε το ιντερνέτ και τα σόσιαλ μήντια στη ζωή μας, μετρούσαμε ήδη δύο συναντήσεις στην Ελλάδα τα προηγούμενα χρόνια όπου είχαμε γνωρίσει τα παιδιά μας, συζύγους, φίλους ότι είχε πλέον ο καθένας τέλος πάντων...και τώρα θέλοντας να ανταποδώσει την πρόσκληση, μας κάλεσε στο σπίτι του με τη γυναίκα του, παραχωρώντας μας μάλιστα ολόκληρο το σπίτι τους για να είμαστε άνετες. Αυτό για όσους ισχυρίζονται ότι οι Γερμανοί δεν το έχουν με τη φιλοξενία!

Το σπίτι ήταν στο προάστιο του Wedel ένα παραποτάμιο στον Ελβα χωριό στο οποίο στο οποίο πας απευθείας από το αεροδρόμιο σε περίπου μια ώρα, ωστόσο επειδή ήταν ακόμη νωρίς και δεν είχαν τελειώσει με τις δουλειές τους κατεβήκαμε στο κέντρο και κάναμε μια μεγάλη βόλτα από τον κεντρικό σταθμό των τρένων Hauptbahnhof μέσω του πεζόδρομου της Spitalerstrasse χαζέψαμε τα μαγαζιά και καταλήξαμε στο Rathaus (δημαρχείο). Εκεί έχοντας την αντίστοιχη φωτογραφία από το 1985 έβγαλα μια όμοια και σας την παραθέτω παρακάτω...Γενικά θα ανεβάσω τις φωτογραφίες του τότε με το τώρα για όσα σημεία μπορέσω να βρω.

Καθήσαμε και για ένα καφεδάκι μια και η μέρα ήταν μουντή και κρύα και περπατήσαμε ξανά μέχρι το Alster -την κεντρική λίμνη-ποτάμι της πόλης βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και πήραμε το τρένο για το Wedel να βρούμε το σπίτι των φίλων μας.
Οι πρώτες μου διαπιστώσεις ήταν οπωσδήποτε ότι τίποτα δε μου φαινόταν πλέον τόσο εντυπωσιακό ή ούτε καν απλά εντυπωσιακό σε σχέση με το τότε, έχοντας βρεθεί πια σε αρκετές ευρωπαικές πόλεις , ξαφνιάζομαι λιγότερο και αμέσως έρχεται το εύκολο συμπέρασμα ότι άλλη η χάρη του πρωτάρη....
Μια από τα ίδια μου φάνηκαν λοιπόν όσα αντίκρισα τις πρώτες ώρες με ελαφρώς ελκυστικότερα τα σημεία που ήταν κοντά σε νερό...φυσικά κράτησα και τις επιφυλάξεις μου για τις επόμενες μέρες που θα έβλεπα κι άλλα σημεία όπως την καινούργια τους όπερα την Elbphilarmonie η οποία δεν υπήρχε ούτε καν σαν ιδέα το 1985 αλλά μεταξύ σφύρας και άκμονος κατάφεραν να την ολοκληρώσουν (σε αντίθεση με το δικό μας μετρό που υπάρχει αεί και εις τους αιώνες των αιώνων ως ιδέα αλλά αδυνατεί να τελεσφορήσει )
Ομοίως σε ερώτηση προς τα κορίτσια πως τους φάνηκε η πόλη μέχρι στιγμής, η μικρή σήκωσε αδιάφορα τους ώμους της και η δική μου είπε "Το Αμστερνταμ είναι καλύτερο" , το οποίο και επαναλαμβάνει κάθε φορά που πάμε κάπου και για κάποιο λόγο που αδυνατούμε να καταλάβουμε οι υπόλοιποι συγκρίνει όλη την Ευρώπη με το Αμστερνταμ.

Εχοντας λοιπόν τη διεύθυνση στο google maps (μακράν το αγαπημένο μου app) και το κινητό ανά χείρας βρίσκω το σπίτι και κοιτάζω σα χάνος. Ενα υπέροχο διώροφο ακριβώς μπροστά στον Elbe με τεράστιες τζαμαρίες και θέα σε όλο το εύρος του ορίζοντα.

Μας ανοίγουν και σχεδόν δακρύζουμε από τη συγκίνηση που ξαναβρισκόμαστε, τα κορίτσια έχουν τρελό ενθουσιασμό με το υπέροχο σπίτι, το οποίο είναι υπέροχο και όλο δικό μας για τις επόμενες τρεις μέρες που θα μείνουμε εδώ (το ζευγάρι θα έμενε σε ένα μικρό διαμέρισμα που είχαν στο κέντρο της πόλης που χρησιμοποιούν για τις δουλειές τους) και καθόμαστε να φάμε όλοι μαζί, να πούμε τα νέα μας και να συζητήσουμε που θα πάμε τις επόμενες μέρες όλοι μαζί και πως θα μετακινηθούμε. Στο μεταξύ έχει έρθει στην παρέα και ο γιός της φίλης μου για τον οποίο ο Γερμανός μεσολάβησε δυναμικά ώστε να βρει σπίτι όταν μετακόμισε στο Αμβούργο μια και έχουν σοβαρό στεγαστικό θέμα και αν είσαι ξένος καλύτερα να παίξεις τζόκερ παρά να κάνεις αίτηση για σπίτι....
'Ετσι, αφού κάποια στιγμή μας άφησε το ζευγάρι και διαλέξαμε κρεβατοκάμαρες, πέσαμε για ύπνο περιμένοντας την επόμενη μέρα για περισσότερες εξορμήσεις αλλά και συναντήσεις με τις ίδιες παρέες που είχα γνωρίσει και τότε! Σουρεάλ.....


Rathaus 1985 (Μπορείτε να κράξετε όσο θέλετε το μαλλί Αρκεί να έχετε περάσει Ειτίλα!)

...και 2019

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 7

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 7

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[fotast]

Πολύ καλή ιδέα η σύγκριση των δύο ταξιδιών και επίσης να ανεβάζεις φωτογραφίες του τότε και τώρα.Μπράβο σου και περιμένουμε την συνέχεια.

 

[whoknows]

αυτη η ιστορια εχει αυτο το κατι, απο την χαμενη αθωωτητα μας, μια αισθηση για κατι παντοτινα χαμενο και ταυτοχρονα τοσο μεσα.
Αναφερομαι φυσικα στην αισθηση που ειχαμε στα πρωτα μας ταξιδια. Μην γενικευω καθως δεν μπορω να ξερω πως ειναι για τους αλλους, αλλα για εμενα μου λειπει απειρως πολυ αυτη η αισθηση που ειχα οταν εκανα τα πρωτα μου ταξιδια, εν αντιθεση πλεον με το σημερα που πραγματικα θεωρω θαυμα να με συγκινησει ενα μερος ή ακομα και η διαδικασια να οργανωσω ενα ταξιδι.
Με γυρισες πισω σε δικες μου αναμνησεις και με εκανες να νοσταλγω κατι 20χρονα ταξιδια
σε ευχαριστω

 

[Klair]

Σε καταλαβαίνω απόλυτα!!!
Έχω ζήσει περίπου τις ίδιες τραγελαφικές οικογενειακές καταστάσεις. Ήμουν και εγώ επαναστάτρια και επειδή αργούσα να μαζευτώ από τα ροκάδικα club της τότε εποχής με κλείδωναν έξω από το σπίτι. Άλλο που δεν ήθελα και εγώ. Με ξαναέβλεπαν μετά από τρεις μέρες.

Και το δικό μου πρώτο ταξίδι στην Ευρώπη ήταν τον Μάρτιο του 1988 αλλά μαζί με το αμόρε. Ταξίδι στο μέλλον για την τότε ελληνική πραγματικότητα.

 

[evaT]

Σε καταλαβαίνω απόλυτα!!!
Έχω ζήσει περίπου τις ίδιες τραγελαφικές οικογενειακές καταστάσεις. Ήμουν και εγώ επαναστάτρια και επειδή αργούσα να μαζευτώ από τα ροκάδικα club της τότε εποχής με κλείδωναν έξω από το σπίτι. Άλλο που δεν ήθελα και εγώ. Με ξαναέβλεπαν μετά από τρεις μέρες.

Και το δικό μου πρώτο ταξίδι στην Ευρώπη ήταν τον Μάρτιο του 1988 αλλά μαζί με το αμόρε. Ταξίδι στο μέλλον για την τότε ελληνική πραγματικότητα.

Εγώ σπούδαζα σε άλλη πόλη όπου φυσικά δεν είχαν ιδέα πότε έμπαινα κ πότε έβγαινα αλλά όταν ερχόμουν σπίτι μου έβαζαν ωράριο! Η λογική του παραλόγου μας τρέλαναν!
Βλέπω τώρα όλα τα παιδιά (κ τα δικά μου) που σπουδάζουν, ταξιδεύουν πάνε Εράσμους κ λείπουν για μήνες με την προτροπή μας ,για μας αυτά ήταν σενάριο επιστημονικής φαντασίας!

 

[evaT]

αυτη η ιστορια εχει αυτο το κατι, απο την χαμενη αθωωτητα μας, μια αισθηση για κατι παντοτινα χαμενο και ταυτοχρονα τοσο μεσα.
Αναφερομαι φυσικα στην αισθηση που ειχαμε στα πρωτα μας ταξιδια. Μην γενικευω καθως δεν μπορω να ξερω πως ειναι για τους αλλους, αλλα για εμενα μου λειπει απειρως πολυ αυτη η αισθηση που ειχα οταν εκανα τα πρωτα μου ταξιδια, εν αντιθεση πλεον με το σημερα που πραγματικα θεωρω θαυμα να με συγκινησει ενα μερος ή ακομα και η διαδικασια να οργανωσω ενα ταξιδι.
Με γυρισες πισω σε δικες μου αναμνησεις και με εκανες να νοσταλγω κατι 20χρονα ταξιδια
σε ευχαριστω

Σ ευχαριστώ πολύ χαίρομαι αν κατάφερα να σας βάλω λιγάκι στο κλίμα της εποχής...κ γω όσο τα έγραφα ένιωθα ξανά όπως τότε...

 

[evaT]

Πολύ καλή ιδέα η σύγκριση των δύο ταξιδιών και επίσης να ανεβάζεις φωτογραφίες του τότε και τώρα.Μπράβο σου και περιμένουμε την συνέχεια.

Ευχαριστώ ελπίζω να μου βγει κ συγγραφικά γιατί έχει κάμποσο υλικό κ παρακάτω....θα συνεχίσω με την πρώτη ευκαιρία (αφού βλέπω ότι παρότι νέα εδώ έχω ένα αναγνωστικό κοινό )

 

[8avos]

Σε όλο αυτό που εξιστορείς απλά να υπενθυμίσω ότι μιλάμε για την διασπασμένη Γερμανία και όχι σ αυτό το «θηρίο» που έχουμε στο μυαλό μας σήμερα,το οποίο δίνει άλλη αξία στην ιστορία σου!

 

[evaT]

Σε όλο αυτό που εξιστορείς απλά να υπενθυμίσω ότι μιλάμε για την διασπασμένη Γερμανία και όχι σ αυτό το «θηρίο» που έχουμε στο μυαλό μας σήμερα,το οποίο δίνει άλλη αξία στην ιστορία σου!

Πολυ σωστό και σ ευχαριστω για την παρατήρηση. Θα το χρησιμοποιήσω παρακάτω στην ιστορία...διότι εγώ επισκέφτηκα τη δυτική Γερμανία κ όχι την Ενωμένη. Αν κ προσπαθώ να εστιάσω περισσότερο στις κοινωνικές διαφορές του τότε ωστόσο εφόσον η εξελιξη αφορά και πρόσωπα που εμπλέκονται και στο τότε κ στο τώρα μοιραία θα γίνει και η σύγκριση σε οικονομοπολιτικο επίπεδο (κοινώς τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται...)

 

[evaT]

26-31/12/1985

Τώρα που το ξανασκέφτομαι αυτό το πρώτο ταξίδι νομίζω ότι ήταν κ το μοναδικό στη ζωή μου που μέσα σε τόσες λίγες μέρες αφομειωσα τόσο πολύ τον τρόπο ζωής των ντόπιων. Ήμουν ήδη ταξιδιώτης κ όχι τουρίστρια! Ζούσα μαζί με ξένους, πήγαινα σούπερ μάρκετ, μιλούσα όσα γερμανικά γνώριζα κ έβγαινα έξω στα δικά τους στέκια τους πολύ μακριά από οτιδήποτε μπορούσε να θεωρηθεί τουριστικό.

Οι επόμενες μέρες κύλησαν πολύ όμορφα κ με την έξαψη μου να αυξάνεται κάθε φορά που επρόκειτο να δω κάτι καινούργιο.
Περπατήσαμε όλο το κέντρο της πόλης , μπήκα σε ότι μαγαζί υπήρχε με ηλεκτρονικά τα οποία στην Ελλάδα τότε ήταν πέρα από δυσεύρετα επίσης πανάκριβα κ αγόρασα μια κόμπακτ φωτογραφική μηχανή Pentax με την οποία τράβηξα και τις εξαιρετικές φωτογραφίες που θα επισυναψω.
Το επόμενο κατάστημα που έκανα σαν τρελη για να πάω ήταν ένα πολυκατάστημα που πουλούσε δίσκους! (Βυνιλιου) κ μιλάμε για κατάστημα μεγέθους μεγάλου σούπερ μάρκετ γεμάτο δίσκους με ολόκληρα τμήματα για κάθε κατηγορία, είδος μουσικής, καλλιτεχνη κ με δυνατότητα να ακούς κάθε δίσκο πριν τον αγοράσεις! μιλάμε ΟΥΑΟΥ!!! Πιθανότατα πέρασα το λιγότερο μισή μέρα εκεί μέσα ένιωθα να βρίσκομαι στον παράδεισο! Στη Θεσσαλονίκη υπήρχε τότε το Blowup στην Πλ.Αριστοτέλους και ο ΠΑΤΣΗΣ στην Τσιμισκή που ήταν τα δύο μεγαλύτερα δισκάδικα και τρώγαμε τα νιάτα μας εκεί μέσα κοιτάζοντας και σκαλίζοντας τις προθήκες με τα βινύλια ενω τις περιισσότερες φορές φεύγαμε όπως ερχόμασταν αφού το χαρτζηλίκι δε σήκωνε τέτοιες πολυτέλειες.

Θυμάμαι ότι σίγουρα αγόρασα έναν των Scorpions σε ειδική έκδοση κ κρατούσα έως κ το νάυλον της συσκευασίας αλλά η ένδοξη πορεία του έληξε μερικά χρόνια αργότερα όταν ο δίχρονος τότε γιος μου αποφάσισε να τον κάνει πίστα για τα αυτοκινητάκια του (αουτς! Ακόμα πονάει) κ όταν αντίκρυσα το θέαμα έκλαψα με μαύρο δάκρυ προς έκπληξη της συγχωρεμενης της γιαγιάς μου που τον πρόσεχε εκείνη τη μέρα 'μα γιατί κλαίς μια χαρά έπαιζε το παιδί με αυτά τα πλαστικά '

Ξεφυγα... επανέρχομαι!

Είχα μάθει να χρησιμοποιώ και το μετρό μόνη μου εκείνες τις μέρες γιατί κάποιες ώρες οι φίλοι μου δούλευαν κ γω εκοβα βόλτες στα μαγαζιά κ όπου αλλού μπορούσα να κυκλοφορήσω μόνη χωρίς να χαθώ. Η αλήθεια είναι πως δεν θυμάμαι να χάθηκα σοβαρά σε καμία φάση σε εκείνο το ταξίδι το οποίο είναι τουλάχιστον αξιοπερίεργο κάτι σαν αναλαμπή διότι εγώ χάνομαι ακόμα κ μέσα στη Θεσσαλονίκη αν δε βλέπω τη θάλασσα...αν δεν υπήρχε το google maps σε κάποιες περιπτώσεις θα έπρεπε να αφήνω πίσω μου πετραδάκια σαν τον κοντορεβυθουλη προκειμένου να βρίσκω το δρόμο μου....είμαι τραγική το ξέρω!

Και τις υπόλοιπες ώρες που είμασταν όλοι μαζί πήγαμε πολλές βόλτες στο Αλστερ (τη λίμνη στο κέντρο της πόλης) σε πάρκα και φυσικά στο λιμάνι όπου δεν υπήρχε όμως ακόμη η Όπερα.
Κάθε βράδυ τρώγαμε σε διαφορετικό εστιατόριο. Με πήγαν σε γερμανικό, ιταλικό, ισπανικό ακόμα κ ελληνικό που το φαγητό ήταν πολύ καλύτερο και περισσότερο από ότι είχα φάει ποτέ έξω ως τότε στην Ελλάδα!
Βγαίναμε και για ποτό εκεί όμως τα πράγματα ήταν αρκετά απογοητευτικά διαπίστωσα πως τα μπαράκια τους ήταν κ κακόγουστα διακοσμημένα αλλά και η ζωντάνια του νεαροκοσμου ήταν από.μετρια έως αδιάφορη...σε σχέση πάντα με ότι γνώριζα εγώ τότε από την αντίστοιχη νυχτερινή ζωή της Θεσσαλονίκης.
Ένα βράδυ μάλιστα πήγαμε και σε μια συναυλία ενός άγνωστου για μένα γερμανικού συγκροτήματος! Δε θυμάμαι όνομα ούτε καν και δυστυχώς δεν έχω ημερολόγιο από τότε, ότι γράφω είναι από μνήμης και ευτυχώς από τις ημερομηνίες που είχα ανέκαθεν συνήθεια να γράφω πίσω από τις φωτογραφίες.
Βρε μπας κ ήταν οι Rammstein? Πλάκα θα είχε....αλλά μπα με τίποτα αυτοί είναι μεταγενέστεροι. Πάντως ήταν ωραία φάση μου έβαλαν κ μια σφραγίδα στο χέρι για να μπαινοβγαίνω στο χώρο χωρίς εισητηριο κ ένιωθα ότι ειμαι πολυυυυ κουλ!
Ένα επόμενο δειλινό πήγαμε στο περίφημο St Pauli την διάσημη red light district του Αμβούργου και αφού μου εξήγησαν τι...συμβαίνει εκεί βολτάραμε στην Reeperbahn τα sex shop κ τα κλαμπ που διαφήμιζαν τα πονηρά σόου στους ναυτικούς που κατέκλυσαν το λιμάνι. Βέβαια ήταν νωρίς και δεν είδαμε τίποτα περίεργο αλλά όπως μου είπαν ήταν αρκετά επικίνδυνη η περιοχή για να την επισκεφτείς νύχτα πράγμα που έχει αλλάξει πλέον και στο δεύτερο ταξίδι πήρα μια πολύ περιεκτικότερη γεύση όπως θα περιγράψω στο επόμενο κεφάλαιο.

Στο μεταξύ έχω γνωρίσει κ την παρέα των παιδιών κ γίναμε φίλοι, άλλοι είναι ζευγάρια κ κάποιοι σινγκλς αγόρια κ κορίτσια κ συζητώντας με τον καθένα μαθαίνω πως ζουν, πάνε πανεπιστήμιο δουλεύουν οι περισσότεροι part time....άλλο φρούτο κ αυτό!
Και κυρίως εντυπωσιάζομαι που ενώ είναι όλοι στην ηλικία μου μέχρι +3,4 χρόνια δε ζει ΚΑΝΕΙΣ με τους γονείς του!
Νοικιάζουν είτε μόνοι η με συγκάτοικο κ έχουν απόλυτη ανεξαρτησία το οποίο με εντυπωσιάζει και με προετοιμάζει για τα μελλοντικά δυναμικά μου μανιφέστα όταν χρειαστεί να διεκδικήσω ξανά τα ανεξαρτησιακά μου δικαιώματα (ε ρε δόλιε μου πατέρα τι σε περιμένει! Χαχα)
Αυτό που δεν ήθελα να δω τότε ήταν η ανεξαρτησία είχε και δεύτερη όψη....Ενός παιδιού η μητέρα όταν εκείνος έκλεισε τα 18 του εδωσε 1 μήνα προθεσμία να φύγει από το πατρικό κ όταν εκείνος δεν το έκανε του "έκοψε" νοίκι!
Αυτά για μας που στην Ελλάδα της κρίσης τα παιδιά μένουν με τους γονείς ως τα...40
Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη με όλο αυτό το νεωτερισμό, την πληροφορία και την ελευθεριότητα που ερχόμουν σε επαφή που ήταν αδύνατο να δω κάτι αρνητικό σε όλα αυτά.
Ήταν όλα πολύ καινούργια, πολύ προοδευτικά , πολύ ανοιχτομυαλα κ γενικά ..πολύ από όλα! Κ γω προερχόμενη από τη μεσοαστική ελληνική οικογένεια , καταπιεσμένη κ γεμάτη όνειρα κ τσαμπουκα να κάνω τη διαφορά...πως να έβρισκα καθαρό μυαλό να κρινω αντικειμενικά;
Και πιστέψτε με δεν υπερβάλω καθόλου...Οσοι γεννηθήκατε από το 1980 και έπειτα δεν μας χωρίζει απλά μια γενιά...Μας χωρίζει το άλμα που έκανε η ελληνική πραγματικότητα σε όλα τα επίπεδα εκείνη την εποχή. Εμείς στρώσαμε το δρόμο για να βρείτε εσείς ώριμο το φρούτο και να εξελιχθείτε ομαλά!
Εγώ τότε ένιωθα να ασφικτυώ...κάθε σκέψη κάθε ιδέα περνιύσε Ιερά Εξέταση και χωρίς οι γονείς μου να είναι ιδιαίτερα συντηριτικοί ή αυταρχικοί ωστόσο η μικροαστικές τακτικές και συνήθειες ήταν ολούθε. Ενιωθα την προσωπικότητά μου να να αντιδρά για να υπάρξει, να διερωτάται να αμφισβητεί να επαναστατεί....Ολο αυτό το καινούργιο στα μάτια της άγουρης ψυχής ήταν επικίνδυνα δελεαστικό και εύκολα οδηγούσε σε βιαστικά συμπεράσματα για το τι ουσιαστικά συνέβαινε.
Σ αυτό το σημείο να τονίσω ότι επίσης εγώ επισκέφθηκα τη Δυτική Γερμανία τότε εφόσον ακόμα κρατούσε το σιδηρούν παραπέτασμα και η Ευρώπη ήταν χωρισμένη στα δυό...Με το γερμανικό μάρκο στα καλύτερά του, η πανίσχυρη γερμανική οικονομία και η γενικότερα εξελιγμένη βορειοευρωπαική κοινωνία σε απευθείας σύγκριση με την Ελλαδίτσα που τότε κυβερνιόταν από το ισχυρό ΠΑΣΟΚ και μόλις είχε αρχίσει να συνέρχεται από τα χρόνια της χούντας και των απαγορεύσεων, μπήκε στην ΕΟΚ και άρχισε να ρέει το χρήμα και να οδηγεί απότομα σε συμπεριφορές ξένες ως προς τις έως τότε συνήθειές μας, υπερκαταναλωτισμό, ψευτομιμητισμό αμερικανοδυτικών προτύπων και πολλά άλλα γραφικά έτσι να να δειχθούμε! Παντελή άγνοια κινδύνου για το που οδηγούμασταν.....

Εν τω μεταξύ δεν σας είπα ... γνώρισα και τη νυν κοπέλα του... πρώην!
Κάποια στιγμή ήρθε αυτός από το σπίτι να με δει μόνος κ ήταν λίγο αμήχανα στην αρχή...αυτός να δείχνει πρόσχαρος κ φιλικός αλλά λίγο αδέξιος κ γω να ψάχνω να βρω κάποιο δείγμα, έστω ένα βλέμμα που να μαρτυρά ότι δεν με έχει ξεπεράσει εντελώς ακόμα . Δεν το βλέπω όμως κ αποφασίζω να το ρίξω στον πολιτισμό !
Την επόμενη φορά έφερε κ την κοπέλα του να μας γνωρίσει. Εγώ ήμουν κάτι ανάμεσα σε φάση απορίας όσο και τέλειας άγνοιας για το πώς πρέπει να νιώσω η να συμπεριφερθω .Γιατί κ μικρή ήμουν κ ανάλογη εμπειρία δεν είχα αλλά και λίγο ζήλια την ένιωθα βεβαίως βεβαίως.
Και η σιχαμενη η αντίζηλος ήταν και ομορφούλα τελικά αλλά και συμπαθητικούλα και πολύ ευγενικά μου φέρθηκε οπότε τι να έκανα κ γω το κατάπια κ αυτό και συνεχίσαμε να βγαίνουμε όλοι μαζί μια παρέα και να είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα!
Και είμασταν κ μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα την επόμενη όταν έπεσε η ιδέα να πάμε όλοι μαζί για σκουώς. Θέλεις μου λένε να πάμε για σκουώς; Βεβαίως κ θέλω! Τι είναι αυτό;
Είναι μπαλάκι του τένις το πετάμε σε έναν τοίχο κάνει γκέλα και το αποκρούει ο αντίπαλος!
Α μάλιστα! Εξαιρετικό! Ας πάμε λοιπόν....
Ναι μου λεν θα σου αρέσει πολύ κ μετά θα μπούμε όλοι μαζι στη σάουνα. Ξέρεις τι είναι η σάουνα; Είπαμε βλάχα βλάχα αλλά μια σάουνα ήξερα τι είναι!
Είχα δει στην τηλεόραση χαχα!
Τι εννοείς θα μπούμε όλοι ΜΑΖΙ στη σάουνα; Με μαγιω; Με πετσέτες; Με πετσέτες με πληροφορούν και μετά ΓΥΜΝΟΙ!!!
Σ αυτό το σημείο με εγκατέλειψε η περίφημη προοδευτική μου οπτική κ ένιωσα να κοκκινίζω από ντροπή από την κορφή ως τα νύχια.
Μα καλά φίλοι , αγόρια κορίτσια κ όλοι μαζι γυμνοί; Και δεν ντρέπονται; Θυμάμαι πόση απορία ένιωσα μαζί με τρόμο....μου ήταν αδύνατο να ξεπεράσω τόσες αναστολές σε τόσο λίγο χρόνο κ έτσι προτίμησα να καθήσω στην καφετέρια κ να πιω έναν καφέ και δεν πήγα ούτε στο σκουως από φόβο μήπως ήταν υποχρεωτική μετά η σάουνα

Την επόμενη (αφού με τρολαραν αρκετά για το θέμα της σάουνας) κάναμε μια υπέροχη ημερήσια εκδρομή όλη η παρέα μαζί (και η σιχαμένη)
Στο εξοχικό ενός από την παρέα στο Malente, μια τοποθεσία με λίμνες προς το Κίελο περίπου μιάμισι ώρα με το αυτοκίνητο βόρεια του Αμβούργου .
Είμασταν καμιά δεκαριά άτομα και κάναμε ένα μεγάλο hiking περιμετρικά από τις λιμνούλες σε ενα μαγευτικό χιονισμένο τοπίο με ελάφια που εμφανίζονταν ξαφνικά , εικόνες σαν ζωγραφιά κ πολύ πολύ κρύο που ακόμα θυμάμαι πόσο συνολικά 'ακατάλληλα' ντυμένη ήμουν σε κάθε περίσταση αφού τα πιο βαριά μου ρούχα κ παπούτσια που ήταν μια χαρά για την Ελλάδα ήταν για τις θερμοκρασίες της Γερμανίας σα να βγήκα έξω με καλοκαιρινά κ σαγιονάρες!
Βάλτε μέσα σ όλο αυτό ότι σε όλη τη βόλτα είχα μπροστά μου τον πρώην να περπατά χεράκι χεράκι με τη σιχαμένη κ όσο να πεις μια κρυάδα επιπλέον την ένιωθα!
Μετά τη μεγάλη βόλτα καταλήξαμε στο εξοχικό όπου φάγαμε Μπραντς! Καινούργιο φρούτο κ αυτό ..όπου Μπραντς σημαινε πρωινό με ψωμιά, βούτυρα κ μαρμελάδες αλλά επίσης και δύο τρία λογιών ειδών σαλάμια, κασέρια, λουκάνικα κ βασικά ότι υπήρχε στο ψυγείο τους!
Χορτάσαμε πάντως και με το παραπάνω..
Η επόμενη μέρα ήταν η παραμονή Πρωτοχρονιάς.
Και θα υποδεχομασταν το νέο χρόνο που αλλού; Στο περίφημο λιμάνι του Αμβούργου που όπως με πληροφόρησαν κατεβαίνει όλη η πόλη!
Είχα τρομερή περιέργεια να το ζήσω και αυτό και όσο κόντευε η ώρα η έξαψη μου μεγαλωνε. Πήγαμε ως το λιμάνι με το κατάμεστο από κόσμο μετρό φορώντας ότι είχαμε και σταθήκαμε σ ένα σημείο κοντά στις όχθες του Ελμπε ώστε να δούμε καλά τα πυροτεχνήματα . Είχε πάρα πολύ κόσμο κ όλοι έπιναν είτε glück wine η σαμπάνιες από το μπουκάλι. Τραγουδούσαν κ χόρευαν κ τα μεσάνυχτα ακριβώς η νύχτα έγινε μέρα από τα χιλιάδες πυροτεχνήματα που εσκαγαν από παντού σ όλο τον ορίζοντα και δεν ξέρω γιατί δεν βρίσκω ούτε μια φωτό από εκείνο το βράδυ!

Το 1986 μπήκε για μένα με τον πιο όμορφο τρόπο κ τους καλύτερους οιωνούς.


Εγώ μπροστά στο σπίτι που φιλοξενούμουν στην συνοικία Barbek

Άποψη του Elbe

Με τους θείους του φίλου μου στο Alster

Reeperbahn 1985

Τοπίο από το hiking στο Malente

Να και η παρέα στο τοπίο

.
Όμορφο ελαφακι
.

Παγωμένη ....
.

Το τσιμπουσι-branch! (Είχατε και το χωριό σας branch?)

 

[evaT]

29/02/2019 - 04/03/2019

Ξυπνήσαμε στο χειμωνιάτικο μουντό Αμβούργο και ετοιμάσαμε πρωινό. Η τραπεζαρία ήταν σε μια γωνία του υπέροχου καθιστικού η οποία ήταν τζαμαρία σε σχήμα Γ και είχε θέα πιάτο τον Ελβα στα 20 μέτρα! Μάλιστα στη περίφραξη του οικήματος είχαν ειδική εγκατάσταση με αεροστεγείς πόρτες οι οποίες ανυψώνονταν σε περίπτωση έντονης βροχόπτωσης που υπερχειλίζει το ποτάμι ώστε να προστατεύονται από πλημμύρα.
Κι όπως λοιπόν κρατάω τη φετούλα με τη μαρμελάδα στο χέρι και μασουλάω χαζεύοντας το ζεν του τοπίου έξω από το μπαλκόνι μας ξαφνικά μένω αγαλματάκι αντικρύζοντας το θέαμα που σας παραθέτω μετά το κείμενο αυτό....Στο οπτικό μου πεδίο προβάλλει ξαφνικά ένα γιγαντιαίο τάνκερ φορτωμένο κοντέινερς με τα διακριτικά της COSCO & MAERSK , το οποίο αρμενίζει αργά στο στενό αυτό κομμάτι του λιμανιού και μπλοκάρει εντελώς τη θέα στον ορίζοντα! Πόσο πιο σουρεάλ σκηνικό....Η απεραντοσύνη της γαλήνιας φύσης κ ξαφνικά η παγκοσμοιοποίηση!!
Φυσικά το σκηνικό αυτό επαναλαμβανόταν πολλές φορές στη διάρκεια της ημέρας διότι όπως μας πληροφόρησαν είμασταν σε κομβικό σημείο στο δρόμο προς την είσοδο του τεράστιου λιμανιού!

Μετά το πρωινό λοιπόν πήραμε ευδιάθετοι το τρενάκι για την πόλη όπου είχαμε ραντεβού με το Γερμανό πρώην μου , τη γυναίκα του και κάποια μέλη από την τότε (!) παρέα προκειμένου να κάνουμε μια μεγάλη βόλτα γύρω από το μεγάλο Αλστερ.
Εγώ είχα και μια απορία πως διάολο με θυμόντουσαν όλοι αυτοί εάν με θυμόντουσαν βέβαια....είχα ωστόσο μαζί φωτογραφίες σαν αυτές που ανέβασα εδώ με τα πρόσωπα του καθενός πιστεύοντας-όπως και έγινε τελικά πως θα χαιρόντουσαν να δουν κάτι από τόσα χρόνια πριν.
Αφού λοιπόν μαζευτήκαμε και συστηθήκαμε ξανά καθώς και τα νέα μέλη της παρέας...η κολλητή μου και τα παιδιά, άλλοι μου είπαν ότι κατι θυμόντουσαν από τότε, ένας μου είπε κατάμουτρα ότι δεν έχει ιδέα ποια είμαι και δε θυμάται την τύφλα του ξεκινήσαμε τη μεγάλη βόλτα (κάπου 6 χιλιόμετρα μας είπαν) περιμετρικά της λίμνης. Στο μεταξύ το κρύο έγδερνε, φυσούσε κ ένα παγωμένο αεράκι, αλλά βέβαια πλέον είχαμε ισοθερμικά και χοντρά μπουφάν σαν τα δικά τους και κάπως έτσι ψιλοπαλευόταν. Κάπου κάπου κάναμε και στάσεις όπου πίναμε ζεστό κρασί. Εμείς δηλαδή πίναμε. Αυτοί είχαν τον ασταμάτητο! Ανοιγε η κάνουλα και δεν έλεγε να κλείσει....Αν εγώ έπινα 12 το μεσημέρι πάνω από ένα άντε δύο ποτηράκια από αυτό θα έκανα τον ποδαρόδρομο σε οχταράκια και κακαρίζοντας από την κρασοκατάνυξη....αυτοί πάλι είχαν κατεβάσει 5-6-7 και έχασα το λογαριασμό και έδειχναν νηφάλιοι λες και κατέβαζαν σκέτο καφέ και όχι αλκοόλ...μυστήρια πράγματα!
Πιάσαμε και μια ωραία κουβέντα στο δρόμο με τη γυναίκα του πρώην μου που με ρωτούσε επίμονα για το...παρελθόν του δικού της περισσότερο με περιπαιχτική διάθεση...είχα πιεί και γω τα κρασάκια μου και λύθηκε η γλωσσίτσα μου και λέω έλα να στα πωωωω. Σου έχει πει ποτέ για την Καταρίνα; (η σιχαμένη ήταν αυτή) ....Γιατί εγώ την έχω γνωρίσει κιόλας! Αααα σοβαρά λέει; Εχω ακούσει διάφορα γι αυτήν πες μου εσύ τώρα τι ξέρεις, πω ήταν κλπ...ΓΥΝΑΙΚΕΣ!! Παντού ίδιες είμαστε Κι ο άλλος από δίπλα ήταν και μας άκουγε και κουνούσε το κεφάλι του ο άνθρωπος τι να κάνει....

Ωραία ήταν η βολτίτσα το τοπίο ήταν βέβαια αρκετά χειμωνιάτικο. Τα δέντρα γυμνά και δεν είχε χιονίσει για να είναι κάπως πιο γραφικό. Είχε αρκετά καφέ διάσπαρτα σ ένα από αυτά σταματήσαμε να πιούμε κι έναν καφέ να στρώσουμε μετά τα κρασιά. Και ξεκίνησε μια μεγάλη κουβέντα με όλους περί των συνθηκών ζωής εκεί και εδώ...όπου εδώ εννοούμε Ελλάδα και γνωρίζοντας και το μπακγκράουντ του καθενός συζητήθηκε η τωρινή κατάσταση τόσο στην εργασία όσο και στα προσωπικά...με την αναπόφευκτη γενίκευση στα οικονομικά πράγματα της κάθε περιοχής...
Οπως ίσως μαντέυετε θλίψη να το πω; μελαγχολία να το πω; πίκρα; ότι και να το πω μόνο ευχάριστος δεν μπορεί να είναι ο χαρακτηρισμός....
Παιδιά που κάποτε ξεκινήσαμε με παρόμοια τυπικά προσόντα, όλοι σπουδάσαμε κάτι πες. Ολοι δουλέψαμε. Πολύ. Κάποιοι λίγο περισσότερο. Κάποιοι κάναμε και δύο δουλειές ίσως και τρείς.
Αυτοί σε μια χώρα που γιγαντώθηκε με την ένωση των δύο Γερμανιών και αντάμειψε απλόχερα την εργασιακή συνεισφορά των ανθρώπων της και μεις που με τα ίδια χρόνια προσπάθειας και προσφοράς που βρεθήκαμε στο σημείο που βρεθήκαμε....Μιλήσαμε αρκετά, μας άκουσαν με προσοχή, μας είπαν ότι ήξερε ο καθένας για την πορεία της οικονομίας μας, άλλα ακριβή και άλλα παραφιλολογίες των μέσων ενημέρωσης, είπαμε και μεις την άποψή μας και κυρίως περιγράψαμε τις ζωές μας στην κάθε μέρα.
Χάος στη σύγκριση βιοτικού επιπέδου....Ολοι τους μεγαλοστελέχη πια, ή ελεύθεροι επαγγελματίες στο τιμόνι σοβαρών επιχειρήσεων-ο φίλος μου πχ είναι ιδιοκτήτης μιας μικρομεσαίας επιχείρησης λογισμικού και δουλεύει κυρίως με το γερμανικό δημόσιο και μας είπε πως τότε ,μόλις τέλος φλεβάρη, είχε ήδη κλείσει τόσες πολλές δουλειές για όλο το έτος, που μπορώ λέει να ξεκινήσω ήδη διακοπές διαρκείας για όλο τον υπόλοιπο χρόνο !!! Ενα δάκρυ κύλησε μακρόσυρτα στο μάγουλο της κολλητής μου στο άκουσμα , που είναι αρχιτέκτων μηχανικός ελέυθερος επαγγελματίας σ έναν κλάδο που στην Ελλάδα τον διέλυσε η κρίση και πλέον χρειάζεται να δουλεύει 12-14 ώρες την ημέρα 7 στα 7 για να μπορεί απλά να κρατήσει την επιχείρησή της ζωντανή!
Ακούσαμε κ ένα άλλο χαριτωμένο από μια υπάλληλο πολυεθνικής φαρμακοβιομηχανίας η οποία λέει ότι στη Γερμανία έχουν ένα καθεστώς όπου ο εργοδότης σου κρατάει ένα ποσό κάθε μήνα από το μισθό (προφανώς ποσό το οποίο αντέχουν να το στερούνται από το καθαρό στο χέρι) και μετά από μια περίοδο 5 ετών παίρνουν 1 ολόκληρο χρόνο άδεια ΜΕΤ ΑΠΟΔΟΧΩΝ για να ταξιδέψουν στον κόσμο!!! Στο σημείο αυτό έφτασα και γω στα όριά μου και γκούρλωσα τα μάτια μου ψελλίζοντας με πολύ κόπο ένα REALLLLLYYYYY? Οντωωωωωςςςς τώρααααα;;;
Υποθέτω πως αν το travelstories ήταν γερμανικό φόρουμ θα είχε με αυτή τη μέθοδο χιλιάδες μέλη σαν τον @Yorgos ή τον @10900km που ταξιδεύουν ακατάπαυστα με ιστορίες για την Ανταρκτική ή τη Γουτεμάλα να αριθμούν εκατοντάδες αντί για μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού που συναντούμε εδώ μέσα!

Και για να αλλάξω τη βαριά ατμόσφαιρα λέω να συνεχίσω με την ξενάγηση και την όμορφη βόλτα που κάναμε. Λίγο πριν κάνουμε μια πλήρη περιφορά της λίμνης φτάσαμε στην πιο εύπορη συνοικία της πόλης με υπέροχα σπίτια-μερικά ήταν μάλιστα βικτωριανά, πολύ περιποιημένα μια γειτονιά χάρμα οφθαλμών.
Στη συνέχεια πήραμε το τρένο για να πάμε στην περίφημη όπερα Elbphilarmonie. Το κτίριο ήταν όντως πολύ εντυπωσιακό αν και υπάρχει μια δυσκολία να αντιληφθείς ακριβώς το μέγεθός του όταν βρίσκεσαι από κάτω. Η άποψη είναι οπωσδήποτε πολύ καλύτερη όταν το δείς από το νερό πράγμα που έγινε τις επόμενες ημέρες που κάναμε μια μικρή κρουαζιέρα.
Μας εξήγησαν πως η βάση του κτιρίου είναι μια από τις παλιές αποθήκες της περιοχής και κρατήθηκε αυτούσια ενώ το γιγαντιαίο κτίριο αναπτύχθηκε πάνω της. Αλλωστε όλες οι αποθήκες του παλιού λιμανιού έχουν αναμορφωθεί και φιλοξενούν γραφεία ναυτιλιακών κ άλλων εταιριών και είναι πλέον πραστατευόμενα από την UNESCO.
Η άνοδος προς το παρατηρητήριο γίνεται μέσω κυλιόμενων σκαλών σε ένα φουτουριστικό ντηζαινάτο περιβάλλον και φτάνεις σ ένα μεγάλο μπαλκόνι που "τρέχει" γύρω από το κτίριο και πρσφέρει συγκλονιστική θέα προς όλες τις κατευθύνσεις του Ελβα και του λιμανιού. Σουρούπωνε μάλιστα την ώρα που πήγαμε και ήταν μαγεία!
Αφού μας είπαν και την ιστορία της Οπερας που είναι πια και το νέο τοπόσημο της πόλης, πως ξεπέρασε κατά 5 φορές τον αρχικό προυπολογισμό (συμβαίνει δηλαδή και στις καλύτερες οικογένειες!) έκανε 7 ολόκληρα χρόνια να κατασκευαστεί για να εγκαινιαστεί τελικά αρχές του 2017.
Και τους πείραξε πολύ σα λαό που τους κόστισε τόσο πολύ αλλά εντέλει παρηγορήθηκαν γιατί τους άρεσε πολύ το αποτέλεσμα κα το ξεπέρασαν. Λέτε να συμβεί και σε μας το ίδιο όταν κάποτε τελειώσει το μετρό Θεσσαλονίκης;;; Τι όχι;;;
Και μας μας άρεσε πολύ πάντως το κτίριο και μακάρι να είχαμε και τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε και κάποια μουσική παράσταση. Μάλιστα η αίθουσα έχει τέτοια ακουστική ώστε μπορεί να υποδεχθεί ακόμα και ροκ συναυλίες λόγω της ακουστικής που προσαρμόζεται λέει σε αναλογικά ή ηλεκτρονικά όργανα! Εξαιρετικά ενδιαφέρον....Για μένα που είμαι φαν της ροκ μουσικής μόνο που τις μέρες που ήμουν εκεί δεν υπήρχε κάποια ανάλογη παράσταση.

Στο μεταξύ είχε ήδη νυχτώσει και μας είχε κόψει η λόρδα, πήγαμε παραδίπλα σε ένα μοδάτο τεράστιο εστιατόριο τύπου μπυραρίας που λέγεται Hamburger Hafen Port of Hamburg και φάγαμε κάτι ωραιότατα σνίτσελ παντόφλες σε συμπαθητική τιμή και αφού πήραμε τρένο αφήσαμε τρένο, κ ένα λεωφορείο ανάμεσα και λίγο περπάτημα σα να λέμε είμασταν θεσσαλονίκη και πήγαμε Κατερίνη ένα πράγμα....με το ζόρι κρατηθήκαμε ξύπνιοι και φτάσαμε επιτέλους σπίτι.

Η επόμενη μέρα είχε πρόγραμμα τουρλού. Οι φίλοι μας είχαν και μια δουλειά να πάνε και εμείς οι υπόλοιποι θέλαμε....ο καθένας το δικό του. Αφού συζητήσαμε στο πρωινό τις προοπτικές να γίνουν τα χατήρια ολονών καταφέραμεαπλά να συμφωνήσουμε ότι... διαφωνούμε.
Η φίλη μου ξεκίνησε με το γιό της το φοιτητή να πάνε σε ένα μουσείο ιστορίας του αυτικινήτου που από ότι είπαν ήταν πολύ ενδιαφέρον, οι μικρές ήθελαν να πάν σ ένα πολυκατάστημα Primarkt το οποίο ήταν στου διαόλου την άκρη από κει που είμασταν εμείς και μετά ήθελαν να δουν και το ενυδρείο! Στο πρώτο προσφέρθηκα να τις συνοδέψω για το δεύτερο είπα ΑΠΟ και ΚΛΕΙΕΤΑΙ! Εχουν πάει από μικρές σε ότι ζωολογικό κήπο και ότι άλλο αφορά τη χλωρίδα και την πανίδα του κόσμου τούτου σε ότι χώρα και να τις πήγαμε φτάνει και περισσεύει.
Δεν πείστηκαν αλλά ξεκινήσαμε για τα ψώνια και τις άφησα κανά δίωρο να οργιάσουν εκεί μέσα. Τσίμπησα και γω κανά 2 μπλουζάκια και κάτι κολάν για το γυμναστήριο σε τιμές λαικής....αλλά για πολλά πολλά δεν είμασταν ένεκα Ryanair....Στο μεταξύ μας πήρε τηλέφωνο ο Γερμανός να δεί που αρμενίζουμε, μας είπε πως τελείωσε τη δουλειά του νωρίτερα από ότι περίμενε (εμ είπαμε τα συμβόλαια τα είχε πουλήσει ο άνθρωπος) και αν θέλαμε να μας πάει κάπου!
Οι μικρές όχι που θα την άφηναν την ευκαιρία....Τον τούμπαραν στο λεπτό και ήρθε και τις πήρε με τη Μερτσεντές παρακαλώ! Φόρτωσαν οι καλές σου τις σακούλες με τα ψώνια και έφυγαν Κυρίες!!!

Εγώ μίλησα με την κολλητή μου που ήταν καθ οδόν για το μουσείο και ξεκίνησα να πάω να τη βρώ ώστε να το δούμε μαζί. Επρεπε κάποια στιγμή να αλλάξω τρένο. Δεν είδα τη σωστή στάση και έφυγα παρακάτω. Οταν το αντιλήφθηκα έπρεπε να γυρίσω πίσω η ν αλλάξω γραμμή...ότι το 1985 χωρίς ιντερνέτ και χάρτη ακολουθώντας μόνο τις οδηγίες δεν χάθηκα και το κατάφερο το 2019 έχοντας πιάτο όλη την τεχνολογία....γελάνε και τα τσιμέντα!!

Είπα στη φίλη μου να μη με περιμένει και κατέβηκα στο κέντρο μόνη. Στο μεταξύ είχε βγάλει και ένα φανταστικό ήλιο και όλα έδειχναν ξαφνικά πιο όμορφα! Ε ρε τι σου είναι το φως!!
Εκανα μια μεγάλη βόλτα μόνη ξανά από το δημαρχείο στο Αλστερ, κάθησα και ήπια έναν ωραιότατο καπουτσίνο, έβγαλα ξεδιάντροπα σέλφι παντού! (δεν μ αρέσει καθόλου και δεν το κάνω ποτέ σε δημόσιο χώρο αλλά εκεί ξεσπάθωσα) και τέλος βρήκα τoν πεζόδρομο με τα εμπορικά και χαζευα τον κόσμο που ψώνιζε!
Εχω βρεθεί πολλές φορές πρωινά στην Τσιμισκή και ο κόσμος είναι από υποτονικός έως μέτριος εξαιρουμένων των εορταστικών περιόδων. Αντιθέτως τα καφέ είναι φίσκα!
Εκεί ο κόσμος ήταν παντού. Μέσα στα μαγαζιά , έξω και ψώνιζε!! Κι όταν λέω ψώνιζε, ψώνιζε όμως! Φορτωμένοι όλοι σακούλες! Αυτό το θέαμα κι αν έχω να το δω χρόνια!!

Περπάτησα και λίγο ακόμη και συλλογίστηκα πως ήρθαν ξανά οι ίδιες εικόνες με το πρώτο εκείνο ταξίδι, πως ήμουν τότε και πως τώρα, θυμήθηκα τα υπαρξιακά του 18χρονου εαυτού μου και τι άλλαξε σε σχέση με τα υπαρξιακά της μέσης ηλικίας, δεν έβγαλα κανένα συμπέρασμα και μπήκα σε ένα κατάστημα της Lidt και άφησα την ενδοσκόπηση ατελέσφορη για να φάω μια ωραία σοκολάτα .

Το απόγευμα γυρίσαμε σπίτι και ψωνίσαμε από το σούπερ μάρκετ τα υλικά για να φιάξει η κολλητή μου η οποία είναι ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ μαγείρισσα μουσακά για να φάμε όλοι μαζί και να γευτούν οι φίλοι μας λίγο απο μεσογειακή κουζίνα. Αφού λοιπόν τους καλέσαμε ...σπίτι τους, ήρθαν και τους ρώτησα πως νιώθουν που έρχονται σαν καλεσμένοι στο ίδιο τους το σπίτι χαχα Μου είπαν πως νιώθουν περίεργα που μπαίνουν σπίτι τους και υπάρχει φαγητό!!! γιατί λέει δεν μαγειρεύουν ΠΟΤΕ! Τρώνε είτε έξω είτε παραγγέλνουν...Καλά έλεγε η κολλητή όσο μαγείρευε,,,σαν αχρησιμοποίητη είναι αυτή η κουζίνα!
Εγλειψαν και τα δάχτυλά τους βέβαια και καληνυχτιστήκαμε. Αυτοί είπαν δηλαδή καληνύχτα....
Οταν έφυγαν δεν ήταν καλά καλά ούτε 10! Εμείς ζωντανέψαμε και θέλαμε να βγούμε έξω!
Τα κορίτσια έμειναν σπίτι και γω με τη φίλη μου ξεκινήσαμε ξανά για την πόλη με σκοπό να πάμε απευθείας στη λεωφόρο του ερωτα! τη Reeperbahn αφού πλέον είναι σημείο συνάντησης και διασκέδασης δίχως να φοβάσαι σε κάθε βήμα όπως στο παρελθόν. Φυσικά θέλαμε να πάμε για το χάζι και μας είχαν περοειδοποιήσει ότι η όλη φάση είναι απλά μια κιτς παρωδία .
Και αυτό ακριβώς ήτσν! Πολύ φασαρία, πολύς λαός, πολύ ...ροζ κατάσταση με κλαμπ και επιγραφές νέον , θα προσπαθήσω να ανεβάσω και ένα βιντεάκι!
Στο μεταξύ προσπαθούσαμε για ώρα να βρούμε κάπου να καθήσουμε για ένα ποτό αλλά ήταν και Παρασκευή βράδυ και ήταν όλα φίσκα!
Μπαίναμε και βγαίναμε όμως από μπαρ , κλαμπ ακόμα και ντίσκο! και χαζεύαμε το τουρλουμπούκι που αντικρύζαμε. Κάποια στιγμή πρέπει να μπήκαμε σε ένα γκέυ μπαρ με θεματική βραδυά....και με το που πέρασα την πόρτα είδα 2 κάπως μεγαλόσωμους και εύσωμους Γερμανούς που ήταν ντυμένοι κολομπίνες Πλάκα είχε!
Μετά από ώρα καθήσαμε τελικά κάπου για ένα μισάωρο να χαλαρώσουμε με ένα ποτό και αφού είχαμε δει ότι και όσο άντεξε η αισθητική μας να δει....πήραμε το δρόμο για το σπίτι.

Η επόμενη μέρα ήταν τα γενέθλια της κόρης μου και η τελευταία του σύντομου αυτού ταξιδιού (το ταξίδι ήταν σύντομο η ιστορία πάλι βγαίνει μεγάλη)
Στο μεταξύ έριχνε καρέκλες από το πρωί! Μας είχαν κανονίσει να πάμε την κρουαζιέρα στον Ελβα από την Οπερα μέχρι το εμπορικό λιμάνι μαζί με τη σχετική ξενάγηση. Επειτα είχαμε καφέ πάλι με την παρέα από παλιά και τέλος θα τους έκανα εγώ όλους το τραπέζι σε ένα τούρκικο εστιατόριο που μας σύστησαν ότι είναι εξαιρετικό και value for money.

H κρουαζιέρα ξεκίνησε υπό δυνατή βροχή και οι εικόνες ήταν θολές αλλά οι ιστορίες είχαν μεγάλο ενδιαφέρον.
Η Οπερα ήταν οπωσδήποτε πολύ πιο εντυπωσιακή από αυτή την άποψη και έμπαινε σε πλήρη συνειδητότητα το πραγματικό της μέγεθος
Από την άλλη η Γερμανίδα σύζυγος μου έδειξε ψηλά στα λοφάκια κάτι μεγάλα σπίτια και μου εξήγησε πως η περιοχή Blankenese είναι ότι πιο ακριβό αυτή τη στιγμή στο Αμβούργο και οι πλούσιοι της πόλης δίνουν όσο όσο για να μείνουν εκεί. Και μου λέει να έχεις τόσο χρήμα για να πάρεις ένα σπίτι που βλέπει τους γερανούς του λιμανιού!! Εχει και το τίμημά της η ξιπασιά! χαχα
Οταν φτάσαμε στο εμπορικό λιμάνι πλησιάσαμε κοντά και είδαμε τις εγκαταστάσεις πως ακριβώς ξεφορτώνονται αυτόματα με τους γερανούς αυτούς τα τάνκερ μέσα σε λίγες μόνο ώρες οπότε και τα πλοία είναι έτοιμα να σαλπάρουν ξανά.
Μας είπαν πως παλιά πριν την αυτοματοποίηση όλο το ξεφόρτωμα και φόρτωμα το έκαναν κυρίως με τους λιμενεργάτες και τα πλοία έμεναν για μέρες στο λιμάνι οπότε και οι ναυτικοί έπαιρναν άδεια και έβγαιναν στην πόλη και κυκλοφορούσαν κυρίως στο St. Pauli και τη Reeperbahn...Επειδή όμως η μπίζνα είναι μεγάλη και καθόλου δεν τους άρεσε η νέα τάξη πραγμάτων πλέον φέρνουν με λεωφορειάκα τις κυρίες που είναι πρόθυμες να κρατήσουν....συντροφιά στους μοναχικούς ναυτικούς όσο χρόνο διαρκεί ο ελιμενισμός των πλοίων! Το μάθαμε κι αυτό!
Και αφού μετά από αυτές τις εξαιρετικά χρηστικές πληροφορίες πιάσαμε και μεις λιμάνι.....και πήγαμε για καφέ με τους υπόλοιπους για να αποχαιρετηστούμε. Εφεραν και ένα γλυκό με κεράκια να σβήσει η κόρη μου, είπαμε τις εντυπώσεις μας, υποσχεθήκαμε να ξαναβρεθούμε και χαιρετηθήκαμε.

Να αναφέρω πριν το τελευταίο κομμάτι πως αν δεν χάσατε ήδη το λογαριασμό με τους φίλους από την πρώτη ιστορία του 1985 έως το 2019 (εγώ θα με είχα χάσει σίγουρα). Ο φίλος του πρώην μου που με φιλοξένησε με την κοπέλα του τότε δεν υπάρχει στην καινούργια ιστορία. Ηξερα από χρόνια ότι είχε σοβαρό πρόβλημα αλκοολισμού και οι φίλοι του με ενημέρωσαν ότι πλέον ζει απομονωμένος μόνο από τα επιδόματα του κράτους και όσες φορές προσπάθησαν να τον πλησιάσουν απέβη άκαρπο. Οπως άκαρπη απέβη και η δική μου προσπάθεια όταν μόλις έκλεισα τα εισητήρια του ταξιδίου ζήτησα να μάθω την ταχυδρομική του διεύθυνση , έγραψα ένα γράμμα πως θα ήθελα πολύ να συναντηθούμε ξανά στο οποίο όμως δεν απάντησε ποτέ. Του είχα στείλει και τον αριθμό του κινητού μου και είχα μια κρυφή ελπίδα πως θα με καλέσει όσο βρισκόμουν εκεί αλλά δυστυχώς αυτό δεν έγινε ποτέ....
Σημείωση. Ηταν ο ίδιος άνθρωπος που κάποτε η μητέρα του τον έδιωξε από το σπίτι στα 18 γιατί αρνήθηκε να της πληρώσει ενοίκιο.....
(προφανώς υπήρξαν και πολλοί άλλοι λόγοι στην πορεία της ζωής αλλά ήξερα από τότε πως είχε σοβαρές ψυχολακούβες εξαιτίας της μητέρας του)

Το τελευταίο κομμάτι αυτού του ταξιδιού ήταν το τραπέζι γενεθλίων της κοράκλας μου. Μαζευτήκαμε εμείς και ο Γερμανός με τη γυναίκα του. Φάγαμε στην συνοικία Altona σ ένα πολύ καρακιτσαριό τούρκικο εστιατόριο αλλά το φαγητό ήταν εξαιρετικό. Και να τα κεμπάπια, και να τα γιαρτλού και κάτι πικάντικα που έτρωγες μια μπουκιά και έλεγες παναία μ καίγομαι πήρε φωτιά η Καλαμαριά!! έπεσαν και κάτι μπακλαβάδες στο τέλος και ήρθαμε και τεντώσαμε.
Η λυπητερή ήρθε σε μένα...7 άτομα μόνο 125 ευρουλάκια δε το λες και πολύ αλλά λόγω τούρκικου δεν σέρβιραν αλκοόλ και έτσι την έβγαλα οικονομικά...

Η πτήση μας ήταν πολύ πρωινή 6.45 γαλατάδικη! Ετσι χαιρετηθήκαμε έξω από το εστιατόριο με την υπόσχεση να ανταμώσουμε σύντομα ξανά στην Ελλάδα αυτή τη φορά!

Είναι πολύ όμορφο όταν στη ζωή σχέσεις που αλλιώς ξεκίνησαν , καταφέρνουν να διατηρούνται και να μεταλλάσσονται κσι τελικά κάνουν καλό σε όλους και αποδικνύουν με όμορφο τρόπο πως με καλή θέληση όλα είναι πιθανά!!

Θα ανεβάσω μερικές φωτογραφίες για να συνοδέψω το κείμενο και θα συνεχίσω με το δεύτερο κομμάτι του τότε και το τώρα για την Κοπεγχάγη.

Το τάνκερ έξω από το παράθυρο μας!

 

[whoknows]

Την επόμενη (αφού με τρολαραν αρκετά για το θέμα της σάουνας) κάναμε μια υπέροχη ημερήσια εκδρομή όλη η παρέα μαζί (και η σιχαμένη)

και στην σιχαμενη επεσα απο την καρεκλα γελωντας