Αίγυπτος Αίγυπτος / Για αλλού κινήσαμε να πάμε κι αλλού η ζωή μας πάει!

[varsa]

αργησες ...αλλά ξαναχτύπησες...
τις φωτο ομως δεν τις βλέπω εδω...:roll:

 

[ΕΡΣΗ]

Μαλλον πρεπει να επιμεληθει τα links ο sporos γιατι εγω ειμαι ντουγανι...

 

[Pandora]

Απολαυστικό και το σημερινό κεφάλαιο...

Δεν χορταίνω εξιστόρηση...μην αργήσεις πάααρα πολύ τη συνέχεια, ε?

 

[go2dbeach]

Αργησες αλλα μας αποζημιωσες Ερση! Για αλλου κινησες αλλα τελικα και κρουαζιερα , και μασαζ , και τα αρχαια σου ειδες και σουξε φοβερο ειχες!

 

[ΕΡΣΗ]

Αργησες αλλα μας αποζημιωσες Ερση! Για αλλου κινησες αλλα τελικα και κρουαζιερα , και μασαζ , και τα αρχαια σου ειδες και σουξε φοβερο ειχες!

Η αληθεια ειναι οτι μετα και απο αυτο το σουξε ψηλωσα παρευθυς δεκα ποντους, εχασα δεκα κιλα και τα ματια μου εγιναν ολογαλαζα! Που το πας οτι εγινα ... πεδιο βολης!

 

[KIKI]

ωραια αφηγηση οπως παντα ...
Ερση χτυπας αργα αλλά σταθερα ....μας αποζημιωνεις για την αναμονη , χαλαλι ....

 

[marydim]

Υπέροχο και αυτό το κομμάτι της αφήγησής σου!
Περιττό να πω ότι τυπώνεται για να διαβαστεί και από την sister μου.

 

[ΕΡΣΗ]

Ευχαριστω πολυ κοριτσια!

 

[varioAthens]

ΕΡΣΗ έχεις συγγραφικό ταλέντο... (και η Ρόζα)!!!

 

[ΕΡΣΗ]

ΕΡΣΗ έχεις συγγραφικό ταλέντο... (και η Ρόζα)!!!

Με συγκινείς! Το καλυτερο πράγμα που μου έχουν πει! Ευχαριστώ!

 

[xenos]

Ενα μεγαλο μπραβο Ερση και απο μενα για το συγγραφικο ταλαντο και τις ιστορικες γνωσεις που μας δινεις.

 

[ΕΡΣΗ]

Μαρσα Αλαμ

Έχω καιρό να πιάσω αυτή την αφήγηση αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ…
Άργησα που άργησα, ας πάω και λίγες μέρες νωρίτερα πριν ξεκινήσουμε το ταξίδι της Αιγύπτου στο τουριστικό πρακτορείο που μας το οργάνωσε. Είπαμε, μετά από όλο αυτό το τρέχαμε, να προσθέσουμε μερικές μέρες ξεκούρασης σε κάποια παράλια. Θέλαμε να μην πάμε σε γνωστά μέρη όπως Sharm el Sheik και την Hurganda, αλλά να χαθούμε κάπου μακριά, αυτό ήταν το γενικό νόημα.
-Γιατί δεν πάτε Marsa Alam; μας ρώτησε η ταξιδιωτική πράκτορας
-Τι είν΄ τούτο; Ρωτήσαμε οι αδαείς.
- Ένα καινούργιο θέρετρο που εμφανίζεται τώρα ως τουριστικός προορισμός. Αφορά περισσότερο τους divers, απ’ ότι ξέρω δεν έχει και πολλά πράγματα να κάνετε, είναι πολύ ήσυχο.
-Ήσυχα μέρη θέλουμε, είπαμε και εμείς και το πήραμε το πακέτο.
Φθάνουμε βράδυ στο ξενοδοχείο. Όμορφο αρχιτεκτονικά προσεγμένο, παραδοσιακού ρυθμού, με πισίνες, γήπεδα κήπους κλπ, all inclusive type. Όλοι εκτός από εμάς κυκλοφορούσαν με βραχιολακια. Ψόφιοι στην κούραση αφήνουμε την εξερεύνηση για την επόμενη μέρα. Ξυπνήσαμε πολύ νωρίς: Τόσες ημέρες άφησαν τα ίχνη τους στο βιολογικό μας ρόλοι. Δεν έχω να σας διηγηθώ και πολλά από την πρώτη ημέρα: κατόπτευση του χώρου, κλείσαμε και μια εκδρομή με ταχύπλοο για να κάνουμε snorkeling σε ένα μέρος που είχε το ελκυστικό όνομα Dolphin House. Κάναμε μπάνιο, θαυμάσαμε το rife, με τα υπέροχα ψαριά, χαλαρώσαμε πίνοντας τα ποτάκια μας, κάναμε μεσημεριανοί σιεστα σαν άνθρωποι και γενικά ρηλαξ ήταν το νόημα της πρώτης ημέρας.
Να πω ότι η θάλασσα δεν έλεγε και πολλά: κατά μήκος όλης της ακτής υπήρχε αυτό το reef που ναι μεν είναι σπουδαίος βιότοπος, αλλά μπαίνοντας μέσα σκίζεις τα ποδιά σου, εκτός αν έχεις βατραχοπεδιλα. Συνήθως μάλιστα δε σε αφήνουν να πατήσεις πάνω του, για να μην του προξενήσεις καταστροφές, όμως υπάρχουν εξέδρες που βουτάς με τη μια στη θάλασσα στην οποία τέλος Μαρτίου τα νερά ήταν αρκετά δροσερά. Ευτυχώς το ξενοδοχείο μας ήταν κτισμένο σε έναν όρμο, όπου δεν υπήρχε πολύ reef αλλά ούτε και ιδιαίτερη διαύγεια των νερών.
Βέβαια, αφού έμπαινες μέσα, τα πολύχρωμα ψάρια και τα κοραλλιά ήταν πανέμορφα.
Την επόμενη μέρα κάναμε ξανά το μπανάκι μας. Το απόγευμα όμως θα κάναμε μια επίσκεψη στο πολυαναμενομενο για μένα El Quseir. Και τι είναι το El Quseir; Κάποτε υπήρξε μεγάλο και σημαντικό λιμάνι, το οποίο εμφανίστηκε ήδη για πρώτη φορά στην ιστορία κατά την περίοδο της βασίλισσας Χατσεπσουτ. Υπήρξε άντρο πειρατών, σταθμός των προσκυνητών προς τη Μέκκα, διαμετακομιστικό κέντρο σκλάβων, πλούσιο μέρος από τα κοντραμπάντο των προϊόντων που ερχόντουσαν από την ανατολή. Εκεί σύχναζαν κάθε καρυδιάς καρύδι, και όλων των λόγιων οι τυχοδιώκτες. Η δόξα του έληξε εν μια νυκτί στα τέλη του 19ου αιώνα μετά τη διάνοιξη του Σουέζ .
Ξέπεσε σε ένα κοιμισμένο χωριουδάκι το οποίο φυτοζωούσε και ξαφνικά άρχισε να αφυπνίζεται λόγω τουρισμού. Πριν από χρόνια στα ψαξίματα μου που κάνω στο internet είχα ανακαλύψει μια εργασία ενός αιγυπτίου καθηγητή αρχιτεκτονικής στην οποία κατέγραφε την τυπολογία των σπιτιών της πολίχνης τα οποία είχαν το εξής ενδιαφέρον: Καταρχήν λόγω πλούτου της περιοχής ήταν κτισμένα από πέτρα και όχι από πλίνθους. Τα σπίτια των συνοικιών επικοινωνούσαν μεταξύ τους μέσω των ταρατσών οι οποίες σε πολλά σημεία που δεν είχαν επικοινωνία γιατί τα χώριζε ο δρόμος ενώνονταν με ξύλινες γεφυρουλες, έτσι ώστε οι γυναίκες να μπορούν να επισκέπτονται τα φιλικά και συγγενικά τους σπίτια χωρίς να χρειαστεί να βγουν στο δρόμο. Όλα τα σπίτια είχαν ξύλινα μπαλκόνια κλειστά με καφασωτά για να μπορούν οι γυναίκες να παρακολουθούν την κίνηση του δρόμου χωρίς να είναι ορατές. Στην πρόταση του ο καθηγητής μελετούσε την επαναχρησιμοποίηση κάποιων χωρών, τη δημιουργία μουσείου, καφέ, εστιατόριων, πωλητήριων, ξενώνων κλπ. τα οποία θα έδιναν ζωή στην περιοχή και κάποιο εισόδημα στους κάτοικους του. Ήθελα λοιπόν να δω τι είχε απογίνει αυτό το χωριό.
Στο ξενοδοχείο υπήρχε η δυνατότητα πληρώνοντας δέκα εύρο κατ’ άτομο να επισκεφθούμε το κεφαλοχώρι αυτό το οποίο απείχε περίπου 65 χιλιόμετρα από το ξενοδοχείο μας. Την επαύριον λοιπόν στηθήκαμε στη ρεσεψιόν και περιμέναμε να μαζευτούν και οι υπόλοιποι. Εις μάτην: κανείς από το all inclusive ξενοδοχείο μας δεν ενεμφανίσθη. Κανείς δεν νοιαζόταν να δει το χωριό. Όποτε ήρθε η ένα αυτοκίνητο αντί του mini van και ξεκινήσαμε. Ήταν και μια ευκαιρία να δούμε την έρημο γύρω τριγύρω. Τα περισσότερα παραλιακά τμήματα της έρημου ήταν όλο ξενοδοχεία η εργοτάξια ξενοδοχείων. Από την πίσω μεριά του δρόμου πολυκατοικίες και γιαπιά. Δεξιά και αριστερά του δρόμου πάσης φύσεως καταναλωτικά σκουπίδια: σακούλες από γλυκά, τενεκεδάκια από coca cola , και τα λοιπά. Προφανώς το είδος των οδοκαθαριστών δεν ευδοκιμεί στην Αίγυπτο. Τελικά, αφού περάσαμε την έρημο που έρημος δεν ήταν καθότι περνούσαν φορτηγά με κτιστές τα οποία τους μετέφεραν από το ένα γιαπί στο άλλο, φθάσαμε στο El Queer.
Τεραστία απογοήτευση! Όλο άθλια τουριστικά καταστήματα, σε ως επί το πλείστον καινούργια και εντελώς καρακιτς κτίρια, τα οποία πωλούσαν τις γνωστές κελεμπίες, ναργιλέδες, σφίγγες, πυραμίδες, αγάλματα της Μπάστε, της Ίσιδος, του Χορου και λοιπών θεοτήτων. Αποφάσισα να μην το καταδικάσω με τη μια. Αρχίσαμε να κάνουμε βόλτες: Και κάπου άρχισε να φαίνονται τα παλιά σπίτια απογυμνωμένα από τον παλαιότερο πλούτο τους μοιρασμένα σε μικρότερες ιδιοκτησίες κακοποιημένα από τα χρόνια που πέρασαν. Μισογκρεμισμένες οι ξύλινες γέφυρες. Παιδάκια άπειρα τρεχοβολουσαν εκεί έξω και γυναίκες καθισμένες κατάχαμα στα κατώφλια του σπιτιού τους. Ρώτησα αν ήταν ανοικτό το κάστρο το οποίο το έκτισε κάποιος από τους σουλτάνους της Αιγύπτου και επισκευάστηκε από τον Ναπολέοντα.. Δεν ήξεραν να μου πούνε. Τελικά ήταν κλειστό για νεώτερες επισκευές. Είδα τον χώρο που κάποτε στις πρότερες δόξες, στοίβαζαν τα εμπορεύματα . Έφθασα και στο τζαμί όπου υπερβολικά φιλικοί κάτοικοι του χωριού μου πρότειναν να μπω και να με κεράσουν καφέ, τώρα για να ζητήσουν χρήματα, ήθελαν μήπως να περάσουν την ώρα τους κουβεντιάζοντας μαζί τους, δεν ξέρω, αλλά αποφάσισα να αρνηθώ την πρόσκληση, είχα αρχίσει λίγο να κουράζομαι από την φορτικότητα του τοπικού πληθυσμού. Παρά πέρα μου την έπεσαν τα παιδάκια: δυστυχώς δεν είχα να τους δώσω τίποτε, δεν κουβαλούσα καραμέλες η μπισκότα μαζί μου και για πρώτη φορά τα είδα κομμάτι θρασεία: ήθελαν το ρόλοι μου, προσπάθησαν να μου πάρουν τη βέρα από το δάχτυλο, το μαντήλι από το λαιμό μου, κλπ. Στη συνεχεία μου την είπε και μια γυναίκα η οποία θεώρησε ότι δεν φωτογραφίζω σπίτια αλλά γυναίκες (πράγμα που εκείνη τη στιγμή τουλάχιστον δεν έκανα. Στον Χαν αλ Χαλίλι το είχα ξεσκίσει το θέμα αλλά όχι εκεί). Μπορώ να πω ότι με ξένισε πολύ αυτή η συμπεριφορά. Είναι μάλλον επιπόλαιο να κρίνει κανείς τη συμπεριφορά μιας ολόκληρης περιοχής από κάνα δυο περιστατικά, αλλά μπορώ να πω ότι εκείνη τη στιγμή με ψύχραναν κάπως. Ήπιαμε το τσάι μας στην παράλια χαζεύοντας στο άλλοτε περήφανο λιμάνι τα εγκταταλελειμενα σκάφη και γυρίσαμε πίσω στο ξενοδοχείο με το αρχικό σχέδιο να βρούμε να φάμε σε ένα παραλιακό συμπαθητικό εστιατόριο να μην έχει ευοδωθεί. Όλα τα εστιατόρια που είδαμε ήταν κομμάτι μίζερα και κάπως… Φθάσαμε με σκέψεις στενάχωρες όπως γιατί δεν είχε ευοδωθεί εκείνο το σχέδιο του καθηγητή και άφησαν αυτό το μέρος το οποίο όντως είχε σοβαρό αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον να παραδοθεί σε μια άναρχη και ματζιρικη τουριστική ανάπτυξη η οποία κανένα δε συγκινούσε: ούτε εμάς ούτε τους all inclusive κάτοικους των ξενοδοχείων . Στο γυρισμό ο καλός μου έδωσε στον οδηγό ένα φιλοδώρημα της τάξης των 5 δολαρίων και έλαβε χειροφίλημα και κατόπιν το φιλημένο χέρι του στο κούτελο του οδηγού. Τι να πει κανείς;
«Μη σε ξανακούσω να μου λες ότι διάβασες στο internet για κάποιο σημαντικό μέρος και με ξεσηκώνεις να τρέχουμε. Φθάνει πια! Ησύχασε λίγο… » γκρίνιαξε σε στυλ: τραβάτε με και ας κλαίω ο αφέντης.
Η επόμενη μέρα περιλάμβανε εκδρομή με ταχύπλοο για να δούμε τα δελφίνια…
Σηκωθήκαμε αχάραγο: έπρεπε στις επτά η ώρα να είμαστε στο κιόσκι των divers το οποίο είχα καμία εικοσαριά λεπτά περπάτημα μέσα στους κήπους του ξενοδοχείου. «Ξυπνά !» ανέκραξε ο αφέντης! «Άλλαξε πλέον η εκπαίδευση μας!
Σήμερα έχουμε ασκήσεις με τους βατραχανθρώπους!» Βαριά σηκώθηκα βρίζοντας την κοινωνία ολάκερη, τον εαυτό μου, τους βατραχανθρώπους, τα ψάρια, τα κοράλλια, τα δελφίνια, τις φώκιες, τις χελώνες, τα καλαμάρια και ότι άλλο ζωντανό του υγρού βασιλείου μπορουσα να σκεφτω πρωι πρωί! Όταν σιχτίριζα τα parrotfish έφτασα και στο κιόσκι των divers. Η γερμανίδα υπεύθυνη με έκοψε με το απίστευτης ακριβείας μάτι της και αποφάσισε ποια στολή μου έκανε. Μου την έδωσε και προχώρησα προς το βανακι. Βρήκαμε από μια θέση στο βανακι και ξεκινήσαμε μια διαδρομή 65 χιλιόμετρων νότια αυτή τη φορά. Το τοπίο ακριβώς ίδιο με το εκείνο της προηγούμενης μέρας: παντού να κτίζονται οικήματα δεξιά και αριστερά του δρόμου. Φθάσαμε στις παρυφές της πόλης Marsa Alam η οποία εκ του μακρόθεν δε φαινόταν να έχει τίποτε το αξιόλογο (και πράγματι δεν είχε) φθάσαμε σε ένα μέρος όπου μας έβαλαν σε κάτι φουσκωτά για να προσεγγίσουμε το πλοίο. Το πλοίο ήταν ένα μεγάλο cruiser το οποίο και απέπλευσε αμέσως με κατεύθυνση μια αττολη η οποία είχε ένα δυσκολοπροφερτο αραβικό όνομα και ως εκ τούτου έγινε πιο γνωστό στο ευρύ κοινό με τη μετάφραση του ως dolphin house. Η ατολη ειχε σχήμα μισοφέγγαρου και στο εσωτερικό τμήμα του μισοφέγγαρου έβρισκαν καταφύγιο που και που τα δελφίνια. Επειδή όμως τα διάφορα πλεούμενα με τις μηχανές τους τα οποία έμπαιναν στον εσωτερικό αυτό κόλπο τρόμαζαν τα δελφίνια τα οποία άρχιζαν να ενοχλούνται και να την κάνουν για αλλού, η αιγυπτιακή κυβέρνηση θέσπισε ένα διάταγμα όπου πλέον σε κανένα πλοίο δεν επιτρεπόταν η είσοδος στον κόλπο, αλλά και στους δύτες η στους snorkelers η είσοδος επιτρεπόταν μέχρι ενός ορισμένου σημείου. Τα δελφίνια έπρεπε να μένουν ανενόχλητα. Άρα είτε έφθανες εκεί και δε μπορούσες να τα προσεγγίσεις γιατί άραζαν στον μυχό του κόλπου, είτε στην χειρότερη περίπτωση δεν ήταν καν εκεί. Η όλη ιστορία ήταν ζαριά. Οι υπεύθυνοι μας έλεγαν ότι τις προηγούμενες ημέρες δεν είχαν δει δελφίνια.
Τέλος πάντων φθάνοντας αρχίσαμε να φοράμε τις στολές μας. Τι δράμα και αυτό! Αυτό που μας εκφράζει καλύτερα είναι εκείνο το άσμα που λέει:
«Φυσά ρούφα πάτα τόνε…(καλά δεν ανάβαμε και τίποτες)
και φύλα τσίλιες για τους βλάχους» Σε ένα καμπινέ ελάχιστο να προσπαθείς να μπεις στη στολή, να σε πηγαίνει και να σε φέρνει το κύμα ,οπότε να σαβουρντίζεσαι στα τοιχωματα, να προσπαθείς να μην πέσεις και πουθενά (είπαμε σε καμπινέ ήμασταν) και παράλληλα να προσέχεις μην έρθει κανείς για την ανάγκη του. Τελικά τα καταφέραμε- η γερμανίδα ήξερε τι μας έδινε- και βγήκαμε έξω. Πολύ ωραίο σωματάκι σου κάνουν αυτές οι στολές, αν δεν είχαν τόσο κόπο ίσως και το καθιέρωνα σε πιο μόνιμη βάση. Εμείς θα ήμασταν με τη μάσκα. Η σημερινή μας εκπαίδευση δε θα πήγαινε τόσο βαθιά στο βυθό. Βουτήξαμε και πραγματικά ο βυθός ήταν πολύ πλούσιος με πολύχρωμα ψαριά και απίστευτους κήπους από κοράλλια κάθε σχήματος και χρώματος, αλλά σαν τον βυθό του Ομάν στο Daymaniyat Islands Nature Reserve δεν ήταν. Χωρίς να δούμε δελφίνια ανεβήκαμε ξανά στο σκάφος. Βγάλαμε τις στολές, τις κρεμάσαμε να στεγνώσουν ήπιαμε αναψυκτικά οι άλλοι στρώθηκαν στο φαΐ, εμείς αρνηθήκαμε να φάμε. Οι άλλοι έτρωγαν με όρεξη. Ακόμη αντηχούσαν στα αυτιά μας οι φωνές των μαμάδων μας: ποτέ φαγωμένος στη θάλασσα! Τέλος πάντων μετά τον καφέ ήρθε η ώρα να ξαναβουτήξουμε: Ξανά μανά τα ίδια: μόνο που ήταν πολύ χειρότερα τα πράγματα: οι στολές δεν είχαν στεγνώσει εντελώς και ήταν υγρές και κρύες! Μπλιεξ αηδία! Κόντεψα να μην τη φορέσω και να παραμείνω στο σκάφος. Τέλος πάντων μετά από εσωτερική πάλη νίκησε ο μη καλοπερασάκιας εαυτός και την φόρεσα βρίζοντας τα δελφίνια, τις φώκιες, τις φάλαινες, τα χταπόδια, τα μύδια, τα στρείδια, τις γυαλιστερές, τις ανεμώνες της θάλασσας, το πλαγκτόν και τα χρυσόψαρα που έχω σε γυάλα. Ξανά στο φουσκωτό, προσεγγίζουμε τον κόλπο ξανά να δούμε τι κάνουν τα δελφίνια, εκείνα ακόμη εκεί αδιάφορα, δε λένε να ασχοληθούν με εμάς, τους έχει πιάσει μια σιεστα και μια μουργιελα άλλο πράγμα.
Και ξάφνου: “ Jump Jump Jump!” ουρλιάζει δίπλα μου ο αιγύπτιος συνοδός! Ναι τα δελφίνια αποφάσισαν να την κάνουν, να βγουν από τον μυχό του κόλπου και να πάνε αλλού! Δίνω μια πέφτω μέσα και τα ψάχνω: Να τα εκει μακρια! Εννοειται ουτε ούτε για πλάκα δε μπορείς να τα πλησιάσεις, κολυμπούν απίστευτα γρήγορα σε κλάσμα του δευτερόλεπτου έχουν βρεθεί απίστευτα μακριά, σχεδόν έχουν χαθεί! Απογοήτευση! Κυνηγούσα λοιπόν εις μάτην τα δελφίνια τα οποία χανόντουσαν μακριά, όταν ποιος ξέρει γιατί, ίσως για να με παρηγορήσουν, ξάφνου κάνουν ανάστροφη και όλο το κοπάδι γυρνά προς τα πίσω! Βρέθηκα για λίγα δευτερόλεπτα να κολυμπώ μαζί με τα υπέροχα πλάσματα, μια μαμά με ένα δελφινακι που σχεδον με αφησε να την αγγιξω, τόσο κοντά μου πέρασε! Ω κράτησε όμως τόσο λίγο! Μετά εξαφανίστηκαν για τα καλά. Ικανοποιημένοι που εν πάση περιπτώσει δελφίνια είδαμε, ανεβήκαμε στο πλοίο και πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Πτώματα φθάσαμε στο ξενοδοχείο όπου δεν ξέραμε αν πεινούσαμε πιο πολύ-καθότι ξενηστικωμένοι όλη μέρα η νυστάζαμε. Με μεγάλη χαρά χάσαμε το oriental show και ξεραθήκαμε στα κρεβάτια μας…
Η επόμενη ημέρα ξεκίνησε με τα κλασικά πανάκι, ηλιοθεραπεία καφέδες κλπ χαλαρωτικά και κατά το απογευματάκι αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε για τη μεγάλη έξοδο: Που έξοδο; Τι υπήρχε εκεί έξω πέρα από άμμο; Και όμως κατά πως μάθαμε υπήρχε μια τεχνητή παραθεριστική πόλη, ονόματι Port Ghalib, όχι ακόμη εντελώς τελειωμένη αλλά σε πολύ προχωρημένο στάδιο με μαγαζιά και καφέ με εστιατόρια και μπαράκια. «Πάμε εκεί αναφωνήσαμε να φάμε και κανένα ψαράκι. Ίσως έχουμε μεγαλύτερη επιτυχία από το Quseir!»
Ντυθήκαμε λοιπόν, στολιστήκαμε και παρφουμαρισμένοι ναμαστε στην ρεσεψιόν να ζητάμε ταξί.
-Θα φωνάξω λιμουζίνα από το El Quseir μας άπαντα ο ρεσεψιονιστ.
-Δε θέλουμε λιμουζίνα από 65 χιλιόμετρα βόρεια, ένα ταξί από εδώ γύρω θέλουμε
- Δεν έχει γραφείο με λιμουζίνες η εδώ περιοχή άπαντα ο ρεσεψιονιστ
-Δε θέλουμε λιμουζίνα, ταξί θέλουμε
-Δεν έχει ταξί η περιοχή λέει ο ρεσεψιονιστ
-Φωνάξτε ένα από το αεροδρόμιο επιμένουμε εμείς
-Ούτε το αεροδρόμιο έχει ταξί ισχυρίζεται ατάραχος
Κάγκελο εμείς. Οι βεβαιότητες μας ότι σε κάθε αεροδρόμιο του κόσμου υπάρχουν και κάποια ταξί αρχίζουν να κλονίζονται. Και πόσο θέλει η λιμουζίνα να μας πάει και να μας φέρει ρωτάμε. Εξήντα εύρο ήταν η απάντηση! Πολλά λεφτά αναφωνήσαμε για να πάμε τρία τέσσερα χιλιόμετρα! Αποκλείεται!
-Μα θα έρθει από το El Quseir θα σας πάει και θα σας περιμένει να θα σας φέρει πίσω και θα ξαναγυρίσει στη βάση του. Δυστυχώς το ξενοδοχείο μας δεν έχει αυτοκίνητο με οδηγό! Και που να έχει άλλωστε, μόνο εμείς ενδιαφερόμαστε να βγούμε έξω.
-Και λοιπόν, δε θέλουμε να μας περιμένει! Θα βρούμε άλλο αυτοκίνητο από εκεί να μας μεταφέρει.
-Δε θα βρείτε, απάντησε με ανησυχητική σιγουριά ο ρεσεψιονιστ. Δεν υπάρχουν αυτοκίνητα δημόσιας χρήσεως στην περιοχή.
-Και καλά γιατί θέλει 60 ευρω, αφού προχθές πήγαμε και ήρθαμε στο Quseir με 10 ευρω το άτομο, ξεκίνησα τα παζάρια μη μπορώντας να διακρίνω άλλη εναλλακτική. Να του δώσουμε τριάντα να πάει και το παλιάμπελο.
Νέα τηλεφωνήματα, κουβέντες στην αραβική που δεν καταλάβαινα, αλλά που σίγουρα εμπεριείχαν διάφορα του τύπου «είναι εδώ ντυμένοι και στολισμένοι» και η τιμή κατέβηκε κατά πέντε μόνο ευρω
-Ούτε με σφαίρες ήταν η απάντηση μας και προχωρήσαμε προς την έξοδο του ξενοδοχείου. Φθάνοντας στην άσφαλτο της έρημου αποφασίσαμε να κάνουμε ωτοστόπ. Κάποιος χριστιανός θα βρεθεί να μας πάρει μουρμούριζε ο αφέντης. Στην καλύτερη περίπτωση θα είναι μουσουλμάνος… μονολογούσα εγώ, στην χειρότερη δε θα μας πάρει κανείς…
Στο μεταξύ περνούσαν φορτηγά φορτωμένα εργάτες που μας κόρναραν και οι εργατες από την καροτσα μας χαιρετουσαν χαρουμενα, αλλά αποτέλεσμα μηδέν…
Ξάφνου αυτοκίνητο στον ορίζοντα… Ενθουσιασμός: Βγες μπρος λέει ο αφέντης αναθυμούμενος τα νιάτα του όταν έκανε οτοστόπ, και οπισθοχωρεί τεχνηέντως. Σταματά το αυτοκίνητο, ένας νεαρός μας χαιρετά. “Port Ghalib” λέμε εμείς «Yes» άπαντα αυτός και με τη μια χωθήκαμε στο αυτοκίνητο. Το οποίο αυτοκίνητο ήταν πιο καθαρό, λουσάτο, περιποιημένο, αστραφτερό, γλυμμένο, όχημα που έχω δει στη ζωή μου. Εγώ κάθισα στο πίσω κάθισμα και ο αφέντης στο μπροστινό. Αφού ανταλλάξαμε τις χαιρετούρες άρχισαν οι συστάσεις. Ως George μας συστήθηκε ο ευγενής οδηγός μας. Και φυσικά ήταν Χριστιανός. Τι να πω τώρα; Ότι ο αφέντης έχει πάντα δίκιο; Ήταν από το El Quseir όπου είχε μαγαζί με τουριστικά είδη και πήγαινε στην Marsa Alam για καποια δουλεία του. Μας πρότεινε στην επιστροφή να μας έφερνε πίσω ότι ώρα θέλαμε. Χαρήκαμε πολύ και είπαμε ότι θα έπρεπε να δεχθεί δέκα εύρο ως συμβολική κίνηση εκ μέρους μας. Στην αρχή δεν ήθελε, δεν το πρότεινα με τέτοιον σκοπό, μας έλεγε, τελικά όμως δέχθηκε. Μια ανακούφιση νιώσαμε. Έχετε πάει στο Port Ghalib ρωτήσαμε τον οδηγό μας. Όχι ήταν η απάντηση. Όταν όμως είδαμε πόσους έλεγχους ασφάλειας πέρασε το αυτοκίνητο του τότε καταλάβαμε ότι κανείς ντόπιος δεν ήταν καλοδεχούμενος αν δεν οδηγούσε κάποια Μερσεντές τουλάχιστον. Η έκταση αχανής. Σπίτια κυρίως μεζονέτες κτιζόντουσαν σε κάποια ήδη σχεδιασμένα οικοδομικά τετράγωνα. Κάποια τετράγωνα είχαν ήδη ολοκληρωθεί κάποια κτιζόντουσαν ακόμη, αλλά τα περισσότερα ήταν άκτιστα. Περάσαμε από το κέντρο διοίκησης της περιοχής. Τυφλά να έχει η Νομαρχία Θεσσαλονίκης. Διπλάσιο σε μέγεθος κτίριο. Καλέ ληξιαρχείο θα εγκαταστήσουν εδώ μέσα και χρειάζονται τόσον χώρο απόρησα! Συνεχίζοντας την πορεία μας συναντήσαμε πινακίδες: αριστερά Lagoon, δεξιά Cornice Κανείς να ρωτήσουμε. Προτιμήσαμε να πάμε προς Cornice. Δρόμο πήραμε δρόμο αφήσαμε ανάμεσα σε γιαπιά και μπουλντόζες σε εκσκαφές και σε λάκκους και έξαφνα φθάσαμε σε τείχη και σε πύλη και σε φρουρούς με καλασνικοφ. Τι θες εσύ η κάτι συναφές ρώτησαν με άγριο τόνο οι φρουροί τον ευγενή φίλο μας. Εξήλθαμε του οχήματος, όποτε ήταν περισσότερο από φανερό το τι γύρευε εκεί ο χριστιανός και αφού συνεννοηθήκαμε μαζί του να έρθει να μας πάρει κατά τις 8 το βράδυ περάσαμε την πύλη και πάθαμε την πλάκα μας…