Αίγυπτος Αίγυπτος / Για αλλού κινήσαμε να πάμε κι αλλού η ζωή μας πάει!

[ΕΡΣΗ]

Όντως είχε σπουδάσει αρχαιολογία και είχε και μεταπτυχιακό και απ' οτι μας είπε ηταν κάποια χρόνια σε αρχαιολογικές έρευνες στην πυραμίδα Dahshur. Μετά απ' οτι μας ειπε αποφάσισε να στραφεί στον τουρισμό προκειμένου να εξασφαλίσει υψηλώτερο βιωτικό επίπεδο. Ήταν εξαιρετικός γνώστης του αντικειμένου του και χαιρόμαστε να τον ακούμε και να μαθαίνουμε. Τα ιερογλυφικά πάντως δε μας τα έμαθε ο Καράμ αλλά ο πρώτος ξεναγός που είχαμε στην Άβυδο και στα Δένδερα.

 

[ΕΡΣΗ]

Στο Κοπτικό Κάιρο πήγαμε μόνοι μας χωρίς τον Καράμ που το πρόγραμμά του (και μαζί με εμάς φυσικά, αλλά είπαμε να μην ακολουθήσουμε) περιλάμβανε Αλεξάνδρεια. Εμείς την είχαμε επισκεφθεί σε προηγούμενο ταξίδι μας και δεν είχαμε πλέον τη διάθεση να βρισκόμαστε ολόκληρες ώρες στο δρόμο. Προτιμήσαμε να πάμε κάπου που δεν είχαμε πάει στην προηγούμενη επίσκεψή μας στην Αίγυπτο.
Το Κοπτικό Κάιρο ή Old Cairo όπως το γνωρίζουν οι καϊρινοί ταξιτζήδες, δεν υπήρξε ποτέ πρωτεύουσα σε καμία περίοδο της ιστορίας της Αιγύπτου. Στα χρόνια του Αρχαίου Βασιλείου (Χέοπας κλπ) πρωτεύουσα υπήρξε η Μέμφιδα στην δυτική όχθη του Νείλου, στα χρόνια του Μέσου Βασιλείου η πρωτεύουσα μετακινήθηκε στις Θήβες, σημερινό Λούξορ, με ένα μικρό διάλειμμα όπου η πρωτεύουσα του Ακενατών τοποθετήθηκε στο μέσον της απόστασης Θηβών –Μέμφιδος στη σημερινή Αμάρνα και στη συνέχεια επί Πτολεμαίων πρωτεύουσα έγινε η παραθαλάσσια Αλεξάνδρεια. Στη σημείο που σήμερα βρίσκεται το κοπτικό Κάιρο υπήρχε ένας οικισμός και ένα διαμετακομιστικό κέντρο. Δηλαδή στο σημείο αυτό υπήρχε ένα κανάλι του Νείλου που έστριβε ανατολικά και χυνόταν στην Ερυθρά Θάλασσα. Τα πλοία έμπαιναν στον Νείλο από τη Μεσόγειο, έφταναν μέχρι το σημείο αυτό, ξεφόρτωναν τα εμπορεύματά τους και τα μεταφόρτωναν σε μαούνες ή όσα ήταν μικρότερα και ευέλικτα συνέχιζαν μπαίνοντας στο κανάλι και έφθαναν στην Ερυθρά Θάλασσα. Από εκεί τα εμπορεύματα μεταφορτωνόντουσαν σε άλλα μεγαλύτερα πλοία, διέσχιζαν την Ερυθρά Θάλασσα, έμπαιναν στον Περσικό Κόλπο και προσέγγιζαν τις ακτές του σημερινού Ιράκ. Από εκείνο το σημείο τα εμπορεύματα έφθαναν μέχρι την περίφημη Βαβυλώνα, στα ερείπια της οποίας οι Αμερικάνοι έφτιαξαν ένα εξαιρετικό αεροδρόμιο διαλύοντας τα απομεινάρια μιας συγκλονιστικής πόλης.
Τέλος πάντων. Λόγω της κατεύθυνσης και της προέλευσης των εμπορευμάτων και λόγω των δύο κυκλικών πύργων οι οποίοι φύλαγαν το παραποτάμιο αυτό λιμάνι, οι οποίοι ονομάστηκαν οι πύργοι της Βαβυλώνας, η πολίχνη αυτή ονομάστηκε Βαβυλώνα εν Αιγύπτω –καμία σχέση βέβαια με την άλλη την γνωστή της Μεσοποταμίας. Στα υπόγεια του ενός πύργου η παράδοση θέλει να φυλακίστηκε και να μαρτύρησε ο Άγιος Γεώργιος, χριστιανός εκ Παλαιστίνης, ισχυρίζονται οι ντόπιοι (εγώ πάλι νόμιζα ότι ο Άγιος αυτός ήταν μικρασιάτικης καταγωγής και πέθανε στην Παλαιστίνη, αλλά δε θα μαλώσω κιόλας, αν οι ντόπιοι θέλουν στο πρόσωπό του να βλέπουν έναν Παλαιστίνιο μάρτυρα). Τώρα πως ένας χριστιανός, έστω και με στρατιωτική καριέρα, από εκείνα τα μέρη βρίσκεται καβαλάρης να τρυπά τον δράκο που κατακρατεί το ύδωρ της πηγής και να σώζει την παρθένο βασιλοπούλα από τα νύχια του κτήνους αυτού, ας όψονται οι προϋπάρχοντες μύθοι της ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου. Τέτοιους μύθους ενσωμάτωσαν και οι αρχαίοι έλληνες στα δικά τους θρησκευτικά πιστεύω: Βελλερεφόντης και Χίμαιρα, Περσέας και Ανδρομέδα. Πάντως θέλω να τονίσω ότι ο συμπαθής αυτός Άγιος ουδέποτε διέπραξε τη δρακοκτονία που του καταλογίζουν και ουδέποτε έγινε αιτία να χαθεί εξ αιτίας των ενεργειών του κανένα είδος του ζωικού βασιλείου. Ψεύδη και μυθεύματα.
Εννοείται ότι προϊόντος του χρόνου, οι κάτοικοι της Βαβυλώνας έγιναν χριστιανοί, όμως όσο ακόμη ήταν ρευστή η κατάσταση σε σχέση με τις θρησκευτικές ιδέες, επέλεξαν να είναι μονοφυσίτες, δηλαδή πίστευαν ότι η θεϊκή φύση του Χριστού απορρόφησε την ανθρώπινη. Αυτό είχε συνέπεια ότι πίστευαν ότι όταν ο Χριστός περνούσε του Χριστού τα Πάθη, δεν τα ζούσε ως κοινός θνητός, αλλά ολίγον από σπλάτερ με μπόλικο tomato juice: Ως θεός δηλαδή έδωσε a hell of a show, έκανε ένα δυναμικό come backμε πυρετό το Σαββατόβραδο, μάζεψε τις ανθοδέσμες, ευχαρίστησε τη μαμά του, το μπαμπά του, τους φίλους του, τη Μαρία τη Μαγδαληνή και τη Μαρία του Λαζάρου και αναλήφθηκε εις τους ουρανούς δια τα περαιτέρω, υποσχόμενος ότι τέτοιο κοινό δε θα το ξεχάσει ποτέ. Αυτό καθόλου δεν άρεσε σε ορισμένους κατοίκους της βορείου λεκάνης της Μεσογείου που τους φάνηκε κάπως απλοϊκή αυτή η εκδοχή της Μεγάλης Εβδομάδας, της Ανάστασης και της Ανάληψης και καθόλου δραματική, διότι αν η ανθρώπινη φύση του Χριστού είχε πάει περίπατο λόγω της ισχυρότερης θεϊκής το show γινόταν πολύ κλισέ. Πάντα κουλτουριάρηδες οι ευρωπαίοι προτιμούσαν τα ακατανόητα δύσκολα. Ξέρετε ευρωπαϊκός κινηματογράφος versus blockbaster Ηollywood τουλάχιστον. Αν δεν έχει το έργο ολίγον πρόβλημα ταυτότητας του τύπου «Ποιος είμαι; είμαι ο υιός του ανθρώπου ή ο υιός του θεού; Είμαι θεάνθρωπος ή θεατράνθρωπος; Μπαμπάς μου ποιος είναι; Ο Ιωσήφ; Ή ο Μεγαλοδύναμος; Τι θα γίνω άμα μεγαλώσω;» κλπ, κλπ πώς θα περπατήσει στην αγορά; Αν δεν έχει αυτά τα προαπαιτούμενα το έργο θεωρείται απλοϊκό και πατώνει στις κριτικές. Έτσι λοιπόν τους ρίξανε δυό κριτικές κατακέφαλα με τη μορφή Οικουμενικών Συνόδων. Μάζεψαν όλους τους ρασοφορους Δανίκες και Τιμογιαννάκηδες της εποχής και να σου η Δ’ Οικουμενική Σύνοδο της Χαλκηδόνος και όμως επειδή αυτοί συνέχιζαν να επιμένουν με κάτι σαθρά επιχειρήματα του τύπου «μα οι δικές μας παραγωγές κερδίζουν στο boxoffice» τους έριξαν και την Ε’ Οικουμενική της Κωνσταντινούπολης και στη συνέχεια - μια και δεν συμμορφωνόνουσαν - τους θεώρησαν αιρετικούς, ενώ οι ίδιοι αυτοχαρακτηρίστηκαν ορθόδοξοι. Δυστυχώς όμως δεν τελείωσε εκεί το πανηγύρι. Βλέπετε οι μονοφυσίτες μετ’ επιτάσεως ισχυριζόντουσαν ότι δεν είναι λογικό η θεϊκή φύση να παραμένει ισοδύναμη με την ανθρώπινη, αλλά πιο λογικό είναι η ανθρώπινη φύση ως ασθενέστερη να απορροφήθηκε από τη θεϊκή. Το επιχείρημα δείχνει λογικό, αλλά εξίσου λογικό είναι και αυτό των ορθοδόξων « θεός είναι, όπως θέλει τα ρυθμίζει και άμα λάχει έχει δύο φύσεις-λογαριασμό θα σας δώσει;» Η λογική του δύο σε ένα: em shampoo em conditioner που λένε και οι γείτονές μας οι τούρκοι. Οπότε όταν και οι δύο πλευρές έχουν λογικά επιχειρήματα η λύση καταλήγει παράλογη. (Αυτή είναι δική μου αρχή, αλλά σας διαβεβαιώ μέσα από παρατήρηση απείρου πλήθους περιστατικών ότι είναι απολύτως ορθή). Οι ορθόδοξοι ημών αδελφοί πήραν σοβαρά μέτρα- δηλαδή έβγαλαν μεγάλα μαχαίρια και με χριστιανικό και αδελφικό τρόπο τους έσφαζαν χαρούμενα. Είδαν και απόειδαν οι εν Χριστώ σφαγμένοι αδελφοί και μόλις έσκασαν μύτη στην σκηνή της ιστορίας οι Άραβες με την καινούργια τσίλικη και μπάνικη θρησκεία τους κάνανε μια συμφέρουσα συμφωνία και για τα δύο μέρη: «δεν έρχεστε σας παρακαλούμε κατά δω να μας κατακτήσετε ολίγον, δια να ξεκουμπιστούνε και τούτοι δω και εσείς να δείτε χαΐρι, διότι είμεθα πλούσιος τόπος και έφορος και εμείς να έχουμε το κεφαλάκι μας κολλημένο πάνω στους ώμους μας και ήσυχον πλέον;» «Αμέ, άμα το θέλετε εσείς, τι να κάνουμε εμείς; θα μπούμε στον κόπο να σας εξυπηρετήσουμε. Υποχρέωσις μας», απάντησαν οι Άραβες, οι οποίοι χρόνια έμποροι, ήξεραν να διακρίνουν μια επωφελή για αυτούς συμφωνία. Μπούκαραν κανονικά μέσα στην Αίγυπτο, ο κόσμος τους έραινε με λουλούδια με χαρά –όχι όπως τους αμερικανούς στρατιώτες στο Ιράκ, αλλά όπως τότε παλιότερα στο Παρίσι- οι Άραβες τους χρέωσαν ως είθισται και τα έξοδα της εκστρατείας, και για πολλά χρόνια πορεύτηκαν καλά μαζί και μονιασμένα. Το Βυζάντιο που έχασε τους σιτοβολώνες του άρχισε να ψάχνει τι θα κάνει και μετά του κατέβηκε ιδέα και βολεύτηκε: άρχισε να εκχριστιανίζει τους Ρώσους και να τους στέλνει κάτι ψηλομύτισσες πριγκίπισσες για νύφες στους διαφόρους χαν και τσάρους. Σε αντάλλαγμα αγόραζε στάρι σε προνομιακή τιμή από τους απέραντους ρώσικους σιτοβολώνες. Από την όλη δουλειά οι χαμένοι της ιστορίας είναι οι Ρώσοι: Οι άνθρωποι αυτοί την πάτησαν μεγαλειωδώς: εκπολιτίστηκαν, εκχριστιανίστηκαν και πήραν για συμβίες τους και τις κρυόκωλες, μεγαλοπιασμένες, βυζαντινές πορφυρογέννητες: «Και γιατί δεν έχετε κεντρική θέρμανση; Στο παλάτι του μπαμπά είχαμε υπόκαυστα δάπεδα.» « Καλέ με τα χέρια θα φάω; Πιρούνια δεν έχετε;» « Δεν υπάρχει λουτρό; Τι μου λέτε τώρα; Πως! δεν πλένεστε ποτέ; Να πείτε στον άνδρα μου ότι αν δε φτιάξει λουτρό δεν πρόκειται να δει διάδοχο του θρόνου στον αιώνα τον άπαντα!» Μα αυτά και μ’ αυτά, δηλαδή με την πειθώ της κρεβατομουρμούρας, εκπολιτίζονται ακόμη και οι τσάροι. Ας έκαναν και αλλιώς αν τολμούσαν. Ας αφήσουμε όμως τους δυστυχείς Ρώσους στην κρεβατομουρμούρα τους και στην παρηγοριά της βότκας και ας ξαναγυρίσουμε στο Κοπτικό Κάιρο. Δίπλα σε αυτή τη Βαβυλώνα της Αφρικής, η οποία δεν ήταν και τίποτε το τεράστιο ως οικισμός, εγκαταστάθηκαν οι Άραβες και άρχισαν να οικοδομούν βορειότερα την νέα της πρωτεύουσα, την Al Kahira. Η Βαβυλώνα της Αφρικής παραμένει πάντα στα χρόνια που περνούν διακριτή συνοικία. Και το όνομα Κόπτες προέρχεται από το αρχαίο όνομα της Αιγύπτου.
Τώρα που βρισκόμαστε εμείς εκεί, οι σχέσεις των δύο θρησκειών μεταξύ τους δεν φαίνονται λαμπρές. Πάει ο μήνας του μέλιτος: έληξε προ πολλού. Υπάρχει οδόφραγμα και από τις δύο πλευρές του δρόμου που οδηγεί στην συνοικία αυτή. Πρέπει να περάσουμε από πύλη, όπως αυτές του αεροδρομίου. Αυτοκίνητο δεν περνά. Παντού αστυνομία, στρατός, πυροσβεστική μας έκαναν την καρδιά μας περιβόλι. Υπάρχει σταθμός του μετρό. Σε όλα τα άτομα που αποβιβάζονται γίνεται έλεγχος χαρτιών και τσαντών. Προχωρήσαμε. Στον χώρο δέσποζε η ελληνορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Κτίστηκε στις αρχές του 20ου αιώνα πάνω από τον έναν κυκλικό πύργο, στα υπόγεια του οποίου θεωρήθηκε ότι φυλακίστηκε ο Άγιος Γεώργιος. Το σχήμα της εκκλησίας εντελώς κυκλικό, με ένα τρίφατσο τέμπλο με τρεις ωραίες πύλες. Εντυπωσιακή. Στο υπόγειο, ο χώρος φυλάκισης του Αγίου. Νομίζω ότι πήραν το καλύτερο οικόπεδο της περιοχής οι δικοί μας. Δίπλα το μοναστήρι στο ενδιάμεσο υπάρχει ένα συμπαθές καφέ όπου ήπιαμε τσάι. Δίπλα στο επιβλητικό κτίριο του μοναστηριού το ελληνορθόδοξο νεκροταφείο.
Μπήκαμε μέσα και χάθηκα! Μαγεύτηκα. Πάντα μαγεύομαι από τα νεκροταφεία και αυτή τη φορά ακαθόριστα αλλά έντονα συναισθήματα με συνεπήραν. Παρατηρούσα τάφους που φανέρωναν την σημαίνουσα οικονομική κατάσταση των ζώντων συγγενών, όταν κτίστηκαν φυσικά, γιατί τώρα η αποσύνθεση τους ήταν παρούσα, αντικατοπτρίζοντας τόσο την αποσύνθεση των σωμάτων, όσο και την αποσύνθεση της ελληνικής κοινότητας του Καΐρου. Μαυριτανικά περίπτερα, αρχαιοελληνικοί ναΐσκοι, κρεμυδόσχημοι τρούλοι, αγάλματα καθολικής επιρροής, όλους τους ρυθμούς και τα στυλ, μπορεί να δει κανείς εκεί μέσα. Δίγλωσσες ή και τρίγλωσσες επιτύμβιες στήλες. Σε ελληνικά, αραβικά και γαλλικά. Που και που από τα ονόματα καταλάβαινες ότι επρόκειτο για αιγυπτιακές οικογένειες ή ακόμη και για ρώσικες ρουμάνικες και σλαβικές οικογένειες που ποιος ξέρει ποια ιδιαίτερη ιστορία τις έφερε σε αυτά τα μέρη. Από τις ημερομηνίες γέννησης και θανάτου μάντεψα την ιστορία ενός συνταγματάρχη Λιάπκιν, ο οποίος άφησε τα χιόνα της πατρίδας του λόγω της Σοβιετικής Επανάστασης και βρέθηκε στην ηλιοκαμένη γη της Αιγύπτου. Αλλά όλοι οι τάφοι δεν ήταν μεγαλόπρεποι. Ένας απλός τάφος με έναν λευκό σταυρό φανέρωνε μια γιαγιά ονόματι Υψιπύλη, από τη Λήμνο- με τέτοιο όνομα μόνο από εκεί θα μπορούσε να κατάγεται - η οποία πέθανε στα τέλη της δεκαετίας του 80 σε ηλικία 88 ετών. Πώς να της φάνηκε άραγε της κυρά Υψιπύλης, όταν θα έφτασε νεαρή νύφη, μάλλον, στο Κάιρο; Τι τεράστια διαφορά από το νησί της! Και αργότερα όταν θα ήταν πια γριά και με την ελληνική παροικία να συρρικνώνεται, με τους γνωστούς και τους συγγενείς τους να επιστρέφουν στα πάτρια, πώς να ένοιωσε; Εκείνη γιατί να έμεινε; Να είχαν φύγει άραγε τα παιδιά της στην Ελλάδα; Ίσως να μην είχε καν παιδιά και γι αυτό να έμεινε πίσω: να μην την περίμενε κανείς στην πατρίδα. Πολύ μοναξιά θα είχε στα τελευταία της η κυρά Υψιπύλη!
Μαγεύτηκα όμως και από τις επιτύμβιες επιγραφές. Η γλώσσα τους αντήχησε μέσα μου την ποίηση του Καβάφη:

« Alex. E. Themeli
Décède le 7 Juillet 1934 à l’age de 36 ans
ΕΝΘΑΔΕ ΚΕΙΤΑΙ
Ο ΦΙΛΟΣΤΟΡΓΟΣ ΥΙΟΣ ΦΙΛΛΑΔΕΛΦΟΝ ΤΕΚΝΟΝ
ΤΡΥΦΕΡΟΣ ΚΑΙ ΑΦΟΣΙΩΜΕΝΟΣ ΜΝΗΣΤΗΡ
ΑΩΡΩΣ ΘΑΝΩΝ ΕΝ ΑΝΘΗΡΟΤΗΤΙ ΗΛΙΚΙΑΣ
ΚΑΙ ΕΝ ΑΡΧΗ ΔΡΑΣΕΩΣ ΚΑΙ ΑΚΜΗΣ
ΒΑΡΥΑΛΓΟΥΣΑ ΜΗΤΗΡ
ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΘΡΗΝΟΛΟΓΟΥΝΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ
ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΤΥΧΟΥΣ ΜΝΗΣΤΗΣ
ΤΟΝ ΤΑΦΟΝ ΤΟΥΤΟΝ ΗΓΕΙΡΟΝ
ΕΙΣ ΑΙΩΝΙΑΝ ΜΝΗΜΗΝ ΤΩΝ ΕΥΓΕΝΩΝ ΑΥΤΟΥ
ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΟΛΗΝ ΣΥΓΓΕΝΕΙΑΝ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ
ΓΑΙΑΝ ΕΧΕΙΝ ΕΛΑΦΡΑΝ

Αυτοί οι προσδιορισμοί: φιλόστοργος υιός, φιλάδελφον τέκνον, τρυφερός και αφοσιωμένος μνηστήρ, βαρυαλγούσα μήτηρ, θρηνολογούντες αδελφοί, ατυχής μνηστή μου δείχνουν μια ξεκάθαρη εικόνα σχέσεων και ιεραρχίας: τα καθήκοντα του αποθανόντος νέου όσο ήταν εν ζωή ήταν καταρχήν απέναντι στη μητέρα του, κατόπιν προς τα αδέλφια του και ολίγον πιο χλιαρά προς την μνηστή του (αρκεί η αφοσίωση και η τρυφερότητα, έρωτες και πάθη δεν χρειάζονται). Ακολουθεί σε αντιστοιχία η ιεραρχία του πόνου: η βαρυαλγούσα μήτηρ, οι θρηνολογούντες αδελφοί και η απλώς άτυχη μνηστή. Έτσι ήταν ο κόσμιος τρόπος αναφοράς σε σχέση μνηστεία για την εποχή; Ή απλώς επρόκειτο περί συνοικεσίου, συμβατική σχέση οπότε και κανείς δεν είχε όρεξη να περιγράψει πάθη που ουδέποτε υπήρξαν; Χαμένες ιστορίες παρασυρμένες στο ποτάμι του Χρόνου.

«ΕΝΘΑΔΕ ΓΗ ΚΑΛΥΠΤΕΙ
ΑΘΗΝΑΝ ΔΑΝΙΝΟΥ ΠΑΣΣΑ
ΘΑΝΟΥΣΑ ΕΝ ΗΛΙΚΙΑ 28 ΕΤΩΝ
ΤΗ 21 ΜΑΡΤΙΟΥ 1895
ICI REPOSE
ATHINA DANINOS PACHA
DECEDEE LE 21MARS 1895
A L’AGE DE 28 ANS
ELLE FUT LA PLUS DOUCE DES FEMMES
ET LA MEILLEURE DES MERES »

Από τη γαλλική προσθήκη μαθαίνουμε ότι η Αθηνά Δανίνου υπήρξε η γλυκύτερη των συζύγων και η καλύτερη των μητέρων. Παράξενο. Μόνο στα γαλλικά η αναφορά στις αρετές της θανούσης. Και αν και μητέρα προτάσσονται οι αρετές της ως τρυφερής συζύγου και έπονται οι αρετές της ως μητέρας. Ένας πονεμένος σύζυγος άραγε;
Βγήκαμε έξω από το ελληνορθόδοξο νεκροταφείο- πρέπει να σας πω ότι όλη η περιοχή είναι γεμάτη νεκροταφεία: το αρμένικο, το κoπτικό, το καθολικό, το ελληνορθόδοξο, το ελληνικό καθολικό, το νεκροταφείο των melhites του Λιβάνου, και πόσα ακόμη μου ξεφεύγουν. Οι συνοικία των Κοπτών είναι περιτριγυρισμένοι από άπειρα νεκροταφεία. Προχωρήσαμε να δούμε το κοπτικό μουσείου του Καΐρου. Το συνιστώ ανυπερθέτως. Έχει λίγα χρόνια που εγκαινιάστηκε, δηλαδή ανακατασκευάστηκε ένα υπέροχο μέγαρο και εκτέθηκαν τα εκθέματα με μια ενδιαφέρουσα μουσειολογική άποψη. Τέτοιες modernites μόνο στο Μουσείο του Καΐρου και εδώ στο Κοπτικό Μουσείο συναντήσαμε. Παραθέτω το siteτου για τους ενδιαφερόμενους: Coptic Museum
Πριν μπούμε μέσα στο Μουσείο αφήστε με να μιλήσω λίγο για τον εαυτό μου: Είμαι περήφανη μητέρα πρωτοετούς φοιτήτριας, την οποία δεν την γέννησα στα δεκατέσσερά μου. Δηλαδή, θέλω να πω ότι είμαι στα προχωρημένα μου –αντα και βαίνω χαρούμενα προς τα –ηντα μου. Οσονούπω θα τα πιάσω κιόλας. Και στο ταξίδι αυτό συνοδεύομαι από τον σύζυγό μου, άντρα και αφέντη μου, κορώνα και καμάρι μου. Όλα τούτα τα γράφω για να εξηγήσω ότι είμαι κάπως δικαιολογημένη που δεν κατάλαβα με τη μία το καμάκι που μου κάνανε οι στρατιώτες και οι φύλακες στην είσοδο του μουσείου. Νόμιζα η έρμη ότι επρόκειτο για τις γνωστές προσεγγίσεις που γίνονται σε τουριστικό επίπεδο του τύπου «να σε βγάλω φωτογραφία να μου δώσεις μια λίρα» ή «να σου δείξω τάχα ένα αρχαίο σπουδαίο πλην όμως κρυφό να μου δώσεις ένα πουρμπουάρ». Δεν μου πέρασε από το μυαλό μου ότι ενώ ο άντρας και αφέντης μου, η κορώνα και το καμάρι μου, έβγαζε αμέριμνος φωτογραφίες τα δύο πανέμορφα σιντριβάνια και τα υπέροχα καφασωτά παράθυρα, δύο τρία μέτρα μακριά μου, οι στρατιώτες και οι φρουροί, καμιά πέντε έξι άτομα, θα μου την πέφτανε. Καταλαβαίνετε κιόλας ότι τα αντανακλαστικά μου λόγω ηλικίας είναι κάπως μειωμένα. Εν ολίγοις άργησα να το πάρω χαμπάρι. Ξάφνου κατάλαβα (όσο και να είμαι μπόμπος…) ότι όλες τούτες οι ερωτησούλες και τα χαζά είχαν μια άλλη διάσταση, πιο πονηρή. Και να σας πω κιόλας ότι το μιλιτέρ στυλ δεν είναι του γούστου μου, οπότε και τζάμπα το όλον ζήτημα. Φώναξα του καλού μου να προχωρήσουμε στην είσοδο. Ο καλός μου την είχε καταβρεί με τις φωτοσκιάσεις και δεν εννοούσε να μπει μέσα. «Μου την πέφτουν!» του είπα έντονα. «Μπα! Και πόσες καμήλες ζητούν από μένα για να σε πάρουν;» απάντησε αμέριμνα και απτόητα συνέχισε να τραβά φωτογραφίες. Και πολύ cool ο δικός μου!
Πρέπει να προσθέσω ένα λόγο που επεξηγεί γιατί στην αρχή άργησα να το πάρω χαμπάρι. Βλέπετε την προηγούμενη φορά, κάποια χρόνια πριν, που είχα βρεθεί στην Αίγυπτο με την έφηβη κόρη μου και τη φίλη της, ήμουν μια σεβαστή μητέρα -ουμ στα αιγυπτιακά- οπότε κανείς δε μου σφύριζε, κόρναρε κλπ. Τώρα που ήμουν σε σόλο καριέρα με τον καλό μου μόνο, προφανώς θεωρήθηκα ολίγον ελαφρών ηθών, διότι τι θέλει μια μάνα να τριγυρνά στα ξένα και να αφήνει μόνα τους τα τέκνα της; Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα και το στεφανοχάρτι στο κούτελο, παρόλο που κυκλοφορούσα ευπρεπώς ενδεδυμένη. Στην αρχή κολακεύτηκα κιόλας: «μπα! για κοίτα περνάει η μπογιά μου ακόμη κλπ». Σύντομα όμως κατάλαβα ότι και η καλοστεκούμενη μεγάλη αδελφή του πατέρα μου, η οποία βαδίζει με κέφι στην δέκατη δεκαετία της ζωής της, θα είχε χονδρικά το ίδιο σουξέ με εμένα. Ξανθομπούρμπουλες και οι δυο μας θα κάναμε καλό ντουέτο! Άφησα τον αφέντη με τους στρατιώτες και χώθηκα μόνη μου στο μουσείο. Αμ δε! Οι φύλακες ήταν εξαιρετικά πρόθυμοι να με ξεναγήσουν σε άθλια αγγλικά, στα χειρόγραφα, στις εικόνες, στις τοιχογραφίες, στα υφάσματα στα θωράκια και στα ανάγλυφα, ενώ παντού υπήρχε άψογη τεκμηρίωση και στα αγγλικά και στα γαλλικά! Πλέον δεν άντεξα και τους πάτησα τη φωνή «Please, I want to be left alone , immediately!”
Υποθέτω ότι η σύνταξή μου τους έπεσε κομμάτι περίπλοκη γιατί παρέμειναν χασκογελώντας και μιλώντας μεταξύ τους. Μια και ήμασταν μόνοι μέσα στο χώρο, η εμπειρία άρχισε να γίνεται πολύ αμήχανη και όσο νάναι κομμάτι ενοχλητική. Ευτυχώς εμφανίζεται ο καλός μου, σαν έτερος Άη Γιώργης Τροπαιοφόρος (καλά άλογο δεν είχε, ούτε πανοπλία, δόρυ και ξίφος, αλλά μόνο μια φωτογραφική μηχανή, αλλά θα το παραβλέψουμε) και οι ενοχλητικοί τύποι έγιναν μπουχός, άμα τη εμφανίσει. Με αλαφρά πηδηματάκια. Χωρίς να μου πουν ούτε ένα αντίο! « Είναι που έβαλες κιλά και έγινες ζουμπουρλούδικη. MashAllah! » είπε ο με τον καλό λόγο πάντα στο στόμα αφέντης!
«Καλέ εσύ! Που είσαι; Ποια είναι τα καθήκοντά σου; Δεν πρέπει να διώχνεις κάτι τέτοιους ενοχλητικούς;» ρώτησε η προσβεβλημένη σύζυγος. «Καλά τώρα εμένα μου φάνηκε ότι το διασκέδαζες κιόλας, γι αυτό και δεν παρενέβην νωρίτερα» απάντησε το στεφάνι μου «άλλωστε τι πρότεινες να έκανα; Να δερνόμουν σε ξένο μέρος και αλαργινό με κανέναν καμιά τριάντα χρόνια νεώτερό μου που επιπλέον εκπροσωπεί και τις αρχές του τόπου του;» Και προχωρήσαμε στα ενδότερα του Μουσείου.
Στο Μουσείο δεν ξέραμε τι να πρωτοθαυμάσουμε: τα ίδια εκθέματα ή το ίδιο το κτίριο με τα υπέροχα ξυλόγλυπτα ταβάνια του και τα αίθριά του με τα σιντριβάνια του.
Μετά την έξοδό μας από το Μουσείο προχωρήσαμε προς την Κρεμαστή Εκκλησία που είναι η μητρόπολη των Κοπτών. Ονομάζεται έτσι επειδή κτίστηκε ακριβώς πάνω από ρωμαϊκούς πυργίσκους. Πρόκειται για μια πανέμορφη βασιλική με ξύλινη στέγη, υπέροχη και πανέμορφη. Ότι και να λέω λίγο είναι. Τι υπέροχα καφασωτά πλαίσια γύρω από τις εικόνες: Τι σεντεφένια ένθετα στα καφασωτά πλαίσια! Τι υπέροχες διχρωμίες στις αψίδες! Επειδή ήταν Παρασκευή και αυτή είναι ημέρα αργίας για όλους, χριστιανούς και μουσουλμάνους, και τότε γίνονται και οι λειτουργίες, οι εκκλησίες ήταν γεμάτες κόσμο. Δεν προλάβαμε λειτουργία, είχε ήδη γίνει, αλλά ο κόσμος ήταν μέσα στην εκκλησία και διάθεση να φύγει δεν είχε. Μέσα στην εκκλησία καθόντουσαν εκεί οι γυναίκες, ενώ οι περισσότεροι από τους άντρες ήταν στο προαύλιο και συνομιλούσαν μεταξύ τους. Από τις γυναίκες κάποιες είχαν μαζί τους και κάποιο εργόχειρο και έπλεκαν, τα νήπια περιφερόντουσαν στους διαδρόμους, τα μεγαλύτερα παρακολουθούσαν κάποιες τάξεις του κατηχητικού, οι κυρίες, είχα την αίσθηση ότι, αντάλλασσαν τα νέα τους και γενικά υπήρχε μια χαλαρή ατμόσφαιρα, σαν όλες αυτές οι γυναίκες να βρισκόντουσαν στον προσωπικό τους χώρο. Ήταν εντελώς άνετες, σταυροπόδι στα στασίδια, χαλαρή στάση του σώματος, μια μάλιστα ξεγύμνωσε και το στήθος της και άρχισε να θηλάζει το μωρό της. Είχα την εντύπωση ότι εισέβαλλα στις ιδιωτικές τους στιγμές. Δε φάνηκε να ενοχλήθηκαν με την παρουσία μας, αλλά από την άλλη δε μας προσέγγισαν κιόλας. Φεύγοντας από την εκκλησία πέσαμε πάνω σε ένα γκρουπ Ινδών με σάρι και χρυσούς σταυρούς το οποίο ερχόταν να γνωρίσει τη χριστιανική Αίγυπτο.
Ξαναβγήκαμε στον κεντρικό δρόμο και κατεβήκαμε κάτι σκαλοπάτια μπήκαμε από μια σκεπαστή είσοδο η οποία έκλεινε με μία τεράστια πόρτα την οποία τη φύλαγε ένας αστυνομικός και χωθήκαμε σε ένα στενό. Ήταν ο βασικός δρόμος της κοπτικής συνοικίας. Μερικά βήματα αριστερά και έτερο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου. Κοπτικό αυτό. Γυναικείο. Κόσμος πολύς. Το αδιαχώρητο. Προχωρήσαμε και εμείς. Δεν έχω να πω τίποτε για την πάνω εκκλησία, δεν την πρόσεξα καν. Το πλήθος με έσπρωχνε προς τα κάτω σε μία στενή σκάλα. Φτάσαμε σε μια υπόγεια εκκλησία. Φαινόταν όμορφη και είχαν αρχίσει κάποιες εργασίες επισκευής. Ο χώρος μύριζε έντονα μούχλα. Ο κόσμος χωνόταν προς το ιερό. Εδώ δεν υπάρχουν απαγορεύσεις και στα δύο φύλα επιτρεπόταν η προσέγγιση στο ιερό. Μόνο που πριν το ιερό υπήρχε ένα είδος προθαλάμου στο ιερό. Όλοι περίμεναν υπομονετικά τη σειρά τους. Για ποιο λόγο; Η καρδιά μας σφίχτηκε όταν αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε το πλήθος των αρρώστων και αναπήρων παιδιών που περίμεναν με τους γονείς τους τη σειρά τους. Αναρωτήθηκα πως κατάφεραν και κατέβασαν τα καροτσάκια από μια τόσο στενή σκάλα. Τελικά μπόρεσα και μπήκα στον προθάλαμο και σοκαρίστηκα! Στον τοίχο ήταν δεμένες κάτι αλυσίδες που η κοπτική παράδοση τις ταυτίζει με τις αλυσίδες που έδεσαν οι Ρωμαίοι των Άγιο Γεώργιο. Οπότε κάθε πιστός δενόταν με αυτές και προσευχόταν στον Άγιο. Έτσι έκαναν οι γονείς με τα ανάπηρα και άρρωστα παιδάκια τους. Τους περνούσαν γύρω από τους τρυφερούς λαιμούς τους τις αλυσίδες και οι ίδιοι έκαναν βαθιές μετάνοιες μέχρι το έδαφος ή έπεφταν στα γόνατα ή και μπρούμυτα για να προσευχηθούν. Πάρα πέρα μια καλόγρια διάβαζε μια μικρή άρρωστη. Ο καλός μου δεν άντεξε το θέαμα. Βγήκε έξω κλαίγοντας στη θέα τόσων αρρώστων και αναπήρων παιδιών. Βγήκα σε λίγο έξω στο προαύλιο και έψαχνα να βρω τον καλό μου. Πίσω μου ερχόντουσαν κάποιοι γονείς με τα ανάπηρα παιδιά τους στα χέρια τους. Φαινόντουσαν αλαφρωμένοι και ανακουφισμένοι. Γελούσαν ξένοιαστα μεταξύ τους και αστειεύονταν σαν να μην ήταν σημαδεμένοι από τη συμφορά.
Συνεχίσαμε με την εκκλησία του Αγίου Σεργίου. Θεωρείται η παλαιότερη του κοπτικού Καΐρου, θεωρούν ότι χτίστηκε τον 5ο αιώνα. Στην κρύπτη της υποτίθεται ότι βρήκε καταφύγιο η Αγία Οικογένεια. Όταν πήγαμε εμείς η κρύπτη ήταν κλειστή, δεν ξέρω αν είναι γενικά κλειστή ή υπάρχουν συγκεκριμένα ωράρια επισκέψεων. Οι ναοί αυτοί είναι εξαιρετικά πολύπλοκοι. Στο εσωτερικό τους έχουν επιμέρους παρεκκλήσια και μυστήριας χρήσης αίθουσες. Στο ιερά τους η Αγία τράπεζα σκεπάζεται από κιβώριο και πίσω στην κόχη υπάρχει το σύνθρονο. Στην Ελλάδα μια από τις ελάχιστες εκκλησίες που παρουσιάζουν αυτά τα χαρακτηριστικά είναι η Εκατονταπυλιανή της Πάρου.
Συνεχίσαμε για να επισκεφθούμε την συναγωγή Μπεν Έζρα. Απίστευτα όμορφο και κομψό κτίσμα καλοδιατηρημένο, παρόλο που η άλλοτε ανθούσα εβραϊκή κοινότητα του Καΐρου έχει πλέον συρρικνωθεί έως εξαφανίσεως. Μια παράδοση λέει ότι στο σημείο αυτό η κόρη του Φαραώ βρήκε μέσα στο καλάθι στις όχθες του Νείλου τον Μωησή βρέφος και τον υιοθέτησε. Σε αυτήν τη συναγωγή δίδαξε, λένε, ο σοφός Μαϊμονίδης από την Κόρδοβα της Ισπανίας. Παραθέτω ένα απόσπασμα της Πέπης Ρηγοπούλου το οποίο δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία 13 - 03 - 2007:

Μικρός οδηγός περί αμφιβολίας
Της ΠΕΠΗΣ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ

Ήταν ένας σοφός. Τον έλεγαν Μωυσή Μαϊμονίδη (1135-1204). Γεννήθηκε στην αραβοκρατούμενη Κόρδοβα της Ισπανίας και έζησε χρόνια στο Κάιρο ως γιατρός στην αυλή του σουλτάνου Σαλαντίν, αντάξιου αντιπάλου του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου. Μουσουλμάνοι δικαστές και χριστιανοί λόγιοι κατέφευγαν στις συμβουλές του, που χαρακτηρίζονταν από σύνεση, μέτρο και συνεχή προσπάθεια να εναρμονίσει την ιουδαϊκή πίστη με τον ορθό λόγο. Το έργο του «Οδηγός του αμφιβάλλοντος» συστήνει να μένει κανείς μακριά από τους ανοήτους και να μην επιζητά να τους επιβληθεί. Οι σκληροί πόλεμοι δεν έλειπαν ούτε στην εποχή του, αλλά ο Μαϊμονίδης δεν έβλεπε την αντιπαράθεση των ιδεών σαν εμπόλεμη κατάσταση. Ο δρόμος για την έξοδο από την αμφιβολία περνούσε για τον σοφό Εβραίο μέσα από την παραδοχή πως οφείλουμε να αμφιβάλλουμε μέχρι τέλους. Πως ακόμα και όταν έρθει η ώρα της απόφασης, θα πρέπει να ξέρουμε πως πρόκειται για ένα στοίχημα που δεν αποκλείει το λάθος.

Το μέρος αυτό το οποίο είναι ελάχιστο, αποτελεί μια απίστευτη συγκέντρωση εκκλησιών. Μέσα στα στενά δρομάκια του συναντά κανείς απίθανα όμορφες εκκλησίες. Έτσι και εμείς επισκεφθήκαμε την επόμενη την υπέροχη Αγία Βαρβάρα η οποία είναι πιο πρόσφατη δηλαδή του 11ου αιώνα. Άρχισε πια να νυχτώνει. Τραβούσα τις τελευταίες φωτογραφίες όταν… Η μάλλον ας ξεκινήσω αλλιώς.
Όσο μπαίναμε και βγαίναμε στις διάφορες εκκλησίες, κρατούσα εγώ τη φωτογραφική μηχανή, μετά το κάζο στο μουσείο είχα αφαιρέσει από το στεφάνι μου με συνοπτικές διαδικασίες τα σχετικά με τη λήψη των φωτογραφιών δικαιώματα οπότε και ανέλαβα εγώ δράση. Εκεί λοιπόν που σκοτωνόμουν να βρω τη σωστή γωνία λήψης χωρίς να μπαίνουν στο πλάνο καλώδια, ξένοι άνθρωποι, μπουγάδες και ότι άλλο συνήθως εμποδίζει μια φωτογραφία να γίνει καλή, με πλησιάζει νεαρούλης και επιμένει να μου τραβήξει φωτογραφία, λέγοντας μου κάτι ακατανόητα για μένα αραβικά. Ο νεαρός δεν είναι μόνος του,συνοδεύεται από δύο φίλους του. Τον αγνοώ επιδεικτικά και αυτόν και τους φίλους του και τα χαμόγελά τους και τα καλοπιασματά τους, μετά από εκείνο το κάζο στο μουσείο με τα αιγυπτιακά στρατά, δε θέλω πια και πολλά πολλά με τον ντόπιο άρρενα πληθυσμό. Σε μια επίσκεψή μας σε τρίτη εκκλησία του Αγίου Γεωργίου της περιοχής, όχι τόσο όμορφη όσο οι προηγούμενες, μιας πιάνει τη κουβέντα νεαρά ντόπια προσκυνήτρια η οποία, με το που μαθαίνει ότι είμαστε χριστιανοί ορθόδοξοι, μας θεωρεί κατευθείαν εν Χριστώ αδελφούς – οι παλιές αδελφικές σφαγές έχουν πλέον ξεχαστεί στο συλλογικό υποσυνείδητο των Κοπτών- κατασυγκινείται και οπωσδήποτε θέλει να φωτογραφηθούμε μαζί. Βγαίνουμε έξω λοιπόν από την εκκλησία και έκπληκτοι ανακαλύπτουμε οτι η κοπέλα φαίνεται να γνωρίζει πολύ καλά την παρέα των νεαρών, η οποία για μια ακόμη φορά έχει πέσει πάνω μας. Άλλωστε το μέρος είναι ελάχιστο. Εκείνη την ώρα καταφθάνει και έτερος κύριος με κελεμπία και τουρμπάνι ο οποίος όσο κάναμε βόλτες μας είχε εντοπίσει και μας είχε ρωτήσει περί του θρησκεύματός μας. Και αυτός είχε ικανοποιηθεί τα μάλα όταν έμαθε ότι προερχόμαστε από την πίστη των πρώην σφαγέων τους. Βγαίνουμε όλοι μαζί μια φωτογραφία, αυτό μόνο ήθελαν τα καημένα τα αγόρια, τα οποία νωρίτερα τα είχα παρεξηγήσει. Και κάτι ακόμη που μου ψιθύρισε χαμηλόφωνα στο αυτί ο νεαρός αυτός: « Please, pray for my little sister, she is sick ».
Όλο αυτό το τελευταίο διάστημα βρίσκεται μέσα στις σκέψεις μου η μορφή ενός άρρωστου κοριτσιού χωρίς να το γνωρίζω και τα βουρκωμένα μάτια του αδελφού της . Ελπίζω και εύχομαι να έχει γιάνει.

 

[ΕΡΣΗ]

Η είσοδος στη κόπτικη συνοικία

Το ελληνορθόδοξο νεκροταφείο.


Κοπτικό Κάιρο

 

[Rosa]

Έρση μου, άργησες, αλλά χαλάλι σου! Απλά Συγκλονιστική....................................

 

[go2dbeach]

Απολαυστικη αφηγηση για μια ακομη φορα!

 

[bloody mary]

OYAOY πήραμε γενναία δόση. Συγκλονιστική η αφήγηση και έγώ ένα έχω να πω. Θέλω να ξαναπάω στο σχολείο και να ξανακάνω όλη την ύλη ιστορίας και θρησκευτικών με φιλόλογο την Έρση. Νομίζω ότι ποτέ δεν έχω ακούσει καλύτερη εξήγηση του μονοφυσιτισμού και της ιστορίας που τον περιβάλει.

 

[ΕΡΣΗ]

Ευχαριστω ταπεινα. Ειχα σπανια την ευτυχια να εχω εξαιρετικο θεολογο στα μαθητικα μου χρονια και απο εκει μπολιαστηκα με το μικροβιο της ιστοριας των θρησκευτικων -και οχι μονο- ιδεων. Ας ειναι ελαφρυ το χωμα που τον σκεπαζει.

 

[varioAthens]

Εκτός από ομορφούλα (βλέπε topic για θεσσαλονικιώτικη συνάντηση ) τα γράφεις και πολύ ωραία!!!

 

[LULLU]

.....εξοχααααααααααααααααααα!!!!!!!!!!!!!!!!!!
αυτο με τις καμηλες...ξεκαρδιστικοοοοοοοοοοοοοοοο

 

[ΕΡΣΗ]

Σας ευχαριστώ κορίτσια και ευχαριστώ και τον sporo που έκανε τα τεχνολογικά μαγικά του και τα link μου μεταμορφώθηκαν σε φωτογραφίες. Θα συνεχίσω την αφήγηση, να τελειώσω το Κάιρο και να προσθέσω και τη Marsa Alam, αλλά εν καιρώ γιατί θα λείψω μερικές ημέρες. Μετά τις ευρωεκλογές...το καινούργιο κομμάτι.

 

[ΕΡΣΗ]

Την επόμενη ημέρα το πρόγραμμα μας ξεκινούσε από την Citadel δηλαδή από την Ακρόπολη του Καΐρου. Άρχισε να κατασκευάζεται από τον περίφημο Σουλτάνο Σαλαντιν , ο οποίος ήταν Κούρδος από το Κιρκουτ και κατάφερε να ενώσει τον ισλαμικό κόσμο εναντίον των σταυροφόρων. Κατάφερε να ανακαταλάβει την Ιερουσαλήμ από τους Σταυροφόρους και έμεινε ονομαστός ως έντιμος αντίπαλος που τηρούσε τις δεσμεύσεις του και φερόταν με ανθρωπιά προς τους αιχμάλωτους πράγμα πρωτοποριακό και πρωτάκουστο για την εποχή του. Αυτός λοιπόν ο σουλτάνος αντιλήφθηκε ότι το μεν Κάιρο χρειαζόταν ένα στρατιωτικό οχυρό δια παν ενδεχόμενο, πολλοί λόφοι δεν είχε όμως το μέρος, βρήκε τον ένα και μοναδικό και έχτισε χρησιμοποιώντας πέτρες από την πυραμίδα του Χέοπα (την οποία την κόντυνε και όσο ναναι) αυτό το φρούριο στο οποίο και εγκαταστάθηκε. Από το 1176 και για 700 χρόνια περίπου εδώ ζούσαν οι ηγεμόνες της Αιγύπτου. Πρόκειται για ένα τεράστιο σύμπλεγμα το οποίο στο μεγαλύτερο του βαθμό είναι επισκέψιμο, αλλά πολλοί χώροι ανήκουν ακόμη στον αιγυπτιακό Στράτο και δεν είναι επισκέψιμοι. Ο χώρος αυτός άλλαξε πολλές φορές μορφή μέσα στη μακραίωνη ιστορία του. Οι ηγεμόνες της Αιγύπτου μετακόμισαν οριστικά από το φρούριο αυτό το 1870 για να εγκατασταθούν σε ένα νεόκτιστο ανάκτορο. Το φρούριο όμως δεν έχασε τη στρατιωτική του σημασία: μέχρι το 1970 ήταν η έδρα του Στράτου της Αιγύπτου.
Εμείς δεν ήρθαμε για να επισκεφθούμε όλο το κάστρο. Ήρθαμε να επισκεφθούμε το τζαμί του Μοχαμεντ Αλι-καμία σχέση με τον Κασιους Κλέη- συμπατριώτης του Λευτέρη από την Καβάλα ήταν ο άνθρωπος. Εξηγούμαι: Ο Ναπολέοντας όρμησε με τα φουσάτα του στην Αίγυπτο νίκησε υπό την σκιά των πυραμίδων του Μαμελουκους, τους προηγούμενους ηγέτες των Αιγυπτίων. Οι δε Μαμελουκοι ήταν σκλάβοι πολεμιστές, οι οποίοι είχαν εξισλαμιστεί, και πολεμώντας πολεμώντας, ανέβηκαν στα ύπατα αξιώματα της Αιγύπτου. Ένα είδος γενίτσαρων δηλαδή, μια που ξεκινούσε η καριέρα τους από πολύ μικρή ηλικία. Προερχόντουσαν κυρίως από την περιοχή της Μαύρης Θάλασσας και του Καυκάσου ήταν κυρίως Κιρκασιοι. Ήταν πολύ σκληροί τύποι και εξουσιομανείς: ο μέσος όρος ζωής ενός μαμελουκου σουλτάνου ήταν εξαιρετικά χαμηλός. Παρόλα αυτά εκεί, επέμεναν να γίνουν σουλτάνοι και να δολοφονηθούν από τον επόμενο σουλτάνο. Αν θυμάμαι καλά ένας η δυο μόνο πήγαν από φυσιολογικό θάνατο. Όλοι οι υπόλοιποι δολοφονήθηκαν. Πάντως πρώτα βγαίνει η ψυχή και ύστερα το χούι. Συνομωσίες και διαπλοκές ώστε να αναρριχηθούν στον θρόνο. Κάποια στιγμή οι σουλτάνοι στην Κωνσταντινούπολη τους έφεραν βόλτα, και η Αίγυπτος έγινε υποτελής στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά εντός ικανού χρονικού διαστήματος οι μαμελουκοι ξαναπήραν τα πάνω τους και τους έγραψαν εκ νέου κανονικά. Και ενώ όλα έβαιναν καλώς για αυτούς, με τον κάθε έναν μαμελουκο βεζίρη να θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη, καταπλέει και ο Ναπολέοντας ο οποίος είχε κατά νου να ζορίσει τους Άγγλους, με τους οποίους είχε πόλεμο, στα περάσματα τους και γενικότερα στα συμφέροντα τους προς τις Ινδίες και να σου τον στην Αίγυπτο για να τους κόψει το δρόμο. Νικά με ευκολία τους μαμελουκους κατά πως είπαμε. Αλλά δεν πρόλαβε να χαρεί την νίκη του: Όρμησαν οι Άγγλοι με τον ναύαρχο Νέλσονα και τόνε πήραν φαλάγγι. Ο Ναπολέοντας έκοψε γενναία λάσπη. Οι Άγγλοι τον καταδίωξαν και στην Αίγυπτο υπήρξε κενό εξουσίας, καθότι οι μαμελουκοι ήταν στα χάλια τους μετά την ήττα τους. Εδώ μπαίνει στην σκηνή ο καβαλιώτης Μωχαμεντ Αλι η Μεχμετ Αλης, ( σύμφωνα με ην τούρκικη προφορά), σταλμένος από τον Σουλτάνο, Αλβανός στην καταγωγή και μισθοφόρος κατ’ επάγγελμα για να συμμαζέψει τα πράγματα. Κατάφερε μέσα σε πέντε χρόνια να γίνει βαλης-δηλαδή κύριος της Αιγύπτου και του Σουδάν. Μάλιστα επειδή δεν εμπιστευότανε τους εναπομείναντες μαμελουκους, τους προσκάλεσε ένα βράδυ στο εν λόγω φρούριο για να κλείσουν λέει μια συμφωνία ειρήνης και ανακωχής, τους τάισε, τους διασκέδασε, και κατόπιν τους έσφαξε και τους 500. Με αυτά και με αλλά, τα οποία μας αφορούν και που θα σας τα διηγηθώ στη συνεχεία, έγινε μεγάλος και τρανός. Και ως μεγάλος και τρανός θέλησε να κτίσει ένα εντυπωσιακό τζαμί, όχι στο στυλ των αιγυπτιακών τζαμιών, τα οποία κατά τη γνώμη μου είναι αρχιτεκτονικά εμπνευσμένα από τους προγενέστερους φαραωνικούς ναούς, με πολλές υπόστυλες στοές και ανοικτά προς την κεντρική αυλή, αλλά σε στυλ που να θυμίζουν τα τζαμιά της Πόλης με τρούλους και μιναρέδες λεπτούς και μυτερούς σαν μολυβιά . Το τζαμί αυτό λοιπόν είναι ένα τέλειο οθωμανικό τζαμί, λες και χτίστηκε επί Σουλεϊμάν του Μεγαλόπρεπους, αλλά είναι καμία διακοσαριά χρόνια νεώτερο και φτιαγμένο από αλάβαστρο της Καράρας. Αν και περίσσευε το αλάβαστρο στο Λουξορ ο Μωχαμετ Αλι ήθελε το ακριβότερο υλικό για το τζαμί του. Δερβέναγας της Αιγύπτου έγινε, οικονομίες θα έκανε; Το τζαμί είναι πανέμορφο και έξω από αυτό υπάρχει μια πλατειά η οποία έχει θέα προς το Καιρό. Στο εσωτερικό του βρίσκεται και ο τύμβος του ανδρός. Κάθισα και κοίταξα τον τύμβο του. Έφυγε από τα οικεία χώματα της Καβάλας για να γίνει κυρίαρχος της Αιγύπτου. Στην προσπάθεια του να ανεξαρτοποιηθει από την Υψηλή Πύλη συμφώνησε με τον Σουλτάνο να τον βοηθήσει στην καταστολή της ελληνικής Επανάστασης και να στείλει τα φουσάτα του με αρχηγό τους τον γιο του Ιμπραήμ Πάσα για να πράξει τα δέοντα. Και πράγματι ο Ιμπραήμ έσφαξε πολύ επιτυχημένα την Πελοπόννησο και θα κατάφερνε να πάρει και για βραβείο την Κρήτη, αν δεν γινόταν η ναυμαχία του Ναβαρίνου με τις ξένες δυνάμεις να βομβαρδίζουν και να στέλνουν απατό τον τούρκο-αιγυπτιακό στόλο. Ο Μεχμετ Αλι Πασάς τα πήρε στο κρανίο. Αμ έχασε τον στόλο του, αμ η Κρήτη ως έπαθλο δε φαινόταν στον ορίζοντα, μάζεψε Στράτο, κατέλαβε τη Σύρια και κατόπιν εισέβαλλε στην Ανατολία κατάγοντας συντριπτικές νίκες εναντίον του οθωμανικού Στράτου. Με τέτοια φωτιά στα μπατζάκια του ο Σουλτάνος έκλεισε όπως το ελληνικό θέμα και ιδρυθήκαμε ως Κράτος! Από τη μια μεριά μας έσφαξε, από την άλλη έγινε η αιτία να υποχωρήσει ο Σουλτάνος! Παράλληλα ο Μεχμετ λοιπόν κατάφερε να αποκτήσει και η Αίγυπτος πλέον μεγάλη αυτονομία από τον Οθωμανό σουλτάνο. Ιστορικά δυο άντρες τα έβαλαν με Σουλτάνο: Ο Αλί Πασάς και ο Μεχμετ Αλί Πασάς. Και οι δυο Αλβανοί. Αν μάλιστα αναφέρουμε ότι ο Ατατουρκ είχε μητέρα αλβανίδα…
Ας προσθέσω ότι ο Μεχμετ Αλί δεν ξέχασε την πατρίδα του την Καβάλα: έκτισε ένα υπέροχο κτίριο, ένα ιμαρετ, ένα πτωχοκομείο δηλαδή, το οποίο στολίζεται με μολυβένιους τρούλους με θολωτές στοές, με μυστικούς κήπους. Τώρα έχει διασκευαστεί σε ένα ατμοσφαιρικό και πανάκριβο ξενοδοχείο. Όποιος έχει τα όβολα αξίζει να μείνει εκεί…
Η μέρα ήταν θολή, χωρίς ιδιαίτερη ευκρίνεια και δε μπορέσαμε να απολαύσουμε το θέαμα της μητέρας των πόλεων στα ποδιά μας.
Ο Καραμ μας διευκρίνισε ότι για αυτή τη θολή ατμόσφαιρα δεν φταίει πάντα το νέφος της πόλης –που σίγουρα φταίει- αλλά και οι άπειρες ποσότητες σκόνης που έρχονται από την έρημο. Υπάρχει μάλιστα και μια γιορτή των μουσουλμάνων η οποία συνδυάζεται με το χριστιανικό Πάσχα: τη δεύτερη ημέρα μετά το Πάσχα οι κάτοικοι του Καΐρου εορτάζουν το γεγονός ότι όπου νάνε θα σταματήσουν οι αέρηδες που έρχονται από την έρημο και τους έχουν ρημάξει. Το Πάσχα αργούσε ακόμη και οι αέρηδες μας τρέλαιναν είναι η αλήθεια.
Το φρούριο έχει πολλά αλλά αξιόλογα μνημεία κάποια από τα οποία είναι πλέον υπό συντήρηση και χρειάζεται χρόνος για να τα επισκεφθεί κανείς, καθώς και κάποιον ξεναγό ο οποίος να τον κατατοπίσει στο αχανές αυτό σύμπλεγμα.
Εμείς όμως χρόνο δεν είχαμε, καθότι έπρεπε να επισκεφθούμε στη συνεχεία τη Σακκαρα. Καθώς όμως αποχωρούσαμε από τον χώρο αυτό, συνέβη ένα γεγονός το οποίο στην ουσία με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι πλέον δεν έχω να περιμένω τίποτε πλέον σε αυτή τη ζωή! Καιρός λοιπόν να τα παρατήσω όλα να πάρω των ομματίων μου και να το ρίξω μόνο στα ταξίδια: Καθώς φεύγαμε, ερχόταν ένα σχολείο αρρένων, πρέπει να ήταν το πολύ γυμνάσιο (λύκειο πάντως με τίποτε). Καθώς είχα ξεμείνει πίσω μια και έδενα το κορδόνι μου, άρχισαν τα αμούστακα (στην κυριολεξία!) , γύρω στα δεκατρία με δεκατέσσερα, μπορεί και νεότερα να με σφυρίζουν και να με πειράζουν! Τα έχασα! Από τη μια με έπιασαν τα γέλια, συναισθανόμενη το γελοίο του πράγματος, μια και θα μπορούσαν να αγόρια αυτά, σε ρυθμούς και χρόνους Αιγύπτου, να είναι και εγγόνια μου, αν είχαμε και εγώ και η κόρη μου παντρευτεί εγκαίρως κατά τα μουσουλμανικά πρότυπα και δεν κωλοβαρουσαμε με σπουδές και άλλα χαζά και άχρηστα πράγματα, αντί να αφιερωθούμε, με το που μας το επέτρεπε η φύση, στην τεκνοποιία. Τέλος πάντων ξαφνιασμένη, αμήχανη, πραγματικά δεν ήξερα τι να κάνω: να βάλω τα γέλια; να σκαμπιλίσω; να τραβήξω κανένα αυτί; να τους βγάλω τη γλώσσα; να παραπονεθώ στο δάσκαλο τους για τη γεροντοφιλια τους, να διαμαρτυρηθώ στον διευθυντή για το περιεχόμενο του σχολικού τους curriculum ; Τα προσπέρασα λοιπόν, αγνοώντας τα, το καταδυναμιν, γιατί κάτι χαχανητά αμηχανίας ήταν δύσκολο να τα συγκρατήσω και τάχυνα το βήμα για να φτάσω τους άλλους. Ο αφέντης με τσάκισε στο δούλεμα εννοείται! « Μήπως σήμερα θα πρότεινες να βάλλω στους νεαρούς θαυμαστές σου πιπέρι στη γλώσσα;» Κατόπιν αυτής της εμπειρίας να με σφυρίζουν τα οιωνοί εγγόνια μου, νομίζω ότι τα έχω δει όλα σε αυτόν τον τομέα: τέρμα λοιπόν! Πάμε για αλλά!
Φθάσαμε στη Σακκαρα η οποία είναι ένας πολύ ενδιαφέρων αρχαιολογικός χώρος καθότι εκεί χτίστηκε η πρώτη πυραμίδα: η πυραμίδα του Ζωσερ. Όπου Ζώσερ Φαραώ τρανός, ο οποίος όπως κάθε φρόνιμος Φαραώ που φρόντιζε πριν πεθάνει τα του τάφου του έβαλε τον αρχιτέκτονα του ονόματι Ιμχοτεπ (αυτό το όνομα στο Αστεριξ και Κλεοπάτρα νομίζω ότι το είχα πρωτοακουσει) να του φτιάξει έναν μασταμπα , δηλαδή μια ορθογώνια κατασκευή η οποία αποτελούσε τον φαραωνικό τάφο. Όμως ο Ζώσερ δεν έλεγε να πεθάνει, μακροημέρευε και ο Ιμχοτεπ ήταν τελειομανης, κάτι δεν του άρεσε στον τάφο που είχε σχεδιάσει και εκτελέσει. Όλο τα σχέδια των προηγούμενων του θα εκτελούσε; Διεκδίκησε λοιπόν καλλιτεχνική ελευθέρια. Παραδόξως ο Ζώσερ επείσθη και την παραχώρησε στον ταλαντούχο αρχιτέκτονα. Έτσι προστέθηκε ένας επιπλέον μασταμπα από πάνω. Αλλά ο Ζώσερ πάλι δεν πέθανε, όποτε και προστέθηκε και επόμενος μικρότερος μασταμπα, κλπ, κλπ, μέχρι που δημιουργήθηκε η πρώτη πυραμίδα η οποία είχε όμως σχήμα κλιμακωτό, θυμίζοντας λίγο τις μεξικάνικες. Κατόπιν αυτού, ο δε Ζώσερ έγινε για πρώτη φορά κύριος της πυραμίδας που κατασκευάστηκε ποτέ ο δε Ιμχοτεπ θεοποιήθηκε. Η περιοχή είναι φυσικά αρχαιολογικός χώρος εξαιρετικής σημασίας, δηλαδή περιέχει δεκάδες τάφους, όρεξη να έχεις και να μην τελειώνεις. Και πολλές πυραμίδες. Είναι προγενέστερος χώρος ταφής από την Γκρίζα. Στον χώρο γύρω από την πυραμίδα λάμβανε χώρα ενώπιον αντιπροσωπιών από όλη την Αίγυπτο μια τελετή κατά την οποία ο Φαραώ ανεβαίνοντας και διευθύνοντας το άρμα του αποδείκνυε ότι ήταν σε θέση να διεξάγει πόλεμο, άρα ήταν ακόμη κατάλληλος να βασιλεύσει στην Άνω και Κάτω Αίγυπτο. όμως ο χώρος αυτός δεν έχει μόνο πυραμίδες αλλά και άλλους τάφους αξιωματούχων και ιερέων. Μπήκαμε στα ενδότερα λοιπόν ενός τάφου ο οποίος άνηκε σε τοπικό ιερέα, που είχε τοιχογραφίες σύμφωνα με το στυλ της περιόδου της Αμάρνα. Κατόπιν μπήκαμε και σε μια πυραμίδα, η κατάβαση της οποίας ήταν εύκολη σε σχέση με εκείνη του Χέοπα προκείμενου να δούμε σκαλισμένη σε γρανιτένιες πλάκες την πιο παλιά εκδοχή της βίβλου των νεκρών εις το πρωτότυπο. Εννοείται ότι δεν επρόκειτο να καταλάβουμε το παραμικρό. Εξίσου αδαείς βγήκαμε εις το φως της ημέρας ξανά και φύγαμε προκείμενου να επισκεφθούμε τη Μέμφιδα η οποία ήταν στα πέντε χιλιόμετρα παραδίπλα. Να εξηγήσω: η Μέμφιδα ήταν η πρώτη πρωτεύουσα της Αιγύπτου η οποία βρισκόταν κοντά στις πυραμίδες, δεύτερη πρωτεύουσα οι Θήβες, εκεί που σήμερα βρίσκονται ο ναός του Καρνακ, του Λουξορ και η κοιλάδα των βασιλέων και των βασιλισσών και λοιπών παρατρεχάμενων, τρίτη η εντελώς κατεστραμμένη Αμάρνα, τέταρτη η Αλεξάνδρεια και πέμπτη το Κάιρο. Πήγαμε λοιπόν να επισκεφθούμε την πιο αρχαία πρωτεύουσα της Αιγύπτου, όμως τι απογοήτευση! Τίποτε σχεδόν δεν απομένει: ένα πελώριο άγαλμα του Ραμσή, ξαπλωμένο όμως με τα ποδιά σπασμένα, μια σφίγγα από αλάβαστρο, η οποία θεωρείται το μεγαλύτερο αλαβάστρινο άγαλμα του κόσμου, οι δε οι αιγυπτιολόγοι υποθέτουν ότι μπορεί να είναι και της Χατσεπσουτ και κάτι αλλά ελάχιστα ευρήματα κυρίως αγάλματα του Ραμσή. Αν δεν ήταν τόσο κοντά στη Σακκαρα δε θα άξιζε για αυτόνομη επίσκεψη. Επί χιλιάδες χρόνια η Μέμφιδα χρησιμοποιήθηκε ως οικοδομικό υλικό, κυρίως κατά τη διάρκεια της οικοδόμησης του Καΐρου, οπότε σχεδόν τίποτε πια δε μένει από μια πρωτεύουσα η οποία ιδρύθηκε πριν από 4.500 χρόνια, βάλτε και κάτι νειλο- πλημμύρες που τα έθαψαν όλα κάτω από τη λάσπη και …δεν έμεινε τίποτα. Αυτή η τελευταία ξενάγηση η οποία έκλεισε και τον κύκλο επειδή δεν είχε τίποτε το φαντασμαγορικό μας άφησε με μια γεύση λίγο λειψή…
Το απόγευμα κάναμε μια βόλτα στο Zamalek και στο νησί Γκεζιρα. Το Ζαμαλεκ είναι η παλιά καλή τους συνοικία, κάτι σαν να λέμε το Κολωνάκι τους. Έχει υπέροχα κτίρια art nouveau και art deco τα οποία θα ήταν υπέροχα αν μπορούσαν να τα συντηρήσουν. Σε μια από αυτές τις παλιές αρχοντικές πολυκατοικίες είδαμε κάποιες κύριες να βγαίνουν. Ήταν προφανώς σε κάποια επίσκεψη. Όπως σας έχω ήδη πει το ταξίδι αυτό έγινε Μάρτιο. Εκείνο τον καιρό είχε κάποια ψυχρά είναι η αλήθεια στο Κάιρο. Πάντως παρόλη τη ψύχρα, μου φάνηκε κομμάτι υπερβολικό που και οι τρεις κυρίες φορούσαν τις γούνες τους. Μου φάνηκε ότι προερχόντουσαν από άλλοτε ευκατάστατες οικογένειες οι οποίες τώρα είχαν ξεπέσει: μπορεί να είχαν γούνες, αλλά οι τσάντες και παπούτσια τους μου φάνηκαν μάλλον φθηνά. Προχωρήσαμε πιο κάτω προς τα νότια : Βρεθήκαμε στον Πύργο του Καΐρου, ανεβήκαμε πληρώνοντας εισιτήριο. Από ψηλά χαζέψαμε το πανόραμα του Καΐρου μέσα στα μενεξελιά χρώματα. Μακριά φαινόντουσαν οι Πυραμίδες από το «ήχος και φως». Ο Νείλος ξεδιπλωνόταν κάτω μεγαλόπρεπος και πολλά μικρά καραβάκια φωτισμένα με κόσμο μέσα και μουσική περνούσαν πάνω κάτω- μια συνηθισμένη μορφή διασκέδασης για τους Καίριους. Είμαστε οι μόνοι δυτικοί, τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή. Ο εξωτερικός εξώστης του Πύργου εκείνη την ώρα ήταν γεμάτος με ντόπια ζευγαράκια: οι κοπέλες όλες μαντηλοφορουσες και οι μισές τουλάχιστον φορούσαν τσαντορ μαύρα. Δε φορούσαν φερετζε, όποτε είχαν επιδοθεί σε τρυφερές περιπτύξεις με τους συνοδούς τους, όλες ανεξαιρέτως! Έριχναν ένα βλέφαρο στη θέα και κατόπιν ένα παθητικό φιλί επί ώρα. Ξαφνικά αντιληφθήκαμε ότι ήμασταν το μόνο ζευγάρι που δε φιλιόταν περιπάθως στα 187 μέτρα ύψος. Τι να πω: Κρυόμπλαστροι δυτικοί, να τι είμαστε! Τα λέει όλα νομίζω! Κατεβήκαμε από αυτό το Άνδρο των Μαντιλοδεμένων Ασυδοτων Κορασιδων και προχωρησαμε παρακατω: οπου σε μια επαυλη η οποια προφανως ανήκε στον στρατό δινόταν μια δεξίωση: Πόσες λιμουζίνες ήταν αραγμένες έξω με τους νεαρούς στρατιώτες οδηγούς δε λέγεται. Από μακριά ακουγόταν η φωνή ενός τραγουδιστή ο οποίος τραγουδούσε αιγυπτιακά τραγούδια μεν αλλά σε ρυθμούς και ακούσματα δυτικά και από μακριά παρατηρήσαμε ζευγάρια να στροβιλίζονται στην υπαίθρια πιστά. Η στρατιωτική τάξη της Αιγύπτου δεν περνάει και άσχημα…
Την επόμενη ημέρα θα πετούσαμε για Μάρσα Αλάμ. Η πτήση μας ήταν απογευματινή και έτσι είχαμε όλον τον χρόνο να πάμε στο Χαν αλ Χαλιλι να χαζέψουμε λίγο. Κατηφορίσαμε χαμηλά, εκεί όπου το παζάρι παύει να λειτουργεί για τους τουρίστες και απευθύνεται πλέον στους ντόπιους. Καθώς έβγαζα μαγεμένη φωτογραφίες από διάφορα υπέροχα κτίρια με πλησίασε κάποιος τύπος ο οποίος μου πρότεινε να φωτογραφίσω μια μεσαιωνική μεντερσα στον διπλανό δρόμο. Εκείνη την ώρα και πριν προλάβω να απαντήσω το παραμικρό εμφανίζεται δίπλα μου ο αφέντης ο οποίος απευθύνεται στον περί ου ο λόγος τύπο λέγοντας κάτι του τύπου «τι θέλετε από την σύζυγο μου κύριε» και εγώ έχω μείνει ξερή! Γλουπ! Τι τον έπιασε τώρα; Ο τύπος φυσικά την έκανε δρομαίος. Τον ρώτησα; «Πως και ανακατεύθηκες;». «Ααα! Έχω πληροφορίες εγώ! Με έπιασε εκείνος ο μαγαζάτορας και μου επέστησε την προσοχή ότι ένας τύπος ο οποίος είναι γνωστός αλήτης της περιοχής, μιλά στη γυναίκα μου και να πάω να τον διώξω». Έτσι εξηγείται, είπα και εγώ… Πάντως ουδέποτε έμαθα τι κακές προθέσεις είχε εναντίον μου ο τύπος: να με κλέψει, να με ληστέψει, ποιος ξέρει… Καλύτερα που δεν έμαθα…
Κατόπιν καθίσαμε στην πλατειά και ήπιαμε ένα τσάι χαζεύοντας τις φυσιογνωμίες. Ξαφνικά πέρασε μια κύρια η οποία έκανε τατουάζ με χένα. Ενθουσιάστηκα και της ζήτησα να μου ζωγραφίσει το χέρι. Κάθισε δίπλα μου. Είχε μια άκρως ευγενική και αρχοντική φυσιογνωμία. Χωρίς να μιλά και αρνούμενη το τσάι που της πρόσφερα, μου ζωγράφισε το χέρι με εκπληκτική μαεστρία. Έφυγε. Έπρεπε να φύγουμε και εμείς από την υπέροχη και μαγική πόλη του Καιρού.
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και οι συνοδοί των μογγολων ήταν ήδη εκεί: Μας φόρτωσαν στο βανακι, φόρτωσαν και τις αποσκευές μας και δρόμο πήραμε δρόμο αφήσαμε για το αεροδρόμιο του Καΐρου. Στο δρόμο ο Μαγντι μας ζητά τα εισιτήρια, εκείνα που από την πρώτη μέρα μας είχε πει να μην τα χάσουμε αν και ήταν ηλεκτρονικά, χωρίς να μας δώσει περαιτέρω εξηγήσεις: εμείς φυσικά τα είχαμε χάσει μάλλον πετώντας από Άκουαν στο Κάιρο. Ο Μαγκντι χλομιάζει από την ταραχή του: «Καλά πως κανείς έτσι βρε άνθρωπε» είπαμε εμείς με το σπαστικό ύφος του ξερολα περί της τεχνολογίας δυτικού: «είμαστε καταχωρημένοι στο σύστημα, θα μας βρει επομένως η Egypt Air» « Μα δεν είναι το πρόβλημα της αεροπορικής εταιρείας» θρηνολογούσε ο Μαγντι. «Τότε τι;» ρωτήσαμε ηλιθιωδως ανέμελα, τα μογγολα. « Για να σας επιτρέψει ο στρατός την είσοδο στο κτίριο του αεροδρομίου πρέπει να έχετε στα χέρια σας την εκτύπωση του εισιτηρίου σας. Κανείς άλλος δεν δικαιούται να εισέλθει σε κτίριο του αεροδρομίου. Μόνο οι ταξιδιώτες και όσοι εργαζόμαστε στον τουρισμό που έχουμε και το ειδικό πάσο». Γκλουπ! Τότε νοιώσαμε και πολύ Μογγολα: ένα πράγμα μας είπε να προσέξουμε ο άνθρωπος και εμείς τα κάναμε σαλάτα. Και τώρα; Αρχίσαμε να ψάχνουμε τα χαρτιά μας μανιωδώς: Ευτυχώς από το ελληνικό πρακτορείο είχαν προνοήσει να μας βγάλουν μια συγκεντρωτική εκτύπωση όλων των πτήσεων που θα πραγματοποιούσαμε και είχαν και τη φαεινή ιδέα να έχουν τυπωμένα πάνω τα ονόματα μας. Ο Μαγντι ανακουφίστηκε τα μαλα. Την άρπαξε και κραδαίνοντας την προχώρησε στους στρατιώτες που φρουρούσαν την είσοδο. Δεν ξέρω πως κατάφερε και τους έπεισε ότι αυτό επέχει θέση εισιτηρίου, αλλά μετά από μια συνομιλία με τον προϊστάμενο τους μας άφησαν να περάσουμε. Είμαι σίγουρη ότι ο Μαγντι ανακουφίσθηκε που ξεφορτώθηκε τα μογγολα. Προχώρησα μέσα έχοντας το αριστερό χέρι σα ξεραμένο, μια και έπρεπε να μείνει μια ώρα έτσι προκείμενου να στεγνώσει η μπογιά. Κατ’ αυτόν τον τρόπο επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο μας για τη Μαρσα Αλαμ… η οποία είναι φυσικά ένα άλλο κεφαλαίο….

 

[ΕΡΣΗ]

Ας βαλω και καποιες φωτογραφιες...