Travel war Βερολίνο vs Ρώμη

[taver]

Σε πολλά σχόλια διάβασα πως Βερολίνο και Ρώμη είναι δυο διαφορετικές πόλεις που δε μπορούν να συγκριθούν, πρόταση μου είναι λοιπόν να βάλουμε απέναντι στη Ρώμη μια πόλη που να έχει ιστορία. Και κατά τη γνώμη μου οι μόνες πόλεις είναι η Αθήνα και η Κωνσταντινούπολη.

Αν είναι να βγάλουμε το αρχαιόμετρο, να συγκρίνουμε τη Ρώμη με τη Σούσα (Ιράν), που έχει συνεχή ιστορία από το 4000 π.Χ. ως σήμερα.

 

[STKF]

Δεν κάνω γλωσσολογική παρέμβαση. Αναφέρομαι σε συγκεκριμένη ιστορική περίοδο:
https://en.wikipedia.org/wiki/Classical_antiquity .

Ήσουν σαφής ως συνήθως φίλε. Εγώ το επέκτεινα.

Φαινεται πως μαλλον δεν ειναι τοσοι πολλοι οι ιταλοφιλοι του φορουμ. Απλα ειναι φωνακλαδες και κανουν σαματα.

Περίεργο για Ιταλόφιλους. Λες και οι Ιταλοί είναι φωνακλάδες και κάνουν σαματά.

Δεν νομίζω να πολυσυμφέρει την Ρώμη η σύγκριση με την Αβάνα. Οι Ρωμαιόφιλοι αν τολμούν μπορούν να το ξεκινήσουν. (ακονίζω για καλό και για κακό τα δάχτυλά μου)

Δηλαδή άμα χάσει η Ρώμη, σε τέτοια σύγκριση λες να παθούμε τίποτα? Το πολύ πολύ να κλείσουμε άμεσα εισητήριο για την Αιώνια για να μας περάσει η στεναχώρια!

πρόταση μου είναι λοιπόν να βάλουμε απέναντι στη Ρώμη μια πόλη που να έχει ιστορία. Και κατά τη γνώμη μου οι μόνες πόλεις είναι η Αθήνα και η Κωνσταντινούπολη.

Να μην γίνει war με την Αθήνα γιατί μπορεί να βγούμε και προδότες! Μέχρι στιγμής είμαστε σε <<ντελίριο>> και έχουμε γίνει <<Ιταλομασόνοι>>!

 

[Viaggi]

Δεν αναφέρομαι στις πόλεις που έχουν ιστορία αιώνων αλλά σε πόλεις που έχουν αφήσει το στίγμα τους στο πέρασμα των αιώνων. Μέχρι τώρα από αυτό το ταξιδιωτικό "πόλεμο" αποκτήσαμε μώλωπες, πιστεύω πως σε πιθανή αναμέτρηση Ρώμης Κωνσταντινούπολης, οι οθόνες θα στάζουν αίμα...

 

[James]

Δηλαδή άμα χάσει η Ρώμη, σε τέτοια σύγκριση λες να παθούμε τίποτα? Το πολύ πολύ να κλείσουμε άμεσα εισητήριο για την Αιώνια για να μας περάσει η στεναχώρια!

Ή να κλείσετε άλλο εισιτήριο, πιο μακρινό....

 

[STKF]

Ή να κλείσετε άλλο εισιτήριο, πιο μακρινό....

Τώρα που το λες δεν έχεις και άδικο. Έχουμε κολλήσει με την Ρώμη.
Θα πάμε cortina d ampezzo να δούμε τους Δολομίτες!

 

[James]

Τώρα που το λες δεν έχεις και άδικο. Έχουμε κολλήσει με την Ρώμη.
Θα πάμε cortina d ampezzo να δούμε τους Δολομίτες!

Καλή προσπάθεια! Δοκίμασε όμως κάτι πιο...επαναστατικό!

 

[STKF]

Καλή προσπάθεια! Δοκίμασε όμως κάτι πιο...επαναστατικό!

Νομίζω ότι κατάλαβα τι εννοείς! Να πάμε Τρέντο και Ρέτζο Εμίλια, να ανιχνεύσουμε τα πρώτα βήματα των Ερυιθρών Ταξιαρχιών.

 

[Viaggi]

Ένα σχόλιο έλεγε πως οι Ιταλόφιλοι είναι "φωνακλάδες και κάνουν σαματά" γνώρισμα άλλωστε των λαών της Μεσογείου, εν αντιθέσει με τους γερμανόφιλους που είναι υπερόπτες και είρωνες.

 

[panpan]

Ένα σχόλιο έλεγε πως οι Ιταλόφιλοι είναι "φωνακλάδες και κάνουν σαματά" γνώρισμα άλλωστε των λαών της Μεσογείου, εν αντιθέσει με τους γερμανόφιλους που είναι υπερόπτες και είρωνες.

Ξέφυγες.

 

[Yorgos]

Φαντάζομαι πως οι 34 που ψήφισαν Ρώμη έχουν ταξιδέψει στο Βερολίνο.

Είναι ξεκάθαρο από τα χόλια αρκετών πως αυτό δε συμβαίνει.

Πέρα από πειράγματα και τρολαρίσματα, ας απαντήσω και γω σοβαρά. Από πλευράς ομορφιάς (αρχιτεκτονικής εννοώ), δεν υφίσταται σύγκριση, η Ρώμη κερδίζει ξεκάθαρα, χωρίς να είναι καμιά άσχημη πόλη το Βερολίνο, δεν μπορεί να συκγριθεί με τη Ρώμη.

Στα αξιοθέατα, θα δώσω προβάδισμα στο Βερολίνο. Τα μουσεία του είναι απλά εκπληκτικά, προσωπικά τη θεωρώ την καλύτερη μουσειακώς πόλη στον κόσμο: διαδραστικά, με φαντασία , ακομπλεξάριστα, πιο βερολινέζικα δε γίνεται. Το αν τα εκθέματα είναι γερμανικά ή όχι μου είναι εντελώς αδιάφορο, για να τα επισκεφθώ εκεί πρέπει να πάω και οι βλαχοεθνικισμοί δε με αφορούν, πολιτισμό πάω να δω. Η Ρώμη έχει αρχαιολογικά μνημεία αλλά -παραδόξως για μένα τον αρχαιολάτρη- δε με τρελαίνουν κιόλας, ενώ το πραγματικά εκπληκτικό της μουσείο ανήκει σε άλλο κράτος, δεν μπορώ να το προσμετρήσω στη Ρώμη.

Στο θέμα του φαγητού επίσης δε θα κάνω σύγκριση, χριστιανοί-λιοντάρια είναι το ματς. Η Ρώμη παίρνει ένα απλό pass, το Βερολίνο τα σπάει και τρως απίστευτα πράγματα σε τιμές τυρόπιτας. Δεν είναι μόνο η κουζίνα για όλα τα γούστα με φοβερή επινοητικότητα, είναι η παρουσίαση, είναι το street food, το πόσο γρήγορα εμφανίζονται νέα πράγματα, σε κάθε τετράγωνο θες να φας πέντε φορές. Στη Ρώμη το απλό, το στανταράκι, γευστικό είναι, άντε συμπαθητικό πες... μέχρι εκεί.

Στα δρώμενα πάλι δεν υπάρχει σύγκριση. Σε φεστιβάλ, συναυλίες, αθλητισμό, χάπενινγκ νυχτερινή ζωή, το Βερολίνο είναι αιώνες μπροστά. Από τις καταλήψεις μέχρι τα latin nights, από το βραζιλιάνικο χιπ χοπ μέχρι τον ποιοτικό κινηματοργάφο, δεν υπάρχει σύγκριση με την καημένη τη Ρώμη. Μα καμία και δεν το λέω για να πικάρω, η Ρώμη είναι στο ΜΕσαίωνα σε τέτοια πράγματα.

ΚΑι ίσως το πιο σημαντικό: η ατμόσφαιρα. Η μια είναι μια πόλη όπου ζει κόσμος, όπου ο μετανάστης είναι μέρος της πόλης, χωρίς αυτή να χάνει το χαρακτήρα της, όπου το βάρος της ιστορίας δεν το βλέπεις απλώς (όπως στη Ρώμη, όπου η ιστορία ξεχειλίζει από τα μπατζάκια της), αλλά το ζεις. Για πολλούς η ιστορία του Τρίτου Ράιχ ή του κομουνισμού είναι αρνητικό σημείο της πόλης, για μένα της προσδίδει απίστευτο συναισθηματισμό. Γι αυτό ταξιδεύει κανείς, να ασιθάνεται πράγματα και το Βερολίνο στο δίνει αυτό κι ας προκαλεί φρίκη ή κατάθλιψη (καμιά φορά και νοσταλγία) το σκοτεινό της παρελθόν. Το οποίο οι Βερολινέζοι το έχουν αγκαλιάσει με τον κλασικό γερμανικό τρόπο: χωρίς κόμπλεξ, με αντικειμενικότητα, με φαντασία, με αυτή τη φοβερή επινοητικότητα που έχουν ως λαός αλλά ως Βερολινέζοι πρώτα απ' όλα, ως άνυρωποι που βάζουν συνεχώς το μυαλό τους να σκεφτεί και να δημιουργήσει. Πολύ ευχάριστοι μου είναι οι Ρωμαίοι, γελάω, ευγενείς τους βρίσκω (ειδικά σε πολύ τουριστικές πόλεις είμαι και πιο επιεικής με την ξινίλα, λογικό είναι), επικοινωνιακούς, ωραίους. Αλλά το ενδιαφέρον, τον προβληματισμό , την ωραία συζήτηση που θα κάνω με ένα Βερολινέζο (που δεν είναι και απραίτητα Γερμανός, αλλά σαφώς συμπεριλαμβάνω τους Γερμανούς), δεν τη βρίσκω εύκολα σε καμία ιταλική πόλη.

Ίσως το πιο σημαντικό στην ατμόσφαιρα έχει να κάνει με το αβάσταχτο βάρος του τουρισμού στη Ρώμη. Το ενδιαφέρον είναι σχεδόν αποκλειστικά συγκεντρωμένο στην παλιά πόλη και είναι πια τόσο το βάρος των τουριστών που νιώθεις ότι είσαι σε κάποιο είδος τουριστικής ντίσνεϊλαντ, στριμώχνεσαι να μη ρίξεις τον τρίποδα του γιαπωνέζου δίπλα, στα ισόγεια δε μένει κανείς όλα τουριστομάγαζα είναι, δυσκολεύεσαι να βρεις ένα κομμάτι ν΄τοπιου ή κατοίκου της πόλης... Θύμα της ίδιας της επιτυχίας, χάνει σε ατμόσφαιρα. Συμβαίνει και αλλού και πολύ περισσότερο μάλιστα (Η Βενετία είναι ένα τραγικό παράδειγμα) και φυσικά δε φταίει η πόλη γι αυτό, αλλά ότι χάνει σε ατμόσφαιρα, χάνει.

Δε με εκπλήσσει που πολλοί Έλληνες (βασικά Έλληνες, σε άλλους λαούς δεν το βλέπεις τόσο) είναι τόσο προκατηλειμμένοι απέναντι στους Γερμανούς. Το έχω ζήσει άπειρες φορές στο εξωτερικό. Δυο παραδείγματα φετινά:
1. Σε μπουφέ ξενοδοχείου, Γερμανός επιτρέπει στον Έλληνα που βρισκόταν πίσω του να σερβιριστεί πρώτος λέγοντάς του "ξέρω πως είστε με γκρουπ και βιάζεστε, παρακαλώ σερβιριστείτε, εμείς δεν έχουμε ώρα αναχώρησης". Η απάντηση του Έλληνα (που δεν πολυκατάλαβε τι του είπαν) "Άσε ρε που θέλω και την άδειά σου, όσο θέλω θα φάω να πεις στο Σόιμπλε, που θα μου πεις και πόσα λουκάνικα θα φάω".
2. Σε εκδρομή σε καταμαράν, Γερμανός υπερήλικας κύριος ζητά ευγενέστατα από τον καπετάνιο να χαμηλώσει τη μουσική, που ήταν ενοχλητικά δυνατά όντως. Δείχνει το μεγάφωνο, μπροστά στο οποίο είναι μερικοί Έλληνες και φωνασκούν εύθυμα. Ο Γερμανός κάνει χειρονομία χαμογελώντας πιάνοντας τα αυτιά του θέλοντας να πει ότι η μουσική (ρεγκετόν από τα μη μελωδικά) παραείναι δυνατά, οι Έλληνες κατάλαβαν... ότι διαμαρτύρονται οι Γερμανοί γι αυτούς, τον τραμπουκίζουν, τον σπρώχνουν (μιλάμε για άνθρωπο άνω τον 70 ετών) και του φώναζαν για τη μάνα του και τη Μέρκελ...

Δεν είναι μεμονωμένα γεγονότα, πλέον είναι πολύ δύσκολο να βάλεις ομάδα Ελλήνων δίπλα σε Γερμανούς, ακόμη και στην ουρά για τα μουσεία τσακώνονται, παρεξηγούν, είναι έτοιμοι για καβγά μόλις ακούσουν Γερμανικά δίπλα τους, πρέπει μόνο μέσα στο 2016 να ήμουν παρών σε πάνω από 10 περιστατικά. Το δε στερεότυπο που υπάρχει για τους Γερμανούς στην Ελλάδα είναι απίστευτο:
- μπουνταλάδες και χοντροί... οι Γερμανοί! ο στατιστικά πιο αθλητικός λαός στην Ευρώπη, σε σχέση με τους Έλληνες, τους πιο παχύσαρκους και σε νέες ηλικίες δυστυχώς
- υπερόπτες: αν κάτι έχει κάνει σωστά η γερμανική παιδεία είναι να μάθει στα παιδιά της Γερμανίας να είναι όσο πιο μετριόφρονες γίνεται. Λογικό να έχει δοθεί έμφαση σε αυτό μετά τα αίσχη της τραγικής περιόδου Χίτλερ, τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά, τους θεωρώ τους πιο μετρημένους Ευρωπαίους. Η δε παιδεία που έχουν που διδάσκει το πώς το σύνολο πρέπει να τίθεται υπεράνω του ατομισκισμού έχει απτά αποτελέσματα από την οικονομία μέχρι τον αθλητισμό, πραγματικό παράδειγμα για λαούς με έντονο παρτακισμό
- αν τους βγάλεις από το σύστημά τους δε σκέφτονται, είναι ρομπότ: Για μένα είναι ο πιο επινοητικός λαός της Ευρώπης, έχουν φοβερή επινοητικότητα και φαίνεται στα πάντα, από την αρχιτεκτονική και την κουζίνα, στην επιχειρηματικότητα, στον κινηματογράφο, τις νέες τάσεις, πάντα πρωτοπόροι, πραγματικά αξιοθαύμαστοι όχι μόνο για την απαράμιλλη ηθική εργασίας τους, αλλά για το πώς βαζουν το μυαλό τους να σκεφτεί. Χρωστάει πάρα πολλά η σύχρονη Ευρώπη στα όσα έκαναν οι Γερμανοί επιστημόνες, μαθηματικοί, φιλόσοφοι, εξερευνητές στους άμεσα προηγούμενους αιώνες, όχι πριν από δυόμιση χιλιάδες χρόνια
-ρατσιστές: τραγικό σχόλιο. Ειδικά από Έλληνες... δεν υπάρχει σύγκριση στο πώς το γερμανικό κράτος δέχεται το μετανάστη (με πολλές χιλιάδες Έλληνες τα τελευταία χρόνια) και στο πώς το κάνει το ελληνικό κράτος. ΜΕμονωμένες βλακώδεις και εγκληματικές συμπεριφορές βρίσκει κανείς δυστυχώς εκατέρωθεν, αλλά σύγκριση δε νομίζω πως υπάρχει.

Τέλος πάντων ξεφεύγουμε. Το θέμα δεν είναι η γερμανική κουλτούρα γενικώς, αλλά ήθελα να κάνω μια παρένθεση για το πόσα στερεότυπα κατά τη γνώμη μου υπάρχουν κι είναι εντελώς μα εντελώς άδικα. Πάμε στο θέμα, Βερολίνο vs Ρώμης: αν ερχόταν ένας εξωγήινος στη Γη και μου έλεγε έχω 5 μέρες, ποια πόλη να πάω να δω για να καταλάβω την Ευρώπη; Στη Ρώμη θα τον έστελνα, είναι μάθημα ιστορίας. Αν μου έλεγε κάποιος πρέπει να πάω 3 φορές στην ίδια πόλη, σε ποια δε θα βαρεθώ; Στο Βερολίνο ασυζητητί. Αν έπρεπε να ζήσω σε μια από τις 2, προφανώς θα πήγαινα στην πιο ενδιαφέρουσα, σε αυτή με την περισσότερη κουλτούρα, με την πιο όμορφη καθημερινότητα, αυτή που με βάζει να σκεφτώ, αυτή με την καλύτερη τηλεόραση (τραγικό το ιταλικό επίπεδο...), τον καλύτερο κινηματοργάφο, τον καλύτερο αθλητισμό, τις περισσότερες επιλογές, τη δυναμικότερη οικονομία, την πιο πολυπολιτισμική, αυτή που σου γαργαλάει τον εγκέφαλο και τα συναισθήματα. Ε αυτή είναι το Βερολίνο, έχει λιγότερη εμφάνιση ("φινέτσα" θα το πουν κάποιοι, "μόστρα" κάποιοι άλλοι) αλλά σαφώς περισσότερη φιλοσοφία, αίσθημα, ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ. Πόλη που σε κάνει να νοσταλγείς, να προβληματιστείς, να ανατριχιάσεις, να σκεφτείς, από άκρη σε άκρη.

ΚΑι τέλος... μα το Θεό, 10+ φορές έχω πάει στο Βερολίνο ΕΝΑΝ άνθρωπο με σανδάλι κάλτσα δεν έχω δει ποτέ μου... Ούτε έναν. Όχι αν είχα δει θα έτρεχε τίποτε, αλλά απορώ πού κολλάει η συγκεκριμένη εικόνα με το Βερολίνο...

 

[Viaggi]

Ξέφυγες.

Αναφέρομαι στα σχόλια αυτών που προτιμούν Βερολίνο, βγάζουν μια ειρωνεία προς το "αντίπαλο δέος". Δεν αναφέρομαι σε κανέναν προσωπικά, γιατί δεν ξέρω κανέναν προσωπικά.

 

[XristinaK]

Είναι ξεκάθαρο από τα χόλια αρκετών πως αυτό δε συμβαίνει.

Πέρα από πειράγματα και τρολαρίσματα, ας απαντήσω και γω σοβαρά. Από πλευράς ομορφιάς (αρχιτεκτονικής εννοώ), δεν υφίσταται σύγκριση, η Ρώμη κερδίζει ξεκάθαρα, χωρίς να είναι καμιά άσχημη πόλη το Βερολίνο, δεν μπορεί να συκγριθεί με τη Ρώμη.

Στα αξιοθέατα, θα δώσω προβάδισμα στο Βερολίνο. Τα μουσεία του είναι απλά εκπληκτικά, προσωπικά τη θεωρώ την καλύτερη μουσειακώς πόλη στον κόσμο: διαδραστικά, με φαντασία , ακομπλεξάριστα, πιο βερολινέζικα δε γίνεται. Το αν τα εκθέματα είναι γερμανικά ή όχι μου είναι εντελώς αδιάφορο, για να τα επισκεφθώ εκεί πρέπει να πάω και οι βλαχοεθνικισμοί δε με αφορούν, πολιτισμό πάω να δω. Η Ρώμη έχει αρχαιολογικά μνημεία αλλά -παραδόξως για μένα τον αρχαιολάτρη- δε με τρελαίνουν κιόλας, ενώ το πραγματικά εκπληκτικό της μουσείο ανήκει σε άλλο κράτος, δεν μπορώ να το προσμετρήσω στη Ρώμη.

Στο θέμα του φαγητού επίσης δε θα κάνω σύγκριση, χριστιανοί-λιοντάρια είναι το ματς. Η Ρώμη παίρνει ένα απλό pass, το Βερολίνο τα σπάει και τρως απίστευτα πράγματα σε τιμές τυρόπιτας. Δεν είναι μόνο η κουζίνα για όλα τα γούστα με φοβερή επινοητικότητα, είναι η παρουσίαση, είναι το street food, το πόσο γρήγορα εμφανίζονται νέα πράγματα, σε κάθε τετράγωνο θες να φας πέντε φορές. Στη Ρώμη το απλό, το στανταράκι, γευστικό είναι, άντε συμπαθητικό πες... μέχρι εκεί.

Στα δρώμενα πάλι δεν υπάρχει σύγκριση. Σε φεστιβάλ, συναυλίες, αθλητισμό, χάπενινγκ νυχτερινή ζωή, το Βερολίνο είναι αιώνες μπροστά. Από τις καταλήψεις μέχρι τα latin nights, από το βραζιλιάνικο χιπ χοπ μέχρι τον ποιοτικό κινηματοργάφο, δεν υπάρχει σύγκριση με την καημένη τη Ρώμη. Μα καμία και δεν το λέω για να πικάρω, η Ρώμη είναι στο ΜΕσαίωνα σε τέτοια πράγματα.

ΚΑι ίσως το πιο σημαντικό: η ατμόσφαιρα. Η μια είναι μια πόλη όπου ζει κόσμος, όπου ο μετανάστης είναι μέρος της πόλης, χωρίς αυτή να χάνει το χαρακτήρα της, όπου το βάρος της ιστορίας δεν το βλέπεις απλώς (όπως στη Ρώμη, όπου η ιστορία ξεχειλίζει από τα μπατζάκια της), αλλά το ζεις. Για πολλούς η ιστορία του Τρίτου Ράιχ ή του κομουνισμού είναι αρνητικό σημείο της πόλης, για μένα της προσδίδει απίστευτο συναισθηματισμό. Γι αυτό ταξιδεύει κανείς, να ασιθάνεται πράγματα και το Βερολίνο στο δίνει αυτό κι ας προκαλεί φρίκη ή κατάθλιψη (καμιά φορά και νοσταλγία) το σκοτεινό της παρελθόν. Το οποίο οι Βερολινέζοι το έχουν αγκαλιάσει με τον κλασικό γερμανικό τρόπο: χωρίς κόμπλεξ, με αντικειμενικότητα, με φαντασία, με αυτή τη φοβερή επινοητικότητα που έχουν ως λαός αλλά ως Βερολινέζοι πρώτα απ' όλα, ως άνυρωποι που βάζουν συνεχώς το μυαλό τους να σκεφτεί και να δημιουργήσει. Πολύ ευχάριστοι μου είναι οι Ρωμαίοι, γελάω, ευγενείς τους βρίσκω (ειδικά σε πολύ τουριστικές πόλεις είμαι και πιο επιεικής με την ξινίλα, λογικό είναι), επικοινωνιακούς, ωραίους. Αλλά το ενδιαφέρον, τον προβληματισμό , την ωραία συζήτηση που θα κάνω με ένα Βερολινέζο (που δεν είναι και απραίτητα Γερμανός, αλλά σαφώς συμπεριλαμβάνω τους Γερμανούς), δεν τη βρίσκω εύκολα σε καμία ιταλική πόλη.

Ίσως το πιο σημαντικό στην ατμόσφαιρα έχει να κάνει με το αβάσταχτο βάρος του τουρισμού στη Ρώμη. Το ενδιαφέρον είναι σχεδόν αποκλειστικά συγκεντρωμένο στην παλιά πόλη και είναι πια τόσο το βάρος των τουριστών που νιώθεις ότι είσαι σε κάποιο είδος τουριστικής ντίσνεϊλαντ, στριμώχνεσαι να μη ρίξεις τον τρίποδα του γιαπωνέζου δίπλα, στα ισόγεια δε μένει κανείς όλα τουριστομάγαζα είναι, δυσκολεύεσαι να βρεις ένα κομμάτι ν΄τοπιου ή κατοίκου της πόλης... Θύμα της ίδιας της επιτυχίας, χάνει σε ατμόσφαιρα. Συμβαίνει και αλλού και πολύ περισσότερο μάλιστα (Η Βενετία είναι ένα τραγικό παράδειγμα) και φυσικά δε φταίει η πόλη γι αυτό, αλλά ότι χάνει σε ατμόσφαιρα, χάνει.

Δε με εκπλήσσει που πολλοί Έλληνες (βασικά Έλληνες, σε άλλους λαούς δεν το βλέπεις τόσο) είναι τόσο προκατηλειμμένοι απέναντι στους Γερμανούς. Το έχω ζήσει άπειρες φορές στο εξωτερικό. Δυο παραδείγματα φετινά:
1. Σε μπουφέ ξενοδοχείου, Γερμανός επιτρέπει στον Έλληνα που βρισκόταν πίσω του να σερβιριστεί πρώτος λέγοντάς του "ξέρω πως είστε με γκρουπ και βιάζεστε, παρακαλώ σερβιριστείτε, εμείς δεν έχουμε ώρα αναχώρησης". Η απάντηση του Έλληνα (που δεν πολυκατάλαβε τι του είπαν) "Άσε ρε που θέλω και την άδειά σου, όσο θέλω θα φάω να πεις στο Σόιμπλε, που θα μου πεις και πόσα λουκάνικα θα φάω".
2. Σε εκδρομή σε καταμαράν, Γερμανός υπερήλικας κύριος ζητά ευγενέστατα από τον καπετάνιο να χαμηλώσει τη μουσική, που ήταν ενοχλητικά δυνατά όντως. Δείχνει το μεγάφωνο, μπροστά στο οποίο είναι μερικοί Έλληνες και φωνασκούν εύθυμα. Ο Γερμανός κάνει χειρονομία χαμογελώντας πιάνοντας τα αυτιά του θέλοντας να πει ότι η μουσική (ρεγκετόν από τα μη μελωδικά) παραείναι δυνατά, οι Έλληνες κατάλαβαν... ότι διαμαρτύρονται οι Γερμανοί γι αυτούς, τον τραμπουκίζουν, τον σπρώχνουν (μιλάμε για άνθρωπο άνω τον 70 ετών) και του φώναζαν για τη μάνα του και τη Μέρκελ...

Δεν είναι μεμονωμένα γεγονότα, πλέον είναι πολύ δύσκολο να βάλεις ομάδα Ελλήνων δίπλα σε Γερμανούς, ακόμη και στην ουρά για τα μουσεία τσακώνονται, παρεξηγούν, είναι έτοιμοι για καβγά μόλις ακούσουν Γερμανικά δίπλα τους, πρέπει μόνο μέσα στο 2016 να ήμουν παρών σε πάνω από 10 περιστατικά. Το δε στερεότυπο που υπάρχει για τους Γερμανούς στην Ελλάδα είναι απίστευτο:
- μπουνταλάδες και χοντροί... οι Γερμανοί! ο στατιστικά πιο αθλητικός λαός στην Ευρώπη, σε σχέση με τους Έλληνες, τους πιο παχύσαρκους και σε νέες ηλικίες δυστυχώς
- υπερόπτες: αν κάτι έχει κάνει σωστά η γερμανική παιδεία είναι να μάθει στα παιδιά της Γερμανίας να είναι όσο πιο μετριόφρονες γίνεται. Λογικό να έχει δοθεί έμφαση σε αυτό μετά τα αίσχη της τραγικής περιόδου Χίτλερ, τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά, τους θεωρώ τους πιο μετρημένους Ευρωπαίους. Η δε παιδεία που έχουν που διδάσκει το πώς το σύνολο πρέπει να τίθεται υπεράνω του ατομισκισμού έχει απτά αποτελέσματα από την οικονομία μέχρι τον αθλητισμό, πραγματικό παράδειγμα για λαούς με έντονο παρτακισμό
- αν τους βγάλεις από το σύστημά τους δε σκέφτονται, είναι ρομπότ: Για μένα είναι ο πιο επινοητικός λαός της Ευρώπης, έχουν φοβερή επινοητικότητα και φαίνεται στα πάντα, από την αρχιτεκτονική και την κουζίνα, στην επιχειρηματικότητα, στον κινηματογράφο, τις νέες τάσεις, πάντα πρωτοπόροι, πραγματικά αξιοθαύμαστοι όχι μόνο για την απαράμιλλη ηθική εργασίας τους, αλλά για το πώς βαζουν το μυαλό τους να σκεφτεί. Χρωστάει πάρα πολλά η σύχρονη Ευρώπη στα όσα έκαναν οι Γερμανοί επιστημόνες, μαθηματικοί, φιλόσοφοι, εξερευνητές στους άμεσα προηγούμενους αιώνες, όχι πριν από δυόμιση χιλιάδες χρόνια
-ρατσιστές: τραγικό σχόλιο. Ειδικά από Έλληνες... δεν υπάρχει σύγκριση στο πώς το γερμανικό κράτος δέχεται το μετανάστη (με πολλές χιλιάδες Έλληνες τα τελευταία χρόνια) και στο πώς το κάνει το ελληνικό κράτος. ΜΕμονωμένες βλακώδεις και εγκληματικές συμπεριφορές βρίσκει κανείς δυστυχώς εκατέρωθεν, αλλά σύγκριση δε νομίζω πως υπάρχει.

Τέλος πάντων ξεφεύγουμε. Το θέμα δεν είναι η γερμανική κουλτούρα γενικώς, αλλά ήθελα να κάνω μια παρένθεση για το πόσα στερεότυπα κατά τη γνώμη μου υπάρχουν κι είναι εντελώς μα εντελώς άδικα. Πάμε στο θέμα, Βερολίνο vs Ρώμης: αν ερχόταν ένας εξωγήινος στη Γη και μου έλεγε έχω 5 μέρες, ποια πόλη να πάω να δω για να καταλάβω την Ευρώπη; Στη Ρώμη θα τον έστελνα, είναι μάθημα ιστορίας. Αν μου έλεγε κάποιος πρέπει να πάω 3 φορές στην ίδια πόλη, σε ποια δε θα βαρεθώ; Στο Βερολίνο ασυζητητί. Αν έπρεπε να ζήσω σε μια από τις 2, προφανώς θα πήγαινα στην πιο ενδιαφέρουσα, σε αυτή με την περισσότερη κουλτούρα, με την πιο όμορφη καθημερινότητα, αυτή που με βάζει να σκεφτώ, αυτή με την καλύτερη τηλεόραση (τραγικό το ιταλικό επίπεδο...), τον καλύτερο κινηματοργάφο, τον καλύτερο αθλητισμό, τις περισσότερες επιλογές, τη δυναμικότερη οικονομία, την πιο πολυπολιτισμική, αυτή που σου γαργαλάει τον εγκέφαλο και τα συναισθήματα. Ε αυτή είναι το Βερολίνο, έχει λιγότερη εμφάνιση ("φινέτσα" θα το πουν κάποιοι, "μόστρα" κάποιοι άλλη) αλλά σαφώς περισσότερη φιλοσοφία, αίσθημα, ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ. Πόλη που σε κάνει να νοσταλγείς, να προβληματιστείς, να ανατριχιάσεις, να σκεφτείς, από άκρη σε άκρη.

ΚΑι τέλος... μα το Θεό, 10+ φορές έχω πάει στο Βερολίνο ΕΝΑΝ άνθρωπο με σανδάλι κάλτσα δεν έχω δει ποτέ μου... Ούτε έναν. Όχι αν είχα δει θα έτρεχε τίποτε, αλλά απορώ πού κολλάει η συγκεκριμένη εικόνα με το Βερολίνο...

Respect...