Menia21
Member
- Μηνύματα
- 781
- Likes
- 2.049
- Επόμενο Ταξίδι
- Το σχεδιάζω...
- Ταξίδι-Όνειρο
- Photography trip
Ngorongoro. Στον κρατήρα υπάρχει μια λίμνη με χιλιάδες φλαμίνγκο. Γύρω γύρω χωριά Μασάι με τα κοπάδια τους να κάνουν παρέα με γκνου και ζέβρες. Εδώ τα ζώα ήταν πιο ήρεμα και αδιαφορούσαν παντελώς για την παρουσία μας. Οι ζέβρες δεν το κουνάγανε από το δρόμο και φυσικά απογορευόταν να κορνάρει ο οδηγός για τις αναγκάσει να μετακινηθούν. Κι εδώ είδαμε λιοντάρια εν ώρα ύπνου, όπως επίσης και τον μαύρο ρινόκερο! Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες γιατί θέλω να σας περιγράψω ένα χωριό Μασάι.
Ο Charles ήταν εκχριστιανισμένος Μασάι, ο οποίος έφυγε από το χωριό του και ήρθε στην πόλη να δουλέψει και να φτιάξει τη ζωή του. Οταν τον πρωτοσυναντήσαμε του είχα εκφράσει την επιθυμία να επισκεφθούμε ένα χωριό Μασάι. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με κάποιο αντίτιμο στον γηραιότερο του χωριού. Δώσαμε στον γέροντα 30 δολάρια και ο μοναδικός νεαρός που γνώριζε αγγλικά μας οδήγησε μέσα στο χωριό. Στην αρχή μας έδειξε το σχολείο. Σοκ για τα μάτια μας... Μια καλύβα με πλεγμένα καλάμια. Πάνω σε κορμούς - παγκάκια κάθονταν οι μικροί μαθητές, που μάλλον είχαν περισσότερη όρεξη για παιχνίδι παρά για μάθημα. Για τη συνέχεια μας προσκάλεσε να μπούμε σε μια καλύβα, για να δούμε πώς είναι από μέσα και πώς ζουν. Η είσοδος θύμιζε σαλιγκάρι και αν ήσουν κλειστοφοβικός δεν υπήρχε περίπτωση να μπεις μέσα. Εσκυψα και ακολούθησα τον νεαρό, από το φως στο απόλυτο σκοτάδι και σε μια αποπνικτική ατμόσφαιρα... Μέχρι να συνηθίσουν τα μάτια μας στα σκοτεινά δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε πώς ήταν ο χώρος μέσα. Μύριζε κοπριά και κάπνα, μου ερχόταν έντονη δυσφορία αλλά θα ήταν προσβολή αν έβγαινα έξω. Τελοσπάντων, συνήθισαν μετά από λιγα λεπτά τα μάτια μας και βλέπουμε έναν μικρό χώρο με κορμούς γύρω γύρω για να κάθονται και στη μέση σβησμένη φωτιά. Σ' ένα εξόγκωμα του τοίχου κοιμόντουσαν χάμω μια γυναίκα με το παιδί της. Ο νεαρός μας κάλεσε να καθήσουμε για να συζητήσουμε. Κάτσαμε χωρίς να βλέπουμε ακριβώς το πού καθόμαστε και εξέφρασα τις απορίες μου. "Παράθυρα δεν έχετε? Μυρίζει κάπνα εδώ μέσα.." . "Εχουμε", μου απαντάει και μου δείχνει ένα άνοιγμα σε μέγεθος τούβλου. Ο χώρος που κοιμόταν η γυναίκα με το παιδί ήταν το δωμάτιο της μητέρας κι εδώ που καθόμασταν το δωμάτιο του πατέρα. Λέμε τώρα, δωμάτιο... Ο άντρας μπορεί να έχει και 8 γυναίκες και κάθε βράδυ πάει στην καλύβα διαφορετικής συζύγου του. Κάθε πρωί ανανεώνουν την στέγη με κοπριά αγελάδας και γίνεται αδιαπέραστη στο νερό. Είχα την απορία την εποχή των βροχών τι κάνουν, δεν πλημμυρίζουν? "Οχι", μου απάντησε, η κοπριά κρατάει καλά έως και 10 χρόνια! Μετά την κουβεντούλα μας βγήκαμε έξω επιτέλους να ανασάνουμε καθαρό αέρα! Ειχαν μαζευτεί όλες οι γυναίκες του χωριού σ' ένα ημικύκλιο και μας τραγουδήσανε το τραγούδι του καλωσορίσματος, ενώ οι άντρες κάνανε τον χορό του πηδήματος, δηλαδή ποιος θα πηδήξει πιο ψηλά! Ολες οι κυρίες ήταν πολύ φροντισμένες, με περίτεχνα κολιέ, βραχιόλια και σκουλαρίκια και θέλανε μια φωτογραφία με τον λευκό ξένο, για να τη δουν μετά στην οθόνη της μηχανής! Γλυκύτατοι άνθρωποι οι Μασάι... Στην αρχή μας είχε ξυνίσει το γεγονός ότι έπρεπε να πληρώσουμε για να επισκεφτούμε το χωριό, εμπορευματοποίηση κι εδώ? Ρώτησα τον Charles τι στο καλό τα κάνανε αυτά τα χρήματα. Με τα δολάρια λοιπόν αγοράζανε ζώα. Μ' αυτά θρέφονται. Πέρσι με την ξηρασία τα μισά κοπάδια τους ψόφησαν και οι Μασάι είχαν πρόβλημα επιβίωσης. Ευχαριστήσαμε τον γέροντα και φύγαμε για το Ngorongoro Sopa Lodge. Αυτή ήταν η τελευταία μας μέρα. Αυριο θα πηγαίναμε πίσω στο αεροδρόμιο της Αρούσα και ρηλάξ στη Ζανζιβάρη!
Ο Charles ήταν εκχριστιανισμένος Μασάι, ο οποίος έφυγε από το χωριό του και ήρθε στην πόλη να δουλέψει και να φτιάξει τη ζωή του. Οταν τον πρωτοσυναντήσαμε του είχα εκφράσει την επιθυμία να επισκεφθούμε ένα χωριό Μασάι. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με κάποιο αντίτιμο στον γηραιότερο του χωριού. Δώσαμε στον γέροντα 30 δολάρια και ο μοναδικός νεαρός που γνώριζε αγγλικά μας οδήγησε μέσα στο χωριό. Στην αρχή μας έδειξε το σχολείο. Σοκ για τα μάτια μας... Μια καλύβα με πλεγμένα καλάμια. Πάνω σε κορμούς - παγκάκια κάθονταν οι μικροί μαθητές, που μάλλον είχαν περισσότερη όρεξη για παιχνίδι παρά για μάθημα. Για τη συνέχεια μας προσκάλεσε να μπούμε σε μια καλύβα, για να δούμε πώς είναι από μέσα και πώς ζουν. Η είσοδος θύμιζε σαλιγκάρι και αν ήσουν κλειστοφοβικός δεν υπήρχε περίπτωση να μπεις μέσα. Εσκυψα και ακολούθησα τον νεαρό, από το φως στο απόλυτο σκοτάδι και σε μια αποπνικτική ατμόσφαιρα... Μέχρι να συνηθίσουν τα μάτια μας στα σκοτεινά δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε πώς ήταν ο χώρος μέσα. Μύριζε κοπριά και κάπνα, μου ερχόταν έντονη δυσφορία αλλά θα ήταν προσβολή αν έβγαινα έξω. Τελοσπάντων, συνήθισαν μετά από λιγα λεπτά τα μάτια μας και βλέπουμε έναν μικρό χώρο με κορμούς γύρω γύρω για να κάθονται και στη μέση σβησμένη φωτιά. Σ' ένα εξόγκωμα του τοίχου κοιμόντουσαν χάμω μια γυναίκα με το παιδί της. Ο νεαρός μας κάλεσε να καθήσουμε για να συζητήσουμε. Κάτσαμε χωρίς να βλέπουμε ακριβώς το πού καθόμαστε και εξέφρασα τις απορίες μου. "Παράθυρα δεν έχετε? Μυρίζει κάπνα εδώ μέσα.." . "Εχουμε", μου απαντάει και μου δείχνει ένα άνοιγμα σε μέγεθος τούβλου. Ο χώρος που κοιμόταν η γυναίκα με το παιδί ήταν το δωμάτιο της μητέρας κι εδώ που καθόμασταν το δωμάτιο του πατέρα. Λέμε τώρα, δωμάτιο... Ο άντρας μπορεί να έχει και 8 γυναίκες και κάθε βράδυ πάει στην καλύβα διαφορετικής συζύγου του. Κάθε πρωί ανανεώνουν την στέγη με κοπριά αγελάδας και γίνεται αδιαπέραστη στο νερό. Είχα την απορία την εποχή των βροχών τι κάνουν, δεν πλημμυρίζουν? "Οχι", μου απάντησε, η κοπριά κρατάει καλά έως και 10 χρόνια! Μετά την κουβεντούλα μας βγήκαμε έξω επιτέλους να ανασάνουμε καθαρό αέρα! Ειχαν μαζευτεί όλες οι γυναίκες του χωριού σ' ένα ημικύκλιο και μας τραγουδήσανε το τραγούδι του καλωσορίσματος, ενώ οι άντρες κάνανε τον χορό του πηδήματος, δηλαδή ποιος θα πηδήξει πιο ψηλά! Ολες οι κυρίες ήταν πολύ φροντισμένες, με περίτεχνα κολιέ, βραχιόλια και σκουλαρίκια και θέλανε μια φωτογραφία με τον λευκό ξένο, για να τη δουν μετά στην οθόνη της μηχανής! Γλυκύτατοι άνθρωποι οι Μασάι... Στην αρχή μας είχε ξυνίσει το γεγονός ότι έπρεπε να πληρώσουμε για να επισκεφτούμε το χωριό, εμπορευματοποίηση κι εδώ? Ρώτησα τον Charles τι στο καλό τα κάνανε αυτά τα χρήματα. Με τα δολάρια λοιπόν αγοράζανε ζώα. Μ' αυτά θρέφονται. Πέρσι με την ξηρασία τα μισά κοπάδια τους ψόφησαν και οι Μασάι είχαν πρόβλημα επιβίωσης. Ευχαριστήσαμε τον γέροντα και φύγαμε για το Ngorongoro Sopa Lodge. Αυτή ήταν η τελευταία μας μέρα. Αυριο θα πηγαίναμε πίσω στο αεροδρόμιο της Αρούσα και ρηλάξ στη Ζανζιβάρη!