Sri Lanka και βλέπουμε.

[mapouna protopao]

Ημέρα ταξιδιού 52

Κανονικά για σήμερα ήταν η σειρά του Jebel Akhdar, του αλλου δημοφιλούς βουνού στο Ομάν.
Εδώ δυστυχώς δεν περνάς χωρίς 4*4. Έχει φυλάκιο ελέγχου η αστυνομία στο δρόμο.

No pasarán.

Την ημέρα της άφιξής μου, ήταν ένας τύπος στο χόστελ που διέθετε 4*4 και έκανε άγρα πελατών για τα βουνά. Του είχα πει ότι διαθέτω μέχρι 25 ευρώ για την εκδρομή, κι αν βρει άλλους να μοιραστεί το κατοστάρι που ζητούσε , ας με ειδοποιήσει.
Θα σας ειδοποιήσουμε, μου απάντησε.
Στα γύρω rent a car είχαν μόνο απλά αυτοκίνητα.
Το Akhdar είναι ίσως πιο ενδιαφέρον από το Shams αλλά δεν έσκαγα και πολύ. Παρόμοιες εικόνες με τις χτεσινές φαντάζομαι.
Ξύπνησα και λίγο αργά και βλέπω στο σαλόνι τον KC ,τον βαθυμελάχροινο καλοφαγά αμερικανό που είχα συναντήσει στο χόστελ της Μuscat , που είχε τον τρόπο να κυκλοφορεί με μπίρες στο Oman .

Hey bro κλπ με τον KC.

Εμφανίστηκε στο τραπέζι κι ο Γιούρι , ένας νεαρός Κροάτης και ο Σίβαμ ένας νεαρότατος Ινδός. Κανείς δεν είχε πρόγραμμα, αλλά ο Γιούρι είχε αυτοκίνητο.
Κανείς από αυτούς δεν είχε πάει στο κουκλίστικο Misfat al Abiyyeen, οπότε το πρότεινα . Θα τους έκανα και τον ξεναγό. Συμφώνησαν και φύγαμε.

O KC διετέλεσε σώγαμπρος στο Μαρόκο,, έχει και δυό παιδάκια εκεί , μιλάει καλά αραβικά , έχει ξαναέρθει στο Ομάν και έχει αρκετές γνώσεις και επαφές, οπότε τον βάλαμε αρχηγό.
Δεν είναι ο τύπος που κόβει χιλιόμετρα κυνηγώντας αξιοθέατα, δεν είναι και πολύ ευκίνητος άλλωστε , αλλά σε ότι αφορά παζάρια, φαγητό , τσιγάρα , ποτά και ξενύχτια είναι εξπέρ.

Αλητέψαμε όλη την ημέρα πίνοντας Karak tea , ένα καταπληκτικό ρόφημα με κάρδαμο, κανέλλα, τζίντζερ και γάλα με το οποίο ξετρελάθηκα, κάναμε γευσιγνωσία σε παρασκευαστήριο χαλβάδων ,

παζαρέψαμε καρπούζια

και πήγαμε για φαγητό σε παραδοσιακό Ομάνι εστιατόριο χωρίς τραπέζια ,πάρα μόνο μια μεγάλη μοκέτα.

Μέχρι τώρα είχα φάει δύο τρεις φορές στο ταξίδι χωρίς μαχαιροπήρουνα ή ξυλάκια. Ήρθε και η ώρα να φάω και με τα χέρια και οκλαδόν.

Όλες αυτές οι εμπειρίες χάρις στον KC που είναι μορφάρα. Απόλαυση να τον ακούς να παζαρεύει στα αραβικά και να κοτσάρει και ένα bro στο τέλος κάθε πρότασης.
Έχει πάει σε πάνω από 100 χώρες, μέχρι και Θεσσαλονίκη έχει φτάσει η χάρη του. Τρελοκομείο.

Εξαιρετικά χαλαρή-χωρίς πίεση να πάω ντε και καλά κάπου- ημέρα με πολύ γέλιο και χαβαλέ.
O KC έφυγε το απόγευμα και δώσαμε ραντεβού για την επόμενη στο χόστελ της Muscat.

Ημέρα ταξιδιού 53

Παρασκευή σήμερα.

Δεν ήταν τυχαίο που είχα κανονίσει να είμαι στην Nizwa την Παρασκευή.
Είναι η μέρα που γίνεται το παραδοσιακό κατσικοπάζαρο, το οποίο σύμφωνα με όλες τις πηγές είναι μια «άχαστη» εμπειρία.
Πήγα πρωί πρωί σε ένα μεγάλο στρογγυλό υπόστεγο δίπλα από το κάστρο. Σε ένα πεζούλι στην πρώτη σειρά καθόταν οι υποψήφιοι αγοραστές.

Μετά ένα κενό πλάτους 5-6 μέτρων, μια κυκλική πασαρέλα, και στην περίμετρο ανακατεμένοι υποψήφιοι αγοραστές και εκατοντάδες τουρίστες, με τον φωτογραφικό εξοπλισμό έτοιμο.

Από πίσω οι πωλητές με τραγιά , κατσίκες και νεογέννητα κατσικάκια δεμένα σε πασσάλους.

Κάποια στιγμή ξεκίνησε το show. Μπούκαρε στην πασαρέλα ένας φωνακλάς , σέρνοντας έναν τράγο που είχε τουπέ ταύρου που μπαίνει στην αρένα.
Ακολούθησαν και άλλοι.

Στην αρχή μου φάνηκε πως είναι όλοι ηθοποιοί.
Οι αγοραστές το παίζουν δύσκολοι, κάνουν πως δεν δίνουν σημασία, ενώ στην πραγματικότητα σταμπάρουν τα κελεπούρια με βλοσυρό ύφος και ξινισμένη μούρη.

Αφού περάσουν όλα τα κατσίκια δύο τρεις φορές τον κύκλο, ξεκινάνε τα δοκιμαστικά. Ο αγοραστής κάνει νεύμα στον πωλητή, που σταματάει μπροστά στον στον πελάτη.
Γίνεται εξονυχιστικός έλεγχος στα δόντια, στα πόδια,στην πλάτη ,στα γεννητικά όργανα και στην κιλοτριπίδα του ζωντανού.
Στο άκουσμα της τιμής ο αγοραστής εξανίσταται και τον διώχνει.

Η πασαρέλα κρατάει κανένα δίωρο- εγώ πετάχτηκα να δω και τα γελάδια,που όμως τα έχουν σε φορτηγά και δεν κάνουν πασαρέλα καθώς και κότες, κουνέλια κλπ.

Στην επιστροφή ο κύκλος είχε στενέψει, οι περισσότεροι τουρίστες είχαν φύγει, και όπως και στις λαϊκές οι τιμές πέφτουν. Στις δέκα το πανηγύρι έχει τελειώσει. Καλό ήταν, διασκεδαστικό και τα μικρά κατσικάκια τόσο χαριτωμένα.

Χαζεύοντας τις φωτογραφίες που έβγαλα, καπου μου φάνηκαν σαν πίνακες μεσαιωνικἠς θρησκευτικἠς ζωγραφικής που έχω δει κατά καιρούς σε μουσεία.
Τύπου Βηθλεέμ στην γέννηση του Χριστού.

Κάπου συναντηθήκαμε με τον Γιούρι και τον Σίβαμ που είχαν εμφανιστεί στα τελειώματα, και κάναμε μια βόλτα και στην υπόλοιπη αγορά.

Ψώνισα και έτοιμο Karak tea μίγμα μέχρι να μάθω να το φτιάχνω μόνος μου.
Είχα εισιτήριο για Muscat στις 12.30 αλλά επειδή θα έφευγαν και τα παιδιά , ο Γιουρι μου πρότεινε να πάω μαζί τους με το αυτοκίνητο.
Γιατί όχι ;

Ήπιαμε έναν φρεσκοστυμμένο δυναμωτικό χυμό ζαχαροκάλαμου και φύγαμε.

 

[mapouna protopao]

Ημέρα ταξιδιού 54

Ο Γιούρι, από το Ζαγκρεμπ, που οδηγεί το αυτοκίνητο, αν και δεν έχει κλείσει ακόμα τα τριάντα, είναι ήδη από τους πιο σκληροπυρηνικούς ταξιδευτές που έχω ποτέ συναντήσει.

Κοντεύει κι αυτός τις 100 χώρες και όχι τίποτα ευκολάκια.

Δεν κουβαλάει πάνω από πέντε κιλά αποσκευές , κοιμάται μέχρι τις 11-12 και γυρνάει τις νύχτες σαν βρυκόλακας.

Παρόλο που είναι στους δρόμους από τα 16 πρόλαβε να τελειώσει logistics στο πανεπιστήμιο και η τρέχουσα απασχόληση του, είναι supervisor σε μεγάλη pub κάπου στην ιρλανδική επαρχία. Διαχειριστής μεθυσμένων δηλαδή.

Κατά τα άλλα μια χαρά παιδί.

Δύο μέρες πριν,είχε βρεθεί στο Harak al Yemen που είναι ένα μια εγκαταλελειμμένη πλίθινη πόλη-φάντασμα χωρίς σκεπές.
Το θέμα ήταν ότι βρέθηκε εκεί μεσάνυχτα, και είχε ενθουσιαστεί τόσο πολύ από την θρίλερ ατμόσφαιρα, που επέμενε να την δει και υπό το φως της μέρας.
Δεν του χαλάσαμε χατήρι .

Από κοντά, πήγαμε και σε ένα ακόμα παρόμοιο ερειπωμένο χωριό το Birkat al Mouz.

Είχαν το ενδιαφέρον τους, αλλά παραδέχτηκε ότι δεν ήταν τόσο μαγικά όσο κάτω από το φεγγαρόφωτο.

0 Σιβαμ είναι ένα ήσυχο παιδί απ το Δελχί. Στα 23 του , μόλις τελείωσε το πανεπιστήμιο και έπιασε την πρώτη του δουλειά.

Είναι το πρώτο του ταξίδι εκτός Ινδίας. Δεν πολυσυμμετέχει στις κουβέντες ελλείψει ταξιδιωτικών εμπειριών.

Έχει λαμπρό μέλλον πάντως, αφού σε μια εβδομάδα, έχει πάει σε όλα τα μέρη που πήγα κι εγώ-πλην της μακρινής Σαλάλα.-με την ξεχασμένη εδώ και πολλά χρόνια στα μέρη μας, μέθοδο του ωτοστόπ. Όπως μου είπε, δεν δυσκολεύτηκε καθόλου, δεν περίμενε ποτέ πάνω από πέντε λεπτά.

Για να διασκεδάσουμε και λίγο στην υπόλοιπη διαδρομή , έβαλα από το YouTube την συλλογή Indian Greek Songs με τραγούδια Bollywood από τα 50’s.

Ο Σιβαμ με άκουγε με γουρλωμένα μάτια να τραγουδάω πάνω στις ινδικές μελωδίες, την Μαντουμπαλα, το Αυτή η νύχτα μένει, το Όσο αξίζεις εσύ κι η καρδιά σου η χρυσή, το Λιγο λίγο θα με συνηθίσεις , Το Γύρισε κοντά μου κλπ.
Το Καρδιά μου καημένη το άφησα στο πρωτότυπο, γιατί έχει δύσκολα γυρίσματα, ενώ ο Γιουρι είχε ξεραθεί στα γέλια.
Φτάσαμε στο χόστελ της Muscat στο τσακίρ κέφι.

Ο Γιούρι και ο KC μαζί με άλλους τρόφιμους του χοστελ έφυγαν για μπάνιο στην μεγάλη κεντρική παραλία Al Qurum ,

Εγώ και ο Σιβαμ πήγαμε για μπάνιο στο μπάνιο του χοστελ και σε δύο δυο ωρίτσες ξεκινήσαμε να πάμε να δούμε την περίφημη Όπερα της Muscat.

Δυστυχώς η μεγαλοπρεπής κεντρική αίθουσα των κονσέρτων είναι επισκέψιμη μόνο τα πρωινά της Κυριακής.

Αλλά και το υπόλοιπο συγκρότημα είναι τόσο υποβλητικό που χαζεύεις.
Δεν έχει να κάνει τόσο με τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό όσο με την ποιότητα των υλικών και της κατασκευής. Λιτότητα και αυστηρή πολυτέλεια χωρίς φτηνούς εντυπωσιασμούς.

Συνεχίσαμε στη διπλανή παραλία του Al Qurum που είναι μια τεράστια παραλία-πάρκο και πλαζ πέντε χιλιομέτρων , και ταυτόχρονα η πιο κοσμική και ακριβή περιοχή.

Ωραία καφέ και εστιατόρια, πικνίκ στα χορτάρια , παιδικές χαρές, τα μεγάλα ξενοδοχεία και οι βίλες.

Η Muscat είναι η αδιαφιλονίκητη έκπληξη του ταξιδιού. Το μόνο που ήξερα για αυτήν ήταν πως ήταν η πρωτεύουσα του Ομάν.
Το θυμόμουνα από την δευτέρα γυμνασίου γιατί ήμουν καλός στη γεωγραφία. Δεν είχα καμία αναφορά σ’αυτήν, ποτέ έκτοτε.

Δεν μπορούσα καν να φανταστώ μια τόσο μεγάλη, οργανωμένη , περιποιημένη, πεντακάθαρη και ζωντανή πόλη. Χρειάζεται αυτοκίνητο βέβαια , αλλά το πάρκινγκ είναι μια εύκολη υπόθεση. Είπαμε. Άπλα.

Στην Galleria της όπερας, ένα απίστευτης πολυτέλειας εμπορικό κέντρο που συστεγάζεται εκεί , είχα την ευκαιρία να ξεναγηθώ στην φαραωνική επένδυση του Trump Organization, λίγο έξω από την Muscat.

Ένα τουριστικό πρότζεκτ σε πολύ ιδιαίτερου φυσικού κάλλους σημείο, που δίνει την κατεύθυνση για το που θα πάει ο τουρισμός στο Ομάν.
Ούτε γι’ αυτό είχα ιδέα αλλά μου λύθηκαν οι απορίες για την κουφή είδηση των προηγούμενων ημερών περί Ριβιέρας στην Γάζα.
Δεν ξέρω με ποιο κριτήριο η απίστευτη κουκλάρα Ιρανή υπεύθυνη, έκανε επενδυτική ενημέρωση σε δύο τύπους με T-shirt και σαγιονάρες. Δεν χόρταινα να την ακούω.

(Ψέμματα . Τίποτα δεν άκουσα. Μόνο την κοίταζα.)

Μπράβο στον Μεγαλέξανδρο που πάντρεψε τους Μακεδόνες πολεμιστές με Περσίδες και βελτιώθηκε κάπως η ράτσα μας.

Το πρότζεκτ θα τελειώσει το 2028 γιατί ακόμα εκσκαφές γίνονται. Επενδυτές σπεύσατε.

Ο Γιούρι πέρασε να μας πάρει και πήγαμε στο Mutrah Souq για ψώνια.

Η βραδιά έκλεισε με επίσκεψη σε ένα από τα super duper mega supermarket Lulu’s που έχουν ηγετική θέση στην Αραβία και έχουν και του πουλιού το γάλα.

Μια ακόμη εμπειρία, οι ατελείωτες ουρές στα ταμεία στις 12 τα μεσάνυχτα.

Μια ακόμα διαφορά στην καθημερινότητα του Αραβικού κόσμου σε σχέση με την Δύση.

Είναι η πρώτη μέρα του Ραμαζανιού βέβαια οπότε είχε και λίγο παράταση ωραρίου.
Είχε μια προσφορά με έκπτωση 70% σε παπούτσια Sketchers και ενέδωσα στον πειρασμό. 30 ευρώ , καλό deal.

Αυτό σήμαινε ότι είχε έρθει η ώρα να αποχωριστώ τα ιστορικά ταξιδιωτικά μου παπούτσια, που έχουν κόψει πέντε έξη χιλιάδες χιλιόμετρα και έχουν πατήσει σε τέσσερις ηπείρους. Έχουν πια παραδώσει το πνεύμα.
Σκέφτηκα να τα γυρίσω πίσω και να τα κρεμάσω στο ταβάνι, αλλά δεν έχω χώρο στο μπακπακ.
Τελευταία νύχτα στην Muscat και τελευταία φωτογραφία απο την πόλη, η ίδια με την πρώτη. Σε φωτισμένη βερσιόν , το μεγάλο τζαμί του σουλτάνου Καμπούς.

 

[mapouna protopao]

Ημέρα ταξιδιού 55

Πότε πέρασαν οι μέρες ούτε που το κατάλαβα.

Μπαίνοντας στο Ομάν χωρίς βίζα, η τελωνειακός με ρώτησε πόσες μέρες θα μείνω. Είπα 10-12 , οπότε πάνω στην σφραγίδα του διαβατηρίου έγραψε με στυλό 1 Μαρτίου.

Με διώχνουν, κατάλαβες;

Ίσως έπρεπε να πω 15 αλλά σκέφτηκα ότι είναι αρκετές.

Τελικά αποδείχτηκαν λίγες, αν και έκανα κι εγώ λάθος εκτίμηση με την περίπτωση της Σαλάλα.

Ίσως αν πήγαινα σε καμία δημόσια αρχή να έπαιρνα καμία ανανέωση, αλλά τρέχα γύρευε.

Έτσι δεν προλαβαίνω να πάω στο Βόρειο κομμάτι , στα στενά του Ορμουζ δηλαδή.

Αυτά τα κομβικά για το παγκόσμιο εμπόριο και ασφάλεια σημεία του πλανήτη , όπως τα στενά του Ορμούζ , ο Βόσπορος και το Γιβραλτάρ , οι διώρυγες του Σουέζ και του Παναμά , τα ακρωτήρια Χορν και Καλής Ελπίδας, έστω κι αν αντικαταστάθηκαν από τις διώρυγες , το Άντεν , πάντα μου ασκούσαν γοητεία και θα ήθελα κάποια στιγμή να τα δω από κοντά.
Δυστυχώς πλην του Βόσπορου δεν αξιώθηκα ακόμα να πραγματοποιήσω την επιθυμία.

Και τώρα που ήμουν τόσο κοντά, δεν έχω χρόνο. Άσε που έχει και αλλά ωραία πραγματάκια να δεις και να κάνεις εκεί. Τέλος πάντων.
Τίμιος προορισμός το Ομάν και για όλα τα γούστα .
Και για τους πεντάστερους και για τους ενδιάμεσους και για τους φίλους του ελεύθερου κάμπινγκ , του snorkelling και τους hikers. Τοπική κουζίνα τίποτα ιδιαίτερο αλλά παντού υπάρχουν ινδικά εστιατόρια.
Για τους solo backpackers λίγο πιο δύσκολα, αφού ζήτημα να υπάρχουν 10 χόστελ σε όλη τη χώρα. Δεν είναι τυχαίο που όλοι γνωριστήκαμε μεταξύ μας.
Γεωμορφολογικά, κλιματικά, πολιτισμικά, καθώς και τα τοπία στην ύπαιθρο, είναι ακριβώς όπως στο νότιο Μαρόκο , αλλά πέραν αυτού καμία άλλη ομοιότητα.
Ασφάλεια, οργάνωση, υποδομές,
πολιτισμός , φιλικότητα και αίσθηση φιλοξενίας, από τους άντρες κυρίως, γιατί οι γυναίκες είναι χαμηλοβλεπούσες και δεν είχα καμία απολύτως αλληλεπίδραση, μακράν σε υψηλότερο επίπεδο από τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.
Δίγλωσσες επιγραφές στα πάντα,όλοι μιλούν βασικά αγγλικά εκτός ίσως από τα κατσικοχώρια.

Είχα ψάξει τις προηγούμενες μέρες για λεωφορείο ντιρέκτ Muscat-Abu Dhabi για να αποφύγω να ξαναπάω στο Dubai , αλλά είχε μόνο ένα την ημέρα και ήταν sold out για όλες τις επόμενες μέρες.

Οπότε έπρεπε να υποστώ ξανά το βασανιστήριο του αεροδρομίου για μια πτήση μόλις 45 λεπτών.

Είχα δει όταν έκλεισα το εισιτήριο , ότι η Emirates και η Etihad διαθέτουν δωρεάν shuttle bus για μετάβαση στο Dubai, στη Sharjah και στο Al Ain για τους επιβάτες των πτήσεων τους.

Και με ρωτάω.

Δεν πας και στο Al Ain , να δεις μια πόλη της ερήμου, μιας και δεν την ευχαριστήθηκες στο Ομάν;

Και απαντάω.

Εννοείται. Θέλει και ρώτημα;

Δυστυχώς τα χοστελ στο κέντρο του Αλ Αιν είχαν φρικτές κριτικές , οπότε αναγκαστικά, πλήρωσα την ακριβότερη διαμονή ολόκληρου του ταξιδιού για ένα αξιοπρεπές κατάλυμα.

Ήδη από τα σαράντα χιλιόμετρα πριν φτάσω, ο δρόμος περνούσε μέσα από αμμόλοφους.

Πολύ ωραία, αλλά αυτοί οι αθεόφοβοι ρίχνουν τόσο νερό στα δέντρα και στους θάμνους του αυτοκινητόδρομου, που αρχίζουν και φυτρώνουν πουρνάρια στην άμμο .
Κοντά στα χλωρά ποτίζονται και τα ξερά.

Το Al Ain δεν είναι κανένα χωριό. Πάνω από μισό εκατομμύριο , κυρίως μετανάστες βέβαια, όπως και παντού στα Εμιράτα .
Έχει κάποιο ακριβό τουρισμό στα resorts της ερήμου και πολύ μεγάλο ζωολογικό κήπο και ενυδρείο οπότε προσελκύει και οικογένειες με παιδάκια.

Ουρανοξύστες δεν έχει, αλλά διαθέτει κι αυτή τεράστιες φαρδιές λεωφόρους και είναι απλωμένη σε χιλιόμετρα.

Μου πέρασε από το μυαλό να κάνω ένα desert safari με 4*4 σαλτανάτια στις αμμοθίνες, καμηλοκαβαλημα, ηλιοβασιλέματα, μπάρμπεκιου και bonus Ινδές χορευτριες αλλά αντιστάθηκα στην τουριστίλα.

Έχω ξανακάνει άλλωστε,
οπότε ξέρω το κονσεπτ και δεν είναι και πολύ του γούστου μου.
Προτίμησα να χαζέψω λίγο στην πόλη και κόλλησα να χαζεύω τα ραφτάδικα.
Ο ράφτης κελεμπίας δεν είναι ένα επάγγελμα πού χάνεται. Το αντίθετο μάλιστα. Οι ραπτομηχανές δουλεύουν πυρετωδώς με νεαρούς μαθητευόμενους στα πεντάλ.

Βλέποντας το ενδιαφέρον μου, με κάλεσε ένας σεβάσμιος μόδιστρος να εντρυφήσω στην διαδικασία.

Ακολούθησε σκηνή απείρου κάλλους τύπου « Σουζι τρως,και ψεύδεσαι και τρως» με πελάτη που αντιστεκόταν στην ανάλγητη
Διασκεδαστική εμπειρία. Σαλαμαλεκουμ,Ραμανταν Καρίμ , Καληνύχτα.

Βγαίνοντας σκόπευα να πάω για μια μικρή νυχτερινή βόλτα στην όαση, αλλά ο άνεμος της ερήμου είχε ρίξει την θερμοκρασία στους 18 και τουρτούριζα με το κοντομάνικο.
Ή έπρεπε να γυρίσω να αγοράσω κελεμπία ή να γυρίσω στο ξενοδοχείο. Δεν βαριέσαι κι αύριο μέρα είναι.

Ημέρα ταξιδιού 56.

Το επόμενο πρωί πήγα να δω την περίφημη όαση του Al Ain, που είναι και μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.
( Να θυμηθώ να τικάρω , έχω πάει)
Είναι πολύ μεγάλη, τουλάχιστον 10 χλμ επί 3-4 περίπου και η πόλη είναι χτισμένη γύρω από αυτήν.
Και το Al Ain διεκδικεί τον τίτλο της αρχαιότερης αδιαλείπτως κατοικούμενης πόλης στον κόσμο, λόγω της όασης.
Η όαση, δεν είναι σαν κάτι άλλες παρακατιανές, που περπατάς μέσα στα χώματα.
Αντίθετα είναι περιφραγμένη , έχει πλακόστρωτους δρόμους, νυχτερινό φωτισμό, ένα ή και περισσότερα συμπαθητικά καφέ , μερικά παλιά μικρά τζαμιά και μπορείς να νοικιάσεις ποδήλατο ή ποδηλατάμαξα για να την γυρίσεις.

Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι πια τουριστική ατραξιόν. Είναι πλήρως λειτουργική.
Υπάρχουν κανονικά, ιδιοκτησίες, φράχτες, πόρτες, καλλιέργειες , παραπήγματα με γεωργικά εργαλεία και φυσικά τα υπέροχα Falaj , τα καναλάκια διανομής του τρεχούμενου νερού, που και στο Ομάν και εδώ μου δημιουργούν ένα αίσθημα ψυχικής ευφορίας και γαλήνης.

Έμειναν μερικές ώρες ακόμα μέχρι την αναχώρηση της πτήσης μου, οπότε πήρα το λεωφορείο για να ρίξω και μια ματιά στο Abu Dhabi που απέχει περίπου μιάμιση ώρα.

Θυμήθηκα ότι το Abu Dhabi είναι νησί , αμέσως μόλις περάσαμε την γέφυρα και είδα έστω και από μακριά το περίφημο και εντυπωσιακό μεγάλο τζαμί του Σουλτάνου Zayed.

Δεν θα προλάβω να πάω να το δω από κοντά, αφού δεν είναι κοντά στο κέντρο , αλλά θεωρώ σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα ξαναβρεθώ περαστικός από το Abu Dhabi οπότε θα έχω την ευκαιρία.

Στον σταθμό ρώτησα αν έχουν lockers για να μην κουβαλάω τα μπακπακς φορτωμένος σαν γκαμήλα. Δεν είχαν, αλλά μου υπέδειξαν την λύση.
Πας σε ένα σουπερμάρκετ Lulus και κάνεις τον πελάτη. Υπάρχει υπηρεσία φύλαξης τσαντών.
Μου τα έβαλε ένα παιδί σε ένα καρότσι σουπερμάρκετ, μου έδωσε κι ένα αριθμημένο μπρελόκ και βγήκα για περιήγηση άνετος και ωραίος.
Παρότι είχε πια νυχτώσει και δεν κούνησα ρούπι από τον κεντρικό δρόμο που κόβει την πόλη του Abu Dhabi στα δύο, μου φάνηκε λίγο πιο συμπαθητικό , λιγότερο χαοτικό από το Dubai.
Περπάτησα μέχρι την παραλία Corniche που μου φάνηκε πάρα πολύ ωραία, παρότι δεν υπήρχε ψυχή εκείνη την ώρα.

Είδα και το Worlds Trade Center. Αυτό που δεν είδα, ήταν κελεμπίες και μπούρκες.

Πραγματικά αν δεν ήταν το οικείο πια περιβάλλον των πόλεων στα εμιράτα ,θα αναρωτιόμουν αν είμαι στο Δελχί, στο Πεκίνο ή στην Μανίλα.
Είχα πια ψοφήσει από την κούραση,
Η εφαρμογή του κινητού μου έδωσε συγχαρητήρια για το ρεκόρ των 22.375 μέτρων που είχε καταγράψει , οπότε με αντάμειψα με ένα τελευταίο spicy δείπνο σε ένα πολύ ωραίο ινδικό.
Πήρα τις αποσκευές από το Lulus κι έφυγα γι αεροδρόμιο.
Είχα προβληματιστεί τις προηγούμενες ημέρες σχετικά με τον επόμενο προορισμό.
Δεν ήθελα άλλο τζαμιά .Πόσο μάλλον που είχε ήδη αρχίσει το Ραμαζάνι.
Η πιο οικονομική επιλογή επιστροφής ήταν μέσω του Κουτάισι της Γεωργίας, περίπου 90 ευρώ.
Μια χαρά σκέφτηκα, είχε και νυχτερινό λεωφορείο για Τυφλίδα αμέσως μετά την άφιξη. Ότι πρέπει για ένα τριήμερο city break.
Μετὰ τσέκαρα θερμοκρασίες και έκανα πίσω.
Τι να πάω να κάνω μέσα στα χιόνια.
Να κλειστώ , να πίνω κρασιά στις ταβέρνες της Τυφλίδας και να γυρίσω σπίτι τύφλα στο μεθύσι; Άλλη φορά.
Προσγειώθηκα μέσω Αθήνας, στην Θεσσαλονίκη το πρωί της Καθαράς Δευτέρας, μέσα στην μούχλα και την βροχή.

Μου ήρθε να βάλω τα κλάματα. Στο τσακ δεν άνοιξα το Google flights να ξαναφύγω.

Γκρίνιαξα στην κόρη μου που ήρθε αγουροξυπνημένη να με παραλάβει , πως ούτε χαρταετό δεν μπορούμε να πετάξουμε.

Λες και σχεδόν δύο μήνες τώρα, δεν πετάω χαρταετό.

THE END

 

[Sam-chal]

Και τώρα ... Εμείς τι θα διαβάζουμε; Φύγε ξάνα!

 

[mariath]

Και τώρα ... Εμείς τι θα διαβάζουμε; Φύγε ξάνα!

Mapouna protopaei?

 

[Sam-chal]

Mapouna protopaei?

 

[psilos3]

Καταπληκτική γραφή και αφήγηση, ίσα που στεναχωριεμαι που τελειώνει αυτή εδώ η ιστορία...
Περιμένουε με ενδιαφέρον την επόμενη τώρα