Φινλανδία 4.028 παγωμένα χιλιόμετρα

[Klair]

Πραγματικά ταξίδι ζωής και με τα πιο αγαπημένα άτομα! Ναστε πάντα καλά!

Σε ευχαριστώ πολύ @Smaragda53! Είμαι πανευτυχής για τη σχέση και το δέσιμο που έχουμε με τον γιο μας και την κοπέλα του. Νομίζω ότι στις μέρες μας είναι σπάνιο τα παιδιά σε νεαρές ηλικίες να συμπορεύονται και να συνταξιδεύουν με τους γονείς.

Εμείς, ευτυχώς, τα βρίσκουμε πολύ καλά μεταξύ μας και «χτίζουμε» αναμνήσεις που θα θυμόμαστε για μια ζωή.

 

[chrisbd]

Ευτυχως ειχα αναμμενη τη σομπα.. πολυ ωραιες φωτο.. πανεμορφα..

 

[Klair]

Κεφάλαιο 7o: Γνωρίζοντας τα αξιοθέατα του Rovaniemi και κυνηγώντας το Βόρειο Σέλας στην απομακρυσμένη Λίμνη Niesijärvi
20 Ιανουαρίου 2025​

Το σημερινό πρωινό ήταν αφιερωμένο στα αξιοθέατα του Rovaniemi. Ξεχιονήσαμε το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε με τον Α. για τον Κεντρικό Σιδηροδρομικό Σταθμό της πόλης. Η γραμμή από τον Νότο άνοιξε το 1909 και επεκτάθηκε στο Kemijärvi το 1934. Διαθέτει, απευθείας, επιβατικά τρένα κατά τη διάρκεια της ημέρας και της νύχτας προς το Oulu, το Tampere, το Helsinki και το Turku. Το κτίριο δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο αρχιτεκτονικά οπότε, μετά από μια μικρή περιήγηση και λίγες φωτογραφίες, φύγαμε για τον Ναό του Rovaniemi (Rovaniemen kirkko).

Η Εκκλησία του Rovaniemi βρίσκεται στο κέντρο της πόλης και θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατά της. Ο ναός, την είσοδο του οποίου μόλις διαβήκαμε, σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Bertil Liljequist και ολοκληρώθηκε το 1950! Όμως, στο ίδιο ακριβώς σημείο υπήρχε μια παλαιότερη εκκλησία του 1817 η οποία κάηκε από τους Ναζί κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Λαπωνίας, στις 16 Οκτωβρίου 1944!

Αξιοπρόσεκτη είναι η μεγάλη τοιχογραφία που δεσπόζει πίσω από τον βωμό και ονομάζεται Πηγή της Ζωής. Επίσης, διαθέτει ένα μνημειώδες εκκλησιαστικό όργανο 45 κλειδιών που εκτείνεται μέχρι το ταβάνι.

To Μουσείο Επιστημών Arktikum είναι το πιο σημαντικό μουσείο της πόλης και ένα από τα δημοφιλή ολόκληρης της χώρας, τόσο για τα εκθέματά του όσο και για το κτίριο αυτό καθαυτό.

Άνοιξε για το κοινό στις 6 Δεκεμβρίου του 1992, την 75η επέτειο της ανεξαρτησίας της Φινλανδίας, και σχεδιάστηκε από την ομάδα αρχιτεκτόνων της Δανίας Birch-Bonderup & Thorup-Waade. Χωρίζεται σε δύο επιμέρους μουσεία: στο Επαρχιακό Μουσείο της Λαπωνίας (Lapin maakuntamuseo) και στο Αρκτικό Κέντρο (Arctic Center) τα οποία εξετάζουν τον πολιτισμό, την ιστορία και τη σύγχρονη ζωή στον Αρκτικό Κύκλο. Απέναντι από την είσοδο ορθώνονται σκάλες οι οποίες οδηγούν στον κεντρικό δρόμο Ounasjoentie.

Το πιο ορατό μέρος του μουσείου, ο γυάλινος διάδρομός του, έχει συνολικό μήκος 172 μέτρα και διχοτομείται από τον αυτοκινητόδρομο Kittilä. Ο «σωλήνας» χρησιμεύει ως «Πύλη προς τον Βορρά» και ο εκθεσιακός χώρος είναι προστατευμένος κάτω από το έδαφος, μιμούμενος τον τρόπο με τον οποίο τα ζώα στον Βορρά καλύπτονται από τον σκληρό, κρύο χειμώνα τρυπώνοντας κάτω από το χιόνι. Το εισιτήριο κοστίζει 20 ευρώ.

Ο Rovaniemi old train station (Rovaniemen vanha rautatieasema) ήταν το επόμενο αξιοθέατο της λίστας μας.

Ο Παλιός Σιδηροδρομικός Σταθμός δεν είναι απλώς ένα λείψανο του παρελθόντος. Στέκεται, ως σύμβολο της ανθεκτικότητας και της ιστορίας των φινλανδικών μεταφορών. Αυτός ο γραφικός σταθμός, που χτίστηκε το 1909, παρουσιάζει εκπληκτική αρχιτεκτονική που αντανακλά τις σχεδιαστικές ευαισθησίες της εποχής. Βρισκόμενοι έξω από το κτίριο, εντυπωσιαστήκαμε από τη γραφική του γοητεία και από τα καλοδιατηρημένα χαρακτηριστικά του. Ο σταθμός χρησίμευσε ως ζωτικής σημασίας συγκοινωνιακός σύνδεσμος κατά τα χρόνια λειτουργίας του, διευκολύνοντας τη μετακίνηση εμπορευμάτων και ανθρώπων στα βόρεια της χώρας.

Ιδού πως ήταν η περιοχή την εποχή της λειτουργίας του από μια φωτογραφία που ξετρύπωσα στο διαδίκτυο:

Πηγή: Ensimmäinen rautatieasema, noin 1910-luku - Etiäinen​

Δίπλα, βρίσκεται το Culture House Korundi (Kulttuuritalo Korundi) το οποίο φιλοξενεί το Μουσείο Τέχνης και την Ορχήστρα Δωματίου της Λαπωνίας, προσφέροντας μια μοναδική προοπτική της δημιουργικότητας και του πολιτισμού στον Βορρά. Το κτίριο αυτό ήταν αποθήκη ταχυδρομικών φορτηγών που επέζησε του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και τώρα μεταφέρει το μήνυμά της μέσω της τέχνης.

Η κατάληξη της βόλτας μας ήταν στην Πλατεία των Lordi για να τη δούμε και με το φως της ημέρας.

Και κάπου εκεί, κάνοντας τη βόλτα μας στη Lordi ΄s Square, χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν τα παιδιά που μας καλούσαν να επιστρέψουμε για την ομαδική εξόρμησή μας σε έναν κοντινό προορισμό. Όλοι μαζί, πλέον, διασχίσαμε με το αυτοκίνητο τη χαλύβδινη σιδηροδρομική και οδική γέφυρα και μετά από λίγη ώρα φτάσαμε στον λόφο Ounasvaara ο οποίος βρίσκεται, περίπου, 3 Km ανατολικά της πόλης του Rovaniemi.

Η περιοχή έχει, κατά μέσο όρο, 183 ημέρες χιονιού τον χρόνο και διαθέτει πεζοπορικά μονοπάτια, χιονοδρομικό κέντρο, μονοπάτια ποδηλασίας και έναν Πύργο Παρατήρησης. Ξεκινήσαμε την πεζοπορία στο Nature Trail με στόχο να φτάσουμε στον Πύργο για να ατενίσουμε το Rovaniemi από ψηλά.

Ο Πύργος Παρατήρησης βρίσκεται στη βραχώδη δυτική πλαγιά του λόφου Ounasvaara μέσα σε ένα πευκοδάσος κατά μήκος του χειμερινού μονοπατιού, στα 160 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Φτάσαμε αρκετά εύκολα ως εκεί και οι απότομες σκάλες μας οδήγησαν στο κατάστρωμα παρατήρησης.

Μπορούσαμε να δούμε πάνω από τις κορυφές των δέντρων. Είχαμε απλωμένη μπροστά στα μάτια μας ολόκληρη την πόλη του Rovaniemi, αλλά και τον παγωμένο ποταμό Kemijoki.

Στα «πόδια» του Πύργου, είδαμε ένα ξύλινο κιόσκι με εστία φωτιάς όπου μια πολυπληθής παρέα απολάμβανε το φαγητό της και την ευεξία του χιονισμένου λόφου.

Στη βόρεια πλευρά του Ounasvaara υπάρχει ένα σύγχρονο χιονοδρομικό κέντρο το οποίο ήταν ο επόμενος στόχος μας. Η κορυφή απέχει πάνω από 200 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας και εκεί είχαμε σκοπό να φτάσουμε για να απολαύσουμε μια ακόμα πανοραμική θέα της πόλης και του ποταμού. Ακολουθήσαμε τα καλοσχηματισμένα μονοπάτια. Κατά τη διάρκεια της πορείας μας συναντήσαμε ομάδες πεζοπόρων με χιονορακέτες, ποδηλάτες που έφταναν μέχρι την κορυφή και ξανακατέβαιναν και φυσικά σκιέρ οι οποίοι έκοβαν βόλτες και εκτός της πίστας του χιονοδρομικού. Κάποια στιγμή, φτάσαμε στον τελευταίο πυλώνα του τελεφερίκ, δηλαδή εκεί που τερματίζει και κάνει αναστροφή για πίσω.

Στην κορυφή του λόφου είδαμε να ορθώνεται μια ξύλινη καλύβα. Για να την προσεγγίσουμε έπρεπε να μαζέψουμε τις δυνάμεις μας για να ανταπεξέλθουμε στα τελευταία ανηφορικά μέτρα. Ήταν τόσο απότομη η ανηφόρα και γλιστρούσε τόσο πολύ που ακόμα και με τα καρφιά στις μπότες η ανάβαση ήταν επικίνδυνη και δύσκολη. Όταν έφτασα στην κορυφή σκεφτόμουν ότι θα ήταν αδύνατον να χρησιμοποιήσουμε αυτό το σημείο για την κατάβασή μας. Ευτυχώς, επιστρέψαμε από άλλο δρόμο.

Είχαμε «κατακτήσει» την κορυφή του Ounasvaara. Εκεί ψηλά φυσούσε απίστευτα και έκανε πάρα πολύ κρύο. Το lift, πάνω από τα κεφάλια μας, συνέχιζε την αέναη λούπα του χωρίς, όμως, να ανεβάζει σκιέρ στις πίστες του χιονοδρομικού.

Ανεβήκαμε τα απότομα σκαλιά της ξύλινης καλύβας αναζητώντας λίγη προστασία και απάγγειο από την παγωνιά. Ήταν η μαγική μπλε ώρα, η αγαπημένη μου ώρα για φωτογραφίες.

Μπορούσαμε να δούμε όλη την παγωμένη διαδρομή του ποταμού Kemijoki και όλο το Rovaniemi, απ’ άκρη σ΄ άκρη. Το ποτάμι τυλιγόταν γύρω από την πόλη σαν μια μακριά λευκή κορδέλα και τα φώτα στα κουκλίστικα σπίτια άναβαν το ένα μετά το άλλο σαν χρυσαφένια αστέρια. Και όλα αυτά μαζί τυλιγμένα σε ένα μπλε περιτύλιγμα. Το πιο ωραίο μπλε περιτύλιγμα που έχω δει μέχρι τώρα!

Κανονικά, δεν είναι εύκολο να αφήσεις τέτοιες εικόνες και να αποχωρήσεις αλλά το κρύο, πραγματικά, δεν παλευόταν εκεί πάνω οπότε όπου φύγει-φύγει. Είχαμε και μια διαδρομή μέσα στο δάσος να κάνουμε μέχρι να φτάσουμε στο αυτοκίνητο και θα μας έπιανε το σκοτάδι. Επιστρέψαμε στο εμπορικό κέντρο για προμήθειες στο super market και περάσαμε το υπόλοιπο απόγευμά μας στο σπίτι με μαγειρική και χαλάρωση.

Στις 21:30 ξεχυθήκαμε στους δρόμους για το κυνήγι του Σέλαος. Σήμερα, αποφασίσαμε να πάμε σε ένα spot που δεν είχαμε ξαναπάει μέχρι στιγμής, αλλά το γνώριζαν τα παιδιά από πέρυσι. Στη δεύτερη προσπάθειά τους για να δούνε το Σέλας, το γραφείο τους είχε πάει σε μια λίμνη στη μέση του πουθενά. 80 Km απείχε αυτό το μέρος από το Rovaniemi, αλλά θα ήταν η ιδανικότερη τοποθεσία για να δούμε το Σέλας. Δε γνωρίζαμε αν θα συναντούσαμε άλλους εκεί ή αν θα ήμασταν μόνοι.

Είχαμε αφήσει 10 Km πίσω μας το χωριό του Άι Βασίλη, όταν το Σέλας έκανε την εμφάνισή του πάνω από τα κεφάλια μας. Στο πρώτο parking που συναντήσαμε (Olkkajärvi Rest Stop) σταματήσαμε και πεταχτήκαμε έξω από το αυτοκίνητο. Αυτά τα πράγματα δεν είναι να τα αφήνεις για αργότερα. Ποτέ δεν ξέρεις πόση ώρα ακριβώς θα σου κάνει τη χάρη και την τιμή να εμφανιστεί, οπότε πρέπει να δράττεις αμέσως την ευκαιρία για θέαση.

Η αλήθεια είναι ότι το σημείο δεν ήταν και ότι καλύτερο, αφού συνεχώς περνούσαν φορτηγά με τους τεράστιους αναμμένους προβολείς τους διακόπτοντας την ομορφιά και τη μαγεία του θεάματος, οπότε αποφασίσαμε να προχωρήσουμε, αφού βέβαια αποτυπώσαμε πολλάκις τις όμορφες στιγμές. Κάποια στιγμή, αφήσαμε τον κεντρικό δρόμο (Ε75) και μπήκαμε σε μια στενή επαρχιακή στράτα (Niesintie). Πίσσα σκοτάδι τριγύρω και ερημιά. Δάσος και χιόνια! Σκέτο θρίλερ. Πηγαίναμε κι όλο πηγαίναμε στο «πουθενά» ανάμεσα από πανύψηλα δέντρα.

Όσο προχωρούσαμε, τόσο η θερμοκρασία κατέβαινε. Όταν, πότε-πότε, αραίωνε η βλάστηση βλέπαμε το Σέλας σε ένα ανεπανάληπτο show στο βάθος δεξιά.

Συναντήσαμε δύο φορές γραφεία με πελάτες να έχουν σταματήσει τα οχήματά τους στην άκρη του δρόμου και να έχουν στήσει τρίποδα και μηχανές για φωτογραφίες. Εμείς, συνεχίσαμε για λίγο ακόμη, ώσπου φτάσαμε στην άκρη της απομακρυσμένης Λίμνης Niesijärvi. Εκείνη τη στιγμή, το θερμόμετρο στο αυτοκίνητο έδειχνε -28 βαθμούς Κελσίου.

Βγήκαμε και περπατήσαμε προσεκτικά μέχρι την όχθη της παγωμένης Λίμνης. Στήσαμε το τρίποδο με το κινητό και αρχίσαμε να τραβάμε φωτογραφίες τον πράσινο χορό. Δεν υπήρχε ψυχή τριγύρω. Διακρίναμε μερικά σπιτάκια στην ακρολιμνιά και λίγες αναποδογυρισμένες βάρκες.

Έκανε απίστευτο κρύο, αλλά οι εικόνες που βλέπαμε ήταν συγκλονιστικές. Τέσσερις άνθρωποι, ολομόναχοι, σε ένα ερημικό και εντελώς άγνωστο μέρος, με πολικές θερμοκρασίες παρακολουθούσαμε εκστασιασμένοι ένα φυσικό φαινόμενο που λίγοι έχουν την τύχη και την ευκαιρία να ζήσουν έστω και μια φορά στη ζωή τους.

Μισή ώρα αντέξαμε, και εμείς και το εκτεθειμένο στο τρίποδο κινητό. Εκείνο πάγωσε κι έκλεισε, και εμείς τρέξαμε στο αυτοκίνητο βάζοντας στο φουλ το καλοριφέρ για να καταφέρουμε να συνέλθουμε. Ήμασταν, όμως, πανευτυχείς! Είχαμε ζήσει την πιο ακραία εμπειρία της ζωής μας. You only live once! και κάτι τέτοιες στιγμές θα μας θυμίζουν πόσο σημαντικό είναι να δημιουργούμε τόσο ισχυρές αναμνήσεις με ανθρώπους που αγαπάμε!

Ήταν μεσάνυχτα και είχαμε μπροστά μας, σχεδόν, δύο ώρες οδήγησης μέχρι το Rovaniemi, αλλά who cares? Αυτό που είχαμε ζήσει θα μας κρατούσε ακμαίους μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι. Κατάπιαμε τα χιλιόμετρα σαν νεράκι και αποφασίσαμε να κάνουμε μια τελευταία στάση στην Πλατεία των Lordi για να καταγράψουμε το επικό:

Τώρα μπορούσαμε, επιτέλους, να ξαπλώσουμε στα κρεβατάκια μας.

 

[Klair]

Ευτυχως ειχα αναμμενη τη σομπα.

@chrisbd Χαχαχα!! Κι εγώ μπροστά στο αναμμένο τζάκι ανεβάζω τα κεφάλαια.

πολυ ωραιες φωτο.. πανεμορφα.

Ευχαριστώ πολύ! Χαίρομαι που σου αρέσουν!

 

[evaT]

Είχα σκαλώσει και γω με τις φωτογραφίες από το Live from...και παρακολουθώ με ενδιαφέρον την ιστορία σου για έναν προορισμό που δεν έχω καθόλου στα υπόψη αλλά όπως με τα περισσότερα στη ζωή...ποτέ δεν ξέρεις! Ξεχωριστή εμπειρία το να το ζεις με τα μεγαλωμένα παιδιά, ασύλληπτες οι εικόνες με την παγωμένη φύση, το σέλας κλπ. Πολλά μπράβο!

 

[psilos3]

Κι εγώ παρακολουθώ εννοείται με τρομερό ενδιαφέρον την υπέροχη αυτή ιστορία.

Η απορία μου είναι σχετικά με τις φωτογραφίες του σέλαος, τι απαιτείται για να βγουν έτσι ακριβώς και να φαίνεται αυτό το πράσινο χρώμα; Είναι κάτι αντίστοιχο με αυτό που βλέπεις στην πραγματικότητα;

 

[Klair]

Είχα σκαλώσει και γω με τις φωτογραφίες από το Live from..

Τελικά, το “trailer” στο Live from…έκανε καλή διαφημιστική δουλίτσα για το επερχόμενο “έργο”

Η αλήθεια είναι ότι είχα αποφασίσει να γράψω ιστορία, με αυτά που έβλεπα, πριν καν τελειώσει το ταξίδι!

παρακολουθώ με ενδιαφέρον την ιστορία σου για έναν προορισμό που δεν έχω καθόλου στα υπόψη αλλά όπως με τα περισσότερα στη ζωή...ποτέ δεν ξέρεις!

Ποτέ μην λες ποτέ, και ειδικά για τα ταξίδια, σε αυτήν τη ζωή. Είναι ένας πολύ ιδιαίτερος και όμορφος προορισμός. Εμείς, θέλουμε πάρα πολύ να πάμε και καλοκαίρι γιατί είμαστε βέβαιοι ότι η Λαπωνία θα μας εκπλήξει και θα μας εντυπωσιάσει ακόμα περισσότερο. Τόσες λίμνες, τόσα δάση, τόσα ωραία τοπία και βουνά! Εδώ ξετρελαθήκαμε τώρα που τα πάντα ήταν παγωμένα και δεν είχες καθαρή εικόνα που είναι το νερό και που η στεριά. Τον οδηγό τον έχετε πάντως. Ευκαιρία να ρίξει τα βρισίδια του και στους Φινλανδούς οδηγούς.

Ξεχωριστή εμπειρία το να το ζεις με τα μεγαλωμένα παιδιά

Αξία ανεκτίμητη!

ασύλληπτες οι εικόνες με την παγωμένη φύση, το σέλας κλπ. Πολλά μπράβο!

Αυτές οι εικόνες με ώθησαν να γράψω για αυτό το ταξίδι. Νομίζω ότι δεν υπάρχει αντίστοιχο road trip στο forum και θα είναι βοήθεια για τους επόμενους που θα τολμήσουν να κάνουν ένα τέτοιο ταξίδι χειμωνιάτικα.

Σε ευχαριστώ που παρακολουθείς και διαβάζεις την ιστορία @evaT και σου εύχομαι να περνάς όμορφα και να συνεχίσεις να ταξιδεύεις με την ωραία παρέα σου!

 

[Klair]

Κι εγώ παρακολουθώ εννοείται με τρομερό ενδιαφέρον την υπέροχη αυτή ιστορία.

Σε ευχαριστώ πολύ @psilos3

Η απορία μου είναι σχετικά με τις φωτογραφίες του σέλαος, τι απαιτείται για να βγουν έτσι ακριβώς και να φαίνεται αυτό το πράσινο χρώμα;

Το μόνο που απαιτείται είναι τρίποδο, είτε τραβάς με κινητό είτε με φωτογραφική μηχανή, γιατί θέλει απόλυτη σταθερότητα διαφορετικά οι φωτογραφίες βγαίνουν κουνημένες ή θολές. Αν και μερικές που βγάλαμε χωρίς τρίποδο καλές ήταν. Φαντάσου ότι την ώρα που ήταν να πατήσω το «κουμπί» για τη λήψη σταματούσα να αναπνέω για να έχω τη μέγιστη σταθερότητα και ακινησία. Το πράσινο χρώμα αποτυπώνεται από τον φακό, δεν κάνεις απολύτως τίποτα εσύ.

Είναι κάτι αντίστοιχο με αυτό που βλέπεις στην πραγματικότητα;

Και στην πραγματικότητα, αυτό δηλαδή που βλέπεις με τα μάτια, πράσινο είναι ή μωβ ή γαλάζιο. Απλά, το μάτι το βλέπει πιο «ξεθωριασμένο», ενώ ο φωτογραφικός φακός το αποτυπώνει με πολύ μεγάλη χρωματική ένταση.

Ένα «κόλπο» για να ψάξεις αν ξεκινάει η δραστηριότητα του σέλαος είναι να «σαρώνεις» τον ουρανό με τον φωτογραφικό φακό του κινητού. Ο φακός θα «πιάσει» και την πιο ανεπαίσθητη χρωματική παρουσία, ενώ το μάτι όχι.

 

[Klair]

Κεφάλαιο 8o: H πεζοπορία στο Riisitunturi National Park και η απογευματινή βόλτα στο Ruka Ski Resort
21 Ιανουαρίου 2025​

Το Εθνικό Πάρκο Riisitunturi είναι ένα φυσικό καταφύγιο που ιδρύθηκε για να χρησιμεύσει ως δημόσιος φυσικός προορισμός και έχει επιφορτιστεί με τη διατήρηση του άγριου δάσους. Είναι ένας συναρπαστικός προορισμός πεζοπορίας όλο τον χρόνο. Τα δύο κυκλικά μονοπάτια, μήκους 4 και 11 χιλιομέτρων, είναι ιδανικά για ημερήσιες πεζοπορίες, ενώ το μονοπάτι των 30 χιλιομέτρων αφορά όσους θέλουν να ζήσουν μια πιο απαιτητική εμπειρία. Βρίσκεται, περίπου, 160 Km ανατολικά του Rovaniemi σε μια λοφώδη περιοχή της Λαπωνίας.

Ξυπνήσαμε αρκετά νωρίς, παρόλη την κούραση και το ξενύχτι της προηγούμενης ημέρας, και ετοιμαστήκαμε για το Πάρκο. Είχαμε μπροστά μας δύο ώρες οδήγησης μέχρι το parking του Riisitunturi. Στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής ακολουθήσαμε τον αυτοκινητόδρομο 81, μέρος του οποίου είχαμε γνωρίσει δύο ημέρες πριν όταν είχαμε επισκεφθεί τους παγωμένους καταρράκτες του Εθνικού Πάρκου Korouoma. O δρόμος 81 τρέχει για πολλά χιλιόμετρα παράλληλα με τη ροή του Kemijoki ποταμού, κάτι που δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό τον χειμώνα αφού τα πάντα είναι καλυμμένα με χιόνι και το ποτάμι παγωμένο. Όμως, εκείνο που γίνεται σίγουρα αντιληπτό είναι ότι ολόκληρη η διαδρομή διασχίζει απέραντα δάση, ένα επαναλαμβανόμενο τοπίο που διακόπηκε μόλις φτάσαμε στο χωριό Posio.

Το Posio, των 3.000 κατοίκων, είναι γνωστό για το εργοστάσιο κεραμικών Pentik, το Εθνικό Πάρκο Riisitunturi, την κοιλάδα του φαραγγιού Korouoma και τις μεγάλες αμμώδεις παραλίες της Λίμνης Livojärvi. Διασχίζοντάς το, είχαμε την ευκαιρία να δούμε ανθρώπινη παρουσία και δραστηριότητες μετά από αρκετή ώρα οδήγησης σε μοναχικά και ερημικά τοπία. Πλησιάζαμε στον προορισμό μας!

Το Εθνικό Πάρκο Riisitunturi είναι διάσημο για τα όμορφα φωτογενή χειμωνιάτικα τοπία με τα μαγευτικά χιονισμένα δέντρα. Παχύ στρώμα από χιόνι και πάγο μετατρέπουν τα έλατα σε μεγάλα φουσκωτά πουπουλένια παπλώματα που προσελκύουν πεζοπόρους και λάτρεις της φωτογραφίας. Ως πεζοπόροι και λάτρεις της φωτογραφίας θα τολμούσαμε μια πεζοπορία 4 Km για να θαυμάσουμε την ομορφιά της αρκτικής φύσης και να δούμε τα εντυπωσιακά χιονισμένα δέντρα (το φορτίο χιονιού μιας μεγάλης ελάτης μπορεί να είναι έως και 4 τόνοι).

Φτάνοντας στον χώρο στάθμευσης ενεργοποιήσαμε τα θερμαντικά φακελάκια γιατί η θερμοκρασία που είχαμε να αντιμετωπίσουμε κατά τη διάρκεια της πεζοπορίας ήταν -20 βαθμοί Κελσίου. Εγώ, είχα θέμα μόνο στα χέρια λόγω φωτογραφιών και εκεί εστίασα, ενώ οι υπόλοιποι έβαλαν και στα πόδια αλλά στην πορεία κάηκαν από την πολλή θερμότητα και κάποιοι τα έβγαλαν. Μπήκαμε στο μονοπάτι.

Κατά την πεζοπορία μας επικεντρωθήκαμε στην εκπληκτική θέα που ανοιγόταν στο βάθος. Οι πλαγιές του Πάρκου και τα γυμνά ξέφωτα μας πρόσφεραν εκπληκτική θέα στην παγωμένη Λίμνη Kitkajärvi και στα πέρα δάση.

Ο κύκλος του χιονιού και του πάγου δημιουργεί μια μαγευτική παραλλαγή στο τοπίο. Όταν φτάσαμε στην κορυφή του Riisitunturi, ύψους 465 μέτρων, είχαμε τις πιο όμορφες εικόνες των δέντρων. Τα ελατοδάση αυτής της περιοχής είναι γεμάτα από λεπτά, σαν κεριά, σιβηρικά έλατα των οποίων τα κλαδιά δεν απλώνονται τόσο πολύ όσο αυτά της ευρωπαϊκής ερυθρελάτης. Έτσι, στα δέντρα συσσωρεύεται απίστευτο φορτίο χιονιού και δημιουργείται αυτό το τόσο φωτογενές λευκό δάσος.

Η αφεντιά μου περπατά εις το δάσος όταν ο λύκος δεν είναι εκεί​

Επόμενος προορισμός μας ήταν το Ruka Ski Resort. Το Ruka βρίσκεται βόρεια του Kuusamo, στα βορειοανατολικά της Φινλανδίας. Το θέρετρο χειμερινών σπορ έχει ιδιαίτερη φήμη για τους διεθνείς αγώνες άλματος σκι και σκι αντοχής. Το αλπικό χιονοδρομικό κέντρο Ruka έχει τη μεγαλύτερη περίοδο σκι σε όλη τη Φινλανδία. Από τον Οκτώβριο μέχρι τον Μάιο, οι ανελκυστήρες λειτουργούν για περισσότερες από 200 ημέρες. Το χιονοδρομικό κέντρο προσφέρει μια ποικιλία από πίστες για σκι και σνόουμπορντ.

Το Ruka είναι ένα από τα μεγαλύτερα χιονοδρομικά κέντρα στη Φινλανδία και ολόκληρη η περιοχή Ruka-Kuusamo είναι ένας από τους πιο δημοφιλείς ταξιδιωτικούς προορισμούς όλο τον χρόνο. Η πιο δημοφιλής περίοδος είναι η χειμερινή, από τον Οκτώβριο έως τον Μάιο, αλλά η εντυπωσιακή φύση του Kuusamo προσφέρει εκπληκτικά τοπία και κατά την περίοδο χωρίς χιόνι.

Μετά από 40 λεπτά διαδρομής φτάσαμε στο «χωριό» και σταθμεύσαμε το αυτοκίνητο σε ένα κλειστό θερμαινόμενο parking με χρέωση 1,5 ευρώ/ώρα. Μόλις κατεβήκαμε από το όχημα αμέσως νιώσαμε τη διαφορά θερμοκρασίας. Από τους -20 βαθμούς Κελσίου βρεθήκαμε σε θερμοκρασία πολύ πιο πάνω από το μηδέν. Ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία να λιώσουν τα χιόνια και ο πάγος που είχαν συσσωρευτεί πάνω στο αυτοκίνητο. Να σκεφτείτε ότι από τις ανάσες μας τα τζάμια, εσωτερικά, έπιαναν ένα λεπτό στρώμα πάγου και για να τα ξεπαγώσουμε χρησιμοποιούσαμε μια κάρτα τραπέζης σαν ξύστρα. Βέβαια, δεν έμεναν και πολλή ώρα καθαρά, αφού πολύ γρήγορα ξαναπάγωναν. Αυτό δημιουργούσε σοβαρό πρόβλημα στην οδήγηση γιατί στις διασταυρώσεις έπρεπε ο συνοδηγός να κατεβάζει το τζάμι για να έχει ορατότητα ο οδηγός. Τα πίσω τζάμια κάποια στιγμή κουραζόμασταν, πλέον, να τα ξύνουμε και τα αφήναμε παγωμένα. Εδώ έπιαναν πάγο οι βλεφαρίδες μας και τα μούσια των ανδρών στις πεζοπορίες μας στα βουνά τα τζάμια θα γλίτωναν!

Βγήκαμε να περπατήσουμε στο Ruka Ski Resort και να χαζέψουμε τις σύγχρονες εγκαταστάσεις και τους σκιέρ. Όσα χιονοδρομικά επισκεφθήκαμε λειτουργούσαν μέχρι αργά το βράδυ. Έχουν φωταγωγημένα όλα τα βουνά και τις πίστες και παρτάρουν απρόσκοπτα κάνοντας σκι με δυνατή μουσική.

Το πολύπλευρο χιονοδρομικό κέντρο μας άφησε πολύ καλές εντυπώσεις με τους φροντισμένους χώρους και αφιερώσαμε αρκετή ώρα για να το εξερευνήσουμε και για να χαζέψουμε στα όμορφα μαγαζάκια με τα αθλητικά ρούχα και τα σουβενίρ.

200 Km μας χώριζαν από το Rovaniemi και το όμορφο σπιτάκι μας. Είχαμε καταναλώσει τα σάντουιτς και τα σνακς που είχαμε μαζί μας και η αναχώρησή μας ήταν, πλέον, επιβεβλημένη. Χρειαζόμασταν ζεστό φαγάκι, ζεστό μπανάκι και ξεκούραση. Σήμερα, είχε συννεφιά και οι προβλέψεις για το Σέλας ήταν ισχνές, έως ανύπαρκτες. Είχαμε να ετοιμάσουμε και βαλίτσες, αφού τo επόμενο πρωινό θα αναχωρούσαμε για τον Βορρά. Πως πέρασαν τόσο γρήγορα τέσσερις ολόκληρες ημέρες;

 

[varioAthens]

Του ονείρου…

 

[Klair]

Του ονείρου…

Εμείς, δυστυχώς, δεν είδαμε τα έλατα με πλήρη χιονοκάλυψη. Αλλά και πάλι ήταν όντως του ονείρου!!

Το ιδανικότερο θα ήταν να τα είχαμε δει έτσι:

Πηγή φωτογραφίας: Hiking in Riisitunturi National Park With Photographer

Υ.Γ. Μπες στον σύνδεσμο να δεις κι άλλες φωτογραφίες. Σαν έργα τέχνης!