Νορβηγία Solo στον Αρκτικό Κύκλο: Tromso με μία δόση από Svalbard!

[taver]

Γκουχ γκουχ.

 

[Earth Citizen]

Γκουχ γκουχ.

Να πω ότι δεν έχεις δίκιο; Έχεις!
Μα πώς περνάει έτσι ο καιρός

Θα θυσιάσω κάνα μπανάκι εδώ στην ωραία Φολέγανδρο και θα τη συνεχίσω. Μ'έχει φάει η δουλειά παιδιά, δε φταίω, σεζόν είναι αυτή! Ευχαριστώ για την κατανόηση

 

[8avos]

Να πω ότι δεν έχεις δίκιο; Έχεις!
Μα πώς περνάει έτσι ο καιρός

Θα θυσιάσω κάνα μπανάκι εδώ στην ωραία Φολέγανδρο και θα τη συνεχίσω. Μ'έχει φάει η δουλειά παιδιά, δε φταίω, σεζόν είναι αυτή! Ευχαριστώ για την κατανόηση

Καλά, σιγά μην σε βάλουμε να ακυρώσεις μπανάκια για να γράψεις.Εξ άλλου αν κάνεις πολλά μπάνια, δεν θα αρρωσταίνεις το χειμώνα και θα γράψεις μονοκοπανια την ιστορία

 

[Earth Citizen]

Καλά, σιγά μην σε βάλουμε να ακυρώσεις μπανάκια για να γράψεις.Εξ άλλου αν κάνεις πολλά μπάνια, δεν θα αρρωσταίνεις το χειμώνα και θα γράψεις μονοκοπανια την ιστορία

Ελπίζω να την έχω τελειώσει πριν τον χειμώνα, όπως και να'χει

 

[taver]

Ελπίζω να την έχω τελειώσει πριν τον χειμώνα, όπως και να'χει

Winter is coming...

 

[Earth Citizen]

Winter is coming...

20 βαθμούς έχουμε ακόμα καλέ!!!
Ανασυντάσσομαι και συνεχίζω άμεσα.

 

[Earth Citizen]

(και ναι είναι αλήθεια, μετά από τόσους μήνες επιτέλους καταφέρνω να συνεχίσω την ιστορία, μπράβο μου )

Δεύτερη μέρα- η παγωμένη λίμνη και το δεύτερο κυνήγι

Την επόμενη μέρα κλασικά ξύπνησα ό,τι ώρα ήθελα κι αφού έφαγα το πρωινό μου κι ετοιμάστηκα με την ησυχία μου, βγήκα για μία ακόμα βόλτα πέριξ της πόλης. Το πρόγραμμα είχε περίπατο μέχρι τη λίμνη Prestvannet, η οποία απέχει γύρω στη μισή ώρα με τα πόδια από το κέντρο του Τρόμσο. Είχε λιακάδα και γενικά ο καιρός ήταν πολύ ευχάριστος σε όλη τη διαδρομή μου. Ανηφόρισα λοιπόν προς το εσωτερικό του νησιού και χάζευα στην πορεία τα Σκανδιναβικής αισθητικής κι αρχιτεκτονικής σπίτια, τα οποία έχω καταλήξει ότι μου αρέσουν αρκετά. Είναι μοντέρνα, λιτά, ενίοτε με υπέροχες σοφίτες κι απ' όσο έχω μπορέσει να δω το εσωτερικό τους, μου βγάζουν κάτι το πολύ χουχουλιάρικο (ό,τι πιο κοντινό μπορώ να σκεφτώ για μετάφραση του “cozy” !).







Έπειτα από λίγα λεπτά ο χάρτης στο κινητό μου (παρεμπιπτόντως, για όποιον δεν την γνωρίζει, η εφαρμογή maps.me λειτουργεί και χωρίς ίντερνετ και μ' έχει σώσει στα ταξίδια μου) έλεγε ότι ήμουν σχεδόν δίπλα στη λίμνη. Εγώ αυτό που αντίκριζα μπροστά μου ήταν ένα λευκό τοπίο που τριγύρω του ξεπηδούσαν ορισμένα γυμνά δέντρα. Έμεινα ακίνητη και προσπάθησα για λίγη ώρα να εντοπίσω πού στο καλό είναι η λίμνη. Θα έπρεπε να τη βλέπω στα λίγα μέτρα. Είχα λίγο μπερδευτεί και σκέφτηκα να ρωτήσω μια περαστική κυρία. “Συγγνώμη, να σας ρωτήσω κάτι; Η λίμνη που ακριβώς βρίσκεται;”. Μ' ένα βλέμμα απορίας και συνάμα με χαμόγελο μου απαντά: “Αυτή εδώ είναι η λίμνη!”. Και μου δείχνει το λευκό τοπίο ακριβώς μπροστά από τα δέντρα! Λοιπόν παιδιά, εμένα για κάποιον λόγο μου είχε κολλήσει ότι θα έβλεπα μια λίμνη της οποίας το νερό απλά είχε παγώσει κι ότι η επιφάνειά της θα ήταν τύπου παγοδρόμιο. Δεν είχε πάει καθόλου το μυαλό μου ότι θα ήταν πλήρως καλυμμένη με χιόνι οπότε στην ουσία δε θα φαινόταν καν ως λίμνη! Γέλασα με τον εαυτό μου αλλά είμαι σίγουρη ότι η κυριούλα θα γέλασε πιο πολύ, θα το έλεγε μετά και στους φίλους της για ανέκδοτο!! Το τοπίο, όπως και να 'χε, ήταν πολύ όμορφο και γαλήνιο. Τριγύρω κόσμος έτρεχε, παιδάκια από σχολείο είχαν βγει για βόλτα έχοντας μαζί τους μέχρι και έλκηθρα, ενώ άλλοι κυκλοφορούσαν με πέδιλα του σκι!







Στη συνέχεια κατευθύνθηκα νότια, με σκοπό να εξερευνήσω κι άλλες γειτονιές και να περάσω κι από την εκκλησία Elverhoy. Όταν πλησίασα στην τελευταία διαπίστωσα ότι εκείνη την ώρα γινόταν μια κηδεία οπότε δεν μπήκα καν στο εσωτερικό της. Συνέχισα την πορεία μου προς το κέντρο του Τρόμσο καθώς είχα αρχίσει να πεινάω κι ήθελα και να ξεκουραστώ πριν το δεύτερο κυνήγι. Γι' άλλη μια φορά πραγματικά χάζευα με το πόσο χιόνι υπάρχει σε αυτήν την πόλη. Η πρώτη φωτογραφία είναι η αυλή ενός σχολείου!






Για το μεσημεριανό-δείπνο μου (ήταν ήδη περασμένη η ώρα) επέλεξα το Sivertsens Kafe. Ο χώρος είχε κάποιες ιδιαίτερες διακοσμητικές πινελιές και ο κατάλογος της ημέρας περιελάμβανε δύο πιάτα: ελληνική φασολάδα (!) και ταϊλανδέζικη σούπα. Προτίμησα φυσικά τη δεύτερη, για να ξυπνήσω αναμνήσεις κι από το περσινό ταξίδι μου στη χώρα. Ήταν πεντανόστιμη και την εξαφάνισα σε ελάχιστα λεπτά. Κόστος στην Ταϊλάνδη για μία αντίστοιχη: 1-1.5 ευρώ. Κόστος στη Νορβηγία: 15 (ολογράφως: δεκαπέντε!) ευρώ.





Πέρασα μία γρήγορη βόλτα κι από τα μαγαζιά του κέντρου και μετά επέστρεψα στο χόστελ, για λίγη ξεκούραση πριν το κυνήγι του ΒΣ. Ο καιρός από το παράθυρό μου δε φαινόταν και πολύ καλός. Ήταν τόση η καταχνιά που τα βουνά στο βάθος του τοπίου είχαν εξαφανιστεί. Οι προβλέψεις όντως δεν ήταν πολύ ευοίωνες για απόψε το βράδυ. Ωστόσο το κυνήγι ξεκίνησε κανονικά, με περίπου τον ίδιο αριθμό ατόμων όπως το προηγούμενο.





Καθόλη τη διάρκεια της νύχτας κάναμε στάσεις σε περίπου 3-4 διαφορετικά σημεία. Έτσι γίνεται συνήθως όταν δε σε βοηθάει ο καιρός, κυνηγάς τις “τρύπες” ανάμεσα στα σύννεφα, μπας και δεις κάτι. Στο αρχικό σημείο είχε τόσο πολύ αέρα που δε μπορούσαμε να σταθούμε καθόλου, ενώ λίγο μετέπειτα ξέσπασε και χιονοθύελλα! Μεταφερθήκαμε αλλού και ξεκίνησε το γνωστό κόνσεπτ: ανάβεις φωτιά να ζεσταθείς, πίνεις κάτι ζεστό και στρέφεις το βλέμμα στον ουρανό μέχρι να σε πονέσουν τα μάτια κι ο αυχένας από την πολλή προσπάθεια! Εκτός αν είσαι τυχερός και η Lady Aurora είναι σε μεγάλα κέφια και ο καιρός σύμμαχός σου. Απόψε εμάς δε μας ήθελε και πολύ. Με χίλια ζόρια το μόνο που καταφέραμε να δούμε ήταν η πράσινη σκιά που αχνοφαίνεται στις παρακάτω (χάλια ποιοτικά, συγγνώμη) φωτογραφίες.




Ακόμα κι όταν μεταφερθήκαμε σ' ένα ακόμα σημείο οι προσπάθειες απέβησαν άκαρπες. Σύννεφα παντού. Είχα πλέον συνειδητοποιήσει ότι η υπόθεση ΒΣ δεν είναι τόσο εύκολη όσο ενδεχομένως την είχα στο μυαλό μου. Η φύση έχει πάντα τους δικούς της κανόνες και οι συνθήκες εκεί πάνω στον Βορρά είναι πολύ απρόβλεπτες. Είχα ακόμα δύο βράδια διαθέσιμα στο Τρόμσο κι ενώ το πλάνο προ ταξιδιού δεν ήταν να κυνηγήσω το σέλας και τρίτη φορά (πολλά τα λεφτά γαρ), σαφώς και θα το δοκίμαζα πάλι την επόμενη, αφού αναζητούσα το κάτι φαντασμαγορικό. Η μέρα έκλεισε με μια ελαφριά απογοήτευση αλλά όχι απελπισία, τουλάχιστον όχι ακόμα.

 

[Andreas_Chris]

Το 2011 επισκέφτηκα φίλη που παντρεύτηκε στην Ολλανδία. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ότι όλα τα σπίτια είχαν ανοιχτές κουρτίνες και ήταν και ισόγεια. Στην αρχή κι εκείνη δε μπορούσε να το συνηθίσει όμως στην πορεία είδε πως κανείς δε νοιάζεται για το τί κάνεις μες το σπίτι σου, ακόμα κι αν οι περαστικοί περνούσαν ακριβώς μπροστά σου.
Εχει τρία χρόνια που κι εγώ ζω σε σπίτι χωρίς κουρτίνες, βέβαια ρετιρέ. Τη μέρα φαντάζομαι δε με βλέπουν αλλά όταν είναι αναμμένα τα φώτα φαίνονται όλα. Εγώ δεν έχω πρόβλημα, φαντάζομαι ούτε οι γείτονες.

Το οτι αφηνουν το περιεχομενο του σπιτιου ''εκτεθειμενο'' προς τους εξω ειναι το ενα σκελος. Το αλλο αφορα το γεγονος οτι δεν εχουν τοιχους ή οτιδηποτε αλλο διαχωριστικο μεταξυ των σπιτιων,(σε αντιθεση με εμας που κτιζουμε και περιφραξεις πανω στον υφησταμενο τοιχο πολλες φορες) ουτε βλεπεις περιττα υλικα αγαθα, μπαζα κτλ σε αυλες των σπιτιων. Λογω κυριως των ψυχρων καιρικων συνθηκων, οι βορειοευρωπαιοι ξερουν καλυτερα το νοημα της ζωης και στην προκειμενη επιλεγουν την πρακτικοτητα απο το θεαθηναι και προτιμουν να ασχολουνται με την δικη τους ζωη παρα με την ζωη των αλλων.

 

[North66]

Δεν έχουν διαχωριστικά ή τοίχους γιατί τα σπίτια τους είναι τόσο λιτά που δεν υπάρχει κάτι να κλέψει κάποιος.

...οι βορειοευρωπαιοι ξερουν καλυτερα το νοημα της ζωης...

Aν ξέρανε το νόημα της ζωής θα μετανάστευαν μαζικά στα νότια και όχι να κάθονται να περιμένουν στα διαμερίσματά τους κοιτώντας τους περαστικούς πότε θα μπορέσουν να ξαναπάνε διακοπές σε κάποιο μέρος που ο ήλιος βγαίνει πάνω από τρεις ώρες τη μέρα.

 

[Earth Citizen]

(για πάμε να συνεχίσουμε και να ολοκληρώσουμε την ιστορία, εν μέσω καραντίνας!)

Τρίτη μέρα: εκδρομή στο Ersfjordbotn και το τρίτο κυνήγι

Στη χθεσινή βραδινή εξόρμηση γνώρισα δύο Ιταλίδες και μία Ρουμάνα που έμεναν κι εκείνες στο Hostel κι έτσι κανονίσαμε σήμερα να πάμε μια εκδρομή λίγο πιο έξω από το Τρόμσο, στη μικρή πόλη Ersfjordbotn, στο νησί Kvaløya. Νωρίς το μεσημέρι πήραμε το λεωφορείο 425 από το κέντρο της πόλης και σε περίπου μισή ώρα φτάσαμε στον προορισμό μας. Το Ersfjordbotn, όπως υποδηλώνει και το όνομά του, βρίσκεται σ' ένα μικρό φιορδ, τα οποία φιορδ γενικά αποτελούν ένα από τα χαρακτηριστικά στοιχεία της Νορβηγίας. Με το που πατήσαμε το πόδι μας έξω από το λεωφορείο ένιωσα αμέσως την ηρεμία και γαλήνη του μέρους. Τη λίγη ώρα που ξοδέψαμε εκεί είδαμε ελάχιστο κόσμο, μετρημένο στα δάχτυλα. Περπατήσαμε από άκρη σε άκρη και αποκομίσαμε πολύ όμορφες εικόνες. Λευκό το τοπίο, εννοείται! Η περιοχή προσφέρεται για πεζοπορίες κι αναβάσεις σε σημεία με συγκλονιστική θέα αλλά όχι κατά τη διάρκεια του χειμώνα, απ' όσο γνωρίζω, λόγω των δύσκολων καιρικών συνθηκών.

Αγαπώ πολύ και τη θάλασσα και το βουνό (βέβαια αν θα έπρεπε να ζήσω μόνο με ένα από τα δύο θα επέλεγα τη θάλασσα), οπότε ο συνδυασμός βουνού και υγρού στοιχείου είναι ακαταμάχητος για μένα. Και εικόνες σαν κάποιες από τις παρακάτω, στο φωτογραφικό ρεπορτάζ που ακολουθεί, με κάνουν να χαζεύω για ώρες.




Καθώς σε λίγο θ΄ άρχιζε να πέφτει ο ήλιος, που ήταν έτσι κι αλλιώς κρυμμένος πίσω από σύννεφα όλη την ώρα, αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω. Εξάλλου εγώ είχα ακόμα ένα ραντεβού με το Βόρειο Σέλας, το τρίτο κατά σειρά σε ισάριθμες μέρες. Εκεί, επέμενα συνέχεια, δεν το έβαζα κάτω, ακόμα κι αν ήξερα ότι οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος μου. Σκεφτόμουν ότι αν δεν πήγαινα για κυνήγι και μάθαινα μετά την επόμενη μέρα ότι έγινε ένα θαύμα και κατάφεραν να το δουν, θα χτυπούσα το κεφάλι μου στον τοίχο. Οπότε, πάμε για μία ακόμα-τρίτη-χρηματική επένδυση, με πολύ μεγάλο ρίσκο (ο καιρός δεν ήταν καλός). Δε βαριέσαι, έλεγα, έχουμε ένα κυρίαρχο στόχο σε αυτό το ταξίδι. Ας πεινάσω λίγο (ή πολύ), κυριολεκτικά και μεταφορικά, το σέλας όμως πρέπει να το δω.

Μετά από ένα σύντομο και λιτό γεύμα στο Hostel μπήκα στο van και ξεκινήσαμε τη γνωστή μας βόλτα. Η Jessica, η οδηγός μας, άνοιξε το κινητό κι άρχισε να μελετά όλες τις διαθέσιμες πληροφορίες. Για τον καιρό, για τα επίπεδα δραστηριότητας του ΒΣ, για το πού θα ήταν καλύτερο να πάμε. Και πήγαμε από εδώ, πήγαμε πιο κει, πήγαμε και παραπέρα. Το θαύμα όμως δυστυχώς δεν έγινε. Σύννεφα παντού, όπου κι αν κατευθυνόμασταν. Δε μπορούσαμε να διακρίνουμε ούτε ένα μικρό κομμάτι του ουρανού. Το επενδυτικό μου πλάνο πήγε άπατο, πάλι. Το μόνο που μου έμεινε από αυτή τη βραδιά είναι κάτι εικόνες από τα σημεία που σταματούσαμε κι ήταν λες και παίζαμε σε ταινία θρίλερ. Νεκρική σιγή κι απόλυτο σκοτάδι. Μου έκανε κάτι μεταξύ The Blair Witch Project και Εφιάλτης στον δρόμο με τις λεύκες (τη δεύτερη δεν την έχω δει, δεν ξέρω καν αν υπάρχουν λεύκες στην ταινία, αλλά είναι το πρώτο που μου ήρθε τότε στο μυαλό).






Ακόμα μια βραδιά που πέφτω για ύπνο με μια κάποια απογοήτευση. Είχα μεγάλες βλέψεις όσον αφορά αυτό το κομμάτι του ταξιδιού. Ίσως έπρεπε να κρατάω μικρότερο καλάθι. Είχα ωστόσο ακόμα μια νύχτα στο Τρόμσο. Να προσπαθούσα άραγε ένα τελευταίο κυνήγι ή να το ξεχάσω και να πάω παρακάτω; Θα αποφάσιζα την επόμενη μέρα.

 

[fenia42]

Για πάμε !

 

[Earth Citizen]

Για πάμε !

Έλα υπομονή, μία μέρα Τρόμσο έμεινε ακόμα και μετά...ετοιμάσου!