Πορτογαλία Senhora do Mar / Η κυρά της θάλασσας! (Portugal)

[giannismits]

Περιμενω να δω αν πηγες στο μουσειο

Δυστυχώς όχι. Γενικώς σε κανένα μουσείο Μόνο στο μουσείο των Azulejos ήθελα να πάω αλλά δεν βόλεψε ή δεν έφτασε ο χρόνος.

 

[karfitsa]

Δυστυχώς όχι. Γενικώς σε κανένα μουσείο Μόνο στο μουσείο των Azulejos ήθελα να πάω αλλά δεν βόλεψε ή δεν έφτασε ο χρόνος.

Αυτο το μουσειο εννοουσα, των Azulejos.Μικρο σχετικα,αλλα ειναι πολυ χαρακτηριστικο.Δεν πειραζει,την αλλη φορα.

 

[vasnorth]

Όλοι όσοι έχουν πάει Πορτογαλία παθαίνουν ένα κόλλημα με τα πλακάκια. Το έπαθα κι εγώ. Είναι κάτι που είναι μοναδικό και δεν το συναντάς αλλού. Ειδικά όταν το κτίριο είναι άσπρο και τα Azulejos μπλε όπως ο σταθμός του Aveiro είναι φανταστικά.

Χωρίς βέβαια να μπορούν να συγκριθούν με αυτά του Aveiro, τα πλακάκια αυτά, παρόμοιας τεχνοτροπίας, τα συνάντησα και στο Mexico City στο εξωτερικό μίας υπέροχης μονοκατοικίας, που ονομάζεται Casa de los Azulejos. Ίσως η τεχνοτροπία αυτή να έχει έλθει από την Πορτογαλία, αν και το Μεξικό είναι ισπανική αποικία.
Όσο προχωρά η ιστορία σου γίνεται και πιό ωραία και πιό εντυπωσιακή!

 

[echo2011]

Πολύ ωραία και ζωντανή η περιγραφή Γιάννη! Και οι φωτογραφίες βέβαια!

-T: Είναι κοντά το ξενοδοχείο?
-Γ: Εεε ναι κοντά είναι. Όχι τόσο κοντά αλλά κοντά!
-T: Δηλαδή πόση ώρα από δω? -Γ: Γύρω στα 15,20,30 λεπτά! Έλα ρε σιγά. Θα δούμε και το κέντρο για πρώτη φορά. Τέλεια!
-T: (βλέμμα δολοφονικό και τύπου ''ας μη μιλήσω καλύτερα'')!

Αν οι συνταξιδιώτες μας δε θέλουν τέτοιες εκπλήξεις καλό θα είναι να συμμετέχουν λίγο στην οργάνωση!

 

[giannismits]

Αυτο το μουσειο εννοουσα, των Azulejos.Μικρο σχετικα,αλλα ειναι πολυ χαρακτηριστικο.Δεν πειραζει,την αλλη φορα.

Κοίτα η Λισαβόνα δεν είναι πόλη να πηγαίνεις στα μουσεία. Είναι πόλη για βόλτες βόλτες και βόλτες. Είναι πόλη να αράζεις στα miradouros και να περπατάς στις γειτονιές. Αυτό βέβαια θα ήθελα να το δω αλλά δεν έχω παράπονο, συναντήσαμε πολλά κτίρια με εξαιρετικές προσόψεις Azulejos.

 

[giannismits]

Πολύ ωραία και ζωντανή η περιγραφή Γιάννη! Και οι φωτογραφίες βέβαια!


Αν οι συνταξιδιώτες μας δε θέλουν τέτοιες εκπλήξεις καλό θα είναι να συμμετέχουν λίγο στην οργάνωση!

Τι λες τώρα. Όχι βέβαια. Και τα οργανώνουμε όλα, και μας τι λένε κι από πάνω. Όλα στο πιάτο τα θέλουν και δυσανασχετούν.

 

[marquis]

Τι λες τώρα. Όχι βέβαια. Και τα οργανώνουμε όλα, και μας τι λένε κι από πάνω. Όλα στο πιάτο τα θέλουν και δυσανασχετούν.

Δυστυχώς έτσι συμβαίνει σχεδόν πάντα. Πολύ όμορφες εικόνες και περιγραφές, με κάνουν να θέλω να κλείσω εισιτήριο για να ξαναπάω.
Για τη μετάβαση από το Oriente κι εγώ μια φορά τη πάτησα και πήρα το λεωφορείο για πιο γρήγορο, αλλά πλην του 728 όλα τα υπόλοιπα κάνουν κύκλους γύρω από τους λόφους τα barrios, καθυστερώντας αρκετά τη μετάβαση.

 

[giannismits]

5η ημέρα: Άνω πόλη – Κάτω πόλη (Οι γειτονιές του Bairro Alto και του Chiado) και ο Fernando Pessoa!

Καλημέρα Λισαβόνα / Bom dia Lisboa

Ανοίγουμε το παράθυρο και καλημερίζουμε την Λισαβόνα που είναι συννεφιασμένη με τον ήλιο να παλεύει να εμφανιστεί! Η θερμοκρασία πάντως αν και πρωί πρέπει να είναι κάπου στους 24 βαθμούς. Κατεβήκαμε για πρωινό το οποίο μπορεί να μας χόρτασε αλλά ήταν απλούστατο και έλειπαν τα ζεστά τρόφιμα. Θυμήθηκα το παιδί που γνωρίσαμε στο Πόρτο που μας είχε πει πως στην Πορτογαλία τα ξενοδοχεία δεν βγάζουν ζεστά πρωινά δηλαδή μπέικον, λουκάνικα, ομελέτες, αυγά κτλ παρά μόνο τα καλά ξενοδοχεία και εφόσον το ζητήσεις.
Εξοπλισμένοι με το σάκο μας που είχε τα απαραίτητα όπως πορτοφόλια, μηχανή, μπουκαλάκια νερό, ομπρέλα, ένα μικρό τρίποδο ακόμα και μπουφάν και ξεκαθαρίζοντας πως εγώ αυτόν τον σάκο ΔΕΝ θα τον κουβαλήσω, φύγαμε για την εξόρμησή μας. Διαπιστώνουμε πως ο περισσότερος κόσμος φοράει καλοκαιρινά ακόμα και βερμούδες. Εμείς με κοντομάνικα και ζακέτα που τελικά και αυτή μπήκε μέσα στο σάκο αφού όσο περνούσε η ώρα η θερμοκρασία ανέβαινε κι άλλο.

Πριν ανέβουμε την ανηφόρα της Calcada da Gloria κατεβήκαμε στον σταθμό μετρό Restauradores για να βγάλουμε από το αυτόματο μηχάνημα μια 24ωρη κάρτα viva viagem για όλα τα μέσα μεταφοράς της πόλης. Όταν πατήσαμε κατά λάθος το κουμπί help κατέφθασε ένας υπάλληλος! Αυτό θα πει εξέλιξη και εξυπηρέτηση. Μας βοήθησε ευγενικά να βγάλουμε τις κάρτες αν και η διαδικασία είναι πολύ εύκολη. Είχαμε γίνει εξπερ! Αυτή τη φορά για την ανάβασή μας χρησιμοποιήσαμε το Elevador da Gloria. Το ιστορικό τελεφερίκ λειτουργεί από το 1885 και έχει χαρακτηριστεί εθνικό μνημείο. Είναι από τις πιο γραφικές και χαρακτηριστικές εικόνες που μπορεί να δει κανείς στη Λισαβόνα.

Η διαδρομή είναι 265 μέτρα και μετά από ελάχιστα λεπτά φτάνει στο κήπο του San Pedro de Alcantara. Ο κήπος αποτελείται από δύο βεράντες που προσφέρουν υπέροχη θέα στην Ανατολική πλευρά της Λισαβόνας που εκτείνεται από τα τείχη του Castelo de Sao Jorge και και την περιοχή Graca και σε ένα μικρό μέρος του ποταμού. Υπάρχει ένας χάρτης από πλακάκια κατά μήκος του κιγκλιδώματος, που απεικονίζει όλα τα σημεία ενδιαφέροντος που είναι ορατά από το Miradouro. Μπορεί αυτό το πρωινό να είναι ήρεμο, το προηγούμενο βράδυ όμως ήταν γεμάτο νεολαία καθώς είναι ένα από τα σημεία συνάντησης στην πόλη. Δεν το βαθμολογώ ως το καλύτερο Miradouro ίσως γιατί η συννεφιά δεν έκανε τη θέα τόσο ελκυστική. Δεν παύει να είναι από τα καλύτερα και διασημότερα μπαλκόνια με θέα και είμαι σίγουρος κατά το σούρουπο θα είναι πολύ πιο μαγική η ατμόσφαιρα.

Από την Rua Sao Pedro de Alcantara λίγο μετά συναντήσαμε στα αριστερά την Largo Trindade Coelho που βρίσκονται το museu Sao Roque και η Igreja de Sao Roque.

Το μουσείο δεν μας ενδιέφερε (τι πρωτότυπο) όμως θέλαμε να δούμε εσωτερικά την εκκλησία χρονολογίας του 1619 γιατί θεωρείται από τις πλουσιότερες της χώρας και ένα από τα αριστουργήματα της ευρωπαϊκής τέχνης. Κάθε ένα από τα παρεκκλήσια είναι ένα αριστούργημα μπαρόκ τέχνης. Το πιο αξιοσημείωτο είναι το εκκλησάκι του 18ου αιώνα, το παρεκκλήσι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου (Capela de Sao Joao Baptista), το οποίο κατασκευάστηκε στη Ρώμη χρησιμοποιώντας τα πιο ακριβά διαθέσιμα υλικά, φέρεται να είναι "πιο ακριβό παρεκκλήσι του κόσμου!" Αξιοσημείωτοι είναι επίσης οι πίνακες του παρεκκλησίου, που δεν είναι έργα ζωγραφικής, αλλά εξαιρετικά λεπτομερή ψηφιδωτά!

Από τους επικλινείς δρόμους χαθήκαμε στα γραφικά στενά της Bairro Alto δηλαδή της πάνω πόλης. Oυσιαστικά περάσαμε τους ίδιους δρόμους που νυχτοπερπατούσαμε το προηγούμενο βράδυ. Όμως πόσο διαφορετική ήταν η εικόνα αυτής της αυθεντικής γειτονιάς έτσι άδεια που την βλέπαμε σε σύγκριση με την εικόνα το βράδυ με τους βαρβάρους που την βουλιάζουν! Δεν υπάρχει συγκεκριμένη σειρά των δρόμων που θα διασχίσεις. Απλά χάνεσαι στα στενά και ζεις την ατμόσφαιρα της συνοικίας με τα παλιά σπίτια, τις μπουγάδες να κρέμονται από τα στενά μπαλκονάκια και τα πλακόστρωτα μονοπάτια.

Travessa da Queimada

Rua do Diario de Noticias

Rua da Barroca

Travessa da Queimada

Η δημιουργία της Bairro Alto εντοπίζεται τον 16ο αιώνα γι’ αυτό και παρουσιάζει ένα πολλαπλό πρόσωπο όσον αφορά αρχιτεκτονικά το στυλ των κτιρίων που ξεκινά από τον μεσαίωνα μέχρι και τον 19ο αιώνα. Τα περισσότερα σπίτια είναι δύο ορόφων ή τετραώροφα με μικρά μπαλκόνια ενώ πολλές προσόψεις είναι διακοσμημένες με πλακάκια. Εγώ θα έλεγα ότι το πρωί είναι ρομαντική και ήσυχη και το βράδυ αλήτισσα και έξαλλη! Όπως κι αν την προτιμά κανείς είναι μια παραδοσιακή γειτονιά με ιδιαίτερο χρώμα και ατμόσφαιρα που για μένα αξίζει κανείς να δει και τα δύο της πρόσωπα καθώς όταν ο ήλιος δύει μια νέα ζωή αρχίζει στην μποέμικη αυτή συνοικία.

Rua da Atalaia

Rua da Rosa

Κατηφορίζοντας την Rua da Rosa βρεθήκαμε στην Largo Calhariz τον κεντρικό δρόμο που περνάει και το τραμ 28. Όλα τα σημεία ενδιαφέροντος βρίσκονται κοντά σχετικά γι’ αυτό και προς το παρόν η εξερεύνηση συνεχίστηκε με τα πόδια. Ήδη είχα ενθουσιαστεί τόσο πολύ από τη Λισαβόνα. Τι μοναδική πόλη είναι αυτή και πόσο διαφορετική. Έχει μια δική της προσωπικότητα και μια γοητεία που σε σαγηνεύει επικίνδυνα. Κάθε δρόμος κάθε εικόνα ήταν και μια καρτ ποστάλ. Ο όρος γραφική και αυθεντική εδώ παίρνει την πραγματική του διάσταση! Και ιδού μπροστά μας άλλη μια εξαιρετική εικόνα από τις πολύ χαρακτηριστικές της πόλης. Ο στενός κατηφορικός δρόμος της Rua da Bica de Duarte Belo με το παραδοσιακό Elevador da Bica και τον ποταμό Τάγο να φαίνεται στο βάθος. Απλά ομορφιά!

Για αρχή απλά το είδαμε αλλά θα επιστρέφαμε λίγη ώρα μετά για να μας κατεβάσει μέχρι το τέρμα και να περιπλανηθούμε σε νέα μονοπάτια. Συνεχίσαμε ευθεία της Largo Calhariz η συνέχεια της οποίας είναι η Calcada do Combro και βρεθήκαμε μπροστά σε άλλη μια διάσημη εκκλησία της Λισαβόνας την Igreja de Santa Catarina. H εκκλησία αυτή του 1647, πάνω στο δρόμο μάλλον περνά απαρατήρητη αλλά εσωτερικά πρόκειται για ακόμα μια εκκλησία της πόλης με εξαιρετικά πολυτελή χρυσή μπαρόκ διακοσμήση. Είναι μία από τις πιο εντυπωσιακές καλλιτεχνικές κατασκευές της Λισαβόνας, συμπεριλαμβανομένης της ροκοκό οροφής και των επιχρυσωμένων ξυλόγλυπτων. Εσωτερικά δεν υπήρχε ψυχή και μπήκαμε για ένα γρήγορο πέρασμα.

Largo Doutor Antonio de Sousa Macedo – Στο βάθος η Igreja de Santa Catarina

Στη συνέχεια λίγο πιο κάτω στην Largo Doutor Antonio de Sousa Macedo στη στάση πήραμε το τραμ 28 για να πάμε στο Κοινοβούλιο. Τι την πήραμε την 24ωρη κάρτα! Έχει ήδη αρκετή ώρα που περπατάμε. Και μια διαδρομή με το τραμ 28 είναι έτσι κι αλλιώς εμπειρία και επιβεβλημένη για όποιον βρεθεί στη Λισαβόνα!

Όπου κι αν βρίσκεστε, όπου κι αν θέλετε να πάτε μην παραλείψετε να ανεβείτε στο ιστορικό τραμ 28. Εμείς το τιμήσαμε κυρίως στην Alfama αλλά ακόμα και αυτό το πρώτο πρωινό στο Bairro Alto. Είναι πλέον ένα ουσιαστικό μέρος της ζωής της Λισαβόνας. Είναι η ψυχή της πόλης και η πιο χαρακτηριστική εικόνα της αυτό το κίτρινο τραμ. Η γραμμή 28 εγκαινιάστηκε το 1914, και η διαδρομή είναι μεταξύ Martim Moniz και Prazeres περνώντας από τα σημαντικότερα αξιοθέατα και γειτονίες της Bairro Alto, του Chiado και της Alfama. Εισιτήρια μπορούν να αγοραστούν από τον οδηγό με κόστος 2,85 τη διαδρομή, αλλά δεν συμφέρει σε καμία περίπτωση γι’ αυτό και όλοι βγάζουν την Lisboa card για απεριόριστες μεταφορές. Το τραμ κυρίως στην Alfama είναι ασφυκτικά γεμάτο και πολλές φορές δεν παίρνει τον κόσμο που περιμένει στη στάση. Αν και έχει ακουστεί ότι έχουν υπάρξει κρούσματα πορτοφολάδων σε εμάς δεν έτυχε κάτι τέτοιο και δεν ένιωσα ανασφάλεια με τα πορτοφόλια, κινητά και τσάντες που κουβαλούσαμε και το χρησιμοποιήσαμε κατά κόρον.

Πληροφορίες για τη γραμμή του τραμ 28Ε από και προς Martim Moniz
http://www.carris.pt/en/tram/28E/ascendente/
http://www.carris.pt/en/tram/28E/descendente/

Λίγο ξεχαστήκαμε και περάσαμε την στάση που έπρεπε να κατέβουμε και φτάσαμε μέχρι Calcada da Estrela και Rua dos Ferreiros a Estrela.

Έτσι ξαναπήραμε το τραμ 28 από την αντίθετη πλευρά και κατεβήκαμε μετά από λίγο στην Rua Sao Bento για να πάμε στο Palacio S. Bento που είναι το κοινοβούλιο της Πορτογαλίας. Η μικρή πλατεία μπροστά από το παλάτι που αποτελείται από τους δρόμους Rua Sao Bento και Rua Correia Garcao είναι πανέμορφη και περιβάλλεται από χρωματιστά σπίτια και στενά ανηφορικά σοκάκια με σκαλιά. Όπως η γραφικότατη Travessa da Arrochela και η Travessa da Peixeira.

Το Palacio S. Bento ήταν ένα μοναστήρι το 1598 και πολύ αργότερα το 1896 μετά από πυρκαγιά ανακαινίστηκε ως ένα τεράστιο λευκό νεοκλασικό κτίριο για να γίνει το σημερινό πορτογαλικό Κοινοβούλιο. Μπορεί κανείς να δει κανείς το εσωτερικό του Κοινοβουλίου όταν βρίσκεται σε σύνοδο και οι συζητήσεις είναι ανοιχτές για το κοινό. Άλλες ευκαιρίες για να δείτε το εσωτερικό του παλατιού είναι όταν φιλοξενεί κατά καιρούς εκθέσεις σύγχρονης τέχνης. Τους φρουρούς στην είσοδο τους είδα χαλαρούς θα έλεγα και όχι ιδιαίτερα αγαλματωμένους όπως συμβαίνει συνήθως και απ’ ότι είδα ήταν και αξύριστοι 3 ημερών! Αναφερόμενοι!

Η πλατεία από τα σκαλιά του Κοινοβουλίου

Αφού περπατήσαμε λιγάκι πήγαμε στη στάση όπου πήραμε ξανά το τραμ 28 και κατεβήκαμε στη στάση CALHARIZ – BICA εκεί που βρίσκεται το Elevador da Bica.

Ο πιο φωτογραφημένος δρόμος της Λισαβόνας είναι η Rua da Bica de Duarte Belo. Κατεβαίνει ένα λόφο από το Bairro Alto προς τις όχθες του ποταμού, και οι παράλληλοι δρόμοι αποτελούν μια γοητευτική κατοικημένη περιοχή, με στενά ανηφορικά και κατηφορικά λιθόστρωτα σοκάκια με σκάλες και τα χαρακτηριστικά σπίτια σε παστέλ χρώματα με τα απλωμένα ρούχα. Η περιοχή είναι γνωστή ως "Bica" που ουσιαστικά είναι μια επέκταση του Bairro Alto. Ο γραφικός δρόμος είναι γνωστός για το τελεφερίκ του, το Elevador da Bica που πηγαινοέρχεται πάνω και κάτω από το λόφο και μεταφέρει ως επί το πλείστον τουρίστες . Στο μικροσκοπικό τελεφερίκ γίναμε μια τρελοπαρέα με τους υπόλοιπους τουρίστες και με οδηγό μια ώριμη συμπαθητική κυρία.

Travessa da Laranjeira / Παράλληλος δρόμος στο πέρασμα του τελεφερίκ da Bica

Το τέρμα

Η είσοδος του Elevador da Bica από την κάτω πλευρά στην Rua de Sao Paulo

Κτίριο με διαμερίσματα ακριβώς απέναντι

Νομίζω πως το Elevador da Bica είναι περισσότερο για την εμπειρία και λιγότερο επειδή εξυπηρετεί τον προορισμό που θες να πας τουλάχιστον τους τουρίστες. Γιατί όταν κατεβήκαμε στην Rua de Sao Paulo και πάλι ανηφορίσαμε με τα πόδια για να αναζητήσουμε το Miradouro do Alto de Santa Catarina. Όχι ότι είναι μακριά αλλά σίγουρα τις ανηφόρες δεν τις γλιτώνεις. Δεν μας χάλασε καθόλου όμως γιατί μπλεχτήκαμε στα εξαιρετικά γραφικά στενά της Bica σε μια ιδιαίτερα ατμοσφαιρική περιοχή. Βγήκαμε και πάλι στην Rua da Bica de Duarte Belo και στις γραμμές του Elevador, αυτή τη φορά με τα πόδια και η οπτική ήταν πολύ ομορφότερη απ ότι με το τελεφερίκ.

Rua dos Cordoeiros

Rua da Bica de Duarte Belo

Χαμένοι στα στενά δρομάκια της Bica / Travessa da Portuguesa

Travessa do Cabral

Η Ερώτηση προς τα πού είναι το Miradouro Santa Catarina σε κάποιους εργάτες που βρίσκονταν στο σημείο ήταν απαραίτητη για να προσανατολιστούμε και να μη γυρνάμε άσκοπα. Οι άνθρωποι μας βοήθησαν και μας κατατόπισαν εύκολα αφού ήμασταν ελάχιστα βήματα από τον προορισμό μας. Το μπαλκόνι με θέα της Santa Catarina είναι από τα πιο δημοφιλή αλλά για μένα όχι το καλύτερο. Ίσως πάλι να έφταιγε η βαριά συννεφιά που είχε καλύψει τον ουρανό και η βροχή απειλούσε να εμφανιστεί. Πάντως θεωρείται από τα αγαπημένα σημεία συνάντησης των νέων αλλά το συγκεκριμένο πρωί ήταν αρκετά ήρεμο με λίγο κόσμο στο καφέ που βρίσκεται εκεί και λίγους να βολτάρουν φωτογραφίζοντας την θέα. Οπ καλώς τα παιδιά. ''Κόκα, χασίς? No, thanks''!

Associacao Nacional das Farmacias / Εθνική Φαρμακευτική Ένωση

Η θέα περιλαμβάνει μεγάλο μέρος του ποταμού, την γέφυρα 25 Απριλίου και τις στέγες από τα σπίτια στην περιοχή. Στο κέντρο της πλατείας είναι μια πέτρινη φιγούρα του Adamastor, το μυθικό θαλάσσιο τέρας από το επικό ποίημα "Os Lusiadas" του ποιητή Luis de Camoes και για το λόγο αυτό πολλοί γνωρίζουν αυτό το μέρος ως "Miradouro do Adamastor". Καθίσαμε στο αναψυκτήριο να ξαποστάσουμε και να πιούμε ένα νερό και ένα χυμό να δροσιστούμε και να ξεκουράσουμε λίγο τα πόδια μας.

Μετά την ολιγόλεπτη στάση συνεχίσαμε την περιπλάνηση στα σοκάκια μέχρι να ξαναβγούμε στην κεντρική Largo Calhariz που θα μας οδηγούσε λίγο μετά στην περιοχή του Chiado και την διάσημη πλατεία Praca Luis de Camoes.

Travessa da Laranjeira

Travessa do Sequeiro

Rua do Almada

Praca Luis de Camoes

Η Praca Luis de Camoes είναι μια δημοφιλής πλατεία που ουσιαστικά χωρίζει την περιοχή του Chiado από Bairro Alto. Είναι ένα ζωντανό κομβικό σημείο με αρκετή κίνηση και είναι τόπος συνάντησης για τους κατοίκους. Στο κέντρο της πλατείας είναι το άγαλμα του επικού ποιητή Luis de Camoes και ένα ένα καφέ κιόσκι που σερβίρει αναψυκτικά.

Συνέχεια της Praca Luis de Camoes είναι η Largo do Chiado ενωμένη με την Rua Garrett. Αυτή η περιοχή του Chiado είναι μια κομψή και μοντέρνα γειτονιά με θέατρα, πανάκριβα καταστήματα ρούχων, με γοητευτικά παλιά βιβλιοπωλεία όπως η Livraria Bertrand στην Rua Garrett το παλαιότερο βιβλιοπωλείο του κόσμου! Καθώς και με πολλά καφέ και εστιατόρια που δίνουν μια κοσμοπολίτικη ζωντανή εικόνα μέρα και νύχτα. Μεγάλο μέρος της περιοχής καταστράφηκε ολοσχερώς από πυρκαγιά το 1988 και η ανακατασκευή κράτησε 10 ολόκληρα χρόνια. Θεωρείται συχνά ως η χειρότερη καταστροφή που χτύπησε την πόλη μετά τον καταστροφικό σεισμό του 1755. Η μικρή πλατεία είχε πλανόδιους μουσικούς, πολύ κόσμο, χαρούμενη ατμόσφαιρα και μου άρεσε πάρα πολύ γιατί είναι ένα όμορφο και ζωντανό μέρος. Ένα μικρό αλλά σημαντικό εμπορικό κομμάτι της Λισαβόνας. Είμαστε μόνο στην αρχή και η πόλη έχει δείξει ξεκάθαρα τους ρυθμούς της και το ταπεραμέντο της.

Εκεί βρίσκεται και το φημισμένο Cafe A Brasileira. Το ιστορικά καφέ της Λισαβόνας άνοιξε το 1905 αρχικά ως κατάστημα πώλησης βραζιλιάνικου καφέ. Ανακαινισμένο αργότερα, λειτούργησε από το 1920 ως καφενείο και αποτέλεσε αμέσως ένα από τα πιο διάσημα φιλολογικά στέκια, όπου σύχναζαν οι λογοτέχνες της πόλης, ποιητές, συγγραφείς αλλά και πολιτικοί και καλλιτέχνες. Από την ίδρυσή του ήταν ένα σημαντικό στέκι της κοινωνικής ζωής της πορτογαλικής πρωτεύουσας. Έξω από το καφέ σε περίοπτη θέση βρίσκεται το μπρούτζινο άγαλμα του μεγαλύτερου Πορτογάλου ποιητή του 20ου αιώνα του Fernando Pessoa ο οποίος ήταν τακτικός θαμώνας του καφέ και χαλάρωνε εδώ πίνοντας τα ποτά του, καπνίζοντας ή γράφοντας κάποια από τα αποφθέγματα του.

Ο Pessoa λάτρευε αυτή την πόλη. Έλεγε γι’ αυτή:
''Για τον επισκέπτη που φτάνει από τη θάλασσα, η Λισαβόνα, ακόμα κι από μακριά, υψώνεται σαν μια όμορφη ονειρεμένη οπτασία, αναδυομένη από το βαθύ γαλάζιο του ουρανού, που ζεσταίνει ο ήλιος. Και οι τρούλοι, τα μνημεία, το παλιό το κάστρο ορθώνονται πάνω από το πλήθος των σπιτιών, σαν αγγελιοφόροι μακρινοί αυτού του θαυμαστού τόπου, αυτής της ευλογημένης περιοχής… Από τους επτά λόφους της πόλης, που αποτελούν σημεία παρατήρησης, μπορεί κάποιος να θαυμάσει εξαίσια πανοράματα, καθώς από εκεί εκτείνεται απέραντη, ακανόνιστη και πολύχρωμη η μάζα των σπιτιών που αποτελούν τη Λισαβόνα''!

''Η ζωή είναι αυτό που εμείς την κάνουμε να είναι. Τα ταξίδια είναι οι ίδιοι οι ταξιδιώτες. Αυτό που βλέπουμε, δεν είναι αυτό που βλέπουμε, είναι αυτό που είμαστε. Η Λισαβόνα δεν υπάρχει παρά μόνον για τον εσωτερικό οφθαλμό. Ο κόσμος ισχύει περισσότερο ως παράσταση παρά ως εξ αντικειμένου πραγματικότητα. Η Λισαβόνα είναι όνειρο ονείρων''.

Όταν το 1935 πέθανε διαλυμένος από το ποτό σε ηλικία 47 ετών, στο περιβόητο τρομερό μπαούλο που βρέθηκε στο σπίτι του το 1980, ανάμεσα στα 27.453 χειρόγραφα υπήρχε και ένας ταξιδιωτικός οδηγός που ετοίμαζε για τη Λισαβόνα στα αγγλικά το 1925 με τίτλο Lisbon: What the tourist should see. Ο οδηγός αυτός είδε το φως της δημοσιότητας στη Λισαβόνα μόλις το 1992. Ουσιαστικά ήταν ένα εγκώμιο του ποιητή για την πόλη του μέσα σε μια συναισθηματική έξαρση με τη λέξη θαυμαστός και θαυμάσιος να την αναφέρει αμέτρητες φορές! Γι' αυτό και ο αναγνώστης παρασύρεται από τις πρώτες κιόλας σελίδες στη νοσταλγία όχι μιας τυπικής δυτικοευρωπαϊκής πόλης, αλλά μιας αυθεντικής Εδέμ. Ό, τι δηλαδή στάθηκε για τον Fernando Pessoa η ίδια του η πόλη. Μια πόλη που στέκεται επιδιορθωμένη μετά από τόσες συμφορές, αγέρωχη και εντελώς απτή ταυτοχρόνως η Πρωτεύουσα της ζωής του! Η Λισαβόνα του!

Στον ταξιδιωτικό οδηγό ο Pessoa μας καθοδηγεί στα τουριστικά μονοπάτια να δούμε αυτά που πρέπει να δούμε. Γι’ αυτό και λείπουν οι αναφορές σε παρακμιακά μονοπάτια, σε γειτονιές του αγοραίου έρωτα, σε φτηνά καφενεία και καταγώγια, και σε σπίτια παράγκες μέσα στα νερά. Αυτά τα κρατάει για τον εαυτό του ο ξεναγός Fernando Pessoa. Είναι ένα κείμενο που με την ψυχή του και την περηφάνια του, ποιητικά μας παρουσιάζει τον πολιτισμό, το άψυχο και έμψυχο υλικό αυτής της πόλης που γι’ αυτόν είναι όλη η Πορτογαλία!

Ο εθνικός ποιητής της Πορτογαλίας είναι αδιαμφισβήτητα ο Luίs de Camoes, ένας ποιητής με διεθνή ακτινοβολία που είναι περήφανοι οι Πορτογάλοι γι’ αυτόν και τα έργα του. Και τον Fernando Pessoa φυσικά εκτιμούν ιδιαιτέρως, αλλά τον θεωρούν περισσότερο τέκνο της εθνικής τους παρακμής, του κοινωνικού μαρασμού, της συρρίκνωσης τους! Ο Πεσσόα πέθανε γνωστός στους λογοτεχνικούς κύκλους, όμως ο πορτογαλικός λαός άργησε να αναγνωρίσει στα πολλά του πρόσωπα το συγγραφέα που εκφράζει τους πόθους του και τις αγωνίες του και να τον τιμήσει σαν τον εθνικό του ποιητή.
''Μια μέρα ίσως καταλάβουν πως εκπλήρωσα, όπως κανείς άλλος, το εγγενές μου καθήκον να ερμηνεύσω ένα κομμάτι του αιώνα μας''
Ένας μέθυσος περιθωριακός, βλάσφημος, ακοινώνητος, μισογύνης, μανιοκαταθλιπτικός και εθνικιστής νάρκισσος ? Ή ένας ευαίσθητος, τρυφερός, ονειροπόλος, βαθιά σκεπτόμενος άνθρωπος και πάνω απ’ όλα ένας μεγάλος ποιητής ? Όσο ζούσε, ούτε ο ίδιος θα ήξερε την απάντηση, πόσο μάλλον οι σύγχρονοι του..
''Είμαι όλα αυτά και δεν είμαι τίποτα''
''Εγώ, τη μέρα, είμαι ένα τίποτα και τη νύχτα είμαι εγώ'' θα απαντούσε…

Ο Πεσσόα έζησε τη ζωή του στα όρια της ανυπαρξίας, δημοσίευσε ελάχιστο μέρος του τεράστιου έργου του, ενός έργου ανολοκλήρωτου και πολλαπλού, το οποίο κληροδότησε στις μέλλουσες γενιές κλεισμένο στο περίφημο μπαούλο, εξασφαλίζοντας έτσι την υστεροφημία του. Ο Πεσσόα, ο οποίος υπογράφει το έργο του με το όνομα του αλλά και με τα 72 καταγεγραμμένα ετερώνυμά του, συνιστά μοναδικό παράδειγμα στην ιστορία της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

''Όσον αφορά τα όνειρα, είμαι όμοιος με το παιδί για τα θελήματα ή τη μοδίστρα. Το μόνο στο οποίο διαφέρω είναι ότι ξέρω να γράφω. Ναι, είναι μια πράξη, μια δική μου πραγματικότητα που με κάνει να διαφέρω από αυτούς. Στην ψυχή είμαι όμοιός τους''
Φερνάντο Αντόνιο Νογκέιρα Πεσσόα (1888-1935)

Πηγές:
http://www.bookpress.gr/diabasame/xeni-pezografia/2011-07-21-16-50-10
http://www.easypedia.gr/el/articles/.html
http://trellogatos.blogspot.gr/2014/08/blog-post_23.html

 

[panius]

Υπέροχη ξενάγηση! Η Λισσαβόνα παίζει να είναι η πιο υποτιμημένη πόλη της Ευρώπης! Λατρεύω Λισσαβόνα κι ας μην έχω πάει ακόμα...

 

[giannismits]

Υπέροχη ξενάγηση! Η Λισσαβόνα παίζει να είναι η πιο υποτιμημένη πόλη της Ευρώπης! Λατρεύω Λισσαβόνα κι ας μην έχω πάει ακόμα...

χμ δεν θα έλεγα υποτιμημένη αφού όσοι έχουν πάει την ερωτεύονται. Δεν είναι τυχαίο που ούτε ένας δεν έχει πει αρνητικό γι' αυτή την μοναδική πόλη.
Απλά δεν είναι για πολλούς ονειρεμένος προορισμός. Δεν είναι τόσο δημοφιλής, για τους Ελληνες τουλάχιστον γιατί όταν πήγα βούλιαζε από τουρίστες κυρίως Γάλλους, Ισπανούς και μετά Γερμανούς και Άγγλους.

 

[Nedelja]

Δεν είναι τόσο δημοφιλής, για τους Ελληνες τουλάχιστον

Σε αυτό παίζει τεράστιο ρόλο κατά τη γνώμη μου οτι δεν υπάρχει απευθείας πτήση και οτι τα εισιτήρια είναι τσουχτερά! Προσωπικά μου στοίχισαν 280 ευρώ (κλείστηκαν και τελευταία στιγμή βέβαια) αλλά είναι ποσό που για Ευρώπη δεν τα δίνεις εύκολα κι εγώ τα έσκασα γιατί ήταν από τα ταξίδια που ήθελα πάρα πολύ να κάνω!

υ.γ πολύ γέλασα με το ''No, thanks'' κι εμείς το επαναλάβαμε άπειρες φορές... ακατάδεκτους θα μας πέρασαν τους Έλληνες...

 

[giannismits]

Πράγματι @Nedelja όπως το είπες. Για Ευρώπη πολύ δύσκολα δίνει κανείς τέτοια χρήματα τώρα μάλιστα που οι low cost σε πάνε σε προορισμούς με αστεία ποσά. Και πριν πάω πίστευα πως γενικά δεν έχει τουρισμό και διαψεύστηκα πανηγυρικά!
Δεν περίμενα να γίνεται τέτοιος χαμός.

Όσο για το ''No, thanks'' έγινε σλόγκαν και το λέμε ακόμα. Αφού σκεφτήκαμε ρε μπας και δοκιμάσουμε? Αφού είχαμε και προσφορά για free δοκιμή