• Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Μάιο - Σεπτέμβριο 2020 !

Πορτογαλία Senhora do Mar / Η κυρά της θάλασσας! (Portugal)

giannismits

Member
Μηνύματα
3.497
Likes
11.813
Επόμενο Ταξίδι
?
5η ημέρα: Στις γειτονιές του Chiado της Baixa και αντικρίζοντας τον Χριστό!

Café A Brasileira




Προτιμήσαμε να καθίσουμε στο εσωτερικό του καφέ για να πάρουμε μια μυρωδιά εποχής! Το εσωτερικό του είναι σε στυλ Art Nouveau και κυριαρχεί το ξύλο, το μάρμαρο, τα μπρούτζινα κιγκλιδώματα, ένα εντυπωσιακό θολωτό ταβάνι με τους πολυελαίους και τους μεγάλους καθρέπτες στους τοίχους, παραπέμπουν πραγματικά σε μιαν άλλη εποχή.


Το καφέ είχε κίνηση και το σέρβις αν και ήταν σοβαρό και αγέλαστο ήταν αρκετά γρήγορο και δεν υπήρχε αναμονή. Προτιμήσαμε να τσιμπήσουμε κάτι από το να πιούμε καφέ. Πήραμε μια ποικιλία για την μπύρα μας από διάφορα μεζεδάκια μπουκιές όπως μπακαλιαροκεφτέ και κοτοκροκέτα που μπορεί στην όψη να μη ήταν δελεαστικά αλλά ήταν νοστιμότατα και συνόδεψαν ιδανικά την κρύα μπύρα μας. Ιδανική στιγμή για ξεκούραση ψυχική και σωματική σ’ αυτόν τον γοητευτικό ιστορικό χώρο!


Αφήσαμε την ζωντανή αυτή πλατεία και αφού περπατήσαμε την Rua Garrett θέλαμε να παραμείνουμε στην πάνω πόλη και να πάμε στην πλατεία Largo do Carmo, μόνο που ξεχαστήκαμε και χωρίς να το καταλάβουμε αρχίσαμε την κάθοδο και αφού περάσαμε την Rua do Carmo βρεθήκαμε κάτω στο Elevador de Santa Justa. Δεν είχαμε σκοπό να χρησιμοποιήσουμε το Elevador de Santa Justa αλλά να που από αυτό το μικρό λάθος έμελε να ανέβουμε ξανά στην πάνω πόλη στο Chiado με το ασανσέρ αυτή τη φορά. Το ασανσέρ της Santa Justa ή Elevador do Carmo, η κατασκευή του θυμίζει τον πύργο του Άιφελ και χτίστηκε από έναν μαθητή του Gustave Eiffel το 1902. Εμείς δεν μπορέσαμε να διαπιστώσουμε κάτι τέτοιο γιατί ήταν καλυμμένο με σκαλωσιές και ήταν ένα χάλι. Το κόστος είναι 5€ οι δυο διαδρομές. Αν δεν είχαμε την κάρτα δεν υπήρχε περίπτωση να το παίρναμε. Είχε μεγάλη ουρά από τουρίστες φυσικά και περιμέναμε υπομονετικά. Ας όψεται το λάθος!


Μέσα στο ασανσέρ υπήρχε υπάλληλος που έλεγχε ή έκοβε τα εισιτήρια. Σε λίγα δευτερόλεπτα ανεβήκαμε τα 45 μέτρα και βγήκαμε σε έναν διάδρομο, μια βεράντα με προστατευτικά σύρματα που προσφέρει θέα 360 μοιρών από ψηλά της πόλης. Η οπτική της πόλης και από εδώ ήταν όμορφη και φωτεινή. Απ’ όπου και να δεις πανοραμικά τη Λισαβόνα είναι κούκλα. Ήταν εξαιρετική η εικόνα του μαύρου ουρανού με την πόλη όμως λουσμένη στο φως να τονίζονται οι κόκκινες στέγες. Η θέα προς κάθε σημείο ήταν ιδιαίτερα φωτογενής!


Διακρίνεται η πλατεία Rossio






Rua do Carmo




Castelo de Sao Jorge


Ο διάδρομος του ασανσέρ μας οδηγεί κατευθείαν στην πλατεία Largo do Carmo με την κρήνη Carmo (Chafariz do Carmo) του 1771 να κοσμεί το κέντρο της πλατείας.


Άλλο ένα ζωντανό μέρος της Λισαβόνας με αρκετή κίνηση, μια μπάντα που έπαιζε μουσική και μαγαζάκια τριγύρω. Η μικρή σκιερή πλατεία ήταν το μέρος που χρειαζόμασταν για ξεκούραση και χαλάρωση. Στην πλατεία βρίσκεται το Αρχηγείο που ανήκει στην Εθνική Φρουρά και βέβαια το Convento da Ordem do Carmo ένα από τα πιο διάσημα αξιοθέατα της πόλης. http://www.museuarqueologicodocarmo.pt/ Πληρώσαμε 3,5€ το άτομο στο εκδοτήριο και μπήκαμε στο εσωτερικό της εκκλησίας! Ουσιαστικά πρόκειται για τα ερείπια του Convento do Carmo, ένα από τα πιο όμορφα αξιοθέατα της Λισαβόνας που στέκεται ως υπενθύμιση του καταστροφικού σεισμού του 1755 που κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος της πόλης. Η μονή ιδρύθηκε το 1839 και ήταν η κύρια εκκλησία γοτθικού ρυθμού της πρωτεύουσας. Ο μεγάλος σεισμός που αποτιμάται σε 8,7 ρίχτερ κατέστρεψε μεγάλο μέρος του ναού και το μοναστήρι δεν ξαναχτίστηκε.

Ο κουρασμένος Rose κάθισε στα σκαλιά και δεν κουνήθηκε. Εγώ επεξεργάστηκα και αποτύπωσα τις εικόνες αυτού του δραματικού σκηνικού, καθώς το κτίσμα δεν έχει οροφή και είναι ομολογουμένως μια πρωτόγνωρη εικόνα.







Συνέχισα στο κύριο σώμα της εκκλησίας του οποίου η οροφή άντεξε το σεισμό, και στεγάζει ένα Αρχαιολογικό μουσείο με μια μικρή αλλά ενδιαφέρουσα συλλογή. Της Παλαιολιθικής και Νεολιθικής περιόδου, με κομμάτια από ανασκαφές της προϊστορικής οχύρωσης, με εξαιρετικούς γοτθικούς τάφους, ενώ την παράσταση κλέβουν οι απόκοσμες μούμιες του Περού!

Ajulejus με σκηνές από τα πάθη του Χριστού






Η Εκκλησία πριν την καταστροφή της από το σεισμό


Η περιήγηση ήταν αρκετά αξιόλογή και ενδιαφέρουσα. Στη συνέχεια κατηφορίσαμε από την Calcada do Carmo, μια ωραία διαδρομή μέσω του στενού δρόμου που μας έφερε στον σταθμό τρένων Rossio με τα καφέ και τα ταβερνάκια τριγύρω του και κατεβήκαμε πια στην κάτω πόλη την Baixa και συγκεκριμένα στην πλατεία Rossio.









Η Baixa είναι το κέντρο της πόλης. Είναι η περιοχή που στο σεισμό του 1755 καταστράφηκε ολοσχερώς και στη συνέχεια το πολεοδομικό συγκρότημα χτίστηκε με νεοκλασικό σχεδιασμό και δυναμική αντισεισμική κατασκευή που έγινε παράδειγμα για όλη την Ευρώπη. Θεωρήθηκε ένα από τα καλύτερα ευρωπαϊκά αρχιτεκτονικά επιτεύγματα της εποχής και εξετάζεται η αναγνώριση του σε Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς, εφόσον πραγματοποιηθεί η ανακαίνιση σε πολλά από τα κτίρια.

Η καρδιά της Λισαβόνας έχει τη μεγαλοπρέπεια που της αρμόζει και όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που την κάνουν λαμπερή, λαϊκή, ζωντανή, δημοφιλής, εμπορική και τουριστική. Με κομψές πλατείες, πεζόδρομους, μοντέρνα καταστήματα, τουριστικά εστιατόρια και καφέ, διάσημα ζαχαροπλαστεία, αρτ νουβό προσόψεις, αφρικανούς μετανάστες, νεαρούς skaters, πωλητές λουλουδιών και μικροαντικειμένων, καλλιτέχνες του δρόμου και φυσικά πλανόδιους πωλητές ναρκωτικών! Όσο γι’ αυτό να περιμένετε απανωτές οχλήσεις από τους στημένους ή διερχόμενους νεαρούς που πουλάνε Κόκα, χασίς και μαριχουάνα.

''Κόκα, χασίς? No, thanks'' άνθρωπέ μου άφησε με να συνεχίσω την ξενάγηση!
Η πλατεία Rossio ή επίσημα Praca Dom Pedro Iv, το κέντρο του κέντρου είναι ίσως η ομορφότερη της πόλης και πλαισιώνεται από ομοιόμορφα νεοκλασικά κτίρια, που χτίστηκαν μετά τον σεισμό του 1755. Eίναι γνωστή για τα υπέροχα κυματιστά ψηφιδωτά μοτίβα στο πεζοδρόμιο κάτι που συναντάμε σε όλη την Πορτογαλία και ομολογώ ότι με εντυπωσίασε. Σε κάθε πλατεία σε κάθε πεζοδρόμιο και της πιο απλής περιοχής το δάπεδο είναι στρωμένο σε κυβόλιθος σε διαφορετικά σχέδια και μωσαϊκά.




Στη βόρεια πλευρά της πλατείας είναι το Εθνικό Θέατρο Dona Maria II, ένα μνημειώδες νεοκλασικό κτίριο που χτίστηκε στη δεκαετία του 1840. Σε κάθε πλευρά της πλατείας είναι δύο μπαρόκ σιντριβάνια, και στο κέντρο είναι μία στήλη 27 μέτρα σε ύψος που ανεγέρθηκε το 1874 και αποτελείται από ένα βάθρο στην κορυφή του οποίου είναι τοποθετημένο το άγαλμα του βασιλιά Dom Pedro IV. Από την ανασυγκρότηση της περιοχής μετά το σεισμό χρονολογείται και το Arco da Bandeira, ένα μπαρόκ κτίριο στη νότια πλευρά της πλατείας με μια μεγάλη καμάρα που συνδέει την Rossio με την Rua dos Sapateiros.








Μερικά από τα καφέ και τα καταστήματα της πλατείας χρονολογούνται από τον 18ο αιώνα, όπως το αρτ ντεκό Cafe Nicola στη δυτική πλευρά, το πιο δημοφιλές στη περιοχή τα γλυκά του οποίου τιμήσαμε την ίδια μέρα. Από την πλατεία Rossio από την Rua da Betesga που την συνδέει με την πλατεία Figueira , είναι ένα ακόμα ωραίο σημείο για φωτογραφίες καθώς φαίνεται καμαρωτό στον λόγο το κάστρο του Αγ. Γεωργίου.


Η Praca Figueira είναι μια σχετικά μικρή πλατεία που μάλλον θα τη συναντήσει κανείς στα γρήγορα και στο μόνο που θα σταθεί είναι και πάλι το κάστρο του Αγ. Γεωργίου που έχει πολύ καλή οπτική από την πλατεία. Είχε κίνηση από τουριστικά λεωφορεία, είχε Skateboarders και είχε… ''Κόκα, χασίς? ''!




Πριν συνεχίσουμε μικρή στάση σε ένα από τα πιο ιστορικά και διάσημα ζαχαροπλαστεία της Λισαβόνας. Confeitaria Nacional. Ένα μαγαζί που κρατά από το 1829 με πολλές διεθνείς διακρίσεις και βραβεία. Το κατάστημα εσωτερικά είναι πολυτελές, κλασικό και πανέμορφο αλλά ακόμα πιο πανέμορφη είναι η βιτρίνα με μεγάλη ποικιλία από εξαιρετικά γλυκάκια αλλά και τέλειες τούρτες. Πήραμε 4 διαφορετικά γλυκά τύπου ταρτάκια τέλεια σε εμφάνιση αλλά και πολύ νόστιμα που εξαφανίσαμε στο λεπτό. Τελικά απ’ όπου φάγαμε γλυκά στην Πορτογαλία όλα ήταν φρέσκα και νόστιμα και όλα ταρτοειδή, σφολιατοειδή, τύπου κέικ με ζύμες με μαρμελάδες με κρέμες κτλ. Και λιγότερο σοκολατοειδή!


Και συνεχίζουμε στην κύρια αρτηρία της Baixa τον μεγάλο και πιο ζωντανό πεζόδρομο της Λισαβόνας την Rua Augusta που ενώνει την Rossio με την Praca do Comercio. Ένας εμπορικός δρόμος όπου μοντέρνα καταστήματα συνυπάρχουν με τα παλιά κτίρια, με παλιές πινακίδες προηγούμενων δεκαετιών. Ένα μέρος όπου οι τουρίστες αναμειγνύονται με καλλιτέχνες του δρόμου, μουσικούς, ψητάδες που πουλάνε κάστανα, και βέβαια τους γνωστούς-αγνώστους που πουλάνε με διακριτικότητα το καλό ''πράμα''! Τα εστιατόρια και καφέ τα υπαίθρια τραπεζάκια είναι αμέτρητα όπως και τα καταστήματα με σουβενίρ. Από όλες τις απόψεις ο πεζόδρομος είναι όμορφος, κομψός, γοητευτικός, ζωντανός και δημοφιλής άξονας μέσα στο κέντρο που δίνει το στίγμα του τι εστί Λισαβόνα!


Το Elevador de Santa Justa από την Rua Augusta








Η Αψίδα του θριάμβου της Rua Augusta (Arco Triunfal da Rua Augusta) χρονολογίας 1775 είναι η πύλη που μας οδήγησε στην μεγάλη παραποτάμια πλατεία Εμπορίου (Praca do Comercio). Η πύλη από την πλευρά της πλατείας είναι η κύρια πρόσοψη και η είσοδος προς την πόλη. Την αψίδα την είδαμε την καμαρώσαμε και κοιτώντας την κάτι μου θύμιζε ότι ήθελα να κάνω αλλά είχα ξεχάσει. Έσπαγα το κεφάλι μου τι. Τελικά δεν το θυμήθηκα. Η Αψίδα διαθέτει ασανσέρ που σε ανεβάζει στο ψηλότερο σημείο σε μια βεράντα με ωραία θέα προς την Praca do Comercio. Απορώ πως το ξέχασα. Όχι ότι είναι κάτι τρομερό. Έχει τόσα πανοραμικά σημεία η πόλη που αυτό ωχριά μπροστά στα άλλα. Ίσως γι’ αυτό να μη το έδωσα σημασία και να βγήκε από το μυαλό μου.








Η Praca do Comercio είναι η μεγαλύτερη πλατεία της Λισαβόνας, αντιμετωπίζει τον ποταμό Τάγο και πριν ξαναχτιστεί μετά τον καταστροφικό σεισμό του 1755, ονομαζόταν Terreiro do Paco. Την χάζευα και σκεφτόμουν σε ποιο σημείο άραγε σκότωσαν τον βασιλιά Carlos I? Πως εξελίχθηκαν εκείνες οι δραματικές στιγμές το 1908? Για την ιστορία όταν ο βασιλιάς Carlos I περνούσε με την άμαξα μαζί με την βασιλική οικογένεια του την πλατεία, δύο μέλη του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος τον πυροβόλησαν και πέθανε ακαριαία, ενώ ο γιός του Luis Filipe λίγα λεπτά αργοτερα. Αξιοσημείωτο είναι πως δύο χρόνια αργότερα το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα ήταν αυτό που ανέτρεψε την πορτογαλική μοναρχία! Και εκεί που σκεφτόμουν αυτό το γεγονός που σημάδεψε για πολλά χρόνια τη χώρα ακούω μια φωνή… ''Κόκα, χασίς? No, thanks''! και επανέρχομαι στην πραγματικότητα!




Στις στοές των κτιρίων που περιβάλλουν την πλατεία κρύβονται ιστορικά καφέ, γραφεία, καταστήματα και εστιατόρια με τραπέζια έξω. Ο ήλιος ήταν λαμπερός και ο ποταμός μπροστά στην πλατεία σαν θάλασσα μας καλούσε. Πριν πάμε όμως προς τον ποταμό λίγο πιο πίσω από την Praca do Comercio ψάξαμε να βρούμε ένα μαγαζί που ήθελα οπωσδήποτε να δω. Το παραδοσιακό κατάστημα Conserveira de Lisboa στην Rua dos Bacalhoeiros 34. Mε την πρώτη ματιά νομίζεις ότι μπαίνεις σε φαρμακείο κι αυτό γιατί έτσι όπως είναι στοιβαγμένες οι κονσέρβες μοιάζουν με φάρμακα ή τσιγάρα! Το μαγαζί λειτουργεί από το 1930 και έχει κρατήσει το στυλ του παλιού και του ρετρό. Αγοράσαμε λίγες κονσέρβες τη μικρή συσκευασία της μάρκας Tricana και Prata do Mar όπως σκουμπρί, σαρδέλα, αυγά μπακαλιάρου και τόνο όπου η μία συσκευασία κοστίζει περίπου 2-3€ ανάλογα τον τύπο της κονσέρβας φυσικά. Έτσι φεύγοντας πήραμε στην Ελλάδα γεύσεις Πορτογαλίας και δηλώνω πως όλες οι κονσέρβες ήταν πολύ νόστιμες και καλής ποιότητας. Αλλά κονσέρβες! Μπορούν να αγοραστούν και για σουβενίρ για φίλους και γνωστούς γιατί τις τυλίγουν σε χαριτωμένες ρετρό πολύχρωμες συσκευασίες.


Η πλατεία do Comercio βλέπει και φτάνει μέχρι την προκυμαία του ποταμού Τάγου και από κει φαίνεται η τέλεια γεωμετρία που είναι χτισμένη. Αυτό το μέρος μπροστά στον ποταμό ήταν από τα αγαπημένα μου στη Λισαβόνα. Ακριβώς μπροστά στέκονται δύο κολώνες που είναι μέρος ξεκούρασης για τα γλαροπούλια που συντροφεύουν τους ανθρώπους που χαλαρώνουν στο σημείο. Καθίσαμε και ατενίσαμε τον ποταμό υπό την live μουσική υπόκρουση ενός εξαιρετικού τραγουδιστή που μας χαλάρωνε με υπέροχα τραγούδια country.

χμ ήθελα δεν ήθελα (που δεν ήθελα) φορτώθηκα τον σάκο!














Καλή η μουσική, καλό το χάζεμα του κόσμου, καλή η θέα αλλά έχουμε και συνέχεια και μάλιστα σπέσιαλ! Η βόλτα συνεχίστηκε επί της Avenida Ribeira das Naus, της λεωφόρου δίπλα στην προκυμαία, σε ένα μονοπάτι δίπλα στο ποτάμι. Το μέρος αυτό είναι πρόσφατα ανακατασκευασμένο και για άλλη μια φορά οι Πορτογάλοι μας βάζουν τα γυαλιά. Αυτό το έργο βασίστηκε στην αναδημιουργία της θέσης που κάποτε ήταν το Dry Dock που χρονολογείται από τις πορτογαλικές ανακαλύψεις, και η παρέμβαση στο σημείο είναι συνώνυμο με την ποιότητα και τον σεβασμό του πνεύματος του τόπου. Ένας εξαιρετικός δημόσιος χώρος που εστιάζει στον πεζόδρομο και την επαφή με το ποτάμι, δημιουργώντας ένα νέο χώρο περιπάτου δίπλα στον ποταμό και μια σκάλα που παριστά τη νέα αστική παραλία της πόλης. Επιπλέον, δημιουργήθηκε ένας κήπος με χλοοτάπητες, και αναδημιουργία της παλιάς αποβάθρας που μας επιτρέπει να απολαύσουμε τον Τάγο.








Η Ribeira μας έφερε στον σταθμό Cais do Sodre. Ο σταθμός είναι ένας από τους πιο πολυσύχναστους κόμβους της πόλης και περιλαμβάνει την Πράσινη Γραμμή του μετρό, τον σιδηροδρομικό σταθμό με διασύνδεση τη γραμμή για Cascais, στάσεις λεωφορείων και τραμ και τον σταθμό στον ποταμό για τη μεταφορά με τα δημόσια πλοιάρια της Transtejo. Μάταια προσπαθούσαμε να φορτώσουμε διαδρομές στην lisboa card. Το μηχάνημα δεν την δέχονταν κι αυτό γιατί ΔΕΝ μπορείς να φορτώσεις διαδρομές για τα πλοία της Transtejo. Οπότε από τα εκδοτήρια μας έβγαλαν νέες κάρτες τις 7 colinas με δύο διαδρομές την καθεμία για Cacilhas. Το κόστος ήταν 1,20€ η διαδρομή, δηλαδή 2,40€ με επιστροφή + 0,50€ η έκδοση της κάρτας και τρέξαμε σαν τρελοί στην προβλήτα γιατί σε 1 λεπτό αναχωρούσε το πλοίο. Ευτυχώς το προλάβαμε! Το site της εταιρείας http://www.transtejo.pt/pt/homepage/index.html

Η διαδρομή μέχρι Cacilhas ήταν ευχάριστη αν και κουνούσε λιγάκι, με όμορφη θέα της γέφυρας 25 de Abril και του Cristo Rei του αγάλματος του Χριστού που ήταν και ο προορισμός μας.




Σε 10 λεπτάκια το πλοίο έφτασε στο πορθμείο Cacilhas. Το ήσυχο παραθαλάσσιο προάστιο είναι μια γραφική γειτονιά στις όχθες του ποταμού, ακριβώς απέναντι από τη Λισαβόνα. Σαν πρώτη εικόνα μου άρεσε και απ’ ότι παρατήρησα έχει αρκετές ψαροταβέρνες.






Όμως δεν είχαμε χρόνο για χάσιμο, έτσι με το που βγήκαμε από το ferry πήγαμε στον σταθμό λεωφορείων που βρίσκεται δίπλα και πήγαμε στη στάση του 101 του λεωφορείου που κάνει τη διαδρομή μέχρι το άγαλμα του Χριστού. Τα λεωφορεία είναι της TST και ότι κάρτα μεταφορών να έχει κάποιος εδώ δεν ισχύει και κόβεις ξεχωριστό εισιτήριο στον οδηγό. Η τιμή με επιστροφή ήταν 2€. Ο καιρός είναι περίεργος. Έχει βαριά συννεφιά αλλά απέναντι στη Λισαβόνα βλέπουμε ένα σημείο να φωτίζεται από τον ήλιο. Η διαδρομή κρατάει κάνα 10λεπτο και το λεωφορείο μας άφησε έξω από την κύρια είσοδο στο Εθνικό Παρεκκλήσι.
http://www.cristorei.pt/default.aspx?langid=2

Με το που φτάσαμε άρχισαν οι ψιχάλες που ευτυχώς έμειναν ψιχάλες και μετά από λίγο σταμάτησαν! Πάλι καλά. Με το που αντικρίζεις το άγαλμα (Santuário Nacional de Cristo Rei) νοιώθεις ένα δέος και μόνο από το μέγεθος του! Το 79 μέτρων γιγαντιαίο μνημείο είναι αφιερωμένο στον Βασιλιά Χριστό και ως γνωστόν είναι εμπνευσμένο από το άγαλμα του Χριστού Λυτρωτή στο Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας και σχηματίζει ένα σταυρό, με τα χέρια. Τα απλωμένα χέρια του Χριστού αγκαλιάζουν την πόλη της Λισαβόνας που είναι απέναντι και με αυτόν τον τρόπο εκφράζουν την ευγνωμοσύνη τους στον Χριστό, διότι οι Πορτογάλοι είχαν γλιτώσει τις συνέπειες του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Το μνημείο χτίστηκε στον ψηλότερο λόφο της περιοχής 133 μέτρα πάνω από τον ποταμό και εγκαινιάστηκε το 1959.


Ο χώρος περιλαμβάνει κάποια ιερά κτίρια και παρεκκλήσια που μάλλον περνούν απαρατήρητα αφού όλοι οι επισκέπτες εστιάζουν στο άγαλμα. Ένας ανελκυστήρας οδηγεί στη βεράντα 192 μέτρα πάνω από το ποτάμι με κόστος 4€. Δεν ανεβήκαμε γιατί η θέα από κάτω ήταν έτσι κι αλλιώς πανοραμική και εκθαμβωτική οπότε δεν ξέρω αν αξίζει η ανάβαση. Το άγαλμα φωτογραφήθηκε από όλες τις οπτικές γωνίες και σε διαφορετικούς φωτισμούς!

Προαύλιος χώρος












page11.jpg


Το άγαλμα μπορεί να είναι επιβλητικό όμως κατά τη γνώμη μου ίσως την παράσταση να κλέβει η άποψη της Ponte 25 de Abril, 70 μέτρα πάνω από τον ποταμό. Η γέφυρα εγκαινιάστηκε το 1966 και ήταν για την εποχή μια από τις πρωτοπόρες και μεγαλύτερες γέφυρες στον κόσμο. Σήμερα είναι η 27η μεγαλύτερη κρεμαστή γέφυρα του κόσμου 2,2 χλμ. και συχνά γίνεται η σύγκριση της με την γέφυρα Golden Gate του San Francisco που ομολογουμένως έχουν μεγάλη ομοιότητα. Η ώρα περνούσε και τα χρώματα της γέφυρας και του ορίζοντα άλλαζαν με τα σύννεφα και τον ήλιο να παίζουν στο ουρανό και να δίνουν υπέροχες εικόνες!









Καθίσαμε γύρω στα 45 λεπτά και απολαύσαμε τη θέα με ένα ελαφρό αεράκι να μας φυσάει. Δεν διαπραγματεύομαι πως όποιος έρθει Λισαβόνα θα περάσει και από δω. Από τη στάση πήραμε το λεωφορείο και επιστρέψαμε στην αφετηρία Cacilhas. Και πάλι ήμασταν τυχεροί και σε ελάχιστα λεπτά ξεκίνησε το ferry για την επιστροφή στον σταθμό Cais do Sodre. Από ένα καφέ δίπλα στον σταθμό πήραμε από ένα ελαφρύ νόστιμο σάντουιτς με ομελέτα που το φάγαμε στην Ribeira απολαμβάνοντας παράλληλα την δύση του ηλίου και το σούρουπο.






Δεν θέλαμε ακόμα να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο. Όσο εξουθενωμένος και να είσαι από το περπάτημα δεν θες να αφήσεις αυτή την πόλη. Πραγματικά θέλαμε να είμαστε συνέχεια έξω στους δρόμους. Γι’ αυτό και είπαμε να δούμε και κάτι ακόμα και με δημοκρατικές διαδικασίες επέλεξα την Alfama. Μπορεί την αυριανή μέρα να αφιερώναμε το χρόνο μας στην παλιά πόλη όπως θέλαμε να πάρουμε μια μικρή πρόγευση! Φτάσαμε στην Praca do Comercio και αφού βρήκαμε τη στάση Largo da Madalena πήραμε το τραμ 28.




Μετά από 3 στάσεις κατεβήκαμε στο Miradouro Santa Luzia. Ο δρόμος είχε αρκετή κίνηση και ειδικά στην πλατεία Largo Portas do Sol. Το προαύλιο του πανέμορφου κήπου Jardim Julio de Castilho δίπλα στο λευκό εκκλησάκι, είναι ένα από τα πιο ρομαντικά μέρη της παλιάς πόλης. Το miradouro de Santa Luzia είναι μια αγαπημένη βεράντα κάτω από ένα υπέροχο κιόσκι με αμπέλια με θέα πάνω από τις στέγες της Alfama και την προκυμαία. Κόσμος είχε μαζευτεί στη βεράντα όταν τα φώτα της πόλης άναψαν και η νύχτα έκανε την εμφάνιση της. Η γοητεία αυτής της πόλης σε κάθε γωνιά ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Είναι μεγάλος έρωτας η Λισαβόνα και το διαπίστωνα σε όποιο σημείο και να βρισκόμουν. Αλλά η Alfama είναι η μάγισσα πλανεύτρα!












Λίγο πιο δίπλα στο Largo Portas do Sol είναι άλλο ένα μπαλκόνι το Miradouro Portas do Sol. H εξαιρετικές καρτ-ποστάλ απόψεις από αυτή την βεράντα πάνω από τη συνοικία της Alfama είναι μαγευτικές. Ένα από τα must σημεία για φωτογράφιση γι’ αυτό και είχε πάρα πολύ κόσμο, με μουσικούς του δρόμου που σε συνδυασμό με την καλοκαιρινή αύρα δημιουργούσαν μια τέλεια ατμόσφαιρα. Είναι ένα πολύ ζωντανό μέρος της παλιάς πόλης με το Cafe Portas do Sol στην ταράτσα και ένα κιόσκι να είναι γεμάτα κόσμο που έπιναν το ποτό ή τον καφέ τους απολαμβάνοντας την απίστευτη θέα. Για μένα ήταν το αγαπημένο μου Miradouro!








Δεν θέλαμε να φύγουμε. Ήμασταν πάνω από 10 ώρες στους δρόμους και η Λισαβόνα δεν μας άφηνε και δεν την αφήναμε. Το τραμ 28 μας κατέβασε στην γειτονιά μας. Κλασικά τρελός κόσμος παντού και φυσικά ''Κόκα, χασίς? No, thanks''. Τι ήθελα και έδωσα σημασία σε έναν μας πήρε κι αυτός από πίσω. Από πού είστε? Από Ιταλία? Α Ιταλία! Και άρχισε να πετάει ιταλικές λέξεις. Μας είπε ότι έχει κόκα αρίστης ποιότητας και θα μας έδινε free μικρή ποσότητα να δοκιμάσουμε! Δελεαστική η πρόταση σου αλλά No, thanks!

Praca de D. Pedro IV – Rossio




Όλη τη μέρα γευτήκαμε διάφορα σάντουιτς, σνακ και γλυκάκια όμως θέλαμε και ένα γλυκό-γλυκό! Στην Rossio βρίσκεται το ζαχαροπλαστείο Cafe Nicola http://www.nicola.pt/?lang=en Όταν άνοιξε το 1929 ήταν άλλο από λογοτεχνικό και πολιτικό σημείο συνάντησης της Λισαβόνας. Διατηρεί κομμάτι του παρελθόντος με αρτ ντεκό πρόσοψη του. Το καφέ είναι ένας συνδυασμός ζαχαροπλαστείου-εστιατορίου και πολύ τουριστικό. Ο κοινωνικός και χαρούμενος πωλητής μας έδειξε τα γλυκά στην βιτρίνα και επιλέξαμε μια σοκολατόπιτα και ένα τιραμισού. Τα οποία καταβροχθίσαμε σε ένα παγκάκι στην πλατεία. Η σοκολατόπιτα ήταν μέτρια προς καλή αλλά το τιραμισού ήταν όνειρο.


Ο σταθμός τρένων Rossio


Απόψε τα σχέδια για νυχτερινή έξοδο δεν πραγματοποιήθηκαν γιατί κατά την ξεκούραση στο δωμάτιο επήλθε και ο ύπνος που ήρθε απροειδοποίητα. Boa noite λοιπόν και η επόμενη μέρα θα είναι άλλη μια υπέροχη ατελείωτη μέρα από την υπέροχη ατελείωτη Λισαβόνα!
 
Last edited:

giannismits

Member
Μηνύματα
3.497
Likes
11.813
Επόμενο Ταξίδι
?
6η ημέρα: Belem - Το μέρος της Unesco των θαλασσοπόρων και των Pasteis de Nata!

Αισίως φτάσαμε στην 6η ημέρα του ταξιδιού και η σημερινή μέρα θα ξεκινήσει από το Belem. Και σήμερα είναι καλοκαίρι με τη θερμοκρασία στους 27 βαθμούς. Αφού έχουμε ανανεώσει την 24ωρη κάρτα μας για απεριόριστες διαδρομές, επιβιβαζόμαστε στο τραμ 15 από την Praca do Comercio. Πριν φτάσουμε στο Belem θέλαμε να κάνουμε μια στάση στην Doca De Alcantara. Η περιοχή του λιμανιού κάτω από Γέφυρα της 25ης Απριλίου κατά μήκος του ποταμού είναι ένα από τα πιο ευχάριστα μέρη της πόλης. Οι πρώην αποθήκες λιμανιού μετατράπηκαν σε ένα πλήθος από κοσμοπολίτικα μπαρ, clubs, εστιατόρια και καφέ μετατρέποντας την σε ένα συναρπαστικό μέρος. Η στάση μας εδώ όμως το πρωί δεν είχε κάποιο νόημα αφού δεν υπήρχε ψυχή και η περιοχή ζωντανεύει κυρίως τα βράδια. Κάναμε μια μικρή βόλτα στην αποβάθρα της Alcantara μπροστά στη μαρίνα που είναι η δεύτερη μεγαλύτερη μαρίνα στη Λισαβόνα χωρητικότητας 440 σκαφών .




Θα μπορούσαμε να πάμε με τα πόδια στο Belem με την απόσταση να είναι περίπου 30 λεπτά μέσα στις καταπράσινες εκτάσεις κατά μήκος του ποταμού. Όμως αυτό είναι εφικτό όταν κάποιος είναι ξεκούραστος. Τα καταπονημένα μας πόδια μας δεν χωρούσαν περιττές ταλαιπωρίες. Η περιοχή είναι λίγο μπέρδεμα γιατί οι γραμμές τρένου εμποδίζουν το πέρασμα στην απέναντι μεριά του δρόμου. Γέφυρα πεζών δεν είδαμε και με λίγο ψάξιμο βρήκαμε την υπόγεια διάβαση που μας πέρασε στην απέναντι πλευρά του δρόμου. Η στάση του τραμ 15 είναι μακριά από το σημείο όμως η στάση του λεωφορείου εξυπηρετεί άριστα αφού κάνει στάση στο κέντρο του Belem.

Με το που κατεβήκαμε το λεωφορείο αντικρίσαμε τους καταπράσινους κήπους Jardim Afonso de Albuquerque που τους διασχίσαμε και βρεθήκαμε μπροστά στο Mosteiro dos Jeronimos.






Στο σημείο γινόταν ο κακός χαμός. Απίστευτα πούλμαν και γκρουπ τουριστών, κόσμος παντού και κίνηση συνέθεταν ένα σκηνικό τρέλας και ήταν αναμενόμενο. Το Belem είναι το δημοφιλέστερο μέρος της Λισαβόνας εκτός κέντρου και όχι μόνο και θεωρείται η σημαντικότερη τοποθεσία όλης της Πορτογαλίας μεγάλης σημασίας για όλο τον κόσμο! Πρόκειται για την ιστορική συνοικία που από την προκυμαία της ξεκίνησαν οι μεγάλοι θαλασσοπόροι Βάσκο ντε Γκάμα, Βαρθολομαίος Ντίας, Ερρίκος ο Θαλασσοπόρος και ο Μαγγελάνος για να μυθικά ταξίδια τους με σκοπό να ανακαλύψουν τον κόσμο! Στους αιώνες που ακολούθησαν στο Belem χτίστηκαν μοναδικά παλάτια, μοναστήρια, κήποι και μνημεία και σήμερα το Belem είναι η χαρά του μουσειόπληκτου!

Διαλέγεις και παίρνεις!

-Μουσείο των Αμαξών (Museu Nacional dos Coches) από τα αγαπημένα των επισκεπτών, http://www.museudoscoches.pt/

-Belem Palace, http://www.presidencia.pt/?idc=15&idl=2

-Προεδρικό Μουσείο (Μuseu Presidencia), http://museu.presidencia.pt/

-Τροπικό Κήπος Jardim do Ultramar, http://www2.iict.pt/jbt/

-Παλάτι Αγιούντα (Palacio Nacional Da Ajuda), http://www.palacioajuda.pt/

-Bοτανικός Kήπος του παλατιού Ajuda (Jardim Botanico da Ajuda), http://www.jardimbotanicodajuda.com/

-Μοναστήρι των Ιερωνυμιτών (Mosteiro dos Jeronimos), το πιο εντυπωσιακό αξιοθέατο της χώρας και μνημείο Unesco, www.mosteirojeronimos.pt

-Αρχαιολογικό Μουσείο (museu arqueologia) στη δεξιά πτέρυγα του Mosteiro dos Jeronimos, http://www.museuarqueologia.pt/?a=0&x=2

-Ναυτικό Μουσείο (Museu de Marinha), http://museu.marinha.pt/pt/Paginas/default.aspx

-Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης Μuseu berardo, www.museuberardo.com

-Πύργο της Belem (Torre de Belen), μνημείο Unesco,http://www.torrebelem.pt/en/

-Μνημείο των ανακαλύψεων (Padrao dos Descobrimentos) http://www.padraodosdescobrimentos.pt/en

Ουφ κουράστηκα και μόνο του τα βλέπω γραμμένα! Αν κάποιος λοιπόν θέλει να επισκεφτεί όλα αυτά ή κάποια από αυτά μπορεί να φάει όλη τη μέρα του στο Belem. Εμείς δεν είχαμε σκοπό κάτι τέτοιο βέβαια και πέρα από την χαλαρή βόλτα και την εξωτερική παρατήρηση των μνημείων είχαμε στόχο δύο πράγματα: Την περιήγηση δίπλα στον ποταμό στον πύργο Belem και το μνημείο των ανακαλύψεων και τα pastel de nata! Α ναι ξέχασα να τα γράψω πριν στη λίστα με τα αξιοθέατα! Θα το περιγράψω μετά.

Οι κήποι λοιπόν μας έφεραν μπροστά στο Μοναστήρι των Ιερωνυμιτών και η ουρά που είχε σχηματιστεί στην είσοδο μας έβγαλε από τη δύσκολη θέση του διλλήματος αν θα μπούμε μέσα στο μοναστήρι. Δεν θα μπούμε!




Το μοναστήρι Mosteiro dos Jeronimos είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την εποχή των μεγάλων ανακαλύψεων από τους θαλασσοπόρους. Η κατασκευή του μοναστηριού και της εκκλησίας άρχισε στις αρχές του 1501, Θεμελιώθηκε από τον Πρίγκιπα Ερρίκο τον Θαλασσοπόρο και ολοκληρώθηκε 100 χρόνια αργότερα. Στη θέση της Santa Maria de Belem όπου οι θαλασσοπόροι προσεύχονταν για τις αποστολές τους. Εκεί ο Vasco da Gama και οι άνδρες του πέρασαν την τελευταία νύχτα με προσευχές πριν αναχωρήσουν για την αποστολή τους προς την Ινδία το 1497. Ο τάφος του Βάσκο ντε Γκάμα βρίσκεται κοντά στην είσοδο του μοναστηριού, και είναι η τελευταία κατοικία και άλλων μεγάλων προσωπικοτήτων της Πορτογαλίας όπως ο εθνικός ποιητής Luis de Camoes και ο επίσης σπουδαίος πορτογάλος ποιητής Fernando Pessoa. Το μοναστήρι έχει σχεδιαστεί με τρόπο που αργότερα έγινε γνωστό ως Manueline.

Έχει πλουσιοπάροχο περίτεχνο αρχιτεκτονικό ύφος με περίπλοκες γλυπτικές και θέματα που ενσωματώνουν τα στοιχεία της θάλασσας και αντικείμενα που ανακαλύφθηκαν κατά τη διάρκεια των ναυτικών αποστολών και αντικατοπτρίζει ξεκάθαρα την δόξα της εποχής των μεγάλων ανακαλύψεων. Ενσωματώνει τόσα διαφορετικά στοιχεία και λεπτομερή σχέδια που σχεδόν ζαλίζει τα μάτια. Είναι το σύμβολο ορόσημο της Λισαβόνας και Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco!








Το πλήθος κόσμου είχε γεμίσει την πύλη εισόδου του μοναστηριού, τους δρόμους και την Largo Jeronimos. Στο βάθος φαινόταν άλλη μια ουρά από κόσμο και δεν μου φαινόταν για αξιοθέατο! Ή μήπως ήταν?




Στη γωνία στη Rua de Belem 84 βρίσκεται ένα αξιοθέατο που ίσως μαζεύει τους περισσότερους επισκέπτες απ’ όλα. Είναι το Pasteis de Belem ή με την επίσημη ονομασία "Antiga Confeitaria de Belem". Kαι όλος αυτός ο κακός χαμός για τα pasteis de nata τα ξακουστά ταρτάκια με την κρέμα. Η ονομασία του γλυκού σε όλη τη χώρα είναι pastel de nata ενώ σ’ αυτό το μαγαζί μόνο ονομάζονται pasteis de nata κι αυτό γιατί μόνο σ’ αυτό το μαγαζί παρασκευάζονται τα αυθεντικά, τα καλύτερα με την μυστική συνταγή όπως λέγεται από το 1837!
Σταθήκαμε κι εμείς στην ουρά και σίγουρα ένιωθα λίγο γελοίος αλλά ήθελα να κάνω το τουριστικό μου καθήκον και να διαπιστώσω αν αξίζουν τόσο πολύ τα περιβόητα pasteis de nata του συγκεκριμένου μαγαζιού. Το μαγαζί είναι όμορφα διακοσμημένο εσωτερικά και όποιος είναι τυχερός μπορεί να βρει τραπεζάκι. Το προσωπικό επαγγελματίες και γρήγοροι φαίνεται ότι δεν μασάνε ούτε αγχώνονται με τον πολύ κόσμο. Παλιά τους τέχνη κόσκινο. Πήραμε 6 κομάτια pasteis de nata αν και είχε και άλλα λιγουρευτά σνακ η βιτρίνα. Πίσω παρατήρησα την παραγωγή των pasteis που ήταν ασταμάτητη. Λέγεται πως το καφέ αυτό πουλάει 10 χιλιάδες τάρτες ημερησίως και πως το ρεκόρ του είναι 55 χιλιάδες σε μια ημέρα!!!


Αφού πήραμε τα γλυκά φύγαμε από το τρελοκομείο και πήγαμε να τα φάμε στην ησυχία μας στους Jardim de Belem. Κι όμως αυτό το ταπεινό απλό γλυκό με έκανε να μουγκρίσω από ηδονή. Εγώ που είμαι τρελαμένος μόνο με την σοκολάτα δεν πίστευα πως αυτό το γλυκό θα μου δημιουργούσε τέτοια ευχαρίστηση. Η βάση της τάρτας είναι τραγανό φύλλο κρούστας και η κρέμα είναι τύπου μπουγάτσας αλλά πολύ πιο νόστιμη. Ήταν ζεστό και ολόφρεσκο της ώρας. Δοκιμάσαμε αρκετά στην Πορτογαλία και δεν ξέρω αν είναι η ιδέα μου αλλά ναι αυτά ήταν με διαφορά τα καλύτερα.


Μετά από αυτό το ηδονικό ευχάριστο διάλειμμα περάσαμε τους κήπους Jardim da Praca do Imperio και ψάξαμε τον τρόπο που θα περάσουμε απέναντι στην πλευρά του ποταμού. Και στο Belem είναι λίγο μπελάς οι γραμμές τρένου αφού δεν μπορείς ανά πάσα στιγμή να περάσεις απέναντι αλλά πρέπει να περπατήσεις αρκετά μέτρα να βρεις την πεζογέφυρα που περνά πάνω από τον κεντρικό δρόμο και τις γραμμές ή μέσω ενός υπογείου περάσματος από τους κήπους.

Jardim da Praca do Imperio


Praca Imperio


Avenida Brasilia / Avenida da India - Πάνω από την γέφυρα


Η πεζογέφυρα μας έφερε στους Jardim da Torre de Belem όπου στο βάθος βρίσκεται ο πύργος Belem, Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς και περιλαμβάνεται και στον κατάλογο με τα Επτά Θαύματα της Πορτογαλίας λόγω της αρχιτεκτονικής του και της ιστορικής σημασίας του!


Και εδώ είχε πολύ μα πάρα πολύ κόσμο. Αν και ο καιρός ήταν ηλιόλουστος και ζεστός φυσούσε με αποτέλεσμα ο ποταμός Τάγος να είναι φουσκωμένος και γύρω από τον πύργο χτυπούσαν δυνατά κύματα. Ο Torre de Belem είναι το πιο διάσημο αξιοθέατο της Λισαβόνας και βρίσκεται στη μέση του ποταμού Τάγου. Χτισμένο το 1515 ως ένα φρούριο για να προστατεύει την είσοδο στο λιμάνι της Λισαβόνας σαν μέρος ενός αμυντικού συστήματος στις εκβολές του Τάγου ποταμού , ο πύργος της Belem ήταν το σημείο εκκίνησης για πολλά από τα ταξίδια της ανακάλυψης, και για τους ναυτικούς ήταν το τελευταία θέαμα της πατρίδας τους!


page12.jpg


Ο πύργος αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του πορτογαλικού στυλ Manueline όπως και το Μοναστήρι των Ιερωνυμιτών, αλλά ενσωματώνει και στοιχεία άλλων αρχιτεκτονικών στυλ. Ενσωματώνει πολλά μοτίβα της περιόδου των Ανακαλύψεων, με γλυπτά που απεικονίζουν ιστορικές προσωπικότητες ενώ έχει και αρχιτεκτονικές επιρροές των Μαυριτανών. Μπορεί να μη μπήκαμε στο εσωτερικό του όμως το θαυμάσαμε αρκετά από έξω και παρατηρήσαμε πως οι περίτεχνες λεπτομέρειες ήταν λιτές και περισσότερο δεμένες σε σύγκριση με το Μοναστήρι των Ιερωνυμιτών.








Το κύμα έφερε μπροστά στην ακτή ξύλα και βρωμιές, κάτι που δεν απώθησε κάτι κινεζούλες που έβαλαν τα πόδια τους στον ποταμό και έπαιζαν με τα κύματα. Χαρούμενος λαός! Κάναμε αρκετή ώρα βόλτα γύρω από τον πύργο και ξαποστάσαμε λιγάκι αν και ήλιος μας είχε κάψει για τα καλά. Και εκεί που μέσα στην χαρά μοστράρομαι και ποζάρω να βγώ φωτογραφία δίπλα στον ποταμό στο πεζούλι λίγο πριν το κλικ ένα κύμα ξαφνικά σκάει στη μάπα μου, στο κεφάλι μου, στη φόρμα μου! Μετά το σοκ της ψυχρολουσίας άρχισα να γελάω σαν χαζός και μαζί με μένα και οι άλλοι τουρίστες που ήταν γύρω μου. Το ωραίο ήταν ότι σαν να μη συνέβη τίποτα αμέσως βγήκα τη φωτογραφία που είχαμε αφήσει στη μέση! Ευτυχώς δεν μεταλλάχτηκα και ευτυχώς λόγω ζέστης στέγνωσα πολύ γρήγορα!




page13.jpg


Συνεχίσαμε επί του ποταμού και φτάσαμε στη μαρίνα που χωρίζει τον ποταμό, και αναγκαστικά κάναμε κύκλο για να βρεθούμε στο απέναντι σημείο ξανά δίπλα στον ποταμό που θα μας έφερνε στο Μνημείο των Ανακαλύψεων.






Από ένα περίπτερο πήραμε δύο παγωτά γρανίτες να μας δροσίσουν αφού ζούσαμε καλοκαίρι μέσα στον Οκτώβρη. Στη άκρη της παραλίας δίπλα στον ποταμό είχαν σηματοδοτήσει γραμμές και ήταν κλεισμένο λόγω ενός αγώνα δρόμου που λάμβανε χώρα εκείνη τη στιγμή και οι υπεύθυνοι απαγόρευαν τον κόσμο να περπατήσουν εντός των ορίων του μαραθωνίου. Ο τερματισμός ήταν στο Μνημείο των Ανακαλύψεων που φαινόταν στην ευθεία.








Το Padrao dos Descobrimentos είναι άλλο ένα σύμβολο της Λισαβόνας που τιμά τους θαλασσοπόρους την περίοδο των μεγάλων ανακαλύψεων κατά τη διάρκεια του 15ου και 16ου αιώνα. Το Μνημείο των Ανακαλύψεων στη βόρεια όχθη των εκβολών του ποταμού Τάγου εγκαινιάστηκε το 1960 στις εκδηλώσεις για τον εορτασμό των 500 χρόνων από το θάνατο του πρίγκιπα Ερρίκου του θαλασσοπόρου. Στέκεται στην προκυμαία από όπου οι διάσημοι εξερευνητές της Πορτογαλίας αναχώρησαν για τα επικά ταξίδια τους. Το μνημείο αποτελείται ένα πλοίο με επικεφαλή τον Πρίγκιπα Ερρίκο να έχει στραμμένο το κεφάλι του στη θάλασσα, και από πίσω του οι υπόλοιποι σπουδαίοι πορτογάλοι θαλασσοπόροι και διάφορα άλλα στοιχεία από την Εποχή των Ανακαλύψεων.





Μπήκαμε στο εσωτερικό του και πληρώσαμε στο εκδοτήριο από 3€ για να ανέβουμε με τον ανελκυστήρα στην κορυφή του μνημείου στα 52 μέτρα. Η θέα 360 μοιρών προς κάθε κατεύθυνση είναι υπέροχη και οι απόψεις στα γύρω μνημεία, τον Τάγο μέχρι και στον Ατλαντικό παίρνουν άλλη διάσταση. Όμως ο βασικός λόγος που ανεβήκαμε ήταν για να δούμε από ψηλά το δάπεδο της πλατείας μπροστά στο μνημείο που είναι ένα δώρο από τη Δημοκρατία της Νότιας Αφρικής. Ένα απίστευτο μωσαϊκό από διαφορετικούς τύπους μαρμάρου, που απεικονίζει ένα χάρτη με τις διαδρομές των πορτογάλων εξερευνητών. Ένα αριστούργημα που αν δεν ανέβεις δεν μπορείς να αποτυπώσεις και να διαπιστώσεις την έκταση του, την μεγαλοπρέπειά και την ομορφιά του.

Πύργος Belem / Torre de Belem




Ponte 25 de Abril




Ponte 25 de Abril και Cristo Rei


Mosteiro dos Jeronimos και Jardim da Praca do Imperio


Clube de Futebol Os Belenenses


Η πυξίδα και ο παγκόσμιος χάρτης (με zoom και χωρίς zoom)




Όταν κατεβήκαμε κάτω παρατηρήσαμε από κοντά κάποιες λεπτομέρειες του εκπληκτικού μαρμάρινου ψηφιδωτού δαπέδου.




Η βόλτα στο Belem ήταν γεμάτη ιστορία, γεύση, ενέργεια και εξαιρετικές εικόνες. Από τη στάση του τραμ πήραμε το 15 και επιστρέψαμε στο κέντρο της Λισαβόνας γιατί η Alfama μας περίμενε!
 
Last edited:

alexandra80

Member
Μηνύματα
300
Likes
1.579
Επόμενο Ταξίδι
Λιγουρία-Τοσκάνη
Ταξίδι-Όνειρο
Περού-Βολιβία-Άνδεις
Βλέπω Γιάννη κάναμε σχεδόν ίδιο ταξίδι...Μείναμε στο ίδιο ξενοδοχείο στο Πόρτο και κάναμε τις ίδιες βόλτες....:) Εγώ όμως δεν κατέβηκα πιο κάτω. Μόνο Πόρτο,Guimaraes, Braga.Είχα μόνο πέντε μέρες περιθώριο. Και πήγα με ryanair αλλά μέσω Bergamo γιατί ήθελα να το επισκεφτώ. Καταπληκτική αφήγηση και υπέροχες φωτογραφίες! Το πόρτο είναι από τις αγαπημένες μου πόλεις...
 

giannismits

Member
Μηνύματα
3.497
Likes
11.813
Επόμενο Ταξίδι
?
@alexandra80 κι εμένα το Πόρτο μου άρεσε πάρα πολύ και θεωρώ πως με τις γύρω πόλεις και την κοιλάδα Douro είναι εξαιρετικός προορισμός. Επειδή όμως πήγα και Λισαβόνα μπορώ να κάνω τη σύγκριση και να πω πως από όλες τις απόψεις υπερτερεί έναντι του Πόρτο. Είναι λατρεμένη πόλη και σου προτείνω αν μπορέσεις να την επισκεφτείς.
 

alexandra80

Member
Μηνύματα
300
Likes
1.579
Επόμενο Ταξίδι
Λιγουρία-Τοσκάνη
Ταξίδι-Όνειρο
Περού-Βολιβία-Άνδεις
@alexandra80 κι εμένα το Πόρτο μου άρεσε πάρα πολύ και θεωρώ πως με τις γύρω πόλεις και την κοιλάδα Douro είναι εξαιρετικός προορισμός. Επειδή όμως πήγα και Λισαβόνα μπορώ να κάνω τη σύγκριση και να πω πως από όλες τις απόψεις υπερτερεί έναντι του Πόρτο. Είναι λατρεμένη πόλη και σου προτείνω αν μπορέσεις να την επισκεφτείς.
Και θα το κάνω με την πρώτη ευκαιρία! :) Οι φωτογραφίες μιλάν από μόνες τους,ζωντανές,υπέροχες...Λες και ταξιδέψαμε κι εμείς με την αφήγησή σου...
 

giannismits

Member
Μηνύματα
3.497
Likes
11.813
Επόμενο Ταξίδι
?
6η ημέρα: Χαμένοι στα σοκάκια της Alfama και το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα!

Είμαστε στην Alfama. Την ψυχή της Λισαβόνας. Η γραφική μεσαιωνική συνοικία της Alfama θεωρείται η παλαιότερη συνοικία στην Ευρώπη μετά το El Populo της Cadiz στην Ισπανία. Είναι σαν ένα μικρό χωριό μέσα στην πόλη, που στέκεται ως μια κάψουλα του χρόνου για εκατοντάδες έτη πριν την καταστροφή της Λισαβόνας από το σεισμό του 1755, καθώς παρέμεινε όρθια χάρη στα στερεά θεμέλια της αν και επισκευάστηκε από τον τοπικό πληθυσμό μετά το σεισμό. Η Alfama είναι η χαρά της πεζοπορίας και της φωτογράφισης, χάρη στα μεσαιωνικά σοκάκια της, μέσα από τα στενά και δαιδαλώδη δρομάκια, τις απότομες σκάλες και τα μπαλκόνια με την εξαιρετική θέα. Είναι χτισμένη σε έναν εντυπωσιακό λόφο που εκτείνεται μέχρι τη γειτονιά της Graca και είναι γεμάτη εικόνες και μυρωδιές! Μπουγάδες που κρέμονται από παλιά σπίτια, μικρές πλατείες, εκκλησίες, ασβεστωμένα σπίτια στολισμένα με γλάστρες με λουλούδια, εκπληκτικά πλακάκια azulejos σε προσόψεις κτιρίων, μυρωδιές από ψάρια στη σχάρα, ήχοι τραγουδιών fado, ατμοσφαιρικά καφέ και εστιατόρια σε τετράγωνα και γειτονιές συνθέτουν ένα μαγικό σκηνικό που μόνο αν κάποιος βρεθεί εκεί μπορεί να καταλάβει με όλες του τις αισθήσεις τι είναι η Alfama!

Η βόλτα μας πίσω στο χρόνο ξεκίνησε από Largo da Madalena. Μέσα στο μυαλό μου είχα μια εικόνα της συνοικίας και ήξερα περίπου τα σημεία που ήθελα να δω. Όμως εδώ ο προγραμματισμός δεν έχει νόημα. Άφησα στην άκρη χάρτες, πλοηγούς και αποφάσισα να περιπλανηθούμε στα σοκάκια και τα μικρά τετράγωνα με μοναδικό οδηγό το ένστικτο και τις αισθήσεις μας! Χωρίς να με νοιάζει αν χάσω έναν δρόμο ή δεν βρω κάποια οδό ή κάποιο κτίριο. Το ζητούμενο ήταν να χαθούμε στην μαγεία της παλιάς αυθεντικής γειτονιάς!

Largo da Madalena / Igreja da Madalena


Ο δρόμος της Rua dos Bacalhoeiros μας έφερε σύντομα σε ένα από τα διασημότερα κτίρια το Casa dos Bicos. Το ασυνήθιστο αυτό κτίριο είναι εμπνευσμένο από τα παλάτια της Βενετίας, χτίστηκε το 1523 και είναι ένα από τα λίγα που επιζήσαν του σεισμού του 1755. Η περίεργη χαρακτηριστική του πρόσοψη αποτελείται από 1000 αιχμές (Bicos) ενώ οι δύο επάνω όροφοι έχουν παράθυρα στυλ Manueline. Περιλαμβάνει εκθεσιακούς χώρους και ένα μικρό αμφιθέατρο και επίσης υπάρχει ένας αρχαιολογικό χώρος στο ισόγειο, με ευρήματα από τη ρωμαϊκή εποχή.


Σχεδόν δίπλα από το Casa dos Bicos είναι η Arco Portas do Mar




Μπλεχτήκαμε στα στενά όπου περάσαμε όμορφα μικρά καφέ και εστιατόρια γεμάτα κόσμο και ο δρόμος μας έβγαλε σε ένα σημαντικό αξιοθέατο χαμηλά της Αlfama τον Καθεδρικό ναό Se de Lisboa στη Largo da Se και απέναντι είναι η Igreja de Santo Antonio.




Largo da Se




Ο καθεδρικός ναός Se δεν είναι το πιο μεγάλο θρησκευτικό μνημείο της Λισαβόνας, που είναι το Μοναστήρι του Ιερώνυμου και η Basilica da Estrela. Διαφέρει αρκετά από τους άλλους Ευρωπαϊκούς καθεδρικούς ναούς και περισσότερο είναι σαν ένα κάστρο. Χτίστηκε πάνω από ένα παλιό τζαμί τον 12ο αιώνα και αναμιγνύει το ρωμανικό και γοτθικό στυλ. Στο εσωτερικό του περιλαμβάνει σκήτες του 14ου αιώνα από αρχαιολογικές ανασκαφές, το μέρος που βαπτίστηκε ο Άγιος Αντώνιος και ένα θησαυροφυλάκιο του 18ου αιώνα με πολύτιμα πετράδια του βασιλιάς Jose. Η είσοδος είναι δωρεάν.




Το χάσιμο στα στενά της παλιάς πόλης συνεχίστηκε από την οδό Cruzes da Se και την Rua de Sao Joao da Praca. Ένα μικρό μαγαζί μας τράβηκε να καθίσουμε στο τραπεζάκι έξω παρέα με το πανέμορφο σκυλί του νεαρού ιδιοκτήτη. Ξεκουραστήκαμε και χαλαρώσαμε στον ήλιο τρώγοντας ένα εξαιρετικό σάντουιτς με ζουμερά φιλέτα!




Η Rua de Sao Joao da Praca μας έφερε σε ένα από τα πιο γνωστά σημεία της Αlfama, την Largo de Sao Rafael όπου ο δρόμος χωρίζεται σε δύο κατευθύνσεις, την Rua de Sao Pedro και την Rua Sao Miguel. Η Rua de Sao Pedro είναι από τους πιο πολυσύχναστους δρόμους της παλιά πόλης με μικρά μαγαζάκια και ταβέρνες που όμως κατά τις νυχτερινές ώρες που ανάβουν τα φαναράκια γοητεύει περισσότερο, γι’ αυτό κι εμείς στρίψαμε επί της Rua Sao Miguel.

Rua de Sao Joao da Praca


Rua de Sao Pedro


Rua Sao Miguel






Ανάμεσα στα σοκάκια και τα κτίρια τριγύρω η μικρή πλατεία Largo de Sao Miguel μπροστά και πίσω από την εκκλησία είναι από τα ομορφότερα και γραφικότερα σημεία της Αλφάμα που με γοήτευσαν περισσότερο και είναι από τα πιο δημοφιλή και αγαπημένα όλων των επισκεπτών.


page14.jpg






Από την πλευρά του τοίχου προς τα αριστερά της εισόδου είναι ένας πίνακας από azulejos που χρονολογείται από τα 1770 που απεικονίζει την Παναγία του Ροδαρίου με τον Ιησού.


Μπήκαμε στο στενό δεξιά της εκκλησίας και είδαμε καθημερινές στιγμές των κατοίκων, περνώντας παραδοσιακά κουρεία, ανθρώπους που έκαναν εργασίες στα σπίτια τους, μαγαζάκια και μικρά εστιατόρια.








Πάντως η Αlfama έχει εμφανή στοιχεία Ρωμαίων και κυρίως των Αράβων που είναι οι δύο σπουδαιότεροι πολιτισμοί του παρελθόντος της Λισαβόνας με τα στενά δρομάκια να προκύπτουν από την μουσουλμανική κουλτούρα, οπότε οι Άραβες είναι που έδωσαν στην περιοχή ατμόσφαιρα και της είχαν δώσει το όνομα Αlhama. Χαθήκαμε σε διάφορα στενά γύρω από την εκκλησία μέχρι που βγήκαμε στην πίσω πλευρά και την βλέπαμε ψηλά από τα σκαλιά. Ένα σημείο που μου θύμισε Ελληνικό νησί!

Travessa de Sao Miguel


Escadinhas de Sao Miguel







Mια Πορτογαλίδα γάτα φλερτάρει…


Τα σκαλιά γρήγορα μας ανέβασαν επίπεδο και βρεθήκαμε ακριβώς στην κεντρική πλατεία της παλιάς πόλης Largo das Portas do Sol. Από την ησυχία βρεθήκαμε στην ζωντάνια και την πολυκοσμία αφού εδώ είναι το πιο πολύβουο μέρος της Αλφάμα. Στο σημείο βρίσκεται μια αγαπημένη ταράτσα στην παλιά πόλη με θέα το ποτάμι και εκπληκτική θέα της Αλφαμα. Για μένα είναι η δεύτερη αγαπημένη μου βεράντα. Το Miradouro das Portas do Sol πραγματικά προσφέρεται για τις ωραιότερες φωτογραφικές λήψεις με τις στέγες, τα σοκάκια την εκκλησία Sao Vicente de Fora ψηλά στο βάθος, να δένουν αρμονικά με τον ποταμό Τάγο που απλώνεται από κάτω. Μαγευτικές παρτ ποστάλ! Και δεν είναι μόνο αυτό. Γύρω από το μπαλκόνι και στην πλατεία επικρατεί ένα κλίμα χαράς από τον κόσμο που μαζεύεται στο σημείο. Μια μπάντα στην είσοδο του Miradouro δημιουργούσε ατμόσφαιρα γιορτής με άρωμα καλοκαιριού με τα Reggae τραγούδια που έπαιζε. Ακόμα και το τραμ 28 που κάνει στάση εδώ και πηγαινοέρχεται ασταμάτητα γεμάτο τουρίστες είναι μια χαρακτηριστική εικόνα της μικρής πλατείας που της δίνει άλλη πνοή! Δεν υπάρχει περίπτωση επισκέπτης να μη περάσει από το Largo das Portas do Sol. Η καρδιά της Alfama χτυπάει εδώ.








page15.jpg


Λίγα βήματα πιο κάτω είναι ένα άλλο εξαιρετικό σημείο που είχαμε βρεθεί το προηγούμενο βράδυ το Miradouro Santa Luzia. Κατ αρχήν το πρώτο που θαυμάζεις εδώ είναι ο πανέμορφος κήπος του προαύλιου της εκκλησίας και δύο πίνακες από azulejos που κοσμούν τον εξωτερικό τοίχο από το εκκλησάκι με το μεγάλο πάνελ να δείχνει πως ήταν η πλατεία Comercio πριν από τον σεισμό του 1755.








Η βεράντα σκεπάζεται από ένα όμορφο κιόσκι, και πλακίδια με γεωμετρικά σχήματα καλύπτουν τους τοίχους της ταράτσας που όμως δυστυχώς ήταν τα περισσότερα κατεστραμμένα και παρατημένα. Και εδώ είχε πολύ κόσμο και ένας ζωγράφος ζωγράφιζε και πουλούσε εξαιρετικούς πίνακες σε καμβά. Η θέα πάνω από τα σπίτια, τις εκκλησίες, και τον ποταμό Τάγο είναι σαρωτική! Άλλο ένα εξαιρετικό σημείο για εκπληκτικές φωτογραφίες. Και ήμουν τυχερός γιατί υπήρχαν οι ιδανικές αγαπημένες μου συνθήκες για λήψεις. Ήλιος, γαλάζιος ουρανός με σύννεφα, διαύγεια και φυσικά ένα εξαιρετικά όμορφο μοντέλο!




Η συνέχεια είχε τραμ 28. Είναι εμπειρία η διαδρομή του τραμ μέσα στους εξαιρετικά στενούς δρόμους και αν απομόνωνα τους τουρίστες που το είχαν γεμίζει ασφυκτικά, θα νόμιζα πως ήμουν σε μια άλλη εποχή. Όμως μου άρεσε που έβλεπα χαρούμενα και χαμογελαστά πρόσωπα όλων των ηλικιών που ακόμα και όρθιοι απολάμβαναν τη στιγμή και ζούσαν αυτή τη βόλτα με το τραμ ανάμεσα στα στενά της Alfama, και κάτι τέτοιες στιγμές χαίρομαι γι’ αυτή τη συνεύρεση με άλλους τουρίστες σαν να είμαστε όλοι μια παρέα. Σε πολλά σημεία της παλιάς πόλης είδαμε να κυκλοφορούν χαριτωμένα πολύχρωμα τρίκυκλα που μετέφεραν τουρίστες. Δεν ξέρω την τιμή αλλά φαινόταν διασκεδαστικό και μάλλον γρήγορο αφού τρύπωνε εύκολα στα στενά και τις ανηφόρες. Η αφετηρία-πιάτσα απ’ ότι είδα είναι έξω από τον καθεδρικό ναό.

Από το τραμ κατεβήκαμε στη Largo Sao Vicente εκεί που βρίσκεται η επιβλητική εκκλησία, οι λευκοί πύργοι της οποίας ξεχωρίζουν στον ορίζοντα του Λισαβόνας η Igreja de Sao Vicente de Fora. Το μοναστήρι είναι ένα κτίσμα του 1600 και είναι από τα αξιοθέατα που μάλλον προσπερνάει ο περισσότερος κόσμος και κακώς! Γιατί η όχι μόνο η ταράτσα προσφέρει από τις ωραιότερες θέες αλλά εσωτερικά έχει την μεγαλύτερη συλλογή στον κόσμο σε μπαρόκ πλακίδια azulejos. Επίσης στεγάζει τους τάφους των μελών του βασιλικού οίκου Braganca της Πορτογαλίας, από το 1656, μέχρι το 1951.Το είχαμε στα υπόψιν αλλά και εμείς το προσπεράσαμε γιατί ήταν ήδη αργά το απόγευμα και είχαμε ακόμα δρόμο στην περιήγησή μας.




Πίσω από το μοναστήρι είναι ένας από τους ωραιότερους δρόμους που καταλήγει σε μια αψίδα την Arco Grande de Cima, που μας έβγαλε στη Campo Santa Clara που πλαισιώνεται από κομψές κατοικίες και είναι το σημείο που γίνεται το υπαίθριο παζάρι της πόλης η Feira da Ladra με 800 χρόνια ιστορία! Την πετύχαμε ανοιχτή καθώς ήταν Σάββατο γιατί λειτουργεί μόνο την Τρίτη και το Σάββατο. Βέβαια αυτό δεν το ξέραμε όταν ήμασταν εκεί και είπαμε να το αφήσουμε τελευταία μέρα για Δευτέρα που φυσικά ήταν άδεια χωρίς τους στημένους πάγκους. Αν το ξέραμε θα αγοράζαμε δώρα και αναμνηστικά γιατί μάλλον είχε καλύτερες τιμές από τα κανονικά μαγαζιά του κέντρου. Η αγορά Feira da Ladra (αγορά των κλεφτών) είναι μια αγορά που πουλάει λίγο απ’ όλα όπως παλιά συλλεκτικά αντικείμενα, ρούχα από δεύτερο χέρι, αντίκες, έπιπλα μέχρι και αυθεντικά κεραμικά πλακάκια που έχουν κλαπεί από προσόψεις κτιρίων και πήρε αυτή την περίεργη ονομασία, επειδή πραγματικά ήταν το μόνο μέρος που πωλούνταν κλεμμένα αντικείμενα! Σήμερα πωλούνται και προσωπικά πράγματα που οι άνθρωποι θέλουν να ξεφορτωθούν (και κάποια κλοπιμαία φυσικά).

Arco Grande de Cima




Campo Santa Clara - Feira da Ladra




Κατηφορίζοντας από την αγορά των κλεφτών η Campo Santa Clara μας έφερε στην μπαρόκ εκκλησία Igreja de Santa Engracia του 17ου αιώνα που κατά τον 20ο αιώνα η εκκλησία μετατράπηκε σε Εθνικό Πάνθεον (Panteao Nacional). Πήρε τρεις αιώνες για να ολοκληρωθεί, έχει το σχήμα ελληνικού σταυρού με έναν τρούλο που στέκεται στο ορίζοντα της πόλης. Το Πάνθεον είναι ο τόπος ανάπαυσης για μεγάλες πολιτικές και πολιτιστικές προσωπικότητες της Πορτογαλίας και περιλαμβάνει τους τάφους διαφόρων πορτογάλων προέδρων καθώς και του γνωστού συγγραφέως της χώρας Almeida Garrett, ενώ ο πιο διάσημος τάφος είναι αυτός της πιο σπουδαίας τραγουδίστριας fado της Amalia Rodrigues που βρίσκεται στο Πάνθεον από το 1999. Για 20 λεπτά χάσαμε την τελευταία είσοδο και το πετύχαμε κλειστό. Έμελε να μη μπούμε ποτέ μέσα αφού την Δευτέρα που επιστρέψαμε το βρήκαμε κλειστό αφού σχεδόν όλα τα μνημεία και μουσεία είναι κλειστά τις Δευτέρες. Η είσοδος είναι 4€ και ο θόλος του προσφέρει πανοραμική θέα της πόλης.

Campo de Santa Clara απέναντι από το Πάνθεον






Από το Πάνθεον ανηφορήσαμε και πάλι από τον ίδιο δρόμο και από την Largo Sao Vicente πήραμε ξανά το τραμ 28 που αυτή τη φορά μας κατέβασε κοντά στον Καθεδρικό ναό. Στον κεντρικό δρόμο Largo Sao Martinho λίγο πιο πάνω από τον καθεδρικό από την στάση πήραμε το μίνι λεωφορείο 737 το οποίο κάνει τέρμα στο κάστρο του Αγίου Γεωργίου.


Η διαδρομή μπορεί να επιτευχτεί και με τα πόδια αν και ανηφορική. Για μας ήταν απαγορευτικό με την κούραση τόσων ημερών και με σακατεμένα πόδια. Το μικρό λεωφορείο χώθηκε με ευκολία τα ανηφορικά στενά και η περιοχή θύμισε χωριό ενώ ανάμεσα στα σοκάκια και τις μικρές πλατειές παντού είχε κόσμο. Το λεωφορείο κάνει τέρμα στην είσοδο του κάστρου και αναχωρεί από το ίδιο σημείο.




Άλλο ένα μέρος με πολύ πολύ κόσμο. Αν και αργά το απόγευμα και πήγαινε προς σούρουπο το εκδοτήριο ήταν ακόμα ανοιχτό. Αποφασίσαμε να μη μπούμε μέσα επειδή ο χρόνος δεν επαρκούσε και είχαν μείνει τα miradouros της Graca και της Senhora do Monte. Κάναμε όμως βόλτα στην συνοικία στην Rua de Santa Cruz do Castelo έξω από το κάστρο και φάγαμε ωραιότατα pastel de nata. Αργότερα μετάνιωσα να πω την αλήθεια. Ήθελα να δω τη θέα από το κάστρο όχι ότι είναι η ωραιότερη, άλλωστε έχει τόσα σημεία με παρόμοια ή καλύτερη θέα αλλά περισσότερο από ιστορικής άποψης και για τον περιβάλλοντα χώρο με τα κανόνια, την δεντροφυτευμένη αυλή του με τα παγώνια, τις χήνες και τις πάπιες να κυκλοφορούν στον κήπο . Το Castelo de Sao Jorge είναι χτισμένο τον 6ο αιώνα από Μαυριτανούς και αφιερώθηκε στον ΄Αγιο Γεώργιο, τον προστάτη άγιο της Αγγλίας, ως ανάμνηση της πορτογαλο-αγγλικής ειρήνης του 1371. Η τιμή εισόδου είναι 8,5€. http://castelodesaojorge.pt/ Τουλάχιστον το καμαρώσαμε όλες τις μέρες εξωτερικά αφού στέκεται στον λόφο ψηλά και είναι ορατό από κάθε σημείο της Λισαβόνας.






Και οι διαδρομές συνεχίζονται. Το λεωφορείο 737 από το κάστρο μας κατεβάζει κοντά στη Largo Santa Luzia όπου θα πάρουμε και πάλι το τραμ 28 για να κατέβουμε αυτή τη φορά πιο ψηλά στην στάση Graca. Από τη στάση προσεγγίσαμε εύκολα την εκκλησία Convento da Graca μια από τις παλαιότερες της πόλης που χτίστηκε το 1271. Εκεί βρίσκεται το ωραιότερο μπαλκόνι με θέα.

Στο αγαπημένο μου Miradouro da Graca απλώνεται η πιο εκπληκτική πανοραμική θέα της πόλης και σ’ αυτό βοήθησε η ώρα και ο ήλιος που μας πρόσφεραν το ωραιότερο ίσως ηλιοβασίλεμα που έχω δει ποτέ. Η υπέροχη βεράντα έχει θέα, το κέντρο της πόλης και φυσικά τον ποταμό με backround πάντα τη γέφυρα 25 de Abril. Το υπαίθριο καφέ δημιουργεί χαλαρωτική ατμόσφαιρα και είναι ένα από τα αγαπημένα με νέους ντόπιους αλλά και επισκέπτες που απολαμβάνουν τον καφέ ή το ποτό τους βλέποντας την μαγική θέα ειδικά κατά το ηλιοβασίλεμα. Η κρύα μπύρα που ήπιαμε σε συνδυασμό με την Live μουσική ενός μουσικού που έπαιζε στο πλάτωμα της βεράντας κιθάρα και θαυμάζοντας τα χρυσαφί χρώματα στον ουρανό που απλώνονταν στην πόλη ήταν από τις best στιγμές του ταξιδιού! Ένα ρομαντικό must που δεν πρέπει να παραλείψει κανείς!















Ο ήλιος μας έχει αποχαιρετίσει πια και για το τέλος αυτής της περιήγησης στην περιοχή της Αlfama αφήσαμε άλλο ένα miradouro. Είναι κοντά από αυτό της Graca και δεν χρειάστηκε να πάρουμε κάποιο μέσο. Η απόσταση είναι το πολύ 10 λεπτά με μόνη δυσκολία μια μεγαλούτσικη ανηφόρα. Από το Miradouro da Graca, μπήκαμε στην οδό Rua Damasceno Monteiro και μετά δεξιά και επάνω στην Calcada do Monte. Βρεθήκαμε στο ψηλότερο σημείο με την πιο εκτεταμένη και ολοκληρωμένη άποψη πάνω από την πόλη! Το Miradouro da Senhora do Monte είναι το λιγότερο επισκέψιμο μπαλκόνι με θέα, είχε λίγα άτομα και ήταν ήσυχα με μια γαλήνια ατμόσφαιρα. Μια παρέα κάθισε έξω από τα προστατευτικά κάγκελα αψηφώντας τον γκρεμό από κάτω, ενώ ένας τύπος με επαγγελματικό φωτογραφικό εξοπλισμό μάλλον τραβούσε λήψεις που θα τις χρησιμοποιούσε για time lapse. Στον χώρο υπάρχουν πολλά παγκάκια και μια εικόνα της παναγίας μπροστά από το παρεκκλήσι του Sao Gens.












Βράδιαζε πια και σ’ αυτό το ψηλό σημείο είχε βγάλει ψύχρα και οι ζακέτες μετά από ώρες κλεισμένες στον σάκο μπήκαν στα σώματα μας! Αγναντέψαμε αυτή την ομορφιά αμίλητοι με ένα βλέμμα πληρότητας! Τα χρώματα στον ουρανό με ανακατεμένα τα σύννεφα με τον ήλιο, και τα αναμμένα φώτα της πόλης μετατράπηκαν σε έναν αριστουργηματικό πίνακα ζωγραφικής!






page16.jpg




Δεν ήθελα να φύγω. Το μέρος άδειασε κι εγώ κοιτούσα. Ο φίλος μου με τραβούσε να φύγουμε κι εγώ εξακολουθούσα να κοιτούσα! Και θα ξαναπώ πως αυτές οι εικόνες της φύσης, αυτές οι στιγμές αυτά τα πανοράματα είναι οι πιο έντονες στιγμές σε ένα ταξίδι που υπερέχουν απέναντι σε οποιοδήποτε μουσείο και αξιοθέατο. Εδώ τα κτίρια αποτελούσαν μέρος του καμβά και συμπλήρωναν την εξαιρετική σύνθεση!
Κατεβήκαμε στην Largo Graca και με το τραμ 28 κατεβήκαμε στο τέρμα στην Martim Moniz. Στην Praca Figueira είχε στηθεί μια γιορτή. Μια εξέδρα είχε ετοιμαστεί και σε υψηλά ντεσιμπέλ ακούγονταν ρυθμικά τραγούδια. Γύρω στην πλατεία είχε ξύλινα περίπτερα που πουλούσαν διάφορα προϊόντα όπως διάφορα τυριά, γλυκά και σάντουιτς.




Την πείνα μας ικανοποιήσαμε στο έπακρων στο γνωστό κινέζικο εστιατόριο wok oriental και βρίσκεται δίπλα στο κάτω επίπεδο του ασανσέρ της Santa Justa. Αν και ταχυφαγείο self service από μπουφέ η ποικιλία ήταν τεράστια και η ποιότητα πολύ καλή. Είναι μια οικονομική λύση γιατί το κόσμος είναι 8,95€ απεριόριστη ποσότητα και πληρώνεις έξτρα αυτά που θα πιείς. http://wok.com.sapo.pt/


Το σημερινό μαραθώνιο μπορεί να ήταν εξουθενωτικό, όμως μας αποζημίωσε με εικόνες και εμπειρίες. Η ξεκούραση στο δωμάτιο ήταν επιβεβλημένοι και η νυχτερινή έξοδος αποφασισμένη. Χωρίς να υπάρχει διάθεση για ψαξίματα και μετακινήσεις, ψαχτήκαμε και πάλι στην περιοχή μας. Ανεβήκαμε την Calcada da Gloria με το Elevador και στην αρχή είπαμε να κινηθούμε στην Principe Real που όπως λέγεται είναι η καρδιά της νυχτερινής διασκέδασης. Η περιοχή συνορεύει με το Bairro Alto και είναι κοντά με τα πόδια. Δεν ξέρω αν φταίει η ώρα ή που δεν ψάξαμε στους σωστούς δρόμους αλλά δεν βρήκαμε κάποιο μέρος με μαζεμένα μπαρ παρά κάποια σκόρπια που δεν μας έκαναν κλικ να καθίσουμε.

Έτσι χωρίς να το σκεφτούμε επιστρέψαμε στα στενά του Bairro Alto και αυτό που αντικρίσαμε ήταν άνευ προηγουμένου. Αν την Πέμπτη είχε πλήθος κόσμου, απόψε Σάββατο επικρατούσε λαοθάλασσα σε κάθε μα σε κάθε δρόμο! Περνούσαμε με δυσκολία τα στενά και δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις μαγαζιά. Δεν έχω ξαναδεί παρόμοιο πουθενά. Και κρίμα που δεν πήρα φωτογραφική και κινητό μαζί μου να απαθανατίσω αυτές τις εικόνες. Στριμωχνόμασταν ανάμεσα στο πλήθος και χανόμασταν και από ένα σημείο και μετά ήρθε ο εκνευρισμός. Δεν είναι διασκέδαση αυτό! Την Πέμπτη μου φάνηκε νορμάλ η κατάσταση ενώ Σαββατόβραδο είχε ξεφύγει! Σκεφτήκαμε να φύγουμε αλλά τελικά με δυσκολία πήγαμε βρήκαμε μπροστά μας το μπαρ Maria Caxuxa στη Rua da Barroca που είναι από τα πιο δημοφιλή της περιοχής. Εννοείται μέσα δεν έπεφτε ούτε καρφίτσα οπότε σταθήκαμε έξω και ήπιαμε τις μπύρες μας και τα νεύρα μας αντικαταστάθηκαν με πολύ γέλιο και κέφι. Όταν αποχωρήσαμε στις 3 οι στους δρόμους επικρατούσε ακόμα το αδιαχώρητο!
 
Last edited:

alexandra80

Member
Μηνύματα
300
Likes
1.579
Επόμενο Ταξίδι
Λιγουρία-Τοσκάνη
Ταξίδι-Όνειρο
Περού-Βολιβία-Άνδεις
6η ημέρα: Χαμένοι στα σοκάκια της Alfama και το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα!

Είμαστε στην Alfama. Την ψυχή της Λισαβόνας. Η γραφική μεσαιωνική συνοικία της Alfama θεωρείται η παλαιότερη συνοικία στην Ευρώπη μετά το El Populo της Cadiz στην Ισπανία. Είναι σαν ένα μικρό χωριό μέσα στην πόλη, που στέκεται ως μια κάψουλα του χρόνου για εκατοντάδες έτη πριν την καταστροφή της Λισαβόνας από το σεισμό του 1755, καθώς παρέμεινε όρθια χάρη στα στερεά θεμέλια της αν και επισκευάστηκε από τον τοπικό πληθυσμό μετά το σεισμό. Η Alfama είναι η χαρά της πεζοπορίας και της φωτογράφισης, χάρη στα μεσαιωνικά σοκάκια της, μέσα από τα στενά και δαιδαλώδη δρομάκια, τις απότομες σκάλες και τα μπαλκόνια με την εξαιρετική θέα. Είναι χτισμένη σε έναν εντυπωσιακό λόφο που εκτείνεται μέχρι τη γειτονιά της Graca και είναι γεμάτη εικόνες και μυρωδιές! Μπουγάδες που κρέμονται από παλιά σπίτια, μικρές πλατείες, εκκλησίες, ασβεστωμένα σπίτια στολισμένα με γλάστρες με λουλούδια, εκπληκτικά πλακάκια azulejos σε προσόψεις κτιρίων, μυρωδιές από ψάρια στη σχάρα, ήχοι τραγουδιών fado, ατμοσφαιρικά καφέ και εστιατόρια σε τετράγωνα και γειτονιές συνθέτουν ένα μαγικό σκηνικό που μόνο αν κάποιος βρεθεί εκεί μπορεί να καταλάβει με όλες του τις αισθήσεις τι είναι η Alfama!

Η βόλτα μας πίσω στο χρόνο ξεκίνησε από Largo da Madalena. Μέσα στο μυαλό μου είχα μια εικόνα της συνοικίας και ήξερα περίπου τα σημεία που ήθελα να δω. Όμως εδώ ο προγραμματισμός δεν έχει νόημα. Άφησα στην άκρη χάρτες, πλοηγούς και αποφάσισα να περιπλανηθούμε στα σοκάκια και τα μικρά τετράγωνα με μοναδικό οδηγό το ένστικτο και τις αισθήσεις μας! Χωρίς να με νοιάζει αν χάσω έναν δρόμο ή δεν βρω κάποια οδό ή κάποιο κτίριο. Το ζητούμενο ήταν να χαθούμε στην μαγεία της παλιάς αυθεντικής γειτονιάς!

Largo da Madalena / Igreja da Madalena


Ο δρόμος της Rua dos Bacalhoeiros μας έφερε σύντομα σε ένα από τα διασημότερα κτίρια το Casa dos Bicos. Το ασυνήθιστο αυτό κτίριο είναι εμπνευσμένο από τα παλάτια της Βενετίας, χτίστηκε το 1523 και είναι ένα από τα λίγα που επιζήσαν του σεισμού του 1755. Η περίεργη χαρακτηριστική του πρόσοψη αποτελείται από 1000 αιχμές (Bicos) ενώ οι δύο επάνω όροφοι έχουν παράθυρα στυλ Manueline. Περιλαμβάνει εκθεσιακούς χώρους και ένα μικρό αμφιθέατρο και επίσης υπάρχει ένας αρχαιολογικό χώρος στο ισόγειο, με ευρήματα από τη ρωμαϊκή εποχή.



Σχεδόν δίπλα από το Casa dos Bicos είναι η Arco Portas do Mar




Μπλεχτήκαμε στα στενά όπου περάσαμε όμορφα μικρά καφέ και εστιατόρια γεμάτα κόσμο και ο δρόμος μας έβγαλε σε ένα σημαντικό αξιοθέατο χαμηλά της Αlfama τον Καθεδρικό ναό Se de Lisboa στη Largo da Se και απέναντι είναι η Igreja de Santo Antonio.




Largo da Se




Ο καθεδρικός ναός Se δεν είναι το πιο μεγάλο θρησκευτικό μνημείο της Λισαβόνας, που είναι το Μοναστήρι του Ιερώνυμου και η Basilica da Estrela. Διαφέρει αρκετά από τους άλλους Ευρωπαϊκούς καθεδρικούς ναούς και περισσότερο είναι σαν ένα κάστρο. Χτίστηκε πάνω από ένα παλιό τζαμί τον 12ο αιώνα και αναμιγνύει το ρωμανικό και γοτθικό στυλ. Στο εσωτερικό του περιλαμβάνει σκήτες του 14ου αιώνα από αρχαιολογικές ανασκαφές, το μέρος που βαπτίστηκε ο Άγιος Αντώνιος και ένα θησαυροφυλάκιο του 18ου αιώνα με πολύτιμα πετράδια του βασιλιάς Jose. Η είσοδος είναι δωρεάν.



Το χάσιμο στα στενά της παλιάς πόλης συνεχίστηκε από την οδό Cruzes da Se και την Rua de Sao Joao da Praca. Ένα μικρό μαγαζί μας τράβηκε να καθίσουμε στο τραπεζάκι έξω παρέα με το πανέμορφο σκυλί του νεαρού ιδιοκτήτη. Ξεκουραστήκαμε και χαλαρώσαμε στον ήλιο τρώγοντας ένα εξαιρετικό σάντουιτς με ζουμερά φιλέτα!




Η Rua de Sao Joao da Praca μας έφερε σε ένα από τα πιο γνωστά σημεία της Αlfama, την Largo de Sao Rafael όπου ο δρόμος χωρίζεται σε δύο κατευθύνσεις, την Rua de Sao Pedro και την Rua Sao Miguel. Η Rua de Sao Pedro είναι από τους πιο πολυσύχναστους δρόμους της παλιά πόλης με μικρά μαγαζάκια και ταβέρνες που όμως κατά τις νυχτερινές ώρες που ανάβουν τα φαναράκια γοητεύει περισσότερο, γι’ αυτό κι εμείς στρίψαμε επί της Rua Sao Miguel.

Rua de Sao Joao da Praca


Rua de Sao Pedro


Rua Sao Miguel




Ανάμεσα στα σοκάκια και τα κτίρια τριγύρω η μικρή πλατεία Largo de Sao Miguel μπροστά και πίσω από την εκκλησία είναι από τα ομορφότερα και γραφικότερα σημεία της Αλφάμα που με γοήτευσαν περισσότερο και είναι από τα πιο δημοφιλή και αγαπημένα όλων των επισκεπτών.






Από την πλευρά του τοίχου προς τα αριστερά της εισόδου είναι ένας πίνακας από azulejos που χρονολογείται από τα 1770 που απεικονίζει την Παναγία του Ροδαρίου με τον Ιησού.



Μπήκαμε στο στενό δεξιά της εκκλησίας και είδαμε καθημερινές στιγμές των κατοίκων, περνώντας παραδοσιακά κουρεία, ανθρώπους που έκαναν εργασίες στα σπίτια τους, μαγαζάκια και μικρά εστιατόρια.






Πάντως η Αlfama έχει εμφανή στοιχεία Ρωμαίων και κυρίως των Αράβων που είναι οι δύο σπουδαιότεροι πολιτισμοί του παρελθόντος της Λισαβόνας με τα στενά δρομάκια να προκύπτουν από την μουσουλμανική κουλτούρα, οπότε οι Άραβες είναι που έδωσαν στην περιοχή ατμόσφαιρα και της είχαν δώσει το όνομα Αlhama. Χαθήκαμε σε διάφορα στενά γύρω από την εκκλησία μέχρι που βγήκαμε στην πίσω πλευρά και την βλέπαμε ψηλά από τα σκαλιά. Ένα σημείο που μου θύμισε Ελληνικό νησί!

Travessa de Sao Miguel


Escadinhas de Sao Miguel





Mια Πορτογαλίδα γάτα φλερτάρει…


Τα σκαλιά γρήγορα μας ανέβασαν επίπεδο και βρεθήκαμε ακριβώς στην κεντρική πλατεία της παλιάς πόλης Largo das Portas do Sol. Από την ησυχία βρεθήκαμε στην ζωντάνια και την πολυκοσμία αφού εδώ είναι το πιο πολύβουο μέρος της Αλφάμα. Στο σημείο βρίσκεται μια αγαπημένη ταράτσα στην παλιά πόλη με θέα το ποτάμι και εκπληκτική θέα της Αλφαμα. Για μένα είναι η δεύτερη αγαπημένη μου βεράντα. Το Miradouro das Portas do Sol πραγματικά προσφέρεται για τις ωραιότερες φωτογραφικές λήψεις με τις στέγες, τα σοκάκια την εκκλησία Sao Vicente de Fora ψηλά στο βάθος, να δένουν αρμονικά με τον ποταμό Τάγο που απλώνεται από κάτω. Μαγευτικές παρτ ποστάλ! Και δεν είναι μόνο αυτό. Γύρω από το μπαλκόνι και στην πλατεία επικρατεί ένα κλίμα χαράς από τον κόσμο που μαζεύεται στο σημείο. Μια μπάντα στην είσοδο του Miradouro δημιουργούσε ατμόσφαιρα γιορτής με άρωμα καλοκαιριού με τα Reggae τραγούδια που έπαιζε. Ακόμα και το τραμ 28 που κάνει στάση εδώ και πηγαινοέρχεται ασταμάτητα γεμάτο τουρίστες είναι μια χαρακτηριστική εικόνα της μικρής πλατείας που της δίνει άλλη πνοή! Δεν υπάρχει περίπτωση επισκέπτης να μη περάσει από το Largo das Portas do Sol. Η καρδιά της Alfama χτυπάει εδώ.






Λίγα βήματα πιο κάτω είναι ένα άλλο εξαιρετικό σημείο που είχαμε βρεθεί το προηγούμενο βράδυ το Miradouro Santa Luzia. Κατ αρχήν το πρώτο που θαυμάζεις εδώ είναι ο πανέμορφος κήπος του προαύλιου της εκκλησίας και δύο πίνακες από azulejos που κοσμούν τον εξωτερικό τοίχο από το εκκλησάκι με το μεγάλο πάνελ να δείχνει πως ήταν η πλατεία Comercio πριν από τον σεισμό του 1755.




Η βεράντα σκεπάζεται από ένα όμορφο κιόσκι, και πλακίδια με γεωμετρικά σχήματα καλύπτουν τους τοίχους της ταράτσας που όμως δυστυχώς ήταν τα περισσότερα κατεστραμμένα και παρατημένα. Και εδώ είχε πολύ κόσμο και ένας ζωγράφος ζωγράφιζε και πουλούσε εξαιρετικούς πίνακες σε καμβά. Η θέα πάνω από τα σπίτια, τις εκκλησίες, και τον ποταμό Τάγο είναι σαρωτική! Άλλο ένα εξαιρετικό σημείο για εκπληκτικές φωτογραφίες. Και ήμουν τυχερός γιατί υπήρχαν οι ιδανικές αγαπημένες μου συνθήκες για λήψεις. Ήλιος, γαλάζιος ουρανός με σύννεφα, διαύγεια και φυσικά ένα εξαιρετικά όμορφο μοντέλο!



Η συνέχεια είχε τραμ 28. Είναι εμπειρία η διαδρομή του τραμ μέσα στους εξαιρετικά στενούς δρόμους και αν απομόνωνα τους τουρίστες που το είχαν γεμίζει ασφυκτικά, θα νόμιζα πως ήμουν σε μια άλλη εποχή. Όμως μου άρεσε που έβλεπα χαρούμενα και χαμογελαστά πρόσωπα όλων των ηλικιών που ακόμα και όρθιοι απολάμβαναν τη στιγμή και ζούσαν αυτή τη βόλτα με το τραμ ανάμεσα στα στενά της Alfama, και κάτι τέτοιες στιγμές χαίρομαι γι’ αυτή τη συνεύρεση με άλλους τουρίστες σαν να είμαστε όλοι μια παρέα. Σε πολλά σημεία της παλιάς πόλης είδαμε να κυκλοφορούν χαριτωμένα πολύχρωμα τρίκυκλα που μετέφεραν τουρίστες. Δεν ξέρω την τιμή αλλά φαινόταν διασκεδαστικό και μάλλον γρήγορο αφού τρύπωνε εύκολα στα στενά και τις ανηφόρες. Η αφετηρία-πιάτσα απ’ ότι είδα είναι έξω από τον καθεδρικό ναό.

Από το τραμ κατεβήκαμε στη Largo Sao Vicente εκεί που βρίσκεται η επιβλητική εκκλησία, οι λευκοί πύργοι της οποίας ξεχωρίζουν στον ορίζοντα του Λισαβόνας η Igreja de Sao Vicente de Fora. Το μοναστήρι είναι ένα κτίσμα του 1600 και είναι από τα αξιοθέατα που μάλλον προσπερνάει ο περισσότερος κόσμος και κακώς! Γιατί η όχι μόνο η ταράτσα προσφέρει από τις ωραιότερες θέες αλλά εσωτερικά έχει την μεγαλύτερη συλλογή στον κόσμο σε μπαρόκ πλακίδια azulejos. Επίσης στεγάζει τους τάφους των μελών του βασιλικού οίκου Braganca της Πορτογαλίας, από το 1656, μέχρι το 1951.Το είχαμε στα υπόψιν αλλά και εμείς το προσπεράσαμε γιατί ήταν ήδη αργά το απόγευμα και είχαμε ακόμα δρόμο στην περιήγησή μας.



Πίσω από το μοναστήρι είναι ένας από τους ωραιότερους δρόμους που καταλήγει σε μια αψίδα την Arco Grande de Cima, που μας έβγαλε στη Campo Santa Clara που πλαισιώνεται από κομψές κατοικίες και είναι το σημείο που γίνεται το υπαίθριο παζάρι της πόλης η Feira da Ladra με 800 χρόνια ιστορία! Την πετύχαμε ανοιχτή καθώς ήταν Σάββατο γιατί λειτουργεί μόνο την Τρίτη και το Σάββατο. Βέβαια αυτό δεν το ξέραμε όταν ήμασταν εκεί και είπαμε να το αφήσουμε τελευταία μέρα για Δευτέρα που φυσικά ήταν άδεια χωρίς τους στημένους πάγκους. Αν το ξέραμε θα αγοράζαμε δώρα και αναμνηστικά γιατί μάλλον είχε καλύτερες τιμές από τα κανονικά μαγαζιά του κέντρου. Η αγορά Feira da Ladra (αγορά των κλεφτών) είναι μια αγορά που πουλάει λίγο απ’ όλα όπως παλιά συλλεκτικά αντικείμενα, ρούχα από δεύτερο χέρι, αντίκες, έπιπλα μέχρι και αυθεντικά κεραμικά πλακάκια που έχουν κλαπεί από προσόψεις κτιρίων και πήρε αυτή την περίεργη ονομασία, επειδή πραγματικά ήταν το μόνο μέρος που πωλούνταν κλεμμένα αντικείμενα! Σήμερα πωλούνται και προσωπικά πράγματα που οι άνθρωποι θέλουν να ξεφορτωθούν (και κάποια κλοπιμαία φυσικά).

Arco Grande de Cima




Campo Santa Clara - Feira da Ladra



Κατηφορίζοντας από την αγορά των κλεφτών η Campo Santa Clara μας έφερε στην μπαρόκ εκκλησία Igreja de Santa Engracia του 17ου αιώνα που κατά τον 20ο αιώνα η εκκλησία μετατράπηκε σε Εθνικό Πάνθεον (Panteao Nacional). Πήρε τρεις αιώνες για να ολοκληρωθεί, έχει το σχήμα ελληνικού σταυρού με έναν τρούλο που στέκεται στο ορίζοντα της πόλης. Το Πάνθεον είναι ο τόπος ανάπαυσης για μεγάλες πολιτικές και πολιτιστικές προσωπικότητες της Πορτογαλίας και περιλαμβάνει τους τάφους διαφόρων πορτογάλων προέδρων καθώς και του γνωστού συγγραφέως της χώρας Almeida Garrett, ενώ ο πιο διάσημος τάφος είναι αυτός της πιο σπουδαίας τραγουδίστριας fado της Amalia Rodrigues που βρίσκεται στο Πάνθεον από το 1999. Για 20 λεπτά χάσαμε την τελευταία είσοδο και το πετύχαμε κλειστό. Έμελε να μη μπούμε ποτέ μέσα αφού την Δευτέρα που επιστρέψαμε το βρήκαμε κλειστό αφού σχεδόν όλα τα μνημεία και μουσεία είναι κλειστά τις Δευτέρες. Η είσοδος είναι 4€ και ο θόλος του προσφέρει πανοραμική θέα της πόλης.

Campo de Santa Clara απέναντι από το Πάνθεον




Από το Πάνθεον ανηφορήσαμε και πάλι από τον ίδιο δρόμο και από την Largo Sao Vicente πήραμε ξανά το τραμ 28 που αυτή τη φορά μας κατέβασε κοντά στον Καθεδρικό ναό. Στον κεντρικό δρόμο Largo Sao Martinho λίγο πιο πάνω από τον καθεδρικό από την στάση πήραμε το μίνι λεωφορείο 737 το οποίο κάνει τέρμα στο κάστρο του Αγίου Γεωργίου.



Η διαδρομή μπορεί να επιτευχτεί και με τα πόδια αν και ανηφορική. Για μας ήταν απαγορευτικό με την κούραση τόσων ημερών και με σακατεμένα πόδια. Το μικρό λεωφορείο χώθηκε με ευκολία τα ανηφορικά στενά και η περιοχή θύμισε χωριό ενώ ανάμεσα στα σοκάκια και τις μικρές πλατειές παντού είχε κόσμο. Το λεωφορείο κάνει τέρμα στην είσοδο του κάστρου και αναχωρεί από το ίδιο σημείο.



Άλλο ένα μέρος με πολύ πολύ κόσμο. Αν και αργά το απόγευμα και πήγαινε προς σούρουπο το εκδοτήριο ήταν ακόμα ανοιχτό. Αποφασίσαμε να μη μπούμε μέσα επειδή ο χρόνος δεν επαρκούσε και είχαν μείνει τα miradouros της Graca και της Senhora do Monte. Κάναμε όμως βόλτα στην συνοικία στην Rua de Santa Cruz do Castelo έξω από το κάστρο και φάγαμε ωραιότατα pastel de nata. Αργότερα μετάνιωσα να πω την αλήθεια. Ήθελα να δω τη θέα από το κάστρο όχι ότι είναι η ωραιότερη, άλλωστε έχει τόσα σημεία με παρόμοια ή καλύτερη θέα αλλά περισσότερο από ιστορικής άποψης και για τον περιβάλλοντα χώρο με τα κανόνια, την δεντροφυτευμένη αυλή του με τα παγώνια, τις χήνες και τις πάπιες να κυκλοφορούν στον κήπο . Το Castelo de Sao Jorge είναι χτισμένο τον 6ο αιώνα από Μαυριτανούς και αφιερώθηκε στον ΄Αγιο Γεώργιο, τον προστάτη άγιο της Αγγλίας, ως ανάμνηση της πορτογαλο-αγγλικής ειρήνης του 1371. Η τιμή εισόδου είναι 8,5€. http://castelodesaojorge.pt/ Τουλάχιστον το καμαρώσαμε όλες τις μέρες εξωτερικά αφού στέκεται στον λόφο ψηλά και είναι ορατό από κάθε σημείο της Λισαβόνας.





Και οι διαδρομές συνεχίζονται. Το λεωφορείο 737 από το κάστρο μας κατεβάζει κοντά στη Largo Santa Luzia όπου θα πάρουμε και πάλι το τραμ 28 για να κατέβουμε αυτή τη φορά πιο ψηλά στην στάση Graca. Από τη στάση προσεγγίσαμε εύκολα την εκκλησία Convento da Graca μια από τις παλαιότερες της πόλης που χτίστηκε το 1271. Εκεί βρίσκεται το ωραιότερο μπαλκόνι με θέα.



Στο αγαπημένο μου Miradouro da Graca απλώνεται η πιο εκπληκτική πανοραμική θέα της πόλης και σ’ αυτό βοήθησε η ώρα και ο ήλιος που μας πρόσφεραν το ωραιότερο ίσως ηλιοβασίλεμα που έχω δει ποτέ. Η υπέροχη βεράντα έχει θέα, το κέντρο της πόλης και φυσικά τον ποταμό με backround πάντα τη γέφυρα 25 de Abril. Το υπαίθριο καφέ δημιουργεί χαλαρωτική ατμόσφαιρα και είναι ένα από τα αγαπημένα με νέους ντόπιους αλλά και επισκέπτες που απολαμβάνουν τον καφέ ή το ποτό τους βλέποντας την μαγική θέα ειδικά κατά το ηλιοβασίλεμα. Η κρύα μπύρα που ήπιαμε σε συνδυασμό με την Live μουσική ενός μουσικού που έπαιζε στο πλάτωμα της βεράντας κιθάρα και θαυμάζοντας τα χρυσαφί χρώματα στον ουρανό που απλώνονταν στην πόλη ήταν από τις best στιγμές του ταξιδιού! Ένα ρομαντικό must που δεν πρέπει να παραλείψει κανείς!










Ο ήλιος μας έχει αποχαιρετίσει πια και για το τέλος αυτής της περιήγησης στην περιοχή της Αlfama αφήσαμε άλλο ένα miradouro. Είναι κοντά από αυτό της Graca και δεν χρειάστηκε να πάρουμε κάποιο μέσο. Η απόσταση είναι το πολύ 10 λεπτά με μόνη δυσκολία μια μεγαλούτσικη ανηφόρα. Από το Miradouro da Graca, μπήκαμε στην οδό Rua Damasceno Monteiro και μετά δεξιά και επάνω στην Calcada do Monte. Βρεθήκαμε στο ψηλότερο σημείο με την πιο εκτεταμένη και ολοκληρωμένη άποψη πάνω από την πόλη! Το Miradouro da Senhora do Monte είναι το λιγότερο επισκέψιμο μπαλκόνι με θέα, είχε λίγα άτομα και ήταν ήσυχα με μια γαλήνια ατμόσφαιρα. Μια παρέα κάθισε έξω από τα προστατευτικά κάγκελα αψηφώντας τον γκρεμό από κάτω, ενώ ένας τύπος με επαγγελματικό φωτογραφικό εξοπλισμό μάλλον τραβούσε λήψεις που θα τις χρησιμοποιούσε για time lapse. Στον χώρο υπάρχουν πολλά παγκάκια και μια εικόνα της παναγίας μπροστά από το παρεκκλήσι του Sao Gens.









Βράδιαζε πια και σ’ αυτό το ψηλό σημείο είχε βγάλει ψύχρα και οι ζακέτες μετά από ώρες κλεισμένες στον σάκο μπήκαν στα σώματα μας! Αγναντέψαμε αυτή την ομορφιά αμίλητοι με ένα βλέμμα πληρότητας! Τα χρώματα στον ουρανό με ανακατεμένα τα σύννεφα με τον ήλιο, και τα αναμμένα φώτα της πόλης μετατράπηκαν σε έναν αριστουργηματικό πίνακα ζωγραφικής!







Δεν ήθελα να φύγω. Το μέρος άδειασε κι εγώ κοιτούσα. Ο φίλος μου με τραβούσε να φύγουμε κι εγώ εξακολουθούσα να κοιτούσα! Και θα ξαναπώ πως αυτές οι εικόνες της φύσης, αυτές οι στιγμές αυτά τα πανοράματα είναι οι πιο έντονες στιγμές σε ένα ταξίδι που υπερέχουν απέναντι σε οποιοδήποτε μουσείο και αξιοθέατο. Εδώ τα κτίρια αποτελούσαν μέρος του καμβά και συμπλήρωναν την εξαιρετική σύνθεση!
Κατεβήκαμε στην Largo Graca και με το τραμ 28 κατεβήκαμε στο τέρμα στην Martim Moniz. Στην Praca Figueira είχε στηθεί μια γιορτή. Μια εξέδρα είχε ετοιμαστεί και σε υψηλά ντεσιμπέλ ακούγονταν ρυθμικά τραγούδια. Γύρω στην πλατεία είχε ξύλινα περίπτερα που πουλούσαν διάφορα προϊόντα όπως διάφορα τυριά, γλυκά και σάντουιτς.



Την πείνα μας ικανοποιήσαμε στο έπακρων στο γνωστό κινέζικο εστιατόριο wok oriental και βρίσκεται δίπλα στο κάτω επίπεδο του ασανσέρ της Santa Justa. Αν και ταχυφαγείο self service από μπουφέ η ποικιλία ήταν τεράστια και η ποιότητα πολύ καλή. Είναι μια οικονομική λύση γιατί το κόσμος είναι 8,95€ απεριόριστη ποσότητα και πληρώνεις έξτρα αυτά που θα πιείς. http://wok.com.sapo.pt/


Το σημερινό μαραθώνιο μπορεί να ήταν εξουθενωτικό, όμως μας αποζημίωσε με εικόνες και εμπειρίες. Η ξεκούραση στο δωμάτιο ήταν επιβεβλημένοι και η νυχτερινή έξοδος αποφασισμένη. Χωρίς να υπάρχει διάθεση για ψαξίματα και μετακινήσεις, ψαχτήκαμε και πάλι στην περιοχή μας. Ανεβήκαμε την Calcada da Gloria με το Elevador και στην αρχή είπαμε να κινηθούμε στην Principe Real που όπως λέγεται είναι η καρδιά της νυχτερινής διασκέδασης. Η περιοχή συνορεύει με το Bairro Alto και είναι κοντά με τα πόδια. Δεν ξέρω αν φταίει η ώρα ή που δεν ψάξαμε στους σωστούς δρόμους αλλά δεν βρήκαμε κάποιο μέρος με μαζεμένα μπαρ παρά κάποια σκόρπια που δεν μας έκαναν κλικ να καθίσουμε.

Έτσι χωρίς να το σκεφτούμε επιστρέψαμε στα στενά του Bairro Alto και αυτό που αντικρίσαμε ήταν άνευ προηγουμένου. Αν την Πέμπτη είχε πλήθος κόσμου, απόψε Σάββατο επικρατούσε λαοθάλασσα σε κάθε μα σε κάθε δρόμο! Περνούσαμε με δυσκολία τα στενά και δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις μαγαζιά. Δεν έχω ξαναδεί παρόμοιο πουθενά. Και κρίμα που δεν πήρα φωτογραφική και κινητό μαζί μου να απαθανατίσω αυτές τις εικόνες. Στριμωχνόμασταν ανάμεσα στο πλήθος και χανόμασταν και από ένα σημείο και μετά ήρθε ο εκνευρισμός. Δεν είναι διασκέδαση αυτό! Την Πέμπτη μου φάνηκε νορμάλ η κατάσταση ενώ Σαββατόβραδο είχε ξεφύγει! Σκεφτήκαμε να φύγουμε αλλά τελικά με δυσκολία πήγαμε βρήκαμε μπροστά μας το μπαρ Maria Caxuxa στη Rua da Barroca που είναι από τα πιο δημοφιλή της περιοχής. Εννοείται μέσα δεν έπεφτε ούτε καρφίτσα οπότε σταθήκαμε έξω και ήπιαμε τις μπύρες μας και τα νεύρα μας αντικαταστάθηκαν με πολύ γέλιο και κέφι. Όταν αποχωρήσαμε στις 3 οι στους δρόμους επικρατούσε ακόμα το αδιαχώρητο!
Ρε συ Γιάννη,στο ταξίδι μου στη Λισσαβώνα δε θα χρειαστεί να ψάχνω στο διαδίκτυο για πληροφορίες,μου το δίνεις έτοιμο...ευχαριστούμε για την υπέροχη εξιστόρηση και πάλι!
 

giannismits

Member
Μηνύματα
3.497
Likes
11.813
Επόμενο Ταξίδι
?
Ευχαριστώ @alexandra80 :icon_biggrin:
Όπως σωστά είπες η εξιστόρηση είναι ένας τρόπος να κρατήσουμε ζωντανό μέσα μας το ταξίδι και πραγματικά το ξαναζώ. Και πάντα θέλω να δίνω πληροφορίες σε μελλοντικούς επισκέπτες. Εγώ θα πω πως εύχομαι κάποια στιγμή κι εσύ να πας στη Λισαβόνα και είμαι σίγουρος πως θα μπείς στο fun club:icon_cheesygrin:
 

giannismits

Member
Μηνύματα
3.497
Likes
11.813
Επόμενο Ταξίδι
?
7η ημέρα: Στην ρομαντική όαση της Sintra

Ημέρα Κυριακή 19 Οκτώβρη με την θερμοκρασία από νωρίς στους 28 και όλος ο κόσμος να κυκλοφορεί με βερμούδες. Η αρχή έγινε από τον σταθμό τρένων του Rossio. Η πιο άμεση και οικονομική σύνδεση της Λισαβόνας με την Σίντρα είναι με το τρένο από τον σταθμό Rossio. Το εισιτήριο κοστίζει 2,15€ η μονή διαδρομή και χρεώνεται στην κάρτα "Viva Viagem" οπότε υπάρχει επιπλέον κόστος 0,50€ για την κάρτα. Υπάρχουν γενικά 4 δρομολόγια την ώρα και μπορείτε να συμβουλευτείτε το επίσημο site σιδηροδρόμων Πορτογαλίας http://www.cp.pt/passageiros/pt
Υπάρχει και ένα κοινό εισιτήριο που περιλαμβάνει για μια ημέρα απεριόριστες μετακινήσεις με τα δημόσια τρένα της CP και τα λεωφορεία της Scotturb της γραμμής Sintra - Colares - Cabo da Roca - Cascais που κοστίζει 12€. Σ’ αυτά περιλαμβάνεται και η κυκλική διαδρομή στα αξιοθέατα της Σίντρα όπου το ενιαίο εισιτήριο κοστίζει 5€. Οπότε 5€ + 4,30€ η διαδρομή με επιστροφή με το τρένο σύνολο 9,5€. Άρα το εισιτήριο των 12€ για εμάς που είχαμε σκοπό να κάνουμε και άλλες μετακινήσεις με τα λεωφορεία σύμφερε αλλά οι βλάκες δεν το σκεφτήκαμε και κόψαμε απλό εισιτήριο.

Η διαδρομή ήταν σχετικά αδιάφορη και σε 30 περίπου λεπτά το τρένο έφτασε στον σταθμό της Σίντρα που γέμισε από τουρίστες. Δεν υπήρχε λόγος να απευθυνθούμε στο γραφείο τουρισμού μέσα στο σταθμό όπως πήγαν όλοι αφού ξέραμε τι έπρεπε να κάνουμε και δεν θέλαμε να χάσουμε χρόνο.

Γραφεία τουρισμού στην Sintra:
1.Σταθμός τρένων Av? Dr. Miguel Bombarda ωράριο Λειτουργίας: καθημερινά 10:00 - 12:30 και 14:30-18:00
2. Praca da Republica, n?23 στο κέντρο κοντά στο Palacio Nacional de Sintra Ώρες λειτουργίας: καθημερινά, από τις 09:30 έως τις 18:00.
3. Cabo da Roca Tourism Office Ώρες Λειτουργίας: Από 01 Οκτωβρίου έως 30 Απριλίου - 09:00-19:00, Από 1 Μαίου-30 Σεπτεμβρίου - 09:00 - 20:00

Το ιστορικό κέντρο της Sintra είναι περίπου 1,5 χλμ από το σταθμό και το λεωφορείο 434 είναι μονόδρομος, συνδέει κυκλικά τον σιδηροδρομικό σταθμό, το κέντρο της πόλης το Castelo dos Mouros και το Pena Palace. Το λεωφορείο ξεκινά έξω από το σταθμό και ευτυχώς δεν περιμέναμε γιατί η συχνότητα του είναι ανά 40 λεπτά. Το πρώτο λεωφορείο της ημέρας είναι στις 10:15 και το τελευταίο είναι στις 17:00, και το ενιαίο εισιτήριο κοστίζει 5€ που το κόψαμε από τον οδηγό.

Προτιμήσαμε πρώτα να πάμε ψηλά στο λόφο στο παλάτι Pena και μετά να κατέβουμε στο κέντρο του χωριού. Το λεωφορείο πρώτα έκανε στάση στο κέντρο και στη συνέχεια ξεκίνησε την ανηφόρα. Ο δρόμος είναι στενός και απότομος και σε κάθε στροφή κόρναρε για να προειδοποιήσει τα διερχόμενα οχήματα από την αντίθετη κατεύθυνση. Επόμενη στάση το Castelo dos Mouros όπου κατέβηκαν λίγα άτομα και μετά το Palacio Nacional da Pena που κατεβήκαμε όλοι. Για τους πολύ τολμηρούς η απόσταση από το κέντρο μέχρι το παλάτι μπορεί να επιτευχθεί με τα πόδια σε μια απότομη ανάβαση στην Serra de Sintra στα 2χλμ. απόσταση. Ε δεν το λες και το πιο εύκολο ειδικά αν έχει ζέστη! Πάντως η περιοχή είναι περιζήτητη από τους επαγγελματίες της αναρρίχησης και ορειβασίας.

H Serra de Sintra συνδυάζει τη φυσική ομορφιά ενός καταπράσινου Εθνικού Πάρκου με την ρομαντική αρχιτεκτονική και τα γοητευτικά παλάτια. Τα 200 στρέμματα του πάρκου μπορεί να θεωρηθούν ως ένα αρχαίο δάσος, αλλά η περιοχή έχει σχεδιαστεί τον 19ο αιώνα από τον βασιλιά Dom Fernando II που δημιούργησε έναν λαβύρινθο από ρομαντικές διαδρομές για να γοητεύει τους επισκέπτες του. Αυτή η ακριβής λεπτομέρεια για να δημιουργήσει το τέλειο δάσος της φαντασίας επεκτείνεται και στην επιλογή των φυτών και των δέντρων, με μια αφθονία από τοπικά αλλά κυρίως εξωτικά μη ιθαγενή είδη της Πορτογαλίας. Έτσι δημιούργησε ένα μοναδικό συνδυασμό πάρκων και κήπων που επηρέασαν την εξέλιξη της αρχιτεκτονικής τοπίου σε όλη την Ευρώπη. Η Sintra είναι η πρωτεύουσα του Ρομαντισμού, με ονειρεμένα μέρη και μαγευτικά τοπία, όπου η αρχιτεκτονική και η ιστορία δένουν με μοναδικό τρόπο. Γι’ αυτό το Πολιτιστικό Τοπίο της Σίντρα αποτελεί Παγκόσμια Πολιτιστική Κληρονομιά της Ουνέσκο. Η έκθεση της Unecco αναφέρει: "Tο πολιτιστικό τοπίο της Sintra, με τα βουνά της, είναι ένα εξαιρετικό και μοναδικό σύμπλεγμα με πάρκα, κήπους, βίλες, μοναστήρια και κάστρα με αρχιτεκτονική εναρμονισμένη με την πλούσια και εξωτική βλάστηση δημιουργώντας μικρο-τοπία εξωτικά και πλούσια ομορφιά."

Για να πεις ότι είδες τον λόφο και την ευρύτερη περιοχή της Σίντρα καλά θες τουλάχιστον δύο μέρες και αρκετά ευρώ! Α και άριστη φυσική κατάσταση! Άρα καταλαβαίνετε πως σε μισή μέρα πρέπει να επιλέξεις τι από όλα θα δεις. Με έναν πρόχειρο υπολογισμό τα χρήματα που χρειάζονται για να μπεις σε όλα τα παλάτια, τους κήπους και το κάστρο είναι κάπου στα 70€. Καταλαβαίνετε λοιπόν πως η περιοχή καταλαμβάνει μεγάλη έκταση και τα αξιοθέατα είναι πολλά!

Έχουμε και λέμε:
1. Palacio Nacional de Sintra, στο κέντρο του χωριού είναι ανοιχτό καθημερινά από τις 9:30 έως τις 19:00 και η τελευταία είσοδος στις 18:30. Η είσοδος είναι € 9,00

2. Castelo dos Mouros (Κάστρο Μαυριτανών), είναι ανοιχτό από τις 9: 30 - 20:00 κατά τη θερινή περίοδο ή 10:00-18:00 κατά τη διάρκεια της χειμερινής περιόδου. Η τελευταία είσοδος είναι 1 ώρα πριν από την ώρα κλεισίματος. Το κάστρο είναι ανοιχτό 7 ημέρες την εβδομάδα και η είσοδος είναι € 7,00.

3. Palacio Nacional da Pena. Ανοιχτό μεταξύ 10:00 - 19:00 κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού ή 10:00 - 17:00 κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Το full εισιτήριο κοστίζει 13,50€. Για επίσκεψη μόνο εξωτερικά του παλατιού μαζί με το πάρκο 10,50€ και μόνο το Parque da Pena 7€.

4. Quinta da Regaleira, 25 λεπτά με τα πόδια από το κέντρο. Ανοικτό από τις 10:00 - 20:00 (θερινή περίοδο) και 10:00 - 17:30 (χειμερινή περίοδος). Η είσοδος στο αρχοντικό και τους κήπους κοστίζει 6€ και η οργανωμένη ξενάγηση 10€.

5. Convento dos Capuchos, ένα απομονωμένο μοναστήρι εντός του Εθνικού Πάρκου Serra de Sintra. Είναι ανοιχτό καθημερινά από τις 10:00 μέχρι τις 17:00. Η είσοδος είναι € 5 και η οργανωμένη ξενάγηση 10€.

6. Chalet e jardim da Condessa D’ Edla (Σαλέ και Κήποι της Κοντέσας του Edla), στο Εθνικό Πάρκο Serra de Sintra στο αντίθετο άκρο του πάρκου σε σχέση με το Παλάτι Pena. Είσοδος 8,5€.

7. Palacio de Monserrate, 3,5 χιλιόμετρα δυτικά της Sintra. Ανοιχτό καθημερινά από τις 10:00 μέχρι τις 17:00 με τους κήπους ανοιχτούς για μια επιπλέον ώρα μέχρι τις 18:00. Η είσοδος είναι € 6.00 και η οργανωμένη ξενάγηση 10€.

8. Palacio Nacional de Queluz. Στη μέση της διαδρομής ανάμεσα σε Λισαβόνα και Σίντρα. Είσοδος 9€ + 4€ οι κήποι.

Και άντε τώρα εσύ να αισιοδοξείς πως θα τα προλάβεις σε μια μέρα. Είναι απίθανο γιατί κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει από πριν πόσος χρόνος θα χαθεί στην περιήγηση στα δασικά μονοπάτια. Πριν πάω δεν είχα καταλάβει την έκταση του Εθνικού Πάρκου. Όταν πήγα το διαπίστωσα! Για να έχετε έναν μπούσουλα υπολογίστε πως το 1,2,3 συνδυάζονται με το λεωφορείο 434 και μόνο αυτά θα σας φάνε όλη τη μέρα. Αυτό που θα μπορούσε να προστεθεί είναι το 4 που βρίσκεται σχετικά κοντά στο κέντρο. Το 5,6,7 συνδυάζονται μόνο με αυτοκίνητο ή ταξί αφού δεν υπάρχει λεωφορειακή γραμμή (μόνο κάποια αραιά δρομολόγια για το Palacio de Monserrate) μιας και βρίσκονται χωμένα μέσα στο δάσος. Όσο για το 8 είναι το μοναδικό που είναι σε άσχετη περιοχή και μόνο αν κάποιος έρχεται από Λισαβόνα με αυτοκίνητο μπορεί να κάνει στάση.

Λοιπόν αρκετά το ανέλυσα και πάμε στα της δικής μας εκδρομής! Εφόσον στο πρόγραμμα της ημέρας είχαμε και απόδραση στον Ατλαντικό Ωκεανό τα χρονικά περιθώρια για την Σίντρα ήταν μικρά. Έτσι εξ αρχής αποφασίστηκε να πάμε στο Pena Palace, να κάνουμε όσο μπορούσαμε πεζοπορία μέσα στο δάσος και αργότερα βόλτα στο χωριό. Στο εκδοτήριο που είναι έξω από την είσοδο κόψαμε το εισιτήριο των 10,5€ που περιλαμβάνει τους εξωτερικούς χώρους του παλατιού και το εθνικό πάρκο.



Με το που μπαίνεις στην είσοδο υπάρχει μίνι λεωφορείο που μεταφέρει τους επισκέπτες στην κορυφή του παλατιού με 3€ (μόνο ο καθαρός αέρας εδώ δεν κοστίζει!). Η απόσταση δεν είναι κάτι τρομερό, ούτε 10 λεπτά ήπιας ανηφόρας οπότε και ξεκινήσαμε με τα πόδια μαζί με άλλους επισκέπτες. Ήδη αναπνέαμε καθαρό οξυγόνο μπαίνοντας στην καταπράσινη όαση του εθνικού πάρκου. Τα μονοπάτια και η σήμανση μας βοήθησαν να προσανατολιστούμε εύκολα και λίγα λεπτά μετά εμφανίστηκε μπροστά μας το χρωματιστό παλάτι.











Η πρώτη εικόνα δεν ήταν και η καλύτερη αφού μεγάλο μέρος του παλατιού ήταν καλυμμένο με αντιαισθητικές σκαλωσιές. Επειδή όμως έχει μεγάλη έκταση πολλά σημεία ήταν καθαρά γι’ αυτό και οι σκαλωσιές δεν εμποδίζουν τη φωτογράφηση ούτε το θαυμασμό των λεπτομερειών του εξαιρετικού πολύχρωμου Palacio da Pena. Η κύρια πύλη εισόδου μας φάνηκε γνώριμη και αυτό γιατί οι διακοσμητικές ''αιχμές'' είναι ακριβώς του ίδιου στυλ με την Casa dos Bicos στη Λισαβόνα. Κάθε εξωτερικό τμήμα του παλατιού είναι ξεχωριστά διακοσμημένα με ζωηρά χρώματα και ωραία πέτρινα γλυπτά. Το Palacio da Pena μοιάζει κάπως με το διάσημο κάστρο Neuschwanstein στη Βαυαρία. Ειδικά αν το δει κανείς από μακριά. Την διαπίστωση αυτή την έβγαλα πριν διαβάσω πως ο βασιλιάς Fernando Β’ πράγματι έχτισε το παλάτι Pena στο αρχιτεκτονικό στυλ του ρομαντισμού του 19ου αιώνα για να ανταγωνιστεί αυτό της Βαυαρίας! Η κατασκευή του θερινού ανακτόρου της βασιλικής οικογένειας έλαβε χώρα μεταξύ 1842-1854 και σχεδόν ολόκληρο το παλάτι στέκεται πάνω στο βράχο. Έχει αρχιτεκτονικές και διακοσμητικές φόρμες με εμφανείς επιρροές από την γοτθική, Manueline, Μαυριτανών και ισλαμική αρχιτεκτονική και πλαισιώνεται από το δάσος και τους καταπράσινους κήπους με πάνω από πεντακόσια είδη δέντρων από τις τέσσερις γωνιές του κόσμου!









Γυρίσαμε κάθε βεράντα, κάθε γωνιά και κάθε πυργίσκο του παλατιού. Έχει πολλά σημεία παρατήρησης και η πανοραμική θέα από τα ψηλότερα επίπεδα είναι φανταστική που εκτίνεται πάνω από τη Serra de Sintra και φτάνει μέχρι τις ακτές του Ατλαντικού. Όπως ανέφερα το παλάτι είναι μεγάλο και έχει πολλά κομμάτια οπότε οι σκαλωσιές δεν χαλάνε το σκηνικό της φωτογράφισης.





Σε μία από τις πτέρυγες του ανακτόρου με βεράντα έχει εγκατασταθεί ένα εστιατόριο


Η απεικόνιση ενός τρίτωνας, που συμβολίζει την αλληγορία της δημιουργίας του κόσμου






Κατά μήκος του ανακτόρου βρεθήκαμε στο πλευρικό σημείο που έχει άπλετη θέα στην ευρύτερη περιοχή της Sintra και ακριβώς απέναντι βρίσκεται το κάστρο (Castelo dos Mouros).




Ο πύργος του ρολογιού




Η πίσω πτέρυγα - Η αυλή με τις καμάρες, το παρεκκλήσι(καλυμμένο με σκαλωσιές και ο πύργος του ρολογιού








Ένας γαμπρός και μια νύφη ετοιμάζονται για φωτογράφιση. Δεν ξέρω αν ήταν πραγματικό ζευγάρι ή concept επαγγελματικής φωτογράφισης. Τους συναντήσαμε και μέσα στο δάσος.


Η μπροστά πτέρυγα του παλατιού στη βεράντα του εστιατορίου




Μία από τις πιο αξιοσημείωτες εικόνες του Parque da Pena είναι το μεγάλο άγαλμα του βασιλιά Fernando II τριών μέτρων, φτιαγμένο από πέτρα το οποίο είναι τοποθετημένο σε έναν βράχο από γρανίτη περίπου μισό μίλι από το παλάτι και δεν είναι εύκολα προσβάσιμο από οποιοδήποτε από τα μονοπάτια του πάρκου.


Κάπου στο βάθος παρατηρώ ένα ψηλό σημείο με έναν σταυρό.
-Ωραία θα ήταν να πηγαίναμε εκεί ε?
-Πλάκα κάνεις? Είναι τουλάχιστον 2 ώρες δρόμος!
-Σίγα μην είναι και 5. Το πολύ 1 να είναι.
-Ακόμα κι έτσι όχι ρε δεν θα πάμε εκεί!
-Εντάξει ρε συ οκ. (αυτό θα το δούμε. Λέω από μέσα μου)!

Το παλάτι το είδαμε. Και που πάμε τώρα? Ε θα κάνουμε μια μικρή βόλτα στο τροπικό δάσος σε κάποια μονοπάτια! Φυσικά στόχος μου ήταν ο Cruz Alta (υψηλός Σταυρός) που είναι το υψηλότερο σημείο της Serra de Sintra στα νότια του Εθνικού Πάρκου. Έτσι λοιπόν χαθήκαμε στις απέραντες εκτάσεις του πάρκου ψάχνοντας τα σωστά μονοπάτια. Δεν αργήσαμε να προσανατολιστούμε αφού η σήμανση είναι πολύ καλή. Απλά αισθάνεσαι πως περπατάς και δεν ξέρεις πότε θα φτάσεις. Το πάρκο έχει πολλά μονοπάτια και πεζοδρόμια, κήπους με πολυάριθμα κτίρια, γέφυρες, σπήλαια, παγκάκια κήπου, σιντριβάνια και βαθιές λίμνες. Αυτό σημαίνει πως όσο κι αν κάποιος θέλει να δει όλα θα πρέπει να βάλει φτερά και να πετάξει. Είναι αδύνατο και ενώ ήθελα πραγματικά να πάμε σε πολλά πανέμορφα σημεία οι αποστάσεις ήταν μεγάλες με τα πόδια. Γι’ αυτό και επιλέχτηκε μόνο το σχετικά δύσκολο κομμάτι που είναι το υψηλότερο σημείο του λόφου.

Στην καταπράσινη όαση της Sintra υπάρχουν πάνω από 2.000 διαφορετικά είδη φυτών με πληθώρα σε εξωτικά είδη από τη Νέα Ζηλανδία και Νότια Αμερική. Η βλάστηση οργιάζει και επίσης έχει πλούσια πανίδα κάτι που με προβλημάτισε γιατί δεν θα ήταν και το καλύτερο μου να συναντήσουμε καμιά οχιά ή καμιά αλεπού που είναι από τους κατοίκους του Εθνικού Πάρκου! Η διαδρομή από τα δαιδαλώδη μονοπάτια μέσα στο δάσος είχε και μια αίσθηση μυστηρίου!









Ο Rose τόση ώρα δεν κατάλαβε που πηγαίναμε μέχρι που είδε την πινακίδα.
-Καλά ρε τελικά στον λόφο του σταυρού πάμε? Δεν παίζεσαι!
-Είδες? Δεν ήταν τόσο τρομερό. Όλα είναι στο μυαλό μας!

Πράγματι η διαδρομή είναι το πολύ 30 λεπτά από το Παλάτι Pena και η διαδρομή ευχάριστη μέσα από τα μονοπάτια και μόνο όταν πλησιάζεις η ανάβαση δυσκολεύει λιγάκι. Ο Cruz Alta είναι το υψηλότερο σημείο του λόφου Serra de Sintra, περίπου στα 529 μέτρα ύψος, στην καρδιά του εκπληκτικού Parque da Pena. Ο Manueline σταυρός τοποθετημένος σε ένα βάθρο ήταν ένα αντίγραφο που χρονολογείται από το 1522. Το 1997 ένας κεραυνός διέλυσε σε κομμάτια τον σταυρό και το 2008 κατασκευάστηκε ένα καινούριο αντίγραφο και εγκαταστάθηκε στη αρχική τοποθεσία.




Το σονέτο του Francisco Costa βρίσκεται σε πέτρα, λίγα μέτρα μακριά από το βάθρο του σταυρού


Το πανόραμα από εδώ είναι καταπληκτικό και αυτό που κυριαρχεί στον ορίζοντα είναι φυσικά το πολύχρωμο παλάτι Pena. Και ενώ όση ώρα ήμασταν στη σκιά της όασης μέσα στο δάσος όταν φτάσαμε στο ψηλότερο σημείο μας χτύπησε απότομα ο ήλιος και ο καύσωνας. Παρ’ όλη την κούραση και την υπερβολική ζέστη κάτω από τον καυτό ήλιο η εικόνα όμως μας αντάμειψε, χαρίζοντάς μας μια υπέροχη θέα προς το παραμυθένιο παλάτι και την γύρω περιοχή της Sintra και της Mafra, μια θέα που έφτανε μέχρι και τον Ατλαντικό Ωκεανό.




Στην επιστροφή είπαμε να ψάξουμε τις λίμνες που όμως είναι σε άλλη κατεύθυνση και θα είχε πολύ περπάτημα οπότε τα παρατήσαμε. Δυστυχώς ο χρόνος πέρασε και έπρεπε να κατέβουμε στο χωριό.



επιστρέψαμε περνώντας από τα ίδια μονοπάτια μετά το παλάτι που μας έβγαλαν στην είσοδο εκεί που περίμενε το λεωφορείο 434 και μετά από λίγο φτάσαμε στο κέντρο της πόλης. Το κέντρο είναι μικρό, όμορφο, γραφικό, ρομαντικό και πολύ ζωντανό με τους επισκέπτες που την βουλιάζουν καθημερινά και ειδικά Σαβ/κα. Η πρώτη εικόνα στο σημείο που αφήνει το λεωφορείο στην οδό Volta Duche είναι γοητευτικές κατοικίες και ανάμεσα τους το Palacio da Vila, το Δημοτικό Μέγαρο.





Το Palacio Nacional de Sintra βρίσκεται ακριβώς στην καρδιά της πόλης και κύριο χαρακτηριστικό του είναι δύο τεράστιες καμινάδες προεξέχουν από τις κουζίνες του παλατιού και έχουν γίνει η εικόνα της Σίντρα. Το Εθνικό Παλάτι είναι το καλύτερα διατηρημένο μεσαιωνικό Βασιλικό Παλάτι στην Πορτογαλία το οποίο ήταν μια βασιλική κατοικία για πάνω από 500 χρόνια. Από τον 16ο αιώνα υπήρξε μια ανάπτυξη του καλλιτεχνικού στυλ Manueline , καθώς και ένα είδος αναβίωσης της ισλαμικής καλλιτεχνικής επιρροής που αντανακλάται σε διάφορα σημεία του παλατιού.


Πήγαμε μέχρι το προαύλιο του Εθνικού Παλατιού όπου εγώ παρατηρούσα την εξαιρετική αρχιτεκτονική του κτιρίου φωτογράφιζα τις λεπτομέρειες και ο φίλος μου είχε πάρει έναν υπνάκο στο παγκάκι κάτω από τη σκιά των δέντρων!






Largo Rainha Dona Amelia από το προαύλιο του Παλατιού


Ένας μίνι ύπνος για τον Rose!


Το κέντρο περιλαμβάνει δρόμους και πλατείες με κάποια κομψά καταστήματα, την όμορφη εκκλησία Igreja de Santa Maria και εστιατόρια. Επίσης, γύρω από το Palacio Nacional υπάτχουν μουσεία που στεγάζουν εξέχοντα ιστορικά αντικείμενα όπως το Περιφερειακό Μουσείο, το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και το Μουσείο Παιχνιδιών.Ο πιο δημοφιλής δρόμος στους επισκέπτες είναι η Rua das Padarias, ένα πλακόστρωτο στενό με καφέ και τουριστικά μαγαζιά γεμάτο κόσμο. Μετά τις επισκέψεις στα Παλάτια, τις περιηγήσεις στο δάσος, το κάστρο και μετά από εξαντλητικό περπάτημα μια χαλαρή βόλτα στο κέντρο νομίζω είναι ότι χρειάζονται οι επισκέπτες.

Rua das Padarias








Η στάση μας για ξεκούραση και ένα σνακ να ικανοποιήσει τη λιγούρα μας ήταν σε ένα από τα γνωστά μαγαζιά της Rua das Padarias το Casa Piriquita. Ένα συμπαθητικό όμορφο καφέ με λαχταριστά κλασικά πορτογαλικά γλυκάκια στις βιτρίνες του και όχι μόνο. Πήραμε ανάμεικτα αλμυρά και γλυκά σνακ με τα γλυκά να είναι όλα για μένα. Όπως τα κλασικά γλυκά που φημίζεται η Σιντρα το Travesseiro και το Queijadinhas de Sintra και βέβαια pastel de nata (καμία σχέση με τα θεσπέσια pasteis Του Belem). Πάντως το travesseiro ήταν πολύ ευχάριστη η γεύση του κάτι σαν σφολιάτα με γέμιση μαρμελάδα. Απ’ ότι είδα θραύση έκαναν, όλοι αυτά έτρωγαν. Από 1,30 το κάθε κομμάτι και λίγο πολύ αυτή ήταν η τιμή για τέτοιου είδους γλυκά και σνακ σε όλη την Πορτογαλία. Όταν μπήκαμε στο μαγαζί ήταν γεμάτο κόσμο αλλά όταν φύγαμε είχε αδειάσει. Δεν ήταν και λίγη η ώρα που καθίσαμε!


Ήταν πια ώρα να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής και εννοώ τον σταθμό τρένων που απέχει από το κέντρο 1,5 με 2 χλμ. Οκ δεν είναι και τόσο μεγάλη η απόσταση αλλά όταν είσαι ήδη κουρασμένος και έχει ζέστη, πού ζεστή δυσκολεύεσαι. Η διαδρομή βέβαια είναι όμορφη και σε κάθε σημεία αισθάνεσαι και αντιλαμβάνεσαι πως η Σίντρα είναι μια πεντακάθαρη και ιδιαίτερα περιποιημένη πόλη. Μάλιστα κατά μήκος του πεζόδρομου υπάρχουν και κάποια σύγχρονα εικαστικά έργα που ομορφαίνουν το ούτος η άλλως όμορφο τοπίο. Σιγά σιγά λοιπόν πήραμε το πεζοδρόμιο και κατευθυνθήκαμε προς τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό.

Praca Republica




Largo Doutor Gregorio de Almeida


Volta Duche






Pacos do Concelho / Δημαρχείο


Από την Rua Doutor Alfredo da Costa, κοντά στον σταθμό τρένων




Alameda Combatentes da Grande Guerra


Εκεί άρχισε και η αναζήτηση του σταθμού Portela de Sintra…
 
Last edited:

alma

Member
Μηνύματα
4.131
Likes
17.722
Η Σίντρα είναι από τις αγαπημένες μου πόλεις. Γραφική και γοητευτική. Το Palacio Pena θυμάμαι πριν λίγα χρόνια χρειαζόταν επειγόντως συντήρηση και τώρα που λες για σκαλωσιές μακάρι να το συντηρούν. Ήταν κρίμα γιατί είχαν ξεθωριάσει τα χρώματα αρκετά θυμάμαι τότε...Εμείς εκτός από το Palacio Pena που το επισκεφθήκαμε μέσα και έξω, είχαμε πάει Quinta da Regaleira και μας άρεσε πολύ. Όσο για την πόλη της Σίντρα πανέμορφη...:)
 

giannismits

Member
Μηνύματα
3.497
Likes
11.813
Επόμενο Ταξίδι
?
Εγώ αν είχα χρόνο θα ήθελα να επισκεφτώ το Palacio de Monserrate με τους κήπους. Πρέπει να είναι το πιο όμορφο από όλα. Αλλά και το Quinta da Regaleira με τους εξίσου εντυπωσιακούς κήπους. Μακάρι να υπήρχε χρόνος. Βασικά αν η μέρα αφιερωθεί μόνο στη Σίντρα μια χαρά μπορείς να προλάβεις 2-3 παλάτια. Ναι οι σκαλωσιές όσο κι αν με εκνευρίζουν είναι απαραίτητες γιατί τέτοιας ιστορικής αξίας κτίρια πρέπει να συντηρούνται.
 
Last edited:

Εκπομπές Travelstories

Booking.com

Ενεργά Μέλη

Στατιστικά φόρουμ

Θέματα
33.745
Μηνύματα
910.896
Μέλη
39.483
Νεότερο μέλος
Chryssa03

Κοινοποιήστε αυτή τη σελίδα

Top Bottom