Πορτογαλία Senhora do Mar / Η κυρά της θάλασσας! (Portugal)

[zmaria]

Καλά, δεν υπάρχεις! Πλήρης ταξιδιωτικός οδηγός! Αν πάω ποτέ Πορτογαλία θα ξεκινήσω σίγουρα από την ιστορία σου! Σ' ευχαριστούμε!
Επίσης, πολύ ναρκωτικό, πρώτη φορά το ακούω για Πορτογαλία αυτό.
Μήπως τελικά το δοκιμάσατε το κατιτίς σας? Πολύ γλυκό έπαιξε από ότι είδα!

 

[giannismits]

Παρακαλούμε
Μα το ανέφερα κάποια στιγμή!Μήπως να δοκιμάζαμε ρε παιδί μου τόσες προσφορές είχαμεΑλλά ούτε τσιγάρο δεν καπνίζουμε να πέφταμε κατευθείαν στα βαριά δεν λέει
Όντως πολλά γλυκά και παραδόξως μου άρεσαν πάρα πολύ κι ας μην είχαν βάση τη σοκολάτα.Γενικά πολλά σνακ και λιγότερα γεύματα.Στο Πόρτο φάγαμε πιο σπέσιαλ!

 

[zmaria]

Μα το ανέφερα κάποια στιγμή!Μήπως να δοκιμάζαμε ρε παιδί μου τόσες προσφορές είχαμε

Μα ναι το διάβασα! και μετά το ρίξατε στα γλυκά! Για αυτό αναρωτήθηκα!

 

[katkats]

Η αφήγησή και οι φωτογραφίες σου στα πρώτα κεφάλαια με έχουν κάνει να ψάχνω εισιτήρια για Πόρτο και τώρα ήρθε και η Λισσαβόνα και με αποτέλειωσε: θα βάλω επιστροφή από Λισσαβόνα που θέλω τόσο πολύ να ξαναδώ. Όνειρα κάνω βέβαια, αλλά ποιος ξέρει

Ευτυχώς ανεβαίνουμε μικρό κομμάτι της γιατί λίγο μετά στα δεξιά στην Rua da Gloria 9 φτάσαμε επιτέλους στο ξενοδοχείο μας Turim Suisso Atlantico Hotel http://www.booking.com/hotel/pt/hotelsuicoatlantico.el.html
Το κόστος για 4 διανυκτερεύσεις μας βγήκε 290€ με πρωινό και κλεισμένο 3 μήνες πριν. Ένα απλό καλό 3στερο ξενοδοχείο που όπως φαινόταν είχε ανακαινιστεί αφού όλα έμοιαζαν καινούρια. Το δωμάτιο μας ξανά στον 5ο όροφο, ήταν μια τρύπα αλλά δεν μας ενόχλησε και η θέα από τη μπαλκονόπορτα μας αποζημίωσε γιατί είχαμε σε πρώτο πλάνο το κάστρο και πανοραμικά μεγάλο μέρος της πόλης.

Πολύ χαίρομαι που έκαναν ανακαίνιση στο Suisso Atlantico. Είχαμε μείνει και εμείς εκεί πριν από χρόνια (πολλά) και τα δωμάτια δεν ήταν ό,τι καλύτερο. Η θέση του βέβαια είναι ιδανική.

 

[giannismits]

@katkats λογικά πρέπει να είναι ανακαινισμένο. Η ρεσεψιόν, το ασανσέρ γενικά όλα έμοιαζαν καινούρια. Και το δωμάτιο που όμως ήταν υπερβολικά μικρό αλλά δεν μας ενόχλησε καθόλου. Πράγματι η θέση του είναι σούπερ, μια ανάσα από τις κεντρικές πλατείες και για τρελές τσάρκες στο Bairro Alto

Οχι πες η Λισαβόνα δεν είναι έρωτας?Εγώ ακόμα τη νοσταλγώ..αχ!
Αν μπορέσεις πάνε Πόρτο και συνδύασε το με κοιλάδα Ντούρο και τις γύρω πόλεις αλλά με καλό καιρό!Είναι κορυφαίος προορισμός.

 

[giannismits]

7η ημέρα: Καύσωνας και μπερδέματα στις γειτονιές του Ατλαντικού!

Η υπόθεση τώρα είχε ως εξής: Θέλαμε με το λεωφορείο 441 να πάμε στον παραθαλάσσιο οικισμό Azenhas do Mar. Μία στάση πριν σταματάει στην παραλία Praia das Macas. Υπήρχε και η εναλλακτική με τo Electrico de Sintra, το παλιό τραμ του 1900 που συνδέει την Sintra με το θέρετρο της Praia das Macas. Και η αλήθεια είναι πως αυτή η εναλλακτική με δελέαζε περισσότερο. Όμως ήταν μεσημέρι και ο χρόνος πίεζε. Στο ίντερνετ δεν βρήκα ξεκάθαρες πληροφορίες για τη λειτουργία και τα ωράρια του παλιού τραμ. Πολλές από αυτές ήταν αντικρουόμενες. Βρήκα ότι λειτουργεί από Παρασκευή έως Κυριακή με διευρυμένο ωράριο το καλοκαίρι αλλά μειωμένα δρομολόγια εκτός εποχής. Ένα ενιαίο εισιτήριο κοστίζει 3€ και πως τα εισιτήρια αγοράζονται από τον οδηγό κατά την είσοδο. Η συνολική διαδρομή διαρκεί 40 λεπτά. Όμως τα ωράρια ήταν μπερδεμένα και σίγουρα όχι συχνά. Οι στάσεις που κάνει είναι 8: Sintra, Monte Santos, Ribeira de Sintra, Galamares, Colares, Banzao, Pinhal, και Praia das Macas. Η αφετηρία είναι κοντά στον σταθμό Portela de Sintra.

Πληροφορίες σε διάφορα sites για το Tram Electrico de Sintra:
http://www.urbanrail.net/eu/pt/sintra/sintra.htm
http://www.portugalvirtual.pt/_tourism/costadelisboa/sintra/electr.html
http://www.sintra-portugal.com/Attractions/Sintra-Tram-Eletricos-de-Sintra.php
http://www.sintraportugalguide.com/sintra-electric-tram/

Τελικά αποφασίστηκε να χρησιμοποιήσουμε τα λεωφορεία της Scotturb. Ο σταθμός αναχώρησης είναι ο Portela de Sintra που είναι σιδηροδρομικός σταθμός και εκεί βρίσκεται και ο σταθμός λεωφορείων. Δεν ξέρω αν φταίει η ζέστη ή η κούραση αλλά δεν είχα καθαρό μυαλό. Δεν μπορούσα να προσανατολιστώ. Από τον κεντρικό σταθμό ο Portela de Sintra απέχει περίπου 15-20 λεπτά περπάτημα και η κοπέλα στις πληροφορίες απέναντι από τον κεντρικό σταθμό αφού μας είπε την ώρα του επόμενου δρομολογίου για το 441, προσπάθησε να μας εξηγήσει πως θα πάμε. Κάναμε έναν άσχετο κύκλο, περιφερόμασταν άσκοπα, δεν υπήρχε ψυχή να ρωτήσουμε αφού είχαμε απομακρυνθεί από το κέντρο και φυσικά αυτό έφερε νεύρα και στράβωμα. Όταν σε τέτοιες περιπτώσεις η υπόθεση μυρίζει μπαρούτι πραγματικά βράζω γιατί είναι ανθρώπινο να γίνονται λάθη και μπερδέματα και με τρελαίνει όταν ο συνταξιδιώτης μου, δημιουργεί μια αρνητική αύρα και μια άβολη κατάσταση που δυσχεραίνει ακόμα περισσότερο το ψάξιμο. Τελικά δεν ήταν και τόσο δύσκολο και μέσα στον καυτό ήλιο φτάσαμε στον ήσυχο τερματικό σταθμό Portela de Sintra. Μα πόση είναι η θερμοκρασία? Ένα ηλεκτρονικό θερμόμετρο μας ενημέρωσε. 32 βαθμοί κελσίου! Απίστευτο!

Είχα κάνει ενδελεχή έρευνα στο site της εταιρείας που είναι λεπτομερέστατο και ενημερωμένο και είχα εκτυπώσει τα δρομολόγια. Πατώντας πάνω στο νούμερο της γραμμής ανοίγει το σχεδιάγραμμα της διαδρομής και τα ωράρια. Επειδή τα γράφει στα πορτογαλικά θέλει προσοχή γιατί κάποια δρομολόγια είναι διαφοροποιημένα που τα αναφέρει με υποσημείωση αλλά θέλει μετάφραση. Τα εισιτήρια αγοράζονται από τον οδηγό και οι τιμές από περιοχή σε περιοχή διαμορφώνονται βάση της περιοχής της απόστασης και της ζώνης και κυμαίνονται περίπου στα 1€ με 3€. Τα πιο δημοφιλή δρομολόγια που μπορεί να κάνει κάποιος από τη Sintra είναι με το 441, το 403 που είναι η γραμμή Sintra – Cascais με στάση στο Cabo da Roca και το 503 που είναι το εξπρές Sintra - Cabo da Roca.
http://www.scotturb.com/carreiras/tarifarios/tarifas-de-bordo
http://www.scotturb.com/carreiras/horarios/inverno

Ο προγραμματισμός που είχα κάνει ήταν λεπτομερής όσο και πολύπλοκος. H σημερινή μέρα είναι η μέρα που περίμενα περισσότερο από όταν άρχισα την οργάνωση του ταξιδιού. Η μέρα που μου δημιούργησε τις μεγαλύτερες προσδοκίες αλλά και η μέρα που με άγχωνε περισσότερο. Το πρώτο εύκολο κομμάτι της Sintra είχε τελειώσει και το δεύτερο το απαιτητικό είχε την ακτογραμμή στον Ατλαντικό που περιλάμβανε πολλές παραλίες και οικισμούς. Το μεγάλο λάθος ήταν ένα. Που δεν νοικιάσαμε αυτοκίνητο γι’ αυτή τη μέρα. Γιατί κακά τα ψέματα δεν γίνεται μέσα σε λίγες ώρες να προλάβεις τόσες περιοχές μόνο με τα λεωφορεία και τα πόδια. Όταν μάλιστα τα δρομολόγια είναι ανά μία ώρα και κάτι να πάει στραβά διαλύεται το πρόγραμμα. Είναι απίθανο ακόμα και επιφανειακά να θες να τα δεις και βέβαια όλη η υπόθεση θα συνέχιζε να μυρίζει μπαρούτι αφού προμηνύονταν ταλαιπωρία άρα και πρόβλημα με τον φίλο μου που δεν φημίζεται για την υπομονή του.

Βλέποντας στο google earth την ακτογραμμή από Cabo da Roca μέχρι Azenhas do Mar εντυπωσιάστηκα. Η περιοχή είναι γεμάτη άγρια τοπία εξαιρετικής ομορφιάς, με γκρεμούς, αμμώδης ή απόκρημνες παραλίες, όπως η Praia Grande, Praia da Adraga, η Praia do Caneiro, η Praia da Ursa, σπηλιές, πανοραμική άποψη των παραλιών και του Ωκεανού από ψηλά βράχια και όλα αυτά τα φανταζόμουν την ώρα του ηλιοβασιλέματος! Οι παραλίες αυτές είναι δίπλα η μία με την άλλη και στόχος ήταν να καταλήξουμε στο δυτικότερο σημείο της ηπειρωτικής Ευρώπης το Cabo da Roca. Είχα μελετήσει λοιπόν σχολαστικά τα δρομολόγια των λεωφορείων και πίστευα πως είναι εφικτό. Αλλά δεν ήταν! Όμως στο τέλος ήμουν ευχαριστημένος. Έστω και ελλιπής αυτή η εκδρομή μου άφησε έντονες αναμνήσεις στο μυαλό μου και ακόμα κι αν δεν έγινε ιδανικά όπως την φανταζόμουν είδα το 70-80% αυτών που ήθελα.

Όμως ας πάρω τα πράγματα από την αρχή και στην πρώτη αναχώρηση του λεωφορείου 441 για τις ακτές του Ατλαντικού Ωκεανού. Από την διαδρομή εντυπωσιάστηκα περισσότερο όταν το λεωφορείο προσέγγισε την παραλία Praia Grande κάνοντας στάση και αντίκρισα τον Ωκεανό να λάμπει από τον ήλιο και τα κύματα να χτυπάνε στην ακτή με πολύ κόσμο να λιάζεται αλλά και να κολυμπάει! Σε 25 λεπτά περίπου το λεωφορείο έκανε στάση στο Azenhas do Mar και κατεβήκαμε. Η ζέστη ήταν αφόρητη. Ήταν υπερβολικό που φορούσαμε κάτω φόρμα. Μόνο για βερμούδα ήταν εκείνη την ώρα. Ο ήλιος ήταν ψηλά και μας έκαιγε. Με τον φίλο μου ήμασταν αμίλητοι. Ξέρω πως δυσανασχετεί να περπατάει με τόση ζέστη αλλά δεν έφταιγα εγώ! Για να μη ξεσπάσει και ειπωθεί κάτι απλά ήταν αμίλητος. Έτσι σε βαρύ κλίμα περπατήσαμε ως το μπαλκόνι που βρίσκεται δίπλα στο δρόμο πάνω από τον Ωκεανό και έχει υπέροχη προς το γραφικό ψαροχώρι Azenhas do Mar. Για να έχω καλύτερη θέση για λήψη φωτογραφιών πήδηξα ένα τοιχάκι για απρόσκοπτη θέα και αποζημιώθηκα. Από εκεί σκαλιά οδηγούν στην παραλία. Ο μικρός οικισμός είναι πανέμορφος και μοιάζει να κρέμεται πάνω από τον Ατλαντικό Ωκεανό. Ο μαγικός ήχος των κυμάτων έσπαγε την ηρεμία της στιγμής. Ήταν μια από τις αξέχαστες στιγμές του ταξιδιού μας. Κάτω στην ακτή ακριβώς μπροστά στο φημισμένο εστιατόριο Azenhas do Mar υπάρχει μια φυσική πισίνα και λίγοι άνθρωποι κολυμπούσαν και πάλευαν με τα κύματα.

Αφού είδαμε τη θέα ο ποδαρόδρομος μέσα στη ζέστη ήταν μονόδρομος δυστυχώς. Πόσο λάθος να μην νοικιάσουμε αυτοκίνητο! Έπρεπε να διανύσουμε μια απόσταση 20-25 λεπτών μέχρι το παραλιακό θέρετρο Praia das Macas. Η διαδρομή ήταν μέσω του κεντρικού δρόμου Rua Doutor Antonio Brandao de Vasconcelos και Avenida Luis Augusto Colares, αλλά έχει και κάποια μονοπάτια χωματόδρομου πάνω και δίπλα από τον Ωκεανό. Ο δρόμος είχε κίνηση με εκδρομείς και οι μόνοι που περπατούσαν ήμασταν εμείς. Πάντως η διαδρομή είχε ενδιαφέρων καθώς σε όλο το μήκος της και στις δύο πλευρές του δρόμου υπάρχουν εντυπωσιακές επαύλεις, αρχοντικά, λίγα πολυτελή ξενοδοχεία αλλά και κάποιες παλιές οικείες και στα δεξιά μας ο άγριος Ωκεανός που έλαμπε κάτω από τον δυνατό ήλιο.

Hotel Casal Santa Virginia

Ταλαίπωροι και αμίλητοι φτάσαμε στο κέντρο της Praia das Macas και μεταφερθήκαμε πλέον κανονικά στο καλοκαίρι! Κόσμος κυκλοφορούσε ημίγυμνος και η παραλία ήταν γεμάτη κόσμο. Αν είχαμε μαγιό δεν θα το σκεφτόμασταν, θα βουτούσαμε! Ο οικισμός είναι ένα δημοφιλές θέρετρο και είχε αρκετή κίνηση. Με απογοήτευση είδαμε πως χάσαμε το λεωφορείο. Υποτίθεται θα πηγαίναμε στην παραλία Praia Grande. Υποτίθεται μετά, άγνωστο με ποιόν τρόπο θα περνούσαμε σε όλες τις κατά μήκος ακτές για να καταλήξουμε στο Cabo da Roca. Προσγειώθηκα στην πραγματικότητα και έπρεπε να αλλάξω τον προγραμματισμό. Το σίγουρο ήταν πως δεν θα χάναμε με τίποτα το Cabo da Roca και έπρεπε να φτάσουμε εκεί πριν βραδιάσει. Οπότε επικεντρώθηκα σ’ αυτό. Το επόμενο λεωφορείο θα περνούσε σε 1 ώρα. Ο φίλος μου κατάκοπος ξάπλωσε δίπλα στη στάση κι εγώ πήγα μέχρι την παραλία να χαλαρώσω και να ηρεμήσω.

Η κεντρική οδός Avenida Eugene Levy στο κέντρο του οικισμού

Το τέρμα και η αφετηρία του Tram Electrico de Sintra

Επόμενος και τελευταίος προορισμός μας το Cabo da Roca. Απευθείας σύνδεση δεν υπάρχει με τη Praia das Macas. Θα έπρεπε να πάμε ξανά πίσω μέχρι τη Σίντρα. Όμως δεν υπήρχε λόγος. Τι κάναμε? Το λεωφορείο 441 μας κατέβασε στη στάση στο χωριό Colares Και από το ίδιο σημείο περιμέναμε το 403 που θα μας πήγαινε στο Cabo da Roca. Ήταν αργά το απόγευμα και θέλαμε να φτάσουμε κατά το ηλιοβασίλεμα και η διαδρομή από δω μέχρι τον προορισμό μας είναι 25 λεπτά. Πολλές διαδρομές και πολλά λεωφορεία αλλά επειδή ήταν ο τελευταίος προορισμός μας χαλαρώσαμε και ξαναφέραμε πίσω την καλή μας διάθεση.

Περιμένοντας στο χωριό Κολάρες! Colares!

Οριακά και ενώ έχουμε χάσει τη δύση του ηλίου φτάσαμε επιτέλους στο δυτικότερο σημείο της ηπειρωτικής Ευρώπης! Είχε πολύ κόσμο και ήταν κάτι που περίμενα λόγω ώρας και λόγω δημοφιλίας του μέρους αφού όσοι βρεθούν στην Πορτογαλία θέλουν να σταθούν στο σημείο που όπως είχε περιγράψει ο ποιητής Luis de Camoes "όπου η γη τελειώνει και η θάλασσα αρχίζει"! Η πρώτη εικόνα που αντικρίσαμε ήταν σαγηνευτική με τα χρώματα του ήλιου να μπερδεύονται με τα σύννεφα, τον ατελείωτο Ωκεανό και τον σταυρό, το μνημείο που έχει τοποθετηθεί με χαραγμένες σε μια πέτρινη πλάκα τις συντεταγμένες δηλώνοντας πως το Cabo da Roca είναι η δυτικότερη έκταση της ηπειρωτικής Ευρώπης!

Η θέα ήταν εκπληκτική και η αίσθηση ήταν πολύ δυνατή που μας γέμισε συναισθήματα. Όχι τόσο λόγω ας πούμε της ιδιαιτερότητας του σημείου όσο της υπέροχης άγριας θέας που βλέπαμε. Βράδιαζε, ο κόσμος έφευγε κι εμείς σταθήκαμε στο γκρεμό σχεδόν μόνοι να νιώσουμε όσο πιο έντονα μπορούσαμε τη στιγμή. Ο Ωκεανός ακουγόταν ανήσυχος και τα κύματα του χτυπούσαν στους ογκόλιθους από γρανίτη και στα βράχια κατά μήκος της ακτής. Στο τοπίο κυριαρχεί ο φάρος με θέα το ακρωτήρι στον Ατλαντικό Ωκεανό. Από τις στιγμές που δεν ξεχνάς. Το μέρος έχει τρομερή ενέργεια και μας μαγνήτισε!

Είχε βραδιάσει και οι τελευταίοι άνθρωποι αποχωρούσαν με τα αυτοκίνητά τους και είχαμε μείνει ελάχιστοι πια στο μέρος. Το τελευταίο λεωφορείο θα περνούσε σε κάνα μισάωρο και θα μας επέστρεφε στην Sintra. Το τελευταίο για Cascais είχε ήδη περάσει. Η απόσταση μέχρι τη Σιντρα είναι 40 λεπτά και τα θεώρησα πολλά. Σκέφτηκα πως θα μπορούσαμε με ταξί να πάμε Cascais που είναι πιο κοντά και από εκεί να πάρουμε το τρένο για Λισαβόνα. Έτσι καλέσαμε ταξί από ένα νούμερο που το είχα σημειωμένο για ώρα ανάγκης! Το +351 91 942 96 70, είπαμε σε ποιο σημείο είμαστε και μας έδωσαν άλλον αριθμό τον +351 214 660 101. Στο κέντρο μας είπαν πως το ταξί θα έρθει σε 15 λεπτά. Κάναμε μια τελευταία βόλτα γύρω από το τουριστικό γραφείο και μέχρι τον φάρο. Είχα και δύο τροχόσπιτα με οικογένειες στο πάρκινγκ και νωρίτερα κατασκηνωτές που χάθηκαν στο βάθος! Ίσως να επιτρέπεται η κατασκήνωση στο μέρος ίσως και όχι!

Το τελευταίο λεωφορείο πέρασε, πήρε 2 άτομα κι εμείς ακόμα περιμέναμε το ταξί! Χμ μήπως κάναμε μαλακία? Ο ταξιτζής μας πήρε τηλέφωνο και μας ενημέρωσε πως σε 20 λεπτά θα έχει φτάσει! Δηλαδή συνολικά από την ώρα που κλείσαμε ταξί 35 περίπου λεπτά περιμέναμε. Στο μέρος είχαμε μείνει ολομόναχοι μπροστά από το τουριστικό γραφείο. Το λεωφορείο θα είναι ήδη στα μισά της διαδρομής. Άρα η απόφαση να πάρουμε ταξί δεν είχε νόημα και θα μας κόστιζε πολλά περισσότερα. Και δεν σκέφτηκα και κάτι βασικό. Αν παίρναμε τρένο από τη Sintra για Λισαβόνα θα μας άφηνε στον σταθμό Rossio δίπλα στο ξενοδοχείο μας. Το τρένο από Cascais θα κάνει τέρμα στον Cais do Sodre οπότε από εκεί πάλι αστικό για την περιοχή μας και πάλι εισιτήρια και πάλι περπάτημα. Από όλες τις απόψεις ήταν τόσο άκυρη η επιλογή του ταξί. Ο πρόσχαρος ταξιτζής ήρθε και η διαδρομή μέχρι Cascais μόνο σύντομη που δεν ήταν. 25 λεπτά μέχρι τον σταθμό τρένων και 17 ωραιότατα ευρώ τελείως τζάμπα!

Από τα αυτόματα μηχανήματα βγάλαμε εισιτήρια αφού τα εκδοτήρια ήταν κλειστά και στις 21:00 και κάτι το τρένο αναχώρησε για τον Cais do Sodre της Λισαβόνας που έφτασε σε 40 λεπτά. Από εκεί αστικό για να πάμε στο κέντρο και το λεωφορείο που βόλευε έκανε τέρμα στην Martim Moniz. Τι μέρα ήταν αυτή, τι μαραθώνιο ήταν αυτό! Σπάσαμε κάθε ρεκόρ με πάνω από 12 ώρες στους δρόμους. Η εκκρεμότητα που είχε μείνει πριν πάμε στο δωμάτιο ήταν να φάμε! Στο κέντρο κλασικά επικρατούσε χαμός στους δρόμους στις πλατείες στα εστιατόρια. Όλα γεμάτα. Αχ μου έλειψαν τα παιδιά! ''Κόκα, χασίς, μαριχουάνα? No thanks και αφήστε μας στην κούραση μας!''

Κινηθήκαμε σε έναν δρόμο πίσω από την Rossio και την Restauradores την Rua das Portas de Santo Antao. Έναν πολύ όμορφο ζωντανό πεζόδρομο με πολύ κόσμο γεμάτο καταστήματα σουβενίρ και τουριστικά εστιατόρια.

Καθίσαμε στην τύχη και απλά θέλαμε να φάμε και φάγαμε καλά, νόστιμο κοτόπουλο φούρνου και φιλέτα σχάρας με παγωμένη μπύρα αυτό το ζεστό καλοκαιρινό βράδυ! Στο δωμάτιο σαν τα ρεμάλια πέσαμε κάτω και το ζεστό μπάνιο μας ξαναέκανε ανθρώπους! Αν και πτώματα είπαμε το τελευταίο βράδυ να μη μείνουμε μέσα. Άντε πάλι στα στενά του Bairro Alto που αυτή τη φορά ήταν πολύ ήρεμο! Μπα… πως και οι βάρβαροι λείπουν? Προφανώς η Κυριακή είναι μέρα ξεκούρασης και ίσως κάποια μπαρ ήταν κλειστά. Αφού κάναμε μια βόλτα και χωρίς να το ψάξουμε πολύ, μπήκαμε στο A Capela ένα ατμοσφαιρικό μαγαζί στην Rua Atalaia 45 που είχε αρκετό κόσμο με εξαιρετικά φιλικό προσωπικό και πολύ ωραία ατμόσφαιρα. Μας άρεσε πολύ, και ήπιαμε τα κρασάκια μας αποχαιρετώντας με πολύ κέφι το night life αυτής της αλήτισσας πόλης!

Σε λίγες ώρες ξημερώνει η τελευταία μας ημέρα στην Πορτογαλία!

 

[giannismits]

8η ημέρα: Οι τελευταίες ώρες στη Λισαβόνα…Αντίο!

Πως πέρασαν 7 ημέρες δεν το κατάλαβα. Και τι μέρες. Τόσο γεμάτες από εικόνες και εμπειρίες τόσο καταπληκτικές. Δεν νοιώθω λύπη όμως γιατί είμαι υπερπλήρης! Η Σημερινή μέρα έχει μια τελευταία χαλαρή βόλτα στην πόλη και φυσικά αγορές και δώρα. Αφού τρώμε το τελευταίο μας πρωινό, παραδίδουμε τις αποσκευές μας και τις αποθηκεύουμε στο χώρο φύλαξης και ξεκινάμε για μια ακόμα άκρως ζεστή μέρα στην Λισαβόνα. Το θερμόμετρο κοντά στο 30. Ο καιρός σ’ αυτή την πόλη ήταν ανέλπιστα καλός κάτι που μας βρήκε απροετοίμαστους γιατί αν το ξέραμε θα παίρναμε και βερμούδες μαζί μας αλλά και μαγιό για την προηγούμενη μέρα που βρεθήκαμε σε παραλίες του Ατλαντικού.

Στην κάρτα μεταφορών φορτώνουμε τρείς διαδρομές και η αρχή γίνεται με τα πόδια από την πλατεία την πλατεία Restauradores με κατεύθυνση ένα κομμάτι που δεν είχαμε περπατήσει την Avenida da Liberdade (Λεωφόρος Ελευθερίας). Είναι η κύρια λεωφόρος της Λισαβόνας που χτίστηκε τον 19ο αιώνα και είναι η Πορτογαλική έκδοση των Ηλύσιων Πεδίων του Παρισιού! Είναι ένας ιδιαίτερα κομψός και όμορφος δρόμος διακοσμημένος με κήπους, φυτά, σιντριβάνια, αγάλματα και μνημεία, με καφετέριες-περίπτερα κάτω από τα δέντρα, και βέβαια ένα μεγάλο πεζοδρόμιο διακοσμημένο με αφηρημένα ψηφιδωτά μοτίβα. Κατά μήκος της δεντρόφυτης λεωφόρου ανάμεσα στα σύγχρονα κτίρια έχουν διασωθεί και μερικά εξαιρετικά αρχοντικά και είναι ένα από τα σημαντικά εμπορικά και τουριστικά σημεία της πόλης με ξενοδοχεία, καταστήματα, θέατρα γραφεία και τράπεζες. Ο δρόμος φημίζεται για τα πολυτελή καταστήματα του και επειδή μου αρέσουν τα στατιστικά και οι έρευνες να σημειώσω πως θεωρείται σήμερα η 35η πιο ακριβή λεωφόρος στον κόσμο!

Η λεωφόρος κινούνταν σε χαλαρούς ρυθμός και τα περισσότερα περίπτερα ήταν κλειστά και ορισμένα άνοιγαν εκείνη την ώρα και ήταν λίγο μετά τις 10:00. Ο σκιά του πεζόδρομου μας έσωσε από τον καυτό ήλιο.

Μνημείο των Ηρώων του Μεγάλου Πολέμου του 1931, αφιερωμένο στους 50.000 πορτογάλους στρατιώτες που πολέμησαν στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Λίγα μέτρα μετά φτάσαμε σε έναν μεγάλο κόμβο της πόλης την Praca do Marques de Pombal. Είναι ανάμεσα στην Avenida da Liberdade και το πάρκο Eduardo VII. Στη μέση του κυκλικού κόμβου υπάρχει μια μεγάλη στήλη αφιερωμένη στον 1ος Μαρκήσιος του Pombal που κυβέρνησε την Πορτογαλία από το 1750 έως το 1777 που χτίστηκε μεταξύ 1917 και 1934. Ένα μπρούτζινο άγαλμα του Μαρκήσιου βρίσκεται στην κορυφή, να κοιτάζει προς την περιοχή Baixa Pombalina , την περιοχή της Λισαβόνας, η οποία ξαναχτίστηκε υπό τη διεύθυνσή του μετά τον καταστροφικό σεισμό του1755.

Και ενώ ο ήλιος μας έκαψε και ζηλέψαμε άλλη μια φορά τους ανθρώπους που φορούσαν βερμούδες και σαγιονάρες πλησιάσαμε το μεγάλο πάρκο της πόλης το Parque Eduardo VII.

Το κεντρικό πάρκο της Λισαβόνας ανεβαίνει ένας από τους λόφους της πόλης και προσφέρει μια υπέροχη και διαφορετική οπτική θέα από την κορυφή. Το όνομά του είναι ένας φόρος τιμής στον βασιλιά Edward VII του Ηνωμένου Βασιλείου, ο οποίος επισκέφθηκε την Πορτογαλία το 1902 για την ενίσχυση των σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών.

Το σιντριβάνι στην κορυφή του πάρκου με προκάλεσε να πέσω μέσα του να δροσιστώ! Τελευταία στιγμή απέφυγα το μπουγέλο και με την κούραση όλων των ημερών στα πόδια μας και μέσα στον καύσωνα των 33 βαθμών πήγαμε ως τον σταθμό μετρό Marques de Pombal και με την μπλε γραμμή (Azul) κατεβήκαμε στο τέρμα στη Santa Apolonia. Οι τελευταίες αυτές ώρες θα είχαν περιπλάνηση χαμηλά της Alfama και επίσκεψη στο Πάνθεον και την αγορά των κλεφτών. Αλλά όπως ανέφερα και το Πάνθεον είναι κλειστό τη Δευτέρα και η αγορά λειτουργεί μόνο Τρίτη και Σάββατο. Έτσι αρκεστήκαμε σε μια γρήγορη περιήγηση.

Panteao Nacional

Arco Grande de Cima

Άτιμη ώρα πως περνάς. Αν και η πτήση ήταν στις 17:35 δεν θέλαμε να καθυστερήσουμε αλλά να πάμε χαλαρά στο αεροδρόμιο. Με το τραμ 28 κατεβήκαμε μέχρι το τέρμα την Martim Moniz.

Η τελευταία μας βόλτα ήταν γύρω από την Rossio και την Restauradores με shoping στα αμέτρητα σουβενιράδικα καταστήματα με αρκετά αξιόλογα αναμνηστικά. Σε ένα απ’ αυτά δύο δραστήρια παιδιά βρήκαν τη χαρά τους με μας αφού είναι ίσως η πρώτη φορά που αγοράσαμε τόσα πολλά δώρα με ένα συνολικά αξιοσέβαστο πόσο, γι’ αυτό και μας έκαναν έκπτωση 18€ στο σύνολο. Ένα λαχταριστό σάντουιτς με τορτίγια και ζουμερά φιλέτα ήταν το τελευταίο μας σνακ από την Πορτογαλική πρωτεύουσα. Αφού πήραμε τις αποσκευές μας από το ξενοδοχείο, απαθανατίσαμε και είπαμε αντίο το Turim Suisso Atlantico Hotel και την χαρακτηριστική εικόνα της γειτονιάς μας το Elevador da Gloria.

Από τον σταθμό μετρό Restauradores πήραμε την μπλε γραμμή (Azul) και μετά από 4 στάσεις κατεβήκαμε στον σταθμό Sao Sebastiao. Εκεί αλλάξαμε με τη γραμμή Vermelha (χωρίς να χτυπήσουμε νέο εισιτήριο) και 11 στάσεις μετά φτάσαμε Aeroporto, 7 χλμ. από το κέντρο της πόλης με την ζέστη να βαράει αλύπητα!

Aeroporto de Lisboa

Ο σταθμός του μετρό βρίσκεται στο Terminal 1. Χωρίς να έχω εμπειρία και χωρίς να έχω κάνει διατριβή στα αεροδρόμια καταλαβαίνω πως το Αεροδρόμιο της Λισαβόνας (LIS: Aeroporto de Lisboa ή Aeroporto da Portela) διαφέρει από τα αεροδρόμια που έχω δει μέχρι στιγμής. Είναι μεγάλο και υπερσύγχρονο. Είναι ένα από τα μεγαλύτερα και καλύτερα εξοπλισμένα αεροδρόμια στη Δυτική Ευρώπη σε όλους τους τομείς που έχει οριστεί ως κορυφαίο αεροδρόμιο της Ευρώπης για πέντε συναπτά έτη στα World Travel Awards.

Η αναχώρησή μας είναι από το Terminal 2 που χρησιμοποιείται από 4 αεροπορικές εταιρείες χαμηλού κόστους όπως η Ryanair που θα παίρναμε εμείς. Από το Terminal 1 υπάρχει μια δωρεάν υπηρεσία μεταφοράς με λεωφορείο που συνδέει την τερματική περιοχή 1 με το Terminal 2 ανά 10 λεπτά. Check in και αναμονή με την ώρα να περνά ευχάριστα κάνοντας απολογισμό του ταξιδιού και σερφάροντας για 30 λεπτά από το wifi του αεροδρομίου. Η πτήση θα φτάσει στις Βρυξέλλες όπου θα πρέπει να πάμε στο κέντρο της πόλης, στη συνέχεια να μεταφερθούμε στο αεροδρόμιο Charleroi με την πτήση της Ryanair για Θεσσαλονίκη να αναχωρεί στις 06:40. Επομένως έχουμε ακόμα δρόμο μπροστά μας.17:35 και το αεροπλάνο αναχωρεί.

Δεν νιώθω λύπη. Είμαι υπερπλήρης από το ταξίδι. Νιώθω ευτυχισμένος και πολύ τυχερός που έζησα από κοντά την Πορτογαλία. Που αγάπησα έντονα αυτόν τον τόπο και θα τον αγαπώ. Η Πορτογαλία δεν είναι απλά άλλη μια όμορφη Ευρωπαϊκή πόλη. Είναι ένας εναλλακτικός προορισμός. Ήταν ένα έντονο ταξίδι σε μια χώρα με σπουδαία ιστορία, πανέμορφες πολύχρωμες πόλεις, εξαιρετικά φυσικά τοπία, με το υγρό στοιχείο να πρωταγωνιστεί, φιλόξενους ανθρώπους με ταπεραμέντο και όλα αυτά να συνδυάζονται με έναν μαγικό τρόπο. Μια αυθεντική χώρα που παρά τις σύγχρονες επεμβάσεις έχει διατηρήσει σε μεγάλο βαθμό τις παραδοσιακές γωνιές της. Δεν θα ξεχάσω το γραφικό και πανέμορφο Πόρτο, τις βόλτες στην Αlfama με τα μαγικά πανοράματα και ηλιοβασιλέματα, την λαοθάλασσα στα μπαράκια του Bairro Alto, τις ανέμελες στιγμές χαμένοι στα στενά και αράζοντας στις πλατείες και μπροστά στον ποταμό, το Belem των θαλασσοπόρων, τις γλυκές και αλμυρές γεύσεις Πορτογαλίας. Η νοσταλγία που όλοι επικαλούνται για την Πορτογαλία δεν είναι η εικόνα της και όσο τη ζεις. Η νοσταλγία είναι το μετά. Η νοσταλγία που σε πιάνει σαν σκεφτείς ότι κάποια στιγμή ήσουν κι εσύ εκεί. Για όσα έζησες και είδες. Η γλυκιά νοσταλγία και μελαγχολία που πιάνει κι εμένα σαν στεφτώ αυτές τις 7 ημέρες και νύχτες. Γράφοντας αυτή την ιστορία την έζησα τη νοσταλγία και ταξίδεψα ξανά.

Πάνω στον αέρα από το παράθυρο γύρισα πίσω στον ορίζοντα να δω! Η Πορτογαλία είχε εξαφανιστεί πια. Ένα πανέμορφο ηλιοβασίλεμα εν πτήση μου θύμισε αυτό που είχε πει ο Fernando Pessoa ''Η λαμπρότητα ενός ωραίου ηλιοβασιλέματος, με καταθλίβει μ' όλη του την ομορφιά. Μπροστά σ' ένα τέτοιο θέαμα πάντα λέω : πόσο ευχαριστημένος πρέπει να νιώθει ένας ευτυχισμένος άνθρωπος αντικρίζοντας αυτόν τον ήλιο!''

Μπορεί να μην άκουσα Live fado όμως αυτή η μουσική εξακολουθεί και με συντροφεύει. Όπως και εκείνη την ώρα στην πτήση της επιστροφής, όταν η Πορτογαλία είχε γίνει μια ανάμνηση. Από μέσα μου τραγουδούσα Senhora do Mar. Γιατί για μένα η Πορτογαλία είναι η κυρά της θάλασσας!

Κλείνω όπως ακριβώς άρχισα… Αντίο Πορτογαλία…

Senhora do mar,
Ante vos, me tendes caida.
Quem vem tirar meia da vida e da paz
Desta mesa, desta casa, perdidas?
Amor, que e de ti?

Senhora do mar,
Ante vos, minha alma esta vazia.
Quem vem chamar a si o que e meu?
O mar alto, traz pr'a mim,
Amor meu sem fim!

Ai, negras aguas, ondas de magoas,
Gelaram-me o fogo no olhar.
Ele nao torna a navegar!
E ninguem vos ve chorar,
Senhora do mar!

Quem vem tirar meia da vida e da paz
Desta mesa, desta casa, perdidas?
Amor, que e de ti?

Ai, negras aguas, ondas de magoas,
Gelaram-me o fogo no olhar.
Feridas em sal, rezas em vao...
Deixai seu coracao Bater junto a mim!
________________________________________________________
Κυρά της θάλασσας,
Μπροστά σας, πέφτω.
Ποιος έρχεται και παίρνει το μισό της ζωής και της ειρήνης
από αυτόν τον πίνακα, από αυτό το σώμα, χάθηκε?
Αγάπη, τι συμβαίνει με σένα?

Κυρά της θάλασσας,
Ενώπιων σας, η ψυχή μου είναι άδεια.
Ποιος έρχεται και παίρνει ό, τι είναι δικό μου;
Ω ανοικτή θάλασσα, φέρε μου την ατελείωτη αγάπη μου!

Αχ, μαύρα νερά, τα κύματα της λύπης,
Πάγωσες τη φωτιά στα μάτια μου (Κυρά της θάλασσας).
Δεν σ'αναζητάει!
Και κανείς δεν βλέπει ότι κλαίς,
Κυρά της θάλασσας!

Ποιος έρχεται και παίρνει το μισό της ζωής και της ειρήνης
από αυτόν τον πίνακα, από αυτό το σώμα, χάθηκε?
Αγάπη, τι συμβαίνει με σένα?

Αχ, μαύρα νερά, τα κύματα της λύπης,
Πάγωσες τη φωτιά στα μάτια μου (Κυρά της θάλασσας).
Πληγές από αλάτι, προσεύχονται μάταια…
Αφήστε την καρδιά σας να χτυπάει δίπλα μου


*Έρχεται extra bonus κεφάλαιο με τίτλο
''Λίγο από Βρυξέλλες και πολύ από άγχος!''

 

[giannismits]

Λίγο από Βρυξέλλες και πολύ από άγχος!

Η πτήση έφτασε στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών γύρω στις 21:20. Η υπόθεση είχε πολύ δρόμο ακόμα και ήταν κάτι που και μόνο σαν σκέψη με κούραζε. Η επιστροφή αυτή είχε οργανωθεί μεν στο μυαλό μου αλλά κάτι μου έλεγε πως δεν θα γίνουν όλα βολικά. Κατ’ αρχήν πρώτο και βασικό ήταν να πάμε στο κέντρο των Βρυξελλών.

Ο σιδηροδρομικός σταθμός του αεροδρομίου Brussels (BRU) βρίσκεται κάτω από τον τερματικό σταθμό (υπόγειο επίπεδο -1). Όταν βγήκαμε από την αίθουσα αφίξεων με τον ανελκυστήρα κατεβήκαμε κάτω (έχει και κυλιόμενες σκάλες). Επειδή το ταμείο ήταν κλειστό βγάλαμε εισιτήρια από αυτόματο μηχάνημα. Πλέον είχαμε γίνει εξπέρ! Προσοχή μόνο για να ξέρετε τα μηχανήματα δέχονται μόνο κάρτες και συγκεκριμένα Maestro. Έως και 4 τρένα την ώρα συνδέουν το αεροδρόμιο με τους σταθμούς Brussels North, Brussels Central και Brussels Midi. Το κόστος για το κάθε άτομο είναι 8,5€. Από τις αφίξεις περπατήσαμε γύρω στα 9 λεπτά μέχρι Bruxelles-National-Aeroport (Brussel-Nationaal-Luchthaven).
Το επίσημο site των Βελγικών σιδηροδρόμων
http://www.belgianrail.be/en/Default.aspx

Η άλλη εναλλακτική ήταν με τα δημόσια λεωφορεία της MIVB / STIB που αναχωρούν από την πλατφόρμα C από το σταθμό των λεωφορείων που βρίσκεται στο επίπεδο 0 έναν όροφο κάτω από την αίθουσα αφίξεων. Το λεωφορείο 21 πάει μέχρι τέρμα Luxembourg στην οδό Luxemburgplein λίγο έξω από το κέντρο. Τα εισιτήρια κοστίζουν 4€ από αυτόματο μηχάνημα έκδοσης εισιτηρίων, με τη χρήση κερμάτων ή με πιστωτική κάρτα ή 6€ εντός του οχήματος και είναι έγκυρο για οποιοδήποτε αριθμό αλλαγών σε / από άλλα λεωφορεία STIB , τραμ, μετρό, εντός 60 λεπτών από την πρώτη επικύρωση.
http://www.stib-mivb.be/horaires-dienstregeling.html?l=en

Το λεωφορείο που θα μας μετέφερε στο αεροδρόμιο του Σαρλερουά το είχα κλείσει από το ίντερνετ και ήταν το city-shuttle bus της flibco http://www.flibco.com/en Το κλείνεις για την ημερομηνία που θες και όχι για συγκεκριμένη ώρα και μας κόστισε 14€ το άτομο. Αναχωρεί από τον σταθμό Gare Du Midi (Bruxelles-Midi / Brussel Zuid) από την οδό Arret Rue de France. Δρομολόγια έχει ανά 20-30 λεπτά και ξεκινούν από 03:30 με τελευταίο στις 20:00 και φτάνει στο Σαρλερουά μετά από 55 λεπτά. Οπότε δυστυχώς δεν είχε δρομολόγιο εκείνη την ώρα να μας εξυπηρετήσει. Έτσι είχαμε σκοπό να φύγουμε με των 03:30 ή των 04:00.

Ο προβληματισμός που τέθηκε ήταν ο εξής: Να κατέβουμε Gare Du Midi που είναι και το μέρος που θα αναχωρήσει το shuttle bus ή να κατέβουμε Gare Centrale που είναι στο κέντρο των Βρυξελλών άρα θα μας δοθεί και η δυνατότητα για μια βραδινή βόλτα στην πόλη? Ο Gare Du Midi απέχει κάπου στα 25 λεπτά με τα πόδια από το κέντρο και όπως λέγεται δεν είναι και το πιο ασφαλές μέρος για τη νύχτα. Άρα τι καλύτερο να αφήναμε τις αποσκευές μας στον Gare Centrale, να κάναμε την γνωριμία μας με τις Βρυξέλλες στο κέντρο και στη συνέχεια αφού πάρουμε τις αποσκευές μας, με ταξί ή βραδινό αστικό να πάμε στον Gare Du Midi.

Το γρήγορο και αθόρυβο τρένο αναχώρησε από το αεροδρόμιο των Βρυξελλών και μετά από 20 περίπου λεπτά έφτασε στον Gare Centrale. Πολύ γρήγορα βρήκαμε τα locks και αποθηκεύσαμε τις αποσκευές μας. Δύο χειραποσκευές και ένα νεσεσέρ χώρεσαν σε ένα ντουλάπι με κόστος 3€ αν θυμάμαι καλά, και όπως μας ενημέρωσε μια ευγενική κοπέλα που έβγαζε τις δικές τις αποσκευές, μπορούσαμε να τις αφήσουμε και για 24 ώρες! Κάτι που δεν μας αφορούσε αλλά την ευχαριστήσαμε για την πληροφορία.

Τέλεια! Ξέγνοιαστοι και χωρίς αποσκευές βγήκαμε από το σταθμό με ιδιαίτερα ανεβασμένη διάθεση που θα παίρναμε μια γεύση και από άλλη μια πόλη στο τέλος του ταξιδιού μας. Η θερμοκρασία αισθητά πιο χαμηλή από τη Λισαβόνα γύρω στους 10-12 βαθμούς. Με τα πόδια ξεκινήσαμε να βρούμε την διασημότερη πλατεία της Βελγικής πρωτεύουσας την Grand Place. Οι δρόμοι ήταν ψιλοέρημοι και λίγος κόσμος κυκλοφορούσε στους γύρω δρόμους. Ο δρόμος μας έφερε στον καθεδρικό ναό της πόλης Cathedral SS. Michaelis et Gudulae, και λίγο μετά βγήκαμε στην Rue du Marche aux Herbes μια όμορφη πλατεία που είχε κάποια κίνηση και στο σημείο εκεί είναι η μια είσοδος στη διάσημη στοά των Βρυξελλών Galeries Royales Saint-Hubert.

Τα ψηλά φωταγωγημένα ιστορικά κτίρια ακριβώς δίπλα μας οδήγησαν σε μια από τις ομορφότερες πλατείες του κόσμου όπως λέγεται! Η Grand Place πράγματι μας θάμπωσε με το που την είδαμε. Είναι ένα χάρμα οφθαλμών με όλη τη σημασία της λέξεως. Η εξαιρετική φωταγώγηση τόνιζε και πρόβαλε ακόμα περισσότερο της ομορφιά της και τον εκπληκτικό διακοσμητικό της πλούτο στα επιβλητικά μέγαρα του 15ου αιώνα που την περιβάλουν.

Το πιο υψηλό και ωραιότερο κτίριο της πλατείας είναι το Δημαρχείο, ένα εξαιρετικό γοτθικό κτίριο από τον μεσαίωνα με το εντυπωσιακό καμπαναριό των 96 μέτρων. Η πλατεία είχε κίνηση χωρίς να γίνεται χαμός κι εμείς ήμασταν πολύ χαρούμενοι που βρεθήκαμε σε άλλη μια πρωτεύουσαμ σε άλλο ένα περίφημο και διάσημο σημείο της ηπείρου μας!

Κάναμε μια βόλτα στα γύρω στενά στους δρόμους που είναι γεμάτα με τουριστικά εστιατόρια και φυσικά κράχτες. Ήταν 11 το βράδυ και σχεδόν όλα ήταν άδεια, τα στενά όμως είχαν περατζάδα! Τα περισσότερα εστιατόρια απ’ ότι είδα ήταν κυριλέ και τουριστικά και ένα - δυο που μας άρεσαν όταν μπήκαμε μέσα μας είπαν πως δυστυχώς η κουζίνα έκλεισε. Πεινούσαμε και και δεν μπορούσαμε να βρούμε κάτι πρόχειρο. Και είναι λογικό αφού ήμασταν σε μια τελείως άγνωστη πόλη χωρίς καμία προετοιμασία και χωρίς να ξέρουμε τους δρόμους. Ήθελα να βρω τα περιβόητα μύδια με τις πατάτες αλλά δεν. Τελικά από ένα μαγαζάκι πήραμε σάντουιτς με σουβλάκι το ένα και λουκάνικο το άλλο και κάτι υπέρ καυτερές σος με συνεννόηση μπουζούκι με το παλικάρι που λογικά δεν ήταν Βέλγος αλλά μάλλον προς Πακιστάν Ιραν μεριά! Τα φάγαμε στο πόδι περπατώντας γιατί κάτι παρακμιακές φιγούρες εκεί δεν μας γέμισαν το μάτι.

Συνέχεια κάναμε μια ακόμα βόλτα στη γύρω περιοχή και στην στοά.

Είχαμε ώρα μπροστά μας και είπαμε να πιούμε μια μπύρα. Σε ένα στενό είδαμε κόσμο και μπήκαμε! Ο δρόμος ήταν ο Impasse de la Fidelit ένα στενό με μπυραρίες και μπαρ και νεαρόκοσμο έξω στο δρόμο. Καθίσαμε στο Delirium Cafe και ήπιαμε μπύρες. Η ώρα κύλισε χαλαρά και ευχάριστα χαζεύοντας τους νεαρούς Βέλγους ενώ μια κοπέλα από διπλανό μπαρ μας προσέφερε δωρεάν ένα ποτήρι μπύρα με γεύση κεράσι!

Η ώρα είχε πάει 1:30 περίπου και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για τον σταθμό. Ήταν μια όμορφη βόλτα γενικά και ανάθεμα να μην την κάναμε! Γιατί? Πηγαίναμε χαλαρά προς τον σταθμό Gare Centrale και τα γέλια μας κόπηκαν σαν φτάσαμε στην είσοδο! Η γκαραζόπορτα του σιδηροδρομικού ήταν κλειστή! Στην πρώτη εικόνα με έπιασε πανικός και μόνο που δεν έκλαιγα. Ο σταθμός είναι κλειστός, οι αποσκευές μας εγκλωβισμένες, κι εμείς σοκαρισμένοι. ΤΙ θα κάνουμε που πρέπει να είμαστε στον Gare Du Midi το πολύ μέχρι 4:30 για να πάρουμε το shuttle bus για Σαρλερουά!

Έκανα τρελές σκέψεις για την περίπτωση που θα χάναμε την πτήση, για το πόσα χρήματα θα μας φύγουν, για την μαλακία που έγινε. Δεν μας είχε ξανατύχει κάτι τόσο στραβό που θεώρησα πως αυτό που ζούσαμε ήταν ένα θρίλερ. Ο Rose ρώτησε έναν αγενέστατο σε ένα φαγάδικο πίσω από τον σταθμό και είπε πως ο σταθμός ανοίγει στις 05:00. Αυτό ήταν. Δεν προλαβαίναμε. Εντωμεταξύ η γκαραζόπορτα ήταν κλειστή πρόχειρα με κάτι παλέτες και από κάτω είχε άνοιγμα. Είχε θολώσει τόσο το μυαλό μας που σκεφτήκαμε να περάσουμε από κάτω. Βέβαια νομίζω πως θα χωρούσε μόνο κάποιο μικρό αδύνατο παιδάκι, και αν το επιχειρούσαμε θα σφηνώναμε και μπορεί να χτυπούσε και κανένας συναγερμός και θα είχαμε μπλεξίματα.

Το θεωρήσαμε ακραίο που το βράδυ κλείνει ο σταθμός. Και πιο το νόημα να αφήσουμε τις αποσκευές για λίγα λεπτά εφόσον κλείνει. Γιατί να μην το έχουν αναρτημένο κάπου και κυρίως στο θάλαμο με τα ντουλάπια φύλαξης των αποσκευών. Δεν υπήρχε καν σεκιούριτι. Δεν ξέραμε τι κινήσεις να κάνουμε. Η απελπισία μας οδήγησε στην αναζήτηση αστυνομικού τμήματος! Πήγαμε ξανά προς το κέντρο και μετά από περπάτημα και ερωτήσεις το εντοπίσαμε. Έξω ήταν καμιά δεκαριά αστυνομικοί άντρες γυναίκες που χαλαροί έλεγαν αστεία. Με καλά αγγλικά ένας νεαρός αστυνομικός μας είπε να μην αγχωνόμαστε (ναι καλά), πως δεν μπορούν να κάνουν κάτι, πως δεν έχουν δικαίωμα να παραβιάσουν τη πόρτα (το ζητήσαμε στην απελπισία μας), και πως ο σταθμός ανοίγει στις 04:00. Μας υποχρέωσαν!

Αν ανοίξει στις 4 οριακά μάλλον προλαβαίναμε αλλά δεν μπορούσαμε να επαναπαυτούμε σ’ αυτό. Επιστρέψαμε ξανά στον Gare Centrale και στη στάση μπροστά στον σταθμό καθίσαμε σιωπηλοί και ανέκφραστοι. Είχε πολύ λίγη κίνηση και από αυτοκίνητα και από πεζούς. Η ώρα περνούσε και το άγχος παρέμεινε άγχος. Λίγα μέτρα μακριά σε μια πιάτσα ταξί πλησιάσαμε έναν νέο ταξιτζή. Είπαμε στο παιδί τι συνέβη και μας είπε και αυτός ΊΣΩΣ ο σταθμός να ανοίξει στις 4. Τον ρωτήσαμε πόσο θα κοστίσει μια κούρσα μέχρι Σαρλερουά και μας είπε 120€ από 150 που είναι κανονικά! Ανταλλάξαμε τηλέφωνα και είπε πως θα τριγυρνάει στο σημείο και να τον ενημερώσουμε αν τελικά αποφασίσουμε να πάμε με ταξί.

Πολλά λεφτά αλλά και πολύ το άγχος. Στον σταθμό περίμενε και ένας νεαρός. Πιάσαμε κουβέντα μαζί του και είχε το ίδιο πρόβλημα. Ήταν Γερμανός και είχε αφήσει τις αποσκευές του. Στις 4:30 από το σημείο θα περνούσε λεωφορείο που θα τον πήγαινε Γερμανία. Τα χρονικά περιθώρια γι’ αυτόν ήταν χειρότερα. Ήταν εκνευρισμένος και υπερβολικά αγχωμένος. Και αυτός σκέφτηκε να παραβιάσει την πόρτα αλλά του είπα θα έχει μπλεξίματα. Στο σημείο πέρασε περιπολικό που το σταμάτησε ο Γερμανός και ανέφερε την κατάσταση. Του είπαν ότι είπαν και σε εμάς, ότι δεν μπορούσαν να παραβιάσουν την πόρτα.

Η ώρα είχε πάει 4:00 και λίγος ακόμα κόσμος περίμενε έξω από τον σταθμό. Μετά από λίγο στις 4:15 η πόρτα άνοιξε και ήταν λες και άνοιξε η πύλη του παραδείσου! Τρέξαμε σαν τρελοί να βγάλουμε τις αποσκευές και ειδικά ο Γερμανός που αποχαιρετιστήκαμε εγκάρδια. Για εμάς όμως εξακολουθούσε να πιέζει ο χρόνος. Έπρεπε να πάμε στον Gare Du Midi και η ώρα ήταν 4:20 που σημαίνει πως ακόμα και με ταξί μάλλον δεν προλαβαίναμε το shuttle bus των 04:30 για το αεροδρόμιο . Ίσως οριακά αλλά δεν θέλαμε άλλους μπελάδες στο κεφάλι μας γιατί το επόμενο θα ήταν στις 05:00 και στο αεροδρόμιο θα φτάναμε ενώ οι πύλες θα είχαν κλείσει για την πτήση μας. Ετοιμαστήκαμε να πάρουμε τηλέφωνο τον ταξιτζή αλλά μας πρόλαβε.

Εμφανίστηκε έξω από τον σταθμό και μας έψαξε γιατί δεν τον χαλούσε να βγάλει 120€. Έτσι θέλαμε δεν θέλαμε τα σκάσαμε. Ο κοινωνικός και φιλικότατος ταξιτζής δεν σταμάτησε να μιλάει και ήταν το καλύτερο για τον φίλο μου που είναι επίσης πολυλογάς. Εγώ όμως σαν κλασικός αντικοινωνικός ξερόβηχα και έλεγα έλεος με τις συζητήσεις τέτοια ώρα! Μας έλεγε για την κρίση και στο Βέλγιο που όμως ακόμα τα πράγματα είναι καλά σχετικά, ότι το ταξί το έχει μαζί με έναν Έλληνα, μας έλεγε να πάμε κανονικό ταξίδι στο Βέλγιο και να δούμε τις δύο ωραιότερες πόλεις την Γάνδη και τη Μπριζ και περί ανέμων και υδάτων! Μετά από 40 λεπτά φτάσαμε στο αεροδρόμιο, χρεώσαμε τη χρεωστική κάρτα μου 120€ και αποχαιρετήσαμε τον φλύαρο αλλά κατά τα’ άλλα φίλτατο ταξιτζή!

Χαλαροί πια διαβήκαμε το αεροδρόμιο Charleroi και τον έλεγχο που γινόταν χαμός από κόσμο! Είχαμε ηρεμήσει και δεν μας ένοιαξαν τα 120€ που σκάσαμε γιατί τέτοιες στιγμές δεν κοιτάς τα λεφτά και το μόνο που θες είναι να τελειώσει το άγχος και η ταλαιπωρία.

Οπότε τα υποτιθέμενα συνολικά ναύλα από Θεσσαλονίκη για Πορτογαλία δεν ήταν 110€ αλλά πολλά περισσότερα με έξτρα λεωφορεία, τρένα και ταξί! Θα το σκεφτώ πολύ αν ξαναεπιλέξω πτήσεις με ενδιάμεσο σταθμό, άβολα αεροδρόμια και άβολες ώρες. Αυτό ήταν, το ταξίδι τελείωσε με πολύ άγχος, ε και ελαφρά πιο χρεωμένοι απ ‘ αυτό που περιμέναμε. Δεν πειράζει όμως. Όλα είναι μέρος του ταξιδιού. Είναι εμπειρίες που μας κάνουν πιο ώριμους, έμπειρους και σοφούς! Η πτήση για Θεσσαλονίκη απογειώθηκε στις 06:40.

ΤΕΛΟΣ

 

[giannismits]

Η ιστορία μπορεί να μεταφερθεί στις ολοκληρωμένες.
Σε μεταγενέστερο χρόνο ίσως να ανεβάσω και βίντεο αν καταφέρω να τα φτιάξω.

Ευχαριστώ όσους διάβασαν την ιστορία μου και ταξίδεψαν νοερά μαζί μου.
Είναι η τελευταία ιστορία που γράφω για το Travelstories για πολλούς και διάφορους λόγους.

Χαίρομαι όμως για τις 11 ιστορίες που έχω πια συγγράψει και έχω βάλει κι εγώ το λιθαράκι μου όχι μόνο στο κομμάτι της ψυχαγωγίας της ανάγνωσης αλλά κυρίως στις χρηστικές πληροφορίες που μπορεί να βοήθησαν ή να βοηθήσουν για μελλοντικό προγραμματισμό ενός ταξιδιού.

 

[karfitsa]

Και οι 11 ηταν υπεροχες,αλλα και αυτη εδω,πολυ καλη....τοσο,που δεν μπορω να πιστεψω αυτο που λες....υποθετω οτι ειναι κατι που δεν θελεις να κοινοποιησεις.... μετακομιζεις Λισαβωνα

 

[giannismits]

@karfitsa γιατί από Λισαβόνα νομίζεις πως δεν θα μπορούσα να γράφω? Που τέτοια τύχη. Σ'ευχαριστώ για τα καλά λόγια όπως πάντα.

Έχει να κάνει με διάφορούς λόγους και το βασικό είναι η δουλειά και ο κόπος που χρειάζεται για να γράψεις μια ιστορία της προκοπής. Όση χαρά μου δίνει άλλο τόσο με κουράζει. Και για άλλους λόγους φυσικά που έχουν να κάνουν με το φόρουμ.

Το σίγουρο είναι πως όλες τις αγαπάω και τις απόλαυσα και χαίρομαι που τις μοιράστηκα με όσους τις διάβασαν.

 

[Nedelja]

Να και μια φορά που δε ζήλεψα θανάσιμα μετά από ιστορία μιας και είχα πάει λίγες μέρες πριν, ταξίδεψα όμως νοσταλγικά κι ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ!!!

υ.γ για το αν είναι η τελευταία ιστορία σου να ξέρεις οτι δεν είναι κάτι που μπορείς να το αποφασίσεις ελαφρά τη καρδία, το κοινό σου έχει απαιτήσεις εεεε.....