Ρουμανία Salsa, φιλίες, εκδρομές και ιστορίες! (Ρουμανία)

[hydronetta]

Αχ να΄σαι καλά, με ταξίδεψες με την αφήγηση και τις φωτογραφίες. Το έχω πει ότι η Ρουμανία υπήρξε από τις πιο ανέλπιστα ευχάριστες ταξιδιωτικές μου εμπειρίες.

 

[efiL]

Σαστισμένοι συνειδητοποιήσαμε πόσο γραφική είναι η ύπαιθρος της Ρουμανίας...λιβάδια...χρωματιστά σπιτάκια...κάστρα που σε ταξιδεύουν σε άλλη εποχή...και εκεί που μας κατακλύζει μια ανείπωτη χαρά,θυμόμαστε ότι είμαστε αλλεργικοί στα χορταράκια που μόλις έχουν φρεσκοκουρέψει οι εργάτες του κάστρου...Ουπς...ο Δημήτρης τρέχει με στυλ Κεντέρη να αποφύγει τις αιωρούμενες ακόμα πρασινάδες και εγώ ανακαλύπτω ότι πρέπει να έχω επίσης κάποιο είδος αλλεργίας αφού αρχίζουν να με τσούζουν τα μάτια μου κ να τρέχει η μύτη μου...πφφφφ...παιδιά της πόλης με βούλα είμαστε...

 

[chris7]

Καταπληκτικές φωτογραφίες.

 

[underwater]

Πολύ ωραία αφήγηση και όμορφες φωτός!
Άσε που μου έβαλες ιδέες με την "πόλη-φάντασμα" δίχως νυχτερινή ζωή! Έτσι, τέτοιες πόλεις μου αρέσουν, να μην χρειάζεται να μπω στη δύσκολη θέση να σκαρφιστώ δικαιολογία για να αποφύγω το clubbing!

 

[zmaria]

Και για μένα η Ρουμανία ήταν μια πάρα πολύ ευχάριστη έκπληξη!! Ειδικά η επαρχία της!

Underwater, νομίζω τότε πως σου ταιριάζει γάντι! Αν και από Τετάρτη και μετά, σαααααν να ζωντανεύει λίγο η πόλη! Το κλάμπινγκ δεν ενδιαφέρει ούτε εμένα βασικά, τα μπαράκια ΟΜΩΣ ναι!

 

[zmaria]

Σαστισμένοι συνειδητοποιήσαμε πόσο γραφική είναι η ύπαιθρος της Ρουμανίας...λιβάδια...χρωματιστά σπιτάκια...κάστρα που σε ταξιδεύουν σε άλλη εποχή...και εκεί που μας κατακλύζει μια ανείπωτη χαρά,θυμόμαστε ότι είμαστε αλλεργικοί στα χορταράκια που μόλις έχουν φρεσκοκουρέψει οι εργάτες του κάστρου...Ουπς...ο Δημήτρης τρέχει με στυλ Κεντέρη να αποφύγει τις αιωρούμενες ακόμα πρασινάδες και εγώ ανακαλύπτω ότι πρέπει να έχω επίσης κάποιο είδος αλλεργίας αφού αρχίζουν να με τσούζουν τα μάτια μου κ να τρέχει η μύτη μου...πφφφφ...παιδιά της πόλης με βούλα είμαστε...

Ωχ ναι, ξέχασα τα κλάματα σας, τα σνιφ σνιφ και τα κόκκινα ματάκια. Μάλλον τα θυμόμουν ως εκδήλωση συγκίνησης για το πόσο ωραία περνάμε!

(Ωραία τα λες, άντε δεν γράφεις κανένα κεφάλαιο??)

 

[giannismits]

H ύπαιθρος της Ρουμάνίας πιστεύω πως είναι η ταυτότητα αυτής της χώρας και τα μεσαιωνικά χωριά της.Τέλειες εικόνες μας έδειξες κι εγώ θέλω Sighisoara ΤΩΡΑ!
Αναμένω το νέο κεφάλαιο.

 

[varioAthens]

Σαστισμένοι συνειδητοποιήσαμε πόσο γραφική είναι η ύπαιθρος της Ρουμανίας...λιβάδια...χρωματιστά σπιτάκια...κάστρα που σε ταξιδεύουν σε άλλη εποχή...και εκεί που μας κατακλύζει μια ανείπωτη χαρά,θυμόμαστε ότι είμαστε αλλεργικοί στα χορταράκια που μόλις έχουν φρεσκοκουρέψει οι εργάτες του κάστρου...Ουπς...ο Δημήτρης τρέχει με στυλ Κεντέρη να αποφύγει τις αιωρούμενες ακόμα πρασινάδες και εγώ ανακαλύπτω ότι πρέπει να έχω επίσης κάποιο είδος αλλεργίας αφού αρχίζουν να με τσούζουν τα μάτια μου κ να τρέχει η μύτη μου...πφφφφ...παιδιά της πόλης με βούλα είμαστε...

Oops!! Εφη??? Κι εσυ εδώ???

 

[zmaria]

Εδώ, εδώ είναι το Εφάκι, όπως κι όλα τα ρουμαναράκια. Σιγά σιγά ξεμυτίζουν!

(Κι η Sighisoara μαριναρίστηκε και μπήκε στον φούρνο!)

 

[zmaria]

Τα πτώματα του ΙΧ, η πολύχρωμη Sighisoara, η πρώτη προστριβή.

Ο Νίκος κάθε φορά που μπαίνουμε στο αμάξι ψοφολογά και η Έφη αρχίζει να τον μιμείται. Ευτυχώς που υπάρχει ο Δημήτρης και κάνουμε παρείτσα όσο τα άλλα τα χαμένα κοιμούνται του καλού καιρού. Έχω πολλά στο μυαλό μου να κάνουμε στην Sighisoara, αλλά βλέποντας την παρέα μου αποκαμωμένη, ξέρω πως «φρούδες οι ελπίδες σου Μαράκι».

Περνάμε από χωριά με ταπεινά πολύχρωμα σπιτάκια, ακόμα και χαμόσπιτα. Είναι φτωχικά, έχουν όμως περιποιημένους κήπους και μια όμορφη, γραφική μοναδικότητα. Ακόμα και οι οικισμοί αθίγγανων είναι χαριτωμένοι.

Σε έναν από αυτούς σταματάμε για να βγάλω φωτογραφίες. Βλέποντας όμως πιτσιρίκια να τρέχουν καταπάνω μου ζητιανεύοντας πιεστικά, μπαίνω γρήγορα στο αμάξι. Είναι θλιβερό.... Μπορεί να είναι «γυφτάκια», δεν παύουν όμως να είναι παιδιά. Καταδικασμένα από γεννησιμιού τους να μην βιώνουν ποτέ όπως πρέπει, αυτό που μόνο στις παιδικές ψυχές μπορεί να κατοικεί. Αγνή, αμόλυντη αθωότητα.

Ο Ioan κάνει αξιόλογες προσπάθειες να κρατά το ενδιαφέρον σε μας που παραμένουμε ξύπνιους, βομβαρδίζοντας μας με πληροφορίες. Όταν φθάνουμε αποχωρεί με τρόπο και μας λέει να τον πάρουμε τηλέφωνο όταν τελειώσουμε. Με την άνεση μας, συμπληρώνει.

Η Sighisoara, χτίστηκε τον 12ο αι. από σάξονες γερμανούς εμπόρους και τεχνίτες, όταν κλήθηκαν από τον βασιλιά της Ουγγαρίας να εγκατασταθούν στην Τρανσυλβανία και να υπερασπιστούν το βασίλειο του. Γι αυτό και είναι γνωστοί ως οι σάξονες της Τρανσυλβανίας. Η πόλη διαδραμάτισε σημαντικό στρατηγικό και εμπορικό ρόλο στην κεντρική Ευρώπη για αρκετούς αιώνες. Το όνομα της προέρχεται από το ουγγρικό Segesvar, όπου var σημαίνει φρούριο.

Περπατάμε την πόλη θαυμάζοντας τα ποικιλόχρωμα, χαρούμενα, σαξονικά σπίτια και κτίρια. Η πόλη είναι σκέτο στολίδι, δικαίως ανήκει στην Παγκόσμια Πολιτιστική Κληρονομιά της UNESCO. Αν έλειπαν και τα παρκαρισμένα, αταίριαστα με το μεσαιωνικό σκηνικό, αυτοκίνητα θα ήταν ακόμα καλύτερα.

Πλανόδιοι και μαγαζιά πουλάνε νοστιμούλικα σουβενίρ, ενώ υπάρχουν διάφορες γκαλερί λαϊκής τέχνης με χειροποίητα παραδοσιακά αναμνηστικά όπως το Art & Crafts. Οι υπάλληλοι αυτών των καταστημάτων σου εξηγούν μετά χαράς την ιστορία του κάθε έργου τέχνης. Θα κάτσουν να σου πουν αναλυτικά τι συμβολίζει πχ. η κάθε σκαλιστή απεικόνιση στις κεφαλές των πάμπολλων ξύλινων κουταλιών.

Ο πελαργός ήταν σύμβολο τύχης και όταν υπήρχε φωλιά πελαργού στο σπίτι, θεωρούσαν πως το προστάτευε από πυρκαγιές, πλημμύρες και κλέφτες. Το φίδι ήταν σύμβολο εξουσίας και ταυτόχρονα το προστατευτικό πνεύμα του σπιτιού. Ο τσαλαπετεινός συμβόλιζε την άνοιξη, ο πετεινός την ελπίδα (αφού αυτός φέρνει τα νέα σε κάθε ανατολή του ήλιου) και μια χήνα που ταϊζει το παιδί της την μητρότητα. Οι ιστορίες δεν τελειώνουν ποτέ, όρεξη (και χρόνο) να έχεις να ακούς.

Εικόνα από ίντερνετ

Σύντομα ο επιβλητικός πύργος του ρολογιού-σύμβολο της πόλης τραβά την προσοχή μας. Χτίστηκε τον 14ο αιώνα για να προστατεύει την κύρια πύλη της, να φιλοξενεί τις συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου και να φυλάσσει τα αρχεία και τους θησαυρούς της Sighisoara.

Ο πύργος έχει α)ένα διπλό προπύργιο με τον οποίο μπορούσαν να ελέγχουν κάθε πρόσβαση στην πόλη, τους γύρω δρόμους και τα σημεία σκοποβολής, και β)τέσσερεις πύργους οι οποίοι συμβόλιζαν (ως αρχιτεκτονικό ομοίωμα ολόκληρης της κοινότητας) ότι η πόλη είχε δικαστική αυτονομία ή αλλιώς jus gladii - το δικαίωμα στην εσχάτη των ποινών. Η στέγη καταστράφηκε έπειτα από μεγάλη πυρκαγιά τον 16ο αι. κι από τότε ανακατασκευάστηκε αρκετές φορές μέχρι την τελική του μορφή το 1894.

Μιλάμε για πολύ φωτιά στη Ρουμανία!

Οι ανθρώπινες φιγούρες μου θυμίζουν το ρολόι στην Πράγα, αν και πάνε 10 χρόνια από τότε που έχω να το δω. Εκπροσωπούν τις ημέρες της εβδομάδας ως προσωποποιημένες παγανιστικές θεότητες, Diana, Mars, Mercury, Jupiter, Venus, Saturn and Sun. Ο σημερινός μηχανισμός του ρολογιού εγκαταστάθηκε στον πύργο το 1906. Το ρολόι αναβαθμίστηκε με έναν ηλεκτρικό κινητήρα το 1964.

Από την άλλη πλευρά φαίνεται η θεά της Ειρήνης (με ένα κλαδί ελιάς και ένα τυμπανιστή που βαράει κάθε μία ώρα) και οι θεές της Δικαιοσύνης. Οι δυο τους αντιπροσωπεύουν την ημέρα και την νύχτα. Στις 6.00 πμ εμφανίζεται η μέρα και στις 18.00 σκάει μύτη η νύχτα με δυο αναμμένα κεριά στα χέρια.

Ο Πύργος του Ρολογιού στεγάζει το μουσείο Ιστορίας της Sighişoara από το 1899 ενώ μέχρι το 1556 αποτελούσε το δημαρχείο. Κάτω υπάρχει μουσείο βασανιστηρίων που δεν με πολυενδιαφέρει, σεκλετίζομαι όμως λίγο που δεν θα τον ανέβουμε για να δούμε τα διάφορα εκθέματα του κάθε ορόφου και την πολλά υποσχόμενη πανοραμική θέα της κορυφής. Γιατί μπορεί να είδαμε αρκετές θέες σήμερα, της Sighisoara όμως όχι.

Κι όχι μόνο δεν βλέπω τον όποιο ενθουσιώδη ζήλο στους συνταξιδιώτες μου για ανάβαση, κάνω εικόνα στο μυαλό μου πως το προτείνω και χαστούκια σκάνε από παντού. Το μόνο που φαίνεται να ορέγονται τώρα είναι το οτιδήποτε φαγώσιμο.

Δεν θα πάμε λοιπόν ούτε στο αποστακτήριο Teo’s Cellar που ήθελα να δοκιμάσω διάφορες εκδοχές των τοπικών τους ποτών, ούτε στην εκκλησία στο τέρμα του λόφου με το ιδιότυπο νεκροταφείο. Shit! Τίποτα δεν κατάφερα να δω από την πόλη τελικά, μόνο την μεσαιωνική της αύρα να αισθανθώ.

Κατά τα άλλα δεν χορταίνεις να την περπατάς! Λατρεύω τα χαρούμενα χρώματα της και τα γεμάτα γλαστρούλες παραθύρια της!

Τώρα δηλαδή αν πω πως κάποια από αυτά τα πολύχρωμα στενάκια, εμένα μου θυμίζουν ΚΟΥΒΑ, θα φταίω??? Όχι πείτε μου θα φταίω???!

Σκεφτόμαστε για λίγο να φάμε στο Casa Dracula, είναι το σπίτι όπου γεννήθηκε ο φοβερός και τρομερός Βλαντ ο Δράκουλας και που τώρα έχει μετατραπεί σε εστιατόριο με αντίστοιχη διακόσμηση. Τουριστικό? Απόλυτα. Όμως περνώντας απ' έξω τα εδέσματα μυρίζουν γαργαλιστικά. Στο trip advisor έχει 3,5/5*. Με λίγα lei μπορείς να επισκεφτείς το δωμάτιο του Βλαντ και να σου ετοιμάσουν ένα μίνι σκηνικό τρόμου.

http://www.casavladdracul.ro/

Τα παιδιά δεν πολυψήνονται κι έτσι ψάχνουμε να βρούμε κάπου αλλού να φάμε μιας και η έρευνα μου για γαστρονομικές απολαύσεις δεν απέδωσε και τόσο όσο αφορά την Sighisoara. Η μέρα είναι σκέτο λιοπύρι πάλι και δεν σε προδιαθέτει να κλειστείς μέσα.

Αγοράζουμε κάτι κιμπάρικα σαν ζωγραφιστά μαγνητάκια κι ο ισπανός πωλητής τους μας προτείνει το εστιατόριο Casa Ferdinand που σερβίρει λέει ρουμάνικο φαγητό και οι τιμές του είναι nontouristik. Το βρίσκουμε εύκολα στην οδό Nota De Plata, nr 12.

Καθόμαστε στην βεράντα και παραγγέλνουμε ένα πλατό κρεάτων για τέσσερεις, πατάτες που είναι κάτι σαν φούρνου και μαμαλίγκα, παραδοσιακό τους πιάτο από πουρέ πλιγουριού. Το κεμπάπ αν και είναι μισό για τον καθένα, μας πέφτει βαρύ, είναι όμως μπουκιά και συγχώριο. Κι ας το ρευόμαστε κατ’ εξακολούθηση. Όλα βασικά είναι νόστιμα και οι μπίρες που τα συνοδεύουν μας δροσίζουν κατάλληλα.

Πιάνουμε συζήτηση για τις σχέσεις και έχει πολύ ενδιαφέρον η σκοπιά που βλέπουμε τα πράγματα τόσο λόγω διαφορετικών φύλων όσο και ηλικιών (τα κορίτσια 24 κι 33χρ, τα αγόρια 28 κ 34χρ.). Όσο κι αν μοιάζουν οι χαρακτήρες, είναι τελείως διαφορετικά αυτά που αναζητάς, ανάλογα με την ηλικία που διανύεις.

Μια σερβιτόρα μας κοιτάζει με συμπάθεια. Έρχεται κοντά και μας συστήνεται. Έχει δουλέψει στην Θάσο για λίγο και μπορεί να μην μιλάει ελληνικά αλλά καταλαβαίνει σχεδόν τα πάντα. Γενικά η Θάσος είναι ένα νησί που προτείνεται πολύ στην Ρουμανία. Την έχει επισκεφθεί κι ο Ioan και την έχω δει ως ταξιδιωτικό πακέτο σε τουριστικό πρακτορείο. Δίπλα από άλλο πακέτο με την Μύκονο βεβαίως-βεβαίως.

Δεν αφήνουμε τίποτα αφάγωτο και καταλήγουμε για καφέ στο Concordia, μια καφετέρια που μπορείς και να τσιμπήσεις αλλά να φας και το γλυκό σου. Εγώ παίρνω κάτι σαν κρέπα με σοκολάτα-μπανάνα και δεν με ξετρελαίνει, η σοκολάτα πέφτει πολύ λίγη για την σοκολατομανία μου. Δεν το τρώω όλο κι ο Νικ ευχαρίστως ξεπαστρεύει το υπόλοιπο, αφού έχει ήδη φάει με όρεξη το δικό του γλυκό. Κοιλιόδουλος? Άντε καλέ! Πίνω με ευχαρίστηση το ντεκαφεϊνέ καπουτσίνο μου και καπνίζω το 3ο τσιγάρο της ημέρας. Κι έχει πάει απόγευμα ε! Απαιτώ ένα μπράβο τώρα!

Ο ουρανός έχει πάψει από ώρα να είναι ηλιόλουστος και σύννεφα προμηνύουν μπουρίνι. Τελικά τα μπουρίνια με κυνηγάνε από την Ταϋλάνδη, λες και αν δεν ρίξει ένα κάθε μέρα, κάτι θα πάει στραβά.

Ο Ioan εμφανίζεται εξαπίνης, πάνω που θα τον παίρναμε τηλέφωνο και μας λέει πως θα μας περιμένει στο αμάξι. Ο κακομοίρης φαίνεται να έχει βαρεθεί την ζωή του τόσες ώρες που μας περιμένει, εξακολουθεί ωστόσο να είναι πρόσχαρος (και μια ιδέα δουλικός).

Σε λίγο τον βρίσκουμε, αφού πρώτα κάνουμε μια στάση σε φαρμακείο για τον Δημήτρη και την Έφη που σε αντίθεση με μένα και την επιρροή της φύσης πάνω μου ως φάρμακο, τους έχει πιάσει αλλεργία, τα μάτια τους δακρύζουν και μοιάζουν με κοκάκηδες έτσι που διαρκώς ρουφούν την μύτη τους. Εν μέσω καταιγίδας παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής, κορεσμένοι από εικόνες και φαγητό.

Στον δρόμο ο Νίκος μου κάνει παρατήρηση ότι ρεύομαι το κεμπάπ και μάλιστα σε κλειστό χώρο.Τα μάτια μου τον θωρούν με γνήσια απορία και συγχρόνως κοιτάμε καχύποπτα τον Ioan. Γελώντας χαμηλόφωνα τον καταδικάζουμε ως ένοχο σκορδοκατακτητή.

Τα γέλια δεν βγαίνουν σε καλό κι η καταιγίδα φέρνει κι εσωτερικά μεταβρόχια δυστυχώς. Μιλάμε για μελλοντικές αποδράσεις, χορευτικές και μη και κάτι που λέει ο Δημήτρης μας κάνει να διαφωνούμε στο έπακρο. Κάτι η κόπωση των ημερών, λίγο η δικιά μας έντονη αντίδραση και κατά πολύ η πεισματική ευθιξία του Δημήτρη έτσι στα καλά καθούμενα μας φέρνουν την πρώτη λογομαχία του ταξιδιού. Είμαι αρκετά ψύχραιμη αλλά περισσότερο ειλικρινής για να σταματήσω να μιλάω.

Έχει περάσει αρκετή ώρα με μας να μιλάμε δυνατά μέχρι να συνειδητοποιήσουμε πως στα αυτιά του Ioan ακουγόμαστε σαν να τσακωνόμαστε. Είναι κουρασμένος, οδηγά με βροχή και καθόλου δεν τον βοηθάμε να είναι συγκεντρωμένος. Οπότε ρίχνουμε τους τόνους και του ζητάμε συγγνώμη που τον ζαλίσαμε.

Μας λέει «μην ανησυχείτε, είμαι εξοικειωμένος με το ελληνικό ταπεραμέντο.»

 

[villi]

Σ'ευχαριστούμε πολύ και γι'αυτό το κεφάλαιο!Όμορφη και η Sighisoara!!
Πραγματικά η Θάσος είναι ο νούμερο ένα προορισμός καλοκαιρινών διακοπών των Ρουμάνων κι όχι μόνο!Είναι πολύ δημοφιλής τόσο στους Σέρβους όσο και στους Μαυροβούνιους!

 

[zmaria]

Το γκρίζο Bran, Ο Βλαντ ο αιμοδιψής και τα coctails στην "Jamaica".

Έχουμε αποκλείσει από τις εκδρομές μας το κάστρο Bran λόγω έλλειψης χρόνου και ο Ioan μας πάει τώρα μια βόλτα πριν επιστρέψουμε στην βάση μας για να το δούμε απέξω. Έτσι κι αλλιώς δεν είναι αυτό που έζησε ο πραγματικός Δράκουλας και θυμίζει περισσότερο το πρότυπο που δημιουργήθηκε συγγραφικά. Ωστόσο αποτελεί εθνικό μνημείο και ορόσημο στην Ρουμανία.

Χτίστηκε αρχικά με βάση το ξύλο το 1212 από Τεύτονες ιππότες και καταστράφηκε πολύ γρήγορα από τους Μογγόλους. Ξαναχτίστηκε από πέτρα τον 14ο αι. Πέρασε κι από βασιλικά χέρια Ούγγρων, όμως μετά από αδυναμία τους να πληρώσουν σχετικά δάνεια καταλήξε στην κατοχή του Brasov. Μέχρι τον 18ο αι. έπαιξε σπουδαίο στρατιωτικό ρόλο.

Το 1920 έγινε η αγαπημένη βασιλική κατοικία της βασίλισσας Μαρίας. Αργότερα, όταν εκδιώχθηκε η βασιλική οικογένεια το 1948, κατασχέθηκε από το κομμουνιστικό καθεστώς της χώρας. Ο τωρινός ιδιοκτήτης, αρχιδούκας Dominic το πουλάει για $80 εκ. και το σκεφτόμαστε πολύ σοβαρά, αφού -ως γνωστόν- λεφτά υπάρχουν.

Η βροχή έχει κοπάσει και ψιχαλίζει ελαφρά. Ο Ioan φοράει ανοράκ και μας δίνει 2 ομπρέλες να μοιραστούμε όσο βολτάρουμε για λίγο στην περιοχή. Ένας περίεργος τύπος κουκουλιασμένος με αδιάβροχο στέκεται μόνος στο απέναντι δασάκι και μας παρατηρεί προσηλωμένος όση ώρα περνάμε από μπροστά του. Ένα δρεπάνι του λείπει και συμπληρώθηκε η εικόνα. Πραγματικά, λες και είναι βγαλμένος από ταινία θρίλερ.

Μπορεί η περιοχή εδώ να είναι αμιγώς τουριστική, όμως παραμυθοφέρνει. Το κάστρο δεσπόζει σκοτεινά περήφανο και ο θαμπερός, βροχερός ουρανός του ταιριάζει γάντι. Τα σπίτια και τα ξενοδοχεία είναι κουκλίστικα, φρεσκοβαμμένα και με καλλωπισμένους κήπους. Μικρομάγαζα και πλανόδιοι πουλάνε κάθε λογής σουβενίρ κι εμείς ως καθωσπρέπει τουρίστες μιλάμε για τον περιβόητο δράκουλα Βλαντ.

Ο Βλαντ ο 3ος ο Παλουκωτής (ή και Τσέπες που σημαίνει ανασκολοπιστής) ενέπνευσε τον Μπραμ Στόκερ να δημιουργήσει το 1897 τον αιμοδιψή χαρακτήρα κόμη Δράκουλα κι έτσι να γίνει παγκοσμίως διάσημη και διαχρονική φιγούρα.

Ο πολύς κόσμος όμως δεν γνωρίζει την πραγματική ιστορία του και πάντα τον συνδυάζει με βαμπίρ, μαύρη μπέρτα κι απειλητικούς κυνόδοντες (μετά και από άλλες διάφορες συγγραφικές παρεμβάσεις στον χαρακτήρα του). Η ιστορία του πραγματικού όμως Δράκουλα είναι το λιγότερο ενδιαφέρον.

Το 1410 ιδρύθηκε ένα μυστικό τάγμα χριστιανών ιπποτών, γνωστό ως "το τάγμα του Δράκου". Το 1431 εντάχθηκε σε αυτό ο πατέρας του Δράκουλα, ο Βλαντ ο 2ος. Η ρουμάνικη λέξη για τον δράκο είναι «drac», ενώ το «ul» είναι το οριστικό άρθρο. Ο Βλαντ ο 2ος έμεινε γνωστός ως «Vlad Dracul», ενώ ο γιος του Βλαντ ο 3ος ως «Vlad Dracula», που σήμαινε «ο γιος του Dracul» ή και "Γιος του Διαβόλου" κατά άλλη εκδοχή. Έμβλημα του ο δράκος, κρεμασμένος από έναν σταυρό.

Ο Δράκουλας γεννήθηκε στην Σιγκισοάρα το 1431 και πέρασε ασυνήθιστα παιδικά χρόνια. Μυήθηκε στο τάγμα όταν ήταν 5 χρονών και διδάχθηκε όλες τις υποχρεώσεις ενός ικανού χριστιανού ιππότη. Στα 13 του στάλθηκε όμηρος στους Τούρκους μαζί με τον αδερφό του Radu σε ανταλλαγή του ίδιου του του πατέρα που ήταν αιχμάλωτος για κάποιο διάστημα του Σουλτάνου. Εκεί δέχτηκε ανώτερη στρατιωτική εκπαίδευση, έμαθε την τουρκική γλώσσα και σίγουρα όλα όσα έγιναν τότε σφράγισαν την μετέπειτα πορεία του.

Μετά από 4 χρόνια ο πατέρας του δολοφονήθηκε, ο Radu ο ωραίος -ήταν κι ομορφονιός αυτός- αλλαξοπίστησε κι ο Βλαντ όταν απελευθερώθηκε στέφθηκε πρίγκηπας πια της Βλαχίας (σημερινή Ρουμανία και Μολδοβλαχία). Ο μεγαλύτερος αδερφός του δολοφονήθηκε κι αυτός. Βασανίστηκε, τυφλώθηκε και θάφτηκε ζωντανός. Απλές δηλαδή οικογενειακές ιστορίες, σαν αυτές του alpha.

Ανέπτυξε διάφορες ευφάνταστες μεθόδους βασανισμού, πολλές από τις οποίες ξεσήκωσε κατά την διάρκεια της αιχμαλωσίας του: ακρωτηριασμός άκρων και γεννητικών οργάνων, αφαίρεση δέρματος, βορά σε άγρια ζώα, απαγχονισμός, τύφλωση, στραγγαλισμός κ.α.

Το παλούκωμα φαίνεται πως έγινε η αγαπημένη του και για αυτό είναι γνωστός ως παλουκωτής. Κάρφωνε σε αιχμηρά ξύλινα παλούκια τα θύματα του, τους σούβλιζε κοινώς και τους άφηνε σε κοινή θέα να έχουν αργό και επώδυνο θάνατο.Αυτό λειτουργούσε τρομοκρατικά στους ίδιους τους πολίτες όσο και στους εχθρούς του. Στους μεν πολίτες για την πάταξη της αναρχίας, των κλοπών και της εγκληματικότητας. Στους δε εχθρούς του ως εκφοβισμό και προειδοποίηση.

Μια από αυτές ήταν να παλουκώσει καμιά πεντακοσαριά ευγενείς που θεωρούσε προδότες, αφού πρώτα τους έστησε ένα τρικούβερτο γλέντι. Κατόπιν μοίρασε τις περιουσίες τους σε κατώτερους ευγενείς και απελευθερωμένους αγρότες «εκβιάζοντας» έτσι την συμπάθεια τους.

Χαρακτηριστικό της αποδοτικής πρακτικής εκφοβισμού του ήταν όταν ο Μωάμεθ ο Β ο Πορθητής -ναι ο κατακτητής της Πόλης- με στρατιωτική δύναμη 90000 ανδρών (ο Βλαντ με σαφώς πιο ολιγάριθμους) αναγκάστηκε να υποχωρήσει και να εγκαταλείψει τα σχέδια του περί κατάκτησης της Βλαχίας όταν το 1461 έξω από την πρωτεύουσα Tirgoviste , αντίκρυσε 20000 (!!!!!) παλουκωμένους Τούρκους. Άλλοι ψυχορραγούσαν κι άλλοι σάπιζαν ήδη με όρνεα να γυροφέρνουν από πάνω τους, ευχαριστημένα για την καλή τους τύχη,. Η αποκρουστική αυτή, εντελώς splatter εικόνα έμεινε στην ιστορία ως «το δάσος των παλουκωμένων».

Άλλο χαρακτηριστικό της αποτελεσματικότητας της τακτική του ήταν το κύπελλο από ατόφιο χρυσάφι που βρισκόταν αφύλακτο σε δημόσια πηγή και το οποίο μπορούσε ο καθένας να χρησιμοποιήσει για να πιει νερό, αλλά ουδέποτε σκέφτηκε να κλέψει διότι τον περίμενε η γνωστή τιμωρία. Τολμούσε?

Κάποιες άλλες πηγές αναφέρουν πως συγκέντρωσε όλους τους άπορους, άρρωστους και ηλικιωμένους της Βλαχίας, τους παρέθεσε ένα πλουσιοπάροχο γεύμα και μετά τους ρώτησε αν ήθελαν να ξεφύγουν από την μιζέρια και να σταματήσουν να νιώθουν βάρος. Όταν αυτοί απάντησαν καταφατικά, διέταξε να καούν ζωντανοί. Ήθελε να εξαλείψει την φτώχεια και το έκανε με το πλέον αποτελεσματικό τρόπο: εξαφάνισε τους ίδιους τους φτωχούς! Η δικαιολογία του? Το καλό της χώρας και για να δώσει τέλος στα βάσανα όλων αυτών των δύστυχων ανθρώπων.

Νομίζω πως σε ένα παράλληλο σύμπαν αυτός και ο Χίτλερ θα ήταν κολλητοί.

Πέρασαν πολλά χρόνια στυγνής ηγεμονίας και διάφορα ιστορικά γεγονότα μέχρι να δολοφονηθεί τελικά το 1476 σε μάχη με τους Τούρκους, να αποκεφαλιστεί και το κεφάλι του να καταλήξει στα χέρια -ποιου άλλου- του ορκισμένου εχθρού του Μωάμεθ. Αυτός ικανοποιημένος το παλούκωσε και το εξέθεσε σε δημόσια θέα στην Κωσταντινούπολη.

Λέγεται ότι παλούκωσε συνολικά εώς και 100000 ανθρώπους.... Πιο μεσαίωνας ΔΕΝ γίνεται.

Καθόλου φιλικός δεν μου φαίνεται ο Dracula, ο Ioan όμως μου τον περιγράφει ως εθνικό τους ήρωα, ως έναν σκληρό αλλά δίκαιο ηγέτη, πέρα από την τωρινή τουριστική εκμετάλλευση και κατά συνέπεια τον διαστρεβλωμένο χαρακτήρα του. "Αν υπήρχε μια διαφορά μεταξύ δύο, είτε ευγενείς είτε χωρικοί ήτανε, πήγαιναν να ζητήσουν την γνώμη του. Δεν πείραζε ποτέ γυναικόπαιδα, ίσα ίσα γλίτωσε από μάχες 2000 τουρκόπαιδα και τα μεγάλωσε σαν ρουμανόπουλα."

Το ίντερνετ βέβαια άλλα λέει, είναι γεμάτο από πληροφορίες βασανισμού και παιδιών αλλά και γυναικών. Ειδικά στις μοιχαλίδες ακρωτηρίαζε στήθη και γεννητικά όργανα πριν τις παλουκώσει από το αιδίο σε πυρακτωμένα παλούκια, τις περισσότερες φορές μαζί με τα παιδιά τους. Μπρρρρ. .

και ξαναμπρρρ...

Μύθοι, θρύλοι και αληθινές ιστορίες γύρω από την προσωπικότητά του κυκλοφορούν πολλές.

"Άλλη εικόνα έχει ο κόσμος για τον Βλαντ τον Δράκουλα και άλλοι εμείς. Ναι, ήταν σκληρός, αλλά μόνο για τους εχθρούς του, τον λαό του τον νοιαζόταν και πάντα φρόντιζε γι αυτόν. Πίστευε βαθιά στον Χριστιανισμό" -θα ξεράσω- "και έκανε πολλές χρηματικές δωρεές σε μονές. Ήταν ένας μαχητής της ορθοδοξίας, αντιστάθηκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και βοήθησε στην μη επέκταση της, ενώ καταπολέμησε την εκμετάλλευση των γερμανών εμπόρων. Για τον χριστιανισμό δεν με νοιάζει, εγώ δεν πιστεύω έτσι κι αλλιώς, όμως κατάφερε πάρα πολλά για την πατρίδα μας. Τα περισσότερα από αυτά που λέγονται είναι δυτική προπαγάνδα"

Ποιος ξέρει την αλήθεια! Κι εμείς τον Μέγα Αλέξανδρο εθνικό ήρωα τον έχουμε, δεν ήταν και άγιος..

Με το μυαλό μας στον ψυχάκια Δράκουλα επιστρέφουμε στο διαμέρισμα μας . Η κακοκαιρία έχει καταλαγιάσει, η μεταξύ μας όμως ατμόσφαιρα παραμένει ηλεκτρισμένη. Ο Δημήτρης δεν ακολουθεί στην βραδινή μας εξόρμηση, νιώθει ξεθεωμένος και θέλει να ξεκουραστεί. Συζητάμε την διαφωνία που προέκυψε το απόγευμα αλλά δεν βγάζουμε άκρη. Τον αγαπώ τον φίλο μου και δεν μου αρέσει καθόλου, ούτε που είναι στεναχωρημένος, ούτε που έχει πεισμώσει έτσι.

Μένουμε τα τρία μας και περπατάμε στο ήσυχο νυχτερινό Brasov κάτω από μια συντροφική σιωπή. Στο κέντρο της πλατείας έχει στηθεί ένα αυτοσχέδιο θερινό σινεμά. Ντόπιοι θεατές κάθονται σε καρέκλες σκηνοθέτη και από μια μεγάλη οθόνη προβάλλεται μια ρουμάνικη ταινία. Τόσο απλά! Μιλάμε, η τοπική αυτοδιοίκηση του Μπράσοβ είναι πολύ μπροστά! "O πλανόδιος ποπ κορν παππούλης θα έχει δουλίτσα σήμερα" σκέφτομαι και χαμογελώ κρυφά.

Καταλήγουμε στο bar Jamaica, είναι το μόνο που φαίνεται να έχει λίγη ζωηράδα. Μοιάζει με pub, έχει μεγάλους ξύλινους πάγκους όπου θαμώνες τρώνε και πίνουν μπίρες. Καθόμαστε στο μπαρ, έτσι, για την ψευδαίσθηση μιας καλής νυχτερινής εξόδου.

Παραγγέλνουμε κοκτέιλ από τα δεκάδες που έχει στο μενού. Είναι πολύ ωραία και ελαφριά, με το Νίκο τα πίνουμε λες και είναι νερό. Δεν φταίμε, σε ποτήρια νερού τα βάζουν κι ο μπάρμπαν χρησιμοποιεί μεζούρα. Η μικρή πίνει την Pina colada της (απίιιιθανη γεύση) και την ψιλοακούει, δεν συνηθίζει να πίνει αλκοόλ. Μετά από 2-3 (κάθε φορά διαφορετικά) κοκτέιλ κατηφορίζουμε προς την Times. “The best pub in town” όπως διαφημίζουν παντού.

Ρωτάμε κάτι ρουμανοκόριτσα που θα την βρούμε και μας ενημερώνουν πως μόλις έκλεισε. Ω, ξενέρα καλωσήρθες πάλι. Ζητώ συγγνώμη από τους συνταξιδευτές & συνμπαρόβιους μου, αφού εγώ ήμουν αυτή που επέμενα να πάμε ενώ ήταν διστακτικοί. Φοβόντουσαν μήπως ήταν κλειστό και τελικά είχαν δίκαιο. Η αισιοδοξία μου με ακυρώνει ώρες ώρες.

Η Έφη προτείνει να γυρίσουμε στο Jamaica όμως ο Νικ ντρέπεται κι εγώ δεν επιμένω. Πριν που ρώτησα την γκαρσόνα τι ώρα κλείνουν μου απάντησε «μέχρι να φύγει κι ο τελευταίος πελάτης» ευγενικά, αλλά αποκαρδιωμένη. Δεν είχαν μείνει και πολλοί οπότε δεν θέλω να χαλαστούν με την επιστροφή μας.

Πίσω λοιπόν στο δωμάτιο για να ξαπλώσουμε τα ταλαίπωρα κορμιά μας. Ο Δημήτρης κοιμάται του καλού καιρού.