Αυστρία Γερμανία Ιταλία Κροατία Μαυροβούνιο Σλοβενία Roadtrip από τον Όλυμπο ως τις Άλπεις και τους Δολομίτες...

[kapetanore]

16/7/2010
Η μέρα της κορυφής έφτασε! Ξυπνάμαι ακμαιότατοι και ανυπόμονοι στις 6.30 και μετά από ένα σύντομο πρωινό και τις απαραίτητες ετοιμασίες ξεκινάμε την πεζοπορία μας. Έχουμε μπροστά μας 900 μέτρα ανάβαση μέχρι την κορυφή Schönbichlerhorn στα 3133 και περίπου 1100 μέτρα επίπονης κατάβασης που θα μας φέρουν στο φημισμένο καταφύγιο Berliner Hütte μετά από σύνολο 6-7 ωρών! Η κούραση από τις προηγούμενες ημέρες είναι συσσωρευμένη στα πόδια μας, αλλά η προσμονή της κορυφής είναι πολύ δυνατό όπλο για τις δύσκολες στιγμές της ανάβασης... Η πρωινή θέα των Άλπεων είναι μαγική και με αυτό το υπέροχο τοπίο γύρω μας όλα γίνονται πιο εύκολα!

Το ξεκίνημα σήμερα είναι λίγο πιο ήπιο οπότε ζεσταινόμαστε καλά και σωστά και πιάνουμε έναν σταθερό και σχετικά γρήγορο ρυθμό. Δυστυχώς είναι αρκετός ο κόσμος που ξεκίνησε την ίδια ώρα με την ίδια κατεύθυνση, όπως το γκρουπ των Αμερικάνων. Τους έχουμε μπροστά μας για τουλάχιστον μισή ώρα αφού η προσπέραση 30 ατόμων σε δύσβατο μονοπάτι δεν είναι εύκολη υπόθεση, αλλά τελικά βρίσκουμε ένα άνοιγμα και σχεδόν τρέχοντας στην ανηφόρα ξεμπερδεύουμε από την φασαρία τους! Κινούμαστε πλέον γρήγορα και εκτός από άλλη μια παρέα 4 ατόμων που μας ακολουθούν στον ίδιο ρυθμό είμαστε μόνοι με τις Άλπεις...

Μετά από περίπου μιάμιση ώρα φτάνουμε στο τελευταίο κομμάτι πριν την κορυφή που περιλαμβάνει μία χιονούρα 100 μέτρων που την διασχίζουμε προσεκτικά, ένα λούκι που ανεβαίνουμε με την βοήθεια σταθερού σχοινιού που υπάρχει μόνιμα εκεί και τα τελευταία 20-30 μέτρα που είναι πολύ απότομα, με λίγα πατήματα και χωρίς βοήθεια σχοινιού που όμως δεν μας προβληματίζουν ιδιαίτερα!

Κορυφή! Μία ιδιαίτερη στιγμή για κάθε ορειβάτη. Είτε Έβερεστ λέγεται αυτή (όνειρα θερινής νυκτός), είτε Schönbichlerhorn (ναι, εκεί είμαστε εμείς), είτε Μύτικας (μόνιμη θέση στην καρδιά μας πλέον), είτε Υμηττός (δίπλα στις άθλιες κεραίες), οι κορυφές όλου του κόσμου προσφέρουν απλόχερα μια μαγεία και ένα αίσθημα απελευθέρωσης. Δεν πρόκειται για κατάκτηση αφού τα βουνά πάντα μας φιλοξενούν και ποτέ δεν τα κατακτούμε. Πρόκειται για το επιστέγασμα μίας προσπάθειας, σωματικής και πνευματικής, που ικανοποιεί όλες τις αισθήσεις μας! Δεν μιλάμε πολύ, ο καθένας μπαίνει στον κόσμο του και απολαμβάνει την στιγμή. Η επικοινωνία γίνεται πιο πολύ με τα μάτια. Εκεί άλλωστε καθρεφτίζεται η απέναντι κορυφή που θα θελήσουμε κάποια στιγμή να ανέβουμε. Κανείς δεν το θεωρεί επιτυχία. Απλά μια στιγμή αγαλλίασης όλου του κόσμου που έχουμε πλάσει. Επιτυχία είναι ότι αποφασίσαμε να περπατήσουμε και σε αυτά τα βουνά. Σκοπός μας είναι να μην τα παρατάμε ποτέ. Όλη η διαδρομή μέχρι να φτάσουμε στην κορυφή είναι η καθημερινότητά μας. Κουραζόμαστε, γελάμε, σκεφτόμαστε, πονάμε, βαριόμαστε, παραπατάμε, γλιστράμε, σκοντάφτουμε, αναπνέουμε, κρυώνουμε, ζεσταινόμαστε... Πόσα από αυτά δεν τα περνάμε κάθε μέρα; Έτσι γινόμαστε πιο δυνατοί όμως να χαρούμε όλες τις κορυφές μας! Ιδού λοιπόν...

Μετά από 1 ώρα στα 3133 μέτρα και αφού απολαύσαμε τις γύρω κορυφές των 3500 μέτρων ξεκινάμε την κατάβαση. Έχουμε ακόμα πολύ δρόμο και μάλιστα το χειρότερο κομμάτι, που καταπονεί πιο πολύ τα πόδια. Τα πρώτα 300 μέτρα από την κορυφή είναι πολύ δύσκολα. Κατεβαίνουμε ένα πολύ απότομο σημείο σαν λούκι, με πολύ κοφτερές πέτρες και βράχους και ο ρυθμός μας είναι πολύ αργός αφού πιθανό λάθος δεν συγχωρείτε! Ευτυχώς υπάρχει ένα μόνιμο σχοινί σε κάποια σημεία που μας διευκολύνει, κατεβαίνοντας πολλές φορές ανάποδα με τεχνική rappel. Το θέαμα πάντως συνεχίζει να μας μαγεύει με τις εκπληκτικές αλπικές λίμνες και τους γκριζογάλανους παγετώνες των Άλπεων!

Μετά το δύσκολο κομμάτι η διαδρομή γίνεται πιο ομαλή και κατεβαίνουμε γρήγορα με αρκετές όμως μικρές στάσεις για ξεκούραση. Η ζέστη αρχίζει να αυξάνεται αφού κατεβαίνουμε αρκετά σε υψόμετρο και είναι πλέον μεσημέρι. Έτσι 2 ώρες μετά την κορυφή φτάνουμε σε μία διασταύρωση μονοπατιών όπου θα πρέπει να αποφασίσουμε αν θα πάμε στο ξακουστό καταφύγιο Berliner Hütte που είναι μισή ώρα πιο πάνω για φαγητό ξεκούραση και ύπνο ή αν θα πάμε προς τα κάτω που είναι το καταφύγιο Alpenrosen hutte (Zillertal | Zillertaler Alpen | Alpenrose | Schlegeis | Schutzh?tten | Berliner H?henweg | Berliner H?tte | Schwarzsee | Sch?nbichlerhorn |) για φαγητό και με σκοπό να φύγουμε την ίδια μέρα για Innsbruck ώστε να έχουμε μια μέρα παραπάνω στους Δολομίτες. Τελικά αποφασίζουμε να φύγουμε σήμερα και μετά από μισή ώρα βρισκόμαστε στο ποταμάκι-χείμαρρο που περνάει έξω από το Alpenrosen hutte, να κάνουμε αποθεραπεία βάζοντας τα ταλαιπωρημένα πόδια μας μέσα στο παγωμένο νερό. Απόλαυση και πόνος μαζί, που έχει όμως καταπραϋντικές ιδιότητες αφού μετά από λίγη ώρα αισθανόμαστε πολύ καλύτερα!

Στο καταφύγιο καθόμαστε περίπου μιάμιση ώρα κάνοντας τον απολογισμό των τεσσάρων ημερών με πολύ γέλιο, τρομερό σνίτσελ με μαρμελάδα από ρόδι και υπέροχη weisse μπίρα. Φεύγουμε για να πάμε στο Breitlahner που απέχει 2 ώρες και από εκεί θα πάρουμε ένα λεωφορείο να μας πάει σχετικά κοντά στο σημείο που έχουμε αφήσει το αυτοκίνητο. Έχουμε προνοήσει για τα δρομολόγια αφού τα έχω εκτυπώσει από την Ελλάδα και με την συμβουλή των ντόπιων ότι με γοργό ρυθμό δεν θα χρειαστούμε πάνω από μιάμιση ώρα υπολογίζουμε να φτάσουμε 10 λεπτά πριν το λεωφορείο. Κάτι όμως το ότι χαζεύαμε και βγάζαμε φωτογραφίες στην διαδρομή, κάτι το ότι ήταν παραπάνω απ'όσο μας είπαν φτάσαμε τελικά να μας προσπερνάει το λεωφορείο 200 μόνο μέτρα πριν την στάση. Μην περιμένετε βέβαια ένας γνήσιος οδηγός από την Κεντρική Ευρώπη να σταματήσει για τρεις άσχετους ορειβάτες που του κάνουν νοήματα στην μέση του δρόμου ή να περιμένει 2 λεπτά παραπάνω στην στάση για να προλάβουμε κι εμείς! Το λεωφορείο έφυγε λοιπόν, το επόμενο είναι σε 2 ώρες αλλά χαλάλι αφού απολαύσαμε την διαδρομή μέχρι εκεί...

 

[kapetanore]

Το να περιμένω αυτές τις 2 ώρες κατάκοπος το επόμενο λεωφορείο και να χάνω στιγμές από το Innsbruck δεν με άφηνε και πολύ ευχαριστημένο οπότε αποφασίζω να κάνω οτοστόπ με την ελπίδα να βρεθεί ένας καλός άνθρωπος να με πάει κοντά στο αυτοκίνητό μου, που απέχει περίπου 40 χιλιόμετρα! Νομίζω ότι η εξωτερική μου εμφάνιση μετά από 4 μέρες και 50 χιλιόμετρα πεζοπορίας στα βουνά δεν ήταν σύμμαχός μου για να με πάρει κάποιος, αλλά για καλή μου τύχη ο πρώτος που σταμάτησα ήταν ένας συμπαθέστατος Τιρολέζος εξηντάρης που δέχθηκε μετά χαράς να με εξυπηρετήσει. Δεν ήξερε ούτε μία λέξη Αγγλικά, αλλά με την καλή του διάθεση, τις "παγκόσμιες" χειρονομίες και την ονομασία της τοποθεσίας που ήθελα να πάω καταφέραμε και συνεννοηθήκαμε εν μέρει. Τελικά μετά από μισή ώρα και αφού τον έβγαλα από τον δρόμο του για τουλάχιστον 10 χιλιόμετρα (να 'ναι καλά ο άνθρωπος), με άφησε 2 χιλιόμετρα "κάτω" από το αυτοκίνητο. Και λέω "κάτω" γιατί είχα να ανέβω πολύ ανηφόρα μέχρι να φτάσω, κάτι που φάνταζε και ήταν γολγοθάς κάτω από τον καυτό ήλιο, χωρίς νερό και μετά από τόση κούραση. Όπως και να 'χει η θέα του Honda να με περιμένει υπομονετικά και να με δέχεται στο μαλακό του κάθισμα ήταν σίγουρα ανακουφιστική! Γυρίζω πίσω λοιπόν, "μαζεύω" και τους άλλους 2 της παρέας και φεύγουμε σφαίρα για Innsbruck μετά από μία μικρή στάση για αναπλήρωση καυσίμων δικών μας και του αυτοκινήτου. Ταξιδεύουμε και είμαστε τουλάχιστον ευτυχισμένοι. Η μουσική στο τέρμα, τραγουδάμε και γελάμε σαν μικρά παιδιά, μας περιμένει μια πανέμορφη πόλη και από αύριο οι υπέροχοι Δολομίτες στην βορειο-ανατολική Ιταλία!
Φτάνουμε στο Innsbruck μετά από μιάμιση ώρα και αρχίζουμε την αναζήτηση για διαμονή. Δεν έχουμε καμία πληροφορία για την πόλη και έτσι με την βοήθεια του gps φτάνουμε στο κέντρο της με σκοπό να βρούμε κάτι οικονομικό και γρήγορα. Αμ δε! Είναι Παρασκευή απόγευμα, η πόλη είναι γεμάτη από επισκέπτες και όλες μας οι απόπειρες (τουλάχιστον 15) για ξενοδοχεία, hostels, guest rooms, πανσιόν ή οτιδήποτε άλλο πέφτουν στο κενό. Έχουν περάσει σχεδόν 2 ώρες και δεν βρίσκουμε τίποτα, με την απογοήτευση και τον εκνευρισμό (κυρίως τον δικό μου) να αυξάνονται επικίνδυνα!! Έχουμε εξαντλήσει όλες τις επιλογές διαμονής που μας δίνει το gps γύρω από την περιοχή που βρισκόμαστε, όλες τις επιλογές που βρήκαμε μέσω internet χρησιμοποιώντας το netbook στο lobby ενός ξενοδοχείου και ό,τι βλέπαμε στον δρόμο μας. Τελικά σε μία στιγμή αναλαμπής και καθαρού μυαλού, αφού είχα αρχίσει να ξεσπάω πάνω στο άμοιρο χοντάκι, βγαίνουμε λίγο πιο μακρυά από το κέντρο όπου το gps μας δίνει νέες επιλογές κοντινής διαμονής. Το πρώτο ξενοδοχείο που παίρνω έχει ένα τρίκλινο στα 140 Ευρώ και δεν το σκέφτομαι ούτε δευτερόλεπτο (που όρεξη για οικονομία τέτοιες στιγμές). Άλλωστε η ώρα είναι 8.30, έχουμε περπατήσει 9 ώρες και είμαστε άπλυτοι 4 μέρες!!! Φτάνουμε λοιπόν στο ξενοδοχείο, κάνουμε ένα αναζωογονητικό μπάνιο, επαναφέρουμε το νευρικό μας σύστημα που δοκιμάστηκε αρκετά στα φυσιολογικά του επίπεδα και φεύγουμε για βραδινή βόλτα στην πόλη.
Το κέντρο της τελικά απέχει μόνο 15 λεπτά από το ξενοδοχείο μας. Η πόλη είναι υπέροχη και ολοζώντανη, με τους μεγάλους πλακόστρωτους πεζόδρομους και τα επιβλητικά κτίρια να της δίνουν μία σαγηνευτική ομορφιά, το ποτάμι να ρέει με άφθονο νερό και τις Άλπεις πάντα αγέρωχες να στέκουν από πάνω. Καθόμαστε σε μια pizzaria και τρώμε γρήγορα και φτηνά, με σκοπό να περπατήσουμε όσο αντέχουμε ακόμα την πόλη. Τελικά μετά από περίπου μία ώρα να περιδιαβαίνουμε τους δρόμους του Innsbruck καταλήγουμε σε ένα από τα 2-3 νυχτερινά μαγαζιά. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι στις 11 ακριβώς κλείνουν όλα τα cafe-bar που είναι γεμάτα κόσμο και όλοι όσοι θέλουν να συνεχίσουν την βραδινή τους διασκέδαση καταλήγουν σε κάποιο από τα club που λειτουργούν μέχρι αργά. Το ένα που είδαμε δεν μας άρεσε καθόλου και έτσι πήγαμε εκεί που μας προτείνανε. Ένα υπέροχο ανοιχτό bar μέσα σε πάρκο με ψηλά δέντρα γύρω του και δεκάδες τραπέζια σκορπισμένα σε έναν πολύ μεγάλο χώρο. Ο κόσμος πολύς αλλά όχι ενοχλητικός κι έτσι απολαύσαμε 2 ποτάκια ακούγοντας χαλαρή και ωραία μουσική. Βέβαια η κούραση άρχισε να μας καταβάλει γρήγορα και μετά από μια ώρα φεύγουμε. Επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο χάνουμε τον δρόμο και αντί για 15 λεπτά κάνουμε μισή ώρα, που ήταν και το τελειωτικό χτύπημα στα κουρασμένα μας κορμιά! Δεν θυμάμαι καν πως ξάπλωσα στο κρεβάτι!

Χιλιόμετρα 13ης μέρας: 200
Σύνολο: 3540

 

[Rosa]

Εννοείται ότι όποιος θέλει περισσότερες πληροφορίες και μπορώ να τον βοηθήσω ας μου στείλει προσωπικό μήνυμα ή ακόμα καλύτερα ας ρωτήσει από εδώ ώστε να δουν το θέμα και άλλοι που μπορεί να τους φανεί χρήσιμο. Στο τέλος της παρουσίασης του ταξιδιού θα κάνω λεπτομερή ανάλυση των οικονομικών και των ξενοδοχείων-hostel-camping που μείναμε όλες τις μέρες, με την σχετική αξιολόγησή τους. Αν φανώ χρήσιμος έστω και σε έναν τότε το forum αυτό έχει πετύχει τον σκοπό του...

Εννοείται ότι μας έχεις ξεσηκώσει...επίσης εννοείται ότι η καταπληκτική ιστορία σου θα δεθεί σε βιβλιαράκι όταν φτάσει στο τέλος της και θα χρησιμέψει για οδηγός στο μέλλον...εννοείται ότι θα σε ζαλίσουμε με μηνύματα, επομένως δείξε υπομονή! Και τέλος, εννοείται, ότι ευχαριστούμε απ' την καρδιά μας!

 

[harilander]

χαρα στο κουράγιο σας μετα απο τοση ταλαιπωρία να θέλετε και βραδυνή βόλτα!!!
Περιμένω με αγωνία τους αγαπημένους μου Δολομίτες!!

 

[kapetanore]

Rosa εννοείται πως εγώ σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον και θα κάνω ό,τι μπορέσω να ανταπεξέλθω στα χιλιάδες μυνήματα που θα λάβω! Πω πω σαν τον Σάκη νιώθω!!! Ουφ, επιτέλους ικανοποιώ και την ψωνισμένη μου πλευρά... Ας σοβαρευτώ όμως λίγο και πραγματικά εύχομαι να μπορέσω να παρακινήσω κάποιους να πάρουν τα βουνά... Με τις υπάρχουσες συνθήκες ζωής στην Ελλάδα το χρειαζόμαστε άλλωστε...


harilander όσο κουρασμένοι και να ήμασταν κάποιες στιγμές σε αυτό το ταξίδι ποτέ δεν αφήσαμε ώρα να πάει χαμένη. Υπήρχαν γύρω μας τόσα να δούμε που δεν είχαμε καιρό για ξάπλες. Ακολουθήσαμε ωράριο συνταξιούχου!! Όσο για τους Δολομίτες κάνε λίγο υπομονή και θα ανταμοιφθείς σίγουρα! Μην σου πω ότι αμέσως μετά θα ψάχνεις εισητήρια για Ιταλία...

 

[kapetanore]

17/7/2010
Μετά από έναν χορταστικό ύπνο που ήταν βάλσαμο για τον ταλαιπωρημένο μας οργανισμό κατεβαίνουμε κατά τις 9.30 να αδειάσουμε το πρωινό του ξενοδοχείου! 140 Ευρώ δώσαμε άλλωστε και πέρα από το γεγονός ότι τρώμε πολύ, είμαστε διατεθιμένοι να απολαύσουμε μέχρι και το τελευταίο cent τις παροχές που μας προσφέρονται. Καταβροχθίζουμε ό,τι βρούμε λοιπόν μπροστά στα έκπληκτα μάτια των υπαλλήλων του εστιατορίου, που ενώ έχει περάσει 1 ώρα από την στιγμή που ξεκινήσαμε να τρώμε και αυτοί πρέπει πλέον να μαζέψουν τον μπουφέ, εμείς επιμένουμε να γεμίζουμε τα πιάτα μας και τα στομάχια μας με ψωμιά, κρουασάν, ομελέτες, λουκάνικα, γιαούρτια, φρούτα, κέικ και μπισκότα! Έτσι με βαριά καρδιά και ακόμη πιο βαρύ στομάχι, ετοιμάζουμε τα πράγματά μας, φορτώνουμε το δύσμοιρο αυτοκίνητο όσο αντέχει και φεύγουμε από το Innsbruck μέσω της κεντρικότερης ίσως οδικής αρτηρίας της Ευρώπης με κατεύθυνση την Ιταλία και τελικό προορισμό την Cortina d'Ampezzo στο κέντρο των Δολομιτών!
Η διαδρομή μας υπολογίζουμε ότι θα διαρκέσει περίπου 2-3 ώρες, αλλά υπολογίζουμε χωρίς τον ξενοδόχο, που είναι η κίνηση. Ενώ βρισκόμαστε σε εθνική οδό 2+1 λωρίδων και κινούμαστε με ταχύτητες 100-120 χιλιομέτρων κάποια στιγμή συναντάμε ένα απίστευτο μποτιλιάρισμα. Απέχουμε σύμφωνα με το gps περίπου 7 χιλιόμετρα από τα σύνορα με Ιταλία και υποθέτουμε ότι θα υπάρχει κάποια καθυστέρηση εκεί. Μετά από σχεδόν 1 ώρα περνάμε τα σύνορα και δυστυχώς συνεχίζουμε σημειωτόν. Η ημερομηνία είναι 17 Ιουλίου ημέρα Σάββατο και όλη η Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη κινείται προς τον νότο για διακοπές σε Ιταλία, Ελλάδα και Δαλματικές Ακτές! Σε αυτή τη λογική κατάσταση προστίθεται και η παράλογα πονηρή σκέψη των Ιταλών να βάλουν τον πρώτο σταθμό διοδίων (με μη επαρκή προφανώς αριθμό λωρίδων) μόλις 15 χιλιόμετρα μετά τα σύνορα με Αυστρία και κάπως έτσι καταλήξαμε να διανύσουμε 25 χιλιόμετρα σε 2 ώρες!!! Και να φανταστείτε πως όταν λέω σταθμό διοδίων εννοώ τους σταθμούς που παίρνεις ένα εισητήριο και πληρώνεις στην αντίστοιχη έξοδο που θα βγεις. Αυτό σημαίνει πολύ λιγότερο χρόνο που χρειάζεται το κάθε αυτοκίνητο να περάσει τον σταθμό, αλλά είναι τέτοιος ο όγκος που και πάλι δεν γίνεται σωστή εξυπηρέτηση. Χαλάλι όμως αφού φάγαμε καλό πρωινό και είμαστε ορεξάτοι, χαζεύοντας τους ποδηλατόδρομους που βρίσκονται στο πλάι της εθνικής οδού και έχουν πολύ συχνή κυκλοφορία, κάτι που μας κάνει εντύπωση. Οι ποδηλατόδρομοι είναι φτιαγμένοι ανεξάρτητα από τον κεντρικό δρόμο αφού σε πολλά σημεία κατεβαίνουν χαμηλότερα ή ακόμα περνάνε και μέσα από τούνελ ανοιγμένα αποκλειστικά για αυτούς! Και όλα αυτά σε ορεινά μέρη άνω των 800 μέτρων. Τελικά είμαστε πολύ πίσω στην Ελλάδα...
Ξεφεύγοντας από το μποτιλιάρισμα κινούμαστε για 25 χιλιόμετρα ακόμα σε εθνική οδό και μετά βγαίνουμε σε επαρχιακό δρόμο με πολύ καλή ποιότητα και σαφώς πιο ενδιαφέρουσα διαδρομή. Στο βάθος αρχίζουν να φαίνονται αχνά οι Δολομίτες και ο ενθουσιασμός μας ανεβαίνει και μας κάνει να ξεχάσουμε την όποια κούραση κουβαλάμε από την πεζοπορία μας στις Άλπεις! Τελικά μετά από 4 ώρες σύνολο φτάνουμε στην Cortina d'Ampezzo κατά τις 3 και ξεκινάμε την αναζήτηση camping. Ευτυχώς στο ξενοδοχείο των 140 Ευρώ είχαμε free internet και έτσι βρήκα όλα τα πιθανά camping της περιοχής. Διαβασμένοι λοιπόν βρίσκουμε ένα απλό και μικρό, αλλά υπέροχο camping κάτω από την πόλη δίπλα σε ένα ποτάμι! Οι τιμές είναι εξωπραγματικά χαμηλές και δεν κάνουμε δεύτερη σκέψη να ψάξουμε και αλλού αφού ικανοποιεί όλες μας τις ανάγκες και ειδικότερα αυτή του να είμαστε στο κέντρο των Δολομιτών. Στήνουμε την σκηνή λοιπόν βάζουμε και ένα πλυντήριο για τα ορειβατικά μας ρούχα και ανεβαίνουμε για την πρώτη αναγνωριστική βόλτα στην πόλη.
Η Cortina d'Ampezzo είναι ένα από τα πιο γνωστά χειμερινά τουριστικά θέρετρα της Ιταλίας, χωρίς να λείπει ο τουρισμός και το καλοκαίρι. Η πόλη είναι πολύ προσεγμένη στα πρότυπα των Αυστριακών χωριών και περιβάλλεται από πολλές οροσειρές Δολομιτών που προσφέρουν δράσεις όπως σκι, ποδηλασία, πεζοπορία, ορειβασία, αναρρίχηση και "via ferrata" για την οποία είμαστε εμείς εδώ!!! Οι "via ferrata", που σημαίνει "σιδερένια οδός" είναι διάφορες διαδρομές στις απότομες πλαγιές των Δολομιτών, ασφαλισμένες με σύρματα και προσφέρουν την δυνατότητα να φτάσεις σε σημεία που χωρίς αυτές θα μπορούσαν να φτάσουν μόνο έμπειροι αναρριχητές. Υπάρχουν σιδερένιες σκάλες, κρεμαστές γέφυρες και σιδερένια καλώδια στα οποία ασφαλίζεσαι με ειδικό εξοπλισμό και έτσι συνδυάζεται μία πεζοπορική διαδρομή με αναρριχητικά και εκτεθιμένα περάσματα που προσφέρουν άφθονη αδρεναλίνη και μοναδικά τοπία! Πηγαίνουμε κατευθείαν στο turist information και μαθαίνουμε όλα όσα χρειάζεται να ξέρουμε για τις επιλογές μας σε εξοπλισμό, via ferrata, καιρό και μαζεύουμε ό,τι χάρτες βρίσκουμε για τους Δολομίτες. Μετά από αρκετό περπάτημα για να μάθουμε την πόλη και να χαζέψουμε όλες τις βιτρίνες με τα ορειβατικά είδη, βρισκόμαστε σε μια pizzaria (που θα γίνει η βασική μας επιλογή για φαγητό τις υπόλοιπες μέρες) με ανοιχτούς τους χάρτες να τρώμε καλή ιταλική pizza και να κάνουμε σχέδια για την επόμενη μέρα! Η κατανάλωση μπίρας είναι απαραίτητη πριν κατηφορίσουμε προς την σκηνή μας και βρίσκουμε ένα συμπαθητικό μπαράκι όπου καθόμαστε μέχρι τις 11 και "ξεδιψάμε" αρκετά! Κατεβαίνουμε στο camping, το οποίο ήδη κοιμάται, και τρυπώνουμε στα sleeping bags με μια υπέροχη καλοκαιρινή δροσιά και τον ήχο του ποταμιού να μας νανουρίζει, υποσχόμενο έναν βαθύ και ήρεμο ύπνο...
Μέχρι τις 2 όμως!!! Ξυπνάμε και οι 3 μαζί από τρομερά μπουμπουνητά και αστραπές που καταλήγουν σε μια δυνατή βροχή. Από πού είπαμε ότι είμαστε εμείς; Α ναι, από Ελλάδα. Ως γνωστόν στην Ελλάδα το 90% των κατασκηνωτών αγοράζουν λεπτές και καλοκαιρινές σκηνές αφού έτσι επιβάλει το κλίμα μας. Πού πας όμως ρε καημένε με την φτηνή σκηνή σου στο κέντρο των Δολομιτών;;; 10 λεπτά...μόνο τόσα χρειάστηκαν για να αρχίσει να πλημμυρίζει η σκηνή! Οι 3 πετσέτες που επιστρατεύσαμε απλά μας έδωσαν λίγο χρόνο να σκεφτούμε και να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε.
Πρώτη κίνηση: Αδειάζουμε την σκηνή από όλα μας τα πράγματα, τα βάζουμε στο αυτοκίνητο μαζί με τον Αχιλλέα που έχει κακή σχέση με τους κεραυνούς.
Δεύτερη κίνηση: Μεταφέρουμε την σκηνή κάτω από ένα μεγάλο δέντρο για καλύτερη προστασία.
Τρίτη κίνηση: Ξαπλώνουμε με τον Μανώλη μέσα στην υδρο-σκηνή, αφού δεν χωράει άλλος στο αυτοκίνητο, χωρίς sleeping bags, βργμένοι μέχρι το κόκκαλο από το κουβάλημα και με μοναδικά όπλα 3 πετσέτες.
Τέταρτη κίνηση: Ξεκινάμε τάματα στον θεό της βροχής επιτέλους να σταματήσει αφού έχουν περάσει 2 ώρες ακατάπαυστης νεροποντής και η υγρασία έχει ποτίσει κάθε ίχνος του σώματός μας.
Αποτέλεσμα; Ευτυχώς ο θεός της βροχής μας λυπήθηκε και μείωσε λίγο την ένταση με αποτέλεσμα να κοιμηθούμε έστω και βρεγμένοι, ξυπνώντας βέβαια κάθε μισή ώρα να σκουπίζουμε νερά! Παρεπιμπτόντως όλο το υπόλοιπο camping δεν κατάλαβε τίποτα από την βροχή, αφού όλοι είναι εξοπλισμένοι σωστά! Περιπετειώδης πρώτη νύχτα λοιπόν, με πολύ γέλιο όμως αφού τίποτα δεν μπορεί να μας χαλάσει την διάθεση...

Χιλιόμετρα 14ης μέρας: 170
Σύνολο: 3710

 

[harilander]

εισιτήρια βρίσκεις, λεφτά ψάχνω!!!
Ασε εχω πάει δυο φορες Δολομίτες αλλα χειμώνα για σκι και υποσχέθηκα να παω και καλοκαίρι για να κάνω via ferrata, μέχρι και βιβλιαράκι με τις διαδρομές πήρα αλλα πέρσυ που κανονίζαμε δεν μπόρεσα, ετσι πήγε η παρεα χωρις εμένα.Μέχρι και το κάμπινγκ που μείνατε είχα βάλει στο "μάτι" για να μείνω, αλλα...Ελπίζω να μπορεσω να ξαναπάω...
περιμένουμε την συνέχεια

 

[kapetanore]

harilander ξεκίνα τις οικονομίες από τώρα. Αν και δεν χρειάζεσαι πολλά λεφτά εκεί αφού τα camping είναι φτηνά και ο εξοπλισμός επίσης φτηνός. Μην το αφήσεις και αυτό το καλοκαίρι πάντως. Εγώ ελπίζω πλέον να πηγαίνω κάθε καλοκαίρι για 5 μέρες έστω... Θα καταλάβεις και από τις περιγραφές μου αργότερα. Είναι από τα πιο εντυπωσιακά πράγματα που έχω κάνει και το θέαμα συνεχώς μαγευτικό!!!

 

[pattyyy]

Aκολούθησα την τεχνική που είχα με τους πρώτους κύκλους του lost και με την ιστορία σου. Όπως τότε έκανα υπομονή, μάζευα 5 επεισόδια και τα έβλεπα όλα μαζί, έτσι έκανα και τώρα. Άφησα τα 3 τελευταία κεφάλαια, καρτέρισα υπομονετικά και ανταμείφθηκα σήμερα διαβάζοντάς τα μαζί! Απλά υπέροχα! Μπράβο!

 

[Rosa]

Θα καταλάβεις και από τις περιγραφές μου αργότερα.

Άντε, πού 'ντες??? Τσιμπήσαμε το δόλωμα και θέλουμε Δολομίτες ΤΩΡΑ!!!

(πες μας και για Cinque Torri να μας αποτελειώσεις...άκαρδε!...)

 

[kapetanore]

Σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον Rosa και ναι περάσαμε και από Cinque Torri. Η τελευταία via ferrata που κάναμε ήταν στο απέναντι βουνό και ανεβαίνοντας με το lift τους θαυμάσαμε από μακρυά. Πραγματικά εντυπωσιακοί και ένας σοβαρός λόγος να επιστρέψουμε στους Δολομίτες και να φτάσουμε ως εκεί..
Να και μερικές φωτογραφίες από Cortina d'Ampezzo, από το camping που μέναμε με το ποτάμι και την απίστευτη θέα προς τους Δολομίτες και μια πρώτη γεύση από via ferrata μέσω μίας βιτρίνας με ορειβατικά είδη..

 

[kapetanore]

18/7/2010
Μετά το βροχερό και περιπετειώδες πρώτο μας βράδυ στο camping, ξυπνάμε μουσκεμένοι και παγωμένοι αλλά με πολύ διάθεση. Οι Δολομίτες μας περιμένουν άλλωστε, αλλά ο καιρός δεν μας βοηθάει ακόμα αφού συνεχίζει ένα εκνευριστικό ψιλόβροχο, που είναι απαγορευτικό για να πάει κανείς στις εκτεθιμένες πλαγιές. Φτιάχνουμε πρωινό στο camping και συζητάμε τι να κάνουμε ώστε να γεμίσουμε την μέρα μας έστω και χωρίς Δολομίτες. Αποφασίζουμε να ανέβουμε μια βόλτα στην Cortina d'Ampezzo, με σκοπό να μάθουμε νέα για τον καιρό και να την εξερευνήσουμε καλύτερα.

Φτάνοντας εκεί πληροφορούμαστε ότι όλη την ημέρα θα υπάρχει βαριά συννεφιά με βροχή ανά διαστήματα οπότε τα πλάνα μας για via ferrata παίρνουν αναβολή. Το καλό είναι ότι από την επόμενη και για όλη την εβδομάδα ο καιρός θα βελτιωθεί και θα μπορέσουμε να εξερευνήσουμε και τα βουνά! Προς το παρόν αρκούμαστε σε μια ωραία Κυριακάτικη βόλτα. Η αγορά είναι κλειστή αλλά υπάρχει πολύς κόσμος που κυκλοφορεί, πίνει καφέ, τρώει και ακριβώς το ίδιο πρόγραμμα ακολουθούμε κι εμείς. Τελικά μετά από υπέροχη pizza σε ένα ωραίο εστιατόριο με χειμερινή διάθεση, κατηφορίζουμε προς το camping να κοιμηθούμε 1 ώρα για μερική αναπλήρωση του χαμένου βραδινού ύπνου και να αράξουμε στο πολύ όμορφο φυσικό περιβάλλον διαβάζοντας κανά βιβλίο...
Το βραδάκι και με τις μπαταρίες μας γεμάτες πάμε πάλι Cortina για μπιρίτσα. Βρίσκουμε στην τύχη ένα πολύ ωραίο μπαράκι που παίζει jazz και έχει ωραίο κόσμο σε χαλαρή διάθεση. Καθόμαστε έξω από το μαγαζί απολαμβάνοντας την βραδινή δροσιά και πίνοντας την μία και μοναδική μπίρα που υπάρχει. Γύρω στα 100 μέτρα από εκεί που είμαστε έχει στηθεί μία πολύ όμορφη εξέδρα στην πλατεία και ξεκινάει ένα live. Η ορχήστρα που αποτελείται από περίπου 35 άτομα είναι ντυμένη ομοιόμορφα με παραδοσιακές στολές και το πρόγραμμά τους περιλαμβάνει κλασσικά κομμάτια, που μας κάνουν ωραία παρέα για περίπου μία ώρα.

Κατά τις 10 μπαίνουμε να κάτσουμε μέσα στο bar, αφού το κρύο αρχίζει πλέον να γίνεται αισθητό. Το εσωτερικό του είναι πολύ όμορφο και φωτεινό, με 4-5 τραπέζια και ωραία διακόσμηση που παραπέμπει σε βραδιές με πολύ κρύο και χιόνι έξω και πολύ κόσμο και ζεστή ατμόσφαιρα μέσα.

Πίνουμε ένα ποτάκι και κατά τις 11 βλέπουμε τον κόσμο να φεύγει και τους σερβιτόρους να ετοιμάζονται να κλείσουν. Τελικά δεν είναι "Ιταλοί" αυτοί. Πιο πολύ σαν Αυστριακοί ζουν και συμπεριφέρονται παρά σαν τους Μεσόγειους πατριώτες τους! Χωρίς να το θέλουμε και πολύ η μόνη επιλογή που μας έμεινε είναι να πάμε για ύπνο αφού ολόκληρη η πόλη έχει ήδη μπει κάτω από τα ακριβά σεντόνια της. Ξαπλώνοντας στην σκηνή οι τελευταίες μας κουβέντες αφορούν μόνο τον καιρό και ελπίζουμε να μην βρέξει όλο το βράδυ για να κοιμηθούμε κανονικά και το πρωί να ξυπνήσουμε με έναν υπέροχο ήλιο...

Χιλιόμετρα 14ης μέρας: 20
Σύνολο: 3730