Αυστρία Γερμανία Ιταλία Κροατία Μαυροβούνιο Σλοβενία Roadtrip από τον Όλυμπο ως τις Άλπεις και τους Δολομίτες...

[kapetanore]

21/7/2010
Ξύπνημα στο camping στις 7.30 με υπέροχο ήλιο και φεύγουμε αμέσως για Dobbiaco όπου θα αφήσουμε τον Αχιλλέα στον σιδηροδρομικό σταθμό να συνεχίσει το ταξίδι του προς Τσεχία. Η διαδρομή είναι περίπου 40' λεπτά, αποχαιρετιόμαστε γρήγορα και με πρωινό στο χέρι φεύγουμε με τον Μανώλη με προορισμό τους Δολομίτες και πιο συγκεκριμένα το Cristallo group. Εκεί θα διασχίσουμε την πιο γνωστή via ferrata της περιοχής, την Ivano Dibona! Διάσημη έχει γίνει για αρκετούς λόγους. Θεωρείται μία από τις πιο όμορφες και με εντυπωσιακή θέα σε όλο το μήκος της, ξεκινάει από το εκπληκτικό καταφύγιο Rifugio Lorenzi που είναι κρεμασμένο στο χείλος του γκρεμού και κατά την διάρκεια της διαδρομής διασχίζεις την πιο μακρυά κρεμαστή γέφυρα των Δολομιτών! Η δυσκολία της είναι μικρή αλλά είχαμε σκοπό να πάμε τις δύο τελευταίες μέρες στις πιο δύσκολες, οπότε οι υπόλοιποι λόγοι ήταν αρκετοί να μας κάνουν να την επισκεφτούμε!
Φτάνουμε στον σταθμό Rio Gere όπου αφήνουμε το αυτοκίνητο σε free parking και μπαίνουμε στο πρώτο από τα δύο lift που θα μας οδηγήσουν στο καταφύγιο. Το πρώτο lift είναι τετραθέσιο και καθόμαστε οι δύο μας απολαμβάνοντας την διαδρομή ανάμεσα από τα έλατα και με θέα στους απόκρημνους βράχους. Το lift σε κάποια σημεία κινείται σε μεγάλο ύψος από το έδαφος, κάτι που το κάνει λίγο τρομακτικό στην αρχή, αλλά στη συνέχεια χαλαρώνουμε και ευχαριστιόμαστε την δεκάλεπτη διαδρομή!

Από το πρώτο lift για να πάμε στο δεύτερο περπατάμε 5 λέπτα και έτσι έχουμε την ευκαιρία να δούμε τα παλιά "κουβούκλια" που θα μας οδηγήσουν στην κορυφή, γελώντας και κάνοντας χιούμορ σε μια προσπάθεια να διώξουμε τις κακές σκέψεις που πολύ εύκολα έρχονται στην θέα αυτών των lift με φόντο τους Δολομίτες! Περιμένοντας την σειρά μας να μπούμε μέσα αντιλαμβανόμαστε ότι ακόμα και η είσοδος σε αυτά τα απαρχαιωμένα "αυγά" δεν είναι εύκολη υπόθεση. Οι δύο επιβάτες στέκονται σε απόσταση 3 μέτρων μεταξύ τους και με την βοήθεια ενός υπαλλήλου μπαίνει ο πρώτος και μετά από λίγο τρέξιμο και σπρώξιμο χώνεται και ο δεύτερος μέσα, με την πόρτα να κλείνει και να ασφαλίζει (;; ) με μια γερή κλωτσιά!!! Τα καταφέρνουμε και εμείς και μετά το αρχικό σοκ των περίεργων θορύβων, των απότομων εναλλαγών ταχύτητας, των κενών που υπάρχουν στην λαμαρίνα που πατάμε και της συνεχούς αιώρισης λόγω αέρα καταφέρνουμε να χαρούμε την υπέροχη θέα...

Κατεβαίνοντας σώοι από το "αυγό" που τελικά δεν έσπασε αντικρύζουμε το υπέροχο καταφύγιο Lorenzi.

Αποφασίζουμε να μην το επισκεφτούμε όμως αφού ήδη υπάρχει πολύς κόσμος εκεί και όσο περνάει η ώρα θα μπαίνει και περισσότερος κόσμος στην via ferrata κάτι που ως γνήσιοι αντικοινωνικοί δεν θέλουμε! Η απόλαυση στα βουνά άλλωστε έχει σαν απαραίτητη προϋπόθεση την ησυχία και την όσο το δυνατόν λιγότερη επαφή με το είδος μας. Με τα υπόλοιπα ζώα δεν έχουμε κανένα πρόβλημα συναναστροφής όμως... Ανεβαίνουμε μια μικρή σιδερένια σκάλα στο πλάι του σταθμού lift και νά 'μαστε στην αρχή της διαδρομής μας!

Ξεκινάμε την via ferrata που μας εντυπωσιάζει από νωρίς. Κάθετες σιδερένιες σκάλες, περάσματα από "κοφτά" σημεία και η εντυπωσιακή κρεμαστή γέφυρα που τελικά δεν μας φαίνεται τόσο μεγάλη όσο περιμέναμε! Σε όλη την υπόλοιπη διαδρομή διάρκειας περίπου τριών ωρών ήμουν σίγουρος ότι θα συναντήσουμε άλλη μεγαλύτερη γέφυρα! Μάταια...

Η θέα όπου και να κοιτάμε γύρω μας κόβει την ανάσα. Δυστυχώς έχει αρκετό κόσμο και πολλές φορές κινούμαστε στον αργό ρυθμό τους προσπαθώντας να προσπεράσουμε όπου είναι εφικτό! Όσο απομακρυνόμαστε όμως από το καταφύγιο η "κίνηση" μειώνεται και η απόλαυση αυξάνεται. Μετά την πρώτη ώρα η διαδρομή κινείται πιο πολύ σε μονοπάτι χωρίς ασφάλιση παρά σε "σιδερένια οδό" προσφέροντας όμως μοναδικές εμπειρίες. Τελικά μετά από 3 ώρες περίπου και αφού μαθαίνουμε από κάποιους ορειβάτες ότι δεν υπάρχει άλλη κρεμαστή γέφυρα αποφασίζουμε να επιστρέψουμε μέσω ενός μονοπατιού που θα μας οδηγήσει κατ'ευθείαν στο πρώτο lift. Η κατάβαση των Δολομιτών βέβαια δεν είναι ποτέ εύκολη υπόθεση και μέχρι να μπει το μονοπάτι στο δάσος τα γόνατά μας υποφέρουν από τις απότομες πλαγιές, ενώ η ζέστη αρχίζει να γίνεται έντονη αφού είναι μεσημέρι. Φτάνουμε κουρασμένοι και πολύ διψασμένοι στο καφέ που υπάρχει στον σταθμό του lift. Η παγωμένη μπίρα που σερβίρεται δεν μπορεί να μας αφήσει αδιάφορους και έτσι δροσιζόμαστε και ξεκουραζόμαστε για ένα μισάωρο!Στην διαδρομή προς το camping συμφωνούμε και οι δύο ότι θέλουμε να δοκιμάσουμε κάτι πραγματικά δύσκολο την επόμενη μέρα. Πίνοντας τον καφέ μας λοιπόν στην σκιά των Δολομιτών αποφασίζουμε να δοκιμάσουμε μία σχετικά καινούρια via ferrata που χαρακτηρίζεται ως πολύ δύσκολη! Ήδη ανυπομονώ για το επόμενο πρωί...
Μετά το μπάνιο μας και την απαραίτητη ξεκούραση ανεβαίνουμε στην Cortina d'Ampezzo και τρώμε σε ένα πολύ ωραίο εστιατόριο. Απλά και νόστιμα πιάτα σε λογικές τιμές που ξεφεύγουν από την λογική της πίτσας και της μακαρονάδας μόνο! Η συνοδεία μπίρας απαραίτητη και μετά την αναπλήρωση ενέργειας και υδατανθράκων ήρθε η ώρα για αναπλήρωση υγρών. Πηγαίνουμε σε ένα μπαράκι που μας συνέστησε ένας Σαμιώτης που συναντήσαμε στο camping (ο μοναδικός Έλληνας του ταξιδιού μας), αλλά δεν αντέχουμε πάνω από 2 μπίρες αφού είμαστε πολύ κουρασμένοι. Κατηφορίζουμε στην σκηνή μας και κοιμόμαστε από τις 10.30...

Χιλιόμετρα 16ης μέρας: 100
Σύνολο: 3850

 

[pattyyy]

Πολύ όμορφη η διαδρομή σας και οι φωτογραφίες υπέροχες! Ειδικά αυτή με την κρεμαστή γέφυρα (κάτι σε Indiana Jones μου θύμισε). Ό,τι πρέπει για υψοφοβικούς...Ανυπομονώ να έρθουν τα δύσκολα!

 

[Soctama]

Αντε αντε να δούμε τι γίνετε μετά... Μας έχεις κόψει πάνω στο καλύτερο..!!

 

[kapetanore]

21/7/2010
Ξυπνάμε στις 8.30, τρώμε γρήγορα πρωινό και φεύγουμε για το βουνό Faloria που απέχει μόνο 10 λεπτά από το camping. Εκεί βρίσκεται η via ferrata "Sci Club 18". Είναι μία νέα διαδρομή που ανοίχτηκε το 2009, έχει μεγάλο βαθμό δυσκολίας και πήρε το όνομά της από τον πρώτο σύλλογο σκι της Ιταλίας που δημιουργήθηκε από μία παρέα 18 φίλων στην Ρώμη! Ψάχνοντας το σημείο που θα αφήσουμε το αυτοκίνητο και έχοντας χαθεί στους χωματόδρομους, μπαίνουμε σε ένα εργοτάξιο και ο φύλακας μας κατατοπίζει άριστα. Άλλωστε είναι σίγουρο ότι ήθελε να ξεφορτωθεί πολύ γρήγορα τους δύο ανεπιθύμητους επισκέπτες που κοιτούσαν σαν χαζοί το υπερμεγέθες έργο που γινόταν εκεί. Πολύ θα ήθελα να μάθω τι ετοιμάζουν στη μέση του δάσους, αλλά οι κοφτές απαντήσεις του Ιταλού δεν μου άφησαν πολλά περιθώρια! Αφήνουμε λοιπόν το αυτοκίνητο 200 μέτρα από το εργοτάξιο και μπαίνουμε στο μονοπάτι που μετά από μία ώρα θα μας οδηγήσει στην βάση του κάθετου βράχου που βρίσκεται η via ferrata. Το μονοπάτι κινείται συνεχώς μέσα στο δάσος, προσφέρει υπέροχη θέα όσο ανεβαίνει και ακολουθώντας πότε τις αραιά τοποθετημένες ταμπέλες, πότε τα σύρματα ενός lift που είναι από πάνω μας και καταλήγουν στην κορυφή του βουνού και πότε το ένστικτό μας φτάνουμε στην αρχή της διαδρομής μας...

Ο βράχος μπροστά μας υψώνεται σχεδόν κάθετος και πολύ επιβλητικός! Όλη η via ferrata έχει ανοδική πορεία εν αντιθέσει με τις άλλες δύο που κάναμε που κινούνταν και σε ίσια ή κατηφορικά κομμάτια. Φτάνοντας εκεί βρίσκουμε 3 Ιταλούς εξηντάρηδες που κάνουν τις τελευταίες ετοιμασίες και όπως είναι λογικό παίρνουμε πολύ θάρρος σκεπτόμενοι ότι θα μπορέσουμε κι εμείς να ανταπεξέλθουμε στις δυσκολίες! Φτιάχνοντας κι εμείς τον εξοπλισμό μας, χαιρετάμε τους 3 φίλους που ξεκινάνε πρώτοι με την ευχή να πάνε όλα καλά και να βρεθούμε στην κορυφή όλοι μαζί. Από τις πρώτες τους κινήσεις στον βράχο φαίνεται ότι ο πρώτος και ο τελευταίος είναι σχετικά έμπειροι ενώ ο μεσαίος δυσκολεύεται. Περιμένουμε 15 λεπτά να απομακρυνθούν αρκετά ώστε να αποφύγουμε πιθανές πτώσεις κομματιών βράχου και ξεκινάμε την ανάβασή μας!
Τα πρώτα 20 μέτρα είναι πολύ δύσκολα, αφού ο βράχος είναι κάθετος, δεν έχει καλά πιασίματα και πατήματα, οι ασφάλειές του είναι σε μεγάλες αποστάσεις και ακόμα δεν είμαστε καλά ζεσταμένοι και εξοικειωμένοι. Έχω μπει μπροστά και ο Μανώλης με ακολουθεί. Σχεδόν αναρριχόμαστε και ο φόβος πιθανού λάθους και πτώσης είναι ακόμα έντονος. Σιγά σιγά όμως συνηθίζουμε και κινούμαστε πιο άνετα και ξεκούραστα αλλά πάντα με πολύ προσοχή. Τα lift, γεμάτα από κόσμο, περνάνε από πάνω μας και γινόμαστε το αξιοπερίεργο θέαμα, αφού όλοι μας δείχνουν και μας χαιρετάνε συνεχώς! Η διαδρομή κινείται σχεδόν αποκλειστικά στην κόψη του βράχου, όντας απόλυτα εκτεθιμένη αφού κοιτάζοντας κάτω το μάτι φτάνει μέχρι το σημείο που ξεκινήσαμε. Η συνολική ανάβαση στον βράχο είναι 380 μέτρα και σε πολλά σημεία κρεμόμαστε πραγματικά στο κενό! Βέβαια η θέα που προσφέρεται από εκείνα τα σημεία είναι ανεπανάληπτη...

Μετά από 1 ώρα φτάνουμε τους 3 φίλους μας που ανεβαίνουν αργά. Δεν βιαζόμαστε και αποφασίζουμε να μείνουμε πίσω τους κάνοντας μεγαλύτερα διαλείμματα. Τους παρατηρώ να ανεβαίνουν και με πιάνουν τα γέλια. Ο πρώτος είναι ο πιο έμπειρος τελικά και ο ουσιαστικός αρχηγός της ανάβασης, αφού συνεχώς τους λέει με σχετικά αυστηρό ύφος τι να κάνουν και να προσέχουν πολύ. Ο μεσαίος είναι ο πιο αδαής και φοβιτσιάρης, που κινείται πολύ αργά και έχει συνεχώς μικροπροβλήματα. Ο τελευταίος της παρέας είναι ο γλεντζές-πειραχτήρι, αφού τραγουδάει και φωνάζει όλη την ώρα και δεν αφήνει κανένα λαθάκι του μεσαίου να περάσει ασχολίαστο! Αμέσως βέβαια μου έρχεται στο μυαλό η θρυλική τριάδα ιταλικών κωμωδιών "Οι εντιμότατοι φίλοι μου"...
Συνεχίζοντας αργά και ξεκούραστα πλέον την ανάβαση συναντάμε κάποια εντυπωσιακά σημεία που μας αφήνουν άφωνους. Το βουνό κάνει κάποια κοψίματα και σχισμές που δημιουργούν περίεργους σχηματισμούς και οδηγούν την διαδρομή σε περίεργα περάσματα. Έτσι περνάμε από ένα V που κάνει ο βράχος και μπροστά και πίσω μας υπάρχει το χάος! Αδρεναλίνη στα ύψη...

Τελικά μετά από δυόμιση ώρες κουραστικής αλλά και απολαυστικής ανάβασης φτάνουμε στην κορυφή μαζί με τους 3 Ιταλούς φίλους! Η ικανοποίηση όλων μεγάλη που εκφράζεται με αγκαλιές και επιφωνήματα χαράς από κάποιους και ανακούφισης από άλλους! Οι απαραίτητες αναμνηστικές φωτογραφίες είναι γεγονός και αμέσως πηγαίνουμε στο καταφύγιο που καταλήγει και το lift να το γιορτάσουμε, με τι άλλο βέβαια;; Μπίρα...

Πίνοντας την μπίρα μας όμως βλέπουμε ότι συννεφιάζει απειλητικά και έχουμε μπροστά μας μιάμιση ώρα κατάβασης από το μονοπάτι μέχρι να φτάσουμε στο αυτοκίνητο. Φεύγουμε βιαστικά λοιπόν και κατεβαίνουμε σχεδόν τρέχοντας με τα μπουμπουνητά να αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Φτάνουμε στο αυτοκίνητο 5 λεπτά πριν την καταιγίδα και κατευθυνόμαστε αμέσως στο camping να σώσουμε την σκηνή και τα υπάρχοντά μας! Προλαβαίνουμε πραγματικά στο τσακ και περνάμε τις επόμενες 2 ώρες μέχρι να σταματήσει η βροχή πίνοντας καφέ και συζητώντας την διαδρομή μας. Αργότερα ανεβαίνουμε Cortina d'Ampezzo για πίτσα και βόλτα. Καταλήγουμε στο γνωστό μπαράκι να πίνουμε τα ποτά μας, όπου αποφασίζουμε την επόμενη μέρα που είναι και η τελευταία μας στους Δολομίτες να πάμε στην δυσκολότερη ferrata που υπάρχει! Πήραν τα μυαλά μας αέρα;; Θα δείξει αύριο... Ύπνο στις 11 για ξεκούραση!

Χιλιόμετρα 17ης μέρας: 20
Σύνολο: 3870

 

[thal]

Σάκηηηη, γράφεις πολύ ωραία!H ιδέα για βιβλιαράκι-οδηγό είναι πολύ καλή.Θα στο φτιάξω και θα πάρω ποσοστό Πολύ πράμα και με τη σωστή ισορροπία περιγραφής και πληροφοριακών στοιχείων!
Πάντως αν κάθε χρόνο που θα κάνεις ένα ταξίδι προσθέτεις και 5 μέρες επαναφοράς στο κάθε μέρος άρχισε ήδη να ψάχνεις για χορηγό...για να σου μείνει χρόνος. Μανώλη, Πάσχα στην έρημο! έρχεστε?

 

[pattyyy]

Υπέροχη και η σημερινή περιγραφή! Τα τοπία στις φωτογραφίες είναι απίστευτα επιβλητικά! P.S. Συμπάσχω με τον μεσαίο ιταλό κύριο!

 

[manolis2]

Aγαπητή Thal. Aπό την άνοιξη βλέπω ορδές τουριστών να καταφτάνουν τους Δολομίτες με το βιβλίο στο χέρι. Η ΕΡΤ σκέπτεται να απολύσει την Μάγια Τσόκλη. Για την έρημο είμαστε μέσα, τώρα που μάθαμε από άλογα δεν θα κολλήσουμε στις καμήλες. Ορέστη την συγκεκριμένη διαδρομή την έχω και στην κάμερα και έχει πολύ πλάκα γιατί σε όλο το ταξίδι είμαστε μες τη χαρά, ενώ εκεί στην αρχή της διαδρομής είμαστε να μας κλαιν οι ρέγκες. Πέρα από την πλάκα ήταν από τις πιο δυνατές εμπειρίες της ζωής μου αυτή η άνοδος . Γαντζωμένος από ένα συρματόσκοινο να ακούς μόνο την ανάσα σου και τον αέρα που σε χτυπάει . πολλές φορές ακόμα και σε αρνητική κλίση, τα 400 μέτρα κενό από κάτω κάνουν τα τεράστια δέντρα να μοιάζουν με θάμνους. Και εσύ με το ένα χέρι ελεύθερο να προσπαθείς να βγάλεις καλές φωτογραφίες, κάτι που εκείνη την στιγμή σε εκνευρίζει γιατί σε κάνει να νιώθεις τουρίστας αλλά μετά από καιρό που βλέπεις τις φωτογραφίες το εκτιμάς. Μετά από μία τέτοια δοκιμασία όταν ξεπερνάς τους φόβους σου νιώθεις ότι έχεις προχωρήσει σαν άνθρωπος. Όταν ξεβολευτείς από τον καναπέ και νιώσεις οτί η ζωή σου κρέμεται μόνο από μία ασφάλεια στο βράχο ότι και να συναντήσεις μετά στο ισιάδι σου φαίνεται παιχνιδάκι ή τουλάχιστον δεν σε τρομάζει.

 

[kapetanore]

22/7/2010
Τελευταία ημέρα Δολομιτών και ξυπνάμε στις 7.30 με ένα λαμπερό ήλιο να φωτίζει τα ευτυχισμένα πρόσωπά μας. Τρώμε πρωινό στα γρήγορα και κατευθυνόμαστε προς το Passo Falzarego, όπου φτάνουμε μετά από 45 λεπτά και αφήνουμε το αυτοκίνητο. Από εκεί ξεκινάει το lift που θα μας οδηγήσει στο Riffugio Lagazuoi. Η ανάβαση με το lift είναι περίπου 5 λεπτά και προσφέρει εκπληκτική θέα από ψηλά στα γύρω βουνά και κυρίως στο εντυπωσιακό cinque torri, που είναι πέντε αποκομένοι από το υπόλοιπο βουνό βράχοι-κορυφές που στέκουν σαν πέντε πύργοι! Φτάνουμε στο καταφύγιο Lagazuoi απ'όπου ξεκινάνε πολλές πεζοπορικές διαδρομές και οι εικόνες είναι μαγικές. Γύρω από το καταφύγιο βρίσκονται πολλές σπηλιές, τούνελ, πολεμίστρες και άλλα κατάλοιπα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Η ευρύτερη περιοχή ήταν ένα πολύ σημαντικό μέτωπο εχθροπραξιών μεταξύ των Ιταλικών και των Αυστρο-Ουγγρικών δυνάμεων, με αποτέλεσμα τώρα να είναι ένα ανοιχτό μουσείο για τους επισκέπτες!

Φεύγουμε γρήγορα από το καταφύγιο ακολουθώντας το μονοπάτι που θα μας οδηγήσει στην via ferrata "Cesco Tomaselli". Αφού κατηφορίζουμε και περνάμε βιαστικά δίπλα από τις σπηλειές-μουσείο, που είναι γεμάτες από τουρίστες μένουμε μόνοι μας στο μονοπάτι να απολαμβάνουμε την εκπληκτική διαδρομή. Το τοπίο είναι τρομερά επιβλητικό αφού την πιο πολύ ώρα περπατάμε στην βάση μιας τεράστιας ορθοπλαγιάς που υψώνεται κάθετα από πάνω μας και μας γεμίζει με δέος. Σε κάποια σημεία το μονοπάτι έχει καταστραφεί λόγω κατολισθήσεων και περπατάμε πάνω σε πέτρες και μεγάλους βράχους. Φτάνοντας μετά από μία ώρα στην αρχή της via ferrata βλέπουμε ότι έχει αρκετό κόσμο που ανεβαίνει ή ετοιμάζεται να το κάνει. Δεν μας ικανοποιεί ιδιαίτερα αυτό αλλά δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να ετοιμαστούμε γρήγορα και να πάρουμε σειρά κάτω από τον θεόρατο βράχο! Ακριβώς μπροστά μας ξεκινάνε ένας πατέρας με τα δύο παιδιά του ηλικίας 10 και 14 ετών, κάτι που μας κάνει ιδιαίτερη εντύπωση αφού η διαδρομή είναι πολύ δύσκολη και επικίνδυνη. Τελικά αργότερα μαθαίνουμε ότι εδώ και δύο χρόνια κάνουν όλοι μαζί μαθήματα αναρρίχησης και διάσχισης via ferrata, οπότε είναι αρκετά έμπειροι ώστε να δοκιμάσουν τις ικανότητές τους σε κάτι τόσο δύσκολο!

Την προηγούμενη μέρα που συλλέγαμε πληροφορίες για την Tomaselli είχαμε διαβάσει ότι η αρχή της είναι πάρα πολύ δύσκολη. Ξεκινάμε λοιπόν με τους χτύπους της καρδιάς μας ανεβασμένους αρκετά και την συγκέντρωσή μας σε υψηλά επίπεδα. Κάνουμε τα πρώτα 20 μέτρα σχετικά εύκολα και αμέσως συναντάμε το δύσκολο σημείο. Πρόκειται για μία αριστερή τραβέρσα (στροφή του βουνού) 15 μέτρων, σε κάθετη και αρνητική κλίση, πλήρως εκτεθιμένη, με περιορισμένα πατήματα και τις ασφάλειες απομακρυσμένες την μία από την άλλη! Πριν μπω πρώτος στην τραβέρσα κάνω έναν επανέλγχο του εξοπλισμού για ψυχολογικούς λόγους αφού ξέρω ότι υπάρχει μεγάλο ενδεχόμενο να χρειαστώ την πραγματική βοήθειά του! Τελικά περνάω με αρκετή δυσκολία αλλά χωρίς να χρειαστώ την υποστήριξη του εξοπλισμού μου. Σε ένα σημείο κυριολεκτικά κρεμιέμαι στο κενό αφού κρατιέμαι μόνο με ένα χέρι και ένα πόδι σε αρνητική κλίση, προσπαθώντας να ισορροπήσω και να πιάσω άλλο σημείο του βράχου! Η έκρηξη αδρεναλίνης είναι εντυπωσιακή και περιμένοντας τον Μανώλη να κάνει το πέρασμα ανυπομονώ να βρούμε κι άλλα τέτοια περάσματα αργότερα! Αφού περνάει και ο έτερος της παρέας κινούμαστε πλέον αποκλειστικά σε κάθετο βράχο, με αρκετή δυσκολία και εντυπωσιακές εικόνες γύρω μας...

Ο ρυθμός μας είναι αργός στην αρχή αφού η ferrata έχει πολλά τεχνικά και δύσκολα σημεία ενώ υπάρχει συνεχώς κόσμος από πάνω μας που κινείται αργά. Τελικά σε κάποιο σημείο της ανάβασης που δεν χρειάζεται ασφάλιση αφού υπάρχει ένα υποτυπώδες ίσιο μονοπατάκι για 50 μέτρα και όλοι κάνουν διάλειμμα, περνάμε αρκετούς και πλέον έχουμε μπροστά μας ελεύθερο πεδίο να κινηθούμε όπως θέλουμε! Έτσι επιταχύνουμε λίγο και ευχαριστιόμαστε πιο αθλητικά παρά τουριστικά την ferrata! Τελικά μετά από μία ώρα κοπιαστικής και έντονης ανάβασης φτάνουμε στην κορυφή της διαδρομής.
Βρισκόμαστε στην κορυφή του Punta Fanes Sud στα 2980 μέτρα σχεδόν μόνοι μας, έχουμε μόλις τελειώσει την πιο δύσκολη via ferrata και απολαμβάνουμε για αρκετή ώρα το υπέροχο τοπίο! Η ησυχία των βουνών που βρίσκεται σε μια συνεχή μάχη με το βουητό του αέρα, η αίσθηση καθαρότητας στο περιβάλλον και στην ψυχή μας, οι κορυφές που κόβουν βίαια την γραμμή του ορίζοντα, οι πέτρες, αυτές οι πέτρες τι ομορφιά έχουν και πόση αντοχή, τα όρνεα σαν να περιμένουν την κακιά στιγμή και πετάνε πάνω από τα κεφάλια μας, μας μαγεύουν. Αφηνόμαστε χωρίς να μιλάμε στην φύση, την μεγάλη μας πλανεύτρα, να εισβάλλει στο σώμα μας, στο μυαλό μας, στην ψυχή μας, στην καρδιά μας! Νομίζω ότι μόνο οι εικόνες μπορούν να απεικονίσουν έστω και ελάχιστα αυτό που ζούμε! Ιδού...

Με τις μπαταρίες γεμάτες πλέον αρχίζουμε την κατάβαση από την άλλη πλευρά του βουνού. Ουσιαστικά και από εδώ βρίσκεται μία μικρή via ferrata αφού σε αρκετά σημεία ασφαλιζόμαστε για να κατέβουμε πιο άνετα. Οι τεχνικές αλλάζουν τελείως και μετά από το γρήγορο στάδιο προσαρμογής στην κατάβαση με εξοπλισμό κινούμαστε γρήγορα και άνετα. Λίγο πριν μπούμε στο μονοπάτι που θα μας φέρει πίσω στο καταφύγιο συναντάμε ένα σημείο στην ferrata που έχει κοπεί το συρματόσχοινο που κρατάει την ασφάλεια και μου κάνει πολύ εντύπωση. Τα πάντα είναι τόσο καλά οργανωμένα και προσεγμένα που δεν περίμενα να συναντήσω μία τέτοια εικόνα. Τελικά περνάμε με προσοχή και μπαίνουμε σε ένα πολύ δύσκολο μονοπάτι που έχει ουσιαστικά καταστραφεί από τις συνεχείς κατολισθήσεις, ενώ έχει και πολύ μεγάλη κατηφορική κλίση. Έτσι, λίγο γλιστρώντας, λίγο καθιστοί και λίγο κάνοντας τσουλήθρα ξεπερνάμε με γέλια το περίεργο αυτό κομμάτι και περπατάμε κανονικά και πάλι. Μετά από μιάμιση ώρα φτάνουμε κατάκοποι στο καταφύγιο και δεν έχουμε καμία όρεξη και ενέργεια να επισκεφτούμε τις σπηλιές που είχαμε αφήσει νωρίτερα. Lift, αυτοκίνητο και στάση 2 χιλιόμετρα πιο κάτω για φαγητό και ξεκούραση σε ένα ωραίο εστιατόριο σε λιβάδι στην καρδιά των βουνών! Μακαρονάδα και μπίρα έχει το μενού και τα απολαμβάνουμε και τα δύο εξίσου. Επιστροφή στο camping για μπάνιο και μία ώρα απαραίτητου ύπνου!
Το απόγευμα ανεβαίνουμε στην Cortina d'Ampezzo να την επισκεφτούμε τελευταία φορά. Κάνουμε τα απαραίτητα ψώνια για τους δικούς μας ανθρώπους, περπατάμε για πολλοστή φορά τον κεντρικό πεζόδρομο χωρίς να τον χορταίνουμε και καθόμαστε για pizza στο γνωστό μας στέκι! Είναι η ώρα που δύει ο ήλιος και οι Δολομίτες μας προσφέρουν απλόχερα για μία ακόμα φορά τις υπέροχες εναλλαγές χρωμάτων κάθε 5 λεπτά. Πόσο διαφορετικά και πόσο ίδια τους κοιτάμε με την πρώτη φορά που εμφανίστηκαν μπροστά μας! Δεν μας είναι τόσο άγνωστοι πλέον, αλλά δεν τους ξέρουμε και πολύ καλά ακόμα. Μάθαμε κάποια μυστικά τους και αυτοί κάποια δικά μας, αλλά θέλουμε να γνωριστούμε καλύτερα. Είμαστε σίγουροι ότι και την επόμενη φορά που θα τους επισκεφτούμε θα είναι πολύ ευγενικοί και φιλόξενοι μαζί μας!
Έχει βραδιάσει πια και καθόμαστε σε ένα μπαράκι, που βλέπαμε κάθε μέρα αλλά δεν είχαμε επισκεφτεί ποτέ, να πιούμε μια μπίρα. Στην Cortina βρίσκεται η ποδοσφαιρική ομάδα της Φιορεντίνα, που κάνει προετοιμασία σε ένα αθλητικό κέντρο 5 χιλιόμετρα έξω από την πόλη. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι πολλοί φίλαθλοι της ομάδας την έχουν ακολουθήσει εδώ, συνδυάζοντας την αγάπη τους γι'αυτήν με τις διακοπές τους! Όλη η πόλη έχει ντυθεί στα μοβ που είναι το χρώμα της ομάδας και στο μπαράκι που είμαστε υπάρχει μια εκδήλωση για τους φιλάθλους, που μπαίνουν μέσα ονομαστικά! Οργανωμένα και πολιτισμένα πράγματα που ταιριάζουν στα αθλητικά ιδεώδη, μακρυά από τυφλό οπαδισμό! Η μέρα ήταν πολύ κουραστική όμως, αύριο πρέπει να ξυπνήσουμε νωρίς να ετοιμαστούμε και αναπόφευκτα καταλήγουμε να κοιμηθούμε από τις 10...

Χιλιόμετρα 18ης μέρας: 50
Σύνολο: 3920

 

[Rosa]

Πάει, μου 'κλεψαν την καρδιά οι Δολομίτες.......Ένα μεγάλο ευχαριστώ!


υ.γ. διάβαζα για τους πιτσιρικάδες και σκεφτόμουν πως άρχισαν από τα 8 και τα 10 τους χρόνια, σε ηλικία δηλαδή, που άλλοι μπαμπάδες φωνάζουν ακόμα στα βλαστάρια τους να προσέχουν στην τσουλήθρα.....:roll:

 

[pattyyy]

H εξαιρετική περιγαφή, οι καταπληκτικές φωτογραφίες, η ατμόσφαιρα που μεταφέρεις κόβουν την ανάσα...Διάβασα το σημερινό κομμάτι συνεπαρμένη!

 

[Soctama]

H εξαιρετική περιγαφή, οι καταπληκτικές φωτογραφίες, η ατμόσφαιρα που μεταφέρεις κόβουν την ανάσα...Διάβασα το σημερινό κομμάτι συνεπαρμένη!

Νομίζω πως τα έιπες όλα...!!!

 

[kapetanore]

Πάει, μου 'κλεψαν την καρδιά οι Δολομίτες.......Ένα μεγάλο ευχαριστώ!


υ.γ. διάβαζα για τους πιτσιρικάδες και σκεφτόμουν πως άρχισαν από τα 8 και τα 10 τους χρόνια, σε ηλικία δηλαδή, που άλλοι μπαμπάδες φωνάζουν ακόμα στα βλαστάρια τους να προσέχουν στην τσουλήθρα.....:roll:

Εγώ σε ευχαριστώ για την παρέα και τα ωραία σχόλια Rosa και να πας στους Δολομίτες με την πρώτη ευκαιρία. Είναι πολύ εύκολο άλλωστε με τα καράβια που πάνε Βενετία και από εκεί σε 2 ώρες είσαι στην καρδιά των Δολομιτών! Πραγματικά αξίζουν μία επίσκεψη οποιαδήποτε εποχή.
Όσο για τους πιτσιρικάδες μιλάμε για άλλη κουλτούρα και νοοτροπία οι άνθρωποι από την Κεντρική Ευρώπη (και την βόρεια Ιταλία Κενρική Ευρώπη την θεωρώ)! Όπου και να βρεθήκαμε συναντούσαμε συνεχώς οικογένειες που κάνανε ποδηλασία, ορειβασία, αναρρίχηση, κωπηλασία και κάθε είδους ασχολία που έχει να κάνει με την φύση. Και όλα αυτά στα πλαίσια των διακοπών τους! Θα σου δώσω το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Στο camping που μέναμε στην Cortina είχαμε προσέξει μια οικογένεια που ήταν όλη μέρα με τα ποδήλατα. Οι γονείς γύρω στα 40-45 και τα δύο αγόρια 13-16 περίπου. Κάποια στιγμή πιάσαμε την κουβέντα και μας είπαν ότι είναι Αυστριακοί και κατεβήκανε με τα ποδήλατα από την χώρα τους στην Ιταλία. Οι άνθρωποι διανύσανε περίπου 200 χιλιόμετρα με ποδήλατα, φορτωμένα με όλα τους τα μπαγκάζια και όλη μέρα κάνανε ποδηλατικές διαδρομές! Τα παραδείγματα πάντως είναι πολλά και αποδεικνύουν ότι δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός. Ελπίζω κάποια στιγμή να μπορέσουμε σαν λαός να δώσουμε αυτή την ελευθερία στους εαυτούς μας και στα παιδιά μας (όσοι έχουν). Τότε σίγουρα θα αλλάξουν πολλά άσχημα που έχουμε υιοθετήσει ως Νεοέλληνες...

H εξαιρετική περιγαφή, οι καταπληκτικές φωτογραφίες, η ατμόσφαιρα που μεταφέρεις κόβουν την ανάσα...Διάβασα το σημερινό κομμάτι συνεπαρμένη!

Νομίζω πως τα έιπες όλα...!!!

Σας ευχαριστώ πολύ pattyyy και Soctama. Σίγουρα το ενδιαφέρον κάποιων από το forum σαν εσάς με βοήθησε να γράψω όσο πιο καλά μπορούσα αυτή την ωραία καλοκαιρινή περιπέτεια! Λίγο ακόμα έμεινε χωρίς άλλη αδρεναλίνη δυστυχώς και η περίληψη στο τέλος με όλα τα οικονομικά στοιχεία, λεπτομέρειες διαμονής και αποστάσεων και άλλες χρήσιμες πληροφορίες! Κάντε λίγο υπομονή και δεν θα με υπομείνετε άλλο...