delmem2233
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.196
Philadelphia had me at hello (για να παραφράσω ελαφρώς μία από τις αγαπημένες μου ατάκες τής Renee Zellweger στο “Jerry Maguire”, το οποίο το έχω δει... μόλις 785 φορές, γι' αυτό και η ατάκα της μου ήρθε στο μυαλό αρχίζοντας αυτό το κείμενο)... Φθάνοντας στην πόλη με λεωφορείο από τα νοτιοδυτικά (Βαλτιμόρη), η πρώτη εικόνα που έχεις από τη Φιλαδέλφεια είναι οι ουρανοξύστες της, με ψηλότερο τον Comcast Center (είναι δυνατόν να μην έχει ο ψηλότερος ουρανοξύστης μίας μεγάλης αμερικανικής πόλης observation deck?!?!?! Είναι δυνατόν να θέλεις να δώσεις τα ωραία σου λεφτά για να ανέβεις στο ψηλότερο σημείο της πόλης, και να σου λένε, “no, nothing like that here”?!?!). Το λεωφορείο όμως δεν “κόβει” απευθείας στο κέντρο, στον σταθμό των λεωφορείων, παρά κάνει ουσιαστικά έναν μισό κύκλο, έτσι ώστε πρώτα βλέπεις στα αριστερά σου τα τέσσερα(!!!!) στάδια (ανοικτά και κλειστά) στα νότια της πόλης, και στη συνέχεια πάλι τους ουρανοξύστες του κέντρου αλλά από άλλη γωνία. Είναι σχεδόν σαν να... φλερτάρεις, ή σαν τα προκαταρκτικά στο σεξ.... Πριν... ορμήξεις στο ψητό, κάνεις την... προεργασία σου. Έτσι και με την άφιξη στη Φιλαδέλφεια. Κάποια στιγμή, με την ανυπομονησία σου να έχει κτυπήσει κόκκινο, το λεωφορείο ολοκληρώνει τον μισό κύκλο του, και κόβει απότομα αριστερά, “καρφί” για το κέντρο. Κατεβαίνεις, προσανατολίζεσαι (έχω κηρύξει πόλεμο στα ταξί. Ακόμη και με σάκο στην πλάτη, αν μπορώ να περπατήσω μέχρι τον ξενώνα μου, το κάνω), και βγαίνεις στη Market St, τον κεντρικότερο δρόμο της πόλης. Πρώτη αντίδραση: ουάαααου!!! Όταν φθάνεις στην Ουάσινγκτον με λεωφορείο, βρίσκεσαι ξαφνικά στη μέση του πουθενά. Το μόνο που βλέπεις είναι ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα-εργοτάξια. Στη Βαλτιμόρη ο σταθμός των λεωφορείων είναι σε μία παραπεταμένη γωνιά της πόλης που ούτε τον σκύλο μου δεν θα έστελνα μόνο του, και δεν μιλάμε για after dark, αλλά για μέρα μεσημέρι... Στη Φιλαδέλφεια βγαίνεις από τον κεντρικό σταθμό των λεωφορείων και αισθάνεσαι ότι έχεις αργήσει σε κάποιο πάρτι. Συγχωράτε με, αλλά μου διαφεύγει η λέξη στα Ελληνικά αυτήν τη στιγμή. Η λέξη στα Αγγλικά είναι BUSTLING, έτσι με κεφαλαία γράμματα. Έτσι μπορεί να χαρακτηριστεί το σημείο της πόλης που πρωτοβλέπεις βγαίνοντας από τον σταθμό των λεωφορείων. Η καλύτερη δυνατή “υποδοχή”, ειδικά με τη θερμοκρασία στους 27-28 βαθμούς Κελσίου, και τον ουρανό καταγάλανο (τσέκαρα τον καιρό για αύριο. Εδώ θα έχει 30 νωρίς το απόγευμα, και στη Θεσσαλονίκη “μου” δεν θα έχει ούτε τους μισούς. Χα!). Επιστρέφοντας λοιπόν εκεί απ' όπου άρχισα, Philadelphia did have me at hello, αλλά...
Αλλά και... at goodnight. Διάβασα στον Lonely Planet μου ότι (ειδικά) τα βράδια γίνεται χαμός στη South St, περίπου δέκα τετράγωνα νότια από τη Market St (και τον ξενώνα μου). Είπα να ρίξω μια ματιά πριν επιστρέψω για τα καλά στο χόστελ για νανάκια. Πήγα. Σχόλιο: ουάαααααου (μου τη δίνει να επαναλαμβάνομαι, αλλά όταν είδα περί τίνος πρόκειται έμεινα να χαζεύω). Περίμενα μπαράκια, φαγάδικα και χιπ μαγαζιά σε δύο-τρία τετράγωνα. Εεεε, όχι ακριβώς... Μπαρ, φαγάδικα, και μαγαζιά μοναδικά (όχι υποκαταστήματα μεγάλων αλυσίδων, με εξαίρεση ένα μαγαζί της Nike κι ένα της Adidas), εκτείνονται σε απόσταση δέκα τετραγώνων, με τα πεζοδρόμια πήχτρα (scrap that... Make it Π Η Χ Τ Ρ Α) στον κόσμο, και τον στενό δρόμο πνιγμένο από (σταματημένα) αυτοκίνητα, από κάθε ένα από τα οποία άκουγες και διαφορετικό ραπ/χιπ-χοπ κομμάτι, που κάθε τρίτη λέξη του ήταν “bitch” ή “motherfucker” (η περιοχή είναι... μαυροκρατούμενη, και οι μαύροι “haves” μάλλον κάνουν φιγούρα με τα SUV τους ή τα “πειραγμένα”αυτοκίνητά τους, στους “have-nots” που πιθανότατα πήραν το λεωφορείο για να φθάσουν εκεί...). Για να μην τα πολυλογώ, η ατμόσφαιρα θύμιζε ελληνικό νησί Αύγουστο μήνα, μόνο που οι εννιάμιση στους δέκα ήταν μαύροι, και κυρίαρχη μουσική ήταν η ραπ και η χιπ-χοπ. Είχα όμως την ίδια αίσθηση, ότι ήμουν δηλαδή στο κέντρο μίας ατελείωτης περατζάδας, με τις κοπέλες ντυμένες στην τρίχα (μετά από 10 ώρες στη Φιλαδέλφεια σπεύδω να τη χαρακτηρίσω την πόλη με τις πιο σέξι γυναίκες που έχω δει στις ΗΠΑ), και τους άνδρες, φυσικά, ντυμένους σαν... μην πω. Πώς μας ανέχονται, δεν μπορώ να καταλάβω... Δε βγάζω την ουρά μου απ' έξω. Με ένα Adidas τρία-τέταρτα πήγα, και με ένα “ό,τι να 'ναι” Zara μπλουζάκι. Τραγωδία...). Έκανα τη βόλτα μου, έφαγα το πρώτο “Philadelphia cheesesteak” μου (σήμα κατατεθέν τής πόλης) στο 'Olympia”, ένα ελληνικό μαγαζί μεταξύ 6th και 7th, έφαγα την κατσάδα μου από τον ιδιοκτήτη επειδή ζήτησα να μη βάλει κρεμμύδι (Philadelphia cheesesteak χωρίς κρεμμύδι είναι σαν φραπέ χωρίς αφρό, αλλά τι να κάνω ο δύσμοιρος;, δεν το αντέχω το κρεμμύδι, σταυρώστε με), και εντυπωσιασμένος από τη μεσογειακή ατμόσφαιρα στις παρυφές της νότιας Φιλαδέλφειας, επέστρεψα στον ξενώνα μου.
Πολύ απότομα “μπήκα”, χωρίς αυτοπαρουσίαση, χωρίς να εξηγήσω πώς βρέθηκα στη Φιλαδέλφεια, χωρίς να εξηγώ ποιος είμαι και τι ρόλο βαράω στις ΗΠΑ εδώ και δέκα μέρες, όμως... ακριβώς εδώ και δέκα μέρες, κάθε μέρα ανέβαλα να γράψω, κι από ένα σημείο και μετά αισθάνθηκα ότι ήταν αδύνατο να συνοψίσω σε ένα κείμενο πεπραγμένα μίας βδομάδας σε Ουάσινγκτον και Βαλτιμόρη. Μια αρχή ήθελα να κάνω, κι είπα πρώτη μέρα στη Φιλαδέλφεια να την κάνω την αρχή, έστω και... άκομψα, έστω και απότομα, ξεκάρφωτα.
Put in a nutshell, με λένε Δημήτρη, είμαι 33 στα 34, πριν από δύο μήνες έμεινα άνεργος, στα καλά καθούμενα, και αντί να κάτσω να σκάσω, είπα να πραγματοποιήσω ένα από τα όνειρά μου με τις “αξιοπρεπείς” (όχι όμως και κάργα εντυπωσιακές) οικονομίες μου: ταξίδι για μήνες, κι όχι 2-3 εβδομάδες, όπως ήμουν αναγκασμένος-περιορισμένος τόσα χρόνια λόγω δουλειάς, και μαθήματα Ισπανικών σε χώρα της Λατινικής Αμερικής. Μετά από τρεις βδομάδες ρεμπελιάσματος στις ΗΠΑ, πετάω για Γουατεμάλα, την οποία μετά από πολύ ψάξιμο στο ίντερνετ επέλεξα για τα μαθήματα, για χίλιους δύο λόγους που δεν θα μοιραστώ σήμερα για να μη σας κουράσω περισσότερο. Αυτά για αρχή. Ελπίζω με τον καιρό να... ραφιναρίσω τα κείμενά μου και να μην είναι τόσο σαχλά και εξυπνακίστικα (μεγάλη κουβέντα είπα...).
Χαιρετίσματα από την “city of brotherly love”, όπως οι ίδιοι οι... Φιλαδελφειανοί μεταφράζουν στα Αγγλικά το όνομα της πόλης τους. Δώδεκα παρά είκοσι το βράδυ, ΣΑΒΒΑΤΟ βράδυ παρακαλώ, το party animal που γράφει αυτές τις γραμμές πάει για ύπνο, με... επίσημη δικαιολογία ότι χθες το βράδυ στη Βαλτιμόρη δεν κοιμήθηκα σχεδόν καθόλου... Μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό... (πού τέτοια τύχη...) Ένας τύπος στον κοιτώνα μου ροχάλιζε τόσο που δεν έκαναν δουλειά ούτε οι ωτοασπίδες ούτε η πετσέτα με την οποία τύλιξα το κεφάλι μου... Πλάκα είχε όμως... Δέκα άνθρωποι στον κοιτώνα, ένας κοιμόταν, κι εννιά έβριζαν μέσα από τα δόντια τους, ο καθένας στη γλώσσα του...
Αλλά και... at goodnight. Διάβασα στον Lonely Planet μου ότι (ειδικά) τα βράδια γίνεται χαμός στη South St, περίπου δέκα τετράγωνα νότια από τη Market St (και τον ξενώνα μου). Είπα να ρίξω μια ματιά πριν επιστρέψω για τα καλά στο χόστελ για νανάκια. Πήγα. Σχόλιο: ουάαααααου (μου τη δίνει να επαναλαμβάνομαι, αλλά όταν είδα περί τίνος πρόκειται έμεινα να χαζεύω). Περίμενα μπαράκια, φαγάδικα και χιπ μαγαζιά σε δύο-τρία τετράγωνα. Εεεε, όχι ακριβώς... Μπαρ, φαγάδικα, και μαγαζιά μοναδικά (όχι υποκαταστήματα μεγάλων αλυσίδων, με εξαίρεση ένα μαγαζί της Nike κι ένα της Adidas), εκτείνονται σε απόσταση δέκα τετραγώνων, με τα πεζοδρόμια πήχτρα (scrap that... Make it Π Η Χ Τ Ρ Α) στον κόσμο, και τον στενό δρόμο πνιγμένο από (σταματημένα) αυτοκίνητα, από κάθε ένα από τα οποία άκουγες και διαφορετικό ραπ/χιπ-χοπ κομμάτι, που κάθε τρίτη λέξη του ήταν “bitch” ή “motherfucker” (η περιοχή είναι... μαυροκρατούμενη, και οι μαύροι “haves” μάλλον κάνουν φιγούρα με τα SUV τους ή τα “πειραγμένα”αυτοκίνητά τους, στους “have-nots” που πιθανότατα πήραν το λεωφορείο για να φθάσουν εκεί...). Για να μην τα πολυλογώ, η ατμόσφαιρα θύμιζε ελληνικό νησί Αύγουστο μήνα, μόνο που οι εννιάμιση στους δέκα ήταν μαύροι, και κυρίαρχη μουσική ήταν η ραπ και η χιπ-χοπ. Είχα όμως την ίδια αίσθηση, ότι ήμουν δηλαδή στο κέντρο μίας ατελείωτης περατζάδας, με τις κοπέλες ντυμένες στην τρίχα (μετά από 10 ώρες στη Φιλαδέλφεια σπεύδω να τη χαρακτηρίσω την πόλη με τις πιο σέξι γυναίκες που έχω δει στις ΗΠΑ), και τους άνδρες, φυσικά, ντυμένους σαν... μην πω. Πώς μας ανέχονται, δεν μπορώ να καταλάβω... Δε βγάζω την ουρά μου απ' έξω. Με ένα Adidas τρία-τέταρτα πήγα, και με ένα “ό,τι να 'ναι” Zara μπλουζάκι. Τραγωδία...). Έκανα τη βόλτα μου, έφαγα το πρώτο “Philadelphia cheesesteak” μου (σήμα κατατεθέν τής πόλης) στο 'Olympia”, ένα ελληνικό μαγαζί μεταξύ 6th και 7th, έφαγα την κατσάδα μου από τον ιδιοκτήτη επειδή ζήτησα να μη βάλει κρεμμύδι (Philadelphia cheesesteak χωρίς κρεμμύδι είναι σαν φραπέ χωρίς αφρό, αλλά τι να κάνω ο δύσμοιρος;, δεν το αντέχω το κρεμμύδι, σταυρώστε με), και εντυπωσιασμένος από τη μεσογειακή ατμόσφαιρα στις παρυφές της νότιας Φιλαδέλφειας, επέστρεψα στον ξενώνα μου.
Πολύ απότομα “μπήκα”, χωρίς αυτοπαρουσίαση, χωρίς να εξηγήσω πώς βρέθηκα στη Φιλαδέλφεια, χωρίς να εξηγώ ποιος είμαι και τι ρόλο βαράω στις ΗΠΑ εδώ και δέκα μέρες, όμως... ακριβώς εδώ και δέκα μέρες, κάθε μέρα ανέβαλα να γράψω, κι από ένα σημείο και μετά αισθάνθηκα ότι ήταν αδύνατο να συνοψίσω σε ένα κείμενο πεπραγμένα μίας βδομάδας σε Ουάσινγκτον και Βαλτιμόρη. Μια αρχή ήθελα να κάνω, κι είπα πρώτη μέρα στη Φιλαδέλφεια να την κάνω την αρχή, έστω και... άκομψα, έστω και απότομα, ξεκάρφωτα.
Put in a nutshell, με λένε Δημήτρη, είμαι 33 στα 34, πριν από δύο μήνες έμεινα άνεργος, στα καλά καθούμενα, και αντί να κάτσω να σκάσω, είπα να πραγματοποιήσω ένα από τα όνειρά μου με τις “αξιοπρεπείς” (όχι όμως και κάργα εντυπωσιακές) οικονομίες μου: ταξίδι για μήνες, κι όχι 2-3 εβδομάδες, όπως ήμουν αναγκασμένος-περιορισμένος τόσα χρόνια λόγω δουλειάς, και μαθήματα Ισπανικών σε χώρα της Λατινικής Αμερικής. Μετά από τρεις βδομάδες ρεμπελιάσματος στις ΗΠΑ, πετάω για Γουατεμάλα, την οποία μετά από πολύ ψάξιμο στο ίντερνετ επέλεξα για τα μαθήματα, για χίλιους δύο λόγους που δεν θα μοιραστώ σήμερα για να μη σας κουράσω περισσότερο. Αυτά για αρχή. Ελπίζω με τον καιρό να... ραφιναρίσω τα κείμενά μου και να μην είναι τόσο σαχλά και εξυπνακίστικα (μεγάλη κουβέντα είπα...).
Χαιρετίσματα από την “city of brotherly love”, όπως οι ίδιοι οι... Φιλαδελφειανοί μεταφράζουν στα Αγγλικά το όνομα της πόλης τους. Δώδεκα παρά είκοσι το βράδυ, ΣΑΒΒΑΤΟ βράδυ παρακαλώ, το party animal που γράφει αυτές τις γραμμές πάει για ύπνο, με... επίσημη δικαιολογία ότι χθες το βράδυ στη Βαλτιμόρη δεν κοιμήθηκα σχεδόν καθόλου... Μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό... (πού τέτοια τύχη...) Ένας τύπος στον κοιτώνα μου ροχάλιζε τόσο που δεν έκαναν δουλειά ούτε οι ωτοασπίδες ούτε η πετσέτα με την οποία τύλιξα το κεφάλι μου... Πλάκα είχε όμως... Δέκα άνθρωποι στον κοιτώνα, ένας κοιμόταν, κι εννιά έβριζαν μέσα από τα δόντια τους, ο καθένας στη γλώσσα του...
