Phila had me at hello

[delmem2233]

First things first... ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ-ΠΟΛΥ-ΠΟΛΥ όλους σας... Έχω μείνει ψιλο-άναυδος βλέποντας ότι μπήκατε στον κόπο να διαβάσετε το κείμενό μου ΚΑΙ να μου γράψτε(!!!). Με κάνατε να σκάσω ένα πλατύ χαμόγελο (η αλήθεια είναι ότι το να ταξιδεύεις μόνος can get pretty lonely at times, και διαβάζοντας τα μηνύματά σας αισθάνθηκα πολύ ωραία).
Second, εεεε, αισθάνομαι λίγο χαζούλης, αλλά δεν είμαι βέβαιος πώς "δουλεύει" το... "πράγμα". Μόλις έγραψα καινούργιο κείμενο (χωρίς να ξέρω ότι κάποιοι actually διάβασαν το χθεσινό μου), και δεν μπορώ να καταλάβω αν πρέπει να το post εδώ, κάτω από τα σχόλιά σας, ή να ανοίξω "νέο θέμα". Πρέπει κάθε μέρα να γράφω κάτω από το "Phila had me at hello", ή...; Sorry, αλλά ακόμη μαθαίνω τα κατατόπια εδώ...

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ-ΠΟΛΥ-ΠΟΛΥ είπα;!!!

 

[ΕΡΣΗ]

Καλώς τον! Πώς πήγε η ημέρα σου σήμερα; Λοιπόν σε σκεφτόμουν. Τελικά δεν έχασες και τίποτε από τη Θεσσαλονίκη γιατί τελικά το γύρισε σε ένα από εκείνα τα σιχαμένα ψιλόβροχα που είναι ίδιον της πόλης.
Γι αυτό που ρωτάς, συνεχίζεις να γράφεις εκεί που άνοιξες το πρώτο thread και δεν χρειάζεσαι να ξαναπροσθέτεις τον τίτλο γίνεται αυτόματα. Από την άλλη αν γράφεις μεγάλα κείμενα όπως το χθεσινό για παράδειγμα θα σε συμβούλευα αν σου είναι εύκολο, εκεί στα ξένα που είσαι, να γράφεις το κείμενο πρώτα σε word και μετά να κάνεις copy paste γιατί έχω χάσει ουκ ολίγα κείμενα από χαζομάρα μου. Οτι άλλο χρειαστείς στη διαθεσή σου.

 

[delmem2233]

Δεν είναι αξιοπερίεργο πώς καμιά φορά ακούς τα πιο εύστοχα λόγια από τα πλέον απίθανα άτομα, τη στιγμή που λιγότερο το περιμένεις; Πριν από ενάμιση χρόνο, στη Venice Beach, στο Λος Άντζελες, μιλούσαν δύο άστεγοι (εκ των οποίων η Venice Beach... έχει its fair share...). Ο ένας είπε κάποια στιγμή, “με ενοχλεί που περνούν παιδιά από δίπλα μου και λένε στον μπαμπά τους, κοίτα μπαμπά, ένας homeless”, για να απαντήσει ο άλλος, “δεν είσαι homeless, και να μην αφήνεις να σε επηρεάζει όταν ακούς να σε αποκαλούν έτσι. Να τους λες ότι homeless είναι εκείνος που δεν έχει πατρίδα, κι εσύ έχεις πατρίδα, the great country of the United States of America. Δεν είσαι homeless, είσαι roofless”, είπε ο τύπος, με επιβλητικό goaty μούσι και καπέλο κάουμποϊ. Μόνο τότε συνειδητοποίησα ότι και στα Ελληνικά λέμε “άστεγος”, λέξη στην οποία είναι ΠΟΛΥ πιο κοντά το “roofless”, παρά το “homeless”...
Σήμερα πέρασα αρκετή ώρα στην πλατεία Rittenhouse, μία πλατεία περίπου 80Χ80 μέτρα, στην οποία δεν έπεφτε καρφίτσα, ούτε στο γρασίδι (άνδρες γυμνοί από τη μέση και πάνω, και γυναίκες με το πάνω μέρος από μπικίνι και σορτσάκια άραξαν για να... λιαστούν. Ο καιρός σήμερα στη Φιλαδέλφεια θυμίζει Θεσσαλονίκη τέλη Ιουνίου). Ένας παράξενος τύπος άρχισε να παίζει κάποια στιγμή ένα όργανο που έμοιαζε με τύμπανο, ο ίδιος όμως εξηγούσε σε όσους τον ρωτούσαν ότι το όργανο είναι αφρικανικό, όπως και η κελεμπία που φορούσε. Ένας πιτσιρικάς άρχισε να χοροπηδάει ακούγοντας τον ήχο του τύμπανου. Ξαφνικά, λίγα τετραγωνικά μέτρα αριστερά από το παγκάκι όπου καθόμουν, έγιναν το επίκεντρο της προσοχής όλων στην πλατεία, κι όταν μετά από ώρα το πιτσιρίκι κουράστηκε να χοροπηδάει, εμφανίστηκε ένα άλλο πιτσιρίκι που δεν ήθελε να χοροπηδήσει στον ήχο του τύμπανου, αλλά να ΠΑΙΞΕΙ το τύμπανο. Δεν του αρκούσε μάλιστα να το κτυπήσει με τα χέρια του, ήθελε να πάρει από την αρχή το stick του παράξενου τύπου, ο οποίος με αξιοθαύμαστη (για τα δικά μου δεδομένα, τα δεδομένα ανθρώπου που τη λέξη “υπομονή” την έχει διαγράψει εδώ και καιρό από το λεξιλόγιό του, ΑΝ την είχε ποτέ σε αυτό), υπομονή, εξήγησε στον πιτσιρικά ότι δεν μπορούσε με τη μία να παίξει με το stick. “Είναι όπως όταν γεννιέσαι και μεγαλώνεις... Πρώτα μαθαίνεις να στέκεσαι στα πόδια σου και να λες μερικές λέξεις, μετά αρχίζεις να τρέχεις και να λες ολόκληρες προτάσεις. Στο τέλος μαθαίνεις να τρέχεις χωρίς να πέφτεις, και αρχίζεις να γράφεις. Πρώτα πρέπει να μάθεις να κτυπάς το τύμπανο με τα χέρια σου, και μετά θα σου δώσω να παίξεις με το stick”. Όπως τα 'πε είναι...
Αν τα χαλλλαρά τεμπέλικα κυριακάτικα μεσημέρια-απογεύματα ήταν μέλισσες, το σημερινό στη Φιλαδέλφεια θα ήταν η βασίλισσά τους... Η Φιλαδέλφεια μου έδωσε σήμερα την εντύπωση ότι φόρεσε όσο λιγότερα μπορούσε (για να αντιμετωπίσει τη ζέστη) και βγήκε για τσάρκα, λίγο shopping (τα περισσότερα μαγαζιά είναι ανοικτά. Εδώ είναι USA...), παγωτό (για το οποίο μάλιστα στήνονται σε ατελείωτες ουρές), καφέ (έχασα τον λογαριασμό μετρώντας πόσους είδα με ένα κύπελλο Starbucks στο χέρι), και ηλιοθεραπεία σε γρασίδι πλατείας που δεν έχει κλαδιά δέντρου να του κρύβει τον ήλιο. Πώς λένε τα μεσημεριανά στην ελληνική τηλεόραση ότι η τάδε ή η δείνα είναι η “απόλυτη Ελληνίδα σταρ”; Ε, το σημερινό στη Φιλαδέλφεια ήταν το “απόλυτο χαλαρό και τεμπέλικο κυριακάτικο πρωινομεσημεριαπογευματάκι. Επειδή όμως δεν πρόκειται να είμαι εδώ για περισσότερο από μία μόνο ακόμη μέρα, τον έριξα πάλι τον μίνι μαραθώνιό μου, περπατώντας σε γειτονιές που είχα στη must see λίστα μου, βασικά την Ιταλική Αγορά, η οποία φυσικά nowadays, όσο ιταλική είναι, άλλο τόσο είναι μεξικάνικη και κινέζικη. Προσωπικά τα λεφτά μου επέλεξα να τα ακουμπήσω σε ιταλικό μαγαζί πάντως, μία πολύ low-key πιτσαρία, με μία ουρά δεκαπέντε μέτρων από το ταμείο μέχρι έξω, στη γωνία του δρόμου (οι ουρές με εκνευρίζουν, ήδη ανέφερα ότι η υπομονή δεν είναι μεταξύ των δυνατών σημείων μου, όμως από την άλλη είναι και δείγμα ποιότητας του φαγητού που προσφέρεται τη λυτρωτική στιγμή που φθάνεις στην κεφαλή της και παραγγέλνεις).
Γενικό σχόλιο για τη Φιλαδέλφεια: η βόλτα στο ιστορικό κέντρο της μου θυμίζει την... ξενάγηση που έκανα στην πρώην κοπέλα μου στη γειτονιά που μεγάλωσα, την πρώτη φορά που με επισκέφτηκε από την πατρίδα της, την Κροατία (ήθελε να δει πού πέρασα τα παιδικά χρόνια μου. Τι να έκανα;...). Κάθε μερικά μέτρα πέφτεις πάνω σε μία ταμπέλα που σε ενημερώνει ότι... “εδώ διαβάστηκε για πρώτη φορά δημόσια το κείμενο της Ανακήρυξης της Ανεξαρτησίας”, “εδώ πέρασε τα εφηβικά χρόνια του ο Benjamin Franklin”, “εδώ έδεσε το πλοίο του William Penn όταν πρωτοέφθασε στην Αμερική”, και πάει λέγοντας... “Εδώ πήγα σχολείο, εκεί υπήρχε ένα μαγαζί που με πήγαινε η γιαγιά μου για να μου πάρει σοκολάτες, κι εκεί απέναντι, σε εκείνη την αλάνα, παίζαμε μπάλα από το πρωί μέχρι το βράδυ...” Το ιστορικό κέντρο της Φιλαδέλφειας ξεχειλίζει από σημεία που έχουν ιδιαίτερη αξία στην ιστορία των ΗΠΑ, και οι τοπικές Αρχές έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά -εκτιμώ- στο να παρουσιάζουν αυτά τα σημεία με... εύπεπτο και ξεκούραστο τρόπο (πλάκες με κείμενα όχι μεγαλύτερα από 100 λέξεις, δίνοντάς σου το... ρεζουμέ μέσα σε δύο λεπτά). Γενικά το κέντρο της Φιλαδέλφειας είναι πολύ... walkable, κι έχει πολύ ιδιαίτερο... feeling (τα Ελληνικά μου σε όλο τους το μεγαλείο...). Τριγυρνώντας αισθάνεσαι μία certain warmth (είπα να μη χαλάσω την παράδοση που άρχισα να κτίζω με τα Ελληνικά μου), κι ίσως το μεγαλύτερο στοίχημα που έχει κερδίσει η πόλη είναι ότι έχει καταφέρει να παρουσιάζει την ιστορική σημασία της χωρίς να έχει αποκτήσει ατμόσφαιρα open air museum, ατμόσφαιρα που αισθάνθηκα στο Mall της Ουάσινγκτον την πρώτη μέρα μου στην Πρωτεύουσα, περπατώντας μεταξύ Καπιτωλίου και του μνημείου που στεγάζει ένα άκρως επιβλητικό -οφείλω να ομολογήσω- άγαλμα του -καθιστού- Λίνκολν.
Στην common area του ξενώνα που μένω, ένας τύπος -νομίζει ότι- παίζει το “Let it be” με μία κιθάρα (κάνει πνεύμα ο άνθρωπος που το μόνο μουσικό όργανο που έχει παίξει στη ζωή του είναι το... τρίγωνο, όταν έλεγε, πιτσιρικάς, τα κάλαντα. Τρομάρα μου...). Θα κάνω στα αυτιά μου τη χάρη να τα μαζέψω και να βγω ξανά βόλτα...
Until tomorrow...


(Διευκρίνηση: εδώ και 8-9 χρόνια αλληλογραφώ με πολύ κόσμο μέσω ίντερνετ, όλοι τους ήταν-είναι μη Έλληνες, και πολλές φορές, όταν γράφω, συγκεκριμένες αγγλικές εκφράσεις και λέξεις μού έρχονται πιο εύκολα από τις αντίστοιχες στα Ελληνικά. That's all... Τη διευκρίνηση τη βρήκα απαραίτητη για να μη μείνει κανείς με την εντύπωση ότι πουλάω μούρη γράφοντας κάποια πράγματα στα Αγγλικά. Απλά... όπως ευκολύνεται ο καθένας).

 

[delmem2233]

Thanks Έρση. Σε βαφτίσω προσωπική μου απαντήτρια (κάτσε καλά λέξη...) αποριών, οπότε αν “κολλήσω” ξανά κάπου... (ας πρόσεχες... Να μην είχες προσφερθεί... ).
Στους υπόλοιπους έχω να πω, δανειζόμενος τον τίτλο ενός εκ των αγαπημένων μου τραγουδιών της Gloria Estefan, “no hay mal que por bien no venga”, η ισπανική... βερσιόν του δικού μας “ουδέν κακόν αμιγές καλού”. Δεν είναι ό,τι καλύτερο να ξυπνάς ένα πρωί και να συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις δουλειά, ότι στο τέλος του μήνα δεν πρόκειται να πάρεις τον μισθό σου, ότι σου έχει αφαιρεθεί ένα κομμάτι της ταυτότητάς σου, του ποιος είσαι, όμως ακόμη και μία (φαινομενικά) καταστροφή, μπορεί να αποτελεί θείο δώρο. Μεταξύ μας, την “απόδραση” στη Λατινική Αμερική την είχα στο μυαλό μου εδώ και πολύ καιρό, απλά δεν είχα τα κότσια να παραιτηθώ δεύτερη φορά. Το έκανα ήδη μία το 2004, για να πάω στην Αυστραλία, κίνηση που με τις συνέπειές της (επαγγελματικά) ζούσα για τρία χρόνια μετά την επιστροφή μου. Anyhow, θεωρώ ότι αυτό που μου συνέβη ήταν θείο δώρο. Έτσι άρχισα να το βλέπω κανένα δίωρο μετά το άκουσμα των μαντάτων. Τις πρώτες δύο ώρες ήμουν... κίτρινος από την τρομάρα μου, από τη συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι στο τέλος του μήνα θα είχα μόνο έξοδα (νοίκι, βενζίνη, πιστωτική, κάθε λογής λογαριασμοί), κι όχι έσοδα...
Το... πρόβλημα που έχω από την ημέρα που ήρθα στις ΗΠΑ, είναι ότι κάποιες στιγμές με πιάνω να έχω... τύψεις . Πάντα ήμουν πολύ προσεκτικός και μετρημένος στα έξοδά μου, πάντα ξόδευα ανάλογα με το εισόδημά μου, ποτέ δεν άπλωνα τα πόδια μου περισσότερο απ' όσο άντεχε το πάπλωμά μου (κότα σκέτη...), και γενικά είμαι της... συνετής αυτοσυντήρησης. Για πρώτη φορά στη ζωή μου ξοδεύω χωρίς να βγάζω ταυτόχρονα χρήματα, σε πολύ απλά Ελληνικά... “τρώω από τα έτοιμα”, κι αυτό μου είναι ξένο, και με κάνει να αισθάνομαι... ένοχος. Από την άλλη, λέω στον εαυτό μου ότι δεν τα έκλεψα τα χρήματα που ξοδεύω τώρα, ΔΙΚΑ ΜΟΥ χρήματα ξοδεύω, και σε τελική ανάλυση, κατά 99,9%, μία μέρα θα επιστρέψω στη μικρή ζωούλα μου στη Θεσσαλονίκη (όπου, trust me, η ζωή μου δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο), θα γυρίσω στη δουλειά, θα νοικιάσω πάλι ένα σπίτι, θα το γεμίσω πάλι με τα αμέτρητα CD/βιβλία/ταξιδιωτικούς οδηγούς μου, και θα ζήσω έτσι μέχρι να γεράσω. Όλα αυτά ΜΠΟΡΟΥΝ να περιμένουν, γι' αυτό θέλω να κάνω αυτό το ταξίδι να κρατήσει όσο γίνεται περισσότερο...
Αυτά... Γραφο-διάρροια με έπιασε χθες και σήμερα. Η αλήθεια είναι ότι με... τρώει το χέρι να γράψω για τη βραδινή βόλτα μου απόψε και για το τι κοινό μπορεί να έχουν μαύροι ραπάδες, λευκοί χιπχοπάδες, λατίνοι, Ασιάτες, μικροί- μεγάλοι, μικρές-μεγάλες, και τσουπ!, ένας Έλληνας τουρίστας από δίπλα (παρακολουθώντας όλοι μαζί τα τελευταία λεπτά του τέταρτου αγώνα πλέι-οφ μεταξύ των Sixers της Φιλαδέλφειας και της Magic από το Ορλάντο), αλλά... θα σας τη χαρίσω... Κι αύριο μέρα είναι... Για την ακρίβεια στην Ελλάδα είναι ήδη “αύριο”, Δευτέρα...
ΑΥΤΑ! Χαιρετίσματα σε όλους από “Phil-adel-phia” (σε πολλές ταμπέλες στους δρόμους, το όνομα της πόλης είναι σπασμένο στα τρία, τονίζοντας την ακριβή προέλευση και σημασία της λέξης, φυσικά στα Ελληνικά. Μ' αρέσει... ).

 

[Rosa]

Μπράβο ρε Δημήτρη, σε παραδέχομαι!!! Όχι μόνο βλέπεις το ποτήρι 'μισογεμάτο', αλλά το πίνεις και το φχαριστιέσαι μέχρι τελευταίας γουλιάς!!! Περιμένω τις -καθημερινές?- ανταποκρίσεις σου και τις μικρές/μεγάλες εκπλήξεις που κρύβει για σένα αυτή η περιπέτεια!!!

 

[marydim]

Μπράβο Δημήτρη για όλα: για τον τρόπο σκέψης σου, για το ταξίδι, για τη γραφή σου και για τις εικόνες που μας μεταφέρεις.
Σ' αυτό το ταξίδι να ξέρεις ότι θα είμαστε και όλοι εμείς μαζί σου και θα σε ακολουθούμε νοητά μέσα από τις αφηγήσεις σου.
Καλή συνέχεια...

 

[getxowoman]

Καλημερα,καλησπερα μαλλον οταν το διαβασεις το μηνυμα!!! Καταρχην μη μασας με τα αγγλικα,προσωπικα μου αρεσουν οι εκφρασεις που χρησιμοποιεις!! Νιωθω οτι εχω μια web και βλεπω ολα αυτα που μας περιγραφεις!!!!! Συνεχισε ακαθεκτος το γραψιμο!!!
Εδω εχω να σου προτεινω να ανοιξεις ενα μπλογκ και τι εννοω,πας στο φορουμ, ειναι με κοκκινα γραμματα,εκει θα δεις περι ταξιδιων,εκει υπαρχει μια ενοτητα που λεει ελληνες του εξωτερικου,λοιπον υπαρχουν 2 θεματα,ενα σπουδαζοντας στη ΝΥ και το αλλο ζωντας το μπιλμπαο,αυτο ειναι δικο μου. Λοιπον στελνεις πμ στους admin. για την ωρα θα βρεις το Lthanos και spor_os γιατι ο jefe λειπει. Και σου ανοιγουν αυτοι το μπλογκ και αρχιζεις να μας γραφεις απο εκει!!! Αυτο ειναι καλο μεν για σενα γιατι θα υπαρχει μια συνεχεια στο κειμενο σου,αλλα και για μας να εχουμε ολο το υλικο σου μαζεμενο και να το διαβαζουμε!!!

Αναμενουμε τα νεα σου!!!!

 

[KIKI]

Δημητρη , σε παρακαλω αφησε τις τυψεις στην ησυχια τους και συνεχισε ακαθεκτος ....
δικα σου χρηματα χαλας σε κατι πολυ ωραιο και πολυ καλα κανεις ...
περιμενω συμεχεια ....

 

[go2dbeach]

[FONT=DejaVu Sans Condensed, sans-serif][FONT=DejaVu Sans Condensed, sans-serif] Όλα αυτά ΜΠΟΡΟΥΝ να περιμένουν, γι' αυτό θέλω να κάνω αυτό το ταξίδι να κρατήσει όσο γίνεται περισσότερο...[FONT=DejaVu Sans Condensed, sans-serif]

Τα ειπες ολα με αυτη τη φραση! Ζησε την περιπετεια μεχρι τελους και παρε μαζι σου κι εμας! Ασε τις τυψεις γι'αυτους που αφηνουν τα ονειρα τους στα αζητητα!
Καλως ηρθες

 

[ΕΡΣΗ]

Η ζωντάνια μιας αφήγησης η οποία γίνεται κατά τη διάρκεια της περιήγησης έχει μια ξεχωριστή χάρη. Να ξέρεις οτι σε σκεφτόμαστε και περιμένουμε τα νέα σου. Είσαι πια δικός μας άνθρωπος. (Πού να ήξερες πού έμπλεξες κακομοίρη μου!) Καλά μη σε τρομάζω κιόλας...
Θα ήθελες κάποια στιγμή που θα ευκαιρήσεις να μας γράψεις για το πλάνο σου; Πώς βλέπεις δηλαδή να εξελίσσεται το ταξίδι;
Καλά να περνάς

 

[delmem2233]

Μεσάνυχτα στη Φιλαδέλφεια, από την οποία θα φύγω σε οκτώ ώρες (για Νέα Υόρκη) χορτασμένος, με την αίσθηση που σου αφήνει ένα εξαιρετικό πλήρες γεύμα, που αρχίζει με ορεκτικό και τελειώνει με καφέ, έχοντας παρελάσει στο ενδιάμεσο διάφορες άλλες λιχουδιές από το τραπέζι... Θα φύγω έχοντας κάνει κι έχοντας δει όλα όσα ήθελα να κάνω και να δω εδώ, κι ακόμη περισσότερα... Το τελευταίο ήταν αυτό που έκανα απόψε. Πήγα να δω τους Phillies, περσινούς πρωταθλητές στο μπέιζμπολ, κόντρα στους Nationals της Ουάσινγκτον. Το παιχνίδι, σε ποδοσφαιρική αναλογία, έληξε 4-3 (βασικά έληξε 13-11, αλλά είπα να το ποδοσφαιροποιήσω λίγο, μια και δεν περιμένω κάποιος από τους αναγνώστες μου να ξέρει τι σόι σκορ είναι το 13-11 στο μπέιζμπολ), και στο τέλος παρακαλούσα να κρατήσει ακόμη περισσότερο, αν και ήδη είχαν περάσει πεντέμιση(!!!!!) ώρες από το “play ball” και την ανάκρουση του εθνικού ύμνου των ΗΠΑ που προηγούνται κάθε αγώνα εδώ. Αυτό ήταν το τέταρτο παιχνίδι μπέιζμπολ που παρακολούθησα, και το πρώτο που πραγματικά απόλαυσα. Τις τρεις προηγούμενες φορές, γύρω στο τρίτο “inning” (“περίοδος”, εκ των οποίων ένας αγώνας μπέιζμπολ έχει εννιά, ζωή να 'χουν), έψαχνα ξυραφάκι για να κόψω τις φλέβες μου. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι στο διαο... εεε, τι στο ΚΑΛΟ, βρίσκουν οι Αμερικάνοι στο μπέιζμπολ. Πήγαινα σε αγώνες απλά και μόνο για την ατμόσφαιρα στο γήπεδο, για να χαζέψω περισσότερο τις αντιδράσεις του κόσμου (ως big time people watcher), και λιγότερο για το παιχνίδι αυτό καθ' εαυτό. Μέχρι απόψε... Το γήπεδο, for a change, ήταν γεμάτο, ο καιρός καλοκαιρινός, και το παιχνίδι γεμάτο ανατροπές. Προς το τέλος με έπιασα να αγωνιώ για τους Phillies, και να χειροκροτώ σαν παλαβός το “home run” που τους έδωσε τη νίκη στο τέλος (κάτι σαν... να χάνεις στο μπάσκετ με τρεις πόντους, να μένουν λίγα δευτερόλεπτα, και όχι μόνο να πετυχαίνεις τρίποντο στην εκπνοή, αλλά να κερδίζεις και φάουλ, και να ευστοχείς και στη βολή, για να το... μπασκετοποιήσω κομμάτι και να το κάνω -ελπίζω- κατανοητό).
Υποπτεύομαι ότι ειδικά οι θηλυκού γένους αναγνώστριές μου έχουν αρχίσει (ίσως εδώ και πολλές-πολλές γραμμές) να ξενερώνουν διαβάζοντας για σπορ, αλλά θεωρώ ότι παρακολουθώντας κανείς ένα αθλητικό γεγονός κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού, μαθαίνει πράγματα για τον κόσμο που ζει στον προορισμό του. Και σε τελική ανάλυση, trust me, οι αγώνες μπέιζμπολ στις ΗΠΑ, έχουν πλάκα. Στα κενά διαστήματα μεταξύ των “περιόδων”, κάμερες ζουμάρουν στις κερκίδες, και παρακινούν τους θεατές που βλέπουν τις... μούρες τους στη γιγαντοοθόνη να κάνουν κάτι συγκεκριμένο. Το “θέμα” ενός “τάιμ-άουτ” μπορεί να είναι “παίξε κιθάρα”, κι αν κάποια κάμερα ζουμάρει πάνω σου, πρέπει να... υπακούσεις και να προσποιηθείς ότι παίζεις κιθάρα (ή να το παίξεις ντροπαλός και να σε γιουχάρουν 42.000 άνθρωποι -τόσα εισιτήρια κόπηκαν απόψε). Σε ένα άλλο “τάιμ- άουτ” το “θέμα” μπορεί να είναι “δείξε τα μπράτσα σου”, και η κάμερα μπορεί να ζουμάρει σε κάποιον μπρατσαρά (που φυσικά πολύ ευχαρίστως θα κάνει επίδειξη των ποντικιών του), ή σε κάποιον κοκαλιάρη μπόμπιρα που επί 3-4 δευτερόλεπτα θα παλεύει να κάνει ένα χιλιοστό του μπράτσου του να φουσκώσει). Το αγαπημένο μου “θέμα” είναι αυτό που είδα σε ένα “τάιμ- άουτ” στο γήπεδο της Βαλτιμόρης πριν από λίγες ημέρες. Λεγόταν, σε ελεύθερη μετάφραση στα Ελληνικά, “φιληθείτε. Μπορείτε!”, και η κάμερα ζούμαρε μία σε νεαρά ζευγάρια, μία σε ζευγάρια κάποιας ηλικίας, και μία σε αδερφάκια προσχολικής ηλικίας, τα οποία οι γονείς τους, βλέποντας ότι τα καμάρια τους ήταν στην τηλεόραση, έβαζαν να φιληθούν. Trust me, ΕΧΕΙ πλάκα, κι αν δεν έκλειναν τα μάτια μου από τη νύστα και την κούραση θα προσπαθούσα να κάνω την περιγραφή πιο ζωντανή για να αποδώσω δικαιοσύνη στον χαβαλέ που όντως γίνεται σε κάθε παιχνίδι μπέιζμπολ, ακόμη κι αν το θέαμα εντός αγωνιστικού χώρου είναι “σφύρα το το ρημάδι να φύγουμε”.
Κατά τα άλλα, κατακάηκα... Μιαααα ζωή παίρνω μαζί μου σε κάθε ταξίδι αντιηλιακό, και μιααα ζωή το ξεχνάω στο δωμάτιο και το θυμάμαι μόνο όταν αισθάνομαι ότι το δέρμα μου είναι πιο κόκκινο κι από την τουρκική σημαία (στην τραπεζαρία του ξενώνα όπου μένω είμαστε αυτήν τη στιγμή πέντε Τούρκοι και η αφεντιά μου, εξ ου και ο “δανεισμός” του χρώματος της σημαίας τους για να κάνω το point μου).
Και για να κλείσω, είναι βέβαιο ότι δεν θα ξαναδώ ταινία-επανάληψη του Σταλόνε ως Ρόκι με το ίδιο μάτι. Θυμάστε την πρώτη-πρώτη ταινία του, τη σκηνή που ανεβαίνει τρέχοντας κάτι σκαλιά, και στο τέλος γυρνάει προς την πλευρά των σκαλοπατιών και σηκώνει τα χέρια του υπό τους ήχους ξεσηκωτικού μουσικού κομματιού; Σε εκείνο ακριβώς το σημείο οι Αρχές της Φιλαδέλφειας έχουν στήσει άγαλμα του “Ρόκι” που δείχνει ακριβώς τον “Ιταλό Επιβήτορα” με τα χέρια σηκωμένα. Πήγα. Η πλάκα είναι ότι το σημείο είναι μπροστά από ένα εκ των πρωτοκλασάτων μουσείων της πόλης, την πόρτα του οποίου όμως, όση ώρα ήμουν εκεί, πέρασαν ελάχιστοι. Αντίθετα, εκείνη τη μισή ώρα που πέρασα με τα πόδια βυθισμένα στο δροσερό νερό ενός συντριβανιού παραδίπλα (στη Φιλαδέλφεια η θερμοκρασία σήμερα κτύπησε σχεδόν 35άρι, και αν δεν υπήρχε πινακίδα “no swimming” όχι μόνο τα πόδια θα είχα βάλει μέσα, αλλά ολόκληρος θα είχα βουτήξει, με τα ρούχα), δίπλα στο άγαλμα του Ρόκι φωτογραφήθηκαν ίσα με τρεις ντουζίνες τουρίστες (χωρίς υπερβολή).
Τελευταία ανταπόκριση από Φιλαδέλφεια. “Getxowoman”, θα ακολουθήσω τη συμβουλή σου και θα το στήσω το μπλογκ όσο θα είμαι στη Νέα Υόρκη. Κική, χθες απάντησα στο μήνυμά σου, μόνο όμως όταν δοκίμασα να σου στείλω την απάντησή μου κατάλαβα τι εννοούσες με τα “είκοσι μηνύματα” που έγραψες. Έρση, μια που ρώτησες, θα περάσω έξι μέρες στη Νέα Υόρκη, και μετά πετάω για Γουατεμάλα. Θα περάσω μια βδομάδα στην Πρωτεύουσα και στην Antigua, δίπλα στην Πρωτεύουσα, και μετά θα πάω στο Quetzaltenango (έμαθα επιτέλους να το γράφω!), ή Xela, όπως χαϊδευτικά την αποκαλούν, για μαθήματα. Έχω “κλείσει” μαθήματα για τρεις εβδομάδες, με σχέδιο να πάρω μετά μια βδομάδα off για να ταξιδέψω στα βόρεια της χώρας, και μετά να επιστρέψω είτε στη Xela είτε στην Antigua για άλλες τρεις εβδομάδες μαθημάτων. Μετά; Μετά... ό,τι ξέρεις, ξέρω... Όλα εξαρτώνται από τη διάθεσή μου και τα χρήματα που θα μου έχουν μείνει. Κυρίως από τη διάθεσή μου... Είμαι ο κλασικός κυκλοθυμικός τύπος που τη μια στιγμή είναι μέσα στην τρελή χαρά και την άλλη... μπανγκ!, παίρνω ανάποδες και επιδίδομαι σε αυτοκαταστροφικό ρεσιτάλ, πετώντας στα σκουπίδια ό,τι καλό μου συμβαίνει. Κοινώς, τρελοκομείο.
Χαιρετίσματα σε όλους, και once again ευχαριστώ όσους μπαίνετε στον κόπο να διαβάσετε τις αερολογίες μου και να μου γράψτε κιόλας!
Τα “λέμε” από New York-New York!

 

[Rosa]

Μια χαρά ακούγεται το πρόγραμμα! Για διευκρίνισε: τι είδους μαθήματα???