Μαρόκο Mαρόκο: Ένας γλυκός φιλόξενος τόπος

[PAPI_9]

Ναι, αν σου αρέσουν τα καυτερά, ε Papi?

Αυτό είναι χτύπημα κάτω από τη μέση...Ενίσταμαι... (αν εννοείς το Yasmina)
Αν τώρα κυριολεκτείς δεν είναι όλα τους τα φαγητά καυτερά. Χρησιμοποιούν μπαχαρικά όχι όμως ιδιαίτερα πιπέρια.

 

[Twinkie]

Και γω να σου πω ξαναπήγαινα ευχαρίστως, αλλά δεν ξέρω πόσος χρόνος μου έχει μείνει για να γυρίσω τον κόσμο όπως προείπαμε....:roll:

Άπλετος, άπλετος μην ανησυχείς.....Παίρνουμε και τη nenena και την Kleo και φυσικά όποια άλλη επιθυμεί και πάμε για κους κους (λέμε τώρα)

 

[PAPI_9]

Άπλετος, άπλετος μην ανησυχείς.....Παίρνουμε και τη nenena και την Kleo και φυσικά όποια άλλη επιθυμεί και πάμε για κους κους (λέμε τώρα)

Με το κους κους δεν τρελλάθηκα. Ένα ωραίο τανζίν μοσχάρι όμως...το χτύπαγα κατακέφαλα.
Το τανζίν είναι ένα σκεύος (για όσους δεν το ξέρουν), πήλινο συνήθως το οποίο είναι σαν τηγάνι χωρίς χέρι με καπάκι σε σχήμα κωνικό με τρύπα στην κορυφή για να βγαίνει ο ατμός. Μαγειρεύουν την πλειοψηφία των φαγητών τους σ'αυτό το σκεύος. Το βάζουν πάνω σε γκάζι ή άλλη εστία,η στη φωτιά.
Από αυτό παίρνουν τα ονόματα τους και τα φαγητά. Δηλαδή τανζίν κοτοπουλο με λεμόνι, τανζίν μοσχάρι..΄, κ.λ.π.
Διάβασα σ'έναν οδηγό , ότι στο Μαρόκο λένε ότι υπάρχουν τόσα διαφορετικά τανζίν όσα και μάγειροι..
Α... και σημαντικό. Εξαιρετικά νόστιμα κρέατα. Όπως παλιά ήταν τα δικά μας..., θυμάστε?? Όσοι είχαν παππού αγρότη με καταλαβαίνουν.


Δεν θέλω ζήλιες! Επειδή αυτό το ταξίδι το χάσαμε, βρες τρόπους να πείσουμε την κλεο να μας πάρει μαζί της

Εγώ δήλωσα ... άρχισα δίαιτα , λέτε να χρειαστεί κι'αλλες βαλίτσες??

 

[nenena]

Θα τα κανονίσουμε με την twinkie όλα,μην ανησυχείς, εσύ γράψε την συνέχεια! περιμένω το γλυκό!

 

[Eftichia]

τι να πω papi, η ιστορια σου με εχει κανει να σκεφτομαι τοσο πολυ και να ονειρευομαι το μαροκο ,που εχω αρχισει το "ψηστηρι" στον αντρα μου!!!!!

ps.με τα φαγητα μου τρεξανε τα σαλια , περιμενω και εγω τα γλυκα

 

[PAPI_9]

Την επόμενη μέρα πρωϊνό δίπλα στην πισίνα, καθήσαμε για λίγο για να σχεδιάσουμε την πορεία της ημέρας και φύγαμε για νέες περιπέτειες.. Στρογγυλοκάθισα στη θέση του συνοδηγού και ξεκινώντας ρωτώ τον «αγαπημένο» μου.. «μωρό μου που είναι οι χάρτες μου?» Τον βλέπω ξαφνικά ν?ασπρίζει στην κυριολεξία και να βγαίνει τρέχοντας… για να γυρίσει μετά από 5 λεπτά φέρνοντας την τσάντα που κουβαλούσε….όλα μας τα λεφτά, όλα μας τα χαρτιά και οτιδήποτε μπορούσε να μας εξασφαλίσει την ασφαλή διαβίωσή στο Μαρόκο, την οποία βέβαια είχαμε αφήσει ριγμένη ατημέλητα σε μια καρέκλα..
Μόλις η καρδιά μου πήγε στη θέση της ευχαρίστησα τον Ύψιστο που έβαλε για άλλη μια φορά το χεράκι του και άρχισα να αναρωτιέμαι γιατί τελικά δεν έμεινα με τον «κούκλο Βέρβερο» στην Ελ- Κελάα Μ? Γκούνα….και προτίμησα τον παππού που όπως και να το κάνεις το Alzheimer τον ψιλοτριγυρίζει.. Kαι μην τολμήσει να μου πει κανείς γιατί δεν πήρα εγώ την τσάντα γιατί την είχε λέει (εδώ γελάνε), υπ?ευθύνη του για να νιώθει ασφαλής, και ?γω ως σωστή σκλάβα δεν έφερα αντίρρηση για μια φορά στη ζωή μου..
Ξεκινάμε με προορισμό την Fes, αλλά όχι από τον δρόμο τον ευθύ(και πιο σύντομο), αλλά έναν (από τους δύο) ο οποίος διασχίζει κάθετα τον Άτλαντα και οδηγεί πρώτα στην Κhenifra (μετά το Βeni-Mellal). Παίρνουμε πάλι το δρόμο για τα Βόρεια, με θέα οάσεις, λίμνες πιο μακριά χιονισμένα βουνά και λίγο μετά την Μidelt στρίβουμε αριστερά. Εκεί αλλάζει το τοπίο. Στο δρόμο είμαστε σχεδόν μόνοι. Τους χιονισμένους λόφους (ο δρόμος ευτυχώς ήταν καθαρός), διαδέχονται σπαρμένα λιβάδια, νερά, δάση με κέδρους, ελαιώνες, μου θυμίζουν λίγο Ελλάδα σε κάποια σημεία. Επίσης πανέμορφη, αν και πιο ήπια διαδρομή. Συναντάμε ένα χωριουδάκι και πάλι τίποτα για κάμποσα χιλιόμετρα, άλλο ένα χωριουδάκι λίγο μεγαλύτερο από το προηγούμενο, σταματάμε σ?ένα καφενείο για τσάι. Ένας γέροντας κάθεται δίπλα και προσπαθεί να μας καλωσορίσει και να επικοινωνήσει κάπως μαζί μας. Παραγγέλνουμε τσάι , παρόλα αυτά σηκώνεται παίρνει την δική του τσαγιέρα και μας κερνάει. Μας φέρνουν το τσαγάκι μας, ο ιδιοκτήτης και ο γέροντας κάτι μας ρωτάνε, δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε και μετά από λίγο μας φέρνουν ένα πιάτο γεμάτο ζεστό (μόλις είχε βγει από την κατσαρόλα), κους κους με κολοκύθα και κοτόπουλο με δύο κουτάλια. Τους ευχαριστούμε τρώμε το πραγματικά νοστιμότατο κους κους (το μόνο που μ?άρεσε από τα 4 που δοκίμασα στο Μαρόκο). Όταν σηκωθήκαμε να φύγουμε ο λογαριασμός που μας έδωσαν ήταν 10dh (λιγότερο από 1? για το τσάι , το κους κους ήταν κέρασμα). Τους ευχαριστήσαμε με όποιον τρόπο μπορούσαμε και ξεκινήσαμε γιατί η ώρα κόντευε 1. Φτάνουμε στη Κhenifra μια πόλη με μερικές όμορφες κάσμπες και κόκκινα σπίτια και συνεχίζουμε στο δρόμο για Azru (έναν καταπράσινο, στενό δρόμο) 30 περίπου kmμακριά στρίβουμε δεξιά για να πάμε στις πηγές Ουμ ερ Ραμπιά. Μπαίνουμε σε έναν τελείως άδειο δρόμο ανάμεσα σε καταπράσινα λιβάδια, ο οποίος λίγο μετά κατεβαίνει στριφογυρίζοντας, λίγος χωματόδρομος και πάνω που αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν πας σωστά ή την πάτησες και θα βραδιάσεις στο βουνό, βρίσκεσαι σ?ένα εκπληκτικό τοπίο όπου πάνω από 40 πηγές, σχηματίζουν καταρράκτες και ενώνονται στο Ουμ Ερ Ραμπιά, σχηματίζοντας το μακρύτερο ποτάμι του Μαρόκου. Ένα μικρό χωριό. Σταματάς στο parking και διάφοροι άνθρωποι έναντι μικρής αμοιβής προσφέρονται να σε πάνε στις πηγές που είναι περίπου 10 λεπτά μακρύτερα από ένα μονοπάτι. Το μέρος είναι θεϊκό. 3km πριν το χωριό πήραμε στο αυτοκίνητο 2 γυναίκες που κουβαλούσαν μωρά στην πλάτη μαζί με τα πράγματά τους και 2 ακόμη κοπέλες που ήταν μαζί τους. Η ταλαιπωρία που περνάνε οι γυναίκες στα χωριά είναι απίστευτη. Όταν τις αφήσαμε στο parking του χωριού μας παρακαλούσανε (στην κυριολεξία),να πάμε σπίτι τους, να πιούμε τσάι, ή να φτιάξουνε ένα tanzine να φάμε για να μας ευχαριστήσουν. Δυστυχώς δεν είχαμε χρόνο, έπρεπε να διασχίσουμε το βουνό πριν σκοτεινιάσει. Ο δρόμος για το Azrou είναι μέσα στο πράσινο και έχει 2-3 σημεία με απίστευτη θέα σε δάση. Από το ίδιο το Azrou το μόνο που θυμάμαι είναι ένας μεγάλος βράχος στο δρόμο. Δεν είχαμε χρόνο για στάση, προχωράμε για Ifrane, και το τοπίο αλλάζει πάλι. Ανεβαίνοντας, το χιόνι πυκνώνει, η θερμοκρασία πέφτει και φτάνουμε στο Ifrane, το οποίο δεν έχει καμία σχέση με ότι έχουμε δει έως τώρα. Ένα τελείως αλπικό τοπίο, κάτι σαν να βρίσκεσαι στην Βόρεια Ευρώπη. Μεγάλο, χιονισμένο κι? ευρωπαϊκό. Πολύ γρήγορη βόλτα στο κέντρο της πόλης και φεύγουμε για Fes. Έχει ήδη αρχίσει και σκοτεινιάζει περίπου 6 το απόγευμα. Τηλεφωνώ σε 2-3 riad που είχα εντοπίσει στη Fes και τελικά σ?ένα απ?όλα , κυρία η οποία μιλά ελάχιστα Αγγλικά κι?εγώ που ως γνωστόν δεν μιλώ Γαλλικά προσπαθούμε να συνεννοηθούμε.. Μου εξηγεί (νομίζει δηλαδή), πως θα πάμε στο riad (τ?όνομα του riad είναι κάτι σαν Palais Za…κάτι- δεν θυμάμαι το υπόλοιπο). Μετά από καμιά ωρίτσα φτάνουμε στην Fes και παθαίνουμε παράκρουση. Παρασκευή βράδυ.. Όλος ο κόσμος και εκατοντάδες αυτοκίνητα στους δρόμους της νέας πόλης, κακή σηματοδότηση για να βρεις την Medina και μας πιάνει πανικός. Γυρνάμε (όσο δηλαδή μπορούμε να κινηθούμε), δεν ξέρουμε που πηγαίνουμε και ξαναγυρνάμε στην κεντρική κυκλική πλατεία , όπου μέσα στο χάος, σταματάμε στη μέση της για να ρωτήσουμε τον τροχονόμο που θα πάμε… Καταλαβαίνει λάθος, καταλαβαίνουμε λάθος και μετά από μισή ώρα περίπου και με τη βοήθεια ενός απίστευτου τύπου, τον οποίο πήραμε στο δρόμο (γιατί περίμενε ταξί να πάει σπίτι του),καταλήγουμε δίπλα από μια είσοδο της Medina?s, στο Palais Jamai, ένα καταπληκτικό παλιό παλάτι το οποίο έχει μετατραπεί σε ξενοδοχείο. Αφήνουμε το αμάξι στους παρκαδόρους και μπαίνουμε στη reception. Κάτι μου πάει στραβά, είναι δυνατόν όλη αυτή η χλιδή να στοιχίζει μόνο 1300dh -αυτή ήταν η τηλεφωνική μας συνενόηση (περίπου 115?) με το πρωινό? Σκέφτομαι πόσο τυχεροί είμαστε και προχωράω στην κυρία απέναντί μου (υποθέτοντας ότι μ?αυτήν μίλησα στο τηλέφωνο, αφού δεν υπήρχε άλλη κυρία). Αυτή όμως μιλάει πολύ καλά Αγγλικά και δεν θυμάται τίποτα για το συμβάν. Μας παραπέμπει σε διπλανό τμήμα στο οποίο αγενής υπάλληλος μας πληροφορεί ότι η ελάχιστη τιμή που μπορούμε να πληρώσουμε για να έχουμε ένα δωμάτιο στο παλάτι (το οποίο τελικά ανακαλύψαμε ότι έχει πάρει η Sofitel- www.sofitel.com/gb/hotel-2141-sofitel-fes-palais-jamai/index.shtml- ) , για κάθε βράδυ είναι 250? άνευ πρωινού και 300κάτι μετά πρωινού και δεν είναι διαπραγματεύσιμη εννοείται.
Πάνω που είμαι έτοιμη να τους αφήσω ότι έχω και δεν έχω για ένα πιάτο φαγητό, ζεστό νερό και κρεβάτι, ένας κύριος (τον οποίο δεν ξαναείδα μέχρι την μέρα που φύγαμε), προφανώς βλέποντας την κούραση μας με ρωτάει τι ποσό είχα κανονίσει με το riad που είχα επικοινωνήσει. Του λέω 1300 dh με το πρωινό και μου απαντά ότι μπορεί να μας δώσει ένα δίκλινο με 1700 dhχωρίς πρωινό ή 1900 με πρωινό. Είναι εντάξει? Βεβαίως του απαντώ νιώθοντας ότι εκείνη τη στιγμή μου έκαναν το μεγαλύτερο δώρο. Ο στρυφνός κύριος (με το 300άρι ευρώ, και το ύφος χιλίων καρδιναλίων), βάρεσε κάμποσες προσοχές, μαζί με τους διπλανούς του και εμείς βρεθήκαμε σ?ένα ζεστό, όμορφο δωμάτιο, τέλεια εξοπλισμένο μ?ένα τεράστιο κρεβάτι μαλακό και ζεστό, αφράτα μπουρνούζια και το καλύτερο απ?όλα μέσα στη Medina και το αυτοκίνητο απ?έξω (όσοι έχουν πάει στη Fes με αυτοκίνητο, καταλαβαίνουν ακριβώς για τι πράγμα μιλάω). Κάναμε μπάνιο και αποφασίσαμε να φάμε σ?ένα από τα δύο εστιατόρια του ξενοδοχείου (ένα μαροκινό και ένα ευρωπαϊκό). Ποιος βγαίνει σ?αυτό το χάος βραδιάτικα με τέτοια κούραση?
Διαλέξαμε το Μαροκινό. Το φαγητό ήταν άψογο, το κρασί που μας σύστησε ο μαιτρ επίσης, μια ορχήστρα 3 ατόμων έπαιζε σε μια γωνία παραδοσιακή μουσική και επίσης μια ωραιότατη ύπαρξη εμφανίστηκε και χόρεψε μόνο για μας oriental. Όλ?αυτά μας στοίχισαν περίπου 100 ευρώ και σας διαβεβαιώνω ότι ήταν πολύ λίγα για το συνολάκι «φαγητό-ποτό-ψυχαγωγία».
Θέλω να πω σ?οποιονδήποτε αποφασίσει να πάει στη Fes και έχει χρόνο, ότι δεν ξέρω αν αξίζει να δώσει τα 300 τελικά με το πρωινό (το οποίο ήταν επίσης άριστο), για ένα απλό δωμάτιο, αλλά το Palais Jamai είναι ένα έργο τέχνης από μόνο του (to site του ξενοδοχείου το αδικεί απίστευτα και καμία σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα).
Αξίζει ακόμη και αν δεν μείνεις, να πας για φαγητό στο Μαροκινό εστιατόριο, να μπεις στα απίστευτα ασανσέρ τους (ολοστόλιστα και ολοσκάλιστα), ή απλά να πιείς ένα ποτό στην καταπληκτική ταράτσα τους που βλέπει όλη τη Medina.
Επίσης αξίζει να χώσεις πολλές σφαλιάρες στο 80% του προσωπικού υποδοχής και να είσαι σίγουρος ότι τους έχεις κάνει χάρη. Είναι ψυχρά ευγενείς (σχεδόν σα να κάνουν χάρη σ?όποιον μένει, στο τσακ… ήμουν να αρχίσω να μοιράζω σφαλιάρες).
Κοιμηθήκαμε απόλυτα ευτυχισμένοι..

 

[PAPI_9]

Γιατί μπορώ να ανεβάζω μόνο μια φωτογραφία σε κάθε μήνυμα???

 

[PAPI_9]

Καλά πάρτε και μια λίμνη, αλλά ούτε χιονάκι, ούτε ποτάμι , ούτε κέδρους...μπορώ να σας ανεβάσω....

 

[KLEOPATRA]

Γιατί μπορώ να ανεβάζω μόνο μια φωτογραφία σε κάθε μήνυμα???

Το ιδιο εκανα και εγω.Μαλλον δεν παιζει αλλιως.
Μετα θα σου τις μαζεψουν ολες οι μοντς σε ενα και μονο ποστ.

 

[ΕΡΣΗ]

Αν καταφερες να μεινεις στο Palais Jamai πληρωνοντας αυτο το χαμηλο ποσο, μην το πεις ουτε του παππα! Κολοφαρδια απο τις λιγες!
Να παιξεις και λοττο!

 

[meli]

Το ξενοδοχειο αυτο ειναι οντως απιστευτο!!!! Κι εγω εκει ειχα μεινει,και η φοβερη θεα απο την ταρατσα, μου εχει μεινει ακομα....
Το ταζιν κοτοπουλο ,μου αρεσε υπερβολικα!!! Απο τοτε οπου δω μαροκινο εστιατοριο,ορμαω,και μενω με την απογοητευση...Αφου δεν πλησιαζουν την γευση που δοκιμασα στο Μαροκο...Το μονο που ηταν ισαξιο,ηταν στο Γιβραλταρ(το γεγονος ισως οτι ειναι κοντα???),ειχε πολλα Μαροκινα εκει...

 

[aspa]

Κάπου στα τέλη Νοέμβρη του 2010, στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, μου είναι αδύνατον ν’ αντισταθώ στα εισιτήρια για Marrakech μέσω Μιλάνου που βρήκα στην easyjet, στο ευτελές ποσό των 250 ? για δύο άτομα, στις αρχές Φλεβάρη του 2011. Καθοδόν το πρόγραμμα τροποποιήθηκε και έγινε Αθήνα-Μιλάνο- Marrakech με επιστροφή από την Casablanca πάλι μέσω Μιλάνου.
Την τελευταία βδομάδα πριν την αναχώρηση μας, κατάφερα ν’ ασχοληθώ λίγο με το σχεδιασμό του ταξιδιού, το οποίο πραγματικά μέχρι την προηγούμενη μέρα από την αναχώρησή μας δεν ξέραμε αν θα καταφέρουμε να πραγματοποιήσουμε.
Κι’όμως τα καταφέραμε!
4 Φεβρουαρίου φεύγουμε από μια παγωμένη Αθήνα. Μεσημέρι απογειωνόμαστε από το Ελ. Βενιζέλος και γύρω στις 5 μ.μ.(τοπική ώρα) προσγειωνόμαστε στο Τerminal 2 του MilanMalpensa. Τα σχετικά, μπαγκάζια, ενοικίαση αυτοκινήτου (στο terminal 2 –γιατί το κεντρικό terminal του Malpensa είναι το 1, μερικά χιλιόμετρα μακριά-, υπάρχουν μόνο 2 εταιρείες ενοικίασης αυτοκινήτων η Avis και η Εuropcar, την οποία και προτιμήσαμε λόγω τιμής) και 15 λεπτά μετά είμαστε στο ξενοδοχείο Holliday Inn Express Milan Malpensa Airport, κοντά στο αεροδρόμιο, το οποίο όμως δεν συστήνω (όλα είναι απλώς στοιχειώδη εκεί μέσα), οπότε τα 100? την βραδιά είναι υπερβολικά για το κατάλυμα.
Αφήνουμε μπαγκάζια, ντους, καθαρά ρουχαλάκια και φεύγουμε για Como.
Παρασκευή βράδυ (περίπου 8 το βράδυ) φτάνουμε. Δεν βρήκαμε κίνηση, ησυχία επικρατεί γύρω από τη λίμνη. Περπατήσαμε για λίγο δίπλα της (η περιοχή θα εξερευνηθεί σε επόμενη εξόρμηση ελπίζω) και αποφασίσαμε ότι ήρθε η ώρα για φαγητό. Μετά από τις συστάσεις ενός ζευγαριού ντόπιων χωνόμαστε σ’ένα στενάκι και στρογγυλοκαθόμαστε στο Restaurant La Sette Porte. Αφού απολαύσαμε ένα πραγματικά άριστο φαγητό, 1 μπουκάλι κόκκινο κρασί γλυκά και καφέδες, με μισή καρδιά αποφασίζουμε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής… Βροχή.., φτάνουμε στο ξενοδοχείο στέλνω ένα mail στο riad που θα μας φιλοξενούσε τις επόμενες 3 μέρες …και βυθιζόμαστε..
Της πλάκας κρύο πρωινό, πάλι Malpensa, checkin και επιτέλους γύρω στις 13.00΄το μεσημέρι προσγειωνόμαστε στο Menara airport του Marrakesh.
Ω!! τι θαύμα, λιακάδα, ζέστη, άνοιξη στο Mαρόκο..
Μας παραλαμβάνει ταξί (σταλμένο από το riad), το σχετικό «χώσιμο» στα σοκάκια, μικρής διάρκειας ποδαρόδρομος, μέσα σε στοές, κάτω από καμάρες.. και επιτέλους άφιξη στο Riad dar Silsila (www.darsilsila.com). Υποδοχή μ’ένα τσάι μέντας (όλοι πίνουν μέντα στο Μαρόκο), συνοδεία κουλουράκια, κατατοπιστικές πληροφορίες από τον Γάλλο ιδιοκτήτη και τακτοποίηση στο δωμάτιό μας.
Δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται σ’αυτό το απίστευτα πολύβουο Marrakesh να μπαίνεις μέσα σε δαιδαλώδη σοκάκια και ξαφνικά ν’ανοίγει μια πόρτα και να βρίσκεσαι σ’έναν άλλο κόσμο, σε μια όαση ηρεμίας..
Λίγο αργότερα φεύγουμε για να απολαύσουμε το απόλυτο “must” , της πόλης.
Πλατεία Jemaa El Fna, χαρακτηρισμένη μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την Unesco.
Μόνο αν το δεις μπορείς να το καταλάβεις. Μουσικές, χοροί, νταήδες, φίδια πρόθυμα να τυλιχτούν γύρω σου, καπνοί από τα υπαίθρια μαγέρικα, ζητιάνοι, κάθε λογής εμπόρευμα απλωμένο, μάγοι, χένες, μπαχαρικά, λιβάνια, ξηροί καρποί σε δεκάδες ποικιλίες, πάγκοι γεμάτοι πορτοκάλια (όλη τη μέρα πίναμε πορτοκαλάδες και τσάι μέντας), μακάκοι που θέλουν να σκαρφαλώσουν πάνω σου… και ναι κύριοι, μπορώ να το υπογράψω.. “δεν υπάρχει”, αυτό το μέρος. Είναι “μαγική εικόνα”, που μόνο η φαντασία μπορεί να φτιάξει.
Μη θέλοντας να χάσουμε το θέαμα, αποφασίζουμε να φάμε σ’ένα από τα εστιατόρια της πλατείας. Καθόμαστε στο “Αrgane”, στην ταράτσα, με θέα όλο αυτό το πολύχρωμο χάος. Με την πρώτη μπουκιά, καταλαβαίνουμε ότι δεν γίνεται να φάμε αυτό το φαγητό. Χάλια το couscous, απαίσιο το tanzine, η ώρα 10.30΄και το στομάχι μας κολλημένο στην πλάτη από την πείνα.Ταξί και σε 3 λεπτά βρισκόμαστε στο “Comptoir” (www.comptoirdarna.com) , αδελφάκι του ομώνυμου Γαλλικού και το κοσμικό μέρος που ”πρέπει να είσαι”, Σάββατο βράδυ. Παρόλο που δεν είχαμε κάνει κράτηση και το μαγαζί ήταν ασφυκτικά γεμάτο, βρήκαμε στον 1ο όροφο, ένα τραπέζι για δύο που μόλις είχε εγκαταλείψει ένα ζευγάρι (η καλή μας τύχη ήταν παρούσα), κρασιά, καπνοί, Άραβες με πολλά λεφτά και «συνοδούς», που άδειαζαν τεράστιες ποσότητες Moet…, και αφού το στομάχι μας σταμάτησε να διαμαρτύρεται και το κεφάλι μας άρχισε να θολώνει, ξεκίνησαν να χορεύουν γύρω μας «χορό της κοιλιάς», πανέμορφα κορίτσια με φιδίσια κορμιά, που αφού επέτρεψαν στους θαμώνες, να ακουμπήσουν όπου υπήρχε χώρος επάνω τους….τα χαρτονομίσματά τους, αποσύρθηκαν.
Γεμάτοι από εικόνες αποσυρθήκαμε και εμείς, όσο ακόμη μπορούσαμε να σταθούμε στα πόδια μας. Από την είσοδο, μας παραλαμβάνει ταξί με τρελό ταξιτζή, που μπήκε μέσα στη medina με τις «πάντες», μας άφησε στην πιο κοντινή είσοδο για το riad, εννοείται μας ρίχνει και το σχετικό κλεψιματάκι στο ποσό, (αλλά δεν είχε καμία σημασία, ήταν όλα τέλεια), και από ‘κει μας παραλαμβάνει (εν’αγνοία μας), bodyguard (2χ2, περίπου 4 τετραγωνικά άνθρωπος), ο οποίος μ’ ένα λοστό στο χέρι μας συνοδεύει ευγενικά από απόσταση λίγων μέτρων έως την είσοδο του riad..(στην αρχή δεν κατάλαβα τις προθέσεις του και ψιλοφοβήθηκα, την επομένη μάθαμε από τον ιδιοκτήτη του riad ότι πληρωνόταν γι’αυτό).
Xανόμαστε σ’ένα γλυκό ύπνο ελπίζοντας να ονειρευτούμε ότι ζήσαμε..

Το φαγητό στο Μαρόκο, το βρήκα ιδιαίτερα γευστικό, όλες τις μέρες που έμεινα εκεί έφαγα Μαροκινό φαγητό, μάλιστα 2 φορές στο ARGANA . Mείναμε στο ίδιο riad . Μπορούσατε να ζητήσετε να σας μαγειρέψει ο Patric, εμείς το κάναμε και απολαύσαμε ένα εκπληκτικό δείπνο δίπλα στο τζάκι.
Οι γεύσεις και οι προσωπικές προτιμήσεις στο φαγητό είναι διαφορετικές για το καθένα μας. Δεν μπορείς όμως να απορρίπτεις τόσο κατηγορηματικά τις πανέμορφες Μαροκινές σπεσιαλιτέ. Αργότερα στη συνέχεια της ιστορίας σου διαβάζω ότι βρήκες φαγητά να που σου άρεσαν.
Όσο για την ασφάλεια του ξενοδοχείου δεν τη καταλάβαμε. Εξάλλου το riad ήταν κοντά στην πύλη και εύκολα πήγαινες το βράδυ.
Πήγα στο Μαρόκο 14-20/2 ,αυτές τις μέρες θα γράψω και τις δικές μου εντυπώσεις από αυτή τη μαγευτική χώρα.