Αργεντινή Βολιβία Βραζιλία Ουρουγουάη Περού Latin America: Από τη Λίμα στο Ρίο σε 40 μέρες

[Ivana]

πολύ ωραίες φωτογραφίες και από τα ταξίδια που είναι στα σχέδια...

Μια έρωτηση - όταν λες πανάκριβα εισιτήρια για τρένα και λεωφορία - πόσα δηλαδή;
Ακριβά για τα δεδομένα του Περού ή Ελλάδας;

 

[tryxx]

@mariath @zmaria : ευχαριστούμε και γω και ο νίκος που συγγράφει για τα καλά σας λόγια

 

[tryxx]

πολύ ωραίες φωτογραφίες και από τα ταξίδια που είναι στα σχέδια...

Μια έρωτηση - όταν λες πανάκριβα εισιτήρια για τρένα και λεωφορία - πόσα δηλαδή;
Ακριβά για τα δεδομένα του Περού ή Ελλάδας;

Ivana το πανάκριβα αναφέρεται στα εισιτήρια για machu picchu. Δυστυχώς θές 200$ το λιγότερο για να πας απο Ολλάντα στο Βουνό (τρένο και λεωφορειάκι και είσοδος στον αρχαιλογικό χώρο. Αν πας απο Κούσκο στο Aguas Callienets θες πάλι πολλά λεφτα συν το λεωφορειάκι συν την εισοδο στο βουνό.
Τα εισιτήρια οπουδήποτε αλλού είναι πολύ φτηνά (Περού και Βολιβία), Αργεντινή ακριβότερα

 

[sif.....]

Πολύ ωραία η ιστορία σου αλλά στην αρχή με τη Visa πέθανα από την αγωνία.......

 

[giannismits]

Αν την έγραφε καμιά φίρμα του φόρουμ θα είχε τριπλάσια likes..

Πικρή αλήθεια!

Όπως και να έχει είναι μια υπέροχη ιστορία με εξαιρετική περιγραφή και πανέμορφες ζωντανές φωτογραφίες.
Προσωπικά την απολαμβάνω και περιμένω τη συνέχεια.

 

[tryxx]

Πολύ ωραία η ιστορία σου αλλά στην αρχή με τη Visa πέθανα από την αγωνία.......

Ααααα.... εκείνα τα χαράματα έχασα 2 χρονια απ τη ζωή μου....!!!

 

[tryxx]

Πικρή αλήθεια!

Όπως και να έχει είναι μια υπέροχη ιστορία με εξαιρετική περιγραφή και πανέμορφες ζωντανές φωτογραφίες.
Προσωπικά την απολαμβάνω και περιμένω τη συνέχεια.

Ευχαριστούμε Γιάννη, η συνέχεια είναι πιο ωραία!!! Η βολιβία είναι μια τόσο αυθεντική και με παράδοση χώρα...

 

[tryxx]

7. La Paz: εδώ το νερό βράζει στους 88 Κελσίου…

Από tryxx - (Στέλιος)

Με το που πλησιάζεις στη Λα Παζ καταλαβαίνεις το χάος που πρόκειται να βιώσεις. Η κοιλάδα με την πιο ψηλή (Υψόμετρο) πρωτεύουσα στον κόσμο, γύρω στα 3.632μ, μπορεί να έχει αραιό αέρα αλλά σίγουρα έχει την πυκνότερη άναρχη δόμηση.

Ο αραιός αέρας της κάνει το νερό να βράζει στους 88 βαθμ. Κελσίου και κάνει τα μπαλάκια του γκόλφ στο γήπεδο της να διασχίζουν πολλά περισσότερα μέτρα από άλλα γήπεδα.. (wikipedia). Φυσικά είναι διάσημη για τον πιο επικίνδυνο δρόμο στον κόσμο, τον δρόμο του θανάτου (Death Road) που τη συνδέει με την περιοχή Yungas. Ευτυχώς πρόσφατα δημιουργήθηκε νέος δρόμος και ο death road χρησιμοποιείται για downhill με ποδήλατα, μια απίστευτη εμπειρία που ζήσαμε με το Νίκο.

Περίχωρα Λα Παζ

Χάος

περισσότερο χάος

καλωδιακός χαμός

ζητείται ηλεκτρολόγος

Το hostel που κλείσαμε από το booking.com αποδείχθηκε μούφα, δεν είχαν δωμάτιο και θέλανε να μας βάλουν με άλλους, οπότε ψάχνοντας στο κέντρο γύρω από την εκκλησία του Αγ.Φραγκίσκου, βρήκαμε ένα αδιάφορο ξενοδοχείο σε καλή τιμή και μείναμε εκεί.

Η κεντρική λεωφόρος της πόλης προσφέρεται για πάνω κάτω… έχει κάποια όμορφα κτίρια, κιτς ουρανοξύστες και κόσμο… κόσμο ατελείωτο μέρα νύχτα. Ένα και μεις με τον κόσμο τριγυρνάγαμε ώρες ατέλειωτες μέσα στο χάος, στις πλατείες, σε συνοικίες και πίναμε καλό καφέ μα προπάντων τρώγαμε απ” τις νόστιμες «βρώμικες» καντίνες που ήταν παραταγμένες το βράδυ σε όλο το κέντρο. Πίσω από την εκκλησία του Αγ. Φραγκίσκου υπάρχουν σοκάκια με λογής τουριστικά μαγαζάκια που πουλάνε κυρίως φυλακτά και κοσμήματα για την …Πατσαμάμα τη Μητέρα Γη αλλά και όμορφα υφαντά, αλπακά πολύχρωμα, ινδιάνικα χειροποιήματα.

Λίγο πολύ ο Νίκος – πάντα κατατοπισμένος- μου έδωσε τον ορισμό που αντιγράφω εδώ απ’ τη Βικιπαίδεια: Στη μυθολογία των Ίνκας, η Μάμα Πάτσα ή Πατσαμάμα ήταν δράκαινα θεά της γονιμότητας και σχετιζόταν με τη σπορά και το θερισμό. Προκαλούσε σεισμούς. Σε διάφορους μύθους, σύζυγοί της εμφανίζονται είτε ο θεός του ήλιου Ίντι είτε ο Πάτσα Καμάκ. Οι πιστοί θυσίαζαν λάμα προς τιμήν της. Με την έλευση των καθολικών κατακτητών, η Μάμα Πάτσα αντικαταστάθηκε από την Παρθένο Μαρία, με την οποία και ταυτίζεται σε περιοχές της Χιλής, της Βολιβίας και του Περού.

Αγ. Φραγκίσκος

κεντρικός δρόμος

λίγο πράσινο

υπαίθριο θέατρο

Στις πλατείες συναντάς παιδιά που έχουν σκεπασμένο το πρόσωπό τους με μαντήλι και γυαλίζουν παπούτσια, που παράτησαν το σχολείο ή είναι ορφανά…τα παιδιά της «κόλλας», εθισμένα στην εισπνοή κόλλας, το φθηνότερο ναρκωτικό που καίει το πρόσωπο τους και γι” αυτό το σκεπάζουν. Η πιο ωραία πλατεία, Plaza Murillio, με την Βουλή, το προεδρικό παλάτι, τον καθεδρικό και τα δεκάδες περιστέρια είναι σίγουρα εντυπωσιακή και αξίζει να περάσεις κάποιες ώρες παίζοντας με τα περιστέρια και παρατηρώντας του συμπαθητικούς, ήσυχους, βολιβιανούς.

Εξίσου εντυπωσιακές είναι οι πολύχρωμες ενδυμασίες που φοράνε πολλοί γηγενείς, (ινδιάνοι είναι το 60% του πληθυσμού). Οι γυναίκες Κέτσουα και Αϊμάρα με τις απίθανες σουρωτές φούστες και τα στρογγυλά καπέλα είναι ένας λόγος από μόνος του να πας στη Βολιβία!! Χαίρεσαι να βλέπεις αυτήν την πανδαισία, τη διαφορετικότητα, την πραότητα που υπάρχει στα σκαμμένα πρόσωπα των ηλικιωμένων ή την αισιοδοξία στα πρόσωπα των νέων. Απ” την άλλη σκέφτεσαι την καταραμένη φτώχεια τους – η Βολιβία είναι το φτωχότερο κράτος της Αμερικής – ίσως γι αυτό το πιο ωραίο(;; με την έννοια του πιο αγνού, με αυθεντική κουλτούρα που διατηρείται και είναι σεβαστή. Γενικά τόσο στο Περού όσο και δω εντυπωσιάστηκα με την ησυχία και τον τρόπο που μιλάνε μεταξύ τους σε σύγκριση με μας τους θερμόαιμους φωνακλάδες….

πλατεία Murillo

Murillo

παιδιά της κόλλας

ιστορικό κέντρο

ιστορικό κέντρο

Μια βόλτα στα σοκάκια του μικρού ιστορικού κέντρου επιβάλλεται, όπως και η ανάβαση στο λόφο με το πλατό που βλέπεις από ψηλά όλη την κοιλάδα. Ακόμα κοντά είναι το Τιχουανάκο, περίφημος αρχαιολογικός χώρος προ Ινκα εποχής αλλά βαρεμένοι όπως ήμασταν από το Μάτσου Πίτσου σκεφτήκαμε να κάνουμε downhill στο Death Road και δεν το μετανιώσαμε. Με 70 δολάρια είχαμε με τον Νίκο μια αξέχαστη ολοήμερη εμπειρία. Από τα 4000μ και βάλε (είχε χιόνια) κατεβήκαμε στη ζεστασιά του Coroico 1200μ, διανύοντας 70 απίστευτα ποδηλατικά χιλιόμετρα.

Τώρα που γράφω την ιστορία μ” έχει πιάσει μια συγκίνηση ειδικά για την Βολιβία -θα ξαναπήγαινα αύριο αν μπορούσα- οι εικόνες κλείνοντας τα μάτια μου αναδύονται με ριπές και πιστεύω ο σημαντικότερος λόγος να γράψεις για ένα ταξίδι δεν είναι μόνο για να το ξαναζήσεις έστω νοητά αλλά για να το βγάλεις από μέσα σου με σκοπό να ξανακάνεις γρήγορα το επόμενο!!!

(Από Νίκος)

Μετά το πρώτο πρωινό ξύπνημα στη Λα Παζ και ένα mate de coca, αρχίσαμε ψάξιμο στο internet για πληροφορίες για τις εκδρομές στο death road. Επικρατούσαν αντικρουόμενες απόψεις: μερικοί έλεγαν ότι δεν αξίζει να ριψοκινδυνέψεις τη ζωή σου για μια εκδρομή, άλλη μιλούσαν για μια αξέχαστη εμπειρία, άλλοι έγραφαν για τα ατυχήματα που είχαν συμβεί. Άλλωστε ο παγκόσμιος ιστός έβριθε από βίντεο, φωτογραφίες και μαρτυρίες πολύνεκρων ατυχημάτων. Όλα όμως αυτά άνηκαν πια στο παρελθόν, καθώς ο συγκεκριμένος δρόμος που σε βγάζει από τις Άνδεις στα όρια της ζούγκλας του Αμαζονίου ήταν πλέον σχεδόν ανενεργός: μια σύγχρονη παράκαμψη είχε εδώ και 3 χρόνια κατασκευαστεί, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο για βαρεμένους σαν και εμάς να το κατεβαίνουν με ποδήλατα, ντυμένους με κράνη και προστατευτικά σαν να πήγαιναν σε πόλεμο. Τελικά ενδώσαμε και είπαμε να το επιχειρήσουμε με προσοχή, για να μη γυρίσουμε στην Ελλάδα κομματάκια…. Άλλωστε στη γειτονιά του ξενοδοχείου μας ήταν η σφηκοφωλιά των πρακτορείων που διοργάνωναν αυτές τις εκδρομές.

Ακολούθησε μια ολοήμερη βόλτα στην πόλη στο κέντρο (που είχαμε πάει για λίγο και την προηγούμενη ημέρα) και στην γειτονιά των μουσείων, στο Killi Killi el mirador όπου ο ασθμαίνων αναβάτης έχει πανοραμική θεά σε όλο το χάος της πόλης: όπου και να γύριζες το κεφάλι σου, 360 μοίρες, έβλεπες πλαγιές και βουνά που ήταν χτισμένα, το τέλειο χάος. Να σημειώσω εδώ ότι σε αντίθεση με τις υπόλοιπες πόλεις, όπου οι πλούσιοι έχουν τα σπίτια τους στις κορυφές λόφων ή στις πλαγιές βουνών για καλύτερη θέα, στη Λα Παζ ίσχυε ακριβώς το αντίθετο: οι πλούσιοι επέλεγαν να κατοικίσουν στα χαμηλά όπου το οξυγόνο είναι πιο πυκνό, αφήνοντας τις απότομες πλαγιές με τις φτωχογειτονιές και τα ανύπαρκτα αποχετευτικά δίκτυα στους πιο φτωχούς.

Ξανακατεβήκαμε προς το κέντρο μέσα το πάρκο και την υπαίθρια αγορά και πήγαμε προς την Plaza Murillo όπου είναι ο καθεδρικός και το προεδρικό μέγαρο. Εκεί είδαμε για πρώτη φορά τους λούστους, τα παιδιά με τα καλυμμένα πρόσωπα που καθάριζαν τα παπούτσια (όπως έμαθα αργότερα, τα παιδιά της κόλλας, έτσι ονομάζονται).

Την επόμενη ημέρα θα γνωρίζαμε τον πιο επικίνδυνο δρόμο στον κόσμο.

Ετοιμοι για Death Road

Death Road

Death Road

μικρός καταρράκτης στον Death Road

κοιλάδα του death road δεξιά πάνω ο δρόμος

ποδηλατική συμφόρηση στον Death Road

φοτο: Νίκος - Στέλιος

από το προσωπικό μου blog http://fysalides.gr

 

[Yorgos]

Πολύ ωραία η ιστορία σας παιδιά, ωραίες φωτό και συμπαγές γράψιμο που δεν πλατιάζει.

πιστεύω ο σημαντικότερος λόγος να γράψεις για ένα ταξίδι δεν είναι μόνο για να το ξαναζήσεις έστω νοητά αλλά για να το βγάλεις από μέσα σου με σκοπό να ξανακάνεις γρήγορα το επόμενο!!!

Σοφά μιλάς γέροντα.

Δυο διορθώσεις από το σπασίκλα της λατινοαμερικάνικης στατιστικής: Η βολιβία έχει κάνει τεράστιες προόδους, πλέον απέχει πολύ από το να είναι η φτωχότερη χώρα της ηπείρου (πλην Αϊτής πάντα), που όντως ήταν μέχρι πρόσφατα, πλέον είναι πάνω από Νικαράγουα, Ονδούρα, Γουατεμάλα, Σαλβαδόρ και στα ίδια με την Παραγουάη την οποία θα έχει επίσης περάσει στη λίστα του 2016, και φυσικά πάνω από τη χιλιοταλαιπωρημένη Αϊτή.
https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_Latin_American_countries_by_Human_Development_Index
Οι δε μισθοί στο Περού έχουν κατακόρυφη άνοδο τα τελευταία χρόνια, ο μίνιμουμ μισθός από τα 150$ του 2006, έφτασε στα 280$ το 2012 (https://es.wikipedia.org/wiki/Anexo:Salario_mínimo_en_el_Perú) και φέτος είναι πάνω από Κολομβία, Βραζιλία και τις κεντροαμερικάνικες ενώ η κυβέρνηση έχει ανακοινώσει ότι το Φλεβάρη θα ανέβει στα 850 σόλες, είναι πολύ πάνω από τα 150$. Εδώ ένας συκγριτικός πίνακας http://fidagh.org/joomlafidagh/salarios-latinoamericanos όπου βέβαια το ανέκδοτο είναι ο ισχυρισμός της κυβέρνησης Μαδούρο ότι ο μίνιμουμ μισθός της Βενεζουέλας είναι... 1,128$ αφού τον υπολογίζει με την σουρεαλιστική ισοτιμία 6,35 που δεν υπάρχει πουθενά στη χώρα, όταν στην πραγματικότητα τα δολάρια στη χώρα τα αγοράζουμε στα 620 (http://lechugaverde.net/), κοινώς αν ο Βενεζολάνος πάει να εξαργυρώσει το μίνιμουμ μισθό του σε δολάρια θα πάρει όλα κι όλα 12$...

I digress. Φανταστική η ιστορία σας, όταν τελιώσετε ή όποτε μπορείτε μας κάνετε κι ένα breakdown των εξόδων του όλου ταξιδιού (αεροπορικά, καταλύματα κλπ) ή έστω το συνολικό κόστος, έχει ενδιαφέρον για πολλούς νομίζω. Και πάλι μπράβο για το στιλ, μου αρέσει και που γράφετε εναλλάξ.

 

[tryxx]

Thanks Yorgos! Είναι όπως τα λες. Ισως η τοποθέτηση για τη φτωχότερη χώρα να περιορίζονταν στο Νότιο αμερικανικό ημισφαίριο. Το Περού όντως είναι πολύ πιο πάνω, το αντιλαμβάνεσαι με το μπαίνεις στη ...Βολιβία...
Παρακολουθώ τα τεκταινόμενα στη Βενεζουέλα έχω και ενα φιλαράκι που πάει συχνά λόγω δουλειάς εκεί. Συμβαίνουν απίστευτα πράματα και μάλλον είναι η πιο επικίνδυνη χώρα πλέον εκεί κάτω.
Θα γράψουμε στο τέλος για το κόστος που γενικά ήταν χαμηλό. Γενικότερα Περού φτηνά, Βολιβία πολύ φτηνά, Αργεντινή ακριβούτσικα τότε, ακριβά τώρα (πληροφορίες απο φίλο που ζει τωρα εκεί), Βραζιλία (Ρίο) πολύ ακριβά... τους πήρε τα μυαλά ..και τα λεφτα.... το Μουντιάλ και οι Ολυμπιακοί. Τεράστια σκάνδαλα ...νομίζω τα παρακολουθείς.
Κρίμα για τη Βραζιλία και τους αγαπημένους Βραζιλιάνους

 

[demie]

Ουαου!!! Έπαθα πλάκα με τις φωτό από Death road! Τι να πω;;; Είστε πολύ τυχεροί που είδατε τέτοιες εικόνες! Άσχετο, αλλά κ οι δυό σας έχετε τον ίδιο τρόπο γραφής... αν δε δεις όνομα δεν ξεχωρίζεις ποιός γράφει τι!

 

[tryxx]

8. Sucre, like Sugar

(Από Στέλιος)

Περιπλανώμενος στη Sucre καταλαβαίνεις ότι το όνομά της αντανακλά αυτό που βλέπεις…. Ζάχαρη! Το συνδυάζεις εξάλλου και με την μετάφραση στα αγγλικά: Sucre=Sugar! Η πραγματικότητα όμως είναι ότι η πόλη που άλλαξε στην πορεία 4 ονόματα, μνημείο πλέον Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Ουνέσκο, πήρε το σημερινό της όνομά ως τιμή στον μεγάλο στρατάρχη της Μάχης του Αγιακούτσο (9 Δεκεμβρίου του 1824), Αντόνιο Χοσέ Ντε Σούκρε Λα Πλάτα.

Όμως καλύτερα… ζάχαρη! Τα λευκά επιβλητικά αποικιοκρατικά κτίρια που κυριαρχούν στη συνταγματική πρωτεύουσα της Βολιβίας καθηλώνουν τον επισκέπτη που δύσκολα θα αποχαιρετίσει μια τέτοια πόλη. Αυτό συνέβη και σε μας που φτάσαμε ένα κυριακάτικο πρωινό μετά από ένα ακόμα εξαντλητικό ολονύχτιο ταξίδι από τη Λα Παζ.

Sucre, λευκή σαν ζάχαρη

Sucre

Θέλαμε πολύ από τη Λα Παζ να πηγαίναμε στο Oruro, όπου εκείνες τις μέρες γινότανε το μεγάλο και διάσημο καρναβάλι του. 30.000 χορευτές και 10.000 μουσικοί, λέγεται ότι δημιουργούν μια φανταστική αλλά πάνω απ” όλα αυθεντική ατμόσφαιρα προκολομβιανής εποχής. Όμως δε βρίσκαμε ούτε στάβλο να κοιμηθούμε εκεί έτσι αποφασίσαμε με βαριά καρδιά να παρακάμψουμε το σχέδιο Oruro.

Στο δρόμο για τη Σούκρε, κάναμε στάση στην Challapata και θυμάμαι σε ένα βρωμομάγαζο οι ντόπιοι αγοράζανε ένα άσπρο, μάλλον κατσικίσιο, φρέσκο τυρί που ήταν κομμάτια – κομμάτια σε ένα πάγκο. Τι … ωραία ιδέα, είπαμε να φάμε και μεις και αγοράσαμε. Ήταν πολύ ωραίο, μετά βέβαια ξανασκέφτηκα πόσες φορές την πάτησα παλιά από γαλακτοκομικά και προσευχήθηκα να μην με πιάσει τίποτα και αφήσω τα κόκαλά μου στη Βολιβία. Θα μου πεις όπου και να τα αφήσεις το ίδιο είναι…

Το hostel που καταλύσαμε ήταν εξίσου γραφικό, στο πνεύμα της πόλης και διαολοστέλνοντας την κούραση του ταξιδιού ξεκινήσαμε αμέσως την περιήγηση. Πίνοντας μια σοκολάτα σε ένα κεντρικό καφέ – η Σούκρε φημίζεται για τα σοκολατοπωλεία της – ανακτήσαμε γρήγορα δυνάμεις.

ατμοσφαιρικό Hostal

Η καθιερωμένη επίσκεψη στην αγορά της και οι καταπληκτικοί χυμοί που ήπιαμε μας έφτιαξαν ακόμη πιο πολύ το κέφι. Αργότερα φάγαμε πάλι στην αγορά διάφορα «βρώμικα» όπως τα αποκαλούσαμε και πήγαμε για ξεκούραση. Οι μέρες μας στη Σούκρε κυλήσανε τόσο γλυκά! Δε χορταίναμε να τριγυρνάμε, να δοκιμάζουμε και να χαζεύουμε κτίρια, δρόμους, περαστικούς και ντόπιους.

Η Plaza 25 de Mayo, η Casa de la Libertad (Liberty Museum) όπου ο Simon de Bolivar έγραψε το σύνταγμα της Βολιβίας, ο Καθεδρικός, η εκκλησία του Αγίου Φραγκίσκου, η εκκλησία Nuestra Senora de La Merced, το νοσοκομείο, το Πανεπιστήμιο και τόσα άλλα κτίρια, πέρασαν πολλές φορές μπροστά από τα μάτια μας στα ατέλειωτα άσκοπα πέρα δώθε.

Γύρω απο την πλατεία

Θέατρο

Νοσοκομείο

Μια ακόμη μικρή όμορφη πλατεία

Simon Bolivar Πανεπιστήμιο

Το τελευταίο βράδυ είπαμε να το γιορτάσουμε σ” ένα πιο ακριβό εστιατόριο της κεντρικής πλατείας. Αποδείχθηκε το βατερλό μου… Χαλάλι όμως… κάθε φορά που βάζω ζάχαρη στον καφέ μου – έστω αυτή τη λίγη – η Σούκρε είναι στο βάθος του ασυνείδητου και ανασύρεται γλυκά, ενίοτε βασανιστικά νοσταλγικά…

(Από Νίκος)

Sucre, η άσπρη πόλη! Έτσι περιέγραφε ο ταξιδιωτικός μας οδηγός την επόμενή μας στάση. Δε θα μπορούσαμε να μην την επισκεφτούμε, ήταν άλλωστε και μιας πρώτης τάξης ευκαιρία να «σπάσει» και το πολύωρο ταξίδι προς Νότον…

Αυτό που με κέρδισε στη Sucre ήταν η ηρεμία της και οι ανθρώπινοι ρυθμοί της, που μετά το χάος της La Paz και τους φρενήρεις ρυθμούς της, μας ηρέμησε και μας έβαλε σε πιο χαλαρό ταξιδιωτικό ρυθμό.

Θα θυμάμαι τις μεγάλες βόλτες μας στην πόλη θαυμάζοντας την αποικιοκρατική αρχιτεκτονική, τα περιποιημένα πάρκα και τις φιλοσοφικές μας συζητήσεις με τον Σ., που πάντα ήταν ζωντανές και ενδιαφέρουσες, αλλά στη Sucre είχαν περάσει σε άλλο επίπεδο.

Δε θα ξεχάσω την αυθεντική γεύση των φρεσκοστυμένων φρούτων στη mercado της Sucre όπου, πλανόδιοι πωλητές, πίσω από μεγάλους πάγκους με τροπικά φρούτα, μερικά πρωτόγνωρα για εμάς, έναντι λίγων δολαρίων, ετοιμάζουν μπροστά σου εκείνη τη στιγμή έναν δυναμωτικό χυμό ή ένα smoothie.

Sucre

καταπληκτική αποικιοκρατική αρχιτεκτονική

στο πάρκο τη μέρα που τέλειωσαν τα σχολεία (μπουγέλα!!)

fotos: Nikos - Stelios

Από το προσωπικό μου blog http://fysalides.gr/sucre-like-sugar/