Αργεντινή Βολιβία Βραζιλία Ουρουγουάη Περού Latin America: Από τη Λίμα στο Ρίο σε 40 μέρες

[KIKI]

για μια ακομα φορά θα γραψω πόσο μου αρεσει η ιστορια σας και οι φωτογραφίες .
Αυτή η Σουκρε ( που δεν την γνωριζα ) πολυ μου αρεσει !

 

[tryxx]

για μια ακομα φορά θα γραψω πόσο μου αρεσει η ιστορια σας και οι φωτογραφίες .
Αυτή η Σουκρε ( που δεν την γνωριζα ) πολυ μου αρεσει !

Ευχαριστούμε ΚΙΚΙ, η Sucre είναι η πιο όμορφη πόλη της Βολ και απ τις πιο όμορφες στη Λατ. Αμερική, βέβαια με τα δικά μας "δυτικά αρχιτεκτ. πρότυπα"

 

[tryxx]

9. Potosi, η πόλη των μεταλλωρύχων

(Από Στέλιος)

Φεύγοντας το πρωί απ' τη Sucre αισθανόμουν αδιόρατα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Στο σταθμό, ψάχνοντας λεωφορείο, είδαμε ότι είτε παίρνοντας ένα τυπικό μέσο είτε κανονίζοντας με έναν πειρατή-ταρίφα ένα δρομολόγιο... δεν είχε διαφορά. Μαζί μας για να μοιραστούμε τα έξοδα επιβιβάστηκε μια ολλανδέζα που πήγαινε κι αυτή Potosi. Σε 2-3 ώρες βρεθήκαμε στην πόλη των μεταλλωρύχων.

Στη διαδρομή ανταλλάξαμε ενδιαφέρουσες κουβέντες με την κοπελιά που γύρναγε 6 μήνες κοντά στο Νότο και θα πήγαινε προς κεντρική Αμερική σε λίγο. Δεν μου έκανε πλέον εντύπωση το πόσοι νέοι, ενίοτε μόνοι, ταξίδευαν εξάμηνα ολόκληρα στη Λατ. Αμερική. Πολλοί νεολαίοι του Ισραήλ, μου είχε πει κάποτε ένας ταξιδευτής, μόλις τελειώνει το σχολείο παίρνουν κάτι σαν sabbatical... δλδ τριγυρνάνε κανένα χρόνο τον κόσμο ψιλοδουλεύοντας ή απλά ταξιδεύοντας. Υπάρχει κάποιο κόστος αλλά με λίγα χρήματα μπορείς άνετα να ταξιδέψεις εκτός Ευρώπης. Η Ευρώπη είναι ακριβή με φτηνά εισιτήρια. Πολλές μακρινές χώρες είναι πολύ φτηνές αλλά ...θέλουν κάποια χρήματα για εισιτήρια. Ειρωνεία...

πλατεία Potosi

στο βάθος το Cerro Rico

Φτάνοντας στην πλατεία αισθανόμουν ανίκανος να κουνηθώ. Είπα στο Νίκο να ψάξει τριγύρω να βρει κάποιο δωμάτιο, εγώ θα περίμενα στο παγκάκι. Μετά από ώρα γύρισε άπρακτος. Του είπα να κάνει μια προσπάθεια ακόμα... ξανάφυγε... Επιστρέφοντας μου είπε πως βρήκε ένα υπόγειο δωμάτιο σε ένα φτηνό ξενοδοχείο κοντά αλλά θα έπαιρνε κανένα δίωρο να αδειάσει. Πήγαμε να πιούμε ένα τσάι σε ένα ωραίο ατμοσφαιρικό καφέ-μπαρ της πλατείας. Στο καφέ, με το που ήπια το τσάι, γύρισε ο κόσμος ανάποδα.... Άρον άρον με έσυρε στο ξενοδοχείο όπου βασανιστικά περίμενα να αδειάσει το δωμάτιο να μπούμε μέσα. Ήδη στη ρεσεψιόν με είχαν σκεπάσει με 2-3 χοντρές κουβέρτες γιατί έτρεμα...

το ... δωμάτιο της μιζέριας

Η συνέχεια ήταν θλιβερή. Η θεωρία-εξήγηση του φίλου μου, όταν τρώγοντας διάφορες νόστιμες βρομιές στα mercado ή στους δρόμους, ήταν η ανοσία στο υψόμετρο:

- Ποιο μικρόβιο θα κάτσει εδώ στα 4000 μέτρα; μου έλεγε...

- Καλά… θα μας την κάτσει, του έλεγα, και θα ξημεροβραδιάζεσαι πάλι στις πορσελάνες της Βολιβίας!!

Η αλήθεια είναι ότι τα "βρώμικα" δεν μας πείραξαν πουθενά στο ταξίδι. Αντίθετα το "κυριλέ" εστιατόριο στη Σούκρε (μάλλον κάποια γαλακτοκομικά του) με καθήλωσε για 2 μέρες στο υπόγειο του Potosi στερώντας μου την επαφή με ένα ιδιαίτερο μέρος της Βολιβίας. Ευτυχώς σ' ένα φαρμακείο κοντά ο Νίκος αγόρασε ηλεκτρολύτες και κάτι περίεργα χάπια και συνήλθα...

Το πρωί της τρίτης μέρας ένιωσα καλύτερα και τριγυρίσαμε στην ιστορική αυτή πόλη, Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Αντιγράφω από την Βικιπαίδεια ...Κατά το 16ο αιώνα, η περιοχή θεωρούνταν το μεγαλύτερο παγκοσμίως βιομηχανικό συγκρότημα. Η εξόρυξη των μεταλλευμάτων βασιζόταν σε ένα σύστημα υδρόμυλων. . Η περιοχή αποτελείται από τα μνημεία του Σέρρο Ρίκο, όπου υπήρχε εγκατεστημένο σύνθετο σύστημα ύδρευσης και τεχνητές λίμνες, από την αποικιακή πόλη, την Εκκλησία του Σαν Λορένζο, αρχοντικές κατοικίες και τις εργατικές περιοχές.

Potosi

Potosi

Το βουνό Cerro Rico, επιβλητικό πάνω απ' τη πόλη τροφοδοτούσε ασήμι δεκαετίες ολόκληρες την Ισπανία και τον κόσμο όλο, εξ ου και τα αρχοντικά και τα πλούσια σπίτια. Ποιος εξάλλου θ' ερχότανε να ζήσει στα 4090 μέτρα; Η πόλη αποπνέει περασμένα μεγαλεία σε κάθε της στενό. Αποπνέει επίσης και... εφιαλτικό καυσαέριο. Ο αέρας της ανάμεικτος με τα καυσαέρια από τις ατελείς καύσεις (που να βρουν οξυγόνο για να κάψουν και με τις βενζίνες...70 οκτανίων..τρέχα γύρευε...) που κάνουν τα σαραβαλάκια καθιστά δύσκολη την περιπλάνηση στην πόλη αν δε φυσάει...

καυσαέρια

Potosi

στα στενά του Potosi

στα στενά του Potosi

Η σχολική χρονιά μόλις είχε τελειώσει. Οι πιτσιρικάδες είχαν ξαμοληθεί στην πόλη και μπουγελώνονταν. Ήταν πολύ ευχάριστη εικόνα αρκεί να μην έτρωγες καμιά σακούλα με νερό στο κεφάλι! Θύμισες εφηβικές γεμίσανε το μυαλό μου και μπερδεύτηκαν με τα όνειρα της νιότης για μακρινά ταξίδια. Ήμουνα ευτυχισμένος που συνέβαιναν όλα αυτά... που έβλεπα τα παιδιά, που σκεφτόμουνα τα δικά μου καμώματα και που τα μακρινά όνειρα ήταν πλέον μια πραγματικότητα...

(Από Νίκος)

Και άλλο ένα check out, από την υπόγα αυτή τη φορά, με τον Σ. σιγά σιγά (και μετά το σούπερ βολιβιανό χάπι-βόμβα) να είναι καλύτερα. Αποφασίσαμε να φύγουμε το βράδυ για Αργεντινή για να είμαστε πιο σίγουροι ότι θα έχει καλυτερέψει... Το πρωί βόλταρα μόνος μου στην πόλη, είχε λίγο κρύο και στο βουνό πάνω από την πόλη είχε ρίξει και λίγο χιόνι. Βλέπεις δεν υπάρχει καλοκαίρι στα 4.090 μέτρα υψόμετρο... Αργότερα ήρθε παρέα κι ο Σ. Στις 15:00 πήραμε το αστικό και πήγαμε στο σταθμό όπου περιμέναμε το λεωφορείο των 19:00 για τη Villazon, την τελευταία μικρή πόλη πριν τα σύνορα με την Αργεντινή.

Ο σταθμός των ΚΤΕΛ του Potosi παραήταν καινούργιος, τακτοποιημένος και καθαρός για τα βολιβιανά δεδομένα...Οι contactors φώναζαν και η μακρόσυρτη φωνή τους αντηχούσε στο εσωτερικό του σταθμού τους προορισμούς και τα δρομολόγια. Villazoooon....! Δυστυχώς bus cama ή semicama (ξάπλα ύπνου ή ...ψιλοξάπλα....) δεν υπήρχε ούτε για δείγμα: οι Βολιβιανοί ταξιδεύουν συνήθως οικογενειακώς με λεωφορεία, καθότι η ιδιοκτησία ΙΧ είναι πολυτέλεια, έτσι τα εισιτήρια εξανεμίζονται εν ριπή οφθλαμού...Αναγκαστικά ρίξαμε και εμείς τις απαιτήσεις μας και καταλήξαμε να πάρουμε ένα τραγικό λεωφορείο της expresso για Villazon, μέσω Tupiza...

Άλλη μια περιπέτεια θα ξεκινούσε σύντομα...

Potosi

 

[Maria Mavr]

Τι ωραίες εικόνες από μέρη τόσο μακρυνά!! Συνεχίστε παρακαλώ!!!!

 

[Γιωργος Μπαντες]

Thanks Yorgos! Είναι όπως τα λες. Ισως η τοποθέτηση για τη φτωχότερη χώρα να περιορίζονταν στο Νότιο αμερικανικό ημισφαίριο. Το Περού όντως είναι πολύ πιο πάνω, το αντιλαμβάνεσαι με το μπαίνεις στη ...Βολιβία...
Παρακολουθώ τα τεκταινόμενα στη Βενεζουέλα έχω και ενα φιλαράκι που πάει συχνά λόγω δουλειάς εκεί. Συμβαίνουν απίστευτα πράματα και μάλλον είναι η πιο επικίνδυνη χώρα πλέον εκεί κάτω.
Θα γράψουμε στο τέλος για το κόστος που γενικά ήταν χαμηλό. Γενικότερα Περού φτηνά, Βολιβία πολύ φτηνά, Αργεντινή ακριβούτσικα τότε, ακριβά τώρα (πληροφορίες απο φίλο που ζει τωρα εκεί), Βραζιλία (Ρίο) πολύ ακριβά... τους πήρε τα μυαλά ..και τα λεφτα.... το Μουντιάλ και οι Ολυμπιακοί. Τεράστια σκάνδαλα ...νομίζω τα παρακολουθείς.
Κρίμα για τη Βραζιλία και τους αγαπημένους Βραζιλιάνους

Μολις τωρα διαβαζω την ιστορια σας.Πραγματικα σας ζηλευω νιωθω σαν να ειμαι καπου εκει διπλα σας αφου σε καθε πολη-σταση που κανετε την ψαχνω στο google maps για να δω την διαδρομη.Οσο για τον Death Road εψαξα λιγο στο you tube και βρηκα αυτο

 

[demie]

Ουαου! Έχω μείνει άφωνη! Καλά βρε θηρία κάνατε αυτή τη διαδρομή;;;
Μπράβο!

 

[tryxx]

Μολις τωρα διαβαζω την ιστορια σας.Πραγματικα σας ζηλευω νιωθω σαν να ειμαι καπου εκει διπλα σας αφου σε καθε πολη-σταση που κανετε την ψαχνω στο google maps για να δω την διαδρομη.

Γιώργο ευχαριστούμε για το βίντεο. Οταν κάναμε τη διαδρομή ο οδηγός έβγαλε σε βίντεο και τη δική μας κατάβαση (είμασταν μόνο 3 άτομα στο γκρουπάκι-ακόμα καλύτερα!!!) αλλά δεν ήταν τόσο ωραίο όσο αυτο που ανέβασες.
Η διαδρομή είναι στο blog μου που κάνω και κει τις αναρτήσεις
http://www.fysalides.gr/blog_latin_america/

 

[tryxx]

10. Villazon: Μια ανάσα από Argentina

(Από Νίκος)

Ο φιλόδοξος στόχος μας ήταν να περάσουμε νύχτα στην Αργεντινή για να κερδίσουμε χρόνο, παρόλο που είχαμε διαβάσει στον παλιό μας ταξιδιωτικό οδηγό ότι τα σύνορα ήταν κλειστά τη νύχτα. Λέγαμε αποκλείεται, «μα να είναι κλειστά τα σύνορα το βράδυ τον 21ο αιώνα….».

Στην Tupiza κάναμε μια στάση για να κατέβουν κάποιοι ντόπιοι, μαζί τους και 2 Γερμανίδες που επέλεξαν να μείνουν το βράδυ εκεί. Μας ρωτούσαν αν πάμε προς την πόλη, να πηγαίναμε όλοι μαζί… Ήταν σκοτεινά και επικρατούσε αυτή η υγρή ησυχία της νύχτας, ψαρωμένες και φοβισμένες πήγαν να βρουν το μέρος που θα έμεναν. Εμείς συνεχίσαμε με το ίδιο λεωφορείο, με τις ανύπαρκτες αναρτήσεις, που βρωμούσε τσίκνα, κλεισούρα, φαγητά και κρέατα σα να είσαι στο mercado. Στις 3:00 το ξημέρωμα φτάσαμε κουρασμένοι στη Villazon. Όταν παραλάβαμε τα πράγματα διαπίστωσα με φρίκη να έχει συμβεί το αδιανόητο: όλος ο σάκος μου είχε βραχεί από πετρέλαιο που είχε ποτίσει μέχρι μέσα τα ρούχα! Προφανώς θα υπήρχε κάποια διαρροή από μπιτόνι ή από τη δεξαμενή καυσίμου. Επιπλέον έκανε κρύο και τα σύνορα ήταν κλειστά, θα άνοιγαν στις 6 το πρωί. Αδιέξοδο!

Έπρεπε να κάνουμε κάτι. Χτυπήσαμε για να μείνουμε σε ένα Hostel, δεν είχε χώρο, σε ένα άλλο δεν μπήκαν στον κόπο να μας άνοιξουν καν… Μέχρι το πρωί είχαμε να περιμένουμε 3 ώρες μέχρι να ανοίξουν τα σύνορα, με το κρύο να δυναμώνει, να σε τρυπάει και να μην έχεις άλλα ρούχα να φορέσεις… Ο Σ. μπήκε σε ένα πρακτορείο και βρήκε μια γωνιά, κούρνιασε και κοιμήθηκε λίγο, εγώ την έβγαλα στο όρθιο, αφού ούτε παγκάκι δεν υπήρχε ελεύθερο. Οι ντόπιοι ήταν προετοιμασμένοι για το κρύο και την πολύωρη αναμονή: έβγαλαν φαγητό, ξεδίπλωσαν κουβέρτες και γλαρωμένοι σκεπάστηκαν περιμένοντας να ξημερώσει.

Στις 5:30, μαζί με άλλους, ξεκινήσαμε με τα πόδια για τα σύνορα. Ένα ρέμα και μια μικρή γέφυρα ήταν δίπλα στο συνοριακό σταθμό, ο ήλιος είχε αρχίσει να ανατέλει και να σπάει την πρωινή υγρασία. Στις 6:00 άνοιξαν επιτέλους τα σύνορα και κατά τις 6:15 είχαμε περάσει και τον έλεγχο. Άλλη μια σφραγίδα κοσμούσε το διαβατήριο. Συνεχίσαμε με τα πόδια μέχρι το σταθμό τω λεωφορείων της La Quiaca, στην αργεντίνικη πλευρά των συνόρων, στη πλάτη μας πια είχαμε το Estado Plurinacional de Bolivia, που μας κέρδισε την καρδιά με την αυθεντικότητά του και τους κατοίκους του. Μπαίνοντας στην Αργεντινή μια πινακίδα σε καλωσόριζε, δείχνοντάς σου το μέγεθος της χώρας: Ushuaia 5121Km.

Δυστυχώς φωτο δεν πήραμε απο κεί (μέσα στα πετρέλαια και την παγωνιά της νύχτας τι όρεξη να έχεις για φωτο… ). Βάζουμε 2 ξένες ενδεικτικά με τις ανάλογες αναφορές


Σύνορα Βολιβίας Αργεντινής (φωτο απο εδώ)


(φωτο από εδώ)

(Από Στέλιος)

Η αναχώρηση από το Potosi, μετά το θλιβερό τριήμερο που πέρασα, απ” τη μια με λύπησε πιο πολύ γιατί δεν πρόλαβα να δω και να γευτώ την όμορφη αυτή πόλη παρά μόνο το πρωινό της τελευταίας μέρας, απ” την άλλη ήταν αφορμή να κουνηθώ και να αναπνεύσω έστω τον αραιό αυτόν αέρα της.

Φτάνοντας στον εντυπωσιακό σταθμό λεωφορείων ήμουνα ψιλοχάλια. Πεινούσα αλλά φοβόμουνα να φάω μετά την πανωλεθρία των περασμένων ημερών. Όμως κάτι τσιμπήσαμε θυμάμαι και δεν ήταν άσχημο. Ξοδέψαμε κάμποσες ώρες στο σταθμό χαζεύοντας τον κόσμο μέχρι που βράδιασε και ήρθε η ώρα της αναχώρησης. Το σαραβαλάκι λεωφορείο που επιβιβαστήκαμε οδήγησε ώρες μέσα στη νύχτα.

Από λάθος εκτίμηση δεν μείναμε στην Tupiza. Θα μπορούσαμε να ξεκουραστούμε εκεί και την άλλη μέρα να φύγουμε άνετοι για αρτζεντίνα. Τα θέλαμε όμως και βρεθήκαμε στην τραγική Villazon με τον Ν. να βρωμάει πετρέλαιο, μέσα στο κρύο σε μια έρημη πλατεία… εντελώς τραγικά. Τη βόλεψα σε ένα εκδοτήριο εισιτηρίων για λίγο γιατί ο εκδότης άφηνε να μπουν αυτοί που είχαν κόψει εισιτήρια απ” το πρακτορείο του αλλά μάλλον με μπέρδεψε κι έτσι γλύτωσα πολύ κρύο. Όσο για την τελευταία πρόταση του Ν. «…Μπαίνοντας στην Αργεντινή μια πινακίδα σε καλωσόριζε, δείχνοντάς σου το μέγεθος της χώρας: Ushuaia 5121Km….» είναι μακράν η καλύτερη εισαγωγή που θα μπορούσα να σκεφτώ για την χώρα που με δίχασε τόσο πολύ για κάποιον προσωπικό λόγο, λίγα χρόνια πριν την επισκεφθώ…

Από το προσωπικό μου blog http://www.fysalides.gr/villazon/

 

[kokoui]

Τωρα κάμφθηκαν και οι τελευταίες αναστολές, επόμενος στόχος για μεγάλο ταξίδι ειναι κατι ανάλογο. Και πάλι μπράβο σας. Μόνο μια ερώτηση έχω, νόμιζα οτι πηγαίνοντας Βολιβία ειναι must το uyuni, κατι σαν το Μάτσου Πίτσου στο περου.

 

[tryxx]

Τωρα κάμφθηκαν και οι τελευταίες αναστολές, επόμενος στόχος για μεγάλο ταξίδι ειναι κατι ανάλογο. Και πάλι μπράβο σας. Μόνο μια ερώτηση έχω, νόμιζα οτι πηγαίνοντας Βολιβία ειναι must το uyuni, κατι σαν το Μάτσου Πίτσου στο περου.

Ακριβώς! .. και μη μου το θυμιζεις γιατί ...στεναχωριέμαι!!! Μας πίεζε ο χρονος...αυτός ο άτιμος χρόνος.... Ημασταν κοντα στο Ποτοσί και ευκολα θα πηγαίναμε στο Uyuni 2 μέρες, αλλά μετα δεν θα πηγαίναμε Μοντεβιδέο. Να σου πω προσωπικά πιο πολύ στεναχωρέθηκα που δεν μπορέσαμε να πάμε στο καρναβάλι του Ορουρο παρα στις αλυκές. Μετά με το Νίκο επειδή κάναμε αρκετα ταξίδια παρέα ποτέ δεν κάναμε σφιχτο πλάνο. πάμε και βλέπουμε πάντα λέμε...όπως έρθει..απρόοπτα ..κάποια αδιαθεσία.. κάτι άλλο σε αποσπά απο το πλάνο εκτός αν έχεις κανενα 6μηνο... και πάλι μπορεί να μη πας εκεί που νομιζες η ηθελες... Εμείς είπαμε πάμε Περού ..ματσου πιτσου..τιτικάκα..λα παζ και απο κει η θα πηγαίναμε παραγουάη Αθουνθιόν καιμετα ιγκουασού και Μπουένος ή θα κατηφορίζαμε πράγμα που τελικά κάναμε.
καλά ταξίδια!

 

[tryxx]

11. Salta, la Linda

(από Νίκος)

Μπορεί η διαδικασία διάσχισης των συνόρων να μην έκρυβε άλλα απρόοπτα, αλλά το ταξίδι μας προς τη Salta, δεν είχε ακόμη τελειώσει. Ακολούθησε μια απερίγραπτη συναλλαγή (καθότι δεν είχαμε καθόλου αργεντίνικα πέσος και ούτε υπήρχε κοντά ATM) σε άπταιστη νοηματική, με δολάρια, ευρώ και Bolivianos (το τοπικό νόμισμα της Βολιβίας) με σκοπό να εκδώσουμε τα δυο εισιτήρια του λεωφορείου που θα μας πήγαινε μέχρι τη Salta. Το κουμπιουτεράκι είχε πάρει φωτιά και ο δύσμοιρος υπάλληλος ίδρωνε και ξεφυσούσε προσπαθώντας να βγάλει άκρη. Με τα πολλά, μετά από λίγη ώρα, μπήκαμε στο λεωφορείο, κάτσαμε και μπροστά-μπροστά (θεωρεία πρώτης) και χαζεύαμε το τοπίο πως σταδιακά ημέρευε, μαλάκωνε, αφήνοντας πίσω μας τα μεγάλα υψόμετρα της οροσειράς των Άνδεων.

Μπήκαμε Αρτζεντίνα!

Την ονειροπόλησή μας διέκοψε το τοπικό κλιμάκιο της δίωξης ναρκωτικών. Με στυλ και ύφος DEA, όπως βλέπουμε στις ταινίες, μπήκαν δύο αστυνομικοί στο λεωφορείο και φώναξαν το όνομα μια γυναίκας. Μια μελαψή εμφανίστηκε λίγες θέσεις πιο πίσω, αποβιβάστηκε, μαζί με τα πράγματά της, που όπως αποδείχθηκε ήταν γεμάτα με πακέτα από φύλλα κόκας. Όπως φαίνεται, αφενός το συγκεκριμένο δρομολόγιο χρησιμοποιούνταν για την παράνομη εισαγωγή κοκαΐνης στην Αργεντινή και αφετέρου «ήταν προμελετημένη, καρφωτή και μιλημένη» που λέει και το παλιό άσμα. Συνεχίσαμε με ένα άτομο λιγότερο, με τον οδηγό μας πιο κάτω να μην περιορίζεται απλά στο μάσημα φύλλων κόκας, αλλά να τραβάει και από καμιά «γραμμή» που και που. Σκεφτόμουν «άραγε, σε πιο χαντάκι θα καταλήξουμε παρέα με το λεωφορείο…»!

Μετά από ώρες ταξιδιού φτάσαμε στο σταθμό της πόλης, άφραγκοι, κουρασμένοι και πεινασμένοι. Παρά τα χάλια μας, πλησίασε ένας τύπος από ένα hostel, μας εξήγησε τις χρεώσεις κτλ και μάλιστα πλήρωνε και το ταξί μέχρι εκεί. Γρήγορα συμφωνήσαμε (στην κατάσταση που ήμασταν) και σύντομα είχαμε βρει το κατάλληλο μέρος που θα μας φιλοξενούσε τις επόμενες ημέρες κοντά στο κέντρο της πόλης.

hostal πολύ μοντέρνο

Η πόλη γρήγορα μας κέρδισε με την αποικιοκρατική αρχιτεκτονική της, τις ωραίες πλατείες της με τα ατμοσφαιρικά καφέ, τους πεζοδρόμους και τα δροσερά της πάρκα.

Σάλτα

Σάλτα

Σάλτα

Διαμαρτυρία!

salta by night

Τα saltenias (κάτι σαν τα δικά μας τυροπιτάκια) ήταν η νέα μας γαστρονομική ανακάλυψη και τα τιμούσαμε δεόντως, και μετά την απαραίτητη μπουγάδα (για να φύγει το πετρέλαιο από τα ρούχα μου) επικεντρωθήκαμε στο να κλείσουμε κάποια μονοήμερη εκδρομή, χωρίς πολλά χιλιόμετρα, στα πέριξ της Salta και του Cafayate.
Την επόμενη ημέρα, μαζί με άλλους Ευρωπαίους, ξεκινήσαμε για να επισκεφτούμε το 65 εκατομμυρίων χρονών φαράγγι Quebrada de las Conchas με τους γεωλογικούς σχηματισμούς που άλλοτε θυμίζουν ζώα και άλλοτε σε καταπλήσσουν με την έξοχη ακουστική τους όπως το Anfiteatro, όπου και πραγματοποιούνται και εκδηλώσεις μουσικής. Η συνέχεια είχε γευσιγνωσία του ξακουστού ντόπιου κρασιού malbec και βόλτα στο γραφικό Cafayate.

Quebrada de las Conchas

El anfiteatro

El anfiteatro

Quebrada de las Conchas

Quebrada de las Conchas

Quebrada de las Conchas

Quebrada de las Conchas

winery

Cafayate

Cafayate

Cafayate

Η επιστροφή ήταν ευτυχώς σύντομη γιατί θα ακολουθούσε αμέσως μετά ολονύχτιο ταξίδι προς την Córdoba. Κουρασμένοι όπως ήμασταν, πέσαμε για ύπνο ξεροί σαν να ήμασταν στο κρεβάτι, ενώ στη σκέψη μου έρχονταν τα λόγια από το ποίημα του Roberto Juarroz:
«Οι αποστάσεις δεν μετρώνται το ίδιο
τη μέρα και τη νύχτα.
Μερικές φορές πρέπει να περιμένεις τη νύχτα
για να μικρύνει μια απόσταση.
Μερικές φορές πρέπει να περιμένεις τη μέρα.da
Κατά τα άλλα
το σκοτάδι ή το φως
υφαίνουν με τέτοιο τρόπο
το χώρο και τις διαστάσεις του σε ορισμένες περιπτώσεις,
που οι αξίες αντιστρέφονται
το μακρύ γίνεται κοντό
το κοντό γίνεται μακρύ».

(Από Στέλιος)

Με το που μπαίνεις Αργεντινή και πιάνεις κεντρικό δρόμο, καταλαβαίνεις πως βρίσκεσαι σε πλούσια χώρα ή χώρα που ήταν κάποτε πλούσια πριν την ρημάξει η διαφθορά και τα κοράκια των αγορών. Οι οδηγοί στο λεωφορείο – ήταν δύο και μοίρασαν την οδήγηση – μετά τη σύλληψη της ηλικιωμένης ινδιάνας το διασκέδαζαν κανονικά… Παίρναν την άσπρη σκόνη μέσα από ένα τσίγκινο κουτάκι και πασάλειβαν εσωτερικά τα χείλια τους… Προκλητικοί…

Τα saltenias με την μπύρα ήταν θεϊκός συνδυασμός. Δεν χρειάζονταν να διαβάσεις που υπάρχουν τα καλύτερα… Στην πλατεία ένα στενό μαγαζάκι είχε ουρά για να βρεις τραπεζάκι. Σταθήκαμε δίπλα μέχρι που άδειασε ένα. Νομίζω ήταν και ότι καλύτερο φάγαμε στην Αργεντινή. Μια χώρα με πολύ φτωχή κουζίνα. Πίτσες και μακαρονάδες είναι για τα σκουπίδια, κρίμα που είναι και απόγονοι Ιταλών μεταναστών. Κρέατα που φημίζονται είναι όντως καλά αλλά μόνο τα ακριβά! Δλδ σε μια καλή parilla (steakhouse), για καλό μοσχάρι, θέλεις ένα τριαντάρι και βάλε, το ίδιο και για asado (bbq) εκτός αν περιέχει λουκάνικα της πλάκας και κανένα κομματάκι χοιρινό. Βάλε κρασιά – και έχουν απίστευτα κρασιά σε καλές τιμές – και σαλατικά, τότε μόνο φτηνά δεν είναι, παρόλο που το νόμισμά τους σε σχέση με το ευρώ είναι χαμηλά στη μαύρη αγορά. Και μιας και αναφέρω το νόμισμα, δεν αλλάζεις ποτέ ευρώ στις τράπεζες παρά σε μαγαζάκια ή καλύτερα στο δρόμο, προσέχοντας την συναλλαγή.

Quebrada de las Conchas

El Obelisco

La garganta del diablo,η τρύπα του διαβόλου

Η εκδρομή που κάναμε ήταν εκπληκτική με μικρό βάν και άλλους 4-5 τουρίστες. Ο οδηγός – από πρώτο χέρι – μας είπε πολλά πράγματα για την Αργεντινή και την κατάσταση τα τελευταία χρόνια εκεί. Μια ξενέρωτη Βελγίδα άρχισε να λέει θεωρίες για την Ελλάδα και την κρίση και πως τα φάγαμε κλπ και μου την έδωσε τόσο πολύ οπότε της εξιστόρησα που οφείλεται ο πλούτος τους με τα κατορθώματα των Βέλγων στη Ρουάντα και το Κογκό. Έδειξε εντελώς ανίδεη για την ιστορία και τις αποικιοκρατικές σφαγές και το λόγο που καλοπερνάει ακόμα όπως και πολλοί άλλοι Β. Ευρωπαίοι…

fotos : Nikos

Από το προσωπικό μου blog http://www.fysalides.gr/salta-la-linda/

 

[Γιωργος Μπαντες]

Περιμένω με αγωνία την συνέχεια. ..όπως φαντάζομαι και πολλοί άλλοι για αυτό συνεχίστε το γράψιμο.