Traveller
Member
- Μηνύματα
- 3.938
- Likes
- 3.932
Φωτογραφίζω μαγεμένος ακατάσχετα… ευτυχώς είναι ακόμα αρκετά νωρίς και βρίσκω parking… οι ορδές των Αλαμανών με τα αυτοκινούμενα και τα τουριστικά πούλμαν θα έρθουν αργότερα… super s.o.s tip… φροντίστε να φτάσετε στο La Roque Gageac νωρίς…
Το μάτι, πως θα μπορούσε άλλωστε να κάνει αλλιώς, κολλάει αμέσως στα σπίτια… στριμωγμένα το ένα δίπλα στο άλλο, σκαρφαλώνουν τον βράχο και σα χρυσοκίτρινοι ιππότες προτάσσουν θαρρείς τα στήθια τους στο ποτάμι που κυλά μπροστά τους… μόνο η στενή δημοσιά τα χωρίζει… την διαβαίνω και ρίχνω άλλη μια ματιά προς τα πάνω… τα κλικ της μηχανής ξαναπαίρνουν φωτιά… μπρος σε τέτοια ομορφιά φωτογραφίζεις ασυναίσθητα… η ανάβαση αρχίζει… φιδωτά δρομάκια αυλακώνουν αυτό το μεσαιωνικό όνειρο και φτάνουν μέχρι την κορυφή… εκεί, με πλάτη τα βράχια, ένα σφιχταγκαλιασμένο από κισσούς αναγεννησιακό chateau κάνει παρέα σ’ ένα παμπάλαιο τρωγλογδιτικό οχυρό και τα δυο μαζί στεφανώνουν το παραμύθι που λέγεται La Roque Gageac … σαράντα μέτρα κάτω τους, κατάστικτος βαρκάκια, κανό και πλοιάρια, αργοκυλά ο Dordogne… το απόλυτο καρτποσταλικό όνειρο…
Η αρχή του La Roque Gageac χάνεται στην άχλη της προϊστορίας… φαίνεται πως το ποτάμι σε συνδυασμό με τα βράχια και τις σπηλιές τράβηξαν σα μαγνήτης τους πρώτους κατοίκους… έκαναν τις σπηλιές σπίτι τους, πελέκησαν πέτρες, ψάρευαν στο ποτάμι, έφτιαξαν τα πρώτα πρωτόγονα εργαλεία… οι αιώνες πέρασαν και στην ιστορία πια, οι Γαλάτες το διάλεξαν για την στρατηγική του θέση… έδωσαν μάχες με τους Ρωμαίους… έχασαν… οι νέοι κατακτητές το αγάπησαν, το οχύρωσαν, έφτιαξαν δρόμους, του έδωσαν ζωή… κι ύστερα ήρθαν οι Νορμανδοί… δεν το σεβάστηκαν, το λεηλάτησαν κι οι Γάλλοι το βρήκαν ρημαγμένο… αυτοί το ανέστησαν, το έκαναν άπαρτο κάστρο στον πόλεμο με τους Εγγλέζους και τέλος έφτιαξαν στις όχθες του μεγάλη εμπορική βάση… στις μέρες μας ο τουρισμός βασιλεύει και δικαιολογημένα… ο χρόνος έχει φερθεί γενναιόδωρα στο La Roque Gageac… η πατίνα του το έχει λουστράρει τόσο τέλεια που νομίζεις πως ζεις σ’ αλλοτινούς καιρούς… μοιραία οι επισκέπτες λαχταρούν να το περπατήσουν, να το νιώσουν, να το φυλακίσουν στις φωτογραφικές τους μηχανές…
Έριξα μια τελευταία ματιά θαυμασμού προς το ποτάμι και κοίταξα με απορία γύρω μου την αναπάντεχα πλούσια χλωρίδα… βρισκόμουν σένα μικρό τροπικό κήπο κυκλωμένος από υπέροχα φυτά και λουλούδια… ξαφνιάστηκα… αργότερα ρώτησα και έμαθα… η τροπική ποικιλομορφία των φυτών οφείλεται στο μικροκλίμα της περιοχής… οι βράχοι στα βορινά προστατεύουν από τους βοριάδες και το κρύο, ενώ αντίθετα η ανοιχτή θέα προς τα νότια εξασφαλίζει άφθονο ήλιο και συνεπώς ζωή σε αυτό το ξεχωριστό βασίλειο των φυτών.
Η ουρά στην μικρή προκυμαία συνεχώς και μεγάλωνε… δεν με ένοιαζε ιδιαίτερα, είχα κάνει το κουμάντο μου μέρες πριν από τον υπολογιστή μου, στην Αθήνα… ανά χείρας τα εισιτήρια προσπέρασα τους δεκάδες τουρίστες που ξεροστάλιαζαν στον ήλιο περιμένοντας να προμηθευτούν το μαγικό χαρτάκι και πήρα την θέση μου… μπροστινή και προνομιούχα στο gabare των έντεκα… σοφοί, αρχόντοι, βασιλιάδες, έμποροι μα πάνω απ’ όλα ο απλός λαός, που χωρίς αυτόν ποτέ τίποτε δεν γίνεται, στα χρόνια τα παλιά χρησιμοποιούσαν τα ποτάμια σαν μοναδικούς δρόμους… μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα, δεκάδες πλοιάρια και φορτηγίδες γεμάτα κόσμο και εμπορεύματα ανεβοκατέβαιναν τα υδάτινα μονοπάτια σκορπίζοντας γνώσεις και πραμάτειες στα πέρατα της Γαλλίας… τ’ όνομα τους Gabares κι ο ρόλος τους στην οικονομία της περιοχής τεράστιος… γεμάτα μεταλλεύματα, γεωργικά προϊόντα, κρασιά, ξυλεία κατέβαιναν προς το λιμάνι του Bordeaux κι αργότερα γύρναγαν πίσω στα βάθη της Γαλλίας φορτωμένα με παστά ψάρια, μπαχαρικά, ζάχαρη, καφέ… αυτά τα ιστορικά σκαριά, οι πολύτιμες φορτηγίδες του χθες, που τελικά ξεπεράστηκαν και έγιναν ιστορία, μια που τα ποτάμια έπαψαν χρόνια τώρα να αποτελούν το μοναδικό μέσο επικοινωνίας στη χώρα, αποκαταστάθηκαν με σκοπό να χαρίσουν την αύρα τους στο μέρος και να υπηρετήσουν τους πολυάριθμους τουρίστες που έλκονται από το φολκλόρ και τις ιστορίες του χθες… έτσι λοιπόν, προς τέρψιν του αμφιβλιστροηδούς των τουριστών, έκαναν την εμφάνιση τους, δεκάδες χρόνια μετά την εξαφάνισή τους, ρέπλικες των παλιών ονομαστών Gabares με το χαρακτηριστικό κατάρτι, πανί και τον επίπεδο πυθμένα…
πολλοί ίσως σκεφτούν ότι είναι μια φτηνή tourist trap και στρέψουν αλλού κεφάλι, αλλά η ιδέα και μόνο του να μπεις σε ένα τόσο ξεχωριστό πλοιάριο και μαζί του να εξερευνήσεις μερικές από τις πιο υποβλητικές τοποθεσίες της περιοχής, μας έκανε να υποκύψουμε στον τουριστικό πειρασμό… πρώτη θέση λοιπόν, με έναν ακουστικό οδηγό αγγλικών, που έπαιζε ρόλο ξεναγού, αγκαλιά αρχίσαμε την ωριαία βόλτα μας στα μυστικά του Dordogne… παντού δίπλα μας, έπλεαν ζηλόφθονα, δεκάδες κανό και καγιάκ κάθε είδους, μεγέθους και χρώματος… η ενοικίαση τους είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη, όχι μόνο στο La Roque Gageac, αλλά σε ολόκληρη την περιοχή, μια που είναι ο καλύτερος και ο πρακτικότερος τρόπος να χαρείς τα ποτάμια και να απολαύσεις την θέα… παρέες, ζευγάρια, οικογένειες ολόκληρες, ζωσμένες με τα απαραίτητα σωσίβια, κωπηλατούσαν παίζοντας με το νερό και εξερευνούσαν το υπέροχο ποτάμι… το gabare μας πέρασε μπροστά από το χωριό χαρίζοντας μας μια φαντασμαγορική θέα των σπιτιών και του κάστρου και συνέχισε προς τα δυτικά αποκαλύπτοντάς μας άγνωστες πτυχές της περιοχής, που αλλιώς θα ήταν αδύνατον να δούμε… υπέροχη φύση , ξεχωριστή πανίδα, μα πάνω απ’ όλα θέα… ονειρικά chateau και αναγενησιακά αρχοντικά έκαναν παρέλαση μπροστά μας κι εμείς γοητευμένοι προσπαθούσαμε να κρατήσουμε μέσα μας όλες αυτές τις μαγευτικές εικόνες…
σαν όλα τα ωραία, κάποτε η ποταμίσια βόλτα τελείωσε… αποβίβαση… οι ουρές στα parking και τα εισιτήρια για τα gabares ήταν πια ατελείωτες… κοπάδια τουριστών σκαρφάλωναν στη ράχη του χωριού… η δημοσιά ασφυκτιούσε από τα αυτοκίνητα… ξεπαρκάραμε με δυσκολία… στρίψαμε δεξιά και ακολουθήσαμε τον στενό παραποτάμια δρόμο, ρίχνοντας μια στερνή ματιά στο μεσαιωνικό όνειρο του La Roque Gageac… η Domme ήταν μόνο μισή ώρα μακριά…
Το μάτι, πως θα μπορούσε άλλωστε να κάνει αλλιώς, κολλάει αμέσως στα σπίτια… στριμωγμένα το ένα δίπλα στο άλλο, σκαρφαλώνουν τον βράχο και σα χρυσοκίτρινοι ιππότες προτάσσουν θαρρείς τα στήθια τους στο ποτάμι που κυλά μπροστά τους… μόνο η στενή δημοσιά τα χωρίζει… την διαβαίνω και ρίχνω άλλη μια ματιά προς τα πάνω… τα κλικ της μηχανής ξαναπαίρνουν φωτιά… μπρος σε τέτοια ομορφιά φωτογραφίζεις ασυναίσθητα… η ανάβαση αρχίζει… φιδωτά δρομάκια αυλακώνουν αυτό το μεσαιωνικό όνειρο και φτάνουν μέχρι την κορυφή… εκεί, με πλάτη τα βράχια, ένα σφιχταγκαλιασμένο από κισσούς αναγεννησιακό chateau κάνει παρέα σ’ ένα παμπάλαιο τρωγλογδιτικό οχυρό και τα δυο μαζί στεφανώνουν το παραμύθι που λέγεται La Roque Gageac … σαράντα μέτρα κάτω τους, κατάστικτος βαρκάκια, κανό και πλοιάρια, αργοκυλά ο Dordogne… το απόλυτο καρτποσταλικό όνειρο…
Η αρχή του La Roque Gageac χάνεται στην άχλη της προϊστορίας… φαίνεται πως το ποτάμι σε συνδυασμό με τα βράχια και τις σπηλιές τράβηξαν σα μαγνήτης τους πρώτους κατοίκους… έκαναν τις σπηλιές σπίτι τους, πελέκησαν πέτρες, ψάρευαν στο ποτάμι, έφτιαξαν τα πρώτα πρωτόγονα εργαλεία… οι αιώνες πέρασαν και στην ιστορία πια, οι Γαλάτες το διάλεξαν για την στρατηγική του θέση… έδωσαν μάχες με τους Ρωμαίους… έχασαν… οι νέοι κατακτητές το αγάπησαν, το οχύρωσαν, έφτιαξαν δρόμους, του έδωσαν ζωή… κι ύστερα ήρθαν οι Νορμανδοί… δεν το σεβάστηκαν, το λεηλάτησαν κι οι Γάλλοι το βρήκαν ρημαγμένο… αυτοί το ανέστησαν, το έκαναν άπαρτο κάστρο στον πόλεμο με τους Εγγλέζους και τέλος έφτιαξαν στις όχθες του μεγάλη εμπορική βάση… στις μέρες μας ο τουρισμός βασιλεύει και δικαιολογημένα… ο χρόνος έχει φερθεί γενναιόδωρα στο La Roque Gageac… η πατίνα του το έχει λουστράρει τόσο τέλεια που νομίζεις πως ζεις σ’ αλλοτινούς καιρούς… μοιραία οι επισκέπτες λαχταρούν να το περπατήσουν, να το νιώσουν, να το φυλακίσουν στις φωτογραφικές τους μηχανές…
Έριξα μια τελευταία ματιά θαυμασμού προς το ποτάμι και κοίταξα με απορία γύρω μου την αναπάντεχα πλούσια χλωρίδα… βρισκόμουν σένα μικρό τροπικό κήπο κυκλωμένος από υπέροχα φυτά και λουλούδια… ξαφνιάστηκα… αργότερα ρώτησα και έμαθα… η τροπική ποικιλομορφία των φυτών οφείλεται στο μικροκλίμα της περιοχής… οι βράχοι στα βορινά προστατεύουν από τους βοριάδες και το κρύο, ενώ αντίθετα η ανοιχτή θέα προς τα νότια εξασφαλίζει άφθονο ήλιο και συνεπώς ζωή σε αυτό το ξεχωριστό βασίλειο των φυτών.
Η ουρά στην μικρή προκυμαία συνεχώς και μεγάλωνε… δεν με ένοιαζε ιδιαίτερα, είχα κάνει το κουμάντο μου μέρες πριν από τον υπολογιστή μου, στην Αθήνα… ανά χείρας τα εισιτήρια προσπέρασα τους δεκάδες τουρίστες που ξεροστάλιαζαν στον ήλιο περιμένοντας να προμηθευτούν το μαγικό χαρτάκι και πήρα την θέση μου… μπροστινή και προνομιούχα στο gabare των έντεκα… σοφοί, αρχόντοι, βασιλιάδες, έμποροι μα πάνω απ’ όλα ο απλός λαός, που χωρίς αυτόν ποτέ τίποτε δεν γίνεται, στα χρόνια τα παλιά χρησιμοποιούσαν τα ποτάμια σαν μοναδικούς δρόμους… μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα, δεκάδες πλοιάρια και φορτηγίδες γεμάτα κόσμο και εμπορεύματα ανεβοκατέβαιναν τα υδάτινα μονοπάτια σκορπίζοντας γνώσεις και πραμάτειες στα πέρατα της Γαλλίας… τ’ όνομα τους Gabares κι ο ρόλος τους στην οικονομία της περιοχής τεράστιος… γεμάτα μεταλλεύματα, γεωργικά προϊόντα, κρασιά, ξυλεία κατέβαιναν προς το λιμάνι του Bordeaux κι αργότερα γύρναγαν πίσω στα βάθη της Γαλλίας φορτωμένα με παστά ψάρια, μπαχαρικά, ζάχαρη, καφέ… αυτά τα ιστορικά σκαριά, οι πολύτιμες φορτηγίδες του χθες, που τελικά ξεπεράστηκαν και έγιναν ιστορία, μια που τα ποτάμια έπαψαν χρόνια τώρα να αποτελούν το μοναδικό μέσο επικοινωνίας στη χώρα, αποκαταστάθηκαν με σκοπό να χαρίσουν την αύρα τους στο μέρος και να υπηρετήσουν τους πολυάριθμους τουρίστες που έλκονται από το φολκλόρ και τις ιστορίες του χθες… έτσι λοιπόν, προς τέρψιν του αμφιβλιστροηδούς των τουριστών, έκαναν την εμφάνιση τους, δεκάδες χρόνια μετά την εξαφάνισή τους, ρέπλικες των παλιών ονομαστών Gabares με το χαρακτηριστικό κατάρτι, πανί και τον επίπεδο πυθμένα…
πολλοί ίσως σκεφτούν ότι είναι μια φτηνή tourist trap και στρέψουν αλλού κεφάλι, αλλά η ιδέα και μόνο του να μπεις σε ένα τόσο ξεχωριστό πλοιάριο και μαζί του να εξερευνήσεις μερικές από τις πιο υποβλητικές τοποθεσίες της περιοχής, μας έκανε να υποκύψουμε στον τουριστικό πειρασμό… πρώτη θέση λοιπόν, με έναν ακουστικό οδηγό αγγλικών, που έπαιζε ρόλο ξεναγού, αγκαλιά αρχίσαμε την ωριαία βόλτα μας στα μυστικά του Dordogne… παντού δίπλα μας, έπλεαν ζηλόφθονα, δεκάδες κανό και καγιάκ κάθε είδους, μεγέθους και χρώματος… η ενοικίαση τους είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη, όχι μόνο στο La Roque Gageac, αλλά σε ολόκληρη την περιοχή, μια που είναι ο καλύτερος και ο πρακτικότερος τρόπος να χαρείς τα ποτάμια και να απολαύσεις την θέα… παρέες, ζευγάρια, οικογένειες ολόκληρες, ζωσμένες με τα απαραίτητα σωσίβια, κωπηλατούσαν παίζοντας με το νερό και εξερευνούσαν το υπέροχο ποτάμι… το gabare μας πέρασε μπροστά από το χωριό χαρίζοντας μας μια φαντασμαγορική θέα των σπιτιών και του κάστρου και συνέχισε προς τα δυτικά αποκαλύπτοντάς μας άγνωστες πτυχές της περιοχής, που αλλιώς θα ήταν αδύνατον να δούμε… υπέροχη φύση , ξεχωριστή πανίδα, μα πάνω απ’ όλα θέα… ονειρικά chateau και αναγενησιακά αρχοντικά έκαναν παρέλαση μπροστά μας κι εμείς γοητευμένοι προσπαθούσαμε να κρατήσουμε μέσα μας όλες αυτές τις μαγευτικές εικόνες…
σαν όλα τα ωραία, κάποτε η ποταμίσια βόλτα τελείωσε… αποβίβαση… οι ουρές στα parking και τα εισιτήρια για τα gabares ήταν πια ατελείωτες… κοπάδια τουριστών σκαρφάλωναν στη ράχη του χωριού… η δημοσιά ασφυκτιούσε από τα αυτοκίνητα… ξεπαρκάραμε με δυσκολία… στρίψαμε δεξιά και ακολουθήσαμε τον στενό παραποτάμια δρόμο, ρίχνοντας μια στερνή ματιά στο μεσαιωνικό όνειρο του La Roque Gageac… η Domme ήταν μόνο μισή ώρα μακριά…
