Traveller
Member
- Μηνύματα
- 3.938
- Likes
- 3.932
Ο συντομότερος δρόμος δεν μας έκανε… θέλαμε να ξεψαχνίσουμε για τα καλά την μαγική ύπαιθρο της Γαλλίας, να χαθούμε στα σώψυχα της, να ανακαλύψουμε τις κρυφές της χάρες, να μπούμε στο πετσί της… θέλαμε να μείνουμε μακριά από τους μεγάλους επαρχιακούς δρόμους κι ακόμη μακρύτερα από τους κοστοβόρους αυτοκινητόδρομους … ζητήσαμε να βρούμε την Ιθάκη μας μακρύτερα, μέσα από στενά φιδωτά δρομάκια, παρέα με αγελάδες, πρόβατα, ηλιοτρόπια, ποτάμια… να δώσουμε αξία στο ταξίδι μας…
Και κάπως έτσι λοιπόν, μεσημεράκι, ο δρόμος μας έβγαλε στο Saint Cirq Lapopie, γοτθικό χωριό μουσείο, σκαρφαλωμένο σε ένα βράχο κάπου εκατό μέτρα πάνω απ το ποτάμι…
ο ήλιος πύρωνε τα απόκρημνα βράχια κι εμείς μαγεμένοι από το μοναδικό θέαμα του χωριού που κρέμονταν στο γκρεμό, αφήσαμε το αυτοκίνητο και πεζοί αρχίσαμε την ανάβαση στην ροζιασμένη πλάτη του… το μέρος είναι πραγματικά μοναδικό και δυστυχώς όπως κάθε special μέρος έτσι κι αυτό πληρώνει ακριβά την μοναδικότητα του… ορδές επισκεπτών κάθε μέρα βιάζουν την ομορφιά του και δεκάδες τουρίστες σπρώχνονται στα μεσαιωνικά σοκάκια του παλεύοντας απεγνωσμένα για μια φωτογραφία κι ένα πιάτο φαί στα ταβερνεία του… ακολουθήσαμε κι εμείς το ανθρώπινο ποτάμι και βάλαμε στόχο να φτάσουμε στο ψηλότερο μέρος, εκεί που κάποτε βρίσκονταν το κάστρο… σήμερα, στη θέση του κάστρου που διαφέντευε την περιοχή και έλεγχε τα περάσματα στο ποτάμι, βρίσκονται ερείπια αλλά η θέα παραμένει φαντασμαγορική…
ο Λωτ κάτω μας, γαλήνιος, συνέχιζε το αέναο ταξίδι του κι εμείς ταξιδεύαμε νοερά στα βάθη της ιστορίας… απέναντί μας δέσποζε η χαρακτηριστική πετρόχτιστη εκκλησιά, σύμβολο του χωριού, που έδωσε το όνομα της στον τόπο… St. Cirq… το υπόλοιπο του ονόματος οφείλεται σε μια οικογένεια κόμητων από την Τουλούζη τους Popie… έφτιαξαν το καστροχώρι, το οχύρωσαν καλά και το έκαναν άπαρτο Γαλλικό φρούριο στον εκατονταετή πόλεμο… όταν κάποτε τέλειωσε ο πόλεμος το μέρος δεν έχασε τίποτε από την στρατηγική του θέση… το πέρασμα του ποταμού ήταν στενό και μοιραία έγινε σταθμός για εμπόρους και ταξιδευτές που ανεβοκατέβαιναν τον Λωτ καταβάλλοντας βέβαια τα απαραίτητα διόδια… το μέρος άκμασε αλλά όταν φτιάχτηκαν οι πρώτοι δρόμοι το ποτάμι έχασε την στρατηγική σημασία του, κι η ακμή του τόπου σταμάτησε… ακολούθησε ο ξεπεσμός και το χωριό στα τέλη του 19ου αιώνα κυριολεκτικά ρήμαξε… από την αφάνεια το έβγαλε ο μεγάλος σουρεαλιστής Αντρέ Μπρετόν, που εκτίμησε την «τρελλή» ομορφιά του, το έκανε μόδα και δήλωσε πως είναι το μοναδικό μέρος που θα ήθελε να ζει… η συνέχεια γνωστή… πλήρης, σχολαστική αναστήλωση σπιτιών και μνημείων και βορά στον τουρισμό…
Φανταστείτε, την ράχη ενός θεόρατου γκρεμού κατάστικτη από δεκάδες μεσαιωνικά σπίτια και εκκλησίες να καταλήγει κλιμακωτά σένα βραχώδες οροπέδιο όπου δεσπόζει ένα γοτθικό μοναστήρι και μια απόκοσμη κοιλάδα να ξεκουράζεται στα ριζά του … αν σε αυτά προσθέσετε έναν τεχνητό υποβλητικό φωτισμό την νύχτα ή την συχνή εμφάνιση ενός λευκού πέπλου ομίχλης, έχετε το ονειρικό σκηνικό που αντικρίζει ο επισκέπτης φτάνοντας στο Rocamadour… Rocamadour … ο εραστής των βράχων… αυτή είναι η πλέoν ρομαντική εκδοχή ονομασίας τούτου του εκπληκτικού μέρους και σίγουρα εκείνη που άμεσα υιοθετεί ο επισκέπτης την στιγμή που έρχεται αντιμέτωπος με αυτό τον συνδυασμό θαύματος της φύσης και δημιουργικής φαντασίας του ανθρώπου…
αλλά και η άλλη, η πλέον διαδεδομένη και περισσότερο πιθανή εκδοχή ονομασίας είναι εξίσου γοητευτική και χάνεται μεταξύ ιστορίας και θρύλου… μιλάει για κάποιον άγιο, τον Άγιο Amadour σύγχρονο του Ιησού, ο οποίος για να γλιτώσει τις τότε θρησκευτικές διώξεις άφησε τα ιερά χώματα της Γαλιλαίας και βρήκε καταφύγιο στην Γαλλία… θρυλείται πως πήρε μαζί του το άγαλμα της Μαύρης Παναγίας, έκτισε προς τιμή της την πρώτη εκκλησία, ασκήτεψε σε αυτή και τερμάτισε τον βίο του σε αυτό ακριβώς το μέρος, που ονομάστηκε προς τιμήν του Rocamadour, δηλαδή βράχος του Αγ. Amadour… κάτι λοιπόν οι θαυματουργές ιδιότητες του αγάλματος της Μαύρης Παναγίας, το οποίο βέβαια μόνο σύγχρονο με την εποχή του Ιησού δεν είναι μια και χρονολογείτε τον 9ο αιώνα, κάτι ο τάφος του Αγίου, γρήγορα ο τόπος απέκτησε μυθικές θρησκευτικές διαστάσεις… από τον μεσαίωνα ήδη, βασιλιάδες, ανώτατοι θρησκευτικοί άρχοντες και απλός κόσμος ανέβαινε γονυπετής τα 216 σκαλοπάτια που οδηγούν στην κορυφή του οροπεδίου όπου και βρίσκεται το παρεκκλήσι της Παναγίας για να πάρουν την ευλογία της και να θεραπευθούν από τις ασθένειές τους… Αυτός ο θρησκευτικός μύθος παραμένει ζωντανός ως τις μέρες μας και σε συνδυασμό με το εκπάγλου φυσικής καλλονής τοπίο εγκαθιστά το Rocamadour στην κορυφή της Γαλλικής τουριστικής πυραμίδας και το κατατάσσει σε αριθμό επισκεπτών τρίτο μετά το Παρίσι και το Mont St.Michel…
Και κάπως έτσι λοιπόν, μεσημεράκι, ο δρόμος μας έβγαλε στο Saint Cirq Lapopie, γοτθικό χωριό μουσείο, σκαρφαλωμένο σε ένα βράχο κάπου εκατό μέτρα πάνω απ το ποτάμι…
ο ήλιος πύρωνε τα απόκρημνα βράχια κι εμείς μαγεμένοι από το μοναδικό θέαμα του χωριού που κρέμονταν στο γκρεμό, αφήσαμε το αυτοκίνητο και πεζοί αρχίσαμε την ανάβαση στην ροζιασμένη πλάτη του… το μέρος είναι πραγματικά μοναδικό και δυστυχώς όπως κάθε special μέρος έτσι κι αυτό πληρώνει ακριβά την μοναδικότητα του… ορδές επισκεπτών κάθε μέρα βιάζουν την ομορφιά του και δεκάδες τουρίστες σπρώχνονται στα μεσαιωνικά σοκάκια του παλεύοντας απεγνωσμένα για μια φωτογραφία κι ένα πιάτο φαί στα ταβερνεία του… ακολουθήσαμε κι εμείς το ανθρώπινο ποτάμι και βάλαμε στόχο να φτάσουμε στο ψηλότερο μέρος, εκεί που κάποτε βρίσκονταν το κάστρο… σήμερα, στη θέση του κάστρου που διαφέντευε την περιοχή και έλεγχε τα περάσματα στο ποτάμι, βρίσκονται ερείπια αλλά η θέα παραμένει φαντασμαγορική…
ο Λωτ κάτω μας, γαλήνιος, συνέχιζε το αέναο ταξίδι του κι εμείς ταξιδεύαμε νοερά στα βάθη της ιστορίας… απέναντί μας δέσποζε η χαρακτηριστική πετρόχτιστη εκκλησιά, σύμβολο του χωριού, που έδωσε το όνομα της στον τόπο… St. Cirq… το υπόλοιπο του ονόματος οφείλεται σε μια οικογένεια κόμητων από την Τουλούζη τους Popie… έφτιαξαν το καστροχώρι, το οχύρωσαν καλά και το έκαναν άπαρτο Γαλλικό φρούριο στον εκατονταετή πόλεμο… όταν κάποτε τέλειωσε ο πόλεμος το μέρος δεν έχασε τίποτε από την στρατηγική του θέση… το πέρασμα του ποταμού ήταν στενό και μοιραία έγινε σταθμός για εμπόρους και ταξιδευτές που ανεβοκατέβαιναν τον Λωτ καταβάλλοντας βέβαια τα απαραίτητα διόδια… το μέρος άκμασε αλλά όταν φτιάχτηκαν οι πρώτοι δρόμοι το ποτάμι έχασε την στρατηγική σημασία του, κι η ακμή του τόπου σταμάτησε… ακολούθησε ο ξεπεσμός και το χωριό στα τέλη του 19ου αιώνα κυριολεκτικά ρήμαξε… από την αφάνεια το έβγαλε ο μεγάλος σουρεαλιστής Αντρέ Μπρετόν, που εκτίμησε την «τρελλή» ομορφιά του, το έκανε μόδα και δήλωσε πως είναι το μοναδικό μέρος που θα ήθελε να ζει… η συνέχεια γνωστή… πλήρης, σχολαστική αναστήλωση σπιτιών και μνημείων και βορά στον τουρισμό…
Φανταστείτε, την ράχη ενός θεόρατου γκρεμού κατάστικτη από δεκάδες μεσαιωνικά σπίτια και εκκλησίες να καταλήγει κλιμακωτά σένα βραχώδες οροπέδιο όπου δεσπόζει ένα γοτθικό μοναστήρι και μια απόκοσμη κοιλάδα να ξεκουράζεται στα ριζά του … αν σε αυτά προσθέσετε έναν τεχνητό υποβλητικό φωτισμό την νύχτα ή την συχνή εμφάνιση ενός λευκού πέπλου ομίχλης, έχετε το ονειρικό σκηνικό που αντικρίζει ο επισκέπτης φτάνοντας στο Rocamadour… Rocamadour … ο εραστής των βράχων… αυτή είναι η πλέoν ρομαντική εκδοχή ονομασίας τούτου του εκπληκτικού μέρους και σίγουρα εκείνη που άμεσα υιοθετεί ο επισκέπτης την στιγμή που έρχεται αντιμέτωπος με αυτό τον συνδυασμό θαύματος της φύσης και δημιουργικής φαντασίας του ανθρώπου…
αλλά και η άλλη, η πλέον διαδεδομένη και περισσότερο πιθανή εκδοχή ονομασίας είναι εξίσου γοητευτική και χάνεται μεταξύ ιστορίας και θρύλου… μιλάει για κάποιον άγιο, τον Άγιο Amadour σύγχρονο του Ιησού, ο οποίος για να γλιτώσει τις τότε θρησκευτικές διώξεις άφησε τα ιερά χώματα της Γαλιλαίας και βρήκε καταφύγιο στην Γαλλία… θρυλείται πως πήρε μαζί του το άγαλμα της Μαύρης Παναγίας, έκτισε προς τιμή της την πρώτη εκκλησία, ασκήτεψε σε αυτή και τερμάτισε τον βίο του σε αυτό ακριβώς το μέρος, που ονομάστηκε προς τιμήν του Rocamadour, δηλαδή βράχος του Αγ. Amadour… κάτι λοιπόν οι θαυματουργές ιδιότητες του αγάλματος της Μαύρης Παναγίας, το οποίο βέβαια μόνο σύγχρονο με την εποχή του Ιησού δεν είναι μια και χρονολογείτε τον 9ο αιώνα, κάτι ο τάφος του Αγίου, γρήγορα ο τόπος απέκτησε μυθικές θρησκευτικές διαστάσεις… από τον μεσαίωνα ήδη, βασιλιάδες, ανώτατοι θρησκευτικοί άρχοντες και απλός κόσμος ανέβαινε γονυπετής τα 216 σκαλοπάτια που οδηγούν στην κορυφή του οροπεδίου όπου και βρίσκεται το παρεκκλήσι της Παναγίας για να πάρουν την ευλογία της και να θεραπευθούν από τις ασθένειές τους… Αυτός ο θρησκευτικός μύθος παραμένει ζωντανός ως τις μέρες μας και σε συνδυασμό με το εκπάγλου φυσικής καλλονής τοπίο εγκαθιστά το Rocamadour στην κορυφή της Γαλλικής τουριστικής πυραμίδας και το κατατάσσει σε αριθμό επισκεπτών τρίτο μετά το Παρίσι και το Mont St.Michel…
