Κένυα KENYA - H μαύρη καλλονή

[fenia42]

Αχ Αφρική !!!!!!!!!!!

 

[zmaria]

Πολύ ωραίο και το σημερινό κομμάτι. Μ' αρέσει που ρωτάς αν μας κούρασες...!! Μπορώ να έχω άλλα 10 τέτοια κομμάτια να διαβάσω por favor? Και λίγα λέω!

 

[giannoula]

πότε την έγραψες την ιστορία χαμπάρι δεν πήρα! ρίξε ένα μήνυμα βρε παιδί μου!! Ο πρόλογος βεβαίος κ-α-τ-α-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ό-ς. Ομολογώ ότι σε πολλά σημεία της ιστορίας σου θυμήθηκα την Τανζανία. Έχουν αρκετά κοινά σημεία οι 2 χώρες απ'ότι καταλαβαίνω.. Περιμένω με αγωνία την συνέχεια και Πάντα Τέτοια!!!

 

[varioAthens]

Με την ενδιαφέρουσα αυτή κουβέντα που είχαμε με τον Oliver ούτε που καταλάβαμε πώς πέρασαν οι 4 ώρες από τη Νακούρου ως το Ναϊρόμπι. Βέβαια, είχαμε τουλάχιστον άλλες τόσες ώρες από Ναϊρόμπι μέχρι τον τελικό μας προορισμό, το Αμποσέλι.

Μπαίνοντας στην πρωτεύουσα, αντικρύσαμε τελείως διαφορετικές εικόνες από την πρώτη μέρα που φτάσαμε στην Κένυα…. Τότε ήταν ξημερώματα Κυριακής και ο μόνος κόσμος που κυκλοφορούσε ήταν κάποιοι μεθυσμένοι που είχαν ξεμείνει από την βραδινή διασκέδαση του Σαββάτου, ενώ τώρα ήταν Τετάρτη μεσημέρι και η πόλη έσφυζε από ζωή: μποτιλιάρισμα στους δρόμους, πολύς κόσμος να κυκλοφορεί, μεγάλες παρέες φοιτητών να ανταλλάζουν πειράγματα έξω από την πανεπιστημιούπολη…

Μία στάση ήταν απαραίτητη τόσο για τον Oliver όσο και για μας μετά από τόσες ώρες στο αυτοκίνητο…. Σταματήσαμε σε ένα εμπορικό κέντρο… Κάνει ο Oliver να κατέβει, πάμε κι εμείς να ακολουθήσουμε… “εμ, πάω τουαλέτα, εσείς περιμένετε εδώ κι όταν γυρίσω, πάτε εσείς… καλύτερα να μην αφήσουμε μόνο το αυτοκίνητο με τα πράγματα μέσα”… Ε βέβαια, να μην ξεχνιόμαστε! Έχουμε επιστρέψει στην πρωτεύουσα! Κι όλ’ αυτά, μέρα μεσημέρι στο υπαίθριο παρκινγκ του εμπορικού κέντρου που ήταν γεμάτο από κόσμο και το φρουρούσαν και ένοπλοι σεκιουριτάδες!
Μόλις ο Oliver επέστρεψε, πήγαμε με τη σειρά μας στο εμπορικό κέντρο. Πρώτα μπήκαμε στο σούπερ μάρκετ… οι τιμές ήταν σοκ … επίπεδα τιμών Αθήνας (ενώ οι μισθοί στην Κένυα είναι το ½ ή και 1/3 των ελληνικών), αγοράσαμε αυτά που θέλαμε και μετά στάση στην αλυσίδα Dormans Coffee για ένα γρήγορο καφεδάκι στα όρθια (άλλο σοκ εκεί με τις τιμές του καφέ) χαζεύοντας τον κόσμο: κουστουμαρισμένα στελέχη επιχειρήσεων με τα laptop στο τραπέζι, καλοβαλμένες και περιποιημένες πλούσιες κυρίες μετά τα ψώνια τους… ε βέβαια, ποιοι θα ήταν με αυτές τις τιμές?


Εδώ να πώ ότι ο κενυάτικος καφές είναι ιδιαιτέρως φημισμένος και οι 2 πιο γνωστές αλυσίδες είναι η Dormans http://www.dorman.co.ke/index.php και η Java House http://www.thejavahouse.com/ όπου μπορείς είτε να απολαύσεις επί τόπου το καφεδάκι σου είτε να αγοράσεις συσκευασμένο, μιας και οι 2 αλυσίδες συσκευάζουν καφέ με την επωνυμία τους. Βέβαια, για ακόμα πιο φθηνά μπορείς να τον αγοράσεις από το σούπερ μάρκετ.


Κάποτε, επιβιβαστήκαμε επιτέλους στο αυτοκίνητο για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας… εννοείται ότι κάναμε κι άλλες στάσεις… Μία σε ένα χωριό στη μέση του πουθενά που δεν σταματούσαν ποτέ τουρίστες, για να αγοράσουμε κάρτα τηλεφώνου (safaricom) … τρομερή εμπειρία… τις κάρτες τις πουλούσε ένα μαγαζί τύπου προποτζίδικο, πήγαμε στο μαγαζί (η υπάλληλος από την μέσα μεριά του γκισέ, εμείς από την έξω μεριά πάνω στο δρόμο), έσπευσαν δίπλα μας οι μισοί κάτοικοι του χωριού να δούν ποιοι ήταν οι νεόφερτοι, … από τη βαβούρα και το σούσουρο δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε με την υπάλληλο, και μόνο κάποια στιγμή που ήρθε ο Oliver (μανία κι αυτό το παληκάρι να μην αφήνει το αυτοκίνητο μόνο του) να δει γιατί αργούμε, βγάλαμε άκρη! Άλλη μία στάση που κάναμε ήταν σε ένα παρακμιακό βενζινάδικο-ταβέρνα για να φάει ο Oliver… άλλη εμπειρία… εμείς οι 2 μόνοι τουρίστες ανάμεσα σε οδηγούς φορτηγών που σταματούσαν να ξαποστάσουν.

Με τα πολλά, κάποια στιγμή βγήκαμε από τον μεγάλο εθνικό δρόμο και πήραμε έναν επαρχιακό, κακοτράχαλο γεμάτο λακούβες… πλησιάζαμε στο Αμποσέλι και το τοπίο άρχιζε να αλλάζει… πιο πολύ μου θύμιζε έρημο… πολύ χώμα στο χρώμα της πάπρικας, το χαρακτηριστικό ξεθωριασμένο χρώμα που έχει ο ήλιος το απομεσήμερο στην έρημο, να τρέχουμε με το βανάκι και να σηκώνουμε σύννεφα σκόνης…. Και κάποια στιγμή, έχοντας πια μπεί στο Πάρκο, αυτή η τόσο γνώριμη εικόνα από τις φωτογραφίες… ο επιβλητικός όγκος του Κιλιμάντζαρο με ένα σύννεφο περασμένο σα δαχτυλίδι στην κορυφή!
Απόγευμα μπήκαμε στο Πάρκο και μέχρι να φτάσουμε στο lodge είχε πια νυχτώσει… Συνειδητοποίησα, για άλλη μια φορά, πόσο διαφορετικό είναι το αφρικάνικο ηλιοβασίλεμα: με το που δύει ο ήλιος, μετά από λίγο έχει πια νυχτώσει …
Για πρώτη φορά στην Κένυα, πετάμε αντιανεμικά και ζακέτες και μένουμε με κοντομάνικα… Επιτέλους! Ένα βράδυ χωρίς ψύχρα, χωρίς απειλή βροχής! Ωραία που είναι στο Αμποσέλι!

 

[varioAthens]

Η επόμενη μέρα κύλησε με πρωινό και απογευματινό game drive υπό τη σκιά του επιβλητικού Κιλιμάντζαρο…
Ανάμεσα στα game drives πήγαμε στο σχολείο κάποιων χωριών Μασάϊ.
Πετύχαμε τα παιδάκια του παιδικού σταθμού στο διάλειμμα, έπαιζαν και κυλιόντουσαν στα χώματα με αποτέλεσμα να είναι κάτασπρα… Ήταν πανευτυχή παρά τις σοβαρές ελλείψεις του σχολείου… Μόλις μας είδαν μας υποδέχτηκαν με αγκαλιές και πλατιά χαμόγελα, μετά μας τραγούδησαν παιδικά τραγουδάκια και όταν φεύγαμε μας έστελναν φαφούτικα φιλάκια.
Στο Γυμνάσιο, τα παιδιά ήταν σοβαρά και επιφυλακτικά, μας παρατηρούσαν από απόσταση… Κι εκεί σοβαρές ελλείψεις… έπαιζαν ποδόσφαιρο χωρίς μπάλα!!! Ωστόσο, όλοι φόραγαν στολή! Ο διευθυντής μας έβαλε στο γραφείο του, μας μίλησε λίγο για τη δουλειά που γίνεται και μας είπε ότι τα σχολεία των Μασάϊ δεν χρηματοδοτούνται από το κράτος. Γνωρίσαμε δασκάλες που έχουν αφήσει τα σπίτια τους και μένουν στον καταυλισμό δίπλα από το σχολείο… δεν έχουν κάνει δική τους οικογένεια γιατί έχουν αφιερωθεί στην εκπαίδευση αυτών των παιδιών που όπως χαρακτηριστικά μας είπαν, η κυβέρνηση τα θεωρεί παιδιά ενός κατώτερου Θεού.
Πώς να γυρίσεις μετά στο άνετο και όμορφο lodge σου χωρίς να νιώθεις ευγνωμοσύνη για τα όσα έχεις, ανάμεικτη με ενοχές?

 

[varioAthens]

Στη σκιά του Κιλιμάντζαρο...


Ο παιδικός σταθμός των Μασάϊ...


Το Γυμνάσιο των Μασάϊ...


Στο Αμποσέλι έχεις 2 σπάνιες ευκαιρίες (1)να βγεις από το αυτοκίνητο και να περπατήσεις σε ένα συγκεκριμένο σημείο του Πάρκου (δεν επιτρέπεται αλλού αυτό για ευνόητους λόγους) και (2)να πίνεις τον καφέ σου στο lodge ενώ από κάτω κόβουν βόλτες διάφορα ζώα (ελέφαντες, ζέβρες, ύαινες, καμηλοπαρδάλεις)...

 

[mfish]

Ο παιδικός σταθμός των Μασάϊ...

υπεροχη φωτο

 

[KLEOPATRA]

Απιστευτες εμπειριες.
Οι φωτο ειναι μοναδικες.
Ιδιως η σαβαννα με εκεινα τα ιδιαιτερα δεντρα στο background με τρελαινει!!!
Δωσε κι αλλο και σωσε.....!!

 

[varioAthens]

Όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος.... Έτσι, μετά από 5 μέρες περιπλάνησης, χαμένοι στα Πάρκα της Κένυας, το σαφάρι έφτασε στο τέλος του... Όχι όμως και το ταξίδι στην Κένυα... ευτυχώς.... αφού μας περίμενε η ακτογραμμή της χώρας για 2-3 μέρες χαλάρωσης ..

Όταν πρόκειται για διαμονή σε παραλία στην Κένυα, ο περισσότερος κόσμος καταλήγει στην Μομπάσα... εμένα όμως, αν και ως πόλη μου φαινόταν ενδιαφέρουσα (και είναι πράγματι), οι φωτος από την παραλία της δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα.... αντίθετα με γοήτευσε μία παραλία, περίπου 40 χιλιόμετρα έξω από την Μομπάσα, η Diani Beach...


Με τελικό προορισμό, λοιπόν, την παραλία αυτή, βρεθήκαμε στο αεροδρόμιο του Ναϊρόμπι για την εσωτερική μας πτήση Ναϊρόμπι-Μομπάσα.... Αποχαιρετήσαμε τον Oliver, κάναμε το check in και γρήγορα βρεθήκαμε στο αεροπλάνο της Kenya Airways (The Pride of Africa, όπως είναι και το σλόγκαν!).

Οι συνταξιδιώτες μας κυρίως ντόπιοι και ελάχιστοι τουρίστες, μιας και ο Ιούνιος είναι low season και μάλιστα πολλά ξενοδοχεία στα παραλιακά θέρετρα δεν είναι καν ανοιχτά!

Η πτήση μόλις 1 ώρα... Έτσι, μέχρι να φάμε τα φυστίκια που μας πρόσφεραν ( ναι ναι, φυστίκια!) ξεκίνησε κιόλας η προσγείωση... Αυτό που αντίκρυσα από ψηλά με μάγεψε... γιατί? Ατελείωτες καταπράσινες εκτάσεις.... Πολύ πλούσια βλάστηση, ένα ανάγλυφο ποτάμι να διασχίζει όλο αυτό το δάσος και πιο πέρα ο Ινδικός ωκεανός, όλα λουσμένα από τον δυνατό μεσημεριανό ήλιο!

Πόσο διαφορετικό κλίμα, πόσο διαφορετικές εικόνες σε αυτή την πλευρά της χώρας...

Μετά τα διαδικαστικά, επιβιβαστήκαμε στο βανάκι του ξενοδοχείου και ξενκινήσαμε αμέσως για την Diani Beach.


Να πώ εδώ ότι η Μομπάσα είναι χτισμένη σε ένα μικρό νησάκι που απέχει από τις γύρω περιοχές γύρω στο 10λεπτο με φέρυ .... Το φέρυ είναι καθημερινή ρουτίνα για την πλειοψηφία των ανθρώπων εκεί... για τους ντόπιους που δουλεύουν στο κέντρο της Μομπάσα αλλά μένουν στα χωριά, για όσους θέλουν από το αεροδρόμιο να κατευθυνθούν προς τις παραλίες (όπως εμείς)... Η εικόνα που μου έχει μείνει: Με το που ανοίγουν οι καγκελόπορτες στο λιμάνι, να τρέχουν ορδές Κενυατών με τα ποδηλατά τους να επιβιβαστούν στο φέρυ.... και μετά πάνω στο φέρυ πια, εμείς μέσα σε ένα από τα ελάχιστα αυτοκίνητα, περικυκλωμένοι από τους εκατοντάδες αυτούς επιβάτες να μας "σκανάρουν" με περιέργεια.

Μετά από 10 λεπτά αποβιβαστήκαμε και ξεκίνησε η διαδρομή προς το ξενοδοχείο. Η διαδρομή αυτή μου θύμισε πάρα πολύ την Καραϊβική... Πέραν της ομοιότητας των ανθρώπων φυσιογνωμικά... τα έντονα πολύχρωμα σπίτια τους, η απίστευτα πυκνή βλάστηση με τους πανύψηλους φοίνικες, ο καυτός ήλιος, ακόμα και η μουσική που άκουγα σποραδικά από κάποιο αυτοκίνητο ή σπίτι.... όλα με παρέπεμπαν στην Καραϊβική... αλλά... κατά κάποιον τρόπο είναι μακρυνοί συγγενείς, έτσι δεν είναι?


Κάποια στιγμή, κι ενώ είχε πλέον αρχίσει να νυχτώνει, αφήσαμε τον κεντρικό δρόμο (ο οποίος οδηγεί στην Τανζανία) στρίψαμε στο χωριό Ukunda, και από 'κει ακολουθήσαμε τον επαρχιακό δρόμο που οδηγούσε στα ξενοδοχεία της Diani Beach.... Όταν ο επαρχιακός αυτός δρόμος στένεψε κι η άσφαλτος τελείωσε, σε συνδυασμό με το ότι η κίνηση είχε αραιώσει πλεον επικίνδυνα και είχε νυχτώσει εντελώς, άρχισα να ανησυχώ... "Ρε μπας και είναι μούφα βανάκι του ξενοδοχείου?" έφτιαχνα διάφορα σενάρια στο μυαλό μου... Λίγο πριν η ανησυχία γίνει πανικός, είδαμε -επιτέλους- την ταμπέλα του ξενοδοχείου... Τελικά ήταν απλά το πιο απομακρυσμένο από τα υπόλοιπα ξενοδοχεία της παραλίας και δεν επρόκειτο για απόπειρα απαγωγής μας!


Με τα νεύρα κρόσια, αφού αλλάξαμε 3 φορές δωμάτιο (οι άνθρωποι ήταν εντελώς χυμείο... στο πρώτο που μας έστειλαν είχε μέσα κουβάδες με μπογιές, σκάλες, τα έπιπλα σκεπασμένα με χαρτί, γενικώς γιαπί και μύριζε φρεσκοβαμμένο.... στο δεύτερο είχαν αδειάσει 10 τόνους ambi pur και με έπιασε τάση λιποθυμίας... ) κατευθυνθήκαμε προς την παραλία, μιας και από τη reception μας είχαν πληροφορήσει ότι εκείνη τη βραδυά είχε μπάρμπεκιου στην αμμουδιά και τοπική μουσική και χορό...

Χαλάλι η ταλαιπωρία (πηγαινέλα στα δωμάτια)... αυτό που αντικρύσαμε ήταν ονειρικό! Παραλία όμοια με σεληνιακό τοπίο, πανσέληνος, φωτισμός κυρίως από κεράκια και σε χαμηλό τέμπο η κενυάτικη μουσική...


Μα πόσες εικόνες έχει πια αυτή η χώρα?

 

[KLEOPATRA]

και φτανουμε στο στοιχειο μου...παραλιες ..παραλιες ..παραλιες..
μη μας λυπηθεις ...βαρα...βομβαρδισε μας με φωτογραφιες.

 

[varioAthens]

και φτανουμε στο στοιχειο μου...παραλιες ..παραλιες ..παραλιες..
μη μας λυπηθεις ...βαρα...βομβαρδισε μας με φωτογραφιες.

Το επόμενο κεφάλαιο είναι αφιερωμένο σε σένα λοιπόν!!!

 

[pattyyy]

Mας άφησες το καλύτερο για το τέλος! Υπέροχη η τελευταία φωτογραφία!