Ισλανδία 66° North Ισλανδία

[Sassenach77]

Πανέμορφες φωτογραφίες !!!

 

[FILBO]

Με τα εισιτήρια ανά χείρας η παρέα των 7 στέκεται στη σειρά για να επιβιβαστεί στο τελευταίο δρομολόγιο για σήμερα (το είχα επιλέξει φοβούμενη μήπως δεν προλάβουμε κάποιο νωρίτερο). Όταν έκανα την κράτηση, μήνες πριν, το site είχε καμιά δεκαριά δρομολόγια την ημέρα. Επιτόπου όμως διαπιστώσαμε ότι κάθε τέταρτο έφευγε κι ένα, οπότε άλλοι που έρχονταν μετά από μας, έμπαιναν γρηγορότερα. Δεν πειράζει όμως γιατί έτσι μας δόθηκε η ευκαιρία να απολαύσουμε το τοπίο.
Το αμφίβιο όχημα ήταν λίγο για γέλια. Μια μεγάλη βάρκα με ρόδες. Ο κουμπάρος είπε ότι αυτά έχουν ξεμείνει από τον πόλεμο, δεν ξέρω αν αληθεύει.
Οι κρουαζιέρες στη λίμνη άρχισαν το 1985 με αφορμή το γύρισμα σκηνών για μια ταινία του James Bond, το" A view to a kill". Τώρα έχουν εξελιχθεί σε μια πολύ προσοδοφόρα επιχείρηση και αριθμούν 60-70.000 επιβάτες ετησίως. Επίσης η λίμνη έχει επιλεγεί για σκηνικό και σε άλλες ταινίες όπως Batman, Lara Croft: Tomb Raider και Beownlt and Grendel.
Ανεβήκαμε με μια ξύλινη σκαλίτσα, φορέσαμε τα πορτοκαλί σωσίβια που μας μοίρασε το πλήρωμα και καθίσαμε στους πάγκους που υπήρχαν στα πλαϊνά του σκάφους. Ξεκίνησε, διήνυσε μια μικρή απόσταση στην ξηρά με αρκετό ταρακούνημα, έφθασε στην ακτή της λίμνης και μπήκε μέσα. Αμέσως μετατράπηκε σε πλεούμενο. Από πίσω μας ερχόταν ένα φουσκωτό, για λόγους ασφάλειας όπως μας εξήγησαν. Από τη στιγμή που το όχημα μπήκε στο νερό μπορούσαμε να είμαστε όρθιοι, οπότε γονάτισα στον πάγκο κι άρχισα να απολαμβάνω το θέαμα.
Περνούσαμε ανάμεσα από τα παγόβουνα, μερικά από τα οποία ήταν αρκετά μεγάλα. Το καθένα είχε το δικό του χρώμα και σχήμα. Το χρώμα έχει σχέση με το πόσος αέρας είναι εγκλωβισμένος στον πάγο και οφείλεται στην αλληλεπίδραση του φωτός με τους παγοκρυστάλλους, το δε τμήμα που βλέπαμε είναι μόλις το 1/10 του συνόλου. Το υπόλοιπο βρίσκεται κάτω από το νερό. Η περιπλάνησή τους στα νερά της λίμνης μπορεί να διαρκέσει μέχρι και 5 χρόνια. Στο διάστημα αυτό λιώνουν, ξαναπαγώνουν, αναποδογυρίζουν με δυνατό παφλασμό που κατατρομάζει τα πουλιά και τελικά βρίσκουν το δρόμο τους προς τον ωκεανό. Η θερμοκρασία του νερού είναι γύρω στους 5°C προς τη μεριά της θάλασσας ενώ ελαττώνεται όσο πλησιάζεις προς τον παγετώνα.
Η λίμνη είναι γεμάτη με ψάρια όπως ρέγγες, πέστροφες, σολωμούς που τα φέρνει η παλίρροια από τη θάλασσα. Γι' αυτό, κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, πλήθος από θαλασσοπούλια και κυρίως αρκτικοί γλάροι φτιάχνουν τις φωλιές τους στις ακτές της, εξασφαλίζοντας άφθονη τροφή. Και οι χαριτωμένες φώκιες που είτε κολυμπούν στο νερό είτε λιάζονται στα παγόβουνα γεμίζουν τις κοιλίτσες τους με τα ψάρια της λίμνης.
Ξαφνικά βλέπω να ξεπροβάλλει από το νερό ένα γκρίζο κεφαλάκι. Σαν σκυλάκι μου φάνηκε. Άκουσα τους διπλανούς μου να λένε ότι ήταν φώκια, μέχρι να το συνειδητοποιήσω έκανε μια βουτιά και εξαφανίστηκε για άλλες πιο ήσυχες γειτονιές, μακρυά από τους ενοχλητικούς τουρίστες... Δεν είχα ξαναδεί φώκια στο φυσικό της περιβάλλον παρά μόνο σε ζωολογικό κήπο.
Κάποια στιγμή ο οδηγός του φουσκωτού μας πλησίασε από το πλάι και έδωσε σ' έναν άντρα του πληρώματος ένα μεγάλο κομμάτι πάγου που είχε κόψει από κάποιο παγόβουνο. Ήταν σαν πελώριο διαμάντι. Μας το έδωσε να το πιάσουμε, μας είπε ότι η ηλικία του έχει πολλά μηδενικά και μετά μ' έναν παγοκόφτη σμίλεψε μια κρυστάλλινη καρδιά που την προσέφερε σ' ένα κοριτσάκι κάνοντας τα μαγουλάκια του να κοκκινίσουν και τα χειλάκια του να χαμογελάσουν...
Η βόλτα σ' έφερνε μέσα στο τοπίο, ενσωματωνόσουν μ' αυτό. Όλα όσα είχαμε δει απ' έξω, τώρα τα απολαμβάναμε από μέσα, από κοντά, από δίπλα... Γλιστρούσαμε πάνω στο νερό και γύρω πάγος, αντανακλάσεις, ιριδισμοί, σχήματα, χρώματα, όλα σ' έναν αρμονικό χορό που ήθελες να μην τελειώσει ποτέ...
Όλα όμως τελειώνουν, έτσι τελείωσε και η κρουαζιέρα μετά από 40 λεπτά αφήνοντας σ' όλους μας τις καλύτερες εντυπώσεις.
Η ώρα είχε φθάσει 7 το απόγευμα. Τα χλμ. που υπολείπονταν ήταν περίπου 200. Τρεχάτε ποδαράκια μου ή μάλλον ροδίτσες μου... Ευτυχώς που δε νυχτώνει.

 

[FILBO]

Κρουαζιέρα στη λίμνη με τα παγόβουνα

οι φώτο με τις φώκιες δεν είναι δικές μας

 

[KostasLia]

Εντάξει..κρατιέμαι..κρατιέμαι..ε πόσο να κρατηθώ????
Με έχεις βάλει στην πρίζα για τα καλά..
Αν κερδιζα λοιπόν ένα λαχείο ή ένα τζόκερ σήμερα με έπεισες θα πηγαινα στην Ισλανδία...

 

[FILBO]

Εντάξει..κρατιέμαι..κρατιέμαι..ε πόσο να κρατηθώ????
Με έχεις βάλει στην πρίζα για τα καλά..
Αν κερδιζα λοιπόν ένα λαχείο ή ένα τζόκερ σήμερα με έπεισες θα πηγαινα στην Ισλανδία...

Άντε με το καλό....

 

[FILBO]

Είχα διαβάσει ότι στο Hofn, το πρώτο χωριό που θα βρίσκαμε στο δρόμο μας, μπορείς να φας νόστιμα σάντουιτς με ψίχα αστακού και κάποια στιγμή το είχα πει στην παρέα.
"Νονά τι λες για 'κείνα τα σάντουιτς με αστακό, θα τα δοκιμάσουμε;" μου λέει η βαφτιστήρα μου πριν ξεκινήσουμε.
"Πολύ καλή ιδέα! Θέλουμε 80 χλμ. μέχρι το Hofn οπότε είναι ότι πρέπει για να σταματήσουμε" είπα και ορίστηκε η επόμενη στάση μας.
Το Hofn είναι ένα χωριό 1700 κατοίκων που μετά την ερημιά που έχεις περάσει σου φαίνεται μεγαλούπολη. Κατευθυνθήκαμε προς το λιμάνι (που σημαίνει και τ' όνομά του) και βρήκαμε 2-3 μπαρ-εστιατόρια, αρκετά περιποιημένα. Βέβαια στους δρόμους δεν κυκλοφορούσε άνθρωπος. Μπήκε σ' ένα απ' αυτά ο κουμπάρος και σε λίγο βγήκε τρέχοντας.
"Ρε αυτοί είναι τρελοί!!! Ξέρετε πόσο κάνει μια μπακέττα; 30 ευρώ!!! Λες και θα βάλουν μέσα ολόκληρο τον αστακό. Πάμε να φύγουμε...
Δεν ήταν γραφτό να γευτούμε τα σάντουιτς του Hofn και πεινασμένοι συνεχίσαμε την πορεία μας.
Τελευταίο αξιοθέατο για σήμερα ήταν το Vestrahorn. Λίγα χλμ. από το Hofn βρίσκεται το ύψους 454 μ. βουνό Vestrahorn που υψώνεται πάνω από τις ακτές του Ατλαντικού και στα πόδια του απλώνεται η χερσόνησος Stokksnes με τη μαύρη από λάβα αμμουδιά της και τις χρυσές αμμοθίνες που τις σμιλεύουν συνεχώς τα κύματα και ο άνεμος. Κατά τη λεγόμενη golden hour, όταν το βουνό καθρεφτίζεται στο νερό, ο φωτισμός και οι αντικατοπτρισμοί είναι τέτοιοι που αποτελούν το απόλυτο δέλεαρ για έναν φωτογράφο. Αυτό λοιπόν το κάδρο ετοίμαζα για δώρο στους φωτογράφους της παρέας αλλά κάτι η κούραση, κάτι η απροσεξία, δεν είδαμε την πινακίδα για να στρίψουμε δεξιά και πάει κι αυτό για το επόμενο ταξίδι στην Ισλανδία.
Δε μας ήθελε σήμερα, η μια καντεμιά μετά την άλλη...
Η διαδρομή ήταν πολύ όμορφη, δίπλα στη θάλασσα με τα βράχια ν' αντανακλούν στο νερό. Η ακτογραμμή δαντελωτή, σχημάτιζε κολπίσκους που περιβάλλονταν από λεπτές γλώσσες στεριάς, νησάκια και ακρωτήρια.
Ήταν πια βράδυ, άσχετα αν δεν είχε νυχτώσει. Η κούραση είχε αρχίσει να γίνεται έντονα αισθητή καθώς επίσης και η πείνα. Τα χλμ. λιγόστευαν με αργό ρυθμό. Το κατάλυμα που είχαμε κλείσει ήταν μετά το Djhpinogur, σε κάτι λιγότερο από 100 χλμ.
Μετά από αρκετή ώρα αφήσαμε πίσω μας την πινακίδα που έλεγε Djhpinogur και μπήκαμε σ' ένα γραφικό φιόρδ. Όπου να 'ναι φθάνουμε σκέφτηκα και πράγματι σε λίγο στ' αριστερά μας μια ταμπέλα έλεγε Lindarbrekka, τ' όνομα του μέρους που θα μέναμε απόψε. Ανηφορίσαμε το στενό δρόμο και είδαμε μπροστά μας τρία ξύλινα σπιτάκια, ένα μεγαλύτερο κτήριο με μια προέκταση, μια αγροτική αποθήκη, ένα τρακτέρ, έναν κήπο με γρασίδι όπου έτρεχαν δύο παιδάκια και αυτό είναι όλο...
Όταν βγήκε ο κουμπάρος από το αυτοκίνητο τον λυπήθηκε η ψυχή μου. Σαν τελικό σίγμα ήταν ο καημένος. Τον ταλαιπωρεί από χρόνια μια οσφυαλγία και μετά από τόσες ώρες οδήγησης είχε μουδιάσει ολόκληρος.
"Πιο μακρυά δεν είχε να μας πας;" μου είπε μόλις πλησίασα.
"Έλα μη γκρινιάζεις. Κάτσε να ξεκουραστείς"
"Και ποιος θα μαγειρέψει;"
"Α! Τα θέλει ο κ---ς σου" του είπα καθώς έφευγα.
Η μαμά των παιδιών ήταν η ιδιοκτήτρια η οποία μας οδήγησε στα καταλύματά μας. Εμείς θα μέναμε στο ένα ξύλινο σπιτάκι και η κουμπαρο-οικογένεια στην προέκταση. Το σπιτάκι μας ήταν αρκετά καλό, καινούργιο και καθαρό. Ένα μικρό καθιστικό με κουζινάκι, άνετο μπάνιο κι ένα μικρό υπνοδωμάτιο.
Στα γρήγορα αποφασίσαμε το μενού, σπαγγέτι με σάλτσα φρέσκου τόνου! που θα ψαρεύαμε από το φιόρδ!!, μοιράσαμε τις ετοιμασίες και πιάσαμε δουλειά. Εγώ έστρωσα το κρεβάτι της κολλητής γιατί δεν μπορούσε ν' ανοίξει τον καναπέ(θα κοιμόταν στο καθιστικό), εκείνη έφτιαξε τη σάλτσα με τον τόνο (κονσέρβα Rio mare από την Ελλάδα) για τα μακαρόνια που θα έβραζε ο κουμπάρος και ο άντρας μου ξεφόρτωσε. Εν τω μεταξύ πρόλαβα να κάνω ένα ντους γιατί αργότερα οι υπόλοιποι δε βρήκαν νερό(είχε κλείσει ο ιδιοκτήτης το πιεστικό).
Μετά από λίγο με την κατσαρόλα και τις καρέκλες στα χέρια πήγαμε στους κουμπάρους (το σπίτι τους ήταν μεγαλύτερο) για να φάμε. Εκεί βρήκαμε την εξής κατάσταση: Τα κουμπαρόπουλα έξαλλα γιατί δεν είχε wi-fi, ο κουμπάρος να βράζει τα μακαρόνια σ' ένα βαθύ τηγάνι γιατί δεν υπήρχε κατσαρόλα, το σπίτι της κακιάς ώρας, μόνο η κουμπάρα ατάραχη έφτιαχνε τη σαλάτα.
Όπως καταλαβαίνετε ο θεσμός του welcome drink καταστρατηγήθηκε και απ' ευθείας πέσαμε με τα μούτρα στη μακαρονάδα η οποία παρεπιπτόντως ήταν πεντανόστιμη.
Δεν βλέπαμε μπροστά μας από τη νύστα και αμέσως μετά το φαγητό πήγαμε για ύπνο. Πριν πέσω στο κρεβάτι έριξα μια ματιά από τον φεγγίτη της εξώπορτας. Είδα το φιόρδ να βάφεται στα χρώματα του σούρουπου. Και μόνο γι' αυτό, χαλάλι όλα τα χλμ.

Σαν απολογισμό της ημέρας θα έλεγα τα εξής:
Άφησα εκτός προγράμματος το εθνικό πάρκο Skaftafell όπου εκτός των άλλων θα μπορούσαμε να κάνουμε και μία 3ωρη πεζοπορία πάνω στον παγετώνα Vatnajokyll. Και τούτο γιατί δεν έβρισκα,όσο κι αν έψαξα, κατάλυμα στην περιοχή ώστε να διανυκτερεύσουμε και να επισκεφθούμε την Jokulsarlon την επόμενη μέρα. Έτσι προτίμησα να δούμε τη λίμνη με τα παγόβουνα και ν' αφήσουμε το πάρκο για την άλλη φορά (σαν πολλά άρχισαν να μαζεύονται).
Ήταν πραγματικά η πιο κουραστική μέρα του ταξιδιού. Τα 500 χλμ. ήταν πάρα πολλά (τουλάχιστον για μας) και για το συγκεκριμένο δρόμο.
Για τα δυο σπιτάκια πληρώσαμε 470 ευρώ (κουβαρντάδες οι Ισλανδοί) που δεν άξιζαν επ' ουδενί.
Για την κρουαζιέρα δώσαμε 45 ευρώ το άτομο και το ευχαριστηθήκαμε.
Η Jokulsarlon είναι το κάτι άλλο, θα μας μείνει αξέχαστη!!!
Μη χάσετε τη στροφή για το Vestrahorn.

 

[FILBO]

Vestrahorn (1-3 φωτογραφίες από το internet)

Hofn

Lindabrekka

Καληνύχτα!

Καλημέρα!

 

[Dina Z]

Η "καληνυχτα" σου και η "καλημερα" σου ειναι ολα τα λεφτα!
Να εισαι καλα ρε Φιλια, το εζησα μαζι σου
Και καθως πλησιαζει η ωρα, θα ριξω κι εγω μια ματια απο τον φεγγιτη σου και θα παω για υπνο

 

[FILBO]

4η ΗΜΕΡΑ

Τρίτη 11/7 Όταν σηκώθηκα το πρωί οι υπόλοιποι είχαν ήδη κάνει το μπάνιο τους ( αφού ξύπνησαν τον ιδιοκτήτη για ν' ανοίξει το πιεστικό), είχαν πάρει το πρωινό τους στον κήπο και ο νεροχύτης ήταν καθαρός. Ετοιμάστηκα γρήγορα κι έφαγα στον ξύλινο πάγκο της αυλής ενώ μπροστά μου ξανοιγόταν μια υπέροχη θέα. Τελικά αυτό που άξιζε στη Lindarbrekka ήταν η θέα...
Η τρίτη ημέρα του οδοιπορικού μας μόλις ξεκινούσε με τους καλύτερους οιωνούς (καλός καιρός-καλή διάθεση). Μόλις φθάσαμε στο μυχό του φιόρδ μας στρίψαμε αριστερά κι ακολουθήσαμε τον 939 γιατί αν συνεχίζαμε στον εθνικό δρόμο έπρεπε να κάνουμε έναν ολόκληρο κύκλο, δηλ. πολλά χλμ.
Ο 939 ήταν χωματόδρομος αλλά πολύ καλής κατάστασης, με σχετική κίνηση και έντονες ανηφοριές. Καθώς ανεβαίναμε το τοπίο άρχισε ν' αλλάζει και να γίνεται προοδευτικά σεληνιακό. Πέτρες, βράχοι, χώμα και τίποτα άλλο. Φαιογκριζοκαφέ αποχρώσεις παντού. Σημεία ζωής πουθενά. Αισθανόμουν σαν τον Λούκυ Λουκ στην Άγρια Δύση. Όταν φθάσαμε σε μια κορυφή είδαμε ένα πλάτωμα όπου είχε σταματήσει κι άλλο ένα αυτοκίνητο και είπαμε να ξαποστάσουμε. Μπροστά μας απλωνόταν, όπου έφθανε το μάτι σου, μια ξεραϊλα. Ο κουμπάρος ψιλογκρίνιαξε για το χωματόδρομο αλλά γρήγορα πήγε για φωτογραφίες με τον άντρα μου. Μείναμε οι γυναίκες να φάμε τις μπανάνες μας. Εκεί που στεκόμασταν, αισθάνομαι τα μάτια της κολλητής να με σκανάρουν και να επικεντρώνονται στα πόδια μου.
" Έλα, λέγε" της είπα.
" Είναι παντελόνι αυτό που φοράς; Πού το βρήκες;" ρώτησε με το δασκαλίστικο ύφος της.
" Στο LIDL. Γιατί, τι έχει;"
" Και οι κάλτσες, αυτές πού τις βρήκες;"
" Στον πάτο της βαλίτσας. Αυτές έπιασα, αυτές έβαλα."
" Τώρα ταιριάζουν αυτά τα πράγματα; Τι έχεις ντυθεί; Τσοπάνα;" έπεσε η ρομφαία της κολλητής επί της κεφαλής μου.
" Γιατί φοβήθηκες μήπως θιγεί το στυλιστικό status των Ισλανδών; Άλλωστε καλή μου κολλητή, την τάση mix and match τη γνωρίζεις;" κάπου το είχα διαβάσει και το πέταξα.
" Τη γνωρίζω."
" Ε, αυτή ακολουθώ σήμερα και σ' όποιον αρέσω" είπα και ελάλησα και πήγα παρακεί, να τελειώσω την μπανάνα μου με την ησυχία μου. Εδώ που τα λέμε , είχε δίκιο γιατί αυτά που φορούσα δεν ταίριαζαν καθόλου, αλλά βρε παιδί μου, ας είμαστε και λίγο χύμα. Οδοιπορικό στην Ισλανδία πήγαμε, όχι Σ/Κ στη Μύκονο...

Συνεχίσαμε την πορεία μας (30 χλμ. χώματος), συναντήσαμε κάποια στιγμή τον εθνικό δρόμο (επιτέλους άσφαλτος) και σιγά σιγά το τοπίο άρχισε να αποκτά τη γνώριμη όψη του με ποτάμι στ' αριστερά μας, λιβάδια, αγροκτήματα κοπάδια και ποδηλάτες. Φθάσαμε στο Εgilsstadir, ένα χωρίο 2300 κατοίκων, χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο. Βάλαμε βενζίνη και πορευόμασταν πάνω στην εθνική οδό. Είχαμε πολύ δρόμο ακόμα ( 160 χλμ. περίπου) μέχρι τον καταρράκτη Dettifoss που ήταν ο πρώτος σταθμός μας για σήμερα.
Καθ' οδόν όλο και κάτι μασουλούσαμε. Η κολλητή κάθε τόσο άνοιγε τα μαγικά της σακουλάκια κι έβγαζε καραμέλες με γεύση espresso, αφράτα φουντούκια κι αιγινήτικα από ξηροκαρπάδικο της Κουμουνδούρου, φυστίκια αράπικα για τον οδηγό ( η αδυναμία του). Είχα κι εγώ διάφορα μπισκοτάκια, οπότε δεν μπορούμε να πούμε ότι πεινάσαμε.
Για να πας στον Dettifoss υπάρχουν δύο δρόμοι, ο 864 που σε βγάζει στην ανατολική του πλευρά και είναι χωματόδρομος και ο 862 που σε πάει δυτικά και έχει ασφαλτοστρωθεί σχετικά πρόσφατα ( μέχρι τον καταρράκτη). Φυσικά πήραμε τον δεύτερο, ψιλομπερδευτήκαμε με τις πινακίδες αλλά τελικά φθάσαμε εύκολα στο πάρκινγκ.
Υπήρχε πλήθος κόσμου. Ο καιρός είχε συννεφιάσει κι έκανε ψύχρα. Ακολουθήσαμε το μονοπάτι, μαζί με πολλούς άλλους και διανύσαμε 2,5 χλμ. μέσα από ένα γυμνό, πετρώδες τοπίο. Κάλλιστα θα μπορούσε να γυριστεί διαστημική ταινία εκεί. Η σήμανση ήταν πολύ καλή και κάθε τόσο συναντούσαμε πινακίδες με βέλη και αποστάσεις. Καθώς προχωρούσαμε στη σειρά, λέει η κουμπάρα
" Υπάρχει κι άλλος καταρράκτης!"
" Τι λες μωρέ! Πού τον είδες;" την επέπληξε ο κουμπάρος.
" Να, εκεί κάτω στα δεξιά, δεν βλέπετε το σύννεφο που ανεβαίνει;"
Η κουμπάρα μπορεί να μην μιλάει πολύ αλλά όταν λέει κάτι έχει συνήθως δίκιο. Πράγματι εκεί που μας έδειχνε ήταν ο Selfoss, ένας υποδεέστερος του Dettifoss καταρράκτης αλλά προφανώς θα είχε κι εκείνος την ομορφιά του.
" Ωραία, θα τον δούμε στην επιστροφή" είπαμε και συνεχίσαμε προς τα κει που ακούγαμε μια δυνατή βοή και βλέπαμε άσπρα σεντόνια ν' ανεβαίνουν στον ουρανό.

 

[FILBO]

Καθ'οδόν προς τον Dettifoss

 

[FILBO]

Ο Dettifoss έχει τη φήμη του πιο ισχυρού καταρράκτη της Ευρώπης. Η ισχύς του προκύπτει από τη ροή επί το ύψος του. Τροφοδοτείται μέσω του ποταμού Jokulsa a Fjollum από τον παγετώνα Vatnajokull και τα εγκλωβισμένα σ' αυτόν ιζήματα βάφουν τα νερά του καταρράκτη λευκογκρίζα. Έχει εύρος 100 μ. , ύψος 44 μ. και ροή από 200-500 κυβ.μ./sec ανάλογα με την εποχή και την ηφαιστειακή δραστηριότητα που προκαλεί τήξη των πάγων.
Το 2012 χρησιμοποιήθηκε σαν σκηνικό στην ταινία επιστημονικής φαντασίας "Προμηθέας" του Ridley Scott που διαδραματίζεται σ' έναν πρωτόγονο πλανήτη.
Τον αποκαλούν το "τέρας", όσο για την "πεντάμορφη" θα σας αποκαλύψω παρακάτω ποιός καταρράκτης είναι.

Όταν φθάσαμε κοντά του καταλάβαμε γιατί του δώσανε αυτό το προσωνύμιο. Βρυχάται σαν τέρας. Σείεται ο τόπος από τη βοή, δονούνται οι γύρω βράχοι. Τον κοιτάζεις και υπνωτίζεσαι. Φαντάζεσαι ένα κοπάδι από άγρια άσπρα άλογα να τρέχει ξέφρενα μέχρι το χείλος του και να συνεχίζει έναν κατακόρυφο καλπασμό ως το βάθος της χαράδρας.
Συμπαγής, μεγαλόπρεπος, επιβλητικός. Αν ήταν άνθρωπος θα ήταν ηγεμόνας, αν ήταν πουλί θα ήταν αετός, αν ήταν ζώο θα ήταν άγριο άτι. Δονείσαι από τη δύναμη του, τρέμεις από τους βρυχηθμούς του, μουσκεύεις από την ανάσα του... Δέος μπροστά στο θαύμα της φύσης, αυτό ήταν το συναίσθημα που με είχε κατακλύσει.
Περπατήσαμε στο στενό, γλιστερό μονοπάτι. Τον είδαμε όσο καλύτερα μπορούσαμε. Το μονοπάτι σε κάποια σημεία πορευόταν πολύ κοντά στο χείλος του γκρεμού. Χρειαζόταν προσοχή.
Μπροστά μας σ' ένα ύψωμα είδαμε ότι υπήρχε μία εξέδρα. Η κουμπαρο-οικογένεια κατευθυνόταν προς τα κει. Με τα πορτοκαλί μπουφάν τους, καθώς προχωρούσαν στη σειρά, ήταν σαν την εθνική Ολλανδίας στο μουντιάλ.. Φθάσαμε επιτέλους στην εξέδρα αφού περάσαμε μέσα από αρκετή λάσπη. Η θέα από κει ψηλά έκοβε την ανάσα. Το μόνο κακό ότι γινόσουν μούσκεμα από το σπρέυ. Από τη μια μεριά ο καταρράκτης,από την άλλη το φαράγγι, βαθύ με κάθετα τοιχώματα από βασάλτη. Αποτελεί την απάντηση των Ισλανδών στο Grand Canyon. Έχει μήκος 25 χλμ., πλάτος 0,5 χλμ. και το ύψος του φθάνει το 100 μ. σε κάποια σημεία. Με 3 καταρράκτες στο διάβα του, με εξαιρετικά γεωλογικά φαινόμενα, όπως" οι βράχοι της Ηχούς" και το πεταλόσχημο φαράγγι Asbyrgi, θεωρείται ένα από τα ωραιότερα μέρη για hiking.
Δεν έφθανε το σπρέυ, άρχισε και η κανονική βροχή, φυσούσε δυνατός αέρας και όλα σου φώναζαν να φύγεις. Πήραμε το δρόμο της επιστροφής και φθάσαμε στο σημείο της διασταύρωσης για τον Selfoss. Οι κουμπάροι ήταν άφαντοι. Μάλλον θα πήγαν στ' αυτοκίνητα για να τσακίσουν κανένα σαντουιτσάκι . Μεσημέρι πια και η κοιλιά διαμαρτύρεται...
Μετά από αρκετό δρόμο, γύρω στα 2,5 χλμ., άρχισε να ξεδιπλώνεται μπροστά μας ο Selfoss. Tον αποκαλούν μικρή αδελφή, ταπεινό ξαδελφάκι ή ότι άλλο συγγενολόϊ θέλετε, του Dettifoss. Και πραγματικά δεν έχει το μεγαλείο και την αρχοντιά του "τέρατος". Η βοή του δε σου παίρνει τ' αυτιά ούτε γίνεσαι παπί από το σπρέυ του.
Έχει σχήμα πεταλοειδές, ύψος μόλις 10 μ. και κατά μήκος των τοιχωμάτων της χαράδρας που ξανοίγεται μπροστά του χύνονται πολλοί μικροί καταρράκτες. Θα τους παρομοίαζα με την αλέα των κρουνών που οδηγεί στο στόμιο μιας λεκάνης την οποία ο Selfoss με την ημικυκλική κουρτίνα του γεμίζει νερό και πέπλα από σταγόνες.
Δεν ξέρω αν είναι συγγενείς οι δύο καταρράκτες, αυτό που βλέπω είναι ότι ο ένας συμπληρώνει τον άλλο. Από τη μια η δύναμη, από την άλλη η φινέτσα. Τότε κατάλαβα τι μου έλειπε από τον Dettifoss. H παιχνιδιάρικη διάθεση, η τσαχπινιά... Κι αυτά τα βρήκα στον Selfoss.
Άξιζε ο ποδαρόδρομος ως εκεί, οι κουμπάροι έχασαν.
Γυρίζοντας στο πάρκινγκ τους βρήκαμε χορτάτους να μας περιμένουν. Αφού φάγαμε κι εμείς ξεκινήσαμε για τον επόμενο προορισμό μας, το φαράγγι Asbyrgi.

 

[FILBO]

Καταρράκτης Dettifoss