FILBO
Member
- Μηνύματα
- 152
- Likes
- 941
Επόμενη attraction ήταν το ψάρεμα. Πλησιάσαμε προς την ακτή και μοίρασαν στους άντρες καμιά 15αριά καλάμια που στην άκρη της πετονιάς τους κρεμόταν για δόλωμα ένα ασημί, μεταλλικό ψαράκι. Τους έδειξαν πως να κάνουν μια γρήγορη, παλινδρομική, κατακόρυφη κίνηση μ' αυτό και είπαν ότι όσα ψάρια πιάσουν, θα μας τα ψήσουν μετά το τέλος της εκδρομής στην αυλή του γραφείου για να τα φάμε.
Προσπάθησαν οι δικοί μας, δεν κατάφεραν τίποτα, οπότε αρκέστηκαν να κοροϊδεύουν μερικούς Ρώσσους που ψάρευαν δίπλα μας. Σε λίγο όμως οι Ρώσσοι άρχισαν να πιάνουν κάτι ψαρούκλες
,μισό μέτρο το καθένα και να τα ανεβάζουν στο κατάστρωμα υπό τη συνοδεία ιαχών ενθουσιασμού και χειροκροτημάτων από το πλήθος. Σταματημό δεν είχαν. Ευτυχώς, γιατί αν περιμέναμε από τους δικούς μας, νηστικοί θα μέναμε. Αφού γέμισαν μερικοί πλαστικοί κουβάδες, σταμάτησε το ψάρεμα και δύο γεροδεμένες κοπέλες άρχισαν να τα καθαρίζουν. Είχαν φορέσει μακριές, πλαστικές ποδιές, γάντια και γαλότσες, Για πότε τα ξεκοίλιαζαν, πετούσαν τα σπλάγχνα τους στους γλάρους, αφού προηγουμένως μας έκαναν ένα μάθημα ανατομίας και μας έδειξαν το συκώτι της μουρούνας απ' όπου βγαίνει το μουρουνέλαιο και τα φιλετάριζαν με μια επιδεξιότητα και ταχύτητα άλλο πράγμα. Ήταν ψάρια του ωκεανού, εγώ μόνο τη μουρούνα ήξερα, και είχαν ένα κάτασπρο, παχύ κρέας. Να δούμε αν θα είναι νόστιμα... Περιττό να σας περιγράψω το πανηγύρι που είχαν στήσει οι γλάροι δίπλα μας. Έπιανα στον αέρα ότι πετούσαν οι κοπέλες, αφήνοντας συγχορδίες κρωξιμάτων από την ικανοποίησή τους. Το κατάστρωμα και οι ποδιές των κοριτσιών είχαν καταματωθεί αλλά αυτές συνέχιζαν τη δουλειά τους απτόητες. Αφού τελείωσαν, καθάρισαν τα πάντα με θαλασσινό νερό και μας είπαν ότι θα φάμε καλά.
Μου έκαναν μεγάλη εντύπωση αυτά τα κορίτσια ... Πόσο δυνατά, πόσο ικανά ήταν και πως ανταπεξέρχονταν σε καθαρά ανδρικές δουλειές.
Πλησιάζαμε στο τέλος της εκδρομής. Το αεράκι είχε γίνει ψυχρό κι εγώ παρατηρούσα το πέταγμα των γλάρων που χορτασμένοι πια, μας συνόδευαν. Ήταν πολύ θρεμμένοι (με τόσο φαί κάθε μέρα), το δε πέταγμα τους μόνο με χέρια μπαλαρίνας μπορούσε να συγκριθεί.
Φθάσαμε στο λιμάνι, αποβιβαστήκαμε και κατευθυνθήκαμε στο γραφείο. Μέχρι να βγάλουμε τις φόρμες μας (ευτυχώς που τις φορούσαμε και δεν αισθανθήκαμε καθόλου κρύο) ψήθηκαν τα ψάρια, οπότε στηθήκαμε στη σειρά με το πιατάκι μας και περιμέναμε από τις κοπέλες να μας δώσουν το μερίδιο μας.
Πραγματικά ήταν νοστιμότατα, μας είπαν ότι μπορούμε να ξαναπάρουμε και όλοι πήγαμε για δεύτερο γύρο. Δεν είχε απομείνει ούτε λέπι στη μεγάλη ψησταριά όταν πήραμε το δρόμο του γυρισμού αφού προηγουμένως ευχαριστήσαμε από καρδιάς τις κοπέλες του γραφείου.
Στην επιστροφή επικρατούσε ησυχία μέσα στο αυτοκίνητο. Τι να πεις; Ήμασταν τόσο γεμάτοι απ' αυτό που είχαμε ζήσει που κάθε σχόλιο ήταν περιττό. Και να σκεφθείτε ότι είχα δώσει αγώνα για να πείσω τον κουμπάρο να κλείσουμε την εκδρομή. Φοβόταν μήπως ήταν επικίνδυνο αλλά τελικά ενθουσιάστηκε κι εκείνος όπως όλοι μας.
Προσπάθησαν οι δικοί μας, δεν κατάφεραν τίποτα, οπότε αρκέστηκαν να κοροϊδεύουν μερικούς Ρώσσους που ψάρευαν δίπλα μας. Σε λίγο όμως οι Ρώσσοι άρχισαν να πιάνουν κάτι ψαρούκλες
,μισό μέτρο το καθένα και να τα ανεβάζουν στο κατάστρωμα υπό τη συνοδεία ιαχών ενθουσιασμού και χειροκροτημάτων από το πλήθος. Σταματημό δεν είχαν. Ευτυχώς, γιατί αν περιμέναμε από τους δικούς μας, νηστικοί θα μέναμε. Αφού γέμισαν μερικοί πλαστικοί κουβάδες, σταμάτησε το ψάρεμα και δύο γεροδεμένες κοπέλες άρχισαν να τα καθαρίζουν. Είχαν φορέσει μακριές, πλαστικές ποδιές, γάντια και γαλότσες, Για πότε τα ξεκοίλιαζαν, πετούσαν τα σπλάγχνα τους στους γλάρους, αφού προηγουμένως μας έκαναν ένα μάθημα ανατομίας και μας έδειξαν το συκώτι της μουρούνας απ' όπου βγαίνει το μουρουνέλαιο και τα φιλετάριζαν με μια επιδεξιότητα και ταχύτητα άλλο πράγμα. Ήταν ψάρια του ωκεανού, εγώ μόνο τη μουρούνα ήξερα, και είχαν ένα κάτασπρο, παχύ κρέας. Να δούμε αν θα είναι νόστιμα... Περιττό να σας περιγράψω το πανηγύρι που είχαν στήσει οι γλάροι δίπλα μας. Έπιανα στον αέρα ότι πετούσαν οι κοπέλες, αφήνοντας συγχορδίες κρωξιμάτων από την ικανοποίησή τους. Το κατάστρωμα και οι ποδιές των κοριτσιών είχαν καταματωθεί αλλά αυτές συνέχιζαν τη δουλειά τους απτόητες. Αφού τελείωσαν, καθάρισαν τα πάντα με θαλασσινό νερό και μας είπαν ότι θα φάμε καλά.Μου έκαναν μεγάλη εντύπωση αυτά τα κορίτσια ... Πόσο δυνατά, πόσο ικανά ήταν και πως ανταπεξέρχονταν σε καθαρά ανδρικές δουλειές.
Πλησιάζαμε στο τέλος της εκδρομής. Το αεράκι είχε γίνει ψυχρό κι εγώ παρατηρούσα το πέταγμα των γλάρων που χορτασμένοι πια, μας συνόδευαν. Ήταν πολύ θρεμμένοι (με τόσο φαί κάθε μέρα), το δε πέταγμα τους μόνο με χέρια μπαλαρίνας μπορούσε να συγκριθεί.
Φθάσαμε στο λιμάνι, αποβιβαστήκαμε και κατευθυνθήκαμε στο γραφείο. Μέχρι να βγάλουμε τις φόρμες μας (ευτυχώς που τις φορούσαμε και δεν αισθανθήκαμε καθόλου κρύο) ψήθηκαν τα ψάρια, οπότε στηθήκαμε στη σειρά με το πιατάκι μας και περιμέναμε από τις κοπέλες να μας δώσουν το μερίδιο μας.
Πραγματικά ήταν νοστιμότατα, μας είπαν ότι μπορούμε να ξαναπάρουμε και όλοι πήγαμε για δεύτερο γύρο. Δεν είχε απομείνει ούτε λέπι στη μεγάλη ψησταριά όταν πήραμε το δρόμο του γυρισμού αφού προηγουμένως ευχαριστήσαμε από καρδιάς τις κοπέλες του γραφείου.
Στην επιστροφή επικρατούσε ησυχία μέσα στο αυτοκίνητο. Τι να πεις; Ήμασταν τόσο γεμάτοι απ' αυτό που είχαμε ζήσει που κάθε σχόλιο ήταν περιττό. Και να σκεφθείτε ότι είχα δώσει αγώνα για να πείσω τον κουμπάρο να κλείσουμε την εκδρομή. Φοβόταν μήπως ήταν επικίνδυνο αλλά τελικά ενθουσιάστηκε κι εκείνος όπως όλοι μας.
