interted
Member
- Μηνύματα
- 1.355
- Likes
- 8.200
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ράφτινγκ στον Ουρουμπάμπα
My father was from Aberdeen, and a more generous man you couldn't wish to meet. I have a gold watch that belonged to him. He sold it to me on his deathbed. I wrote him a cheque for it, post dated of course. Chic Murray (παλιός κωμικός)
Αφού έγραψα για τις άλλες μεγάλες πόλεις της Σκοτίας, θα ήταν αμαρτία να μην γράψω και κάτι για το Αμπερντίν.
Για το Αμπερντίν είχα ακούσει διάφορα. Μεγάλη πόλη στα βόρεια, με μεγαλειώδη αρχιτεκτονική από γρανίτη. Λιμάνι από όπου γίνεται η διαχείριση του πετρελαίου της Βόρειας Θάλασσας. Ιστορικό πανεπιστήμιο από το 1495.
Και ότι “δεν αξίζει να αφιερώσεις χρόνο στο Αμπερντίν. Τα ενδιαφέροντα, π.χ. το κάστρο Dunnottar, είναι έξω από την πόλη.”
Φτάνοντας απόγευμα, στάθηκα τυχερός με τον καιρό. Ο ήλιος αντανακλώνταν στις γρανιτένιες προσόψεις των κτιρίων, δίνοντας τους ένα ασημί χρώμα. Πάρκαρα στο λιμάνι και ανέβηκα την κομψή Marischal Steet. Πλησιάζοντας στην Castlegate, δηλαδή την κεντρική πλατεία της πόλης, τα κτίρια γίνονται πιο πλούσια. Στην μέση το Mercat cross, δηλαδή Market cross στην Σκωτσέζικη διάλεκτο, είναι μια κυκλική κατασκευή, που συμβόλιζε την άδεια από τον Μονάρχη να γίνεται τακτική λαϊκή αγορά τον Μεσαίωνα. Κατευθύνθηκα δυτικά, μέσω της φαρδιάς Union street, χαζεύοντας τις νεοκλασικές κολώνες και τους πυργίσκους στις γωνίες των κτιρίων. Κλάση.
Είναι Κυριακή βράδυ και όσοι έχουν επισκεφθεί την Σκωτιά τέτοια μέρα δεν θα παραξενευτούν να μάθουν ότι δεν υπήρχε ψυχή στον δρόμο. Ευτυχώς βρήκα ένα κεμπαμπτζίδικο ανοιχτό και ο κεμπαμπτζής, αφού μου είπε ότι περνάει τα καλοκαίρια στην Κέρκυρα, μου έδωσε μερικές πληροφορίες για την πόλη: “Πρέπει να δεις το Marischal College! Είναι το δεύτερο μεγαλύτερο γρανιτένιο κτίριο στον κόσμο, μετά από ένα Ισπανικό νομίζω.”
Όντως το Marischal College, που φιλοξενεί σήμερα την τοπική αρχή, είναι εντυπωσιακό και τεράστιο. Όμως ξαφνικά ξέμεινα από αξιοθέατα! Το άλλο must της πόλης, το Ναυτικό Μουσείο, ήταν κλειστό. Επιπλέον, περπατώντας στους παράπλευρους δρόμους του κέντρου, άρχισα να παίρνω μια διαφορετική αίσθηση της πόλης. Αρκετά από τα παλιά γρανιτένια κτίρια δεν βρίσκονται στην καλύτερη κατάσταση, και αυτό σε συνδυασμό με τα πολλά ξεφτισμένα γκραφίτι σου δίνουν μια αίσθηση “περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις”.
Πήρα το αμάξι και οδήγησα προς το Παλιό Αμπερντίν, εκεί όπου βρίσκονται τα κτίρια του Πανεπιστημίου. Περπάτησα στα λιθόστρωτα προσπερνώντας παλιούς πύργους και αυλές, μέχρι που αντίκρισα τον μεγάλο γοτθικό πύργο του King’s College. Το πανεπιστήμιο αυτό έχει μια “ακτινοβολία”, ίσως λόγω της παλαιότητας των κτιρίων και των πινακίδων με ονόματα σπουδαίων λογίων όπως ο Thomas Reid.
Τελικά κατέληξα την βραδιά στο Footdee, ένα πρώην ψαροχώρι στην μία άκρη του λιμανιού, που τώρα αν και έχει ενωθεί με την πόλη διατηρεί ένα μικρό αριθμό αυθεντικών κτιρίων. Δεν εντυπωσιάστηκα, καθώς το μέρος ήταν υπερβολικά μικρό και εντόπισα μόνο ένα περιποιημένο, πανάκριβο όμως, εστιατόριο.
Αυτά για το Αμπερντίν, που δεν μπόρεσε να μου κρατήσει το ενδιαφέρον για πολύ - ίσως και από άγνοιά μου - , όμως δεν μετάνιωσα καθόλου που του αφιέρωσα μισή μέρα.
----
Ίσως αν έβλεπα το Βόρειο Σέλας (Northern Lights ή Mirrie Dancers δηλ. χαρούμενοι χορευτές όπως τα λένε στην Σκωτία) να είχα άλλη άποψη
Αφού έγραψα για τις άλλες μεγάλες πόλεις της Σκοτίας, θα ήταν αμαρτία να μην γράψω και κάτι για το Αμπερντίν.
Για το Αμπερντίν είχα ακούσει διάφορα. Μεγάλη πόλη στα βόρεια, με μεγαλειώδη αρχιτεκτονική από γρανίτη. Λιμάνι από όπου γίνεται η διαχείριση του πετρελαίου της Βόρειας Θάλασσας. Ιστορικό πανεπιστήμιο από το 1495.
Και ότι “δεν αξίζει να αφιερώσεις χρόνο στο Αμπερντίν. Τα ενδιαφέροντα, π.χ. το κάστρο Dunnottar, είναι έξω από την πόλη.”
Φτάνοντας απόγευμα, στάθηκα τυχερός με τον καιρό. Ο ήλιος αντανακλώνταν στις γρανιτένιες προσόψεις των κτιρίων, δίνοντας τους ένα ασημί χρώμα. Πάρκαρα στο λιμάνι και ανέβηκα την κομψή Marischal Steet. Πλησιάζοντας στην Castlegate, δηλαδή την κεντρική πλατεία της πόλης, τα κτίρια γίνονται πιο πλούσια. Στην μέση το Mercat cross, δηλαδή Market cross στην Σκωτσέζικη διάλεκτο, είναι μια κυκλική κατασκευή, που συμβόλιζε την άδεια από τον Μονάρχη να γίνεται τακτική λαϊκή αγορά τον Μεσαίωνα. Κατευθύνθηκα δυτικά, μέσω της φαρδιάς Union street, χαζεύοντας τις νεοκλασικές κολώνες και τους πυργίσκους στις γωνίες των κτιρίων. Κλάση.
Είναι Κυριακή βράδυ και όσοι έχουν επισκεφθεί την Σκωτιά τέτοια μέρα δεν θα παραξενευτούν να μάθουν ότι δεν υπήρχε ψυχή στον δρόμο. Ευτυχώς βρήκα ένα κεμπαμπτζίδικο ανοιχτό και ο κεμπαμπτζής, αφού μου είπε ότι περνάει τα καλοκαίρια στην Κέρκυρα, μου έδωσε μερικές πληροφορίες για την πόλη: “Πρέπει να δεις το Marischal College! Είναι το δεύτερο μεγαλύτερο γρανιτένιο κτίριο στον κόσμο, μετά από ένα Ισπανικό νομίζω.”
Όντως το Marischal College, που φιλοξενεί σήμερα την τοπική αρχή, είναι εντυπωσιακό και τεράστιο. Όμως ξαφνικά ξέμεινα από αξιοθέατα! Το άλλο must της πόλης, το Ναυτικό Μουσείο, ήταν κλειστό. Επιπλέον, περπατώντας στους παράπλευρους δρόμους του κέντρου, άρχισα να παίρνω μια διαφορετική αίσθηση της πόλης. Αρκετά από τα παλιά γρανιτένια κτίρια δεν βρίσκονται στην καλύτερη κατάσταση, και αυτό σε συνδυασμό με τα πολλά ξεφτισμένα γκραφίτι σου δίνουν μια αίσθηση “περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις”.
Πήρα το αμάξι και οδήγησα προς το Παλιό Αμπερντίν, εκεί όπου βρίσκονται τα κτίρια του Πανεπιστημίου. Περπάτησα στα λιθόστρωτα προσπερνώντας παλιούς πύργους και αυλές, μέχρι που αντίκρισα τον μεγάλο γοτθικό πύργο του King’s College. Το πανεπιστήμιο αυτό έχει μια “ακτινοβολία”, ίσως λόγω της παλαιότητας των κτιρίων και των πινακίδων με ονόματα σπουδαίων λογίων όπως ο Thomas Reid.
Τελικά κατέληξα την βραδιά στο Footdee, ένα πρώην ψαροχώρι στην μία άκρη του λιμανιού, που τώρα αν και έχει ενωθεί με την πόλη διατηρεί ένα μικρό αριθμό αυθεντικών κτιρίων. Δεν εντυπωσιάστηκα, καθώς το μέρος ήταν υπερβολικά μικρό και εντόπισα μόνο ένα περιποιημένο, πανάκριβο όμως, εστιατόριο.
Αυτά για το Αμπερντίν, που δεν μπόρεσε να μου κρατήσει το ενδιαφέρον για πολύ - ίσως και από άγνοιά μου - , όμως δεν μετάνιωσα καθόλου που του αφιέρωσα μισή μέρα.
----
Ίσως αν έβλεπα το Βόρειο Σέλας (Northern Lights ή Mirrie Dancers δηλ. χαρούμενοι χορευτές όπως τα λένε στην Σκωτία) να είχα άλλη άποψη
....
