Ηνωμένο Βασίλειο 20 χρόνια, εξερευνώντας τα μυστικά της Σκωτίας

[Dr Snoopy]

Κλικ το Στέρλινγκ

 

[Sassenach77]

Εννούσα τον χαρακτήρα των ανθρώπων, όπως αυτός επηρεάζεται και διαμορφώνεται από το φυσικό τοπίο και τις δυσκολίες αυτού - ειδικά την απομόνωση που δημιουργούν. Αλλιώς είναι πχ. να ζείς στα Χάιλαντς και πρέπει να διασχίσεις το λοχ με κραβάκι γιατί δεν είχε δρόμο ή αντίστοιχα στην Πίνδο και αλλιώς στα Κότσγουολντς της Αγγλίας. Γενικώς οι Σκωτσέζοι είναι πιο rough/σκληραγωγημένοι χαρακτήρες (που φαίνεται ακόμα και στα χαρακτηριστικά του προσώπου) σε σχέση με τους Άγγλους και τουλάχιστον αυτό στο μυαλό μου τους συνδέει περισσότερο με τους Έλληνες.

Μιλούσαμε για πολιτισμό και φύση και το μοναδικό συνδετικό στοιχείο που μπόρεσα να σκεφτώ ήταν αυτό που σου έγραψα, γιατί απο θέμα φύσης και τοπίων δεν μπορώ να βρω κοινά σημεία....λάθος κατάλαβα, γράψε άκυρο!
Διασχίζοντας την ύπαιθρο των Χάιλαντς συνάντησα πολλές απομονωμένες φάρμες και σίγουρα η ζωή των ανθρώπων εκεί δεν είναι τόσο απλή....Επίσης συνάντησα και πολλές απομονωμένες κατοικίες-κάστρα! Πχ το Dunvegan κατοικείται και είναι στη μέση του πουθενά!....(αλλά είναι όλα τα λεφτά!). Όσους Σκωτσέζους συνάντησα ήταν πολλοί ευγενικοί με "κοφτή" συμπεριφορά, χωρίς αυτό να αποτελεί αρνητικό στοιχείο. Δηλαδή μεστά και μετρημένα λόγια! Δεν έχω ζήσει στην ύπαιθρο της Σκωτίας, ώστε να γνωρίσω την καθημερινότητα των ανθρώπων εκεί, αλλά σίγουρα ξέρω πως είναι να ζεις στην Πίνδο! Και σίγουρα μπορώ να καταλάβω τις όποιες δυσκολίες με τις οποίες "συμβιώνουν" οι Σκωτσέζοι των απομονωμένων Χάιλαντς. Αλλά δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη και να συγκρίνω με Ελλάδα, γιατί δεν έχω ζήσει εκεί...

Τα μπροχ,

Δεν είχα ιδέα οτι έχει μπροχ τόσο νότια......... Συνέχεια ανακαλύπτω διάφορα για τη Σκωτία και χαίρομαι γι αυτό!

Τελικά στήθηκα κι εγώ να δω τον πυροβολισμό της 1 μ.μ. Λέγεται ότι γινόταν για τον συγχρονισμό των ρολογιών των καραβιών που άραζαν στο Λιθ. Ωραίο το τελετουργικό, με τον ντυμένο παραδοσιακά υπεύθυνο να κοιτάει το ρολόι του και με καθορισμένες κινήσεις να ανάβει το κανόνι. Έκατσα και μπροστά, μπροστά και τελικά ...ξεκουφάθηκα.

χαχαχαχαχαχαχαχα να σαι καλά με έκανες και γέλασα!

Σας βάζω και τις φωτο από τα τρία κάστρα γιατί το δίλημμα αυτή την φορά είναι πιο μεγάλο νομίζω.

Το Στέρλινγκ φυσικά!

Απο την 2η τριάδα άνετα "πετιέται" έξω το Μπαλμόραλ. Είναι μια πολυτελή κατοικία-κάστρο και τίποτα άλλο....καλό για περιεργασία αλλά όχι αρκετό! Για να φανταστείς σταμάτησα να δω το Μπρέμαρ και το Μπαλμόραλ το προσπέρασα χωρίς να σταματήσω. Στη περιοχή γίνονται πολλά happenings με παραδοσιακά αθλήματα, χορούς κτλ και αν τα πετύχει κάποιος θα δει ποοοοοοολύ Σκωτία!
Τα άλλα δύο κάστρα είναι οχυρωματικές κατασκευές που κουβαλούν πολύ ιστορία πάνω τους! Αυτό και μόνο εμένα μου αρκεί για να τους δώσω περισσότερο σημασία! Εξωτερικά τα έχω δει και τα δύο, και έχουν την ίδια γοητεία όταν τα κοιτάς απο χαμηλά. Εσωτερικά μόνο του Εδιμβούργου. Το κάστρο του Στέρλινγκ είναι πιο απλό στη διακόσμηση και αυτό φαίνεται ακόμα και στην είσοδο του. Κατα τ' άλλα θα έλεγε κάποιος οτι είναι δύσκολο να διαλέξεις ανάμεσα σε αυτά τα δύο. Για μένα πάντως, χωρίς πολύ σκέψη, υπερέχει το κάστρο στο Στέρλινγκ, γιατί η ιστορία που κουβαλάει είναι πιο "βαριά"...

και τα γαϊδουράγκαθα (το εθνικό λουλούδι της Σκωτίας)

Έχω δεί πολλά γαϊδουράγκαθα στη ζωή μου, αλλά τέτοια καούρα για να καταφέρω να δω έστω και ένα στη Σκωτία ούτε που θα το φανταζόμουν ποτέ.....

.....τελικά βρήκα ένα στο Σκάι! Δεν είναι όμορφο;;;....

Αναμένω την συνέχεια

 

[interted]

I travel not to go anywhere but to go. I travel for travel’s sake. The great affair is to move. -Robert Louis Stevenson


Ξύπνησα νύχτα. Έχοντας μία ώρα διαθέσιμη μέχρι την ανατολή, αψήφησα το κρύο και κατέβηκα για μια βόλτα στην προκυμαία του Mallaig. Το Mallaig ένα γαλήνιο λιμανάκι στην Δυτική ακτή των Χάιλαντς, από όπου αναχωρούν καράβια για νησιά των Εβρίδων και απροσπέλαστες ακτές λοχ της ενδοχώρας.

Εκτός από ένα παλιό ψαροκάικο που έφευγε για ψάρεμα, δεν υπήρχε ψυχή. Περπάτησα ανάμεσα στα φωτισμένα από στύλους αλιευτικά που επιπλέουν βουβά στο μαύρο νερό. Κάτι γυάλισε – σαν μια γκρίζα ράχη που αναδύθηκε στιγμιαία από την επιφάνεια. Έμεινε μόνο μια μικρή κυμάτωση και οι αμφιβολίες μου για το τι ήταν αυτό που είδα. Κάπου είχα διαβάσει ότι υπάρχει μια γκρίζα φώκια, ο Σάμυ που είναι συχνός θαμώνας του λιμανιού… Λετε;

Έβαλα μπρος στο αμάξι και κατευθύνθηκα προς μια από τις παραλίες νότια του Mallaig. Για να καταλάβουμε την σημασία του προορισμού, ας γυρίσουμε τον χρόνο πίσω 6 χρόνια. Με τον θείο και την θεία μου καθ’ οδόν προς το νησί Σκάι, μείναμε μια νύχτα σε ένα Bread & Breakfast στο Fort William. Οι ιδιοκτήτες του πεντακάθαρου πανδοχείου στις ακτές του λοχ ήταν μια Σκοτσέζα και ένας Βρετανός Πακιστανός. Είχαν γυρίσει, μαζί με τον γιό τους, από την πόλη, στον τόπο καταγωγής της γυναίκας για να ζήσουν μια πιο ήσυχη ζωή. Το πρωί, αφού ξεπροβόδισε τον γιό του, που θα πήγαινε στο σχολείο περπατώντας κάμποσα χιλιόμετρα παράλληλα με το λοχ μαζί με ένα φίλο, ο άντρας μας έπιασε κουβέντα για κοντινούς προορισμούς.

“Το αγαπημένο μου μέρος στην Σκοτία είναι να στέκομαι στις ακτές νότια του Mallaig και να βλέπω την ανατολή να φωτίζει τα διάφορα μικρά νησάκια. Μαγευτικό”, μας είπε. Δυστυχώς το ήδη φορτωμένο πρόγραμμά μας δεν επέτρεπε ανατολή στο Mallaig και έτσι έκανα μια νοητή σημείωση.

Και να που έφτασα να βρίσκομαι λίγο πριν το χάραμα, σε μια ερημική παραλία νότια του Mallaig μια μέρα προχωρημένου φθινοπώρου-αρχές χειμώνα. Χαμηλά Δυτικά Χάιλαντς, δίπλα στην θάλασσα – τοπίο παρόμοιο με αυτό του Crinan που ίσως διασκορπιστούν οι στάχτες του Κόνερι, όπως ανέφερε ο @Dr Snoopy . Στο ημίφως προβατάκια μασουλάνε ανύποπτα το γρασίδι και μόλις με αντιλαμβάνονται γυρνάνε όλα μαζί προς το μέρος μου. Ψάχνω να βρω το μονοπάτι προς μια παραλία που θα μου δώσει καλή θέα χαιρετώντας πρωινούς περιπατητές σκύλων, και τελικά βρίσκω την κατάλληλη.

Μικρή ημικυκλική παραλία με ψιλή άμμο που γίνεται πιο ανοιχτόχρωμη μπεζ με το φως της αυγής. Ο ανατέλλοντας ήλιος φωτίζει τα νησιά Rùm και Eigg, του συμπλέγματος των “Μικρών νησιών”. Το ένα νησί ένα οροπέδιο με απότομες χαράδρες και το άλλο γεμάτο κωνικά βουναλάκια που συγκλίνουν προς το κέντρο. Και τα δύο λουσμένα από τις κόκκινες αχτίδες του ήλιου. Πανέμορφο. Έχει δίκιο η @Sassenach77 . Η Σκωτία δεν παύει να αποκαλύπτει μυστικά.

Επόμενη στάση Glenfinnan στις ακτές του λοχ Shiel. Στον δρόμο προειδοποιητικά σήματα για διερχόμενα ελάφια. Χθες το βράδυ είχα τρομάξει, βλέποντας ένα κόκκινο ελάφι με φοβερά κέρατα να στέκεται παγωμένο στην άκρη του δρόμου. Φτάνοντας στο χωριό, πρέπει να ανεβούμε σε ένα ψηλό σημείο να δούμε την πανοραμική θέα - θα συμφωνούσε ο @psilos3 . Το μακρόστενο λοχ ανάμεσα στα βουνά, οι κορυφές των οποίων έχουν μαζέψει λίγο χιόνι, ένα νησάκι με λίγα δέντρα. Κινέζοι να βγάζουν φωτογραφίες. Στο κέντρο όλου αυτού το σκηνικού ένας στύλος με ένα άγαλμα στην κορυφή. Είναι αφιερωμένο στους πολεμιστές των Χάιλαντς, με αρχηγό τον Μπόνι Πρινς Τσάρλι. Ο Τσάρλι ήταν ο “νεαρός διεκδικητής” του θρόνου του Ηνωμένου Βασιλείου για λογαριασμό του πατέρα του, ως γνήσιος απόγονος της Σκωτσέζικης δυναστείας των Στουάρτ. Στην ουσία ήταν η ύστατη προσπάθεια κατά της ένωσης των Βασιλείων Σκωτίας και Αγγλίας. Και βέβαια καταδικασμένη. Οι κουζουλοί (ελπίζω να εγκρίνει ο @STKF την χρήση του όρου εδώ) του Μπόνι Πρινς Τσάρλι παρελάσαν μέχρι την πόλη Ντέρμπι της Αγγλίας! Όμως τι μπορείς να κάνεις απέναντι στους καλοζωισμένους Αγγλικούς στρατούς και μάλιστα χωρίς σημαντική διεθνή βοήθεια. Η τελική μάχη χάθηκε στο Culloden και ήταν σφαγή των Σκοτσέζων.

Από το Glenfinnan ξεκίνησα ένα κυκλικό περίπατο που περνάει από το Glenfinnan viaduct γνωστό και από τις ταινίες του Χάρι Πότερ. Η διαδρομή ξεκινάει από τον σταθμό και διαρκεί 1 ώρα από σηματοδοτημένο και περιποιημένο μονοπάτι. Εκτός από την ικανότητα των Σκοτσέζων μηχανικών, θαυμάζεις και τις ακραίες συνθήκες που ζούσαν οι άνθρωποι σε αυτά τα μέρη. Πριν γίνει ο δρόμος, ένα καραβάκι έπαιρνε τους κατοίκους από την άλλη πλευρά του μακρόστενου λόχ για να τους φέρει στον σταθμό του τρένου.

Στην επιστροφή χαζεύω το χιονισμένο Ben Navis να δεσπόζει πάνω από το Fort William. Ωραίες εικόνες σήμερα. Ας είναι καλά αυτός ο τύπος στο πανδοχείο που μου έβαλε το μικρόβιο.

---

Και να θυμηθούμε τη σχετική σκηνή του Χάρι Πότερ

 

[Smaragda53]

I travel not to go anywhere but to go. I travel for travel’s sake. The great affair is to move. -Robert Louis Stevenson


Ξύπνησα νύχτα. Έχοντας μία ώρα διαθέσιμη μέχρι την ανατολή, αψήφησα το κρύο και κατέβηκα για μια βόλτα στην προκυμαία του Mallaig. Το Mallaig ένα γαλήνιο λιμανάκι στην Δυτική ακτή των Χάιλαντς, από όπου αναχωρούν καράβια για νησιά των Εβρίδων και απροσπέλαστες ακτές λοχ της ενδοχώρας.

Εκτός από ένα παλιό ψαροκάικο που έφευγε για ψάρεμα, δεν υπήρχε ψυχή. Περπάτησα ανάμεσα στα φωτισμένα από στύλους αλιευτικά που επιπλέουν βουβά στο μαύρο νερό. Κάτι γυάλισε – σαν μια γκρίζα ράχη που αναδύθηκε στιγμιαία από την επιφάνεια. Έμεινε μόνο μια μικρή κυμάτωση και οι αμφιβολίες μου για το τι ήταν αυτό που είδα. Κάπου είχα διαβάσει ότι υπάρχει μια γκρίζα φώκια, ο Σάμυ που είναι συχνός θαμώνας του λιμανιού… Λετε;

Έβαλα μπρος στο αμάξι και κατευθύνθηκα προς μια από τις παραλίες νότια του Mallaig. Για να καταλάβουμε την σημασία του προορισμού, ας γυρίσουμε τον χρόνο πίσω 6 χρόνια. Με τον θείο και την θεία μου καθ’ οδόν προς το νησί Σκάι, μείναμε μια νύχτα σε ένα Bread & Breakfast στο Fort William. Οι ιδιοκτήτες του πεντακάθαρου πανδοχείου στις ακτές του λοχ ήταν μια Σκοτσέζα και ένας Βρετανός Πακιστανός. Είχαν γυρίσει, μαζί με τον γιό τους, από την πόλη, στον τόπο καταγωγής της γυναίκας για να ζήσουν μια πιο ήσυχη ζωή. Το πρωί, αφού ξεπροβόδισε τον γιό του, που θα πήγαινε στο σχολείο περπατώντας κάμποσα χιλιόμετρα παράλληλα με το λοχ μαζί με ένα φίλο, ο άντρας μας έπιασε κουβέντα για κοντινούς προορισμούς.

“Το αγαπημένο μου μέρος στην Σκοτία είναι να στέκομαι στις ακτές νότια του Mallaig και να βλέπω την ανατολή να φωτίζει τα διάφορα μικρά νησάκια. Μαγευτικό”, μας είπε. Δυστυχώς το ήδη φορτωμένο πρόγραμμά μας δεν επέτρεπε ανατολή στο Mallaig και έτσι έκανα μια νοητή σημείωση.

Και να που έφτασα να βρίσκομαι λίγο πριν το χάραμα, σε μια ερημική παραλία νότια του Mallaig μια μέρα προχωρημένου φθινοπώρου-αρχές χειμώνα. Χαμηλά Δυτικά Χάιλαντς, δίπλα στην θάλασσα – τοπίο παρόμοιο με αυτό του Crinan που ίσως διασκορπιστούν οι στάχτες του Κόνερι, όπως ανέφερε ο @Dr Snoopy . Στο ημίφως προβατάκια μασουλάνε ανύποπτα το γρασίδι και μόλις με αντιλαμβάνονται γυρνάνε όλα μαζί προς το μέρος μου. Ψάχνω να βρω το μονοπάτι προς μια παραλία που θα μου δώσει καλή θέα χαιρετώντας πρωινούς περιπατητές σκύλων, και τελικά βρίσκω την κατάλληλη.

Μικρή ημικυκλική παραλία με ψιλή άμμο που γίνεται πιο ανοιχτόχρωμη μπεζ με το φως της αυγής. Ο ανατέλλοντας ήλιος φωτίζει τα νησιά Rùm και Eigg, του συμπλέγματος των “Μικρών νησιών”. Το ένα νησί ένα οροπέδιο με απότομες χαράδρες και το άλλο γεμάτο κωνικά βουναλάκια που συγκλίνουν προς το κέντρο. Και τα δύο λουσμένα από τις κόκκινες αχτίδες του ήλιου. Πανέμορφο. Έχει δίκιο η @Sassenach77 . Η Σκωτία δεν παύει να αποκαλύπτει μυστικά.

Επόμενη στάση Glenfinnan στις ακτές του λοχ Shiel. Στον δρόμο προειδοποιητικά σήματα για διερχόμενα ελάφια. Χθες το βράδυ είχα τρομάξει, βλέποντας ένα κόκκινο ελάφι με φοβερά κέρατα να στέκεται παγωμένο στην άκρη του δρόμου. Φτάνοντας στο χωριό, πρέπει να ανεβούμε σε ένα ψηλό σημείο να δούμε την πανοραμική θέα - θα συμφωνούσε ο @psilos3 . Το μακρόστενο λοχ ανάμεσα στα βουνά, οι κορυφές των οποίων έχουν μαζέψει λίγο χιόνι, ένα νησάκι με λίγα δέντρα. Κινέζοι να βγάζουν φωτογραφίες. Στο κέντρο όλου αυτού το σκηνικού ένας στύλος με ένα άγαλμα στην κορυφή. Είναι αφιερωμένο στους πολεμιστές των Χάιλαντς, με αρχηγό τον Μπόνι Πρινς Τσάρλι. Ο Τσάρλι ήταν ο “νεαρός διεκδικητής” του θρόνου του Ηνωμένου Βασιλείου για λογαριασμό του πατέρα του, ως γνήσιος απόγονος της Σκωτσέζικης δυναστείας των Στουάρτ. Στην ουσία ήταν η ύστατη προσπάθεια κατά της ένωσης των Βασιλείων Σκωτίας και Αγγλίας. Και βέβαια καταδικασμένη. Οι κουζουλοί (ελπίζω να εγκρίνει ο @STKF την χρήση του όρου εδώ) του Μπόνι Πρινς Τσάρλι παρελάσαν μέχρι την πόλη Ντέρμπι της Αγγλίας! Όμως τι μπορείς να κάνεις απέναντι στους καλοζωισμένους Αγγλικούς στρατούς και μάλιστα χωρίς σημαντική διεθνή βοήθεια. Η τελική μάχη χάθηκε στο Culloden και ήταν σφαγή των Σκοτσέζων.

Από το Glenfinnan ξεκίνησα ένα κυκλικό περίπατο που περνάει από το Glenfinnan viaduct γνωστό και από τις ταινίες του Χάρι Πότερ. Η διαδρομή ξεκινάει από τον σταθμό και διαρκεί 1 ώρα από σηματοδοτημένο και περιποιημένο μονοπάτι. Εκτός από την ικανότητα των Σκοτσέζων μηχανικών, θαυμάζεις και τις ακραίες συνθήκες που ζούσαν οι άνθρωποι σε αυτά τα μέρη. Πριν γίνει ο δρόμος, ένα καραβάκι έπαιρνε τους κατοίκους από την άλλη πλευρά του μακρόστενου λόχ για να τους φέρει στον σταθμό του τρένου.

Στην επιστροφή χαζεύω το χιονισμένο Ben Navis να δεσπόζει πάνω από το Fort William. Ωραίες εικόνες σήμερα. Ας είναι καλά αυτός ο τύπος στο πανδοχείο που μου έβαλε το μικρόβιο.

---

Και να θυμηθούμε τη σχετική σκηνή του Χάρι Πότερ

Δεν ήταν φώκια! Το τέρας του Λοχνές έχει βρει υπόγειο πέρασμα και σουλατσάρει πέρα δώθε από λοχ σε λοχ. Εμ βαρέθηκε πια το καημένο να το ψάχνουν τόσα χρόνια κι είπε να κάνει κι αυτό ένα ταξιδάκι!

 

[psilos3]

Στην αρχή με ξένιζε το μοτίβο κεφάλαιο μόνο κείμενο - κεφάλαιο μόνο φωτογραφίες.
Όσο πιο προσεκτικά σε διαβάζω και μεταφέρομαι νοητά στη Σκωτία και τις ομορφιές της, τόσο με «χαλάνε» πλέον οι φωτογραφίες.
Άριστη, συγκροτημένη και περιγραφική γραφή.
Περιττό να πω πόσο πολύτιμη είναι η ιστορία σου, ξεψαχνίζοντας τη χώρα απ' άκρη σ' άκρη.
Παρακολουθώ ευλαβικά!

 

[interted]

Ευχαριστώ @psilos3 γι' αυτό το πολύ ενθαρρυντικό μύνημα και την προσεκτική ανάγνωση. Ξέρεις ότι κι εγώ απολαμβάνω τις δικίες σου και τις επιλογές προορισμών σου.

Ώρα για τις συμπληρωματικές φωτογραφίες από τo Mallaig.

Το Mallaig από ψηλά.

Το πλάσμα της θάλασσας (ήδη έχουν αναπτυχθεί η σχετικές θεωρίες παραπάνω ) άφησε έναν κυματισμό τον οποίο πρόλαβα να φωτογραφίσω.

Τα δρομολόγια των φέρι, τα οποία εκτός των άλλων πηγαίνουν και στην λεγόμενη "πιο απομακρυσμένη Pub στην Βρετανία", το The old forge στο Inverie.

Όλα τα μάτια ξαφνικά γυρνάνε προς τα εδώ. Κατάσκοποι!

Το Σκάι με τα βουνά του.

Ανατολή με θέα το Eigg (αριστερά) και Rùm (δεξιά)

Ο Μπόνι Πρινς Τσάρλι φτάνοντας στο Glenfinnan.

Και θέα στο ψηλότερο βουνό της Μεγάλης Βρετανίας, το Μπεν Νέβις.

Τελευταίες εικόνες της μέρας από τα χάιλαντς.

 

[psilos3]

...εκτός των άλλων πηγαίνουν και στην λεγόμενη "πιο απομακρυσμένη Pub στην Βρετανία", το The old forge στο Inverie.

Αυτό κι αν είναι σοβαρός εκδρομικός στόχος!

 

[Vereniki]

If you see a castle under fog, you must walk there to meet the extraordinary dreams! -Mehmet Murat ildan


Παλιομοδίτικο, επιβλητικό, μεσαιωνικό, μισογκρεμισμένο, πρασινισμένο, χοντροκομμένο, στοιχειωμένο, μερικά από τα επίθετα που θέλω να χαρακτηρίζουν το αγαπημένο μου κάστρο. Θέλω να ανεβαίνω τις στενές σκάλες, να διασχίζω τις μεσαιωνικές γαλαρίες, να ψάχνω τα μυστικά περάσματα, να ακροβατώ σε υψοφοβικούς πύργους, να βλέπω τις ακτίνες φωτός μέσα από το αποχωρητήριο της φυλακής, να στέκομαι στα τείχη και να ατενίζω την θάλασσα.

Σε αυτό το μέρος θα σας παρουσιάσω μια πρώτη τριάδα αγαπημένων Σκωτσέζικων κάστρων. Εσείς είστε οι τελικοί κριτές.

Φλεβάρης 2004. Η φίλη Ε., με την οποία ταξιδεύαμε Σκωτία για να δούμε κοινούς φίλους (όλη η ιστορία εδώ), ήθελε να δει το λοχ Νες. Έτσι και κάναμε, παίρνοντας το λεωφορείο που διασχίζει τα Ανατολικά Χάιλαντς και την μεγαλύτερη πόλη στην περιοχή – μοιάζει μεγαλούπολη για τα δεδομένα των Χάιλαντς – το Ινβερνες. Ινβερνές σημαίνει στόμιο του ποταμού Νες. Ο φαρδύς ποταμός Νες, το οποίο διασχίζουν οι γέφυρες της πόλης είναι η έξοδος του Λοχ Νες στην θάλασσα. Το λεωφορείο συνέχισε ακολουθώντας τα δυτικά παράλια της μακρόστενης λίμνης όπου και κατεβήκαμε στο χωριό Drumnadrochit. Εκεί βγάλαμε φωτογραφίες με το άγαλμα του περιβόητου τέρατος – το τέρας του Λοχ Νες φυσικά. Η σχετική έκθεση ήταν κλειστή και δεν νομίζω ότι χάσαμε και πολλά. Αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε τον ανηφορικό δρόμο παράλληλα με την ακτή, για να βρεθούμε σε ένα σημείο πανοραμικής θέας του λοχ. Λαχανιασμένοι αρχίσαμε να βγάζουμε σέλφις (πρωτοπορία της εποχής) με φόντο το λοχ, ελπίζοντας ότι θα εμφανιστεί κανένας τεράστιος δεινόσαυρος από πίσω μας, ή τουλάχιστον κανένα επιπλέον κούτσουρο, να δείξουμε κάτι για τον κόπο μας. Αυτό που τράβηξε τελικά την προσοχή ήταν ένα ερειπωμένο καφέ κτίσμα χαμηλά δίπλα στο νερό. Ήταν το κάστρο Urquhart. Παρότι μικρό και διαλυμένο είχε κλασικά χαρακτηριστικά: την γέφυρα πάνω από την τάφρο, τον πύργο, τα τείχη πάνω στον λόφο, το γρασίδι με την πολιορκητική μηχανή. Μαζί με την χειμωνιάτικη ερημιά του τόπου, αυτό μάλλον ήταν το χάιλαιτ της εκδρομής μας στο Λοχ Νες που θυμόμαστε με νοσταλγία.

Πιο πρόσφατα, έβαλα στόχο να επισκεφθώ ένα κάστρο που είχα δει σε φωτογραφία (από αυτές που βγάζει όταν ανοίγουν τα Windows) και μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση. Λέγεται Dunnottar castle και βρίσκεται στον δρόμο για το Αμπερντίν. Φτάνοντας λοιπόν στο πάρκιν κατεβαίνεις μια πράσινη πλαγιά στο τέλος της οποίας γκρεμός στην Βόρεια θάλασσα. Κάποια στιγμή ξεπροβάλει ένας βράχος, αποκολλημένος από την υπόλοιπη στεριά, η κορυφή του οποίου είναι όλη κτισμένη. Οχυρό πάνω από την θάλασσα. Παρ’ ότι είναι αρκετά διαλυμένο, το δραματικό σκηνικό κόβει την ανάσα. Σκαλιά κατεβαίνουν στην παραλία με τα βότσαλα και τα μαύρα βράχια στην βάση του βράχου. Σκαλιά πάλι ανεβαίνουν από το απότομο μοναδικό πέρασμα μέχρι την πύλη. Ή μήπως δεν είναι το μοναδικό πέρασμα; Ανιχνεύοντας στην παραλία εντοπίζω δύο άλλα περάσματα, το ένα φραγμένο με κάγκελα. Και το άλλο οδηγεί σε μια στενή σπηλιά. Μέσα στο σκοτάδι δεν φαίνονται πολλά, όμως κάποια στιγμή διακόπτεται από ένα πεσμένο βράχο. Το ίδιο το κάστρο ήταν κλειστό όταν πήγα, αλλά η κατάσταση των ερειπίων μου έδωσε την εντύπωση ότι δεν έχασα και πολλά. Μια και είχα χρόνο, ακολούθησα την ακτή προς το γειτονικό ψαροχώρι Stonehaven. Περνώντας τις βοσκούσες αγελάδες ανέβηκα σε ένα λόφο με ένα παράξενο ελληνοπρεπές μνημείο. Μνημείο πολέμου τελικά. Από εκεί βλέπεις το πανόραμα τόσο του κάστρου όσο και του Stonehaven και των γύρω βοσκοτόπων. Μια από τις καλύτερες θέες στην Σκοτία, μην την χάσετε.

Μετά από αρκετά χρόνια στο Εδιμβούργο αξιώθηκα να επισκεφθώ και το δεύτερο κάστρο της πόλης, το Craigmillar Castle. Κάποιοι λένε ότι είναι το καλύτερο από τα δύο της πόλης – δεν συμφωνώ. Ακόμα και από τα τείχη του Craigmillar, το Κάστρο του Εδιμβούργου που ξεπροβάλει σαν μαύρο νησί πάνω από την πόλη, φαίνεται εκτός συναγωνισμού. Όμως το Craigmillar Castle είναι παραδόξως πολύ άξιος ανταγωνιστής. Είναι ένα τελείως μεσαιωνικό κάστρο διατηρημένο σε άρτια κατάσταση, παρότι δεν χρησιμοποιείται για αιώνες γιατί έφυγε από την μόδα. Οι λιθοτεχνία είναι 1000 κλάσεις κάτω από τους Ίνκα, αλλά αυτό θέλεις από ένα κάστρο, τους χοντροκομμένους απότομους τείχους. Μέσα στους οποίους βρίσκονται φυλακές, μαγειρεία, στάβλοι, κελάρια. Περιμένοντας να κατέβουν από τον πύργο δύο κυρίες που είχαν πιάσει την κουβέντα, έμαθα μερικές πληροφορίες από τον υπάλληλο για την κύρια σάλα του δείπνου. Άρχισα να διακρίνω την ξεβαμμένη μπογιά στους τοίχους, στηρίγματα για την ξύλινη οροφή που μείωνε τον χώρο, τα σύμβολα στο μεγάλο τζάκι που προσπαθούσε να τον ζεστάνει όπως και οι ταπισερί που δεν υπάρχουν πια. Ο πύργος πρόσφερε υψοφοβική θέα σε όλη την περιοχή, από τα Πέντλαντς μέχρι τον κόλπο του Φορθ. Ένα μονοπατάκι πίσω από το κάστρο προσφέρει καλό σημείο φωτογράφισης αυτού. Τέλος στα συν του κάστρου ο εμφανώς λιγότερος κόσμος από ότι στο Κάστρο του Εδιμβούργου. Απόλυτα συνιστώμενο λοιπόν.


---
Ας βάλουμε και από μια αντιπροσωπευτική φωτό του κάθε κάστρου για μέσο σύγκρισης για να βγάλουμε και ένα τελικό συμπέρασμα αφού παρουσιαστούν όλα.

View attachment 332192
Urquhart

View attachment 332191
Dunnottar

View attachment 332193
Craigmillar

Τι ωραία που τα λες, με τόσες ενδιαφέρουσες και καινούριες πληροφορίες.. και παράλληλα κάπου εδώ με πιάνει μελαγχολία για το ακυρωμένο ταξίδι μας ..φέτος..

 

[interted]

I was just showing him my menhirs, it does an invalid good to look at menhirs. And then he picked up my tools and did that! - Οβελίξ από το Αστερίξ στους Πίκτους


Ο Αστερίξ και ο Οβελίξ ταξιδέψανε στην Σκωτία, ή Καληδονία όπως την λέγανε τότε, για να γνωρίσουν τα “ξαδέρφια” τους τους Πίκτους. Όπως και οι Γαλάτες, οι Πίκτοι κράτησαν τους Ρωμαίους μακριά από τα χωριά τους. Οι Πίκτοι λέγεται ότι ξεχωρίζανε από την συνήθειά τους να κάνουν τατουάζ στο σώμα τους, εξού και το όνομα που τους δόθηκε από τους Ρωμαίους, από το Λατινικό pictus (βαμμένος). Ζώντας στα Ανατολικά και Βόρεια της Σκωτίας, μιλούσαν την δική τους Κέλτικη διάλεκτο, με λέξεις όπως “aber” που σημαίνει στόμιο ποταμού να επιβιώνουν σε σύγχρονα τοπωνυμία. Δημιούργησαν το δικό τους Βασίλειο που σταδιακά εκχριστιανίστηκε κυρίως από Ιρλανδοφερμένους μοναχούς και επιβίωσε ως ξεχωριστή οντότητα μέχρι περίπου το 900.

Χαζεύοντας στο Εθνικό Μουσείο της Σκωτίας το Εδιμβούργο, βρέθηκα στο υπόγειο που είναι αφιερωμένο στους ‘Αρχαίους Λαούς της Σκωτίας’ και αντίκρισα για πρώτη φορά τους λεγόμενους “Βράχους των Πίκτων”. Σε κάθε βράχο, μεγάλα, διακριτά και καλοχαραγμένα σύμβολα, συνήθως 2 με 4 στον αριθμό, μου τράβηξαν την προσοχή. Ένας δίσκος πάνω σε ένα ορθογώνιο, μια ημισέληνος με ένα βέλος λυγισμένο σε σχήμα V, ένας διπλός δίσκος με ένα βέλος σε σχήμα Ζ, μια φιγούρα που μοιάζει σε κάτι μεταξύ δελφίνι και τετράποδο που έχει κωδικοποιηθεί ως Pictish beast.

Τα ίδια σύμβολα - ξεχώρισα καμιά 10αριά στον αριθμό – επαναλαμβάνονταν σε διαφορετικούς συνδυασμούς στους διάφορους βράχους. Τι είναι αυτά τα παράξενα σύμβολα;

Η πρώτη εντύπωσή μου ήταν ότι πρόκειται για εικονογράμματα, κάτι σαν τα ιερογλυφικά των Αρχαίων Αιγυπτίων. Στις συνοδευτικές πινακίδες του μουσείου αναφέρεται ότι παραμένουν μυστήριο για τους Αρχαιολόγους, καθώς εκτός από κάποιες λίγες λέξεις με το Κέλτικο αλφάβητο Όγκχαμ, οι Πίκτοι δεν έχουν αφήσει γραπτά. Ήταν τόση η περιέργειά μου, που όταν βρισκόμουν στην επαρχία άρχισα να ψάχνω τέτοιους βράχους σε φυσικό περιβάλλον. Ίσως η τοποθεσία να δώσει κάποιο παραπάνω στοιχείο για την επίλυση του μυστηρίου.

Πρώτη φορά είδα Βράχο των Πίκτων σε φυσικό περιβάλλον στην περιοχή Άνγκους, βόρεια του Νταντί. Σε ανύποπτο χρόνο το gps με ειδοπόιησε να κάνω στην άκρη. Πέρασα ένα παλιό νεκροταφείο και στο εσωτερικό των γκρεμισμένων τοίχων ενός ναού, μέσα σε ένα γυάλινο κουτί είδα έναν ορθογώνιο βράχο δύο μέτρων χαραγμένο και από τις δύο πλευρές (ονόματι Eassie Stone). Από την μία πλευρά ένας μεγάλος κέλτικος σταυρός πλαισιωμένος με αγγέλους και έναν με δόρυ να κυνηγάει ένα ελάφι. Αυτό εξηγείται από το γεγονός ότι οι Πίκτοι προς το τέλος εκχριστιανίστηκαν. Από την άλλη ξεχωρίζει ένα κλασικό σύμβολο των Πίκτων: ο διπλός δίσκος με το Z, από πάνω αχνοφαίνεται το ρύγχος από το παράξενο Pictish beast. Από κάτω, ένας άνθρωπος να στέκεται σε ένα περίεργο δέντρο , μετά μια τριάδα μανδυοφόρων με ράβδους και από κάτω τρεις αγελάδες. Ο βράχος βρέθηκε σε ένα ρέμα και μεταφέρθηκε στην εκκλησία. Τα συμπεράσματα που μπορούν να βγουν είναι λίγα, με την συνοδευτική ταμπέλα να αναφέρει την πιθανή εξήγηση ότι τα σύμβολα των Πίκτων να εξηγούν το στάτους του άντρα στην τοπική κοινωνία.

Σε μια ποδηλατική εκδρομή στην περιοχή Μοράι κοντά στο Ινβερνες είδα τον μεγαλύτερο βράχο των Πίκτων (Sueno Stone). 6 μέτρα σε ύψος, σε διαφανές κουτί, με ένα εντυπωσιακό τεράστιο κέλτικο σταυρό από την μία και πομπές στρατιωτών στην άλλη. Δυστυχώς κανένα από τα σύμβολα των Πίκτων, κάτι που εξηγείται και από το γεγονός ότι είναι του 10ου αιώνα μ.Κ.Ε. όπου η αυθεντική κουλτούρα των Πίκτων είχε παρακμάσει.

Η περιοχή με τους περισσότερους βράχους των Πίκτων είναι μάλλον η επαρχία του Αμπερντίν. Σε ένα στενό δρόμο περιτειχισμένο με στριφτούς ψηλούς κορμούς σταμάτησα δίπλα στο Picardy stone. Χωρίς κανένα προστατευτικό κάλυμμα, στην αρχική του θέση δίπλα σε ένα ρυάκι (ένας από τους λίγους που έχουν μείνει σε αρχική θέση) βρίσκεται ένας κλασικός βράχος των Πίκτων του 600 μ.Κ.Ε. Κανένα χριστιανικό σύμβολο, μόνο τρία καλογραμμένα σύμβολα των Πίκτων το ένα κάτω από το άλλο. Ο κλασικός διπλός δίσκος με το Z, το φίδι με το πλαγιασμένο Ζ και ο καθρέφτης. Στο βάθος φαίνεται ένας πράσινος λόφος όπου βρισκόταν οχυρό των Πίκτων. Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι ο βράχος βρισκόταν σε ένα βουναλάκι με πέτρες με ίχνη ταφής από κάτω.

Άραγε οι περίφημοι βράχοι των Πίκτων να είναι ταφόπλακες με το όνομα του νεκρού; Το σύμβολο καθρέπτης στο Picardy ειδικά είναι πολύ προσωπικό αντικείμενο που μπορεί να αναφέρεται σε κάποιον ευγενή. Άλλες εξηγήσεις που είδα είναι τίτλοι ιδιοκτησίας ή σηματοδότηση σημαντικών οδών. Τα ίχνη είναι τόσα λίγα που ίσως ποτέ δεν θα μάθουμε αλλά όπως και να έχει θα εξερευνούμε.



----

Μία καταγραφή ορισμένων συμβόλων των Πίκτων:

πηγή: Pictish Symbol Stones - Aberdeenshire Council

 

[Smaragda53]

πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά!

 

[Smaragda53]

Πρώτα οι φωτό από το Λοχ Νες


View attachment 332440
Περνώντας τις γέφυρες του Ινβερνές

View attachment 332441 View attachment 332442 View attachment 332443 View attachment 332444
Φτάσαμε στο Drumnadrochit - όνομα κι αυτό...

View attachment 332450
Νιάτα!

View attachment 332445
Θέα στο Λοχ Νες

View attachment 332446 View attachment 332447 View attachment 332448 View attachment 332449

----


Επόμενο: Κάστρο Dunnottar με θέα την Βόρεια θάλασσα

View attachment 332451

View attachment 332452 View attachment 332453 View attachment 332455 View attachment 332456 View attachment 332457
Μυστικά περάσματα. ...καλά όχι τόσο μυστικά.

View attachment 332458 View attachment 332459
Άλλο ενα μυστικό;

View attachment 332460 View attachment 332461 View attachment 332462
Το μνημείο του πολέμου στο βάθος.

View attachment 332463
Κατηφορίζοντας στο Stoneheaven

View attachment 332464 View attachment 332465 View attachment 332466 View attachment 332467

----


Και τέλος επιστρέφουμε στο Εδιμβούργο, στο κάστρο Craigmillar


View attachment 332468 View attachment 332469 View attachment 332470 View attachment 332471
Πολύ καλά διατηρημένο μεσσαιωνικό κάστρο που είναι τώρα μουσείο.

View attachment 332472 View attachment 332473 View attachment 332474 View attachment 332475 View attachment 332476 View attachment 332477 View attachment 332478
Προς τα κελάρια.

View attachment 332479 View attachment 332480 View attachment 332481
Και τις φυλακές.

View attachment 332482
Το φως στην φυλακή που έρχεται μέσα από την τουαλέτα.

View attachment 332483 View attachment 332486 View attachment 332487
Θέα προς τον κόλπο του Φορθ.

View attachment 332488
View attachment 332485

View attachment 332489 View attachment 332490 View attachment 332491
Θέα προς τα Πεντλαντς.

View attachment 332492
ΚΑι προς τον θρόνο του Αρθούρου.

View attachment 332493 View attachment 332494

Dunnottar!

 

[interted]

Να και οι εικόνες από τους Βράχους των Πίκτων που αναφέρθηκαν συν μερικοί έξτρα:


Ξεκινάμε με μιά βόλτα στο Εθνικό Μουσείο στο Εδιμβούργο:

Κατεβαίνοντας στο υπόγειο όπου βρίσκεται η μόνιμη αρχαιολογική έκθεση:

Το πιο εντυπωσιακό είναι μυστήριοι σκαλιστοί βράχοι από το 3400 π.Κ.Ε. από την Σκάρα Μπρε στις Ορκάδες:

Και φτάνουμε στην έκθεση με τους Βράχους των Πίκτων:

Εδώ ένα μείγμα κέλτικης εικονογραφίας με τα σύμβολα των Πίκτων πχ. ημισέλινος με το V στο πάνω μέρος.

Εδώ η κέλτικη γραφή με χαρακτήρες Όγκχαμ μαζί με ένα σύμβολο των Πίκτων (ασπίδα ή βιβλίο). Ένα είδος Rosetta stone;

Και περνάμε στην σειρά των κλασικών (προ-χριστιανικών) Βράχων των Πίκτων. Για εξήγηση ανατρέξτε στον πίνακα που έβαλα μετά την ιστορία.

---

Η πρώτη in vivo θέαση Βράχου των Πίκτων σε μια εκκλησία στο Άνγκους:

Ο βράχος βρίσκεται στο εσωτερικό:

---


Δεύτερη θέαση βράχου στην περιοχή Μοράι κοντά στο Ινβερνές:

Δυστυχως ο βράχος δεν φέρει κλασικά σύμβολα τον Πίκτων καθώς είναι μεταγενέστερος.

Δίπλα το Kinloss abbey

...και ένα ιστορικό αεροσκάφος.

---


Και τέλος θα δουμε μερικούς βράχους στην επαρχία του Αμπερντίν:

Αυτός ο βράχος φέρει τα κλασικά σύμβολα (600 μ.Κ.Ε.) και βρίσκεται στην αρχική θέση πάνω από ένα τάφο.


Στην επιστροφή στο Αμπερντίν είδα άλλους δύο βράχους, ο πρώτος στο πάρκο ενός χωριού και ο δεύτερος σε μια εκκλησία: