hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.164
- Likes
- 14.535
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Karima: τάφοι, πυραμίδες, ναοί και το εμβληματικό βουνό Jebel Barkal
Η μέρα προδιαγραφόταν πλούσια από αξιοθέατα και δραστηριότητες.
Το πρωί κινήσαμε στα περίχωρα, δυτικά της Karima, στον αρχαιολογικό χώρο el-Kurru.
4X4 στο El Kurru
Εκεί ο οδηγός μας υπέδειξε να δούμε αρχικά τα ερείπια ενός ναού που πρόσφατα ανασκάφηκε.
Ότι είδαν τα μάτια μου στην επιφάνεια του εδάφους στο El-Kurru δεν με εντυπωσίασε. Αν και ήταν ένα από τα βασιλικά νεκροταφεία, σήμερα σώζονται κυρίως βάσεις πυραμίδων.
Αλλά η γοητεία του χώρου εστιάζεται κάτω από τη γη. Σημαντικότεροι εδώ είναι οι τάφοι, με αποκορύφωμα τον έναν και μοναδικό που είχαμε πρόσβαση κι ο οποίος μας αποζημίωσε με εντυπωσιακές νωπογραφίες που καλύπτουν το θόλο και τα τοιχώματα (κατάμονοι ήμασταν στο εσωτερικό του).
Μετά από σύντομη στάση, απαθανατίσαμε στα γρήγορα την σουδανική έκδοση ενός απολιθωμένου δάσους...
...κι επιστρέψαμε στην Karima, όπου περιηγηθήκαμε στα μνημεία στα ριζά του βουνού Jebel Barkal που ξεπηδά παράταιρα σε μια επίπεδη έκταση μεταξύ της ερήμου και της καταπράσινης όχθης του Νείλου.
Jebel Barkal σημαίνει ιερό βουνό στα αραβικά κι από τον 15ο αι. πΧ οι ιερείς πίστευαν ότι αυτός ήταν ο τόπος όπου ζούσε ο θεός Άμων.
Ο χώρος περιλαμβάνει ερείπια παλατιών και ναών, λίγα όμως απ’αυτά που σήμερα απομένουν θα κεντρίσουν το ενδιαφέρον ενός επισκέπτη που δεν έχει πάθος με την αρχαιολογία.
Από τα εντυπωσιακότερα ήταν οι ναοί που χτίστηκαν από τον βασιλιά Tιρχάκα για να τιμήσει τις θεότητες Άθωρ (θηλυκή αιγυπτιακή θεότητα, την οποία οι 'Ελληνες ταύτιζαν με την Αφροδίτη) και Μουτ (θεάς συζύγου του Άμωνα), που πιστευόταν ότι ζούσαν μαζί του μέσα στο Jebel Barkal. Ήταν εξαιρετικά πρωτότυπου σχεδιασμού και σύλληψης. Και οι δύο είχαν εξωτερικές αυλές και πυλώνες από πέτρα, ενώ το εσωτερικό ήταν υπόσκαφο κατευθείαν στην καρδιά του βουνού. Δυστυχώς και οι δύο ναοί λεηλατήθηκαν για τις πέτρες τους από τους ντόπιους. Σήμερα μάρτυρες στέκουν κυρίως οι δυο κολώνες με τη μορφή της Άθωρ.
Ο φύλακας που κλήθηκε από τον οδηγό μας, ξεκλείδωσε την είσοδο στο εσωτερικό του ενός ναού που αν και θύμιζε λίγο εργοτάξιο, μας επέτρεψε να θαυμάσουμε ιερογλυφικά κι ανάγλυφες μορφές θεοτήτων και βασιλέων.
Περπατώντας πάνω σε αρχαίες τοιχοποιίες, ατάκτως ερριμένους κίονες και πέτρες φτάσαμε στο λείψανο του μεγάλου ναού του Άμωνα της Napata, που χρονολογείται από τον 15ο αι.π.Χ αλλά σταδιακά επεκτάθηκε τους επόμενους αιώνες και θεωρείται ο μεγαλύτερος του είδους στη Νουβία.
Άρχισε πια να μεσημεριάζει κι έτσι προχωρήσαμε στην αγορά της Karima, όπου ο οδηγός μας έπρεπε να εξασφαλίσει προμήθειες φαγητού. Ευκαιρία για μας να περπατήσουμε στα στενά με τα μικρομάγαζα, φτάνοντας ως τις όχθες του Νείλου.
Ξεχάστε ΙΚΕΑ, Istikbal κ.α., εδώ τα ανθεκτικά και κυρίως καλόγουστα κρεβάτια. Διαθέτουμε και εξώπορτες σε ποικιλία σχεδίων και χρωματικών συνδυασμών για να σκάσουν οι γειτόνοι από τη ζήλια τους
Lunch break?
Kι ο Νείλος
Το να φωτογραφίζεις φυσιογνωμίες είναι πάντα μία πρόκληση στα ταξίδια καθώς οι αντιδράσεις δεν είναι πάντα προβλέψιμες. Το Σουδάν γενικότερα ήταν των άκρων! Στην μεγάλη πλειονότητα ήταν άνθρωποι που όχι μόνο ήταν δεκτικοί, αντίθετα σαν μικρά παιδιά μας ζητούσαν να τους απαθανατίσουμε φωνάζοντας το γνωστό “σούρα, σούρα”. Υπήρξαν όμως και παραφωνίες από ελάχιστους που ήταν ιδιαίτερα εριστικοί.
Οι νεαροί του ραφτάδικου "απαίτησαν" να τους απαθανατίσουμε!
Στο εστιατόριο όπου δώσαμε ραντεβού με τον οδηγό μας και το οποίο χρωματικά παρέπεμπε σε νηπιαγωγείο, απολαύσαμε πεντανόστιμο τηγανητό ψάρι από το Νείλο.
Aν ψάχνετε πώς να βάψετε το σπίτι, ιδού μια πρόταση...
Νοστιμότατο, μην σας ξεγελάει η εμφάνιση, άλλωστε δεν το έχουν με το food styling!
Πίσω στο ξενώνα μας για τη μεσημεριανή ραστώνη και στις 3.30μμ ξεκινήσαμε για να ανηφορίσουμε στο βουνό Jebel Barkal, κάτι που είναι συνήθεια για τους κατοίκους ή τους επισκέπτες της πόλης ειδικά το δειλινό, κάνοντας αρχικά μια στάση να επισκεφθούμε τις γειτονικές πυραμίδες.
Η ανάβαση αποδείχθηκε ευκολότερη του αναμενόμενου αλλά μας αποζημίωσε.
Η θέα προς κάθε κατεύθυνση ήταν εκπληκτική.
Η απογοήτευση για τη φύση που είχα ως τότε αντικρίσει κι ήταν μια πληκτική επίπεδη έρημος, θαρρείς σβήστηκε μονομιάς.
Μεγαλείο πάνω στην επίπεδη κορφή του βουνού να αντικρίζεις την αχανή έρημο με τις πυραμίδες, τη πόλη, τον ναό του Άμωνα και τον απέραντο φοινικώνα κατά μήκος του Νείλου!
Και βέβαια ως οι μοναδικοί αλλοδαποί επί της κορφής γίναμε για ακόμα μια φορά το επίκεντρο του ενδιαφέροντος.
Η κατάβαση από το βουνό ήταν πιο επεισοδιακή.
Επιλέξαμε να ροβολήσουμε στην αμμοτσουλήθρα αντάμα με όλα τα πιτσιρίκια που την είχαν σαν παιχνίδι τρέχοντας πάνω κάτω.
Φτάνοντας στους πρόποδες του βουνού μας περίμενε μια μικρή έκπληξη. Λόγω του φεστιβάλ και της έλευσης του προέδρου είχαν έρθει και τηλεοπτικά συνεργεία. Η παρουσία ημών των μοναδικών αλλοδαπών ήταν χρυσή ευκαιρία για τους παρουσιαστές να μας πάρουν συνέντευξη θέτοντας το επίκαιρο ερώτημα: “Ποιές οι εντυπώσεις σας από το Jebel Barkal;”.
Τώρα αν μας προβάλανε ή όχι στα κανάλια ή κοπήκαμε στο μοντάζ δεν ξέρω να σας το απαντήσω. Μια ταλαίπωρη συσκευή τηλεόρασης συλλεκτικής αξίας υπήρχε στον ξενώνα αλλά ουδέποτε μπήκαμε στο κόπο να την ανοίξουμε. Πάντως τα λεπτά δημοσιότητας που μου αναλογούν στην ζωή μου τα κέρδισα κι ας ήταν στο Σουδάν!
Δια του λόγου το αληθές
Στο φεστιβάλ του Jebel Barkal γινόταν το έλα να δεις από προσέλευση κόσμου.
Mέχρι κι επίδειξη φιδιών πάνω σε καρότσα αυτοκινήτου είχε για το φιλοθεάμον κοινό.
Στην υπαίθρια καντίνα μαζί με τα πλήθη φάγαμε συριακό shawarma, φαλάφελ και μπαμπαγκανούς (αυτό το τελευταίο πώς μου είχε ξεφύγει ως τώρα απορώ).
Το πρόγραμμα είχε και μουσικές εκδηλώσεις.
Ζήσαμε στιγμές μεγαλείου. Ως τιμώμενα πρόσωπα
μας βάλανε να κάτσουμε πρώτη σειρά σε άνετες πολυθρόνες και κάθε τόσο ζούμαρε η κάμερα στην αφεντιά μας προβάλλοντάς μας στην γιγαντοθόνη!
Δημοσιότητα μια φορά, όχι παίξε γέλασε....
Το πολύχρωμο φιλοθεάμον κοινό
Η μουσική παράσταση ήταν ενδιαφέρουσα κι ίσως να παραμέναμε κι άλλο, αν δεν ακολουθούσε ένας πληκτικός, μακρύς, πομπώδης μονόλογος καλλιτέχνη από το Ιράκ που δοκίμασε τα όρια της υπομονής μας.
Με το που εδέησε να τελειώσει όπου φύγει φύγει.
Πάντως δεν έχει παράπονο η Κατερίνα του τραγουδιού, το ξενυχτήσαμε σήμερα...
Τρίτη μ. Υ μέρα
El Kurru
Πόσες ευκαιρίες έχει κάποιος στη ζωή του να μπει μέσα σε τάφο (που να μην είναι ο δικός του) και να ξαναβγεί απ' αυτόν; Και μάλιστα όχι σε τάφο ο,τι κι ό,τι, αλλά σε τάφο βασιλικό, εικοσιεπτά αιώνων και βάλε.
Εντάξει, στην Κοιλάδα των Βασιλέων στην Αίγυπτο θα μου πείτε, έχει τάφους να φας και με το κουτάλι. Πλην όμως, με τέτοια κοσμοσυρροή, η επίσκεψή εκεί περισσότερο προσομοιάζει με συνωστισμό έξω από καμαρίνια μετά το πέρας θεατρικής πρεμιέρας παρά με συναπάντημα με την τέχνη και την ιστορία. Το είπαμε ήδη: ταξίδι δεν είναι μόνο, ούτε ίσως κυρίως, αυτά που βλέπεις, μα τα συναισθήματα και οι σκέψεις που γεννιούνται ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ αυτά που βλέπεις. Γι αυτό και η ποιότητα του βιώματος εξαρτάται από ένα σύνολο συνθηκών πολύ ευρύτερο από τα καθ’ εαυτού αξιοθέατα.
Αδυνατώ λοιπόν να αξιολογήσω και να συγκρίνω την καλλιτεχνική αρτιότητα των νωπογραφιών του τάφου του κουσίτη βασιλιά Τανουταμάνι στο El Kurru σε σχέση μ’ εκείνες των φαραωνικών τάφων στο Λούξορ. Μπορώ όμως να μιλήσω για την συγκίνηση και την μυσταγωγία του να κατεβαίνεις τα κακοφωτισμένα σκαλοπάτια και να εισχωρείς στον υπόγειο θάλαμο χωρίς άλλη ανθρώπινη παρουσία πέρα απ’ αυτήν των δικών σου ανθρώπων. Χωρίς να σπρώχνεις και να σπρώχνεσαι, χωρίς να βιάζεσαι και να σε βιάζουν, χωρίς κανένας να περιμένει τη σειρά του μετά από σένα.
Ζωή εν Τάφω. Εσύ, τα ιερογλυφικά και οι παραστάσεις των θεοτήτων στους τοίχους. Εσύ και η γλυκιά ψευδαίσθηση ότι αντικρίζεις κάτι ακόμα περίπου άφθαρτο από τα βλέμματα των πολλών, λιγάκι όπως συνέβαινε παλιότερα με τους περιηγητές προηγούμενων αιώνων. Γιατί και η φαντασίωση, ταξίδι είναι, μην αμφιβάλεις. Ακόμα και αν πρόκειται για φαντασίωση του ίδιου του ταξιδιού.
Ο ναός του Άμωνα της Napata
Ομοίως, και ο ναός του Άμωνα της Napata δεν μπορεί να συγκριθεί με τους αντίστοιχους αιγυπτιακούς. Δεν συγκλονίζει με τα μεγέθη και τον όγκο των ευρημάτων. Με την πλάτη ακουμπισμένη στον πυρακτωμένο βράχο του Jebel Barkal, είναι το τοπίο αυτό που τον απογειώνει. Μαζί με την αίσθηση ότι ένας ολόκληρος αρχαιολογικός χώρος τριανταπέντε αιώνων σου «ανήκει» απ’ άκρη σ’ άκρη, και φλέγεται μαζί σου στη λαύρα του μεσημεριού.
Karima
Στο σουκ της Karima. Σαν να λέμε στο στοιχείο μου. Αρκεί βέβαια να μην υπάρχει ένα απεχθές γουρουνάκι μέσα στα πόδια σου να τρέχει να προλάβει όλες τις πόζες και να σου αφήνει μονάχα τα ρετάλια.
Ιδού λοιπόν κάποια ελάχιστα που ξέφυγαν τις προσοχής του.
Και πρώτ' απ' όλα το ίδιο το γουρουνάκι. Καμαρώστε τον!
Μεροκάματο
Και χαλάρωση
Το άλυτο μυστήριο της λευκής κελεμπίας. Μα πού και πώς τις πλένουν;
Χαμόγελο ακομπλεξάριστο. Και γιατί όχι εδώ που τα λέμε;
Νοστιμούλης
Κομψότης
Jebel Barkal
Κάθε ταξίδι έχει τις καλές και τις λιγότερο καλές του στιγμές. Τις κοιλιές του και τις κορυφώσεις του. Στιγμές χαλαρότητας, στιγμές εκνευρισμού, στιγμές αστείες, στιγμές συναρπαστικές, στιγμές βαρετές, στιγμές απολαυστικές, στιγμές κουραστικές, στιγμές γενικώς…. Πάνω και κάτω. Όπως η ίδια ζωή. Η ζωή σε κίνηση.
Μα μέσα σ’ όλα, κάποιες σπάνιες φορές έρχεται και σου δίνεται σαν πανάκριβο δώρο μια στιγμή αψεγάδιαστης, ολοκληρωτικής ομορφιάς. Μια στιγμή όπου τα πάντα θαρρείς βρίσκονται στη σωστή τους θέση. Όπου τα πάντα λες και έχουν συντονιστεί μ’ έναν θαυμαστό τρόπο έτσι ώστε ν’ αγγίζουν, μαζί με σένα, την απόλυτη αρμονία. Όπου δεν θες ν’ αλλάξεις το παραμικρό, παρά μόνο ν’ ακινητοποιήσεις το χρόνο. Μια στιγμή τελειότητας, όπως ένα κομμάτι αιωνιότητας.
Μια τέτοια μαγική στιγμή ήταν η ανάβαση στο Jebel Barkal.
Μια στιγμή που αρκεί από μόνη της για να δικαιώσει ένα ολόκληρο ταξίδι. Μια στιγμή που σβήνει μονομιάς κούραση, ταλαιπωρίες, αμφιβολίες, κι όπου λες γι αυτό ακριβώς ήρθα. Για να ζήσω ΑΥΤΟ.
Κι ας μην το ψυχανεμιζόσουν καν λίγα λεπτά πριν. Τότε που ακόμα αναρωτιόσουν αν αξίζει τον κόπο ν’ ανέβεις. Τότε που είπες συγκαταβατικά «ντάξει μωρέ, ας το δούμε κι αυτό, τι έχουμε να χάσουμε, στο κάτω κάτω μήπως έχουμε κάτι καλύτερο να κάνουμε». Αλλά έτσι είναι τελικά τα ομορφότερα δώρα. Αναπάντεχα.
Εκεί ψηλά, στο ιερό βουνό
Κι από κάτω η Καρίμα σαν μακέτα
Ότι τρελάθηκα στις φωτογραφήσεις κόντρα φως νομίζω φαίνεται
Ρεμβάζοντας
Για το φεστιβάλ και τα ρεζιλίκια μας ας μην επεκταθώ. Τα μάθατε ήδη. Ως συνήθως τα κάρφωσε όλα το γουρούνι. Συνεντεύξεις, πρώτο τραπέζι πίστα, (καθίσματα για την ακρίβεια) φάτσα κάρτα στο βίντεο γουολ, το πακέτο της φαιδρότητας ήταν πλήρες !
Και μιας και ξεφτιλιστήκαμε, ιδού και τα τεκμήρια. Ισαβ φωτογραφίζει Ζυρ και εαυτόν στην οθόνη της εκδήλωσης
Επισυναπτόμενα Αρχεία:
Η μέρα προδιαγραφόταν πλούσια από αξιοθέατα και δραστηριότητες.
Το πρωί κινήσαμε στα περίχωρα, δυτικά της Karima, στον αρχαιολογικό χώρο el-Kurru.
4X4 στο El Kurru
Εκεί ο οδηγός μας υπέδειξε να δούμε αρχικά τα ερείπια ενός ναού που πρόσφατα ανασκάφηκε.
Ότι είδαν τα μάτια μου στην επιφάνεια του εδάφους στο El-Kurru δεν με εντυπωσίασε. Αν και ήταν ένα από τα βασιλικά νεκροταφεία, σήμερα σώζονται κυρίως βάσεις πυραμίδων.
Αλλά η γοητεία του χώρου εστιάζεται κάτω από τη γη. Σημαντικότεροι εδώ είναι οι τάφοι, με αποκορύφωμα τον έναν και μοναδικό που είχαμε πρόσβαση κι ο οποίος μας αποζημίωσε με εντυπωσιακές νωπογραφίες που καλύπτουν το θόλο και τα τοιχώματα (κατάμονοι ήμασταν στο εσωτερικό του).
Μετά από σύντομη στάση, απαθανατίσαμε στα γρήγορα την σουδανική έκδοση ενός απολιθωμένου δάσους...
...κι επιστρέψαμε στην Karima, όπου περιηγηθήκαμε στα μνημεία στα ριζά του βουνού Jebel Barkal που ξεπηδά παράταιρα σε μια επίπεδη έκταση μεταξύ της ερήμου και της καταπράσινης όχθης του Νείλου.
Jebel Barkal σημαίνει ιερό βουνό στα αραβικά κι από τον 15ο αι. πΧ οι ιερείς πίστευαν ότι αυτός ήταν ο τόπος όπου ζούσε ο θεός Άμων.
Ο χώρος περιλαμβάνει ερείπια παλατιών και ναών, λίγα όμως απ’αυτά που σήμερα απομένουν θα κεντρίσουν το ενδιαφέρον ενός επισκέπτη που δεν έχει πάθος με την αρχαιολογία.
Από τα εντυπωσιακότερα ήταν οι ναοί που χτίστηκαν από τον βασιλιά Tιρχάκα για να τιμήσει τις θεότητες Άθωρ (θηλυκή αιγυπτιακή θεότητα, την οποία οι 'Ελληνες ταύτιζαν με την Αφροδίτη) και Μουτ (θεάς συζύγου του Άμωνα), που πιστευόταν ότι ζούσαν μαζί του μέσα στο Jebel Barkal. Ήταν εξαιρετικά πρωτότυπου σχεδιασμού και σύλληψης. Και οι δύο είχαν εξωτερικές αυλές και πυλώνες από πέτρα, ενώ το εσωτερικό ήταν υπόσκαφο κατευθείαν στην καρδιά του βουνού. Δυστυχώς και οι δύο ναοί λεηλατήθηκαν για τις πέτρες τους από τους ντόπιους. Σήμερα μάρτυρες στέκουν κυρίως οι δυο κολώνες με τη μορφή της Άθωρ.
Ο φύλακας που κλήθηκε από τον οδηγό μας, ξεκλείδωσε την είσοδο στο εσωτερικό του ενός ναού που αν και θύμιζε λίγο εργοτάξιο, μας επέτρεψε να θαυμάσουμε ιερογλυφικά κι ανάγλυφες μορφές θεοτήτων και βασιλέων.
Περπατώντας πάνω σε αρχαίες τοιχοποιίες, ατάκτως ερριμένους κίονες και πέτρες φτάσαμε στο λείψανο του μεγάλου ναού του Άμωνα της Napata, που χρονολογείται από τον 15ο αι.π.Χ αλλά σταδιακά επεκτάθηκε τους επόμενους αιώνες και θεωρείται ο μεγαλύτερος του είδους στη Νουβία.
Άρχισε πια να μεσημεριάζει κι έτσι προχωρήσαμε στην αγορά της Karima, όπου ο οδηγός μας έπρεπε να εξασφαλίσει προμήθειες φαγητού. Ευκαιρία για μας να περπατήσουμε στα στενά με τα μικρομάγαζα, φτάνοντας ως τις όχθες του Νείλου.
Ξεχάστε ΙΚΕΑ, Istikbal κ.α., εδώ τα ανθεκτικά και κυρίως καλόγουστα κρεβάτια. Διαθέτουμε και εξώπορτες σε ποικιλία σχεδίων και χρωματικών συνδυασμών για να σκάσουν οι γειτόνοι από τη ζήλια τους
Lunch break?
Kι ο Νείλος
Το να φωτογραφίζεις φυσιογνωμίες είναι πάντα μία πρόκληση στα ταξίδια καθώς οι αντιδράσεις δεν είναι πάντα προβλέψιμες. Το Σουδάν γενικότερα ήταν των άκρων! Στην μεγάλη πλειονότητα ήταν άνθρωποι που όχι μόνο ήταν δεκτικοί, αντίθετα σαν μικρά παιδιά μας ζητούσαν να τους απαθανατίσουμε φωνάζοντας το γνωστό “σούρα, σούρα”. Υπήρξαν όμως και παραφωνίες από ελάχιστους που ήταν ιδιαίτερα εριστικοί.
Οι νεαροί του ραφτάδικου "απαίτησαν" να τους απαθανατίσουμε!
Στο εστιατόριο όπου δώσαμε ραντεβού με τον οδηγό μας και το οποίο χρωματικά παρέπεμπε σε νηπιαγωγείο, απολαύσαμε πεντανόστιμο τηγανητό ψάρι από το Νείλο.
Aν ψάχνετε πώς να βάψετε το σπίτι, ιδού μια πρόταση...
Νοστιμότατο, μην σας ξεγελάει η εμφάνιση, άλλωστε δεν το έχουν με το food styling!
Πίσω στο ξενώνα μας για τη μεσημεριανή ραστώνη και στις 3.30μμ ξεκινήσαμε για να ανηφορίσουμε στο βουνό Jebel Barkal, κάτι που είναι συνήθεια για τους κατοίκους ή τους επισκέπτες της πόλης ειδικά το δειλινό, κάνοντας αρχικά μια στάση να επισκεφθούμε τις γειτονικές πυραμίδες.
Η ανάβαση αποδείχθηκε ευκολότερη του αναμενόμενου αλλά μας αποζημίωσε.
Η θέα προς κάθε κατεύθυνση ήταν εκπληκτική.
Η απογοήτευση για τη φύση που είχα ως τότε αντικρίσει κι ήταν μια πληκτική επίπεδη έρημος, θαρρείς σβήστηκε μονομιάς.
Μεγαλείο πάνω στην επίπεδη κορφή του βουνού να αντικρίζεις την αχανή έρημο με τις πυραμίδες, τη πόλη, τον ναό του Άμωνα και τον απέραντο φοινικώνα κατά μήκος του Νείλου!
Και βέβαια ως οι μοναδικοί αλλοδαποί επί της κορφής γίναμε για ακόμα μια φορά το επίκεντρο του ενδιαφέροντος.
Η κατάβαση από το βουνό ήταν πιο επεισοδιακή.
Επιλέξαμε να ροβολήσουμε στην αμμοτσουλήθρα αντάμα με όλα τα πιτσιρίκια που την είχαν σαν παιχνίδι τρέχοντας πάνω κάτω.
Φτάνοντας στους πρόποδες του βουνού μας περίμενε μια μικρή έκπληξη. Λόγω του φεστιβάλ και της έλευσης του προέδρου είχαν έρθει και τηλεοπτικά συνεργεία. Η παρουσία ημών των μοναδικών αλλοδαπών ήταν χρυσή ευκαιρία για τους παρουσιαστές να μας πάρουν συνέντευξη θέτοντας το επίκαιρο ερώτημα: “Ποιές οι εντυπώσεις σας από το Jebel Barkal;”.
Τώρα αν μας προβάλανε ή όχι στα κανάλια ή κοπήκαμε στο μοντάζ δεν ξέρω να σας το απαντήσω. Μια ταλαίπωρη συσκευή τηλεόρασης συλλεκτικής αξίας υπήρχε στον ξενώνα αλλά ουδέποτε μπήκαμε στο κόπο να την ανοίξουμε. Πάντως τα λεπτά δημοσιότητας που μου αναλογούν στην ζωή μου τα κέρδισα κι ας ήταν στο Σουδάν!
Δια του λόγου το αληθές
Στο φεστιβάλ του Jebel Barkal γινόταν το έλα να δεις από προσέλευση κόσμου.
Mέχρι κι επίδειξη φιδιών πάνω σε καρότσα αυτοκινήτου είχε για το φιλοθεάμον κοινό.
Στην υπαίθρια καντίνα μαζί με τα πλήθη φάγαμε συριακό shawarma, φαλάφελ και μπαμπαγκανούς (αυτό το τελευταίο πώς μου είχε ξεφύγει ως τώρα απορώ).
Το πρόγραμμα είχε και μουσικές εκδηλώσεις.
Ζήσαμε στιγμές μεγαλείου. Ως τιμώμενα πρόσωπα
μας βάλανε να κάτσουμε πρώτη σειρά σε άνετες πολυθρόνες και κάθε τόσο ζούμαρε η κάμερα στην αφεντιά μας προβάλλοντάς μας στην γιγαντοθόνη!Δημοσιότητα μια φορά, όχι παίξε γέλασε....
Το πολύχρωμο φιλοθεάμον κοινό
Η μουσική παράσταση ήταν ενδιαφέρουσα κι ίσως να παραμέναμε κι άλλο, αν δεν ακολουθούσε ένας πληκτικός, μακρύς, πομπώδης μονόλογος καλλιτέχνη από το Ιράκ που δοκίμασε τα όρια της υπομονής μας.
Με το που εδέησε να τελειώσει όπου φύγει φύγει.
Πάντως δεν έχει παράπονο η Κατερίνα του τραγουδιού, το ξενυχτήσαμε σήμερα...
ΚΑΙ ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ISABELLE
Τρίτη μ. Υ μέρα
El Kurru
Πόσες ευκαιρίες έχει κάποιος στη ζωή του να μπει μέσα σε τάφο (που να μην είναι ο δικός του) και να ξαναβγεί απ' αυτόν; Και μάλιστα όχι σε τάφο ο,τι κι ό,τι, αλλά σε τάφο βασιλικό, εικοσιεπτά αιώνων και βάλε.
Εντάξει, στην Κοιλάδα των Βασιλέων στην Αίγυπτο θα μου πείτε, έχει τάφους να φας και με το κουτάλι. Πλην όμως, με τέτοια κοσμοσυρροή, η επίσκεψή εκεί περισσότερο προσομοιάζει με συνωστισμό έξω από καμαρίνια μετά το πέρας θεατρικής πρεμιέρας παρά με συναπάντημα με την τέχνη και την ιστορία. Το είπαμε ήδη: ταξίδι δεν είναι μόνο, ούτε ίσως κυρίως, αυτά που βλέπεις, μα τα συναισθήματα και οι σκέψεις που γεννιούνται ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ αυτά που βλέπεις. Γι αυτό και η ποιότητα του βιώματος εξαρτάται από ένα σύνολο συνθηκών πολύ ευρύτερο από τα καθ’ εαυτού αξιοθέατα.
Αδυνατώ λοιπόν να αξιολογήσω και να συγκρίνω την καλλιτεχνική αρτιότητα των νωπογραφιών του τάφου του κουσίτη βασιλιά Τανουταμάνι στο El Kurru σε σχέση μ’ εκείνες των φαραωνικών τάφων στο Λούξορ. Μπορώ όμως να μιλήσω για την συγκίνηση και την μυσταγωγία του να κατεβαίνεις τα κακοφωτισμένα σκαλοπάτια και να εισχωρείς στον υπόγειο θάλαμο χωρίς άλλη ανθρώπινη παρουσία πέρα απ’ αυτήν των δικών σου ανθρώπων. Χωρίς να σπρώχνεις και να σπρώχνεσαι, χωρίς να βιάζεσαι και να σε βιάζουν, χωρίς κανένας να περιμένει τη σειρά του μετά από σένα.
Ζωή εν Τάφω. Εσύ, τα ιερογλυφικά και οι παραστάσεις των θεοτήτων στους τοίχους. Εσύ και η γλυκιά ψευδαίσθηση ότι αντικρίζεις κάτι ακόμα περίπου άφθαρτο από τα βλέμματα των πολλών, λιγάκι όπως συνέβαινε παλιότερα με τους περιηγητές προηγούμενων αιώνων. Γιατί και η φαντασίωση, ταξίδι είναι, μην αμφιβάλεις. Ακόμα και αν πρόκειται για φαντασίωση του ίδιου του ταξιδιού.
Ο ναός του Άμωνα της Napata
Ομοίως, και ο ναός του Άμωνα της Napata δεν μπορεί να συγκριθεί με τους αντίστοιχους αιγυπτιακούς. Δεν συγκλονίζει με τα μεγέθη και τον όγκο των ευρημάτων. Με την πλάτη ακουμπισμένη στον πυρακτωμένο βράχο του Jebel Barkal, είναι το τοπίο αυτό που τον απογειώνει. Μαζί με την αίσθηση ότι ένας ολόκληρος αρχαιολογικός χώρος τριανταπέντε αιώνων σου «ανήκει» απ’ άκρη σ’ άκρη, και φλέγεται μαζί σου στη λαύρα του μεσημεριού.
Karima
Στο σουκ της Karima. Σαν να λέμε στο στοιχείο μου. Αρκεί βέβαια να μην υπάρχει ένα απεχθές γουρουνάκι μέσα στα πόδια σου να τρέχει να προλάβει όλες τις πόζες και να σου αφήνει μονάχα τα ρετάλια.
Ιδού λοιπόν κάποια ελάχιστα που ξέφυγαν τις προσοχής του.
Και πρώτ' απ' όλα το ίδιο το γουρουνάκι. Καμαρώστε τον!
Μεροκάματο
Και χαλάρωση
Το άλυτο μυστήριο της λευκής κελεμπίας. Μα πού και πώς τις πλένουν;
Χαμόγελο ακομπλεξάριστο. Και γιατί όχι εδώ που τα λέμε;
Νοστιμούλης
Κομψότης
Jebel Barkal
Κάθε ταξίδι έχει τις καλές και τις λιγότερο καλές του στιγμές. Τις κοιλιές του και τις κορυφώσεις του. Στιγμές χαλαρότητας, στιγμές εκνευρισμού, στιγμές αστείες, στιγμές συναρπαστικές, στιγμές βαρετές, στιγμές απολαυστικές, στιγμές κουραστικές, στιγμές γενικώς…. Πάνω και κάτω. Όπως η ίδια ζωή. Η ζωή σε κίνηση.
Μα μέσα σ’ όλα, κάποιες σπάνιες φορές έρχεται και σου δίνεται σαν πανάκριβο δώρο μια στιγμή αψεγάδιαστης, ολοκληρωτικής ομορφιάς. Μια στιγμή όπου τα πάντα θαρρείς βρίσκονται στη σωστή τους θέση. Όπου τα πάντα λες και έχουν συντονιστεί μ’ έναν θαυμαστό τρόπο έτσι ώστε ν’ αγγίζουν, μαζί με σένα, την απόλυτη αρμονία. Όπου δεν θες ν’ αλλάξεις το παραμικρό, παρά μόνο ν’ ακινητοποιήσεις το χρόνο. Μια στιγμή τελειότητας, όπως ένα κομμάτι αιωνιότητας.
Μια τέτοια μαγική στιγμή ήταν η ανάβαση στο Jebel Barkal.
Μια στιγμή που αρκεί από μόνη της για να δικαιώσει ένα ολόκληρο ταξίδι. Μια στιγμή που σβήνει μονομιάς κούραση, ταλαιπωρίες, αμφιβολίες, κι όπου λες γι αυτό ακριβώς ήρθα. Για να ζήσω ΑΥΤΟ.
Κι ας μην το ψυχανεμιζόσουν καν λίγα λεπτά πριν. Τότε που ακόμα αναρωτιόσουν αν αξίζει τον κόπο ν’ ανέβεις. Τότε που είπες συγκαταβατικά «ντάξει μωρέ, ας το δούμε κι αυτό, τι έχουμε να χάσουμε, στο κάτω κάτω μήπως έχουμε κάτι καλύτερο να κάνουμε». Αλλά έτσι είναι τελικά τα ομορφότερα δώρα. Αναπάντεχα.
Εκεί ψηλά, στο ιερό βουνό
Κι από κάτω η Καρίμα σαν μακέτα
Ότι τρελάθηκα στις φωτογραφήσεις κόντρα φως νομίζω φαίνεται
Ρεμβάζοντας
Για το φεστιβάλ και τα ρεζιλίκια μας ας μην επεκταθώ. Τα μάθατε ήδη. Ως συνήθως τα κάρφωσε όλα το γουρούνι. Συνεντεύξεις, πρώτο τραπέζι πίστα, (καθίσματα για την ακρίβεια) φάτσα κάρτα στο βίντεο γουολ, το πακέτο της φαιδρότητας ήταν πλήρες !
Και μιας και ξεφτιλιστήκαμε, ιδού και τα τεκμήρια. Ισαβ φωτογραφίζει Ζυρ και εαυτόν στην οθόνη της εκδήλωσης
Επισυναπτόμενα Αρχεία:
Last edited:
