Σουδάν “Πάμε για ύπνο Κατερίνα, πάμε ν’αλλάξουμε ζωή....” (by hydronetta & isabelle)

[hydronetta]

Karima: τάφοι, πυραμίδες, ναοί και το εμβληματικό βουνό Jebel Barkal

Η μέρα προδιαγραφόταν πλούσια από αξιοθέατα και δραστηριότητες.

Το πρωί κινήσαμε στα περίχωρα, δυτικά της Karima, στον αρχαιολογικό χώρο el-Kurru.

4X4 στο El Kurru

Εκεί ο οδηγός μας υπέδειξε να δούμε αρχικά τα ερείπια ενός ναού που πρόσφατα ανασκάφηκε.

Ότι είδαν τα μάτια μου στην επιφάνεια του εδάφους στο El-Kurru δεν με εντυπωσίασε. Αν και ήταν ένα από τα βασιλικά νεκροταφεία, σήμερα σώζονται κυρίως βάσεις πυραμίδων.

Αλλά η γοητεία του χώρου εστιάζεται κάτω από τη γη. Σημαντικότεροι εδώ είναι οι τάφοι, με αποκορύφωμα τον έναν και μοναδικό που είχαμε πρόσβαση κι ο οποίος μας αποζημίωσε με εντυπωσιακές νωπογραφίες που καλύπτουν το θόλο και τα τοιχώματα (κατάμονοι ήμασταν στο εσωτερικό του).

Μετά από σύντομη στάση, απαθανατίσαμε στα γρήγορα την σουδανική έκδοση ενός απολιθωμένου δάσους...

...κι επιστρέψαμε στην Karima, όπου περιηγηθήκαμε στα μνημεία στα ριζά του βουνού Jebel Barkal που ξεπηδά παράταιρα σε μια επίπεδη έκταση μεταξύ της ερήμου και της καταπράσινης όχθης του Νείλου.
Jebel Barkal σημαίνει ιερό βουνό στα αραβικά κι από τον 15ο αι. πΧ οι ιερείς πίστευαν ότι αυτός ήταν ο τόπος όπου ζούσε ο θεός Άμων.

Ο χώρος περιλαμβάνει ερείπια παλατιών και ναών, λίγα όμως απ’αυτά που σήμερα απομένουν θα κεντρίσουν το ενδιαφέρον ενός επισκέπτη που δεν έχει πάθος με την αρχαιολογία.
Από τα εντυπωσιακότερα ήταν οι ναοί που χτίστηκαν από τον βασιλιά Tιρχάκα για να τιμήσει τις θεότητες Άθωρ (θηλυκή αιγυπτιακή θεότητα, την οποία οι 'Ελληνες ταύτιζαν με την Αφροδίτη) και Μουτ (θεάς συζύγου του Άμωνα), που πιστευόταν ότι ζούσαν μαζί του μέσα στο Jebel Barkal. Ήταν εξαιρετικά πρωτότυπου σχεδιασμού και σύλληψης. Και οι δύο είχαν εξωτερικές αυλές και πυλώνες από πέτρα, ενώ το εσωτερικό ήταν υπόσκαφο κατευθείαν στην καρδιά του βουνού. Δυστυχώς και οι δύο ναοί λεηλατήθηκαν για τις πέτρες τους από τους ντόπιους. Σήμερα μάρτυρες στέκουν κυρίως οι δυο κολώνες με τη μορφή της Άθωρ.

Ο φύλακας που κλήθηκε από τον οδηγό μας, ξεκλείδωσε την είσοδο στο εσωτερικό του ενός ναού που αν και θύμιζε λίγο εργοτάξιο, μας επέτρεψε να θαυμάσουμε ιερογλυφικά κι ανάγλυφες μορφές θεοτήτων και βασιλέων.

Περπατώντας πάνω σε αρχαίες τοιχοποιίες, ατάκτως ερριμένους κίονες και πέτρες φτάσαμε στο λείψανο του μεγάλου ναού του Άμωνα της Napata, που χρονολογείται από τον 15ο αι.π.Χ αλλά σταδιακά επεκτάθηκε τους επόμενους αιώνες και θεωρείται ο μεγαλύτερος του είδους στη Νουβία.

Άρχισε πια να μεσημεριάζει κι έτσι προχωρήσαμε στην αγορά της Karima, όπου ο οδηγός μας έπρεπε να εξασφαλίσει προμήθειες φαγητού. Ευκαιρία για μας να περπατήσουμε στα στενά με τα μικρομάγαζα, φτάνοντας ως τις όχθες του Νείλου.

Ξεχάστε ΙΚΕΑ, Istikbal κ.α., εδώ τα ανθεκτικά και κυρίως καλόγουστα κρεβάτια. Διαθέτουμε και εξώπορτες σε ποικιλία σχεδίων και χρωματικών συνδυασμών για να σκάσουν οι γειτόνοι από τη ζήλια τους

Lunch break?

Kι ο Νείλος

Το να φωτογραφίζεις φυσιογνωμίες είναι πάντα μία πρόκληση στα ταξίδια καθώς οι αντιδράσεις δεν είναι πάντα προβλέψιμες. Το Σουδάν γενικότερα ήταν των άκρων! Στην μεγάλη πλειονότητα ήταν άνθρωποι που όχι μόνο ήταν δεκτικοί, αντίθετα σαν μικρά παιδιά μας ζητούσαν να τους απαθανατίσουμε φωνάζοντας το γνωστό “σούρα, σούρα”. Υπήρξαν όμως και παραφωνίες από ελάχιστους που ήταν ιδιαίτερα εριστικοί.

Οι νεαροί του ραφτάδικου "απαίτησαν" να τους απαθανατίσουμε!

Στο εστιατόριο όπου δώσαμε ραντεβού με τον οδηγό μας και το οποίο χρωματικά παρέπεμπε σε νηπιαγωγείο, απολαύσαμε πεντανόστιμο τηγανητό ψάρι από το Νείλο.

Aν ψάχνετε πώς να βάψετε το σπίτι, ιδού μια πρόταση...

Νοστιμότατο, μην σας ξεγελάει η εμφάνιση, άλλωστε δεν το έχουν με το food styling!


Πίσω στο ξενώνα μας για τη μεσημεριανή ραστώνη και στις 3.30μμ ξεκινήσαμε για να ανηφορίσουμε στο βουνό Jebel Barkal, κάτι που είναι συνήθεια για τους κατοίκους ή τους επισκέπτες της πόλης ειδικά το δειλινό, κάνοντας αρχικά μια στάση να επισκεφθούμε τις γειτονικές πυραμίδες.

Η ανάβαση αποδείχθηκε ευκολότερη του αναμενόμενου αλλά μας αποζημίωσε.

Η θέα προς κάθε κατεύθυνση ήταν εκπληκτική.

Η απογοήτευση για τη φύση που είχα ως τότε αντικρίσει κι ήταν μια πληκτική επίπεδη έρημος, θαρρείς σβήστηκε μονομιάς.
Μεγαλείο πάνω στην επίπεδη κορφή του βουνού να αντικρίζεις την αχανή έρημο με τις πυραμίδες, τη πόλη, τον ναό του Άμωνα και τον απέραντο φοινικώνα κατά μήκος του Νείλου!

Και βέβαια ως οι μοναδικοί αλλοδαποί επί της κορφής γίναμε για ακόμα μια φορά το επίκεντρο του ενδιαφέροντος.

Η κατάβαση από το βουνό ήταν πιο επεισοδιακή.
Επιλέξαμε να ροβολήσουμε στην αμμοτσουλήθρα αντάμα με όλα τα πιτσιρίκια που την είχαν σαν παιχνίδι τρέχοντας πάνω κάτω.

Φτάνοντας στους πρόποδες του βουνού μας περίμενε μια μικρή έκπληξη. Λόγω του φεστιβάλ και της έλευσης του προέδρου είχαν έρθει και τηλεοπτικά συνεργεία. Η παρουσία ημών των μοναδικών αλλοδαπών ήταν χρυσή ευκαιρία για τους παρουσιαστές να μας πάρουν συνέντευξη θέτοντας το επίκαιρο ερώτημα: “Ποιές οι εντυπώσεις σας από το Jebel Barkal;”.
Τώρα αν μας προβάλανε ή όχι στα κανάλια ή κοπήκαμε στο μοντάζ δεν ξέρω να σας το απαντήσω. Μια ταλαίπωρη συσκευή τηλεόρασης συλλεκτικής αξίας υπήρχε στον ξενώνα αλλά ουδέποτε μπήκαμε στο κόπο να την ανοίξουμε. Πάντως τα λεπτά δημοσιότητας που μου αναλογούν στην ζωή μου τα κέρδισα κι ας ήταν στο Σουδάν!

Δια του λόγου το αληθές

Στο φεστιβάλ του Jebel Barkal γινόταν το έλα να δεις από προσέλευση κόσμου.
Mέχρι κι επίδειξη φιδιών πάνω σε καρότσα αυτοκινήτου είχε για το φιλοθεάμον κοινό.

Στην υπαίθρια καντίνα μαζί με τα πλήθη φάγαμε συριακό shawarma, φαλάφελ και μπαμπαγκανούς (αυτό το τελευταίο πώς μου είχε ξεφύγει ως τώρα απορώ).

Το πρόγραμμα είχε και μουσικές εκδηλώσεις.
Ζήσαμε στιγμές μεγαλείου. Ως τιμώμενα πρόσωπα μας βάλανε να κάτσουμε πρώτη σειρά σε άνετες πολυθρόνες και κάθε τόσο ζούμαρε η κάμερα στην αφεντιά μας προβάλλοντάς μας στην γιγαντοθόνη!
Δημοσιότητα μια φορά, όχι παίξε γέλασε....

Το πολύχρωμο φιλοθεάμον κοινό

Η μουσική παράσταση ήταν ενδιαφέρουσα κι ίσως να παραμέναμε κι άλλο, αν δεν ακολουθούσε ένας πληκτικός, μακρύς, πομπώδης μονόλογος καλλιτέχνη από το Ιράκ που δοκίμασε τα όρια της υπομονής μας.
Με το που εδέησε να τελειώσει όπου φύγει φύγει.

Πάντως δεν έχει παράπονο η Κατερίνα του τραγουδιού, το ξενυχτήσαμε σήμερα...

ΚΑΙ ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ISABELLE​

Τρίτη μ. Υ μέρα

El Kurru

Πόσες ευκαιρίες έχει κάποιος στη ζωή του να μπει μέσα σε τάφο (που να μην είναι ο δικός του) και να ξαναβγεί απ' αυτόν; Και μάλιστα όχι σε τάφο ο,τι κι ό,τι, αλλά σε τάφο βασιλικό, εικοσιεπτά αιώνων και βάλε.

Εντάξει, στην Κοιλάδα των Βασιλέων στην Αίγυπτο θα μου πείτε, έχει τάφους να φας και με το κουτάλι. Πλην όμως, με τέτοια κοσμοσυρροή, η επίσκεψή εκεί περισσότερο προσομοιάζει με συνωστισμό έξω από καμαρίνια μετά το πέρας θεατρικής πρεμιέρας παρά με συναπάντημα με την τέχνη και την ιστορία. Το είπαμε ήδη: ταξίδι δεν είναι μόνο, ούτε ίσως κυρίως, αυτά που βλέπεις, μα τα συναισθήματα και οι σκέψεις που γεννιούνται ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ αυτά που βλέπεις. Γι αυτό και η ποιότητα του βιώματος εξαρτάται από ένα σύνολο συνθηκών πολύ ευρύτερο από τα καθ’ εαυτού αξιοθέατα.

Αδυνατώ λοιπόν να αξιολογήσω και να συγκρίνω την καλλιτεχνική αρτιότητα των νωπογραφιών του τάφου του κουσίτη βασιλιά Τανουταμάνι στο El Kurru σε σχέση μ’ εκείνες των φαραωνικών τάφων στο Λούξορ. Μπορώ όμως να μιλήσω για την συγκίνηση και την μυσταγωγία του να κατεβαίνεις τα κακοφωτισμένα σκαλοπάτια και να εισχωρείς στον υπόγειο θάλαμο χωρίς άλλη ανθρώπινη παρουσία πέρα απ’ αυτήν των δικών σου ανθρώπων. Χωρίς να σπρώχνεις και να σπρώχνεσαι, χωρίς να βιάζεσαι και να σε βιάζουν, χωρίς κανένας να περιμένει τη σειρά του μετά από σένα.

Ζωή εν Τάφω. Εσύ, τα ιερογλυφικά και οι παραστάσεις των θεοτήτων στους τοίχους. Εσύ και η γλυκιά ψευδαίσθηση ότι αντικρίζεις κάτι ακόμα περίπου άφθαρτο από τα βλέμματα των πολλών, λιγάκι όπως συνέβαινε παλιότερα με τους περιηγητές προηγούμενων αιώνων. Γιατί και η φαντασίωση, ταξίδι είναι, μην αμφιβάλεις. Ακόμα και αν πρόκειται για φαντασίωση του ίδιου του ταξιδιού.

Ο ναός του Άμωνα της Napata

Ομοίως, και ο ναός του Άμωνα της Napata δεν μπορεί να συγκριθεί με τους αντίστοιχους αιγυπτιακούς. Δεν συγκλονίζει με τα μεγέθη και τον όγκο των ευρημάτων. Με την πλάτη ακουμπισμένη στον πυρακτωμένο βράχο του Jebel Barkal, είναι το τοπίο αυτό που τον απογειώνει. Μαζί με την αίσθηση ότι ένας ολόκληρος αρχαιολογικός χώρος τριανταπέντε αιώνων σου «ανήκει» απ’ άκρη σ’ άκρη, και φλέγεται μαζί σου στη λαύρα του μεσημεριού.

Karima

Στο σουκ της Karima. Σαν να λέμε στο στοιχείο μου. Αρκεί βέβαια να μην υπάρχει ένα απεχθές γουρουνάκι μέσα στα πόδια σου να τρέχει να προλάβει όλες τις πόζες και να σου αφήνει μονάχα τα ρετάλια.

Ιδού λοιπόν κάποια ελάχιστα που ξέφυγαν τις προσοχής του.

Και πρώτ' απ' όλα το ίδιο το γουρουνάκι. Καμαρώστε τον!

Μεροκάματο

Και χαλάρωση

Το άλυτο μυστήριο της λευκής κελεμπίας. Μα πού και πώς τις πλένουν;

Χαμόγελο ακομπλεξάριστο. Και γιατί όχι εδώ που τα λέμε;

Νοστιμούλης

Κομψότης

Jebel Barkal

Κάθε ταξίδι έχει τις καλές και τις λιγότερο καλές του στιγμές. Τις κοιλιές του και τις κορυφώσεις του. Στιγμές χαλαρότητας, στιγμές εκνευρισμού, στιγμές αστείες, στιγμές συναρπαστικές, στιγμές βαρετές, στιγμές απολαυστικές, στιγμές κουραστικές, στιγμές γενικώς…. Πάνω και κάτω. Όπως η ίδια ζωή. Η ζωή σε κίνηση.

Μα μέσα σ’ όλα, κάποιες σπάνιες φορές έρχεται και σου δίνεται σαν πανάκριβο δώρο μια στιγμή αψεγάδιαστης, ολοκληρωτικής ομορφιάς. Μια στιγμή όπου τα πάντα θαρρείς βρίσκονται στη σωστή τους θέση. Όπου τα πάντα λες και έχουν συντονιστεί μ’ έναν θαυμαστό τρόπο έτσι ώστε ν’ αγγίζουν, μαζί με σένα, την απόλυτη αρμονία. Όπου δεν θες ν’ αλλάξεις το παραμικρό, παρά μόνο ν’ ακινητοποιήσεις το χρόνο. Μια στιγμή τελειότητας, όπως ένα κομμάτι αιωνιότητας.

Μια τέτοια μαγική στιγμή ήταν η ανάβαση στο Jebel Barkal.

Μια στιγμή που αρκεί από μόνη της για να δικαιώσει ένα ολόκληρο ταξίδι. Μια στιγμή που σβήνει μονομιάς κούραση, ταλαιπωρίες, αμφιβολίες, κι όπου λες γι αυτό ακριβώς ήρθα. Για να ζήσω ΑΥΤΟ.

Κι ας μην το ψυχανεμιζόσουν καν λίγα λεπτά πριν. Τότε που ακόμα αναρωτιόσουν αν αξίζει τον κόπο ν’ ανέβεις. Τότε που είπες συγκαταβατικά «ντάξει μωρέ, ας το δούμε κι αυτό, τι έχουμε να χάσουμε, στο κάτω κάτω μήπως έχουμε κάτι καλύτερο να κάνουμε». Αλλά έτσι είναι τελικά τα ομορφότερα δώρα. Αναπάντεχα.

Εκεί ψηλά, στο ιερό βουνό

Κι από κάτω η Καρίμα σαν μακέτα

Ότι τρελάθηκα στις φωτογραφήσεις κόντρα φως νομίζω φαίνεται

Ρεμβάζοντας

Για το φεστιβάλ και τα ρεζιλίκια μας ας μην επεκταθώ. Τα μάθατε ήδη. Ως συνήθως τα κάρφωσε όλα το γουρούνι. Συνεντεύξεις, πρώτο τραπέζι πίστα, (καθίσματα για την ακρίβεια) φάτσα κάρτα στο βίντεο γουολ, το πακέτο της φαιδρότητας ήταν πλήρες !

Και μιας και ξεφτιλιστήκαμε, ιδού και τα τεκμήρια. Ισαβ φωτογραφίζει Ζυρ και εαυτόν στην οθόνη της εκδήλωσης

Επισυναπτόμενα Αρχεία:

 

[isabelle]

Χε χε χε να’μαι κι εγώ! Τι νομίσατε δηλαδή, ότι θα γλυτώνατε από την οχληρή παρουσία μου;

Εννοείται ότι η πλήρης εξουδετέρωση μου ήταν ακριβώς μέσα στις ανομολόγητες και ύπουλες προθέσεις του (δυστυχώς ταλαντούχου οφείλω να παραδεχτώ με φθόνο για μια ακόμη φορά) φωτοσυγγραφέως, εξ ου κι ο επιχειρούμενος γουρουνίσιος αιφνιδιασμός. Γιατί πώς αλλιώς να χαρακτηριστεί αν όχι ως αστραπιαία επίθεση «σοκ και δέος» η ανάρτηση τραβελστορικού αφηγήματος σε διάστημα μικρότερο της μιας βδομάδας από την επιστροφή μας; Σκεφτείτε το λογικά: βάλε τον χρόνο που χρειάζεται για να συνέλθεις από τις πτήσεις, να χαιρετίσεις τους δικούς σου, να κάνεις πρωτοχρονιά, να ανοίξεις σακίδια, να βάλεις πλυντήρια, να πας σουπερ μάρκετ, να καθαρίσεις το σπίτι σου, να φορτώσεις και να διατρέξεις τέσσερις-πέντε χιλιάδες φωτογραφίες στον υπολογιστή και μέσα σ’ όλα, να διώξεις από πάνω σου (και κυρίως από κάθε πιθανή οπή) την άμμο της ερήμου (δέκα ντους έχω κάνει κι ακόμα το νερό του ξεβγάλματος μια απόχρωση χωματί την έχει), ε πείτε μου εσείς ποιος φυσιολογικός άνθρωπος βρίσκει το χρόνο και τη διάθεση μέσα σε όλα αυτά να γράφει ιστορίες γι’ αγρίους (έστω, ιστορίες για το Σουδάν). Απάντηση: κανένας (φυσιολογικός άνθρωπος), παρά μονάχα ένα … γουρούνι. Σας αφήνω να μαντέψετε ποιες απ’ όλες τις παραπάνω αναγκαίες δουλειές ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑΣ ασφαλώς δεν έχει κάνει ακόμα.

Έτσι λοιπόν αποκαλύπτεται ότι μοναδικός στόχος όλης αυτής της συγγραφικής πρεμούρας δεν ήταν άλλος από το να μην πάρω χαμπάρι την εν λόγω παράθεση σουδανικών πεπραγμένων ώστε να μην σχολιάσω εγκαίρως, και να μου κλαπεί εντέχνως τοιουτοτρόπως το μερίδιο δόξας και μπίχλας που μου αναλογεί. Αμ δε! Έχουσιν γνώση οι φύλακες! Σιγά μην αφήσω κοτζάμ χώρα των μαύρων Φαραώ βορά στις γουρουνίσιες ορέξεις. Έστω και με κάποια χρονοκαθυστέρηση, θα με υποστείτε κι εμένα. Είναι υπόσχεση (και απειλή!)

 

[giannoula]

To σοκ για μένα είναι πώς είναι δυνατόν να σου έχει ξεφύγει τόσα χρόνια το μπαμπαγκανούς!!!!!!

 

[hydronetta]

To σοκ για μένα είναι πώς είναι δυνατόν να σου έχει ξεφύγει τόσα χρόνια το μπαμπαγκανούς!!!!!!

Eίδες...στα μαύρα σκοτάδια της άγνοιας βρισκόμουν... απαράδεκτος

 

[LULLU]

καλη χρονια στο τριο που επανήλθε δυναμικα...

 

[babaduma]

Eίδες...στα μαύρα σκοτάδια της άγνοιας βρισκόμουν... απαράδεκτος

Μμμμμ... για σκέψου λίιιγο καλύτερα... Έλα, έλα... τό'χεις! Πριν 7 χρόνια και κάτι; Baba ghanoush! (Η σαλάτα του καλομαθημένου μπαμπά ή Μπάμπα - αν προτιμάτε). Μαζί με τον υποφαινόμενο; Ένα βράδυ στη Σανα'ά; Κι ένα άλλο μεσημέρι σ'εκείνο το τεράαααστιο τραπέζι στη διάρκεια μιας περιήγησής μας στα πέριξ; Ε;

 

[hydronetta]

Μμμμμ... για σκέψου λίιιγο καλύτερα... Έλα, έλα... τό'χεις! Πριν 7 χρόνια και κάτι; Baba ghanoush! (Η σαλάτα του καλομαθημένου μπαμπά ή Μπάμπα - αν προτιμάτε). Μαζί με τον υποφαινόμενο; Ένα βράδυ στη Σανα'ά; Κι ένα άλλο μεσημέρι σ'εκείνο το τεράαααστιο τραπέζι στη διάρκεια μιας περιήγησής μας στα πέριξ; Ε;

Σίγουρα το καταβρόχθισα για να το λες, αλλά δεν το ενέγραψα στο σκληρό του εγκεφάλου ως όρο. Μπας και το πέρασα για μελιτζανοσαλάτα ο αμαθής; Αχ Σαναά (λέμε και κλαίμε γι'αυτούς κυρίως...)

 

[hydronetta]

Χε χε χε να’μαι κι εγώ! Τι νομίσατε δηλαδή, ότι θα γλυτώνατε από την οχληρή παρουσία μου;

Εννοείται ότι η πλήρης εξουδετέρωση μου ήταν ακριβώς μέσα στις ανομολόγητες και ύπουλες προθέσεις του (δυστυχώς ταλαντούχου οφείλω να παραδεχτώ με φθόνο για μια ακόμη φορά) φωτοσυγγραφέως, εξ ου κι ο επιχειρούμενος γουρουνίσιος αιφνιδιασμός. Γιατί πώς αλλιώς να χαρακτηριστεί αν όχι ως αστραπιαία επίθεση «σοκ και δέος» η ανάρτηση τραβελστορικού αφηγήματος σε διάστημα μικρότερο της μιας βδομάδας από την επιστροφή μας; Σκεφτείτε το λογικά: βάλε τον χρόνο που χρειάζεται για να συνέλθεις από τις πτήσεις, να χαιρετίσεις τους δικούς σου, να κάνεις πρωτοχρονιά, να ανοίξεις σακίδια, να βάλεις πλυντήρια, να πας σουπερ μάρκετ, να καθαρίσεις το σπίτι σου, να φορτώσεις και να διατρέξεις τέσσερις-πέντε χιλιάδες φωτογραφίες στον υπολογιστή και μέσα σ’ όλα, να διώξεις από πάνω σου (και κυρίως από κάθε πιθανή οπή) την άμμο της ερήμου (δέκα ντους έχω κάνει κι ακόμα το νερό του ξεβγάλματος μια απόχρωση χωματί την έχει), ε πείτε μου εσείς ποιος φυσιολογικός άνθρωπος βρίσκει το χρόνο και τη διάθεση μέσα σε όλα αυτά να γράφει ιστορίες γι’ αγρίους (έστω, ιστορίες για το Σουδάν). Απάντηση: κανένας (φυσιολογικός άνθρωπος), παρά μονάχα ένα … γουρούνι. Σας αφήνω να μαντέψετε ποιες απ’ όλες τις παραπάνω αναγκαίες δουλειές ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑΣ ασφαλώς δεν έχει κάνει ακόμα.

Έτσι λοιπόν αποκαλύπτεται ότι μοναδικός στόχος όλης αυτής της συγγραφικής πρεμούρας δεν ήταν άλλος από το να μην πάρω χαμπάρι την εν λόγω παράθεση σουδανικών πεπραγμένων ώστε να μην σχολιάσω εγκαίρως, και να μου κλαπεί εντέχνως τοιουτοτρόπως το μερίδιο δόξας και μπίχλας που μου αναλογεί. Αμ δε! Έχουσιν γνώση οι φύλακες! Σιγά μην αφήσω κοτζάμ χώρα των μαύρων Φαραώ βορά στις γουρουνίσιες ορέξεις. Έστω και με κάποια χρονοκαθυστέρηση, θα με υποστείτε κι εμένα. Είναι υπόσχεση (και απειλή!)

Να σε δω τι θα προλάβεις μιας και τα κεφάλαια πέφτουν εν ριπή οφθαλμού για τα δεδομένα μου. Τι κι αν αραχνιάσανε οι κόγχες στα δωμάτια του σπιτιού (φτου σου μαρτυριάρα) ; ο σκοπός είναι ιερός!

 

[hydronetta]

Παλιά Dongola: χριστιανικά μνημεία

Την διαδρομή προς την Παλιά Dongola 150 χλμ δυτικά της Karima την καλύψαμε σε μόλις 1-1/2 ώρα, αφού ήταν μια ευθεία ασφάλτου πρόσφατης κινεζικής κατασκευής (μα ψάχνατε από αλλού εργολάβο; ) με ελάχιστη κίνηση με το κοντέρ να δείχνει μόνιμα πάνω από 120 χλμ.

Όχι! Δεν είναι φωτογραφία από άλλη χώρα. Να'ναι καλά ο Νείλος

Η πόλη της Παλιάς Dongola ήταν πρωτεύουσα του χριστιανικού βασιλείου της Μακουρίας μεταξύ του 7ου και του 14ου αιώνα και στο αποκορύφωμά της φιλοξενούσε δεκάδες εκκλησίες και μοναστήρια.

Λίγες εκατοντάδες μέτρα από τα κύρια χριστιανικά αξιοθέατα είναι ένα μεγάλο ισλαμικό νεκροταφείο που περιέχει αρκετούς τεράστιους τάφους λάσπης-τούβλου, που μου θύμιζαν κυψέλες.

Tρύπωσα να δω το εσωτερικό μιας εξ’αυτών. Η μπόχα από περιττώματα χτύπησε αμέσως μύτη μου. Κι αυτά δεν μοιάζαν αιγοπροβάτων. Η απορία μου λύθηκε ακριβώς πάνω από το κεφάλι μου. Εκατοντάδες μικρές νυχτερίδες κάλυπταν το θόλο κι είχαν αρχίσει ένα ξέφρενο πέταγμα ενοχλημένες από την παρουσία μου και το φλας της μηχανής.

Eπιβλητικότερη όλων στο χώρο στέκει η Αίθουσα του Θρόνου (μη επισκέψιμη εσωτερικά) που μετατράπηκε σε τζαμί τον 14ο αι. στο τέλος της χριστιανικής περιόδου. Το τζαμί ήταν σε λειτουργία μέχρι τα τέλη του 20ου αιώνα .

Στην παλιά Dongola oι εκκλησιές και τα μοναστήρια ήταν γενικά απλές εξωτερικά, όμως οι εσωτερικοί χώροι είχαν όμορφες τοιχογραφίες - μερικές από τις οποίες βρίσκονται στο Εθνικό Μουσείο του Χαρτούμ.
Σήμερα, λίγοι διάσπαρτοι τοίχοι και σειρές κιονοστοιχιών παραμένουν αδιάψευστοι μάρτυρες του παρελθόντος.

Όμως το σκηνικό με την έρημο, τον Νείλο, το εγκαταλελειμμένο χωριό και την απόλυτη μοναξιά κάνουν την επίσκεψη μοναδική εμπειρία (διότι όπου γκρέμι εμείς εκστασιαζόμαστε...)

Η θέα στο Νείλο εξ'ευωνύμων

Η θέα στο Νείλο εκ δεξιών

Υπέροχα γκρέμια με φόντο την Αίθουσα του Θρόνου


Aφού γλιτώσαμε στο τσακ την ηλίαση αφού περιφερόμασταν για τουλάχιστον 3 ώρες κάτω από τον καυτό ήλιο, επιστρέψαμε στην Karima.
Κάνοντας παράκαμψη πάνω από το Νείλο στην νέα κινέζικη (τι άλλο πια; ) γέφυρα, αρχικά σταματήσαμε σε μια υπαίθρια καντίνα για να γευματίσουμε.

Πιθάρια με νερό να ξεδιψάνε οι περιστατικοί.

To ακάματο 4X4

Η είσοδος της καντίνας

Ψωμί, φαλάφελ, φουλ και πατάτες κοκκινιστές με ιχνοστοιχεία κρέατος. Αμφιβάλλω αν θα ανακαλύπταμε μόνοι μας ποτέ το συγκεκριμένο μέρος για να γευματίσουμε, αφού ταμπέλα "διαφημιστική" όπως αλλού δεν υπήρχε. Η επιχείρηση μάλλον απευθυνόταν στη γειτονιά.
Τα μαχαιροπίρουνα ήταν ανύπαρκτα, αλλά αυτό δεν μας έκανε εντύπωση. Το ψωμί και τα δάκτυλα γιατί τα έχουμε;
Το όλο σκηνικό συμπλήρωσαν κι οι μύγες που στήσαν χορό κι επιβουλεύονταν συνεχώς το φαγητό μας. Εντούτοις τα φάγαμε κι αφήσαμε τα ψίχουλα...
Σας διαβεβαιώ: ουδεμία παρενέργεια στο γαστρεντερικό μας σύστημα.

Η μέρα ολοκληρώθηκε με επίσκεψη στη νεκρόπολη με τις πυραμίδες Nuri, τις λιγότερο εντυπωσιακές από όσες είδαμε σ’όλο το ταξίδι καθώς ο χρόνος κι η άμμος τις κατατρώνε σιγά σιγά.

Παρά τα χιλιόμετρα φτάσαμε νωρίς το απόγευμα στον ξενώνα μας. Ευκαιρία για χαλάρωση, δείπνο από τα χεράκια του οδηγού μας και βέβαια τη γνωστή ενασχόληση το βράδυ: “Πάμε για ύπνο Κατερίνα....”

ΚΑΙ ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ISABELLE​

4η μ. Υ μέρα

Μ’ αρέσουν οι εκπλήξεις, σας το έχω πει; Ήτοι, έτσι κι ένας τόπος κατορθώσει να με ξαφνιάζει, ε, τότε, μ’ έχει κερδίσει από χέρι.

Όχι, δεν είχα προετοιμαστεί γι αυτό που αντίκρισα στην παλιά Dongola. Για την ακρίβεια δεν είχα την παραμικρή ιδέα για το τι έπρεπε να περιμένω. Γι αυτό και όταν βρέθηκα μπροστά σ’ αυτό το άδειο τίποτε, σπαρμένο με τα δεκάδες κυψελωτά οικοδομήματα, το τοπίο με άρπαξε κατ’ ευθείαν από τα μούτρα. Παράκρουση! Φωτογραφική εννοώ. Σαν κι αυτή που παθαίνω μπροστά σε κάθε τι που όμοιό του δεν έχω ξαναδεί.

Μια λέξη ήρθε και μου κόλλησε εκείνη τη στιγμή και την σέρνω μαζί μου από τότε. Μια λέξη αγγλική: weird. Που τρέχα γύρευε γιατί μου φαίνεται πώς περιγράφει καλύτερα από το ελληνικό της αντίστοιχο (αλλόκοτο, παράδοξο) την αίσθηση που αποπνέει ο χώρος. Η αλήθεια είναι ότι η weird γοητεία του δεν προέρχεται μόνο από τις "κυψέλες" του μουσουλμανικού νεκροταφείου, ορισμένες εκ των οποίων, μερικώς κατεστραμμένες, θυμίζουν υπερτροφικά τσόφλια αυγών ακουμπισμένων στην άμμο.

Στα ιδιόμορφα αυτά μαυσωλεία έρχονται να προστεθούν και τα διάσπαρτα ερείπια ανάμεσα τους

καθώς και η περίφημη Αίθουσα του Θρόνου που δεσπόζει πάνω στο λόφο και εισχωρεί σχεδόν ασυναίσθητα σε κάθε φωτογραφικό καρέ

Και βεβαίως τα άκρως ατμοσφαιρικά υπολείμματα του χωριού κοντά στον Νείλο που αφηγούνται κι αυτά με τον τρόπο τους τις δικές τους ιστορίες.

Μα πάνω απ’ όλα είναι ο ίδιος ο ζωοδότης ποταμός, αυτό το ανεκτίμητο δώρο της Φύσης, που έκανε εφικτή τη ζωή στην έρημο, καρπίζοντας όχι μονάχα τις απαραίτητες καλλιέργειες μα και ολόκληρους πολιτισμούς στις όχθες του.

Και καθώς το αδηφάγο γουρουνάκι ήδη φούλαρε την ιστορία με όσες (εξαιρετικές) φωτό του Νείλου αν φας προφιλ και τρουά καρ πυροβόλησε εκείνη την ημέρα, εγώ θα περιοριστώ αναγκαστικά στην μία και μοναδική που δεν μπόρεσε να βγάλει για πρακτικούς λόγους, και καλά να πάθει! (χε χε χε!)

Και πριν βιαστείτε να με πείτε φθονερή και χαιρέκακη, μάθετε πρώτα τον λόγο και κρίνετε. Το γουρούνι το λοιπόν δεν κατάφερε να βγάλει τη συγκεκριμένη φωτό γιατί δεν διέθετε τηλεφακό. Και δεν διέθετε τηλεφακό, όχι επειδή δεν έχει ο καημενούλης λεφτά για ν’ αγοράσει, αλλά επειδή είναι ένας φρικτός τεμπέλαρος και βαρέθηκε να πάρει μαζί του στο ταξίδι τον τηλεφακό που ήδη κατέχει. Τον άφησε συνειδητά στο σπίτι. Έτσι ακριβώς όπως σας τα γράφω. Του έπεφτε, λέει, βαρύς ο τελέ (μισό κιλό) για το ευαίσθητο (δίμετρο) κορμάκι του. Μάλιστα. Από τον τελέ ξεκίνησε να κάνει τις περικοπές στο «μη αναγκαίο βάρος». Ενώ οι τρεις κούτες τσιγάρα που’ σερνε μαζί του για να καπνίζει πάφα πούφα ακόμα και στον ύπνο του και, κυρίως, η γ@μ@ταμπλέτα που κουβάλησε για να σκαρώνει νυχτιάτικα ιστορίες και να με τρέχει εμένα τώρα να συμπληρώνω, α, όλα κι όλα, αυτά προφανώς συγκαταλέγονται στα απαραίτητα. Τι να πεις…

Άντε και μερικά ακόμα στιγμιότυπα της ημέρας

Το μεσημεριανό μας σερβιρισμένο με όλους τους κανόνες του αφρικανικού σαβουάρ βιβρ.

El Nuri, με ολίγη από σκιές και υδρονέττιες πλάτες

Και ο Ζυρ κοντρα φως να κλείσει το κεφάλαιο

 

[isabelle]

Να σε δω τι θα προλάβεις μιας και τα κεφάλαια πέφτουν εν ριπή οφθαλμού για τα δεδομένα μου. Τι κι αν αραχνιάσανε οι κόγχες στα δωμάτια του σπιτιού (φτου σου μαρτυριάρα) ; ο σκοπός είναι ιερός!

Θέλει το γουρούνι να κρυφτεί και η χαρά δεν το αφήνει. Το παραδέχεσαι λοιπόν ότι όλα έγιναν βάσει σχεδιασμού για να μην προλάβω! Εκεί που μου'χες τάξει τρελό νουβιακό night life εσύ καθόσουν τα βράδια και έγραφες την ιστορία, ε; Φτου σου βρε! Αν τολμήσεις να ξαναεμφανιστείς σε ταξίδι με ταμπλέτα να ξέρεις θα την σπάσω.

 

[hydronetta]

Θέλει το γουρούνι να κρυφτεί και η χαρά δεν το αφήνει. Το παραδέχεσαι λοιπόν ότι όλα έγιναν βάσει σχεδιασμού για να μην προλάβω! Εκεί που μου'χες τάξει τρελό νουβιακό night life εσύ καθόσουν τα βράδια και έγραφες την ιστορία, ε; Φτου σου βρε! Αν τολμήσεις να ξαναεμφανιστείς σε ταξίδι με ταμπλέτα να ξέρεις θα την σπάσω.

Μήπως λαπτοπ που μου είναι και πιο βολικό στην πληκτρολόγηση;

 

[Yorgos]

Mπράβο, βλέπω και μέρη που εμείς χάσαμε λόγω βλαβών και γραφειοκρατίας, όπως πάντα λεπτομερέστατος και με εξαιρετικές φωτογραφίες.