Σουδάν “Πάμε για ύπνο Κατερίνα, πάμε ν’αλλάξουμε ζωή....” (by hydronetta & isabelle)

[isabelle]

Νομίζω θα αυτοπροταθούμε ως συνταξιδιώτες σας, να πάρουμε κανένα δωρεάν μάθημα.

Καλέ τι να αυτοπροταθείτε; Μακάρι να είχαμε παρέα μας τέτοια όμορφα ακαταπόνητα νιάτα! Εσείς να δω πώς θα την βγάλετε με την γκρίνια τριών γρουσούζηδων (ωχ η μέση μου, ωχ τα γόνατά μου, τι το θέλαμε που σκαρφαλώσαμε εδώ πάνω, να δω πώς θα κατέβουμε τώρα, αχ δεν είναι αυτά για την ηλικία μας...)

 

[GTS]

ααααχχχχχχχ, να δω ποιανού αντέχουνε τα γόνατα για την πεντάωρη ανάβαση στο ηφαίστειο

Μωρέ αντέχεις, είσαι παλικάρι εσύ

 

[KonstantinosAlyona]

Καλέ τι να αυτοπροταθείτε; Μακάρι να είχαμε παρέα μας τέτοια όμορφα ακαταπόνητα νιάτα! Εσείς να δω πώς θα την βγάλετε με την γκρίνια τριών γρουσούζηδων (ωχ η μέση μου, ωχ τα γόνατά μου, τι το θέλαμε που σκαρφαλώσαμε εδώ πάνω, να δω πώς θα κατέβουμε τώρα, αχ δεν είναι αυτά για την ηλικία μας...)

Όλο λέτε, κι όλο πάτε, και πάτε... Και μετά θα απορούν τίποτα νέοι σαν και του λογου μας για τις αντοχές σας, όπως απορούσα εγώ στην Καμτσάτκα με τις ωραίες κυρίες του γκρουπ.

 

[babaduma]

ααααχχχχχχχ, να δω ποιανού αντέχουνε τα γόνατα για την πεντάωρη ανάβαση στο ηφαίστειο

Θυμήσου το Ντέμπρε Μπίτζεν....

 

[taver]

Μμμμμ... για σκέψου λίιιγο καλύτερα... Έλα, έλα... τό'χεις! Πριν 7 χρόνια και κάτι; Baba ghanoush!

Θυμήσου το Ντέμπρε Μπίτζεν....

Κάτι πρέπει να γίνει με σένα και το μνημονικό σου

 

[isabelle]

Τρίτη μ. Υ μέρα

El Kurru

Πόσες ευκαιρίες έχει κάποιος στη ζωή του να μπει μέσα σε τάφο (που να μην είναι ο δικός του) και να ξαναβγεί απ' αυτόν; Και μάλιστα όχι σε τάφο ο,τι κι ό,τι, αλλά σε τάφο βασιλικό, εικοσιεπτά αιώνων και βάλε.

Εντάξει, στην Κοιλάδα των Βασιλέων στην Αίγυπτο θα μου πείτε, έχει τάφους να φας και με το κουτάλι. Πλην όμως, με τέτοια κοσμοσυρροή, η επίσκεψή εκεί περισσότερο προσομοιάζει με συνωστισμό έξω από καμαρίνια μετά το πέρας θεατρικής πρεμιέρας παρά με συναπάντημα με την τέχνη και την ιστορία. Το είπαμε ήδη: ταξίδι δεν είναι μόνο, ούτε ίσως κυρίως, αυτά που βλέπεις, μα τα συναισθήματα και οι σκέψεις που γεννιούνται ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ αυτά που βλέπεις. Γι αυτό και η ποιότητα του βιώματος εξαρτάται από ένα σύνολο συνθηκών πολύ ευρύτερο από τα καθ’ εαυτού αξιοθέατα.

Αδυνατώ λοιπόν να αξιολογήσω και να συγκρίνω την καλλιτεχνική αρτιότητα των νωπογραφιών του τάφου του κουσίτη βασιλιά Τανουταμάνι στο El Kurru σε σχέση μ’ εκείνες των φαραωνικών τάφων στο Λούξορ. Μπορώ όμως να μιλήσω για την συγκίνηση και την μυσταγωγία του να κατεβαίνεις τα κακοφωτισμένα σκαλοπάτια και να εισχωρείς στον υπόγειο θάλαμο χωρίς άλλη ανθρώπινη παρουσία πέρα απ’ αυτήν των δικών σου ανθρώπων. Χωρίς να σπρώχνεις και να σπρώχνεσαι, χωρίς να βιάζεσαι και να σε βιάζουν, χωρίς κανένας να περιμένει τη σειρά του μετά από σένα.

Ζωή εν Τάφω. Εσύ, τα ιερογλυφικά και οι παραστάσεις των θεοτήτων στους τοίχους. Εσύ και η γλυκιά ψευδαίσθηση ότι αντικρίζεις κάτι ακόμα περίπου άφθαρτο από τα βλέμματα των πολλών, λιγάκι όπως συνέβαινε παλιότερα με τους περιηγητές προηγούμενων αιώνων. Γιατί και η φαντασίωση, ταξίδι είναι, μην αμφιβάλεις. Ακόμα και αν πρόκειται για φαντασίωση του ίδιου του ταξιδιού.

Ο ναός του Άμωνα της Napata

Ομοίως, και ο ναός του Άμωνα της Napata δεν μπορεί να συγκριθεί με τους αντίστοιχους αιγυπτιακούς. Δεν συγκλονίζει με τα μεγέθη και τον όγκο των ευρημάτων. Με την πλάτη ακουμπισμένη στον πυρακτωμένο βράχο του Jebel Barkal, είναι το τοπίο αυτό που τον απογειώνει. Μαζί με την αίσθηση ότι ένας ολόκληρος αρχαιολογικός χώρος τριανταπέντε αιώνων σου «ανήκει» απ’ άκρη σ’ άκρη, και φλέγεται μαζί σου στη λαύρα του μεσημεριού.

Karima

Στο σουκ της Karima. Σαν να λέμε στο στοιχείο μου. Αρκεί βέβαια να μην υπάρχει ένα απεχθές γουρουνάκι μέσα στα πόδια σου να τρέχει να προλάβει όλες τις πόζες και να σου αφήνει μονάχα τα ρετάλια.

Ιδού λοιπόν κάποια ελάχιστα που ξέφυγαν τις προσοχής του.

Και πρώτ' απ' όλα το ίδιο το γουρουνάκι. Καμαρώστε τον!

Μεροκάματο

Και χαλάρωση

Το άλυτο μυστήριο της λευκής κελεμπίας. Μα πού και πώς τις πλένουν;

Χαμόγελο ακομπλεξάριστο. Και γιατί όχι εδώ που τα λέμε;

Νοστιμούλης

Κομψότης

Jebel Barkal

Κάθε ταξίδι έχει τις καλές και τις λιγότερο καλές του στιγμές. Τις κοιλιές του και τις κορυφώσεις του. Στιγμές χαλαρότητας, στιγμές εκνευρισμού, στιγμές αστείες, στιγμές συναρπαστικές, στιγμές βαρετές, στιγμές απολαυστικές, στιγμές κουραστικές, στιγμές γενικώς…. Πάνω και κάτω. Όπως η ίδια ζωή. Η ζωή σε κίνηση.

Μα μέσα σ’ όλα, κάποιες σπάνιες φορές έρχεται και σου δίνεται σαν πανάκριβο δώρο μια στιγμή αψεγάδιαστης, ολοκληρωτικής ομορφιάς. Μια στιγμή όπου τα πάντα θαρρείς βρίσκονται στη σωστή τους θέση. Όπου τα πάντα λες και έχουν συντονιστεί μ’ έναν θαυμαστό τρόπο έτσι ώστε ν’ αγγίζουν, μαζί με σένα, την απόλυτη αρμονία. Όπου δεν θες ν’ αλλάξεις το παραμικρό, παρά μόνο ν’ ακινητοποιήσεις το χρόνο. Μια στιγμή τελειότητας, όπως ένα κομμάτι αιωνιότητας.

Μια τέτοια μαγική στιγμή ήταν η ανάβαση στο Jebel Barkal.

Μια στιγμή που αρκεί από μόνη της για να δικαιώσει ένα ολόκληρο ταξίδι. Μια στιγμή που σβήνει μονομιάς κούραση, ταλαιπωρίες, αμφιβολίες, κι όπου λες γι αυτό ακριβώς ήρθα. Για να ζήσω ΑΥΤΟ.

Κι ας μην το ψυχανεμιζόσουν καν λίγα λεπτά πριν. Τότε που ακόμα αναρωτιόσουν αν αξίζει τον κόπο ν’ ανέβεις. Τότε που είπες συγκαταβατικά «ντάξει μωρέ, ας το δούμε κι αυτό, τι έχουμε να χάσουμε, στο κάτω κάτω μήπως έχουμε κάτι καλύτερο να κάνουμε». Αλλά έτσι είναι τελικά τα ομορφότερα δώρα. Αναπάντεχα.

Εκεί ψηλά, στο ιερό βουνό

Κι από κάτω η Καρίμα σαν μακέτα

Ότι τρελάθηκα στις φωτογραφήσεις κόντρα φως νομίζω φαίνεται

Ρεμβάζοντας

Για το φεστιβάλ και τα ρεζιλίκια μας ας μην επεκταθώ. Τα μάθατε ήδη. Ως συνήθως τα κάρφωσε όλα το γουρούνι. Συνεντεύξεις, πρώτο τραπέζι πίστα, (καθίσματα για την ακρίβεια) φάτσα κάρτα στο βίντεο γουολ, το πακέτο της φαιδρότητας ήταν πλήρες !

Και μιας και ξεφτιλιστήκαμε, ιδού και τα τεκμήρια. Ισαβ φωτογραφίζει Ζυρ και εαυτόν στην οθόνη της εκδήλωσης

 

[panius]

Δεν μπορώ όμως να αφήσω να περάσει ασχολίαστη η ασύστολη, προκλητική, επαισχυντη, κατάπτυστη ύβρη του σύντροφου @panius που τόλμησε - άκουσον άκουσον - να χαρακτηρίσει ως "κοτέτσι" (αν είναι ποτέ δυνατόν!) εκείνο το πρότυπο boutique motel, μνημείο της ερήμου Bayuda. Σας το θυμίζω, για να ξέρετε όλοι ποιο πολυτελές resort επιχείρησε να απαξιώσει.

χαχαχχχαχαχαχαχαχα!!!! Το παίρνω πίσω @isabelle και ζητώ ταπεινά συγγνώμη! Τώρα που βλέπω τη minimal αρχιτεκτονική, τα τεράστια floor to ceiling παράθυρα που προσφέρουν απρόσκοπτη θέα στους απέραντους, γιαπωνέζικης αισθητικής κήπους και το μεταμοντέρνο στέγαστρο (σχολής Καλατράβα; δεν είμαι σίγουρος...) αναθεωρώ... Πες μου σε παρακαλώ το όνομα του resort να το βρω στο Leading Hotels of the World

 

[isabelle]

χαχαχχχαχαχαχαχαχα!!!! Το παίρνω πίσω @isabelle και ζητώ ταπεινά συγγνώμη! Τώρα που βλέπω τη minimal αρχιτεκτονική, τα τεράστια floor to ceiling παράθυρα που προσφέρουν απρόσκοπτη θέα στους απέραντους, γιαπωνέζικης αισθητικής κήπους και το μεταμοντέρνο στέγαστρο (σχολής Καλατράβα; δεν είμαι σίγουρος...) αναθεωρώ... Πες μου σε παρακαλώ το όνομα του resort να το βρω στο Leading Hotels of the World

Είμεθα μεγαλόψυχοι γι αυτό και παρά την βαρύτητα του παραπτώματος, η συγνώμη σου θα γίνει αποδεκτή. Σκεφτόμουν μάλιστα να ενθαρρύνω κι άλλο την μεταμέλειά σου στέλνοντάς σε για παραθερισμό στο πολυτελές κατάλυμμα πλην όμως είναι fully booked, όπως είναι φυσικό, για όλη τη σεζόν. Υπομονή λοιπόν μέχρι του χρόνου.

 

[hydronetta]

Είμεθα μεγαλόψυχοι γι αυτό και παρά την βαρύτητα του παραπτώματος, η συγνώμη σου θα γίνει αποδεκτή. Σκεφτόμουν μάλιστα να ενθαρρύνω κι άλλο την μεταμέλειά σου στέλνοντάς σε για παραθερισμό στο πολυτελές κατάλυμμα πλην όμως είναι fully booked, όπως είναι φυσικό, για όλη τη σεζόν. Υπομονή λοιπόν μέχρι του χρόνου.

Mετά από απεγνωσμένες προσπάθειες να επικοινωνήσω με το εν λόγω Bayuda Boutique Resort & Spa (διότι οι γραμμές ήταν συνεχώς κατειλημμένες), μου ανέφεραν ότι υπάρχει διαθεσιμότητα μόνο για μέσα Ιουνίου. Εξαιρετική εποχή @panius διότι το resort μόνο τότε προσφέρει την παγκόσμια πατέντα του "natural solarium & sauna, all in one, an experience you can die for..." . Μην το χάσεις.... θα χάσεις!

 

[hydronetta]

Οι..καταρράκτες του Νείλου κι οι βραχογραφίες

To υπναλέο χωριό Tombos όσο άσημο ακούγεται σήμερα άλλο τόσο σημαντικό ήταν στην φαραωνική εποχή. Κι αυτό γιατί η πέτρα του χρησιμοποιήθηκε ως επί το πλείστον για την κατασκευή αγαλμάτων και κτιρίων. Εδώ ανακαλύφθηκαν πρόσφατα ερείπια πυραμίδας και δύο μούμιες, όμως τίποτ’απ’αυτά δεν είδαμε.
Αντ’αυτών το μόνο που υπήρχε ήταν ένα ανάγλυφο άγαλμα του μαύρου φαραώ Τιρχάκα, κυριολεκτικά πεταμένο ανάμεσα στα βράχια, αφύλακτο, δίπλα από στάνες κατσικιών!!

Στιγμιότυπα από τη διαδρομή

Άλλο ένα εξαιρετικό δείγμα "Eστιατορίου εθνικών οδών" κοινώς καντίνας


Σε μια χώρα πληκτικά επίπεδη το να σκαρφαλώσεις σ’ένα σημείο με πανοραμική θέα στον 3ο καταρράκτη του Νείλου, ήταν πραγματικά μια αλλαγή. Μην παίρνετε τον όρο “καταρράκτη” κυριολεκτικά. Οι καταρράκτες του Νείλου δεν είναι τίποτ’άλλο από ρηχά μήκη του ποταμού όπου η επιφάνεια του νερού διασπάται από πολλούς μικρούς ογκόλιθους και πέτρες σχηματίζοντας βραχώδεις νησίδες. Απλά στα σημεία αυτά ο Νείλος δεν είναι πλωτός.

Εντούτοις η θέα δεν παύει να είναι μεγαλειώδης και δεν με έβλαπτε καθόλου να υπήρχε εκεί στα ψηλά ένα ωραίο καφετεϊοποτείον να απολαμβάνεις το τσάι σου αγναντεύοντας το ποτάμι και την απέραντη έρημο τριγύρω. Βέβαια ακόμα κι αν υπήρχε η επιχειρηματική πρωτοβουλία, τουρίστες υπάρχουν; Πάλι κατάμονοι ήμασταν.

Επί το έργον...

Κι η θέα στην κατάξερη έρημο


Μέσα από την έρημο ακολούθησε επίσκεψη στο Wadi Sebu.
Αυτό το ξερό ρέμα είναι γνωστό για τις βραχογραφίες της Νεολιθικής εποχής που απεικονίζουν οικόσιτα ζώα και πλοία στο Νείλο .

Μιας και είχε μεσημεριάσει ακολούθησε γεύμα σε καντίνα, κάπου στα χαμένα πάνω στην εθνική οδό. Το μενού περιελάμβανε τηγανητό ψάρι Νείλου και βέβαια -όπως παντού- η χρήση μαχαιροπήρουνων ήταν προαιρετική και στην περίπτωσή μας εντελώς περιττή.

Σαν το νειλόψαρο στην Karima δεν ήταν πάντως

Ανευ σχολίων....

Aκολούθησε στάση για προμήθειες στην αγορά της Κerma, όπου ήταν πτωχή η φωτοαποκομιδή. Ο κόσμος δεν ήταν ιδιαίτερα δεκτικός στη φωτογράφηση. Μάλιστα μας την έπεσε κι ένας τύπος χωρίς αστυνομικά διακριτικά, που συστήθηκε ως security (;!) και δήλωσε ότι η φωτογράφηση απαγορεύεται για λόγους ασφάλειας. Από τι μπορεί να κινδυνεύει η αγορά της συγκεκριμένης επαρχιακής πόλης του Σουδάν, δεν μπορώ να υποθέσω και δεν μου απαντήθηκε.

Νωρίς σχετικά το μεσημέρι επιστρέψαμε στο χωριό Tombos. Μιας και δεν υπήρχαν συγκλονιστικά πράγματα να κάνουμε, ο Κώστας άραξε στο δωμάτιο, η Ισαβέλλα χάθηκε πάλι στα στενά του χωριού άγραν φωτογράφησης κι εγώ αποφάσισα να κάνω μια μοναχική βόλτα στα βράχια δίπλα από το ποτάμι όπου σαν άλλος Indiana Jones ανακάλυψα κάποιες αιγυπτιακές βραχογραφίες.

Στα βράχια υπάρχουν βραχογραφίες (όχι τόσο ευδιάκριτες οι φιγούρες)

Έχω την αμυδρή αίσθηση ότι φωτογράφισε σχεδόν όλους τους κατοίκους του χωριού...

Socialising, αλλά το δάκτυλο από τη μηχανή δεν ξεκολλάει....


Με το έπεσε το σκοτάδι (κατά τις 6μμ) το υπόλοιπον της μέρας κύλισε κατά τα γνωστά.
Δείπνο στην αυλή του ξενώνα (μόνοι πλέον) και ύπνος με τις κότες κατά τις επιταγές του Πουλοπούλειου άσματος.

KAI ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ISABELLE
​

6η μ. Υ μέρα

Πλήρες το σχετικό υδρονέττειο ραπόρτο, ας μην σας τα ζαλίσω λοιπόν κι εγώ με επαναλήψεις, παραθέτοντας δικές μου φωτό με παραλλαγές του Νείλου και πρόσθετες λεπτομέρειες από τις βραχογραφίες του Wadi Sebu. Νισάφι!

Εξάλλου το φωτογραφικό ζουμί της μέρας, όπως όλοι καταλαβαίνουμε, εντοπίζεται και πάλι στην απογευματινή βόλτα στο Tumbus. Όχι πως είχαν απομείνει και πολλές γωνιές που δεν είχαμε ήδη ξεσκίσει κατά την περιπολία μας την προηγούμενη μέρα, αλλά με δεδομένη την επιλογή του σύντροφου Ζυρ ν’ αράξει στο κατάλυμα και του Hydronetta να ρομαντζάρει παραποτάμια, να που επιτέλους παρουσιάστηκε η ευκαιρία να περπατήσω στο χωριό μόνη μου. ΜΟΝΗ ΜΟΥ. ΜΟΝΗ ΜΟΥ.

Εννοείται ότι τα πανηγυρικά κεφαλαία δεν αφορούν την απουσία του αγαπημένου μου Ζυρ από την βόλτα αλλά σχετίζονται αποκλειστικά με τον έστω και προσωρινό γλιτωμό από το οχληρό γουρούνι με την ακόμα οχληρέστερη Nikon. Χαράς ευαγγέλια! Τέρμα ο ανταγωνισμός των αγορών! Ζήτω ο ωμός μονοπωλιακός καπιταλισμός!

Δικό μου και μόνο δικό μου ολόκληρο το χωριό!

Δικές μου και μόνο δικές μου οι μεγαλοπρεπείς πόρτες

Δικά μου και τα ταπεινά γαϊδούρια!

Δικά μου τα ατμοσφαιρικά σοκάκια με τις περιστασιακές ανθρώπινες φιγούρες!

Δικές μου οι γυναίκες με τα πολύχρωμα φορέματα!

Δικά μου και τα παιδάκια!

Ωχ! Το τελευταίο τι το’ θελα; Γιατί καλές οι αποκλειστικότητες, δεν λέω, αλλά χωρίς το γουρούνι να κρατάει απασχολημένη την χορωδία των “ben, ben, ben”, πώς τα βγάζεις πέρα; Αμ δεν τα βγάζεις… Χαμός! Και να’ταν μόνο τα παιδάκια, άντε πες εντάξει. Με τις γυναίκες και τις προσκλήσεις για τσάι, τι κάνεις; Πώς να αρνηθείς τόση καλοσύνη χωρίς να φανείς άξεστη; Και πώς να δεχτείς όταν δεν έχεις στη διάθεσή σου παρά μόνο τρία τέταρτα φως πριν νυχτώσει; Αχ που'σαι καλό μου, γλυκό μου, αγαπημένο μου, λατρευτό μου γουρουνάκι να καθαρίσεις για πάρτη μου;

Υ.Γ. Μην διαβάσω καμιά κουβέντα σε βάρος μου για πολιτικό οππορτουνισμό γιατί θα γίνει χαμός!

 

[isabelle]

4η μ. Υ μέρα

Μ’ αρέσουν οι εκπλήξεις, σας το έχω πει; Ήτοι, έτσι κι ένας τόπος κατορθώσει να με ξαφνιάζει, ε, τότε, μ’ έχει κερδίσει από χέρι.

Όχι, δεν είχα προετοιμαστεί γι αυτό που αντίκρισα στην παλιά Dongola. Για την ακρίβεια δεν είχα την παραμικρή ιδέα για το τι έπρεπε να περιμένω. Γι αυτό και όταν βρέθηκα μπροστά σ’ αυτό το άδειο τίποτε, σπαρμένο με τα δεκάδες κυψελωτά οικοδομήματα, το τοπίο με άρπαξε κατ’ ευθείαν από τα μούτρα. Παράκρουση! Φωτογραφική εννοώ. Σαν κι αυτή που παθαίνω μπροστά σε κάθε τι που όμοιό του δεν έχω ξαναδεί.

Μια λέξη ήρθε και μου κόλλησε εκείνη τη στιγμή και την σέρνω μαζί μου από τότε. Μια λέξη αγγλική: weird. Που τρέχα γύρευε γιατί μου φαίνεται πώς περιγράφει καλύτερα από το ελληνικό της αντίστοιχο (αλλόκοτο, παράδοξο) την αίσθηση που αποπνέει ο χώρος. Η αλήθεια είναι ότι η weird γοητεία του δεν προέρχεται μόνο από τις "κυψέλες" του μουσουλμανικού νεκροταφείου, ορισμένες εκ των οποίων, μερικώς κατεστραμμένες, θυμίζουν υπερτροφικά τσόφλια αυγών ακουμπισμένων στην άμμο.

Στα ιδιόμορφα αυτά μαυσωλεία έρχονται να προστεθούν και τα διάσπαρτα ερείπια ανάμεσα τους

καθώς και η περίφημη Αίθουσα του Θρόνου που δεσπόζει πάνω στο λόφο και εισχωρεί σχεδόν ασυναίσθητα σε κάθε φωτογραφικό καρέ

Και βεβαίως τα άκρως ατμοσφαιρικά υπολείμματα του χωριού κοντά στον Νείλο που αφηγούνται κι αυτά με τον τρόπο τους τις δικές τους ιστορίες.

Μα πάνω απ’ όλα είναι ο ίδιος ο ζωοδότης ποταμός, αυτό το ανεκτίμητο δώρο της Φύσης, που έκανε εφικτή τη ζωή στην έρημο, καρπίζοντας όχι μονάχα τις απαραίτητες καλλιέργειες μα και ολόκληρους πολιτισμούς στις όχθες του.

Και καθώς το αδηφάγο γουρουνάκι ήδη φούλαρε την ιστορία με όσες (εξαιρετικές) φωτό του Νείλου αν φας προφιλ και τρουά καρ πυροβόλησε εκείνη την ημέρα, εγώ θα περιοριστώ αναγκαστικά στην μία και μοναδική που δεν μπόρεσε να βγάλει για πρακτικούς λόγους, και καλά να πάθει! (χε χε χε!)

Και πριν βιαστείτε να με πείτε φθονερή και χαιρέκακη, μάθετε πρώτα τον λόγο και κρίνετε. Το γουρούνι το λοιπόν δεν κατάφερε να βγάλει τη συγκεκριμένη φωτό γιατί δεν διέθετε τηλεφακό. Και δεν διέθετε τηλεφακό, όχι επειδή δεν έχει ο καημενούλης λεφτά για ν’ αγοράσει, αλλά επειδή είναι ένας φρικτός τεμπέλαρος και βαρέθηκε να πάρει μαζί του στο ταξίδι τον τηλεφακό που ήδη κατέχει. Τον άφησε συνειδητά στο σπίτι. Έτσι ακριβώς όπως σας τα γράφω. Του έπεφτε, λέει, βαρύς ο τελέ (μισό κιλό) για το ευαίσθητο (δίμετρο) κορμάκι του. Μάλιστα. Από τον τελέ ξεκίνησε να κάνει τις περικοπές στο «μη αναγκαίο βάρος». Ενώ οι τρεις κούτες τσιγάρα που’ σερνε μαζί του για να καπνίζει πάφα πούφα ακόμα και στον ύπνο του και, κυρίως, η γ@μ@ταμπλέτα που κουβάλησε για να σκαρώνει νυχτιάτικα ιστορίες και να με τρέχει εμένα τώρα να συμπληρώνω, α, όλα κι όλα, αυτά προφανώς συγκαταλέγονται στα απαραίτητα. Τι να πεις…

Άντε και μερικά ακόμα στιγμιότυπα της ημέρας

Το μεσημεριανό μας σερβιρισμένο με όλους τους κανόνες του αφρικανικού σαβουάρ βιβρ.

El Nuri, με ολίγη από σκιές και υδρονέττιες πλάτες

Και ο Ζυρ κοντρα φως να κλείσει το κεφάλαιο

 

[malysa]

Αφωνη............ με όλα σας!

το κόλλημα που έχω με την Αφρική και που δυστυχώς ελάχιστα έχω καταφέρει να δω, έρχεται για άλλη μία φορά να γίνει πιο δυνατό!!
αυτό και αν ήταν επιλογή ταξιδιού!΄!.... χωρίς τη μάζα των τουριστών, να δίνει πάντα άλλη εικόνα και αίσθηση σε αυτό που είδατε..... μπράβο σας ! μπράβο σας...!!!!!!!