StellAnna
Member
- Μηνύματα
- 921
- Likes
- 365
- Επόμενο Ταξίδι
- Αίγυπτος επιτέλους!!!!!!!
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μποτσουάνα? Γιατί όχι?
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο ( Σαντιάγκο, η πρωτεύουσα)
- Κεφάλαιο 3ο ( Σαντιάγκο, η πόλη)
- Κεφάλαιο 4ο (Valparaiso = Η κοιλάδα του παραδείσου)
- Κεφάλαιο 5ο (Vina del Mar = ο αμπελώνας της θάλασσας)
- Κεφάλαιο 6ο (Τα σπίτια-μουσεία του Πάμπλο Νερούντα)
- Κεφάλαιο 7ο (La Chascona)]Ενα απόγευμα του 1951 ο Νερούντα και η τότε ερωμένη του Matilde Urrutia, περπατούσαν στην Bellavista, στο Σαντιάγκο όταν άκουσαν τον ήχο του νερού να πέφτει από το κανάλι, δίπλα σε ένα μικρό σπιτάκι. Αυτός ο ήχος τον μάγεψε και τον περιέγραψε αργότερα σε ένα ποίημά του, σαν «[I]το νερό που τρέχει γράφοντας στη δική του γλώσσα[/I
- Κεφάλαιο 8ο (La Sebastiana)
- Κεφάλαιο 9ο (Isla Negra)
- Κεφάλαιο 10ο (Επίλογος)
Το κέρατο
Όταν το πρωτοείδα στις υπαίθριες αγορές των ΄Ανδεων του Περού, το λάτρεψα.
Δεν ξέρω τι με τράβηξε.
΄Ισως το τσιγκελωτό μουστάκι και τα μαύρα μάτια, ίσως ακόμα τα μεγάλα κάτασπρα δόντια του, σίγουρα όμως εκείνο το στριφογυριστό κέρατο που έκρυβε μέσα του τη λάμα του μαχαιριού.
«'Ίνκας» μου είπε, δείχνοντάς το, ο γεράκος που το πωλούσε και μάταια προσπάθησα να βρω κοινά χαρακτηριστικά ανάμεσα στο πρόσωπό του και την αγριάδα του μαχαιριού.
Εφ΄ όσον επέμενε ΄Ινκας, Ίνκας είπα κι εγώ και το απέκτησα καταβάλοντας 10 σόλες, δηλαδή 1 ευρώ.
Αγόρασαν κι άλλοι, μέχρι που ένας αμερικάνος σάρωσε το απόθεμα, προς μεγάλη έκπληξη του σύγχρονου ΄Ινκας.
Το μαχαίρι, τυλιγμένο στην ασφάλεια χαρτιών και ρούχων ταξίδεψε στη μισή δυτική Ν. Αμερική.
Στο αεροδρόμιο El Alto στη Λα Παζ της Βολιβίας, μπήκε στα σπλάχνα της Aerolineas Bolivianos και ταξίδεψε μέχρι το Σαντιάγο της Χιλής, τελευταίο σταθμό στο ταξίδι μου στη Ν.Αμερική.
Στο χώρο παραλαβής των αποσκευών, ξαναπαντήθηκα με τον αμερικάνο κάτοχο του μαχαιροαποθέματος και ανταλλάξαμε απόψεις για τη Βολιβία και την κατάσταση των μαχαιριών μας.
Πριν την έξοδο, σταματούσαμε στον έλεγχο του τελωνείου.
Ο φίλος αμερικάνος, έδειξε το διαβατήριο, εισέπραξε χαμόγελα και bienvenidos και αποχώρησε.
«Τι είναι αυτό?» ρώτησε καχύποπτα ο νεαρός Χιλιανός, με ύφος αστυνόμου Μπέκα, δείχνοντάς μου το σχήμα του μαχαιριού στο μόνιτορ του ελέγχου αποσκευών.
«Μαχαίρι».
«Τι μαχαίρι?»
Άνοιξα τη βαλίτσα, του το έδειξα, το περιεργάστηκε, κάτι είπε στα ισπανικά, πήρε το διαβατήριο και το μαχαίρι, και χάθηκε στα ενδότερα των γραφείων, με μένα να τρέχω ξωπίσω του.
Η πόρτα έγραφε inspector.
O inspector, γύρω στα 35, μελαχροινός, με στυλ Ηρακλή Πουαρό, μου πέταξε στην κυριολεξία ένα χαρτί, προτρέποντάς με να το υπογράψω.
Ισπανικά δεν ήξερα, αγγλικά αρνιώταν να μιλήσει.
‘Ηρθαν και άλλοι υπάλληλοι/τελωνειακοί/αστυνομικοί/κτλ και τελικά κατάλαβα ότι ήμουν κατηγορούμενη για παράνομη εισαγωγή στη χώρα προϊόντος ζωικής προέλευσης.
΄Εκληκτη έψαξα να βρω το ζώο που έφερνα.
Μου έδειξαν το κέρατο.
«Μα είναι νεκρό πράμα» τους είπα.
«Νεκρό ξενεκρό, προέρχεται από ζώο» απέμεναν.
Τους έδειξα ένα πορτοφόλι από δέρμα. Το ίδιο δεν είναι?
Όχι, απάντησαν, αυτό είναι επεξεργασμένο.
Με νοήματα, λέξεις σκόρπιες σε όλες τις γλώσσες που ήξερα, εντοπίστηκαν σημεία επί του κεράτου που απέξειδαν ότι ήταν κι αυτό επεξεργασμένο.
Μπερδεύτηκαν και άρχισαν τα ισπανικά.
«Είναι artesanos, είδος λαϊκής τέχνης» άλλαξαν το τροπάρι και επανέλαβαν ότι ως τέτοιο έπρεπε να το δηλώσω και αφού δεν το έκανα, ήμουν παράνομη.
Έχω και κάτι υφαντά από τη Βολιβία, έπρεπε να τα δηλώσω και αυτά? Απόρησα.
Ξαναμπερδεύτηκαν και το ριξαν στο έντονο ισπανικό, σπρώχνοντας το χαρτί και πιέζοντάς με να υπογράψω.
«Δεν υπογράφω κάτι που δεν καταλαβαίνω. Δώστε τό μου στα αγγλικά» αντέδρασα.
«Εδώ είναι Χιλή και εδώ μιλάμε ισπανικά» ήταν η απάντηση του inspector, σε άψογα αγγλικά.
Ήταν ήδη 7 το απόγευμα.
Πήρα τηλέφωνο την πρεσβεία μας.
Απάντησε ένας κύριος στα ισπανικά. Δεν γνώριζε ελληνικά, ούτε αγγλικά, ούτε γαλλικά. «Αν θέλαμε κάτι από την πρεσβεία, την επομένη το πρωί» μας ενημέρωσε και μας υποχρέωσε.
Είχαν ήδη περάσει 2.5 ώρες και είμασταν σε αδιέξοδο
Πέρασε ακόμα μισή ώρα σε πλήρη απραξία, κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο.
Αποφάσισα να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου.
«Τι θέλετε από μένα?» τους πέταξα νευριασμένη.
«Λεφτά»
«Πόσα»
« Το παράπτωμά σας βαρύ, αλλά επειδή ήταν η πρώτη σας φορά, θα φανώ επιεικής»
«Πόσα»
«180 δολλάρια»
«Δεν έχω τόσα»
Άρχισε το παζάρι και καταλήξαμε στα 80
Πλήρωσα, πήρα απόδειξη, που δεν ξέρω τι λέει, και δώσαμε τα χέρια λες και είχαμε κάνει τη συμφωνία του Νοτιοαμερικανικού Εμπορικού Πρωτοκόλλου.
O inspector σηκώθηκε όλος χαμόγελα και γλύκες
Bienvenido a Chile, μου είπε.
Το τι του απάντησα, δεν γράφεται.....
Όταν το πρωτοείδα στις υπαίθριες αγορές των ΄Ανδεων του Περού, το λάτρεψα.
Δεν ξέρω τι με τράβηξε.
΄Ισως το τσιγκελωτό μουστάκι και τα μαύρα μάτια, ίσως ακόμα τα μεγάλα κάτασπρα δόντια του, σίγουρα όμως εκείνο το στριφογυριστό κέρατο που έκρυβε μέσα του τη λάμα του μαχαιριού.
«'Ίνκας» μου είπε, δείχνοντάς το, ο γεράκος που το πωλούσε και μάταια προσπάθησα να βρω κοινά χαρακτηριστικά ανάμεσα στο πρόσωπό του και την αγριάδα του μαχαιριού.
Εφ΄ όσον επέμενε ΄Ινκας, Ίνκας είπα κι εγώ και το απέκτησα καταβάλοντας 10 σόλες, δηλαδή 1 ευρώ.
Αγόρασαν κι άλλοι, μέχρι που ένας αμερικάνος σάρωσε το απόθεμα, προς μεγάλη έκπληξη του σύγχρονου ΄Ινκας.
Το μαχαίρι, τυλιγμένο στην ασφάλεια χαρτιών και ρούχων ταξίδεψε στη μισή δυτική Ν. Αμερική.
Στο αεροδρόμιο El Alto στη Λα Παζ της Βολιβίας, μπήκε στα σπλάχνα της Aerolineas Bolivianos και ταξίδεψε μέχρι το Σαντιάγο της Χιλής, τελευταίο σταθμό στο ταξίδι μου στη Ν.Αμερική.
Στο χώρο παραλαβής των αποσκευών, ξαναπαντήθηκα με τον αμερικάνο κάτοχο του μαχαιροαποθέματος και ανταλλάξαμε απόψεις για τη Βολιβία και την κατάσταση των μαχαιριών μας.
Πριν την έξοδο, σταματούσαμε στον έλεγχο του τελωνείου.
Ο φίλος αμερικάνος, έδειξε το διαβατήριο, εισέπραξε χαμόγελα και bienvenidos και αποχώρησε.
«Τι είναι αυτό?» ρώτησε καχύποπτα ο νεαρός Χιλιανός, με ύφος αστυνόμου Μπέκα, δείχνοντάς μου το σχήμα του μαχαιριού στο μόνιτορ του ελέγχου αποσκευών.
«Μαχαίρι».
«Τι μαχαίρι?»
Άνοιξα τη βαλίτσα, του το έδειξα, το περιεργάστηκε, κάτι είπε στα ισπανικά, πήρε το διαβατήριο και το μαχαίρι, και χάθηκε στα ενδότερα των γραφείων, με μένα να τρέχω ξωπίσω του.
Η πόρτα έγραφε inspector.
O inspector, γύρω στα 35, μελαχροινός, με στυλ Ηρακλή Πουαρό, μου πέταξε στην κυριολεξία ένα χαρτί, προτρέποντάς με να το υπογράψω.
Ισπανικά δεν ήξερα, αγγλικά αρνιώταν να μιλήσει.
‘Ηρθαν και άλλοι υπάλληλοι/τελωνειακοί/αστυνομικοί/κτλ και τελικά κατάλαβα ότι ήμουν κατηγορούμενη για παράνομη εισαγωγή στη χώρα προϊόντος ζωικής προέλευσης.
΄Εκληκτη έψαξα να βρω το ζώο που έφερνα.
Μου έδειξαν το κέρατο.
«Μα είναι νεκρό πράμα» τους είπα.
«Νεκρό ξενεκρό, προέρχεται από ζώο» απέμεναν.
Τους έδειξα ένα πορτοφόλι από δέρμα. Το ίδιο δεν είναι?
Όχι, απάντησαν, αυτό είναι επεξεργασμένο.
Με νοήματα, λέξεις σκόρπιες σε όλες τις γλώσσες που ήξερα, εντοπίστηκαν σημεία επί του κεράτου που απέξειδαν ότι ήταν κι αυτό επεξεργασμένο.
Μπερδεύτηκαν και άρχισαν τα ισπανικά.
«Είναι artesanos, είδος λαϊκής τέχνης» άλλαξαν το τροπάρι και επανέλαβαν ότι ως τέτοιο έπρεπε να το δηλώσω και αφού δεν το έκανα, ήμουν παράνομη.
Έχω και κάτι υφαντά από τη Βολιβία, έπρεπε να τα δηλώσω και αυτά? Απόρησα.
Ξαναμπερδεύτηκαν και το ριξαν στο έντονο ισπανικό, σπρώχνοντας το χαρτί και πιέζοντάς με να υπογράψω.
«Δεν υπογράφω κάτι που δεν καταλαβαίνω. Δώστε τό μου στα αγγλικά» αντέδρασα.
«Εδώ είναι Χιλή και εδώ μιλάμε ισπανικά» ήταν η απάντηση του inspector, σε άψογα αγγλικά.
Ήταν ήδη 7 το απόγευμα.
Πήρα τηλέφωνο την πρεσβεία μας.
Απάντησε ένας κύριος στα ισπανικά. Δεν γνώριζε ελληνικά, ούτε αγγλικά, ούτε γαλλικά. «Αν θέλαμε κάτι από την πρεσβεία, την επομένη το πρωί» μας ενημέρωσε και μας υποχρέωσε.
Είχαν ήδη περάσει 2.5 ώρες και είμασταν σε αδιέξοδο
Πέρασε ακόμα μισή ώρα σε πλήρη απραξία, κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο.
Αποφάσισα να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου.
«Τι θέλετε από μένα?» τους πέταξα νευριασμένη.
«Λεφτά»
«Πόσα»
« Το παράπτωμά σας βαρύ, αλλά επειδή ήταν η πρώτη σας φορά, θα φανώ επιεικής»
«Πόσα»
«180 δολλάρια»
«Δεν έχω τόσα»
Άρχισε το παζάρι και καταλήξαμε στα 80
Πλήρωσα, πήρα απόδειξη, που δεν ξέρω τι λέει, και δώσαμε τα χέρια λες και είχαμε κάνει τη συμφωνία του Νοτιοαμερικανικού Εμπορικού Πρωτοκόλλου.
O inspector σηκώθηκε όλος χαμόγελα και γλύκες
Bienvenido a Chile, μου είπε.
Το τι του απάντησα, δεν γράφεται.....
Attachments
Last edited by a moderator:
